Παύλος Ιωαννίδης: Ο λευκός τοίχος
Μπορούμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας; Να υποτάξουμε τους άλλους; Κι αν έστω τα καταφέρουμε, έχουμε τη δύναμη να κατατροπώσουμε τη μοίρα;
Ο Πέτρος δεν φαντάζεται ότι η επαγγελματική του άνοδος είναι δυνατόν να ανακοπεί. Προικισμένος με σπάνια ευφυΐα, ανοίγει τους ορίζοντες της ψυχολογίας δουλεύοντας μία πρωτοποριακή θεωρία ενσυναίσθησης. Η οικειοποίηση των αλλότριων παθών ίσως αποτελεί και τη λύση καθώς ο ίδιος δεν μπορεί να διαχειριστεί την αυτοκτονία του αδελφού του. Όταν ο κόσμος του μαυρίζει, συμπαραστάτες του θα είναι ο παιδικός του φίλος και νυν ιερέας Φίλιππος και η Λίζα που εκπέμπει άρωμα γυναίκας. Το τοπίο αποκτάει ξανά χρώματα και η αισιοδοξία που απορρέει από τον έρωτα και την αποδοχή ατσαλώνει τον Πέτρο δίνοντάς του δυνάμεις υπερανθρώπου. Γιατί μόνο σε τέτοιο ον χαρίζεται η απώτερη γνώση. Ο λευκός τοίχος θα διαπεραστεί μόνο από τον χαρισματικό ψυχολόγο που θα εισχωρήσει στο υποσυνείδητο του υποσυνείδητου στοχεύοντας στο ανθρώπινο καλό.
Η επιδίωξη του Πέτρου είναι να βλέπει το χαμόγελο στο πρόσωπα γύρω του αποσύροντας το σκοτάδι από τον εσωτερικό τους κόσμο. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος αφορούν όμως και την τεχνική του. Το καλό και το κακό χωρίζονται από έναν τοίχο. Η ενόραση του ψυχολόγου θα αποτελέσει το έναυσμα συνεχών ανατροπών και εκ νέου οριοθετήσεων, καθώς η εν δυνάμει εξουσία αποτελεί διακαή πόθο θρησκευτικών και επιστημονικών φατριών.
Επιδιώκουμε να γνωρίσουμε τους άλλους. Ποιος όμως τολμάει να γνωρίσει τον εαυτό του; Είναι αλήθεια η εσωτερική μας φωνή ο μόνος φίλος που δε μοιραζόμαστε με κανέναν; Είναι η συνεχής αμφισβήτηση ο γεννήτορας της βαθύτερης γνώσης;
Πέντε διαφορετικά περιστατικά, ο Νάρκισσος, η Ζωογόνος, ο Θρησκευόμενος, η Τετραπέρατη, ο Ανέκφραστος. Πέντε τοίχοι σαρώνονται, πέντε φωνές ενσωματώνονται οδηγώντας στη σχιζοφρένεια ή στην προσομοίωση με το Υπέρτατο;
Με σπουδές ψυχολογίας και ειδίκευση στην ψυχοθεραπεία ενηλίκων, ο Παύλος Ιωαννίδης κοινωνεί το γνωστικό του πεδίο μέσα από ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα. Δεν είναι μόνο η μεταδοτικότητα που διακρίνει τον γραπτό του λόγο αλλά και οι συνεχείς ανατροπές και εναλλαγές που κάνουν τον αναγνώστη συμμέτοχο σε αυτό το ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ που ταυτόχρονα είναι και μία αλληγορία της αγωνίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Χτίζουμε τοίχους, για να βλέπουμε μόνο ό,τι θέλουμε να δούμε, για να δείχνουμε στους άλλους, μόνο ό,τι θέλουμε να δουν. Προσφέρουμε την αγάπη ή νομίζουμε πως το κάνουμε. Οι συσσωρευμένες εμπειρίες μας παγώνουν τελικά την εικόνα γύρω μας, μουδιάζοντας τις σκέψεις μας, αμβλύνοντας την αμφισβήτηση.
Πλέον η ζωή σας ξεκινά στους τοίχους της μήτρας και τελειώνει στους ξύλινους τοίχους του φέρετρού σας. Γεννιέστε, ζείτε και πεθαίνετε μέσα σε τοίχους. Χάρη στους τοίχους γίνατε αυτό που είστε. Μοιράζεστε μια βαθιά σχέση ανάγκης. Δεν υπάρχουν χωρίς εσάς και εσείς δεν θα υπήρχατε χωρίς αυτούς. Αυτό όμως που αρνείστε να δείτε είναι η σκοτεινή αλήθεια απ’ έξω. …Ο τοίχος είναι αυτός που σας κρατάει ασφαλείς, αλλά με τίμημα την αποξένωση και τη μοναξιά. …Μπορεί άραγε κανείς να γκρεμίσει τους τοίχους γύρω του, δίχως πρώτα να έχει γκρεμίσει τους τοίχους μέσα του; Αν καταφέρετε να γκρεμίσετε τους τοίχους μέσα, οι έξω τοίχοι δεν θα είναι αρκετά δυνατοί για να σας κρατήσουν μακριά. Οι τοίχοι θα γίνουν απλώς οι φύλακες της ευτυχίας σας. Όλα λύνονται, αρκεί να καταλάβετε πως ο λευκός τοίχος που χωρίζει εσάς από σας είναι το μόνο πραγματικό εμπόδιο που θα συναντήσετε ποτέ. Αν αυτός γκρεμιστεί, τότε όλα είναι δυνατά…Θα καταλάβετε επιτέλους ότι όλοι έχετε κοινές ανάγκες και δίχως τη σάρκινη περιβολή σας είστε ένα. Χώμα, νερό και ενέργεια. Σελ. 428-429
Τολμάτε να κοιτάξετε πίσω από τον λευκό τοίχο; Τολμάτε να αντικρύσετε την αλήθεια; Αν ναι, τότε αυτό το μυθιστόρημα θα σας συγκλονίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου