Με κομμένη την ανάσα (ταινία 1960)

 

Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.

Το Με κομμένη την ανάσα (πρωτότυπος τίτλος: À bout de souffle, αγγλ. Breathless) είναι περιπέτεια παραγωγής 1960 σε σκηνοθεσία και σενάριο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Ζαν Πολ Μπελμοντό και Τζιν Σίμπεργκ. Πρόκειται για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε ο Γκοντάρ στην οποία ο Μπελμοντό έκανε το ντεμπούτο του ως ηθοποιός.
Η ταινία αποτελεί πρώιμο δείγμα του γαλλικού νέου κύματος και μαζί με τα 400 χτυπήματα (Les Quatre Cents Coups) του Τρυφώ και το Χιροσίμα, αγάπη μου (Hiroshima, Mon Amour), που γυρίστηκαν ένα χρόνο νωρίτερα επέφερε παγκόσμια αναγνώριση αυτού του νέου είδους κινηματογράφησης.

Πλοκή Ένας απατεώνας, Ο Μισέλ Πουακάρ (Ζαν Πολ Μπελμοντό) κλέβει ένα αμερικανικό αυτοκίνητο στη Μασσαλία και ξεκινά για το Παρίσι. Μέσα στο αμάξι ανακαλύπτει ένα πιστόλι και διασκεδάζει παίζοντας και σκοπεύοντας τα αυτοκίνητα με τα οποία διασταυρώνεται. Μέχρι τη στιγμή που πέφτει σε ένα μπλοκ αστυνομικών και για να το αποφύγει πατάει γκάζι, αλλά οι μοτοσικλετιστές τον ακολουθούν. Στρίβει σ' ένα παράπλευρο δρόμο, νομίζοντας ότι ξέφυγε, αλλά πέφτει πάνω σ' έναν αστυνομικό και χωρίς να σκεφτεί, τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. Και φεύγει τρέχοντας, πεζός, φορώντας μονάχα το πουκάμισό του. Κάποτε φτάνει απελπισμένος και κυνηγημένος μέχρι το Παρίσι και συναντά μια πανέμορφη Αμερικανίδα την Πατρίτσια (Τζιν Σίμπεργκ), με την οποία είχε σχέση στο παρελθόν, που πουλά φύλλα της «Χεράλντ Τριμπιούν, στα Ηλύσια πεδία. Ενώ ο Μισέλ καταζητείται από την αστυνομία, προσπαθεί να κάνει την Πατρίτσια να τον αγαπήσει και να το σκάσει μαζί του για την Ιταλία.

Το έργο

Στο Παρίσι, ένας νεαρός γκάνγκστερ προδίδεται στην αστυνομία από την Αμερικανίδα φίλη του. Μια συνηθισμένη γκανγκστερική ιστορία μετατρέπεται σε μια πρωτότυπη, επαναστατική ταινία, από τις πιο αντιπροσωπευτικές που μας έδωσε η γαλλική νουβέλ βαγκ.

Η ταινία που έσπασε τους περισσότερους κανόνες της μέχρι τότε κινηματογραφικής γλώσσας, ορόσημο στη δημιουργία ενός μετα-μοντέρνου κινηματογράφου, που επέβαλε με το ανατρεπτικό, άναρχο στιλ της η «νουβέλ βαγκ», μια ομάδα κριτικών γύρω από το γαλλικό περιοδικό «Κινηματογραφικά τετράδια», στην οποία συμμετείχαν οι Φρανσουά Τριφό, Κλοντ Σαμπρόλ, Ερίκ Ρομέρ, Ζακ Ριβέτ και Ζαν-Λικ Γκοντάρ.

Η ιστορία της ταινίας ήταν βασισμένη σε μια αληθινή είδηση των εφημερίδων, που έγραψε για τον Γκοντάρ ο Τριφό, όπου ένας ασήμαντος γκάνγκστερ πυροβολεί έναν αστυνομικό και κρύβεται στο σπίτι μιας φίλης του, η οποία τελικά τον προδίδει.

Πρόκειται για μια απλή συνηθισμένη ιστορία, που ο Γκοντάρ χρησιμοποιεί για να φτιάξει μια ταινία-φόρο τιμής στις αμερικανικές γκανγκστερικές, χαμηλού κόστους, ταινίες (η ταινία είναι αφιερωμένη στην ειδικευμένη στα B-movies εταιρεία Monogram), με ένα νεαρό Ζαν-Πολ Μπελμοντό να συνθέτει το ρόλο του με βάση εκείνο του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τη με κοντά μαλλιά και αγορίστικη εμφάνιση βαμπ της Τζιν Σίμπεργκ, στο ρόλο της Αμερικανίδας φιλενάδας του που πουλά το New York Herald Tribune στο Σαν Ελιζέ, να συμβολίζει μια πλευρά της αμερικανικής κουλτούρας του 20ού αιώνα.

Με την πρώτη του αυτή κιόλας ταινία, ο Γκοντάρ κατάφερε να φτιάξει ένα εντελώς πρωτότυπο, δοσμένο με φαντασία έργο, χρησιμοποιώντας ένα προσωπικό, ελλειπτικό στιλ, που ανέτρεπε τη μέχρι τότε γνωστή κινηματογραφική γλώσσα.

Ένα στιλ με αυτοσχέδιες σκηνές, γυρισμένες με την κάμερα στο χέρι (με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του Ραούλ Κουτάρ να συλλαμβάνει την υφή του σύγχρονου κόσμου μας), με γρήγορες, ανακόλουθες αλλαγές πλάνων, με πρωτότυπο μοντάζ και επικαλυπτόμενο διάλογο, που έδιναν στην ταινία έναν απότομο ρυθμό, συγγενικό μ' εκείνο της μουσικής τζαζ ή του κολάζ στη ζωγραφική.

Ταυτόχρονα μια ταινία που σχολιάζει τον κόσμο μας (σε μια σκηνή βλέπουμε την παρέλαση Ντε Γκολ - Αϊζενχάουερ στα Ηλύσια Πεδία), αλλά και τον ίδιο τον κινηματογράφο με τα μελό και τα θρίλερ του, και μας δείχνει πώς, τόσο από τη δεκαετία του '60 ως την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, τα πάντα περνούν και, συχνά διαμορφώνονται, μέσα από την εικόνα: η πολιτική, η λογοτεχνία, και η ίδια η ζωή.

Affiche du film du film. Breathless (titre original : À bout de souffle, anglais : Breathless) est un film d'aventure de 1960 réalisé et écrit par Jean-Luc Godard. Les protagonistes du film sont Jean-Paul Belmondo et Jeanne Schiberg. C'est le premier long métrage réalisé par Godard dans lequel Belmondo fait ses débuts d'acteur. Le film est un des premiers exemples de la Nouvelle Vague française et, avec Les Quatre Cents Coups de Truffaut et Hiroshima, Mon Amour, tourné un an plus tôt, a apporté une reconnaissance mondiale à ce nouveau type de cinématographie. Intrigue Un escroc, Michel Poicard (Jean Paul Belmonteau) vole une voiture américaine à Marseille et part pour Paris. A l'intérieur de la voiture, il découvre une arme à feu et s'amuse à jouer et à viser les voitures qu'il croise. Jusqu'à ce qu'il percute un bloc de police et pour l'éviter, il appuie sur l'accélérateur, mais les motards le suivent. Il tourne dans une rue latérale, pensant qu'il s'est échappé, mais se heurte à un policier et sans réfléchir, lui tire dessus et le tue. Et il s'enfuit, à pied, vêtu seulement de sa chemise. Désespéré et pourchassé, il arrive une fois à Paris et rencontre une belle Américaine, Patricia (Jean Shiberg), avec qui il a eu une relation dans le passé, qui vend des journaux du "Herald Tribune" sur les Champs Elysées. Alors que Michel est recherché par la police, il tente de se faire aimer de Patricia et s'enfuit avec lui en Italie. Le jeu A Paris, un jeune gangster est dénoncé à la police par sa petite amie américaine. Une banale histoire de gangster se transforme en un film original, révolutionnaire, l'un des plus représentatifs que la nouvelle vague française nous ait donné. Le film qui a jusqu'alors enfreint la plupart des règles du langage cinématographique, un jalon dans la création d'un cinéma post-moderne, imposé avec son style subversif et anarchique par la "nouvelle vag", un groupe de critiques autour du magazine français "Cinema Carnets", auxquels ont participé François Truffaut, Claude Chabrol, Eric Rohmer, Jacques Rivette et Jean-Luc Godard. L'histoire du film était basée sur une histoire de journal vraie, écrite pour Godard par Truffaut, dans laquelle un petit gangster tire sur un policier et se cache dans la maison d'une petite amie, qui finit par le trahir. C'est une histoire simple, banale, dont Godard se sert pour rendre hommage aux films de gangsters américains à petit budget (le film est dédié au spécialiste de la série B Monogram), avec un jeune Jean-Paul Belmonteau il construit son rôle à partir de celui de Humphrey Bogart et la vamp boyish aux cheveux courts de Jeanne Schiberg, en tant que sa petite amie américaine qui vend le New York Herald Tribune sur le Saint-Elysée, symbolisent une facette de la culture américaine du XXe siècle. Avec ce tout premier film, Godard a réussi à créer une œuvre totalement originale et imaginative, utilisant un style personnel et elliptique qui bouleversait le langage cinématographique connu jusqu'alors. Un style de scènes improvisées à main levée (avec la photographie en noir et blanc de Raoul Coutard capturant la texture de notre monde moderne), des plans rapides et séquentiels, un montage original et des dialogues qui se chevauchent qui ont donné au film un rythme aigu, semblable à celui de la musique jazz ou du collage en peinture. A la fois un film qui commente notre monde (on voit dans une scène le défilé de Gaulle - Eisenhower sur les Champs Elysées), mais aussi le cinéma lui-même avec son mélodrame et ses polars, et nous montre comment, aussi bien des années 60 à Dans la première décennie du XXIe siècle, tout passe par et est souvent façonné par l'image : la politique, la littérature et la vie elle-même.

Póstaer scannán an scannáin. Scannán eachtraíochta 1960 a stiúraigh agus a scríobh Jean-Luc Godard is ea Breathless (bunteideal: À bout de souffle, Béarla: Breathless). Is iad Jean-Paul Belmondo agus Jeanne Schiberg príomhphearsana an scannáin. Is é an chéad ghnéscannán a stiúraigh Godard ina ndearna Belmondo a chéad aisteoireacht. Is sampla luath é an scannán de Thonn Nua na Fraince, agus in éineacht le Les Quatre Cents Coups le Truffaut agus Hiroshima, lámhaigh Mon Amour, a lámhaigh bliain roimhe sin, thug sé aitheantas domhanda don chineál nua cineamatagrafaíochta seo. Plot A swindler, ghoid Michel Poicard (Jean Paul Belmonteau) carr Meiriceánach i Marseille agus téann sé go Páras. Laistigh den charr aimsíonn sé gunna agus bíonn spraoi aige ag imirt agus ag díriú ar na gluaisteáin a dtrasnaíonn sé cosáin leo. Go dtí go dtiteann sé isteach i mbloc póilíní agus chun é a sheachaint téann sé ar an ngás, ach leanann na gluaisrothaithe é. Casann sé síos taobhshráid, ag ceapadh go bhfuil sé tar éis éalú, ach ritheann isteach i bpóilín agus gan smaoineamh, scaoileann sé agus maraíonn sé é. Agus ritheann sé ar shiúl, ar scór, ag caitheamh a léine amháin. Nuair a bhíonn sé éadóchasach agus sa tóir air, sroicheann sé Páras uair amháin agus buaileann sé le bean álainn Meiriceánach, Patricia (Jean Shiberg), a raibh caidreamh aige léi roimhe seo, a dhíolann páipéir ón "Herald Tribune" ar na Champs Elysées. Cé go bhfuil Michel ag teastáil ó na póilíní, déanann sé iarracht grá a thabhairt do Phádraig dó agus rith leis go dtí an Iodáil. An dráma I bPáras, gealltar gangster óg do na póilíní ag a chailín Meiriceánach. Casann gnáthscéal gangster ina scannán bunaidh, réabhlóideach, ceann de na cinn is ionadaí a thug an nouvelle vague Francach dúinn. An scannán a bhris an chuid is mó de na rialacha teanga cinematic go dtí sin, cloch mhíle i gcruthú phictiúrlann iar-nua-aimseartha, a fhorchuirtear lena stíl treascracha, anarchic ag an "nouvelle vag", grúpa léirmheastóirí ar fud an iris Fraincis "Cinema. Leabhair Nótaí", inar ghlac Francois Truffaut, Claude Chabrol, Eric Rohmer, Jacques Rivette agus Jean-Luc Godard páirt. Bhí scéal an scannáin bunaithe ar fhíorscéal nuachtáin, a scríobh Truffaut do Godard do Godard, ina scaoileann maighniteoir póilín agus cuireann sé i bhfolach i dteach leannán cailín a dhéanann feall air sa deireadh. Is gnáthscéal simplí é, a úsáideann Godard chun ómós a thabhairt do scannáin gangster ar bhuiséad íseal Mheiriceá (tá an scannán tiomnaithe don Monogram speisialtóir B-scannáin), le Jean-Paul Belmonteau óg a dhéanann sé a ról bunaithe ar ról an B-scannáin. Siombail de chultúr Mheiriceá an 20ú haois é Humphrey Bogart agus an vamp buachailleach gearr-haired Jeanne Schiberg, mar a chailín Meiriceánach a dhíolann an New York Herald Tribune ar an St. Elysee. Leis an gcéad scannán seo, d’éirigh le Godard saothar samhlaíoch iomlán bunaidh a chruthú, ag baint úsáide as stíl phearsanta, éilipseach a d’iompaigh an teanga chineamatach a raibh aithne uirthi roimhe seo. Stíl radharcanna seiftithe láimhe (le grianghrafadóireacht dubh-agus-bán Raoul Coutard ag gabháil d’uigeacht ár ndomhan nua-aimseartha), seatanna gasta, seicheamhacha, eagarthóireacht bhunaidh, agus idirphlé forluiteach a thug rithim ghéar don scannán, cosúil leis sin. de cheol snagcheoil nó colláis sa phéinteáil. Ag an am céanna scannán a dhéanann trácht ar ár ndomhan (i radharc amháin a fheicimid an pharáid de Gaulle - Eisenhower ar an Champs Elysées), ach freisin ar an phictiúrlann féin lena melodrama agus thrillers, agus léiríonn dúinn conas, araon ó na 60í go dtí an chéad deich mbliana den 21ú haois, téann gach rud tríd agus is minic a mhúnlaíonn an íomhá: an pholaitíocht, an litríocht, agus an saol féin.

