Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι

 


16 Αυγούστου 1920 γεννήθηκε: Τσαρλς Μπουκόφσκι Αμερικανός συγγραφέας

Ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι (Heinrich Karl Bukowski, 16 Αυγούστου 1920 — 9 Μαρτίου 1994) ήταν Γερμανός-Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας, που έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες. Έγραψε πάνω από 50 βιβλία, καθώς και πολλά μικρότερα κομμάτια, και έχει αναγνωριστεί ως πολύ σημαντικός για το είδος του, ενώ συχνά αναφέρεται από πολλούς συγγραφείς και ποιητές ως μεγάλη επιρροή. Στα ελληνικά το όνομά του προφέρεται σωστά "Μπουκόβσκι" και όχι "Μπουκόφσκι" [αγγλ.] ηχητική σύζευξη του "wsk".

Πίνακας περιεχομένων
1 Η Ζωή του
1.1 Τα παιδικά και τα σχολικά του χρόνια
1.2 Μια περίοδος ασωτίας
1.3 Ένας μεγάλος συγγραφέας γεννιέται
1.4 100$ Για μια ζωή
2 Το Έργο του
2.1 Επιρροές
2.2 Θεματολογία
2.3 Κριτική
3 Βιβλιογραφία
4 Ελληνικές μεταφράσεις
5 Ταινίες
6 Σημειώσεις
7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η Ζωή του
Τα παιδικά και τα σχολικά του χρόνια

το Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας

Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1920, στη γερμανική πόλη Άντερναχ (Andernach). Η μητέρα του ήταν Γερμανίδα και ο πατέρας του ένας Πολωνο-Αμερικάνος στρατιώτης, ο οποίος ήταν μέλος της στρατιωτικής δύναμης που είχε παραμείνει στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικογένεια μετανάστευσε στο Λος Άντζελες όταν ο Τσαρλς ήταν μόλις δύο ετών, ένα μέρος που τον επηρέασε πάρα πολύ στα γραπτά του.

Ο πατέρας του Τσαρλς αναφέρεται συχνά κι από τον ίδιο ως αρκετά βίαιος και στενόμυαλος άνθρωπος. Προσπαθούσε να είναι απόλυτα νομοταγής, και αποπειράθηκε να εμφυτεύσει στον γιο του τα δικά του ιδανικά, ώστε εκείνος να γίνει ένα παραγωγικό και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας. Συχνά ήταν άνεργος και έβγαζε τον πόνο και την αγωνία του πάνω στον Τσαρλς, δέρνοντάς τον επανειλημμένα μέχρι τα δέκα του χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μπουκόβσκι να αρχίσει να νιώθει την εγκατάλειψη και την απομόνωση, και να μένει συνειδητά άπραγος με την έννοια της εναντίωσης, όχι μόνο απέναντι στον πατέρα του, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο πατέρας του Τσαρλς τον επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή του αλλά και στα γραπτά του. Είναι βασικός χαρακτήρας στη θεματολογία του, και γράφει γι' αυτόν ακόμα και στα τελευταία του ποιήματα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, λίγο πριν πεθάνει.

Κατά τα σχολικά του χρόνια, ο Μπουκόβσκι διάβασε πολύ. Όταν αποφοίτησε, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία, ώστε να γίνει συγγραφέας. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα του έγινε έξαλλη όταν ανακάλυψε κάποια κείμενά του, με τα οποία και τάισε τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν. Ο Μπουκόβσκι έφυγε από το σπίτι του και έζησε σαν αλήτης ταξιδεύοντας προς την Ατλάντα. Εκεί έμεινε σε μια παράγκα όπου τρεφόταν καθημερινά με σοκολάτες. Αναγκάστηκε να γυρίσει, όμως, κάποια στιγμή σπίτι του, κάτι που θα έκανε συχνά τα επόμενα χρόνια όταν δεν θα είχε πουθενά αλλού να πάει.

9 Αυγούστου 1839 γεννήθηκε: Γκαστόν Παρί Γάλλος λόγιος

Ο Μπρούνο Παουλίν Γκαστόν Παρί (Bruno Paulin Gaston Paris, 9 Αυγούστου 1839 - 6 Μαρτίου 1903) ήταν Γάλλος λόγιος φιλόλογος και συγγραφέας. Είχε προταθεί για Νόμπελ λογοτεχνίας τις χρονιές 1901, 1902 και το 1903.

