Ο φούρναρης και η ελεημοσύνη

 

Ο φούρναρης και η ελεημοσύνη
Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και
μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός.
- Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;
- Αμ' τίνος να 'ναι;
- Και δεν τα τρως;
- Βρε φύγε από δω!
- Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.
- Φύγε σου είπα, παράτα με.
- Αφεντικό!
- Φεύγεις ή δεν φεύγεις;
- Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός...

Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει,
κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει... Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάλθει, έλεγε!

Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος.

- Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω… Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιος να πάρει την ψυχή μου.
Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια
στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό. Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει
το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η
ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!

Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει.
Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει;
Μήπως φοβόμαστε να δώσουμε;
Μήπως η «κρίση» μας βούλιαξε στην ολιγοπιστία;
Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί;;;
Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε.
Ας το αποδείξουμε εμπράκτως. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη και περιμένουν έστω και ένα κομμάτι ψωμί...

Φίλοι μου, μην ξεχνάτε ότι: Η πρώτη θυγάτηρ του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο...

https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com/2015/05/blog-post_36.html

The baker and the alms The baker was constantly complaining to his wife who went to the churches and gave to the poor and the fundraisers. One day, where he brought out the warm bread and the neighborhood rustled, a poor man came and stood at his door. - Boss, are all these breads yours? - Whose is it? - And you don't eat them? - Get out of here! - Give me a bread too I'm hungry. - Go away, I told you, leave me alone. - Boss! - Are you leaving or not leaving? - Boss! The poor man begged... He didn't have time to finish, and the baker throws a loaf of bread at his head. The poor man bent down and the bread caught him and fell further. He runs, grabs it, he sits in a corner and eats it... The baker was angry all day about the grumpy visitor and the bread he lost. Let him dare to come again, he said! At night, around two after midnight, the baker jumps out of his sleep, frightened and sweating. - Woman, get up, wake up. Bring me a shirt so I can change and tell you... Woman, I died, he says, and Angels and devils gathered around me. Who will take my soul In a great scale the three damned kept adding my sorrows. And the yoke got heavier and heavier and the Angels had nothing to put on and were sad. In one moment, an Angel shouts: The bread! That which satisfied the hungry. Put it on the other yoke. The devils rebelled: He did not give the bread. He threw it to break the poor man's head. And the Angels answered: But he fed the hungry man and he granted his wish. And what do you say my wife, that bread she made and leaned scales on the contrary and I was saved. So, give, give and don't stop. And I will give. Oh, and let that poor man come again! The baker finally understood that he wins when he gives. But us? Have we got it? Are we afraid to give? Did the "crisis" plunge us into oligopoliism? Is it time to start becoming a little Christian??? And to firmly believe that when we give, instead of impoverishment, we become rich. Let's prove it in practice. Some people are in need and waiting for even a piece of bread... My friends, do not forget that: The first daughter of God is charity, this charity defeated God and became man, to save man...