Τζαμάικα

 

6 Αυγούστου 1962 (60 χρόνια πριν): Η Τζαμάικα αποκτά την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο.



Η Τζαμάικα ή αλλιώς Ιαμαϊκή (αγγλικά: Jamaica) είναι μια νησιωτική χώρα με έκταση 10.991 τ.χλμ. και πληθυσμό 2.726.667 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις του 2018. Πρωτεύουσα της χώρας είναι το Κίνγκστον, με πληθυσμό 584.627 κατοίκους.

Η Τζαμάικα είναι η τρίτη σε έκταση νήσος των λεγομένων Μεγάλων Αντιλλών στην Καραϊβική θάλασσα και βρίσκεται περίπου 145 χλμ. (90 ναυτικά μίλια) νότια από την Κούβα και 191 χλμ. (119 μίλια) δυτικά της νήσου Ισπανιόλας, η οποία χωρίζεται σε δύο κράτη την Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία. Οι ιθαγενείς της την αποκαλούν «Σαϋμάκα» (= νήσος με άφθονα νερά) εξ ου και το κατά παραφθορά διεθνές της όνομα Τζαμάικα.

Η Τζαμάικα κατοικούνταν από τους αυτόχθονες πληθυσμούς των Αραουάκων και των Ταΐνο, και τέθηκε υπό ισπανική κυριαρχία μετά την άφιξη του Χριστόφορου Κολόμβου το 1494. Πολλοί από τους αυτόχθονες πέθαναν από νόσους που έφεραν οι Ευρωπαίοι, και έτσι οι Ισπανοί μετέφεραν Αφρικανούς σκλάβους ως εργάτες. Οι Ισπανοί ονόμασαν τη νήσο, Σαντιάγκο, και παρέμεινε στην κατοχή της Ισπανίας μέχρι το 1655, όταν η Αγγλία (αργότερα Μεγάλη Βρετανία) κατέκτησε το νησί και το μετονόμασε σε Τζαμάικα. Υπό τη Βρετανική αποικιακή αυτοκρατορία, η Τζαμάικα έγινε ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ζάχαρης, με τις φυτείες ζάχαρης να εξαρτώνται από τους σκλάβους που εισάγονταν από την Αφρική. Όλοι οι δούλοι απελευθερώθηκαν το 1838 και πολλοί απελεύθεροι επέλεξαν να έχουν μικρά αγροκτήματα αντί να εργάζονται στις φυτείες. Από το 1840, οι Βρετανοί άρχισαν να φέρνουν Κινέζους και Ινδούς εργάτες για να εργαστούν στις φυτείες. Το νησί απέκτησε την ανεξαρτησία του από το Ηνωμένο Βασίλειο στις 6 Αυγούστου του 1962.

Με 2,7 εκατομμύρια ανθρώπους, η Τζαμάικα είναι η τρίτη πιο πολυπληθής αγγλόφωνη χώρα στην Αμερική (μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά), και η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στην Καραϊβική. Οι Τζαμαϊκανοί είναι κυρίως αφρικανικής καταγωγής. Λόγω του υψηλού ποσοστού μετανάστευσης για εργασία από το 1960, η Τζαμάικα έχει μια μεγάλη διασπορά σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ιθαγενείς, Αραουάκοι και Ταΐνο, έχοντας καταγωγή από τη Νότιο Αμερική, εγκαταστάθηκαν στο νησί μεταξύ 4000 και 1000 π.Χ.  Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος έφτασε το 1494, υπήρχαν περισσότερα από 200 χωριά, τα οποία διοικούνταν από τους «caciques» (αρχηγοί των χωριών). Η νότια ακτή της Τζαμάικα ήταν η πιο πυκνοκατοικημένη, ιδιαίτερα γύρω από την περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Παλιό Λιμάνι. Ακόμα και όταν οι Άγγλοι πήραν τον έλεγχο του νησιού, το 1655, οι Ταΐνο εξακολουθούσαν να κατοικούν στην Τζαμάικα.
Ισπανική κυριαρχία (1509–1655)

Ο Χριστόφορος Κολόμβος διεκδίκησε την Τζαμάικα για την Ισπανία μόλις έφτασε εκεί το 1494. Ενάμισι χιλιόμετρο δυτικά του κόλπου της Αγίας Άννας βρίσκεται η τοποθεσία του πρώτου ισπανικού οικισμού στο νησί, της Σεβίλλης, η οποία ιδρύθηκε το 1509 και εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1524 επειδή κρίθηκε ανθυγιεινή. Το 1534 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Βίγια δε λα Βέγκα (Villa de la Vega) (αργότερα Σαντιάγο δε λα Βέγκα (Santiago de la Vega)), που σήμερα ονομάζεται Σπάνις Τάουν. Ο οικισμός αυτός χρησίμευσε ως πρωτεύουσα της Τζαμάικας κατά τη διάρκεια της ισπανικής αλλά και της αγγλικής κυριαρχίας, από την ίδρυσή της το 1534 μέχρι το 1872, οπότε η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Κίνγκστον.
Βρετανική κυριαρχία (1655–1962)

Τον Μάιο του 1655, περίπου 7.000 Άγγλοι στρατιώτες έφτασαν στην πρωτεύουσα της Τζαμάικα, Σπάνις Τάουν, και σύντομα την κατέλαβαν νικώντας το μικρό αριθμό των ισπανικών στρατευμάτων (εκείνη την περίοδο, ολόκληρος ο πληθυσμός της Τζαμάικα αριθμούσε περίπου 2.500 άτομα). Η Ισπανία ποτέ δεν ανέκτησε την Τζαμάικα, χάνοντας τη μάχη του Ocho Rios το 1657 και τη μάχη του Rio Nuevo το 1658. Με τη Συνθήκη της Μαδρίτης του 1670 περιήλθε επίσημα στις κτήσεις της Αγγλίας ως Τζαμάικα (Jamaica) και αποτέλεσε σημαντική ναυτική βάση των Δυτικών Ινδιών.

Το 1944 η Αγγλία παραχώρησε αυτονομία και στις 6 Αυγούστου του 1962 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη χώρα. Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια από τις βρετανικές αποικίες που συμπεριελήφθησαν στη αμερικανο-βρετανική Συμφωνία αντιτορπιλικών έναντι βάσεων όπου και δημιουργήθηκε στρατιωτική βάση στη νότια περιοχή.

 August 6, 1962 (60 years ago): Jamaica gains independence from the United Kingdom. Jamaica or otherwise Jamaica (English: Jamaica) is an island country with an area of ​​10,991 sq. km. and a population of 2,726,667 inhabitants, according to official estimates of 2018. The capital of the country is Kingston, with a population of 584,627 inhabitants. Jamaica is the third largest island of the so-called Greater Antilles in the Caribbean Sea and is located approximately 145 km (90 nautical miles) south of Cuba and 191 km (119 miles) west of the island of Hispaniola, which is divided into two states on Haiti and the Dominican Republic. Its natives call it "Saymaka" (= island of abundant water) hence its corrupt international name Jamaica. Jamaica was inhabited by the indigenous Arawakan and Taíno peoples, and came under Spanish rule after the arrival of Christopher Columbus in 1494. Many of the natives died from diseases brought by Europeans, so the Spanish transported African slaves as laborers. The Spanish named the island, Santiago, and it remained in Spanish possession until 1655, when England (later Great Britain) conquered the island and renamed it Jamaica. Under the British colonial empire, Jamaica became the largest exporter of sugar, with sugar plantations dependent on slaves imported from Africa. All slaves were freed in 1838 and many freedmen chose to own small farms rather than work on the plantations. Beginning in 1840, the British began bringing in Chinese and Indian laborers to work on the plantations. The island gained its independence from the United Kingdom on August 6, 1962. With 2.7 million people, Jamaica is the third most populous English-speaking country in the Americas (after the United States and Canada), and the fourth most populous country in the Caribbean. Jamaicans are predominantly of African descent. Due to a high rate of labor immigration since the 1960s, Jamaica has a large diaspora around the world, particularly in Canada, the United Kingdom, and the United States. The natives, Arawaks and Taino, having originated from South America, settled on the island between 4000 and 1000 BC. When Christopher Columbus arrived in 1494, there were more than 200 villages, ruled by "caciques" (village leaders). The south coast of Jamaica was the most densely populated, particularly around the area now known as Old Harbour. Even when the English took control of the island in 1655, the Taíno people still inhabited Jamaica. Spanish rule (1509–1655) Christopher Columbus claimed Jamaica for Spain as soon as he arrived there in 1494. A mile and a half west of St. Anne's Bay is the site of the first Spanish settlement on the island, Seville, which was founded in 1509 and abandoned around 1524 because it was deemed unsanitary. In 1534 the capital was moved to Villa de la Vega (later Santiago de la Vega), now called Spanish Town. This settlement served as the capital of Jamaica during both Spanish and English rule, from its founding in 1534 until 1872, when the capital was moved to Kingston. British rule (1655–1962) In May 1655, about 7,000 English soldiers arrived in Jamaica's capital, Spanish Town, and soon occupied it, defeating the small number of Spanish troops (at the time, the entire population of Jamaica was about 2,500). Spain never regained Jamaica, losing the Battle of Ocho Rios in 1657 and the Battle of Rio Nuevo in 1658. With the Treaty of Madrid in 1670 it officially became a possession of England as Jamaica and was an important naval base of the West of India. In 1944 England granted autonomy and on August 6, 1962 it was declared an independent country. In World War II it was one of the British colonies included in the US-British Anti-Destroyer Base Agreement where a military base was established in the southern region.