Βιογραφία

Ο Γκαστόν γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου το 1839, στο Avenay-Val-d'Or. Ήταν γιος ενός λόγιου, του Παουλίν Παρί. Κατά την παιδική του ηλικία, ο Γκαστόν, εκτίμησε την Παλιά Γαλλική.

Ο Γκαστόν, διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη δημιουργία της επιστημονικής διδασκαλίας στη φιλολογία. Τα πιο πολλά του έργα αφορούν τη μεσαιωνική λογοτεχνία. Τα κυριότερα, φέρονται να είναι, τα Τραγούδια του 15ου αιώνα και Η ποίηση του Μεσαίωνα.

Ο μεγάλος αυτός Γάλλος φιλόλογος απεβίωσε στις 6 Μαρτίου 1903, στις Κάννες.

Άντι Γουόρχολ

6 Αυγούστου 1928 γεννήθηκε: Άντι Γουόρχολ Αμερικανός καλλιτέχνης

O Άντι Γουόρχολ (Andy Warhol [Andrew Warhola], ορθότερα βάσει προφοράς Άντι Ουόρχολ, 6 Αυγούστου 1928 — 22 Φεβρουαρίου 1987) ήταν Αμερικανός πολυσχιδής καλλιτέχνης, ζωγράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και συλλέκτης, πρωτοπόρος του κινήματος της Ποπ Αρτ.

Γόνος ρουθήνων μεταναστών από τη Αυστρουγγαρία που εγκαταστάθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, γεννήθηκε στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια. Την περίοδο 1945-9 σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Κάρνεγκι και κατόπιν εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε αρχικά σαν σχεδιαστής παπουτσιών όπου και τον πρόσεξε ο πασίγνωστος τότε γκαλλερίστας Αλέξανδρος Ιόλας και τον προώθησε στο περιοδικό Glamour σαν εικονογράφο. Η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και αρχικά ήταν επηρεασμένη από θέματα διαφημίσεων, καθημερινά αντικείμενα και την εικονογραφία των κόμικς, δίνοντας τα πρώτα δείγματα γραφής της Ποπ Αρτ. Με πίνακες που απεικόνιζαν κουτιά σούπας της εταιρείας Κάμπελ ή μπουκάλια Κόκα Κόλα, απέκτησε μεγαλύτερη φήμη και μέχρι το 1963 παρήγαγε μαζικά τέτοιου τύπου επιτηδευμένα κοινότοπες αναπαραστάσεις καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και προσωπογραφίες διασημοτήτων - μεταξύ αυτών και αρκετά πρόσωπα που αποτελούσαν σύμβολα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας - σε φανταχτερά χρώματα και συχνά ως μεταξοτυπίες.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Γουόρχολ αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ταινίες που χαρακτηρίζονταν από τη διάθεση πειραματισμού και πρόκλησης, το ερωτικό στοιχείο και ενίοτε την ασυνήθιστη διάρκειά τους. Στα πιο γνωστά έργα του ανήκουν τα The Chelsea Girls (1966), Eat (1963), My Hustler (1965) και Blue Movie (1969). Στην ταινία Empire (1964), διάρκειας οκτώ ωρών με πλάνα αποκλειστικά του Empire State Building σε πραγματικό χρόνο, ο Γουόρχολ παρουσίασε στην πιο ακραία μορφή της, τη δική του αισθητική τού βαρετού. Από το 1962 μέχρι το 1968, εργαστήριο του αποτέλεσε ένας χώρος που στο παρελθόν στέγαζε εργοστάσιο, και για αυτό ονομάστηκε Factory. Σύντομα εξελίχθηκε σε τόπο συγκέντρωσης διασημοτήτων, καλλιτεχνών, μελών της αβάν γκαρντ και αντεργκράουντ κουλτούρας, τοξικομανών, ομοφυλόφιλων, μουσικών και φιλότεχνων. Μετά από απόπειρα δολοφονίας του στο Factory από τη Βαλερί Σολάνας, στις 3 Ιουνίου του 1968, ο Γουόρχολ κράτησε αποστάσεις από τον αντισυμβατικό περίγυρό του, συναναστρεφόμενος περισσότερο με πλούσια μέλη της υψηλής κοινωνίας. Από το έργο του στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ξεχωρίζουν οι κατά παραγγελία προσωπογραφίες που τύπωνε ως μεγεθύνσεις φωτογραφιών Polaroid, πολλές από τις οποίες αφορούσαν πολιτικές φυσιογνωμίες και διασημότητες του Χόλυγουντ. Στη δεκαετία του 1980, συνεργάστηκε με τον Φραντσέσκο Κλεμέντε και τον νεοεξπρεσιονιστή ζωγράφο Ζαν Μισέλ Μπασκιά. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε εκ νέου με τη ζωγραφική, δίνοντας μια σειρά πινάκων βασισμένων σε θρησκευτικά θέματα της αναγέννησης, όπως ο Μυστικός Δείπνος (1986). Πέθανε το Φεβρουάριου του 1987, στην πόλη της Νέα Υόρκης, μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια επέμβασης αφαίρεσης της χολής του. Ο Γουόρχολ υπήρξε συστηματικός συλλέκτης έργων, κυρίως κοσμημάτων, διακοσμητικής και λαϊκής τέχνης, τα οποία δημοπρατήθηκαν μετά το θάνατό του. Το Μουσείο Άντι Γουόρχολ, με πλούσια συλλογή έργων του, εγκαινιάστηκε το 1994 στο Πίτσμπουργκ.

