Μίλντρεντ Ελίζαμπεθ Γκίλλαρς

 

25 Ιουνίου 1988  πέθανε:

Μίλντρεντ Γκίλλαρς Αμερικανίδα εκφωνήτρια

Η Μίλντρεντ Ελίζαμπεθ Γκίλλαρς (Mildred Elizabeth Gillars, 29 Νοεμβρίου 1900 - 25 Ιουνίου 1988), πιο γνωστή με το ψευδώνυμο Axis Sally (= Η Σάλυ του Άξονα) που της είχαν προσδώσει οι Αμερικανοί στρατιώτες, ήταν Αμερικανίδα εκφωνήτρια ναζιστικής προπαγάνδας στο γερμανικό ραδιόφωνο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

25 Ιουνίου 1741 Μαρία Θηρεσία

 

25 Ιουνίου 1741
Η Μαρία Θηρεσία στέφεται βασίλισσα της Ουγγαρίας.

Η Μαρία Θηρεσία (Maria Theresia, 13 Μαΐου 1717 – 29 Νοεμβρίου 1780) από τον Οίκο των Αψβούργων ήταν η μόνη γυναίκα κυβερνήτης των κτήσεων των Αψβούργων και η τελευταία εκπρόσωπος του οίκου αυτού.

Ήταν μονάρχης της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Κροατίας, της Βοημίας, της Τρανσυλβανίας, της Μάντοβα, του Μιλάνου, της Πάρμας και Αυστριακών Κάτω Χωρών. Με τον γάμο της έγινε Δούκισσα της Λωρραίνης, Μεγάλη Δούκισσα της Τοσκάνης και Αυτοκράτειρα, δηλαδή σύζυγος του Αυτοκράτορα, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Η Ομολογία της Αυγούστας

 

25 Ιουνίου 1530
Στη Δίαιτα της Αυγούστας, Λουθηρανοί πρίγκιπες και εκλέκτορες της Γερμανίας παρουσιάζουν στον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την Ομολογία της Αυγούστας.

Η Ομολογία της Αυγούστας (λατ.: Confessio Augustana), είναι η κύρια ομολογία πίστεως των Λουθηρανικών εκκλησιών και ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της Λουθηρανικής μεταρρύθμισης. Η Ομολογία της Αυγούστας ή Άουγκσμπουργκ, γράφτηκε στα γερμανικά και λατινικά, και παρουσιάστηκε από έναν αριθμό Γερμανών ηγεμόνων στη Δίαιτα της Αυγούστας, στις 25 Ιουνίου 1530. Ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είχε καλέσει τους πρίγκιπες και τις ελεύθερες περιοχές της Γερμανίας που είχαν προσχωρήσει στο Λουθηρανικό κίνημα, να εξηγήσουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τη θρησκευτική και πολιτική ενότητα μέσα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι το τέταρτο κείμενο που περιέχεται στο Βιβλίο της Ομόνοιας.

Βιτρώ από μια Γερμανική εκκλησία, με θέμα την Ομολογία της Αυγούστας
Περιεχόμενο

Η Ομολογία της Αυγούστας αποτελείται από 28 άρθρα, τα οποία περιλαμβάνουν 21 θέσεις (θετικές δηλώσεις) που περιγράφουν τις αρχές της Χριστιανικής πίστης, όπως τις αντιλαμβάνονται οι Λουθηρανοί, και επτά αντιθέσεις (αρνητικές δηλώσεις) που περιγράφουν όσα θεωρούνται παραβιάσεις της Χριστιανικής πίστης από την εκκλησία της Ρώμης.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

 

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ( 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005)

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οἱ λέξεις
Να μην τις παίρνει ὁ ἄνεμος.

«Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί “ποίησης της ήττας' και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει». Μανόλης Αναγνωστάκης http://tvxs.gr/

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης (10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μετεκπαιδεύτηκε στην Ακτινολογία στη Βιέννη. Εργάστηκε ως γιατρός στη Θεσσαλονίκη και από τα τέλη του 1978 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Πολιτικά στρατευμένος από νεαρή ηλικία στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, υπήρξε αρχισυντάκτης του φοιτητικού περιοδικού Ξεκίνημα (1944), πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε θάνατο για την παράνομη πολιτική του δράση (1949). Το 1945 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με την ποιητική συλλογή Εποχές.


Ο Μανόλης Αναγνωστάκης
σε νεαρή ηλικία.
Αρχείο - Συλλογή :
Δανδόλειος Βιβλιοθήκη
. http://vivi.pblogs.gr/

Ακολούθησαν οι Εποχές2 (εκδόθηκαν το 1948, κατά τη διάρκεια προφυλάκισης του ποιητή), οι Εποχές3 (1951), η Συνέχεια, η συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1941-1956 (1956), η Συνέχεια2 και η Συνέχεια3 (1962 - συμπεριλαμβάνονται στην έκδοση του 1956). Στη συνέχεια ο Αναγνωστάκης σιώπησε ποιητικά ως το 1970, οπότε δημοσίευσε ποιήματά του με τον γενικό τίτλο Ο στόχος στο συλλογικό τόμο 18 Κέιμενα. Από το 1959 ως το 1961 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Κριτική, μέσα από τις στήλες του οποίου πρόβαλε τα σύγχρονά του ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Αυγή και τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Ελληνικά, Διάλογος, Επιθεώρηση Τέχνης, Εποχές, Ο Αιώνας μας, Θούριος, όπου έγραψε δοκίμια, μελέτες και κριτικές βιβλίων. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης τοποθετείται στην πρώτη μεταπολεμική γενιά της νεοελληνικής ποίησης, γενιά που σημαδεύτηκε από τον χαρακτηρισμό ποίηση της ήττας, καθώς πολλοί δημιουργοί της διέγραψαν την πορεία από την αισιόδοξη πίστη στο κομμουνιστικό όραμα στην απαισιοδοξία που προέκυψε από τη διάψευση των προσδοκιών τους.


Από http://biblionylis.blogspot.gr/

Ειδικότερα η γραφή του Αναγνωστάκη χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή αναδίπλωση του ποιητή σ΄έναν προσωπικό του κόσμο - στα πλαίσια του οποίου επιχειρείται η διαφύλαξη των ανθρωπιστικών συναισθημάτων και αξιών που χάνονται στο σύγχρονο κόσμο - αναδίπλωση η οποία εκφράζεται κυρίως μέσω της κατ’ επίφασιν συναισθηματικής απόστασης του δημιουργού από τα θέματα που τον απασχολούν και της συχνά επιγραμματικής διατύπωσης. Συχνή είναι επίσης στο έργο του η παρουσία της μνήμης, των αναφορών στην παιδική ηλικία και τους φίλους, της ταύτισης ποίησης και ζωής, φίλοι. Έργα του Μανώλη Αναγνωστάκη μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλους έλληνες συνθέτες και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.

Πέθανε στις 23 Ιουνίου του 2005.

συνέχεια
https://homouniversalisgr.blogspot.com/2015/03/10-1925-23-2005.html?fbclid=IwAR03duaO0Umg

Η σημαία της Σουηδίας

 

Λόγος Σημαίας: 5:8

22 Ιουνίου 1906
Υιοθετείται η σημαία της Σουηδίας.

Η σημαία της Σουηδίας (στα σουηδικά Sveriges flagga) είναι μπλε με έναν κίτρινο σταυρό της Σκανδιναβίας που προεκτείνεται ως τις άκρες της σημαίας.

Το σχέδιο και τα χρώματα της σουηδικής σημαίας πιστεύεται ότι βασίστηκαν σε κάποια ιδέα προερχόμενη από το εθνόσημο της Σουηδίας του 1442, η οποία είναι γαλάζια και διαιρείται σε τέσσερα μέρη από έναν χρυσό σταυρό, στη μορφή της σημαίας της Δανίας. Το μπλε και το κίτρινο είναι σε χρήση ως σουηδικά χρώματα τουλάχιστον από την εποχή του Βασιλέα Μάγκνους Γ΄ της Σουηδίας (βασιλικό οικόσημο, 1275).
Κρατική σημαία και σημαία των πολιτών

