Μιχάλης Γιαννάτος

 

Μιχάλης Γιαννάτος
Πραγματικό όνομα Μιχαήλ Γιαννάτος
Γέννηση 11 Ιουλίου 1941
Τόπος γέννησης Κωνσταντινούπολη
Θάνατος 17 Σεπτεμβρίου 2013 (72 ετών)
Τόπος θανάτου Αθήνα
Εθνικότητα Ελληνική
Υπηκοότητα Ελληνική
Επάγγελμα/
ιδιότητες ηθοποιός
Είδος Τέχνης Ηθοποιός
Σημαντικά έργα Το Εξπρές του Μεσονυχτίου
Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι
Μόναχο
Μιχάλης Γιαννάτος στο IMDb
δεδομένα ( π • σ • ε )
Ο Μιχάλης Γιαννάτος (11 Ιουλίου 1941[1] - 17 Σεπτεμβρίου 2013) ήταν Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Ιουλίου 1941 όταν ακόμη στην Πόλη, η παρουσία των Ελλήνων ήταν μεγάλη. Εγκατέλειψε τη γενέτειρά του και έφυγε για την Ελλάδα το 1964 κατά τη διάρκεια των απελάσεων.[2] Χαρακτηριστική φυσιογνωμία στον ελληνικό κινηματογράφο, είναι από τους λίγους που «βγήκε» από τα εγχώρια καλλιτεχνικά σύνορα.
Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Καριέρα
2 Προσωπική ζωή
3 Φιλμογραφία
3.1 Ταινίες
4 Βιντεοταινίες
5 Τηλεταινίες
6 Τηλεοπτικό θέατρο
7 Τηλεόραση
8 Θάνατος
9 Παραπομπές
10 Πηγές
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σπούδασε στη δραματική σχολή του Ντίνου Δημόπουλου και πρωτοεμφανίστηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός στην ταινία Οι Στιγματισμένοι του Γιώργου Ζερβουλάκου το 1966. Μαθητής ακόμη, έπαιξε στην θεατρική παράσταση Καπετάν Μιχάλης δίπλα στον Μάνο Κατράκη.[3]
Κατά τη μεγάλη κινηματογραφική του καριέρα, εμφανίστηκε σε πάνω από 100 ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και παραστάσεις. Ήταν ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, στις ταινίες του οποίου συμμετείχε πάντα μετά την ταινία Μεγαλέξανδρος το 1981.[2]
Μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες: Ελληνικά, Τουρκικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ισπανικά.[2] Αυτό τον βοήθησε αρκετά στην καριέρα του, ιδιαίτερα στη συμμετοχή του σε μεγάλες ξένες παραγωγές όπως Το Εξπρές του Μεσονυχτίου του Άλαν Πάρκερ, Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι του Τζον Μάντεν, Μόναχο του Στίβεν Σπίλμπεργκ και άλλες.
Δούλεψε δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Άντονι Κουίν, Τζον Χαρτ, Νίκολας Κέιτζ, Πενέλοπε Κρουθ, Κρίστιαν Μπέιλ, Έρικ Μπάνα και Ντάνιελ Κρεγκ. [4]
Έπαιξε επίσης στην ταινία Πολίτικη Κουζίνα του Τάσου Μπουλμέτη και στην Ευρωπαϊκή συμπαραγωγή Le Dernier Seigneur des Balkans (ελλ. Ο Τελευταίος Άρχοντας των Βαλκανίων).[3]
Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν παντρεμένος με τη Χάιδω, με την οποία και ήταν μαζί μέχρι και το θάνατό του. Μαζί είχαν τρία παιδιά: τον Γεράσιμο (γεννημένος το 1979), τον Ιωάννη (γεννημένος το 1980) και τη Μαρία (γεννημένη το 1982).[1]
Από το 1979, όταν γεννήθηκε ο πρώτος του γιος, ο Γιαννάτος έπιασε δουλειά ως ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο Κάραβελ, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, κρατώντας παράλληλα τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Ο γιος του Γεράσιμος είπε: "Με αυτή τη δουλειά [ρεσεψιονίστ] ζούσαμε. Από το 1979, που γεννήθηκα εγώ, μέχρι το 1996, δούλευε νυχτερινή βάρδια στη ρεσεψιόν, ως τηλεφωνητής, στο Κάραβελ. Αυτή ήταν η κύρια δουλειά του."[1]
Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Τίτλος Ρόλος Σημειώσεις
1966 Οι στιγματισμένοι Πρώτη εμφάνιση ως επαγγελματίας ηθοποιός
1969 Το...θύμα
1969 Τα δυο πόδια σε ένα...παπούτσι!
1968 Η Αρχόντισσα και ο αλήτης Οδηγός λεωφορείου
1971 Η κόρη του ήλιου Τούρκος στρατιώτης
1971 Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης Άντρας στην κηδεία
1971 Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; Ιταλός αξιωματικός
1973 Ο τσαρλατάνος Πάτροκλος
1973 Οι πολεμισταί της Ειρήνης Στρατιώτης Κώτσογλου
1973 Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ Λευτέρης Ζεβεδαίος
1973 Δικτάτωρ καλεί...Θανάση
1975 Μπουνζάκα αλά...Ελληνικά
1976 Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας Πανάγος
1976 Ελληνική υπόθεση
1978 Το Εξπρές του Μεσονυχτίου Μεταφραστής ΗΠΑ
1978 Ο ήλιος του θανάτου Δημευτής Το όνομά του δεν εμφανίζεται στους τίτλους
1978 1922
1978 A Walk in the Sun Σερβιτόρος Σουηδία & Ελλάδα
Αυθεντικός τίτλος: En Vandring I Solen
Γλώσσα: Αγγλικά & Σουηδικά
1979 Ο παλαβός κόσμος του Θανάση
1979 Τα παιδιά της πιάτσας Αρτοποιός
1980 Γεύση από Ελλάδα Βαγγέλης
1980 Μεγαλέξανδρος Δραγουμάνος
1980 Βέγγος, ο τρελός καμικάζι Μάρκος Ταμτίκος
1982 Η στροφή Τούρκος αξιωματικός
1982 Το φράγμα
1982 Ταξίδι στην πρωτεύουσα/Στη ζούγκλα της Αθήνας Σπύρος
1982 Το αίμα των αγαλμάτων
1982 Άγγελος Γκαζιέρης
1983 Καμικάζι αγάπη μου Φωτίου
1983 Υπόγεια διαδρομή
1983 Προσοχή, κίνδυνος! Μιχάλης
1983 Η παρεξήγηση
1984 Ταξίδι στα Κύθηρα
1984 The Next One ΗΠΑ
1985 Μπορντέλο Γιαβάσογλου
1986 Ο μελισσοκόμος
1987 Ο εφιάλτης
1987 Pretty Smart Τούρκος ΗΠΑ
1987 The Wind Αστυνομικός ΗΠΑ
1987 Χαμός στο Αιγάλεο City Δεσμοφύλακας
1988 Gemini - The Twin Stars 1ος αστυνομικός Ελβετία
Γλώσσα: Αγγλικά
1988 Τοπίο στην ομίχλη Σταθμάρχης
1988 Ο φάκελος Πολκ στον αέρα
1989 Υπαστυνόμος Θανάσης
1989 Αθώος ή ένοχος
1989 Η εκδίκηση του πατέρα Μουσταφά Αλή, Τούρκος έμπορος ναρκωτικών
1990 The Serpent of Death Έλληνας αστυνομικός ΗΠΑ
1991 Ο δραπέτης Καραγκιοζοπαίκτης
1991 Άντε γεια Σερβιτόρος του μπουφέ
1991 Το μετέωρο βήμα του πελαργού Καταστηματάρχης
1992 Το δακτυλίδι Μικρού μήκους
1994 Η ζωή είναι στο δρόμο Μικρού μήκους
1995 Ίσα μωρή χαμούρα Μικρού μήκους
1995 Τρανζίτο
1995 Someone Else's America Έλληνας πράκτορας ΗΠΑ
1996 Με τον Ορφέα τον Αύγουστο Παντελής
1996 Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά
1998 Μια αιωνιότητα και μια μέρα Οδηγός ΗΠΑ
1999 America Μικρού μήκους
1999 Ο ανθός της λίμνης Χασάν
2001 Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι Κοκολιός ΗΠΑ
2001 Το καλοκαίρι της Άννας Πωλητής
2002 Καταλάθος αστυνομικός Τηλεοπτική ταινία
2002 Η φούσκα Θείος
2002 Αλέξανδρος και Αϊσέ
2003 Skipper Straad Μικρού μήκους
2003 Πολίτικη κουζίνα Φίλος του παππού
2003 Στο χάνι Καρά Αλής
2004 Τριλογία 1: Το λιβάδι που δακρύζει Ζήσης
2005 Ξενοδοχείο Αστέρια Γιώργος Τηλεοπτική ταινία
2005 Το όνειρο του Ικάρου Παλιός τσιγγάνος
2005 Ώπα! Έκτορας
2005 One in a Million Μεγάλος άντρας ΗΠΑ
Μικρού μήκους
2005 Μόναχο Αριστείδης, αχθοφόρος ΗΠΑ
2005 My Family and Other Animals Αχθοφόρος/Σερβιτόρος Ηνωμένο Βασίλειο
Τηλεοπτική ταινία
2007 Κορόιδο εν'τάξη Αιμίλιος Ρουκούνας
2008 Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι τσούχτρες Τηλεοπτική ταινία
2008 Ο Ηλίας του 16ου Μάνος
2012 Ο άνθρωπος που τάιζε τον ίσκιο του Ρόλαντ
2012 A Green Story Παππούς
2012 Dead Europe Μάνατζερ ξενοδοχείου Ηνωμένο Βασίλειο
Το όνομά του δεν εμφανίζεται στους τίτλους
2012 Lost Monument Μικρού μήκους
Βιντεοταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εκδίκηση του πατέρα (1989)
Τρελοκομείο η "Ελλάς" (1989)
Υπαστυνόμος Θανάσης (1988)
Χαμός στο Αιγάλεω σίτυ (1987)
Ο εφιάλτης (1987)
Ένας τρελλός... τρελλός ονειροπαρμένος (1986)
Το κορίτσι φωτιά (1985)
Τηλεταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Hotel Αστέρια (2005) Alter
Φραντζόλα πολυτελείας, ή χωριάτικη (2005) Alter
Τηλεοπτικό θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι πράσινες οι κόκκινες οι θαλασσιές οι τσούχτρες (2006) ΑΝΤ1
Η χαρτοπαίχτρα (2004) ΑΝΤ1
Κατά λάθος αστυνομικός (2002) ΑΝΤ1
Τηλεόραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Τίτλος Ρόλος Σημειώσεις
1971 Πρώτη γραμμή ERT
1974 Αληθινές ιστορίες ΕΙΡΤ
1978 Λεηλασία μιας ζωής ΕΡΤ
1977 Καταδιώξη: Το εξπρές των 12.30 ΥΕΝΕΔ
1983 Κοχλίας: Το τέρμα ΕΡΤ
1983 Η κυρία Ντορεμί Μπάρμαν πλοίου ERT
1983 Τα καθημερινά ΕΡΤ
1984 Πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες: Αθήνα 1896 Πατέρας της Ελένης Μίνι τηλεοπτική σειρά
1984 Ο δικός μας άνθρωπος ΕΡΤ
1984 Χατζημανουήλ ΕΡΤ
1984 Ο θείος μας ο Μίμης ΕΡΤ
1985 Χαίρε Τάσο Καρατάσο ΕΡΤ
1987 H Μανιάτισσα ΕΡΤ
1988 Το σπίτι της θείας ΕΤ2
1989 Αθώος ή ένοχος ΕΤ1
1989 Οι αυθαίρετοι Mega
1990 Το φάντασμα ΕΤ2
1990 Η πόλη ΕΤ2
1990 Το μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη Mega
1990 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης: για να γνωριστούμε ΑΝΤ1
1990 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης: Πως θα γίνουν πλούσιοι όλοι οι Έλληνες ΑΝΤΙ
1991 Η αγάπη της γάτας Μουσταφάς
1991 Εκμεκ παγωτό Mega
1991 Ο επισκέπτης της ομίχλης Mega
1992 Οι φρουροί της Αχαΐας Κυρ Μιχάλης
1992 Θα μιλήσεις με το δηκιγόρο μου ΑΝΤ1
1992 Φάκελος Πολκ στον αέρα ΕΤ1
1992 Μια γυναίκα απ' το παρελθόν ΑΝΤ1
1992 Τμήμα ηθών: Η κεφαλή του Ερμή ΑΝΤ1
1992 Πλάκας μέλαθρον ΑΝΤ1
1992 Κλειστά παράθυρα ΕΤ1
1992 Επικίνδυνες σχέσεις Μάρκος ET2
1993 Casa Di Macaroni Βασίλης Mega
1994 Το ασημένιο δηνάριο ΑΝΤ1
1994 Τα πέτρινα λιοντάρια ΕΤ1
1995 Stras ΑΝΤ1
1995 Τολμηρές ιστορίες: Νύχτα γιορτής ΑΝΤ1
1995 Μαγική νύχτα: Φτερωτός εφιάλτης ΕΤ1
1995 Μαγική νύχτα: Χρυσός χορός ΕΤ1
1996 Οι επαγγελματίες: Τατουάζ Mega
1996 Σοφία... ορθή ΑΝΤ1
1997 Δανεικός πατέρας ΑΝΤ1
1997 Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή ΥΕΝΕΔ
1997 Δυο ξένοι Mega
1998 Η αίθουσα του θρόνου Αστυνομικός Επεισόδιο 1.2
1998 Τρικυμία ΑΝΤ1
1998 Εγκλήματα ΑΝΤ1
1998 Η ζωή που δεν έζησα Θωμάς Mega
1998 Νυχτερινό δελτίο ΕΤ1
1999 Δύο Ξένοι Σωτήρης Παναγούλιας Επεισόδια 45.46.47.48.49.50
1999 Εγκλήματα Χασάπης Επεισόδιο 1.2
1999 Θύματα ειρήνης Επεισόδια 1.1 & 1.15
2000 Σαν παραμύθι ΕΤ1
2000-2001 Κόκκινος κύκλος Μήτσος/Μπάμπης/Καφετζής Επεισόδιο: Επισκέπτης
Επεισόδιο: Το τέλος του παιχνιδιού (Μήτσος)
Επεισόδιο: Στην τύχη (Μπάμπης)
Επεισόδιο: Χρόνια πολλά (Καφετζής)
2001 Είσαι το ταίρι μου Γιώργης Mega
2001 Δακρυσμένα φεγγάρια Star
2002 Εν Ιορδάνη Star
2002 Χορεύοντας στη σιωπή Alpha
2002 Η τράπεζα Mega
2004 Βοήθεια γειτόνοι Alpha
2004 Εφτά Θανάσιμες Πεθερές Mega
2004 Αρχιπέλαγος Alpha
2004 Τα παιδιά της Νιόβης Καδής ΝΕΤ1
2005 Πενήντα-Πενήντα Τούρκος αξιωματικός Επεισόδιο 2.1
2005 Le dernier seigneur des Balkans
(Ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων) ΝΕΤ
2006 Λούφα και παραλλαγή ΕΤ1
2007 Μια στιγμή, δυο ζωές Ανέστης Mega
2007 Μαρία η άσχημη
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γιαννάτος απεβίωσε στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 σε ηλικία 72 ετών έπειτα από καρδιακή ανακοπή, καθώς παρακολουθούσε αγώνα ποδοσφαίρου μαζί με φίλους του στη γειτονιά. Όπως ο γιος του αναφέρει, κανείς από τους φίλους του δεν κατάλαβε ότι είχε "φύγει" μέχρι τη στιγμή που κάποιος τον φώναξε και δεν ανταποκρίθηκε.[5]
Ο Έλληνας Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Πάνος Παναγιωτόπουλος, εξέφρασε τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια. Στη δήλωσή του ανέφερε: "Ο Μιχάλης Γιαννάτος υπήρξε ένας εκλεκτός ηθοποιός, που ενσάρκωσε ρόλους σε πολλές σημαντικές Ελληνικές αλλά και διάσημες ξένες ταινίες. Ήταν όμως κι ένας από κείνους τους καλλιτέχνες και, κατά βάθος, ένας από κείνους τους ανθρώπους, που αποδεικνύουν καθημερινά ότι δεν είναι ανάγκη να έχεις τον πρώτο ρόλο για να πρωταγωνιστείς.Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Γιαννούλης Χαλεπάς

 

Γιαννούλης Χαλεπάς Έλληνας γλύπτης

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (Πύργος Τήνου, 24 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938) ήταν ο πιο διακεκριμένος γλύπτης της νεότερης Ελλάδας, με μυθιστορηματική ζωή ανάμεσα στην τρέλα και τον θρίαμβο.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Το έργο του
3 Παραπομπές
4 Ενδεικτική βιβλιογραφία
5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
5.1 Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ

Γ. ΧΑΛΕΠΑΣ & ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

Η ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

 Γ. ΧΑΛΕΠΑΣ ( 14 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938)

Μορφή γοητευτική και καταραμένη, αγιοποιημένη και μυθοποιημένη, με μια πορεία ζωής οδυνηρή σκληρή και μυθιστορηματική, ο Χαλεπάς είναι από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της νεοελληνικής τέχνης.

Γεννημένος στον Πύργο της Τήνου από οικογένεια μαρμαράδων, θα ξεκινήσει την πορεία του στις αρχές τις δεκαετίας του 1870 με σπουδές στο Πολυτεχνείο της Αθήνας και έπειτα στην περίφημη Βασιλική Ακαδημία των Ωραίων Τεχνών του Μονάχου. Στην συνέχεια η εξέλιξη της ζωής και του έργου του είναι τα στοιχεία εκείνα που θα εδραιώσουν την φήμη και τον μύθο του, καταξιώνοντας τον όσο κανέναν άλλο καλλιτέχνη στη συλλογική συνείδηση.

Θα περιπλανηθεί στους δρόμους της τρέλας, θα γνωρίσει τα σκοτάδια του εγκλεισμού και της απομόνωσης, θα βιώσει την απαγόρευση και την καταπίεση, θα βυθιστεί στη σιωπή, τη μοναξιά και την «ανυπαρξία».

Το έργο του «Η Κοιμωμένη» αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο έργο της νεοελληνικής τέχνης. Ξαπλωμένη σε αρχαιοπρεπές ανάκλιντρο, με το επάνω μέρος του σώματος ανασηκωμένο να ακουμπά σε μαξιλάρι, η νεαρή γυναίκα βυθίζεται σε γαλήνιο ύπνο - για τους αρχαίους ο Ύπνος είναι ο δίδυμος αδελφός του Θανάτου, για τους κλασικιστές ο θάνατος θεωρείται ο δίχως όνειρα ύπνος. Ο Χαλεπάς αξιοποιεί καθιερωμένους τύπους, προσφιλείς και διαδεδομένους στην επιτύμβια ευρωπαϊκή γλυπτική των αρχών του 19ου αιώνα (ξαπλωμένη γυναίκα που κοιμάται πάνω σε σαρκοφάγο, παρθενική μορφή που κρατά σταυρό ως σύμβολο θανάτου και λύτρωσης).

Αν και ξεκινάει με βάση τα αρχαία πρότυπα που είχαν περάσει στη γλυπτική του μπαρόκ και του κλασικισμού, σχεδιάζει και πλάθει ένα έργο πνοής, ξεχωριστό για την οικονομία των εκφραστικών του μέσων, στο οποίο η κλασικιστική χάρη υποχωρεί στη φυσιοκρατική απόδοση της νεαρής γυναίκας, στο όμορφο πρόσωπο με τα μισάνοιχτα χείλη, στην ελεγειακή αποτύπωση της θλίψης.

Η επεξεργασία του υλικού ενεργοποιεί την στιλπνότητα των γυμνών μερών, τις καλοσχηματισμένες καμπύλες του σώματος που διαγράφονται κάτω από το ρούχο και το σεντόνι, τη ρυθμική οργάνωση και τις διακοσμητικές λεπτομέρειες, τον συνδυασμό σχεδιαστικών και πλαστικών αξιών, την αμεσότητα της στιγμιαίας σύλληψης, την αίσθηση ηρεμίας και απόκοσμης σιωπής. «Καθαρά μπορεί να λεχθεί - σημειώνει το 1934 ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου - ότι το έργο αυτό είναι από τα πιο σπάνια που έδωσε η εποχή Χαλεπά σ' όλον τον κόσμο».

Η τεράστια φήμη της Κοιμωμένης δεν θα πρέπει να αναζητηθεί μόνο στην πρωτότυπη σύλληψη και απόδοση του θέματος αλλά, κατά κύριο λόγο, στο προσωπικό του δράμα. Η λαϊκή φαντασία θα συνδέσει αναπόσπαστα με τα δεσμά του έρωτα τον θάνατο της νεαρής Σοφίας με την «τρέλα» του, σε μια αναπάντεχη γοητευτική μυθοπλασία : ο νεαρός καλλιτέχνης που βάζει όλη την φλόγα της ψυχής του, την ένταση της δημιουργίας για να αποδώσει την νεκρή αγαπημένη του και στη συνέχεια χάνει τα λογικά του.

Από τον ιστορικό τέχνης Δημήτρη Παυλόπουλο έχει υποστηριχθεί ότι την Κοιμωμένη δεν τη δούλεψε σε μάρμαρο ο Χαλεπάς, αλλά ο Αλεξάκης Λάβδας, ένας ικανότατος μαρμαρογλύπτης, στενός φίλος και παλιός συμμαθητής του στο Σχολείο των Τεχνών, βοηθός του πατέρα του και για ένα διάστημα αρραβωνιασμένος με την αδελφή του Αικατερίνη. Την ίδια άποψη είχε διατυπώσει και ο Μιχάλης Τόμπρος σε άρθρο του στο περιοδικό Νέα Εστία (1954) και σε ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών (1971). Πάντως σε συνάντηση των δύο γλυπτών στην Αθήνα το 1930, ο Χαλεπάς απευθύνεται στον Λάβδα λέγοντας του : « Α!, ναι, εσύ μου την ξεχόντρισες», αναγνωρίζοντας δηλαδή τη συμβολή του στο πρώτο στάδιο της κατεργασίας του μαρμάρου.

Το μνημείο (Μάρμαρο, 77x178x76 εκ.) εκτίθεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ στην Εθνική Πινακοθήκη Αλέξανδρου Σούτσου υπάρχει το γύψινο εκμαγείο του μνημείου.

ΑΠΟ http://boulaki.pblogs.gr/

Βάλτερ Μπονάττι

 

22 Ιουνίου 1930 (91 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Βάλτερ Μπονάττι Ιταλός ορειβάτης

Βάλτερ Μπονάττι
Ιταλός ορειβάτης και συγγραφέας, σημαντική μορφή του αλπινισμού


Ο Βάλτερ Μπονάτι (Walter Bonatti, Μπέργκαμο, Ιταλία, 22 Ιουνίου 1930 - Ρώμη, 13 Σεπτεμβρίου 2011) ήταν Ιταλός ορειβάτης και συγγραφέας, σημαντική μορφή του Αλπινισμού και γνωστός για το αλπικό στιλ που χρησιμοποιούσε

Η πρώτη μεγάλη ανάβασή του πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των 18 ετών και ήταν η βόρεια όψη των Γκραντ Γιοράς, κορυφή Γουόκερ, στην οροσειρά των Λευκών ορέων. Σε ηλικία 19 ετών αποφάσισε να γίνει οδηγός βουνού.
Βάλτερ Μπονάττι
Ο Βάλτερ Μπονάττι το 1954 (αριστερά)
Προσωπικές πληροφορίες
Όνομα Βάλτερ Μπονάττι
Εθνικότητα Ιταλός
Γέννηση 22 Ιουνίου 1930
Μπέργκαμο
Θάνατος 13 Σεπτεμβρίου 2011
Ρώμη, Ιταλία
Ορειβατική σταδιοδρομία
Γνωστός/ή για μοναχική Aiguille du Dru
Πρώτες ανάβασεις Γκάσερμπρουμ Δ΄
Μείζονες αναβάσεις Κατάλογος ορειβατικών επιτευγμάτων
Ενημέρωση 18 Μαρτίου 2013.

Αλπινισμός

Οι αναβάσεις του Βάλτερ Μπονάτι σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή του αλπινισμού, καθώς διάλεγε συχνά να σκαρφαλώνει με απαγορευτικές συνθήκες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν:Η βόρεια όψη των Γκραντ Γιοράς (Grandes Jorasses) (1949).
Πρώτη ανάβαση της ανατολικής όψης του Γκραν Καπουκίν (Grand Capucin), το 1951
Χειμερινές αναβάσεις στις βόρειες όψεις των Τριων Κορυφών του Λαβαρέντο (Tre Cime di Lavaredo) στους Δολομίτες (1953).
Τέσσερα χρόνια αργότερα η διάσημη μοναχική ανάβαση στο Πετί Ντρι (Petit Dru), (Πιλιέ Μπονάτι) που κράτησε 6 ημέρες και 5 νύκτες. Η συγκεκριμένη ανάβαση φέρεται ότι άλλαξε το πρόσωπο του αλπινισμού.
Βόρειο Ροντόι (Rondoy) - Παταγονία (1961).
Πρώτη χειμερινή ανάβαση στις Γκραντ Γιοράς το 1963.
Πρώτη μοναχική ανάβαση στη βόρεια όψη του Μάτερχορν το 1965.
Πρώτη ανάβαση του Γκασερμπρούμ Δ΄ (Ghasherbrum IV) το 1958 μαζί με τον Κάρλο Μάουρι (Carlo Mauri), κατά τη διάρκεια της ιστορικής αποστολής, της οποίας ηγείτο ο Ρικάρντο Κασίν (Riccardo Cassin).
Η αποστολή Κ2

Ιδιαίτερη επίδραση στη ζωή του Μπονάτι είχε η αποστολή του Κ2. Όντας 24 ετών, ο νεότερος της ομάδας, επιλέχθηκε για την ιταλική αποστολή στο Κ2 το 1954. Ο Μπονάτι δεν ανήκε στους ορειβάτες κορυφής, αλλά τους βοήθησε να μεταφέρουν το οξυγόνο σε υψόμετρο 8.100 μ. Εκείνος και ο σύντροφός του Αμίρ Μεχντί (Amir Mehdi) υποχρεώθηκαν να περάσουν τη νύχτα τους χωρίς κατάλυμα και χωρίς εξοπλισμό για μπιβουάκ. Ο Μπονάτι ισχυριζόταν εξ αρχής ότι οι ορειβάτες κορυφής, Ακίλλε Κομπανιόνι και Λίνο Λατσεντέλλι, δεν θέλησαν να τον βοηθήσουν και τον άφησαν να πεθάνει. Αν και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής το αρνήθηκαν αυτό, θυσιάζοντας την υπόληψη του Μπονάτι στον βωμό της πολιτικής που αναζητούσε την εξύψωση του ηθικού των Ιταλών μετά τον Β' Π.Π., η ιστορία του Μπονάτι και ο ρόλος του στην πρώτη αυτή ανάβαση επιβεβαιώθηκε μετά από 30 χρόνια.
Ορειβατική ηθική

Ο γνωστός ορειβάτης Νταγκ Σκοτ (Doug Scott) αποκάλεσε τον Μπονάτι «πιθανώς τον καλύτερο αλπινιστή που υπήρξε ποτέ». Ο Μπονάτι έγινε γνωστός για την ορειβατική του ηθική και την απαξίωση της σύγχρονης τεχνολογίας της εποχής του. Χρησιμοποιούσε παραδοσιακές μεθόδους και θεωρούσε το τρυπάνισμα και τις βίδες ανήθικες μεθόδους. Η άποψή του για τον σύγχρονο εξοπλισμό ήταν πως μείωνε τα επιτεύγματα των ορειβατών: «Το "αδύνατο" χάνει διαρκώς έδαφος, και τα μεγάλα επιτεύγματα έγιναν λιγότερο μεγάλα».
Συγγραφέας

Ο Μπονάτι είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων για την αναρρίχηση και την ορειβασία, τα οποία μεταφράστηκαν σε αρκετές γλώσσες. Εργάστηκε επίσης ως φωτορεπόρτερ και στην περίοδο 1965 - 1979 εργάστηκε ως δημοσιογράφος των περιοδικών Epoca και Bild der Zeit.

Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον

4 Αυγούστου 1805 γεννήθηκε:
Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον Ιρλανδός φυσικός, αστρονόμος και μαθηματικός

Ο Σερ Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον (αγγλ.: William Rowan Hamilton, Δουβλίνο, μεσάνυχτα 3ης προς 4η Αυγούστου 1805 – Δουβλίνο, 2 Σεπτεμβρίου 1865) ήταν Ιρλανδός φυσικός, αστρονόμος και μαθηματικός, ο οποίος έκανε σημαντικές συνεισφορές στην κλασική μηχανική, την οπτική και την άλγεβρα. Οι μελέτες του πάνω στα μηχανικά και οπτικά συστήματα οδήγησαν στο να ανακαλυφθούν νέες μαθηματικές έννοιες και τεχνικές. Η μεγαλύτερη συμβολή του είναι ίσως η αναδιατύπωση της Νευτώνειας μηχανικής, που σήμερα ονομάζεται Χαμιλτονιανή μηχανική. Η εργασία του αυτή έχει αποδειχθεί κεντρικής σημασίας για την σύγχρονη μελέτη των θεωριών των κλασικών πεδίων όπως του ηλεκτρομαγνητισμού, καθώς και για την ανάπτυξη της κβαντομηχανικής. Στα μαθηματικά, είναι ίσως πιο γνωστός ως ο εφευρέτης των «τετραδόνιων».

Ο Χάμιλτον λέγεται ότι είχε δείξει το τεράστιο ταλέντο του σε πολύ νεαρή ηλικία. Ο αστρονόμος επίσκοπος δρ. Τζων Μπρίνκλυ (John Brinkley) είπε για τον τότε 18 ετών Χάμιλτον: «Αυτός ο νεαρός άνδρας, δεν λέω ότι θα γίνει, αλλά ότι είναι, ο πρώτος μαθηματικός της εποχής του».

Στην επιστημονική σταδιοδρομία του Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον περιλαμβάνεται η μελέτη της γεωμετρικής οπτικής, της κλασικής μηχανικής, η προσαρμογή των δυναμικών μεθόδων στον τομέα των οπτικών συστημάτων, η εφαρμογή των τετραδονίων και των διαδυσματικών μεθόδων στα προβλήματα της μηχανικής και της γεωμετρίας, την ανάπτυξη των θεωριών της συζυγίας αλγεβρικών ζευγών συναρτήσεων (στην οποία οι μιγαδικοί αριθμοί κατασκευάζονται ως διατεταγμένα ζεύγη των πραγματικών αριθμών), την φερεγγυότητα των πολυωνυμικών εξισώσεων και γενικά quintic πολυώνυμα επιλύσιμα με ρίζες, η ανάλυση των κυμαινόμενων συναρτήσεων (και οι ιδέες από την Ανάλυση Φουριέ), γραμμικών φορέων για quaternions και η απόδειξη της λύσης για τους γραμμικούς φορείς στο χώρο των τετραδόνιων (η οποία είναι μια ειδική περίπτωση του γενικού θεωρήματος που σήμερα είναι γνωστό ως το Θεώρημα Κέιλι-Χάμιλτον). Ο Χάμιλτον επίσης εφηύρε τον λογισμό που είναι γνωστός ως icosian calculus, και τον οποίο χρησιμοποίησε για να διερευνήσει κλειστές διαδρομές άκρων σε ένα δωδεκάεδρο που διέρχονται από την κάθε κορυφή ακριβώς μια φορά.

Ο Χάμιλτον διατήρησε τις ικανότητές του αναλλοίωτες μέχρι την τελευταία στιγμή, και συνέχισε σταθερά το έργο της τελικής επεξεργασίας των Στοιχείων των Τετραδόνιων, στην οποία είχε αφιερώσει τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του. Πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 1865 όπου, μετά από μια σοβαρή προσβολή ουρικής αρθρίτιδας, κατακρημνίζεται από υπερβολική πόση και υπερκατανάλωση τροφής. Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο του όρους Τζερόμ στο Δουβλίνο.

Αντώνης Βαρδής

 

7 Αυγούστου 1948 γεννήθηκε: Αντώνης Βαρδής Έλληνας τραγουδοποιός

Ο Αντώνης Βαρδής (7 Αυγούστου 1948 – 2 Σεπτεμβρίου 2014) ήταν Έλληνας συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός και κιθαρίστας. Είχε δύο παιδιά, τον επίσης τραγουδιστή Γιάννη Βαρδή και την Καλλιστώ. Ο Αντώνης Βαρδής είναι επίσης θείος των τραγουδιστών Κώστα Δόξα και Άκη Δείξιμου.

Τα πρώτα χρόνια - Vikings

Ο Αντώνης Βαρδής γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1948, στο Μοσχάτο στην οδό Κανάρη. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης της οικογένειας του δεν πήγε στο γυμνάσιο αλλά ξεκίνησε να εργάζεται από μικρός, εργαζόμενος κατά περιόδους σε ψιλικατζίδικο, χρωματοπωλείο, βενζινάδικο, σε οικοδομή σαν βοηθός υδραυλικού και ως ναυτικός.

Στο τέλος του 1965 σε ηλικία 17 ετών γνώρισε τους Γιάννη Πανταζή, Γιώργο Μυλωνά οι οποίοι είχαν σχηματίσει συγκρότημα και έκαναν πρόβες δίπλα από το βενζινάδικο όπου εργαζόταν. Ξεκίνησε να παίζει ερασιτεχνικά μαζί τους κιθάρα και δημιούργησαν το ροκ συγκρότημα Vikings. Το συγκρότημα είχε πολλές αλλαγές μελών στην σύνθεση του με τον Βαρδή και τον Μυλωνά να είναι τα μόνα σταθερά μέλη. Σταδιακά η δραστηριότητα τους έγινε επαγγελματική με τακτικές εμφανίσεις, ενώ κυκλοφόρησαν και τέσσερα 45ρια. Ο Βαρδής έγραψε και κυκλοφόρησε τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία τους, την αγγλόφωνη μπαλάντα Catherine, την οποία υπέγραψε ως Toni Vardis. Οι Vikings διαλύθηκαν το 1970.
Προσωπική καριέρα

Από το 1969, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ξεκίνησε να εργάζεται ως κιθαρίστας σε μπουάτ στην Πλάκα, αρχικά με τον Δήμο Μούτση και τον Μανώλη Μητσιά[1]. Εμφανιζόταν στις μπουάτ μέχρι το 1981 ενώ παράλληλα συμμετείχε ως μουσικός σε ηχογραφήσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικούς συνθέτες τόσο του έντεχνου όπως ο Μούτσης, ο Γιάννης Σπανός και ο Μάνος Λοΐζος, όσο και του λαϊκού όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης .

Παράλληλα ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, τα οποία όμως δεν ηχογραφούσε. Το 1973 πήρε μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού και κέρδισε το δεύτερο βραβείο σύνθεσης. Το τραγούδι, Πόσο πολύ σε αγάπησα σε στίχους του Κώστα Νεστορίδη το ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας και από εκεί ξεκίνησε η σοβαρή επαγγελματική ενασχόληση του Βαρδή με τη σύνθεση. Ακολούθησαν το λαϊκό τραγούδι Έτσι που το πας για τη Χαρούλα Αλεξίου και το Οι Κυκλάδες για τον πρώτο προσωπικό δίσκο της Άννας Βίσση, με το οποίο εγκαινίασε τη συνεργασία του με τον στιχουργό Πάνο Φαλάρα ενώ το 1976 συνέθεσε και ερμήνευσε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο Οραματίζομαι σε στίχους του Γιάννη Αθανασιάδη. Ο δίσκος δεν γνώρισε επιτυχία και ο Βαρδής για ένα διάστημα αποτραβήχτηκε από τη σύνθεση απογοητευμένος.[1] Επέστρεψε το 1978 με τραγούδια με πιο εμπορικό προσανατολισμό, γράφοντας το Θέλω να μ`αγαπάς το οποίο έγινε επιτυχία από τον Γιάννη Πουλόπουλο, ενώ ακολούθησαν συνεργασίες του με τη Δήμητρα Γαλάνη,για άλλη μια φορά τον Γιώργο Νταλάρα και τον Γιάννη Πάριο. Σημαντική ήταν η συνεισφορά του στον πρώτο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που φέρει το όνομα του τραγουδιστή, για τον οποίο έγραψε 7 τραγούδια σε στίχους του Φαλάρα.

Η δεκαετία του 1980 ξεκίνησε με το Βαρδή να συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τη Χαρούλα Αλεξίου στον δίσκο της Ξημερώνει, που περιείχε επιτυχίες όπως το ομώνυμο τραγούδι και το Φεύγω. Ακολούθησαν περισσότερες συνεργασίες με γνωστούς καλλιτέχνες όπως η Βίσση, ο Μανώλης Λιδάκης και η Πίτσα Παπαδοπούλου που δεν απέδωσαν σημαντικές επιτυχίες.. Το 1986 κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα. Από το δίσκο ακούστηκαν πολλά κομμάτια του ευρέως, όπως το Σχήμα λόγου με συμμετοχές των αδελφών Κατσιμίχα και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και στίχους του Κώστα Τριπολίτη και το Δεν είχα δύναμη σε στίχους του τακτικού συνεργάτη του Φαλάρα. Στον δίσκο τραγουδούσε επίσης και η μετέπειτα σύζυγος του Χριστίνα Μαραγκόζη. Με τη Χριστίνα Μαραγκόζη συνεργάστηκε και στον πρώτο της προσωπικό δίσκο, το Σ' ακολουθώ του 1987, το οποίο περιελάμβανε το ντουέτο τους Θα προχωράμε μαζί σε στίχους του Γιάννη Πάριου, καθώς και στην κοινή τους δουλειά Τραγουδάμε μαζί του 1988, το οποίο περιείχε και την επιτυχία Θα εκραγώ σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη.

Πολύ σημαντικός στάθηκε για τον Βαρδή ο προσωπικός δίσκος του Στην Ελλάς του 2000 (1995). Στο ομώνυμο τραγούδι συνεργάστηκε ξανά με τους αδελφούς Κατσιμίχα και για μία μοναδική φορά με τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, συνεργασία που ο Βαρδής θεωρούσε σημαντική στιγμή στην καριέρα του. Στον ίδιο δίσκο έκανε το ντεμπούτο του ως τραγουδιστής και ο γιος του, Γιάννης, με τον οποίο τραγούδησαν το ντουέτο Θα σε περιμένω. Με τον γιο του συνεργάστηκαν και στην Οικογενειακή υπόθεση του 1997.

Στα επόμενα χρόνια ο Βαρδής συνεργάστηκε με πολλούς παλιούς και νεώτερους τραγουδιστές όπως η Καίτη Γαρμπή, ο Αντώνης Ρέμος ο Στέλιος Ρόκκος, η Μελίνα Ασλανίδου, ο Γιάννης Πλούταρχος, η Γλυκερία, η Νατάσα Θεοδωρίδου, η Πέγκυ Ζήνα, ο Νίκος Βέρτης και πολλοί άλλοι. Οι τελευταίες του προσωπικές δισκογραφικές κυκλοφορίες ήταν το CD single "Στην άκρη του ονείρου" του 2010 και το άλμπουμ "Θα ζωγραφίσω τη ζωή μου με μπογιές" του 2012 που τελικά, κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του, τον Απρίλιο του 2015.
Προσωπική ζωή

Ο Βαρδής είχε παντρευτεί δύο φορές. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε τον γιo του, τον τραγουδιστή Γιάννη και μια κόρη την Καλλιστώ. Ο δεύτερος γάμος του ήταν με την τραγουδίστρια και συνεργάτρια του Χριστίνα Μαραγκόζη, αλλά κατέληξε επίσης σε διαζύγιο.

Το 2013 ο Αντώνης Βαρδής διαγνώστηκε με καρκινικό όγκο στο κεφάλι και ξεκίνησε αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή. Παρά τις θεραπείες που ακολούθησε, χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στη Γερμανία, μετά την οποία υπήρξαν ενδείξεις βελτίωσης της υγείας του. Παρ' όλα αυτά η υγεία του γρήγορα επιδεινώθηκε καθώς η δεξιά πλευρά του παρέλυσε και δεν ήταν σε θέση να περπατήσει, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε προβλήματα με τον οισοφάγο του. Έπειτα ακολούθησε ειδικές θεραπείες και νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση σε ιδιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας έχοντας στο πλευρό του την οικογένεια του και άτομα από το στενό του περιβάλλον. Απεβίωσε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2014 σε ηλικία 66 ετών στο Νοσοκομείο Υγεία.

Μάνος Κατράκης

14 Αυγούστου 1908 γεννήθηκε: Μάνος Κατράκης Έλληνας ηθοποιός

Ο Μάνος Κατράκης (Καστέλι Κισσάμου, 14 Αυγούστου 1908 – 2 Σεπτεμβρίου 1984) ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Πίνακας περιεχομένων
1 Πρώιμα χρόνια
2 Καριέρα
3 Πόλεμος-Κατοχή-Αντίσταση-Εξορία
4 Επαγγελματική καταξίωση
5 Προσωπική ζωή
6 Θάνατος
7 Φιλμογραφία
7.1 Κινηματογραφικές ταινίες
7.2 Τηλεοπτικό θέατρο
7.3 Τηλεοπτικές σειρές
8 Θεατρικές παραστάσεις
9 Παραπομπές
10 Πηγές
11 Βιβλιογραφία
12 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρώιμα χρόνια

Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης. Πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα καθώς οι δουλειές του πατέρα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και θεώρησαν πως η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από τη Μεγαλόνησο. Κάποια στιγμή σε νεαρή ηλικία αναγκάζεται να γίνει ο προστάτης της οικογένειας, καθώς ο πατέρας του λείπει πια συνεχώς και ο μεγαλύτερος αδελφός του Γιάννης κατοικεί στην Αμερική.

Ο Κατράκης στα νεανικά του χρόνια έπαιξε ποδόσφαιρο και αγωνιζόταν στην θέση του σέντερ Μπακ. Έπαιζε αρχικά στην ανεξάρτητη ομάδα του «Κεραυνού Πολυγώνου» και το 1925 μεταπήδησε στον Αθηναϊκό. Με τον Αθηναϊκό αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ.Α το 1924-25 όπου τερμάτισε τρίτος στον όμιλο του και την περίοδο 1925-26 όπου τερμάτισε έκτος.

Τζον Χιούστον

 

Ο Τζον Χιούστον (αγγλ.: John Marcellus Huston, 5 Αυγούστου 1906 - 28 Αυγούστου 1987) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου βραβευμένος με Όσκαρ Σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου για την ταινία του 1948 Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (The Treasure of the Sierra Madre). Ο Χιούστον έγραψε το σενάριο στις περισσότερες από τις 37 ταινίες που σκηνοθέτησε στην καριέρα του, αρκετές από τις οποίες θεωρούνται κλασσικές μέχρι και σήμερα (Το Γεράκι της Μάλτας (The Maltese Falcon, 1941), Η ύαινα (In this our Life, 1942), Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (The Treasure of the Sierra Madre, 1948), Στη βοή της καταιγίδος (Key Largo, 1948), Η Ζούγκλα της Ασφάλτου (The Asphalt Jungle, 1950), Η Βασίλισσα της Αφρικής (The African Queen, 1951), Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge, 1952), Οι Αταίριαστοι (The Misfits, 1961), Ο Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς (The Man Who Would Be King, 1975) και Η Τιμή των Πρίτσι (Prizzi's Honor, 1985). Κατά την διάρκεια της καριέρας του έλαβε 15 υποψηφιότητες για Όσκαρ, είτε για τη σκηνοθεσία είτε για τη συγγραφή σεναρίου. Σκηνοθέτησε τόσο τον πατέρα του ηθοποιό Γουόλτερ Χιούστον στην ταινία Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε, όσο και την κόρη του Αντζέλικα Χιούστον στην ταινία Η Τιμή των Πρίτσι σε ρόλους που τους απέφεραν Όσκαρ Β' Ανδρικού και Β' Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.

Έχοντας σπουδάσει Καλές Τέχνες στο Παρίσι, ο Χιούστον ήταν γνωστός για το γεγονός ότι σκηνοθετούσε έχοντας το όραμα του καλλιτέχνη. Εξερευνούσε την οπτική προοπτική των ταινιών του σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, σχεδιάζοντας την κάθε σκηνή σε χαρτί πριν τη γυρίσει κι έπειτα απαθανάτιζε τους ηθοποιούς του με το φακό του. Σε αντίθεση με τους περισσότερους σκηνοθέτες της περιόδου, που βασίζονταν στο τελικό μοντάζ του έργου τους για να του δώσουν μορφή, ο Χιούστον δημιουργούσε τις ταινίες του ενώ γυρίζονταν, καθιστώντας τις περισσότερο οικονομικές κι εγκεφαλικές κι ελαττώνοντας το χρόνο του τελικού τους μοντάζ.

Η θεματολογία του σκηνοθέτη είναι ποικίλη. Πολλές από τις ταινίες του ήταν βασισμένες σε σημαντικά μυθιστορήματα με έντονο το ηρωικό στοιχείο, ενώ άλλες ανήκουν στην κατηγορία των Φιλμ Νουάρ. Τα θέματα τα οποία απασχόλησαν σε μεγαλύτερο βαθμό το σκηνοθέτη ήταν η θρησκεία, η ελευθερία, η αλήθεια, η ψυχολογία, η αποικιοκρατία και ο πόλεμος.

Πριν γίνει δημιουργός ταινιών του Χόλιγουντ, ο Χιούστον υπήρξε ερασιτέχνης πυγμάχος, δημοσιογράφος, συγγραφέας διηγημάτων, ζωγράφος στο Παρίσι και στρατιώτης του ιππικού στο Μεξικό. Στους κύκλους του Χόλιγουντ συχνά αναφερόταν ως Τιτάνας, Επαναστάτης κι Άνδρας της Αναγέννησης. Ο συγγραφέας Ίαν Φριρ τον περιγράφει, ως τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ του Χόλιγουντ, καθώς δεν φοβήθηκε ποτέ να πραγματευτεί θέματα ταμπού για την εποχή τους.

Γιώργος Μουζάκης

Ο Γιώργος Μουζάκης (Αθήνα, 15 Αυγούστου 1922 – 27 Αυγούστου 2005) ήταν Έλληνας συνθέτης, κυρίως του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού.
Βιογραφία

Έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως τρομπετίστας το 1938 και ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε το 1946.

Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών (1939-1947) και συνέχισε εκπαίδευση στην Αυστρία και Γερμανία (1952-1954). Έγραφε μουσική κυρίως για το θέατρο και για χορό. Διατηρούσε δική του ορχήστρα από το 1940. Ο ίδιος έπαιζε τρομπέττα, πιάνο, φλίκορν και τρομπόν.

Τη δική του σφραγίδα φέρουν περίπου 2.500 μουσικές μελωδίες, επενδύσεις και τραγούδια (ελαφρά και κλασσικά), μουσική για πάνω από 200 θεατρικά έργα (ελαφρά), 20 μουσικές κωμωδίες και περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες, καθώς και μια συμφωνία (πρώτη), μια σουίτα (αρχαϊκή) και τη λαϊκή όπερα «Ο Μηνάς ο ρέμπελος». Επίσης έγραψε μουσική για βαριετέ (1940-1948). Από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι «Η Σκλάβα», «Θέλω κοντά σου να μείνω», «Κάποιο δειλινό», «Έλα μου κοπέλα μου», «Εγώ θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει», «Αδυναμία μου»,«Ένας φίλος ήρθε από τα παλιά», «Σου σφυρίζω», «Όμορφη που ήτανε η παλιοπαρέα μας», «Έχω απόψε ραντεβού», «Καλωσόρισες έρωτα», «Θέλω ρούμπα να χορεύω», «Σ' αγαπώ σ' όλες τις γλώσσες» αλλά και ο Ύμνος του Παναθηναϊκού.

Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Μουσουργών και του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου. Είχε δώσει πολλές συναυλίες ακόμη και εκτός Ελλάδος, όπως στην Αμερική, Αυστραλία, Βουλγαρία, Καναδά, Πολωνία, Ρουμανία και αλλού.

Επονομάστηκε «βασιλιάς της επιθεώρησης». Ήταν ο δημιουργός των τηλεοπτικών εκπομπών «Από τον παππού στον εγγονό» και «Μελωδίες και ρυθμοί». Ειδικότερα, το τραγούδι του Mambo Brazilero από την ταινία Ωραία των Αθηνών, 1954, είναι πάντα επίκαιρο και ενθουσιάζει γέρους, νέους και παιδιά.

Είχε τιμηθεί με το Α' Βραβείο ενορχήστρωσης ΣΟΠΟΤ (Πολωνία 1966), Α' Βραβείο τραγουδιού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1967). Επίσης, για τρεις συνεχόμενες χρονιές, με το Ξενοπούλειο Έπαθλο (1952, 1953 και 1954) και το 1973 με το Βραβείο Ελλήνων Λογοτεχνών. Τέλος, το 2003 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την 68χρονη προσφορά του.

Ήταν κάτοικος Αθηνών (Παπάγου) και μιλούσε Ιταλικά και Αγγλικά. 

 Giorgos Mouzakis (Athen, 15. August 1922 – 27. August 2005) war ein griechischer Komponist, hauptsächlich von leichten griechischen Liedern. Biografie Sein Debüt als Trompeter gab er 1938 und seine erste Schallplatte wurde 1946 veröffentlicht. Er studierte am Athener Konservatorium (1939-1947) und setzte seine Ausbildung in Österreich und Deutschland fort (1952-1954). Er schrieb Musik hauptsächlich für Theater und Tanz. Seit 1940 hatte er ein eigenes Orchester. Er selbst spielte Trompete, Klavier, Kornett und Posaune. Sein eigener Stempel ist auf etwa 2.500 musikalischen Melodien, Covers und Liedern (leicht und klassisch), Musik für über 200 Theaterstücke (leicht), 20 musikalische Komödien und etwa 60 Spielfilme, sowie eine Symphonie (erstes), eine Suite (archaic ) und die Volksoper „Minas der Rebell“. Er schrieb auch Musik für Varietés (1940-1948). Zu seinen bekanntesten Liedern zählen „The Slave“, „I want to stay close to you“, „Some Evening“, „Come my girl“, „I will love you and don’t care“, „My Weakness“, A Freund kam aus alten Zeiten", "Ich pfeife dir nach", "Schön war das unser alter Freund", "Ich habe heute Abend ein Date", "Willkommen Liebling", "Ich will Rumba tanzen", "Ich hab dich lieb". aller Sprachen“, sondern auch die Hymne des Panathinaikos. Er war Mitglied der Society of Greek Musicians und der Panhellenic Music Association. Er hatte viele Konzerte auch außerhalb Griechenlands gegeben, wie in Amerika, Australien, Bulgarien, Kanada, Polen, Rumänien und anderswo. Er wurde der „König der Inspektion“ genannt. Er war der Schöpfer der Fernsehsendungen „From Grandfather to Grandson“ und „Melodies and Rhythms“. Besonders das Lied von Mambo Brazilero aus dem Film Beautiful Athens, 1954, ist immer aktuell und begeistert Alt, Jung und Kinder. Er wurde mit dem 1. SOPOT-Orchestrierungspreis (Polen 1966) und dem 1. Gesangspreis des Thessaloniki-Festivals (1967) geehrt. Außerdem wurde er drei Jahre in Folge mit dem Xenopouleio-Preis (1952, 1953 und 1954) und 1973 mit dem griechischen Schriftstellerpreis ausgezeichnet. Schließlich wurde er 2003 vom Präsidenten der Republik für seine 68-jährige Verdienste geehrt. Er lebte in Athen (Papagou) und sprach Italienisch und Englisch.

Νηλ Όλντεν Άρμστρονγκ

Ο Νηλ Όλντεν Άρμστρονγκ (Neil Alden Armstrong, 5 Αυγούστου 1930 – 25 Αυγούστου 2012) ήταν Αμερικανός αστροναύτης, πιλότος και καθηγητής πανεπιστημίου, ο πρώτος άνθρωπος στην Ιστορία που πάτησε στη Σελήνη.
Βιογραφία

Γεννήθηκε κοντά στο Wapakoneta του Οχάιο (ΗΠΑ). Ως χειριστής αεροσκάφους στην αεροπορία ναυτικού (1949-1952), συμμετείχε στον Πόλεμο της Κορέας πετώντας σε 78 αποστολές με ένα αεροπλάνο Grumman F9F-2 Panther. Αφού σπούδασε αεροναυπηγός, το 1955 μπήκε στην Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή Αεροναυτικής (NACA) — τη μετέπειτα NASA — και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους δοκιμαστές αεροσκαφών του κόσμου, πραγματοποιώντας 7 πτήσεις με ταχύτητα άνω των 5,74 Mach (6.000 χιλιόμ./ώρα), σε ύψος άνω των 207.500 ποδών (60.000 μέτρων) με το πυραυλοκίνητο αεροσκάφος Χ-15.

Το 1962 επιλέχθηκε για το σώμα αστροναυτών και το 1966 ήταν κυβερνήτης της αποστολής Τζέμινι 8, κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η πρώτη σύνδεση δύο διαστημοπλοίων στο διάστημα. Η αποστολή παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία, όταν ο πύραυλος Agena με συνδεδεμένο πάνω του το Τζέμινι άρχισε να περιστρέφεται ανεξέλεγκτα γύρω από τον εγκάρσιο άξονά του, όμως παρά τη ζάλη λόγω της περιστροφής ο Άρμστρονγκ κατάφερε με ψύχραιμους χειρισμούς να αποσυνδέσει το Τζέμινι.

Η δεύτερη διαστημική του πτήση ως κυβερνήτης της αποστολής Απόλλων 11, τον έφερε στη Σελήνη, όπου στις 21 Ιουλίου 1969 πάτησε πρώτος το πόδι του, λέγοντας: "That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind.""Ένα μικρό βήμα για έναν άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα." Το 1970 διορίστηκε υπεύθυνος των αεροπορικών δραστηριοτήτων στη NASA, αλλά τον επόμενο χρόνο παραιτήθηκε για να γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι. Σε αντίθεση με τον Μπαζ Ώλντριν, δεν έκανε πολλές δημόσιες εμφανίσεις, και παρά τις προσφορές που είχε, δεν φαίνεται να αποκόμισε κάποιο σημαντικό οικονομικό κέρδος. Ζούσε στο Ίντιαν Χιλλ του Οχάιο, και ένας μικρός κρατήρας κοντά στο σημείο όπου πάτησε στη Σελήνη έχει το όνομά του. Την Ελλάδα έχει επισκεφθεί λίγα χρόνια πριν πεθάνει, τον Φεβρουάριο του 2006.

Ο Νιλ Άρμστρονγκ πέθανε στις 25 Αυγούστου 2012 σε ηλικία 82 ετών στο Σινσινάτι των Ηνωμένων Πολιτειών λίγες μέρες αφότου υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς.