Σήμερα 22/8... Μαρτύρων Αγαθονίκου και Θεοπρεπίου

 

χαιρετίσματα απο το δέντρο (φ.Μ.Κυμάκη)

Μαρτύρων Αγαθονίκου και Θεοπρεπίου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

22 Αυγούστου • Μάρτυρος Αγαθονίκου και των συν αυτώ

όμορφο πεζοδρόμιο (φ.Μ.Κυμάκη)

  22 Αυγούστου

• Μάρτυρος Αγαθονίκου και των συν αυτώ Ακινδύνου, Ζήνωνος, Ζωτικού, Θεοπρεπίου και Σεβηριανού (δ΄αι.)

• Μαρτύρων Ειρηναίου, Ορόψεως και Ωρ

• Ανθούσης οσίας και Αθανασίου επισκόπου

• Χαρισίμου, Νεοφύτου, Αριάδνης της βασιλίσσης και Λουκίου

 για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

22 Αυγούστου Γιορτάζουν: 

Αγαθόνικος

Θεοπρέπιος, Θεοπρεπής, Θεοπρεπία, Θεοπρεπή

Μιχάλης Μενιδιάτης

21 Αυγούστου 2012 (πέθανε: Μιχάλης Μενιδιάτης Έλληνας τραγουδιστής

Ο Μιχάλης Μενιδιάτης (29 Ιουνίου 1932 - 21 Αυγούστου 2012) ήταν Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής και επιχειρηματίας που διέπρεψε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. (Το πραγματικό του όνομα ήταν Μιχάλης Καλογράνης).

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Επιλεγμένα τραγούδια (ως ερμηνευτής)
3 Πηγές
4 Παραπομπές

ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ

 

ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ - ΣΠΙΤΙ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ

Στὴν Παναγία τὴν Κεχριά

Γλυκειὰ Παρθέν᾿, ἀξίωσέ με

νὰ ’ρθω καὶ πάλι στὸ ναό σου,

ὅπου φυσᾷ γλυκὰ ἡ αὔρα

στὰ πλατάνια τὰ θεόρατα

κάτω στὸ ρέμα, ποὺ ἡ πηγὴ κελαρύζει

κι ἐπάνω θροΐζει ἡ αὔρα μαλακά.


Ὅλος ὁ ἥλιος λάμπει στὸ θόλο

τοῦ ὡραίου ναοῦ σου μὲ τὰ πιατάκια τὰ ποικιλμένα

κι εὐωδιάζ᾿ ἡ μύρτος κ’ ἡ δάφνη

ὁλόγυρα, κι ἡ βρύση κελαδεῖ

στὴν αὐλή, ποὺ ἀνθεῖ ὁ λιβανωτὸς κι [ἡ μύρτος].


Στὰ νιάημερα τ᾿ ἀγαπημένα

τῆς δοξασμένης μεταστάσεώς σου

ἤθελα νὰ ’μαι νὰ ψάλω τὸ «Πεποικιλμένη...»

στὸ πανηγύρι τὸ σεμνό.


Νὰ βλέπω νὰ θαυμάζω τὴ χλωμὴ μορφή σου

μὲ τὰ ματάκια τὰ κλειστά,

μὲ τὰ χεράκια σταυρωμένα,

κι ὁ Υἱός σου νὰ κρατῇ τὴν ἄμωμη ψυχή σου,

ὡς τρυγόνα στὰ χεράκια.


Κι Ἀπόστολοι ἐκ περάτων

στὰ σύννεφα ἐπάνω πετώντας,

κι Ἄγγελοι μὲ σταυρωμένα χέρια

βλέπουν τὸ θάμα τὸ φριχτό!


Ψηλὰ ἐπάνω ἀπ᾿ τὸ δῶμα, ἀπὸ δυὸ παραθυράκια,

μὲ τὶς κουκοῦλες δυὸ καλογεράκια

προβάλλουν καὶ τείνουν ἀπὸ ἕναν τόμον ἀνοιχτό!


Κι ὁ ἕνας γράφει «θνητὴ γυναίκα τοῦ Θεοῦ Μητέρα»

κι ὁ ἄλλος· «τ᾿ οὐρανοῦ εἶσαι πλατυτέρα,

ὡς ἔμψυχος ναὸς καὶ θρόνος τοῦ Θεοῦ...»


Γλυκειὰ Παρθέν᾿ ἀξίωσέ με

νὰ ’ρθω καὶ πάλι στὸ ναό σου,

ὅπου φυσᾷ γλυκὰ ἡ αὔρα

στὸ ρέμα στὰ πλατάνια μυστικά!


Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ

ΛΕΩΝ ΤΡΟΤΣΚΙ (7 Νοεμβρίου 1879 - 21 Αυγούστου 1940)
O Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν, ή Λέων Τρότσκι (ρωσικά :Лев Троцкий , Лев (Лейба) Давыдович Бронштейн ) ήταν Μπολσεβίκος επαναστάτης και θεωρητικός του Μαρξισμού. Ήταν πολιτικός του οποίου λαμβανόταν σοβαρά η άποψη στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης και γι' αυτό το λόγο διετέλεσε Κομισσάριος (υπουργός) Εξωτερικών αμέσως μετά την επανάσταση και στη συνέχεια, στα χρόνια της Αντεπανάστασης, ίδρυσε τον Κόκκινο Στρατό και επιτέλεσε Κομισσάριος Πολέμου.
Μετά το θάνατο του Βλαντιμίρ Λένιν διαγράφηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα, λόγω της ισχυρής διαφωνίας του στην πολιτική που εφάρμοζε ο Ιωσήφ Στάλιν. Για τον ίδιο λόγο, εξορίστηκε από την Σοβιετική Ένωση και τελικά δολοφονήθηκε στο Μεξικό από τον Σοβιετικό πράκτορα Ραμόν Μερσάντερ. Οι ιδέες του Τρότσκι αποτελούν την βάση του Τροτσκισμού, αριστερού ρεύματος το οποίου αντιτίθεται στον Σταλινισμό και τον Μαοισμό.

Ροδακινότουρτα

Ροδακινότουρτα

Υλικά
1 παντεσπάνι
1 δόση κρέμα ζαχαροπλαστικής
1 μεγάλη κομπόστα ροδάκινo
500γρ σαντιγί
Εκτέλεση
Εκτέλεση
Κόβουμε το παντεσπάνι μόλις κρυώσει στα 2,

σιροπιάζουμε το κάτω κομμάτι με όλο το σιρόπι από την κομπόστα,

απλώνουμε από πάνω την κρέμα ζαχαροπλαστικής,

κόβουμε σε λεπτές ροδέλες τα ροδάκινα και τα στρώνουμε πάνω στην κρέμα,

έπειτα βάζουμε το άλλο κομμάτι παντεσπάνι.

Τέλος χτυπάμε την Σαντιγύ και διακοσμούμε το γλυκό με ένα κόρνε.

Καλή Επιτυχία!!!!
περισσότερα στο σύνδεσμο
https://syntagesapospiti.blogspot.com/2012/03/blog-post_18.html 

ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ - ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ (ΤΖΙΟΚΟΝΤΑ)

21/Αυγούστου /1911: Ένας ιταλός σερβιτόρος αφαιρεί από το μουσείο του Λούβρου τον διάσημο πίνακα Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Θα βρεθεί δύο χρόνια αργότερα.

Η Μόνα Λίζα (γνωστή και ως Τζιοκόντα, ή Πορτραίτο της Λίζα Γκεραρντίνι, συζύγου του Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο είναι μια προσωπογραφία που ζωγράφισε ο Ιταλός καλλιτέχνης Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης, που ολοκληρώθηκε μέσα στη χρονική περίοδο 1503-1519. Αποτελεί ιδιοκτησία του Γαλλικού Κράτους, και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Ο πίνακας απεικονίζει μία καθιστή γυναίκα, τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, η έκφραση του προσώπου της οποίας χαρακτηρίζεται συχνά ως αινιγματική.Η Μόνα Λίζα θεωρείται ως το πιο διάσημο έργο ζωγραφικής


Ο Λεονάρντο ξεκίνησε να ζωγραφίζει τη Μόνα Λίζα το έτος 1503 ή το 1504 στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Σύμφωνα με τον σύγχρονο του Λεονάρντο, Τζιόρτζιο Βασσάρι, "...αφότου ασχολήθηκε επί τέσσερα χρόνια με το έργο, το άφησε ημιτελές..."Είναι γνωστό πως αυτή ήταν μια συνήθης συμπεριφορά του Λεονάρντο ο οποίος, αργότερα, μετάνιωσε που "δεν ολοκλήρωσε ποτέ ούτε ένα έργο".Θεωρείται πως συνέχισε να ασχολείται με τη Μόνα Λίζα για τρία χρόνια αφότου εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και πως την τελείωσε λίγο πριν πεθάνει το 1519. Ο καλλιτέχνης μετέφερε τον πίνακα από την Ιταλία στη Γαλλία το 1516 όταν ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α΄ τον προσκάλεσε να εργαστεί στο Clos Lucé κοντά στο βασιλικό κάστρο στην Αμπουάζ. Πιθανότατα μέσω των κληρονόμων του βοηθού του Λεονάρντο, Σαλάι,ο βασιλιάς αγόρασε τον πίνακα για 4.000 écu και τον τοποθέτησε στο παλάτι της Fontainebleau, όπου παρέμεινε έως ότου δόθηκε στον Λουδοβίκο ΙΔ΄. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ μετέφερε το έργο στο Παλάτι των Βερσαλλιών. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, μεταφέρθηκε στο Μουσείο του Λούβρου. Ο Ναπολέοντας τοποθέτησε το έργο στο δωμάτιό του, στο Παλάτι του Κεραμεικού. Αργότερα ο πίνακας επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού Πολέμου (1870-1871) μεταφέρθηκε από το Λούβρο στο Brest Arsenal
Ο πίνακας πήρε το όνομά του από τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, που ήταν μέλος της οικογένειας Γκεραρντίνι από τη Φλωρεντία και την Τοσκάνη και σύζυγος του εύπορου έμπορου μεταξιού Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο. Ο πίνακας ήταν παραγγελία για το καινούριο τους σπίτι και για να γιορτάσουν τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, Αντρέα. Η ταυτότητα της εικονιζόμενης γυναίκας αναγνωρίστηκε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης το 2005 από έναν ειδικό που ανακάλυψε ένα σημείωμα του 1503 το οποίο είχε γράψει ο Αγκοστίνο Βεσπούτσι.

Διάφορες εναλλακτικές απόψεις έχουν εκφραστεί σχετικά με το θέμα. Κάποιοι μελετητές θεωρούν πως η Λίζα ντελ Τζιοκόντο ήταν το αντικείμενο μιας άλλης προσωπογραφίας, και εντοπίζουν τουλάχιστον άλλους τέσσερις πίνακες στους οποίους αναφέρεται ο Βασσάρι αποκαλώντας τους Μόνα Λίζα. O Σίγκμουντ Φρόυντ πίστευε πως το περιώνυμο μειδίαμα της Μόνα Λίζα ήταν αποτέλεσμα ανάκλησης ανάμνησης της μητέρας του Λεονάρντο. Άλλες προτάσεις για την ταυτότητα της εικονιζόμενης γυναίκας είναι: η Isabella από τη Νάπολη, η Cecilia Gallerani, η Costanza d'Avalos, Δούκισσα της Francavilla, η Isabella d'Este, η Pacifica Brandano or Brandino, η Isabela Gualanda, η Caterina Sforza, και ο ίδιος ο Λεονάρντο.Σήμερα η οι απόψεις των ιστορικών της τέχνης συγκλίνουν στην ιδέα πως ο πίνακας απεικονίζει τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, που πάντα ήταν η παραδοσιακή άποψη.