Οι αναλογίες της σημαίας είναι 5:2:9 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Οι διαστάσεις της σουηδικής σημαίας με την τριπλή ουρά είνα 5:2:5:8 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Η τετράγωνη κρατική σημαία είναι πανομοιότυπη με τη σημαία των πολιτών.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η σημερινή σημαία συνιστάται να υποστέλλεται όχι αργότερα από τις 9 το βράδυ. Μόνο όταν η χώρα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση επιτρέπεται να υψώνεται και τη νύχτα.
Στρατιωτική σημαία

Η σημαία με την τριπλή ουρά (tretungad flagga) χρησιμοποιείται ως στρατιωτική σημαία (örloggsflaggan) στις συνολικές της διαστάσεις, που είναι μαζί με τις ουρές 1:2. Η εν λόγω σημαία χρησιμοποιείται επίσης ως ναυτικό έμβλημα (örloggsgösen). Τα ναυτικά εμβλήματα είναι μικρότερα από τις στρατιωτικές σημαίες, όμως έχουν τις ίδιες διαστάσεις. Στην αρχή είχε δύο ουρές, όμως στα μέσα του 17ου αιώνα εμφανίστηκε η σημαία με την τριπλή ουρά.

Ίδια με τη σημαία με την τριπλή ουρά είναι η σουηδική βασιλική σημαία (Kungl. flaggan) , ωστόσο η τελευταία περιέχει ένα λευκό φόντο με το μεγαλύτερο ή μικρότερο εθνόσημο του Τάγματος του Σεραφείμ.Σήμερα, το Μεγάλο Εθνόσημο χρησιμοποιείται μόνο από το Βασιλιά.
Ιστορικά στοιχεία

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, το 12ο αιώνα, ο Βασιλιάς και άγιος Ερρίκος Θ΄ είδε έναν κίτρινο σταυρό στον ουρανό ενώ είχε φτάσει στη Φινλανδία στη διάρκεια της Πρώτης Σουηδικής Σταυροφορίας, το 1157. Το σημάδι αυτό το θεώρησε σημείο από το Θεό και υιοθέτησε τον κίτρινο σταυρό σε μπλε φόντο ως τη σημαία.

Πιστεύεται επίσης ότι η σουηδική σημαία μπορεί να είχε χρησιμοποιηθεί ως σημαία αντίστασης σε απάντηση στη σημαία της Δανίας, η οποία είναι κόκκινη με λευκό σταυρό και που ήταν γνωστή από το 1219. Σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, η σημαία δημιουργήθηκε από το Βασιλιά Κάρολο Η΄, ο οποίος επίσης εισήγαγε το εθνόσημο της Σουηδίας το 1442. Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η σημαία πρώτα ήταν μπλε με λευκό σταυρό πριν από το 1420 και ότι έγινε γαλάζια με χρυσό σταυρό μόνο στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Γουσταύου Βάζα, ο οποίος απελευθέρωσε επιτυχώς τη Σουηδία από την προσωρινή τυραννική κυριαρχία του Δανού Βασιλέα Χριστιανού Β΄ το 1521.

Δεν είναι γνωστό ιστορικά πότε άρχισε να χρησιμοποιείται η σημερινή σημαία. Η σημαία με την διπλή ουρά άρχισε να χρησιμοποιείται επίσημα από το 1562, με βασιλικό διάταγμα. Ως τα μέσα του 17ου αιώνα η σημαία αντικαταστάθηκε από τη σημαία με τις τρεις ουρές (με βασιλικό διάταγμα του 1663).

Το 18ο αιώνα το Ναυτικό άρχισε να χρησιμοποιεί τη γαλάζια σημαία. Το 1815 άρχισε να χρησιμοποιείται κοινή σημαία για τη Σουηδία και για τη Νορβηγία, καθώς τα δύο Βασίλεια ενοποιήθηκαν. Η σημαία αυτή ήταν πανομοιότυπη με την πρώην σημαία με τις τρεις ουρές, που χρησιμοποιούσε ο στρατός, με κύρια χρώματα το ερυθρό και το λευκό.Η Νορβηγία σύντομα εισήγαγε άλλες σημαίες και αφαίρεσε από τη σημαία των πολιτών το σύμβολο της ένωσης και η ένωση διαλύθηκε το 1905. Μόλις το Νοέμβριο του 1905 η Σουηδία αφαίρεσε από τη σημαία της το έμβλημα της ένωσης.

Η Μάχη της Ραφίας

  

Η Μάχη της Ραφίας, γνωστή και ως Μάχη της Γάζας, ήταν μία μάχη που διεξήχθη στις 22 Ιουνίου του 217 π.Χ. μεταξύ των δυνάμεων του φαραώ της Αιγύπτου, Πτολεμαίου Δ', και του Αντίοχου Γ' της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών κατά τη διάρκεια των Συριακών πολέμων.

Τα γεγονότα πριν τη μάχη
Το 221 π.Χ., δολοφονήθηκε ο βασιλιάς Πτολεμαίος Γ' Ευεργέτης και τον διαδέχτηκε ο γιος του Πτολεμαίος Δ'. Τότε το βασίλειο της Αιγύπτου πέρασε από μια περίοδο δυναστικής αστάθειας και εξασθένισης της άμυνάς του. Την κατάσταση θέλησε να εκμεταλλευτεί ο Αντίοχος Γ', παρά τα δικά του εσωτερικά προβλήματα. Έτσι, την άνοιξη του 219 π.Χ., αφού πρώτα κατέλαβε τη γειτονική Σελεύκεια, εισέβαλλε στην Κοίλη (Νότια) Συρία, η οποία ανήκε στην επικράτεια της Αιγύπτου και κατέλαβε μερικές πόλεις τις οποίες του παρέδωσαν στασιαστές αξιωματικοί του Πτολεμαίου.

Με την εξαίρεση μιας ενδιάμεσης 4μηνης ανακωχής, ο πόλεμος συνεχίστηκε και κατά τον επόμενο χρόνο. Στο μεταξύ, ο Πτολεμαίος είχε μεγαλώσει σημαντικά το στρατό του, φέρνοντας μισθοφόρους από την Ελλάδα και στρατολογώντας μεγάλο αριθμό γηγενών Αιγυπτίων (το ένα τρίτο περίπου του Πτολεμαϊκού στρατού αποτελούνταν από Αιγύπτιους και Λίβυους). Ο Αντίοχος νίκησε σε μια μάχη το στρατό του διοικητή της Νότιας Συρίας Νικόλαου, προκαλώντας του μάλιστα μεγάλες απώλειες. Στη συνέχεια κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας. Όμως το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του Πτολεμαίου δεν είχε πάρει μέρος στη μάχη και παρέμεινε ανέπαφο. Ο Πτολεμαίος περίμενε να τελειώσει η εκγύμναση του στρατού του (ειδικά των ντόπιων, από τους Έλληνες μισθοφόρους) και αναχώρησε (13 Ιουνίου του 217 π.Χ.) προς τη Νότια Συρία, για να αντιμετωπίσει τον Αντίοχο.
Οι δυνάμεις των αντιπάλων

Ο Πτολεμαίος διέθετε 70.000 πεζούς (από τους οποίους 20.00 Αιγύπτιοι και 3.000 Λίβυους), 5.000 ιππείς και 73 πολεμικούς ελέφαντες. Ο Αντίοχος παρέταξε 62.000 πεζούς, 6.000 ιππείς και 102 ινδικούς ελέφαντες. Ο στρατός του Πτολεμαίου υστερούσε αριθμητικά σε ιππικό, ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες και ελέφαντες, υπερτερούσε όμως στο βαριά οπλισμένο πεζικό της φάλαγγας.

Η μάχηΟι δύο στρατοί συναντήθηκαν 22 Ιουνίου του 217 π.Χ., κοντά στη μικρή πόλη Ραφία (σημερινή Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας).

Ο Αντίοχος ηγήθηκε του δεξιού κέρατος (άκρου) της παράταξής του, με το μεγαλύτερο μέρος του ιππικού (4.000 άνδρες) και 60 ελέφαντες. Απέναντί του, η αριστερή πτέρυγα του αιγυπτιακού στρατού, με επικεφαλής τον Πτολεμαίο, διέθετε μόλις 3.000 ιππείς και 40 ελέφαντες. Χάρις στην τοπική αριθμητική του υπεροχή, ο Αντίοχος άρχισε με νίκη στην αρχή της μάχης, αναγκάζοντας το ιππικό του αντιπάλου του να υποχωρήσει και τον ίδιο τον Πτολεμαίο να μετακινηθεί στο κέντρο της παράταξής του, όπου μάχονταν οι φάλαγγες του πεζικού. Την ίδια στιγμή, ο Θεσσαλός Εχεκράτης, επικεφαλής του αιγυπτιακού ιππικού στο δεξιό άκρο της παράταξης, νικούσε τους ιππείς του Αντιόχου και τους εξανάγκαζε σε υποχώρηση. Έτσι λοιπόν, το δεξιό κέρας κάθε στρατού νικούσε το αριστερό του άλλου και το απωθούσε από το πεδίο της μάχης.

Η αποφασιστική στιγμή, η οποία έκρινε όλη τη μάχη, ήρθε όταν ο Πτολεμαίος, επικεφαλής του πεζικού του στο κέντρο της παράταξης, επιτέθηκε κατά του αντίπαλου πεζικού. Εκεί, η μεγάλη αριθμητική υπεροχή του (45.000 έναντι 30.000), σε συνδυασμό με την καλύτερη εκπαίδευση των Ελλήνων και γηγενών πεζικάριων του Πτολεμαίου, έκριναν τη σύγκρουση. Ο στρατός του Αντιόχου τράπηκε σε φυγή, πριν ο βασιλιάς προλάβει να επιστρέψει από την καταδίωξη του αιγυπτιακού αριστερού κέρατος. Οι απώλειες του σελευκιδικού στρατού έφτασαν τις 10.000 άνδρες και 4.000 αιχμαλώτους, ενώ ο πτολεμαϊκός στρατός έχασε μόνο 2.000 άνδρες.

Μετά την ήττα του και τις μεγάλες απώλειες του στρατού του, ο Αντίοχος Γ' δεν μπορούσε πια να συνεχίσει τον πόλεμο και αποσύρθηκε από τη Νότια Συρία. Στις διαπραγματεύσεις ειρήνης που ακολούθησαν, ο Πτολεμαίος Δ' έδειξε μετριοπάθεια και αρκέστηκε στην αναγνώριση της πτολεμαϊκής κυριαρχίας στη Νότια Συρία. Μέχρι το θάνατό του (204 π.Χ.), η επαρχία αυτή παρέμεινε υπό αιγυπτιακό έλεγχο.

Ιννοκέντιος Ε΄

 Ο Ιννοκέντιος Ε΄ (Papa Innocenzo V, 1225 - 22 Ιουνίου 1276) ήταν Πάπας της Ρώμης κατά το έτος 1276.
Ευλογημένος Πάπας
Ιννοκέντιος Ε΄

Από 21 Ιανουαρίου 1276
Έως 22 Ιουνίου 1276
Προκάτοχος Γρηγόριος Ι΄
Διάδοχος Αδριανός Ε΄

Προσφωνήσεις του
Πάπα Ιννοκέντιου Ε΄

Προσφώνηση αναφοράς Αγιότατος
Προφορική προσφώνηση Αγιότατε
Θρησκευτική προσφώνηση Άγιος Πατέρας
Μεταθανάτια προσφώνηση Ευλογημένος


Γεννήθηκε γύρω στο 1225 σε ένα μικρό χωριό της Σαβοΐας, στη νοτιοανατολική Γαλλία. Σε μικρή ηλικία προσχώρησε στο Τάγμα Δομινικανών, στο οποίο απέκτησε μεγάλη φήμη. Ήταν το πρώτο μέλος του τάγματος που έγινε Πάπας.

Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός της μικρής και χωρίς σπουδαία γεγονότα Παποσύνης, ήταν η επιθυμία του για επανένωση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της Δεύτερης Συνόδου της Λυών, ξεκίνησε τη διαδικασία να στείλει για το λόγο αυτό απεσταλμένους στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την προσπάθειά του, καθώς πέθανε στη Ρώμη στις 22 Ιουνίου 1276.

Είναι βέβαια αμφίβολο αν θα κατόρθωνε κάτι, εάν ολοκληρωνόταν η αποστολή, κυρίως λόγω της επιρροής που φαίνεται ότι ασκούσε επάνω του ο Κάρολος ο Ανδεγαυός. Διαβάζοντας την αλληλογραφία μεταξύ Ιννοκέντιου και Μιχαήλ, διαπιστώνουμε ότι ο Κάρολος κατόρθωσε να εισαγάγει όρους και ύφους που δύσκολα θα γίνονταν ανεκτά από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα.

Ο Πάπας Ιννοκέντιος Ε΄ συνέγραψε αρκετά βιβλία σχετικά με τη φιλοσοφία, τη θεολογία και το δίκαιο, καθώς και ερμηνεία των επιστολών του Αποστόλου Παύλου.

Σαλβατόρε Κουαζίμοντο

 


20 Αυγούστου 1901 γεννήθηκε: Σαλβατόρε Κουαζίμοντο Ιταλός συγγραφέας

Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Salvatore Quasimodo, 20 Αυγούστου 1901 – 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος και ποιητής[2]. Μαζί με τους Εουτζένιο Μοντάλε, Ουμπέρτο Σάμπα και Τζουζέππε Ουνγκαρέττι θεωρείται από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της ιταλικής ποίησης του 20ού αιώνα[3]. Τιμήθηκε το 1959 με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Εργογραφία και διακρίσεις
2.1 Τα έργα του
3 Παραπομπές
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία

Γεννήθηκε στις Συρακούσες το 1901 και, ως γιός σιδηροδρομικού υπαλλήλου, ξεκίνησε τεχνικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, τις οποίες όμως σταμάτησε για να εργαστεί ως τεχνικός στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Αναφέρεται ότι μητέρα του ήταν η Ρόζα Παπανδρέου, η οποία είχε γεννηθεί στην Πάτρα και στη συνέχεια μετανάστευσε στην Ιταλία[6]. Στο Μιλάνο εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μετέπειτα ως δάσκαλος ιταλικής λογοτεχνίας στο ωδείο Giuseppe Verdi. Έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις, όπως το Μιλάνο, τη Ρώμη και τη Φλωρεντία, όπου και νυμφεύθηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Άν και έγραψε τα πρώτα του ποιήματά του σε νεαρή ηλικία (το 1917), αυτά άρχισαν να δημοσιεύονται αρκετά αργότερα (το 1930) στο περιοδικό Solaria, τη χρονιά που κυκλοφόρησε και η πρώτη του ποιητική συλλογή Νερά και χώματα. Ασχολήθηκε με μεταφράσεις σπουδαίων Άγγλων και Ισπανών ποιητών, όπως ο Σαίξπηρ και ο Νερούδα, καθώς και ελληνικών ποιητικών συλλογών όπως η Ελλήνων Λυρικών (1940). Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.

Τζον Λόγκι Μπερντ

14 Αυγούστου 1888 γεννήθηκε: Τζον Λόγκι Μπερντ Σκωτσέζος εφευρέτης

Ο Τζον Λόγκι Μπερντ (John Logie Baird, 14 Αυγούστου 1888 - 14 Ιουνίου 1946) ήταν Σκωτσέζος μηχανικός, ο πρώτος στην ιστορία που χρησιμοποιώντας μηχανικό σύστημα σάρωσης κατόρθωσε να αναμεταδόσει εικόνες από ένα σημείο σε άλλο, όπως κάνει η σημερινή τηλεόραση, της οποίας θεωρείται ο εφευρέτης.
Βιογραφία

Ο Μπερντ γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1888 στο Χέλενσμπεργκ της δυτικής ακτής της Σκωτίας, τέταρτο παιδί της οικογένειας του κληρικού πατέρα του. Μολονότι σε όλη του τη ζωή η υγεία του δεν ήταν καλή, από μικρός έδειξε τα σημεία της μεγαλοφυΐας του, τροποποιώντας μια τηλεφωνική σύνδεση που συνέδεε απευθείας με το υπνοδωμάτιό του με τα αντίστοιχα των φίλων του στον ίδιο δρόμο.

Αρχικά φοίτησε στην Larchfield Academy στο Χέλενσμπεργκ. Ολοκληρώνοντας την εκεί εκπαίδευσή του φοίτησε αρχικά στο Royal Technical College στη Γλασκώβη (το σημερινό Strathclyde University) και, ολοκληρώνοντας τις εκεί σπουδές του, στο Πανεπιστήμιο τη Γλασκώβης. Το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου διέκοψε τις σπουδές του σε αυτό, τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε.Λόγω της κακής του υγείας δεν έγινε δεκτός για θητεία στο Στρατό. Για μικρό χρονικό διάστημα απασχολήθηκε ως επιβλέπων μηχανικός στην ηλεκτροπαραγωγό εταιρεία "Clyde Valley Electrical Power Company" και με τη λήξη του Πολέμου αποφάσισε να ασχοληθεί με δική του επιχείρηση. Αρχικά ασχολήθηκε με μια επιχείρηση κατασκευής και εμπορίας υδροαπορροφητικών καλτσών, αλλά το 1919 την πούλησε και αποφάσισε να φύγει από τη Βρετανία. Το Νοέμβριο του 1919 εγκαταστάθηκε στο Πορτ οβ Σπέιν (Port of Spain) του Τρίνινταντ και ασχολήθηκε με την παρασκευή μαρμελάδας και ζελέ από γκουάβα. Οι ντόπιοι είχαν παραξενευτεί ιδιαίτερα καθώς από την καλύβα του κάθε βράδυ έβγαιναν λάμψεις και περίεργοι θόρυβοι. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι κατ' αυτή την περίοδο έκανε τις σημαντικότερες προόδους σχετικά με την εφεύρεση της τηλεόρασης που επρόκειτο να ακολουθήσει. Η διαμονή του στο Τρίνινταντ δεν διήρκεσε πολύ: Επέστρεψε στη Βρετανία και εγκαταστάθηκε στο Χέιστινγκς της νότιας Αγγλίας όπου ασχολήθηκε με την υλοποίηση της ιδέας που είχε από μικρός: Τη μετάδοση εικόνων από απόσταση. Εκμεταλλεύθηκε την εφεύρεση του Άρθουρ Κορν (Arthur Korn), ο οποίος στο διάστημα 1903 - 1907 είχε αναπτύξει ένα κύκλωμα χρονισμού τηλεμετάδοσης εικόνων, το οποίο παρέκαμπτε το μειονέκτημα της καθυστέρησης που προκαλούσαν τα στοιχεία σεληνίου και επέτρεπε έτσι την τηλεμετάδοση σταθερής εικόνας. Οι πρώτες συσκευές που κατασκεύασε ήταν φτιαγμένες από παλαιά εξαρτήματα και είχαν μικρή επιτυχία. Το 1924, όμως, κατάφερε να μεταδόσει τρεμοπαίζουσα κινούμενη εικόνα σε μικρή απόσταση. Το 1925 είχε βελτιώσει σημαντικά τη συσκευή του και στις 26 Ιανουαρίου 1926 πραγματοποίησε δημόσια επίδειξή της. Επέλεξε το κατάστημα "Selfridges" στην Όξφορντ Στριτ του Λονδίνου και οι έκπληκτοι πελάτες (μαζί τους και 50 επιστήμονες που είχαν κληθεί ειδικά για την επίδειξη) είδαν να αναμεταδίδονται λίγο θαμπές εικόνες γραμμάτων. Το 1927 η αναμετάδοση εικόνων έγινε μέσω τηλεφωνικής γραμμής σε απόσταση 438 μιλίων, μεταξύ Γλασκώβης και Λονδίνου. Ο Μπέρντ δημιούργησε ύστερα από αυτό δική του εταιρεία, την Baird Television Development Company (BTDC). To 1928, η BTDC πέτυχε την πρώτη υπερατλαντική τηλεοπτική μετάδοση μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης και την πρώτη μετάδοση στο πλοίο S.S. Berengaria στη μέση του Ωκεανού Ο Μπερντ έκανε επίσης επίδειξη έγχρωμης και στερεοσκοπικής τηλεόρασης.

Το ηλεκτρομηχανικό σύστημα που χρησιμοποίησε ο Μπερντ αποτελείτο από μια κάμερα που βρισκόταν πίσω από ένα περιστρεφόμενο δίσκο με οπές. Η εικόνα που μετέδιδε το σύστημά του ήταν αρκετά θαμπή και κάθε πλαίσιο διέθετε τριάντα οριζόντιες γραμμές ενώ ανανεωνόταν 12 φορές ανά δευτερόλεπτο (12 πλαίσια / δευτερόλεπτο, fps).

Το 1929 το BBC υιοθέτησε το ηλεκτρομηχανικό σύστημα του Μπερντ, το οποίο επρόκειτο σταδιακά να αντικατασταθεί από το εξ ολοκλήρου ηλεκτρονικό σύστημα της Marconi Electric and Musical Industries ως το 1937, οπότε και το σύστημα του Μπερντ τίθεται πλέον εκτός παραγωγής.

Ο Μπερντ συνέχισε να εργάζεται στον τομέα της τηλεόρασης και ανέπτυξε επίσης συστήματα αναμετάδοσης εικόνων με υπέρυθρη ακτινοβολία (Noctovision) για μετάδοση εικόνων κάτω από ανύπαρκτες συνθήκες φωτισμού, την έγχρωμη μετάδοση εικόνων (1928) και τη στερεοσκοπική τηλεόραση. Σχετική παρουσίασή των αποτελεσμάτων των ερευνών του έκανε το 1946, λίγο πριν το θάνατό του.Παράλληλα άρχισε να χρησιμοποιεί και αυτός την τεχνολογία της οθόνης καθοδικών ακτίνων και το 1940 πέτυχε τη μετάδοση έγχρωμων εικόνων των 600 γραμμών σάρωσης ανά πλαίσιο, αναπτύσσοντας την πρώτη έγχρωμη . Συνέχισε τις εργασίες του καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την περίοδο 1942 - 44 κατασκεύασε την πρώτη έγχρωμη λυχνία καθοδικών ακτίνων, την οποία επονόμασε "Telechrome", η οποία σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο Τηλεόρασης του Μπράντφορντ.

Ο Μπερντ ήταν ο πρώτος Βρετανός που τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο από την International Faculty of Science το 1937.

Ο Τζον Λόγκι Μπερντ απεβίωσε στον ύπνο του στις 14 Ιουνίου 1946 στην κατοικία του στο Μπέξχιλ (Bexhill), λίγες μέρες μετά την παρουσίαση της ευρείας οθόνης των 28 ιντσών στο ξενοδοχείο "Σαβόι" του Λονδίνου.

Νόρμα Σίρερ

11 Αυγούστου 1902 γεννήθηκε: Νόρμα Σίρερ Καναδή ηθοποιός
Η Νόρμα Σίρερ (αγγλ. Edith Norma Shearer, 11 Αυγούστου 1902 – 12 Ιουνίου 1983) ήταν Καναδή ηθοποιός του κινηματογράφου βραβευμένη με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Μετά το διαζύγιο (The Divorcee). Η ηθοποιός, που ανήκε στο ενεργητικό της εταιρείας Metro-Goldwyn-Mayer, αποσύρθηκε από τα κινηματογραφικά δρώμενα το 1942 και εμφανίστηκε σε μερικές από τις δημοφιλέστερες παραγωγές της δεκαετίας του 1930 όπως Ελεύθερες Ψυχές (A Free Soul, 1931), Όταν ξυπνά το παρελθόν (Smilin' Through, 1932), Μις Μπάρετ (The Barretts of Wimpole Street, 1934), Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Romeo and Juliet, 1936), Μαρία Αντουανέτα, η τραγική Βασίλισσα (Marie Antoinette, 1938) και Γυναίκες (The Women, 1939). Υπήρξε παντρεμένη με τον Έρβιν Θάλμπεργκ, που ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός της εταιρίας Metro-Goldwyn-Mayer κατά τη δεκαετία του 1930.