Λουπίτα Τοβάρ

27 Ιουλίου 1910 (111 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Λουπίτα Τοβάρ Μεξικανή ηθοποιός

Η Λουπίτα Τοβάρ (Guadalupe Natalia Tovar Sullivan, 27 Ιουλίου 1910 - 12 Νοεμβρίου 2016) ήταν Μεξικανή ηθοποιός, περισσότερο γνωστή για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην έκδοση του Δράκουλα, το 1931, που γυρίστηκε στο Λος Άντζελες από την Universal Pictures τη νύχτα, χρησιμοποιώντας τα ίδια σκηνικά με την έκδοση του Μπέλα Λουγκόσι, όμως με διαφορετικό σκηνοθέτη και επιτελείο ηθοποιών. Η Τοβάρ πρωταγωνίστησε και στην ταινία του 1931 Σάντα, την πρώτη μεξικανική ταινία με ήχο.

Αλέξης Μινωτής

8 Αυγούστου 1898 γεννήθηκε: Αλέξης Μινωτής Έλληνας ηθοποιός

Ο Αλέξης Μινωτής (8 Αυγούστου 1900 - 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν ένας από τους κορυφαίους δραματικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στα Χανιά στις 8 Αυγούστου 1900. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης. Από ηλικίας 15 χρόνων δημοσίευσε ποιήματα του στο φιλολογικό περιοδικό Διόνυσος της Κωνσταντινούπολης υιοθετώντας το επίθετο Μινωτής Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Τράπεζα Αθηνών, μετέπειτα Εθνική Τράπεζα, των Χανίων. Το 1921 ήλθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται "επί σκηνής" με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα - θιάσους. Αργότερα όμως επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον Οιδίποδα τύραννο. Προκειμένου εν τω μεταξύ ν΄ αντιμετωπίσει τις οικογενειακές αντιρρήσεις για το επάγγελμα που είχε διαλέξει αναγκάσθηκε να κόψει (περιορίσει) το επίθετό του, αν και αυτό δεν μείωσε τη ρήξη που είχε με τον πατέρα του για πολλά χρόνια.

Αργότερα προσλήφθηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με το θίασο της οποίας και σημείωσε το 1925 τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ Πόλεμος που υποδυόταν τον ρόλο του βιολιστή, έτσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος ν΄ αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής. Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της "Ελεύθερης Σκηνής" το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον "Άμλετ" του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.

Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί ρόλοι του Αλέξη Μινωτή ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: Ιούλιος Καίσαρ και Άμλετ του Σαίξπηρ, Δον Κάρλος του Σίλλερ, Ιβάν ο τρομερός, Πέερ Γκυντ, Μάκβεθ, Βασιλιάς Ληρ, Βρυκόλακες κ.ά.

Το 1940 νυμφεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανίζονταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 ο Μινωτής εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Υπόθεση Νοτόριους (Notorious) μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στη ταινία Chase μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα (μαζί με την Κατίνα Παξινού) για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους Βρυκόλακες του Ίψεν. Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της Βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα συμμετείχε στο Παιδί και το Δελφίνι με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα. Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε στις παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή ανέβηκε με δική του σκηνοθεσία. Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τις τραγωδίες Εκάβη (1955) και Μήδεια (1956) του Ευριπίδη στις οποίες πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού, καθώς και τις τραγωδίες Αντιγόνη (1956), με πρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού και Οιδίπους επί Κολωνώ, με πρωταγωνιστή τον ίδιο.

Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι Μήδεια με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος (όπερας). Επίσης εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην Ηλέκτρα με την Μαρίκα Κοτοπούλη.
Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στη ξένη κινηματογραφική επιτυχία "Γη των Φαραώ" με την Τζόαν Κόλινς.

