Ο Πύργος του Αγριολίδη

 

Ο Αγριολίδης ήταν ένας φοβερός γενίτσαρος της Μεσαράς, που έδρασε στα χρόνια της Επανάστασης του 1821. Κατοικούσε σε ένα πύργο του 17ου αιώνα, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Πυργιώτισσας, κοντά στη Φαιστό, ο οποίος σώζεται ακόμη και σήμερα. Το κονάκι του το είχε μετατρέψει σε πύργο με πολεμίστρες. Μέσα σε αυτό βρήκε θάνατο ο ιατρός Δημήτριος Βαρούχας (γνωστός ως Λόγιος) από τον Άγιο Θωμά στις 6 Μαρτίου 1811, όταν προσπάθησε να εξοντώσει τον Αγριολίδη.

Ο Λόγιος άφησε μακριά από τον πύργο τους συντρόφους του και μπήκε μόνος του μέσα, ανοίγοντας του την πόρτα ο Μερτζάνης, ο μαύρος υπηρέτης του Αγριολίδη, με τον οποίο είχε συνεννοηθεί. Μόλις όμως μπήκε μέσα και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες για να πάει στο υπνοδωμάτιο του Αγά, ο προδότης Μερτζάνης φώναξε δυνατά «Αγά, Αγά» και οι φύλακες του Αγριολίδη άρχισαν να πυροβολούν τον Λόγιο.

Ο Λόγιος πρόλαβε να σκοτώσει το μαύρο, αλλά κι αυτός τραυματίστηκε θανάσιμα στο μηρό. Σύρθηκε αιμορραγώντας σε κάποια απόσταση από τον πύργο, αλλά κατέληξε από ακατάσχετη αιμορραγία. Οι σύντροφοι του νόμιζαν ότι ο Λόγιος πέτυχε τον σκοπό του, αλλά ο ίδιος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή σε ένα τράφο στη Φαλαντριανή Κορφή, όπου και βρίσκεται σήμερα ο τάφος του (συντεταγμένες).

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1828, οι φίλοι του Λόγιου, Μαλικούτης, Ξωπατέρας, Κόρακας και Ρωμανός, πήραν εκδίκηση σφάζοντας τον Αγριολίδη με ενέδρα στα Καπαριανά (δίπλα στις Μοίρες).

Ο Αγριολίδης είχε κι άλλο πύργο στην ιδιοκτησία του, στο Τυμπάκι, που τότε ήταν ένας ασήμαντος οικισμός λόγω της ελονοσίας που μάστιζε την περιοχή. Ο Πύργος είχε κτιστεί από τους Τούρκους για να ελέγχουν τη διάβαση της Μεσαράς προς τη δυτική Κρήτη. Σε αυτόν υπήρχε μόνιμη φρουρά που τελούσε υπό τις διαταγές του Αγριολίδη. Το 1822, μετά τη δεινή ήττα που υπέστησαν οι Τούρκοι στο Τυμπάκι, ο Αγριολίδης με λίγους συντρόφους του εγκλωβίστηκαν μέσα στον πύργο. Ζήτησε τότε τη βοήθεια του Μιχαήλ Κουρμούλη, το οποίο κάποτε ο ίδιος είχε σώσει. Έτσι, ο Κουρμούλης, αφού τους αφόπλισε τους άφησε ελεύθερους.

https://www.cretanbeaches.com/el/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE

Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναίκα..

 

Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναίκα..

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες...

Τάσος Λειβαδίτης - Σὲ περιμένω παντοῦ.

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Tasos Livaditis, A une femme.. Te souviens-tu des nuits ? Pour te faire rire en montant ……dans le verre de la lampe. "Comment est-ce?" tu as demandé Mais c'était si simple puisque tu m'aimais... 

 Tasos Livaditis - Je t'attends partout. 

Et si le moment vient pour nous de nous séparer, mon amour, ne perdez pas votre courage. La plus grande vertu de l'homme est d'avoir un cœur. Mais le plus gros, c'est quand il a besoin de mettre son cœur de côté. 

Demain, les enfants liront notre amour dans les manuels scolaires, à côté des noms des stars et des devoirs des partenaires. Si on me donnait toute l'éternité sans toi, Je préférerais un petit moment à vos côtés. 

Je me souviendrai toujours de tes yeux, ardents et grands, dans deux nuits d'amour, dans la guerre civile. UN! oui, j'ai oublié de te dire que les épis sont dorés et infinis, parce que je t'aime. 

Fermez la maison. Donnez la clé à un voisin et passez à autre chose. Où les familles partagent un pain sur huit, où tombe la grande ombre des hommes armés. Dans n'importe quelle partie du monde, à tout moment, où les gens se battent et meurent pour un nouveau monde... là je t'attendrai, mon amour !

Φρανκ Λόιντ

10 Αυγούστου 1960 πέθανε: Φρανκ Λόιντ Σκωτσέζος σκηνοθέτης

Ο Φρανκ Λόιντ (Frank William George Lloyd, 2 Φεβρουαρίου 1886 - 10 Αυγούστου 1960) ήταν Βρετανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός ταινιών βραβευμένος με δυο Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες Η μη Εστεμμένη Βασίλισσα (The Divine Lady, 1929) και Καβαλκάντ (Cavalcade, 1933). Ο Λόιντ ήταν ένας από τους ιδρυτές της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών και πρόεδρός της από το 1934 εώς και το 1935.[2]

Ο Φρανκ Λόιντ ήταν ο πρώτος Σκωτσέζος σκηνοθέτης που τιμήθηκε με Όσκαρ Σκηνοθεσίας, είναι επίσης ο μοναδικός που κατάφερε να λάβει τρεις υποψηφιότητες για το βραβείο την ίδια χρονιά. Οι ταινίες για τις οποίες βρέθηκε υποψήφιος ήταν η βωβή Η μη Εστεμμένη Βασίλισσα (The Divine Lady, 1929), η μερικώς ομιλούσα Ο Μοιραίος Χείμαρρος (Weary River, 1929) και η ομιλούσα Drag, κερδίζοντας στο τέλος για το Η μη Εστεμμένη Βασίλισσα. Βραβεύτηκε άλλη μια φορά με Όσκαρ Σκηνοθεσίας για την ταινία Καβαλκάντ κι έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για την επική περιπέτεια του 1935 Ναυτική Ανταρσία (Mutiny on the Bounty) που είναι ίσως η πιο αξιομνημόνευτη ταινία του.

Το 1957 βραβεύτηκε με το βραβείο Τζορτζ Ίστμαν για την προσφορά του στο χώρο του κινηματογράφου

August 10, 1960 Died: Frank Lloyd Scottish director Frank William George Lloyd (Frank William George Lloyd, February 2, 1886 - August 10, 1960) was a British director, screenwriter and film producer awarded with two Oscars for directing for the films The Divine Lady (1929) and Cavalcade (Cavalcade, 1933) ). Lloyd was one of the founders of the American Academy of Motion Picture Arts and Sciences and its president from 1934 to 1935.[2] Frank Lloyd was the first Scottish director to be awarded a Best Director Oscar, he is also the only one to receive three nominations for the award in the same year. The films for which he was nominated were the silent The Divine Lady (1929), the part-talking Weary River (1929) and the talkie Drag, ultimately winning for The Uncrowned Queen. He won another Academy Award for Best Director for Cavalcade and received another nomination for the 1935 adventure epic Mutiny on the Bounty, which is perhaps his most memorable film. In 1957 he was awarded the George Eastman Award for his contribution to the field of cinema

Κέικ αλμυρό κίτρινο σαν ήλιος..

 

Κέικ αλμυρό κίτρινο σαν ήλιος...

Περιγραφή Πολύ γρήγορο, ιδιαίτερα νόστιμο και όμορφο κάνει και για μπουφέ αν ψηθεί σε μακρόστενη φόρμα ώστε να κόβεται ωραία σε φέτες.

Τι χρειαζόμαστε:
2 κούπες καλαμποκάλευρο
1 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις (αν θέλετε χωρίς γλουτένη)
3 αυγά χτυπημένα καλά
1 κούπα τριμμένη φέτα (κομμάτια)
1 κούπα γιαούρτι (κεσεδάκι)
1 κούπα λάδι
1 κούπα γάλα
1 φακ. μπέικιν πάουντερ

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κέικ αλμυρό κίτρινο σαν ήλιος...

