21 Αυγούστου • Αποστόλου Θαδδαίου

 

σε παρτέρι του δρόμου (φ.Μ.Κυμάκη)

  21 Αυγούστου

• Αποστόλου Θαδδαίου

• Μαρτύρων Βάσσης και των τέκνων αυτής Αγαπίου, Θεογνίου καί Πιστού ( γ΄αι.)

• Αλεξάνδρου του εν Ικονίω 

eεικόνα Απ Θαδαίος  σχόλια Αγ. Βάσσα   Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

 

20 Αυγούστου 1950

20 Αυγούστου 1950 

Απαγωγή της Τασούλας Πετρακογεώργη έξω από κινηματογράφο στην Κρήτη, από αδερφό ενός βουλευτή, τον Κώστα Κεφαλογιάννη. Η απαγωγή προκαλεί κινητοποίηση του στρατού στη Μεγαλόνησο και η κρίση τερματίζεται με την παράδοση των δύο πρωταγωνιστών στη χωροφυλακή, στο χωριό Γαράζο την 1/9/1950, αφού πριν ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου. 
20 Αυγούστου 1950: Η απαγωγή της Τασούλας – Ένας έρωτας που παραλίγο να προκαλέσει εμφύλιο στην Κρήτη



Το καλοκαίρι του 1950 και πιο συγκεκριμένα στις 20 Αυγούστου 1950, η Κρήτη απειλείται με αιματοκύλισμα. Αφορμή μία. . . απαγωγή.

Ο Κώστας, αδελφός του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Μανόλη Κεφαλογιάννη, «κλέβει» στο Ηράκλειο την όμορφη Τασούλα, κόρη του βουλευτή των Φιλελευθέρων, Γιώργη Πετρακογιώργη, ενώ έβγαινε από τον κινηματογράφο «Οασις»

συνέχεια https://agonaskritis.gr/



Το καλοκαίρι του 1950, η Κρήτη απειλείται με αιματοκύλισμα. Αφορμή μία. . . απαγωγή. Ο Κώστας, αδελφός του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Μανόλη Κεφαλογιάννη, «κλέβει» στο Ηράκλειο την όμορφη Τασούλα, κόρη του βουλευτή των Φιλελευθέρων, Γιώργη Πετρακογιώργη. Πάνω από χίλιοι οπλοφόροι, οπαδοί του Πετρακογιώργη, ετοιμάζονται να επιτεθούν σε ισάριθμους οπλισμένους Ανωγειανούς, οπαδούς του Κεφαλογιάννη, για να πάρουν πίσω την Τασούλα. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ορατός. Ο απαγωγέας με την Τασούλα κρύβονται σε σπηλιές του Ψηλορείτη ενώ ο πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος, για να προλάβει το αιματοκύλισμα, κηρύσσει στην Κρήτη Στρατιωτικό Νόμο, επιβάλλει αυστηρή λογοκρισία στον Τύπο και αναστέλλει την ισχύ εννέα άρθρων του Συντάγματος. . . Πάνω από δύο χιλιάδες χωροφύλακες και στρατιώτες χτενίζουν τον Ψηλορείτη για να βρουν τον Κώστα και την Τασούλα, χωρίς αποτέλεσμα. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

συνέχεια

https://www.politeianet.gr/books/9789604222902-

Κωστής Παλαμάς 1928

 
 

 Κωστής Παλαμάς 1928

O διαλεχτος της αρνησης κι ακριβογιος της Πιστης..

Αφιερωμένο στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα για όσους προτιμούν
σε πύργους να είναι άρχοντες
σε έδρες καθημένοι
στις εντολές να υπακούν
αρκεί στο τέλος να αμειφθούν
την …έδρα τους να σώσουν

Από τους Μικρομεσαίους του Αισθήματος, τους ιδρυτές των ΑΧΡΗΣΤΩΝ στον Πολιτισμό

Ο Γκρεμιστής

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της vυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάvτα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης.
του μακρεμένου αγvαvτευτής, κι ο κλέφτης κι ο
απελάτης

και με το καριoφίλι μου και με τ’ απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Kάλλιo φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιo ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανoίχτε, τάφοι,

και, δυvαμίτη, βρόvτηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
παρά σε πύργους άρχοvτας και σε vαούς το Ψέμα.

