παλετοκατασκευή

  

Απίθανη diy παλετοκατασκευή τραπεζάκι με καρέκλες για τον κήπο ή το μπαλκόνι σας
Η άνοιξη μπήκε για τα καλά στην ζωή μας, και σιγά σιγά οι μέρες θα γίνονται όλο και πιο ζεστές, και η ανάγκη μας να περνάμε περισσότερες ώρες στο κήπο ή το μπαλκόνι μας, θα είναι όλο και μεγαλύτερη.
Σήμερα λοιπόν έχουμε βρεί μια απίθανη diy κατασκευή από παλέτες, τραπεζάκι με 4 καρέκλες για τον κήπο ή το μπαλκόνι σας. Μια ιδιαίτερα όμορφη ιδέα που θα δώσει ομορφιά και λειτουργικότητα στο μέρος που θα το χρησιμοποιήσετε.

Τα υλικά που θα χρειαστείτε είναι παλέτες, μερικά εργαλεία όπως τρυπάνι και σφυρί, βίδες, γυαλόχαρτα και χρώματα. Μια κατασκευή που μπορεί να ολοκληρωθεί σε ένα Σαβατοκύριακο, αλλα θα διακοσμεί τον κήπο ή το μπαλκόνι σας για αρκετά χρόνια.

Η κατασκευή είναι αρκετά απλή, γιαυτό θα αφήσουμε τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους. Αν όμως θέλετε περισότερες λεπτομέριες μπορείτε να επισκευτείτε το brit.co και να δείτε πιο αναλυτικά τι χρειάζετε.

Καλη επιτυχία σε όσους προσπαθήσουν αυτό το έργο…και περιμένουμε τις δικές σας κατασκευές από παλέτες.

texnotropieskaidiakosmisi.com

Σολωμός Σολωμού

 

14 Αυγούστου 1996 πέθανε: Σολωμός Σολωμού Κύπριος ακτιβιστής

Ο Σολομών Σολωμού (Αμμόχωστος, 1969- Δερύνεια Αμμοχώστου, 14 Αυγούστου 1996) ήταν Ελληνοκύπριος γεννηθηκε στην Αμμοχωστο και μετά την εισβολη ζούσε στο Παραλίμνι που έγινε γνωστός μέσα από τα γεγονότα που οδήγησαν στη βάναυση δολοφονία του από Τούρκους αστυνομικούς την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ στην Κύπρο.

Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατό του. Επίσης επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Σολωμού.

Πίνακας περιεχομένων
1 Δολοφονία
2 Αναγνώριση
3 Πηγές
4 Αναφορές
5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

August 14, 1996 died: Solomos Solomou Cypriot activist Solomon Solomou (Famochostos, 1969 - Deryneia Famochostos, August 14, 1996) was a Greek Cypriot born in Famochostos and after the invasion he lived in Paralimni which became known through the events that led to his brutal murder by Turkish policemen on the day of Tasos Isaac's funeral in Cyprus. On June 24, 2008, the European Court of Justice found Turkey guilty of the murder of Solomon and Isaac. According to the court, Turkey was found guilty of violating Article 2 of the European Convention on Human Rights because no investigation was carried out to find those responsible for his death. He also awarded monetary compensation to Solomos' family. Table of Contents 1 Murder 2 Recognition 3 Sources 4 References 5 External links

14. August 1996 gestorben: Solomos Solomou zypriotischer Aktivist Solomon Solomou (Famochostos, 1969 - Deryneia Famochostos, 14. August 1996) war ein griechischer Zypriot, der in Famochostos geboren wurde und nach der Invasion in Paralimni lebte, das durch die Ereignisse bekannt wurde, die zu seiner brutalen Ermordung durch türkische Polizisten am Tag von Tasos führten Isaacs Beerdigung auf Zypern. Am 24. Juni 2008 sprach der Europäische Gerichtshof die Türkei des Mordes an Solomon und Isaac für schuldig. Dem Gericht zufolge wurde die Türkei der Verletzung von Artikel 2 der Europäischen Menschenrechtskonvention für schuldig befunden, weil keine Ermittlungen durchgeführt wurden, um die Verantwortlichen für seinen Tod zu finden. Er sprach auch der Familie von Solomos eine finanzielle Entschädigung zu. Inhaltsverzeichnis 1 Mord 2 Anerkennung 3 Quellen 4 Referenzen 5 Externe Links 

14 août 1996 décédé : Solomos Solomou militant chypriote Solomon Solomou (Famochostos, 1969 - Deryneia Famochostos, 14 août 1996) était un Chypriote grec né à Famochostos et après l'invasion, il a vécu à Paralimni qui s'est fait connaître à travers les événements qui ont conduit à son meurtre brutal par des policiers turcs le jour de Tasos. Les funérailles d'Isaac à Chypre. Le 24 juin 2008, la Cour européenne de justice a déclaré la Turquie coupable du meurtre de Salomon et d'Isaac. Selon le tribunal, la Turquie a été reconnue coupable de violation de l'article 2 de la Convention européenne des droits de l'homme parce qu'aucune enquête n'a été menée pour trouver les responsables de sa mort. Il a également accordé une compensation monétaire à la famille de Solomos. Table des matières 1 Meurtre 2 Reconnaissance 3 Sources 4 références 5 Liens externes

14 августа 1996 г. умер: Соломос Соломоу, кипрский активист. Соломон Соломоу (Фамохостос, 1969 г. - Дериния Фамохостос, 14 августа 1996 г.) был киприотом-греком, родившимся в Фамохостосе, а после вторжения он жил в Паралимни, о чем стало известно благодаря событиям, которые привели к его жестокому убийству турецкими полицейскими в день Тасоса. Похороны Исаака на Кипре. 24 июня 2008 года Европейский суд признал Турцию виновной в убийстве Соломона и Исаака. По мнению суда, Турция была признана виновной в нарушении статьи 2 Европейской конвенции о правах человека, поскольку не было проведено расследование для установления виновных в его смерти. Он также присудил денежную компенсацию семье Соломоса. Оглавление 1 убийство 2 Признание 3 источника 4 ссылки 5 Внешние ссылки

14 Lúnasa, 1996 fuair bás: Solomos Solomou gníomhaí Cipire Cipire Gréagach a rugadh i Famochostos ab ea Solomon Solomou (Famochostos, 1969 - Deryneia Famochostos, 14 Lúnasa 1996) agus tar éis an ionraidh a chónaigh sé i Paralimni a tháinig chun solais trí na himeachtaí ba chúis lena dhúnmharú brúidiúil ag póilíní na Tuirce ar an lá Tasos. Sochraid Isaac sa Chipir. Ar an 24 Meitheamh 2008, fuair Cúirt Bhreithiúnais na hEorpa an Tuirc ciontach i ndúnmharú Sholamón agus Isaac. De réir na cúirte, fuarthas an Tuirc ciontach as Airteagal 2 den Choinbhinsiún Eorpach um Chearta an Duine a shárú toisc nach ndearnadh aon imscrúdú chun teacht ar na daoine a bhí freagrach as a bhás. Bhronn sé cúiteamh airgid freisin ar theaghlach Solomos. Clár ábhair 1 Dúnmharú 2 Aitheantas 3 Foinsí 4 Tagairtí 5 Naisc sheachtracha

14 de agosto de 1996 murió: Solomos Solomou activista chipriota Solomon Solomou (Famochostos, 1969 - Deryneia Famochostos, 14 de agosto de 1996) fue un grecochipriota nacido en Famochostos y que tras la invasión vivió en Paralimni que se dio a conocer a través de los hechos que llevaron a su brutal asesinato a manos de policías turcos el día de Tasos El funeral de Isaac en Chipre. El 24 de junio de 2008, el Tribunal Europeo de Justicia declaró a Turquía culpable del asesinato de Solomon e Isaac. Según el tribunal, Turquía fue declarada culpable de violar el artículo 2 del Convenio Europeo de Derechos Humanos porque no se llevó a cabo ninguna investigación para encontrar a los responsables de su muerte. También otorgó una compensación monetaria a la familia de Solomos. Tabla de contenido 1 asesinato 2 Reconocimiento 3 fuentes 4 Referencias 5 Enlaces externos

14 augusti 1996 dog: Solomos Solomou cypriotisk aktivist Solomon Solomou (Famochostos, 1969 - Deryneia Famochostos, 14 augusti 1996) var en grekcypriot född i Famochostos och efter invasionen bodde han i Paralimni som blev känd genom de händelser som ledde till hans brutala mord av turkiska poliser på Tasos dag Isaks begravning på Cypern. Den 24 juni 2008 fann EU-domstolen Turkiet skyldigt till mordet på Salomo och Isaac. Enligt domstolen har Turkiet befunnits skyldigt till brott mot artikel 2 i den europeiska konventionen om mänskliga rättigheter eftersom ingen utredning genomfördes för att hitta de ansvariga för hans död. Han tillerkände också ekonomisk ersättning till Solomos familj. Innehållsförteckning 1 Mord 2 Erkännande 3 Källor 4 referenser 5 Externa länkar

14 Ağustos 1996 öldü: Solomos Solomou Kıbrıslı aktivist Solomon Solomou (Famochostos, 1969 - Deryneia Famochostos, 14 Ağustos 1996) Famochostos'ta doğan ve Paralimni'de yaşadığı ve Tasos gününde Türk polisleri tarafından vahşice öldürülmesine yol açan olaylarla tanınan bir Kıbrıslı Rum idi. Isaac'in Kıbrıs'taki cenazesi. 24 Haziran 2008'de Avrupa Adalet Divanı Türkiye'yi Süleyman ve İshak'ı öldürmekten suçlu buldu. Mahkemeye göre, Türkiye, ölümünden sorumlu olanları bulmak için hiçbir soruşturma yapılmadığı için Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nin 2. maddesini ihlal etmekten suçlu bulundu. Ayrıca Solomos'un ailesine parasal tazminat verdi. İçindekiler 1 Cinayet 2 tanıma 3 Kaynak 4 Referans 5 Dış bağlantılar      

Από «Έρημη Χώρα» (απόσπασμα)

Τ. ΈΛΙΟΤ «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός»…
Από «Έρημη Χώρα» (απόσπασμα)

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας
Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.
Ο χειμώνας μάς ζέσταινε, σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς, θρέφοντας
Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.
....
Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιέ του Ανθρώπου,
Να πεις, ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος,
Και δε σου δίνει σκέπη το πεθαμένο δέντρο, κι ο γρύλος ανακούφιση,
Κι η στεγνή πέτρα ήχο νερού. Μόνο
Έχει σκιά στον κόκκινο τούτο βράχο,
(Έλα κάτω από τον ίσκιο του κόκκινου βράχου).
Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό
Κι από τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελάει ξοπίσω σου
Κι από τον ίσκιο σου το βράδυ που ορθώνεται να σ' ανταμώσει
Μέσα σε μια φούχτα σκόνη θα σου δείξω το φόβο.
http://exbook3.blogspot.gr/

Άμπεϊ Λίνκολν

6 Αυγούστου 1930 γεννήθηκε: Άμπεϊ Λίνκολν Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός

Η Άννα Μαρία Γουόλτριτζ (6 Αυγούστου 1930 -14 Αυγούστου 2010) πιο γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Άμπεϊ Λίνκολν ήταν τραγουδίστρια της τζαζ, στιχουργός και ηθοποιός.

Ήταν μια από τις πολλές τραγουδίστριες που εμπνεύστηκαν από την Μπίλι Χόλιντεϊ. Πιο συχνά έμενε στην Νέα Υόρκη.

Πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία The Girl Can't Help It (1956) με συμπρωταγωνίστρια την Μέριλιν Μονρόε. Σε συνεργασία με τον Ivan Dixon πρωταγωνίστησε στην ταινία Nothing But A Man (1964). Είχε συμπρωταγωνιστήσει επίσης στο πλευρό των Σίντνεϊ Πουατιέ και Μπο Μπρίτζες στην ταινία For Love Of Ivy (1968). Το 1969 κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα για την εμφάνιση της σε αυτό την ταινία.

Η μουσική της καριέρα ξεκινά το 1960 όταν τραγούδησε στο φεστιβάλ We Insist-Freedom Now Suite (1960) μαζί με τον Μαξ Ρόουτς τον οποίο παντρεύτηκε το 1962 και χώρισαν το 1970. Συνεργάστηκε και με άλλους μουσικούς της τζαζ όπως είναι οι Σόνι Ρόλινς, Έρικ Ντόλφι, Κόλμαν Χόκινς, Τζάκι Μακλίν, Κλαρκ Τέρι, Στάνλεϊ Τουρεντάιν, Γουάιντον Κέλι, Σίνταρ Γουόλτον, Τζο Λοβάνο, Πατ Μέθενι, Ρον Κάρτερ και Μάιλς Ντέιβις . Έγραψε άλμπουμ με τους Σταν Γκετς, Μαλ Γουόλντρον και Άρτσι Σεπ. Το 1990 έπαιξε τον τελευταίο της ρόλο σε ταινία στην ταινία του Σπάικ Λι Mo'Better Blues. Το 2003 τιμήθηκε με το βραβείο National Endowment for the Arts NEA Jazz Masters. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 2010 σε ηλικία 80 ετών