Η φήμη του πίνακα αυξήθηκε όταν η Μόνα Λίζα κλάπηκε στις 21 Αυγούστου του 1911. Την επόμενη μέρα, ο Louis Béroud, ένας ζωγράφος, περπατώντας στο Λούβρο, πήγε στο Salon Carré όπου εκτίθονταν η Μόνα λίζα επί πέντε χρόνια. Ωστόσο στο σημείο όπου έπρεπε να βρίσκεται ο πίνακας, υπήρχαν τέσσερις σιδερένιοι πάσσαλοι. Ο Béroud ενημέρωσε τον υπεύθυνο της ασφάλειας εκείνου του τομέα, οι οποίος νόμιζε πως ο πίνακας φωτογραφίζονταν για εμπορικούς λογους. Λίγες ώρες αργότερα, ο Béroud μαζί με τον επικεφαλής της ασφάλειας του τομέα επικοινώνησαν με τον επικεφαλής του τομέα, και επιβεβαιώθηκε πως η Μόνα Λίζα δε βρισκόταν με τους φωτογράφους. Το Λούβρο έκλεισε για μια εβδομάδα για να διευκολυνθεί η έρευνα για την κλοπή.

Ο Γάλλος ποιητής Γκιγιώμ Απολλιναίρ, θεωρήθηκε ύποπτος, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Απολλιναίρ προσπάθησε να εμπλέξει στην υπόθεση τον φίλο του, Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος επίσης ανακρίθηκε, αλλά αργότερα και οι δύο απαλλάχθηκαν των κατηγοριών. Εκείνη τη χρονική περίοδο επικράτησε η εντύπωση πως ο πίνακας είχε χαθεί οριστικά, ωστόσο δύο χρόνια αργότερα ανακαλύφθηκε ο πραγματικός δράστης . Η Μόνα Λίζα είχε κλαπεί από τον Vincenzo Peruggia, υπάλληλο του Λούβρου, ο οποίος μπήκε στο μουσείο κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ημέρας, κρύφτηκε σε μία ντουλάπα και βγήκε από το μουσείο αφού αυτό είχε κλείσει, κρύβοντας τον πίνακα κάτω από το παλτό του. Ο Peruggia ήταν ένας Ιταλός πατριώτης που πίστευε πως ο πίνακας του Λεονάρντο έπρεπε να επιστραφεί στην Ιταλία και να εκτίθεται σε Ιταλικό μουσείο. Ένα από τα κίνητρα του Peruggia πιθανόν να ήταν και το γεγονός ότι ένας φίλος του πουλούσε αντίγραφα του πίνακα, η αξία των οποίων θα αυξανόταν ραγδαία μετά την κλοπή του αυθεντικού. Αφού κράτησε τον πίνακα στο διαμέρισμά του για δύο χρόνια, τελικά συνελήφθη όταν προσπάθησε να τον πουλήσει στους διοικητές της Γκαλερί Uffizi στη Φλωρεντία. Ο πίνακας εκτέθηκε σε διάφορα μέρη σε όλη την Ιταλία και επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου το 1913. Ο Peruggia επικροτήθηκε στην Ιταλία για τον πατριωτισμό του και εξέτισε ποινή φυλάκισης έξι μηνών για το έγκλημα που διέπραξε . ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

πηγή : http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/parapsuxologias/oneira-kai-therapeytikh-sthn-arxaiothta.html
Αναδημοσίευση απο Νέα Ακρόπολη
 
ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
Σε όλες τις εποχές ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε για τη θεραπεία των ασθενειών με κάθε δυνατό τρόπο. Έτσι πολλοί τρόποι θεραπευτικής αναπτύχθηκαν και θεραπευτές υπήρξαν αρκετοί μέχρι που φτάνουμε στον μεγάλο Ιπποκράτη και το διάσημο γιατρό Γαληνό. Ακόμη είναι γνωστό σε όλους μας ότι υπήρχαν θεοί της Θεραπείας και της Υγείας, με κύριο και σημαντικότερο τον Ασκληπιό, αν και οι κυριότεροι θεοί πάντα είχαν και μια θεραπευτική όψη.

Ένας από τους τρόπους θεραπείας ήταν αυτός μέσω των ονείρων. Κατά τη διάρκεια της Εγκοιμήσεως σε κάποιον ιερό χώρο, ο ασθενής δεχόταν ένα αποκαλυπτικό όνειρο το οποίο του έδειχνε τον τρόπο θεραπείας που έπρεπε να ακολουθήσει. Όμως είναι δυνατόν στα όνειρα να δεχτεί ο άνθρωπος μηνύματα και αλήθειες και μάλιστα για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως αυτό της υγείας του;

Το όνειρο για μας σήμερα είναι συνώνυμο του φανταστικού και του ανυπάρκτου, γιατί ζούμε σ' έναν κόσμο όπου ο υλισμός και ο ορθολογισμός κρατούν τα ηνία της σκέψης και της δράσης μας. Όμως για τους αρχαίους προγόνους μας -και όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά για όλους τους αρχαίους λαούς της γης- το όνειρο είχε διπλό χαρακτήρα. Μπορούσε να παρουσιάσει ψεύτικες εικόνες είδωλα και φαντάσματα, αλλά και να δείξει αλήθειες και να συμβουλέψει σίγουρα, αν και ίσως μέσω συμβόλων μερικές φορές.

Ήδη ο Όμηρος αναφέρεται σ' αυτή τη διπλή φύση των ονείρων, όταν στην "Οδύσσεια" παρουσιάζει την Πηνελόπη να λέει μετά από ένα όνειρο: (2)
"Γιατί 'ναι των απατηλών ονείρων δύο οι πόρτες.
Η μία είναι από κέρατο κι η άλλη φιλντισένια
κι όσα απ' το φίλντισι περνούν το καλοτροχισμένο
όλα γελούν τον άνθρωπο, χαμένα φέρνουν λόγια.
Και πάλι όσα απ' το κέρατο το σκαλιστό περάσουν
βγαίνουν αλήθεια στους θνητούς εκείνους που τα βλέπουν."

Από τη Βίβλο μάς είναι αρκετά γνωστό το όνειρο του Φαραώ με τις παχιές και τις ισχνές αγελάδες το οποίο του ερμήνευσε ο Ιωσήφ. Όλα τα κείμενα των λαών είναι γεμάτα με αφηγήσεις σημαντικών αποκαλυπτικών ονείρων που βγήκαν αληθινά. Ακόμη στην Αρχαία Ελλάδα τα όνειρα είχαν πολύ μεγάλη σημασία για τους Πυθαγόρειους, οι οποίοι μάλιστα μέσα από έναν κατάλληλο τρόπο ζωής με σωστή δίαιτα, μουσικά ακούσματα πριν από τον ύπνο, έλεγχο και προσανατολισμό της σκέψης, μπορούσαν να δουν αποκαλυπτικά όνειρα, να επικοινωνήσουν με το υπερπέραν και μάλιστα κατείχαν και ένα σύστημα για να τα θυμούνται. Αποκαλυπτική και σημαντική για τα όνειρα είναι και η τοποθέτηση του μεγάλου Πλάτωνα: (3)


"Όταν όμως ένας άνθρωπος έχει ρυθμίσει τη δίαιτα του με τους κανόνες της υγιεινής και της σωφροσύνης, όταν, πριν παραδοθεί στον ύπνο, ξυπνάει το λογιστικό μέρος της ψυχής του και το θρέψει με καλούς λόγους και σκέψεις και συγκεντρώνει σ' αυτές όλη τη διάνοιά του, όταν χωρίς ούτε να στερήσει ούτε να παραφορτώσει το επιθυμητικό του, του παραχωρεί όσο ακριβώς χρειάζεται για να αποκοιμηθεί και να μην έρχεται να διαταράσσει το καλύτερο μέρος της ψυχής με τη χαρά ή τη λύπη του, αλλά το αφήνει να νιώσει, ότι δεν γνωρίζει από τα περασμένα ή από τα παρόντα ή από τα μέλλοντα. Όταν επίσης αυτός ο άνθρωπος κατευνάσει το θυμοειδές μέρος της ψυχής του και κοιμηθεί χωρίς να έχει την καρδιά του ταραγμένη από οργή εναντίον άλλων. Όταν τέλος καθησυχάζει αυτά τα δύο μέρη της ψυχής κρατώντας άγρυπνο μόνο το τρίτο, όπου εδρεύει η φρόνηση, και έτσι αναπαυθεί, ξέρεις βέβαια ότι τότε το πνεύμα του αγγίζει όσο γίνεται περισσότερο την αλήθεια..."


Όμως ο συμβολικός και αποκαλυπτικός χαρακτήρας των ονείρων συνεχίζει να ισχύει και σήμερα, κόντρα στο μονόπλευρο ορθολογισμό που κυβερνά τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων της εποχής μας. Έτσι ο χημικός τύπος του βενζολίου ανακαλύφθηκε χάρη σ' ένα όνειρο, πολλοί μεγάλοι μουσικοί έχουν δηλώσει ότι τις συνθέσεις τους τις άκουγαν πρώτα στο όνειρό τους και ακόμα και η διάσημη συγγραφέας Αγκάθα Κρίστι τις περίπλοκες υποθέσεις των αστυνομικών της διηγημάτων είχε δηλώσει ότι τις έβλεπε στον ύπνο της και τις κατέγραφε το πρωί.


Φαίνεται σίγουρο ότι ο διπλός χαρακτήρας των ονείρων είναι πραγματικότητα. Άλλωστε και οι σκέψεις μας και η δράση της φαντασίας μας καθημερινά δεν είναι το ίδιο; Οι σκέψεις ή θα είναι νοητικά παιχνίδια, πλάσματα τεχνητά του νου χωρίς συγκεκριμένο και χρήσιμο συμπέρασμα, ή θα είναι σωστοί συλλογισμοί με αρχή και λογικό τέλος. Και οι δράσεις της φαντασίας μας ανήκουν στο χώρο της δημιουργικής φαντασίας ή θα είναι χίμαιρες φαντασιοπληξίας, ανώφελα είδωλα αφέλειας, άχρηστες εικόνες χωρίς δομή και αρμονία. Ακόμη και οι πράξεις οι φυσικές που κάνουμε ή είναι σταθερές, σωστές και δημιουργικές ή είναι ανώφελες, περιττές, σκέτη κίνηση χωρίς αντίκρισμα. Φαίνεται ότι ο τριπλός κόσμος Σώματος, Ψυχής και Νου των αρχαίων είναι πραγματικότητα και σε καθέναν από αυτούς οι δράσεις του ανθρώπου έχουν πάντα διπλό χαρακτήρα: Η θα οδηγούν προς τα επάνω ή θα είναι παιδιά της άγνοιας και θα οδηγούν στο λάθος και στη νοσηρή αδράνεια.
Τα όνειρα λοιπόν δεν βρίσκονται έξω από αυτό το πλαίσιο. Και οι αρχαίοι είχαν βρει έναν τρόπο για να δεχτούν στον ύπνο τους τα όνειρα που τους οδηγούσαν σε θεραπείες.


