Μαδαγασκάρη

Το Ανταναναρίβο

26 Ιουνίου 1960
Η Μαδαγασκάρη αποκτά την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία

H Μαδαγασκάρη (μαλαγασικά: Madagasikara), επίσημα Δημοκρατία της Μαδαγασκάρης (μαλαγασικά: Repoblikan'i Madagasikara, γαλλικά: République de Madagascar) είναι νησιωτική χώρα με έκταση 587.041 τ.χλμ., πληθυσμό 26.923.353 κατοίκων, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2021 και το τέταρτο σε μέγεθος νησί του κόσμου. Βρίσκεται απέναντι από την νοτιοανατολική ακτή της Αφρικής δημιουργώντας με την ακτή της Μοζαμβίκης τον δίαυλο της Μαδαγασκάρης συνολικού μήκους 980 μιλίων, μεγίστου εύρους 360 μιλίων και ελαχίστου 250 μιλίων. Πρωτεύουσα του κράτους είναι η Ανταναναρίβο. Η οικονομία βασίζεται κυρίως στη γεωργία, στην αλιεία και στον τουρισμό. Απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 26 Ιουνίου 1960 από τη Γαλλία, της οποίας υπήρξε αποικία. Την τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται από πολιτικές και κοινωνικές ταραχές, με αποκορύφωμα δύο κρίσεις εξουσίας ανάμεσα σε κυβέρνηση και σε αντιπολίτευση.

Ημέρα κατά των Ναρκωτικών

 

 26 Ιουνίου: 

Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους

Το 1987 ο ΟΗΕ καθιέρωσε την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής των με σκοπό να επιτευχθεί ο στόχος πραγμάτωσης μιας κοινωνίας παγκοσμίως ελεύθερης απο τη χρήση ναρκωτικών.  

Σημειώνεται ότι τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζει το θέμα με βαση τα επιστημονικά δεδομένα και με αυτονόητο τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα έτσι ώστε να υπάρχει ισσοροπία ανάμεσα στις πολιτικές προσφοράς και ζήτησης. 

Εφέτο περισσότερο απο άλλες χρονιές το θέμα αυτό είχε ιδιαίτερους ρυθμούς ανάπτυξης λόγω και της πανδημίας. Αρχικά μειώθηκε αλλά κατά το δεύτερο και τρίτο κύμα αυξήθηκε ραγδαία βρίσκοντας νέες διεξόδους εξάπλωσης.

Επίσης η διαχείριση της πανδημίας ανάδειξε και  τόνισε προϋπάρχοντα προβλήματα ή αδυναμίες του  συστήματος υγείας. Οι υπηρεσίες θεραπείας και φροντίδας για τους ανθρώπους που κάνουν χρήση ουσιών έδειξαν μεγάλη ευελιξία και σε μεγάλο  βαθμό η ποιότητα των παροχών έμεινε σε υψηλά επίπεδα. Αντίθετα, έγινε πιο δύσκολη η πρόσβαση των ανθρώπων αυτών στις δομές της πρωτοβάθμιας υγείας, στις ειδικές μονάδες θεραπείας λοιμωδών ασθενειών  όπως το HIV και οι ηπατίτιδες και συνεπώς οι άνθρωποι αυτοί δεν έλαβαν την αναγκαία φαρμακευτική αγωγή τους. 

Κι ενώ σημειώνεται ένα βήμα για την υποστήριξη των άστεγων που κάνουν χρήση ουσιών με τη λειτουργία  του Ξενώνα ΙΟΝΙΣ, χρειάζονται επιπλέον τρόποι υποστήριξης των ανθρώπων, όπως είναι : Χώροι Εποπτευόμενης Χρήσης,  Κέντρα Ημέρας και Υπνωτήρια στην  Αθήνα και και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά  και εθνικές μεταρρυθμίσεις για την αειφόρο διαχείριση και την πρόληψη ανάπτυξης του προβλήματος. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ουσιών ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ και ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη Στέγη, στην Υγεία και στην Εργασία».

Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

26 Ιουνίου:

Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

26 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων που καθιερώθηκε πριν 21 χρόνια κ στις 26 Ιουνίου του 1998 ενώ 11 χρόνια νωρίτερα υπογράφηκε η σύμβαση διεθνούς δικαίου κατά των βασανιστηρίων.

Επίσης,το 1948 δημιουργήθηκε ο Καταστατικός Χάρτης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων έχει την έδρα του στη Δανία και την Κομπεγχάγη. Τα χρήματα που λαμβάνει προέρχονται μεταξύ άλλων από επιχορηγήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κυβέρνησης της Δανίας.

Το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων έχει σημαντικό ρόλο στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, καθώς διαθέτει συμβουλευτικό στάτους. Το έργο του κρίνεται σημαντικό και πραγματοποιείται δια μέσου ενός δικτύου 200 Κέντρων Περίθαλψης και Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Τα συγκεκριμένα κέντρα δεν βρίσκονται μόνο σε ένα κράτος. Αντίθετα, εδρεύουν σε διάφορες χώρες του πλανήτη.


Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων: Ο ορισμός του βασανιστηρίου

Βασανιστήριο ονομάζεται ο σοβαρός πόνος. Ο πόνος αυτός μπορεί να είναι είτε σωματικός, είτε ψυχικός.

Το βασανιστήριο αποτελεί μια μέθοδο, η οποία χρησιμοποιείται για την αλίευση πληροφοριών ή ομολογίας σχετικά με μια πολιτική ή άλλη πράξη. Ο λόγος που κάποιος φτάνει σε αυτή τη μέθοδο, είναι διότι δεν μπορεί να καταφέρει να πετύχει το σκοπό του με άλλο τρόπο. τρόπο.
Παγκόσμια Ημέρα κατά των βασανιστηρίων: Η θεωρία του Αριστοτέλη και του Αντιφώντος για το αν τα βασανιστήρια δικαιολογούνται

Πριν από περίπου 2.500 χρόνια, η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δόθηκε από τους Αριστοτέλη και Αντιφώντα. Οι συγκεκριμένοι ανέφεραν πως καμία δικαστική ομολογία δεν έχει αξία, καθώς ο βασανιζόμενος τις περισσότερες φορές λέει αυτά που πιστεύει ο βασανιστής του.

το Μπανγκί στο Γαλλικό Κονγκό

26 Ιουνίου 1889
Ιδρύεται το Μπανγκί στο Γαλλικό Κονγκό.

Το Μπανγκί (αγγλικά: Bangui) είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο της χώρας. Ο πληθυσμός της είναι 622.771 κατοίκοι σύμφωνα με απογραφή του 2006. Στην περιοχή που εκτείνεται σήμερα η πόλη βρίσκεται το μεγαλύτερο μέλος του πληθυσμού της χώρας.

Ο ποταμός Ουμπάνγκι κοντά στο Μπανγκί.
Ιστορία

Το Μπανγκί ιδρύθηκε το 1889 ως πρωτεύουσα του Άνω Ουμπάνγκι. Το 1981 έγιναν σοβαρά επεισόδια στην πόλη, όταν ύστερα από μια Γαλλική επιχείρηση, ανετράπη ο πρόεδρος της χώρας Ζαν-Μπεντέλ Μποκασά και αντικαταστάθηκε από τον λιγότερο δημοφιλή Ντέιβιντ Ντάκο. Τον Οκτώβριο του 1985 διεξήχθη στην πόλη συνέδριο σχετικά με το AIDS για να αποφασιστεί ο ορισμός της νέας, εκείνη την εποχή, ασθένειας. Ο ορισμός που αποφασίστηκε ήταν "παρατεταμένοι πυρετοί για ένα μήνα ή περισσότερο, απώλεια βάρους άνω του 10% και παρατεταμένη διάρροια". Το 1986, ένα γαλλικό αεροσκάφος προσέκρουσε στο Μπανγκί προκαλώντας τον θάνατο 35 ατόμων. Τέλος, σύμφωνα με έρευνα του 2009, το Μπανγκί έχει έναν από τους χειρότερους δείκτες σχετικά με τον τρόπο ζωής των κατοίκων, καθώς βρίσκεται στην προτελευταία θέση της κατάταξης σε σύνολο 215 πόλεων, ενώ η μόνη πόλη που έχει χειρότερο δείκτη στην κατάταξη αυτή είναι η Βαγδάτη.

Κατά την εξέγερση του 2012-2013, στρατεύματα των επαναστατών της Σελέκα (Séléka) εισέβαλαν και κατέλαβαν την πρωτεύουσα στις 23 Μαρτίου του 2013.

Μίλντρεντ Ελίζαμπεθ Γκίλλαρς

 

25 Ιουνίου 1988  πέθανε:

Μίλντρεντ Γκίλλαρς Αμερικανίδα εκφωνήτρια

Η Μίλντρεντ Ελίζαμπεθ Γκίλλαρς (Mildred Elizabeth Gillars, 29 Νοεμβρίου 1900 - 25 Ιουνίου 1988), πιο γνωστή με το ψευδώνυμο Axis Sally (= Η Σάλυ του Άξονα) που της είχαν προσδώσει οι Αμερικανοί στρατιώτες, ήταν Αμερικανίδα εκφωνήτρια ναζιστικής προπαγάνδας στο γερμανικό ραδιόφωνο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

25 Ιουνίου 1741 Μαρία Θηρεσία

 

25 Ιουνίου 1741
Η Μαρία Θηρεσία στέφεται βασίλισσα της Ουγγαρίας.

Η Μαρία Θηρεσία (Maria Theresia, 13 Μαΐου 1717 – 29 Νοεμβρίου 1780) από τον Οίκο των Αψβούργων ήταν η μόνη γυναίκα κυβερνήτης των κτήσεων των Αψβούργων και η τελευταία εκπρόσωπος του οίκου αυτού.

Ήταν μονάρχης της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Κροατίας, της Βοημίας, της Τρανσυλβανίας, της Μάντοβα, του Μιλάνου, της Πάρμας και Αυστριακών Κάτω Χωρών. Με τον γάμο της έγινε Δούκισσα της Λωρραίνης, Μεγάλη Δούκισσα της Τοσκάνης και Αυτοκράτειρα, δηλαδή σύζυγος του Αυτοκράτορα, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Η Ομολογία της Αυγούστας

 

25 Ιουνίου 1530
Στη Δίαιτα της Αυγούστας, Λουθηρανοί πρίγκιπες και εκλέκτορες της Γερμανίας παρουσιάζουν στον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την Ομολογία της Αυγούστας.

Η Ομολογία της Αυγούστας (λατ.: Confessio Augustana), είναι η κύρια ομολογία πίστεως των Λουθηρανικών εκκλησιών και ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της Λουθηρανικής μεταρρύθμισης. Η Ομολογία της Αυγούστας ή Άουγκσμπουργκ, γράφτηκε στα γερμανικά και λατινικά, και παρουσιάστηκε από έναν αριθμό Γερμανών ηγεμόνων στη Δίαιτα της Αυγούστας, στις 25 Ιουνίου 1530. Ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είχε καλέσει τους πρίγκιπες και τις ελεύθερες περιοχές της Γερμανίας που είχαν προσχωρήσει στο Λουθηρανικό κίνημα, να εξηγήσουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τη θρησκευτική και πολιτική ενότητα μέσα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι το τέταρτο κείμενο που περιέχεται στο Βιβλίο της Ομόνοιας.