Τελευταία εμφάνισή του στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ήταν το καλοκαίρι του 1989 με τον ρόλο που υπήρξε για τον ίδιο όχι μόνο σκηνικό αλλά και προσωπικό αγώνισμα μιας ολόκληρης ζωής, τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή

Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990 μένοντας πιστός στη μνήμη της συζύγου του Κατίνας Παξινού μέχρι τον θάνατό του.

Ρενέ Γκοσινί

14 Αυγούστου 1926  γεννήθηκε: Ρενέ Γκοσινί Γάλλος συγγραφέας κόμικς

Ο Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny, 14 Αυγούστου 1926 - 5 Νοεμβρίου 1977) ήταν Γάλλος συγγραφέας και συντάκτης, περισσότερο γνωστός για τα κόμικς Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, των οποίων έγραφε τα σενάρια.

Πίνακας περιεχομένων
1 Τα Πρώτα Χρόνια
2 Τα Πρώτα Έργα
3 Pilote και Αστερίξ
4 Παραπομπές
Τα Πρώτα Χρόνια

Ο Γκοσινί γεννήθηκε στο Παρίσι το 1926 σε μια οικογένεια Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία. Ο πατέρας του ήταν από την Βαρσοβία (χημικός μηχανικός στο επάγγελμα) και η μητέρα του από το Χοντόρκοβ - μια κωμόπολη στην Ουκρανία. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ρενέ, ο Κλωντ, είχε γεννηθεί έξι χρόνια νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου του 1920. Οι γονείς του Ρενέ είχαν γνωριστεί στο Παρίσι και παντρεύτηκαν το 1919. Η οικογένεια μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής δύο χρόνια μετά τη γέννηση του Ρενέ, εξαιτίας μιας θέσης χημικού μηχανικού, στην οποία τοποθετήθηκε ο πατέρας του. Πέρασε χαρούμενη παιδική ηλικία στο Μπουένος Άιρες και φοίτησε στα γαλλικά σχολεία που βρίσκονταν εκεί. Είχε το ταλέντο να κάνει τους πάντες να γελούν μέσα στην τάξη, πιθανότατα για να αντισταθμίσει τη ντροπαλότητα που είχε απ' τη φύση του. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πολύ νωρίς, εμπνευσμένος από τις εικονογραφημένες ιστορίες τις οποίες αρεσκόταν να διαβάζει.

Τον Δεκέμβριο του 1943, αφού τελείωσε το σχολείο, ο 17χρονος τότε Ρενέ Γκοσινί έχασε τον πατέρα του, γεγονός που τον ανάγκασε να ψάξει για δουλειά. Τον επόμενο χρόνο έπιασε την πρώτη του δουλειά ως βοηθός λογιστή σε εργοστάσιο περισυλλογής ελαστικών και, όταν έφυγε τον επόμενο χρόνο, έγινε κατώτερος εικονογράφος σε διαφημιστικό πρακτορείο.

Ο Ρενέ, μαζί με τη μητέρα του, έφυγαν από την Αργεντινή και πήγαν στη Νέα Υόρκη το 1945, για να ζήσουν εκεί με τον θείο του Μπόρις. Για να αποφύγει τη θητεία στον αμερικανικό στρατό, ο Ρενέ ταξίδεψε στη Γαλλία για να καταταγεί στο γαλλικό στρατό το 1946. Υπηρέτησε στο πεζικό και, όταν πήρε προαγωγή, διορίστηκε ως επίσημος εικονογράφος του συντάγματος του στρατού και έφτιαχνε εικονογραφήσεις και αφίσες για τον στρατό. 

14 août 1926 Naissance : René Gossini, auteur de bandes dessinées français René Goscinny (14 août 1926 - 5 novembre 1977) était un écrivain et éditeur français, surtout connu pour les bandes dessinées Astérix et Lucky Luke, dont il a écrit les scénarios. Table des matières 1 Les premières années 2 Les premiers travaux 3 Pilote et Astérix 4 références Les jeunes années Gossini est né à Paris en 1926 dans une famille d'immigrants juifs de Pologne. Son père était de Varsovie (ingénieur chimiste de profession) et sa mère de Khodorkov - une ville d'Ukraine. Le frère aîné de René, Claude, était né six ans plus tôt, le 10 décembre 1920. Les parents de René s'étaient rencontrés à Paris et se sont mariés en 1919. La famille a déménagé à Buenos Aires, en Argentine, deux ans après la naissance de René à cause d'un génie chimique position, à laquelle son père a été placé. Il passe une enfance heureuse à Buenos Aires et fréquente les écoles françaises qui s'y trouvent. Il avait le don de faire rire tout le monde en classe, probablement pour compenser sa timidité naturelle. Il commence très tôt à peindre, inspiré par les histoires illustrées qu'il aime lire. En décembre 1943, après avoir terminé ses études, René Gossini, alors âgé de 17 ans, perd son père, ce qui l'oblige à chercher du travail. L'année suivante, il obtient son premier emploi d'assistant comptable dans une usine de recyclage de pneus, et lorsqu'il quitte l'année suivante, il devient illustrateur junior dans une agence de publicité. René, avec sa mère, quitte l'Argentine et se rend à New York en 1945, pour y vivre avec son oncle Boris. Pour éviter la conscription dans l'armée américaine, René se rend en France pour s'enrôler dans l'armée française en 1946. Il sert dans l'infanterie et lorsqu'il est promu, il est nommé illustrateur régimentaire officiel de l'armée et crée des illustrations et des affiches pour l'armée.

Tζορτζ Μπέρναρντ Σω

 

 26 Ιουλίου 1856 (165 χρόνια πριν) γεννήθηκε: 

Τζορτζ Μπέρναρντ Σω Ιρλανδός συγγραφέας

Ο Tζορτζ Μπέρναρντ Σω (Αγγλικά: George Bernard Shaw, 26 Ιουλίου 1856 – 2 Νοεμβρίου 1950) ήταν Ιρλανδός στην καταγωγή και υπήρξε κριτικός, δραματουργός και θεατρικός συγγραφέας, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925.

«Δεν ξέρω αν γεννήθηκα τρελός ή ελαφρόμυαλος· η αλήθεια είναι ότι η βασιλεία μου, δεν ήταν του κόσμου τούτου. Ένοιωθα απόλυτα κύριος και αυτεξούσιος μόνο στο βασίλειο της φαντασίας μου και μόνο κοντά στους μεγάλους νεκρούς γνώρισα αληθινά φιλική ατμόσφαιρα». Έτσι είπε κάποτε αυτοχαρακτηριζόμενος ο μεγάλος Ιρλανδός, που η γενιά του κρατούσε από τον Μακντώφ, όπως πίστευε, τον γνωστό Σαιξπηρικό ήρωα του Μάκβεθ.

Ο κορυφαίος Ιρλανδός δραματουργός γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1856, στο υπνοδωμάτιο του πατρικού του σπιτιού στην οδό Synge 33, στο Δουβλίνο και πέθανε το 1950 στο Έιγιοτ Σαιντ Λώρενς του Χέρτφορντσαϊρ (Ayot St Lawrence in Hertfordshire), στην Αγγλία. Ήταν από μικροαστική οικογένεια προτεσταντών: τον Τζορτζ Καρρ Σω (George Carr Shaw), (1814-1885), αποτυχημένο έμπορο και αλκοολικό και την Ελισάβετ Γκέρλυ (Lucinda Elizabeth Gurly) (1830-1913), επαγγελματία τραγουδίστρια, μαθήτρια του Βάνταλερ Λη (George John Vandeleur Lee) και δασκάλα φωνητικής. Ο Τζορτζ Καρρ Σω καταγόταν από μία οικογένεια που εγκαταστάθηκε ίσως στην Ιρλανδία στο τέλος του 17ου αιώνα. Η οικογένεια των Σω, αρκετά αξιοσέβαστη, έχει να επιδείξει τραπεζίτες, κληρικούς, δημόσιους υπαλλήλους και Βαρωνέτους ακόμη και πολλά άλλα αξιώματα, που οι διάφοροι Σω κατά καιρούς απέκτησαν. Ο Τζορτζ Καρρ μεγάλωσε με πολλές στερήσεις και τον ανέθρεψε μία χήρα μητέρα, προστάτιδα 13 παιδιών. Το ένδοξο όμως όνομα των Σω εξασφάλισε στον Τζορτζ Καρρ αργομισθία σε ένα δικηγορικό γραφείο του Δουβλίνου και αργότερα ασχολήθηκε με το εμπόριο σιτηρών, χωρίς όμως επιτυχία, γιατί του έλειπε το εμπορικό δαιμόνιο. Οι διάφορες ατυχίες δεν τον κλόνισαν ποτέ. Το πηγαίο αυθόρμητο χιούμορ του τον βοηθούσε να αντιδρά πάντα στις αντιξοότητες της ζωής. Όταν η επιχείρηση σιτηρών χρεοκόπησε, ο Τζορτζ Καρρ, αντί να απελπιστεί και να χάσει το θάρρος του, βρήκε την ευκαιρία να γελάσει με την καταστροφή του, σαν να διασκέδαζε μόνος του με την ιδέα της χρεωκοπίας. Τα πιο σοβαρά ζητήματα τα αντιμετώπιζε με έμφυτη σατυρική διάθεση και χαριτολογούσε μιλώντας ακόμα και για τη Βίβλο, παρόλο που ήταν φανατικός προτεστάντης. Ήταν 40 ετών όταν ζήτησε σε γάμο την Ελισσάβετ Γκέρλυ, που είχε ερωτευτεί. Από το γάμο αυτόν γεννήθηκε ο Μπέρναρντ στις 26 Ιουλίου του 1856. Στο σπίτι της οδού Άππερ Συνγκ αριθμός 3 στο Δουβλίνο γνώρισε το φως ο διάσημος σύγχρονος δραματογράφος.

Ο Μπέρναρντ από μικρός κατάλαβε τη δύναμη που έχει η μοναξιά, που βοηθάει στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα. Τον ευχαριστούσε ο τακτικός απογευματινός περίπατος με την υπηρέτρια του σπιτιού και οι επισκέψεις που έκαναν μαζί σε σπίτια φίλων της. Θλιβερά ανήλιαγα σπίτια ανθρώπων, που τους μάστιζε η φτώχεια. Από τότε όπως είπε και ο ίδιος «Μεγάλωνε μέσα μου η απόφαση ν' αγωνιστώ με όλα μου τα μέσα για την καταπολέμηση της δυστυχίας, για την ανακούφιση της τάξεως των φτωχών και πασχόντων». Η περιορισμένη ζωή, οι οικογενειακές στενοχώριες και η έλλειψη κάθε ψυχαγωγίας και τέρψης χαλύβδωναν τον Σω. Το παράδειγμα του πατέρα του ήταν γι' αυτόν οδηγός: είχε μάθει πως ήταν αρκετό να μπορείς να βρίσκεις ακόμη και σε ένα θλιβερό γεγονός την κωμική του πλευρά, για να μην κυριέψει την ψυχή σου ποτέ η απογοήτευση. Πίστεψε ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες, αλλά καταστάσεις τραγικοποιημένες από την ανθρώπινη υπερβολή. Κάτω από αυτό το πρίσμα θα δει αργότερα και τους ήρωες των Ελλήνων τραγικών, όπως και τους Σαιξπηρικούς ήρωες. Αυτός ήταν και ο λόγος που απέφυγε να δώσει τραγικό βάρος στα έργα του· ήταν βέβαιος πως η τραγικότητα, αν υπάρχει, μπορεί να φανεί και στο απλούστερο καθημερινό γεγονός, χωρίς να έχει ανάγκη από υπερβολικές, απίθανες και εξωανθρώπινες καταστάσεις.

Στα 5 του χρόνια, διάβασε την πρώτη του εφημερίδα και ήρθε σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό συνέβη το 1861, όταν οι εφημερίδες ανήγγειλαν το θάνατο του πρίγκιπα Αλβέρτου. Αργότερα ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος και άλλα γεγονότα της ίδιας εποχής τράβηξαν το ενδιαφέρον του. Σε πολύ μικρή ηλικία ο Σω πήγαινε τακτικά στην εκκλησία και παρακολουθούσε τα μαθήματα του Κυριακάτικου σχολείου. Όμως γρήγορα έδωσε τέλος σε αυτή την συνήθεια, την υποχρεωτική και επί το πλείστον άχρηστη θητεία, όπως ο ίδιος έλεγε και τη θέση της πήραν περίπατοι και ξέγνοιαστες ημέρες κάτω από τον πρωινό Κυριακάτικο ήλιο. Αργότερα έγραψε κάτι πολύ τολμηρό: «Αν οι εκκλησίες ήθελαν να εκτελούν τον προορισμό τους, έπρεπε χωρίς άλλο να μετατραπούν αυτόματα σε κέντρα ψυχαγωγίας των εργαζομένων, που θα προσέφεραν σε κατάλληλες ώρες μουσική, κλασσική ή χορευτική, θα οργάνωναν ακόμη και θεατρικές παραστάσεις και θα είχαν και ευχάριστα παιχνίδια, από αυτά που αγαπούν οι νέοι τις ώρες της σχόλης τους. Τώρα, ίσως ο επίσκοπος του Λονδίνου με αφορίσει, είμαι όμως βέβαιος πως αν εφαρμοζόταν το σύστημα που προτείνω, ο μισθός του θα ήταν πάλι ο ίδιος, όπως και τώρα. Δεν θα είχε λοιπόν να πάθει καμία ζημιά»

Στα 16 του, η μητέρα εγκατέλειψε τον άνδρα της, μετακόμισε στο Λονδίνο και έζησε μαζί με τον Λη και τις δυο κόρες της, τη Lucinda Frances (1853-1920), τραγουδίστρια μουσικής κωμωδίας και οπερέτας, και την Elinor Agnes (1854-1876). Ο ίδιος παρέμεινε στο Δουβλίνο με τον πατέρα του για να τελειώσει το σχολείο, όπου υπήρξε απρόθυμος μαθητής, και αργότερα εργάστηκε ως υπάλληλος σε ένα κτηματομεσιτικό γραφείο. Από τον αλκοολισμό του πατέρα ο γιος κληρονόμησε ακριβώς την αντίθετη στάση, για όλη του τη ζωή. Έμεινε για να σπουδάσει για μικρό χρονικό διάστημα στο Wesleyan Connexional School, σχολείο που ανήκε στη Methodist New Connexion, μετά πήγε σε ένα ιδιωτικό κοντά στο Dalkey, για να μεταφερθεί κατόπιν στο Dublin's Central Model School και να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Dublin English Scientific & Commercial Day School. Ως παιδί-μαθητής, αλλά και άνδρας, είχε πικραθεί πολλάκις από διδασκάλους και διδαχές και ισχυρίστηκε, σε μια σύνοψη αυτών των εμπειριών του, στο "Cashel Byron's Profession", πως τα σχολεία δεν είναι οίκοι μόρφωσης τόσον, όσο φυλακές, με κλειδοκράτορες τους δασκάλους, αλλά και τους ίδιους τους γονείς, με σκοπό να φυλάξουν εκεί τα βλαστάρια τους.

Κάθλιν Αϊλίν Γκρέι

9 Αυγούστου 1878 γεννήθηκε: Αϊλίν Γκρέι Ιρλανδή σχεδιάστρια επίπλων

Η Κάθλιν Αϊλίν Γκρέι (Kathleen Eileen Moray Gray, 9 Αυγούστου 1878 - 31 Οκτωβρίου 1976) ήταν Ιρλανδή σχεδιάστρια επίπλων και αρχιτέκτονας, με έργα πρωτοποριακά για τη μοντέρνα αρχιτεκτονική.

Σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνών Slade στο Λονδίνο (1898-1902) και το 1902 μετακόμισε στο Παρίσι όπου σπούδασε σχέδιο στο Ecole Colarossi και στην Académie Julian. Εξειδικεύτηκε στην τέχνη της λάκας από τον Mr. D. Charles στο Λονδίνο και τον ιάπωνα Seizo Sugawara στο Παρίσι. Το 1913 εκθέτει για πρώτη φορά έργα της σε λάκα στο Salon des Artistes Decorateurs και 6 χρόνια αργότερα αναλαμβάνει να ανακαινίσει ένα ολόκληρο διαμέρισμα από την Mme Mathieu-Levy για το οποίο σχεδιάζει τη σειρά “Brick Screens”. Το 1922 ανοίγει στο Παρίσι την προσωπική της γκαλερί με την επωνυμία Jean Desert. Ακολουθούν εκθέσεις στο Άμστερνταμ και το Παρίσι. Οι εκθέσεις αυτές τράβηξαν την προσοχή του ολλανδικού περιοδικού τέχνης Wendingen το οποίο εκδίδει το 1924 ένα ειδικό τεύχος με έργα της. Στην μακροχρόνια πορεία της στο χώρο του design, σχεδίασε πλήθος επίπλων όπως φωτιστικά, χαλιά, διαχωριστικά δωματίων, τραπέζια, πολυθρόνες, σκαμπό, ντουλάπια, συρταριέρες χρησιμοποιώντας ως κυρίαρχα υλικά το μέταλλο και το γυαλί.
 
Η σχέση της με την Αρχιτεκτονική

Ήδη από το 1923 ξεκίνησε να δείχνει ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική και από το 1926 συνεργάζεται με τον αρχιτέκτονα Jean Badovici από τη Ρουμανία με τον οποίο σχεδιάζουν το Maison en Bord de Mer. Παράλληλα όμως με τα αρχιτεκτονικά σχέδια, η Gray επιδόθηκε στην μελέτη και τον λεπτομερειακό σχεδιασμό του εσωτερικού χώρου και της επίπλωσης για κάθε κτήριο.

Η αρχιτεκτονική της προσέφερε τη δυνατότητα της αντιμετώπισης των πνευματικών αλλά και αισθητικών αναγκών του μοντέρνου ανθρώπου καθώς εκμεταλλεύεται τα μέσα παραγωγής του σύγχρονου κόσμου αλλά και τον σχεδιασμό που στοχεύει στην αισθητική και τη λειτουργικότητα. Τόσο τα έπιπλα, οι εσωτερικοί χώροι όσο και τα κτήρια που σχεδίασε, εμπεριέχουν τις δυνατότητες αυτές. Οι ανακλαστικές επιφάνειες των τραπεζιών, τα έντονα χρώματα στα χαλιά, οι αναπαυτικές πολυθρόνες, οι εφευρετικοί χώροι αποθήκευσης, τα πτυσσόμενα παράθυρα, όλα είναι σχεδιασμένα για να εμπλουτίσουν την ανθρώπινη εμπειρία και να επιβάλλουν τη συμμετοχή όλων των αισθήσεων μέσα στο χώρο.

Χάρι Κουρτ Βίκτορ Μούλις

 

29 Ιουλίου 1927 (94 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Χάρι Μούλις Ολλανδός συγγραφέας

Ο Χάρι Κουρτ Βίκτορ Μούλις (Harry Mulisch, 29 Ιουλίου, 1927 – 30 Οκτωβρίου, 2010) ήταν Ολλανδός συγγραφέας. Έγραψε περισσότερα από 30 μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια, ποιήματα και φιλοσοφικά δοκίμια Τα έργα του μεταφράστηκαν σε περισσότερες από 20 γλώσσεςΜαζί με τους Βίλεμ Φρέντρικ Έρμανς και Γκέραρντ Ρέβε, ο Μούλις θεωρείται ένας από τους "Μεγάλους Τρεις" της ολλανδικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Το μυθιστόρημά του Η επίθεση έγινε κινηματογραφική ταινία, που κέρδισε βραβείο Golden Globe και Academy Award. Το 2007 το μυθιστόρημά του 1992 Η ανακάλυψη του ουρανού κρίθηκε με δημοσκόπηση το "Καλύτερο Ολλανδικό Βιβλίο". Θεωρήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις πιθανώς υποψήφιος για το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας

 

 

Αμπέμπε Μπικίλα

7 Αυγούστου 1932  γεννήθηκε: Αμπέμπε Μπικίλα Αιθίοπας δρομέας

Ο Αμπέμπε Μπικίλα (7 Αυγούστου 1932 - 25 Οκτωβρίου 1973) ήταν Αιθίοπας μαραθωνοδρόμος και δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης.

Θρυλική μορφή του παγκόσμιου αθλητισμού, ο Αμπέμπε Μπικίλα ήταν ο πρώτος που κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στο μαραθώνιο. Κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο τόσο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη, τρέχοντας μάλιστα ξυπόλυτος, όσο και σε εκείνους του 1964 στο Τόκιο, αυτή τη φορά φορώντας παπούτσια και καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 2 ώρες, 12 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα (21 Οκτωβρίου 1964). Σήμερα στην πρωτεύουσα της χώρας του, την Αντίς Αμπέμπα, ένα στάδιο φέρει τιμητικά το όνομά του.

Έρνεστ Τόμπσον Σέτον

14 Αυγούστου 1860  γεννήθηκε: Έρνεστ Τόμπσον Σέτον Άγγλος συγγραφέας

Ο Έρνεστ Τόμπσον Σέτον (Ernest Thompson Seton, 14 Αυγούστου 1860 – 23 Οκτωβρίου 1946) ήταν Βρετανός συγγραφέας και ένας από τους πρωτοστάτες του προσκοπισμού στις Η.Π.Α.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Έργα
3 Αναφορές
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία

Ο Έρνεστ Τόμπσον Σέτον γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1860 στο Σάουθ Σιλντς της Αγγλίας. Όμως μεγάλωσε και σπούδασε στον Καναδά. Όταν ήταν νέος κατέφευγε συχνά στο δάσος για να ζωγραφίσει και να μελετήσει τα ζώα ως μέσο για να αποφύγει τον βάναυσο πατέρα του. Παρακολούθησε τη Σχολή Καλών Τεχνών στο Οντάριο και αργότερα μπήκε στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, στην Αγγλία ενώ σπούδασε και στο Παρίσι.

Τα επόμενα χρόνια ο Σέτον εργάστηκε ως φυσιοδίφης στις Η.Π.Α. Το 1893 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και μετά από πέντε χρόνια έγινε διάσημος με την έκδοση του βιβλίου του "Τα Αγρίμια Που Γνώρισα". Σύντομα ακολούθησαν και άλλα έργα του, που όλα διηγούνται ιστορίες άγριων ζώων.

Ο Σέτον πίστευε πως κάθε αγόρι έπρεπε να γνωρίζει κάτι για τη ζωή της υπαίθρου ώστε να είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και ένας καλός και χρήσιμος πολίτης. Το 1906 συναντήθηκε με τον ιδρυτή του προσκοπισμού, τον Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ και αντάλλαξαν ιδέες. Έτσι, το 1910, ο Σέτον βοήθησε στη διοργάνωση των προσκόπων των Η.Π.Α. και επί έξι συνεχή χρόνια ήταν αρχηγός τους. Προηγουμένως είχε μάθει στους Ινδιάνους πώς να προστατεύουν τα δάση.

Τα επόμενα χρόνια ο Σέτον έγραψε αρκετά έργα, πάντα με θέμα τα ζώα και τη φύση, αλλά και πολλά βιβλιαράκια για τον προσκοπισμό και τη δασονομία. Το 1931 έγινε Αμερικανός υπήκοος. Πέθανε στις 23 Οκτωβρίου 1946 στο Νέο Μεξικό όπου είχε αφοσιωθεί τα τελευταία του χρόνια στη μελέτη των ινδιάνικων έθιμων.

Πωλ Σεζάν (19 Ιανουαρίου 1839 – 22 Οκτωβρίου 1906)

Ο Πωλ Σεζάν (19 Ιανουαρίου 1839 – 22 Οκτωβρίου 1906) ήταν σημαντικός Γάλλος ζωγράφος. Το έργο του αντιπροσωπεύει την μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στο κίνημα του κυβισμού.

Ο Σεζάν γεννήθηκε στην Εξ-αν-Προβάνς της Γαλλίας όπου και πέρασε τα πρώτα του μαθητικά χρόνια. Την περίοδο 1859-1861 σπούδασε νομικά ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και μαθήματα ζωγραφικής. Παρά τις αντιδράσεις του πατέρα του, αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του καλλιτέχνη και για το σκοπό αυτό, το 1861 επισκέφτηκε το Παρίσι μαζί με τον συγγραφέα Εμίλ Ζολά, με τον οποίο συνδεόταν φιλικά.

Οι Χαρτοπαίκτες (1890-1895)

Κατά την παραμονή του στο Παρίσι γνωρίστηκε με τον Καμίλ Πισαρό και άλλους καλλιτέχνες που ανήκαν στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Ο Σεζάν επηρεάστηκε σημαντικά από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, ωστόσο πρόσθεσε και προσωπικά χαρακτηριστικά στους πίνακες του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελε να μετατρέψει τον ιμπρεσιονισμό "σε κάτι στέρεο που διαρκεί όσο και η τέχνη που εκτίθεται στα μουσεία". Η μεγαλύτερη συνεισφορά του στον ιμπρεσιονισμό θεωρείται η πρόσθεση καθαρών γεωμετρικών στοιχείων που αργότερα επηρέασαν και το κίνημα του κυβισμού.

Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του συμμετείχε σε λίγες εκθέσεις -- μεταξύ των οποίων ανήκουν και οι κοινές εκθέσεις των ιμπρεσιονιστών -- ενώ έζησε και αρκετά απομονωμένος, στην Προβηγκία της νότιας Γαλλίας, μακριά από το Παρίσι που αποτελούσε το κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας της εποχής. Τα έργα του επικεντρώνονται σε μία περιορισμένη θεματολογία και κυρίως σε θέματα νεκρής φύσης, τοπίων και προσωπογραφιών.

Η επίδρασή του σε μεταγενέστερους ζωγράφους υπήρξε πολύ μεγάλη και θεωρείται ο πατέρας της μοντέρνας τέχνης.

Πέθανε στις 22 Οκτωβρίου του 1906 από πνευμονία.

 

http://el.wikipedia.org/wiki/

Τζέιν Γουάιατ

 

12 Αυγούστου 1910 γεννήθηκε: Τζέιν Γουάιατ Αμερικανίδα ηθοποιός

Η Τζέιν Γουάιατ (12 Αυγούστου 1910 -20 Οκτωβρίου 2006) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός. Οι πιο διάσημοι ρόλοι της ήταν στο Lost Horizon (1937), στη σειρά Father Knows Best και στο Star Trek: The Original Series και Star Trek IV: The Voyage Home. Συμπρωταγωνίστησε με το Ρόμπερτ Γιανγκ στο Father Knows Best, την κλασική τηλεοπτική σειρά.

Τιμήθηκε τρεις φορές με το βραβείο Emmy ως η κλασική Αμερικανίδα μητέρα στη διάσημη κωμική τηλεοπτική σειρά «Father Knows Best». Ήταν δυναμικά οργανωμένη κατά της πολιτικής του γερουσιαστή Μακάρθι στη δεκαετία του 1950. Από το 1935 ως το 2000 ήταν παντρεμένη με τον επιχειρηματία Εντγκαρ Γουόρντ.