Φρειδερίκος Μάρρυατ

 

Φρειδερίκος Μάρρυατ (Frederick Marryat, 10 Ιουλίου 1792 - 9 Αυγούστου 1848)

9 Αυγούστου 1848 πέθανε: Φρειδερίκος Μάρρυατ Άγγλος ναυτικός και συγγραφέας

Ο Φρειδερίκος Μάρρυατ (Frederick Marryat, 10 Ιουλίου 1792 - 9 Αυγούστου 1848) ήταν Βρετανός αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού και μυθιστοριογράφος, που σήμερα θεωρείται ως ένας από τους πρωτοπόρους στις θαλασσινές ιστορίες.
Η ζωή του

Όταν ήταν μικρό αγόρι στην Αγγλία, ο Φρειδερίκος Μάρρυατ το έσκασε τρεις φορές στα καράβια. Και τις τρεις φορές έγινε αντιληπτός και τον ανάγκασαν να γυρίσει πίσω στο σχολείο του. Το 1806, όταν είχε κλείσει πια τα 14, ο πατέρας του κατάλαβε ότι δεν ωφελούσε σε τίποτα να τον αναγκάζουν να πηγαίνει σχολείο. Έτσι του βρήκε μία θέση σ' ένα πλοίο.

Από το πρώτο του ταξίδι ο Φρειδερίκος απέδειξε ότι ήταν γενναίος και τολμηρός ναυτικός. Έσωσε τη ζωή ενός ναύτη που συνήθιζε να τον κοροϊδεύει. Σ' ένα γράμμα στη μητέρα του έγραψε σχετικά μ' αυτό το γεγονός:

"Από κείνη τη στιγμή αγάπησα τον άνθρωπο όσο δεν είχα αγαπήσει ποτέ άλλο φίλο στη ζωή μου. Με μιας ξέχασα όλο μου το μίσος για τα πειράγματα που μου 'κανε. Του είχα σώσει τη ζωή. Αυτό με γέμιζε ανείπωτη χαρά".

Ένα χρόνο αργότερα, διακρίθηκε για την πράξη στο να σώσει το πλοίο του από έναν τυφώνα. Ο ίδιος χαρακτήρισε αυτή τη στιγμή σαν την πιο κρίσιμη της ζωής του, κι έγραψε ύστερα από χρόνια:

"Τα πανιά είχαν ξεσχιστεί και τα κατάρτια είχαν σπάσει. Η θύελλα μαινόταν τριγύρω μας απειλώντας να καταποντίσει από στιγμή σε στιγμή το καράβι. Η μόνη πιθανή ελπίδα σωτηρίας μας ήταν ν' απαλλαγούμε από τα κομματιασμένα περιττά κατάρτια και πανιά ώστε να μπορέσουμε να μανουβράρουμε το σκάφος πιο άνετα. Ακολουθούμενος από έξι συναδέλφους μου κατορθώσαμε να το πετύχουμε αυτό. Αμέσως έγινε αισθητή η διαφορά. Το πλοίο κινήθηκε πιο ελεύθερα. Μόλις κατεβήκαμε από τις ανεμόσκαλες όλοι μάς υποδέχθηκαν με ξεφωνητά χαράς και, τολμώ να προσθέσω, με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια".

Πάνω από 12 φορές ο Μάρρυατ κατέπληξε τους πάντες με την τόλμη του. Μια φορά πήδηξε από το κατάστρωμα για να σώσει μερικούς ταξιδιώτες που κινδύνευαν να πνιγούν σε μία θάλασσα γεμάτη καρχαρίες. Για το θάρρος του ο Μάρρυατ παρασημοφορήθηκε με χρυσό μετάλλιο.