Τωv πρωτογέvvητωv καιρών η πλάση με τ΄αγρίμια
ξαvάρχεται. Καλώς να ‘ρθει. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίvεται καvείς, και πάει κι όλο προσμέvει
το λόγο που δεν έρχετα, και μια vτροπή το δένει

Μα το τσεκούρι μοvαχά στο χέρι σαv κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ’ατσάλι
και vιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές v’ αvοίξω,
και μ’ ενα Ναι να τιναχτώ , μ’ ένα Όχι να βροvτήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε.
Γρικάω, βγαίvει από μέσα του μια προσταγή :

Γκρεμίστε !

/olympia.gr

Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ

Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ

 

20 Αυγούστου 636 : Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ: οι αραβικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ αναλαμβάνουν τον έλεγχο της Συρίας και της Παλαιστίνης μακριά από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Μάχη που διεξήχθη από τις 15 έως τις 20 Αυγούστου του 636 στο υψίπεδο του ποταμού Ιερομύακα (Γιαρμούκ), ή Ιερμουχθά (κατά τον βυζαντινό ιστορικό Θεοφάνη), παραπόταμου του Ιορδάνη, στη Συρία, ανάμεσα στα Βυζαντινά στρατεύματα του Αυτοκράτορα Ηράκλειου και τα αραβικά στρατεύματα του χαλίφη Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ.

Οι πολεμικές δυνάμεις των Βυζαντινών αριθμούσαν -μαζί με τους συμμάχους- περίπου 40.000 άνδρες με αρχιστράτηγο τους, τον βασιλιά της Αρμενίας, Βαχάν. Οι Άραβες, με αρχιστράτηγο των Αμπού Ουμπάιντα ιμπν αλ-Τζάρραχ, αλλά διοικητή της συγκεκριμένης μάχης τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ, αριθμούσαν και εκείνοι 40.000 άντρες.

Η μάχη διήρκεσε έξι ολόκληρες ημέρες και το αποτέλεσμα ήταν η ξεκάθαρη νίκη των Αράβων.

Ο Μεγαλύτερος Θησαυρός του Κόσμου

παλαιότερη ανάρτηση

Ο Μεγαλύτερος Θησαυρός του Κόσμου

«Αυτά που έχουν πραγματική αξία στη ζωή δεν αγοράζονται, προσφέρονται από καρδιά σε καρδιά» Τρεις φίλοι βρήκαν έναν σπάνιο χάρτη για το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου. Ο Σπίθας ετοιμάζεται για την περιπέτεια. Η Χρύσα φοβάται. Η Δροσιά, αμφιβάλλει για το αν τελικά υπάρχει θησαυρός. “Ο θησαυρός είναι αλλού!” λέει το αλλόκοτο πλάσμα, που παρουσιάζεται, για να τους καθοδηγήσει. “Ο καθένας σας πρέπει να φτάσει εκεί μέσα από το δρόμο που του ταιριάζει!” Τους δίνει κι από ένα ρητό που αν το ακολουθήσουν θα φτάσουν στον στόχο τους. «Πάντα να βοηθάς, ποτέ να μη βλάπτεις» «Όλους πάντα ν’ αγαπάς και το φόβο να πετάς» «Η αγάπη δίνει και συγχωρεί, ο εγωισμός παίρνει και λησμονεί». Έτσι η περιπέτεια ξεκινά! Το κυνήγι του θησαυρού είναι γεμάτο διασκέδαση, δράση κι ανατροπές. Συναντάνε απίθανα πλάσματα μέσα σε ένα δάσος γεμάτο ζωή. Δέντρα, ζώα, πουλιά, γίγαντες και ξωτικά γίνονται αφορμή να αναμετρηθούν… με τον εαυτό τους! Μόνος τους αντίπαλος ο ύπουλος Ίγκο, ο φύλακας του θησαυρού, που προσπαθεί να τους αποπροσανατολίσει με ένα μόνο τρόπο: «την αρνητική έκφραση του εαυτού τους». Θα καταφέρουν να τον νικήσουν και με ποιον τρόπο; Θα εκδηλώσουν τις ποιότητες που χρειάζονται, όπως το θάρρος, η ανιδιοτελής προσφορά, η συνεργασία, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ευγνωμοσύνη, η συγχώρεση, ή τελικά θα χαθούν στο δάσος; Θα καταφέρουν να φτάσουν στη σπηλιά και να ανακαλύψουν το θησαυρό, ξεπερνώντας τις νέες εκπλήξεις που κρύβονται εκεί;Ελάτε κι εσείς! Ελάτε να βρούμε μαζί το «Μεγαλύτερο Θησαυρό του κόσμου» … γιατί αυτός ο Θησαυρός ανήκει σε όλους μας!