Αγριολίδης

10 Αυγούστου 1828 πέθανε: Αγριολίδης Τούρκος γενίτσαρος

10 Αυγούστου 1828. Οι Μεσαρίτες χαΐνηδες σκοτώνουν τον Αγριολίδη στα Καπαριανά.
Ο Αγριολίδης είχε σκοτώσει µε την απιστία και την ενέδρα του δούλου του αράπη, 1811 τον Λόγιο.
Με τον φόνο λοιπόν του Αγριολίδη θα εκδικιόνταν οι Καπεταναίοι της Μεσαράς, δυο από τους καλλίτερους και άφοβους χαΐνηδες, άσχετα αν ο Αγριολίδης δεν είχε λάβει µέρος στην επίθεση κατά του Ξωπατέρα.
Η επίθεση κατά της Μονής Οδηγήτριας είχε γίνει αρχές του Φλεβάρη του 1828, οπότε θυσιάσθηκε ο Ξωπατέραs.
Έξη μήνες αργότερα, κατά τις 10 Αυγούστου σκοτώθηκε ο Αγριολίδης. Είπαμε ότι το εγχείρημα αυτό του Μαλικούτη και των συντρόφων του, ήταν µια απερίσκεπτη και ανόητη πράξη, δεν µμπορούσαν όμως οι δράστες του φόνου αυτού, όλοι νέοι όπως ήταν, αγράμματοι και χωρίς βαθύτερη σκέψη, να συλλογισθούν πόσες ολέθριες συνέπειες εις βάρος των άλλων Χριστιανών θα
µμπορούσε να έχει η πράξη των αυτή. Εκτός τούτου οι δράστες του φόνου του Αγριολίδη, είχαν πάρει έως τώρα τις κεφαλές πολλών άλλων αγάδων στην περιφέρεια της Μεσαράς, χωρίς οι Τούρκοι να στραφούν εναντίον των «εγκλείστων» Χριστιανών, που κατοικούσαν μέσα στην πολιτεία του Μ. Κάστρου.
Τους περίµεναν να πολεµήσουν στήθος µε στήθος στην περιφέρεια της Μεσαράς, όχι όμως να βάλουν για αντεκδίκηση σφαγή κατά αόπλων Χριστιανών.
Φαίνεται ότι τον σκοτωµό αυτόν του Αγριολίδη τον έσχεδίαζαν από πολύν καιρό οι Καπεταναίοι.
Κι έπρεπε για να επιτύχουν τον σκοπό των, να συναντηθούν µε τον Αγριολίδη και τη συνοδεία του έξω από τον Πύργο του κι εκεί να του επιτεθούν κι όχι σαν τον Λόγιο, που θέλησε στα 1811 να τον σκοτώσει µέσα στον Πύργο του, όπου τον παρέσυρε ο αράπης δούλος του Αγριολίδη.
Θα έπρεπε να πληροφορηθούν πότε και πια µέρα θα «πόριζε» ο Αγριολίδηs για κανένα κοντινό χωριό η για το Μ. Κάστρο.
Και για να µπορέσουν να πληροφορούνται τις κινήσεις
αυτές του Αγριολίδη θα έπρεπε να βρουν ένα πρόσωπο από το άµεσο περιβάλλον του, που να τους ειδοποιήσει µε πολύ μυστικότητα ότι αύριο θα «πορίσει» ο Αγάς για το τάδε µέρος.
Θάπρεπε ακόµη να υπάρχει το κατάλληλο πρόσωπο, που θα χρησιμοποιούταν ως σύνδεσµο μεταξύ του πληροφοριοδότη και των Καπεταναίων, που βρίσκονταν στο βουνό η κάπου άλλου κρυµµένοι.
Απ’ όλους εκείνους που ασχολήθηκαν µε τον φόνο του Αγριολίδη κανείς δεν µας αναφέρει πως πληροφορήθηκαν ο Μαλικούτης και οι σύντροφοί του την αναχώρηση του Αγριολίδη για το Μ. Κάστρο.
Ό Μουρέλλος κάμνει νύξη περί Χριστιανού «φαμέγιου», που είχε ο Αγριολίδης και ότι αυτός ειδοποίησε τους Καπεταναίους για την αναχώρηση του Αγά του.
Η πληροφορία αύτη του Μουρέλλου είναι ορθή γιατί πράγματι από την καταγραφή της περιουσίας του Αγριολίδη μετά το φόνο του, αποδεικνύεται ότι είχε έναν ρωμιό, σκλάβο όμως κι όχι φαμέγιο που τον εξετίμησε ο Καδής 100 γρόσια.
Ποιος ξέρει πως και από που τον είχε αγοράσει ο Αγριολίδης.
Με αυτόν ασφαλώς θα είχαν έλθει σε επαφή με τρίτο πρόσωπο, ο Μαλικούτης και οι σύντροφοί του και θα του υποσχέθηκαν απελευθέρωση από την σκλαβιά και ασφαλώς και χρηματική αμοιβή και αυτός θα είναι εκείνος που τους ειδοποίησε για την ημέρα που θα αναχωρούσε ο Αγριολίδης στο Μ. Κάστρο, ώστε να λάβουν τα μέτρα τους και να του στήσουν την ενέδρα.
Οι ειδήσεις των Ιστορικών της Κρήτης σχετικά με τον φόνο του Αγριολίδη δεν συμφωνούν μεταξύ των. Υπάρχουν πολλές διχογνωμίες.
Έτσι ό Κριτοβουλίδης, που πρώτος ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό λέγει ότι στις 15 ή 16 του Αυγούστου 1828 ο Μαλικούτης παρέλαβε μαζί του έως 60 άνδρες και προχώρησε προς το χωριό Άγιος Ιωάννης της Μεσαράς, όπου έστησε ενέδρα και σκότωσε 10 Τούρκους και τον Αγριολίδη μέσα σ’ αυτούς, που ήταν, λέγει ο αρχηγός των Τούρκων του Μ. Κάστρου.
Έπειτα έρχεται ο ιστορικός των Σφακίων Παπαδοπετράκης που γράφει αόριστα ότι ο οπλαρχηγός της Μεσαράς Μαλικούτη «εφόνευσε δι’ ενέδρας τον περιώνυμον Άγριολίδην και μετ’ αυτού δέκα Τούρκους».
Μετά τον Παπαδοπετράκην έρχεται ό Ψιλάκης, που σαν καλλίτερα πληροφορημένος, γράφει ότι «ο αναγνωρισθείς αρχηγός της Μεσαράς Ν. Μαλικούτης την 10 Αυγούστου (και όχι στις 15 η 16 Αυγούστου, όπως γράφει ό Κριτοβουλίδης) μετά 60 περί αυτόν, εν οις και ο Μ. Κόρακας, ενήδρευσε περί το χωρίον της Πυργιωτίσσης Kαπαριανά και εφόνευσε (10 Αύγουστου 1828) τον και προ της Επαναστάσεως περιώνυμον Άγαν και προεξάρχοντα τότε καθ’ όλην την ανατολικήν Κρήτην Αγριολίδην μετ’ άλλων δέκα εκ των περί αυτού».
* Αγριολιδης ή Αγριαλίδης ή Αγριαλής (Ηράκλειο Κρήτης, περ. 1785 - Μεσσαρά, 1828).
Τουρκοκρητικός αρχηγός των γενιτσάρων του Μεγάλου Κάστρου (Ηράκλειο).
Ήταν γνωστός για την ωμότητα και τη σκληρότητά του εναντίον των επαναστατών Κρητικών και ιδιαίτερα για τις ανελέητες σφαγές γυναικόπαιδων σε όλη τη διάρκεια των κινημάτων στην Κρήτη.
Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο του Νικολάου Σταυρινίδη «Ο Καπετάν Μιχάλης Κόρακας και οι συμπολεμιστές του» σ. 148-151)
(Φωτο: Το φρούριο του Αγριολιδη.Το σημείο που σκοτώθηκε ο ηρωικός Δ.Λόγιος το 1811. Ο Δ.Λόγιος)
/https://www.facebook.com/108949700508183/posts/343789303690887/