Τι ήταν όμως η Εγκοίμηση και τα εγκοιμητικά ιερά και θεραπευτήρια;
Εγκοίμηση ήταν όλη η διαδικασία του να κοιμηθεί κανείς σ' έναν ιερό χώρο, ώστε να δεχτεί ένα όνειρο αποκαλυπτικό είτε για θεραπευτικούς σκοπούς, είτε για να μάθει για το μέλλον του. Εγκοιμητικά μαντεία υπήρξαν σε όλα τα μέρη του αρχαίου κόσμου. Το ίδιο αρκετά υπήρξαν τα ιερά όπου ο θεραπευτικός χαρακτήρας προεξείχε. Οπωσδήποτε τέτοιο ρόλο έπαιξαν όλα τα Ασκληπιεία αλλά και άλλα ιερά. Η Εγκοίμηση ή Εγκοιμητήριο ήταν ο χώρος όπου ο πιστός ή οι πιστοί έπρεπε να πάνε να κοιμηθούν. Η πίστη οπωσδήποτε έπαιζε σημαντικό ρόλο. Εδώ ας θυμηθούμε και τα λόγια του ίδιου του Χριστού σε ασθενή που θεράπευσε: Πήγαινε, η πίστη σου σ' έσωσε. (4 )


Στην Ελλάδα οι πιο διάσημοι ιεροί χώροι όπου λειτούργησαν εγκοιμητήρια για θεραπευτικούς σκοπούς ήταν το Ασκληπιείο της Επιδαύρου, το Αμφιαράειο του Ωρωπού και το Τροφώνιο Άντρο στη Λιβαδειά. Από όλα τα μέρη της Ελλάδας ασθενείς συνέρεαν στα ιερά αυτά να θεραπευτούν με τη συνδρομή της θεότητας. Έτσι βλέπουμε να υπάρχουν εκεί ερείπια, κυρίως στην Επίδαυρο και στο Αμφιαράειο, τα οποία μαρτυρούν το μεγαλείο που είχαν στην ακμή τους που διάρκεσε αιώνες. Και σήμερα άλλωστε υπάρχουν ναοί όπου κατ' εξοχήν ο κόσμος πηγαίνει για θεραπεία, όπως η Παναγία της Τήνου και η Παναγία της Λούρδης στη Γαλλία.

Ποια ήταν όμως η διαδικασία της Εγκοίμησης;
Αφού έφτανε ο ενδιαφερόμενος στον ιερό χώρο, γινόταν δεκτός από τους ανθρώπους και τους ιερείς του θεραπευτηρίου, στους οποίους ήταν καταμοιρασμένοι οι ρόλοι των διαφόρων λειτουργημά- των του ιερού. Φαίνεται ότι οι ιερείς ήταν γνώστες των διαφόρων περιπτώσεων ασθενειών, αλλά γενικά, αφού γινόταν μια πρώτη "εξέταση" του πάσχοντα, οι γενικές κατευθύνσεις ήταν παρόμοιες: Αρχικά μια σωστή δίαιτα ή και νηστείες, παραμονή και περίπατοι μέσα στους ιερούς χώρους, οι οποίοι ήταν διαμορφωμένοι κατάλληλα ώστε να ξεκουράζουν το πνεύμα των ασθενών. Επαφή με τους λειτουργούς του ναού-θεραπευτηρίου οι οποίοι οδηγούσαν την ψυχή και το νου σε μια ανάταση και ψυχική θεώρηση των πραγμάτων. Γίνονταν εξαγνιστικά λουτρά με κρύο και θερμό νερό.
Η χρήση του νερού και μάλιστα τρεχούμενου ήταν πολύ βασική. Έτσι βλέπουμε να υπάρχουν σε όλα τα ιερά πηγές, ειδικές εγκαταστάσεις, και ό,τι άλλο ήταν απαραίτητο για τη χρήση του νερού. Ακόμη φαίνεται ότι υπήρχε πρόγραμμα με ασκήσεις γυμναστικής και γίνονταν μαλάξεις και επαλείψεις με λάδι του σώματος των ασθενών. Επίσης έπιναν τσάι από διάφορα βότανα αλλά και μείγματα θεραπευτικά διάφορα, τα οποία οπωσδήποτε είχαν θεραπευτική και κυρίως κατευναστική δραστηριότητα, γιατί όλα αυτά προηγούνταν της εγκοίμησης. Μάλιστα μερικές φορές ο άρρωστος γινόταν καλά πριν χρειαστεί να ακολουθήσει η υπόλοιπη διαδικασία.
Aφού λοιπόν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα ο άρρωστος και οι ιερείς, εξετάζοντας τα σπλάχνα των ζώων από ορισμένες θυσίες, αποφαίνονταν ότι ο θεός ενέκρινε τη συνέχιση της διαδικασίας, τότε προχωρούσαν παρακάτω. Ο ασθενής έπρεπε να θυσιάσει ένα ζώο και να κοιμηθεί το βράδυ πάνω στο δέρμα του. Η όλη διαδικασία με νηστείες, διαλογισμούς, καθάρσεις, σωστό προσανατολισμό και ψυχής και πνεύματος και ακόμη με συνοδό την πίστη του ασθενή και τις οδηγίες των ιερέων, οδηγούσε τη νύχτα σε ένα αποκαλυπτικό όνειρο. Με διάφορους τρόπους ο θεός, ο οποίος μπορεί και να εμφανιζόταν στο όνειρο του ασθενή, έδειχνε στον ασθενή τον τρόπο και το είδος θεραπείας που έπρεπε να ακολουθήσει. Το πρωί ο άρρωστος έλεγε το όνειρο στους ιερείς και αυτοί το αποκρυπτογραφούσαν. Κατόπιν έφευγε, αφού έκανε μια ευχαριστήρια προσφορά στο θεό. Εδώ ας παρατηρήσουμε ότι η όλη διαδικασία είναι σαμανικού χαρακτήρα. (*)