Φρεντ Χόυλ

20 Αυγούστου 2001πέθανε: Φρεντ Χόυλ Άγγλος αστρονόμος και συγγραφέας

Ο Φρεντ Χόυλ (Fred Hoyle, 24 Ιουνίου 1915 - 20 Αυγούστου 2001) ήταν Άγγλος αστρονόμος και ένας από τους μεγαλύτερους αστροφυσικούς του 20ού αιώνα.

Εκείνος και δύο συνάδελφοί του (Χέρμαν Μπόντι και Τόμας Γκολντ) επινόησαν τη γνωστή ως η Κοσμολογία της Συνεχούς Δημιουργίας, σύμφωνα με την όποια δεν είναι δυνατή η ανάπτυξη του Σύμπαντος μετά το λεγόμενο «Big Bang» (όρος ο οποίος επινοήθηκε από τον Χόυλ). Ο όρος Big Bang (Μεγάλη Έκρηξη) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Φρεντ Χόυλ σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του BBC, το κείμενο της οποίας δημοσιεύθηκε το 1950. Ο Χόυλ δεν χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει μια θεωρία, αλλά για να ειρωνευθεί τη νέα ιδέα. Αντιθέτως, παρέμεινε σταθερό, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή στην αιωνιότητα. Η ιδέα όμως ήταν ιδιαίτερα λαμπρή: όπως ακριβώς το Σύμπαν είναι ομογενές (το ίδιο δηλαδή σε κάθε σημείο του) και ισοτροπικό (φαίνεται δηλαδή το ίδιο από όλες τις κατευθύνσεις), παραμένοντας το ίδιο όλες τις ώρες.

Μολονότι η θεωρία της Σταθερής Κατάστασης ήταν πιθανότατα εσφαλμένη, το Σύμπαν εξαπλώνεται και κατά πάσα πιθανότητα άρχισε από ένα «big bang» ενεργοποίησε ολόκληρο το πεδίο της κοσμολογίας επειδή έφερε στο προσκήνιο μεγάλα ερωτήματα που χρειάζονταν απαντήσεις. Ουσιαστικά, τα σημερινά μοντέλα του πολυσύμπαντος η αντίληψη δηλαδή ότι το σύμπαν μας δεν είναι τίποτε άλλο από μία τεράστια ένωση κόσμων συνάδουν με την ιδέα ότι αποτελούν ένα είδος σταθερής κατάστασης.

Επίσης, ο Φρεντ Χόυλ κατέκτησε το βραβείο του βασιλικού μεταλλίου.
Εργογραφία
Στην ελληνική
Τα δέκα πρόσωπα του σύμπαντος, εκδ. «Κάτοπτρο», Αθήνα 1987.

Ψάρι μαγιονέζα

η φωτό δεν μου ανήκει κ είναι ενδεικτική

 Πρόσκληση σε γεύμα - Ψάρι μαγιονέζα

η συνταγή είναι από ένα παλιό περιοδικό " ε ί ν α ι " Οκτώβριος 1999 από τη διαφήμιση του Palmolive

Ψάρι μαγιονέζα

Υλικά

1 κιλό συναγρίδα ή άλλο ψάρι κατάλληλο για βραστό
1 1/2 δόση σάλτσα μαγιονέζα

2 αβγά βρασμένα σφιχτά
λίγα αγγουράκια τουρσί
3 - 4 παντζάρια
φούντες μαϊντανού
μερικά καρότα
λίγη ρίζα σέλινου
1 κρεμμύδι
1 φύλλο δάφνης
μερικά σπυριά πιπέρι
αλάτι
Η φωτογραφία είναι ενδεικτική η διακόσμιση είναι κατ επιλογή
Εκτέλεση