Το 1820 τοποθετήθηκε στο νησί της Αγίας Ελένης, όπου μαζί με άλλους ανήκε στη φρουρά του εξόριστου Ναπολέοντα. Μετά το θάνατο του Ναπολέοντα, ο Μάρρυατ πήρε μέρος στον πόλεμο κατά της Μπούρμας το 1824, και πάλι διακρίθηκε για τη γενναιότητά του. Από το 1828 έως το 1830, που αποσύρθηκε πια από το ναυτικό, ήταν κυβερνήτης του πλοίου Αριάδνη.

Ο Μάρρυατ υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους ναυτικούς της εποχής του αλλά ποτέ δεν πήρε τη θέση που του άρμοζε. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είχε πέσει στη δυσμένεια του βασιλιά, επειδή είχε βγάλει μερικά φυλλάδια που κατηγορούσαν τις αδικίες που διαπράττονταν στ' αγγλικά πλοία.

Από το 1832 μέχρι το 1835 ο Φρειδερίκος Μάρρυατ ήταν εκδότης του περιοδικού Metropolitan Magazine και εκεί εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μερικά από τα καλύτερα μυθιστορήματά του.

Ακόμα και σαν εκδότης, είχε πολλές περιπέτειες. Εξαιτίας μίας δυσμενούς κριτικής του, μονομάχησε μ' ένα συγγραφέα χωρίς μοιραίο αποτέλεσμα.

Άρχισε να γράφει τον Μικρό Άγριο το 1848 αλλά δεν πρόλαβε να τον τελειώσει. Πέθανε στις 9 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς. Το τελευταίο μέρος του βιβλίου του γράφτηκε πιθανόν από το γιο του, Φρανκ Μάρρυατ.

August 9, 1848 Died: Frederick Marryat English sailor and author Frederick Marryat (Frederick Marryat, 10 July 1792 - 9 August 1848) was a British Royal Navy officer and novelist, who is now regarded as one of the pioneers of maritime stories. His life When he was a small boy in England, Frederick Marryat blew it three times in ships. All three times he was caught and forced back to his school. In 1806, when he was already 14, his father realized that it was no use forcing him to go to school. So he found him a place on a ship. From his first voyage Frederick proved himself a brave and daring sailor. He saved the life of a sailor who used to make fun of him. In a letter to his mother he wrote about this event: "From that moment I loved the man as I had never loved another friend in my life. At once I forgot all my hatred for the teasing they had done to me. I had saved his life. This filled me with unspeakable joy." A year later, he distinguished himself for the act of saving his ship from a typhoon. He himself characterized this moment as the most critical of his life, and wrote years later: "The sails were torn and the masts broken. The storm raged around us threatening to sink the ship at any moment. Our only possible hope of salvation was to get rid of the shredded unnecessary masts and sails so that we could maneuver the vessel more comfortably. Followed by six of my colleagues we managed to achieve this. The difference was immediately felt. The ship moved more freely. As soon as we got off the wind-stairs we were all greeted with shouts of joy and, dare I add, tears of gratitude in their eyes." More than 12 times Marryat amazed everyone with his daring. He once jumped overboard to save some travelers who were in danger of drowning in a sea full of sharks. For his bravery, Marriott was awarded a gold medal. In 1820 he was stationed on the island of Saint Helena, where he, along with others, belonged to the guard of the exiled Napoleon. After the death of Napoleon, Marryat took part in the war against Burma in 1824, and again distinguished himself for his bravery. From 1828 to 1830, now retired from the navy, he was captain of the ship Ariadne. Marryat was one of the most famous sailors of his time but never got the place he deserved. This was due to the fact that he had fallen out of favor with the king, because he had published some pamphlets denouncing the wrongs done in English ships. From 1832 to 1835 Frederick Marryat was editor of the Metropolitan Magazine, where some of his best novels first appeared. Even as a publisher, he had many adventures. Because of an unfavorable review of his, he dueled with a writer without fatal result. He started writing Mikro Agrio in 1848 but never finished it. He died on August 9 of the same year. The latter part of his book was probably written by his son, Frank Marryat.