Οι περιπτώσεις θεραπείας φαίνεται ήταν πάμπολλες και γι' αυτό επί αιώνες τα ιερά άκμαζαν και χιλιάδες αφιερώματα πιστών υπήρχαν σ' αυτά. Συνήθως ήταν ομοιώματα των μελών του σώματος που θεραπεύτηκαν, κάτι που γίνεται και σήμερα στις εκκλησίες μπροστά στις θαυματουργές εικόνες. Στα ιερά αυτά θεραπευτήρια υπήρχαν ναοί του Ασκληπιού ή όποιας άλλης θεότητας ή ήρωα θεραπευτή ήταν αφιερωμένοι -διάφορα κτίσματα με μορφή ξενώνων, κρήνες, άλση, θέατρα, λουτρά και άλλα. Το εγκοιμητήριο ήταν ένα συγκεκριμένο κτίσμα μέσα στο οποίο γίνονταν οι εγκοιμήσεις των ασθενών. Σε κάθε ιερό βέβαια υπήρχαν κάποιες ιδιαιτερότητες. Έτσι στην Επίδαυρο, σύμφωνα με μία εκδοχή, ο άρρωστος οδηγούνταν σε ένα σπειροειδή, υπόγειο διάδρομο κάτω από τον περίφημο θόλο. Δεν είναι γνωστά αυτά τα οποία διαδραματίζονταν εκεί. Στο Τριφώνιο Άντρο ο ασθενής έπρεπε να περάσει μέσα από μία μικρή οπή στο βάθος του άντρου, κρατώντας προσφορές στα χέρια του. Λέγεται ότι μετά του ήταν πολύ δύσκολο να διηγηθεί την εμπειρία του. (5)
Όμως παρά τις ιδιαιτερότητες, παντού όπου υπήρχαν ιερά θεραπείας με εγκοίμηση ο άξονας ήταν ίδιος: ύπνος με στόχο ένα αποκαλυπτικό όνειρο. Ο ύπνος λοιπόν και το όνειρο ήταν το μέσον για τη θεραπεία. Να έχουμε όμως υπόψη ότι πολλές φορές στα αρχαία μυστήρια ο ύπνος ήταν μέσα στο τυπικό και αποτελούσε ένα είδος συμβολικού θανάτου προσωρινού, κατά τη διάρκεια του οποίου ο μυούμενος περνούσε σημαντικές εμπειρίες και μετά επέστρεφε ανανεωμένος, ξαναγεννημένος. (6) Μάλιστα ο μυητικός ύπνος λάβαινε χώρα δίπλα σε πηγές, ποτάμια και γενικά τρεχούμενα νερά, κάτι που το συναντούμε και στα εγκοιμητήρια. Οι εγκοιμήσεις λοιπόν δεν ήταν κάτι τυχαίο, αλλά ένα τμήμα της μυστηριακής γνώσης που χρησιμοποιούνταν προς όφελος του λαού, ο οποίος ενδιαφερόταν να γίνει καλά από τις αρρώστιες.


Έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι μυστηριακές γνώσεις -και εδώ συγκεκριμένα όσες είχαν σχέση με την απόκρυφη τότε επιστήμη της Θεραπευτικής- δεν ήταν τόσο αποκομμένες από τον απλό κόσμο, αλλά ήταν στη διάθεση όσων ζητούσαν θεραπεία. Για όσους ήθελαν να προχωρήσουν πιο πέρα, πίσω από τα κατά τόπους ιερά υπήρχαν τα Μυστήρια, τα οποία πρόσφεραν σ' έναν πυρήνα ανθρώπων τη δυνατότητα της Μύησης, δηλαδή του περάσματος σ' ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης, όπως αυτό στο οποίο είχαν φτάσει οι μεγάλοι φιλόσοφοι, τραγικοί ποιητές, πολιτικοί και άλλοι σημαντικοί άνθρωποι της προκλασσικής και κλασσικής αρχαιότητας. Η εγκοίμηση λοιπόν ήταν ένας "μυητικός" τρόπος θεραπείας (7) που εφαρμοζόταν με επιτυχία στα αρχαία θεραπευτήρια, όταν ακόμη η άσκηση της θεραπείας ήταν ιερό λειτούργημα και όχι κερδοφόρο επάγγελμα όπως είναι σήμερα.


Σημειώσεις
(2) Ομήρου "Οδύσσεια" Τ 560-565
(3) Βλέπε Πλάτωνος "Πολιτεία", Κεφ. Θ 571 d,e
(4) Κατά Λουκάν 17,19
(5) Μια τέτοια εμπειρία αφηγείται ο Πλούταρχος στο βιβλίο του "Περί του
Σωκράτους δαιμονίου". Είναι ο περίφημος μύθος του Τιμάρχου.
(6) Βλέπε Παναγή Λεκατσά "Φαιακία" (οι δύο ύπνοι του Οδυσσέα, σελ. 88)
* Βλέπε Μιρσέα Ελιάντ "Σαμανισμός" Εκδ. Χατζηνικολή
(7) Βλέπε Walter Burket "Αρχαίες Ελληνικές Θρησκείες" Εκδ. Καρδαμίτσα
** (Το ότι είχαν σχέση με τα μυστήρια οι θεραπείες αυτές το δείχνει ακόμη η θυσία προς τιμήν του Ασκληπιού στην Επίδαυρο, κάτι που γινόταν και στα Μυστήρια της Ελευσίνας: ο υποψήφιος μύστης θυσίαζε ένα χοιρίδιο, σύμβολο της ακάθαρτης γήινης προσωπικότητας την οποία έπρεπε να ξεπεράσει.)
Μ. Κ


Το παρόν άρθρο προέρχεται από τον ιστότοπο του www.esoterica.gr Joomla SEF URLs by Artio

Λαίδη Μόνταγκιου

21 Αυγούστου 1762 πέθανε: Λαίδη Μαίρη Μόνταγκιου Αγγλίδα συγγραφέας

Η Λαίδη Μόνταγκιου (Lady Mary Wortley Montagu, 15 Μαΐου 1689 - 21 Αυγούστου 1762) ήταν Αγγλίδα αριστοκράτισσα και λόγια.
Βιογραφία

Μορφώθηκε κατ’ οίκον και έμαθε, μεταξύ των άλλων, Γαλλικά, Ιταλικά και Λατινικά. Στο σπίτι της σύχναζαν λόγιοι άνδρες, οι οποίοι προφανώς επηρέασαν το πνεύμα της.

Το 1712 παντρεύτηκε, παρά την θέληση των γονέων της, τον Έντουαρντ Μόνταγκιου, αριστοκρατικής επίσης καταγωγής, δικηγόρο και μέλος του Κοινοβουλίου.

Στις αρχές του 1715 η Λαίδη Μαίρη, όπως επεκράτησε ν’ αποκαλείται, άρχισε πολυάσχολη κοσμική ζωή : έδινε δεξιώσεις κάθε Δευτέρα, παρακολουθούσε ανελλιπώς το θέατρο και την όπερα και σύχναζε στην βασιλική αυλή. Καλλιεργούσε σχέσεις με ποιητές και δύο σατιρικά ποιήματά της τής χάρισαν την φήμη του θηλυκού Πόουπ. Ο οποίος Πόουπ, παρά τον μισογυνισμό του και την αξιοθρήνητη σωματική του κατάσταση, άρχισε να ερωτοτροπεί μαζί της, κυρίως δι’ αλληλογραφίας.

Τον Δεκέμβριο του 1715 η Μαίρη προσεβλήθη από ευλογιά. «Μόνο τα ζωηρά, μαύρα μάτια της διατήρησαν την ομορφιά τους». Τον επόμενο χρόνο ο άντρας της διορίστηκε έκτακτος πρέσβης στην Υψηλή Πύλη. Η Μαίρη τον συνόδευσε ενθουσιασμένη, διέσχισαν την Ευρώπη κι έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη τον Μάιο του 1717.

Έμαθε αρκετά καλά τα Τουρκικά ώστε να διαβάζει τουρκική ποίηση και επισκεπτόταν τακτικά τα χαρέμια. Παρατήρησε ότι οι Τούρκοι εμβολιάζονταν με επιτυχία κατά της ευλογιάς και υπήρξε πρωτοπόρος της διάδοσης του εμβολιασμού, αρχίζοντας από τον γιο και την κόρη της. Επέστρεψε στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1718.

Ο Πόουπ δέχθηκε με ενθουσιασμό την επιστροφή της αλλά το 1722 οι σχέσεις τους είχαν οικτρή κατάληξη και ο ποιητής εξαπέλυσε κι εναντίον της τους φαρμακερούς του στίχους.

Ζούσε ουσιαστικά χωρισμένη από τον άντρα της όταν το 1736 άρχισε ένα απελπισμένο ειδύλλιο με τον Ιταλό Φραντσέσκο Αλγκαρόττι, εικοσιτρία χρόνια νεώτερό της. Το 1739 πήγε στην Ιταλία για να τον συναντήσει, πέρασαν δυο χρόνια ώσπου να συμβεί αυτό, και ο δεσμός είχε τελικά την αναμενόμενη θλιβερή κατάληξη. Η λαίδη Μαίρη έμεινε εικοσιένα χρόνια στην Ιταλία περιφερόμενη από την μια πόλη στην άλλη και δημιουργώντας τις χειρότερες εντυπώσεις. Επέστρεψε στην Αγγλία το 1762 και την ίδια χρονιά πέθανε.

Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν όσο ζούσε σε ανθολογίες και εφημερίδες. Το έργο στο οποίο οφείλει την φήμη της και που εκδόθηκε μεταθανάτια, ήταν οι επιστολές που έγραψε κατά το ταξίδι της στην Κωνσταντινούπολη. Σ’ αυτές η λαίδη Μαίρη, που ως γυναίκα μπορούσε να συχνάζει στα χαρέμια και στα γυναικεία λουτρά, χαλιναγώγησε την καλπάζουσα φαντασία των ανδρών ταξιδιωτών, που έγραφαν χωρίς να έχουν ιδίαν αντίληψιν για σκηνές στις οποίες πολύ θα ήθελαν να παρευρίσκονται.

Οι επιστολές της ενθουσίασαν πολλούς διανοουμένους της εποχής της και ο Βολταίρος τις έκρινε ανώτερες από αυτές της Μαντάμ ντε Σεβινιέ.

Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά

 


Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά

Uncle Tom's Cabin

Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά, (πρωτότυπος τίτλος στα αγγλικά: Uncle Tom's Cabin or, Life Among the Lowly) είναι βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέως Χάριετ Μπίτσερ Στόου (Harriet Beecher Stowe). Εκδόθηκε στις 20 Μαρτίου του 1852 και είχε σημαντικό αντίκτυπο στην συμπεριφορά απέναντι στους Αφροαμερικανούς και τη δουλεία στις ΗΠΑ. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση το μυθιστόρημα αυτό ενέτεινε τη διαμάχη μεταξύ Αμερικανικού Βορρά και Νότου, η οποία οδήγησε στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο.

Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά ήταν το πιο δημοφιλές σε πωλήσεις μυθιστόρημα του 19ου αιώνα (και το δεύτερο πιο δημοφιλές βιβλίο εκείνου του αιώνα μετά τη Βίβλο) και θεωρείται πως συνδαύλισε το αποσχιστικό κίνημα της δεκαετίας του 1850. Το πρώτο χρόνο της κυκλοφορίας του πουλήθηκαν 300.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ. Ο αντίκτυπος του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλος, ώστε όταν ο Αβραάμ Λίνκολν συνάντησε τη συγγραφέα στην αρχή του Αμερικανικού Εμφυλίου, λέγεται πως της είπε: "Ώστε αυτή είναι η μικρή κυρία που έκανε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο".
Το έργο διαδραματίζεται στα μέσα του 19ου αιώνα, λίγα μόνο χρόνια πριν από την απελευθέρωση των Μαύρων της Αμερικής, που προκάλεσε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις Πολιτείες του Βορρά και του Νότου.

Σε μια φυτεία στην Πολιτεία του Κεντάκυ, ζούσε ένας νέγρος δούλος ο Μπαρμπα-Θωμάς, όπως τον φώναζαν όλοι. Ήταν πολύ καλός, ικανός, έξυπνος και τίμιος και τα αφεντικά του τον αγαπούσαν πολύ. Όμως ο ιδιοκτήτης της φυτείας, ο κ. Σέλμπυ, είχε χρέη. Για να ανταπεξέλθει ήταν υποχρεωμένος να πουλήσει μερικούς από τους δούλους του στον δουλέμπορο Χάλεϋ, έναν τύπο κακό και απάνθρωπο, που πίστευε ότι οι Μαύροι είναι ==εμπορεύσιμα== ζώα.

Ο Χάλεϋ διαλέγει τον Μπαρμπα-Θωμά και τον Χάρη, το μικρό αγοράκι μίας μαύρης, της Ελίζας. Με βαριά καρδιά, ο κ. Σέλμπυ παίρνει τα χρήματα που προσφέρει ο δουλέμπορος και υπογράφονται τα χαρτιά. Αλλά ο Σέλμπυ έχει σκοπό, μόλις εξοικονομήσει λεφτά να αγοράσει ξανά τον Μπαρμπα-Θωμά. Το ίδιο βράδυ, η Ελίζα τρέχει στην καλύβα που μένει ο Θωμάς με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Τον πληροφορεί ότι ο κύριός του τούς πούλησε σε δουλέμπορο και τον συμβουλεύει να φύγει μαζί της. Μα ο Θωμάς αρνείται καθώς δεν μπορεί να προδώσει την εμπιστοσύνη του αφέντη του.

Η Ελίζα φεύγει με το παιδί της. Καθώς είναι και οι δύο ανοιχτόχρωμοι σκέφτεται ότι ίσως τα καταφέρει να φτάσει σε Πολιτεία που δεν ισχύει το καθεστώς της δουλείας. Ο δουλέμπορος πληροφορείται την απόδραση και αρχίζει μία δραματική καταδίωξη. Στο μεταξύ, ο Χάλεϋ αλυσοδένει τον Θωμά, τον επιβιβάζει σε ποταμόπλοιο και τον πηγαίνει στη Νέα Ορλεάνη για να τον πουλήσει σε σκλαβοπάζαρο.

Με το ίδιο πλοίο ταξιδεύει ο κ. Σαιν-Κλαιρ με τη μικρή κόρη του Εύα. Ο Θωμάς σώζει την μικρή όταν σε μια στιγμή έπεσε από το ποταμόπλοιο και κινδύνευε να πνιγεί. Ο Σαιν-Κλαιρ σε ένδειξη ευγνωμοσύνης αγοράζει τον Θωμά από τον δουλέμπορο.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η καταδίωξη της Ελίζας από τους ανθρώπους του Χάλεϋ συνεχίζεται. Μόνο που η Ελίζα στέκεται τελικά τυχερή. Την φιλοξενούν σ' ένα σπίτι που ο ιδιοκτήτης του είναι εναντίον της δουλείας. Γίνεται μάχη ανάμεσα στους δουλέμπορους και τους προστάτες της Ελίζας και στο τέλος η φτωχή μαύρη σώζεται και κερδίζει την πολυπόθητη ελευθερία.

Αντιθέτως ο Θωμάς στέκεται άτυχος καθώς ένα απροσδόκητο γεγονός στο αρχοντικό του Σαιν-Κλαιρ και μία σειρά από ατυχήματα ρίχνουν τον Θωμά στα χέρια ενός σκληρού και ρατσιστή αφέντη, ο οποίος αργότερα θα τον χτυπήσει μέχρι θανάτου.
Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά πρωτοεμφανίστηκε ως σειρά σε 40 εβδομαδιαίες συνέχειες στο περιοδικό Εθνική Εποχή, ένα περιοδικό κατά της δουλείας, και ξεκίνησε με το τεύχος της 5ης Ιουνίου του 1851. Εξαιτίας της δημοτικότητας της σειράς, ο εκδότης Τζον Jewett πρότεινε στη συγγραφέα τη μετατροπή της σειράς σε βιβλίο. Αν και η Στόου είχε επιφυλάξεις σχετικά με το αν κάποιος θα διάβαζε την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά σε μορφή βιβλίου, τελικά συναίνεσε στην πρόταση.
Ολοσέλιδη εικονογράφηση από τον Billings Hammatt για την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά (πρώτη έκδοση: Boston: John P. Jewett and Company, 1852). Η γκραβούρα δείχνει την Ελίζα να λέει στον Μπαρμπα-Θωμά ότι έχει πωληθεί και τρέχει μακριά για να σώσει το παιδί της.

Πεπεισμένος ότι το βιβλίο θα γίνει δημοφιλές, ο εκδότης πήρε την ασυνήθιστη (για την εποχή) απόφαση να προσθέσει έξι ολοσέλιδες γκραβούρες του Hammatt Billings στην πρώτη εκτύπωση[1] Εκδόθηκε σε μορφή βιβλίου στις 20 Μαρτίου 1852, και σχεδόν αμέσως εξαντλήθηκε. Ορισμένες άλλες εκδόσεις τυπώθηκαν σύντομα (όπως η πολυτελής έκδοση του 1853, η οποία διαθέτει 117 γκραβούρες του Billings)[2]

Κατά το πρώτο έτος δημοσίευσης, πουλήθηκαν 300.000 αντίτυπα του βιβλίου. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε όλες τις κύριες γλώσσες του κόσμου, και τελικά έγινε το δεύτερο καλύτερο σε πωλήσεις βιβλίο μετά την Αγία Γραφή. [3] Ορισμένες από τις αρχικές του εκδόσεις είχαν εισαγωγή από τον James Sherman, έναν υπουργό Θρησκευμάτων στο Λονδίνο γνωστό για τις απόψεις του περι κατάργησης της δουλείας.

Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά "πούλησε" εξίσου καλά και στη Μεγάλη Βρετανία, με την πρώτη έκδοση του Λονδίνου να εμφανίζεται το Μάιο του 1852 και να ανέρχεται σε 200.000 αντίτυπα. [4] Σε λίγα χρόνια πάνω από 1,5 εκατ. αντίγραφα του βιβλίου κυκλοφόρησαν στη Μεγάλη Βρετανία, αν και οι περισσότερες από αυτές ήταν πειρατικά αντίτυπα (όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE