Τζον Λόγκι Μπερντ

14 Αυγούστου 1888 γεννήθηκε: Τζον Λόγκι Μπερντ Σκωτσέζος εφευρέτης

Ο Τζον Λόγκι Μπερντ (John Logie Baird, 14 Αυγούστου 1888 - 14 Ιουνίου 1946) ήταν Σκωτσέζος μηχανικός, ο πρώτος στην ιστορία που χρησιμοποιώντας μηχανικό σύστημα σάρωσης κατόρθωσε να αναμεταδόσει εικόνες από ένα σημείο σε άλλο, όπως κάνει η σημερινή τηλεόραση, της οποίας θεωρείται ο εφευρέτης.
Βιογραφία

Ο Μπερντ γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1888 στο Χέλενσμπεργκ της δυτικής ακτής της Σκωτίας, τέταρτο παιδί της οικογένειας του κληρικού πατέρα του. Μολονότι σε όλη του τη ζωή η υγεία του δεν ήταν καλή, από μικρός έδειξε τα σημεία της μεγαλοφυΐας του, τροποποιώντας μια τηλεφωνική σύνδεση που συνέδεε απευθείας με το υπνοδωμάτιό του με τα αντίστοιχα των φίλων του στον ίδιο δρόμο.

Αρχικά φοίτησε στην Larchfield Academy στο Χέλενσμπεργκ. Ολοκληρώνοντας την εκεί εκπαίδευσή του φοίτησε αρχικά στο Royal Technical College στη Γλασκώβη (το σημερινό Strathclyde University) και, ολοκληρώνοντας τις εκεί σπουδές του, στο Πανεπιστήμιο τη Γλασκώβης. Το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου διέκοψε τις σπουδές του σε αυτό, τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε.Λόγω της κακής του υγείας δεν έγινε δεκτός για θητεία στο Στρατό. Για μικρό χρονικό διάστημα απασχολήθηκε ως επιβλέπων μηχανικός στην ηλεκτροπαραγωγό εταιρεία "Clyde Valley Electrical Power Company" και με τη λήξη του Πολέμου αποφάσισε να ασχοληθεί με δική του επιχείρηση. Αρχικά ασχολήθηκε με μια επιχείρηση κατασκευής και εμπορίας υδροαπορροφητικών καλτσών, αλλά το 1919 την πούλησε και αποφάσισε να φύγει από τη Βρετανία. Το Νοέμβριο του 1919 εγκαταστάθηκε στο Πορτ οβ Σπέιν (Port of Spain) του Τρίνινταντ και ασχολήθηκε με την παρασκευή μαρμελάδας και ζελέ από γκουάβα. Οι ντόπιοι είχαν παραξενευτεί ιδιαίτερα καθώς από την καλύβα του κάθε βράδυ έβγαιναν λάμψεις και περίεργοι θόρυβοι. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι κατ' αυτή την περίοδο έκανε τις σημαντικότερες προόδους σχετικά με την εφεύρεση της τηλεόρασης που επρόκειτο να ακολουθήσει. Η διαμονή του στο Τρίνινταντ δεν διήρκεσε πολύ: Επέστρεψε στη Βρετανία και εγκαταστάθηκε στο Χέιστινγκς της νότιας Αγγλίας όπου ασχολήθηκε με την υλοποίηση της ιδέας που είχε από μικρός: Τη μετάδοση εικόνων από απόσταση. Εκμεταλλεύθηκε την εφεύρεση του Άρθουρ Κορν (Arthur Korn), ο οποίος στο διάστημα 1903 - 1907 είχε αναπτύξει ένα κύκλωμα χρονισμού τηλεμετάδοσης εικόνων, το οποίο παρέκαμπτε το μειονέκτημα της καθυστέρησης που προκαλούσαν τα στοιχεία σεληνίου και επέτρεπε έτσι την τηλεμετάδοση σταθερής εικόνας. Οι πρώτες συσκευές που κατασκεύασε ήταν φτιαγμένες από παλαιά εξαρτήματα και είχαν μικρή επιτυχία. Το 1924, όμως, κατάφερε να μεταδόσει τρεμοπαίζουσα κινούμενη εικόνα σε μικρή απόσταση. Το 1925 είχε βελτιώσει σημαντικά τη συσκευή του και στις 26 Ιανουαρίου 1926 πραγματοποίησε δημόσια επίδειξή της. Επέλεξε το κατάστημα "Selfridges" στην Όξφορντ Στριτ του Λονδίνου και οι έκπληκτοι πελάτες (μαζί τους και 50 επιστήμονες που είχαν κληθεί ειδικά για την επίδειξη) είδαν να αναμεταδίδονται λίγο θαμπές εικόνες γραμμάτων. Το 1927 η αναμετάδοση εικόνων έγινε μέσω τηλεφωνικής γραμμής σε απόσταση 438 μιλίων, μεταξύ Γλασκώβης και Λονδίνου. Ο Μπέρντ δημιούργησε ύστερα από αυτό δική του εταιρεία, την Baird Television Development Company (BTDC). To 1928, η BTDC πέτυχε την πρώτη υπερατλαντική τηλεοπτική μετάδοση μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης και την πρώτη μετάδοση στο πλοίο S.S. Berengaria στη μέση του Ωκεανού Ο Μπερντ έκανε επίσης επίδειξη έγχρωμης και στερεοσκοπικής τηλεόρασης.

Το ηλεκτρομηχανικό σύστημα που χρησιμοποίησε ο Μπερντ αποτελείτο από μια κάμερα που βρισκόταν πίσω από ένα περιστρεφόμενο δίσκο με οπές. Η εικόνα που μετέδιδε το σύστημά του ήταν αρκετά θαμπή και κάθε πλαίσιο διέθετε τριάντα οριζόντιες γραμμές ενώ ανανεωνόταν 12 φορές ανά δευτερόλεπτο (12 πλαίσια / δευτερόλεπτο, fps).

Το 1929 το BBC υιοθέτησε το ηλεκτρομηχανικό σύστημα του Μπερντ, το οποίο επρόκειτο σταδιακά να αντικατασταθεί από το εξ ολοκλήρου ηλεκτρονικό σύστημα της Marconi Electric and Musical Industries ως το 1937, οπότε και το σύστημα του Μπερντ τίθεται πλέον εκτός παραγωγής.

Ο Μπερντ συνέχισε να εργάζεται στον τομέα της τηλεόρασης και ανέπτυξε επίσης συστήματα αναμετάδοσης εικόνων με υπέρυθρη ακτινοβολία (Noctovision) για μετάδοση εικόνων κάτω από ανύπαρκτες συνθήκες φωτισμού, την έγχρωμη μετάδοση εικόνων (1928) και τη στερεοσκοπική τηλεόραση. Σχετική παρουσίασή των αποτελεσμάτων των ερευνών του έκανε το 1946, λίγο πριν το θάνατό του.Παράλληλα άρχισε να χρησιμοποιεί και αυτός την τεχνολογία της οθόνης καθοδικών ακτίνων και το 1940 πέτυχε τη μετάδοση έγχρωμων εικόνων των 600 γραμμών σάρωσης ανά πλαίσιο, αναπτύσσοντας την πρώτη έγχρωμη . Συνέχισε τις εργασίες του καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την περίοδο 1942 - 44 κατασκεύασε την πρώτη έγχρωμη λυχνία καθοδικών ακτίνων, την οποία επονόμασε "Telechrome", η οποία σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο Τηλεόρασης του Μπράντφορντ.

Ο Μπερντ ήταν ο πρώτος Βρετανός που τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο από την International Faculty of Science το 1937.

Ο Τζον Λόγκι Μπερντ απεβίωσε στον ύπνο του στις 14 Ιουνίου 1946 στην κατοικία του στο Μπέξχιλ (Bexhill), λίγες μέρες μετά την παρουσίαση της ευρείας οθόνης των 28 ιντσών στο ξενοδοχείο "Σαβόι" του Λονδίνου.

Νόρμα Σίρερ

11 Αυγούστου 1902 γεννήθηκε: Νόρμα Σίρερ Καναδή ηθοποιός
Η Νόρμα Σίρερ (αγγλ. Edith Norma Shearer, 11 Αυγούστου 1902 – 12 Ιουνίου 1983) ήταν Καναδή ηθοποιός του κινηματογράφου βραβευμένη με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Μετά το διαζύγιο (The Divorcee). Η ηθοποιός, που ανήκε στο ενεργητικό της εταιρείας Metro-Goldwyn-Mayer, αποσύρθηκε από τα κινηματογραφικά δρώμενα το 1942 και εμφανίστηκε σε μερικές από τις δημοφιλέστερες παραγωγές της δεκαετίας του 1930 όπως Ελεύθερες Ψυχές (A Free Soul, 1931), Όταν ξυπνά το παρελθόν (Smilin' Through, 1932), Μις Μπάρετ (The Barretts of Wimpole Street, 1934), Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Romeo and Juliet, 1936), Μαρία Αντουανέτα, η τραγική Βασίλισσα (Marie Antoinette, 1938) και Γυναίκες (The Women, 1939). Υπήρξε παντρεμένη με τον Έρβιν Θάλμπεργκ, που ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός της εταιρίας Metro-Goldwyn-Mayer κατά τη δεκαετία του 1930.

Μπάρι Άνσγουορθ (1930 – 2012)

Μπάρι Άνσγουορθ (1930 – 2012)

Άγγλος συγγραφέας, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ιστορικού μυθιστορήματος. Έγινε γνωστός παγκοσμίως για την αφηγηματική του δεινότητα και την ικανότητά του να διαπραγματεύεται ολόκληρες περιόδους του παρελθόντος μ' έναν ξεχωριστό και ολοζώντανο τρόπο.

Γιος ανθρακωρύχου, ο Μπάρι Φόρστερ Άνσγουορθ (Barry Unsworth) γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου 1930 στο Γουϊνγκέιτ της Βόρειας Αγγλίας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και μετά την αποφοίτησή του το 1951 δούλεψε στο εξωτερικό, διδάσκοντας αγγλικά. Πρώτα στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Ελλάδα και την Τουρκία τη δεκαετία του '60. Τότε ήταν που άρχισε να πειραματίζεται με το γράψιμο και το 1966 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο The Partnership (Ο Συνεταιρισμός), που αναφέρεται στην ιστορία δύο συνεταίρων μιας επιτυχημένης επιχείρησης, που φθάνουν στα πρόθυρα της ρήξης, εξαιτίας μιας μοιραίας γυναίκας.

Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο Greeks have a word for it (Οι Έλληνες έχουν μια λέξη για αυτό), όπου περιγράφει τις διδακτικές του εμπειρίες στην Αθήνα, σατιρίζοντας ιδιαίτερα τους συναδέλφους του στο Βρετανικό Συμβούλιο. Το 1973 κέρδισε διεθνή φήμη, με το μυθιστόρημα Mooncranker's Gift, που τιμήθηκε με το βραβείο Χάινεμαν, για «την ευαισθησία της γραφής και τον πλούτο της εμπειρίας».

Το 1980 κυκλοφόρησε το πρώτο του ιστορικό μυθιστόρημα, με τίτλο Pascali’s Island (Το νησί του Πασχάλη), που εκτυλίσσεται σ' ένα ελληνικό νησί στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, ενώ ήταν και υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ, το κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο της Μεγάλης Βρετανίας.