Βιτρώ από μια Γερμανική εκκλησία, με θέμα την Ομολογία της Αυγούστας
Περιεχόμενο

Η Ομολογία της Αυγούστας αποτελείται από 28 άρθρα, τα οποία περιλαμβάνουν 21 θέσεις (θετικές δηλώσεις) που περιγράφουν τις αρχές της Χριστιανικής πίστης, όπως τις αντιλαμβάνονται οι Λουθηρανοί, και επτά αντιθέσεις (αρνητικές δηλώσεις) που περιγράφουν όσα θεωρούνται παραβιάσεις της Χριστιανικής πίστης από την εκκλησία της Ρώμης.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

 

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οἱ λέξεις
Να μην τις παίρνει ὁ ἄνεμος.

«Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί “ποίησης της ήττας' και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει». Μανόλης Αναγνωστάκης http://tvxs.gr/

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης (10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μετεκπαιδεύτηκε στην Ακτινολογία στη Βιέννη. Εργάστηκε ως γιατρός στη Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Πολιτικά στρατευμένος από νεαρή ηλικία στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, υπήρξε αρχισυντάκτης του φοιτητικού περιοδικού Ξεκίνημα (1944), πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε θάνατο για την παράνομη πολιτική του δράση (1949). Το 1945 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με την ποιητική συλλογή Εποχές.


Ο Μανόλης Αναγνωστάκης
σε νεαρή ηλικία.
Αρχείο - Συλλογή :
Δανδόλειος Βιβλιοθήκη
. http://vivi.pblogs.gr/

Ακολούθησαν οι Εποχές2 (εκδόθηκαν το 1948, κατά τη διάρκεια προφυλάκισης του ποιητή), οι Εποχές3 (1951), η Συνέχεια, η συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1941-1956 (1956), η Συνέχεια2 και η Συνέχεια3 (1962 - συμπεριλαμβάνονται στην έκδοση του 1956). Στη συνέχεια ο Αναγνωστάκης σιώπησε ποιητικά ως το 1970, οπότε δημοσίευσε ποιήματά του με τον γενικό τίτλο Ο στόχος στο συλλογικό τόμο 18 Κέιμενα. Από το 1959 ως το 1961 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Κριτική, μέσα από τις στήλες του οποίου πρόβαλε τα σύγχρονά του ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Αυγή και τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Ελληνικά, Διάλογος, Επιθεώρηση Τέχνης, Εποχές, Ο Αιώνας μας, Θούριος, όπου έγραψε δοκίμια, μελέτες και κριτικές βιβλίων. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης τοποθετείται στην πρώτη μεταπολεμική γενιά της νεοελληνικής ποίησης, γενιά που σημαδεύτηκε από τον χαρακτηρισμό ποίηση της ήττας, καθώς πολλοί δημιουργοί της διέγραψαν την πορεία από την αισιόδοξη πίστη στο κομμουνιστικό όραμα στην απαισιοδοξία που προέκυψε από τη διάψευση των προσδοκιών τους.


Από http://biblionylis.blogspot.gr/

Ειδικότερα η γραφή του Αναγνωστάκη χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή αναδίπλωση του ποιητή σ΄έναν προσωπικό του κόσμο - στα πλαίσια του οποίου επιχειρείται η διαφύλαξη των ανθρωπιστικών συναισθημάτων και αξιών που χάνονται στο σύγχρονο κόσμο - αναδίπλωση η οποία εκφράζεται κυρίως μέσω της κατ’ επίφασιν συναισθηματικής απόστασης του δημιουργού από τα θέματα που τον απασχολούν και της συχνά επιγραμματικής διατύπωσης. Συχνή είναι επίσης στο έργο του η παρουσία της μνήμης, των αναφορών στην παιδική ηλικία και τους φίλους, της ταύτισης ποίησης και ζωής, φίλοι. Έργα του Μανώλη Αναγνωστάκη μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλους έλληνες συνθέτες και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.

Πέθανε στις 23 Ιουνίου του 2005.

συνέχεια
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2015/03/10-1925-23-2005.html?fbclid=IwAR03duaO0Umg

Η σημαία της Σουηδίας

 

Λόγος Σημαίας: 5:8

22 Ιουνίου 1906
Υιοθετείται η σημαία της Σουηδίας.

