Κάθλιν Αϊλίν Γκρέι

9 Αυγούστου 1878 γεννήθηκε: Αϊλίν Γκρέι Ιρλανδή σχεδιάστρια επίπλων

Η Κάθλιν Αϊλίν Γκρέι (Kathleen Eileen Moray Gray, 9 Αυγούστου 1878 - 31 Οκτωβρίου 1976) ήταν Ιρλανδή σχεδιάστρια επίπλων και αρχιτέκτονας, με έργα πρωτοποριακά για τη μοντέρνα αρχιτεκτονική.

Σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνών Slade στο Λονδίνο (1898-1902) και το 1902 μετακόμισε στο Παρίσι όπου σπούδασε σχέδιο στο Ecole Colarossi και στην Académie Julian. Εξειδικεύτηκε στην τέχνη της λάκας από τον Mr. D. Charles στο Λονδίνο και τον ιάπωνα Seizo Sugawara στο Παρίσι. Το 1913 εκθέτει για πρώτη φορά έργα της σε λάκα στο Salon des Artistes Decorateurs και 6 χρόνια αργότερα αναλαμβάνει να ανακαινίσει ένα ολόκληρο διαμέρισμα από την Mme Mathieu-Levy για το οποίο σχεδιάζει τη σειρά “Brick Screens”. Το 1922 ανοίγει στο Παρίσι την προσωπική της γκαλερί με την επωνυμία Jean Desert. Ακολουθούν εκθέσεις στο Άμστερνταμ και το Παρίσι. Οι εκθέσεις αυτές τράβηξαν την προσοχή του ολλανδικού περιοδικού τέχνης Wendingen το οποίο εκδίδει το 1924 ένα ειδικό τεύχος με έργα της. Στην μακροχρόνια πορεία της στο χώρο του design, σχεδίασε πλήθος επίπλων όπως φωτιστικά, χαλιά, διαχωριστικά δωματίων, τραπέζια, πολυθρόνες, σκαμπό, ντουλάπια, συρταριέρες χρησιμοποιώντας ως κυρίαρχα υλικά το μέταλλο και το γυαλί.
 
Η σχέση της με την Αρχιτεκτονική

Ήδη από το 1923 ξεκίνησε να δείχνει ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική και από το 1926 συνεργάζεται με τον αρχιτέκτονα Jean Badovici από τη Ρουμανία με τον οποίο σχεδιάζουν το Maison en Bord de Mer. Παράλληλα όμως με τα αρχιτεκτονικά σχέδια, η Gray επιδόθηκε στην μελέτη και τον λεπτομερειακό σχεδιασμό του εσωτερικού χώρου και της επίπλωσης για κάθε κτήριο.

Η αρχιτεκτονική της προσέφερε τη δυνατότητα της αντιμετώπισης των πνευματικών αλλά και αισθητικών αναγκών του μοντέρνου ανθρώπου καθώς εκμεταλλεύεται τα μέσα παραγωγής του σύγχρονου κόσμου αλλά και τον σχεδιασμό που στοχεύει στην αισθητική και τη λειτουργικότητα. Τόσο τα έπιπλα, οι εσωτερικοί χώροι όσο και τα κτήρια που σχεδίασε, εμπεριέχουν τις δυνατότητες αυτές. Οι ανακλαστικές επιφάνειες των τραπεζιών, τα έντονα χρώματα στα χαλιά, οι αναπαυτικές πολυθρόνες, οι εφευρετικοί χώροι αποθήκευσης, τα πτυσσόμενα παράθυρα, όλα είναι σχεδιασμένα για να εμπλουτίσουν την ανθρώπινη εμπειρία και να επιβάλλουν τη συμμετοχή όλων των αισθήσεων μέσα στο χώρο.

Χάρι Κουρτ Βίκτορ Μούλις

 

29 Ιουλίου 1927 (94 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Χάρι Μούλις Ολλανδός συγγραφέας

Ο Χάρι Κουρτ Βίκτορ Μούλις (Harry Mulisch, 29 Ιουλίου, 1927 – 30 Οκτωβρίου, 2010) ήταν Ολλανδός συγγραφέας. Έγραψε περισσότερα από 30 μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια, ποιήματα και φιλοσοφικά δοκίμια Τα έργα του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 20 γλώσσεςΜαζί με τους Βίλεμ Φρέντρικ Έρμανς και Γκέραρντ Ρέβε, ο Μούλις θεωρείται ένας από τους "Μεγάλους Τρεις" της ολλανδικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Το μυθιστόρημά του Η επίθεση έγινε κινηματογραφική ταινία, που κέρδισε βραβείο Golden Globe και Academy Award. Το 2007 το μυθιστόρημά του 1992 Η ανακάλυψη του ουρανού κρίθηκε με δημοσκόπηση το "Καλύτερο Ολλανδικό Βιβλίο". Θεωρήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις πιθανώς υποψήφιος για το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας

 

 

Αμπέμπε Μπικίλα

7 Αυγούστου 1932  γεννήθηκε: Αμπέμπε Μπικίλα Αιθίοπας δρομέας

Ο Αμπέμπε Μπικίλα (7 Αυγούστου 1932 - 25 Οκτωβρίου 1973) ήταν Αιθίοπας μαραθωνοδρόμος και δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης.

