ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ της Φιλίτσας Σοφιανού-Mullen

γραμματόσημο σειρά Αγριολούλουδα της Ελλάδας φ.Μ.Κυμάκη

 

 πηγή : http://www.onestory.gr/post/28818998802
ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ
της Φιλίτσας Σοφιανού-Mullen * .

«Έρωτας είναι χάρη που σου κάνει κάποιος.»
Γύρισα και τον κοίταξα ξαφνιασμένος. Πρώτη φορά έβγαιναν τέτοια λόγια, αποφθεγματικά από το στόμα του. Ψαράς ήταν, απλός άνθρωπος, που σπάνια έλεγε μια πρόταση σωστή.
Συνέχιζε να κοιτάζει με μάτια μισόκλειστα τη θάλασσα τη μεσημεριανή. Το ένα χέρι, μισό κρεμόταν στο πλάι. Το άλλο το αριστερό κρατούσε με τέσσερα δάχτυλα σφιχτά το ποτήρι—κρύο νερό και δυο σταγόνες τσίπουρο, ίσα-ίσα να πάρει τη γλυκιά καυτή γεύση του καλοκαιριού.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα συμβουλή. Για δεύτερη φορά χαλούσα αρραβώνα και είχα πιάσει πάτο. Το πτυχίο κορνιζαρισμένο στον τοίχο εδώ και οχτώ χρόνια κι εγώ να μπαλώνω δίχτυα και να χωρίζω τη μαρίδα απ’ τη σαρδέλα με το θείο Νότη. Δεύτερος ξάδερφος του πατέρα μου και πριν τον χρειαστώ είχα καμιά δεκαπενταριά χρόνια να τον δω. Παλιά περνούσαμε κάθε Πάσχα και Φώτα μαζί, με άλλους θείους και ξαδέρφια, ο θείος Νότης πίσω-πίσω στις φωτογραφίες για να μη φαίνεται η αναπηρία. Η γυναίκα του σινιαρισμένη με μαλλιά φουσκωτά από το κομμωτήριο πάντα μπροστά.
Δε θυμάμαι ποιά ήταν η πρώτη μου παιδική αντίδραση στην αφύσικη απουσία δεξιού χεριού και αριστερού αντίχειρα. Θυμάμαι όμως τη μάνα μου να λέει πως όταν ήταν έντεκα-δώδεκα χρονών είχε βρει με την τσακαλοπαρέα μια άσκαστη βόμβα κάτω στα τσαίρια. Την παίδεψαν με ξύλα και με πέτρες ώσπου έσκασε και πήρε ετεροχρονισμένα την εκδίκησή της: ένα άλλο – για μένα ανώνυμο – μικρό, χίλια κομμάτια, κι ο Νότης ξαφνικά να νιώθει τη σάρκα να χωρίζεται από τον εαυτό της. «Τυχερός ήταν μέσα στην ατυχία του,» μου έλεγε στο τέλος κάθε εξιστόρησης. «Γι’ αυτό να προσέχεις κι εσύ, και να μ’ ακούς, και να μη τρέχεις έτσι σαν να σ’ έχουν βάλει νέφτι στον κώλο.» Απαραίτητο το άσχετο δίδαγμα.
«Χάρη είναι ο έρωτας,» ξανάπε. «Χάρη που κάνουμε ο ένας στον άλλο. Με βλέπεις και με ξέρεις. Ποια γυναίκα θα ερχόταν μαζί μου; Ποια γυναίκα θα μού ‘κανε τη χάρη αυτή να νιώσω κι εγώ σαν τους άλλους, αν δεν της έκανα χάρη κι εγώ;»
Πολλές φορές το είχα απορήσει αυτό για το Νότη. Τί έκανε τη θεία Λέλα να τον αγαπήσει; Το μάτι της έλαμπε από αισθησιασμό και το στόμα της μόνιμα μισάνοιχτο σε ένα πονηρό χαμόγελο, ακόμη και στις παλιές φωτογραφίες απ’ το Πάσχα του ’73.
«Όταν μου την προξένεψαν ήταν γκαστρωμένη επτά μηνώνε. Αγνώστου πατρός. Υποσχέθηκε θα τό ‘δινε το παιδί, αρκεί να την έπαιρνα από κει που ήταν δαχτυλοδειχτούμενη. Το έκανα. Ήταν νέα και σπαρταριστή και λάγνα, παρά τη γκοιλιά και τις μπρησμένες πατούσες. Τί μάνα θα γινότανε στο δικό μου παιδί σκέφτηκα αν τόσ’ εύκολα άφηνε τούτο; Τι γυναίκα θα ‘ταν για μένα αν άλλαζε έτσι εύκολα για να γλυτώσει; Είχα αμφιβόλιες. Όχι για πολύ. Το αίμα μου έβραζε. Τραβούσα το παλαμάρι με το ένα χέρι πιο γρήγορα απ’ τους άλλους με τα δυό. Ήθελα γυναίκα. Κι εκείνη ήθελε τη ζωή της. Η χάρη που σου έλεγα. Η χάρη που σε δροσίζει το καλοκαίρι και σε ζεσταίνει το χειμώνα. Κλείνεις τα μάτια και δε βλέπεις τίποτα—ούτε πίστη, ούτε απιστία, ούτε χέρια, ούτε δάχτυλα, ούτε λάμψεις, ούτε μωρά, ίσως μόνο τις γρίλιες στο πεντζούρι με λίγο μεσημεριανό ήλιο. Το άλλο κορμί σου κάνει τη χάρη. Κι εσύ του κάνεις τη χάρη. Αυτή είναι η μπαλάντζα.»
Ποτέ δεν το είχα δει έτσι το μεγάλο αυτό θέμα του έρωτα. Να περιμένεις τόσα από τον άλλο, να φοβάσαι να δοθείς, να μετράς και να αντισταθμίζεις, να διυλίζεις τον κώνωπα μα άξονα πάντα τον εαυτό σου, το κέντρο σου το κέντρο του κόσμου. Και η άλλη; Μάλλον τα ίδια, γι’ αυτό δεν υπήρχε η τέλεια σύγκλιση, με το χρόνο μάλλον απόκλιση, σαν αστέρια που συναντώνται για μια στιγμή στο σύμπαν και χωρίζουν.
Του Νότη ο ορισμός για τον έρωτα ήταν απρόσμενος στη ζέστη του Αυγούστου, απρόσμενος γιατί ήταν του Νότη, του ήσυχου, του αγαθού, του λιγομίλητου. Έκλεισα για λίγο τα μάτια, κι είδα κι εγώ τις γρίλιες που έλεγε, σαν να ήταν το σταθερό ταμπλό κάθε ερωτικής πράξης. Λίγο φως και δυο κορμιά να κάνουν χάρη το ένα στο άλλο. Πως δεν το είχα σκεφτεί έτσι ποτέ; Τόσο απλό και αρχέτυπο, σαν την ουσία του σύμπαντος;
Ακούμπησα το χέρι στην πίσω τσέπη του τζιν, ένιωσα το κινητό μου, δίστασα.
«Κανόνισε,» μου είπε, «κανόνισε.»
Πριν ακολουθήσω κι εγώ το βλέμμα του στην αχνάδα του ορίζοντα, είδα ένα μικρό χαμόγελο να πάλλεται στο μαυρισμένο πρόσωπο του ψαρά.

