Λαίδη Μόνταγκιου

21 Αυγούστου 1762 πέθανε: Λαίδη Μαίρη Μόνταγκιου Αγγλίδα συγγραφέας

Η Λαίδη Μόνταγκιου (Lady Mary Wortley Montagu, 15 Μαΐου 1689 - 21 Αυγούστου 1762) ήταν Αγγλίδα αριστοκράτισσα και λόγια.
Βιογραφία

Μορφώθηκε κατ’ οίκον και έμαθε, μεταξύ των άλλων, Γαλλικά, Ιταλικά και Λατινικά. Στο σπίτι της σύχναζαν λόγιοι άνδρες, οι οποίοι προφανώς επηρέασαν το πνεύμα της.

Το 1712 παντρεύτηκε, παρά την θέληση των γονέων της, τον Έντουαρντ Μόνταγκιου, αριστοκρατικής επίσης καταγωγής, δικηγόρο και μέλος του Κοινοβουλίου.

Στις αρχές του 1715 η Λαίδη Μαίρη, όπως επεκράτησε ν’ αποκαλείται, άρχισε πολυάσχολη κοσμική ζωή : έδινε δεξιώσεις κάθε Δευτέρα, παρακολουθούσε ανελλιπώς το θέατρο και την όπερα και σύχναζε στην βασιλική αυλή. Καλλιεργούσε σχέσεις με ποιητές και δύο σατιρικά ποιήματά της τής χάρισαν την φήμη του θηλυκού Πόουπ. Ο οποίος Πόουπ, παρά τον μισογυνισμό του και την αξιοθρήνητη σωματική του κατάσταση, άρχισε να ερωτοτροπεί μαζί της, κυρίως δι’ αλληλογραφίας.

Τον Δεκέμβριο του 1715 η Μαίρη προσεβλήθη από ευλογιά. «Μόνο τα ζωηρά, μαύρα μάτια της διατήρησαν την ομορφιά τους». Τον επόμενο χρόνο ο άντρας της διορίστηκε έκτακτος πρέσβης στην Υψηλή Πύλη. Η Μαίρη τον συνόδευσε ενθουσιασμένη, διέσχισαν την Ευρώπη κι έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη τον Μάιο του 1717.

Έμαθε αρκετά καλά τα Τουρκικά ώστε να διαβάζει τουρκική ποίηση και επισκεπτόταν τακτικά τα χαρέμια. Παρατήρησε ότι οι Τούρκοι εμβολιάζονταν με επιτυχία κατά της ευλογιάς και υπήρξε πρωτοπόρος της διάδοσης του εμβολιασμού, αρχίζοντας από τον γιο και την κόρη της. Επέστρεψε στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1718.

Ο Πόουπ δέχθηκε με ενθουσιασμό την επιστροφή της αλλά το 1722 οι σχέσεις τους είχαν οικτρή κατάληξη και ο ποιητής εξαπέλυσε κι εναντίον της τους φαρμακερούς του στίχους.

Ζούσε ουσιαστικά χωρισμένη από τον άντρα της όταν το 1736 άρχισε ένα απελπισμένο ειδύλλιο με τον Ιταλό Φραντσέσκο Αλγκαρόττι, εικοσιτρία χρόνια νεώτερό της. Το 1739 πήγε στην Ιταλία για να τον συναντήσει, πέρασαν δυο χρόνια ώσπου να συμβεί αυτό, και ο δεσμός είχε τελικά την αναμενόμενη θλιβερή κατάληξη. Η λαίδη Μαίρη έμεινε εικοσιένα χρόνια στην Ιταλία περιφερόμενη από την μια πόλη στην άλλη και δημιουργώντας τις χειρότερες εντυπώσεις. Επέστρεψε στην Αγγλία το 1762 και την ίδια χρονιά πέθανε.

Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν όσο ζούσε σε ανθολογίες και εφημερίδες. Το έργο στο οποίο οφείλει την φήμη της και που εκδόθηκε μεταθανάτια, ήταν οι επιστολές που έγραψε κατά το ταξίδι της στην Κωνσταντινούπολη. Σ’ αυτές η λαίδη Μαίρη, που ως γυναίκα μπορούσε να συχνάζει στα χαρέμια και στα γυναικεία λουτρά, χαλιναγώγησε την καλπάζουσα φαντασία των ανδρών ταξιδιωτών, που έγραφαν χωρίς να έχουν ιδίαν αντίληψιν για σκηνές στις οποίες πολύ θα ήθελαν να παρευρίσκονται.

Οι επιστολές της ενθουσίασαν πολλούς διανοουμένους της εποχής της και ο Βολταίρος τις έκρινε ανώτερες από αυτές της Μαντάμ ντε Σεβινιέ.

Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά

 


Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά

Uncle Tom's Cabin

Η καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά, (πρωτότυπος τίτλος στα αγγλικά: Uncle Tom's Cabin or, Life Among the Lowly) είναι βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέως Χάριετ Μπίτσερ Στόου (Harriet Beecher Stowe). Εκδόθηκε στις 20 Μαρτίου του 1852 και είχε σημαντικό αντίκτυπο στην συμπεριφορά απέναντι στους Αφροαμερικανούς και τη δουλεία στις ΗΠΑ. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση το μυθιστόρημα αυτό ενέτεινε τη διαμάχη μεταξύ Αμερικανικού Βορρά και Νότου, η οποία οδήγησε στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο.

Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά ήταν το πιο δημοφιλές σε πωλήσεις μυθιστόρημα του 19ου αιώνα (και το δεύτερο πιο δημοφιλές βιβλίο εκείνου του αιώνα μετά τη Βίβλο) και θεωρείται πως συνδαύλισε το αποσχιστικό κίνημα της δεκαετίας του 1850. Το πρώτο χρόνο της κυκλοφορίας του πουλήθηκαν 300.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ. Ο αντίκτυπος του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλος, ώστε όταν ο Αβραάμ Λίνκολν συνάντησε τη συγγραφέα στην αρχή του Αμερικανικού Εμφυλίου, λέγεται πως της είπε: "Ώστε αυτή είναι η μικρή κυρία που έκανε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο".
Το έργο διαδραματίζεται στα μέσα του 19ου αιώνα, λίγα μόνο χρόνια πριν από την απελευθέρωση των Μαύρων της Αμερικής, που προκάλεσε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις Πολιτείες του Βορρά και του Νότου.

Σε μια φυτεία στην Πολιτεία του Κεντάκυ, ζούσε ένας νέγρος δούλος ο Μπαρμπα-Θωμάς, όπως τον φώναζαν όλοι. Ήταν πολύ καλός, ικανός, έξυπνος και τίμιος και τα αφεντικά του τον αγαπούσαν πολύ. Όμως ο ιδιοκτήτης της φυτείας, ο κ. Σέλμπυ, είχε χρέη. Για να ανταπεξέλθει ήταν υποχρεωμένος να πουλήσει μερικούς από τους δούλους του στον δουλέμπορο Χάλεϋ, έναν τύπο κακό και απάνθρωπο, που πίστευε ότι οι Μαύροι είναι ==εμπορεύσιμα== ζώα.

Ο Χάλεϋ διαλέγει τον Μπαρμπα-Θωμά και τον Χάρη, το μικρό αγοράκι μίας μαύρης, της Ελίζας. Με βαριά καρδιά, ο κ. Σέλμπυ παίρνει τα χρήματα που προσφέρει ο δουλέμπορος και υπογράφονται τα χαρτιά. Αλλά ο Σέλμπυ έχει σκοπό, μόλις εξοικονομήσει λεφτά να αγοράσει ξανά τον Μπαρμπα-Θωμά. Το ίδιο βράδυ, η Ελίζα τρέχει στην καλύβα που μένει ο Θωμάς με τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Τον πληροφορεί ότι ο κύριός του τούς πούλησε σε δουλέμπορο και τον συμβουλεύει να φύγει μαζί της. Μα ο Θωμάς αρνείται καθώς δεν μπορεί να προδώσει την εμπιστοσύνη του αφέντη του.

Η Ελίζα φεύγει με το παιδί της. Καθώς είναι και οι δύο ανοιχτόχρωμοι σκέφτεται ότι ίσως τα καταφέρει να φτάσει σε Πολιτεία που δεν ισχύει το καθεστώς της δουλείας. Ο δουλέμπορος πληροφορείται την απόδραση και αρχίζει μία δραματική καταδίωξη. Στο μεταξύ, ο Χάλεϋ αλυσοδένει τον Θωμά, τον επιβιβάζει σε ποταμόπλοιο και τον πηγαίνει στη Νέα Ορλεάνη για να τον πουλήσει σε σκλαβοπάζαρο.

Με το ίδιο πλοίο ταξιδεύει ο κ. Σαιν-Κλαιρ με τη μικρή κόρη του Εύα. Ο Θωμάς σώζει την μικρή όταν σε μια στιγμή έπεσε από το ποταμόπλοιο και κινδύνευε να πνιγεί. Ο Σαιν-Κλαιρ σε ένδειξη ευγνωμοσύνης αγοράζει τον Θωμά από τον δουλέμπορο.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η καταδίωξη της Ελίζας από τους ανθρώπους του Χάλεϋ συνεχίζεται. Μόνο που η Ελίζα στέκεται τελικά τυχερή. Την φιλοξενούν σ' ένα σπίτι που ο ιδιοκτήτης του είναι εναντίον της δουλείας. Γίνεται μάχη ανάμεσα στους δουλέμπορους και τους προστάτες της Ελίζας και στο τέλος η φτωχή μαύρη σώζεται και κερδίζει την πολυπόθητη ελευθερία.