Η σημαία της Σουηδίας (στα σουηδικά Sveriges flagga) είναι μπλε με έναν κίτρινο σταυρό της Σκανδιναβίας που προεκτείνεται ως τις άκρες της σημαίας.

Το σχέδιο και τα χρώματα της σουηδικής σημαίας πιστεύεται ότι βασίστηκαν σε κάποια ιδέα προερχόμενη από το εθνόσημο της Σουηδίας του 1442, η οποία είναι γαλάζια και διαιρείται σε τέσσερα μέρη από έναν χρυσό σταυρό, στη μορφή της σημαίας της Δανίας. Το μπλε και το κίτρινο είναι σε χρήση ως σουηδικά χρώματα τουλάχιστον από την εποχή του Βασιλέα Μάγκνους Γ΄ της Σουηδίας (βασιλικό οικόσημο, 1275).
Κρατική σημαία και σημαία των πολιτών

Οι αναλογίες της σημαίας είναι 5:2:9 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Οι διαστάσεις της σουηδικής σημαίας με την τριπλή ουρά είνα 5:2:5:8 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Η τετράγωνη κρατική σημαία είναι πανομοιότυπη με τη σημαία των πολιτών.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η σημερινή σημαία συνιστάται να υποστέλλεται όχι αργότερα από τις 9 το βράδυ. Μόνο όταν η χώρα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση επιτρέπεται να υψώνεται και τη νύχτα.
Στρατιωτική σημαία

Η σημαία με την τριπλή ουρά (tretungad flagga) χρησιμοποιείται ως στρατιωτική σημαία (örloggsflaggan) στις συνολικές της διαστάσεις, που είναι μαζί με τις ουρές 1:2. Η εν λόγω σημαία χρησιμοποιείται επίσης ως ναυτικό έμβλημα (örloggsgösen). Τα ναυτικά εμβλήματα είναι μικρότερα από τις στρατιωτικές σημαίες, όμως έχουν τις ίδιες διαστάσεις. Στην αρχή είχε δύο ουρές, όμως στα μέσα του 17ου αιώνα εμφανίστηκε η σημαία με την τριπλή ουρά.

Ίδια με τη σημαία με την τριπλή ουρά είναι η σουηδική βασιλική σημαία (Kungl. flaggan) , ωστόσο η τελευταία περιέχει ένα λευκό φόντο με το μεγαλύτερο ή μικρότερο εθνόσημο του Τάγματος του Σεραφείμ.Σήμερα, το Μεγάλο Εθνόσημο χρησιμοποιείται μόνο από το Βασιλιά.
Ιστορικά στοιχεία

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, το 12ο αιώνα, ο Βασιλιάς και άγιος Ερρίκος Θ΄ είδε έναν κίτρινο σταυρό στον ουρανό ενώ είχε φτάσει στη Φινλανδία στη διάρκεια της Πρώτης Σουηδικής Σταυροφορίας, το 1157. Το σημάδι αυτό το θεώρησε σημείο από το Θεό και υιοθέτησε τον κίτρινο σταυρό σε μπλε φόντο ως τη σημαία.

Πιστεύεται επίσης ότι η σουηδική σημαία μπορεί να είχε χρησιμοποιηθεί ως σημαία αντίστασης σε απάντηση στη σημαία της Δανίας, η οποία είναι κόκκινη με λευκό σταυρό και που ήταν γνωστή από το 1219. Σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, η σημαία δημιουργήθηκε από το Βασιλιά Κάρολο Η΄, ο οποίος επίσης εισήγαγε το εθνόσημο της Σουηδίας το 1442. Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η σημαία πρώτα ήταν μπλε με λευκό σταυρό πριν από το 1420 και ότι έγινε γαλάζια με χρυσό σταυρό μόνο στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Γουσταύου Βάζα, ο οποίος απελευθέρωσε επιτυχώς τη Σουηδία από την προσωρινή τυραννική κυριαρχία του Δανού Βασιλέα Χριστιανού Β΄ το 1521.