Η Φιλίτσα Σοφιανού-Mullen διδάσκει γραφή και λογοτεχνία εδώ και 28 χρόνια. Από την Αμερική και πάλι στη Ελλάδα και τώρα στη Βουλγαρία. Γράφει από ανάγκη (όταν η νύχτα σκεπάζει τα ασιδέρωτα και μένει μόνο η λάμψη της οθόνης). Μα η γλώσσα της διχάζεται (Αγγλικά ή Ελληνικά;) και πολλές φορές σιωπά. Κι ύστερα έρχονται οι οπτασίες που απαιτούν να γίνουν λέξεις και πιάνει πάλι την παλιά της τέχνη.
[ facebook ] [ e-mail ]

τα «Μυστήρια της Αγίας Σοφίας»

Του ΝΙΚΟΥ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ
Δημοσιογράφου –Συγγραφέα-Τουρκολόγου

Από την πρώτη στιγμή που η Κωνσταντινούπολη έπεσε στους Οθωμανούς και ο Μωάμεθ ο Φατίχ εισήρθε καβάλα στο άσπρο άλογό του στην Αγία Σοφία, (όπου επί αρκετή ώρα, σύμφωνα με τουρκικές πηγές, έμεινε ακίνητος να κοιτάζει με έκσταση τον Παντοκράτορα στον τρούλο ενώ η εντυπωσιακή αυτή σκηνή έχει αποθανατιστεί και σε μια τουρκική ιστορική κινηματογραφική ταινία), ο μεγάλος αυτός ναός της Ορθοδοξίας έγινε το επίκεντρο διαφόρων μύθων και θρύλων που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους κατακτητές..προκαλώντας ένα έντονο δέος για το μεγαλούργημα αυτό της Ορθοδοξίας που τώρα το είχαν περικυκλώσει οι τέσσερις οθωμανικοί μιναρέδες….

Τα τελευταία χρόνια όμως ορισμένα γεγονότα με επίκεντρο την Αγία Σοφία και με αποκορύφωμα την απροσδόκητη εμφάνιση το καλοκαίρι του 2008 του Άγγελου στον Τρούλο, έχουν δημιουργήσει στους Τούρκους ένα έντονο κλίμα καχυποψίας και φόβου για τα μελλούμενα. Παράλληλα επανήλθαν στην επιφάνεια όλοι εκείνοι οι θρύλοι που κατά καιρούς είχαν συγκλονίσει και είχαν προκαλέσει στους μουσουλμάνους μια χαρακτηριστική φοβία για την εκ νέου ανάδυση της ορθόδοξης χριστιανικής ταυτότητας του ναού και τις κοσμογονικές συνέπειες αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος, παρά του ότι λειτουργούσε μέχρι το 1934 σαν μουσουλμανικό τέμενος.

Έτσι τον περασμένο Ιανουάριο, (20/1/2012), η μεγάλης κυκλοφορίας τουρκική εφημερίδα, Σαμπάχ, παρουσίασε ένα πραγματικά καταπληκτικό αφιέρωμα για τα «Μυστήρια της Αγίας Σοφίας», (Ayasofya’ nın gizlemleri), όπου αποτυπώνεται με γλαφυρό τρόπο αυτό το κλίμα φοβίας που έχει καταβάλει τελευταία τους Τούρκους για τα όσα υπάρχουν κρυμμένα μέσα στον Ιερό Ναό και τα όσα προμηνύονται να συμβούν τα επόμενα χρόνια.

Το πρώτο σημαντικό στοιχείο από αυτό το αφιέρωμα, είναι μια αδιόρατη φοβία που διακρίνεται από τους Τούρκους στους κρυμμένους σταυρούς, συμβολικούς και μη, που υπάρχουν στο εσωτερικό του ναού, αλλά και στην κάτοψη όπως αυτή μπορεί κάποιος να την διακρίνει από ψηλά. Έτσι μεγάλο δέος παρατηρείται για τον λεγόμενο, (όπως τον αναφέρουν χαρακτηριστικά οι Τούρκοι ), «Σταυρό του αποστόλου αγίου Ανδρέα», ο οποίος όπως είναι γνωστό είναι ο ιδρυτής της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα λοιπόν με την Σαμπάχ, στην οροφή του ναού υπάρχει ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα σε διαγώνιο μορφή, ένα σημαντικό σύμβολο που όχι μόνο δεν χάθηκε στους αιώνες της οθωμανικής κατοχής αλλά δεσπόζει με όλη την συμβολική σημασία του. Παράλληλα και ο «Σταυρός του Ιουστινιανού» τρομάζει τους Τούρκους καθώς οι θρύλοι αναφέρουν για ένα πανάρχαιο κειμήλιο που βρίσκεται μυστικό στην Αγία Σοφία και μάλιστα προέρχεται από την Αίγυπτο και έχει τρομακτική δύναμη. Γενικότερα η κατασκευή του μεγάλου αυτού ορθοδόξου αρχιτεκτονικού αριστουργήματος, σύμφωνα με τις ίδιες τις τουρκικές πηγές, βασίστηκε στο χριστιανικό σύμβολο του Σταυρού και το γεγονός αυτό εμπνέει το δέος αλλά και μια αδιόρατη φοβία για την μελλοντική επάνοδο της Αγίας Σοφίας στον φυσικό της κάτοχο, δηλαδή στην Ελληνορθόδοξη λατρεία.

Αλλά εκτός από τους σταυρούς, οι Τούρκοι αναφέρουν και άλλα μυστήρια και τρομακτικά για τους ίδιους που υπάρχουν στο εσωτερικό του ναού. Έτσι, όπως αναφέρει ο θρύλος, είναι γνωστό ότι μετά την μετατροπή του ναού σε μουσουλμανικό τέμενος κτίστηκε το γνωστό Μιχράμπ, (το μουσουλμανικό σημείο της προσευχής), που εμφανίστηκε στην ανατολική πλευρά του ναού προς την κατεύθυνση της Μέκκας. Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με τους τουρκικούς θρύλους μπροστά από το Μιχράμπ βρίσκεται θαμμένο ένα φέρετρο κατασκευασμένο από επίχρυσο μπρούντζο. Στο φέρετρο αυτό κείτεται η σωρός της βασίλισσας Σοφίας, (προφανώς γίνεται ταύτιση με την αγία Σοφία). Αυτή η βασίλισσα Σοφία και το φέρετρό της συνδέεται, σύμφωνα με τους τουρκικούς θρύλους, με μια «εντολή» που έχει περάσει δια μέσω των αιώνων μέχρι σήμερα. Η εντολή αυτή αναφέρει ότι δεν πρέπει κανένας να πειράξει αυτό το φέρετρο ούτε καν να το ακουμπήσει. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε, σύμφωνα με τον θρύλο αυτό, θα προκληθεί η «έγερση» της βασίλισσας Σοφίας και τότε ένας τρομακτικός θόρυβος θα τραντάξει όλο το οικοδόμημα του ναού προκαλώντας σεισμικά εσχατολογικά γεγονότα που τρομάζουν τους Τούρκους.

Αλλά ο θρύλος της βασίλισσας Σοφίας έχει και συνέχεα. Σύμφωνα λοιπόν με τις τουρκικές αναφορές, το φέρετρο αυτό προστατεύουν τέσσερις αρχάγγελοι που βρίσκονται πάνω στον Θόλο του ναού. Οι αρχάγγελοι αυτοί, όπως αναφέρουν και πιστεύουν οι Τούρκοι, είναι οι Τζεμπραΐλ, Μιχαήλ, Ισραφήλ και Αζραήλ. Σύμφωνα πάντα με τους Τούρκους, ο Τζεμπραήλ προστατεύει τους βυζαντινούς αυτοκράτορες, ο Μιχαήλ τον ναό από τις εχθρικές επιθέσεις, ενώ οι Τζεμπραήλ και Ισραφήλ ήταν οι αγγελιοφόροι των γεγονότων από τις πολεμικές επιχειρήσεις στους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Και οι τέσσερεις αυτοί αρχάγγελοι έχουν ταχτεί μετά την πτώση της Πόλης να προφυλάσσουν το φέρετρο της βασίλισσας Σοφίας από τον κίνδυνο κάποιος βέβηλος να το ανοίξει και να επέλθει η Δευτέρα Παρουσία.