Θρυλική μορφή του παγκόσμιου αθλητισμού, ο Αμπέμπε Μπικίλα ήταν ο πρώτος που κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στο μαραθώνιο. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο τόσο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη, τρέχοντας μάλιστα ξυπόλυτος, όσο και σε εκείνους του 1964 στο Τόκιο, αυτή τη φορά φορώντας παπούτσια και καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 2 ώρες, 12 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα (21 Οκτωβρίου 1964). Σήμερα στην πρωτεύουσα της χώρας του, την Αντίς Αμπέμπα, ένα στάδιο φέρει τιμητικά το όνομά του.

Έρνεστ Τόμπσον Σέτον

14 Αυγούστου 1860  γεννήθηκε: Έρνεστ Τόμπσον Σέτον Άγγλος συγγραφέας

Ο Έρνεστ Τόμπσον Σέτον (Ernest Thompson Seton, 14 Αυγούστου 1860 – 23 Οκτωβρίου 1946) ήταν Βρετανός συγγραφέας και ένας από τους πρωτοστάτες του προσκοπισμού στις Η.Π.Α.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Έργα
3 Αναφορές
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία

Ο Έρνεστ Τόμπσον Σέτον γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1860 στο Σάουθ Σιλντς της Αγγλίας. Όμως μεγάλωσε και σπούδασε στον Καναδά. Όταν ήταν νέος κατέφευγε συχνά στο δάσος για να ζωγραφίσει και να μελετήσει τα ζώα ως μέσο για να αποφύγει τον βάναυσο πατέρα του. Παρακολούθησε τη Σχολή Καλών Τεχνών στο Οντάριο και αργότερα μπήκε στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, στην Αγγλία ενώ σπούδασε και στο Παρίσι.

Τα επόμενα χρόνια ο Σέτον εργάστηκε ως φυσιοδίφης στις Η.Π.Α. Το 1893 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και μετά από πέντε χρόνια έγινε διάσημος με την έκδοση του βιβλίου του "Τα Αγρίμια Που Γνώρισα". Σύντομα ακολούθησαν και άλλα έργα του, που όλα διηγούνται ιστορίες άγριων ζώων.

Ο Σέτον πίστευε πως κάθε αγόρι έπρεπε να γνωρίζει κάτι για τη ζωή της υπαίθρου ώστε να είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και ένας καλός και χρήσιμος πολίτης. Το 1906 συναντήθηκε με τον ιδρυτή του προσκοπισμού, τον Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ και αντάλλαξαν ιδέες. Έτσι, το 1910, ο Σέτον βοήθησε στη διοργάνωση των προσκόπων των Η.Π.Α. και επί έξι συνεχή χρόνια ήταν αρχηγός τους. Προηγουμένως είχε μάθει στους Ινδιάνους πώς να προστατεύουν τα δάση.

Τα επόμενα χρόνια ο Σέτον έγραψε αρκετά έργα, πάντα με θέμα τα ζώα και τη φύση, αλλά και πολλά βιβλιαράκια για τον προσκοπισμό και τη δασονομία. Το 1931 έγινε Αμερικανός υπήκοος. Πέθανε στις 23 Οκτωβρίου 1946 στο Νέο Μεξικό όπου είχε αφοσιωθεί τα τελευταία του χρόνια στη μελέτη των ινδιάνικων έθιμων.

Πωλ Σεζάν (19 Ιανουαρίου 1839 – 22 Οκτωβρίου 1906)

Ο Πωλ Σεζάν (19 Ιανουαρίου 1839 – 22 Οκτωβρίου 1906) ήταν σημαντικός Γάλλος ζωγράφος. Το έργο του αντιπροσωπεύει την μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στο κίνημα του κυβισμού.

Ο Σεζάν γεννήθηκε στην Εξ-αν-Προβάνς της Γαλλίας όπου και πέρασε τα πρώτα του μαθητικά χρόνια. Την περίοδο 1859-1861 σπούδασε νομικά ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και μαθήματα ζωγραφικής. Παρά τις αντιδράσεις του πατέρα του, αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του καλλιτέχνη και για το σκοπό αυτό, το 1861 επισκέφτηκε το Παρίσι μαζί με τον συγγραφέα Εμίλ Ζολά, με τον οποίο συνδεόταν φιλικά.

Οι Χαρτοπαίκτες (1890-1895)

Κατά την παραμονή του στο Παρίσι γνωρίστηκε με τον Καμίλ Πισαρό και άλλους καλλιτέχνες που ανήκαν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Ο Σεζάν επηρεάστηκε σημαντικά από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, ωστόσο πρόσθεσε και προσωπικά χαρακτηριστικά στους πίνακες του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελε να μετατρέψει τον ιμπρεσιονισμό "σε κάτι στέρεο που διαρκεί όσο και η τέχνη που εκτίθεται στα μουσεία". Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στον ιμπρεσιονισμό θεωρείται η πρόσθεση καθαρών γεωμετρικών στοιχείων που αργότερα επηρέασαν και το κίνημα του κυβισμού.

Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του συμμετείχε σε λίγες εκθέσεις -- μεταξύ των οποίων ανήκουν και οι κοινές εκθέσεις των ιμπρεσιονιστών -- ενώ έζησε και αρκετά απομονωμένος, στην Προβηγκία της νότιας Γαλλίας, μακριά από το Παρίσι που αποτελούσε το κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας της εποχής. Τα έργα του επικεντρώνονται σε μία περιορισμένη θεματολογία και κυρίως σε θέματα νεκρής φύσης, τοπίων και προσωπογραφιών.

Η επίδρασή του σε μεταγενέστερους ζωγράφους υπήρξε πολύ μεγάλη και θεωρείται ο πατέρας της μοντέρνας τέχνης.

Πέθανε στις 22 Οκτωβρίου του 1906 από πνευμονία.

 

http://el.wikipedia.org/wiki/

Τζέιν Γουάιατ

 

12 Αυγούστου 1910 γεννήθηκε: Τζέιν Γουάιατ Αμερικανίδα ηθοποιός

Η Τζέιν Γουάιατ (12 Αυγούστου 1910 -20 Οκτωβρίου 2006) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός. Οι πιο διάσημοι ρόλοι της ήταν στο Lost Horizon (1937), στη σειρά Father Knows Best και στο Star Trek: The Original Series και Star Trek IV: The Voyage Home. Συμπρωταγωνίστησε με το Ρόμπερτ Γιανγκ στο Father Knows Best, την κλασική τηλεοπτική σειρά.

Τιμήθηκε τρεις φορές με το βραβείο Emmy ως η κλασική Αμερικανίδα μητέρα στη διάσημη κωμική τηλεοπτική σειρά «Father Knows Best». Ήταν δυναμικά οργανωμένη κατά της πολιτικής του γερουσιαστή Μακάρθι στη δεκαετία του 1950. Από το 1935 ως το 2000 ήταν παντρεμένη με τον επιχειρηματία Εντγκαρ Γουόρντ. 

Μάτα Χάρι (1876 – 1917)

 

Μάτα Χάρι (1876 – 1917)

Η πιο διάσημη κατάσκοπος του κόσμου γεννήθηκε στην Ολλανδία, στις 7 Αυγούστου του 1876, με το όνομα Μαργκαρίτ Γκερτρούντι Ζελ. Το ερωτικό της ταμπεραμέντο φάνηκε από πολύ νωρίς, όταν εκδιώχθηκε από το σχολείο της, επειδή συνελήφθη να ερωτοτροπεί με τον διευθυντή. Στα 18 της παντρεύτηκε έναν σκωτσέζο αξιωματικό του Ναυτικού, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, όμως χώρισε 12 χρόνια αργότερα, λόγω του άστατου χαρακτήρα της.

Το 1905 αναζήτησε την τύχη της στο Παρίσι, όπου εργάστηκε ως χορεύτρια σε καμπαρέ της εποχής και γρήγορα απέκτησε μεγάλη φήμη, με το όνομα Μάτα Χάρι (Mata Hari), που σε ινδονησιακή διάλεκτο σημαίνει «μάτι μιας νέας αυγής».

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γάλλοι της προσέφεραν ένα εκατομμύριο φράγκα για να αξιοποιήσει το διεθνές δίκτυο εραστών της, κατασκοπεύοντας τους Γερμανούς. Για το σκοπό αυτό πραγματοποίησε πολλά ταξίδια στην Ευρώπη και κατά την τελευταία αποστολή της στην Ισπανία, αποπλάνησε τον γερμανό στρατιωτικό ακόλουθο, προκειμένου να του εκμαιεύσει απόρρητα σχέδια. Εκείνος με τη σειρά του υπονόησε μέσω τηλεγραφήματος στους δικούς του ότι η Μάτα Χάρι αποδέχθηκε να δουλεύει για όφελος της Γερμανίας.

Αν και αυτό δεν αποδείχθηκε ποτέ, με την επιστροφή της στο Παρίσι συνελήφθη από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, δικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και στις 15 Οκτωβρίου του 1917 εκτελέστηκε ως διπλή πράκτορας και υπεύθυνη για το θάνατο χιλιάδων στρατιωτών.

Το όνομα Μάτα Χάρι (στα ινδονησιακά «ήλιος») ήταν ψευδώνυμο της Ολλανδής Μαργαρίτα Τσέλε (πλήρες όνομα Margaretha Geertruida "Grietje" Zelle MacLeod, 7 Αυγούστου 1876 - 15 Οκτωβρίου 1917) που υπήρξε σπουδαία χορεύτρια ινδικών χορών, εταίρα, αλλά και φημισμένη κατάσκοπος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Μαργαρίτα Τσέλε είχε παντρευτεί αρχικά τον λοχαγό του ολλανδικού αποικιακού στρατού Ροδόλφο ΜακΛάουντ, τον οποίο αργότερα διαζεύχθηκε. Στη συνέχεια επέστρεψε από τις Ολλανδικές Ινδίες στην Ευρώπη, όπου άρχισε να εμφανίζεται στα σημαντικότερα κοσμικά κέντρα διασκέδασης στο Παρίσι καθώς και σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, ως Ινδή χορεύτρια με το όνομα Μάτα Χάρι. Έχοντας ολλανδικό διαβατήριο, λόγω της ουδετερότητας της χώρας, μπορούσε σ΄ όλη τη διάρκεια του πολέμου να μετακινείται ελεύθερα από τη μία χώρα στην άλλη.
Τελικά το 1917 συνελήφθη από τους Γάλλους με την κατηγορία του διπλού κατασκόπου κατά συρροή, προσάπτοντας της ευθύνες για το θάνατο 50.000 Γάλλων στρατιωτών. Τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 15 Οκτωβρίου 1917, στην περιοχή της Βιγκένας. Σύμφωνα, ωστόσο, με το συγγραφέα Russel Warren Howe η Τσέλε υπήρξε, πιθανότατα, θύμα σκευωρίας, καθώς πολλά από τα στοιχεία που παρουσιάσθηκαν στη δίκη της ήταν χαλκευμένα, ενώ αγνοήθηκαν άλλα, που ενδεχομένως θα οδηγούσαν στην αθώωσή της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%84%CE%B1_%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B9

Ζεκάρια Σίτσιν

Ο Ζεκάρια Σίτσιν (Zaxariya Sitçin, 11 Ιουλίου 1920 - 9 Οκτωβρίου 2010) ήταν Αμερικανός συγγραφέας ο οποίος μέσω των βιβλίων του προέβαλλε τη θεωρία των λεγόμενων «αρχαίων αστροναυτών».

Γεννήθηκε στο Μπακού, Σοβιετική Ένωση, και μεγάλωσε στην Παλαιστίνη. Έμαθε τα Σουμεριακά και τα αρχαία και σύγχρονα εβραϊκά. Σπούδασε στο Λονδίνο την Ιστορία της Οικονομίας και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και εκδότης στο Ισραήλ.

Κατά τον Σίτσιν υπάρχει ένας υποθετικός πλανήτης στο σύμπαν ο οποίος ονομάζεται Νιμπίρου (πλανήτης της διασταυρώσεως) από τον οποίο επισκέφτηκαν τη Γη πριν από αρκετά χρόνια (450.000 κατά τον ίδιο) οι θεοί των Σουμερίων, οι Αννουνάκι (σουμεριακά κείμενα) ή Νεφιλίμ (κατά τη Βίβλο). Ισχυρίζεται ότι οι θεοί από τον Νιμπίρου μετέτρεψαν γενετικά το ανθρώπινο είδος σε Homo Sapiens για να το χρησιμοποιούν ως δούλου με γενετική τροποποίηση του Homo Erectus. Υποστηρίζει ότι αυτά αναφέρουν οι περίφημες στήλες της Μεσοποταμίας των Σουμερίων. Εκφράζει τις απόψεις του μέσω της σειράς βιβλίων του Τα Χρονικά της Γης.

