Αρχικός τίτλος: Μινύες, Κολχίδα και Τεοτιουακάν.
Ένας από τους πιο αινιγματικούς λαούς της προϊστορικής Ελλάδος είναι οι
Μινύες, όπου σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς κοιτίδα τους θεωρείται
η περιοχή από τον Βοιωτικό Ορχομενό μέχρι και τις νότιες παρυφές της
θεσσαλικής πεδιάδος.
Από την περιοχή αυτή ένα τμήμα των Μινύων
εγκαταστάθηκε στην Μαγνησία και ίδρυσε την Ιωλκό, την οποία η σύγχρονη
αρχαιολογική ερευνά ταυτίζει με τον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου. Η
αποίκηση αυτή έγινε για να εκμεταλλευτούν οι Μινύες τον θεσσαλικό κάμπο,
αλλά κατά την προσπάθειά τους αυτή ήλθαν σε σύγκρουση με τις γειτονικές
πόλεις. Έτσι πιστεύεται πως εξηγείται και η καταστροφή του Σέσκλου.
Η προσπάθεια σύνδεσης των Μινύων με τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο έχει
επιχειρηθεί και μυθολογικά αφού οι κόρες του Μινύα, Περικλυμένη,
Αλκιμίδη και Φυγομάχη παντρεύτηκαν τους Θεσσαλούς βασιλείς Φέρη (βασιλιά
στη Φερές), Αίσονα (βασιλιά στην Αισονιάδα) και τον Πελία (βασιλιά στην
Ιωλκό). Από την εκμετάλλευση του θεσσαλικού κάμπου οι Μινύες
μετετράπησαν σε μία ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη για την
περιοχή, σε σημείο μάλιστα που να έχουνε επιβάλει φόρο υποτέλειας σε
πόλεις των χωρικών τους ορίων.
Μια τέτοια πόλη ήτανε και η Θήβα,
όπου σύμφωνα με τον μύθο ο Θηβαίος Ηρακλής επιστρέφοντας από το
κυνήγι,συνάντησε τους φοροεισπράκτορες του βασιλιά του Ορχομενού
Εργίνου, που πήγαιναν στην Θήβα για τον φόρο υποτέλειας. Ύστερα από
σκληρή μάχη ο Ηρακλής κατόρθωσε να απαλλάξει την πόλη των Θηβών από τον
δυνάστη.
Αναφερόμενος στην οικονομική ισχύ του Ορχομενού ο Όμηρος
γράφει «δέκα και είκοσι φορές πιο πολλά κι αν μου δώσει, από όσα τώρα
έχει αυτός και εάν από αλλού ζητούσε, τα πλούτη του Ορχομενού και της
Αιγύπτιας Θήβας, όπου όλοι μέσα στα σπίτια τους θησαυρούς πολλούς
έχουνε».
Το ‘Αγνωστο Παρελθόν του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Η πόλη του Ορχομενού συνδέεται μυθολογικά με την Θήβα και μέσω του
μύθου του Αθάμαντα με την Ινώ. Ο Αθάμας ήτανε βασιλιάς του Ορχομενού που
είχε παντρευτεί την θεά Νεφέλη και η οποία του είχε χαρίσει δύο παιδιά,
τον Φρίξο και την Έλλη. Κάποια στιγμή όμως γνώρισε την Θηβαία Ινώ και
έτσι παράτησε τη Νεφέλη, η οποία πήγε στον Όλυμπο και παραπονέθηκε στην
Ήρα, που της υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει για αυτό τον Αθάμα.
Από το γάμο του με την Ινώ, ο Αθάμας απόκτησε δύο γιους τον Μελικέρτη
και τον Λέαρχο (εκ του άρχω και του Λεώς=λαός). Η Ινώ όμως επιθυμώντας
να βγάλει από τη μέση τα προγόνια της, καβούρδισε στην φωτιά τους
σπόρους, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει σοδειά την επόμενη περίοδο, αλλά
και να απειληθεί η περιοχή από λοιμό. Τότε ο Αθάμας αποφάσισε να στείλει
αντιπροσωπεία στους Δελφούς για να μάθει το τι πρέπει να κάνει. Μόνο
που ο φερόμενος εκ Δελφών χρησμός ήταν χαλκευμένος, αφού η Ινώ είχε
δωροδοκήσει τους πρέσβεις να μεταφέρουνε στον Αθάμαντα την δική της
βούληση. Έτσι ο Αθάμας πληροφορήθηκε πως ο Απόλλωνας επιθυμεί να
θυσιαστεί ο Φρίξος στον βωμό του Δία (μάλλον πρόκειται για το βωμό του
Λαφυστίου Διός), για να πάψει να υφίσταται το κακό.
Αν και
στην αρχή ο Αθάμας είχε κάποιους ενδοιασμούς, εν τούτοις η πίεση που
δέχτηκε από τους απελπισμένους αγρότες τον οδήγησε να στείλει για θυσία
τον Φρίξο. Μία θυσία που δεν πραγματοποιήθηκε αφού η μητέρα του η Νεφέλη
έστειλε ένα χρυσό κριάρι που της είχε δώσει ο Ερμής και αφού ανέβηκαν
στην ράχη του τα δύο παιδιά της διέφυγαν στην περιοχή της Κολχίδος, όπου
ο Φρίξος θυσίασε τον κριό στον Φύξιο Δία. Μετά χάρισε τον δέρμα του
στον Κορινθιακής καταγωγής βασιλιά της Αιήτη, που είτε το φύλαξε μέσα
στα ανάκτορά του, είτε το κρέμασε επάνω σε μία βελανιδιά μέσα στο άλσος
του ’ρεως, αφήνοντας και έναν ακοίμητο δράκοντα να το φυλάει. Αυτή η
χρυσή προβιά ήτανε ο λόγος που έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία, της
οποίας επικεφαλής ήτανε ο γιος του Αίσονα, ο Ιάσων.
Η Επιβολή
της Λατρείας του Διόνυσου και η υποχώρηση της Νεφέλης. Με το παντρευτεί ο
Αθάμας την Ινώ υπονοείται είτε κάποια μορφή συμμαχίας των Μινύων του
Ορχομενού με τους Θηβαίους, είτε υποδούλωση των Θηβαίων στους Μινύες.
Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η έλευση της λατρείας του Διονύσου
στον Ορχομενό.
Η Ινώ, σύμφωνα με την μυθολογία, ανέλαβε να
μεγαλώσει τον Διόνυσο, επειδή η αδελφή της Σεμέλη ήθελε να δει τον Δία
σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, με φυσικό επακόλουθο να καεί τόσο αυτή όσο
και το θηβαϊκό ανάκτορο. Τότε ο Ζευς πήρε τον ακόμη έμβρυο Διόνυσο και
τον τοποθέτησε στον μηρό του και όταν ήλθε η χρονική στιγμή και
γεννήθηκε από τον μηρό ο Διόνυσος, τον έδωσε στην Ινώ να τον αναθρέψει.
Από την άλλη η Νεφέλη, όπως όλα δείχνουν, ήτανε θεά της γονιμότητας των
Ορχομενίων και το όνομά της σχετίζεται με τα σύννεφα που φέρνουνε την
βροχή.
Στα προϊστορικά χρόνια η βασιλική οικογένεια ήτανε και
ιερατική. Έτσι ο βασιλιάς μιας πόλης ήτανε συνάμα και ιερέας του θεού
της πόλης. Όταν λοιπόν θα απεβίωνε ο Αθάμας τον θρόνο θα λάμβανε ο
Φρίξος και έτσι θα συνεχιζότανε η λατρείας της Νεφέλης.
Ο μόνος
τρόπος να ανατραπεί η λατρεία αυτή ήτανε να εκλείψει ο βασιλιάς-ιερέας
της Νεφέλης, τον οποίο κρυπτογραφεί ο Φρίξος. Έτσι κάποια στιγμή, μάλλον
ηθελημένα, παρουσιάστηκε ανομβρία και αφορία στην περιοχή, γεγονός που
κλόνισε την λατρεία της Νεφέλης και βρήκε την ευκαιρία ένας νέος θεός
της γονιμότητας ο Διόνυσος, να επιβληθεί στον Ορχομενό.
Για να
παρουσιαστεί ηθελημένα αφορία στην περιοχή θα πρέπει οι πιστοί του
Διονύσου να είχαν πρόσβαση στις αποθήκες που φυλάσσονταν οι σπόροι,
δηλαδή να υπήρχαν οπαδοί του Διονύσου σε θέσεις κλειδιά μέσα στα
ανάκτορα. Πολύ πιθανόν ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης να κρυπτογραφούνε
αυτές τις κατηγορίες ατόμων.