Αντιθέτως ο Θωμάς στέκεται άτυχος καθώς ένα απροσδόκητο γεγονός στο αρχοντικό του Σαιν-Κλαιρ και μία σειρά από ατυχήματα ρίχνουν τον Θωμά στα χέρια ενός σκληρού και ρατσιστή αφέντη, ο οποίος αργότερα θα τον χτυπήσει μέχρι θανάτου.
Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά πρωτοεμφανίστηκε ως σειρά σε 40 εβδομαδιαίες συνέχειες στο περιοδικό Εθνική Εποχή, ένα περιοδικό κατά της δουλείας, και ξεκίνησε με το τεύχος της 5ης Ιουνίου του 1851. Εξαιτίας της δημοτικότητας της σειράς, ο εκδότης Τζον Jewett πρότεινε στη συγγραφέα τη μετατροπή της σειράς σε βιβλίο. Αν και η Στόου είχε επιφυλάξεις σχετικά με το αν κάποιος θα διάβαζε την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά σε μορφή βιβλίου, τελικά συναίνεσε στην πρόταση.
Ολοσέλιδη εικονογράφηση από τον Billings Hammatt για την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά (πρώτη έκδοση: Boston: John P. Jewett and Company, 1852). Η γκραβούρα δείχνει την Ελίζα να λέει στον Μπαρμπα-Θωμά ότι έχει πωληθεί και τρέχει μακριά για να σώσει το παιδί της.

Πεπεισμένος ότι το βιβλίο θα γίνει δημοφιλές, ο εκδότης πήρε την ασυνήθιστη (για την εποχή) απόφαση να προσθέσει έξι ολοσέλιδες γκραβούρες του Hammatt Billings στην πρώτη εκτύπωση[1] Εκδόθηκε σε μορφή βιβλίου στις 20 Μαρτίου 1852, και σχεδόν αμέσως εξαντλήθηκε. Ορισμένες άλλες εκδόσεις τυπώθηκαν σύντομα (όπως η πολυτελής έκδοση του 1853, η οποία διαθέτει 117 γκραβούρες του Billings)[2]

Κατά το πρώτο έτος δημοσίευσης, πουλήθηκαν 300.000 αντίτυπα του βιβλίου. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε όλες τις κύριες γλώσσες του κόσμου, και τελικά έγινε το δεύτερο καλύτερο σε πωλήσεις βιβλίο μετά την Αγία Γραφή. [3] Ορισμένες από τις αρχικές του εκδόσεις είχαν εισαγωγή από τον James Sherman, έναν υπουργό Θρησκευμάτων στο Λονδίνο γνωστό για τις απόψεις του περι κατάργησης της δουλείας.

Η Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά "πούλησε" εξίσου καλά και στη Μεγάλη Βρετανία, με την πρώτη έκδοση του Λονδίνου να εμφανίζεται το Μάιο του 1852 και να ανέρχεται σε 200.000 αντίτυπα. [4] Σε λίγα χρόνια πάνω από 1,5 εκατ. αντίγραφα του βιβλίου κυκλοφόρησαν στη Μεγάλη Βρετανία, αν και οι περισσότερες από αυτές ήταν πειρατικά αντίτυπα (όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE

Μάρκος Μπότσαρης

 21 Αυγούστου 1823  πέθανε: Μάρκος Μπότσαρης Έλληνας αγωνιστής 

Ο Μάρκος Μπότσαρης (Σούλι Θεσπρωτίας, 1790 - Καρπενήσι Ευρυτανίας, 9 Αυγούστου 1823) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και καπετάνιος των Σουλιωτών. Για τις συνολικές του υπηρεσίες και τη μεγάλη συνεισφορά του στον αγώνα, μετά θάνατον έλαβε τιμητικά τον στρατιωτικό βαθμό του Στρατηγού.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Πρώτα χρόνια
• 2 Δράση του Μάρκου Μπότσαρη
  • 2.1 Δράση στην Ήπειρο (1820-1821)
  • 2.2 Μάχη του Πέτα και υπεράσπιση του Μεσολογγίου (1822)
  • 2.3 Μάχη στο Κεφαλόβρυσο, ο θάνατός του και η κηδεία του (1823)
• 3 Εθνικός ήρωας
• 4 Απόγονοι
• 5 Το ελληνο-αρβανίτικο λεξικό
• 6 Παραπομπές
• 7 Βιβλιογραφία
• 8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ἡ πυρπόλησις τοῦ ῥωμαϊκοῦ στόλου ἀπὸ τὸν Ἀρχιμήδη δὲν εἶναι θρύλος!