Φίορο του Λεβάντε Εντγκαρ Αλλαν Ποε

 Ωραίο νησί, που από το πιο ομορφότερο λουλούδι ,

από τ’ αβρότερα το πλέον αβρόν όνομα πήρες,

τι θύμησες και μέσα από τι ώρες φωτοβόλες
στ΄αντίκρυσμα της ομορφιάς σου απάντεχα ξυπνάνε,

και τι σκηνές ευδαιμονίας βαθιάς πο΄χει σβηστεί,



και πόσες σκέψεις πόσωνε που θάφτηκαν ελπίδων,

και πόσες οπτασίες μιας κόρης οπού πια δε ζει,

που πάει, δε ζει πια στα χλωρά σου πάνω τα λιβάδια.

“Δε ζεί πια”. Αλλοι μου, η μαγική φαρμακερή αυτή λέξη

τ ΄αλλαζει όλα : Οι χάρες σου για μένα σβήσαν πια,

κ ΄η θύμησή σου πάει πια …”Καταραμένη χώρα”.

Θα ΄ναι για μένα εδώ και μπρός
ο ανθόσπαρτος γιαλός σου,

ω υακίνθινο νησί, ω πορφυρένιο Τζάντε,

“Ιζόλα ντ ΄Ορο, Φίορο του Λεβάντε”.

Εντγκαρ Αλλαν Ποε
19 Ιανουαρίου 1809 - 7 Οκτωβρίου 1849

ανθοδέσμη (φ.Μ.Κυμάκη)

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

 

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (Edgar Allan Poe, 19 Ιανουαρίου 1809 - 7 Οκτωβρίου 1849) ήταν Αμερικανός ποιητής και πανέξυπνος τρελός. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού. To λογοτεχνικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.

Ο Πόε γεννήθηκε το 1809[2] στη Βοστώνη και οι γονείς του ήταν ηθοποιοί. Ο πατέρας του, Ντέηβιντ Πόε, εγκατέλειψε την οικογένεια του τον Ιούλιο του 1811 ενώ πέθανε πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Δεκεμβρίου. Η μητέρα του, Ελίζαμπεθ Άρνολντ Χόπκινς, υπέφερε από φυματίωση και πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1811, ενώ ο Πόε ήταν μόλις δύο ετών. Μετά το θάνατο της μητέρας του, έζησε στο σπίτι του επιτυχημένου εμπόρου καπνού Τζον Άλλαν και μεγάλωσε στην πόλη Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.

Το 1815, η οικογένεια Άλλαν μετακόμισε στη Σκωτία και την Αγγλία, όπου έζησαν συνολικά για πέντε χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ο Πόε φοίτησε σε δύο αγγλικά σχολεία κοντά στην πόλη του Λονδίνου. Μετά την επιστροφή του στο Ρίτσμοντ, εγγράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το 1826, όπου παρέμεινε μόνο για ένα χρόνο. Ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριό του, εξαιτίας οικονομικών χρεών που ανέπτυξε μέσω της χαρτοπαιξίας, κατά την περίοδο φοίτησης του. Τελικά ο Πόε εγκατέλειψε το σπίτι των Άλλαν και κατατάχθηκε το 1827 στον αμερικανικό στρατό, πιθανότατα για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Στην αίτηση κατάταξής του δήλωσε το όνομα Έντγκαρ Α. Πέρι, αναφέροντας επίσης ως ηλικία τα 22 χρόνια ενώ ήταν δεκαοχτώ ετών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με τίτλο Ταμερλάνος και άλλα Ποιήματα.

Το 1829, εκδόθηκε το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Al Aaraaf, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση εγγραφής στην στρατιωτική ακαδημία του Ουέστ Πόιντ (West Point), με την υποστήριξη του πατριού του. Εκεί θεωρείται πως ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο άλλων ρομαντικών ποιητών, ενώ σύντομα ανέπτυξε εκ νέου οικονομικά χρέη. Υπήρξε σκόπιμα αμελής ως προς τα καθήκοντά του[3] γεγονός που οδήγησε τελικά στην απόλυσή του. Αμέσως μετά, ο Πόε μετακόμισε στη Βαλτιμόρη όπου έζησε με την θεία του Μαρία Κλεμ και την πρώτη του ξαδέλφη Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, ξεκίνησε να γράφει πεζά κείμενα υποβάλλοντας συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1833, βραβεύτηκε για το διήγημά του Μήνυμα στο μπουκάλι, γεγονός που του εξασφάλισε μία πρώτη αναγνώριση σε ένα περιορισμένο τοπικό λογοτεχνικό κύκλο.