Για τη στροφή του στο ιστορικό μυθιστόρημα είπε σε μία συνέντευξή του:

"Δεν ήταν τόσο επιλογή μου, όσο μια βαθμιαία διαδικασία, που υπαγορεύτηκε από τις περιστάσεις. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '60, όταν άρχιζα να γράφω μυθιστορήματα, στην Ελλάδα και την Τουρκία. Είναι δυο χώρες, όπου το παρελθόν διαπλέκεται με το παρόν, και θυμάμαι πόσο κατάπληκτος έμεινα από την σταθερή αίσθηση της συνέχειας και της διασύνδεσης, που παραμονεύει σε κάθε βήμα σου"

Ο Άνσγουορθ τιμήθηκε το 1992 με το Μπούκερ για το μυθιστόρημά του Sacred Hunger (Ιερή πείνα), που αναφέρεται στο δουλεμπόριο του 18ου αιώνα, με παραλληλισμούς για τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν τη Μεγάλη Βρετανία κυβερνούσε η Μάργκαρετ Θάτσερ. Εκείνη τη χρονιά, μάλιστα, μοιράστηκε το βραβείο με τον Μάικλ Οντάατζε, τον συγγραφέα του μυθιστορήματος Ο Άγγλος ασθενής.

Το 2002 δημοσίευσε ένα ακόμη βιβλίο με ελληνικό περιεχόμενο, το μυθιστόρημα The Songs of the Kings (Τα τραγούδια των βασιλέων), που αναφέρεται στον Τρωικό Πόλεμο. Το τελευταίο του βιβλίο The Quality of Mercy, κυκλοφόρησε το 2011 και συνεχίζει την προβληματική της Ιεράς Πείνας. Είναι υποψήφιο για το βραβείο ιστορικού μυθιστορήματος Walter Scott, ο νικητής του οποίου θα ανακοινωθεί στις 16 Ιουνίου 2012.

Το έργο του, σύμφωνα με την κριτική, είναι μια παρατεταμένη μελέτη της ηθικής. Το ιστορικό μυθιστόρημα του άνοιξε ένα παράθυρο για να παρατηρήσει την ανθρώπινη ηθική συμπεριφορά και τις μυριάδες αποτυχίες της σε κάθε εποχή. Τα βιβλία του σφύζουν από την ανθρώπινη απληστία και ο ίδιος δείχνει συμπάθεια για τους ανθρώπους που καταπιέζονται απ’ όσους διψούν για εξουσία.

Ο Μπάρι Άνσγουρθ πέθανε στις 5 Ιουνίου 2012, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Περούτζια της Ιταλίας, με τη δεύτερη σύζυγό του, τη φιλανδέζα Αίρα, την οποία είχε γνωρίσει στο Ελσίνκι, όπου ζούσε στις αρχές της δεκαετίας του '90. Από την πρώτη του σύζυγο, την Βάλερι Μουρ, είχε αποκτήσει τρεις κόρες, οι οποίες του χάρισαν έξι εγγόνια.
Βιβλία του Μπάρι Άνσγουορθ στα Ελληνικά

Η γη των θαυμάτων (Πατάκης)
Ρουμπίνι στον αφαλό (Νεφέλη)
Τα τραγούδια των βασιλέων (Νεφέλη)
Χάνοντας τον Νέλσον (Νεφέλη)
Το νησί του Πασχάλη (Nεφέλη)
Θρησκευτικό δράμα (Νεφέλη)
Μετά τον Αννίβα (Καστανιώτης)
Ιερή πείνα (Nεφέλη)

Φιλμογραφία

Το νησί του Πασχάλη, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Ντίαρντεν, με τους Μπεν Κίνγκσλεϊ και Έλεν Μίρεν. (1988)
Παράσταση για ένα ρόλο (The Reckoning ο πρωτότυπος τίτλος, βασισμένο στο μυθιστόρημα Morality Play), σε σκηνοθεσία Πολ ΜακΓκίγκαν, με τους Γουίλεμ Νταφόε και Πολ Μπέτανι. (2003)

Διαβάστε περισσότερα http://www.sansimera.gr/biographies/485#ixzz237i0ruuY

Έντιθ Χάμιλτον

12 Αυγούστου 1867  γεννήθηκε: Έντιθ Χάμιλτον Γερμανίδα συγγραφέας και εκπαιδευτικός

Η Έντιθ (σωστότερα Ίντιθ) Χάμιλτον (Edith Hamilton, 12 Αυγούστου 1867 - 31 Μαΐου 1963) ήταν καθηγήτρια κλασικών σπουδών και εκπαιδευτικός προτού γίνει γνωστή ως συγγραφέας έργων για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και μάλιστα τη μυθολογία. Τα διασημότερα βιβλία της είναι ο Ελληνικός τρόπος, (1930) και η Μυθολογία (1942). Το τελευταίο, με τις επανειλημμένες εκδόσεις του, χρησιμοποιείται ευρύτατα ως εισαγωγικό κείμενο στα αμερικανικά κολέγια στο μάθημα της μυθολογίας, και ως οδηγός μελέτης για την υπάρχουσα βιβλιογραφία.

Η Έντιθ Χάμιλτον γεννήθηκε στη Δρέσδη, της Γερμανίας και μεγάλωσε με τους γονείς της στο Φορτ Γουέιν (Fort Wayne) της Ινδιάνας. Όταν ήταν επτά ετών, ο πατέρας της, καθηγητής κλασικών σπουδών και εύπορος, άρχισε να της διδάσκει λατινικά και πρόσθεσε σύντομα τα γαλλικά, τα γερμανικά και τα αρχαία ελληνικά στο πρόγραμμα σπουδών της. Η εκπαίδευσή της συνεχίστηκε στο Λύκειο Θηλέων Πόρτερ (Miss Porter's Finishing School for Young Ladies), στο Φάρμινγκτον (Farmington, Connecticut) και στο Κολέγιο Μπρυν Μωρ, όπου έκανε και τις μεταπτυχιακές της σπουδές (Μ.Α. 1894). Στο επόμενο έτος, η Έντιθ και η αδελφή της Άλις ήταν οι πρώτες γυναίκες σπουδάστριες που έγιναν αποδεκτές στα γερμανικά πανεπιστήμια της Λειψίας και του Μονάχου. Με την επιστροφή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, της προσφέρθηκε η διεύθυνση του Κολεγίου Μπρυν Μωρ, την οποία κράτησε για παραπάνω από 20 χρόνια.

Η Χάμιλτον άργησε να γίνει γνωστή ως συγγραφέας. Άρχισε να γράφει μετά στη συνταξιοδότησή της, στα 60 της. Έκανε πολλά ταξίδια στους τόπους της κλασικής αρχαιότητας, η ίδια όμως θεωρούσε αποκορύφωμα της αναγνώρισής της την επίσκεψή της στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1957, όταν σε ειδική τελετή στο Θέατρο του Ηρώδου Αττικού τής απονεμήθηκε από τον βασιλέα Παύλο ο Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος της Ευποιίας και από τον δήμαρχο Αθηναίων η ανακήρυξή της σε επίτιμη δημότισσα Αθηνών.

Ωγκυστέν-Λουί Κωσύ

 



21 Αυγούστου 1789 γεννήθηκε: Ωγκυστέν-Λουί Κωσύ Γάλλος μαθηματικός

Ο βαρώνος Ωγκυστέν-Λουί Κωσύ (γαλλικά: Augustin Louis Cauchy, 21 Αυγούστου 1789 – 23 Μαΐου 1857) ήταν Γάλλος μαθηματικός από τους πρωτοπόρους της ανάλυσης. Ξεκίνησε να διατυπώνει και να αποδεικνύει τα θεωρήματα του απειροστικού λογισμού με αυστηρό τρόπο, απορρίπτοντας κάθε ευρετική αρχή της γενικότητας της άλγεβρας που χρησιμοποιήθηκε από παλιότερους συγγραφείς. Όρισε τη συνέχεια με απειροστικούς όρους, έδωσε αρκετά σημαντικά θεωρήματα στην μιγαδική ανάλυση και ξεκίνησε τη μελέτη των αντιμεταθετικών ομάδων στην αφηρημένη άλγεβρα. Ο Κωσύ, όντας βαθυστόχαστος μαθηματικός, επηρέαζε σημαντικά τους σύγχρονους μαθηματικούς, αλλά και τους μεταγενέστερους. Τα έγγραφά του καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα των μαθηματικών και της μαθηματικής φυσικής.

«Από όλους τους μαθηματικούς, ο Κωσύ είναι αυτός του οποίου το όνομα συναντάται στις περισσότερες έννοιες και θεωρήματα (στην ελαστικότητα μόνο υπάρχουν δεκαέξι έννοιες και θεωρήματα που φέρουν το όνομα του Κωσύ).» Έγραψε περίπου οκτακόσια ερευνητικά άρθρα και πέντε ολοκληρωμένα εγχειρίδια. Ήταν ευσεβής Καθολικός, βασιλόφρονας του Οίκου των Βουρβόνων και στενός συνεργάτης των Ιησουιτών.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
1.1 Νεότητα και εκπαίδευση
1.2 Οι μέρες του ως πολιτικού μηχανικού
1.3 Καθηγητής στην Πολυτεχνική Σχολή
1.4 Στην εξορία
1.5 Τελευταία χρόνια
2 Έργο
2.1 Πρώτα έργα
2.2 Θεωρία κυμάτων, μηχανική, ελαστικότητα
2.3 Μιγαδικές Συναρτήσεις
2.4 Cours d'Analyse
2.5 Θεώρημα του Τέιλορ
2.6 Επιχείρημα της Αρχής, σταθερότητα
2.7 Έγγραφα
3 Πολιτική και θρησκευτικές πεποιθήσεις
4 Παραπομπές
5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ρατζίβ Γκάντι

 

20 Αυγούστου 1944 γεννήθηκε: Ρατζίβ Γκάντι Ινδός πολιτικός

Ο Ρατζίβ Γκάντι (राजीव गान्धी, 20 Αυγούστου 1944 – 21 Μαΐου 1991) ήταν Ινδός πολιτικός που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ινδίας από το 1984 έως το 1989.
Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στην Βομβάη και ήταν γιος του Φιρόζ Γκάντι και της Ίντιρα Γκάντι, μετέπειτα πρωθυπουργού. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από ισχυρή πολιτική οικογένεια, καθώς ο παππούς του, Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός της Ινδίας. Ολοκλήρωσε το σχολείο στο Λονδίνο και το 1962 έγινε δεκτός στο Τρίνιτι Κόλετζ του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ για να σπουδάσει μηχανικός παραμένοντας μέχρι το 1965 χωρίς να αποφοιτήσει. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο Ιμπίριαλ Κόλετζ αλλά ένα χρόνο αργότερα το εγκατέλειψε. Με την επιστροφή του στην Ινδία εργάστηκε ως πιλότος στις ινδικές αερογραμμές.

Μετά τον θάνατο του αδελφού του, Σαντζάι Γκάντι, εκλέχτηκε βουλευτής στην κενή θέση του αδελφού του στη βουλή. Στις 31 Οκτωβρίου 1984 ανέλαβε πρωθυπουργός αντικαθιστώντας την δολοφονηθείσα μητέρα του, Ίντιρα Γκάντι, και αναλαμβάνοντας παράλληλα την προεδρία του κόμματος του «Κογκρέσου». Παράλληλα ζήτησε την διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών, στις οποίες κατήγαγε συντριπτική νίκη. Το 1989 δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την πλειοψηφία της βουλής στις εκλογές και παραιτήθηκε.

Το 1991 δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης στο Σριπερουμπουντούρ του Ταμίλ Ναντού, όταν μια γυναίκα ζωσμένη με εκρηκτικά τον πλησίασε πυροδοτώντας τα.

Ήταν παντρεμένος με την ιταλίδα Σόνια Γκάντι και γιος του είναι ο Ραούλ Γκάντι. 

Τόμας Έντουαρντ Λόρενς

 


16 Αυγούστου 1888 (133 χρόνια πριν) γεννήθηκε: Τόμας Έντουαρντ Λόρενς Άγγλος στρατιωτικός

Ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (Thomas Edward Lawrence, 16 Αυγούστου 1888 – 19 Μαΐου 1935) ήταν Άγγλος αρχαιολόγος, στρατιωτικός και συγγραφέας, που έμεινε γνωστός ως ο Λόρενς της Αραβίας. Γεννήθηκε στο Τρέμαντοκ της Ουαλίας το 1888 και πέθανε στην κομητεία του Ντόρσετ το 1935.

Πίνακας περιεχομένων
1 Προπολεμικές δραστηριότητες
2 Ως ηγέτης των Αράβων ανταρτών
3 Μεταπολεμικές δραστηριότητες
4 Ο θάνατός του
5 Κινηματογραφική ταινία
6 Μουσική
7 Παραπομπές
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προπολεμικές δραστηριότητες

Ο Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, αν και ήταν ένα πολυσύνθετο ταλέντο (ικανότατος αρχαιολόγος, διπλωμάτης, ιστοριοδίφης και συγγραφέας), έμεινε τελικά γνωστός για τα κατορθώματα του στα πεδία των μαχών της Μέσης Ανατολής. Ήταν άνθρωπος μάλλον κοντός και αδύνατος, με καθαρή φωνή και κινήσεις νευρώδεις. Διακρινόταν για την ευγένεια, την ευθύτητα και την αντιπάθειά του για την επίδειξη.

Σπούδασε στην Οξφόρδη. Η μεσαιωνική στρατιωτική αρχιτεκτονική αποτέλεσε το πρώτο θέμα του ενδιαφέροντος του. Υπέβαλε διατριβή με τον τίτλο Φρούρια Σταυροφόρων (Crusader Castles) και το θέμα αυτό του εξασφάλισε πτυχίο ιστορίας με βαθμό άριστα, το 1910.

Ως προστατευόμενος του αρχαιολόγου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ντ. Τζ. Χόγκαρθ, πήρε μέρος σε ανασκαφές που έγιναν στον Ευφράτη, τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αραβία. Εργάστηκε εκεί από το 1911 μέχρι το 1914, πρώτα υπό τον Χόγκαρθ και στη συνέχεια υπό τον Σερ Λέοναρντ Γούλυ. Στο διάστημα αυτό προσπάθησε να γνωρίσει τους λαούς της περιοχής και έμαθε όλες τις αραβικές διαλέκτους.

Στις αρχές τού 1914, ο Γούλυ, ο Λόρενς και ο λοχαγός Σ.Φ. Νιούκομπ, εξερεύνησαν το βόρειο μέρος της χερσονήσου του Σινά. Φαινομενικά αποτελούσαν επιστημονική αποστολή, αλλά στην πραγματικότητα ενεργούσαν αναγνώριση με σκοπό τη χαρτογράφηση της περιοχής από τη Γάζα μέχρι την Άκαμπα, που προοριζόταν να έχει μεγάλη στρατηγική αξία.

Ο αστρολάβος των Αντικυθήρων

 

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/05/blog-post_17.html?spref=fb
ANTIKYTHERA MECHANISM - Ο ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ Ο αστρολάβος των Αντικυθήρων

Στις 17 Μαίου 1902 ανακαλύφθηκε στα Αντικύθηρα.
Στο Μουσείο Γεωαστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών βρίσκεται τώρα ο περίφημος Μηχανισμός των Αντικυθήρων, που θεωρείται ένα από τα θαύματα της επιστήμης στην αρχαιότητα. Πρόκειται βεβαίως για αντίγραφο κατασκευασμένο τον Αύγουστο του 2008 από τον Διονύσιο Κριάρη, σύμφωνα με τα νεώτερα στοιχεία της διεθνούς ομάδας μελέτης του ευρήματος “Antikythera Mechanism Research Project”.Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων (γνωστός και ως αστρολάβος των Αντικυθήρων ή υπολογιστής των Αντικυθήρων) είναι ένα αρχαίο τέχνημα που πιστεύεται ότι ήταν ένας μηχανικός υπολογιστής και όργανο αστρονομικών παρατήρησεων, που παρουσιάζει ομοιότητες με πολύπλοκο ωρολογιακό μηχανισμό. Ανακαλύφθηκε σε ναυάγιο ανοικτά του Ελληνικού νησιού Αντικύθηρα μεταξύ των Κυθήρων και της Κρήτης. Με βάση τη μορφή των ελληνικών επιγραφών που φέρει χρονολογείται μεταξυ του 150 π.Χ. και του 100 π.Χ., αρκετά πριν από την ημερομηνία του ναυαγίου, το οποίο ενδέχεται να συνέβη αν?μεσα στο 87 π.Χ. και 63 π.Χ.. Θα μπορούσε να ήταν κατασκευασμένο μέχρι μισόν αιώνα πριν το ναυάγιο. Το ναυάγιο ανακαλύφθηκε το 1900 σε βάθος περίπου 40 με 64 μέτρων και πολλο? θησαυροί, αγάλματα και άλλα αντικείμενα, ανασύρθηκαν από Συμιακούς σφουγγαράδες και βρίσκονται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα. Στις 17 Μαΐου 1902 ο αρχαιολόγος και διευθυντής του Μουσείου Βαλέριος Στάης πρόσεξε ότι ένα από τα ευρήματα είχε έναν οδοντωτό τροχό ενσωματωμένο και εμφανείς επιγραφές με αστρονομικούς όρους. Το αρχαίο ναυάγιο επισκεύθηκε ξανά το 1978 ο Ζακ-Υβ Κουστώ με την ομάδα του Καλυψώ προσκεκλημένοι από τον Ε.Ο.Τ. Η αποστολή του αυτή έχει γυριστεί σε ντοκιμαντέρ με τον τίτλο "Diving for Roman Plunder". Ο μηχανισμός είναι η αρχαιότερη σωζόμενη διάταξη με γρανάζια. Είναι φτιαγμένος από μπρούντζο σε ένα ξύλινο πλαίσιο και έχει προβληματίσει και συναρπάσει πολλούς ιστορικούς της επιστήμης και της τεχνολογίας αφότου ανακαλύφθηκε. Η πιο αποδεκτή θεωρία σχετικά με τη λειτουργία του υποστηρίζει ότι ήταν ένας αναλογικός υπολογιστής σχεδιασμένος για να υπολογίζει τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων. Πρόσφατες λειτουργικές ανακατασκευές της συσκευής υποστηρίζουν αυτήν την ανάλυση. Από τις πρόσφατες έρευνες καταρρίφθηκε η θεωρία ότι εμπεριέχει ένα διαφορικό γρανάζι, όμως ο ανακαλυφθείς μηχανισμός της κίνησης της Σελήνης είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός, καθότι δίνει τη δυνατότητα μεταβλητής γωνιακής ταχύτητας στον άξονα που κινεί τη Σελήνη (δευτερος Νόμος Κέπλερ).
ΑΠΟ ΤΟ http://www.forthnet.gr/

Τομ Μάικ Άποστολ

 

20 Αυγούστου 1923 γεννήθηκε: Τομ Άποστολ Αμερικανός μαθηματικός

Ο Τομ Μάικ Άποστολ (Tom Mike Apostol, 20 Αυγούστου 1923 – 8 Μαΐου 2016[4]) ήταν Αμερικανός μαθηματικός, με ειδικότητα στην ανάλυση και στην αναλυτική θεωρία των αριθμών, και καθηγητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια (Κάλτεκ).

Πίνακας περιεχομένων
1 Ζωή και έργο
2 Εργογραφία
3 Παραπομπές
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ζωή και έργο

Ο Άποστολ γεννήθηκε στην κωμόπολη Χέλπερ της Γιούτα. 

 Οι γονείς του, Εμμανουήλ Αποστολόπουλος και Ευφροσύνη Παπαθανασοπούλου, ήταν Έλληνες μετανάστες. Το ονοματεπώνυμο του Εμμανουήλ συντομεύθηκε σε «Μάικ Άποστολ» όταν απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα και ο Τομ κληρονόμησε αυτό το αμερικανοποιημένο επώνυμο

Ο Τομ Άποστολ πήρε αρχικά πτυχίο χημικού μηχανικού το 1944 και στη συνέχεια μάστερ στα μαθηματικά από το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον το 1946 και διδακτορικό στα μαθηματικά από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ το 1948. Η σταδιοδρομία του, εξ ολοκλήρου πανεπιστημιακή, ήταν στο Μπέρκλεϋ, στο MIT και στο Κάλτεκ. Υπήρξε συγγραφέας αρκετών πανεπιστημιακών συγγραμμάτων που άσκησαν μεγάλη επίδραση, τόσο σε προπτυχιακό όσο και σε μεταπτυχιακό επίπεδο.

Ο Άποστολ ήταν ο δημιουργός και διευθυντής του Προγράμματος MATHEMATICS!, το οποίο παράγει κλιπ που παρουσιάζουν βασικά θέματα των μαθηματικών της δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως. Ο Άποστολ βοήθησε στην εκλαΐκευση του «οπτικού απειροστικού λογισμού» που επινόησε ο Μαμικόν Μνατσακανιάν, με τον οποίο είχει συνεργασθεί στην εκπόνηση πολλών εργασιών. Ο Άποστολ παρείχε επίσης επιστημονικό περιεχόμενο για μία σειρά τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ-διαλέξεων εισαγωγικής φυσικής με τίτλο Το μηχανικό Σύμπαν, που επαινέθηκε ιδιαίτερα.

Το 2001 ο Τομ Άποστολ εκλέχθηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ τιμήθηκε τρεις φορές με Βραβείο Λέστερ Φορντ (το 2005, το 2008 και το 2010). Τέλος, το 2012 έγινε εταίρος της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας

Ναπολέων A'

Ο Ναπολέων A' (Napoléon Bonaparte, 15 Αυγούστου 1769 — 5 Μαΐου 1821) από τον Οίκο του Βοναπάρτη ήταν Γάλλος στρατηγός Ιταλικής καταγωγής και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (ως Ναπολέων Α΄) επικληθείς Μέγας. Έγινε Πρώτος Ύπατος της Γαλλίας (1798-1804), Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (1802-1805), Αυτοκράτορας των Γάλλων (1804-1814), βασιλιάς της Ιταλίας (1805-1814) και Προστάτης της Συνομοσπονδίας του Ρήνου (1806-1813). Θεωρείται στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυΐα, ιδρυτής Βασιλικής δυναστείας, καταλύτης αλλά και θεμελιωτής ευρωπαϊκών Βασιλείων και Χωρών, στα οποία και άφησε βαθιά χαραγμένη τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του.
Πρώτα Χρόνια

Γεννήθηκε στην πόλη Αιάκειο της Κορσικής, μόλις ένα χρόνο μετά τη κατάκτηση του νησιού από τους Γάλλους. Ο πατέρας του, Κάρλο Μπουοναπάρτε, καταγόταν από την Τοσκάνη και ανήκε στα χαμηλότερα στρώματα της αριστοκρατίας. Η μητέρα του Λετίτσια Ραμολίνο, καταγόταν επίσης από οικογένεια ευγενών. Ο πατέρας της ήταν διοικητής της φρουράς του Αιάκειου (Αζαξιό) και αργότερα Γενικός Επιτηρητής Οδών και Γεφυρών στην Κορσική.

Ήταν ο δευτερότοκος γιος -μικρότερος κατά ένα χρόνο από τον Τζουζέπε ή Ζοζέφ- από συνολικά 8 αδέλφια, με τρίτο κατά σειρά τον άλλο αδελφό του, Λουτσιάνο ή Λυσιέν. Το 1779 και σε ηλικία 10 χρονών, πήγε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γαλλία, στο θρησκευτικό κολλέγιο Ωτύν (Autun). Ο Ναπολέων είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και αυτό τον οδήγησε να γίνει αξιωματικός του πυροβολικού, ενώ ο αδελφός του συνέχισε για να γίνει ιερέας. [1]Συνέχισε τις σπουδές του στο Στρατιωτικό Κολέγιο του Μπριέν (Brienne) και το 1789 πήγε στην Ανωτάτη Ακαδημία Πολέμου στο Παρίσι σε ηλικία μόλις 20 ετών, λίγο πριν την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης. Αρχικά η στάση του απέναντί της ήταν σχετικά αδιάφορη. Όντας πάντως μικρός και όχι Γάλλος αριστοκράτης, δεν είχε ελπίδες να εξελιχθεί ιεραρχικά και να διακριθεί, εκτός και αν -λόγω των ρευστών περιστάσεων- περίμενε και αξιοποιούσε τις κατάλληλες ευκαιρίες.

Ο Ναπολέων επισκέφτηκε πολλές φορές την Κορσική τα επόμενα χρόνια (1790-1792). Επιχείρησε να επιτύχει την ανεξαρτησία του νησιού από τη Γαλλία. Όταν η προσπάθειά του απέτυχε, κινδύνευσε να χάσει τη θέση του στον Γαλλικό Στρατό, αλλά η συμμετοχή κάποιων από τους αδελφούς του και άλλων συγγενών του στην πολιτική ζωή στο Παρίσι, του εξασφάλισε ατιμωρησία. Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στην Επανάσταση και συμμετείχε σε μία μικρή δύναμη, που ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη στην Κορσική, όταν η τοπική ηγεσία καταδίκασε την Επανάσταση. Στον εμφύλιο που ακολούθησε, οι δημοκρατικές δυνάμεις απέτυχαν και ο ίδιος τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Έτσι δεν βρέθηκε σε κανένα μέτωπο, όταν το 1792 ξεκίνησε ο εξωτερικός πόλεμος του Α΄ Συνασπισμού εναντίον της Γαλλίας. Ταυτόχρονα, συγγενείς και οπαδοί του, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το νησί τους. Η τελευταία φορά που ο ίδιος θα πάει ξανά εκεί, θα είναι το 1799 κατά την επιστροφή του από την εκστρατεία της Αιγύπτου, όταν θα καταφέρει αυτή την φορά αναίμακτα να συντρίψει τους μοναρχικούς.

Το 1793 οι γνωριμίες του, τού εξασφάλισαν την προαγωγή στον βαθμό του λοχαγού και την τοποθέτηση στο επιτελείο των δυνάμεων που πολιορκούσαν τον λιμένα της Τουλόν. Η πόλη είχε καταληφθεί από τους Βρετανούς, που υποστηρίχθηκαν από την ισχυρότερη μερίδα των μοναρχικών. Σύντομα από εύνοια της τύχης βρέθηκε διοικητής του πυροβολικού και προήχθη «προσωρινά» δύο βαθμούς. Αφού τελικά υιοθετήθηκε το σχέδιό του για την κατάληψη κρίσιμων εχθρικών θέσεων, η πόλη έπεσε. Προήχθη σε ταξίαρχο και για μεγάλο διάστημα το όνομά του ακούγονταν παντού. Γρήγορα όμως ξεχάστηκε. Κατά την περίοδο της Τρομοκρατίας, διέπρεψε ως ένα από τα «πρωτοπαλίκαρα» του Ροβεσπιέρου, προπηλακίζοντας αντιπάλους του τελευταίου. Δεν εξασφάλισε όμως θέση σε κάποιο από τα πέντε μέτωπα, ενώ αρνήθηκε να πολεμήσει τους βασιλόφρονες αντεπαναστάτες στον πόλεμο της Βανδέας. Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου, βρέθηκε στην φυλακή, αλλά οι «προστάτες» του τον γλίτωσαν. Διορίστηκε μάλιστα στο πυροβολικό της μικρής φρουράς του Παρισιού.[2]

Πραγματικά όμως αναδείχθηκε σε εθνικό ήρωα, όταν το βράδυ της 20ής Οκτωβρίου 1795 απέκρουσε τον βασιλικό όχλο, (μοναρχική εξέγερση της 13ης Βαντεμιαίρ έτους Δ'), ο οποίος επιτέθηκε στο κτίριο της Εθνοσυνέλευσης. Ήταν ο πρώτος που έπληξε όχλο πολιτών με κανόνια (!) για να τους διαλύσει.[3] Στα μάτια όμως πολλών, είχε σώσει την οργανωμένη Επανάσταση και την Πρώτη Δημοκρατία από την αναρχία. Προήχθη σε στρατηγό και διορίστηκε αρχιστράτηγος Εσωτερικού. Από αυτή τη θέση, προώθησε τη λογιστική υποστήριξη των μετώπων, ενώ κατέστρωσε αποτελεσματικά σχέδια για το αντάρτικο της Βανδέας, τα οποία εκτέλεσαν άλλοι.

Τον Μάρτιο του 1796 νυμφεύτηκε την Ιωσηφίνα Τασέρ ντε Λα Παζρί, χήρα ντε Μπωαρναί, αριστοκράτισσα με ισχυρές πολιτικές γνωριμίες και υιοθέτησε τα παιδιά της. Τότε διορίστηκε διοικητής των γαλλικών δυνάμεων στο μέτωπο της Ιταλίας. Εκεί έχτισε τον θρύλο του με την πρώτη του αστραπιαία εκστρατεία. Οδήγησε 38.000 απελπισμένους Γάλλους σε ένα ως τότε δευτερεύον θέατρο επιχειρήσεων και κατανίκησε τους Αυστριακούς και τους Πεδεμόντιους (Ιταλούς) συμμάχους τους. Τον καθυστέρησε μόνο η πολιορκία της Μόντενα ως την άνοιξη του 1797, όπου όλες οι προσπάθειες των Αυστριακών να την απεγκλωβίσουν κατέληξαν -με τις αντιδράσεις του- σε αποτυχία, ενώ οι Αψβούργοι στερήθηκαν δυνάμεις για το μέτωπο του Ρήνου. Έτσι άλλοι στρατηγοί διευκολύνθηκαν να εισβάλουν στη διασπασμένη Γερμανία. Ο ίδιος εισέβαλε πρώτος στην αυστριακή επικράτεια, απειλώντας την ίδια την Βιέννη. Οι Αψβούργοι συνθηκολόγησαν, μια -εύθραυστη- ειρήνη υπογράφτηκε και μόνο η Γαλλία[εκκρεμεί παραπομπή] και η ακίνδυνη Σουηδία συνέχισαν να πολεμούν τη Δημοκρατία. Ως τότε, η Ισπανία είχε αλλάξει στρατόπεδο, μετατρεπόμενη σε γαλλικό υποχείριο, το αυστριακό Βέλγιο και η Ολλανδική αριστοκρατική Δημοκρατία είχαν κατακτηθεί. Ο Ναπολέων «ξήλωσε» τα κρατίδια της βόρειας Ιταλίας, αφαιρώντας δυνάμεις ακόμη και από το Παπικό κράτος. Πεδεμόντιο και Τοσκάνη αργότερα προσαρτήθηκαν, ενώ Γένοβα, Μιλάνο και Πάρμα μετατράπηκαν σε «δημοκρατίες». Η Βενετία και η Δαλματία δόθηκαν στην εχθρική Αυστρία, ενώ ένα γαλλικό προτεκτοράτο ιδρύθηκε στα Επτάνησα. Η φήμη του 27χρονου στρατηγού κατέκλυσε την Ευρώπη.

Ο ίδιος, συγκεντρώνοντας λάφυρα, σχημάτισε μια σεβαστή περιουσία και ενίσχυσε την προβολή του. Ήλεγξε εφημερίδες και μίσθωσε θιασάρχες επιθεωρήσεων, που προώθησαν την εικόνα του υπερ-ήρωα. Η τότε κυβέρνηση, το Διευθυντήριο, τού ανέθεσε μία αδύνατη αποστολή, ώστε να εξοντώσει την ανερχόμενη πολιτική του ισχύ. Η απόβαση 35.000 στρατιωτών στην αυτόνομη Αίγυπτο το θέρος του 1798, παρά τις πρόσκαιρες επιτυχίες, ήταν ουσιαστικά μία αποτυχία. Όταν η βρετανική μοίρα του Νέλσονα έκαψε τον γαλλικό στόλο της Μεσογείου στη Ναυμαχία του Νείλου, οι κατακτητές Γάλλοι βρέθηκαν πολιορκημένοι. Ο Ναπολέων, όπως έκανε και στην Ιταλία, απαντούσε στις εξεγέρσεις των ντόπιων με μετρημένη και ενίοτε αιματηρή καταστολή. Όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία κήρυξε τον πόλεμο, εισέβαλε στη Συρία για να ξεσηκώσει τους υπόδουλους Άραβες και Κόπτες. Το όλο εγχείρημα, που είχε ξεκινήσει με στόχο τις Βρετανικές Ινδίες, είχε αλλάξει τελείως σκοπό τον Ιανουάριο του 1799. Ταυτόχρονα, ο Β΄ Συνασπισμός εναντίον της Γαλλίας της επιτέθηκε, αρχίζοντας νέα σύρραξη στην Ευρώπη. Παραδόξως η κρίση του νέου πολέμου πιθανόν εξασφάλισε στον Ναπολέοντα την ατιμωρησία, για την ουσιαστική αποτυχία της μεσανατολικής εκστρατείας. Στη Συρία επίσης απέτυχε. Η γενική εξέγερση δεν συνέβη. Συνεπικουρούμενοι από τον βρετανικό στόλο, οι Τούρκοι, παρά τις συνεχείς ήττες τους σε μάχες ανοικτών πεδίων, συγκράτησαν τους Γάλλους στο παλιό φρούριο του Άγιου Ιωάννη της Άκκρας. Ο Βοναπάρτης έλυσε την επιχείρηση και επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου απέκρουσε στην παραλία του Αμπουκίρ την απόβαση μίας τουρκικής στρατιάς. Αλλά αντιλήφθηκε ότι τα πάντα είχαν χαθεί. Εγκατέλειψε τον στρατό του, αφού διέθετε πολλούς οπαδούς στη Γαλλία, που ήλπιζαν να τους απαλλάξει από τους εχθρικούς στρατούς και το ημι-ανίκανο Διευθυντήριο, και διαφεύγοντας πάλι από τον Βρετανικό στόλο επέστρεψε στην Ευρώπη.

συνέχεια https://el.wikipedia.org/wiki