Βράζουμε την συναγρίδα με το κρεμμύδι, το σέλινο, το φύλλο δάφνης, το πιπέρι και τα καρότα όταν βράσουν τα αποσύρουμε από τη φωτιά και τα αφήνουμε να μισοκρυώσουν. Τοποθετούμε το ψάρι σε μια πιατέλα και τ΄αφήνουμε να κρυώσει τελείως. Αφαιρούμε το κεφάλι και το τοποθετούμε στην άκρη μιας μακρουλής πιατέλας στην άλλη άκρη τοποθετούμε την ουρά του ψαριού. Αφαιρούμε τις πέτσες και τα κόκαλα από το ψάρι παίρνουμε ένα μέρος από το ψαχνό και το τοποθετούμε στην πιατέλα ανάμεσα στο κεφάλι και την ουρά προσπαθώντας να του δώσουμε το αρχικό σχήμα του μισού ψαριού.
Χύνουμε επάνω

Στέφανος Σκουλούδης

 


20 Αυγούστου 1928 πέθανε: Στέφανος Σκουλούδης Έλληνας πολιτικός

Ο Στέφανος Σκουλούδης (23 Νοεμβρίου 1838 - 20 Αυγούστου 1928) υπήρξε Έλληνας πολιτικός και τραπεζίτης. Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1915-1916, θήτευσε υπουργός και εκλέχτηκε αρκετές φορές βουλευτής. Ήταν επίσης σημαντικός συλλέκτης πινάκων. Τη συλλογή του την κληροδότησε αργότερα στην Εθνική Πινακοθήκη.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Πολιτική σταδιοδρομία
3 Παραπομπές
4 Πηγές
Βιογραφία

Ο Σκουλούδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από οικογένεια Κρητικών. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ακολούθως φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου και ανέλαβε την διεύθυνση της «εν Τουρκία» αντιπροσωπείας των εμπορικών καταστημάτων των αδελφών Ράλλη. Σε σύντομο μετέπειτα χρόνο ίδρυσε μαζί με τους Ανδρέα Συγγρό και Γ. Κορωνιό την «Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης». Απέκτησε μεγάλη περιουσία και αποφάσισε το 1876 να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Μετά την ίδρυση της «Εταιρείας Κωπαΐδας» έπαυσε να ασχολείται με τραπεζικές εργασίες και άρχισε να αναμιγνύεται με την πολιτική. Το 1877 διορίστηκε ως αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει των διαπραγματεύσεων με Αλβανούς παράγοντες με αντικείμενο συζήτησης μια ενδεχόμενη ελληνοαλβανική συμμαχία εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

===================

Ο Στέφανος Σκουλούδης (1838-20 Αυγούστου 1928) υπήρξε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1915-1916, είχε θητεύσει υπουργός και είχε εκλεγεί πολλές φορές βουλευτής. Αρχικά είχε γίνει τραπεζίτης και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Ήταν επίσης σημαντικός συλλέκτης πινάκων. Τη συλλογή του κληροδότησε στην Εθνική Πινακοθήκη.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου και περάτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Ακολούθως φοίτησε στην Ιατρική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου και ανέλαβε την διεύθυνση της «εν Τουρκία» αντιπροσωπείας των καταστημάτων των αδελφών Ράλλη. Σε σύντομο μετέπειτα χρόνο ίδρυσε μαζί με τους Ανδρέα Συγγρό και Γ. Κορωνιό την «Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης». Απέκτησε μεγάλη περιουσία και αποφάσισε να εγκατασταθεί, το 1876, στην Αθήνα. Μετά την ίδρυση της «Εταιρείας Κωπαΐδας» έπαυσε ν΄ ασχολείται με τραπεζικές εργασίες και άρχισε ν΄ αναμιγνύεται με την πολιτική.

Το 1881 εκλέχτηκε βουλευτής για πρώτη φορά της Σύρου και Θηβών συντασσόμενος στο κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Το 1883 διετέλεσε Πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ισπανία (Μαδρίτη). Αργότερα χρημάτισε υπουργός Ναυτικών στην Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1892 και Εξωτερικών. Μετά δε την παραίτηση της Κυβέρνησης Ζαΐμη (1915), σχημάτισε Κυβέρνηση (την Κυβέρνηση Στέφανου Σκουλούδη 1915) της οποίας μετείχαν όλοι οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης και η οποία κατά το τότε Σύνταγμα εγκρίθηκε από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄. Το 1916 κατόπιν ιταμού τελεσιγράφου των Συμμάχων η Κυβέρνηση εκείνη αναγκάσθηκε να παραιτηθεί και απογοητευμένος να αποσυρθεί πλέον από την ενεργό πολιτική.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1918, επερχόμενου του Βενιζέλου από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, απαγγέλθηκε στον Στέφανο Σκουλούδη, που είχε ταχθεί με τις απόψεις του Στέμματος, αλλά πλέον ιδιώτευε, κατηγορία «επί εσχάτη προδοσία» η οποία όμως στην πραγματικότητα ατόνησε λόγω της μετά τις εκλογές του 1920 επικράτηση της βασιλόφρονης παράταξης.

Ο Στέφανος Σκουλούδης εκτός των αρχικών του τραπεζικών απασχολήσεων και εκείνης αργότερα στην πολιτική υπήρξε ένας μανιώδης συλλέκτης πινάκων ζωγραφικής καταρτίζοντας μια πολύτιμη εξ αυτών συλλογή. Την πολύτιμη εκείνη συλλογή πινάκων αργότερα κληροδότησε στην Εθνική Πινακοθήκη (Αθήνα)

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ της Νιόβης .

οι κόκκινες φράουλες της Μαρίας (φ.Μ.Κυμάκη)

πηγή : http://www.onestory.gr/post/27152765494
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
της Νιόβης .
Ήταν όμορφη. Πολύ όμορφη για την ακρίβεια. Δεν μπορούσε κανείς να την ξεχωρίσει εύκολα από τη χρυσή ανατολή και από το μωβ δειλινό. Είχε μακριά μαλλιά, πολύ μακριά που τα ζήλευαν όλοι. Το χρώμα τους ήτανε μαύρο αλλά όχι το κορακί μα ούτε και το ξεβαμμένο. Είχε ένα χρώμα που κανείς δεν είχε, που δύσκολα μπορούσες να το βρεις πάνω σε κοπέλα. Γιατί αυτό ήταν, μια κοπέλα. Νέα, όμορφη και ξεχωριστή. Φευγαλέα σαν τον άνεμο, πιο πολύ σαν τα πουλιά. Άπιαστη. Άφταστη.
Τόσο ψηλά που φοβόσουν να την φτάσεις, να την προσπεράσεις αλλά ακόμη και να είσαι μαζί της. Σε μαγνήτιζε με έναν τρόπο αλλιώτικο, μοναδικό. Ρεαλίστρια την χαρακτήριζαν πολλοί και είχαν δίκιο γιατί έλεγε πάντα την αλήθεια. Δεν πίστευε στα παραμύθια αν και αυτό ήταν ειρωνεία γιατί η ίδια ζούσε σε ένα παραμύθι. Σε ένα δικό της παραμύθι, σε έναν κόσμο διαφορετικό, σαν κι εκείνη.
Φορούσε πάντα τα καινούρια της παπούτσια. Κόκκινα στο χρώμα της φωτιάς. Αυτά μπορούσες εύκολα να τα ξεχωρίσεις όπου κι αν πήγαινε. Ανάμεσα στον πιο εξωτικό κόσμο, στα πιο σημαντικά πρόσωπα εκείνη θα ξεχώριζες, μόνο και μόνο από τα παπούτσια που κοσμούσαν τα πόδια της. Δεν ήθελε να κεντρίσει, όχι. Δεν αποζητούσε την προσοχή, απλά της άρεσαν αυτά τα συγκεκριμένα παπούτσια. Της θύμιζαν παλιές ιστορίες της γιαγιάς της. Το παρελθόν. Στο οποίο ζούσε και συνεχίζει να ζει μέχρι και τώρα.
Κάθε φορά που φορούσε αυτά τα παπούτσια άλλαζε. Γινόταν ένας άλλος εαυτός. Ξέφευγε από την πραγματικότητα του εαυτού της και του κόσμου γύρω της και έπαιρνε μορφές. Αέναες μορφές χαρακτήρων μυθικών, ανύπαρκτων και όμως συνάμα υπαρκτών χάρη στη δική της φαντασία. Στο δικό της μυαλό που οι στροφές του θύμιζαν σβούρα που δεν σταμάταγε ποτέ.
Οι μορφές που έπαιρνε λοιπόν κατείχαν ένα ξεχωριστό στοιχείο. Μια συνήθεια, καλή ή κακή, ένα ελάττωμα, μια ιδιαιτερότητα που τους έδινε μια ταυτότητα για να αρχίσει η ιστορία. Φορώντας τα παπούτσια αυτά μεταμορφωμένη σε έναν ολότελα καινούριο χαρακτήρα τη κάθε φορά, περπατούσε τους έρημους ή γεμάτους δρόμους της πόλης ψάχνοντας για ‘τροφή’. Και όταν λέμε τροφή εννοούμε τα επιλεγόμενα θύματα της γοητείας της ή ακόμα πολλές φορές και τα πρόσωπα τα οποία της έβγαζαν θυμό με αποτέλεσμα να τσαλακώσει τον καινούριο της χαρακτήρα και να ξεσπάσει.
Γιατί εκείνη δεν είχε φίλους. Θα ήθελε να έχει μα ο σκοπός της ύπαρξης της δεν της το επέτρεπε. Είχε κάθε φορά έναν στόχο, μια ιστορία να πει, έναν δρόμο να διασχίσει. Δεν μπορούσε να παρεκκλίνει, δεν είχε το δικαίωμα αυτό. Όμως δεν ήτανε δυστυχισμένη. Κάθε άλλο, χαιρόταν τη ζωή της. Το χαμόγελο της, στόλιζε πάντα το ατημέλητο πρόσωπο της, γεμάτο άτσαλες κόκκινες φακίδες.
Ποτέ μου δε κατάφερα να της μιλήσω. Άπιαστο όνειρο, σαν κι εκείνη. Δεν το επέτρεπε η διαγωγή μου, ο τρόπος ζωής μου και ο πατέρας μου. Δεν ζούσαμε στον ίδιο κόσμο μα πολλές φορές τη συναντούσα μπροστά μου λες και η μοίρα ήθελε να μας φέρει κοντά. Κάθε φορά ολοένα και πιο κοντά όπως τότε στο ποτάμι. Όμως τελικά ποτέ μου δε βρήκα το κουράγιο να της μιλήσω, να της πιάσω το χέρι, να την κάνω να χαμογελάσει, να δω το πρόσωπο της στον ήλιο. Μετάνιωνα και μετανιώνω. Δύσκολο πράγμα να θες κάτι και να μην μπορείς να το έχεις μου έλεγαν παλιά και δεν έδινα σημασία.
Τα μεγάλα σαλόνια, γεμάτα φαγητά, εξαίσιους καθρέφτες που αιχμαλώτιζαν τη θωριά σου και το ψεύτικο κοστούμι σου δεν έφταναν για να τη βγάλω από το μυαλό μου. Η σκέψη μου, στους δρόμους, όπου διέμενε εκείνη. Πάντα ελεύθερη. Πετούμενο μυαλό, άπιαστος αιθέρας..