Ετυμολογικά ο Λέαρχος σχετίζεται
με τον λαό που κυριαρχεί, ενώ ο Μελικέρτης είναι η κατηγορία των
ανθρώπων που έκαναν χοές με μέλι, άρα ο Μελικέρτης κρυπτογραφεί κάποια
ιερατική τάξη.
Οι Συμβολισμοί πίσω από το Μύθο του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Το χρυσό κριάρι είναι ο τρόπος διαφυγής του ιερατείου της Νεφέλης και
το πιο πιθανό είναι να σχετίζεται με πλοία, με τα οποία πήραν μαζί τους
και πλούτο αλλά και τεχνοτροπία, τεχνολογία.
Ίσως έτσι εξηγείται το
φαινόμενο ο Μινυακός πολιτισμός να έχει την ικανότητα να κάνει
αποστραγγιστικά έργα και γενικά να διακρίνουμε στοιχεία ενός ανώτερου
τεχνολογικά λαού κάτι που δεν είχε συνέχεια στο Ελληνικό χώρο. Δηλαδή
στις μετέπειτα περιόδους υπάρχει στην Ελλάδα τεχνολογία κατώτερης
ποιότητας από πριν.
Το κριάρι το προμήθευσε στην Νεφέλη ο
Ερμής. Ο Παυσανίας στα κορινθιακά του αφήνει υπονοούμενα για την σχέση
του κριού και του Ερμού με τα Ελευσίνια Μυστήρια «δεν αναφέρω τίποτα, αν
και γνωρίζω, σχετικά με όσα λέγονται πως γίνονται στα μυστήρια της
Δήμητρας, για το κριάρι και τον Ερμή».
Ο Ερμής στα Ελευσίνια
μυστήρια λατρευότανε ως χθόνιος θεός, ενώ η Δήμητρα είναι θεά της
γονιμότητας και ταυτίζεται με την Ίσιδα, δηλαδή την Ιώ. Μάλιστα ο Ερμής
με εντολή του Δία, αφού πρώτα σκότωσε τον ’ργο, οδήγησε την Ιώ στην
Αίγυπτο και την μετονόμασε σε Ίσιδα. Επίσης ύστερα πάλι από εντολή του
Διός ενημέρωσε τον Άδη(χθόνιος Ζευς) ότι πρέπει να επιστρέψει η
Περσεφόνη στον επάνω κόσμο.
Φτάνοντας στην Αία, πρωτεύουσα της
Κολχίδος το ιερατείο πρόσφερε τις γνώσεις του στον βασιλιά Αιήτη και ο
οποίος τις φύλαξε διότι όπως αναφέρει η μυθολογική παράδοση, ο ίδιος ο
Φρίξος, μετά θάνατον, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και τον συμβούλεψε
να προσέχει το δέρας, αφού τόσο η εξουσία του όσο και η ίδια του η ζωή
εξαρτιόταν από το χρονικό διάστημα που θα έμενε κρεμασμένο πάνω στην
βελανιδιά.
Έτσι το χρυσόμαλλο δέρας συμβολίζει την διατήρηση
της εξουσίας. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι πως οι Μινωίτες αποθήκευαν
τα πολύτιμα μέταλλά τους (αφού πρώτα τα ρευστοποιούσαν) σε σχήμα που
θύμιζε προβιά βοδιού, προβάτου ή κριού. Εύλογα επομένως μπορούμε να
συμπεράνουμε πως όποιος έχει στην κατοχή του τα κοιτάσματα των πολύτιμων
μετάλλων αλλά και τον τρόπο επεξεργασίας του έχει την οικονομική και
πολιτική εξουσία.
Ο Αιήτης για να μπορέσει να διατηρήσει την
εξουσία του εναπόθεσε την φύλαξη του δέρατος σε έναν άγρυπνο δράκο. Η
φιλολογική ομάδα του κυρίου Ι.Θ. Κακριδή στο πολύτομο έργο του Ελληνική
Μυθολογία αναφέρει πως ο δράκοντας ήτανε μεγάλος όσο και μία πενηντάκοπη
ναυς. Γίνεται αντιληπτό πως η φιλολογική ομάδα του κυρίου Κακριδή δεν
κάνει αυθαίρετα αυτήν την παρομοίωση αλλά έχει βασιστεί σε κάποια αρχαία
πηγή.
Ορμώμενοι από αυτό συμπεραίνουμε πως ο δράκοντας είναι
το ναυτικό του Αιήτη, που είναι πάντοτε έτοιμο να υπερασπιστεί την
ευημερία του τόπου του. Με τη βοήθεια της Αφροδίτης η Μήδεια, η κόρη του
Αιήτη, ερωτεύεται τον Ιάσονα και αποκοιμίζει τον δράκοντα και έτσι
κατορθώνει να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.
Το Ταξίδι των
Αργοναυτών στην Αμερική; Δελεαστικό στοιχείο του μύθου είναι ο
εντοπισμός της Κολχίδος. Η πιο διαδεδομένη αντίληψη τοποθετεί την
Κολχίδα στον Εύξεινο πόντο και πιο συγκεκριμένα θεωρούν πως εκτεινότανε
από την Διοσκουρίαδα μέχρι την Τραπεζούντα και σχετίζουνε το χρυσόμαλλο
δέρας με τον τρόπο σύλλεξης του χρυσού. Και αυτό διότι στην περιοχή της
Σκυθίας (Ν. Ρωσία) ρίχνανε προβιές ζώων στα ποτάμια πάνω στις οποίες
κόλλαγε ο ενυπάρχων στον εκάστοτε ποταμό χρυσός.
Ύστερα είτε
έκαιγαν τα δέρματα και έπαιρναν το πολύτιμο μέταλλο, είτε τα άπλωναν
πάνω σε κλαδιά για να στεγνώσουν και εν συνεχεία προχωρούσαν στην
συλλογή του μετάλλου.
Όμως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει στα
Αργοναυτικά του πως καθώς η Αργώ έπλεε προς Νότο, η Μεγάλη Άρκτος
κολυμπούσε στον ωκεανό και σταδιακά κατά την πλεύση τους αυτή χάθηκε από
τον ουράνιο ορίζοντα.
Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει όμως
στην μαύρη θάλασσα μιας και βρίσκεται σε 44ο βόρειο πλάτος και η Μεγάλη
Άρκτος είναι πάντοτε φανερή. Αλλά και η διαδρομή της επιστροφής των
Αργοναυτών από τον Εύξεινο πόντο είναι πρακτικά αδύνατη, αφού τα αρχαία
κείμενα τους θέλουν να πλέουν τον Ίστρο (Δούναβης), τον Σαύο και να
φτάνουνε στην Αδριατική, με την διαφορά όμως πως ο Σαύος δεν εκβάλλει
εκεί.
Η κυρία Ε. Μερτζ στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» αναφέρει πως
οι Αργοναύτες εξήλθαν του στενού του Γιβραλτάρ, ακολούθησαν το ρεύμα του
Γκολφ Στρημ, εισήλθαν στον Αμαζόνιο, που τον ταυτίζει με τον ποταμό
Θερμόδωντα του αρχαίου κειμένου, και έφτασαν μέχρι το υψίπεδο των
Άνδεων.
Η περίπτωση τα ερείπια της Κολχίδος να βρίσκονται στην
Αμερική δεν είναι αβάσιμη και αυτό διότι κατά την παλαιότερη εκδοχή του
Αργοναυτικού μύθου, η πρωτεύουσά της Αία βρισκότανε στη Δύση, όπως και η
χώρα των Εσπερίδων που πλέον αρκετές αρχαιολογικές ενδείξεις την
ταυτίζουν με την Αμερική.
Ήδη σε ανασκαφές στην ήπειρο αυτήν
έχουνε βρεθεί αρκετά αγάλματα που απεικονίζουνε κύκλωπες, κέρβερους και
μέδουσες, ενώ στην γλώσσα των γηγενών λαών υπάρχουν μυκηναϊκές λέξεις
(πχ, οι θεοί τους ονομάζονται ίδολος από την ελληνική λέξη είδωλα,
τεοανάκο εκ των ελληνικών θεός και άναξ). Μάλιστα όταν ο Αλεξάντερ φον
Χούμπολντ μελέτησε τα κείμενα των Ατζέκων αναφώνησε «μα αυτά είναι
καθαρά ελληνικά».