August 6, 1930 born: Abbey Lincoln American singer and actress Anna Maria Waltridge (August 6, 1930 – August 14, 2010), better known by her stage name Abbey Lincoln, was a jazz singer, songwriter and actress. She was one of the many female singers who were inspired by Billie Holiday. Most often he lived in New York. She made her film debut in The Girl Can't Help It (1956) co-starring Marilyn Monroe. Co-starred with Ivan Dixon in Nothing But A Man (1964). He also co-starred with Sidney Poitier and Beau Bridges in For Love Of Ivy (1968). In 1969 she won a Golden Globe for her performance in this film. Her musical career began in 1960 when she sang at the festival We Insist-Freedom Now Suite (1960) with Max Roach whom she married in 1962 and divorced in 1970. She also collaborated with other jazz musicians such as Sonny Rollins, Eric Dolphy , Coleman Hawkins, Jackie McLean, Clark Terry, Stanley Turrentine, Wyndon Kelly, Cedar Walton, Joe Lovano, Pat Metheny, Ron Carter and Miles Davis. She recorded albums with Stan Getz, Mal Waldron and Archie Sepp. In 1990 she played her last film role in Spike Lee's Mo'Better Blues. In 2003 he was awarded the National Endowment for the Arts NEA Jazz Masters Award. He died on August 14, 2010 at the age of 80

Μπαμπάς με ρούμι

Μπαμπάς με ρούμι

Πανεύκολη συνταγή για μπαμπά με ρούμι (σαβαρέν). Μπορεί να γίνει σκέτο ή με σαντιγί, με σταφίδες ή και κόντιτα.
• Χλιαρό γάλα: 1/2 κούπα
• Αυγά: 3 μεγάλα
• Αλάτι: 1/2 κουταλάκι τσαγιού
• Ζάχαρη: 1/4 κούπας
• Βούτυρο: 60 γρ.
• Αλεύρι: 2 κούπες (240 γρ.)
• Ξερή μαγιά: 2 κουταλάκια τσαγιού
• Ξανθές σταφίδες: 1/2 κούπα (μπορείτε να βάλετε μισά - μισά με κόντιτα ή να τις αφαιρέσετε εντελώς)

Υλικά συνταγής για το σιρόπι:
• Ζάχαρη: 1 κούπα
• Νερό: 1/2 κούπα
• Ρούμι: 4 κουταλιές σούπας

Λιώνετε το βούτυρο και το αφήνετε να πέσει η θερμοκρασία του. Βάζετε στο μπολ του μίξερ το αλεύρι, την μαγιά, το αλάτι, τα αυγά, το γάλα και το βούτυρο και τα χτυπάτε σε μέτρια ταχύτητα να ανμειχθούν. Στη συνέχεια τα χτυπάτε για 2 λεπτά σε δυνατή ταχύτητα. Προσθέτετε τις σταφίδες και ανακατεύετε απαλά. Σκεπάζετε το μπολ και το αφήνετε σε ζεστό μέρος για 1 ώρα να φουσκώσει.

Βουτυρώνετε μια φόρμα με τρύπα και αδειάζετε μέσα την ζύμη. Σκεπάζετε τη φόρμα και την βάζετε σε ζεστό μέρος να φουσκώσει για άλλη μισή ώρα. Όσο περιμένετε, προσθέρμένετε το φούρνο στους 175 βαθμούς.

Ψήνετε το γλυκό για 35 περίπου λεπτά. Όσο ψήνεται, ετοιμάζετε το σιρόπι: βράζετε τη ζάχαρη με το νερό, για 2 λεπτά, να λιώσει η ζάχαρη. Κατεβάζετε από την φωτιά και προσθέτετε το ρούμι. Αφήνετε να πέσει η θερμοκρασία του.

Βγάζετε το γλυκό από το φούρνο και το τρυπάτε στην επιφάνειά του με πιρούνι ή οδοντογλυφίδα σε πολλά σημεία. Ρίχνετε κουταλιά - κουταλιά το σιρόπι και αφήνετε το γλυκό περίπου 20 λεπτά, να το ρουφήξει καλά. Στη συνέχεια το αναποδογυρίζετε σε πιατέλα και το αφήνετε να κρυώσει.

Σερβίρετε το γλυκό ως έχει ή γεμίζετε το κέντρο του με σαντιγί.
radicio.com

Ελίας Κανέττι

 

25 Ιουλίου 1905  γεννήθηκε: Ελίας Κανέττι Βούλγαρος συγγραφέας

Ο Ελίας Κανέττι (Elias Canetti, βουλγάρικα: Елиас Канети, 1905 - 1994) ήταν συγγραφέας, που βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1981.

Είναι ευρύτερα γνωστός για το μυθιστόρημα «Η τύφλωση» (Die Blendung) και τη μελέτη «Μάζα και Εξουσία», που αφορά τη συμπεριφορά του πλήθους, η οποία εκφράζεται σε δραστηριότητες όπως η ομαδική βία και οι θρησκευτικές συγκεντρώσεις. Τα έργα του είναι γραμμένα στη Γερμανική γλώσσα.

Γεννήθηκε στο Ρούσε της Βουλγαρίας στις 25 Ιουλίου 1905· ήταν ο μεγαλύτερος από τους τρεις γιους της οικογένειάς του. Οι πρόγονοί του, από την πλευρά του πατέρα του, είχαν μετακομίσει στο Ρουστσούκ από την Αδριανούπολη όπου είχαν εγκατασταθεί αρχικά μετά την εκδίωξη των Εβραίων από την Ισπανία το 1492. Το αρχικό όνομα της οικογένειας ήταν Cañete από το όνομα ενός χωριού στην Ισπανία. Η μητέρα του Κανέττι καταγόταν από μια από τις παλαιότερες Σεφαραδίτικες οικογένειες της Βουλγαρίας, την οικογένεια Arditti, της οποίας ορισμένα μέλη ήταν φυσικοί και αστρονόμοι στη βασιλική αυλή του Αλφόνσου του Δ΄ και του Πέτρου του Δ΄ της Αραγωνίας). Στο Ρουστσούκ ο πατέρας και ο παππούς τού Κανέττι ασχολούνταν με το εμπόριο.

Ο Κανέττι έζησε μέχρι το 1911 στο Ρουστσούκ, οπότε η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία. Το 1912, μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, μετακόμισε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στη Βιέννη. Εκεί ο Κανέττι, ο οποίος ήδη μιλούσε λαντίνο, βουλγαρικά, αγγλικά (που τα είχε μάθει τον ένα χρόνο που έζησε στο Λονδίνο), καθώς και λίγα γαλλικά, έμαθε τα γερμανικά από τη μητέρα του, η οποία επέμενε ιδιαίτερα να μάθει τη γλώσσα αυτή και του τα δίδαξε η ίδια. Το 1916 μετακόμισαν στη Ζυρίχη, όπου έζησαν πέντε χρόνια, και έπειτα στη Φρανκφούρτη, μέχρι το 1924, οπότε ο Κανέττι, αφού τελείωσε το γυμνάσιο, επέστρεψε στη Βιέννη για να σπουδάσει χημεία.