Δεν είναι γνωστό ιστορικά πότε άρχισε να χρησιμοποιείται η σημερινή σημαία. Η σημαία με την διπλή ουρά άρχισε να χρησιμοποιείται επίσημα από το 1562, με βασιλικό διάταγμα. Ως τα μέσα του 17ου αιώνα η σημαία αντικαταστάθηκε από τη σημαία με τις τρεις ουρές (με βασιλικό διάταγμα του 1663).

Το 18ο αιώνα το Ναυτικό άρχισε να χρησιμοποιεί τη γαλάζια σημαία. Το 1815 άρχισε να χρησιμοποιείται κοινή σημαία για τη Σουηδία και για τη Νορβηγία, καθώς τα δύο Βασίλεια ενοποιήθηκαν. Η σημαία αυτή ήταν πανομοιότυπη με την πρώην σημαία με τις τρεις ουρές, που χρησιμοποιούσε ο στρατός, με κύρια χρώματα το ερυθρό και το λευκό.Η Νορβηγία σύντομα εισήγαγε άλλες σημαίες και αφαίρεσε από τη σημαία των πολιτών το σύμβολο της ένωσης και η ένωση διαλύθηκε το 1905. Μόλις το Νοέμβριο του 1905 η Σουηδία αφαίρεσε από τη σημαία της το έμβλημα της ένωσης.

Η Μάχη της Ραφίας

  

Η Μάχη της Ραφίας, γνωστή και ως Μάχη της Γάζας, ήταν μία μάχη που διεξήχθη στις 22 Ιουνίου του 217 π.Χ. μεταξύ των δυνάμεων του φαραώ της Αιγύπτου, Πτολεμαίου Δ', και του Αντίοχου Γ' της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών κατά τη διάρκεια των Συριακών πολέμων.

Τα γεγονότα πριν τη μάχη
Το 221 π.Χ., δολοφονήθηκε ο βασιλιάς Πτολεμαίος Γ' Ευεργέτης και τον διαδέχτηκε ο γιος του Πτολεμαίος Δ'. Τότε το βασίλειο της Αιγύπτου πέρασε από μια περίοδο δυναστικής αστάθειας και εξασθένισης της άμυνάς του. Την κατάσταση θέλησε να εκμεταλλευτεί ο Αντίοχος Γ', παρά τα δικά του εσωτερικά προβλήματα. Έτσι, την άνοιξη του 219 π.Χ., αφού πρώτα κατέλαβε τη γειτονική Σελεύκεια, εισέβαλλε στην Κοίλη (Νότια) Συρία, η οποία ανήκε στην επικράτεια της Αιγύπτου και κατέλαβε μερικές πόλεις τις οποίες του παρέδωσαν στασιαστές αξιωματικοί του Πτολεμαίου.

Με την εξαίρεση μιας ενδιάμεσης 4μηνης ανακωχής, ο πόλεμος συνεχίστηκε και κατά τον επόμενο χρόνο. Στο μεταξύ, ο Πτολεμαίος είχε μεγαλώσει σημαντικά το στρατό του, φέρνοντας μισθοφόρους από την Ελλάδα και στρατολογώντας μεγάλο αριθμό γηγενών Αιγυπτίων (το ένα τρίτο περίπου του Πτολεμαϊκού στρατού αποτελούνταν από Αιγύπτιους και Λίβυους). Ο Αντίοχος νίκησε σε μια μάχη το στρατό του διοικητή της Νότιας Συρίας Νικόλαου, προκαλώντας του μάλιστα μεγάλες απώλειες. Στη συνέχεια κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας. Όμως το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του Πτολεμαίου δεν είχε πάρει μέρος στη μάχη και παρέμεινε ανέπαφο. Ο Πτολεμαίος περίμενε να τελειώσει η εκγύμναση του στρατού του (ειδικά των ντόπιων, από τους Έλληνες μισθοφόρους) και αναχώρησε (13 Ιουνίου του 217 π.Χ.) προς τη Νότια Συρία, για να αντιμετωπίσει τον Αντίοχο.
Οι δυνάμεις των αντιπάλων

Ο Πτολεμαίος διέθετε 70.000 πεζούς (από τους οποίους 20.00 Αιγύπτιοι και 3.000 Λίβυους), 5.000 ιππείς και 73 πολεμικούς ελέφαντες. Ο Αντίοχος παρέταξε 62.000 πεζούς, 6.000 ιππείς και 102 ινδικούς ελέφαντες. Ο στρατός του Πτολεμαίου υστερούσε αριθμητικά σε ιππικό, ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες και ελέφαντες, υπερτερούσε όμως στο βαριά οπλισμένο πεζικό της φάλαγγας.

Η μάχηΟι δύο στρατοί συναντήθηκαν 22 Ιουνίου του 217 π.Χ., κοντά στη μικρή πόλη Ραφία (σημερινή Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας).

Ο Αντίοχος ηγήθηκε του δεξιού κέρατος (άκρου) της παράταξής του, με το μεγαλύτερο μέρος του ιππικού (4.000 άνδρες) και 60 ελέφαντες. Απέναντί του, η αριστερή πτέρυγα του αιγυπτιακού στρατού, με επικεφαλής τον Πτολεμαίο, διέθετε μόλις 3.000 ιππείς και 40 ελέφαντες. Χάρις στην τοπική αριθμητική του υπεροχή, ο Αντίοχος άρχισε με νίκη στην αρχή της μάχης, αναγκάζοντας το ιππικό του αντιπάλου του να υποχωρήσει και τον ίδιο τον Πτολεμαίο να μετακινηθεί στο κέντρο της παράταξής του, όπου μάχονταν οι φάλαγγες του πεζικού. Την ίδια στιγμή, ο Θεσσαλός Εχεκράτης, επικεφαλής του αιγυπτιακού ιππικού στο δεξιό άκρο της παράταξης, νικούσε τους ιππείς του Αντιόχου και τους εξανάγκαζε σε υποχώρηση. Έτσι λοιπόν, το δεξιό κέρας κάθε στρατού νικούσε το αριστερό του άλλου και το απωθούσε από το πεδίο της μάχης.

Η αποφασιστική στιγμή, η οποία έκρινε όλη τη μάχη, ήρθε όταν ο Πτολεμαίος, επικεφαλής του πεζικού του στο κέντρο της παράταξης, επιτέθηκε κατά του αντίπαλου πεζικού. Εκεί, η μεγάλη αριθμητική υπεροχή του (45.000 έναντι 30.000), σε συνδυασμό με την καλύτερη εκπαίδευση των Ελλήνων και γηγενών πεζικάριων του Πτολεμαίου, έκριναν τη σύγκρουση. Ο στρατός του Αντιόχου τράπηκε σε φυγή, πριν ο βασιλιάς προλάβει να επιστρέψει από την καταδίωξη του αιγυπτιακού αριστερού κέρατος. Οι απώλειες του σελευκιδικού στρατού έφτασαν τις 10.000 άνδρες και 4.000 αιχμαλώτους, ενώ ο πτολεμαϊκός στρατός έχασε μόνο 2.000 άνδρες.

Μετά την ήττα του και τις μεγάλες απώλειες του στρατού του, ο Αντίοχος Γ' δεν μπορούσε πια να συνεχίσει τον πόλεμο και αποσύρθηκε από τη Νότια Συρία. Στις διαπραγματεύσεις ειρήνης που ακολούθησαν, ο Πτολεμαίος Δ' έδειξε μετριοπάθεια και αρκέστηκε στην αναγνώριση της πτολεμαϊκής κυριαρχίας στη Νότια Συρία. Μέχρι το θάνατό του (204 π.Χ.), η επαρχία αυτή παρέμεινε υπό αιγυπτιακό έλεγχο.