Το Δεκέμβριο του 1835, άρχισε να εργάζεται ως συντάκτης στην εφημερίδα Southern Literary Messenger (Λογοτεχνικός Αγγελιοφόρος του Νότου), στο Ρίτσμοντ. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη δεκατριάχρονη ξαδέρφη του, η οποία στο πιστοποιητικό του γάμου τους, αναφερόταν ψευδώς πως ήταν είκοσι ενός ετών.

Το 1838 εκδόθηκε η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ (The Narrative of Arthur Gordon Pym) ενώ το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου, ο Πόε μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Burton's Gentleman's Magazine. Δημοσίευσε αρκετά άρθρα, διηγήματα και κριτικές απολαμβάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φήμη. Το ίδιο διάστημα, εκδόθηκε η δίτομη συλλογή έργων του Tales of the Grotesque and Arabesque (Ιστορίες του Γκροτέσκου και του Αραβουργήματος), η οποία αν και δεν αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία, επαινέθηκε από την κριτική και θεωρείται σήμερα ορόσημο στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο Πόε εγκατέλειψε τη θέση του μετά από περίπου ένα χρόνο και ανέλαβε χρέη βοηθού συντάκτη στο περιοδικό Graham's Magazine.

Στις 20 Ιανουαρίου του 1842, η σύζυγός του έδειξε για πρώτη φορά δείγματα πως έπασχε από φυματίωση και υπό το βάρος της ασθένειάς της, ο Πόε κατέφυγε στο ποτό. Εγκατέλειψε εκ νέου την θέση του στο Graham's Magazine και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην εφημερίδα Evening Mirror και ως συντάκτης στην έκδοση του Broadway Journal. Στις 29 Ιανουαρίου του 1845 εκδόθηκε το ποίημα του Το Κοράκι, ένα από τα πιο γνωστά έργα του και το οποίο του πρόσφερε μεγάλη αναγνώριση, γεγονός που τον βοήθησε επίσης να αυξήσει το ισχνό του εισόδημα δίνοντας διαλέξεις. Ανατυπώθηκε σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, ωστόσο ο ίδιος ο Πόε δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη από το ίδιο το έργο εξαιτίας της έλλειψης νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων.

Τον Ιανουάριο του 1847, η σύζυγός του Βιρτζίνια πέθανε και τον επόμενο χρόνο, ο Πόε αρραβωνιάστηκε την ποιήτρια Σάρα Έλεν Ουίτμαν. Ο προγραμματισμένος τους γάμος τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, πιθανότατα εξαιτίας των προβλημάτων του Πόε με το ποτό. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η μητέρα της Ουίτμαν είχε σημαντική συμβολή στη διάλυση της σχέσης τους. Με βάση την αλληλογραφία του Πόε, εκείνης της περιόδου, γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να αυτοκτονήσει, από υπερβολική δόση λάβδανου. Αργότερα, ο Πόε επέστρεψε στο Ρίτσμοντ όπου αραβωνιάστηκε την Σάρα Ελμίρα Ρόυστερ και μαζί όρισαν ως ημερομηνία του γάμου τους την 17η Οκτωβρίου του 1849.

Ο θάνατός του
Ο τάφος του Πόε στη Βαλτιμόρη

Σύμφωνα με επιστολή του προς την Μαρία Κλεμ στις 18 Σεπτεμβρίου του 1849, ο Πόε θα πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Ανακαλύφθηκε σε παραληρηματική κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης από έναν περαστικό, ο οποίος μετά από σχετική υπόδειξη του Πόε, έστειλε επιστολή στον Δρ. J. E. Snodgrass, ενημερώνοντας τον σχετικά. Ο Snodgrass έλαβε την επιστολή στις 3 Οκτωβρίου και την ίδια ημέρα φρόντισε, μαζί με τον θείο του Πόε, Χένρυ Χέρινγκ, για την μεταφορά του Πόε στο νοσοκομείο, όπου τελικά πέθανε στις 7 Οκτωβρίου. Καθώς δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του να συνέλθει επαρκώς, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς είχε οδηγηθεί στην κατάσταση του. Όταν βρέθηκε, φορούσε ρούχα που πιστεύεται ότι δεν του ανήκαν ενώ επανειλημμένα πρόφερε το όνομα Ρέυνολντς κατά την διάρκεια της τέταρτης νύχτας που έμεινε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με επιστολή του ιατρού Δρ. John J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς την θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "Lord help my poor soul" ("Κύριε βοήθησε την φτωχή ψυχή μου").

