 |
| Σειρά ΕΛΤΑ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ Μ.Δοχειαρίου βάσει ξυλογραφίας Γ.Μόσχου |
 |
| Για μεγεθυνση ροδακι να ανοιξει με φακο |
 |
| Μονή Δοχειαρίου φωτο βικιπαίδεια |
 |
| Παρεκκλήσι εντός της μονής |
Βρίσκεται σε παραθαλάσσια τοποθεσία μεταξύ των μοναστηριών Ξενοφώντος και Κωνσταμονίτου, ενώ σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από τον μοναχό Ευθύμιο, μαθητή του αγίου Αθανασίου του Αγιορείτη. Το έτος ίδρυσής της ανάγεται στα τέλη του 10ου αιώνα ή στις αρχές του 11ου, ενώ η ονομασία της οφείλεται στην ιδιότητα του δοχειαρίου-αποθηκάριου που εξασκούσε ο Ευθύμιος κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη μονή Μεγίστης Λαύρας, υπό τον Αθανάσιο
Ευεργέτης και ανακαινιστής του μοναστηριού θεωρείται o Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας (1071-1078) ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο διάδοχός του, Νικηφόρος Γ΄ Βοτανειάτης[4] (1078-1081).
Το 1568 χτίστηκε και τοιχογραφήθηκε ο κεντρικός ναός, ο οποίος είναι αφιερωμένος στο όνομα των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Στο μοναστήρι υπάρχουν 9 παρεκκλήσια, ενώ η βιβλιοθήκη διαθέτει περισσότερα από 400 χειρόγραφα, 5000 βιβλία και διάφορα έγγραφα βυζαντινής, οθωμανικής κ.ά. προέλευσης. Άλλα κειμήλια φυλάσσονται στους χώρους του σκευοφυλακίου και του εικονοφυλακίου.
Σήμερα (2011), η μονή αριθμεί 53 μοναχούς.
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής είναι ο Αρχιμανδρίτης Ευλόγιος Παντελεημονίτης.
Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της χερσονήσου του Άθω, επί της παραλίας και απέχει 15 χλμ. από την πρωτεύουσα, τις Καρυές.
Στη Μονή εκάρη μοναχός ο Άγιος Δανιήλ ο Σμυρναίος (ο μετέπειτα καλούμενος Κατουνακιώτης).
Ιστορία
Γενικά
Αναπαράσταση της μονής το 1864.
Ιδρύθηκε στις αρχές του 11ου αι., αρχικά στη θέση Παλαιομονάστηρο. Πυρπολήθηκε τον 13ο αι. και στη συνέχεια τέθηκε υπό την προστασία των Σέρβων Βασιλέων. Τον 17ο αι. περιέπεσε σε παρακμή. Το σημερινό μοναστήρι χτίστηκε το 1765. Το οκτάτρουλο καθολικό του μοναστηριού, αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα, χτίστηκε στα χρόνια 1812-21. Το τέμπλο είναι ρωσικής τέχνης. Η τράπεζα χτίστηκε το 1892. Σήμερα (2020), το κοινοβιο εχει 104 μοναχούς και τα εξαρτηματα της 26 μοναχούς.Σύνολο μοναχών και εξαρτηματικών, κυμαίνεται στα 130 άτομα.
Ο Πανσλαβισμός και η αποχώρηση των Ελλήνων μοναχών - δίωξη αγίου Δανιήλ Σμυρναίου
Το 1866 στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος εκάρη μοναχός ο Άγιος Δανιήλ ο Σμυρναίος (ο μετέπειτα καλούμενος Κατουνακιώτης), απολαμβάνοντας μεγάλη αγάπη και εκτίμηση από τον τότε Έλληνα ηγούμενο της Μονής και τους άλλους, κατά πλειοψηφία Έλληνες μοναχούς.
Η περίοδος όμως εκείνη χαρακτηρίζεται από τα ρωσικά σχέδια του εθνικιστικού Πανσλαβισμού. Ο Πανσλαβισμός αποτέλεσε εργαλείο του Ρωσικού επεκτατισμού στην εξωτερική πολιτική που επεκτεινόταν και στις εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες. Απλώθηκε μάλιστα και στο Άγιο Όρος. Ειδικότερα, την περίοδο 1874-1875 οι Ρώσοι μοναχοί προσπαθούσαν να ελέγξουν τη διοίκηση της Μονής Αγίου Παντελεήμονος με αποτέλεσμα να ανακύψουν φιλονικίες και εντάσεις.
Ο μοναχός Δανιήλ, την περίοδο αυτή διακονούσε ως γραμματέας και ενήργησε προς την διατήρηση της τάξης που διασαλευόταν από τις ενέργειες των Ρώσων. Όμως εκλήθη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για εξηγήσεις και τιμωρήθηκε άδικα με απομάκρυνση από τη μονή. Οι ελληνικής καταγωγής μοναχοί της Μονής αποχώρησαν. Ανάμεσα σε αυτούς και ο μοναχός Δανιήλ που μετέβη αρχικά στη Μικρά Αγία Ἄννα και τελικώς εστάλη στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ιωακείμ (τον μετέπειτα Οικ. Πατριάρχη) ο οποίος αναγνωρίζοντας την αδικία, του πρότεινε να μείνει σε μονή της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Έτσι ο Δανιήλ επέλεξε τη Μονή Αγίας Αναστασίας Φαρμακολύτριας στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης. Εκεί ο Δανιήλ συνεισέφερε τα μέγιστα με την εισαγωγή του αγιορείτικου τυπικού στην νηστεία και στις ακολουθίες, και κέρδισε την αγάπη όλων. Εφόσον είχε επιτευχθεί η εκρώσιση της Ιεράς Μονής Παντελεήμονος και είχε επικυρωθεί με Πατριαρχικό Σιγίλλιο η εκλογή του Ρώσου Ηγουμένου Μακαρίου, ανακλήθηκε η εξορία του Δανιήλ. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να επανέλθει στο Άγιον Όρος, αλλά όχι στη Μονή Παντελεήμονος.
Η ρωσική αίρεση της ονοματοδοξίας
Ο Αλεξάντρ Μπουλατόβιτς.
Κατά τον 19ο αιώνα στη Ρωσική ορθόδοξη εκκλησία εμφανίστηκε το κίνημα της ονοματοδοξίας (Имяславие, ιμγιασλάβιε). Σύμφωνα με τις δοξασίες του κινήματος αυτού το όνομα του Θεού αποτελεί ενσάρκωση του ίδιου του Θεού και δεν είναι απλώς λέξη. Οι ακόλουθοι της πίστης αυτής καταδικάστηκαν ως αιρετικοί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και το πατριαρχείο Μόσχας, ωστόσο η πρακτική εξαπλώθηκε και στις ρωσικές μονές του Αγίου Όρους υπό τον πρώην στρατιωτικό και ιερομόναχο Αλεξάντρ Μπουλατόβιτς της σκήτης του Αγίου Ανδρέα κοντά στην μονή Παντελεήμονα. Ως επακόλουθο, υπήρξαν βίαια επεισόδια μεταξύ των ακολούθων της δοξασίας αυτής και των υπολοίπων ορθοδόξων, με αποτέλεσμα το 1913 να υπάρξει εισβολή Ρώσων πεζοναυτών στην μονή Αγίου Παντελεήμονος συνοδεία Ρώσου επισκόπου προκειμένου να συλλάβουν τους αιρετικούς μοναχούς, προλαμβάνοντας το ελληνικό κράτος καθώς οι Ρώσοι φοβούντουσαν πως τυχόν επέμβαση του θα μπορούσε να προχωρήσει σε προσάρτηση του Αγίου Όρους στην Ελλάδα. Κατά την σύγκρουση αυτή συνελήφθησαν 840 μοναχοί και μεταφέρθηκαν στην Ρωσία.
Κτίρια.jpg)
Πανοραμική άποψη της Μονής Αγίου Παντελεήμονος.
Το μοναστήρι έχει τριάντα πέντε παρεκκλήσια. Στο μεγάλο καμπαναριό κατασκευής 1893, η μεγάλη καμπάνα έχει περιφέρεια 8,71 μ., διάμετρο 2,71 μ. και βάρος 13 τόνους. Υπάρχουν ακόμα άλλες 32 καμπάνες. Οι ακολουθίες στην εκκλησία ψάλλονται στα ελληνικά και τα ρωσικά. Στη βιβλιοθήκη φυλάσσονται 1.064 χειρόγραφοι κώδικες και 25.000 τόμοι βιβλίων, ελληνικών και σλαβικών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF
 |
| Σειρά ΕΛΤΑ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ-Μ.Αγ.Παντελεήμονα βάσει ξυλογραφίας Γ.Μόσχου |
| | Γερόντιος Μαρτίνος, Μαρτίνη Μαρτίνα |
 |
| για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει με φακό |
 |
| φωτο βικιπαιδεια |
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής είναι ο Αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Γρηγοριάτης.
Τοποθεσία
Η μονή είναι παραθαλάσσια, επί ακρωτηρίου της νοτιοδυτικής ακτής της Αθωνικής χερσονήσου, νότια της Μονής Σιμωνόπετρας και βορειότερα από τη Μονή Διονυσίου. Το ακρωτήριο αυτό περιβάλλει πλούσιος ψαρότοπος.
Ιστορία
Σύμφωνα με χειρογραφικό κώδικα η Μονή αυτή ιδρύθηκε λίγο πριν από τα μέσα του 14ου αιώνα (1310). Ιδρυτής της είναι ο όσιος Γρηγόριος ο νέος επονομαζόμενος, ησυχαστής μαθητής του αγίου Γρηγορίου Σιναΐτη του μεγάλου δάσκαλου της νοεράς προσευχής. Έπειτα από μια τρομακτική επιδρομή που σημειώθηκε κατά της Μονής στα τέλη του 15ου αιώνα η Μονή ανάκαμψε δύο αιώνες μετά, από τις γενναιόδωρες χορηγίες των Μολδαβών ηγεμόνων, για να δοκιμαστεί ξανά στην Επανάσταση του 1821 όπου και η σημερινή της ακμή ξεκίνησε μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα.
Το Καθολικό της Μονής Γρηγορίου, τιμώμενο στο όνομα του Αγίου Νικολάου, άρχισε να κτίζεται αμέσως μετά την πυρκαγιά του 1761.
Παρεκκλήσια
Η Ιερά Μονή Γρηγορίου διατηρεί δεκατέσσερα παρεκκλήσια από τα οποία τα επτά βρίσκονται μέσα στην μονή.
Από τα παρεκκλήσια εκείνο του οσίου Γρηγορίου, του Κτίτορος (1851) είναι ενσωματωμένο στο βόρειο μέρος του καθολικού.
Στο δυτικό τμήμα της παλιάς αυλής βρίσκεται το παρεκκλήσι της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, που κτίστηκε το 1775.
Επίσης υπάρχουν του Αγίου Δημητρίου 18ου αιώνα ,της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής, των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού και του Αγίου Σπυρίδωνος 19ου αιώνα.
Τέλος των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ερειπωμένο σήμερα.
Ωστόσο, στα πλαίσια της ανακατασκευής της νέας, ανατολικής πτέρυγας, που άρχισε το 1997, ήδη ενσωματώθηκε νέο παρεκκλήσιο, με τρούλο, αφιερωμένο στον ίδιο Άγιο.
Η μονή διαθέτει επίσης και επτά εξωκκλήσια. Ο κοιμητηριακός ναός είναι αφιερωμένος στους Αγίους Πάντες.
Εξαρτήματα
Η Μονή Γρηγορίου διαθέτει έξι Κελλιά, στις Καρυές μαζί με το αντιπροσωπείο της του Αγίου Τρύφωνος.
Το Κελλί των Αγίων Αναργύρων, όπου μονάζουν οι αγιογράφοι Παχωμαίοι, της Υπαπαντής του Χριστού, στο κέντρο των Καρυών, όπου μονάζουν οι αγιογράφοι Ιωσαφαίοι, το Κελλί του Αγίου Φιλοθέου του Κόκκινου , κοντά στο ναό του Πρωτάτου, που ανακαινίστηκε το 1995.
Τέλος το Κελλί του Αγίου Νικολάου, βορειοανατολικά των Καρυών, στη θέση «Κομμένοι», και το Κελλί των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου που βρίσκεται στην περιοχή της Καψάλας.
Η Μονή Γρηγορίου διαθέτει έξι Καθίσματα στην ευρύτερή της περιοχή:
Των Αθωνιτών Πατέρων 19ου αιώνα, το οποίο ανακαινίστηκε κατά τα έτη 1976-90.
Της Παναγίας, 18ου αιώνα όπου ασκήτευσε για ένα χρόνο και ο Άγιος Ακάκιος Καυσοκαλυβίτης, πριν εγκατασταθεί οριστικά στα Καυσοκαλύβια.
Το Κάθισμα αυτό απέχει τριάντα μέτρα από τη σπηλιά όπου ασκήτευσε ο ιδρυτής και Κτίτορας της μονής Όσιος Γρηγόριος.
Επίσης έχει τα Καθίσματα Των Αγίων Αποστόλων και του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου μέσα στο δάσος σε υψόμετρο 700 μ..
Tέλος τα Καθίσματα τoυ Αγίου Αρτεμίου, του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου και του Προφήτη Ηλία, το οποίο λειτουργεί και ως πυροφυλάκιο του δάσους της μονής.
Μοναστική δύναμη
Η Μοναστική δύναμη της Μονής, σύνολο μοναχών και εξαρτηματικών και δοκίμων, κυμαίνεται σήμερα (φθινόπωρο 2020) στα 100 περίπου άτομα.
Άξια ενδιαφέροντος
Στη Μονή αυτή αξίζει να δουν οι επισκέπτες το καθολικό με τις τοιχογραφίες (1779) και την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας (1497) καθώς και το ιερό σκευοφυλάκιο.
 |
| Σειρά ΕΛΤΑ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - Ι.Μ. Γρηγορίου βάσει ξυλογραφίας Γ.Μόσχου |
 |
| για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει με φακό |
 |
| φωτο βικιπαίδεια |
Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Εσφιγμένου είναι μία εκ των είκοσι μονών του Αγίου Όρους και κατατάσσεται δέκατη όγδοη (18η) στην ιεραρχική τάξη των αγιορείτικων μονών.
Η νόμιμη αδελφότητα διαμένει προσωρινά στις Καρυές με τον καθηγούμενο της μονής Αρχιμανδρίτη Βαρθολομαίο, καθώς οι κεντρικές εγκαταστάσεις της Μονής Εσφιγμένου κατέχονται παράνομα από μοναχούς καταληψίες.
Τοποθεσία
Η Ιερά Μονή Εσφιγμένου είναι παραθαλάσσια και βρίσκεται βόρεια και ανατολικά της Αθωνικής χερσονήσου.
Ιστορία
Με το όνομα Μονή του Εσφιγμένου υπήρχε ήδη Μονή από τον 10ο αιώνα και φαίνεται ότι βρισκόταν σε ακμή. Σύμφωνα με την παράδοση το μοναστήρι ιδρύθηκε από την αυτοκράτειρα Πουλχερία (408-450) και πολλοί από τους ιδρυτές μοναχούς προέρχονταν από το αρχικό μοναστήρι που είχε καταστραφεί από κατολίσθηση. Κατά τον 14ο αιώνα ηγούμενος του μοναστηριού είχε αναδειχθεί ο Γρηγόριος Παλαμάς. Επίσης εγκαταβίωσε σ' αυτό για κάποιο διάστημα ο Πατριάρχης Αθανάσιος Α΄. Ερημώθηκε πολλές φορές από πειρατικές επιδρομές, κυρίως εκ των Αγαρηνών, αλλά απέκτησε σημαντική δύναμη μετά τον 18ο αιώνα. Το καθολικό κτίστηκε το 1810 στη θέση παλαιότερου ναού που κατεδαφίστηκε, ενώ η τοιχογράφηση έγινε από τους Γαλατσάνους ζωγράφους το 1811 και 1818. Το μοναστήρι κατελήφθη από τους Τούρκους κατά την επανάσταση του 1821, όπου υπέστη από τους εισβολείς μεγάλες καταστροφές και το μεγαλύτερο μέρος της αδελφότητας εκτελέστηκε ή αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει. Παλιότερο κτίριο της Μονής είναι η τράπεζα που διατηρεί τοιχογραφίες του 16ου-17ου αιώνα.
Εκτός από το καθολικό και την τράπεζα η Μονή διαθέτει μια πολύ καλή συλλογή βυζαντινών και μεταβυζαντινών εικόνων, από τις οποίες ξεχωρίζει η ψηφιδωτή εικόνα του Χριστού. Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει πολλά και σπάνια χειρόγραφα, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το υπ' αριθμόν 14 για τις σπάνιες μικρογραφίες του.
Μετά τη συνάντηση του Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου ΣΤ΄ στην Ιερουσαλήμ το 1965 οι μοναχοί της Εσφιγμένου έπαψαν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη και το 1972 αποχώρησαν από την Ιερά Κοινότητα, το ανώτατο διοικητικό όργανο της αθωνικής πολιτείας, όπως επίσης διέκοψαν την επικοινωνία με τις υπόλοιπες αγιορείτικες μονές και τις ορθόδοξες εκκλησίες.
Άξια ενδιαφέροντος
Στη Μονή αυτή αξίζει να δουν οι επισκέπτες το καθολικό με τις τοιχογραφίες των Γαλατσάνων ζωγράφων (1811), στο σκευοφυλάκιο τμήμα της σκηνής του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και στην ιστορική βιβλιοθήκη της Μονής τα σπάνια εικονογραφημένα χειρόγραφα. Όμως η κατάσταση των κειμηλίων, του αρχείου και της μονής εν γένει είναι άγνωστη, καθώς οι καταληψίες εμποδίζουν, παράνομα, την είσοδο στη μονή εκπροσώπων της αρμόδιας Εφορίας Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού.
Αδελφότητα
Το 2002 εξελέγη από την Ιερά Κοινότητα νέα αδελφότητα για να επανδρώσει το μοναστήρι, αλλά δεν έχει σταθεί δυνατόν να εγκαταβιώσει σε αυτό, λόγω της συνεχιζόμενης κατάληψης. Για τον λόγο αυτό εγκαταβιεί στις Καρυές.
Ο Ηγούμενος διετέλεσε έως την κοίμησή του το 2013 ο Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Κατσουλιέρης. Από το 2013 ο εκλεγμένος ηγούμενος που εγκαθιδρύθηκε από την Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Βαρθολομαίος Γαζέτας.
Η εκλεγμένη από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους αδελφότητα της Μονής, που λειτουργεί εκτός κεντρικού κτηρίου της μονής, απαρτίζεται από 23 συνολικά άτομα, μοναχούς και εξαρτηματικούς.
Κατάληψη μονής
Από το 1965 έως και σήμερα, οι παράνομα διαμένοντες στη μονή θεωρούνται σχισματικοί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από κάθε τοπική ορθόδοξη εκκλησία και Πατριαρχείο, ενώ έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα από την Ελληνική Δικαιοσύνη για πλειάδα αστικών και ποινικών αδικημάτων, μεταξύ των οποίων και για κατάληψη κτηρίων της μονής.
Οι καταληψίες παραμένουν παράνομα στο κεντρικό κτήριο της Μονής με επικεφαλής τον Μεθόδιο Παπαλαμπρακόπουλο, ο οποίος έχει επισήμως καθαιρεθεί παντός ιερατικού βαθμού και εκκρεμεί η απέλασή του από το Άγιο Όρος.
Τον Φεβρουάριο του 2017, βουλευτές της Χρυσής Αυγής συμμετείχαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπέρ της κατοχής της από τους αντάρτες μοναχούς
 |
| Σειρά ΕΛΤΑ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - Μ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ 0 βάσει ξυλογραφίας Γ.Μόσχου |
 |
| Για Μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει με φακό |
 |
| φωτο βικιπαίδεια |
Βρίσκεται σε υψόμετρο 300 μέτρων από τη θάλασσα πάνω σε βράχο από γρανίτη. Η μονή είναι ένα από τα τολμηρότερα οικοδομήματα της βυζαντινής μηχανικής, καθώς αποτελεί ένα επταώροφο πυργωτό κτίριο. Το Καθολικό της μονής είναι αφιερωμένο στη Γέννηση του Χριστού.
Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής είναι ο Αρχιμανδρίτης Ελισσαίος Σιμωνοπετρίτης.
Ιστορία
Η Μονή Σίμωνος Πέτρας στο Άγιον Όρος, χτισμένη σε υψόμετρο 300 μέτρων πάνω από την ακτή. Στα αριστερά, διακρίνεται και το παρακείμενο υδραγωγείο
Η ίδρυσή της οφείλεται στον Όσιο Σίμωνα, που ασκήτεψε στα μέσα του 13ου αιώνα σε σπήλαιο κοντά στη μονή, ο οποίος σε όραμα διείδε τη μελλοντική της ανοικοδόμηση. Στην αρχή της άσκησής του, από τους πολλούς χρόνους, που έμεινε συνολικά μέσα στο στενό και υγρό σπήλαιο, άκουσε μία φωνή, που ήταν η φωνή της Παναγίας, για να κτίσει την μονή πάνω στον απέναντι κωνικό βράχο. Στην αρχή δίστασε να το κάνει, αλλά στη συνέχεια, μετά και πάλι από το άκουσμα της φωνής της Παναγίας για δεύτερη και τρίτη φορά, που η φωνή της Θεοτόκου ήταν πιο επιτακτική, ξεκίνησε να κτίζει το μοναστήρι (το έτος 1257), το οποίο μετά από την υπόδειξη της Παναγίας ονομάστηκε Νέα Βηθλεέμ, προς τιμήν της Γεννήσεως του Χριστού, γι αυτό και εορτάζει στις 25 Δεκεμβρίου (με το παλαιό ημερολόγιο, όπως όλες οι μονές του Αγίου Όρους).
Κατά τα έτη 1365 - 1371 η μονή ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα των Σερρών Ιωάννη Ούγγλεση. Το 1581 καταστράφηκε από πυρκαγιά στην οποία σκοτώθηκε μεγάλος αριθμός μοναχών. Τότε ο ηγούμενος της μονής, Ευγένιος, ταξίδεψε στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες για τη διενέργεια εράνου. Ο τότε ηγεμόνας της Βλαχίας Μιχαήλ ο Γενναίος ενδιαφέρθηκε για το μοναστήρι και του δώρισε σημαντική ακίνητη περιουσία, καθώς και τα ποσά για την ανοικοδόμηση της μονής. Η Μονή κάηκε συνολικά τρεις φορές. Τη σημερινή της μορφή την πήρε μετά την τελευταία μεγάλη πυρκαγιά του 1891.
Μικρασιατική Μονή
Η πλειοψηφία των μοναχών της Μονής Σίμωνος Πέτρας ήταν Μικρασιάτες επί 150 έτη, καθιστώντας την Μικρασιατική Μονή. Ο πρώτος Μικρασιάτης ηγούμενος ήταν ο Σεραφείμ από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας (1796-1863). Ακολούθησαν στη διαδοχή της ηγουμενίας ο Νεόφυτος (+1907) και μετέπειτα ο Ιωαννίκιος (+1919) αμφότεροι Μικρασιάτες από τα Αλάτσατα
Την περίοδο 1920-1931 διετέλεσε καθηγούμενος της Μονής ο Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης ο Μικρασιάτης]. Επόμενος καθηγούμενος - κληθείς από τη μονή Διονυσίου - διακόνησε ο Καισάριος έως το 1940, καταγόμενος από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Τον διαδέχθηκε ο επίσης Βουρλιώτης Χαραλάμπης ο οποίος εκοιμήθη το 1973. Από τότε έως το 2000 διετέλεσε ηγούμενος ο Αιμιλιανός, μικρασιατικής καταγωγής, μεγάλος θεολόγος και πολυγραφότατος συγγραφέας. 
Η Μονή Σίμωνος Πέτρας από τη θάλασσα.
Κτίσματα Μονής
Στον πρώτο όροφο της ανατολικής πτέρυγας στο ηγουμενείο, βρίσκεται το παρεκκλήσι της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής, της οποίας το αριστερό χέρι σώζεται άφθαρτο και ενίοτε σε θερμοκρασία ανθρώπινου χεριού εδώ και πολλούς αιώνες. Toν Νοέμβριο του έτους 1888 ο Καθηγούμενος Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Μολάκας με συνοδεία τον Ιερομόναχο Διονύσιο και τον μετέπειτα διάδοχό του στην ηγουμενεία Ιεροδιάκονο Ιωαννίκιο ταξίδεψαν για τη Ρωσία για να συγκεντρώσουν βοήθεια για το Μοναστήρι. Πήραν μαζί τους αργυρό κιβώτιο, που περιείχε τον Tίμιο Σταυρό, την αριστερά χείρα της Αγίας Μαγδαληνής, μέρος της Αγίας θεοπρομήτορος Άννης και μέρος του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος. Όταν στις 28 Μαΐου 1891 έφθασαν στο Ροστόβ, και ενώ την ίδια ημέρα θα αναχωρούσαν από την Οδησσό για το Άγιον Όρος, μετά μεγάλης λύπης έλαβαν, μέσω των Pώσων αδελφών του εκεί Μετοχίου της Μονής Αγίου Παντελεήμονος, τηλεγράφημα από τους πατέρες της Σιμωνόπετρας, που τους πληροφορούσε ότι κάηκε όλο το μοναστήρι. Στις 29 Νοεμβρίου 1892 επανήλθαν στο Μοναστήρι, μετά από απουσία τεσσάρων ετών (20-21.11.1888 έως 29.11.1892).
Στο δεύτερο όροφο βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους. Στη μεσαία πτέρυγα, κάτω από την τράπεζα, βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Το παρεκκλήσι του Κοιμητηρίου της μονής Σίμωνος Πέτρας βρίσκεται νοτιοανατολικά, έξω από τα τείχη της και τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Ένα άλλο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου βρίσκεται στη νεώτερη τέταρτη πτέρυγα, που άρχισε, κατόπιν εγκρίσεως του Kέντρου Αγιορειτικής Κληρονομίας (ΚεΔAK), που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, να κτίζεται το έτος 1996 και ολοκληρώθηκε το έτος 2000.
Η Μονή έχει ιστορική βιβλιοθήκη με αξιόλογα βιβλία, σκευοφυλάκιο, συλλογές ανθιβόλων και χαρακτικά της αγιορείτικης πινακοθήκης της. Μάλιστα έχει εκδόσει κατά καιρούς η ίδια, ή διάφοροι εκδοτικοί οίκοι, βιβλία που επιμελήθηκαν Σιμωνοπετρίτες πατέρες.
Εορτές
Η Μονή εορτάζει στις 25 Δεκεμβρίου, τη Γέννηση του Χριστού. Στις 28 Δεκεμβρίου εοορτή του κτίτορα Οσίου Σίμωνα. Επίσης εορτάζει στις 22 Ιουλίου, γιορτή της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής, η οποία τιμάται ως συνκτητόρισσα της Μονής. Τέλος, εορτάζει και στις 9 Μαΐου τη μνήμη του Οσίου Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτου του Μικρασιάτου.
Εξαρτήματα
Σε συνάρτηση με το πράσινο της απότομης βουνοπλαγιάς και τον αρσανά
Η Μονή Σίμωνος Πέτρας έχει στις Καρυές, τα εξής εξαρτήματά της, δηλαδή διάφορα οικοδομήματα που στεγάζουν είτε Κελλιά, είτε άλλες υπηρεσίες:
α) Το Αντιπροσωπείο (Κονάκι) της, που είναι αφιερωμένο στους Αγίους Πάντες,
β) 5 Κελλιά:
το Κελλί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που βρίσκεται κάτω από την Αθωνιάδα Σχολή, κοντά στον λάκκο του Άδειν,
το Κελλί του Αγίου Νικολάου του Καπρούλη,
το Κελλί του Αγίου Μηνά, με τήν θαυματουργή του εικόνα,
το Κελλί του Τιμίου Σταυρού, ενώ στην πλατεία των Καρυών βρίσκεται επίσης
το Κελλί του Αγίου Γεωργίου, επονομαζόμενο του Καλαθά. Ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα και στεγάζει στο ισόγειο καταστήματα.
γ) Επίσης το κτίριο που στεγάζονται οι υπηρεσίες του OTE, δίπλα από τον πάνσεπτο ιερό ναό του Πρωτάτου, ανήκει στην ιδιοκτησία της μονής. Αγοράσθηκε ως Κελλί εκκλησιαστικό το έτος 1367 παρά της Μεγάλης Mέσης από τον κτίτορα Ιωάννη Oύγγλεση και αφιερώθηκε στη Μονή Σίμωνος Πέτρας. Ήταν το πρώτο Αντιπροσωπείο της μονής μέχρι του έτους 1621, οπότε και μέχρι τα μέσα του 19ου αι. παραχωρήθηκε σε εξαρτηματικούς μοναχούς. Έκτοτε ενοικιάζεται σε επαγγελματίες ιδιώτες.
Στην ευρύτερη περιοχή της μονής συναντούμε το ιδιαίτερα αξιόλογο Κελλί του Αγίου Νικολάου-Δοντά στα όρια της μονής Ξηροποτάμου, που από το 1368 αποτελεί το αγρόκτημα της μονής. Η Μονή έχει γύρω από την περιοχή της και άλλα Καθίσματα, όπως: α) το Κάθισμα του Αγίου Σίμωνα που βρίσκεται δίπλα στο σπήλαιο, όπου ασκήτεψε ο κτήτορας της μονής όσιος Σίμων. β) Το Κάθισμα του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, νότια της μονής προς τη θάλασσα. γ) το Kάθισμα της Αγίας Τριάδας, πάνω ακριβώς από εκείνο του Αγίου Σίμωνος,
δ) το Κάθισμα του Αγίου Σάββα, νοτιοανατολικά της μονής, στο μέσο του καλντεριμιού προς τον αρσανά,
ε) το Kάθισμα Παναγίτσα, που βρίσκεται νοτιοανατολικά της μονής, μέσα στο ρέμα, στα όρια με την Μονή Γρηγορίου και, τέλος,
στ) το Kάθισμα του Αγίου Μοδέστου - Καραβασαρά, που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το λιμανάκι της Δάφνης, όπου και οι παλαιοί αμπελώνες και ελαιώνες της μονής. Στην περιοχή του δάσους υπάρχει το Δασονομείο, με την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, και ένα Ησυχαστήριο: το Κουρτζίδικο , κτίσμα του 19ου αιώνα, που βρίσκεται στα όρια Ιβήρων - Ξηροποτάμου-Σιμωνόπετρας, ένα άλλο Ησυχαστήριο είναι και το Καλαμίτσι, δίπλα ακριβώς στη θάλασσα, κοντά στο Kάθισμα του Αγίου Μοδέστου. Στον αρσανά της Σιμωνόπετρας βρίσκεται ο παλαιός Πύργος και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
Μετόχια
Η Μονή έχει και εκτός Αγίου Όρους τα εξής Μετόχια:
α) το Μετόχι του Αγίου Χαραλάμπους στη Θεσσαλονίκη,
β) το Μετόχι της Αναλήψεως του Κυρίου στον Βύρωνα Αττικής,
γ) το Μετόχι των Αγίων Αρτεμίου και Αντύπα στη Σίφνο,
δ) το Μετόχι της Παναγίας της Τρύγης στο Προπούλι Λήμνου, με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας,
ε) το Ιερό Ησυχαστήριο του Οσίου Νικοδήμου στον Πεντάλοφο Γουμένισσας, όπου φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας της Μικρασιάτισσας από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας και
στ) στην Γαλλία το Μετόχι του Αγίου Αντωνίου, νότια της πόλης Λυών.
Από την Μονή της Σιμωνόπετρας εξαρτώνται πνευματικά και τα εξής γυναικεία Μετόχια:
ζ) το Ιερό Κοινόβιο Ευαγγελισμού Ορμύλιας Χαλκιδικής,
η) το Μετόχιον της Αγίας Σκέπης στο Solan, στα νότια της Γαλλίας και
θ) το Μετόχιον της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην περιοχή Terasson Γαλλίας.
Το σύνολο των μοναζουσών στα τρία αυτά Μετόχια ανέρχεται στις 140-150 αδελφές.
Μοναστική δύναμη
Η Μοναστική δύναμη της Μονής, σύνολο μοναχών, δοκίμων και των εντός Αγίου Όρους εξαρτηματικών αδελφών, κυμαίνεται σήμερα περίπου στα 85 άτομα.
Οι εκτός Αγίου Όρους εξαρτηματικοί μοναχοί που διαβιούν στα Μετόχια της Μονής ανέρχονται περίπου στα 40 άτομα. Έτσι η συνολική δύναμη των εντός και εκτός Αγίου Όρους μοναχών ανέρχεται στους 120-130 μοναχούς.
Τοποθεσία
Βρίσκεται περί το μέσον και επί της αριστερής ακτής της Χερσονήσου. Απέχει γύρω στις 2,30 ώρες από τη Δάφνη και γύρω στα 45 λεπτά έντονα ανηφορικού δρόμου από το λιμανάκι (αρσανά) της μονής.
 |
| Η άφιξη του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι ελαιογραφία Θ. Βρυζάκη |
Η πόλη χτίστηκε στην περίοδο της τουρκοκρατίας και αναπτύχτηκε σημαντικά στους τελευταίους αιώνες της σκλαβάς. Η ονομασία της πόλης, σύμφωνα με την άποψη του Σπ. Τρικούπη, προέρχεται από το μέσο και λόγγος- άλλη άποψη υποστηρίζει ότι η ονομασία προέρχεται από το δαλματικό Messo Laghi, που σημαίνει λιμνοχώρι. Πάντως οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Δαλματοί πειρατές • αργότερα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, και στη σημερινή συνοικία Καλύβια, οι κάτοικοι του χωριού Χίλια Σπίτια, εξαιτίας της καταστροφής του οικισμού τους. Η κύρια ασχολία των κατοίκων αυτών ήταν η ναυτιλία και η αλιεία- Αρχικά η πόλη ήταν στην κυριαρχία των Ενετών- το 1700 και μετά από συμφωνία του σουλτάνου Μουσταφά και των Ενετών, πέρασε στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Συχνές ήταν οι εξεγέρσεις των Μεσολογγιτών. Το 1770, κατά την Επανάσταση του Ορλόφ, οι Μεσολογγίτες ξεσηκώθηκαν, Οι Τούρκοι αποχώρησαν από το Μεσολόγγι, όπου σχηματίστηκε κυβέρνηση από τους Παναγιώτη Παλαμά, Ανδρέα Καλογεράκη και Αναστάσιο Γουλιμή, μέχρι που έφτασαν αλβανικά στίφη, που πυρπόληων την πόλη και κρέμασαν τους αρχηγούς της εξέγερσης. Με την πυρπόληση καταστράφηκαν αρκετά κτήρια ανάμεσα στα οποία και η Παλαμαϊκή Σχολή. Η πόλη ανοικοδομήθηκε γρήγορα και από το 1804 ως το 1820 ήταν κάτω από την εξουσία του Αλή πασά των Ιωαννίνων. Στο διάστημα αυτό έγινε το μικρό στο νησί Βασιλάδι και η εκβάθυνση της λιμνοθάλασσας από το Βασιλάδι μέχρι το Αιτωλικό. Το 1820 κυριεύτηκε από τον Μπαμπά πασά.
Η επανάσταση των Μεσολογγιτών κατά των Τούρκων κηρύχτηκε στις 20 Μαΐου του 1821, με πρωταγωνιστές τον προύχοντα και φιλικό Αναστάσιο Παλαμά και τον αρματολό του Ζυγού Δημήτρη Μακρή και με συνεργάτες τους Ιωάννη Τρικούπη, Θανάση Ραζηκώτσικα και Συμεών Τρικούπη (γιατρό). Αρχικά τη διοίκηση της πόλης ανέλαβε ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και την αρχηγία των στρατευμάτων ο Μάρκος Μπότσαρης Αρκετοί ήταν οι φιλέλληνες που έφτασαν στην πόλη ( Ιταλός Δάνα, Πολωνός Μιρζέβσκι, Ελβετός Σεβαλιέ, Γερμανός Νόρμαν κά.) έφτασαν και ενισχύσεις από την Κεφαλλονιά με το Σταύρο Πανά και από την Πελοπόννησο με τους Γενναίο Κολοκοτρώνη, Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και Γιατράκο. O στρατός αυτός κατευθύνθηκε στην Ήπειρο για ενίσχυση του εκεί αγώνα και μετά την ήττα του Πέτα και το θάνατο του Μαυρομιχάλη, ξαναγύρισε οτο Μεσολόγγι για να οχυρώσει την πόλη και να αποκρούσει τα τουρκικά στρατεύματα που κατευθύνονταν στην Πελοπόννηοο. Στις 20 Μαΐου 1822, τα ελληνικά στραγιωτικά σώματα κατόρθωσαν να αποκρούσουν με επιτυχία την επίθεση του τουρκοαιγυπτιακού στόλου με το Γιουσούφ πασά στο Βασιλάδι, και μετά από αντεπίθεση του Δημήτρη Μακρή με 800 αγωνιστές, εξανάγκασαν τον εχθρό να επιστρέψει στις βάσεις του.
Τον Ιούνιο του 1823 τοποθετήθηκε έπαρχος ο Κωνσταντίνος Μεταξάς. Την εποχή αυτή ο πληθυσμός της πόλης έφτανε τις 6.000, από τους οποίους οι 1ΟΟΟ ήταν πολεμιστές. Ανακαινίστηκε στο μεταξύ και το οχύρωμα από το Μιχαήλ Κοκκίνη και το Σταύρο Κουτζούκη. Ως πολεμικός φροντιστής είχε διοριστεί ο Μήτρος Δεληγεώργης. Το Γενάρη του 1824 αποβιβάστηκε στην πόλη ο λόρδος Βύρωνας.
Το 1825 0 Κιουταχής πήρε εντολή από το σουλτάνο να καταλάβει το Μεσολόγγι. Χωρίς να συναντήσει αντίσταση, ο Τούρκος πασάς έφτασε με 20 ΟΟΟ στρατό, στις 20 Απριλίου 1825, μπροστά οτο Μεσολόγγι και άρχισε την πολιορκία. Η φρουρά της πόλης αριθμούσε 3000 πολεμιστές, οι οποίοι με ενισχύσεις άλλων οπλαρχηγών της περιοχής έφτασαν τις 4.000. Υπήρχαν κοι 8,000-9.000 γυναικόπαιδα. Στη διάθεσή τους οι Έλληνες είχαν 8 προμαχώνες και 48 κανόνια. Η δύναμη των Τούρκων, μετά την ενίσχυση του τουρκικα) στόλου, έφτασε τις 30.000, γεγονός που τους επέτρεπε να κάνουν συνεχείς επιθέσεις, από ξηρά και θάλασσα. Η θέση των πολιορκημένων άρχισε να γίνεται δύσκολη ως τον Ιούλιο του 1825, οπότε έφτασε ο Μιαούλης με τρόφιμα και πολεμοφόδια, Επιχείρησαν έξοδο και προξένησαν μεγάλες ζημιές στον εχθρό. O Κιουταχής βρέθηκε σε δύσκολη θέση (έλλειψη τροφών, επιδημίες κ λπ,) και αποσύρθηκε στους πρόποδες του Ζυγού, περιμένοντας ενισχύσεις. Πράγματι έφτασε ο Ιμπραήμ με 15,000 άντρες και κοντά στον Κιουταχή, στον οποίο δήλωσε ειρωνικά ότι θα καταλάβει το «μικρό αυτό φράχτη σε 15 μέρες». Διέταξε γενικό αποκλεισμό και άρχισε επιθέσεις με βομβαρδισμούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στη συνέχεπ ζήτησε τη συνεργασία και του Κιουταχή και άρχισαν πιο συντονισμένες επιθέσεις. Στο μεταξύ ο Μιαούλης κατόρθωσε ξανά να εφοδιάσει την πόλη με τρόφιμα και πολεμοφόδια Οι εχθροί κατόρθωσαν να καταλάβ0υν το Βασιλάδι και το Ντολμά, στην προσπάθειά του όμως ο Κιουταχής να καταλάβει την Κλείσοβα απέτυχε, πληγώθηκε ο ίδιος και σκοτώθηκε ο Χουσεϊν με 1200 Αιγύπτιους. Η θέση των πολιορκημένων έγινε πολύ δύσκολη o Μιαούλης δεν κατόρθωσε να τους ξαναφέρει ενισχύσεις. Οι τροφές σώθηκαν και αναγκάστηκαν να τρέφονται με τα μεταφορικά τους ζώα, ακόμα και με σκύλους, γάτες, ποντικούς, σκουλήκια, φύκια κ λπ. Είχαν καταντήσει σκελετοί, πολλοί πέθαιναν στους δρόμους από δυσεντερίες και άλλες ασθένειες, Όμως, καμιά συζήτηση δε γινόταν για παράδοση ή συνθηκολόνηση.
Ό,τι δεν πέτυχε ο τουρκοαιγυπτιακός στρατός με τα όπλα πέτυχε με τον αποκλεισμό. Οι αρχηγοί της φρουράς, στις 6 Απριλίου 1826, μετά αό σύσκεψη (πρόεδρος o επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ) αποφάσισαν ομόφωνα την Έξοδο, ορίζοντάς την για τις 10 Απριλίου• θα έμεναν στην πόλη 600 άρρωστοι το γέρο Πρόκριτο Χρίστο Καψάλη, αποφασισμένοι να πεθάνουν. Τα μεσάνυχτα της 10ης Απριλίου (ξημερώνοντας των Βαΐων), 3.000 πολεμιστές και γυναικόπαιδα βγήκαν από το φρούριο χωρισμένοι σε 3 σώματα, αρχηγούς το Νότη Μπότσαρη, τον Κίτσο Τζαβέλα και το Δημήτρη Μακρή, με κατεύθυνση τα στρατόπεδεα του Καραϊσκάκη και του Κ Μακρή. Το σχέδιο, γνωστό στους Τούρκους, απέτυχε. Ενώ δεν είχαν βγει ατό την πόλη όλοι οι Μεσολογγίτες, δέχτηκαν επίθεση Σώθηκαν τελικά 1.300 (μεταξύ τους 13 γυναίκες και 3 παιδιά), Πολλοί, από σύγχυση, γύρισαν στην πόλη, όπου αποδεκατίστηκαν. Την τραγωδία επισφράγισε ο γερο-Καψάλης με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης. Την επομένη το απόρθητο Μεσολόγγι ήταν ένας σωρός από ερείπια, όπου κείτονταν χιλιάδες πτώματα των «ελεύθερων πολιορκημένων»,
Η πτώση του Μεσολογγιού ισοδυναμούσε με νίκη η διεθνής κοινή γνώμη θαύμασε την άμυνα και την απελπισμένη Έξοδο και τονώθηκε το φιλελληνικό ρεύμα Διάσημοι καλλιτέχνες και ποιητές αποθανάτισαν την Έξοδο όπως ο Ουγκό, ο Γκέτε. ο Ντελακρουά ο Δαβίδ ντ Ανζέ ο Ευγένιος ντε Λανσάκ κ.α.
Το Μεσολόγγι παραδόθηκε στους Έλληνες στις 2 Μαΐου 1829. οι διασκορπισμένοι ΝΕοολογγίτες ξαναγύρισαν και την ανοικοδόμησή του. Συστήθηκε ως δήμος το 1835 και από το 1937 ονομάζεται Δήμος της ιεράς πόλεως Μεσολογγίου». Η σφραγίδα του δήμου έχει για σήμα τη Νίκη στις επάλξεις του φρουρίου.
πηγή εγκυκλοπαίδιεια Επιστήμη & Ζωή