Ἡ πυρπόλησις τοῦ ῥωμαϊκοῦ στόλου ἀπὸ τὸν Ἀρχιμήδη δὲν εἶναι θρύλος!

«Ανήκει στη φαντασία του Λουκιανού η καύση των ρωμαϊκών πλοίων από τον Αρχιμήδη, κατά την πολιορκία των Συρακουσών το -212, με τη χρησιμοποίηση κοίλων κατόπτρων», αναφέρουν σε άρθρο τους οι φυσικοί του πανεπιστημίου του αγίου Φραγκίσκου Άλλαν Μιλς και Ρόμπερτ Κριφτ και προσπαθούν να τα στηρίξουν με το επιχείρημα ότι, ο Αρχιμήδης θα χρειάζονταν κάτοπτρο 420 τετραγωνικών μέτρων και απόσταση 50 μέτρων.

Αλλά κι αν ακόμη προκαλούσε ανάφλεξη, αυτή θα ήταν βραδύτατη και «θα μπορούσαν να τη σβήσουν τα πληρώματα των πλοίων μ’ έναν κουβά νερό»!
Είναι αλήθεια ότι η πυρπόληση του ρωμαϊκού στόλου από τον Αρχιμήδη με τη χρήση κατόπτρων – κατά τη διάρκεια της πολιορκίας των Συρακουσών- είναι μια ιστορία που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως “προϊόν φαντασίας”. Σύμφωνα με νέα μελέτη όμως, με τίτλο «Archimedes’ Cannons against the Roman Fleet», ο μεγάλος έλληνας μαθηματικός απέκρουσε τους ρωμαίους εισβολείς χρησιμοποιώντας κανόνια ατμού!Ο μηχανολόγος Cesare Rossi, από το Πανεπιστήμιο Federico II της Νάπολης, που συνέταξε την σχετική μελέτη, θεωρεί ότι η πυρπόληση του ρωμαϊκού στόλου από τον Αρχιμήδη είναι πέρα για πέρα αληθινή!

Τι αναφέρουν οι αρχαίες πηγές

Είναι γεγονός ότι η αντιμετώπιση των Ρωμαίων με κάτοπτρα είναι στην πραγματικότητα ένας θρύλος των μεσαιωνικών χρόνων. Από τις αρχαίες πηγές, ο φυσικός και φιλόσοφος Γαληνός αναφέρει μια συσκευή πυρπόλησης που χρησιμοποιήθηκε εναντίον του ρωμαϊκού στόλου, η λεπτομέρεια όμως με τα κάτοπτρα απουσιάζει, όπως και σε όλη την αρχαία γραμματεία.Αντίθετα, ο Πλούταρχος μιλάει για μια μακρόστενη μηχανή που ανάγκασε τους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν την πολιορκία των Συρακουσών, ενώ άλλοι συγγραφείς αναφέρουν ένα κανόνι ατμού σε σχέση με τον Αρχιμήδη. Μάλιστα, ο Leonardo da Vinci είχε σχεδιάσει ένα παρόμοιο κανόνι αναφέροντάς το ως επινόηση του μεγάλου αρχαίου μαθηματικού. Έτσι, είναι πολύ πιθανότερο τα κάτοπτρα του θρύλου να ήταν στην πραγματικότητα κανόνια ατμού.

Πώς λειτουργούσαν τα “κανόνια ατμού”
Η νέα μελέτη του Rossi, έρχεται τώρα να καθορίσει τη λειτουργία και τις δυνατοτήτες ενός κανονιού ατμού. Κατά πάσα πιθανότητα, λέει, το όπλο περιείχε μια δεξαμενή με νερό το οποίο θερμαινόταν και μετατρεπόταν τελικά σε ατμό και να δώσει ώθηση σε πήλινα σφαιρικά βλήματα τα οποία τελικά εκτοξεύονταν από την κάνη του.Κάθε βλήμα περιείχε το γνωστό, κυρίως από το Βυζάντιο, «ελληνικό πυρ» ή «υγρό πυρ» , μια μάζα από άγνωστα σε εμάς αλλά πάντως εύφλεκτα υλικά. Έτσι, η βολή προκαλούσε εκρήξεις και τελικά πυρπόληση των στόχων. Ο Rossi και η ομάδα του υπολόγισαν επίσης ότι ο ατμός που παραγόταν είχε τη δυνατότητα να στείλει ένα βλήμα βάρους 6 κιλών στο στόχο του με ταχύτητα 60 μ. ανά δευτερόλεπτο. Η ταχύτητα αυτή επέτρεπε επιτυχείς βολές σε στόχους σε απόσταση μέχρι και 150 μ.