Η πραγματική αιτία θανάτου του Πόε παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεν υπάρχει μία οριστική θέση, καθώς ουδέποτε υπήρξε ή βρέθηκε ένα επίσημο πιστοποιητικό θανάτου. Ο Δρ. J. E. Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε και βρέθηκε μαζί του στις τελευταίες του ημέρες, βεβαίωνε πως ο θάνατός του ήταν απόρροια αλκοολισμού [4]. Αντίθετα, ο Δρ. John Moran, θεωρούσε πως ο θάνατός του δεν σχετιζόταν με χρήση κάποιου είδους τοξικής ουσίας [5]. Τόσο τα γραπτά του Snodgrass όσο και του Moran, με θέμα τις τελευταίες ημέρες ζωής του Πόε, περιέχουν σημαντικές αντιφάσεις με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εν γένει με δυσπιστία από τους μελετητές και βιογράφους του συγγραφέα. Πληθώρα άλλων θεωριών έχουν προταθεί επίσης, μεταξύ αυτών πιθανή σύφιλη, επιληψία, δηλητηρίαση, δολοφονία ή λύσσα [6], θεωρίες όμως που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι σήμερα από επίσημα ιατρικά έγγραφα ή αναφορές.

Η ταφή του έγινε στις 8 ή 9 Οκτωβρίου και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελεί ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο της περιοχής. Από το 1949, κάποιος ανώνυμος επισκέπτης επισκέπτεται τον τάφο του στις 19 Ιανουαρίου, αφήνοντας τρία κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα μπουκάλι κονιάκ στη μνήμη του.

Την ημέρα της ταφής του Πόε, μία νεκρολογία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New York Tribune, υπογεγραμμένη με το ψευδώνυμο Ludwig, το οποίο όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ανήκε στον εκδότη και επιμελητή ανθολογιών, Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Η νεκρολογία ανέφερε στην εισαγωγή της: "O Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός." [7] και θεωρείται απόρροια της εχθρότητας που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ του Πόε και του Γκρίσγουολντ.

160 χρόνια μετά το θάνατό του, στις 12 Οκτωβρίου του 2009 έγινε η κηδεία του ομοιώματος του ποιητή, με τιμές, στη Βαλτιμόρη[8].


Το πρόβλημα της βιογραφίας του

Για τη ζωή και την προσωπικότητα του Πόε υπάρχουν αρκετές πληροφορίες, συχνά αντιφατικές, ωστόσο ελάχιστα γεγονότα μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να επαληθευτούν μέσα από επίσημες πρωτογενείς πηγές ή έγγραφα. Πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Πόε βρίσκονταν ή και παραμένουν υπό καθεστώς αμφισβήτησης, όπως η ημερομηνία γέννησής του, τα αίτια του θανάτου του, η ημέρα ταφής του, οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις καθώς και άλλες σκοτεινές πλευρές της ζωής του, όπως η σχέση του με το ποτό ή άλλες ναρκωτικές ουσίες.

Μέχρι το 1875, η κύρια βιογραφία του Πόε ήταν έργο του εκδότη Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Επίκεντρο της γνωριμίας τους υπήρξε αρχικά η έκδοση μίας ανθολογίας του Γκρίσγολντ, The Poets and Poetry of America (1842) για την οποία ο Πόε έγραψε μία – μάλλον αρνητική – κριτική κατά παραγγελία του ίδιου του Γκρίζγουολντ, την οποία ο Πόε εξέλαβε ως μορφή δωροδοκίας. Η σχέση τους ψυχράνθηκε ακόμα περισσότερο λίγους μήνες αργότερα, όταν δημοσιεύτηκε μία νέα αρνητική κριτική, στις 28 Ιανουαρίου του 1843, σε τεύχος της Saturday Museum. Η κριτική αυτή περιείχε προσωπικές επιθέσεις κατά του Γκρίζγουολντ, ο οποίος θεώρησε πως αποτελούν έργο του Πόε, αν και στην πραγματικότητα είχαν γραφτεί από τον φίλο του Πόε, Χένρυ Χιρστ. Το 1845, ο Γκρίζγουολντ ξεκίνησε μία νέα ανθολογία πεζών κειμένων (The Poets and Poetry of America), στην οποία θα χρησιμοποιούσε και έργα του Πόε, γεγονός που συνδυάστηκε με μία προσωρινή βελτίωση στις σχέσεις τους. Ωστόσο, η αρνητική κριτική του Γκρίζγουολντ στην παρουσίαση του έργου του Πόε μέσα στην ανθολογία, προκάλεσε την αντίδραση του τελευταίου, ο οποίος δημοσίευσε μία ανάλογη αρνητική κριτική για το σύνολο της ανθολογίας.
Εικονογράφηση του Γκουστάβ Ντορέ για το Κοράκι