Ένας άλλος σημαντικός μύθος που αναφέρουν οι μουσουλμάνοι είναι ο θρύλος του «Κρυμμένου Πατριάρχη» που μοιάζει με τον ελληνικό θρύλο για τον κρυμμένο παπά. Όπως αναφέρει η τουρκική παράδοση, στο νότιο μέρος του ναού υπάρχει ένας στενός διάδρομος που οδηγεί σε μια παμπάλαια αραχνιασμένη και πολύ μυστήρια πύλη για την οποία ο θρύλος την αναφέρει σαν την «Κλειστή Πύλη». Σύμφωνα με τις τουρκικές αναφορές, όταν ο Μωάμεθ ο Φατίχ μπήκε στην Κωνσταντινούπολη ο τελευταίος ελληνορθόδοξος Πατριάρχης μαζί με τους συνοδούς του τελούσε στο σημείο αυτό Θεία Λειτουργία. Μόλις οι οθωμανικές ορδές εισέβαλαν στον ναό, ο Πατριάρχης και όλη η συνοδεία του εισήλθε μέσα στην πύλη αυτή η οποία έκλεισε και από τότε χάθηκαν ενώ η πύλη έμεινε ερμητικά κλειστή και κανένας δεν τόλμησε ποτέ να την ανοίξει. Κάθε χρόνο στην Ανάσταση των ορθόδοξων χριστιανών μπροστά από την πύλη αυτή, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Σαμπάχ, εμφανίζονται…. κόκκινα αυγά!!! Ο θρύλος συμπληρώνεται από την προφητεία που φοβίζει τους Τούρκους, ότι όταν η πύλη αυτή ανοίξει, στον ναό θα ακουστούν ξανά οι χριστιανικές ελληνορθόδοξες ψαλμωδίες γι’ αυτό και τρομάζουν και μόνο στην ιδέα του ανοίγματος αυτής της μυστήριας πύλης.

Η τουρκική εφημερίδα αναφέρει και το μυστήριο του υπογείου τούνελ που υπάρχει σε κεντρικό σημείο στο εσωτερικό του ναού. Όπως αναφέρεται, από το σημείο αυτό υπάρχει μια δίοδος που οδηγεί σε ένα μεγάλο τούνελ. Το τούνελ αυτό, όπως υποστηρίζει η τουρκική εφημερίδα, οδηγεί μέχρι τα Πριγκηπόννησα και μάλιστα μέχρι την νήσο Πρώτη. Το μυστήριο για τους Τούρκους είναι το πώς κατασκευάστηκε αυτό το τούνελ και τι ρόλο έπαιξε στην μακρά ιστορία του ναού.
Μυστήριο για τους Τούρκους είναι και το μεγάλο αποτύπωμα από πέλμα κάποιου μεγάλου ζώου, ίσως ελέφαντα, που υπάρχει στην νοτιοδυτική πλευρά του θόλου ενώ και εδώ έχουν διαδοθεί κάποιες εσχατολογικές ιστορίες. Σύμφωνα με τους Τούρκους το αποτύπωμα αυτό είναι από το άλογο του Μωάμεθ του Πορθητή, αλλά το ερώτημα είναι πώς το άλογο πάτησε στο σημείο αυτό που βρίσκεται ψηλά προς τον θόλο.

Μεγάλο δέος δημιουργεί στους Τούρκους, όπως αναφέρει η Σαμπάχ και τα διάφορα μωσαϊκά που έχουν αναδυθεί με όλη την μεγαλοπρέπειά τους τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στο ιερό ναό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης, παρά του ότι η μουσουλμανική θρησκεία θεωρεί σαν αμάρτημα την απεικόνιση πρόσωπων που σχετίζονται με θρησκευτικά γεγονότα. Ιδιαίτερο δέος τους προκαλεί το γνωστό μωσαϊκό που απεικονίζει τον Ιησού έχοντας την Παναγία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή στα δεξιά και αριστερά Του. Οι Τούρκοι το έχουν ονομάσει χαρακτηριστικά το «Μωσαϊκό της Αποκάλυψης» και ο συμβολισμός αυτός ανάγει στην εσχατολογική σημασία του που είναι έντονη στους μουσουλμάνους Τούρκους.

Επίσης ξεχωριστή αναφορά γίνεται και για τα μωσαϊκά που αναπαριστάνε γνωστούς βυζαντινούς αυτοκράτορες, όπως τον Ιωάννη τον Κομνηνό με τον Ιησού Χριστό και τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μονομάχο με την αυτοκράτειρα Ζωή. Όλες αυτές οι απεικονίσεις προκαλούν έντονο δέος, καθώς όλη αυτή η ελληνορθόδοξη χριστιανική μεγαλοπρέπεια και η εσωτερική δύναμη που αναδύουν αυτά τα ψηφιδωτά, έχουν γεννήσει διάφορους θρύλους για τους εσχατολογικούς τους συμβολισμούς. Οι συμβολισμοί αυτοί σχετίζονται με τις τουρκικές φοβίες για την επάνοδο στην επιφάνεια και στην εξουσία της αγίας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την ευλογία του ίδιου του Ιησού Χριστού.
Read more: http://ofis66.blogspot.com/2012/07/blog-post_25.html#ixzz21ePj2UHN

Η ανεπάρκεια της διανοητικής ανάλυσης και κατανόησης

(01/01/2012) Μεγάλα λόγια, άσκοπες ή ανύπαρκτες πράξεις... Η ανεπάρκεια της συναισθηματικής αντίδρασης: Αυτό είναι ένα σημείο που απαιτεί μεγάλη προσοχή, γιατί συχνά ο άνθρωπος εξαντλεί τη σχέση του με τις έννοιες στο διανοητικό επίπεδο -όσο υψηλού επιπέδου και αν είναι αυτό- ενώ στο ψυχολογικό επίπεδο (πουδεν συμπίπτει με το συναίσθημα ή το νου, αλλά είναι ευρύτερο και περιεκτικότερο) εξακολουθεί να είναι τόσο ξένος προς αυτές όσο και πριν.
Για παράδειγμα, σύμφωνη με αυτή την αλήθεια είναι η «ξύλινη γλώσσα» των πολιτικών, δηλαδή ο άνευ ουσίας λόγος (που συχνά βέβαια είναι και άνευ διανοητικής αντίληψης) ο οποίος δεν έχει καμμία επιρροή στην πράξη τους, υπαρχούσης έτσι μιας ειδεχθούς απόστασης ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη. Αυτή η απόσταση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη δεν επιτρέπει την ορθή πράξη, την αληθινή πράξη. Ωστόσο, αντίστροφα, και η διανοητική ...
ανάλυση είναι αναγκαία, γιατί αλλοιώς μπορεί κανείς να καταλήξει σε εύκολες και μεγαλόστομες αοριστολογίες συναισθηματικού τύπου, χωρίς τον κόπο της δοκιμασίας της αντίληψης στο πεδίο των φαινομένων.

Και στις δύο τελικά περιπτώσεις ο εαυτός αποξενώνεται από την πράξη, παρά τη λεκτική απαίτηση για «πράξη» που εκφράζεται συνήθως με το θλιβερό ρεφραίν των πολιτικών «ας αφήσουμε τα λόγια και ας πάμε στην πράξη»!, που στο βάθος σημαίνει ότι δεν μπορούν να σκεφθούν ή ότι δεν διαθέτουν χρόνο για κάτι τέτοιο. Μόνον που δεν βλέπουμε πράξη ούτε στο πεδίο της πολιτικής ή της δημόσιας ζωής ούτε της ατομικής ζωής, βλέπουμε μόνον ανθρώπους συρόμενους από τις επιθυμίες τους και τις περιστάσεις.

Καλό θα ήταν να ορίσουμε κάποτε το τι είναι πράξη, στον βαθμό που μας είναι δυνατόν και στο ανώτερο των δυνατοτήτων μας. Τότε ίσως να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε τη θλιβερή έλλειψή μας σε όλα. Εντέχνως και υποσυνείδητα η υπαρκτή πολιτική, παρά τα περί του αντιθέτου λόγια, έχει διαχωρίσει τη θεωρία από την πράξη, ώστε να θεωρείται ως πράξη η απραξία. Έτσι δυστυχώς ως πράξη θεωρείται η προσαρμοστική υποταγή στους ισχυρότερους ως λογική ή η επιβολή της επιθυμίας στους πιο αδύναμους ως «θέληση. Μόνον που συνήθως αυτό δεν ομολογείται. Αλλά το θέμα της πράξης θα απαιτούσε μία σε βάθος ανάλυση και παραδοχές αφοπλιστικές από τον καθένα, πράγμα που θα έπρεπε να αποτελέσει μία ξεχωριστή προσπάθεια κατανόησης και μάλιστα χωρίς αίσθηση αυθεντίας, μια και η αυθεντία καταργεί την πράξη.

Τελικά η μονομέρεια (π.χ. θεωρία ή πράξη) οδηγεί πάντοτε σε διαστρέβλωση και απαξίωση των εννοιών είτε λόγω της αναντιστοιχίας του ορθού λόγου με την πράξη είτε λόγω γενικόλογης επιπολαιότητας που δεν σχετίζεται ούτε με τον ορθό λόγο ούτε με την πράξη.

Με αυτή λοιπόν την ελλιπή κατανόηση του δημοσίου συμφέροντος δεν είναι να απορούμε ούτε που του αποδίδονται περιεχόμενα ασυμβίβαστα με τον σκοπό του ούτε που ακόμη και τα δικαστήρια συχνά δεν μπαίνουν στον κόπο να αποδείξουν τη συνδρομή του δημοσίου συμφέροντος στην εκάστοτε συγκεκριμένη περίπτωση, αν και το επικαλούνται.

Ένα πράγμα που θα μπορούσε να φωτίσει τη σκέψη είναι ότι ούτε ο νους μπορεί να γίνει αποτελεσματικός φορέας της αλήθειας, αν δεν συνδυαστεί και με υγιές συναίσθημα, ούτε το συναίσθημα μπορεί να είναι το ίδιο, αν δεν συνδυαστεί με έναν νου ενεργό προς την κατεύθυνση της αλήθειας. Ο κυνισμός, η ναρκισσιστική απόσταση και η αποξένωση του νου από τα πράγματα ή οι σαρωτικές θύελλες του συναισθήματος απέναντι στην αδικία δεν είναι αποτελεσματικά στο πεδίο της πράξης και παράλληλα μπορούν να οδηγήσουν σε αποτρόπαιες καταστάσεις.

Πηγή
Αναρτήθηκε από:

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης

ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA του Παναγιώτη

ζαρτινιέρα με το στεφάνι του Χριστού στις Μουρνιές (φ.Μ.Κυμάκη)

ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA του Παναγιώτη 
πηγή : http://www.onestory.gr/post/28683746947/social-media
ΕΡΩΤΕΣ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA
του Παναγιώτη
Ήταν μια συνηθισμένη Τετάρτη για έμενα. Όλη μέρα σε μία δουλεία που δεν αγαπώ καθόλου και το βράδυ χάζευα στο internet και μίλαγα με ανθρώπους που πιθανόν ποτέ δεν θα γνωρίσω.
Άνοιξα το Facebook και σε ένα άσχετο προφίλ, είδα ένα τυπάκο που μ’ άρεσε πολύ. Έψαξα γι’ αυτόν και ανακάλυψα ότι είναι καλλιτέχνης, αλλά όχι γνωστός.
Του έκανα friend request. Εκείνος αποκρίθηκε αμέσως. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απλώς κάναμε poke. Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα το νόημα του poke, αλλά το έβλεπα σαν ένα παιχνιδάκι. Κάποια μέρα μετά από αρκετό καιρό του
έστειλα μήνυμα εκφράζοντας τον θαυμασμό μου. Εκείνος ανταποκρίθηκε αλλά μετριοπαθέστατα.
Στεναχωρήθηκα αλλά δεν έδωσα σημασία. Για καιρό μιλούσαμε
περί ανέμων και υδάτων, πάντα σε φιλικό τόνο, και ποτέ χωρίς να φλερτάρουμε.
Σταδιακά εγώ όμως ένιωθα ότι τον ερωτευόμουνα. Πολύ μάλιστα. Κοιτούσα τις φωτογραφίες του και χαμογέλαγα σαν χαζοχαρούμενος έφηβος.
Αυνανιζόμουν και σκεφτόμουν το γυμνό του σώμα και ευχόμουν να είναι ακόμα καλύτερο από την εικόνα που έχτιζα σιγά - σιγά.
Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Σκέφτηκα μέσω υπολογιστή η χυλόπιτα θα τσούξει λιγότερο. ΛΑΘΟΣ.
Όταν έλαβα απάντηση τύπου, είσαι καλό παιδί αλλά δεν ψάχνομαι έσκασα από το κακό μου.
Αλλά δεν το έβαλα κάτω, επέμενα σε μία συνάντηση, σε ένα καφέ, ή ακόμα και σε μία τηλεφωνική επικοινωνία.
Πραγματικά ένιωθα σαν να μη ξέρω αυτό το ανθρωπάκι που είχα γίνει. Παρακαλούσα για την αγάπη ενός ανθρώπου του οποίου, ούτε τη φωνή δεν είχα ακούσει από κοντά. Γιατί σε
κάποια video στο YouTube την είχα ακούσει. Κάποια στιγμή με παρακάλεσε να μην του ξαναστείλω κάποιο ερωτικού περιεχομένου μήνυμα. Επομένως και εγώ σταμάτησα.
Ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι ήμουν σε ένα εστιατόριο με την παρέα μου. Έτσι όπως χάζευα τον δρόμο, είδα μια γνωστή φιγούρα να βαδίζει προς το ίδιο εστιατόριο αλλά σε άλλο τραπέζι ασφαλώς. Με είδε και τον είδα. Στιγμιαία ένιωσα ρίγη σε όλο μου το σώμα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και σχεδόν ερεθίστηκα. Επειδή ήταν αρκετά θερμή εκείνη η μέρα δεν μπορούσα να κατανοήσω αν ο ιδρώτας που με έλουσε ήταν από τη ζέστη, ή από το άγχος. Αλλά και εκείνος ταράχτηκε. Αλλά πιστεύω πιο πολύ γιατί μετά τον καταιγισμό από μηνύματα από πλευράς μου μάλλον με είχε περάσει για ψυχάκι.
Δεν μιλήσαμε. Φεύγοντας του έστειλα. Απάντησε. Σε ένα από τα δεκάδες μηνύματα, που ακολούθησαν τις επόμενες ώρες με είπε όμορφο. Το βράδυ πάλι χάζευα τις φωτογραφίες του.
Πέρασαν δύο εβδομάδες, όπου επικράτησε σιωπή και του έστειλα, προτείνοντας του να πιούμε καφέ. Έφαγα άκυρο. Ξανά. Εξήγησα ότι δεν ήθελα συνάντηση με σκοπό να γκομενίσουμε αλλά μια καθαρά φιλική επαφή, αλλά και πάλι δεν ήθελε. Δεν ήταν σε φάση. Έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει.
Είπα μέσα μου πότε ξανά φλερτ μέσω Facebook ή άλλου κοινωνικού δικτύου.
Νιώθεις ότι γνωρίζεις κάποιον μόλις με ελάχιστα μηνύματα, αρχίζεις να αποκτάς μια λαθεμένη οικειότητα, χωρίς να πρέπει και πολύ συχνά παρερμηνεύεις αυτά που λέτε και καταλήγεις μίζερος, νιώθεις παρανοϊκός και με σκατά αυτοπεποίθηση.
Έτσι που λες. Πότε ξανά. Τουλάχιστον μέχρι να μου στείλει ή να του στείλω, ξανά. Για να το πάρουμε πάλι από την αρχή.
Άλλωστε ακόμα κοιτάω τις φωτογραφίες του.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε στην Νέα Πέραμο Αττικής. Σπούδασε Λογιστική στην Πάτρα και εργάζεται σαν λογιστής. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει ιστοριούλες ή καταγράφει σκέψεις. Θέλει να ζήσει έστω και για ένα μήνα στην Ισλανδία.[ blog ] [ tumblr ] [ twitter ] [ e-mail ]

Συνθήκη των Σεβρών

 

Συνθήκη των Σεβρών

Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σέβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις1 μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ' ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει την μοναρχία. Τα εδάφη που έχασε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Συνθήκη των Σεβρών.