Movie poster of the movie. Breathless (original title: À bout de souffle, English: Breathless) is a 1960 adventure film directed and written by Jean-Luc Godard. The protagonists of the film are Jean-Paul Belmondo and Jeanne Schiberg. It is the first feature film directed by Godard in which Belmondo made his acting debut. The film is an early example of the French New Wave, and along with Truffaut's Les Quatre Cents Coups and Hiroshima, Mon Amour, shot a year earlier, brought worldwide recognition to this new kind of cinematography. Plot A swindler, Michel Poicard (Jean Paul Belmonteau) steals an American car in Marseilles and sets off for Paris. Inside the car he discovers a gun and has fun playing and aiming at the cars he crosses paths with. Until he crashes into a police block and to avoid it he steps on the gas, but the motorcyclists follow him. He turns down a side street, thinking he has escaped, but runs into a policeman and without thinking, shoots and kills him. And he runs away, on foot, wearing only his shirt. Desperate and chased, he once arrives in Paris and meets a beautiful American woman, Patricia (Jean Shiberg), with whom he had a relationship in the past, who sells papers from the "Herald Tribune" on the Champs Elysees. While Michel is wanted by the police, he tries to make Patricia love him and run away with him to Italy. The play In Paris, a young gangster is betrayed to the police by his American girlfriend. An ordinary gangster story turns into an original, revolutionary film, one of the most representative that the French nouvelle vague gave us. The film that broke most of the rules of cinematic language until then, a milestone in the creation of a post-modern cinema, imposed with its subversive, anarchic style by the "nouvelle vag", a group of critics around the French magazine "Cinema Notebooks", in which Francois Truffaut, Claude Chabrol, Eric Rohmer, Jacques Rivette and Jean-Luc Godard participated. The story of the film was based on a true newspaper story, written for Godard by Truffaut, in which a petty gangster shoots a policeman and hides in the house of a girlfriend, who eventually betrays him. It's a simple, ordinary story, which Godard uses to make a tribute to American low-budget gangster films (the film is dedicated to the B-movie specialist Monogram), with a young Jean-Paul Belmonteau he constructs his role based on that of Humphrey Bogart and the short-haired, boyish vamp of Jeanne Schiberg, as his American girlfriend who sells the New York Herald Tribune on the St. Elysee, symbolizes a side of 20th-century American culture . With this very first film, Godard managed to create a completely original, imaginative work, using a personal, elliptical style that overturned the previously known cinematic language. A style of improvised, hand-held scenes (with Raoul Coutard's black-and-white photography capturing the texture of our modern world), quick, sequential shots, original editing, and overlapping dialogue that gave the film a sharp rhythm, akin to that of jazz music or collage in painting. At the same time a film that comments on our world (in one scene we see the de Gaulle - Eisenhower parade on the Champs Elysees), but also on cinema itself with its melodrama and thrillers, and shows us how, both from the 60s until the first decade of the 21st century, everything passes through and is often shaped by the image: politics, literature, and life itself.  

Filmplakat des Films. Breathless (Originaltitel: À bout de souffle, englisch: Breathless) ist ein Abenteuerfilm aus dem Jahr 1960, der von Jean-Luc Godard inszeniert und geschrieben wurde. Die Protagonisten des Films sind Jean-Paul Belmondo und Jeanne Schiberg. Es ist der erste Spielfilm unter der Regie von Godard, in dem Belmondo sein Schauspieldebüt gab. Der Film ist ein frühes Beispiel der französischen New Wave und brachte zusammen mit Truffauts Les Quatre Cents Coups und Hiroshima, Mon Amour, der ein Jahr zuvor gedreht wurde, weltweite Anerkennung für diese neue Art der Kinematographie. Der Betrüger Michel Poicard (Jean Paul Belmonteau) stiehlt in Marseille ein amerikanisches Auto und macht sich auf den Weg nach Paris. Im Auto entdeckt er eine Waffe und hat Spaß daran zu spielen und auf die Autos zu zielen, die ihm über den Weg laufen. Bis er in eine Polizeiabsperrung kracht und ausweichend aufs Gas tritt, aber die Motorradfahrer folgen ihm. Er biegt in eine Seitenstraße ein und glaubt, er sei entkommen, trifft aber auf einen Polizisten und erschießt ihn, ohne nachzudenken, und tötet ihn. Und er rennt weg, zu Fuß, nur mit seinem Hemd bekleidet. Verzweifelt und gejagt kommt er einmal in Paris an und trifft eine schöne Amerikanerin, Patricia (Jean Shiberg), mit der er in der Vergangenheit eine Beziehung hatte, die Zeitungen der „Herald Tribune“ auf den Champs Elysees verkauft. Während Michel von der Polizei gesucht wird, versucht er, Patricia dazu zu bringen, ihn zu lieben und mit ihm nach Italien zu fliehen. Das Spiel In Paris wird ein junger Gangster von seiner amerikanischen Freundin an die Polizei verraten. Aus einer gewöhnlichen Gangstergeschichte wird ein origineller, revolutionärer Film, einer der repräsentativsten, den uns die französische Nouvelle Vague beschert hat. Der Film, der bis dahin die meisten Regeln der Kinosprache brach, ein Meilenstein in der Schaffung eines postmodernen Kinos, mit seinem subversiven, anarchischen Stil von der „nouvelle vag“, einer Kritikergruppe um das französische Magazin „Cinema Notebooks", an der Francois Truffaut, Claude Chabrol, Eric Rohmer, Jacques Rivette und Jean-Luc Godard teilnahmen. Die Geschichte des Films basiert auf einer wahren Zeitungsgeschichte, die Truffaut für Godard geschrieben hat, in der ein kleiner Gangster einen Polizisten erschießt und sich im Haus einer Freundin versteckt, die ihn schließlich verrät. Es ist eine einfache, gewöhnliche Geschichte, mit der Godard den amerikanischen Low-Budget-Gangsterfilmen Tribut zollt (der Film ist dem B-Movie-Spezialisten Monogram gewidmet), mit einem jungen Jean-Paul Belmonteau baut er seine Rolle auf deren Grundlage auf Humphrey Bogart und der kurzhaarige, jungenhafte Vamp von Jeanne Schiberg symbolisieren als seine amerikanische Freundin, die den New York Herald Tribune auf dem St. Elysee verkauft, eine Seite der amerikanischen Kultur des 20. Jahrhunderts. Mit diesem allerersten Film gelang Godard ein völlig originelles, fantasievolles Werk mit einem persönlichen, elliptischen Stil, der die bisher bekannte Filmsprache auf den Kopf stellte. Ein Stil aus improvisierten, handgehaltenen Szenen (mit Raoul Coutards Schwarz-Weiß-Fotografie, die die Textur unserer modernen Welt einfängt), schnellen, sequentiellen Aufnahmen, Originalbearbeitung und überlappenden Dialogen, die dem Film einen ähnlichen scharfen Rhythmus verliehen von Jazzmusik oder Collage in der Malerei. Zugleich ein Film, der unsere Welt kommentiert (in einer Szene sehen wir die Parade de Gaulle - Eisenhower auf den Champs Elysees), aber auch das Kino selbst mit seinen Melodramen und Thrillern, und uns zeigt, wie, beides von den 60er Jahren bis Im ersten Jahrzehnt des 21. Jahrhunderts geht alles durch das Bild und wird oft von ihm geprägt: Politik, Literatur und das Leben selbst.