Όμως, αν και πήρε το πτυχίο χημείας από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης πέντε χρόνια αργότερα, δεν εργάστηκε ποτέ ως χημικός. Ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του άρχισε να ασχολείται με τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία, και εντάχθηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ο Κανέττι έκλινε προς την αριστερά και πήρε μέρος στην επανάσταση του Ιουλίου του 1927. Το 1934 νυμφεύθηκε τη Βέζα Τάουμπνερ-Καλντερόν (Veza Taubner-Calderon), που στάθηκε αφοσιωμένη βοηθός στο έργο του. Το 1938, μετά το Άνσλους, μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου συνδέθηκε με τη ζωγράφο Μαρί-Λουίζ φον Μοτεσίσκι (Marie-Louise von Motesiczky) και αργότερα με τη συγγραφέα Άιρις Μέρντοκ (Iris Murdoch). Το 1971 νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά, την Έρα Μπούσορ (Hera Buschor) με την οποία απέκτησαν μία κόρη. Ο Κανέττι παρέμεινε στην Αγγλία μέχρι τη δεκαετία του 1970, έχοντας πάρει τη Βρετανική υπηκοότητα ήδη από το 1952. Παρόλα αυτά, συνέχισε να γράφει στα γερμανικά. Αργότερα επέστρεψε στη Ζυρίχη, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

Το 1981, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για το συγγραφικό του έργο χαρακτηρίζεται από ευρύτητα απόψεων, από πλούτο ιδεών και από καλλιτεχνική δύναμη».

Πέθανε στη Ζυρίχη στις 14 Αυγούστου 1994.

 25 юли 1905 г. роден: Елиас Канети български писател Елиас Канети (на български: Елиас Канети, 1905 – 1994) е писател, носител на Нобелова награда за литература през 1981 г. Той е най-известен с романа Die Blendung и изследването Mass and Power, което се занимава с поведението на тълпата, изразено в дейности като насилие на банди и религиозни събирания. Произведенията му са написани на немски език. Той е роден в Русе, България на 25 юли 1905 г., той е най-големият от трима сина в семейството си. Неговите предци от страна на баща му са се преместили в Русчук от Одрин, където първоначално са се заселили след изгонването на евреите от Испания през 1492 г. Първоначалното фамилно име е Cañete на село в Испания. Майката на Канети произхожда от едно от най-старите сефардски семейства в България, семейство Ардити, някои от чиито членове са били физици и астрономи в кралския двор на Алфонсо IV и Петър IV Арагонски). В Русчук бащата и дядото на Канети се занимават с търговия. Канети живее до 1911 г. в Русчук, когато семейството му се премества в Англия. През 1912 г., след внезапната смърт на баща си, той се премества с майка си и братята и сестрите си във Виена. Там Канети, който вече говореше латино, български, английски (който беше научил през едната си година живот в Лондон), както и малко френски, научи немски от майка си, която особено настояваше той да научи езика и тя го научи себе си. През 1916 г. те се преместват в Цюрих, където живеят пет години, а след това във Франкфурт до 1924 г., когато Канети, след като завършва гимназия, се завръща във Виена, за да учи химия. Но въпреки че получава дипломата си по химия от Виенския университет пет години по-късно, той никога не е работил като химик. Още по време на следването си започва да се занимава с философия и литература, включва се в литературни среди. Канети се наклонява наляво и участва в революцията от юли 1927 г. През 1934 г. се жени за Веза Таубнер-Калдерон, която става предан помощник в работата му. През 1938 г., след аншлуса, той се премества в Лондон, където е свързан с художничката Мари-Луиз фон Мотесицки и по-късно с писателката Айрис Мърдок. През 1971 г. се жени за втори път за Хера Бушор, с която имат дъщеря. Канети остава в Англия до 1970 г., след като приема британско гражданство още през 1952 г. Въпреки това той продължава да пише на немски. По-късно се завръща в Цюрих, където живее до края на живота си. През 1981 г. получава Нобелова награда за литература "за литературното си творчество, характеризиращо се с широта на възгледите, богатство на идеи и художествена сила". Умира в Цюрих на 14 август 1994 г.

Ψωμοτύρι... σουφλέ

 

Ψωμοτύρι... σουφλέ
Είναι τόσο απλό και γρήγορο που θα το φτιάχνεις όλες τις εποχές.
• 1 πακέτο ψωμί του τοστ της αρεσκείας μας (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και λεπτές φέτες από λευκό χωριάτικο ψωμί χωρίς την κόρα)
• 1/2 λίτρο φρέσκο γάλα
• 3 αυγά, κατά προτίμηση βιολογικά, χτυπημένα
• 800 γρ. διάφορα κίτρινα τυριά της αρεσκείας μας, τριμμένα
• λίγο φρεσκοτριμμένο μοσχοκάρυδο
• πιπέρι φρεσκοτριμμένο
• βούτυρο για το άλειμμα

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

Μοιράζουμε τα τυριά σε δύο ίσα μέρη. Αλείφουμε ένα μέτριο πυρίμαχο σκεύος με λίγο βούτυρο.

Στρώνουμε τις φέτες ψωμιού και αλείφουμε ξανά με βούτυρο. Στρώνουμε τη μισή ποσότητα τυριών. Καλύπτουμε με φέτες του τοστ, τις οποίες βουτυρώνουμε ελαφρώς. Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα, το μοσχοκάρυδο και πιπέρι και περιχύνουμε με το μείγμα το φαγητό.

Πασπαλίζουμε με τα υπόλοιπα τυριά και ψήνουμε στον φούρνο για περίπου 30 λεπτά ή μέχρι να λιώσει και να χρυσίσει το τυρί στην επιφάνεια. Το σουφλέ βγαίνει ελαφρώς ζουμερό.

gastronomos.gr

Σήμερα 14/8... Προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Μιχαίου του προφήτου

Αγ Αικατερίνη Σιναϊτών στην πλατεία Αγ. Μηνά Ηράκλειο (φ.Μ.Κυμάκη)

 

Προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Μιχαίου του προφήτου

 για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει νεα καρτέλα με φακό +-

14 Αυγούστου • Προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Εσταυρωμένος στο Ηράκλειο εορταζει 14/9  (φ.Μ.Κυμάκη)

14 Αυγούστου

• Προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

• Μιχαίου του προφήτου

• Μάρτυρος Μαρκέλλου, επισκόπου Απαμείας Συρίας

• Μάρτυρος Ουρσικίου του Τριβούνου και Λουκίου του στρατιώτου

• Νεομάρτυρος Συμεώνος του Τραπεζουντίου (1653)

• Η εις το Παλάτιον επάνοδος του Τιμίου Σταυρού 

 

օգոստոսի 14 • Աստվածածնի Վերափոխման նախօրեին • Միքիա մարգարեն • Մարցելոսի նահատակ, Ասորիքի Ապամեիայի եպիսկոպոս • Ուրսիկիոս Տրիվունուսի և Լուկիոս զինվորի նահատակ • Նոր նահատակ Սիմեոն Տրապիզոնցի (1653 թ.) • Սուրբ Խաչի վերադարձը պալատ

 

14 август • Навечерие на Успение Богородично • Пророк Михей • Мъченик на Марцел, епископ на Апамея Сирийска • Мъченик на Урсий от Тривунус и Луций от войника • Новомъченик Симеон Трапезундски (1653 г.) • Връщането на Светия кръст в двореца 

 

14 august • Ajunul Adormirii Fecioarei • Profetul Mica • Mucenic al lui Marcellus, episcop de Apameia al Siriei • Martirul lui Ursicius din Trivunus și Lucius al soldatului • Neomucenic Simeon din Trebizond (1653) • Întoarcerea Sfintei Cruci la Palat 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 1ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ

http://1lyk-irakl.ira.sch.gr/history.html

 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 1ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ
Το πρώτο Γυμνάσιο στην Κρήτη, του οποίου συνέχεια αποτελούν το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο, ιδρύθηκε στο Ηράκλειο. Η ίδρυσή του ήταν αποτέλεσμα των επίμονων προσπαθειών των Κρητικών που, στερημένοι τότε επαρκούς μόρφωσης, αγωνίστηκαν επίμονα γι’ αυτήν. Ο αγώνας τους κορυφώθηκε το 1865, όταν ξεσηκώθηκαν για να διεκδικήσουν τη διάθεση των μοναστηριακών προσόδων για την ίδρυση σχολείων, γεγονός που οδήγησε στη μεγάλη και ατυχή επανάσταση του 1866-1869.
Η διάρθρωση της εκπαίδευσης στην Κρήτη το 19ο αι. ήταν ανάλογη εκείνης που θεσμοθετήθηκε στο ελληνικό κράτος με βασιλικό διάταγμα στις 31-12-1836. Με το διάταγμα αυτό καθιερώθηκαν δύο βαθμίδες εκπαίδευσης: α) η πρωτοβάθμια, που περιλάμβανε επτατάξια Δημοτικά ή σχολεία στοιχειώδους εκπαίδευσης,και β)η δευτεροβάθμια που περιλάμβανε το τριετές «Ελληνικό» σχολείο και το τετραετές «Γυμνάσιο». Το σύστημα αυτό διατηρήθηκε στην Ελλάδα μέχρι το 1929, οπότε καταργήθηκαν τα Ελληνικά σχολεία και τα Γυμνάσια έγιναν εξατάξια.
Στο Ηράκλειο λειτουργούσαν δύο Ελληνικά σχολεία, ένα αρρένων από το 1835 και ένα θηλέων από το 1844. Η πρώτη συντονισμένη προσπάθεια για την ίδρυση Γυμνασίου φαίνεται να έγινε στις 9-10-1862 με πρωτοβουλία του τότε μητροπολίτη Διονυσίου. Στη σύσκεψη που συγκλήθηκε συμμετείχαν η Δημογεροντία Ηρακλείου, η Εφορεία των σχολείων, η Επιτροπή του υπό ανέγερση μητροπολιτικού ναού του Αγίου Μηνά και η επιτροπή του νοσοκομείου και του νεκροταφείου της χριστιανικής κοινότητας της πόλης. Στο Πρακτικό αυτής της σύσκεψης αναγράφονται οι προσπάθειες που καταβάλλονταν προκειμένου να εξασφαλιστούν οι οικονομικοί πόροι για τη λειτουργία ενός πλήρους Γυμνασίου και η δωρεά γι΄ αυτό το σκοπό ενός μετοχίου στη Μεσαρά από τη Μητρόπολη, η οποία εγκρίθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στο ίδιο Πρακτικό αναφέρεται και η απόφαση διορισμού Σχολάρχη και ενός Καθηγητή.
Το 1872 υποβλήθηκε στη Γενική Διοίκηση της Κρήτης στατιστικός πίνακας για τα σχολεία που λειτουργούσαν στην πόλη του Ηρακλείου. Σε αυτόν φαίνεται ότι λειτουργούσε ακόμη μία μόνο γυμνασιακή τάξη.
Το 1873 ξεκίνησε η λειτουργία δεύτερης τάξης με την οικονομική συνδρομή της χριστιανικής κοινότητας της πόλης. Όμως οι ανάγκες ήταν μεγάλες και τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου η Εφορεία των σχολείων του διαμερίσματος Ηρακλείου ζήτησε τη οικονομική συνδρομή και της συντεχνίας των αρτοπωλών.
Το 1876 ο πρόεδρος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου Κωνσταντινουπόλεως Η. Πασπάτης αναφέρει ότι υποβλήθηκε στον εν λόγω Σύλλογο αίτηση της Τμηματικής Εφορείας Ηρακλείου για οικονομική ενίσχυση, προκειμένου να ολοκληρωθεί το Ημιγυμνάσιο Ηρακλείου.
Από το 1878, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Χαλέπας, η Εφορεία των σχολείων του Ηρακλείου εισέπραττε χρήματα για τη λειτουργία του Γυμνασίου και των υπόλοιπων σχολείων όλων των βαθμίδων από την Τουρκική Διοίκηση. Άλλα έσοδα προέρχονταν από τους πόρους των μοναστηριών κατά Πατριαρχική υπόδειξη, από χρήματα που εισπράττονταν μέσω της Χριστιανικής Ορφανικής Τράπεζας με απόφαση της Δημογεροντίας, από μηνιαία δίδακτρα που κατέβαλαν οι μαθητές για τη μισθοδοσία των εκπαιδευτικών ή για την εγγραφή και τα πιστοποιητικά τους, από εισφορές των Δήμων μετά το 1879, από ειδικούς για τη δημόσια εκπαίδευση δασμούς, από εράνους, λαχεία, πρόστιμα, συνδρομές και κληροδοτήματα.
Το 1879 η δημογεροντία και η Εφορεία του Ηρακλείου ζήτησαν από τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία του Γυμνασίου Ηρακλείου από το κληροδότημα του Ηρακλειώτη Αντ. Παπαδάκη στο Πανεπιστήμιο. Συγκροτήθηκε, μάλιστα, και εξαμελής επιτροπή Ηρακλειωτών που ζούσαν στην Αθήνα για να προωθήσει αυτό το ζήτημα.
Τον Ιούλιο του 1879 ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Ν. Δαμαλάς ανέφερε ότι η πρυτανεία θα χορηγούσε 3.600 δραχμές για τη μισθοδοσία δύο καθηγητών. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες της Εφορείας να αυξηθεί αυτή η επιχορήγηση, το 1885-1886 το Πανεπιστήμιο Αθηνών τη μείωσε στο μισό, χορηγώντας το υπόλοιπο ποσό στο Γυμνάσιο Μεραμβέλου, σύμφωνα με το Ν. Μελισσείδη, ο οποίος εισέπραξε την επιχορήγηση για λογαριασμό της Εφορείας Ηρακλείου.
Τελικά, το 1881 η Γενική Συνέλευση των Κρητών αποφάσισε την ίδρυση ενός πλήρους Γυμνασίου στο Ηράκλειο, με έξι καθηγητές: κλασικών γλωσσών, ιστορίας, φιλοσοφίας, ιερών, μαθηματικών και γαλλικής γλώσσας. Στις 8-9-1881 ιδρύθηκε η τρίτη τάξη και το 1884 η τέταρτη. Έτσι ολοκληρώθηκε η λειτουργία του πρώτου Γυμνασίου στο Ηράκλειο.

