Πότε φυτεύουμε τους σπόρους μας

Ένας σύντομος οδηγός για το πότε φυτεύουμε κάθε σπόρο!
Στο σχολείο όλοι σχεδόν δοκιμάσαμε το πείραμα με τα φασόλια και το βρεγμένο βαμβάκι! Για κάποιους η γνώση σταμάτησε εκεί, για όλους ήταν η αρχή για μια μεγάλη αγάπη! Την αγάπη για τη δημιουργία ενός όμορφου κήπου. Ξέρεις όμως ποιες είναι οι βασικές ανάγκες που έχει ένας σπόρος για να αναπτυχθεί;

Για την ανάπτυξη κάθε σπόρου βασική προϋπόθεση είναι η ποιότητα του εδάφους, οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες, η επάρκεια χώματος, ο αρκετός χώρος φύτευσης και ο χρόνος απασχόλησης. Όσο πιο πολύ ασχοληθείς με τους σπόρους που φυτεύεις, τόσο καλύτερα θα αποδώσουν! Εκτός από τις βασικές προϋποθέσεις όμως κάθε σπόρος έχει και την εποχή του! Οπότε πάμε να δούμε πότε πρέπει να φυτεύουμε κάθε σπόρο:



Ιούνιος: ντομάτες, εποχιακά καλλωπιστικά (μπουκαμβίλιες, πικροδάφνες, ερωτάκια, πετούνιες, αγάπανθους και πολλά άλλα)
Ιούλιος: ραπανάκια, καρότα, παντζάρια, ραδίκια, μπρόκολα, κουνουπίδια και λάχανα.
Αύγουστος: κουνουπίδια, μπρόκολα, μαρούλια, πράσα



Σεπτέμβριος: πανσέδες, σκυλάκια, νάρκισσους, υάκινθους, ανεμώνες, νεραγκούλες, κρόκους
Οκτώβρης: μαϊντανό, σπανάκι, ραδίκι, ρόκα, ραπανάκι, μπιζέλι και μοσχομπίζελο, κρεμμύδι, σκόρδο.
Νοέμβρης: μαρούλια, λάχανα, κουνουπίδια και μπρόκολα, φρέσκα κρεμμυδάκια, μαϊντανό, ρόκα και άνηθο.



Δεκέμβριος: εσπεριδοειδή και οπωροφόρα δέντρα.
Ιανουάριος: κρεμμύδια, μαρούλια, σέλινα, πρώιμη ντομάτα (σε καλυμμένο χώρο) και ετήσιο γαρίφαλο.
Φεβρουάριος: σπαράγγια, αγκινάρες, κουκιά, παντζάρια, πατάτες και φασόλια και σε σπορείο για μελιτζάνα, ντομάτα, πιπεριά, πράσο, βασιλικό, ετήσιο γαρίφαλο και πετούνια.



Μάρτιος: μαρούλι, κολοκύθια και καλαμπόκι και μεταφυτέψτε στον κήπο κρεμμύδια, μαρούλια και σκόρδο, γαρίφαλα, καλέντουλα, κατιφέ, σκυλάκι, πετούνια και πολύχρωμη ζίννια.
Απρίλιος: αγγούρι, καλαμπόκι, κολοκυθάκια, μπάμιες, ντομάτες, πιπεριές, καρπούζια και πεπόνια. Μεταφυτέψτε μπάμιες, καλαμπόκι και αναρριχητικές φασολιές.
Μάιος: αγγούρι, καλαμπόκι, κολοκυθάκι, μαϊντανό, πιπεριές, ντομάτες, πεπόνια και καρπούζια.

A quick guide to when to plant each seed! At school we almost all tried the beans and wet cotton ball experiment! For some the knowledge stopped there, for all it was the beginning of a great love! The love for creating a beautiful garden. But do you know what are the basic needs of a seed to grow? For the development of each seed, the basic condition is the quality of the soil, suitable weather conditions, soil sufficiency, enough planting space and working time. The more you tend to the seeds you plant, the better they will perform! In addition to the basic requirements, however, each seed has its season! So let's see when we should plant each seed: June: tomatoes, seasonal ornamentals (bougainvillea, marigolds, petunias, agapanthus and more) July: radishes, carrots, beets, radishes, broccoli, cauliflower and cabbage. August: cauliflower, broccoli, lettuce, leeks September: pansies, dogwoods, daffodils, hyacinths, anemones, buttercups, crocuses October: parsley, spinach, radish, rocket, radish, pea and muscopea, onion, garlic. November: lettuce, cabbage, cauliflower and broccoli, green onions, parsley, rocket and dill. December: citrus and fruit trees. January: onions, lettuce, celery, early tomato (in a covered area) and annual cloves. February: asparagus, artichokes, broad beans, beetroot, potatoes and beans and in a nursery for aubergine, tomato, pepper, leek, basil, annual carnation and petunias. March: lettuce, courgettes and corn and transplant to the garden onions, lettuce and garlic, carnations, calendula, marigolds, dogwood, petunias and colorful zinnias. April: cucumber, corn, zucchini, okra, tomatoes, peppers, watermelons and melons. Transplant okra, corn and climbing beans. May: cucumber, corn, squash, parsley, peppers, tomatoes, melons and watermelons.

Ο Νάρθηκας ή η Φέρουλα η κοινή

Ο Νάρθηκας ή η Φέρουλα η κοινή (Ferula communis), ή ο άρτυκας, ή ο γιγαντιαίος μάραθος, στην Κύπρο γνωστός με το όνομα η αναθρήκα, είναι φυτό της οικογενείας των Απιίδων (Apiaceae). Παρά το όνομά του, το φυτό αυτό δεν είναι ένα είδος γνήσιου μάραθου, το οποίο ανήκει σε άλλο γένος (Foeniculum). Είναι ένα ποώδες, πολυετές φυτό, με χοντρό βλαστό και ύψος μέχρι 2,5 με 3 μέτρα. Φυέται δε, στις παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου.Βρίσκεται στα μεσογειακά δάση και τους θαμνότοπους. Στην αρχαιότητα, ήταν γνωστός ως «νάρθηξ» Το φυτό είναι δηλητηριώδες και προκαλεί στα βοοειδή αιμορραγικές ασθένειες.

Περιγραφή

Το φυτό έχει παχύ, γραμμωτό βλαστό, ο οποίος φτάνει μέχρι τα τρία μέτρα σε ύψος. Ο βλαστός περιέχει εντεριώνη, με αποτέλεσμα το εσωτερικό του να σιγοκαίγεται χωρίς να επηρεάζεται ο φλοιός. Τα φύλλα του είναι σύνθετα, λεπτά, πολυσχιδή με γραμμοειδή φυλλάρια και μοιάζουν με αυτά του άνηθου. Είναι μεγάλα, ιδίως αυτά στη βάση. Τα άνθη είναι οργανωμένα σε σκιάδες, οι οποίες αποτελούνται από πολλά λουλούδια. Τα άνθη του είναι μικρά κίτρινα, με πέντε πέταλα, και ερμαφρόδιτα.Η επικονίαση του φυτού γίνεται από μύγες. Το φυτό μπορεί να αυτογονιμοποιηθεί. Οι ταξιανθίες του φυτού εμφανίζονται από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο. Μετά το φυτό ξεραίνεται. Το φυτό προτιμά εδάφη με καλή αποστράγγιξη και αντέχει σε συνθήκες ξηρασίας. Είναι φωτόφυτο.

Το φυτό παράγει ένα αιθέριο έλαιο με κίτρινο χρώμα. Το κύριο συστατικό σε φυτά που συλλέχθηκαν στην Αλγερία είναι το μυρκένιο και ακολουθεί το α-πινένιο και το β-φυλλανδρένιο. Σε άλλα είδη του γένους Φένουλα, καθώς και στην ποικιλία F. c. glauca, η οποία φύεται στην Ιταλία, το α-πινένιο είναι το κύριο συστατικό του έλαιου, ενώ μοναδική είναι και η παρουσία του β-φυλλανδρένιου ως κύριο συστατικό.

Στη Σαρδηνία, έχουν ταυτοποιηθεί δύο διαφορετικοί χημειότυποι της Φέρουλας της κοινής (Ferula communis): το δηλητηριώδες (ειδικά για τα ζώα, όπως πρόβατα, αίγες, βοοειδή και άλογα) και το μη-δηλητηριώδες.Διαφέρουν τόσο στη σύσταση των δευτερογενών μεταβολιτών όσο και των ενζύμων που περιέχουν.

Το όνομα της φαινολικής ένωσης φερουλικό οξύ, προέρχεται από τη Λατινική ονομασία του γιγαντιαίου μάραθου, από όπου η ένωση μπορεί να απομονωθεί.
Μύθοι και παραδόσεις

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Προμηθέας έκλεψε την φωτιά από τους Θεούς και την μετέφερε στους ανθρώπους μέσα στους κούφιους βλαστούς του νάρθηκα.Ο νάρθηκας ήταν αφιερωμένος κατά την αρχαιότητα στον Διόνυσο και χρησιμοποιούνταν στις τελετές επειδή ήταν ελαφριοί για να φτιάξουν τους θυρσούς. Επειδή οι ξεροί βλαστοί ήταν αρκετά ανθεκτικοί για να χρησιμοποιηθούν ως μπαστούνια αλλά δεν μπορούσαν να βλάψουν κάποιον άνθρωπο, ο Διόνυσος είχε διατάξει όσοι πίνουν κρασί να έχουν μόνο μπαστούνια από νάρθηκα.
Χρήσεις

Το φυτό χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Ελλάδα εξαιτίας της ευλυγισίας, του μαλακού εσωτερικού του και της αντοχής του ώστε να σταθεροποιούν κατάγματα των άκρων. Οι αρχαίοι άνοιγαν τον βλαστό και με αυτόν περιέβαλαν το άκρο που είχε υποστεί κάταγμα. Γι' αυτό το λόγο σήμερα το προστατευτικό των σπασμένων άκρων εκτός από γύψος λέγεται και «νάρθηκας». Μια άλλη χρήση του ήταν να χρησιμεύει ως φιτίλι από τους ναυτικούς, οι οποίοι μπορούσαν να ανάβουν την πίπα τους ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών.Οι βλαστοί χρησιμοποιούνται επίσης για την κατασκευή επίπλων. 

Narthekas or Ferula the common (Ferula communis), or artykas, or the giant fennel, known in Cyprus by the name of anathrika, is a plant of the Apiaceae family. Despite its name, this plant is not a species of true fennel, which belongs to another genus (Foeniculum). It is a herbaceous, perennial plant, with a thick stem and a height of up to 2.5 to 3 meters. It grows in the coastal areas of the Mediterranean. It is found in the Mediterranean forests and scrublands. In ancient times, it was known as "narthix" The plant is poisonous and causes hemorrhagic diseases in cattle. Description The plant has a thick, linear stem, which reaches up to three meters in height. The stem contains enterion, causing its interior to smolder without affecting the bark. Its leaves are complex, thin, variegated with linear leaflets and resemble those of dill. They are large, especially those at the base. The flowers are arranged in umbels, which consist of many flowers. Its flowers are small yellow, with five petals, and hermaphrodite. The plant is pollinated by flies. The plant can self-fertilize. The inflorescences of the plant appear from April to June. Then the plant dries. The plant prefers well-drained soils and is drought tolerant. It is a photophyte. The plant produces an essential oil with a yellow color. The main component in plants collected in Algeria is myrcene, followed by α-pinene and β-phyllandrene. In other species of the genus Fenula, as well as in the variety F. c. glauca, which grows in Italy, α-pinene is the main component of the oil, while the presence of β-phyllandrene as a main component is also unique. In Sardinia, two different chemotypes of Ferula communis have been identified: the poisonous (especially for animals, such as sheep, goats, cattle and horses) and the non-poisonous. They differ both in the composition of secondary metabolites and of enzymes they contain. The name of the phenolic compound ferulic acid is derived from the Latin name of the giant fennel, from which the compound can be isolated. Myths and traditions According to Greek mythology, Prometheus stole the fire from the Gods and carried it to the people inside the hollow stems of the narthex. The narthex was dedicated in ancient times to Dionysus and was used in ceremonies because they were light to make the doors. Because the dry shoots were strong enough to be used as walking sticks but could not harm a human being, Dionysus had ordered that those who drank wine should only have walking sticks made of narthex. Uses The plant was used in ancient Greece for its suppleness, soft interior and strength to stabilize broken limbs. The ancients opened the stem and surrounded the broken end with it. For this reason, today the protector of broken limbs is called a "splint" in addition to a plaster cast. Another use of it was to serve as a wick by sailors, who could light their pipe regardless of the weather conditions. The stems are also used to make furniture.

Αγία Ελέσα Οσιομάρτυς

Εορτάζει στις 1 Αυγούστου
Αγία Ελέσα Οσιομάρτυς που μαρτύρησε στα Κύθηρα.
Η Αγία Ελέσα γεννήθηκε στην Πελοπόννησο. Ο πατέρας της ήταν ένας πλούσιος άρχοντας Έλληνας, αλλά ειδωλολάτρης και ονομαζόταν Ελλάδιος. Η μητέρα της όμως, Ευγενία, ήταν μια αγία γυναίκα με πολλές αρετές και πλούσια χαρίσματα. Δεν είχε παιδιά και γι’ αυτό παρακάλεσε τον Θεό να την λυπηθεί και να την αξιώσει να γεννήσει ένα παιδί. Μια μέρα ενώ βρισκόταν μόνη στο σπίτι και προσευχόταν, άκουσε μια φωνή από τον ουρανό που της έλεγε «Σε ελέησε ο Θεός σε ότι του ζήτησες, και σου έδωσε καρπόν κοιλίας». Όταν γεννήθηκε η Ελέσα (την ονόμασαν Ελέσα από τη φωνή που είχε ακούσει η μητέρα της «ἐλέησέ σε ὁ Θεός»), η μητέρα της την αφιέρωσε στον Κύριο και την βάπτισε χριστιανή, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Όσο μεγάλωνε στην ηλικία, τόσο δυνάμωνε η πίστη της και η αγάπη της προς το Θεό. Μετά από την αγία κοίμηση της μητέρας της, ενώ η αγία ήταν 14 χρονών, σκέφτηκε ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει με τον ειδωλολάτρη πατέρα της ο οποίος ήθελε να την παντρέψει με έναν άρχοντα. Γι' αυτό μετά από πολλή προσευχή και όταν βρήκε κατάλληλη ευκαιρία, έφυγε αφού μοίρασε πολλές ελεημοσύνες σε φτωχούς και σε ορφανά, μαζί με δύο δούλες της και ασκήτευε σε ένα βουνό των Κυθήρων.
Όμως ο πατέρας της, έψαξε και την βρήκε και προσπάθησε να την γυρίσει πάλι πίσω στο σπίτι τους. Στην άρνηση όμως της Αγίας, ο πατέρας της εξοργισμένος την κατεδίωξε. Η Αγία διωκόμενη έφθασε στή ρίζα του βουνού που σήμερα ονομάζεται βουνό της Αγίας Ελέσας και παρεκάλεσε το Θεό λέγοντας «σκίσε γη και κρύψε με». Από τη σχισμή που ανοίχθηκε στο βουνό πέρασε η Αγία και έφθασε στην κορυφή, όπου κατέφθασε αλλόφρων ο πατέρας της και την αποκεφάλισε την 1η Αυγούστου 375 μ.Χ. Στον τόπο του μαρτυρίου της η υπηρέτριά της την έθαψε.
Οι πρώτοι χριστιανοί που ήλθαν στο νησί για να προσκυνήσουν τον τάφο της Αγίας, ανήγειραν μικρό ναΐσκο χωμένο κατά το πλείστον εντός του εδάφους, στον οποίο οι προσκυνητές κατέβαιναν με 5-6 σκαλοπάτια. Η Αγία Τράπεζα του ναΐσκου εστήθη πάνω από τον τάφο της Αγίας. Η παράδοση λέει ότι κατά τους παλαιοτάτους χρόνους έρχονταν προσκυνητές από τη Μάνη κατά την 1η Αυγούστου και τιμούσαν την μνήμη της Αγίας. Αυτός ο μικρός Ναός σωζόταν μέχρι το 1867 μ.Χ. ως ιδιόκτητος της οικογενείας Κασιμάτη - Γεράκα. Το 1871 μ.Χ. ανηγέρθη ο σημερινός ευρύχωρος Ναός με συνδρομές των χριστιανών πάνω στα ερείπια του παλαιού Ναού, ο οποίος επιχωματώθηκε για να ισοπεδωθεί το έδαφος στο σημείο όπου θα ανεγειρόταν ο νέος Ναός. Πάνω ακριβώς από τον παλαιό Ναό εκτίσθη το άγιο Βήμα και πάνω από το σημείο, όπου ήταν ο τάφος της Αγίας εκτίσθη και του νέου Ναού η Αγία Τράπεζα. Την ίδια περίοδο χτίστηκαν γύρω από το Ναό και τα πρώτα κελλιά ισόγεια με βόλτα (καμάρες). Ο Ναός ήταν συναδελφικός με αδελφούς τους Βενέρηδες του χωριού Γερακιάνικα. Το 1945 μ.Χ. ο Ναός έγινε ενοριακός του γειτονικού χωριού Πούρκου. Κατά τη δεκαετία του '50 ξεκίνησε ο εξωραϊσμός και η ανάδειξη του Προσκυνήματος με την εκτέλεση μεγάλων έργων, όπως ήταν ο εξωραϊσμός του ναού, η ανέγερσις νέου κωδωνοστασίου, η διαμόρφωση του περιβάλλοντος, η ανέγερση ηγουμενείου και σύγχρονων κελλίων, ο ηλεκτροφωτισμός και η κατασκευή αυτοκινητόδρομου, που ήταν και το δυσκολώτερο έργο, λόγω του δυσπρόσιτου της περιοχής, που δημιουργείται από τους κάθετους απόκρημνους βράχους.
Η Αγία Ελέσα με τον Όσιο Θεόδωρο θεωρούνται προστάτες των Κυθήρων και ο λαός πιστεύει ότι η Αγία έχει «χαλινώσει» τα φίδια των Κυθήρων και δεν είναι δηλητηριώδη.
Σημείωση: Η μνήμη της συγκεκριμένης Αγίας δεν αναφέρεται πουθενά στους Συναξαριστές, τη βρίσκουμε σαν μάρτυρα μόνο στα Κύθηρα. http://www.saint.gr/2188/saint.aspx

Той празнува на 1 август Света мъченица Елеса, загинала мъченически в Китера. Света Елеса е родена в Пелопонес. Баща й бил богат гръцки владетел, но езичник и се казвал Хеладий. Но майка й Евгения била свята жена с много добродетели и богати дарби. Тя нямала деца и затова молила Бог да се смили над нея и да й позволи да роди дете. Един ден, докато тя беше сама вкъщи и се молеше, тя чу глас от небето, който й каза: „Бог е бил милостив към теб в това, което си поискала от Него, и Той ти е дал плода на корема“. Когато се родила Елеса (нарекли я Елеса след гласа, който майка й чула „Бог да се смили над теб“), майка й я посветила на Господа и я кръстила като християнка, в името на Отца и Сина и Светия Дух. С напредването на възрастта вярата и любовта й към Бог стават все по-силни. След възнесението на майка си, когато светицата била на 14 години, тя смятала, че не може да живее с баща си езичник, който искал да я омъжи за принц. Затова, след много молитви и когато намери подходяща възможност, тя напусна, след като раздаде много милостиня на бедните и сираците, заедно с две от своите слугини, и се подвизаваше на планината на Китера. Но баща й я потърсил, намерил и се опитал да я върне в дома им. Но когато Агия отказа, баща й, разгневен, я преследва. Преследваният светец стигнал до корена на планината, която днес се нарича планината на Света Елеса, и помолил Бог, казвайки „разкъсай земята и ме скрий“. Светицата минава през пукнатината, която се отваря в планината, и достига върха, където баща й се спуска от другата страна и я обезглавява на 1 август 375 г. сл. Хр. На мястото на нейната мъченическа смърт нейната прислужница я погреба. Първите християни, дошли на острова, за да се поклонят на гроба на светеца, издигнали малка църква, почти вкопана в земята, до която поклонниците се спускали по 5-6 стъпала. Светият олтар на църквата е поставен над гроба на светеца. Традицията разказва, че в древността поклонници идвали от Мани на 1 август и почитали паметта на светеца. Този малък храм оцелява до 1867 г. сл. Хр. като частна собственост на семейство Касимати - Герака. През 1871 г. сл. Хр сегашната просторна църква е построена с християнски подписки върху руините на старата църква, която е била засипана, за да се изравни земята на мястото, където ще бъде издигната новата църква. Точно над старата църква е построен олтарът, а над мястото, където е бил гробът на светеца, е построен олтарът на новата църква. През същия период около храма са изградени и първите приземни килии с проход (арки). Храмът е бил побратимен с братята Венериди от село Геракианика. През 1945 г. сл. Хр църквата става енория на съседното село Пуркос. През 50-те години на миналия век благоустрояването и популяризирането на Поклонничеството започва с изпълнението на големи проекти, като благоустрояването на църквата, изграждането на нова камбанария, оформянето на околната среда, изграждането на игуменска къща и модерни килии , електрическо осветление и изграждането на магистрала, което беше и най-трудният проект, поради труднодостъпността на района, която се създава от отвесните стръмни скали. Свети Елеса и Свети Теодор се считат за покровители на Китера и хората вярват, че светецът е "опитомил" змиите на Китера и те не са отровни. Забележка: Паметта на тази конкретна светица не се споменава никъде в Синаксарите, намираме я като мъченица само в Китера. http://www.saint.gr/2188/saint.aspx

ΒΛΑΒΗ ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ του Αστρινού Τσουτσουδάκη

ΒΛΑΒΗ ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ του Αστρινού Τσουτσουδάκη *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28513982229
ΒΛΑΒΗ ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ
του Αστρινού Τσουτσουδάκη *

Η κυρία Ευτέρπη νομίζει ότι λείπω και τινάζει πάλι τα χαλιά της πάνω από το μπαλκόνι μου. Όλοι οι καυγάδες μας στο βρόντο πάνε, δεν παίρνει χαμπάρι η αφιλότιμη. Να γυρίσει όμως πίσω το παιδί μου με το καλό και θα την κανονίσω εγώ. Όχι όμως σήμερα, δεν έχω αντοχή ούτε τα πόδια μου να σύρω. Έμεινα μέσα όλη την μέρα, αγκαλιά με την κακάσχημη αντίκα που παριστάνει την τηλεφωνική συσκευή. Κληρονομιά από τον μακαρίτη τον πεθερό μου. Αφού του άρεσε τόσο πολύ, ας την έπαιρνε μαζί του.
Και που να πάω δηλαδή μέσα στο κρύο ; Ο κύριος Λεωνίδας είχε κενό στις παραδόσεις του και μου έφερε ότι χρειαζόμουν. Όμορφα μάτια, μεγάλες πλάτες, στενή μέση και ελαφρύ μαύρισμα που κρατάει ακόμα από το καλοκαίρι. Αυτός δεν είναι μπακάλης, υπερπαραγωγή είναι. Κλείνει το μαγαζί κάθε βράδυ και καρφί για το γυμναστήριο. Κάθε φορά που έρχεται, μου ρίχνει κάτι ματιές άλλο πράγμα. Λες να με γδύνει με τα μάτια του ; Ευτυχώς που φοράω τα καλά μου εσώρουχα. Κι εγώ όμως είμαι καλή για την ηλικία μου. Μα ποια ηλικία καλέ ; Ούτε τα σαράντα δεν έχω πατήσει ακόμα. Κι αν μαζέψω τα λεφτά για την πλαστική, ούτε εικοσάρα δεν θα πιάνει μία μπροστά μου. Δεν φταίω εγώ, εκείνος ο σκιτζής ο παιδίατρος φταίει με τις θεωρίες του για τον θηλασμό. Η μικρή μου Νεφέλη δηλαδή τι έπαθε μόνο με το αγελαδινό γάλα που έπινε ; Με φάγανε να αφήσω την δουλειά μου κι εγώ η χαζή τους άκουσα. Αλλά και χωρίς βοήθεια τι θα έκανα με μωρό παιδί στην κούνια ; Και τώρα Χριστέ μου το αφήνω να τρέχει μόνο του κι εγώ δεν ξέρω που. Μα γιατί το υπουργείο δεν καταργεί επιτέλους αυτές τις εκδρομές ; Τόσα ακούμε κάθε μέρα. Μήπως έχει βλάβη το δίκτυο ; Μπα, ο ήχος στο ακουστικό ακούγεται κανονικός.
Και το κινητό μου έχει φουλ σήμα. Γιατί όμως δεν με παίρνει τηλέφωνο ; Να έπαθε κάτι το παιδί μου και δεν ξέρουν πως να μου το πουν ; Σύνελθε Αμαλία, μην βάζεις συνέχεια το κακό στο νου σου ! Και αν του τέλειωσαν οι μονάδες και περιμένει να τον πάρω εγώ ; Αποκλείεται δεν το κάνω, θα μου βάλει πάλι τις φωνές πως τον λένε μαμμόθρεφτο οι φίλοι του. Λες και είναι κακό αυτό. Σαν την μάνα σου βρε που θα βρεις άλλη να σ’ αγαπάει τόσο ; Μήπως χρειάζεται λεφτά, τι θα κάνει με άδειες τσέπες εκεί στον ξένο τόπο ; Μίλησα νωρίτερα με τους καθηγητές και τους φίλους του και ήταν μια χαρά. Αλλά όσα βάζει η ώρα δεν τα βάζει ο χρόνος όλος. Ευτυχώς μου υποσχέθηκαν ότι δεν θα του πουν ότι πήρα. Κάλεσα και στο ξενοδοχείο και ρώτησα αν έχει επιστρέψει το Γυμνάσιο από την Κρήτη. Ευτυχώς όχι ακόμα μου απάντησαν αλλά δεν το πολυκατάλαβα αυτό, μπορεί να πήρα λάθος νούμερο. Τώρα είναι ήδη περασμένες δέκα, θα κοιμάται και δεν θέλω να τον ενοχλήσω. Καλύτερα να ξεκουραστεί για να είναι φρέσκος αύριο. Μου είπε ότι τους ξυπνάνε πολύ πρωί για να προλαβαίνουν να βλέπουν τόσα μέρη. Σε λίγο θα γυρίσει ο πατέρας του από την δουλειά και θα έχω κάποιον να πω μια κουβέντα. Τις φίλες μου τις αποφεύγω, πέρυσι που πήγαν τα δικά τους παιδιά εκδρομή εγώ τις κορόιδευα. Που πήγε τώρα μόνο του δεκαπέντε χρονών παιδάκι ; Τους προσέχουν οι συνοδοί τους ή τους παράτησαν και το έχουν ρίξει στην διασκέδαση ; Έχω αφήσει και τα πράγματα ακόμα στο πάτωμα, δεν νομίζω ότι θα τα χωρέσει όλα το ψυγείο. Πρέπει να προλάβω να μαγειρέψω για αύριο που θα γυρίσει πεινασμένο. Κάτσε να σιγουρευτώ ότι δεν ξέχασα τίποτα. Ο μουσακάς που του αρέσει, τα ντολμαδάκια που μου ζητάει καιρό και οπωσδήποτε μερικά μπιφτέκια γιατί είναι πάνω στην ανάπτυξη του. Α, να προσέξω τον φούρνο να μην μου αρπάξει η σπανακόπιτα. Πλάκα έχω με τις μπύρες, τι τις πήρα αφού κανείς μας δεν πίνει ; Άκουσα ότι κάποιοι συμμαθητές του έχουν δοκιμάσει αλκοόλ και τσιγάρο, αλλά δεν έδωσα σημασία. Σιγά μην το πιστέψω. Είναι δυνατόν από τέτοια ηλικία ; Ας μην το σκέφτομαι, εγώ ξέρω καλά τι ανατροφή του έχω δώσει. Μπα σε καλό μου πάλι απόψε. Η κολόνα του σπιτιού μου έχει γείρει στον καναπέ και προσποιείται ότι είναι εδώ. Ξύνεται και ρεύεται προσπαθώντας να βολέψει το χτισμένο με αμέτρητες θερμίδες κορμί του που ξεχειλίζει από το σώβρακο. Αν ζούσε ο Πραξιτέλης θα τον έπαιρνε για μοντέλο, αρκεί να ήθελε να κάνει τον Ερμή του χοντρό. Πολύ χοντρό ! Που να βρίσκεται άραγε ο άνδρας που ερωτεύτηκα πριν από τόσα χρόνια ;
Δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι έγινε κάποιο μπέρδεμα στην εκκλησία πάνω στην αναμπουμπούλα. Σίγουρα πάντως από αυτόν πήρε την τεμπελιά ο γιος μου. Εμείς στην οικογένεια μας είμαστε όλοι εργατικοί. Μα γιατί δεν με έχει πάρει ακόμα τηλέφωνο ; Ελπίζω να τελειώσει γρήγορα ο αγώνας που παρακολουθεί. Δεν πρέπει να ξενυχτήσει γιατί έχει να παραλάβει αύριο το παιδί από το αεροδρόμιο. Θα τον βάλω νωρίς για ύπνο και θα συνεχίσω τις δουλειές μου. Εγώ δεν πάω, δεν αντέχω την αναμονή μέχρι να δω το αεροπλάνο να προσγειώνεται. Είναι και χειμώνας και δεν ταιριάζει να φοράω γυαλιά ηλίου. Ας δακρύσουν οι άλλες μανάδες. Ναι, έτσι μπράβο, κατέβαινε πιο δυνατά, σούταρε αγόρι μου, μην τους λυπάσαι, κτύπα τους, ναι βάλτο … Γκολ ! Μπράβο σου παικταρά μου ! Κρίμα βρε Μανώλη μου, που να ξέρω ότι παίζει στην αντίπαλη ομάδα ; Σκούπισμα, συγύρισμα, να μαζέψω το τραπέζι, να βάλω πλυντήριο και να βγάλω τα σκουπίδια πριν αρχίσουν να μυρίζουν. Όλα από μένα περνάνε εδώ μέσα. Τρέχω σαν την παλαβή όλη μέρα και δεν τους προλαβαίνω. Να δω τι θα κάνουν άμα σηκωθώ να φύγω και τους παρατήσω. Κάπου διάβασα ότι η νοικοκυρά που έχει μόνο δύο χέρια είναι στην πραγματικότητα ανάπηρη. Φυσικά σε ένα όμορφο κόσμο μαγικό κι αρσενικά πλασμένο. Ο Νικολάκης μου ξέρει τα πάντα για το νοικοκυριό αλλά βαριέται. Καλύτερα. Δεν φτάνει που μια μέρα θα μου τον τυλίξει καμιά σουρλουλού, να τον βάζει να της κάνει και τις δουλειές ; Είμαι τόσο κουρασμένη που έπαψα προ πολλού να σκέφτομαι. Κι όταν δεν σκέφτομαι, δεν ανησυχώ κιόλας. Και γιατί παρακαλώ ; Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι που το παιδί της πηγαίνει πολυήμερη. Τι θα κάνω δηλαδή όταν τον καλέσουν φαντάρο ; Ε όχι, εγώ είμαι άνετη, θα ξαπλώσω τώρα λίγο να χαλαρώσω. Μόνο να χαμηλώσω κι άλλο την τηλεόραση, μπορώ κι από τα χείλια τους να καταλάβω τι λένε οι ηθοποιοί. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου μου τρυπάει τα τύμπανα, δεν θυμόμουν ότι το είχα δυναμώσει τόσο πολύ. Έλα επιτέλους βρε παιδάκι μου ! Μα τι κάνεις όλη μέρα και δεν σκέφτηκες να με πάρεις ένα τηλέφωνο ; Σου έκανα κάτι η κακομοίρα και θέλεις να με σκάσεις ; Περνάς καλά ; Έφαγες τίποτα ή είσαι ακόμα νηστικός από το πρωί ;

Ο Αστρινός Τσουτσουδάκης είναι καθηγητής Φυσικής κι εργάζεται στη Δημόσια Εκπαίδευση. Ανάμεσα στις άλλες ασχολίες του καταγράφει, εν είδει χρονογραφημάτων, τις εμπειρίες του από την καθημερινή σχολική πραγματικότητα.
[ ιστολόγιο ] [ facebook ] [ e-mail ]

Το Γνήσιο Πολίτικο Εκμέκ

Περιγραφή Μια πολυ καλη ιδεα για γλυκο οχι μονο γενικοτερα αλλα και για την ημερα του Πασχα που ερχεται, μιας και ανοιγει πλεον ο καιρος και...τραβιεται καλλιστα με μια μπαλα παγωτο καιμακι απο πανω!!!! Προσέξτε, δεν ειναι εκμέκ καταΐφι.
Τι χρειαζόμαστε:
21 γρ. μαγια νωπη (1/2 πακετακι χελιδονι)
250 γρ. αλευρι για ολες τις χρησεις
60 γρ φυτικο βουτυρο λιωμενο
60 φρ. ζαχαρη
80 γρ. γιαουρτι πληρες (η διαιτα...απο αυριο...)
1/4 κ.γ. αλατι
1/4 κ.γ. μαστιχα κοπανισμενη (πριν την κοπονισετε βαλτε την 10΄ στην καταψυξη!)
1/4 κ.γ. μαχλεπι κοπανισμενο
1 αυγο Υλικα για το σιροπι
750 γρ. ζαχαρη
550 γρ. νερο
2 κουταλιες σουπας χυμο λεμονιου

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Το Γνήσιο Πολίτικο Εκμέκhttp://www.sintagespareas.gr/sintages/to-gnisio-politiko-ekmek.html#ixzz22LBEIvB9

Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων

Η Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων βρίσκεται στη χερσόνησο Ακρωτήρι, 15 χιλιόμετρα από την πόλη των Χανίων και κοντά στο αεροδρόμιο Ι. Δασκαλογιάννης. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά μοναστηριακά συγκροτήματα του τέλους της Βενετοκρατίας στην Κρήτη.

Ιστορία

Στο σημείο όπου είναι χτισμένη η μονή της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων υπήρχε παλαιότερα άλλη μικρότερη μονή[2]. Το 1611 οι βενετσιάνικες αρχές των Χανίων ανέθεσαν στον ιερομόναχο Ιερεμία Τζαγκαρόλο (που καταγόταν από ενετοκρητική οικογένεια με επιρροή σε όλους τους Χριστιανούς της περιοχής, τόσο στους Ορθόδοξους όσο και στους Καθολικούς) την ανασυγκρότησή της. Ο Ιερεμίας Τζαγκαρόλος αποφάσισε να κατασκευάσει στο σημείο ένα μεγαλύτερο μοναστηριακό συγκρότημα, τα σχέδια του οποίου έκανε ο ίδιος. Ο εν λόγω μοναχός ήταν κάτοχος της ελληνικής και της λατινικής παιδείας και είχε γνώσεις αρχιτεκτονικής και στην σχεδίαση και κατασκευή του μοναστηριού επηρεάστηκε από τον Ιταλό αρχιτέκτονα του 16ου αιώνα Σεμπαστιάνο Σέρλιο (Sebastiano Serlio). Μετά το θάνατό του γύρω στο 1634, οι εργασίες συνεχίστηκαν από τον αδερφό του Λαυρέντιο, που ήταν και αυτός μοναχός, διακόπηκαν όμως το 1645 όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν τα Χανιά. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το Μοναστήρι ήταν γνωστό ως Selvili Manastır (το Μοναστήρι με τα κυπαρίσσια).

Κατά την επανάσταση του 1821 η μονή κάηκε από τους Οθωμανούς και έτσι καταστράφηκαν και πολλά κειμήλια που βρίσκονταν σε αυτή. Εννιά χρόνια αργότερα οι Οθωμανικές αρχές έδωσαν άδεια για την ολοκλήρωση του ναού της μονής στους μοναχούς Καλλιόπιο και Γρηγόριο. Το 1864 χτίστηκε το καμπαναριό. Από το 1892 και για δεκατρία χρόνια λειτούργησε στην μονή ιεροδιδασκαλείο ενώ κατά την επανάσταση του 1896-97 το μοναστήρι μετατράπηκε σε νοσοκομείο και στρατηγείο των επαναστατών.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η μονή χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Έλληνες για αποθήκευση εφοδίων και αργότερα, μετά την κατάληψη της Κρήτης από τα γερμανικά στρατεύματα, οι Γερμανοί εγκατέστησαν εκεί, το 1942, τη Σχολή του Αντιεροπορικού Πυροβολικού και το 1944 150 με 200 στρατιώτες.

Η Μονή της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων είναι Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή μονή.
Περιγραφή

Η Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων είναι ένα τετράπλευρο μοναστηριακό συγκρότημα με εσωτερική αυλή όπου βρίσκεται το καθολικό της μονής. Η κεντρική είσοδος του μοναστηριού είναι στη δυτική πλευρά του συγκροτήματος. Σε αυτήν οδηγεί μνημειώδης σκάλα που καταλήγει σε πλατύσκαλο. Στις δύο πλευρές της πύλης υπάρχουν δύο ζεύγη μεγάλων κιόνων ιωνικού ρυθμού που υποβαστάζουν τον θριγκό. Πιο πάνω υπάρχουν άλλα δύο ζεύγη μικρότερων κιόνων κορινθιακού ρυθμού, μεταξύ των οποίων σχηματίζεται ένα ημικυκλικό τόξο. Στην κορυφή και στο μέσο της αρχιτεκτονικής σύνθεσης υπάρχει ένα μεγάλο αέτωμα και κάτω από αυτό μια ελληνική επιγραφή. Δύο μικρότερα αετώματα έχουν κατασκευαστεί πάνω από τις κολόνες κορινθιακού ρυθμού. Στην πύλη του μοναστηριού, που είναι κατασκευασμένη με πωρόλιθο, είναι φανερή η επίδραση του Libro estraordinario του Ιταλού αρχιτέκτονα Σεμπαστιάνο Σέρλιο.

Το καθολικό της μονής

Η επίδραση του Σεμπαστιάνο Σέρλιο είναι εμφανής και στον τρόπο κατασκευής γενικά του κτιρίου της δυτικής πλευράς του μοναστηριακού συγκροτήματος, που εξωτερικά είναι τριώροφο και εσωτερικά δυόροφο. Οι αδερφοί Τζαγκαρόλο φαίνεται πώς γνώριζαν και χρησιμοποίησαν τις δύο λύσεις που ο Ιταλός αρχιτέκτονας πρότεινε στο έβδομο βιβλίο του για την κατασκευή ενός κτιρίου σε μέρος με κλίση όπως είναι και το σημείο που είναι χτισμένο το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων.

Από την κεντρική είσοδο ένας θολωτός διάδρομος οδηγεί στην εσωτερική αυλή του μοναστηριού όπου βρίσκεται το καθολικό της μονής. Το καθολικό είναι κατασκευασμένο με λαξευτή πέτρα, κατά τον αρχιτεκτονικό τύπο του τρίκογχου με τρούλο. Τα μορφολογικά του στοιχεία, και κυρίως ο διάκοσμός του, συνδέονται με τη δυτική αρχιτεκτονική. Το τέμπλο του ναού κατασκευάστηκε το 1836 και είναι ξυλόγλυπτο και επίχρυσο και οι περισσότερες από τις εικόνες του φέρεται να έγιναν από τον ζωγράφο Μερκούριο, από τη Σαντορίνη. Στην εκκλησία υπάρχουν και δύο παρεκκλήσια, της Ζωδόχου Πηγής και του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Στην αυλή, δίπλα στο καθολικό, υπάρχει ένας μικρός ναός, του Σωτήρος Χρηστού.

Στη δυτική πλευρά του συγκροτήματος υπάρχουν κελιά των μοναχών, τα κελάρια του κρασιού και το παλιό ελαιουργείο. Η βιβλιοθήκη της μονής βρίσκεται στη βόρεια πλευρά ενώ στην νότια είναι το οστεοφυλάκειο και το ηγουμενείο. Η εκκλησιαστική σχολή που λειτούργησε στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα εντός της μονής στεγάστηκε στην ανατολική πλευρά του συγκροτήματος. 

Монастырь Святой Троицы Цагаролоса расположен на полуострове Акротири, в 15 километрах от города Ханья и недалеко от аэропорта им. И. Даскалогианниса. Это один из самых важных монастырских комплексов конца венецианского правления на Крите. История На месте, где построен монастырь Святой Триады Цагароли, раньше был еще один монастырь меньшего размера[2]. В 1611 году венецианские власти Ханьи поручили иеромонаху Иеремии Цагаролосу (происходившему из венецианской семьи, имевшей влияние на всех христиан региона, как православных, так и католиков) восстановить его. Иеремия Цагаролос решил построить на этом месте более крупный монастырский комплекс, планы которого он сделал сам. Упомянутый монах имел греческое и латинское образование и разбирался в архитектуре, а в проектировании и строительстве монастыря на него повлиял итальянский архитектор 16 века Себастьяно Серлио. После его смерти примерно в 1634 году работу продолжил его брат Лаврентиос, который также был монахом, но был прерван в 1645 году, когда османы оккупировали Ханью. Во время турецкой оккупации монастырь был известен как Selvili Manastır (монастырь с кипарисами). Во время революции 1821 года монастырь был сожжен османами и таким образом уничтожил многие реликвии, находившиеся в нем. Девять лет спустя османские власти дали разрешение на достройку монастырской церкви монахам Каллиопио и Григорио. В 1864 году была построена колокольня. С 1892 г. и в течение тринадцати лет он действовал в монастыре как семинария, а во время революции 1896-97 гг. монастырь был превращен в госпиталь и штаб революционеров. Во время Второй мировой войны монастырь первоначально использовался греками для хранения припасов, а позже, после оккупации Крита немецкими войсками, немцы разместили здесь, в 1942 г., Школу зенитной артиллерии, а в 1944 г. войска. Монастырь Святой Троицы Цагароли является патриаршим и ставропигиальным монастырем. Описание Монастырь Святой Троицы Цагаролоса представляет собой четырехсторонний монастырский комплекс с внутренним двором, где находится католикон монастыря. Главный вход в монастырь находится с западной стороны комплекса. Монументальная лестница, ведущая к нему, ведет на площадку. По обеим сторонам ворот есть две пары больших колонн в ионическом стиле, поддерживающих триго. Выше расположены еще две пары коринфских колонн меньшего размера, между которыми образован полукруглый свод. Вверху и в середине архитектурной композиции находится большой фронтон, а под ним греческая надпись. Два меньших фронтона были построены над коринфскими колоннами. Влияние Libro estraordinario итальянского архитектора Себастьяно Серлио проявляется в воротах монастыря, сделанных из пористого камня. Влияние Себастьяно Серлио проявляется и в общей конструкции здания на западной стороне монастырского комплекса, имеющего три этажа снаружи и два этажа внутри. Братья Дзаггароло, кажется, знали и использовали два решения, которые итальянский архитектор предложил в своей седьмой книге для строительства здания на наклонном участке, таком как место, где построен монастырь Святой Троицы Дзаггароло. От главного входа сводчатый коридор ведет во внутренний двор монастыря, где находится монастырский католикон. Католикон построен из резного камня по архитектурному типу триконха с куполом. Его морфологические элементы и особенно украшение связаны с западной архитектурой. Иконостас храма был построен в 1836 году, украшен резьбой и позолотой, и, как говорят, большинство его изображений были выполнены художником Меркуриосом из Санторини. В церкви также есть две часовни: Зодоха Пиги и Святого Иоанна Богослова. Во дворе, рядом с католиконом, находится небольшая церковь Сотироса Христа. На западной стороне комплекса находятся монашеские кельи, винные погреба и старая оливковая мельница. Библиотека монастыря находится на северной стороне, а склеп и настоятель - на южной стороне. С восточной стороны комплекса располагалась духовная школа, действовавшая в конце 19 – начале 20 века в монастыре.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ποτέ δεν σε ξεχνώ Τζίνα μου (φ.Μ.Κυμάκη)

 

πηγή: http://www.onestory.gr/post/27791238297
ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
της Μαίρης Κουλούρη *
.
Ακόμη στα μάτια μου είναι ζωντανή η χαρωπή σου εικόνα.
Το πρόσωπο των 24 ετών, το γέλιο της διασκέδασης , η χαρά της παρέας, η συνέχεια του εθίμου. Ήσουν λυγερόκορμη, ευκίνητη, είσαι πάντα άξια, σε όλα ευέλικτη. Το χαρήκαμε, όσο καμιά άλλη χρονιά. Οι φλόγες ήταν ψηλές, δε δίστασες να τις περάσεις με ηχηρό το γέλιο σου ν’ απλώνεται στο δρόμο, έξω απ’ το αγκωνάρι μας, μπροστά στην αφοδειά* μας , κάτω απ’ τη σκαμνιά**. Η κοιλιά σου ξεχώριζε, όχι μεγάλη. Η μπλε φούστα σου είχε διαμορφωθεί με περιθώριο ν’ ανοίγει όσο ο χρόνος προχωρούσε.
Σε θυμάμαι με τη μπλε φούστα, όλη την εγκυμοσύνη, έντονα.
Δε δίστασες να τιμήσεις το έθιμο. Η λαμπατίνα*** μεγάλη, σάλταρες θυμάμαι πολλές φορές. Ίσως για το καλό , ίσως για τη διασκέδαση, μάλλον για την παρέα. Η μάνα ήταν εκεί, πάντα χαιρόταν τη παρέα. Παρά τις δυσκολίες της ζωής της με την παρέα ήταν κεφάτη. Είχαμε κάνει μερικές καλές παρ’ ότι στη ζωή συνήθως είχαμε μεγάλη σοβαρότητα…
Δυο μέρες μετά καταφέρατε να ζήσετε.
Από βραδίς είχα χύσει το λάδι στο πάτωμα… κακό σημάδι είπατε…
Ξημερώματα κινδυνέψατε. Το σημάδι πάντα θα θυμίζει την επείγουσα καισαρική τομή αλλά και την ενεργοποίηση της νυχτιάς. Η μάνα έτρεξε, Άνθρωποι βρέθηκαν κι ο Θεός ήθελε να ζήσετε. Τα καταφέρατε.
Ο πρόωρος αδελφός μου σήμερα είναι Λεβέντης.
Αύριο είναι πάλι τ’ Αγιαννιού, του Λαμπατάρη. Υπάρχει μια ανησυχία για τη διατήρηση του εθίμου. Εθιμοτυπικά πια κι όχι αυθόρμητα καίνε λαμπατίνες σε οργανωμένες εκδηλώσεις.
Στην προώθηση του εθίμου η αλήθεια είναι ότι δεν ενεργοποιούμαι.
Στην καρδιά μου όμως θα είναι πάντα χαραγμένες η 23η & 26η Ιουνίου του 1971.
Σε φιλώ
.
*Αφοδειά : η αυλή | **Σκαμνιά: η μουριά | ***Λαμπατίνα: δυνατή φωτιά
.
Η Μαίρη Κουλούρη γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1964. Σπούδασε Μαιευτική στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Αθήνας, ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Ενηλίκων του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και είναι φοιτήτρια Πληροφορικής στο ΕΑΠ. Κατοικεί στο Ηράκλειο Κρήτης κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Επαγγελματική Εκπαίδευση. Έχει υλοποιήσει αρκετά εκπαιδευτικά προγράμματα καινοτόμων δράσεων κι έχει δημοσιεύσει άρθρα στον τοπικό τύπο. Είναι έγγαμη, μητέρα δύο παιδιών. [ facebook ] [ twitter ] [ e-mail ]

Τούρτα σοκομπανάνα

Τι χρειαζόμαστε:
ΜΑΡΕΓΚΑ:

2 ασπράδια από μεγάλα αβγά
80 gr ζάχαρη
20 gr κακάο
50 gr ζάχαρη άχνη

ΚΡΕΜΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑ:
20 ml λικέρ μπανάνα
400 ml κρέμα γάλακτος
300 gr κουβερτούρα σε κομμάτια

ΚΡΕΜΑ ΜΠΑΝΑΝΑ:
2 κουτ.γλ. ζελατίνη σε σκόνη
1 κουτ.σούπας χυμό λεμονιού
30 gr ζάχαρη
200 gr μπανάνες
200 ml κρέμα γάλακτος
ΓΑΡΝΙΤΟΥΡΑ:
Σιρόπι σοκολάτας και σαντιγί

Φτιάχνει
8-12 κομμάτια ανάλογα με το μέγεθος των κομματιών

Πως το κάνουμε:
Διαβάστε περισότερο: https://cookpad.com/gr/sintages/3079566-tourta-sokompanana-me-tragani-maregka#ixzz21f0R4bD6

Το Γιασεµί της Ανατολής

Το Γιασεµί της Ανατολής

1942. Ο κόσµος φλέγεται. Για τους περισσότερους ο πόλεµος φέρνει καταστροφή και δυστυχία, αλλά για µερικούς σηµαίνει και το ξεκίνηµα µιας µεγάλης περιπέτειας. Η Σαµπά έχει µεγαλώσει στο πολυεθνικό λιµάνι του Κάρντιφ, παρέα µε τις λιβανέζικες ιστορίες του πατέρα της και τα τούρκικα τραγούδια της γιαγιάς της. Διψά να γνωρίσει τον κόσµο και κατατάσσεται στην ειδική υπηρεσία του στρατού που ψυχαγωγεί τις µονάδες στο µέτωπο. Το ταξίδι ξεκινά και θα οδηγήσει τη Σαµπά στο µαγευτικό Κάιρο, στην ιδιαίτερη Κωνσταντινούπολη, στη γοητεία της Βηρυτού και, τέλος, στην Αλεξάνδρεια, την πόλη του γιασεµιού. Η Σαµπά, ενώ κάνει παρέα µε πράκτορες, διπλωµάτες, κινηµατογραφικούς αστέρες και λαθρέµπορους, διαπιστώνει ότι κάποιοι θέλουν τη φωνή της, κάποιοι τη φιλία της και κάποιοι τα µυστικά που έχει σταλθεί να ανακαλύψει. "Το Γιασεµί της Ανατολής" είναι µια ιστορία γλυκιάς παρακµής, αγάπης και θανάτου. Είναι η συναρπαστική ιστορία µιας µοναχικής γυναίκας σε έναν εξωτικό κόσµο. Η Julia Gregson, συγγραφέας των best seller "Στην Καρδιά των Μουσώνων" και "Το Λουλούδι της Κριµαίας", ταξιδεύει στη µυστηριακή Ανατολή µε το νέο της συναρπαστικό µυθιστόρηµα, για να αποδείξει ότι η δύναµη του πάθους µπορεί να υπερνικήσει οποιονδήποτε εχθρό µέσα από τα µάτια µιας ευαίσθητης νεαρής κοπέλας που όρθωσε το ανάστηµά της απέναντι στις συµβάσεις της εποχής.

Χρυσόμαλλο Δέρας

 

Αρχικός τίτλος: Μινύες, Κολχίδα και Τεοτιουακάν.
Ένας από τους πιο αινιγματικούς λαούς της προϊστορικής Ελλάδος είναι οι Μινύες, όπου σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς κοιτίδα τους θεωρείται η περιοχή από τον Βοιωτικό Ορχομενό μέχρι και τις νότιες παρυφές της θεσσαλικής πεδιάδος.

Από την περιοχή αυτή ένα τμήμα των Μινύων εγκαταστάθηκε στην Μαγνησία και ίδρυσε την Ιωλκό, την οποία η σύγχρονη αρχαιολογική ερευνά ταυτίζει με τον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου. Η αποίκηση αυτή έγινε για να εκμεταλλευτούν οι Μινύες τον θεσσαλικό κάμπο, αλλά κατά την προσπάθειά τους αυτή ήλθαν σε σύγκρουση με τις γειτονικές πόλεις. Έτσι πιστεύεται πως εξηγείται και η καταστροφή του Σέσκλου.
Η προσπάθεια σύνδεσης των Μινύων με τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο έχει επιχειρηθεί και μυθολογικά αφού οι κόρες του Μινύα, Περικλυμένη, Αλκιμίδη και Φυγομάχη παντρεύτηκαν τους Θεσσαλούς βασιλείς Φέρη (βασιλιά στη Φερές), Αίσονα (βασιλιά στην Αισονιάδα) και τον Πελία (βασιλιά στην Ιωλκό). Από την εκμετάλλευση του θεσσαλικού κάμπου οι Μινύες μετετράπησαν σε μία ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη για την περιοχή, σε σημείο μάλιστα που να έχουνε επιβάλει φόρο υποτέλειας σε πόλεις των χωρικών τους ορίων.
Μια τέτοια πόλη ήτανε και η Θήβα, όπου σύμφωνα με τον μύθο ο Θηβαίος Ηρακλής επιστρέφοντας από το κυνήγι,συνάντησε τους φοροεισπράκτορες του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου, που πήγαιναν στην Θήβα για τον φόρο υποτέλειας. Ύστερα από σκληρή μάχη ο Ηρακλής κατόρθωσε να απαλλάξει την πόλη των Θηβών από τον δυνάστη.
Αναφερόμενος στην οικονομική ισχύ του Ορχομενού ο Όμηρος γράφει «δέκα και είκοσι φορές πιο πολλά κι αν μου δώσει, από όσα τώρα έχει αυτός και εάν από αλλού ζητούσε, τα πλούτη του Ορχομενού και της Αιγύπτιας Θήβας, όπου όλοι μέσα στα σπίτια τους θησαυρούς πολλούς έχουνε».

Το ‘Αγνωστο Παρελθόν του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Η πόλη του Ορχομενού συνδέεται μυθολογικά με την Θήβα και μέσω του μύθου του Αθάμαντα με την Ινώ. Ο Αθάμας ήτανε βασιλιάς του Ορχομενού που είχε παντρευτεί την θεά Νεφέλη και η οποία του είχε χαρίσει δύο παιδιά, τον Φρίξο και την Έλλη. Κάποια στιγμή όμως γνώρισε την Θηβαία Ινώ και έτσι παράτησε τη Νεφέλη, η οποία πήγε στον Όλυμπο και παραπονέθηκε στην Ήρα, που της υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει για αυτό τον Αθάμα.

Από το γάμο του με την Ινώ, ο Αθάμας απόκτησε δύο γιους τον Μελικέρτη και τον Λέαρχο (εκ του άρχω και του Λεώς=λαός). Η Ινώ όμως επιθυμώντας να βγάλει από τη μέση τα προγόνια της, καβούρδισε στην φωτιά τους σπόρους, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει σοδειά την επόμενη περίοδο, αλλά και να απειληθεί η περιοχή από λοιμό. Τότε ο Αθάμας αποφάσισε να στείλει αντιπροσωπεία στους Δελφούς για να μάθει το τι πρέπει να κάνει. Μόνο που ο φερόμενος εκ Δελφών χρησμός ήταν χαλκευμένος, αφού η Ινώ είχε δωροδοκήσει τους πρέσβεις να μεταφέρουνε στον Αθάμαντα την δική της βούληση. Έτσι ο Αθάμας πληροφορήθηκε πως ο Απόλλωνας επιθυμεί να θυσιαστεί ο Φρίξος στον βωμό του Δία (μάλλον πρόκειται για το βωμό του Λαφυστίου Διός), για να πάψει να υφίσταται το κακό.

Αν και στην αρχή ο Αθάμας είχε κάποιους ενδοιασμούς, εν τούτοις η πίεση που δέχτηκε από τους απελπισμένους αγρότες τον οδήγησε να στείλει για θυσία τον Φρίξο. Μία θυσία που δεν πραγματοποιήθηκε αφού η μητέρα του η Νεφέλη έστειλε ένα χρυσό κριάρι που της είχε δώσει ο Ερμής και αφού ανέβηκαν στην ράχη του τα δύο παιδιά της διέφυγαν στην περιοχή της Κολχίδος, όπου ο Φρίξος θυσίασε τον κριό στον Φύξιο Δία. Μετά χάρισε τον δέρμα του στον Κορινθιακής καταγωγής βασιλιά της Αιήτη, που είτε το φύλαξε μέσα στα ανάκτορά του, είτε το κρέμασε επάνω σε μία βελανιδιά μέσα στο άλσος του ’ρεως, αφήνοντας και έναν ακοίμητο δράκοντα να το φυλάει. Αυτή η χρυσή προβιά ήτανε ο λόγος που έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία, της οποίας επικεφαλής ήτανε ο γιος του Αίσονα, ο Ιάσων.

Η Επιβολή της Λατρείας του Διόνυσου και η υποχώρηση της Νεφέλης. Με το παντρευτεί ο Αθάμας την Ινώ υπονοείται είτε κάποια μορφή συμμαχίας των Μινύων του Ορχομενού με τους Θηβαίους, είτε υποδούλωση των Θηβαίων στους Μινύες. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η έλευση της λατρείας του Διονύσου στον Ορχομενό.