Το πείραμα έλληνα μηχανικού για το “ηλιακό κάτοπτρο” του Αρχιμήδη
Πολλά χρόνια πριν την μελέτη του Rossi, το 1973, το σπουδαιότερο επιχείρημα ενάντια στις αμφισβητήσεις του Αρχιμήδη, έγινε στο Σκαραμαγκά, από τον έλληνα μηχανικό Ιωάννη Σακκά με τη βοήθεια του καθηγητή (μαθηματικού) Ε. Σταμάτη. Ενώπιον αντιπροσώπων ξένων και ελληνικών Μ.Μ.Ε, χρησιμοποιώντας 70 επίπεδα επίχαλκα κάτοπτρα διαστάσεων 1,70 επί 0,70 μ. έκαψαν από απόσταση 100 μέτρων ομοίωμα ρωμαϊκού πλοίου και ξύλινες βάρκες μέσα στη θάλασσα!

Πώς ήταν το κάτοπτρο του Αρχιμήδη
Ο Σακκάς αρχικά υπέθεσε ότι θα επρόκειτο για έναν μεγάλο κυρτό καθρέφτη. Λαμβάνοντας όμως υπ’ όψιν τα δεδομένα της τότε εποχής, όπως τεχνολογική αδυναμία παραγωγής ενός γυάλινου γιγαντιαίου καθρέφτη, αναθεωρεί. Εκτός αυτού, όπως κι ίδιος είπε, «θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι Ρωμαίοι δεν ήταν τυφλοί για να μείνουν άπραγοι αντικρίζοντας έναν τεράστιο καθρέφτη, τοποθετημένο στα τείχη της πόλης που πολιορκούσαν».
Η επόμενη σκέψη που έκανε, ήταν αρκετά…προχωρημένη. Υπέθεσε ότι ο Αρχιμήδης θα είχε προχωρήσει σε έναν πιο ευέλικτο τρόπο δημιουργίας ενός τεράστιου κατόπτρου, το οποίο θα απαρτίζονταν από άλλα μικρότερα. Δεδομένης της αδυναμίας που αναφέρθηκε πιο πάνω για μαζική παραγωγή γυάλινων κατόπτρων, ο Σακκάς προχώρησε στο συμπέρασμα, πως το περίφημο κάτοπτρο του Αρχιμήδη, απαρτίζονταν στην πραγματικότητα από τις ασπίδες των στρατιωτών που ήταν οχυρωμένοι στα τείχη, ή εν πάσι περιπτώσει από χάλκινα κάτοπτρα που κρατούσαν οι στρατιώτες.
Όπως είπε, «Ο Αρχιμήδης, πιθανότατα καθοδηγούσε την παράταξη των στρατιωτών, έτσι ώστε η συνολική τους διάταξη να δημιουργεί κάτοπτρα για να μπορούν να συγκεντρώσουν τις αχτίνες του ήλιου σε ένα σημείο και να τις μετατρέψουν σε δέσμη θερμότητας. Έτσι οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν, τουλάχιστον άμεσα, τι είναι αυτό που τους καίει».

Πείραμα με διεθνή αντίκτυπο!
Ο Σακκάς άρχισε να κατευθύνει τα κάτοπτρα, έτσι ώστε να έρθουν σε ιδανική θέση για την συγκέντρωση των αχτίνων. Στην αρχή, οι βοηθοί του αντιμετώπισαν πρόβλημα με την εστίαση των κατόπτρων. Έπειτα όμως από επίμονες προσπάθειες, ήρθε και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα: Το πλοιάριο άρχιζε να καπνίζει σε 2-3 δευτερόλεπτα μετά την επιτυχή εστίαση και γρήγορα τυλίχτηκε στις φλόγες.
Ο Σακκάς απαντώντας σε ερώτηση, είπε πως σίγουρα οι στρατιώτες υπό την καθοδήγηση του Αρχιμήδη, θα τα κατάφερναν πιο γρήγορα και εύκολα, καθώς είχαν και το συγκριτικό πλεονέκτημα του καλύτερου οπτικού πεδίου και καλύτερης οπτικής γωνίας. Η επιτυχία του πειράματος έγινε γνωστή στον επιστημονικό κόσμο και υπήρξαν πολλές δημοσιεύσεις στον ευρωπαϊκό και αμερικανικό τύπο, όπως στην εφημερίδα «Times», το περιοδικό «Time» κ.α., όπου εξυμνούνταν ο μεγάλος επιστήμονας Αρχιμήδης.
πηγη

Δημήτριος Καντεμίρης

21 Αυγούστου 1723  πέθανε: Δημήτριος Καντεμίρης Μολδαβός λόγιος

Ο Δημήτριος Καντεμίρ (Dimitrie Cantemir, 26 Οκτωβρίου 1673 - 21 Αυγούστου 1723) ήταν Μολδαβός στρατιωτικός, πολιτικός και λόγιος. Ήταν ηγεμόνας της Μολδαβίας, ειδήμονας της ελληνικής, λατινικής, αραβικής και ρωσικής γλώσσας. Διετέλεσε δύο φορές βοεβόδας της Μολδαβίας (1693 και 1710-11). Κατά την δεύτερη ηγεμονία του συντάχθηκε με τη Ρωσία κατά των Οθωμανών επικυρίαρχών του, αλλά η ήττα της Ρωσίας είχε ως αποτέλεσμα την οριστική έκπτωση της οικογενείας του και τον εφεξής διορισμό Ελλήνων Φαναριωτών ως ηγεμόνων. Είχε άριστη εκπαίδευση στη φιλοσοφία, την πολιτική τέχνη και την ιστορία. Έγραψε την ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξαίρετο βιβλίο που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Έγραψε επίσης χρονικό της Μολδαβίας. Ήταν επίσης γεωγράφος, μουσικοθεωρητικός, ουμανιστής και εγκυκλοπαιδιστής.
Συγκαταλέγεται μαζί με τον Σερμπάν Καντακουζηνό στους πρωτοπόρους των ρουμανικών γραμμάτων
Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφικά στοιχεία
2 Οικογένεια
3 Εργογραφία του
4 Μουσείο στην Κωνσταντινούπολη
5 Εκδόσεις των έργων του
6 Παραπομπές
7 Βιβλιογραφία
8 Πηγές
9 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

 

Ένα παιδί μετρούσε τ' άστρα

Ένα παιδί μετρούσε τ' άστρα

Κατερίνα Γκαράνη
Αυτή η χώρα είναι ένα παιδί. Οι νόμιμοι εκλεγμένοι κηδεμόνες αυτού του παιδιού το κλείνουν σε ντουλάπα για να το τρομοκρατήσουν, σβήνουν πάνω του αναμμένα τσιγάρα για να γλεντήσουν και το πασάρουν για τις όποιες ορέξεις σε φίλους και γνωστούς με πολύ φθηνό αντίτιμο. Ίσα για να βγει ο μήνας σε ποτά και γλέντια.
Συχνά πυκνά το «παρκάρουν» όχι σε όποιον βρουν, αλλά στους ψηφοφόρους κουμπάρους τους, που πάντα καλύπτουν τον βασανισμό γιατί παίρνουν κι αυτοί το εξτραδάκι βγάζοντας και την ανάλογη αρρώστια τους για όσο κρατάει η φύλαξη.
Αυτό το παιδί έχει αποδείξει ότι είναι μοναδικό και ότι η αντοχή του είναι εξωπραγματική. Οι εκτός παιχνιδιού αυτού του εξευτελισμού και βιασμού είναι οι γείτονες που ξέρουν τι γίνεται, βλέπουν τι διαπράττεται, ακούν τα ουρλιαχτά αλλά αποφεύγουν να εμπλακούν. Ο πρώτος λόγος είναι ο φόβος των αντιποίνων που θα δεχθούν από την πλειοψηφική συμμορία αν η αλήθεια μαθευτεί. Ο δεύτερος, και χειρότερος λόγος, είναι ότι έχουν συνηθίσει τόσο αυτό που συμβαίνει, που αν λείψει θα είναι σαν να έφυγε ένας τοίχος του σπιτιού τους. Και αμέτοχοι και συμμέτοχοι στο έγκλημα.
Οι πατούσες αυτού του παιδιού μοιάζουν με τα ξεραμένα χωράφια των κάμπων που κανένας δεν κάνει πια τον κόπο να γυρίσει τα χώματα για να έχουν οξυγόνο οι ρίζες του να απλωθούν. Τα πόδια του ίδιοι οι κίονες των Ναών που μόνο κομμένα και δοσμένα στα ενεχυροδανειστήρια του κόσμου θα έχουν πια αξία αφού σώμα, όταν θα λείψουν, δεν θα έχουν να κρατήσουν . Το μελανιασμένο κορμί του ένα Αιγαίο γεμάτο χαρακιές από τον σχεδιασμό νέων συνόρων. Διαβήτες και μύτες μολυβιών πάνω σε έναν ανθρώπινο χάρτη περιφέρονται για το πόσο θα πάρει ο γείτονας με το αζημίωτο υπέρ των κηδεμόνων και του συρφετού υποστήριξής τους. Τα χέρια του, οι οροσειρές που το προστάτευαν από χτυπήματα και θύελλες εισβολέων, έχουν αρχίσει να φλέγονται και δίνονται αντιπαροχή στους οικείους των νόμιμων κηδεμόνων που μία βίλα θέλουν με θέα και ας ανήκει το οικόπεδο αλλού. Τα δάκτυλα του, οι νέοι, που θα το έσωναν γδέρνοντας ακόμη και με τα νύχια τους τους βιαστές, έχουν γίνει χειρότεροι από τους θύτες. Αυτό που έμαθαν να κάνουν είναι να διπλώνουν κομματικά ψηφοδέλτια σε εκλογές του παραδόξου την ώρα που διαπράττεται ένας ομαδικός βιασμός, μόνο και μόνο για να σώσουν το τομάρι τους, ξεχνώντας ότι ένα δάκτυλο από μόνο του είναι άχρηστο για όλους. Οι νέοι είναι φτιαγμένοι να αλλάζουν τον κόσμο, αλλά σε αυτή την χώρα-παιδί μεταλλάχτηκαν υπέρ της βόλεψης. Ακόμα και η ελπίδα σε αυτό τον τόπο είναι τελικά πουλημένη.
Όσο για το κεφάλι του παιδιού, έχει γίνει μια μάζα από τα απανωτά γρονθοκοπήματα για να βγάλουν μέσα από το κρανίο του τους αγνώστους νεκρούς που τα δώσαν όλα υπερασπίζοντάς το και αυτό από πείσμα δεν λέει να τους λησμονήσει. Την γλώσσα την έχουν κόψει από καιρό για να μην μιλά γιατί όσο μιλούσε την ώρα του βασανισμού του καταλάβαιναν, αν και κτήνη, ότι είναι ένα τίποτα μπροστά σε έναν Λόγο που αρθρώνεται χωρίς να βαρβαρίζει. Τα μάτια του τα έχουν βγάλει για να μην τους κοιτά, γιατί όσο τους κοιτούσε έβλεπαν την ομορφιά που καθρέφτιζε την δική τους ασχήμια. Μόνο τα αφτιά του έχουν αφήσει όχι από λύπηση αλλά για μαρτύριο. Να ακούει να περνούν οι γείτονες γελώντας απ’ έξω πηγαίνοντας στις δουλειές τους, και να ξέρει ότι ούτε αυτή την φορά δε θα είναι τυχερό.
Αυτή η χώρα παιδί που δεν το μεγαλώσαμε εμείς αλλά αυτό εμάς, δεν έχει συνηθίσει τον πόνο και κάθε λεπτό ζει με την ίδια ένταση τον βασανισμό. Έχει πάψει να ελπίζει ότι κάποιος θα δώσει το θνητό τομάρι του για μία αθάνατη ιδέα. Ξέρει ότι αργά ή γρήγορα τα ζωντανά μα ακρωτηριασμένα μέλη του θα είναι σε γυάλινες προθήκες ως τρόπαιο καλοπληρωτών πελατών. Το μόνο που κάνει, την ώρα που περνάνε οι στρατιές των νηστικών χορτάτων από πάνω του και όλοι εμείς οι αθώοι-ένοχοι έξω από το μανταλωμένο παράθυρό του, είναι να ακούει μέσα στις βρισιές και τα χάχανα έναν Ύμνο που κάποτε, κάποιοι τού είχαν τραγουδήσει σηκώνοντάς το ψηλά. Πολύ ψηλά. Μέχρι τ' άστρα. 

http://simplemangreek.blogspot.com/2011/05/blog-post_18.html 

21/8 Αποστόλου Θαδδαίου,

 

η γέφυρα του γιόφυρου εδώ έγινε ...μπουγάδα...(φ.Μ.Κυμάκη)

Αποστόλου Θαδδαίου, Μαρτύρων Βάσσης και των τέκνων αυτής, Αλεξάνδρου του εν Ικονίω

eεικόνα Απ Θαδαίος  σχόλια Αγ. Βάσσα

 για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

21 Αυγούστου • Αποστόλου Θαδδαίου

 

σε παρτέρι του δρόμου (φ.Μ.Κυμάκη)

  21 Αυγούστου

• Αποστόλου Θαδδαίου

• Μαρτύρων Βάσσης και των τέκνων αυτής Αγαπίου, Θεογνίου καί Πιστού ( γ΄αι.)

• Αλεξάνδρου του εν Ικονίω 

eεικόνα Απ Θαδαίος  σχόλια Αγ. Βάσσα   Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

 

20 Αυγούστου 1950

20 Αυγούστου 1950 

Απαγωγή της Τασούλας Πετρακογεώργη έξω από κινηματογράφο στην Κρήτη, από αδερφό ενός βουλευτή, τον Κώστα Κεφαλογιάννη. Η απαγωγή προκαλεί κινητοποίηση του στρατού στη Μεγαλόνησο και η κρίση τερματίζεται με την παράδοση των δύο πρωταγωνιστών στη χωροφυλακή, στο χωριό Γαράζο την 1/9/1950, αφού πριν ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου. 
20 Αυγούστου 1950: Η απαγωγή της Τασούλας – Ένας έρωτας που παραλίγο να προκαλέσει εμφύλιο στην Κρήτη



Το καλοκαίρι του 1950 και πιο συγκεκριμένα στις 20 Αυγούστου 1950, η Κρήτη απειλείται με αιματοκύλισμα. Αφορμή μία. . . απαγωγή.

Ο Κώστας, αδελφός του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Μανόλη Κεφαλογιάννη, «κλέβει» στο Ηράκλειο την όμορφη Τασούλα, κόρη του βουλευτή των Φιλελευθέρων, Γιώργη Πετρακογιώργη, ενώ έβγαινε από τον κινηματογράφο «Οασις»

συνέχεια https://agonaskritis.gr/



Το καλοκαίρι του 1950, η Κρήτη απειλείται με αιματοκύλισμα. Αφορμή μία. . . απαγωγή. Ο Κώστας, αδελφός του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Μανόλη Κεφαλογιάννη, «κλέβει» στο Ηράκλειο την όμορφη Τασούλα, κόρη του βουλευτή των Φιλελευθέρων, Γιώργη Πετρακογιώργη. Πάνω από χίλιοι οπλοφόροι, οπαδοί του Πετρακογιώργη, ετοιμάζονται να επιτεθούν σε ισάριθμους οπλισμένους Ανωγειανούς, οπαδούς του Κεφαλογιάννη, για να πάρουν πίσω την Τασούλα. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ορατός. Ο απαγωγέας με την Τασούλα κρύβονται σε σπηλιές του Ψηλορείτη ενώ ο πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος, για να προλάβει το αιματοκύλισμα, κηρύσσει στην Κρήτη Στρατιωτικό Νόμο, επιβάλλει αυστηρή λογοκρισία στον Τύπο και αναστέλλει την ισχύ εννέα άρθρων του Συντάγματος. . . Πάνω από δύο χιλιάδες χωροφύλακες και στρατιώτες χτενίζουν τον Ψηλορείτη για να βρουν τον Κώστα και την Τασούλα, χωρίς αποτέλεσμα. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

συνέχεια

https://www.politeianet.gr/books/9789604222902-

Κωστής Παλαμάς 1928

 
 

 Κωστής Παλαμάς 1928

O διαλεχτος της αρνησης κι ακριβογιος της Πιστης..

Αφιερωμένο στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα για όσους προτιμούν
σε πύργους να είναι άρχοντες
σε έδρες καθημένοι
στις εντολές να υπακούν
αρκεί στο τέλος να αμειφθούν
την …έδρα τους να σώσουν

Από τους Μικρομεσαίους του Αισθήματος, τους ιδρυτές των ΑΧΡΗΣΤΩΝ στον Πολιτισμό

Ο Γκρεμιστής

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της vυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάvτα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης.
του μακρεμένου αγvαvτευτής, κι ο κλέφτης κι ο
απελάτης

και με το καριoφίλι μου και με τ’ απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Kάλλιo φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιo ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανoίχτε, τάφοι,

και, δυvαμίτη, βρόvτηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
παρά σε πύργους άρχοvτας και σε vαούς το Ψέμα.

Τωv πρωτογέvvητωv καιρών η πλάση με τ΄αγρίμια
ξαvάρχεται. Καλώς να ‘ρθει. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίvεται καvείς, και πάει κι όλο προσμέvει
το λόγο που δεν έρχετα, και μια vτροπή το δένει

Μα το τσεκούρι μοvαχά στο χέρι σαv κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ’ατσάλι
και vιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές v’ αvοίξω,
και μ’ ενα Ναι να τιναχτώ , μ’ ένα Όχι να βροvτήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε.
Γρικάω, βγαίvει από μέσα του μια προσταγή :

Γκρεμίστε !

/olympia.gr