Το Μάρτιο του 1883 το Πανεπιστήμιο Αθηνών ανακοίνωσε στο Γενικό Διοικητή Κρήτης Ιω. Φωτιάδη την αναγνώριση του Γυμνασίου Ηρακλείου ως ισότιμου με τα Γυμνάσια της Ελλάδας, παρέχοντας συνάμα το δικαίωμα στους απόφοιτούς του να εγγράφονται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το αποτέλεσμα ήταν, όπως παρατηρεί και ο Ν. Σταυράκης, ο αριθμός των εγγραμμάτων να αυξηθεί αισθητά.


























Από την ίδρυσή του το Α΄ Γυμνάσιο αντιμετώπιζε κτιριακό πρόβλημα, καθώς δεν είχε ιδιόκτητο κτίριο. Πολλές προσπάθειες γίνονταν για τη μόνιμη στέγασή του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στις 5 Νοεμβρίου του 1883 η Εφορεία Ηρακλείου έλαβε από «Μοναστηριακή περιουσία» το ποσό των 145.800 γροσίων, με το οποίο αγόρασε οικόπεδο για την ανέγερση του κτιρίου του Γυμνασίου στη συνοικία Τσικούρ Τσεσμέ (Τσουκούρ Τσεσμέ, ορθότερα, =η Βρύση του Λάκκου, στην αρχή της οδού Σπιναλόγκας, περιοχή Αγίου Ματθαίου). Τελικά το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε και ο αγρός ενοικιάστηκε. Έτσι το σχολείο λειτουργούσε σε διάφορα σπίτια της πόλης. Το 1900, και γι’ αρκετά χρόνια στη συνέχεια, στεγαζόταν στο κτίριο όπου σήμερα στεγάζεται η Νομαρχία Ηρακλείου.






Το 1923, μετά από πρόταση του μητροπολίτη Τίτου Ζωγραφίδη, το σχολείο στεγάστηκε στην παλιότερη καθολική εκκλησία του Σωτήρος και μετέπειτα τουρκική («Βαλιδέ Τζαμί»), με δαπάνη του Εκκλησιαστικού Ταμείου.



Τελικά, το 1949 απέκτησε μόνιμη στέγη, καθώς του παραχωρήθηκε το κτίριο που είχε κατασκευαστεί με δωρεά του γιατρού Αντ. Καπετανάκη και της συζύγου του Βικτωρίας Καλοκαιρινού-Καπετανάκη πάνω στον προμαχώνα του Αγίου Δημητρίου (Άνω Τάμπια) του ενετικού τείχους, ανατολικά της πύλης του Λαζαρέτου και των Τριών Καμαρών, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Γι’ αυτό απέκτησε και την προσωνυμία « Καπετανάκειο».


Στη διάρκεια της Κρητικής Πολιτείας λειτούργησε ως «Γυμνάσιο Ηρακλείου», όνομα που διατήρησε ως το σχολικό έτος 1921-1922. Από το 1922-23 έχει το όνομα Α΄ Γυμνάσιο Ηρακλείου, γιατί τότε δημιουργήθηκε και το Β΄ Γυμνάσιο. Το 1931-32 καταργήθηκε το Β΄ Γυμνάσιο και συγχωνεύτηκε ξανά με το Α΄ Γυμνάσιο, καθώς από το 1927 λειτούργησε ξεχωριστό Γυμνάσιο Θηλέων. Το 1949-1950 διασπάστηκε πάλι σε Α΄ και Β΄ Γυμνάσια Αρρένων Ηρακλείου, οκτατάξια, πρακτικής και κλασικής κατεύθυνσης όσον αφορά τις δύο τελευταίες τάξεις τους (ΦΕΚ 176/16-ο8-1950). Από το 1959-60 μέχρι το 1963-64 ήταν εξατάξιο. Από το 1964-65, με τη μεταρρύθμιση του Παπανούτσου, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Γ. Παπανδρέου, χωρίστηκε σε δύο κύκλους, δηλαδή τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο. Το 1967-68, μετά την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, το Γυμνάσιο και το Λύκειο ενοποιήθηκαν ξανά, καθώς τα σχολεία της Μέσης εκπαίδευσης έγιναν εξατάξια Γυμνάσια. Το 1967-1968 λειτούργησε και στο 10 Γυμνάσιο τμήμα Θεωρητικής Κατεύθυνσης. Από το 1976-77, μετά τη μεταπολίτευση, το καθεστώς των σχολείων άλλαξε ξανά, και το 1ο Γυμνάσιο διαιρέθηκε σε τριτάξιο Α΄ Γυμνάσιο και τριτάξιο Α΄ Λύκειο Αρρένων Ηρακλείου με βάσει το Νόμο 309/76. Το 1979-1980 έγινε μικτό, όπως και όλα τα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης και μετονομάστηκε σε 1ο Λύκειο Ηρακλείου ή Καπετανάκειο, όνομα που διατηρεί ακόμη σήμερα.

ΤΟ «ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΕΙΟ»

 

Το Καπετανάκειο Ίδρυμα ή απλώς Καπετανάκειο, πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του, το γιατρό Αντώνη Καπετανάκι, που άφησε με τη διαθήκη του 200.000 δραχμές σε μετρητά και όλη την ακίνητη περιουσία του για το σκοπό αυτό. Σήμερα ονομάζεται Ίδρυμα Αντωνίου και Βικτωρίας Καπετανάκη, γιατί η γυναίκα του ιδρυτή Βικτωρία, κόρη του Λυσιμάχου Καλοκαιρινού, αγωνίστηκε και εκείνη για την πραγματοποίηση της επιθυμίας του συζύγου της, παραχωρώντας στο ίδρυμα ένα επιπλέον ποσό 2.500.000 δρχ. και μέρος της προσωπικής της περιουσίας.
Ο Αντώνιος Καπετανάκις γεννήθηκε στο Καμάρι Μαλεβυζίου το 1852 αλλά μεγάλωσε στο Ηράκλειο, όπου και ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές. Στη συνέχεια φοίτησε στο περίφημο Λύκειο Barth της Σμύρνης,σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι. Στο Ηράκλειο επέστρεψε το 1880 για να ασκήσει την ιατρική, απολαμβάνοντας τη γενική εκτίμηση για την επαγγελματική του επάρκεια (παρά τα ελάχιστα μέσα που διέθετε η επιστήμη του εκείνη την εποχή), την ευσυνειδησία και τον εξαίρετο χαρακτήρα του. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο Χριστιανικό Νοσοκομείο Ηρακλείου, το γνωστό ως Σπιτάλια ή Ρωμέικα Σπιτάλια (εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το 8ο Δημοτικό σχολείο). Όπως αναφέρει ο Dr. Μανώλης Δετοράκης (εφ. Πατρίς, 9/3/1999), στις εφημερίδες της εποχής είχαν δημοσιευτεί πλήθος ευχαριστήρια για την προσφορά του σε ασθενείς, που αναφέρονταν σε εκείνον προσωπικά, ή και σε ομάδες γιατρών με τους οποίους συνεργαζόταν.

Το 1882 αρραβωνιάστηκε και στη συνέχεια παντρεύτηκε τη Βικτωρία, πρωτότοκη κόρη του Λυσιμάχου Καλοκαιρινού. Το 1902, όταν ιδρύθηκε το Πανάνειο, ο Καπετανάκις αποτέλεσε μέλος του Αδελφάτου του Νοσοκομείου. Υπήρξε επίσης δραστήριο μέλος του περίφημου Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ηρακλείου. Ενδιαφερόταν για τα κοινά και το εθνικό Ζήτημα της Κρήτης και υπήρξε επανειλημμένα εκλεγμένο μέλος της Γενικής Συνέλευσης των Κρητών.
Πέθανε στο Ηράκλειο στις 5 Μαρτίου του 1909. Με τη διαθήκη του απέδειξε έμπρακτα τα φιλάνθρωπα αισθήματά του, αφήνοντας, όπως προαναφέρθηκε, όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του στη Χριστιανική Κοινότητα της πόλης, προκειμένου να ιδρυθεί φιλανθρωπικό ίδρυμα.
Αρχικά το Ίδρυμα, σύμφωνα με τη διαθήκη του ιδρυτή, προοριζόταν να είναι Πτωχοκομείο ή Ορφανοτροφείο ή άλλο παρεμφερές φιλανθρωπικό Ίδρυμα. Και πράγματι, μέχρι το 1925 αναφερόταν ως Πτωχοκομείο.

Το 1925, 17 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Καπετανάκι, άρχισε η πραγματοποίηση της μεγάλης επιθυμίας του. Μάλιστα, στις 12 Μαρτίου 1925, προκηρύχθηκε εκούσιος πλειστηριασμός κτημάτων της περιουσίας του με στόχο την εξασφάλιση των απαραίτητων κεφαλαίων για την ανέγερση του Ιδρύματος.
Οι προσπάθειες να βρεθεί κατάλληλο οικόπεδο για την ανέγερση του Ιδρύματος κράτησαν πολλά χρόνια. Τελικά επελέγη η Ακ- Ντάμπια, ο «Άγιος Δημήτριος» των Ενετών, προπύργιο του κύριου φρουρίου της πόλης, ανατολικά της τάφρου. Τα 3.000 τετραγωνικά μέτρα στην Ακ-Ντάμπια ανήκαν στο Δημόσιο. Στις 10 Ιουλίου 1908, μετά από ενέργειες του Συμβούλου (Υπουργού) των Οικονομικών της Κρητικής (τότε) Πολιτείας και των βουλευτών Λεβέντη, Πασχαλίδη, Μαυραντώνη, Μαραγκάκη και Φουντουλάκη, με νόμο της Κρητικής Βουλής παραχωρήθηκαν στην χριστιανική κοινότητα του Ηρακλείου για την ανέγερση σχολείων.
Με την απόφαση αυτή της Κρητικής Πολιτείας συμφώνησε το 1923, αρκετά χρόνια μετά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, και η Επαναστατική Κυβέρνηση του Πλαστήρα. Μετά από πρόταση του τότε Νομάρχη Λυδάκι εκδόθηκε Νομοθετικό Διάταγμα που παραχωρούσε το συγκεκριμένο οικόπεδο για την ανέγερση του Καπετανακείου Ιδρύματος. Σύμφωνα με το διάταγμα αυτό, θα παραχωρούνταν και τα περισσεύματα της Διαχείρισης Επισιτισμού της Νομαρχίας Ηρακλείου, συμπληρωματικά προς το κληροδότημα Καπετανάκη, για την κατασκευή του Ιδρύματος, με τον όρο να είναι Ορφανοτροφείο. Σ’ αυτό συνηγορούσε η εγκατάλειψη πλήθους ορφανών ήδη από τους πολέμους του 1912-1913, στα οποία προστέθηκαν και τα ορφανά των επόμενων πολέμων.
Το Δεκέμβριο του 1925 η Βικτωρία Καπετανάκι επισκέφτηκε το Μητροπολίτη Τίτο και το Νομάρχη Λυδάκι και τους δήλωσε ότι, εφόσον είχαν πια ξεπεραστεί όλα τα εμπόδια, επιθυμούσε να της παραχωρηθεί το οικόπεδο, προκειμένου να δημιουργήσει Ορφανοτροφείο Αρρένων, όπως προβλεπόταν και από τη διαθήκη του δωρητή, αφού είχε ήδη ιδρυθεί κρατικό Πτωχοκομείο. Έτσι από το 1925 και ως το 1938 το Καπετανάκειο Ίδρυμα αναφερόταν ως Ορφανοτροφείο, με επαγγελματικές και βιοτεχνικές Σχολές για την εκπαίδευση των ορφανών. Τελικά, το 1926 συμφωνήθηκε να χτιστεί το κτίριο του Ιδρύματος στην Ακ-Ντάμπια.




Όπως αναφέρεται στις τοπικές εφημερίδες της εποχής, το Μάρτιο του 1927 η Βικτωρία Καπετανάκι αποφάσισε να προχωρήσει στην ανέγερση του Καπετανάκειου Ορφανοτροφείου Αρρένων με δικές της δαπάνες. Ανέθεσε, λοιπόν, στο γνωστό αρχιτέκτονα - μηχανικό Δημ. Κυριακό την εκπόνηση της μελέτης. Το αρχικό σχέδιο κρίθηκε ανεφάρμοστο, γιατί ήταν υπερβολικά δαπανηρό. Έτσι, τροποποιήθηκε από το μηχανικό Ιωσήφ Χατζηδάκι, ο οποίος επέβλεψε και την κατασκευή του κτιρίου. Η οικοδόμηση του Καπετανάκειου ξεκίνησε στις 23 Ιουλίου 1928 και ολοκληρώθηκε το 1938, καταλαμβάνοντας επιφάνεια 900 τ.μ.