Η Ινώ, σύμφωνα με την μυθολογία, ανέλαβε να μεγαλώσει τον Διόνυσο, επειδή η αδελφή της Σεμέλη ήθελε να δει τον Δία σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, με φυσικό επακόλουθο να καεί τόσο αυτή όσο και το θηβαϊκό ανάκτορο. Τότε ο Ζευς πήρε τον ακόμη έμβρυο Διόνυσο και τον τοποθέτησε στον μηρό του και όταν ήλθε η χρονική στιγμή και γεννήθηκε από τον μηρό ο Διόνυσος, τον έδωσε στην Ινώ να τον αναθρέψει. Από την άλλη η Νεφέλη, όπως όλα δείχνουν, ήτανε θεά της γονιμότητας των Ορχομενίων και το όνομά της σχετίζεται με τα σύννεφα που φέρνουνε την βροχή.
Στα προϊστορικά χρόνια η βασιλική οικογένεια ήτανε και ιερατική. Έτσι ο βασιλιάς μιας πόλης ήτανε συνάμα και ιερέας του θεού της πόλης. Όταν λοιπόν θα απεβίωνε ο Αθάμας τον θρόνο θα λάμβανε ο Φρίξος και έτσι θα συνεχιζότανε η λατρείας της Νεφέλης.
Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η λατρεία αυτή ήτανε να εκλείψει ο βασιλιάς-ιερέας της Νεφέλης, τον οποίο κρυπτογραφεί ο Φρίξος. Έτσι κάποια στιγμή, μάλλον ηθελημένα, παρουσιάστηκε ανομβρία και αφορία στην περιοχή, γεγονός που κλόνισε την λατρεία της Νεφέλης και βρήκε την ευκαιρία ένας νέος θεός της γονιμότητας ο Διόνυσος, να επιβληθεί στον Ορχομενό.

Για να παρουσιαστεί ηθελημένα αφορία στην περιοχή θα πρέπει οι πιστοί του Διονύσου να είχαν πρόσβαση στις αποθήκες που φυλάσσονταν οι σπόροι, δηλαδή να υπήρχαν οπαδοί του Διονύσου σε θέσεις κλειδιά μέσα στα ανάκτορα. Πολύ πιθανόν ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης να κρυπτογραφούνε αυτές τις κατηγορίες ατόμων.

Ετυμολογικά ο Λέαρχος σχετίζεται με τον λαό που κυριαρχεί, ενώ ο Μελικέρτης είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έκαναν χοές με μέλι, άρα ο Μελικέρτης κρυπτογραφεί κάποια ιερατική τάξη.
Οι Συμβολισμοί πίσω από το Μύθο του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Το χρυσό κριάρι είναι ο τρόπος διαφυγής του ιερατείου της Νεφέλης και το πιο πιθανό είναι να σχετίζεται με πλοία, με τα οποία πήραν μαζί τους και πλούτο αλλά και τεχνοτροπία, τεχνολογία.
Ίσως έτσι εξηγείται το φαινόμενο ο Μινυακός πολιτισμός να έχει την ικανότητα να κάνει αποστραγγιστικά έργα και γενικά να διακρίνουμε στοιχεία ενός ανώτερου τεχνολογικά λαού κάτι που δεν είχε συνέχεια στο Ελληνικό χώρο. Δηλαδή στις μετέπειτα περιόδους υπάρχει στην Ελλάδα τεχνολογία κατώτερης ποιότητας από πριν.

Το κριάρι το προμήθευσε στην Νεφέλη ο Ερμής. Ο Παυσανίας στα κορινθιακά του αφήνει υπονοούμενα για την σχέση του κριού και του Ερμού με τα Ελευσίνια Μυστήρια «δεν αναφέρω τίποτα, αν και γνωρίζω, σχετικά με όσα λέγονται πως γίνονται στα μυστήρια της Δήμητρας, για το κριάρι και τον Ερμή».
Ο Ερμής στα Ελευσίνια μυστήρια λατρευότανε ως χθόνιος θεός, ενώ η Δήμητρα είναι θεά της γονιμότητας και ταυτίζεται με την Ίσιδα, δηλαδή την Ιώ. Μάλιστα ο Ερμής με εντολή του Δία, αφού πρώτα σκότωσε τον ’ργο, οδήγησε την Ιώ στην Αίγυπτο και την μετονόμασε σε Ίσιδα. Επίσης ύστερα πάλι από εντολή του Διός ενημέρωσε τον Άδη(χθόνιος Ζευς) ότι πρέπει να επιστρέψει η Περσεφόνη στον επάνω κόσμο.
Φτάνοντας στην Αία, πρωτεύουσα της Κολχίδος το ιερατείο πρόσφερε τις γνώσεις του στον βασιλιά Αιήτη και ο οποίος τις φύλαξε διότι όπως αναφέρει η μυθολογική παράδοση, ο ίδιος ο Φρίξος, μετά θάνατον, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και τον συμβούλεψε να προσέχει το δέρας, αφού τόσο η εξουσία του όσο και η ίδια του η ζωή εξαρτιόταν από το χρονικό διάστημα που θα έμενε κρεμασμένο πάνω στην βελανιδιά.

Έτσι το χρυσόμαλλο δέρας συμβολίζει την διατήρηση της εξουσίας. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι πως οι Μινωίτες αποθήκευαν τα πολύτιμα μέταλλά τους (αφού πρώτα τα ρευστοποιούσαν) σε σχήμα που θύμιζε προβιά βοδιού, προβάτου ή κριού. Εύλογα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε πως όποιος έχει στην κατοχή του τα κοιτάσματα των πολύτιμων μετάλλων αλλά και τον τρόπο επεξεργασίας του έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Ο Αιήτης για να μπορέσει να διατηρήσει την εξουσία του εναπόθεσε την φύλαξη του δέρατος σε έναν άγρυπνο δράκο. Η φιλολογική ομάδα του κυρίου Ι.Θ. Κακριδή στο πολύτομο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει πως ο δράκοντας ήτανε μεγάλος όσο και μία πενηντάκοπη ναυς. Γίνεται αντιληπτό πως η φιλολογική ομάδα του κυρίου Κακριδή δεν κάνει αυθαίρετα αυτήν την παρομοίωση αλλά έχει βασιστεί σε κάποια αρχαία πηγή.

Ορμώμενοι από αυτό συμπεραίνουμε πως ο δράκοντας είναι το ναυτικό του Αιήτη, που είναι πάντοτε έτοιμο να υπερασπιστεί την ευημερία του τόπου του. Με τη βοήθεια της Αφροδίτης η Μήδεια, η κόρη του Αιήτη, ερωτεύεται τον Ιάσονα και αποκοιμίζει τον δράκοντα και έτσι κατορθώνει να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.

Το Ταξίδι των Αργοναυτών στην Αμερική; Δελεαστικό στοιχείο του μύθου είναι ο εντοπισμός της Κολχίδος. Η πιο διαδεδομένη αντίληψη τοποθετεί την Κολχίδα στον Εύξεινο πόντο και πιο συγκεκριμένα θεωρούν πως εκτεινότανε από την Διοσκουρίαδα μέχρι την Τραπεζούντα και σχετίζουνε το χρυσόμαλλο δέρας με τον τρόπο σύλλεξης του χρυσού. Και αυτό διότι στην περιοχή της Σκυθίας (Ν. Ρωσία) ρίχνανε προβιές ζώων στα ποτάμια πάνω στις οποίες κόλλαγε ο ενυπάρχων στον εκάστοτε ποταμό χρυσός.

Ύστερα είτε έκαιγαν τα δέρματα και έπαιρναν το πολύτιμο μέταλλο, είτε τα άπλωναν πάνω σε κλαδιά για να στεγνώσουν και εν συνεχεία προχωρούσαν στην συλλογή του μετάλλου.

Όμως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει στα Αργοναυτικά του πως καθώς η Αργώ έπλεε προς Νότο, η Μεγάλη Άρκτος κολυμπούσε στον ωκεανό και σταδιακά κατά την πλεύση τους αυτή χάθηκε από τον ουράνιο ορίζοντα.

Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει όμως στην μαύρη θάλασσα μιας και βρίσκεται σε 44ο βόρειο πλάτος και η Μεγάλη Άρκτος είναι πάντοτε φανερή. Αλλά και η διαδρομή της επιστροφής των Αργοναυτών από τον Εύξεινο πόντο είναι πρακτικά αδύνατη, αφού τα αρχαία κείμενα τους θέλουν να πλέουν τον Ίστρο (Δούναβης), τον Σαύο και να φτάνουνε στην Αδριατική, με την διαφορά όμως πως ο Σαύος δεν εκβάλλει εκεί.
Η κυρία Ε. Μερτζ στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» αναφέρει πως οι Αργοναύτες εξήλθαν του στενού του Γιβραλτάρ, ακολούθησαν το ρεύμα του Γκολφ Στρημ, εισήλθαν στον Αμαζόνιο, που τον ταυτίζει με τον ποταμό Θερμόδωντα του αρχαίου κειμένου, και έφτασαν μέχρι το υψίπεδο των Άνδεων.

Η περίπτωση τα ερείπια της Κολχίδος να βρίσκονται στην Αμερική δεν είναι αβάσιμη και αυτό διότι κατά την παλαιότερη εκδοχή του Αργοναυτικού μύθου, η πρωτεύουσά της Αία βρισκότανε στη Δύση, όπως και η χώρα των Εσπερίδων που πλέον αρκετές αρχαιολογικές ενδείξεις την ταυτίζουν με την Αμερική.

Ήδη σε ανασκαφές στην ήπειρο αυτήν έχουνε βρεθεί αρκετά αγάλματα που απεικονίζουνε κύκλωπες, κέρβερους και μέδουσες, ενώ στην γλώσσα των γηγενών λαών υπάρχουν μυκηναϊκές λέξεις (πχ, οι θεοί τους ονομάζονται ίδολος από την ελληνική λέξη είδωλα, τεοανάκο εκ των ελληνικών θεός και άναξ). Μάλιστα όταν ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ μελέτησε τα κείμενα των Ατζέκων αναφώνησε «μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».

Στο Τεοτιουακάν του Μεξικού το έχουνε βρεθεί αποστραγγιστικά έργα γεγονός που έκανε τους κυρίους Δωρικό και Χατζηγιαννάκη να την ταυτίσουνε με την Αία. Στο Τεοτιουακάν φαίνεται όμως να αναφέρεται και ο Πλούταρχος στο περί του εμφαινομένου πρόσωπου τω κύκλω της σελήνης.

Αφού αρχικά μιλάει για μία μεγάλη ήπειρο που περιτριγυρίζεται από την μεγάλη θάλασσα και το πέλαγος διαβαίνετε αργά επειδή το πέλαγος είναι λασπουδερό λόγω των ρευμάτων, λέει «από τα ηπειρωτικά μέρη, τα προς τη θάλασσα κατοικούν οι Έλληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα λίμνη, που το στόμιο του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας θάλασσας».

Αν κάποιος επιχειρήσει σε ένα χάρτη να χαράξει στην περιοχή της Κασπίας, μια ευθεία παράλληλη προς τον Ισημερινό θα διαπιστώσει πως αυτή διέρχεται από τον κόλπο του Μεξικού.
Το Τεοτιουακάν του Μεξικού και οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης.

Το τεοτιουακάν υπήρξε σημαντικός λατρευτικός χώρος. Δεσπόζουνε η πυραμίδα του ήλιου, όπου πρόκειται για εφτά πυραμίδες η μία μέσα στην άλλη, η πυραμίδα της σελήνης και η πυραμίδα του κετζαλκοάτλ. Αυτές η τρεις πυραδες ισαπέχουν μεταξύ τους.


Η περιοχή δεν συνδέεται με τους Έλληνες μόνο λόγω των αποστραγγιστικών έργων αλλά και επειδή η πόλη αυτή διέπεται από τις αρχές τις ιερής γεωγραφίας χαρακτηριστικό των αρχαίων ελληνικών πόλεων, αφού κατά τους αρχαίους Έλληνες η γεωμετρική ισότητα ήτανε σημαντική τόσο για τους θεούς όσο και για τους ανθρώπους.
Πιο συγκεκριμένα η βασική οδός των νεκρών που συνδέει την πυραμίδα του ήλιου και της σελήνης διατρέχει τη περιοχή από 15,5ο βορειοανατολικά προς 15,5ο νοτιοδυτικά, ενώ η πυραμίδα του ήλιου είναι προσανατολισμένη σε ένα σημείο 15,5ο βορειοδυτικά.

Μάλιστα στο σημείο αυτό δύει ο ήλιος στις 13 Αυγούστου, γεγονός που κάνει κάποιους να αναρωτιούνται τι το σημαντικό είχε αυτή η ημερομηνία. Ή μήπως σχετίζεται με την επόμενη μέρα, δηλαδή την 14η Αυγούστου, όπου συμπτωματικά στον Ελλαδικό χώρο τελούνταν τα παναθήναια; Πάντως υπάρχουνε ενδείξεις για λατρεία της Αθηνάς στην Αμερικάνικη ήπειρο, μιας και έχει βρεθεί εκεί το όνομά της ( τεούκαρα, εκ των θεός και κόρη ή κάρα= κεφάλη).

Η πυραμίδα του ηλίου προμελετημένα έχει οικοδομηθεί πάνω από μία σπηλιά, η οποία αρχικά ήτανε φυσική ενώ όταν χρησιμοποιήθηκε για λατρευτικούς λόγους έτυχε και ανθρώπινης επεξεργασίας. Μία έστω και ριψοκινδυνευμένη γνώμη είναι η σπηλιά αυτή να είχε πολύτιμα μέταλλα, τα οποία κάλυπτε η πυραμίδα και μόνο κάποιοι να γνώριζαν την ύπαρξή της.

’λλωστε η παλαιότερη παράδοση θέλει το χρυσόμαλλο δέρας να το φυλάει ο Αιήτης στο ανάκτορό του. Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε πως η Αία ήτανε ο τόπος όπου ο θεός ήλιος έπαιρνε το άρμα του και έφερνε την αυγή.

Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε πως εκεί ήτανε τα ανάκτορα του θεού ήλιου, οπότε η Αία θα πρέπει να ήτανε ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, κάτι που ταιριάζει στην περίπτωση του Τεοτιουακάν. Η ύπαρξη αυτής της σπηλιάς ήτανε γνωστή και στον Πλούταρχο, αφού μας πληροφορεί πως μέσα σε αυτή ήτανε φυλακισμένος από τον Δία ο Κρόνος και πως εμπεριέχει πέτρες χρυσοειδές (περιέχεσθαι πέτρας χρυσοειδούς).
Ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη πως η Κολχίδα βρισκότανε στην Αμερική είναι η φυλή των Κολχικούρους που υποτάχτηκε στους Ισπανούς το 1535. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους. Η Μέρτζ πιστεύει πως η λέξη Κολχικούρους είναι παραφθορά της λέξης Κολχίς.

Όσον αφορά τον μετέπειτα προσδιορισμό της Αίας στην Ανατολή πιστεύεται πως έγινε από κάποιον Μιλήσιο ποιητή. Φαίνεται όμως πως στα μεταγενέστερα χρόνια είχε ξεχαστεί ο πραγματικός τόπος της Κολχίδος ενώ υπήρχαν εξακριβωμένα δύο Κολχίδες, μία στον Εύξεινο πόντο, που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Kolkheti στην μητρική γλώσσα των Λαζών και μία άλλη στην ακτή του Μαλαμπάρ στον Ινδικό ωκεανό, όπως καταμαρτυρεί ο Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνας. .metafysiko.gr
"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"

Original title: Minyas, Colchis and Teotihuacan. One of the most enigmatic peoples of prehistoric Greece are the Minyas, where, according to ancient authors, their birthplace is considered to be the area from the Boeotian Orchomenos to the southern edges of the Thessalian plain. From this region, a section of the Minians settled in Magnesia and founded Iolko, which modern archaeological research identifies with the Neolithic settlement of Dimini. This colonization was done in order for the Minyas to exploit the Thessalian plain, but during their attempt they came into conflict with the neighboring cities. This is also believed to explain the destruction of Sesklos. The attempt to connect the Minyas with the fertile Thessalian plain has also been attempted mythologically since the daughters of Minyas, Periklymene, Alcimides and Phygomachi, married the Thessalian kings Pheres (king in Feres), Aesona (king in Aesoniada) and Pelias (king in Iolkos) . From the exploitation of the Thessalian plain, the Minyas turned into a strong economic and political force for the region, to the point that they have imposed a servitude tax on cities within their territorial boundaries. One such city was Thebes, where, according to the myth, the Theban Heracles, returning from hunting, met the tax collectors of the king of Orchomenus, Erginus, who were going to Thebes for the servitude tax. After a fierce battle, Hercules managed to free the city of Thebes from the dynast. Referring to the economic power of Orchomenos, Homer writes "even if he gives me ten and twenty times more than what he now has and if he were to ask from elsewhere, the riches of Orchomenos and Egyptian Thebes, where everyone has many treasures in their houses. ». The 'Unknown Past of the Golden Fleece'. The city of Orchomenos is linked mythologically with Thebes and through the myth of Athamas with Ino. Athamas was king of Orchomenos who had married the goddess Nefeli and who had given him two children, Phrixos and Helli. At some point, however, he met the Theban Ino and thus abandoned Nefeli, who went to Olympus and complained to Hera, who promised her that she would punish Athamas for this. From his marriage with Ino, Athamas had two sons, Melikertis and Learchos (from archo and Leos = people). However, Ino, wanting to get her ancestors out of the way, roasted the seeds in the fire, as a result of which there would be no harvest in the next season, and the region would be threatened with pestilence. Then Athamas decided to send a delegation to Delphi to find out what to do. Except that the oracle brought from Delphi was bronze, since Ino had bribed the ambassadors to convey her own will to Athamas. So Athamas was informed that Apollo wanted Phrixos to be sacrificed on the altar of Zeus (probably the altar of Laphistius Zeus), so that the evil would cease. Although at first Athamas had some misgivings, nevertheless the pressure he received from the desperate farmers led him to send Phrixos as a sacrifice. A sacrifice that did not take place since his mother Nefeli sent a golden ram given to her by Hermes and after climbing on its back her two children escaped to the region of Colchis, where Phrixos sacrificed the ram to Phyxius Zeus. Then he gave his skin to the Corinthian king of Aetis, who either kept it in his palaces, or hung it on an oak tree in the grove of the river, leaving a sleepless dragon to guard it. This golden sheep was the reason for the Argonautic expedition, which was led by Aeson's son, Jason. The Imposition of the Cult of Dionysus and the Retreat of Nepheli. With Athamas marrying Ino, it is implied either some form of alliance between the Minyas of Orchomenos and the Thebans, or enslavement of the Thebans to the Minyas. The result of this event is the advent of the cult of Dionysus in Orchomenos. Ino, according to mythology, took it upon herself to raise Dionysus because her sister Semele wanted to see Zeus in all his glory, with the natural consequence that both she and the Theban palace burned down. Then Zeus took the still fetus Dionysus and placed him in his thigh and when the time came and Dionysus was born from the thigh, he gave him to Ino to raise. On the other hand, Nefeli, as everything shows, was the goddess of fertility of the Orchomenians and her name is related to the clouds that bring rain. In prehistoric times the royal family was also a priest. Thus the king of a city was also the priest of the city's god. So when Athamas died, Phrixos would take the throne and thus the worship of Nefeli would continue. The only way to overthrow this cult was to disappear the king-priest of Nefelis, who is encrypted by Phrixos. So at some point, probablyexhausted, there was drought and poverty in the area, a fact that shook the worship of Nepheli and found the opportunity for a new god of fertility, Dionysus, to impose himself on Orchomenos. In order for an aphoria to appear deliberately in the area, Dionysos' followers would have to have access to the warehouses where the seeds were stored, that is, there should be followers of Dionysos in key positions within the palaces. It is very likely that Learchos and Melikertis were encrypting these categories of individuals. Etymologically, Learchos is related to the ruling people, while Melikertis is the category of people who made hoes with honey, so Melikertis encrypts some priestly order. The Symbolism behind the Myth of the Golden Fleece. The golden ram is the way of escape of the priesthood of Nepheli and it is most likely related to ships, with which they took with them wealth as well as technology, technology. Perhaps this explains the phenomenon of the Minyan culture having the ability to make drainage works and in general we can distinguish elements of a technologically superior people, something that had no continuity in the Greek area. In other words, in the later periods there is technology in Greece of a lower quality than before. The ram was supplied to Nefeli by Hermes. Pausanias in his Corinthians leaves hints about the relationship of the ram and Hermes with the Eleusinian Mysteries "I do not mention anything, although I know, about what is said to be done in the mysteries of Demeter, about the ram and Hermes". Hermes in the Eleusinian Mysteries was worshiped as a chthonic god, while Demeter is the goddess of fertility and is identified with Isis, i.e. Io. In fact, Hermes, by order of Zeus, after first killing Argo, took Io to Egypt and renamed her Isis. Also again after the order of Zeus, he informed Hades (Chthonian Zeus) that Persephone must return to the upper world. Arriving in Aia, the capital of Colchis, the priesthood offered their knowledge to King Aetis, who kept it because, as the mythological tradition states, Phrixos himself, after death, appeared to him in his sleep and advised him to take care of the fleece, since both his power and his very life depended on how long he would hang on the oak. Thus the golden fleece symbolizes the preservation of power. Another important element is that the Minoans stored their precious metals (after first liquidating them) in a shape reminiscent of an ox, sheep or ram sheep. We can therefore reasonably conclude that whoever owns the deposits of precious metals as well as the way of processing them has the economic and political power. Aetis, in order to be able to maintain his power, entrusted the guarding of the skin to a watchful dragon. The philological group of Mr. I.Th. Kakridis in his multi-volume work Hellenic Mythology states that the dragon was as big as a fifty-piece temple. It is noticeable that the philological group of Mr. Kakridis does not arbitrarily make this simile, but has relied on some ancient source. Driven by this, we conclude that the dragon is the navy of Aetis, which is always ready to defend the well-being of its land. With the help of Aphrodite, Medea, the daughter of Aetes, falls in love with Jason and puts the dragon to sleep and thus manages to grab the golden fleece. The Voyage of the Argonauts to America? A tempting element of the myth is the location of Colchis. The most widespread perception places Colchis at the Black Point and more specifically they believe that it stretched from Dioscuria to Trebizond and relate the golden fleece to the way gold was collected. And this because in the region of Scythia (Southern Russia) they threw sheep's goats into the rivers, on which the gold present in each river stuck. Then they either burned the skins and took the precious metal, or spread them on branches to dry and then proceeded to collect the metal. But Apollonius of Rhodes mentions in his Argonauts that as the Argo sailed to the South, the Great Bear swam in the ocean and gradually during their voyage it disappeared from the sky. However, this phenomenon does not occur in the Black Sea since it is located at 44th north latitude and the Big Dipper is always visible. But the return route of the Argonauts from the Black Sea is practically impossible, since the ancient texts want them to sail the Istro (Danube), the Savos and reach the Adriatic, with the difference that the Savos does not flow there. Mrs. E. Mertz in her book "Oinops Pontos" states that the Argonauts left the Strait of Gibraltar, followed the current of the Gulf Stream, entered the Amazon, which identifies it with the Thermodontus River of the ancient text, and reached the plateau of Andean. The case of the ruinsof Colchis to be in America is not unfounded and this because according to the oldest version of the Argonautic myth, the capital of Aia was located in the West, as was the country of the Hesperides which now several archaeological indications identify it with America. Already in excavations on this continent, several statues depicting cyclops, cerberus and medusas have been found, while in the language of the native peoples there are Mycenaean words (eg, their gods are called idols from the Greek word idola, teoanako from the Greeks theos and anax). In fact, when Alexander von Humboldt studied the Aztec texts he exclaimed "but these are purely Greek". Drainage works have been found in Teotihuacan, Mexico, which made Messrs. Dorico and Hatzigiannakis identify it with Aia. In Teotihuacan, however, Plutarch also seems to refer to the apparent face of the moon's circle. After first speaking of a great continent surrounded by the great sea, and the sea being traversed slowly because the sea is muddy because of the currents, he says "from the continental parts, towards the sea, dwell the Greeks, around the gulf no less than Maiotida lake, whose mouth is on the same line as the mouth of the Caspian sea". If one attempts on a map to draw in the region of the Caspian, a straight line parallel to the Equator will find that it passes through the Gulf of Mexico. Mexico's Teotihuacan and the Pyramids of the Sun and Moon. Teotihuacan was an important place of worship. They are dominated by the pyramid of the sun, which is seven pyramids one inside the other, the pyramid of the moon and the pyramid of Quetzalcoatl. These three flares are equidistant from each other. The area is not only associated with the Greeks because of the drainage works but also because this city is governed by the principles of sacred geography characteristic of ancient Greek cities, since according to the ancient Greeks geometric equality was important for both gods and people . More specifically, the main road of the dead that connects the pyramid of the sun and the moon runs through the area from 15.5° northeast to 15.5° southwest, while the pyramid of the sun is oriented to a point 15.5° northwest. In fact, this is where the sun sets on August 13, which makes some people wonder what the significance of this date was. Or is it related to the next day, that is August 14th, when coincidentally in Greece the Panathenaia was celebrated? However, there are indications of worship of Athena in the American continent, since her name has been found there (teukara, of the gods and daughter or kara = head). The pyramid of the sun has been premeditatedly built over a cave, which was originally natural, but when it was used for religious purposes it was also humanized. An even risky opinion is that this cave had precious metals, which were covered by the pyramid and only some knew of its existence. After all, the oldest tradition wants the golden fleece to be kept by Aetis in his palace. We should also not forget that Aia was the place where the sun god took his chariot and brought the dawn. So we can assume that the palaces of the sun god were there, so Aia must have been an important religious center, which fits the case of Teotihuacan. The existence of this cave was also known to Plutarch, since he informs us that inside it Saturn was imprisoned by Zeus and that it contains chrysoid stones (contents of chrysoid stone). Another element that supports the opinion that Colchis was in America is the tribe of Colchicuros who submitted to the Spaniards in 1535. Since then, their traces have been lost. Mertz believes that the word Colchicurus is a corruption of the word Colchis. As for the later designation of Aia in the East, it is believed to have been made by a Milesian poet. But it seems that in later years the real location of Colchis had been forgotten while there were two Colchis ascertained, one in the Black Sea, which even today is called Kolkheti in the native language of the Lazas and another on the coast of Malabar in the Indian Ocean, as Ptolemy testifies Hephaestion. .metafysiko.gr "TIMELINE"

ΕΛΓΙΝΕΙΑ

  

πηγή: http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_19.html?spref=fb

Η καταστροφική λεηλασία του μνημείου άρχισε το 1801.
Ο δισδάρης της Ακρόπολης βλέποντας τους λίθους του ναού να κατακρημνίζονται από το 300μελές συνεργείο του Έλγιν και τα θρυμματισμένα κομμάτια μιας μετόπης να διασκορπίζονται, επιχείρησε να ματαιώσει την προσπάθεια των Άγγλων.

Ήταν ανελέητη όμως η ισχύς της προστάτιδος Μεγάλης Δυνάμεως.

Κιβώτια άρχισαν να συσκευάζονται και να μεταφέρονται φορτωμένα με τους θεούς των Ελλήνων.
Ο Παρθενώνας, το Ερεχθείο, ο Ναός της Απτέρου Νίκης, τα Προπύλαια, όλα λεηλατούνταν.
Τα πρώτα κιβώτια με τα γλυπτά φορτώθηκαν στο ιδιωτικό πλοιάριο του Έλγιν “Μέντωρ”, στον Πειραιά, τον Ιανουάριο του 1802.

Το πλοίο λίγες μέρες αργότερα ναυάγησε έξω από τα Κύθηρα, παραμένοντας στον βυθό του Αιγαίου περίπου έναν μήνα.
Στον Βρετανό πρόξενο στα Κύθηρα ο Έλγιν θα γράψει: “Τα κιβώτια περιέχουν πέτρες χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη αξία, αλλά είναι για μένα πολύ σημαντικό νατις περισώσω”.
Οι θεοί των Ελλήνων ταξίδεψαν οριστικά τον Φεβρουάριο του 1803 με το πλοίο Braakel για τη σκοτεινή Γηραιά Αλβιώνα.

Το 1807 τα μάρμαρα του Παρθενώνα εκτέθηκαν για το κοινό στο σπίτι του λόρδου στο
Park Lane.
Η έκθεση έκλεισε μετά από δύο χρόνια και παρέμεινε προσιτή μόνο σε προνομιούχους επισκέπτες.
Οικονομικές δυσπραγίες οδήγησαν τον Έλγιν σε σκέψεις για την οικονομική εκμετάλλευση της συλλογής, με τη μετατροπή του σπιτιού του στο Park Lane σε ιδιωτικό μουσείο και στην καθιέρωση εισιτηρίου για το κοινό.
Άλλη σκέψη του ήταν να την κληροδοτήσει στο βρετανικό κράτος.
Στις αρχές του 1810 το Βρετανικό Μουσείο προσέγγισε τον Έλγιν προκειμένου να εξασφαλίσει τη συλλογή.

Τον Ιούνιο του 1816, ύστερα από μια μακροχρόνια συζήτηση με εκτεταμένες και έντονες διαφωνίες, η Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε ένα διάταγμα: “ ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος συμφώνησε να πουλήσει τα γλυπτά αυτά δια το ποσόν των τριάντα χιλιάδων λιρών, υπό τον όρο ότι όλη η παραπάνω αναφερόμενη συλλογή θα παραμείνει αδιαχώριστη στο Βρετανικό Μουσείο και ανοικτή για επιθεώρηση και θα φέρει την ονομασία “Ελγίνεια Μάρμαρα” και ο ανωτέρω αναφερόμενος λόρδος και κάθε πρόσωπο που θα αποκτά τον τίτλο του λόρδου του Έλγιν θα πρέπει να προστίθεται στους επίτροπους του Βρετανικού Μουσείου”.

Κατά την σύνοδο της Βουλής των Κοινοτήτων στις 7 Ιουνίου 1816 ο βουλευτής Hugh Hammerslay κάνει την πρώτη καταγεγραμμένη πρόταση για την επιστροφή των μαρμάρων.
Πρότεινε μάλιστα να φυλαχθούν προσεκτικά στο Βρετανικό Μουσείο “μέχρι να ζητηθούν από τους τωρινούς ή τους οποιουσδήποτε κυρίους της πόλης των Αθηνών”.

Τα μάρμαρα απετέλεσαν πάλι αντικείμενο διαμάχης σε μια ανταλλαγή απόψεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες το 1890-`91 στο περιοδικό του Λονδίνου Nineteenth Century.
Στη συζήτηση έλαβε μέρος και ο Κωνσταντίνος Καβάφης, γράφοντας ότι “η τιμιότης είναι η καλλιτέρα πολιτική και τιμιότης εις την περίπτωση των Ελγινείων Μαρμάρων σημαίνει απόδοσις”.
Το θέμα επανήλθε το 1924, όταν ο Harold Nicolson, της Υπηρεσίας Μέσης Ανατολής του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών, πρότεινε στην επέτειο της εκατονταετηρίδας από τον θάνατο του Byron στο Μεσολόγγι (19 Απριλίου 1824) να επιστραφεί η μία Καρυάτιδα του Ερεχθείου, την οποία είχε μεταφέρει ο Έλγιν στην Αγγλία.

Τη δεκαετία του 1960 ο Colin Mclnnes με την εκτενή αρθρογραφία του επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα.
Πρότεινε μάλιστα να γίνει η αρχή με την επιστροφή της Καρυάτιδας και του κίονα από το Ερεχθείο.
Το 1938, κατά τη διάρκεια του καθαρισμού τους, τα μάρμαρα υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές, μετά την λείανσή τους με μεταλλικές βούρτσες!

Η επανόρθωση μάλιστα της ζημιάς επιτεύχθηκε με τη χρήση ενός είδους κεριού αναμεμιγμένου με τέιον, για να δοθεί στα μάρμαρα απόχρωση “λευκού ιριδισμού” όμοια με την αρχική τους την οποία έχει κάθε σπασμένη επιφάνεια λευκού μαρμάρου.
Τμήματα μάλιστα των γλυπτών ίσως να σμιλεύτηκαν εκ νέου.

Οι λεπτομέρειες του δεύτερου αυτού βανδαλισμού βρίσκονται ακόμα επτασφράγιστες στα βρετανικά απόρρητα μυστικά έγγραφα και στα ημερολόγια συντήρησης του Βρετανικού Μουσείου, επιτείνοντας, 60 χρόνια αργότερα, την ένοχη σιωπή και την αμηχανία των “υπευθύνων” φορέων του Βρετανικού Μουσείου και του Κοινοβουλίου.

Πηγή: (Απόσπασμα από "Λεηλασίες αρχαιοτήτων")- ARKOLEON

source: http://visaltis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_19.html?spref=fb 

The disastrous looting of the monument began in 1801. The bisdar of the Acropolis, seeing the stones of the temple being precipitated by the 300-member crew of Elgin and the shattered pieces of a metope being scattered, tried to frustrate the effort of the English. But the power of the Great Power protector was merciless. Boxes began to be packed and transported loaded with the gods of the Greeks. The Parthenon, the Erechtheion, the Temple of Apterus Nike, the Propylaia, all were looted. The first boxes of sculptures were loaded onto Elgin's private ship Mentor in Piraeus in January 1802. A few days later the ship was wrecked outside Kythira, remaining at the bottom of the Aegean for about a month. To the British consul in Kythira, Elgin will write: "The boxes contain stones of no particularly great value, but it is very important for me to save them." The gods of the Greeks set sail for good in February 1803 on the ship Braakel to dark Old Albion. In 1807 the Parthenon marbles were exhibited to the public at the lord's house at Park Lane. The exhibition closed after two years and remained accessible only to privileged visitors. Financial difficulties led Elgin to consider the economic exploitation of the collection, by converting his house in Park Lane into a private museum and establishing a ticket for the public. His other thought was to bequeath it to the British state. In the early 1810s the British Museum approached Elgin to secure the collection. In June 1816, after a long debate with extensive and heated disagreements, the British House of Commons passed an order: “the above-mentioned lord has agreed to sell these sculptures for the sum of thirty thousand pounds, on condition that the whole the above-mentioned collection shall remain undivided in the British Museum and open for inspection and shall bear the name of the "Elginia Marbles" and the above-mentioned lord and every person who shall acquire the title of lord of Elgin shall be added to the commissioners of the British Museum." During the session of the House of Commons on 7 June 1816 Hugh Hammerslay MP made the first recorded motion for the return of the marbles. He even suggested that they be carefully kept in the British Museum "until requested by the present or any lords of the city of Athens". The marbles were again the subject of controversy in an exchange of views, which were published in succession in 1890-`91 in the London journal Nineteenth Century. Constantinos Cavafis also took part in the discussion, writing that "honesty is the best policy and honesty in the case of the Elginian Marbles means performance". The issue came up again in 1924, when Harold Nicolson, of the Middle East Service of the British Foreign Office, suggested on the centenary of Byron's death at Messolonghi (19 April 1824) that the one Erechtheion Caryatid, which had been carried by Elgin in England. In the 1960s, Colin Mclnnes brought the issue of the return of the Parthenon Marbles back to the fore with his extensive article. He even suggested that the beginning should be made with the return of the Caryatid and the column from the Erechtheum. In 1938, during their cleaning, the marbles were irreparably damaged, after being polished with metal brushes! The repair of the damage was actually achieved by using a type of wax mixed with thion, to give the marbles a "white iridescence" shade similar to the original one that every broken white marble surface has. In fact, parts of the sculptures may have been sculpted anew. The details of this second act of vandalism are still sealed in the British classified secret documents and in the maintenance logs of the British Museum, exacerbating, 60 years later, the guilty silence and embarrassment of the "responsible" bodies of the British Museum and Parliament. Source: (Excerpt from "Loots of Antiquities")- ARKOLEON

 

Κοκκινόψαρο φούρνου λαδορίγαν

Τι χρειαζόμαστε:
8 φέτες από κατεψυγμένο κοκκινόψαρο
Ξίδι
1 νεροπότηρο ελαιόλαδο
1,5 νεροπότηρο άσπρο κρασί ξηρό (όχι ρετσίνα)
χυμός ενός πορτοκαλιού
8 σκελίδες λιωμένο σκόρδο
αλάτι
πιπέρι
ρίγανη

Πως το κάνουμε: Διαβάστε περισότερο:http://www.sintagespareas.gr/sintages/kokkinopsaro-fournou-ladorigani.html#ixzz21lR0Uei8

Αβαιλάρδος Πέτρος

Αβαιλάρδος Πέτρος

Αβαιλάρδος Πέτρος Γάλλος θεολόγος και φιλόσοφος (1079 - 1142). Στα 22 του χρόνια ήταν φτασμένος φιλόσοφος και ίδρυσε δική του σχολή στο Μελέν κι έπειτα στο Κορμπέιγ.

Παραδεχόταν ότι η αληθινή πίστη πρέπει να στηρίζεται στη νόηση. Υποστήριζε ότι η αμφιβολία αποτελεί την αρχή της έρευνας και ότι η έρευνα οδηγεί στην αλήθεια. Στα συγγράμματά του αναπτύσσει ιδέες για την ηθική, εξαίροντας τη συνείδηση και την αξία της προσωπικής γνώμης' οι αντιλήψεις του αυτές είναι περισσότερο ανθρωποκεντρικές παρά θεοκεντρικές.

Αποδίνει μεγάλη σημασία στις θρησκευτικές αξίες, αλλά δέν υποτιμάει καθετί το φυσικό και εγκόσμιο, Αποδίνει επίσης μεγάλη σημασία στη φιλοσοφία και κυρίως στη διαλεκτική, που μας βοηθάει να ξεχωρίζουμε το αληθινό από το ψεύτικο και μας οπλίζει με τα μέσα για να υπερασπίζουμε την πίστη μας.

Το βιβλίο του Ναι και Όχι, περιέχει διδακτική μέθοδο, συνταγμένη με τη βοήθεια της διαλεκτικής. Στο ίδιο βιβλίο είναι συγκεντρωμένα όλα τα κείμενα των Πατέρων που είναι γεμάτα αντιφάσεις. Πίστευε ότι με τη διαλεκτική μπορούν να λείψουν οι αντιφάσεις και να εναρμονιστούν οι γνώμες των διάφορων σοφών. Για τις τολμηρές του ιδέες θεωρήθηκε αιρετικός και καταδιώχτηκε από το επίσημο κράτος.

Εγκ/δεια Επιστήμη & Ζωή

Availard Petros Availard Petros théologien et philosophe français (1079 - 1142). A 22 ans, il est un philosophe accompli et fonde sa propre école à Meulin puis à Corbeig. Il a admis que la vraie foi doit reposer sur l'intellect. Il a soutenu que le doute est le début de la recherche et que la recherche mène à la vérité. Dans ses écrits, il développe des idées sur l'éthique, excluant la conscience et la valeur de l'opinion personnelle ; ces concepts sont plus anthropocentriques que divins. Elle attache une grande importance aux valeurs religieuses, mais ne sous-estime pas tout ce qui est naturel et banal. Elle attache également une grande importance à la philosophie et surtout à la dialectique, qui nous aide à distinguer le vrai du faux et nous donne les moyens de défendre notre foi. Son livre Oui et Non contient une méthode didactique, compilée à l'aide de la dialectique. Dans un même livre sont rassemblés tous les textes des Pères pleins de contradictions. Il croyait qu'avec la dialectique, les contradictions peuvent être éliminées et les opinions des différents sages peuvent être harmonisées. Pour ses idées audacieuses, il était considéré comme un hérétique et persécuté par l'État officiel. Ingénierie Sciences & Vie

Θαλάσσιες χελώνες

 

Θαλάσσιες χελώνες: Ένα σημαντικό κομμάτι της φυσικής κληρονομιάς της Μεσσηνίας
0 3 Χιλιάδες χρόνια τώρα, οι θαλάσσιες χελώνες βγαίνουν από τη θάλασσα και αναπαράγονται σε μικρές και μεγάλες αμμουδιές της Νότιας Πελοποννήσου. Μετά από σχεδόν δύο μήνες στη θερμή αγκαλιά της άμμου, τα αυγά της θαλάσσιας χελώνας Caretta - caretta εκκολάπτονται και τα μικρά χελωνάκια τρέχουν προς τη θάλασσα.
Χρειάζεται να περάσουν περίπου δυο δεκαετίες, ώστε οι ελάχιστες χελώνες που θα επιβιώσουν, να επιστρέψουν στην παραλία, που γεννήθηκαν, για να γεννήσουν.
Οι θαλάσσιες χελώνες κάθε καλοκαίρι γεννούν τα αυγά τους σε πολλές από τις αμμουδιές της Μεσσηνίας.
Πιο γνωστή είναι η περίπου 10 χιλιομέτρων παραλία μεταξύ των ποταμών Αρκαδικός και Νέδα (βορείως της πόλης της Κυπαρισσίας) η οποία χαρακτηρίζεται ως η δεύτερη σημαντικότερη περιοχή ωοτοκίας της στη Μεσόγειο, με μέσο όρο περίπου 600 φωλιές ετησίως!
Αλλά και σε άλλες μεσσηνιακές παραλίες, όπως στη δυτική παραλία του Μεσσηνιακού Κόλπου, κοντά στην Κορώνη, στη Φοινικούντα, στη Μεθώνη, στη Βοϊδοκοιλιά, στο Πετροχώρι, στο Ρωμανό, στο Λαγκούβαρδο, οι θαλάσσιες χελώνες δημιουργούν τις φωλιές τους.
Δεδομένου ότι κάθε πληθυσμός είναι γενετικά απομονωμένος και ξεχωριστός, οι μικροί πληθυσμοί, που χρησιμοποιούν αυτές τις παραλίες, είναι πιο ευάλωτοι στις πιέσεις, τις οποίες δέχονται είτε άμεσα (κίνδυνοι για τις ενήλικες, τα αυγά και τους νεοσσούς), είτε έμμεσα με την υποβάθμιση του θαλάσσιου χώρου και των παραλιών ωοτοκίας.
Ο Σύλλογος Προστασίας Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ, εκτός από το ιστορικό πρόγραμμα εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, στον Κυπαρισσιακό Κόλπο, εκπονεί και μικρότερα προγράμματα για τη μελέτη και προστασία της αναπαραγωγής της θαλάσσιας χελώνας.
Αυτό γίνεται στις αμμουδιές της Κορώνης (περίπου 75 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 4 χλμ.) καθώς και του Ρωμανού - Πετροχωρίου (περίπου 25 φωλιές σε παραλίες μήκους περίπου 3,5 χλμ.) με τη συνεργασία ευαισθητοποιημένων τοπικών φορέων και ατόμων.
Ειδικότερα στην παραλία Ρωμανού, η προσπάθεια αυτή υποστηρίζεται ενεργά από την Costa Navarino.
Οι πρώτες φωλιές για φέτος έχουν ήδη εντοπιστεί, σημανθεί και προστατεύονται ώστε, δύο μήνες μετά, τα μικρά χελωνάκια να φτάσουν με ασφάλεια στη θάλασσα ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι για την επιβίωσή τους.
Η θαλάσσια χελώνα, σύμβολο της ζωής που απειλείται με εξαφάνιση σε όλον τον κόσμο, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της μεσσηνιακής φυσικής κληρονομιάς στο πέρασμα των αιώνων. Σχεδόν το 1/6 της έκτασης της Μεσσηνίας και οι περισσότερες από τις παραλίες ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας, έχουν ενταχθεί στο ευρωπαϊκό Δίκτυο περιοχών υπό προστασία NATURA 2000 που δημιουργήθηκε με σκοπό τη διατήρηση και βιώσιμη ανάπτυξή τους.

πηγή : http://www.zoosos.gr/article/2200/thalassies-helones-ena-semadiko-kommati-tes-phusikes-kleronomias-tes-messenias 

Sea turtles: An important part of Messinia's natural heritage 0 3 For thousands of years now, sea turtles have been coming out of the sea and breeding on small and large beaches in the Southern Peloponnese. After almost two months in the warm embrace of the sand, the eggs of the Caretta - caretta sea turtle hatch and the baby turtles run towards the sea. It takes about two decades for the few turtles that survive to return to the beach where they were born to give birth. Sea turtles lay their eggs every summer on many of Messinia's sandy beaches. More famous is the approximately 10 km long beach between the rivers Arkadikos and Neda (north of the city of Kyparissia) which is characterized as the second most important spawning area in the Mediterranean, with an average of approximately 600 nests per year! But also on other Messinian beaches, such as on the western beach of the Messinian Gulf, near Koroni, Finikounda, Methoni, Voidokoilia, Petrohori, Romanos, Lagouvardo, sea turtles create their nests. Since each population is genetically isolated and distinct, the small populations that use these beaches are more vulnerable to pressures, which they receive either directly (risks to adults, eggs and chicks), or indirectly through the degradation of marine area and spawning beaches. The ARCHELON Sea Turtle Protection Association, in addition to the historical program for almost three decades, in the Cypress Gulf, also prepares smaller programs for the study and protection of sea turtle reproduction. This is done on the sandy beaches of Koroni (about 75 nests on beaches about 4 km long) as well as Romanos - Petrochorio (about 25 nests on beaches about 3.5 km long) with the cooperation of sensitized local organizations and individuals. In particular on Romanou beach, this effort is actively supported by Costa Navarino. The first nests for this year have already been identified, marked and protected so that, two months later, the baby turtles can reach the sea safely, starting the long journey for their survival. The sea turtle, a symbol of life that is threatened with extinction all over the world, has been one of the most important elements of the Messinian natural heritage over the centuries. Almost 1/6 of the area of ​​Messinia and most of the sea turtle nesting beaches have been included in the European Network of protected areas NATURA 2000 created for the purpose of their conservation and sustainable development. 

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’

Η ‘χρυσή στοά του Αλέξανδρου’ (Αρχαίοι Θρύλοι του Κιλκίς)
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Υπάρχει ένας θρύλος. Ένας μύθος. Λένε πως η ιστορία μεταδόθηκε από πάππου προς πάππου. Από την αρχαία εποχή στο Μεσαίωνα. Από τους εντόπιους στους κατακτητές. Κι από αυτούς στους άλλους κατακτητές, στους περαστικούς που διανυκτέρευσαν μια νύκτα στα Κρούσια, στους πρόσφυγες. Μια ισχυρή παράδοση.

Η ιστορία της «Χρυσής στοάς του Αλεξάνδρου», έτσι την ονομάζουν.

Πρόκειται για έναν σκαμμένο χώρο σε αδιευκρίνιστο μέρος κοντά στις αρχαίες Φύσκες. Όταν ενσωματώθηκε η Κρηστωνία στο μακεδονικό κράτος και διαπίστωσε με τα ίδια του τα μάτια ο βασιλιάς τον ορυκτό πλούτο τα έχασε. Έδωσε τότε εντολή η μεγάλη ποσότητα του χρυσού να μην βγει από το βουνό. Να κρατηθεί σε μια στοά, σε ένα δώμα στα έγκατα των Κρουσίων.

Εκεί συγκεντρώθηκε από άλλες στοές ο χρυσός ακατέργαστος. Είχε δοθεί, λένε, εντολή από το βασιλιά (μάλλον θα εννοούν τον Αλέξανδρο τον Α΄) όποιος μιλήσει για αυτό να θανατώνεται αυτοστιγμής. Μόνον αυτός θα έδινε την εντολή για την έξοδό του χρυσού από τη μυστική στοά. Ήταν η κρυφή δύναμη του Μακεδόνα βασιλιά. Γνώριζαν γι’ αυτό ένας ή δύο έμπιστοί του και φυσικά ορισμένοι ορκισμένοι στο όνομά του, μεταλλωρύχοι. Ώσπου έγινε το απροσδόκητο. Μεγάλος σεισμός. Ταρακουνήθηκε όλη η οροσειρά των Κρουσίων και δεκάδες στοές, εκατοντάδες μέτρα μέσα στο βουνό κατέρρευσαν. Σε μια από αυτές βρισκόταν κρυμμένος ο πλούτος του βασιλιά. O Ηρόδοτος εκείνη την εποχή έγραψε για τον ποταμό Ηδωνό ( τον μετέπειτα ονομάζόμενο Εχείδωρο) που πήγαζε από τα υψώματα των Κρουσίων και κατέβαζε ψήγματα χρυσού: « Ἠδωνός καλούμενος · ό έχων (φησί) δώρα χρυσού γαρ καταφέρων ψήγματα, οί εγχώριοι άρύονται, δέρματα αιγών κείραντες και καθιέντες είς τό ύδωρ" Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια. Ήταν αδύνατο να εντοπίσουν οι μεταλλωρύχοι τη ‘χρυσή στοά’.
Έσκαβαν και προχωρούσαν, συναντούσαν καταποντισμένες στοές, τις άνοιγαν. Τίποτε. Ένας πραγματικός λαβύρινθος με λίγο οξυγόνο, θάνατο και απόλυτο σκοτάδι. Ξανάγινε κι άλλος σεισμός, ίσως μετασεισμός. Οι στοές κατέρρευσαν πλήρως. Η στοά που οδηγούσε στο χρυσό δώμα χάθηκε. Οι μεταλλωρύχοι καταπλακώθηκαν από τα χώματα. Ο βασιλιάς πέθανε. Δεν έμαθε ποτέ για την τύχη του χρυσού του.
Οι μεταλλωρύχοι που έζησαν, πριν πεθάνουν μύησαν τα παιδιά τους στο μεγάλο μυστικό.

Έβαζαν εκατοντάδες δούλους να δουλεύουν μερόνυχτα μέσα στο βουνό για να εντοπίσουν τη μία στοά, τη μοναδική. Η φαντασία οργίαζε. Η χρυσή στοά, λένε, δεν είχε τοιχώματα από βράχο ή χώμα, ήταν όλη ντυμένη με χρυσό. Το μυστικό με τα χρόνια διέρρευσε, από ιστορία, έγινε μύθος, εξελίχθηκε σε παραμύθι και πήρε άλλη τροπή. Λέγεται πως δεκάδες οικογένειες έμειναν ορφανές, καθώς μέσα στις πολυδαίδαλες στοές χάθηκαν μεταλλωρύχοι αναζητώντας το χρυσό δώμα.

Η «Χρυσή Στοά», έγινε γνωστή στις ορφανευμένες οικογένειες ως «Κατάρα του Αλέξανδρου». Μια ονομασία που απέτρεπε σε μελλοντικούς μεταλλωρύχους να ψάξουν για τον περίφημο πολύτιμο μέταλλο του αρχαίου βασιλιά. Κατόπιν ο λαός το έκανε ένα ωραίο παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια είχε και αυτό το ηθικό δίδαγμα του: η απληστία πολλές φορές πληρώνεται με τη ίδια τη ζωή. Αυτή είναι η ιστορία της χρυσής στοάς. Κι αν αρκετοί αναγνώστες (που κυρίως είναι αναγνώστες εκτός Κιλκίς) με μέμφονται ότι απέκρυψα στις τρεις εκδόσεις του έργου μου, την ιστορία αυτή, ομολογώ πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πρόκειται για έναν θρύλο, ένα μύθο, ίσως παραμύθι, αφού δεν είναι αποδεδειγμένο ιστορικά. Ο χρυσός πέρα από το μύθο

Είχαμε σημειώσει σε προηγούμενο δημοσίευμά μας πως όταν κατέλαβαν οι Μακεδόνες την περιοχή της Κρηστωνίας δεν βιαιοπράγησαν κατά των Κρηστωναίων ούτε τους έδιωξαν από τον τόπο τους, όπως έκαναν σε άλλους λαούς της περιοχής. Αυτό αναφέρεται από τον Θουκυδίδη, δίχως να δώσει ο ιστορικός κάποια εξήγηση. Η κατάληψη της περιοχής, ανατολικά του Αξιού, από του Μακεδόνες αποτελούσε ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την εξάπλωσή τους. Είχαν τη δυνατότητα, τώρα, να αντλήσουν μεγάλη ισχύ που τους παρείχε αφειδώς η κρηστωνική γη. Εκμεταλλεύτηκαν τα ορυχεία αργύρου και χρυσού. Τα πολύτιμα μέταλλα έδωσαν μια τεράστια ώθηση για την επεκτατική τους πορεία. Ήταν η πρώτη πηγή πλούτου και ισχύος πριν φθάσουν στον χρυσό του Παγγαίου. Πιστεύουμε πως ο λόγος που δεν βιαιοπράγησαν και δεν έδιωξαν τους Κρηστωναίους από τη γη τους ήταν σαφώς η πολύτιμος μεταλλοφόρος περιοχή που ζούσαν.


Μπορεί ποτέ κανείς να διώξει ή να σκοτώσει έμπειρους μεταλλωρύχους που γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια την περιοχή αλλά και την επεξεργασία των ακατέργαστων λίθων όπου βρίσκονταν τα πολύτιμα μέταλλα; Φυσικά όχι! Όπως είναι διαπιστωμένο ο χρυσός στην περιοχής της Κρηστωνίας δεν ήτανε συγκεντρωμένος σε μια φλέβα αλλά διασκορπισμένος και προσκολλημένος σε διάφορα πετρώματα, κυρίως βέβαια στο χαλαζία. Έτσι η επεξεργασία αποτελούσε, την εποχή εκείνη, μια εντελώς ξεχωριστή διαδικασία γνωστή μόνον στους έμπειρους Κρηστωναίους. Και γι’ αυτό η συνεργασία με αυτούς από τον Αλέξανδρο τον Α΄ ήταν απαραίτητη για τη γρήγορη εξόρυξή του μετάλλου. Είναι αυτονόητο πως δεν αναφερόμαστε για τον επιφανειακό χρυσό του Γαλλικού ποταμού αλλά για αυτόν που κρυβόταν στα σπλάχνα του ορεινού όγκου των πηγών του.
Πριν από το 1000 π.Χ. η εκμετάλλευσή του
Η εκμετάλλευσή του άρχισε πριν από το 1000 π.Χ. Ήδη μας είναι γνωστό από την αρχαιολογία πως περί το 900 π.Χ. οι Ευβοείς είχαν εμπορικό κέντρο την αρχαία Σίνδο που βρισκόταν κοντά στη σημερινή Αγχίαλο (μέχρι εκεί έφθανε η θάλασσα και εκεί χυνόταν ο Γαλλικός ποταμός). Σε αυτό το πανάρχαιο εμπορικό κέντρο βρέθηκαν πάρα πολλά κατάλοιπα της εποχής αυτής, ακόμη και χρυσός από την Κρηστωνία κατεργασμένος με αξεπέραστη δεξιοτεχνία Κύρια πηγή προμήθειας χρυσού των Ευβοειτών, λοιπόν, μέχρι και τον όγδοο αιώνα προ Χριστού, ήταν η αρχαία Κρηστωνία. Κάτοικος της περιοχής που εργαζότανε το 1959, στην εξόρυξη χρυσού στα Κρούσια, (του οποίου το όνομα δεν επιθυμώ να σημειώσω) ανέφερε, στον γράφοντα, σε σχετική έρευνα που διενέργησε, πως η εταιρία εξόρυξης γνώριζε για το ‘μύθο του Αλεξάνδρου’, μάλιστα περάσανε και από ειδικό ‘σχολείο’ πως να εντοπίζουν μια αρχαία στοά στον ορεινό όγκο των Κρουσίων.

Επί πρόσθετα το έτος που αναφέρθηκε πιο πάνω, κατά τις ανασκαφές που διενεργούσαν για τον εντοπισμό αρχαίων στοών, βρήκαν, ανατολικά της περιοχής του Παλατιανού, αρχαίο νεκροταφείο. Τότε οι αρχαιότητες του Παλατιανού δεν είχαν, ακόμη, εντοπιστεί.

Όπως, μου ανέφερε ο μεταλλωρύχος και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, οι τάφοι ήταν περιποιημένοι και οι σκελετοί έφεραν στα πόδια τους χαλκάδες. Ήταν, δηλαδή, αιχμάλωτοι προφανώς πολέμου που έγιναν δούλοι στα μεταλλεία χρυσού. Την συγκεκριμένη αυτήν εποχή, πριν από εξήντα περίπου χρόνια, διάφοροι επίδοξοι χρυσοθήρες, κυρίως Γερμανοί και Ιταλοί, που ήρθαν στην περιοχή με τη δικαιολογία να ξαναδούν την περιοχή που είχαν πολεμήσει στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, εντοπίστηκαν από χωρικούς να σκάβουν νύχτα σε ορισμένα σημεία του βουνού που είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά... Χωρικός που γνώριζε τα γερμανικά, κατάλαβε από τις μεταξύ τους συζητήσεις, πως δεν έψαχναν για λίρες που πιθανόν να κρύφτηκαν στην περίοδο της κατοχής αλλά για κάποιο ‘μεγάλο θησαυρό του Αλεξάνδρου’.

Θα ήθελα να σημειώσω, ως κατακλείδα, πως σκοπός του δημοσιεύματος αυτού δεν είναι για να αναζωπυρώσω το ενδιαφέρον των μελλοντικών χρυσοθήρων. Προσπάθησα περιεκτικά να μεταφέρω ένα θρύλο, ένα μύθο που πολλοί μου καταλογίζουν ότι έχω αποκρύψει σκόπιμα από τα κείμενά μου... Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος Ἐχέδωρος