Στο Τεοτιουακάν του Μεξικού το έχουνε βρεθεί
αποστραγγιστικά έργα γεγονός που έκανε τους κυρίους Δωρικό και
Χατζηγιαννάκη να την ταυτίσουνε με την Αία. Στο Τεοτιουακάν φαίνεται
όμως να αναφέρεται και ο Πλούταρχος στο περί του εμφαινομένου πρόσωπου
τω κύκλω της σελήνης.
Αφού αρχικά μιλάει για μία μεγάλη ήπειρο
που περιτριγυρίζεται από την μεγάλη θάλασσα και το πέλαγος διαβαίνετε
αργά επειδή το πέλαγος είναι λασπουδερό λόγω των ρευμάτων, λέει «από τα
ηπειρωτικά μέρη, τα προς τη θάλασσα κατοικούν οι Έλληνες, γύρω από τον
κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα λίμνη, που το στόμιο του βρίσκεται
στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας θάλασσας».
Αν κάποιος
επιχειρήσει σε ένα χάρτη να χαράξει στην περιοχή της Κασπίας, μια
ευθεία παράλληλη προς τον Ισημερινό θα διαπιστώσει πως αυτή διέρχεται
από τον κόλπο του Μεξικού.
Το Τεοτιουακάν του Μεξικού και οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης.
Το τεοτιουακάν υπήρξε σημαντικός λατρευτικός χώρος. Δεσπόζουνε η
πυραμίδα του ήλιου, όπου πρόκειται για εφτά πυραμίδες η μία μέσα στην
άλλη, η πυραμίδα της σελήνης και η πυραμίδα του κετζαλκοάτλ. Αυτές η
τρεις πυραδες ισαπέχουν μεταξύ τους.
Η περιοχή δεν
συνδέεται με τους Έλληνες μόνο λόγω των αποστραγγιστικών έργων αλλά και
επειδή η πόλη αυτή διέπεται από τις αρχές τις ιερής γεωγραφίας
χαρακτηριστικό των αρχαίων ελληνικών πόλεων, αφού κατά τους αρχαίους
Έλληνες η γεωμετρική ισότητα ήτανε σημαντική τόσο για τους θεούς όσο και
για τους ανθρώπους.
Πιο συγκεκριμένα η βασική οδός των νεκρών που
συνδέει την πυραμίδα του ήλιου και της σελήνης διατρέχει τη περιοχή από
15,5ο βορειοανατολικά προς 15,5ο νοτιοδυτικά, ενώ η πυραμίδα του ήλιου
είναι προσανατολισμένη σε ένα σημείο 15,5ο βορειοδυτικά.
Μάλιστα στο σημείο αυτό δύει ο ήλιος στις 13 Αυγούστου, γεγονός που
κάνει κάποιους να αναρωτιούνται τι το σημαντικό είχε αυτή η ημερομηνία. Ή
μήπως σχετίζεται με την επόμενη μέρα, δηλαδή την 14η Αυγούστου, όπου
συμπτωματικά στον Ελλαδικό χώρο τελούνταν τα παναθήναια; Πάντως
υπάρχουνε ενδείξεις για λατρεία της Αθηνάς στην Αμερικάνικη ήπειρο, μιας
και έχει βρεθεί εκεί το όνομά της ( τεούκαρα, εκ των θεός και κόρη ή
κάρα= κεφάλη).
Η πυραμίδα του ηλίου προμελετημένα έχει
οικοδομηθεί πάνω από μία σπηλιά, η οποία αρχικά ήτανε φυσική ενώ όταν
χρησιμοποιήθηκε για λατρευτικούς λόγους έτυχε και ανθρώπινης
επεξεργασίας. Μία έστω και ριψοκινδυνευμένη γνώμη είναι η σπηλιά αυτή να
είχε πολύτιμα μέταλλα, τα οποία κάλυπτε η πυραμίδα και μόνο κάποιοι να
γνώριζαν την ύπαρξή της.
’λλωστε η παλαιότερη παράδοση θέλει το
χρυσόμαλλο δέρας να το φυλάει ο Αιήτης στο ανάκτορό του. Επίσης δεν
πρέπει να λησμονούμε πως η Αία ήτανε ο τόπος όπου ο θεός ήλιος έπαιρνε
το άρμα του και έφερνε την αυγή.
Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε
πως εκεί ήτανε τα ανάκτορα του θεού ήλιου, οπότε η Αία θα πρέπει να
ήτανε ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, κάτι που ταιριάζει στην
περίπτωση του Τεοτιουακάν. Η ύπαρξη αυτής της σπηλιάς ήτανε γνωστή και
στον Πλούταρχο, αφού μας πληροφορεί πως μέσα σε αυτή ήτανε φυλακισμένος
από τον Δία ο Κρόνος και πως εμπεριέχει πέτρες χρυσοειδές (περιέχεσθαι
πέτρας χρυσοειδούς).
Ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη
πως η Κολχίδα βρισκότανε στην Αμερική είναι η φυλή των Κολχικούρους που
υποτάχτηκε στους Ισπανούς το 1535. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους. Η
Μέρτζ πιστεύει πως η λέξη Κολχικούρους είναι παραφθορά της λέξης Κολχίς.
Όσον αφορά τον μετέπειτα προσδιορισμό της Αίας στην Ανατολή πιστεύεται
πως έγινε από κάποιον Μιλήσιο ποιητή. Φαίνεται όμως πως στα
μεταγενέστερα χρόνια είχε ξεχαστεί ο πραγματικός τόπος της Κολχίδος ενώ
υπήρχαν εξακριβωμένα δύο Κολχίδες, μία στον Εύξεινο πόντο, που ακόμα και
σήμερα ονομάζεται Kolkheti στην μητρική γλώσσα των Λαζών και μία άλλη
στην ακτή του Μαλαμπάρ στον Ινδικό ωκεανό, όπως καταμαρτυρεί ο
Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνας. .metafysiko.gr
"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"
Original title: Minyas, Colchis and Teotihuacan.
One of the most enigmatic peoples of prehistoric Greece are the Minyas, where, according to ancient authors, their birthplace is considered to be the area from the Boeotian Orchomenos to the southern edges of the Thessalian plain.
From this region, a section of the Minians settled in Magnesia and founded Iolko, which modern archaeological research identifies with the Neolithic settlement of Dimini. This colonization was done in order for the Minyas to exploit the Thessalian plain, but during their attempt they came into conflict with the neighboring cities. This is also believed to explain the destruction of Sesklos.
The attempt to connect the Minyas with the fertile Thessalian plain has also been attempted mythologically since the daughters of Minyas, Periklymene, Alcimides and Phygomachi, married the Thessalian kings Pheres (king in Feres), Aesona (king in Aesoniada) and Pelias (king in Iolkos) . From the exploitation of the Thessalian plain, the Minyas turned into a strong economic and political force for the region, to the point that they have imposed a servitude tax on cities within their territorial boundaries.
One such city was Thebes, where, according to the myth, the Theban Heracles, returning from hunting, met the tax collectors of the king of Orchomenus, Erginus, who were going to Thebes for the servitude tax. After a fierce battle, Hercules managed to free the city of Thebes from the dynast.
Referring to the economic power of Orchomenos, Homer writes "even if he gives me ten and twenty times more than what he now has and if he were to ask from elsewhere, the riches of Orchomenos and Egyptian Thebes, where everyone has many treasures in their houses. ».
The 'Unknown Past of the Golden Fleece'.
The city of Orchomenos is linked mythologically with Thebes and through the myth of Athamas with Ino. Athamas was king of Orchomenos who had married the goddess Nefeli and who had given him two children, Phrixos and Helli. At some point, however, he met the Theban Ino and thus abandoned Nefeli, who went to Olympus and complained to Hera, who promised her that she would punish Athamas for this.
From his marriage with Ino, Athamas had two sons, Melikertis and Learchos (from archo and Leos = people). However, Ino, wanting to get her ancestors out of the way, roasted the seeds in the fire, as a result of which there would be no harvest in the next season, and the region would be threatened with pestilence. Then Athamas decided to send a delegation to Delphi to find out what to do. Except that the oracle brought from Delphi was bronze, since Ino had bribed the ambassadors to convey her own will to Athamas. So Athamas was informed that Apollo wanted Phrixos to be sacrificed on the altar of Zeus (probably the altar of Laphistius Zeus), so that the evil would cease.
Although at first Athamas had some misgivings, nevertheless the pressure he received from the desperate farmers led him to send Phrixos as a sacrifice. A sacrifice that did not take place since his mother Nefeli sent a golden ram given to her by Hermes and after climbing on its back her two children escaped to the region of Colchis, where Phrixos sacrificed the ram to Phyxius Zeus. Then he gave his skin to the Corinthian king of Aetis, who either kept it in his palaces, or hung it on an oak tree in the grove of the river, leaving a sleepless dragon to guard it. This golden sheep was the reason for the Argonautic expedition, which was led by Aeson's son, Jason.
The Imposition of the Cult of Dionysus and the Retreat of Nepheli. With Athamas marrying Ino, it is implied either some form of alliance between the Minyas of Orchomenos and the Thebans, or enslavement of the Thebans to the Minyas. The result of this event is the advent of the cult of Dionysus in Orchomenos.
Ino, according to mythology, took it upon herself to raise Dionysus because her sister Semele wanted to see Zeus in all his glory, with the natural consequence that both she and the Theban palace burned down. Then Zeus took the still fetus Dionysus and placed him in his thigh and when the time came and Dionysus was born from the thigh, he gave him to Ino to raise. On the other hand, Nefeli, as everything shows, was the goddess of fertility of the Orchomenians and her name is related to the clouds that bring rain.
In prehistoric times the royal family was also a priest. Thus the king of a city was also the priest of the city's god. So when Athamas died, Phrixos would take the throne and thus the worship of Nefeli would continue.
The only way to overthrow this cult was to disappear the king-priest of Nefelis, who is encrypted by Phrixos. So at some point, probablyexhausted, there was drought and poverty in the area, a fact that shook the worship of Nepheli and found the opportunity for a new god of fertility, Dionysus, to impose himself on Orchomenos.
In order for an aphoria to appear deliberately in the area, Dionysos' followers would have to have access to the warehouses where the seeds were stored, that is, there should be followers of Dionysos in key positions within the palaces. It is very likely that Learchos and Melikertis were encrypting these categories of individuals.
Etymologically, Learchos is related to the ruling people, while Melikertis is the category of people who made hoes with honey, so Melikertis encrypts some priestly order.
The Symbolism behind the Myth of the Golden Fleece.
The golden ram is the way of escape of the priesthood of Nepheli and it is most likely related to ships, with which they took with them wealth as well as technology, technology.
Perhaps this explains the phenomenon of the Minyan culture having the ability to make drainage works and in general we can distinguish elements of a technologically superior people, something that had no continuity in the Greek area. In other words, in the later periods there is technology in Greece of a lower quality than before.
The ram was supplied to Nefeli by Hermes. Pausanias in his Corinthians leaves hints about the relationship of the ram and Hermes with the Eleusinian Mysteries "I do not mention anything, although I know, about what is said to be done in the mysteries of Demeter, about the ram and Hermes".
Hermes in the Eleusinian Mysteries was worshiped as a chthonic god, while Demeter is the goddess of fertility and is identified with Isis, i.e. Io. In fact, Hermes, by order of Zeus, after first killing Argo, took Io to Egypt and renamed her Isis. Also again after the order of Zeus, he informed Hades (Chthonian Zeus) that Persephone must return to the upper world.
Arriving in Aia, the capital of Colchis, the priesthood offered their knowledge to King Aetis, who kept it because, as the mythological tradition states, Phrixos himself, after death, appeared to him in his sleep and advised him to take care of the fleece, since both his power and his very life depended on how long he would hang on the oak.
Thus the golden fleece symbolizes the preservation of power. Another important element is that the Minoans stored their precious metals (after first liquidating them) in a shape reminiscent of an ox, sheep or ram sheep. We can therefore reasonably conclude that whoever owns the deposits of precious metals as well as the way of processing them has the economic and political power.
Aetis, in order to be able to maintain his power, entrusted the guarding of the skin to a watchful dragon. The philological group of Mr. I.Th. Kakridis in his multi-volume work Hellenic Mythology states that the dragon was as big as a fifty-piece temple. It is noticeable that the philological group of Mr. Kakridis does not arbitrarily make this simile, but has relied on some ancient source.
Driven by this, we conclude that the dragon is the navy of Aetis, which is always ready to defend the well-being of its land. With the help of Aphrodite, Medea, the daughter of Aetes, falls in love with Jason and puts the dragon to sleep and thus manages to grab the golden fleece.
The Voyage of the Argonauts to America? A tempting element of the myth is the location of Colchis. The most widespread perception places Colchis at the Black Point and more specifically they believe that it stretched from Dioscuria to Trebizond and relate the golden fleece to the way gold was collected. And this because in the region of Scythia (Southern Russia) they threw sheep's goats into the rivers, on which the gold present in each river stuck.
Then they either burned the skins and took the precious metal, or spread them on branches to dry and then proceeded to collect the metal.
But Apollonius of Rhodes mentions in his Argonauts that as the Argo sailed to the South, the Great Bear swam in the ocean and gradually during their voyage it disappeared from the sky.
However, this phenomenon does not occur in the Black Sea since it is located at 44th north latitude and the Big Dipper is always visible. But the return route of the Argonauts from the Black Sea is practically impossible, since the ancient texts want them to sail the Istro (Danube), the Savos and reach the Adriatic, with the difference that the Savos does not flow there.
Mrs. E. Mertz in her book "Oinops Pontos" states that the Argonauts left the Strait of Gibraltar, followed the current of the Gulf Stream, entered the Amazon, which identifies it with the Thermodontus River of the ancient text, and reached the plateau of Andean.
The case of the ruinsof Colchis to be in America is not unfounded and this because according to the oldest version of the Argonautic myth, the capital of Aia was located in the West, as was the country of the Hesperides which now several archaeological indications identify it with America.
Already in excavations on this continent, several statues depicting cyclops, cerberus and medusas have been found, while in the language of the native peoples there are Mycenaean words (eg, their gods are called idols from the Greek word idola, teoanako from the Greeks theos and anax). In fact, when Alexander von Humboldt studied the Aztec texts he exclaimed "but these are purely Greek".
Drainage works have been found in Teotihuacan, Mexico, which made Messrs. Dorico and Hatzigiannakis identify it with Aia. In Teotihuacan, however, Plutarch also seems to refer to the apparent face of the moon's circle.
After first speaking of a great continent surrounded by the great sea, and the sea being traversed slowly because the sea is muddy because of the currents, he says "from the continental parts, towards the sea, dwell the Greeks, around the gulf no less than Maiotida lake, whose mouth is on the same line as the mouth of the Caspian sea".
If one attempts on a map to draw in the region of the Caspian, a straight line parallel to the Equator will find that it passes through the Gulf of Mexico.
Mexico's Teotihuacan and the Pyramids of the Sun and Moon.
Teotihuacan was an important place of worship. They are dominated by the pyramid of the sun, which is seven pyramids one inside the other, the pyramid of the moon and the pyramid of Quetzalcoatl. These three flares are equidistant from each other.
The area is not only associated with the Greeks because of the drainage works but also because this city is governed by the principles of sacred geography characteristic of ancient Greek cities, since according to the ancient Greeks geometric equality was important for both gods and people .
More specifically, the main road of the dead that connects the pyramid of the sun and the moon runs through the area from 15.5° northeast to 15.5° southwest, while the pyramid of the sun is oriented to a point 15.5° northwest.
In fact, this is where the sun sets on August 13, which makes some people wonder what the significance of this date was. Or is it related to the next day, that is August 14th, when coincidentally in Greece the Panathenaia was celebrated? However, there are indications of worship of Athena in the American continent, since her name has been found there (teukara, of the gods and daughter or kara = head).
The pyramid of the sun has been premeditatedly built over a cave, which was originally natural, but when it was used for religious purposes it was also humanized. An even risky opinion is that this cave had precious metals, which were covered by the pyramid and only some knew of its existence.
After all, the oldest tradition wants the golden fleece to be kept by Aetis in his palace. We should also not forget that Aia was the place where the sun god took his chariot and brought the dawn.
So we can assume that the palaces of the sun god were there, so Aia must have been an important religious center, which fits the case of Teotihuacan. The existence of this cave was also known to Plutarch, since he informs us that inside it Saturn was imprisoned by Zeus and that it contains chrysoid stones (contents of chrysoid stone).
Another element that supports the opinion that Colchis was in America is the tribe of Colchicuros who submitted to the Spaniards in 1535. Since then, their traces have been lost. Mertz believes that the word Colchicurus is a corruption of the word Colchis.
As for the later designation of Aia in the East, it is believed to have been made by a Milesian poet. But it seems that in later years the real location of Colchis had been forgotten while there were two Colchis ascertained, one in the Black Sea, which even today is called Kolkheti in the native language of the Lazas and another on the coast of Malabar in the Indian Ocean, as Ptolemy testifies Hephaestion. .metafysiko.gr
"TIMELINE"