. Η Νιόβη γεννήθηκε το 1995 στην Αθήνα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάριο δημοσιογραφίας και έχει κερδίσει σε νεανικό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής. Ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ο ιστότοπος της είναι http://tigerlily95.blogspot.gr/

Ντιάνα Μπουντισάβλιεβιτς

20 Αυγούστου 1978  πέθανε: Ντιάνα Μπουντισάβλιεβιτς Αυστριακή ανθρωπίστρια

Η Ντιάνα Μπουντισάβλιεβιτς (Diana Budisavljević, 15 Ιανουαρίου 1891 - 20 Αυγούστου 1978) ήταν Αυστριακή ανθρωπίστρια, της οποίας το έργο στη Γιουγκοσλαβία, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επικεντρώθηκε κυρίως στη διάσωση παιδιών σερβικής καταγωγής και, σε μικρότερους αριθμούς, εβραϊκής, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που λειτουργούσαν στο Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, διασώζοντας πάνω από 12.000 ζωές.

Πίνακας περιεχομένων
1 Πρώιμα χρόνια
2 Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
3 Μετέπειτα χρόνια
4 Παραπομπές
Πρώιμα χρόνια

Γεννήθηκε στο Ίνσμπρουκ ως Ντιάνα Ομπέξερ στις 15 Ιανουαρίου 1891.Το 1917 παντρεύτηκε τον Τζουλίγε Μπουντισάβλιεβιτς, ένα Σέρβο γιατρό, ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν ως βοηθός στην χειρουργική κλινική του Ίνσμπρουκ. Το 1919, ο Μπουντισάβλιεβιτς διορίστηκε καθηγητής χειρουργικής στη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Ζάγκρεμπ. Έτσι, το ζευγάρι μετακόμισε στο Ζάγκρεμπ, που αποτελούσε τότε τμήμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας.