Άγιος Βλάσιος (ή Άγιος Βλάσης) Ηρακλείου

Ágios Vlásios (Héraklion) — Wikipédia

Ο Άγιος Βλάσιος (ή Άγιος Βλάσης) είναι οικισμός της Κοινότητος Βασιλειών του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης.

Κατά την απογραφή του 2011 έχει 416 κατοίκους. Απέχει 12 χιλιόμετρα νότια του Ηρακλείου, σε υψόμετρο 260 μ. στους βορειοδυτικούς πρόποδες του όρους Γιούχτας.

Στην περιοχή υπάρχει παραγωγή σουλτανίνας σταφίδας και επιτραπέζιων στραφυλιών.

Ιστορικά στοιχεία

Γύρω από τον κεντρικό ναό του χωριού σώζονται αρχιτεκτονικά μέρη πιθανόν από παλαιότερο ναό βυζαντινών χρόνων, ίσως της παλαιοχριστιανικής περιόδου.

Το χωριό αναφέρεται στο Κατάστιχο Εκκλησιών και Μοναστηριών του Κοινού, του 1320, ως S. Blasio.καθώς και σε έγγραφο του 1368.

Το χωριό αναγράφεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Agios Vlassis.

Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως s. Biaseo με 221 κατοίκουε.

Στην οθωμανική απογραφή του 1671 αναφέρεται ως Ayo Vlasi με 9 χαράτσια.

Σε έγγραφο του 1684 αναφέρεται ως Μαγαραλάρ.

Το 1821 (=έτος εγίρας 1237) ο Μουσταφά Μπέι ίδρυσε στον Άγιο Βλάση (τότε Μαγαραλί Κιόι)τον τεκέ των Μπεκτασήδων στο σπίτι του, στο δυτικό άκρο του χωριού.

Ο Μουσταφά Μπέι, αν και είχε άλλους δύο τεκέδες, ένα στο Ρέθυμνο και ένα στα Χανιά, διατηρούσε τον τεκέ επί 35 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του το 1855/56. Τάφηκε σε ένα τουρμπέ κοντά στο χωριό.

Τον τεκέ ανέλαβε τότε ο γιος του, Αλί Μπαμπά, που είχε τον τίτλο του ντεντέ, και πρόσθεσε ένα ακόμη όροφο. Όταν πέθανε το 1869/1870 τον διαδέχθηκε ο γιος του Μουσταφά Μπαμπά. Με τον θάνατο του 1918, ο τεκές σταμάτησε να λειτουργεί . Έκλεισε το 1924, με την ανταλλαγή πληθυσμών.

Στην απογραφή του 1881, ο Άγιος Βλάσης είχε 6 Χριστιανούς και 134 Τούρκους κατοίκους και υπαγόταν στον δήμο Αρχανών. Στην απογραφή του 1900 υπαγόταν στον ίδιο δήμο και είχε 139 κατοίκους.

Το 1924, ο Άγιος Βλάσης υπάχθηκε στον δήμο Ηρακλείου, αλλά το 1928 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Βασιλειών, μέχρι την καποδιστριακή διοικητική μεταρρύθμιση, οπότε και προσαρτήθηκε στον δήμο Ηρακλείου.
Αξιοθέατα

Στο δυτικό τμήμα του χωριού σώζονται τα κατάλοιπα του τεκέ των Μπεκτασήδων, που λειτούργησε από το 1821 μέχρι το 1918.

Διακρίνεται το θύρωμα της εισόδου με επιγραφή στην οθωμανική γραφή «Να μη βασκαθεί! Έτος 1253, 13 του μήνα Ρεμπιγιουλεβέλ, Δευτέρα, 12 Μαΐου» (=7/17 Ιουνίου 1837), τα μαγειρία και μια κρήνη στο εσωτερικό του.

Επίσης σώζεται καλυμμένος με βλάστηση ο τουρμπές του Μουσταφά Ντεντέ, ιδρυτή του τεκέ. Κοντά στον τουρμπέ βρισκόταν το νεκροταφείο του τεκέ

Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι δίκλιτος και είναι αφιερωμένους στους Αγίους Νικόλαος και Ανδρέας. 

Περισσότερες πληροφορίες στην βικιπαίδεια.  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B

Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις ...

Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις (φ.Μ.Κυμάκη)

Ήταν μικρό χαμώφυτο και το έβλεπα από τότε 

που ήταν 20, 30, 40, 50,  πόντους!

Κάθε φορά ευχόμουν να το αφήσουν να ζήσει!

Η ευχή μου πραγματοποιήθηκε! 

Μετά από 10 χρόνια έχει γίνει 15 μέτρα στο ύψος!

Ανέβαινε

Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις
κι όσο μπορείς, κι όπως μπορείς. Μόνο να παίρνεις
μιαν αναπνιά, και πάλι εμπρός! Όσο προφτάνεις
πολλλούς και τίμιους και γερούς σπόρους να σπέρνεις!

'Ο,τι φυτέψεις , θα τρυγήσεις. Απ΄τις πράξεις
που έκαμες, έτσι θα κριθείς. Άν σε αδικήσουν
θα έρθει καιρός που τους παλιούς κόπους θα εισπράξεις
και θα φανείς τι δουλευτής στάθηκες κ΄ήσουν.

Και όταν φθάσεις στην κορυφή σου, άξιος, μη χάσεις,
μη την ψυχή, μη τη στοργή! Στη δύναμή σου
αυτούς που ξεπέρασες στο δρόμο μη ξεχάσεις!
Πούθε ξεκίνησες και συ μια αυγή, θυμήσου! 

Τάκης Τσιάκος

11 Φεβρουαρίου η ημέρα του 112

η ημέρα του 112  φ.neolaia.gr/

 

Έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται στην Ευρώπη κάθε χρόνο στις 11 Φεβρουαρίου η ημέρα του 112.

Το “112” είναι ο ευρωπαϊκός άριθμός έκτακτης ανάγκης και έχει στόχο να βοηθήσει σε κρίσιμες στιγμές τους Ευρωπαίους που κινδυνεύουν, καλώντας τους πυροσβεστική, ασθενοφόρο ή αστυνομία.

Στην Ελλάδα δε γνωρίζουν πολλοί το συγκεκριμένο νούμερο, για αυτό και καθιερώθηκε από πέρυσι η συγκεκριμένη γιορτή στις 11 Φεβρουαρίου, ώστε να ενημερωθούμε καλύτερα.

Ενημερώστε κι άλλους λοιπόν για αυτό το νούμερο και ελπίζουμε να μην το χρειαστείτε ποτέ!

το είδα εδώ   https://www.neolaia.gr/

Σήμερα 11 Φεβρουαρίου Αγίου Βλασίου Ιερομάρτυρος, Οσιωτάτης Θεοδώρας της Αυγούστας

λευκός Ιβίσκος (φ.Μ.Κυμάκη)

Σήμερα 11 Φεβρουαρίου

Αγίου Βλασίου Ιερομάρτυρος, Οσιωτάτης Θεοδώρας της Αυγούστας

Χρόνια Πολλά! στους εορτάζοντες

Βλάσιος, Βλάσης, Βλάσος, Βλασία, Βλασούλα

Θεοδώρα, Θοδώρα, Δώρα, Δωρούλα, Ντόρα

Αυγή, Αυγούλα

 

Άγιος Βλάσιος - φ.  saint.gr

 Ο Άγιος Βλάσιος έζησε στα χρόνια που ήταν αυτοκράτωρ ο Λικίνιος. 

Σπούδασε ιατρική αλλά δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά. Αντίθετα προσέφερε αφιλοκερδώς τη βοήθειά του στους ασθενείς. Παράλληλα δεν σταμάτησε να μελετά την Αγία Γραφή. 

Η εκκλησία επιβραβεύοντας την όλη παρουσία του και προσφορά του τον δέχτηκε ως κληρικό και τον ανέδειξε επίσκοπο Σεβαστείας. 

Αργότερα ο Άγιος αποσύρθηκε σε ένα σπήλαιο όπου ασκήτεψε Όταν ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των Χριστιανών , ο έπαρχος Αγρικύλας διέταξε την σύλληψή του Αγίου. Μετά απο φρικτά βασανιστήρια  διέταξε και τον αποκεφαλισμό του.  saint.gr

----------------------------------

Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα - φ.eblogeipsiximoutonkyrion.

Η Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα γεννήθηκε στην Έβεσσα της Παφλαγονίας από ευσεβείς γονείς τον δρουγγάριο Μαρίνο και την ενάρετη Θεοκτίστη.

Το 830 παντρεύτηκε τον βασιλιά Θεόφιλο που ήταν εικονομάχος. Το 842 απεβίωσε ο βασιλιάς και η Θεοδώρα ανέλαβε την εποπτία του γιού της Μιχαήλ. Συγκάλεσε σύνοδο και αποφάσιοσαν την αναστήλωση των εικόνων  

Αργότερα ο ίδιος της ο γιός ο Μιχαήλ μαζί με τον αδελφό της Θεοδώρας τον Βάρδα διέταξαν τον εγκλεισμό της μαζί με τις θυγατέρες της στην Μονή Γαστρίων. 

Εκεί η Θεοδώρα αφοσιώθηκε στην προσευχή και στην μελέτη της Αγίας Γραφής.

Εκοιμήθη οσιακά και το λείψανό της βρίσκεται στον ναό της Παναγίας Σπηλαιωτίσσης στην Κέρκυρα.

πληροφορίες από  corfuland.gr

Έφη Μπέμπο

Σοφία Βέμπο - Βιογραφία - Σαν Σήμερα .gr

Η Σοφία Βέμπο (Καλλίπολη Ανατολικής Θράκης, 10 Φεβρουαρίου 1910 – Αθήνα, 11 Μαρτίου 1978) ήταν κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και ηθοποιός

το διάβασα στο  sansimera.gr

 Η Έφη Μπέμπο, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της, γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της μετακόμισε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και έπειτα στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν καπνεργάτες.

Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία το 1930, τραγουδώντας σ’ ένα ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης για να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας.

Τρία χρόνια μετά πήγε στην Αθήνα. Εκεί προσελήφθη από τον θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο «Κεντρικόν», για να συμμετάσχει στην επιθεώρηση «Παπαγάλος 1933».

Την ίδια περίοδο υπέγραψε το πρώτο συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρία Columbia, και ερμήνευε ερωτικά τραγούδια της εποχής. Λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της καταξιώθηκε σύντομα.

Με την κήρυξη του πολέμου το 1940 ανέλαβε την εμψύχωση των Ελλήνων στρατιωτών στο μέτωπο με πατριωτικά και σατυρικά τραγούδια, συγχρόνως πρωταγωνιστούσε σε επιθεωρήσεις που προσάρμοζαν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα.

Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα φυγαδεύτηκε στη Μέση Ανατολή, όπου συνέχιζε να τραγουδά για τα ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.
Έγινε σύμβολο του έθνους, καθώς ταύτισε το όνομά της με το αλβανικό έπος και δικαίως χαρακτηρίστηκε «Τραγουδίστρια της Νίκης».

Το 1949 απέκτησε δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο. Σε μια εποχή που θέατρα έκλειναν και μετατρέπονταν σε κινηματογράφους, η Βέμπο επανέφερε την επιθεώρηση, ανεβάζοντας έργα που διατήρησαν ζωντανή την παράδοση της λαϊκής σάτιρας και καθιέρωσαν τους μεγάλους κωμικούς μας.

Ταυτόχρονα, έβαλε τα θεμέλια μιας καινούριας εποχής για το ελληνικό τραγούδι, λανσάροντας το «αρχοντορεμπέτικο».

Όλα αυτά τα χρόνια, η Σοφία Βέμπο διατηρούσε δεσμό με τον συγγραφέα και στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο, με τον οποίο παντρεύτηκε τελικά το 1957. 

Το 1959 πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική ταινία «Στουρνάρα 288», όπου υποδύεται μια διάσημη τραγουδίστρια που ξεχάστηκε από τους θαυμαστές της κι εργαζόταν ως καθηγήτρια πιάνου. 

Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της το 1955 στην κλασσική «Στέλλα» κ το 1938 στην «Προσφυγοπούλα», όπου είχε κάνει και το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισε να αραιώνει τις θεατρικές εμφανίσεις της και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας αποσύρθηκε οριστικά. 

Την περίοδο 1967-1974 συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Τη βραδιά του «Πολυτεχνείου» άνοιξε το σπίτι της κι έκρυψε φοιτητές, τους οποίους αρνήθηκε να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτύπησε την πόρτα της. 

Πέθανε στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατρέπεται σ’ ένα πάνδημο συλλαλητήριο. 

περισσότερες πληροφορίες στη βικιπαίδεια  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86

Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι - Διονύσιος Σολωμός

Διονύσιος Σολωμός: Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι «Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!». - Το χαμομηλάκι

Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι 

«Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ' ἀηδόνι. Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου, ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ. Ἀλλὰ ἄκουσέ με: 

Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου.

Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι, ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε, ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά. Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική. 

Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου, καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου, ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν. Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος, ἑτοιμάζονταν ν' ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας. 

Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά, ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος, καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα. Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου. Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».

Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι, ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε.

Διονύσιος Σολωμός 

Το μαραμπού (Marabou) ή λεπτόπτιλος (Leptoptilos)

Το αφρικανικό μαραμπού- wikipedia

Το αφρικανικό μαραμπού

Το μαραμπού (Marabou) ή λεπτόπτιλος (Leptoptilos) είναι γένος μεγάλων τροπικών πτηνών που ανήκει στην τάξη πελαργόμορφα (Ciconiiformes) και στην οικογένεια πελαργίδες (Ciconiidae).

Υπάρχουν τρία είδη, που ζουν στην Ινδία, την Αφρική και την Ινδοκίνα. Διαφέρει από τα περισσότερα είδη πελαργού στο ότι πετά με διπλωμένο τον λαιμό προς τα πίσω, όπως ο ερωδιός. Συνώνυμο όνομα του γένους είναι "Cryptociconia" (= «κρυπτοπελαργός»).

Το είδος λεπτόπτιλος ο διστακτικός (L. dubius) ζει από τη βόρεια Ινδία μέχρι τη νήσο Βόρνεο. Το ύψος του φθάνει το 1,5 μέτρο και διαθέτει μεγάλο ράμφος, μαυρόασπρο ως καφετί φτέρωμα και αεροφόρο θύλακα μήκους 40 εκατοστών στη βάση του λαιμού, που χρησιμεύει στην παραγωγή ήχου, καθώς το πουλί είναι άφωνο. Τρέφεται με βατράχους, ψάρια και μικρές σαύρες ή άλλα ερπετά, δεν περιφρονεί όμως και τα πτώματα ή τα σκουπίδια. Φτιάχνει τη φωλιά του σε δένδρα ή ψηλούς βράχους.

Το είδος λεπτόπτιλος ο ιαβανικός (L. javanicus) είναι μικρότερο σε μέγεθος και δεν φέρει αεροφόρο θύλακα. Το είδος λεπτόπτιλος ο βαλαντιοφόρος (L. crumeniferus), που ζει στη νοτίως της Σαχάρας Αφρική, είναι το κυρίως γνωστό με την κοινή ονομασία μαραμπού, που προέρχεται από την αραβική λέξη μαραμπούτ και οφείλεται στο υποτίθεται συλλογισμένο ύφος και τη σοβαρή στάση του. 

Η εμφάνισή του θυμίζει μεγάλο ασπρορόδινο πελαργό με μαύρα πόδια και φτερούγες (η αγγλική του ονομασία είναι "marabou stork" = πελαργός μαραμπού) με γυμνό κεφάλι και λαιμό, ενώ κατά τα άλλα μοιάζει πολύ με το ινδικό είδος. Ζυγίζει μέχρι και πάνω από 9 κιλά και έχει άνοιγμα πτερύγων 3,2 μέτρα, το μεγαλύτερο άνοιγμα για χερσαίο πτηνό μαζί με τον κόνδορα των Άνδεων. Τα νεαρά άτομα είναι πιο καφετιά και με μικρότερο ράμφος.

Τα δύο φύλα μοιάζουν μεταξύ τους και ενηλικιώνονται σε ηλικία 4 ετών. Είναι κοινωνικά πτηνά που ζουν σε δικές τους αποικίες. Το μαραμπού γεννά 2 ή 3 αυγά. Τρώει, εκτός από όσα προαναφέρθηκαν, μικρά τρωκτικά και έντομα, όπως τερμίτες, κάμπιες και ακρίδες, αυγά κροκοδείλου, νεοσσούς κορμοράνου και πελεκάνου, κλπ..

Υπάρχουν πολλά απολιθώματα του γένους. Ο L. titan, που θηρευόταν από τους προϊστορικούς ανθρώπους, ήταν τεράστιος, και ο L. falconeri ήταν πολύ διαδεδομένος σε όλο τον κόσμο κατά την Πλειόκαινο. 

Με το όνομα μαραμπού είναι γνωστά και τα μαλακά φτερά της ρίζας της ουράς των πτηνών αυτών. Τα φτερά μαραμπού πωλούνται ακριβά ως διακοσμητικά. 

Επίσης, «Μαραμπού» είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής (1933) του ποιητή Νίκου Καββαδία.

Πληροφορίες από την βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1

Μαραμπού

Μαραμπού, το εξώφυλλο της α΄ έκδοσης.

Το Μαραμπού είναι η πρώτη συλλογή του Έλληνα ποιητή, Νίκου Καββαδία. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1933 από το περιοδικό Ο Κύκλος και είναι αφιερωμένο στον Μεμά Γαλιατσάτο, φίλο του ποιητή.

Περίληψη

Ο Νίκος Καββαδίας στο Μαραμπού γράφει για ιστορίες ναυτικές που τον στιγμάτισαν, για ιστορίες που μόνο η εμπειρία της θάλασσας μπορεί να δημιουργήσει. Στις ιστορίες αυτές, απλοί άνθρωποι γίνονται τραγικοί ήρωες, όπως π.χ. ο Γουίλι ο Θερμαστής ή ο Πλοίαρχος Φλέτσερ. Σε όλα τα ποιήματα κυριαρχεί η αγάπη του για τη «γαλάζια έκταση». Στο βιβλίο υπάρχουν περιγραφές από καυγάδες, ιθαγενείς και πληρωμένους έρωτες, ενώ πολλἀ ποιήματα έχουν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα 

Αξιομνημόνευτοι στίχοι

Θὰ μείνω πάντα ἰδανικὸς κι ἀνάξιος ἐραστὴς

τῶν μακρυσμένων ταξιδιῶν καὶ τῶν γαλάζιων πόντων,

καὶ θὰ πεθάνω μία βραδιά, σὰν ὅλες τὶς βραδιές,

χωρὶς νὰ σχίσω τὴ θολὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.

Από το ποίημα Mal Du Depart. 

Ποιήματα

Η συλλογή περιέχει 22 ποιήματα με τους εξής τίτλους:
Μαραμπού
Ἕνας δόκιμος στὴ γέφυρα ἐν ὥρᾳ κινδύνου
Οἱ γάτες τῶν φορτηγῶν
Ἕνα μαχαίρι
Γράμμα στὸν ποιητὴ Καίσαρα Ἐμμανουήλ
Ὁ πιλότος Nagel
Ἔχω μία πίπα
Ἡ μαϊμοὺ τοῦ ἰνδικοῦ λιμανιοῦ
Ἕνας νέγρος θερμαστὴς ἀπὸ τὸ Τζιμπουτί
Gabrielle Didot
Οἱ προσευχὲς τῶν ναυτικῶν
A Bord de l'«Aspasia»
Γράμμα ἀπ' τὴ Μαρσίλλια
Ὁ πλοίαρχος Φλέτσερ
Γράμμα ἑνὸς ἀρρώστου
Mal du départ
Ἡ πλώρη μας
William George Allum
Καφάρ
Coaliers
Μαύρη λίστα
Παραλληλισμοί 

Πληροφορίες
Ονομασία συλλογής

Το μαραμπού είναι εξωτικό πουλί, συγγενικό με τον πελαργό. Έχει άσπρο γκρίζο φτέρωμα, με γυμνό ροζ λαιμό και κεφάλι. Ζει στην Αφρική και την Ασία. Η λέξη έχει αραβικές ρίζες και σημαίνει ασκητής, ερημίτης

.πληροφορίες απο τη βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1

Νίκος Καββαδίας

Προτομή του Καββαδία στο Αργοστόλι (φ. βικιπαίδεια)

Ο Νίκος Καββαδίας (11 Ιανουαρίου 1910 - 10 Φεβρουαρίου 1975) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και ναυτικός.

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 σε μια μικρή πόλη της Ματζουρίας, από γονείς Κεφαλονίτες. Όταν ήταν πολύ μικρός η οικογένεια επέστρεψε στην Ελλάδα, για μερικά χρόνια έζησαν στην Κεφαλονιά και μετά στον Πειραιά. Το 1929 ο Καββαδίας πήγε υπάλληλος σε ναυτικό γραφείο και λίγο αργότερα μπάρκαρε ναύτης σε φορτηγό. Τον «Άγιο Νικόλαο».

Ταξίδεψε για μερικά χρόνια, θέλοντας να γίνει καπετάνιος, μα έχοντας χάσει καιρό με τις περιπλανήσεις του, αποφάσισε να πάρει το δίπλωμα του ασυρματιστή. Με μια διακοπή για να πολεμήσει στην Αλβανία, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από το 1944 και μετά ταξίδεψε αδιάκοπα σε όλο τον κόσμο, μέχρι τον Νοέμβρη του 1974. Τρεις μήνες αργότερα, θα φύγει από εγκεφαλικό επεισόδιο στο νοσοκομείο, στις 10 Φεβρουαρίου του 1975.

Ο Νίκος Καββαδίας ταπεινά παρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα, κι η ταπεινότητά του αυτή, μαζί με την μελοποίηση πολλών ποιημάτων του, τον έφερε κοντά στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, κάνοντάς τον έναν από τους πιο δημοφιλείς μας ποιητές, δυστυχώς μετά τον θάνατό του….

Καταξίωση

Η μεγάλη αναγνώριση του έργου του Ν. Καββαδία ήρθε μετά θάνατον. Ποιήματά του μελοποίησαν ο Γιάννης Σπανός, η Μαρίζα Κωχ, ο Θάνος Μικρούτσικος, οι αδελφοί Κατσιμίχα, ο Δημ. Ζερβουδάκης κ.α

Εργογραφία

Ποίηση

Μαραμπού (1933)
Πούσι (1947)
Τραβέρσο (1975)
Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη: Αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα, επιμέλεια Guy (Michel) Saunier. Αθήνα: Άγρα, 2005

Το ποίημα Αντίσταση αφιερωμένο από τον ποιητή στη Μέλπω Αξιώτη, πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα (τεύχος 14 – 10 Αυγούστου 1945), και συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία «Τραγούδια της Αντίστασης» που επιμελήθηκε η Φούλα Χατζιδάκη και κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 1951 από το Εκδοτικό Νέα Ελλάδα. Βρίσκεται στο βιβλίο ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ (2001, ΚΕΔΡΟΣ). 

Πεζογραφία

Βάρδια (1954)
Λι (1987)
Του πολέμου/Στ' άλογό μου (1987)

Το μικρό πεζό Λι γυρίστηκε σε κινηματογραφική ταινία το 1995 με τίτλο Between the devil and the deep blue sea.

Το διήγημα του Νίκου Καββαδία Του πολέμου, που εξιστορεί την φιλοξενία ενός Έλληνα στρατιώτη από έναν Αρβανίτη κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, γυρίστηκε σε ταινία και σε σκηνοθεσία του Χρήστου Παληγιαννόπουλου.

περισσότερες πλήροφορίες στην βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF

10 Φεβρουαρίου 1947 Τα Δωδεκάνησσα ...

θέα Δωδεκανήσσων απο τον δορυφόρο (φ.βικιπαίδεια)

Σαν σήμερα 10 Φεβρουαρίου 1947: Υπογράφεται στο Παρίσι συνθήκη ειρήνης μεταξύ των συμμάχων και των συνασπισμένων Δυνάμεων (και Ελλάδας) και της Ιταλίας, σύμφωνα με την οποία η Ιταλία παραχωρεί στην Ελλάδα την πλήρη κυριαρχία στα νησιά της Δωδεκανήσου και στις παρακείμενες νησίδες. 

Δωδεκάνησα (πληθυντικός) ή Δωδεκάνησος (ενικός) ονομάζεται το σύνολο των νησιών και νησίδων, που βρίσκονται ανάμεσα στη Σάμο, την Κρήτη και τα μικρασιατικά παράλια.

Τα Δωδεκάνησα ανήκουν στη Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα του Αιγαίου.

Το 1912 ο πληθυσμός τους ήταν 143.482. Απ' αυτούς, οι 131.332 ήταν Έλληνες. Ο συνολικός πληθυσμός του νομού Δωδεκανήσου φτάνει τους 190.071 κατοίκους (απογραφή 2001) και έχει έκταση πάνω από 2.665,259 τετραγωνικά χιλιόμετρα αν υπολογιστούν μικρότερα νησιά και βραχονησίδες. Τον Οκτώβριο του 2006 τα κατοικημένα νησιά και νησίδες της Δωδεκανήσου ήταν στο σύνολο 27.

Το ιδιαίτερα ιστορικό και γνωστό είναι η Ρόδος, η οποία, εδώ και χιλιετίες, είναι το νησί στο οποίο βρίσκεται η διοικητική έδρα της περιοχής. Η Κως και η Πάτμος θεωρούνται ως τα επόμενα νησιά με ιδιαίτερη σημασία, για ιστορικούς λόγους, ενώ τα υπόλοιπα εννέα είναι η Αστυπάλαια, η Κάλυμνος, η Κάρπαθος, η Κάσος, η Λέρος, η Νίσυρος, η Σύμη, η Τήλος και το Καστελλόριζο.

Στα δώδεκα προαναφερθέντα προστίθενται και τα λοιπά κατοικημένα νησιά: Αγαθονήσι, Λειψοί και Χάλκη, διαμορφώνοντας ένα σύνολο δεκαπέντε βασικών νησιών.

Άλλα μικρότερα νησιά είναι η Αλιμιά, οι Αρκοί, το Φαρμακονήσι, το Γυαλί, η Κίναρος, η Λέβιθα, ο Μάραθος, η Νίμος, η Ψέριμος, η Σαρία, η Στρογγυλή, η Σύρνα και η Τέλενδος.

Το όνομα «Δωδεκάνησος» πρωτοεμφανίζεται σε βυζαντινές πηγές του 8ου αιώνα, και δεν αφορούσε τα σημερινά Δωδεκάνησα, αλλά τα δώδεκα νησιά των Κυκλάδων γύρω απο τη Δήλο. Η ονομασία είναι πιθανώς πολύ παλαιότερη, και σύγχρονοι ερευνητές θεωρούν ότι αφορά τουλάχιστον σε έναν κατάλογο των δώδεκα νησιών του Στράβωνα.

Ο όρος «Δωδεκάνησος» συνέχισε να χρησιμοποιείται για τις Κυκλάδες στη διάρκεια του Μεσαίωνα και μέχρι τον 18ο αιώνα, τόσο στη δημώδη γλώσσα όσο και σε λόγια έργα. Η μεταφορά της ονομασίας στη σημερινή Δωδεκάνησο έχει τις ρίζες της στην οθωμανική κυριαρχία. Μετά την κατάκτηση της Ρόδου το 1522, τα δυο μεγαλύτερα νησιά της Ρόδου και της Κω περιήλθαν υπό άμεση οθωμανική διοίκηση, ενώ τα υπόλοιπα, συνήθως αναφερόμενα ως τα δώδεκα προνομιούχα νησιά του Αρχιπελάγους, απολάμβαναν ευρείας αυτοδιοίκησης και φορολογικών προνομίων.

Μετά το 1869, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσπαθούσε να εκσυγχρονιστεί και να υιοθετήσει ένα πιο ομοιόμορφο και συγκεντρωτικό διοικητικό μηχανισμό, αυτά τα προνόμια άρχισαν να περιορίζονται, και καταργήθηκαν πλήρως μετά την επικράτηση των Νεότουρκων το 1909.

Ιστορία

Αρχαιότεροι κάτοικοι ήταν οι Τελχίνες και οι Κάρες, αργότερα οι Αχαιοί και οι Δωριείς. Ήταν μέλος της πρώτης και της δεύτερης Αθηναϊκής Συμμαχίας.

Μεγάλη ακμή γνώρισαν κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Με την υποταγή τους αργότερα στη ρωμαϊκή κυριαρχία, τα Δωδεκάνησα αποτέλεσαν τμήμα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (395 μ.Χ.). Το 1310 βρέθηκαν κάτω από την εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών. Οι Τούρκοι τα κατέλαβαν το 1522.

Τα Δωδεκάνησα συμμετείχαν στον ξεσηκωμό τού 1821. Κατά την Κρητική Επανάσταση του 1867, ξεσηκώθηκαν οι Κάσιοι, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μετά από πολλές περιπέτειες, τόσο στρατιωτικές όσο και διπλωματικές, παρέμειναν υπό την οθωμανική κυριαρχία, μέχρι την έναρξη του Ιταλοτουρκικού Πολέμου, το 1911. Οι Ιταλοί αποβιβάσθηκαν στην Αστυπάλαια, τη Ρόδο και άλλα νησιά το 1912. 

Εγκατάσταση Μικρασιατών

Τον Μάιο του 1914 οι διωγμοί στα απέναντι μικρασιατικά παράλια είχαν ενταθεί ενάντια στο ελληνικό στοιχείο και πολλοί Μικρασιάτες κατέφυγαν στα Δωδεκάνησα. Τους τελευταίους μήνες του 1918, μετά τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου για την Τουρκία, άρχισε η παλιννόστηση των προσφύγων στην Μικρά Ασία.

Με τη ανακωχή του Μούδρου (1918) και την αποβίβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη (1919) αρκετοί πρόσφυγες που είχαν παραμείνει στα Δωδεκάνησα επέστρεψαν στη Μικρά Ασία

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, πολλές οικογένειες Μικρασιατών εγκαταστάθηκαν οριστικά στα Δωδεκάνησα. Η ιταλική κυριαρχία διήρκεσε μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και πέρασαν στην Ελληνική δικαιοδοσία το 1946.

περισσότερες πληροφορίες από την βικιπαίδεια  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%89