Κνουτ Χάμσουν

 

4 Αυγούστου 1859 (162 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Κνουτ Χάμσουν Νορβηγός συγγραφέας

Ο Κνουτ Χάμσουν(4 Αυγούστου 1859 - 19 Φεβρουαρίου 1952) ήταν Νορβηγός συγγραφέας που του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1920. Το έργο του εκτείνεται σε περισσότερα από 70 χρόνια και εμφανίζει ποικιλία όσον αφορά τη συνείδηση, το θέμα, την προοπτική και το περιβάλλον. Εξέδωσε πάνω από 20 μυθιστορήματα, μια ποιητική συλλογή, μερικά διηγήματα και θεατρικά έργα, ένα οδοιπορικό, μη μυθοπλαστικά έργα και μερικά δοκίμια.

Ο νεαρός Χάμσουν αντιτάχθηκε στο ρεαλισμό και το νατουραλισμό. Υποστήριξε ότι το κύριο αντικείμενο της μοντέρνας λογοτεχνίας πρέπει να είναι οι περιπλοκές του ανθρώπινου νου, ότι οι συγγραφείς θα πρέπει να περιγράψουν τον «ψίθυρο του αίματος και την έκκληση του μυελού των οστών». Ο Χάμσουν θεωρείται «ο ηγέτης της νεορομαντικής εξέγερσης στο γύρισμα του 20ου αιώνα», με έργα όπως η Πείνα (1890), τα Μυστήρια (1892), ο Παν (1894) και η Βικτώρια (1898). Τα μετέπειτα έργα του –ιδίως τα «μυθιστορήματα του Nόρντλαντ»-επηρεάστηκαν από το νορβηγικό νέο ρεαλισμό, που απεικονίζει την καθημερινή ζωή στην αγροτική Νορβηγία και συχνά χρησιμοποιεί τοπική διάλεκτο, ειρωνεία και χιούμορ. Ο Χάμσουν δημοσίευσε μόνο μια ποιητική συλλογή, την Αγρια ​​Χορωδία, που έχει μελοποιηθεί από πολλούς συνθέτες.

Ο Χάμσουν θεωρείται «ένας από τους πιο σημαντικούς και καινοτόμους λογοτεχνικούς στυλίστες των τελευταίων εκατό ετών» (περ. 1890–1990). Πρωτοπόρησε στην ψυχολογική λογοτεχνία με τεχνικές ροής της συνείδησης και εσωτερικού μονόλογου και επηρέασε συγγραφείς όπως οι Τόμας Μαν, Φραντς Κάφκα, Μαξίμ Γκόργκι, Στέφαν Τσβάιχ, Χένρυ Μίλλερ, Έρμαν Έσσε, Τζον Φαντ και Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ο Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ χαρακτήρισε τον Χάμσουν "πατέρα της σύγχρονης σχολής λογοτεχνίας σε κάθε πτυχή του - την υποκειμενικότητά του, την αποσπασματικότητά του, τη χρήση των αναδρομών στο παρελθόν, το λυρισμό του. Ολόκληρη η μοντέρνα σχολή της μυθοπλασίας τον εικοστό αιώνα έχει τις ρίζες της στον Χάμσουν ".

Στις 4 Αυγούστου 2009 άνοιξε στο Χάμερεϊ το Κέντρο Κνουτ Χάμσουν. Από το 1916 πολλά από τα έργα του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο.