Μετά το θάνατό του Πόε, η εχθρική σχέση τους έγινε εμφανής μέσα από τη νεκρολογία που έγραψε ο Γκρίζγουολντ την ημέρα της ταφής του. Επιπλέον, ο Γκρίζγουολντ ανέλαβε το ρόλο του εκτελεστή της λογοτεχνικής κληρονομιάς του, αν και δεν υπάρχει απόδειξη πως κάτι τέτοιο ήταν επιθυμία του ίδιου του συγγραφέα. Ο Γκρίζγουολντ έπεισε την Μαρία Κλεμ να του παραδώσει τις επιστολές και τα χειρόγραφα του Πόε, προκειμένου να επιμεληθεί την έκδοση μίας συλλογής έργων του. Παράλληλα, έγραψε μία σύντομη βιογραφία του Πόε, την οποία περιέλαβε σε μεταγενέστερο τόμο της συλλογής αυτής, και μέσα από την οποία περιέγραφε τον Πόε ως αλκοολικό, διεφθαρμένο και συστηματικό χρήστη ναρκωτικών ουσιών. Η πρώτη αυτή βιογραφία περιείχε μία αισθητά διαφορετική εικόνα για τον Πόε, σε σύγκριση με ανάλογα βιογραφικά κείμενα της ίδιας περιόδου, καθώς και στοιχεία που σήμερα θεωρούνται ανακριβή. Ένας κύκλος φίλων του Πόε αντέδρασε στην δημοσίευση της βιογραφίας του Γκρίζγουολντ, ωστόσο αυτή διαδόθηκε και αναδημοσιεύτηκε ευρέως, αποτελώντας την βάση για μεταγενέστερες βιογραφίες. Θεωρείται πως μέχρι σήμερα, ορισμένες ανακριβείς ή υπερβολικές αναφορές του Γκρίσγουολντ γύρω από την προσωπικότητα του Πόε, έχουν επικρατήσει. Η βιογραφία του Τζον Χένρυ Ίνγκραμ το 1875, υπήρξε πιο ισορροπημένη και με μεγαλύτερη συμπάθεια απέναντι στον Πόε, επισημαίνοντας παράλληλα τις ανακρίβειες του Γκρίζγουολντ. Αργότερα, με τη βοήθεια της Σάρα Έλεν Ουίτμαν και άλλων φίλων του Πόε, ο Ίνγκραμ επέκτεινε τη βιογραφία του εκδίδοντας ένα δίτομο έργο.

Έργο και αποδοχή

Το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε είχε σημαντική επιρροή τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο για σύγχρονα είδη όπως η αστυνομική λογοτεχνία και οι ιστορίες τρόμου ή φαντασίας. Θεωρείται πρωτοπόρος στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο ανέπτυξε μέσα από τις τρεις ιστορίες του με ήρωα τον Ογκύστ Ντυπέν (Auguste Dupin), μεταξύ αυτών Οι Δολοφονίες της Οδού Νεκροτομίου. Τα έργα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις μεταγενέστερες ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με κεντρικό ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς. Η φήμη του Πόε υπήρξε αρκετά μεγάλη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αμερικανοί λογοτέχνες που εκτιμούσαν το έργο του και επηρεάστηκαν από αυτό, ήταν ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Γουίλιαμ Φώκνερ, καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μαρκ Τουαίην υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ. Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το κριτικό του έργο. Ιδιαίτερα σημαντική επίδραση είχε το έργο του Πόε στη γαλλική λογοτεχνία και ειδικότερα στον γαλλικό συμβολισμό. Ο Κάρολος Μπωντλαίρ μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των πεζών του κειμένων, καθώς και αρκετά ποιήματα του. Σε επαφή με το έργο του ήρθε και ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ, ο οποίος επίσης μετέφρασε έργα του, ενώ αφιέρωσε δικά του ποιήματα στον Πόε. Επηρέασε σημαντικά και τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του, Poe et ses oeuvres (Ο Πόε και τα έργα του), ενώ το μυθιστόρημα του Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces), αποτελούσε συνέχεια της Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Ενδεικτικό της επίδρασης του Πόε στη Γαλλία, είναι επιπλέον το γεγονός πως οι ζωγράφοι Εντουάρ Μανέ και Γκουστάβ Ντορέ φιλοτέχνησαν αναπαραστάσεις έργων του. Σε μετεγενέστερη περίοδο, ο Πωλ Βαλερύ και ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξαν επίσης θαυμαστές του. Με αφετηρία τη Γαλλία, έργα του μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Αγγλία, μεταξύ των λογοτεχνών που τα εκτίμησαν, υπήρξαν ο Άλγκερνον Σουίνμπουρν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.