Η κρυμμένη προσευχή του αρχαιοελληνικού αλφαβήτου

 

Η κρυμμένη προσευχή του αρχαιοελληνικού αλφαβήτου

Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.
Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.
Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα Ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα ακόλουθα:
“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”
Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:
“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,
Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ
ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,
Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ
ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.
Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.
Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε την σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:
Αλ = Ο νοητός ήλιος.
Φά-ος = το φώς.
Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).
Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν.
Γα = Γή (δωρικός τύπος).
Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.
Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.
Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.
Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.
Ίγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.
Ζη = προστ. ρημ. ζώ.
Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.
Θη = προστ. ρημ. θέτω.
Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).
Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά).
Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)
Νύξ = (ουσ.) νύχτα.
Ο = (αναφ.) το οποίο, που.
Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).
Απόδοση:
Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!
Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται..
Διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ελληνικής ψυχής τους...
[Πηγή ellinikoarxeio.com]
http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/03/h-krymmenh-prosefxh-tou-arxaioellhnikoy-alfavhtou.html

Γιάννης Φλερύ (1914 - 10 Αυγούστου 2001),

 

10 Αυγούστου 2001 πέθανε: Γιάννης Φλερύ Έλληνας χορογράφος και χορευτής

Ο Γιάννης Φλερύ (1914 - 10 Αυγούστου 2001), καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Παπαντωνόπουλου, ήταν Έλληνας χορογράφος, με σημαντικό έργο στο χώρο του ελαφρού θεάτρου και κυρίως της επιθεώρησης και της οπερέτας.
Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1914. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, το 1937, είχε παρτενέρ τη Λίζα Ποζέλι και αργότερα τη Μπέλα Σμάρω. Το 1943, γνώρισε τη Λίντα Άλμα, στο βαριετέ «Παναθήναια», στο τέρμα της Λεωφ. Αλεξάνδρας, όπου χόρευε. Μαζί με την Άλμα, έκαναν καριέρα για 28 χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1946 η διάσημη Γαλλίδα τραγουδίστρια Εντίτ Πιάφ τους είδε να χορεύουν στο Παρίσι, στο καμπαρέ «Μαϊάμι» και στη συνέχεια συνεργάστηκε με το ζευγάρι στο θέατρο «Ετουάλ».

Εκτός από χορευτής σε παραστάσεις, αργότερα έκανε και χορογραφία σε πάνω από 40 ελληνικές ταινίες, όπως μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Τελευταία του δουλειά ήταν στο έργο «Βίρα τις Άγκυρες» το οποίο ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο

Απεβίωσε στις 10 Αυγούστου 2001.

Κύρβα, Ο άγγελος με τις μαργαρίτες

 
Κύρβα, Ο άγγελος με τις μαργαρίτες, Βιβλιοεπιλογή 2012, σελ. 366

Η Μαρίνα Σαμπροβαλάκη που υπογράφει με το ψευδώνυμο Κύρβα, ξεκίνησε από την ποίηση, και μάλιστα την παραδοσιακή κρητική του ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου, τόσο του ανομοιοκατάληκτου όσο και της ζευγαρωτής ομοιοκαταληξίας της μαντινιάδας, για να καταλήξει στην πεζογραφία. Έχουμε ήδη παρουσιάσει τα βιβλία της «Ξεφύλλισμα ψυχής» και «Το πέρασμα του ερωδιού», που είναι και τα δυο ποιητικά. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το τελευταίο της βιβλίο, ένα πεζογράφημα με τίτλο «Ο άγγελος με τις μαργαρίτες».
Συνήθως τα πεζογραφήματα τα κατατάσσουμε είτε στα διηγήματα, όταν είναι ολιγοσέλιδα, είτε στα μυθιστορήματα, όταν είναι πολυσέλιδα, χαρακτηρίζοντας τα ενδιάμεσα ως νουβέλες. Το πεζογράφημα όμως αυτό ξεφεύγει από αυτές τις κατηγοριοποιήσεις. Ως πολυσέλιδο θα έπρεπε κανονικά να ανήκει στο είδος του μυθιστορήματος. Δεν ανήκει όμως, και πολύ σωστά αφήνεται κενός ο χαρακτηρισμός του. Αν θέλαμε να του δώσουμε έναν κατά προσέγγιση χαρακτηρισμό, θα το ονομάζαμε ως «αυτοβιογραφικές εξομολογήσεις».
Οι αυτοβιογραφικές αυτές εξομολογήσεις παίρνουν κάποιες φορές τον χαρακτήρα του εσωτερικού μονόλογου, του άτακτου συνειρμού που ονομάζεται και «χείμαρρος συνείδησης» (stream of consciousness). Συνήθως όμως αναφέρονται σε συγκεκριμένα επεισόδια από τη ζωή της αφηγήτριας που επικεντρώνονται στον Νώνη, τον νεκρό αγαπημένο, με παρέμβλητες ιστορίες και αναμνήσεις, από την παιδική κυρίως ηλικία. «Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθήτρια…. Ο αναστεναγμός με γύρισε στο παρόν μου» (σελ. 163-168). Τέλος έχουν και μια δόση μαγικού ρεαλισμού, με τη «σκιά» του αγαπημένου όχι να την ακολουθεί, αλλά να την οδηγεί στο «βράχο» τους σε κάποιες αφηγήσεις.
Η γραφή της Κύρβα, καθώς έχει ήδη μια μακρά θητεία στην ποίηση με τρία βιβλία, είναι σε μεγάλο βαθμό λυρική. Είναι ένα «ξεφύλλισμα ψυχής», όπως το πρώτο της βιβλίο που έχει αυτόν τον τίτλο, όπου και πάλι πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος.
Όμως ας δώσουμε ένα χαρακτηριστικό λυρικό απόσπασμα, ως δείγμα γραφής:
«Το μελαγχολικό απόγευμα του Μάρτη, τα σύννεφα έκλεβαν το τελευταίο ροζ από το φως του Φοίβου μου, προσφέροντάς το στο χλωμό φως του αδελφού του ήλιου που έδυε. Αλαργόφεγγε στ΄ ουρανού τ΄ ακρόκορφα και στου Άδη τα πυκνοϋφασμένα σκοτάδια, αποδεχόμενος θαρρετά την ροή της νομοτέλειας και της μοίρας. Ο Αυγερινός μου, έκλεινε γλυκά τα κουρασμένα βλέφαρα σε έναν ύπνο βαθύ, λυτρωτικό» (σελ. 11-12).
Δίπλα όμως στον αρκαδικό λυρισμό που τον εμπνέει ο γενέθλιος τόπος (η Μαρίνα Σαμπροβαλάκη κατάγεται από την Βαϊνιά, ένα χωριό έξω από την Ιεράπετρα που βρίσκεται στα ριζά ενός βουνού) υπάρχει και ο στοχασμός πάνω στην σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, πάνω στην υπαρξιακή συνθήκη του ανθρώπου, πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμη η Μαρίνα είναι σε αρκετά σημεία διδακτική-παραθέτει μάλιστα και δυο στροφές από την «Ιθάκη» του Καβάφη. Ο διδακτισμός αυτός όμως δεν ξενίζει, καθώς είναι απότοκος εμπειριών και καταστάσεων που έχει βιώσει η αφηγήτρια. Τέλος είναι αναπόφευκτο να εμφιλοχωρήσουν και κάποια λαογραφικά στοιχεία στην αφήγησή της.
«Αρκετά τέτοια βράδια, ερχότανε και καθότανε η κουκουβάγια στην κορυφή του στύλου της ΔΕΗ και φώναζε πάνω απ΄ τα κεφάλια μας. Πετούσαν μικρές πέτρες να τη διώξουν, γιατί όπως πίστευαν, δεν ήταν «καλό προμήνυμα» (σελ. 257).
Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές θυμήθηκα ένα ανάλογο επεισόδιο από την παιδική μου ηλικία. Μόλις είχε νυχτώσει. Καθόμασταν με την μητέρα μου στην αυλή. Ένα πουλί, μια ζάρα, ήλθε και κάθισε σε ένα κοντινό δέντρο, κρώζοντας «κλαψιάρικα». -Διώξε το, διώξε το, μου κάνει τρομαγμένη. Την έκφραση τρόμου που είχε το πρόσωπό της δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Αυτά ως προς τα γενικά χαρακτηριστικά του έργου. Ως ξεχωριστά υφολογικά χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε τα εξής:
Η Σαμπροβαλάκη χρησιμοποιεί συχνά το εφέ της αποστροφής. Η αφηγήτρια απευθύνεται κυρίως στον νεκρό αγαπημένο και στο αγαπημένο της καναρίνι, τον φιρφιρίκο, αλλά και σε άλλα πρόσωπα. Χρησιμοποιεί επίσης πολύ συχνά λαϊκές εκφράσεις, μαντινιάδες και αποφθέγματα, δίνοντας ένα τόνο αυθεντικότητας στις εξομολογήσεις της. «Ακόμα και ο αητός πρέπει να υποφέρνει/ να δούνε τα μικιά πουλιά ότι τα καταφέρνει», «Άλλοι παπάδες ήρθανε, άλλα χαρτιά κρατούνε», «Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια», «Γελά καλά όποιος γελά τελευταίος», «Ο Αύγουστος επάτησε στην άκρα του χειμώνα», κ.ά. Τέλος δημιουργεί ένα μίνι εφέ απροσδόκητου, δίνοντας έμφαση ταυτόχρονα, με το να χρησιμοποιεί μπροστά από κάποιες λέξεις αποσιωπητικά. Έτσι διαβάζουμε για παράδειγμα:
«Ο κοσμάκης-μέσα και η χάρη μου-πληρώνει με τον τίμιο μόχθο και ίδρω του, ενώ οι μακρυχέρηδες της πολιτικής-κάθε κανόνας με την εξαίρεσή του-παίρνουν δάνεια ενός φεγγαριού για το πολιτικό άλλοθί τους, σπεύδοντας να το ξεπληρώσουν οσονούπω, επισήμως και με τη βούλα, με τα δωράκια της… διαπλεκόμενης, διεφθαρμένης, πολιτικής κουμπαριάς. Οι… απαπούτσωτοι γάτοι, γίνανε… χρυσοπαπουτσωμένες σταχτοπούτες του πολιτικού κουρμπετιού» (σελ. 37-38).
Το υφολογικό αυτό χαρακτηριστικό το χρησιμοποιεί και ο Θέμος Κορνάρος στο βιβλίο του «Το νησί των σημαδεμένων», που δεν είναι άλλο από τη Σπιναλόγκα. Στην παρουσίαση που του έκανα στο ηλεκτρονικό περιοδικό Λέξημα γράφω: «Παρεμπιπτόντως, ο Κορνάρος κάνει κατάχρηση αυτών των τριών τελειών, που μπαίνουν σαν να προετοιμάζουν ένα εφέ έκπληξης με μια μη αναμενόμενη λέξη. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Κι έπρεπε να κρατώ το πιρούνι, σαν υπηρέτης του, μια ώρα μπροστά στο στόμα του… μωρού κι εκείνος να μη με προσέχει καθόλου» (σελ. 44). Το ...μωρό είναι ο γείτονάς του τον οποίο περιποιείται». Έτσι πορεύτηκαν οι λεπροί της Σπιναλόγκας: βοηθώντας αυτοί που ήταν σε καλύτερη κατάσταση τους πιο ανήμπορους.
Θα παραθέσω ακόμη κάποιους κανονικούς ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους, καθώς είναι πια χόμπι μου να τους ανιχνεύω σε πεζά κείμενα ή σε ελεύθερο στίχο, που έχουν γραφεί προφανώς εντελώς ασυνείδητα.
«…όταν τα άλλα δίπλα μου κοιμούνται ησυχασμένα» (σελ. 22).
«…και κάθε άγριο μέσα μου μερώνει, άγγελέ μου» (σελ. 24).
«Χίλιες φορές τα διάβηκα τα μονοπάτια ετούτα» (σελ. 24).
«Ολόχαρος ο έρωτας, στο άρμα της κάθε μέρας» (σελ. 75.
«Τριαντάφυλλα κι ασφόδελοι, κρίνα και πικροδάφνες» (σελ. 75).
«…τους σπόρους του καναβουριού τριγύρω στο κλουβί του» (σελ. 213).
Το βιβλίο αυτό της Σαμπροβαλάκη, πέρα από τις άλλες λογοτεχνικές αρετές του, έχει μια συγκινητική ειλικρίνεια. Είμαι σίγουρος ότι θα συναρπάσει τον καθένα.

Μπάμπης Δερμιτζάκης

http://lexima.gr/lxm/read-1741.html 

Στο έργο, η ηρωίδα η «Ναρίμα», αδειάζει με ευλάβεια την καρδιά της. Ξεδιπλώνει τα συναισθήματα μιας αγάπης αιώνιας και τον βαθύ πόνο που ο θάνατος του λατρεμένου «Νώνη» άφησε στην τρυφερή καρδιά της τον Μάρτη του 2010. Η πικρή μοίρα που είχε προσδιορίσει την πορεία της αγάπης τους, συνέχιζε να γράφει, σφραγίζοντάς την με τον οδυνηρό επίλογο του θανάτου του. Πέταξε σε ουράνιους τόπους, αφήνοντας έρημο τον παράδεισό τους.


«Η πλάνη και το ψέμα δολοφονούν την αγάπη» έλεγε ο Νώνης στην λατρεμένη σύντροφο της πληγωμένης του καρδιάς, και ήταν ακόμα μια πικρή διαπίστωση.
Το έργο, ένα ρέκβιεμ, μια πένθιμη ωδή στον αρχάγγελο του Λυβικού, που όπως αναφέρεται στο έργο,
«σαν άριστος κεραμέας, συγκολλούσε με άμετρη αγάπη και υπομονή το εύθραυστο αγγείο της ψυχής της αγαπημένης του Ναρίμας. Η ευτυχία της αγαπημένης του, ήταν το κύριο μέλημά του».
Ένα χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου που δυστυχώς, για τους ήρωες του έργου, ήρθε τραγικά νωρίς. Το κύκνειο άσμα του λατρεμένου Νώνη, οδηγεί όλους σε μονοπάτια βαθύτερων νοημάτων ζωής, σε ανώτερες πνευματικές καταστάσεις με αποκορύφωμα το μετα-φυσικό, την συνέχιση της αλήθειας της δικής τους αιώνιας αγάπης πέρα από το φυσικό.
Ο Όρμος των Αγγέλων, ο παράδεισος της αγάπης τους, είναι ο τόπος που άφησε την τελευταία πνοή του ο Νώνης.
Την θέση του αγαπημένου συντρόφου στην καρδιά της ηρωΐδας, έχει τώρα πια «ο Φιρφιρίκος» το καναρίνι. Η επιλογή δεν έγινε τυχαία. Συμβολίζει την ανθρώπινη ανυπαρξία, την συναισθηματική ξηρασία και την μοναδικότητα του σπάνιου ήθους και αλήθειας της ψυχής του. Ο Φιρφιρίκος είναι ο σύντροφος στην μοναχικότητα της ηρωΐδας, ο φίλος στα πικρά και στα γλυκά.
Δεν είναι τυχαίο που μετά το θάνατό του, η ηρωΐδα ζει με την ανάμνηση εκείνου. Είχε πάρει μαζί του φεύγοντας τα κλειδιά της καρδιάς της και του παραδείσου τους.
Το έργο είναι αλήθειες συμπυκνωμένες, αποκρυπτογραφημένες, που το κλειδί της αποκάλυψής τους είναι σκεπασμένο κάτω από τη σάρκα του κειμένου. Αν αλλάξετε τα ονόματα των πρωταγωνιστών, το έργο είναι για όλους εσάς όπως είναι και για την συγγραφέα. Η αληθινή αγάπη των κεντρικών ηρώων του έργου «Ο Άγγελος με τις μαργαρίτες» είναι το προσωπικό βίωμα της συγγραφέως.
Η συγγραφέας έντυσε τη δική της αλήθεια με σύνθετα στοιχεία μύθου συναισθήματος και ορθολογισμού. Πασχίζει να αποκρύψει, και παράλληλα καλεί να αποκαλύψετε με τη δική σας γνωστική δύναμη την κάθε ψηφίδα της αλήθειας και του μύθου.
«Αγαπημένε Νώνη, βιάστηκες. Η αγαπημένη σου δασκάλα, που ήξερες, γονάτισε, παραδίνοντας όλα τα κουράγια της. Γιατί κι εσύ μ΄ έμαθες να σ΄αγαπώ, καλέ μου. Το ακριβότερο μάθημα της ζωής μου. Της έλειψε έτσι η θαλπωρή της αγκαλιάς σου. Δεν ήθελε άλλους μαθητές. Της αρκούσες εσύ. Βλέπεις τριγύρω; Το διδακτήριό μας έκλεισε μετά τον θάνατό σου. «Κλειστόν λόγω θανάτου».
Σήμερα, καλέ μου μαθητή, της απέμεινε μόνο η σιωπή του νου και η αλήθεια της καρδιάς. Άντε κι αν, σκαλίσεις βαθιά, να ξεθάψεις και καμιά σπίθα χαράς, σαν ετούτη εδώ που μου χάρισες. Αλήθεια, πρόλαβες να πάρεις μαζί σου το πρώτο ποίημα της αγάπης μας, εκείνο που σου είχα χαρίσει στις 19 του Μάρτη;
Αγαπημένε μου, πήρες όμως μαζί σου το κόκκινο τριαντάφυλλο ακουμπισμένο πλάι στο μάγουλό σου και τη γαμήλια ανθοδέσμη μας με τα κατάλευκα τριαντάφυλλα ακουμπισμένα πάνω στο μπεζ κουστούμι που είχαμε αγοράσει στο τελευταίο ταξίδι στην Αθήνα. Πόσο όμορφος Ήλιε μου, έφευγες!»

Ηλίας Βουτιερίδης (1874 - 10 Αυγούστου 1941)

 

10 Αυγούστου 1941 πέθανε: Ηλίας Βουτιερίδης Έλληνας συγγραφέας

Ο Ηλίας Βουτιερίδης (1874 - 10 Αυγούστου 1941) ήταν Έλληνας ιστορικός της ελληνικής λογοτεχνίας, ποιητής, πολεμιστής και δημοσιογράφος.
Βιογραφία

Γεννήθηκε στο Σουλινά στη Ρουμανία όταν ο πατέρας του υπηρετούσε εκεί ως προξενικός υπάλληλος. Στην Κρητική επανάσταση του 1897 συμμετείχε ως εθελοντής, έγραψε δε και εξέδωσε με έξοδα της Επαναστατικής Επιτροπής της Κρήτης την Ιστορία της Κρητικής Επανάστασης του 1897. Το 1900 εξέδωσε τη ποιητική του συλλογή «Σύννεφα».

Από το 1903 συνεργάσθηκε με το δημοτικιστικό περιοδικό Νουμάς που εκδιδόταν από τον Δ. Ταγκόπουλο. Μεγάλο μέρος δε αυτού το έγραφε ο Βουτιερίδης με τα ψευδώνυμα «Γρίφιλος», «Γοργίας», «Σταύρος Λαμπέτης» και «Τίμωνας».

Ο Βουτιερίδης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές του ακραίου δημοτικισμού. Αντίθετα στη τέχνη του παρόλο ότι ήταν συντηρητικός δεν παρέμεινε μακριά από την επίδραση των νεωτεριστικών ιδεών της εποχής του.

Ως δημοσιογράφος υπήρξε από τους επιφανέστερους στην εποχή του και είχε χρηματίσει δύο φορές Πρόεδρος της Ενώσεως Συντακτών των Αθηναϊκών εφημερίδων το 1920 και 1923. Υπήρξε επίσης Καθηγητής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου καθώς επίσης και Γραμματεύς στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

Η σύζυγός του, Ναταλία, απεβίωσε το 1982. Από τον γάμο τους απέκτησαν έναν γιο, τον Περικλή.
Εργογραφία

Στο έργο του εκτός από την Ιστορία της Κρητικής επανάστασης, συγκαταλέγεται η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (δίτομο έργο για το διάστημα 1453-1800, εκδόθηκε το 1924- 1927, η Σύντομη Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (καλύπτει το διάστημα 1000-1930 και εκδόθηκε το 1933), Νεοελληνική Στιχουργική (1929) και πολλές μεταφράσεις αρχαίων λυρικών. Επίσης δημοσίευσε πολλές ποιητικές συλλογές, δράματα καθώς και μεταφράσεις.

Εκλέρ με κρέμα και γλάσο σοκολάτας

Τι χρειαζόμαστε:

100 γρ. βούτυρο
130 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις, κοσκινισμένο
1 φλ. νερό
4 αυγά
100 ml κρέμα γάλακτος
2 κουταλιές μπράντι ή κονιάκ
1 1/2 φλιτζάνι κρέμα ζαχαροπλαστικής (απλή ή σοκολατένια)
200 γρ. σοκολάτα κουβερτούρα, λιωμένη
100 γρ. λευκή σοκολάτα, λιωμένη


Φτιάχνει
50 μικρά εκλέρ

Πως το κάνουμε:
Διαβάστε περισότερο: Εκλέρ με κρέμα και γλάσο σοκολάτας