Τζοζουέ Αλεσάντρο Τζουζέπε Καρντούτσι

 

 

27 Ιουλίου 1835 (186 χρόνια πριν) γεννήθηκε: 

Τζοζουέ Καρντούτσι Ιταλός ποιητής

Ο Τζοζουέ Αλεσάντρο Τζουζέπε Καρντούτσι (Giosuè Alessandro Giuseppe Carducci) (27 Ιουλίου 1835 − 16 Φεβρουαρίου 1907) ήταν Ιταλός ποιητής ο οποίος θεωρήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους της Ιταλίας. Η επίδρασή του ήταν σημαντική και χαρακτηρίστηκε ως ο ανεπίσημος εθνικός ποιητής της σύγχρονης Ιταλίας. Το 1906 έγινε ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο Καρντούτσι γεννήθηκε στο Βαλντικαστέλο, μικρή πόλη στη βορειοδυτική γωνιά της Τοσκάνης κοντά στην Πίζα. Ο γιατρός πατέρας του ήταν υπέρμαχος της ενοποίησης της Ιταλίας. Εξαιτίας των πολιτικών του ενασχολήσεων, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει αρκετές φορές κατά την παιδική ηλικία του Καρντούτσι, και να εγκατασταθεί τελικά για μερικά χρόνια στη Φλωρεντία.

Από την εποχή που ήταν στο κολέγιο, είχε ενθουσιαστεί από τη συγκρατημένη τεχνοτροπία της Ελληνικής και Ρωμαϊκής αρχαιότητας, και το ώριμο έργο του αντικατοπτρίζει ένα συγκρατημένο κλασικό στυλ, χρησιμοποιώντας συχνά τα κλασικά μέτρα Λατίνων ποιητών όπως ο Οράτιος και ο Βιργίλιος. Μετέφρασε το 9ο Βιβλίο της Ιλιάδας του Ομήρου στα Ιταλικά.

Το 1856 έλαβε το διδακτορικό του από το Σκουόλα Νορμάλε Σουπεριόρε ντι Πίζα και ξεκίνησε να διδάσκει σε σχολείο. Την επόμενη χρονιά, δημοσίευσε την πρώτη ποιητική του συλλογή, Rime. Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα για τον Καρντούτσι· ο πατέρας του πέθανε και ο αδερφός του αυτοκτόνησε.

Το 1859 νυμφεύτηκε την Ελβίρα Μενικούτσι και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Δίδαξε για σύντομο χρονικό διάστημα Ελληνικά σε ένα γυμνάσιο στην Πιστόια, και έπειτα ορίστηκε καθηγητής Ιταλικών στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Ήταν δημοφιλής λέκτορας και άσκησε δριμεία κριτική στη λογοτεχνία και την κοινωνία. Οι πολιτικές του απόψεις αντιτάσσονταν επίμονα με τον Χριστιανισμό γενικά και τις κοσμικές δυνάμεις της Καθολικής Εκκλησίας ιδιαίτερα. «Δεν γνωρίζω καμία αλήθεια του Θεού ούτε ειρήνη με το Βατικανό ή με κάποιον ιερέα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί και αμετάβλητοι εχθροί της Ιταλίας», είχε πει στα μεταγενέστερα χρόνια του.

Ο αντικληρικός επαναστατικός ζήλος του διακρίνεται καταφανώς στο πιο διάσημο ποίημά του, το εσκεμμένα βλάσφημο και προκλητικό "Inno a Satana" (= "Ύμνος στο Σατανά".) Το ποίημα συνετέθη το 1863 ως πρόποση σε πάρτυ δείπνου, εκδόθηκε το 1865 και επανεκδόθηκε το 1869 από τη ριζοσπαστική εφημερίδα της Μπολόνια Il Popolo, ως πρόκληση συγχρονισμένη να συμπέσει με τη Α΄ Βατικανή Σύνοδο, δηλαδή σε μια εποχή που ο επαναστατικός πυρετός ενάντια στον παπισμό ήταν υψηλός καθώς οι δημοκρατικοί πίεζαν τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς να θέσουν τέρμα στην κυριαρχία του Βατικανού επί των παπικών κτήσεων.

Ενώ το "Inno a Satana" είχε επαναστατικό αντίκτυπο, η υψηλότερη ποίηση του Καρντούτσι ήρθε στα μεταγενέστερα χρόνια. Οι συλλογές του Rime Nuove (“Νέες Ρίμες”) και Odi Barbare (“Βαρβαρικές Ωδές”) εμπεριέχουν την καλύτερη δουλειά του.

Ήταν ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1906, "όχι μόνο ως ανταμοιβή της βαθιάς γνώσης του και της κριτικής έρευνάς του, αλλά πάνω απ' όλα ως φόρος τιμής στην δημιουργική του ενέργεια, φρεσκάδα του στυλ, και λυρική δύναμη που χαρακτηρίζουν τα ποιητικά του αριστουργήματα".

Εκλέχτηκε επίσης στη Γερουσία της Ιταλίας.Αν και η φήμη του προέρχεται κυρίως από την ποίησή του, παρήγαγε επίσης σημαντικό πεζογραφικό έργο. Τα πεζά του, τα οποία εμπεριέχουν λογοτεχνική κριτική, βιογραφίες, ομιλίες και δοκίμια ανέρχονται σε 20 τόμους.Ο Καρντούτσι ήταν και εξαιρετικός μεταφραστής και μετέφρασε έργα των Γκάιτε και Χάινε στα Ιταλικά.

Πέθανε στη Μπολόνια το 1907 σε ηλικία 71 ετών.

Σαλβαδόρ Λούρια

 

13 Αυγούστου 1912 ) γεννήθηκε: Σαλβαδόρ Λούρια Ιταλός μικροβιολόγος

Ο Σαλβαδόρ Λούρια (Salvatore Edoardo Luria, 13 Αυγούστου 1912 - 6 Φεβρουαρίου 1991) ήταν Ιταλός μικροβιολόγος και κάτοχος του Νόμπελ Ιατρικής για την πρωτοπόρο εργασία του με τους Μαξ Ντελμπρούκ και Άλφρεντ Χέρσεϊ στον τομέα της μοριακής βιολογίας.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφικό
2 Ενασχόληση με τους φάγους
3 Κατοπινό έργο
4 Δείτε επίσης
5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικό

Το πραγματικό του όνομα ήταν Σαλβατόρε Λούρια. Γεννήθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας από μία εβραϊκής καταγωγής οικογένεια. Σοπόυδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Εκεί συναντήθηκε με δύο ακόμη μελλοντικούς νομπελίστες: την Ρίτα Λέβι Μονταλτσίνι και τον Ρενάτο Ντουλμπέκο. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο το 1935. Από το 1936 έως το 1937, υπηρέτησε στον ιταλικό στρατό σαν στρατιωτικός ιατρός. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα ραδιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Εκεί ήρθε για πρώτη φοά σε επαφή με τις θεωρίες του Μαξ Ντελμπρούκ για το γονίδιο σαν μόριο άρχισε να διατυπώνει μεθόδους για τον έλεγχο της γενετικής θεωρίας μέσω των βακτηριοφάγων, ιοών που προσβάλλουν τα βακτήρια.

Το 1938, έλαβε υποτροφία για να σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου σκόπευε να συνεργαστεί με τον Ντελμπρούκ. Λίγο μετά τη λήψη του βραβείου το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι απέκλεισε τους Εβραίους από τις υποτροφίες για επιστημονική έρευνα . Χωρίς την απαραίτητη χρηματοδότηση για να εργαστεί είτε στις ΗΠΑ, είτε στην Ιταλία, ο Λούρια εγκατέλειψε την πατρίδα του και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1938. Καθώς τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στη Γαλλία, ο Λούρια κατέφυγε με το ποδήλατό του στη Μασσαλία όπου και έλαβε βίζα μετανάστευσης για τις ΗΠΑ.

Ρίτσαρντ Ντάγκλας («Ρικ») Χάσμπαντ

Ρίτσαρντ Ντάγκλας Χάσμπαντ Αμερικανός αστροναύτης

Ο Ρίτσαρντ Ντάγκλας («Ρικ») Χάσμπαντ (Richard Douglas "Rick" Husband, 12 Ιουλίου 1957 – 1 Φεβρουαρίου 2003) ήταν Αμερικανός αστροναύτης και πιλότος μαχητικών αεροσκαφών.
Βιογραφικά δεδομένα

Ο Ρίτσαρντ Χάσμπαντ γεννήθηκε στο Αμαρίλο του Τέξας στις 12 Ιουλίου 1957. Το 1975 πήρε πτυχίο μηχανολογίας στο Texas Tech University. Αργότερα εκπαιδεύτηκε ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών στην βάση Vance Air Force στην Οκλαχόμα. Υπηρέτησε ως Ανθυπολοχαγός και συνολικά πιλοτάρισε πάνω από 3.800 ώρες και 40 διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών.

Το 1994 επιλέχθηκε από τη ΝΑΣΑ ως υποψήφιος αστροναύτης για μία αποστολή στην Σελήνη και στον Άρη. Συμμετείχε για πρώτη φορά σε διαστημική αποστολή στις 30 Μαΐου 1999, στην αποστολή STS-96 του Διαστημικού Λεωφορείου «Ντισκάβερι», ως πιλότος. Η τελευταία του αποστολή ήταν η STS-107 με το Διαστημικό Λεωφορείο «Κολούμπια» ως επικεφαλής η οποία ξεκίνησε στις 16 Ιανουαρίου 2003 και τελείωσε την 1η Φεβρουαρίου 2003 με την γνωστή Τραγωδία του Κολούμπια, όταν το σκάφος κατά την επιστροφή και την επανείσοδό του στη γήινη ατμόσφαιρα διαλύθηκε σε ύψος 60 χιλιομέτρων, σκοτώνοντας το επταμελές πλήρωμά του. Ο Χάσμπαντ είχε συμπληρώσει συνολικό χρόνο παραμονής στο διάστημα στις δύο αποστολές του 25 ημέρες και 17 ώρες.

Αμπντί Ιπεκτσί

 

Αμπντί Ιπεκτσί (τουρκικά: Abdi İpekçi, 9 Αυγούστου 1929 – 1 Φεβρουαρίου 1979)

9 Αυγούστου 1929 γεννήθηκε: Αμπντί Ιπεκτσί Τούρκος δημοσιογράφος

Ο Αμπντί Ιπεκτσί (τουρκικά: Abdi İpekçi, 9 Αυγούστου 1929 – 1 Φεβρουαρίου 1979) ήταν Τούρκος δημοσιογράφος και διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας Μιλιέτ, υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Τουρκία, αλλά και υποστηρικτής του διαχωρισμού κράτους-θρησκείας, καθώς και του διαλόγου και του συμβιβασμού με την Ελλάδα. Δολοφονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από μέλη της υπερεθνιστικής οργάνωσης Γκρίζοι Λύκοι.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 9 Αυγούστου του 1929. Τελείωσε το Λύκειο Γαλατασαράι το 1948 και γράφτηκε στην Νομική Σχολή του πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης όπου όμως παρακολούθησε μαθήματα μόνο για λίγο. Ξεκίνησε να εργάζεται ως αθλητικός συντάκτης πρώτα στην εφημερίδα Yeni Sabah και έπειτα στην Yeni İstanbul. Το 1954 άρχισε να εργάζεται στη Millyet στην οποία αργότερα έγινε διευθυντής έκδοσης.
Η δολοφονία του

Την 1η Φεβρουαρίου του 1979, ενώ επέστρεφε από το γραφείο στο σπίτι του, ο Αμπντί Ιπεκτσί δολοφονήθηκε από δύο μέλη των Γκρίζων Λύκων, τον Οράλ Τσελίκ και τον Μεχμέτ Αλί Αγκτσά. Ο Αγκτσά συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, απέδρασε όμως έξι μήνες αργότερα από τις στρατιωτικές φυλακές της Κωνσταντινούπολης όπου κρατούνταν και διέφυγε στη Βουλγαρία. Σύμφωνα με το Ρόιτερς κατά την απόδραση, ο Αγκτσά είχε βοήθεια από συμπαθούντες εντός των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας.

Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Lucy Komisar ο Αγκτσά συνεργάστηκε για τη δολοφονία του Ιπεκτσί με τον έμπορο ναρκωτικών, εκτελεστή συμβολαίων θανάτου και υπερεθνικιστή Αμπντουλάχ Τσατλί, ο οποίος τον βοήθησε να δραπετεύσει από τη φυλακή.

Τέλος, ο συγγραφέας Τσετίν Αλτάν υποστήριξε ότι ένας δημοσιογράφος, ο Σεζάι Ορκούντ, ο οποίος είχε σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες στην Τουρκία, του ανέφερε οτι η δολοφονία του Ιπεκτσί σχετίζονταν με την οργάνωση Counter - Guerrilla (που ήταν παρακλάδι της Gladio στην Τουρκία). Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο αυτό ο Ιπεκτσί γνώριζε ότι η εν λόγω οργάνωση δρούσε, εν αγνοία των τουρκικών αρχών, για τη στρατολόγηση ατόμων στην Τουρκία ενάντια στους κομμουνιστές.
Βραβείο Ιπεκτσί

Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αμπντί Ιπεκτσί, ο Έλληνας πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Πολιτάκης, με επιστολή του στον τότε διευθυντή της εφημερίδας Ελευθεροτυπία Σεραφείμ Φυντανίδη, του ζήτησε να αναλάβει πρωτοβουλία προκειμένου να συσταθεί μια ελληνοτουρκική επιτροπή «που θα απονείμει χρηματικό έπαθλο 40.000 δραχμών στο καλύτερο,πιο αμερόληπτο και πιο αντικειμενικό δημοσιεύμα, άρθρο ή μελέτη που θα προσεγγίζει τα προβλήματα των δύο χωρών με προσοχή και κατανόηση συμβάλλοντας επικοδομητικά στη σύσφιξη των σχέσεών τους».

Η πρόταση υιοθετήθηκε από την Ελευθεροτυπία και η συμφωνία οριστικοποιήθηκε με δημοσίευση στην ελληνική εφημερίδα και στη Μιλιέτ φωτογραφίας του Φυντανίδη με τον Μουσταφά Γκουρσέλ (τότε ανταποκριτή της τουρκικής εφημερίδας στην Αθήνα). Το βραβείο Ιπεκτσί από το 1986 τελεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Το έμβλημα του βραβείου, ένα περιστέρι και μια σφιγμένη γροθιά με ένα κλαδί ελιάς, σχεδιαστηκε από τον Τούρκο γραφίστα Μεγκνού Ερτέλ.

Η πρώτη απονομή του βραβείου έγινε τον Μάρτιο του 1981, στην οποία παρεβρέθηκε και η χήρα του δολοφονημένου δημοσιογράφου. Το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί απονέμεται κάθε δύο χρόνια εκ περιτροπής στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα στους βραβευθέντες με το εν λόγω βραβείο ήταν και η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου.

Επίσης το όνομα του Αμπντί Ιπεκτσί έχει δοθεί και σε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ το οποίο χρησιμοποιούν από κοινού ως έδρα οι σύλλογοι της Εφές Πίλσεν και της Φενερμπαχτσέ, καθώς και σε μια μικρή συνοικία και σε ένα δρόμο, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης.

Τζον Γκάλσγουορθυ

 

14 Αυγούστου 1867  γεννήθηκε: Τζον Γκάλσγουορθυ Άγγλος συγγραφέας

Ο Τζον Γκάλσγουορθυ (John Galsworthy, 14 Αυγούστου 1867 - 31 Ιανουαρίου 1933) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Τιμήθηκε το 1932 με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας για την «διακεκριμένη τέχνη της αφήγησης που φτάνει στο αποκορύφωμά της στον Θρύλο των Φόρσαϊτ».

Σπούδασε νομικά στο New College της Οξφόρδης και πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε όλο τον κόσμο, σε ένα από τα οποία γνώρισε τον Τζόζεφ Κόνραντ και συνδέθηκε φιλικά μαζί του. Το 1895 συνήψε ερωτικό δεσμό με την γυναίκα ενός εξαδέλφου του, την παντρεύτηκε ύστερα από δέκα χρόνια, μετά το διαζύγιό της, και έζησαν μαζί μέχρι τέλους.

Το πρώτο έργο που κυκλοφόρησε με το πραγματικό του όνομα ήταν Οι νησιώτες Φαρισαίοι. Το επόμενο ήταν το πρώτο βιβλίο του μυθιστορήματος-ποταμού που τον έκανε διάσημο, του Θρύλου των Φόρσαϊτ.

Πρόκειται για το χρονικό μιας πολυμελούς μεγαλοαστικής οικογένειας, με περιγραφές χαρακτήρων και περιβάλλοντος και άσκηση κοινωνικής κριτικής κυρίως ως προς την τάση πλουτισμού. Το παράδοξο με τον Γκάλσγουορθυ είναι ότι, προϊόντος του έργου του αλλάζει στάση έναντι των καταστάσεων και των ηρώων του σε σημείο μάλιστα να ταυτιστεί με τον αρχικά αντιπαθέστερο αυτών. Ούτως ή άλλως το έργο έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία : Η οικογένεια του συγγραφέα ήταν εξίσου πολυμελής, εύπορη και της αυτής κοινωνικής τάξης με τους Φόρσαϊτ, η δε περιπέτεια με την ερωμένη και μετέπειτα γυναίκα του μεταφέρεται αρκετά πιστά στο έργο.

Εντονότερη είναι η κοινωνική κριτική που ασκείται από τον Γκάλσγουορθυ στα θεατρικά του έργα. Το Ασημένιο κουτί ασχολείται με την άνιση απόδοση δικαιοσύνης στις ανώτερες και κατώτερες τάξεις, ενώ το Strife (Πάλη) με την σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας. Το Justice (Δικαιοσύνη) είχε τέτοιαν απήχηση που προκάλεσε μεταρρυθμίσεις στο αγγλικό σωφρονιστικό σύστημα.

Έργα του μεταφέρθηκαν με επιτυχία στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο Θρύλος των Φόρσαϊτ ειδικά σημείωσε τεράστια επιτυχία ως τηλεοπτικό σήριαλ σε Αγγλία και ΗΠΑ.

Χάουαρντ Ζιν

Παρουσίαση

Λίγοι άνθρωποι έκαναν πράξη τις ιδέες τους, υπερασπίστηκαν τις αξίες τους με ενεργή δράση και παρέμειναν πιστοί στα ιδανικά τους και συνεπείς στο έργο τους σε όλη τους τη ζωή.
Ο Χάουαρντ Ζιν έζησε μ' αυτόν τον τρόπο. Γεννημένος στις αρχές του ταραγμένου 20ού αιώνα, μεγάλωσε στις εργατικές γειτονιές του Μπρούκλιν, υπηρέτησε στην Αεροπορία ως βομβαρδιστής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δίδαξε Ιστορία στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, συμμετείχε στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, αγωνίστηκε κατά του πολέμου - Βιετνάμ, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ.
Η αφήγησή του, άμεση, ειλικρινής και συγκινητική, ξεπερνάει τα όρια μιας προσωπικής ιστορίας, αλληλοϋφαίνεται με τα συγκλονιστικά γεγονότα που βίωσε, εμπνέει ελπίδα και αντικατοπτρίζει την αισιοδοξία και την πίστη που χαρακτήριζε και τον ίδιο μέχρι το τέλος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πάρτε αυτό το βιβλίο! Αρχίστε να το διαβάζετε! Σας εγγυώμαι ότι δεν θα σταματήσετε. Ο πιο σπουδαίος δάσκαλος που είχα ποτέ συνεχίζει να μας διδάσκει για τη ζωή, την ανθρωπιά και την ελπίδα» (Marian Wright Edelman)
«Ένας στρατευμένος πολιτικά δάσκαλος που αφιέρωσε τη ζωή του στην πεποίθηση ότι όταν νοιάζεσαι οφείλεις να αναλάβεις δράση» (The Washington Post)
«Το βιβλίο είναι τόσο γοητευτικό και ερεθιστικό όσο ήταν και η ίδια του η ζωή, όσο ήταν κι ο ίδιος» (Variety)
«Η αυτοβιογραφία του μεγάλου ακτιβιστή και ιστορικού... είναι μια γλαφυρή, προσωπική περιγραφή των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα και τον πόλεμο του Βιετνάμ και συνθέτει έναν παγκόσμιο ύμνο στη διαμαρτυρία και την αντίσταση» (The Progressive)
«Ο Ζιν εξιστορεί τη συμμετοχή του στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα και στο αντιπολεμικό κίνημα ... επισημαίνοντας την απέχθειά του για κάθε είδους επιθετικότητα ... Πολύ ζωντανή αφήγηση» (The New York Times) https://www.politeianet.gr/books/9789607872777-zinn-howard-aiora-autobiografia-190696



Χάουαρντ Ζιν
Ιστορικός

Μετάφραση από αγγλικά-Ο Χάουαρντ Ζιν ήταν Αμερικανός ιστορικός, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος, σοσιαλιστής στοχαστής και βετεράνος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και κοινωνικών επιστημών στο Spelman College και καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Wikipedia (Αγγλικά)
Εμφάνιση αρχικής περιγραφής
Πληροφορίες γέννησης: 24 Αυγούστου 1922, Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
Απεβίωσε: 27 Ιανουαρίου 2010, Σάντα Μόνικα, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Σύζυγος: Ρόσλιν Ζινν (νύμφ. 1944–2008)
Εκπαίδευση: Thomas Jefferson High School, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Παιδιά: Μάιλα Κάμπατ-Ζιν, Τζεφ Ζιν