Την ίδια χρονιά πέθανε η Βικτωρία Καπετανάκι. Σύμφωνα με τη διαθήκη της, το κληροδότημα περιήλθε στο Δήμο Ηρακλείου. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος των κληροδοτημάτων είχε ήδη δαπανηθεί για την ανέγερση του κτιρίου και οι πόροι που απέμεναν θεωρούνταν ανεπαρκείς για τη λειτουργία του Ορφανοτροφείου, ο Δήμος έκρινε σκόπιμο να παραχωρηθεί το κτίριο στο Υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να στεγαστεί εκεί το Γυμνάσιο Αρρένων που δεν διέθετε στέγη.
Τις απαραίτητες ενέργειες ανέλαβε ο Δήμαρχος Ηρακλείου Μηνάς Γεωργιάδης. Ο Υπουργός Παιδείας της τότε Κυβέρνησης Μεταξά αποδέχτηκε την πρόταση. Την παραχώρηση του Καπετανακείου στο Υπουργείο Παιδείας υπέγραψε εκ μέρους των συγγενών του Αντωνίου Καπετανάκι η κ. Αριστέα Κριμπά. Έτσι εκδόθηκε σχετικός αναγκαστικός νόμος, με τον οποίο μεταβιβαζόταν η κυριότητα του κτιρίου στη Σχολική Εφορεία του Γυμνασίου Ηρακλείου Κρήτης. Την αποπεράτωση του κτιρίου και τη μετατροπή του σε διδακτήριο αναλάμβανε το Δημόσιο, διαθέτοντας γι’ αυτό το σκοπό 2.500.000 δρχ. Αποφασιζόταν επίσης, να εντοιχιστεί στη μνήμη των δωρητών πλάκα με την επιγραφή «Εκπαιδευτήριο Αντ. και Βικτωρίας Καπετανάκη, το γένος Λυσιμάχου Καλοκαιρινού». Ακόμη οριζόταν να διατίθενται οι πρόσοδοι της περιουσίας του Καπετανακείου Ιδρύματος σε υποτροφίες απόρων μαθητών, κατά προτίμηση ορφανών. Τις υποτροφίες θα συνέχιζαν να παίρνουν και κατά τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο, εφόσον αρίστευαν.
Πριν όμως ολοκληρωθεί το κτίριο, αμέσως μετά την αποπεράτωση της τοιχοποιίας, το οίκημα κατέλαβε η στρατιωτική υπηρεσία. Από το 1938 ως το 1940 το χρησιμοποιούσε ως Φρουραρχείο και Στρατολογικό Γραφείο. Εκεί επίσης στεγάστηκε και το 603 Τάγμα Πεζικού για την ασφάλεια της πόλης.
Μετά την κατάληψη της πόλης στις 29 Μαΐου 1941, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν το Καπετανάκειο ως στρατόπεδο συγκέντρωσης των αιχμαλώτων που συνέλαβαν στην περιοχή κατά τη μάχη της Κρήτης (2 Μαΐου-2 Ιουνίου 1941). Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, στις 11 Οκτωβρίου 1944, το Καπετανάκειο χρησιμοποιήθηκε ξανά από τον ελληνικό στρατό, γιατί τα παραπήγματα στα τείχη που χρησιμοποιούσε παλιότερα (τα οποία είχαν κατασκευαστεί από τους Άγγλους το 1900-1905) είχαν καταστραφεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όπως και οι στρατώνες των Ρουσών.
Αυτό το διάστημα (1945-48) το Γυμνάσιο Αρρένων συστεγαζόταν με όλα τα Γυμνάσια (Εμπορική Σχολή, Γυμνάσιο Θηλέων, Νυκτερινό Γυμνάσιο) στον παλιό βενετσιάνικο ναό των Αυγουστίνων μοναχών, το ναό του Σωτήρος (San Salvatore, μετέπειτα Βαλιδέ Τζαμί), καθώς όλα τα σχολικά κτίρια είχαν κατεδαφιστεί από τους βομβαρδισμούς κατά τον πόλεμο. Στο Καπετανάκειο μεταφέρθηκε το σχολικό έτος 1948-1949.
Το 1950-1951 διασπάστηκε σε 1ο και 2ο Γυμνάσιο Αρρένων. Αρχικά τα δύο σχολεία κατέλαβαν τη δυτική πτέρυγα του κτηρίου και συνυπήρχαν με τις στρατιωτικές υπηρεσίες που εξακολούθησαν να στεγάζονται στην ανατολική. Τελικά, το 1954-55, μετά από τριετείς ενέργειες του Γυμνασιάρχη Μιχ. Καφετζάκη, οι στρατιωτικές υπηρεσίες εγκατέλειψαν το κτίριο. Έτσι τα δύο Γυμνάσια λειτουργούσαν πια μόνο πρωί, το 1ο Γυμνάσιο στη δυτική πτέρυγα και το 2ο στην ανατολική. Στο Καπετανάκειο φιλοξενήθηκε από το 1952 ως το 1958 και η Σχολή Υπομηχανικών που υπαγόταν στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εκεί επίσης στεγάστηκε και το Γυμνάσιο Θηλέων για ένα χρόνο, μετά το μεγάλο σεισμό στις 14-5-1959, ώσπου να επισκευαστεί το δικό του κτίριο, το Βαλιδέ Τζαμί.

Στα δύο σχολεία του Καπετανάκειου φοίτησαν πλήθος Ηρακλειώτες. Οι επιτυχίες τους στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια ήταν τόσο πολλές, ώστε απέκτησαν πανελλήνια φήμη. Πολλοί από τους απόφοιτους του Καπετανάκειου διακρίθηκαν στον επιστημονικό και επιχειρηματικό τομέα στην Ελλάδα και το εξωτερικό ή αποτελούν σημαντικά στελέχη της πόλης μας σήμερα.






Στο Καπετανάκειο στεγάστηκαν αργότερα, και για πολλά χρόνια, το 1ο και 7ο Γυμνάσιο, το 1ο και 5ο Λύκειο και το Εσπερινό Γυμνάσιο.
Σήμερα σ’ αυτό το κτίριο με τη μοναδική θέα και θέση, στο κέντρο της πόλης, στεγάζονται το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο, καθώς και το Εσπερινό Γυμνάσιο. Εξακολουθεί δηλαδή να επιβαρύνεται υπερβολικά, σ’ αντίθεση με τα άλλα διδακτήρια της πόλης, πράγμα που οφείλουν να αντιμετωπίσουν οι αρμόδιοι φορείς.
Το διδακτικό προσωπικό προσπαθεί να εναρμονίζεται με τις σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις και τις απαιτήσεις της εποχής. Οι δραστηριότητες που αναπτύσσονται είναι πλούσιες. Καταβάλλεται προσπάθεια να αναδεικνύονται τα ταλέντα και οι δεξιότητες των μαθητών και να συνδέεται το σχολείο με την κοινωνία και τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Και, επιτέλους, οι αρμόδιοι φορείς, με πρωτοβουλία της εκπαιδευτικού – Νομάρχη, κυρίας Ευαγγελίας Σχοιναράκη, έδειξαν την αναμενόμενη ευαισθησία, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία της ριζικής ανακαίνισης του κτιρίου. Η συντήρηση και η ανακαίνισή του μπορούν –και αναμένουμε- να το αναδείξουν σε ένα κόσμημα της πόλης, όπως το δικαιούται και του αξίζει.