Οι βασικοί όροι της συνθήκης ήταν: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα. Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.
Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στο ιδρυόμενο Αλβανικό κράτος, ουσιαστικά προτεκτοράτο της Ιταλίας. Τα Δωδεκάνησα παραδόθηκαν στην Ιταλία η οποία συμφώνησε να τα δώσει εκτός από την Ρόδο και το Καστελλόριζο στην Ελλάδα, και αν η Βρετανία έδινε την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα έδιναν κι αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).

Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, και η Θράκη από την οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε δικαίωμά της σε αυτή. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτήθει στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα.
Ο χάρτης της Ελλάδας σύμφωνα με τη συνθήκη των Σεβρών

Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος, καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Η Σοβιετική Ένωση δεν συμμετείχε και έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, και την Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι αναγκάστηκαν να υπογράψουν νέα συνθήκη (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1922, με ευνοϊκότερους όρους για την (πλέον) Τουρκία

Traité de Sèvres Le traité de Sèvres a été signé le 28 juillet/10 août 1920 à Sèvres, en France, apportant la paix entre l'Empire ottoman et les puissances alliées et alliées1 après la Première Guerre mondiale. Au nom de l'Empire ottoman, il fut accepté par le sultan Mehmet VI qui tentait de sauver son trône, mais fut rejeté par le mouvement indépendant des Jeunes Turcs. Le mouvement dirigé par Mustafa Kemal a profité de ce conflit pour se déclarer gouvernement et abolir la monarchie. Les territoires perdus au profit de l'Empire ottoman lors du traité de Sèvres. Les principaux termes du traité étaient les suivants : l'Empire ottoman a cédé la souveraineté de la Mésopotamie (Irak), de la Palestine et de la Transjordanie à la Grande-Bretagne en tant que protectorat de la Société des Nations, la Syrie et le Liban à la France également en tant que protectorat. Le Hedjaz (qui fait partie de l'actuelle Arabie saoudite), le Kurdistan et l'Arménie deviendraient des États indépendants. L'Épire du Nord a été incorporée à l'État albanais établi, essentiellement un protectorat de l'Italie. Le Dodécanèse a été remis à l'Italie qui a accepté de les donner à l'exception de Rhodes et de Kastellorizo ​​​​à la Grèce, et si la Grande-Bretagne cédait Chypre à la Grèce, alors (après un référendum) elle donnerait également ces îles (l'accord a été annulé par l'Italie en 1922). La Grèce reçut les îles d'Imbros et de Ténédos, et la Thrace, dont la Bulgarie renonça définitivement à tous droits sur elle. La région de Smyrne restait sous la suzeraineté nominale du sultan mais devait être administrée par un commissaire grec par procuration des Alliés, et pouvait être annexée à la Grèce au bout de cinq ans par référendum. La carte de la Grèce selon le traité de Sèvres Le détroit des Dardanelles et la mer de Marmara ont été démilitarisés et sont devenus un territoire international, les Alliés ont pris le contrôle économique de l'Empire ottoman et, enfin, l'égalité et les droits des minorités ont été établis. L'Union soviétique n'a pas participé et a conclu un traité séparé avec les Ottomans. Après la prédominance des Jeunes Turcs, qui ont déplacé la capitale à Ankara, et la catastrophe d'Asie Mineure, les alliés ont été contraints de signer un nouveau traité (Traité de Lausanne) en 1922, avec des conditions plus favorables pour (aujourd'hui) la Turquie.

ΜΠΛΕ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ της Ρίας Σπανού *

ρετρό και κάτι άλλο (φ.Μ.Κυμάκη)

πηγή: http://www.onestory.gr/post/27510320658
ΜΠΛΕ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
της Ρίας Σπανού *
.
Προχωρημένη η νύχτα ξετυλίγει ακόμα τον χρόνο της σκοτεινό πάνω από την πολιτεία. Είναι η ώρα της λήθης, του μικρού ύπνου και της θεραπείας.
Το ξημέρωμα αργεί, μόνο οι άγγελοι αθέατοι και μη αναγνωρισμένοι από τον έκπτωτο χρόνο, ξαγρυπνούν πάνω από τις ανάσες των ανθρώπων. Με τον αιώνιο έρωτα της αφοσίωσης στα μάτια , παίρνουν στα φτερά τους την κούραση που ελευθερώνουν τα σώματα. Κι όταν καθαρίζει ο ύπνος, συνδέουν χρώματα κι ελπίδες στα μουντά όνειρα, σκιρτήματα χαράς στις κοιμισμένες αισθήσεις κι έπειτα παραμερίζουν ταπεινά μ’ ένα χωρίς τέλος ενδιαφέρον και περιμένουν μ’ αγωνία το ξύπνημα, κάποια θύμηση που γράφτηκαν τα σημάδια τους.
Ο άνδρας και η γυναίκα κοιμούνται γαλήνια στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ένα θρόισμα και τα σκεπάσματα αναδεύονται, το σώμα της αποτραβιέται από την γλυκιά ζέστη του κορμιού του και μετακινείται στο πλάι. Μισοξυπνάει με την όραση μιας άλλης πραγματικότητας. Μπλε στα μάτια της. Ανασηκώνεται αθόρυβα, κάθεται στο κρεβάτι μισή στο δωμάτιο μισή μέσα στο όνειρο. Ο κοιμισμένος άνδρας αντιλαμβάνεται την αποχώρηση του κορμιού, απλώνει το χέρι, την ακουμπά.
“Κοιμήσου,” του λέει.
“Πού πας;”
“Σσσ, μη μιλάς.”
“Γιατί;”
“Είδα ένα μπλε άγγελο.”
“Τί;”
“Κοιμήσου, θα ζωγραφίσω.”
Σιγή. Μη ραγίσει η μνήμη, μη χαθούν τα σχήματα και τα χρώματα.
Ο άνδρας καταλαβαίνει, συμπαραστέκεται σαν άγγελος με την σιωπή του.
Το τραπέζι της ζωγραφικής την υποδέχεται με τα πινέλα του, τις πιτσιλισμένες μπογιές, τα σωληνάρια με τα χρώματα, σαν μαγικό όχημα που περιμένει στο σκοτάδι. Ανάβει το φωτιστικό, το μαγικό όχημα αστράφτει, είναι έτοιμο για το ταξίδι. Τελάρο, σκίτσο. Ήρθε. Ασπρόμαυρος ο άγγελος είναι εδώ, παίρνει την πρώτη ανάσα πάνω στο μουσαμά . Θέλει το χρώμα του. Ανακατεύει μπογιές. Σε λίγο το σώμα του ζωντανεύει μέσα στο μπλε. Κινείται ανεπαίσθητα, μειδιά δείχνοντας την ευχαρίστησή του. Σκιρτήματα χαράς κι ικανοποίησης στην καρδιά της. Τα κατάφερε. Τον κατέβασε. Αύριο θα δουλέψει πτυχές κι αποχρώσεις να στρώσει τ’ όνειρο στην ημέρα. Θα γίνουν πιο ολοκληρωμένοι κι οι δυο.
Κρύος διάδρομος, κρύο πάτωμα. Στα χέρια της μπλε χρώμα. Δεν πλένεται. Είναι το σώμα του.
Ακροπατώντας μπαίνει στο δωμάτιο και ξαπλώνει δίπλα του, τον αγκαλιάζει όσο πιο αθόρυβα μπορεί. Το μπλε σώμα πάνω στα δάχτυλά της ακουμπά το κορμί του που αναπαύεται ήσυχα. Τους ενώνει. Μεταξένια η αύρα τους την τυλίγει, ζεσταίνεται μέσα στην θαλπωρή, είναι ήσυχη, αθώα, εμπιστεύεται. Ανασαίνει μπλε και βυθίζεται στον Παράδεισο.
.
Η Ρία Σπανού γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου κάποιας χρονιάς. Ζει στην Θεσσαλονίκη. Αγαπά τους αγγέλους και τους ανθρώπους που νοιάζονται σαν αυτούς. Αγαπά την αλήθεια, την ελευθερία του πνεύματος και τους ανθρώπους που τα εκφράζουν. [ e-mail ]

Συνθήκη Βουκουρεστίου 10 Αυγούστου 1913

  Maria Papada 8/10/2021 12:30:00 μ.μ.

10 Αυγούστου 1913: Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος: Αντιπρόσωποι από τη Βουλγαρία τη Ρουμανία τη Σερβία το Μαυροβούνιο και την Ελλάδα υπογράφουν τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου τερματίζοντας τον πόλεμο.

Η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) είναι η συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 28 Ιουλίου (π.ημερ) / 10 Αυγούστου (ν.ημ.) του 1913 στο Βουκουρέστι, εξ ου και η ονομασία της, μεταξύ των Βασιλείων της Ελλάδας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, και του Μαυροβουνίου αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου. Με τη συνθήκη αυτή δόθηκε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο ακριβώς μετά την ήττα της Βουλγαρίας.

Προηγηθέντα

Η Βουλγαρία, δυσαρεστημένη με τα κέρδη της στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, και ιδιαίτερα με τα κέρδη της Ελλάδας και της Σερβίας στην Μακεδονία, εξαπέλυσε επίθεση στους πρώην συμμάχους της, τον Ιούνιο του 1913. Οι επιθέσεις αποκρούστηκαν , και οι στρατοί της Ελλάδας και της Σερβίας εισέβαλαν σε Βουλγαρικό έδαφος. Την ίδια στιγμή, οι Οθωμανοί προωθήθηκαν στην Ανατολική Θράκη και επανακατέλαβαν την Αδριανούπολη, ενώ η Ρουμανία χρησιμοποίησε την ευκαιρία να εισβάλει στην Βουλγαρία από το Βορρά και προέλασε αντιμετωπίζοντας ελάχιστη αντίσταση μέχρι την βουλγαρική πρωτεύουσα, Σόφια. Απομονωμένη και περιβαλλόμενη από ένα πιο ισχυρό συνασπισμό των αντιπάλων, η Βουλγαρία αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε μια εκεχειρία και να αρχίσει τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που θα πραγματοποιηθούν στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας, Βουκουρέστι.

Όλες οι σημαντικές ρυθμίσεις και οι συμβάσεις παραχώρησης που αφορούν τη διόρθωση των διαφωνιών οι διεθνείς οριακές γραμμές είχαν τελειοποιηθεί σε μια σειρά από συνεδριάσεις της επιτροπής, που είχε συσταθεί σε ξεχωριστά πρωτόκολλα, και επικυρώθηκε επισήμως και από τις μεταγενέστερες ενέργειες της γενικής συνέλευσης των αντιπροσώπων. Παρά το γεγονός ότι οι Οθωμανοί είχαν επίσης συμμετάσχει στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, δεν εκπροσωπούνται σε αυτή τη συνθήκη. Αντ' αυτού, οι διμερείς συνθήκες αργότερα συνάφθηκαν με τη Βουλγαρία (Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης) και την Ελλάδα (Συνθήκη των Αθηνών).
Η Συνθήκη

Γενικά η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) με την άμεση σχετικά συνομολόγηση και υπογραφή της υπήρξε πολύ σημαντική ιδιαίτερα στους Συμμάχους (Ελλάδα, Σερβία και Ρουμανία), δια της οποίας εκτός του ότι ορίσθηκαν τα σύνορα της ηττημένης Βουλγαρίας με τις όμορες σύμμαχες και νικήτριες Χώρες, ταυτόχρονα απετράπη και η όποια ανάμιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε βαλκανικά πλέον ζητήματα, εκτός από της εκ μέρους της τελευταίας ανακατάληψης της Αδριανούπολης, καθώς και τμημάτων της Ανατολικής Θράκης μέχρι τον ποταμό Έβρο. Πρόσθετα όμως για την Ελλάδα, με τη συνθήκη αυτή άρχισε και να οριστικοποιείται και η ποθητή λύση ενός μεγάλου επίσης ζητήματος του Κρητικού που ακόμα χρονοτριβούσε(¹).

Αν και η συνθήκη αυτή δεν συμπεριέλαβε διατάξεις σχετικά με τον καθορισμό συνόρων μεταξύ των νικητριών Χωρών εν τούτοις οι κύριες συνέπειες εξ αυτής της ήταν:
Κέρδος της Σερβίας σε έδαφος

Το ανατολικό σύνορο της Σερβίας συντάχθηκε από τη σύνοδο κορυφής της Παταρίκα, στα παλιά σύνορα, και ακολούθησε την καμπή μεταξύ των Βαρδάρη και Στρυμόνα ποτάμια στην ελληνική-βουλγαρική όριο, εκτός από ότι η άνω κοιλάδα του Στρούμιτσα παρέμεινε στην κατοχή της Βουλγαρίας. Το έδαφος που κερδήθηκε συγχωνεύθηκε με τον κεντρικό Βαρδάρη, συμπεριλαμβανομένης της Οχρίδας, Στιπ, Κότσανη και Μπίτολα στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία. Με τη διάταξη αυτή, η Σερβία αύξησε την επικράτειά της από 48.300 σε 87.780 τ.χλμ. και ο πληθυσμός αυξήθηκε περισσότερο από 1,5 εκατ. κατοίκους. 
Κέρδος της Ελλάδας σε έδαφος

Η συνοριακή γραμμή που χωρίζει την Ελλάδα από τη Βουλγαρία συντάχθηκε από την κορυφή του Μπέλες στο στόμα του Νέστου, σχετικά με το Αιγαίο. Αυτή η σημαντική εδαφική παραχώρηση, την οποία η Βουλγαρία αμφισβήτησε σημαντικά, σε συμμόρφωση με τις οδηγίες που έλαβε στις σημειώσεις τις οποίες η Ρωσική Αυτοκρατορία και Αυστροουγγαρία παρουσίασαν στο συνέδριο, αύξησε την περιοχή της Ελλάδας από 64.790 σε 108.610 τ.χλμ. και ο πληθυσμός της έγινε από 2.660.000 σε 4.363.000. 

Στο έδαφος που προσάρτησε η Ελλάδα, συμπεριλαμβάνονται μεγάλα τμήματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης. Τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα μεταφέρθηκαν προς τα ανατολικά μέχρι πέρα ​​από την Καβάλα, περιορίζοντας έτσι τα παράλια της Βουλγαρίας στο Αιγαίο σε αμελητέο ύψος 110 χλμ., με μόνο το Δεδέαγατς (σύγχρονη Αλεξανδρούπολη) ως επίνειο. Επιπλέον, η Κρήτη ενσωματώθηκε οριστικά στην Ελλάδα και επίσημα στις 14 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Μέσα σε αυτή την περιοχή ήταν επίσης η Φλώρινα. 
Κέρδος της Βουλγαρίας σε έδαφος

Το μερίδιο της Βουλγαρίας από τα λάφυρα, αν και μειώθηκε σημαντικά, δεν ήταν εντελώς αμελητέο. Υπήρξαν καθαρά κέρδη της σε ένα τμήμα της Μακεδονίας, Μακεδονία του Πιρίν (ή Βουλγαρική Μακεδονία), συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Στρώμνιτσα, Δυτική Θράκη, και 110 χλμ. παράλια του Αιγαίου, ήταν περίπου 25.030 τ.χλμ., και ο πληθυσμός της αυξήθηκε κατά 129.490. Επιπλέον, η Βουλγαρία συμφώνησε να καταργήσει όλα τα υπάρχοντα φρούρια και δεσμεύθηκε από μόνο της να μην ξανακατασκευαστούν στο μέλλον φρούρια μεταξύ των ελληνο-βουλγαρικών συνόρων ή οπουδήποτε σε από το έδαφος μεταξύ των δύο πόλεων, ή μέσα σε μια ακτίνα 20 χιλιομέτρων γύρω από το Μπάλτσικ.
Κέρδος της Ρουμανίας σε έδαφος

Η Βουλγαρία παραχώρησε στη Ρουμανία την Νότια Δοβρουτσά, που βρίσκεται βόρεια της γραμμής που εκτείνεται από το Δούναβη, ακριβώς πάνω απ' το Tutrakan στη δυτική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, νότια της Νότιας Δοβρουτσάς έχει επιφάνεια περίπου 6.960 τ.χλμ., με πληθυσμό 286.000, και περιλαμβάνει το φρούριο της Σιλίστρα και οι πόλεις της Τουτρακάν στον Δούναβη στη Μαύρη Θάλασσα.
Εκτίμηση

Σύμφωνα με τους Anderson and Hershey, η σοβαρή επιδείνωση των όρων που επιβάλλονται για τη Βουλγαρία αντιπαρέβαλε τις φιλοδοξίες της κυβέρνησής του κατά την έναρξη του Βαλκανικού Πολέμου: το έδαφος τελικά που κέρδισε ήταν σχετικά περιορισμένο; Η Βουλγαρία απέτυχε να κερδίσει την Μακεδονία, η οποία ήταν το μήλον της έριδος του κατά τον πόλεμο και ιδιαίτερα οι περιοχές της Οχρίδας και της Μπίτολα, το οποίο ήταν και το κύριο αίτημα. Με μόνο μια μικρή διέξοδο στο Αιγαίο γύρω από τη μικρή λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, η Βουλγαρία έπρεπε να εγκαταλείψει το σχέδιο της ηγεμονίας των Βαλκανίων.

Σύμφωνα με τους Anderson and Hershey, η νικήτρια και θριαμβεύτρια μετά την εξαγορά της Θεσσαλονίκης και την περισσότερη από την Μακεδονία μέχρι και το λιμάνι της Καβάλας, η Ελλάδα είχε ακόμη εκκρεμή ζητήματα .  Η Ιταλία ήταν σε αντίθεση με τις ελληνικές διεκδικήσεις στην Βόρεια Ήπειρο και καθώς επίσης έλεγχε τα ελληνο-κατοικούμενα Δωδεκάνησα. Επιπλέον, το status quo των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου, το οποίο η Ελλάδα το είχε λάβει από τους Οθωμανούς, παρέμεινε απροσδιόριστο μέχρι τον Φεβρουάριο του 1914, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγνώρισαν την ελληνική κυριαρχία πάνω τους. Οι εντάσεις με τους Οθωμανούς παρέμειναν σε υψηλά επίπεδα, ωστόσο, για την αντιμετώπιση των διωγμών των Ελλήνων της Ανατολής, που οδήγησε σε μια κρίση και έναν ναυτικό αγώνα το καλοκαίρι του 1914, που σταμάτησε μόνο με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο τέλος του πολέμου, η Ελλάδα είχε ακόμη αξιώσεις στα εδάφη εκτός των συνόρων της, που κατά εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν περίπου 3 εκατομμύρια Έλληνες. 

 

10 august 1913: Al doilea război balcanic: Reprezentanți din Bulgaria, România, Serbia, Muntenegru și Grecia semnează Tratatul de la București care pune capăt războiului. Tratatul de la București (1913) este tratatul de pace încheiat la 28 iulie (P.D.) / 10 august (N.D.) 1913 la București, de unde și denumirea, între Regatele Greciei, României, Serbiei și Muntenegrului pe de o parte și Bulgaria pe de alta. Acest tratat a pus capăt celui de-al doilea război balcanic imediat după înfrângerea Bulgariei. Cele anterioare Bulgaria, nemulțumită de câștigurile obținute în Primul Război Balcanic și în special de câștigurile Greciei și Serbiei în Macedonia, a lansat un atac asupra foștilor săi aliați în iunie 1913. Atacurile au fost respinse, iar armatele Greciei și Serbiei au invadat teritoriul bulgar. . În același timp, otomanii au înaintat în Tracia de Est și au recucerit Adrianopolul, în timp ce România a folosit ocazia pentru a invada Bulgaria dinspre nord și a înaintat cu puțină rezistență până în capitala Bulgariei, Sofia. Izolată și înconjurată de o coaliție mai puternică de rivali, Bulgaria a fost nevoită să accepte un armistițiu și să înceapă negocieri de pace care să aibă loc în capitala României, București. Toate aranjamentele și concesiile importante privind corectarea disputelor pe liniile de hotar internațional fuseseră perfecționate într-o serie de ședințe ale comisiei, stabilite în protocoale separate și ratificate oficial prin acțiunile ulterioare ale adunării generale a delegaților. Deși otomanii au participat și la cel de-al doilea război balcanic, ei nu sunt reprezentați în acest tratat. În schimb, ulterior au fost încheiate tratate bilaterale cu Bulgaria (Tratatul de la Constantinopol) și Grecia (Tratatul de la Atena). Tratatul În general, Tratatul de la București (1913) cu încheierea și semnarea imediată a fost foarte important mai ales pentru Aliați (Grecia, Serbia și România), prin care, pe lângă definirea granițelor Bulgariei învinse cu țările vecine aliate și victorioase , în același timp, a fost împiedicată și orice implicare a Imperiului Otoman în chestiunile balcanice, cu excepția ultimei recuceriri a Adrianopolului, precum și a unor părți din Tracia de Est până la râul Evros. Dar, în plus, pentru Grecia, prin acest tratat, a început să fie finalizată și soluția mult dorită a unei mari probleme cretane care încă amâna (¹). Deși acest tratat nu includea prevederi privind definirea granițelor dintre țările învingătoare, totuși principalele consecințe ale acestuia au fost: Serbia câștigă teren Granița de est a Serbiei era trasă de pe vârful Patarika, pe vechea graniță, și urma cotul dintre râurile Vardar și Strymona la granița greco-bulgară, cu excepția faptului că valea superioară a Strumiței a rămas în posesia bulgărească. Teritoriul câștigat a fost fuzionat cu centrul Vardar, incluzând Ohrid, Stip, Kotsani și Bitola în Macedonia de Nord actuală. Cu această prevedere, Serbia și-a mărit teritoriul de la 48.300 la 87.780 km pătrați. iar populația a crescut cu peste 1,5 milioane de locuitori. Câștigul Greciei în teritoriu Linia de frontieră care desparte Grecia de Bulgaria a fost trasată de la vârful Belesului până la gura Nestosului, în jurul Mării Egee. Această concesiune teritorială importantă, pe care Bulgaria a contestat-o ​​cu fermitate, în conformitate cu instrucțiunile primite în notele pe care Imperiul Rus și Austro-Ungaria le-au prezentat conferinței, a mărit suprafața Greciei de la 64.790 la 108.610 kmp. iar populația sa a crescut de la 2.660.000 la 4.363.000. Teritoriul anexat de Grecia include mari părți din Epir și Macedonia, inclusiv Salonic. Granița greco-bulgară a fost mutată spre est până dincolo de Kavala, limitând astfel coasta Mării Egee a Bulgariei la 110 km neglijabili, având doar Dedeagats (modernul Alexandroupolis) ca port. Mai mult, Creta a fost integrată definitiv în Grecia și oficial pe 14 decembrie a aceluiași an. În cadrul acestei regiuni se afla și Florina. Bulgaria câștigă teren Ponderea Bulgariei din prada, deși redusă semnificativ, nu a fost complet neglijabilă. Câștigurile sale nete într-o parte a Macedoniei, Pirin Macedonia (sau Macedonia bulgară), inclusiv orașul Stromnitsa, Tracia de Vest și 110 km de coasta Mării Egee, a fost de aproximativ 25.030 km pătrați, iar populația sa a crescut cu 129.490. În plus, Bulgaria a fost de acord să desființeze toate cetățile existente și s-a angajat să nu o facă nu se vor construi viitoare cetăți între granița greco-bulgară sau oriunde pe teritoriul dintre cele două orașe, sau pe o rază de 20 de kilometri în jurul Balcicului. România câștigă teren Bulgaria a cedat României Dobrogea de Sud, situată la nord de o linie care merge de la Dunăre, chiar deasupra Tutrakanului pe coasta de vest a Mării Negre, la sud de Dobrogea de Sud are o suprafață de aproximativ 6.960 kmp, cu o populație de 286.000 de locuitori. , și include cetatea Silistra și orașele Tutrakan de pe Dunăre în Marea Neagră. Evaluare Potrivit lui Anderson și Hershey, deteriorarea severă a condițiilor impuse Bulgariei a contrastat cu ambițiile guvernului său la începutul războiului balcanic: a fost terenul câștigat în cele din urmă relativ limitat? Bulgaria nu a reușit să câștige Macedonia, care a fost osul lui de dispută în timpul războiului, și mai ales regiunile Ohrid și Bitola, care a fost, de asemenea, principala cerere. Având doar o mică ieșire în Egee, în jurul micului port Alexandroupolis, Bulgaria a fost nevoită să abandoneze planul de hegemonie asupra Balcanilor. Potrivit lui Anderson și Hershey, victorioși și triumfători după achiziționarea Salonicului și cea mai mare parte a Macedoniei până la portul Kavala, Grecia mai avea probleme restante. Italia s-a opus pretențiilor grecești asupra Epirului de Nord și, de asemenea, controla Dodecanezul locuit de greci. Mai mult, status quo-ul insulelor din nord-estul Egeei, pe care Grecia îl primise de la otomani, a rămas nedeterminat până în februarie 1914, când Marile Puteri au recunoscut suveranitatea grecească asupra lor. Tensiunile cu otomanii au rămas însă mari în privința persecuției grecilor din Orient, ducând la o criză și o bătălie navală în vara anului 1914, care s-a oprit abia odată cu izbucnirea Primului Război Mondial. La sfârșitul războiului, Grecia avea încă pretenții asupra teritoriilor din afara granițelor sale, care numărau la acea vreme aproximativ 3 milioane de greci.

Παγωτό Baileys

 
πηγή : http://www.sintagespareas.gr/sintages/pagoto-baileys.html
Παγωτό Baileys

Τι χρειαζόμαστε:

3 κρόκους (χτυπημένους)
500 ml γάλα φρέσκο
330 ml κρέμα γάλακτος (35% λιπαρά)
200 γρ. ζάχαρη
2 κ.γ. εσάνς βανίλιας
125 ml Baileys Irish Cream

Πως το κάνουμε:

Σε μικρή κατσαρόλα ρίχνουμε το γάλα μαζί με τη κρέμα γάλακτος. 

Βάζουμε σε μέτρια φωτιά και ανακατεύουμε μέχρι να αρχίσουν να κοχλάζουν.

Χτυπάμε τους κρόκους μαζί με τη ζάχαρη για 2-3 λεπτά να γίνουν σαν κρέμα 

και προσθέτουμε λίγο λίγο από το ζεστό γάλα χτυπώντας ταυτόχρονα (2-3 κουταλιές είναι αρκετές).

 Ρίχνουμε το μείγμα με τα αυγά στη κατσαρόλα με το υπόλοιπο γάλα 

και βάζουμε σε χαμηλή φωτιά για 8-10 λεπτά ανακατεύοντας συνέχεια.

Κατεβάζουμε από τη φωτιά και αφού το αφήσουμε να κρυώσει 

προσθέτουμε το εσάνς βανίλιας και το Baileys

Τοποθετούμε το παγωτό σε δοχείο και το βάζουμε στη κατάψυξη. 

Μετά από μια ώρα το ξαναβγάζουμε, το ξαναχτυπάμε (όχι με το μίξερ) 

και το ξαναβάζουμε πίσω στη κατάψυξη. 

Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία για 3-4 φορές ανά ώρα.
Διαβάστε περισότερο: Παγωτό Baileys

Ο Πύργος του Αγριολίδη

 

Ο Αγριολίδης ήταν ένας φοβερός γενίτσαρος της Μεσαράς, που έδρασε στα χρόνια της Επανάστασης του 1821. Κατοικούσε σε ένα πύργο του 17ου αιώνα, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Πυργιώτισσας, κοντά στη Φαιστό, ο οποίος σώζεται ακόμη και σήμερα. Το κονάκι του το είχε μετατρέψει σε πύργο με πολεμίστρες. Μέσα σε αυτό βρήκε θάνατο ο ιατρός Δημήτριος Βαρούχας (γνωστός ως Λόγιος) από τον Άγιο Θωμά στις 6 Μαρτίου 1811, όταν προσπάθησε να εξοντώσει τον Αγριολίδη.

Ο Λόγιος άφησε μακριά από τον πύργο τους συντρόφους του και μπήκε μόνος του μέσα, ανοίγοντας του την πόρτα ο Μερτζάνης, ο μαύρος υπηρέτης του Αγριολίδη, με τον οποίο είχε συνεννοηθεί. Μόλις όμως μπήκε μέσα και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες για να πάει στο υπνοδωμάτιο του Αγά, ο προδότης Μερτζάνης φώναξε δυνατά «Αγά, Αγά» και οι φύλακες του Αγριολίδη άρχισαν να πυροβολούν τον Λόγιο.

Ο Λόγιος πρόλαβε να σκοτώσει το μαύρο, αλλά κι αυτός τραυματίστηκε θανάσιμα στο μηρό. Σύρθηκε αιμορραγώντας σε κάποια απόσταση από τον πύργο, αλλά κατέληξε από ακατάσχετη αιμορραγία. Οι σύντροφοι του νόμιζαν ότι ο Λόγιος πέτυχε τον σκοπό του, αλλά ο ίδιος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή σε ένα τράφο στη Φαλαντριανή Κορφή, όπου και βρίσκεται σήμερα ο τάφος του (συντεταγμένες).

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1828, οι φίλοι του Λόγιου, Μαλικούτης, Ξωπατέρας, Κόρακας και Ρωμανός, πήραν εκδίκηση σφάζοντας τον Αγριολίδη με ενέδρα στα Καπαριανά (δίπλα στις Μοίρες).

Ο Αγριολίδης είχε κι άλλο πύργο στην ιδιοκτησία του, στο Τυμπάκι, που τότε ήταν ένας ασήμαντος οικισμός λόγω της ελονοσίας που μάστιζε την περιοχή. Ο Πύργος είχε κτιστεί από τους Τούρκους για να ελέγχουν τη διάβαση της Μεσαράς προς τη δυτική Κρήτη. Σε αυτόν υπήρχε μόνιμη φρουρά που τελούσε υπό τις διαταγές του Αγριολίδη. Το 1822, μετά τη δεινή ήττα που υπέστησαν οι Τούρκοι στο Τυμπάκι, ο Αγριολίδης με λίγους συντρόφους του εγκλωβίστηκαν μέσα στον πύργο. Ζήτησε τότε τη βοήθεια του Μιχαήλ Κουρμούλη, το οποίο κάποτε ο ίδιος είχε σώσει. Έτσι, ο Κουρμούλης, αφού τους αφόπλισε τους άφησε ελεύθερους.

https://www.cretanbeaches.com/el/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE

Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναίκα..

 

Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναίκα..

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες...

Τάσος Λειβαδίτης - Σὲ περιμένω παντοῦ.

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Tasos Livaditis, A une femme.. Te souviens-tu des nuits ? Pour te faire rire en montant ……dans le verre de la lampe. "Comment est-ce?" tu as demandé Mais c'était si simple puisque tu m'aimais... 

 Tasos Livaditis - Je t'attends partout. 

Et si le moment vient pour nous de nous séparer, mon amour, ne perdez pas votre courage. La plus grande vertu de l'homme est d'avoir un cœur. Mais le plus gros, c'est quand il a besoin de mettre son cœur de côté. 

Demain, les enfants liront notre amour dans les manuels scolaires, à côté des noms des stars et des devoirs des partenaires. Si on me donnait toute l'éternité sans toi, Je préférerais un petit moment à vos côtés. 

Je me souviendrai toujours de tes yeux, ardents et grands, dans deux nuits d'amour, dans la guerre civile. UN! oui, j'ai oublié de te dire que les épis sont dorés et infinis, parce que je t'aime. 

Fermez la maison. Donnez la clé à un voisin et passez à autre chose. Où les familles partagent un pain sur huit, où tombe la grande ombre des hommes armés. Dans n'importe quelle partie du monde, à tout moment, où les gens se battent et meurent pour un nouveau monde... là je t'attendrai, mon amour !