άλλα ντ άλλα κουτρουβάλα

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2022

Αντρέ-Ζακ Γκαρνερέν

18 Αυγούστου 1823 πέθανε: Αντρέ-Ζακ Γκαρνερέν Γάλλος αεροστατιστής και εφευρέτης

Ο Αντρέ-Ζακ Γκαρνερέν (γαλλικά: André-Jacques Garnerin‎, 31 Ιανουαρίου 1769 – 18 Αυγούστου 1823) ήταν Γάλλος αεροστατιστής και εφευρέτης του αλεξιπτώτου χωρίς πλαίσιο. Ορίστηκε Επίσημος Αεροναυτικός της Γαλλίας.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Αερόστατα και αλεξίπτωτα
2.1 Αερόστατα
3 Περιοδεία στην Αγγλία
4 Οικογένεια
4.1 Ζαν Γκαρνερέν
4.2 Ελίζα Γκαρνερέν
5 Θάνατος
6 Κληρονομιά
7 Δείτε επίσης
8 Σημειώσεις
9 Παραπομπές
9.1 Άλλες πηγές
10 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιογραφία

Ο Γκαρνερέν γεννήθηκε στο Παρίσι. Αιχμαλωτίστηκε από Βρετανικά στρατεύματα κατά την πρώτη φάση των Πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης, την περίοδο 1792–1797, παραδόθηκε στους Αυστριακούς και κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στην Βούδα της Ουγγαρίας για τρια χρόνια.

ΚΑΝΤΗΛΑΝΑΥΤΡΑ

ΚΑΝΤΗΛΑΝΑΥΤΡΑ -ΛΥΧΝΑΡΑΚΙ – ΛΟΥΜΙΝΙ ΦΥΤΙΚΟ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ.

Λυχναράκι – Καντηλαναύτρα – λουμίνι.

ΛΟΥΜΙΝΙΑ ΦΥΤΙΚΑ Αλουμινάκι

Τους κάλυκες από τα άνθη τους βάζουν στο καντήλι για φυτίλι και τα λένε φυτιλάκια, λυχναράκια ή λουμίνια.

Ανήκει στην οικογένεια των Χειλιανθών (Labiatae) και άλλες ονομασίες είναι: Φουφουλιά (Τήνος), Φάσσα (Αίγινα), Νεροβαμβακιά (Πελοπόννησος), Μαυρομάργο (Αττική), Μαυρομάρκος (Κύθνος), Αποπουλιά, Λυχναράκι, Οικονομία, Καντηλαναύτρα.

Πολυετές θαμνώδη φυτό με ξυλώδη βάση, ασπρουδερό και αρωματικό, που μπορεί να πάρει τις διαστάσεις μικρού θάμνου, ύψους έως 60 εκ. Τα φύλλα του σε σχήμα καρδιάς είναι χνουδωτά, απαλά, με χρώμα ασπροπράσινο. Τα άνθη του είναι μικρά, όμοια με εκείνα των άλλων ειδών που ανήκουν στην ίδια οικογένεια, κοκκινωπά και βγαίνουν από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο και είναι η εποχή που τα μαζεύουν και τα αποξηρένουν.

Οι καρποί του είναι μαύροι και μικροσκοπικοί και κρύβονται στη βάση ενός κάλυκα που μοιάζει με χωνί. Φυτρώνει κυρίως, σε σκιερά μέρη και μέσα ή στη βάση των τοίχων. Στην Ορεινή Τριφυλία το ονομάζουνε Λουμινάκι και λυχναράκι. Στη Μάνη ονομάζεται και Καντηλαναύτρα, γιατί τη χρησιμοποιούσαν για το άναμμα του καντηλιού στα σπίτια και στις εκκλησίες. Μάζευαν τα αποξηραμένα χωνάκια κάλυκες, ανά δύο, αφού αφαιρούσαν το σπόρο από τον ένα, τα τοποθετούσαν ανεστραμμένα πάνω στο λάδι του καντηλιού και τα άναβαν. Η φλόγα κρατούσε αναμμένη όλη τη νύχτα και δεν δημιουργούσε καθόλου κάπνα.

Το φυτό παρουσιάζει αντισπασμωδικές ιδιότητες και χορηγείται κυρίως στις περιπτώσεις κοκίτη των παιδιών και κατά των ψυχονευρώσεων. Φύεται στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ζει σαν θάμνος με αρωματικό ξυλώδη βλαστό με ύψος μέχρι 60 εκατοστά για πολλά χρόνια. Έχει φύλλα σε σχήμα καρδιάς χνουδωτά και απαλά. Ανθίζει από τόν Ιούλιο έως τον Αύγουστο Τα άνθη του κοκκινωπά. Φυτρώνει κυρίως, σε σκιερά μέρη και μέσα σε σχισμές τρόχαλων ή στη βάση των τοίχων. Οι καρποί είναι μαύροι και μάλλον μικροσκοπικοί κρυμμένοι στη βάση ενός κάλυκα που μοιάζει με χωνί. Φυτρώνει κυρίως, σε σκιερά μέρη και μέσα σε σχισμές τρόχακων ή στη βάση των τοίχων.

ΛΟΥΜΙΝΙ ΚΑΝΔΙΛΙΟΥ.Είναι βότανο γνωστό από την αρχαιότητα και ο Διοσκουρίδης το αποκαλούσε «Γνωτέρα». Τόσο αυτός όσο και άλλοι γιατροί συνιστούσαν τα φύλλα του φυτού κοπανισμένα με αλάτι με μορφή καταπλάσματος ως αντίδοτο σε δαγκώματα σκύλων. Τη χρησιμοποιούσαν ακόμα για την αντιμετώπιση των κονδυλωμάτων και των ελκών κάθε είδους και μορφής. Μετά τα μέσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, χρησιμοποιούσαν το βότανο στην εμπειρική ιατρική. Επίσης, θεωρείται άριστο ανθελμινθικό φάρμακο και ιδίως κατά των ασκαρίδων και των οξυούρων κατά των οποίων μάλιστα χρησιμοποιήθηκε και ο πυκνός χυμός του φυτού σε υπόθετα.

Στον μεσαίωνα το θεωρούσαν ακόμα ως ένα από τα καλύτερα φάρμακα για την επούλωση των πληγών. Ο Λεκλέρκ, ένας φυτοθεραπευτής, χρησιμοποίησε με επιτυχία το φυτό κατά των νευρώσεων, των νευρασθενειών και των ψυχώσεων (απαθικών καταστάσεων κ.α.) καθώς επίσης το χρησιμοποιούσαν και κατά της εμμηνοπαύσεως και κατά του κοκίτη. Η οσμή του φυτού είναι εξαιρετικά δυσάρεστη. Αυτός ήταν ο λόγος που ο μεγάλος βοτανολόγος Μπαουχίν το αποκαλούσε «foetidum» δηλαδή, δύσοσμο. Χρησιμοποιείται στην κατάθλιψη, την ανησυχία και την υστερία ενώ είναι κατάλληλο ίαμα για την ναυτία και τον εμετό, όταν το αίτιο εντοπίζεται στο νευρικό σύστημα και όχι στο στομάχι. Ανακουφίζει ακόμα και τους εμετούς της εγκυμοσύνης. Στην ομοιοπαθητική χρησιμοποιείται για βήχα, αϋπνία και διαταραχές του νευρικού συστήματος. Μειώνει και τα επίπεδα της χοληστερίνης και καθαρίζει το αίμα ενώ ταυτόχρονα ανακουφίζει τον κνησμό από τσιμπήματα κουνουπιών. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται συνήθως τα φύλλα και οι ανθισμένες κορυφές του.

Κωνσταντίνος Ζέγγελης

18 Αυγούστου 1957 πέθανε: Κωνσταντίνος Ζέγγελης Έλληνας ακαδημαϊκός

Ο Κωνσταντίνος Ζέγγελης (1870 – 18 Αυγούστου 1957) υπήρξε Έλληνας φυσικομαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου τον 20ο αιώνα.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφικά στοιχεία
2 Παραπομπές
3 Πηγές
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1870, με την καταγωγή του να είναι από την Τρίπολη Αρκαδίας. Πατέρας του ήταν ο δικηγόρος και βουλευτής Δημήτριος Ζέγγελης, και αδελφός του ο οικονομολόγος Ηλίας Ζέγγελης. Θείος του (αδελφός της μητέρας του) ήταν ο Θεόδωρος Αρεταίος. Σπούδασε στο Εθνικό Πανεπιστήμιο και αναγορεύθηκε διδάκτορας των Φυσικών Επιστημών το 1891. Μετέβη για σπουδές στο εξωτερικό και σπούδασε χημεία στα Πανεπιστήμια Χαϊδελβέργης, Λειψίας, Γενεύης και Παρισιού.

Επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε Υφηγητής της Γενικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1895 και καθηγητής της Φυσικής Χημείας το 1904 στη θέση του αποθανόντος Αναστάσιου Χρηστομάνου. Στο ενδιάμεσο, το 1897, διορίσθηκε καθηγητής Χημείας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Υπήρξε ο πρώτος φυσικοχημικός του Πανεπιστημίου Αθηνών. Απολύθηκε το 1910 και ξαναδιορίστηκε το 1912. Αποχώρησε από την Έδρα της Ανοργάνου Χημείας το 1938.

Υπήρξε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά το ακαδημαϊκό έτος 1924-25 και ιδρυτής της Πανεπιστημιακής Λέσχης. Ακόμη, κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1914-1915 και 1933-1934 διετέλεσε κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου. Διορίσθηκε ακαδημαϊκός από τη σύσταση της Ακαδημίας Αθηνών και εξελέγη τρίτος πρόεδρός της (1928). Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο το 1938, όταν η δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά άλλαξε τα αποχώρησης. Από τότε ασχολιόταν κυρίως με τα καθήκοντα του στην Ακαδημία Αθηνών

Διετέλεσε Γερουσιαστής, αντιπρόσωπος του Πανεπιστημίου των Ανωτάτων Σχολών και της Ακαδημίας και αντιπρόεδρος της Γερουσίας (1929-30). Την περίοδο της θητείας του στην Γερουσία προώθησε τα σχέδια για τον Οργανισμό του Πανεπιστημίου Αθηνών, και τη νομοθετική κατοχύρωση της Ένωσης Ελλήνων Χημικών.Διατηρούσε επίσης καλές φιλικές σχέσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, γεγονός που τον βοήθησε να κατέχει ισχυρή θέση Ήταν τακτικό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Χημείας. Μετά την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στάλθηκε μαζί με άλλους πανεπιστημιακούς στη Μακεδονία, για να ερευνήσει τις ωμότητητες των Βουλγάρων στον ντόπιο πληθυσμό. Τις παρατηρήσεις τους αυτές τις εξέδωσαν σε βιβλίο γραμμένο στα ελληνικά και τα γαλλικά, και μέσω παρουσιάσεων σε γαλλικά πανεπιστήμια κατέδειξαν τις πράξεις των Βουλγάρων στον Ευρωπαϊκό λαό.Μεταξύ των παρασήμων τα οποία έλαβε, είναι και αυτό της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας και του Χρυσού σταυρού του Φοίνικα του Γεωργίου της Ελλάδας και του Ταξιάρχη του Τάγματος Μαυριτίου και Λαζάρου της Ιταλίας.

Συνέγραψε περισσότερες από πενήντα επιστημονικές εργασίες, σχετικές με τη χημεία. Θέματα που τον απασχόλησαν ήταν οι χημικές αντιδράσεις σε διάφορες συνθήκες, οι καταλύσεις και τα κολλοειδή. Ασχολήθηκε ακόμη με φιλοσοφικά θέματα.Το έργο του ήταν το σημαντικό, ώστε η Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, ζήτησε την υπογραφή του, ώστε να την τοποθετήσει στο αρχείο αυτογράφων μεγάλων προσωπικοτήτων. Σημαντικές ήταν επίσης οι εργασίες του αναφορικά με τους αρχαίους μπρούντζους και την πατίνα που τοποθετείται σε γλυπτά, καθώς και οι εργασίες του για το υγρό πυρ των Βυζαντινών, τα θερμόμετρα στην αρχαία εποχή και τους παπύρους.

Ήταν περιζήτητος στους κοσμικούς κύκλους της Αθήνας, και σε νεαρή ηλικία νυμφεύτηκε την Ελένη Ηλιάσκου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.Απεβίωσε στις 18 Αυγούστου 1957, στην Αθήνα

Θεσσαλία, Μόψιον

Θεσσαλία, Μόψιον. Περίπου 350 π.χ., 20 mm. Πρόσθια ὂψη:Κεφαλὴ Διός Ὀπίσθια ὂψη:Ὁ Μόψος ὁ Λαπίθης, ἀντιμετωπίζει καὶ ἐτοιμάζεται νὰ χτυπήσει Κένταυρο ποὺ ἐτοιμάζεται νὰ τὸν πλήξει μὲ ἓναν βράχο…
Thessaly, Mopsion. Circa 350 BC. Ζ 20mm. Laureate head of Zeus facing slightly right; thunderbolt to right / The Lapith Mopsos, standing facing & wielding club, about to strike Centaur who stands left, holding a boulder overhead.
Mopsion, a small town situated on a hill between Larissa and Tempe, was named after Mopsos, the son of Amphykos. He was gifted from Apollo with the power to understand the speech of birds, and traveled with Jason and the Argonauts as their seer. Mopsos met his death in Libya when he was bitten by a poisonous serpent that had sprung from the blood of Medusa's head.

Κατά την ελληνική μυθολογία ο Μόψος ο Λαπίθης ήταν ο επώνυμος ήρωας του Μοψίου, μικρής αρχαίας πόλης στους δυτικούς πρόποδες της Όσσας.

Ο Μόψος γεννήθηκε στην Τιταρησσό ή - μετέπειτα - Εύρωπος και - σήμερα - Σαραντάπορος της Θεσσαλίας, γι'αυτό και ονομαζόταν επίσης Τιταρήσιος ή Τιταιρώνειος. Αναφέρεται ως γιος του Αμπύκου ή Άμπυγα και της Χλωρίδας. Στα «άθλα επί Πελία» (βλ. Πελίας) που εικονίζονται στη Λάρνακα του Κυψέλου, παριστάνεται δίπλα στον Άδμητο ως πυγμάχος.

Πίνακας περιεχομένων

Ο Μύθος

Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ο Μόψος ήταν βασιλιάς της Θράκης που σκότωσε την Αμαζόνα βασίλισσα Μυρίνη σε μονομαχία, σταματώντας με αυτόν τον τρόπο αλλά και με την βοήθεια του Σκύθη Σίπυλου, την εισβολή των Αμαζόνων.

Ο Μόψος έλαβε μέρος στη Μάχη Λαπίθων και Κενταύρων, ενώ σύμφωνα με τον Οβίδιο έλαβε μέρος και στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου.

Μνημονεύεται επίσης ως μάντης των Αργοναυτών: Ο Μόψος και ο Ίδμων ήταν μάντες που συνόδεψαν τους Αργοναύτες και ο μοναδικός που ήξερε να ερμηνεύει την γλώσσα των πουλιών, τέχνη που είχε διδαχτεί από τον Απόλλωνα. Στην Αργοναυτική Εκστρατεία καθόρισε στους Αργοναύτες τη στιγμή κατά την οποία τα «σημάδια» ήταν ευνοϊκά για να επιβιβασθούν στο πλοίο για το μεγάλο ταξίδι τους. Ο ίδιος εξάγνισε τους Αργοναύτες μετά τον φόνο του βασιλιά Κυζίκου. Ο Μόψος εξάλλου συνόδευσε τον Ιάσονα στον ναό της Εκάτης.

Κατά την επιστροφή των Αργοναυτών όμως τον κυνήγησαν με μανία η Γοργώνα και η Μέδουσα. Για να ξεφύγει, κατέφυγε στην έρημο της Λιβύης, αλλά εκεί τον δάγκωσε μια οχιά που βγήκε από μια σταγόνα αίματος της Μέδουσας που έπεσε στη γη. Η Μήδεια έκανε μάγια, αλλά δεν κατάφερε να τον σώσει, και έτσι πέθανε από το δάγκωμα του φιδιού. Οι Αργοναύτες τον ενταφιάσανε σε έναν μνημείο στην άκρη της θάλασσας, όπου αργότερα χτίστηκε ναός. Σύμφωνα με μία παραλλαγή, ο Μόψος σε κάποιο συμβάν χώρισε από τους Αργοναύτες και πήγε μόνος του στην Αφρική.

Το ιστορικό πρόσωπο

Το 1946-47 ανακαλύφτηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Karatepe-Arslantaş της άλλωτε Κιλικίας μιά δίγλωση ιερογλυφική επιγραφή στην Λουβιανή και στην Φοινικική γλώσσα. Με βάση το κείμενο αυτής της επιγραφής οι ιστορικοί θεωρούν πιθανή την ύπαρξη ιστορικού προσώπου του Μόψου.Η επιγραφή χρονολογείται από το 700 π.Χ. περίπου. Το πρόσωπο που μιλάει ονομάζεται ’-z-t-w-d στα Φοινικικά ή Azatiwataš στα Λουβιανά και δηλώνει ότι είναι ο βασιλιάς των d-n-n-y-m στα Φοινικικά ή Hiyawa στα Λουβιανά, της δυναστείας του «οίκου του M-p-š στα Φοινικικά και Mukšuš στα Λουβιανά. Προφανώς πρόκειται για απόγονο ή διάδοχο του Μόψου. Το όνομά του στα Φοινικικά θυμίζει μια κατά τον Όμηρο ονομασία των Ελλήνων, τους Δαναούς, ενώ το Hiyawa θυμίζει το Λουβιανό Ahhiyā(wa) που σύμφωνα με τις κυριαρχούσες εκτιμήσεις στην γλώσσα των Χετταίων σημαίνει Αχαιός και κάτοικος της Μυκηναϊκής αποικίας στην Μικρά Ασία.

Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς αποδίδουν στον Μόψο σημαντικό ρόλο κατά την ίδρυση αποικίας στην Παμφυλία.

Μιά άλλη επιγραφή των Χετταίων που βρέθηκε στο Βογάτζκαλε της σημερινής Τουρκίας που παλιά ήταν η Χαττούσα, η πρωτεύουσα των Χετταίων αναφέρει ένα πρόσωπο με το όνομα Mukšuš σε σχέση με τον Βασιλιά Madduwattaš της Arzawa και τον Attaršiyaš της Ahhiyā. Επειδή το κείμενο είναι της εποχής της βασιλείας του Χετταίου αυτοκράτορα Arnuwanda III, μερικοί αρχαιολόγοι σχετίζουν το πρόσωπο του Μόψου με τους Λαούς της Θάλασσας που είχαν επιτεθεί στην Αίγυπτο τον 12ο π.Χ. αιώνα, ενώ το d-n-n-y-m ερμηνεύεται ως λαός Denyen που ήταν ένας από τους Λαούς της θάλασσας. Η άποψη αυτή δεν είναι όμως γενικά αποδεκτή.

Τὸ νόμισμα εἶναι ἀπὸ http://www.wildwinds.com/coins/greece/thessaly/mopsion/i.html

Αριστείδης Δαμαλάς

Ο Αριστείδης Δαμαλάς ήταν Έλληνας ηθοποιός του 19ου αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 15 Ιανουαρίου 1855 από σημαντική οικογένεια. Πατέρας του ήταν ο Αμβρόσιος Δαμαλάς, δήμαρχος της Ερμούπολης. Μητέρα του ήταν η Καλλιόπη Δαμαλά, το γένος Ράλλη, θυγατέρα του Χίου ευπατρίδη και δημάρχου Πειραιώς Λουκά Ράλλη.

Σχολείο πήγε στον Πειραιά, και μετά σπούδασε στο Παρίσι και Λονδίνο. Γεμάτος πατριωτικά αισθήματα παρουσιάστηκε στην επιστράτευση του 1878 και κατατάχτηκε εθελοντής στο ιππικό. Υπηρέτησε με πολύ ζήλο επί τέσσερα χρόνια.

Παντρεύτηκε την Γαλλίδα Σάρα Μπερνάρ και απέκτησε παγκόσμια φήμη.

Το 1889 απέκτησε μία εξώγαμη κόρη, την Τερέζα, με μία από τις ερωμένες του, που αυτή την παράτησε στην πόρτα του σπιτιού της Σάρας Μπερνάρ με ένα σημείωμα (ο ίδιος είχε πεθάνει). Το παιδί ανέλαβε να δώσει σε ανάδοχη οικογένεια στην Ελλάδα ο Βασίλειος Ζαχάρωφ.

Απεβίωσε απρόοπτα στο Παρίσι από υπερβολική δόση ναρκωτικών στις 18 Αυγούστου 1889. Κηδεύτηκε στην Αθήνα με πολλή μεγαλοπρέπεια.

της Πέτρας και της Αγάπης Ιστορίες

''Η Αγάπη κι ο Πόλεμος λένε ωραίες ιστορίες. Αλλά τις λένε βιαστικά, λαχανιασμένα. Εγώ μόνο, η Πέτρα, λέω τις ιστορίες καλά και σωστά, όπως πρέπει να τις λέει κανείς. Και οι δικές μου ιστορίες είναι για πάντα.'' (απόσπασμα από το βιβλίο) Διαβάστε περισσότερα στο http://paramythitis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_07.html
Ιστορίες που τις είπε η Πέτρα

Αναρτήθηκε από Παραμυθητής
Το παιδικό βιβλίο ''Ιστορίες που τις είπε η Πέτρα'',
είναι ένα παραμύθι
που αναφέρεται στη μυθολογία και την αρχαιότητα.
Μπορεί να αφηγηθεί ιστορίες η Πέτρα και η Αγάπη;
Και γιατί την ίδια ιστορία την διηγούνται διαφορετικά;

Με ένα εξαιρετικό εύρημα η συγγραφέας Μαρία Αγγελίδου μας παρουσιάζει

τον μύθο που περικλείει την Κνωσσό,
τον λαβύρινθο, τον Μινώταυρο
με την ιστορία του Μινωϊκού Πολιτισμού.
Αυτός ο τρόπος γοητεύει τους ενήλικες
καθώς παρουσιάζει, θα έλεγα,
με ρομαντισμό και απλότητα τον μύθο και την ιστορία.
Ταυτόχρονα καταφέρνει με αυτό το συνδυασμό να παρουσιάσει στα παιδιά ένα πολυδιάστατο θέμα.
Κατά τη γνώμη μου η προσέγγιση της είναι πρωτότυπη
και δίκαια χαρακτηρίζεται ως ένα ιστορικό παραμύθι.
Η Αγάπη κι ο Πόλεμος λένε ωραίες ιστορίες.
Αλλά τις λένε βιαστικά, λαχανιασμένα.
Εγώ μόνο, η Πέτρα, λέω τις ιστορίες καλά και σωστά, όπως πρέπει να τις λέει κανείς.
Και οι δικές μου ιστορίες είναι για πάντα.(απόσπασμα από το βιβλίο)
Το κείμενο πλαισιώνει η αριστουργηματική εικονογράφηση της Φωτεινής Στεφανίδη,
καθώς πρόκειται για πραγματικά έργα τέχνης.

Tο βιβλίο Ιστορίες που τις είπε η Πέτρα,
τιμήθηκε με το
Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου 2012, από το Περιοδικό Διαβάζω.

Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης

18 Αυγούστου 1258 πέθανε: Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης αυτοκράτορας της Νίκαιας

Ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης Βατάτζης (1222 - 18 Αυγούστου 1258) ήταν αυτοκράτορας της Νίκαιας από το 1254 έως τις 18 Αυγούστου 1258, οπότε και πέθανε.

Πίνακας περιεχομένων
1 Ζωή και δράση
2 Συγγραφική δραστηριότητα
3 Δείγματα γραφής
4 Οικογένεια
5 Νομίσματα
6 Πρόγονοι
7 Δείτε επίσης
8 Παραπομπές
9 Βιβλιογραφία
10 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
11 Υποσημειώσεις
Ζωή και δράση

Ο Θεόδωρος Β΄ αναφέρεται και ως Θεόδωρος Β΄ Δούκας Λάσκαρις. Γεννήθηκε στη Νίκαια και ήταν γιος του Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη και της Ειρήνης Λασκαρίνας, κόρης του Θεόδωρου Α΄ Λάσκαρη, δημιουργού του κράτους της Νικαίας. Κληρονόμησε μια πολύ δυνατή Αυτοκρατορία και το ίδιο δυνατή την παρέδωσε στους διαδόχους του.

Ήταν πολύ μορφωμένος και είχε πλούσια φιλοσοφική και θεολογική κατάρτιση, όχι όμως και πολιτικές ικανότητες.Δάσκαλοί του ήσαν οι Νικηφόρος Βλεμμύδης και Γεώργιος Ακροπολίτης. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το θέμα της εκπαίδευσης και ίδρυσε βιβλιοθήκες και σχολεία. Από στρατιωτικής απόψεως, έκανε δύο δύσκολες, αλλά νικηφόρες εκστρατείες κατά των Βουλγάρων, οι οποίοι μετά το θάνατο του πατέρα του προσπάθησαν να ανακαταλάβουν περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης, που είχε απελευθερώσει από αυτούς ο Ιωάννης Γ΄. Φρόντιζε να κλείνει τα ανοιχτά μέτωπα με διπλωματικές μεθόδους. Παντρεύτηκε την Ελένη Ασέν, κόρη του Ιβάν Β΄ της Βουλγαρίας και της Άννας-Μαρίας Άρπαντ της Ουγγαρίας. Παιδιά τους ήταν ο Ιωάννης, η Ειρήνη, η Μαρία, η Θεοδώρα, η Ευδοξία και ακόμη μία κόρη.

Όταν πάντρεψε την κόρη του Μαρία με τον Νικηφόρο Άγγελο, γιο του δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ Κομνηνού Δούκα Αγγέλου του παραχωρήθηκαν το Δυρράχιο και τα Σέρβια. Επίσης βοήθησε το σουλτάνο του Ικονίου, τον οποίο απειλούσαν οι Μογγόλοι και παράλληλα δέχθηκε μογγολική πρεσβεία στην Αυλή του με μεγάλες τιμές.

Καθώς επεδίωκε τη βοήθεια του Πάπα Ρώμης για να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη, επανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για την ένωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την Ρωμαιοκαθολική, όμως αργότερα τις διέκοψε.

Στον κοινωνικό τομέα, υποστήριξε ιδιαίτερα τους χωρικούς και τους αστούς και προώθησε ικανά άτομα από αυτές τις τάξεις σε ανώτερα αξιώματα, προκαλώντας έτσι την αντίδραση των μελών της αριστοκρατίας, η οποία σταδιακά στοιχίστηκε γύρω από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο. Υπήρξε ιδιαίτερα ευσεβής και θρησκευόμενος.

Πάσχοντας από επιληψία βαριάς μορφής, αδυνατούσε να ασκεί τακτικά τα καθήκοντά του και με το πέρασμα του χρόνου η επιδείνωση της υγείας του, του προκαλούσε έντονες εμμονές, στρέφοντας πολλούς υψηλόβαθμους αξιωματούχους εναντίον του.

Πέθανε στο Νυμφαίο Μικράς Ασίας το 1258 σε ηλικία 36 ετών από βαριά ασθένεια. Πεθαίνοντας άφησε διάδοχο τον μόλις 7 ετών γιο του Ιωάννη Δ΄ Δούκα Βατάτζη. Σαν κηδεμόνα άφησε τον πρωτοβεστιάριο Γεώργιο Μουζάλωνα, άτομο ταπεινής καταγωγής, προκαλώντας την αντίδραση της αριστοκρατίας. Τελικά ο Γεώργιος θα δολοφονηθεί από επίθεση στρατιωτών, που υπηρετούσαν σε σώμα που διοικητής του ήταν ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, ο οποίος θα επιβληθεί ως κηδεμόνας του νεαρού αυτοκράτορα, γεγονός που θα σημάνει την αρχή του τέλους της δυναστείας των Βατάτζηδων. Ο Μιχαήλ τύφλωσε τον νεαρό Ιωάννη Δ' και αξίωσε για τον εαυτό του το αξίωμα του αυτοκράτορα ως Μιχαήλ Η΄.

18 Αυγούστου Οσίου Αρσενίου του νέου ασκήσαντος εν Πάρω, Μαρτύρων Φλώρου και Λαύρου

Η μπουκαμβίλια νεγκλιζε (φ.Μ.Κυμάκη)

Οσίου Αρσενίου του νέου ασκήσαντος εν Πάρω, Μαρτύρων Φλώρου και Λαύρου

Για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Σήμερα 18 Αυγούστου • Μαρτύρων Φλώρου και Λαύρου (β΄ αι.) • Πατρόκλου και Ιουλιανής • Λέοντος του παρά την θάλασσαν της Λυκίας

Όνειρο χωριού (φ.Μ.Κυμάκη)

18 Αυγούστου

• Μαρτύρων Φλώρου και Λαύρου (β΄ αι.)

• Πατρόκλου και Ιουλιανής

• Λέοντος του παρά την θάλασσαν της Λυκίας

• Ερμίου, Πολυαίνου καί Σεραπίωνος

• Οσιομάρτυρος Αγαπίου εκ Γαλατίστης (1752)

• Οσιομάρτυρος Δημητρίου του εκ Σαμαρίνης Γρεβενών (1808)

• Ιωάννου και Γεωργίου πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως

• Οσίων Βαρνάβα και Σωφρονίου, των Αθηναίων και Χριστόφορου, παλαιών και νέων Ιδρυτών της σεβάσμιας Μονής Παναγίας εν Σουμελά

• Σωφρονίου του εν Άθω

• Οσίου Αρσενίου του νέου, του εν τη νήσω Πάρω ασκήσαντος (1877)

18 Αυγούστου Γιορτάζουν:

Αρσένιος, Αρσένης, Αρσενία, Αρσίνα, Αρσινόη

Λαύρος, Λαύρης, Λάουρος, Λαύρα, Λάουρα

Φλώρος, Φλώρης, Φλώρα, Φλωρή, Φλωρίτσα

օգոստոսի 18 • Նահատակներ Ֆլորոս և Լավրոս (2-րդ դար) • Պատրոկլուն և Իուլիանիսը • Լիկիայի ծովի Առյուծ • Հերմիոս, Պոլայնոս և Սերապիոնոս • Նահատակ Ագապի Գաղատիս (1752 թ.) • Գրևենացի նահատակ Դիմիտրիոս Սամարինիս (1808 թ.) • Կոստանդնուպոլսի պատրիարքներ Հովհաննես և Գեորգի • Սրբոց Բառնաբաս և Սոփրոնիոս, աթենացիներ և Քրիստափոր, Սումելայում գտնվող Պանագիա վանքի հին և նոր հիմնադիրներ. • Սոփրոնիո Աթոսացին • Սուրբ Արսենիոս Կրտսեր, Փարոս կղզիների ասկետ (1877 թ.)

Օգոստոսի 18-ին նրանք նշում են. Արսենիոս, Արսենիս, Արսենիա, Արսինա, Արսինոե Լավրոս, Լավրիս, Լաուրոս, Լավրա, Լաուրա Ֆլորոս, Ֆլորիս, Ֆլորա, Ֆլորա, Ֆլորիցա

18 август • Мъченици Флор и Лаврос (2 век) • Патроклу и Юлианис • Лъв от Ликийско море • Ермиос, Полиаинос и Серапион • Мъченик Агапий от Галатис (1752 г.) • Мъченик Димитрий Самарински от Гревена (1808) • Йоан и Георги, патриарси на Константинопол • Свети Варнава и Софроний, атиняните и Христофор, стари и нови основатели на почтения манастир Панагия в Сумела • Софроний Атонски • Свети Арсений Младши, подвижник на островите Парос (1877 г.) 18 август Празнуват: Арсений, Арсенис, Арсения, Арсина, Арсиное Лаврос, Лаврис, Лаврос, Лавра, Лаура Флорос, Флорис, Флора, Флора, Флорица

18 august • Martiri Floros și Lavros (secolul al II-lea) • Patroklou și Iulianis • Leul Mării Liciei • Hermios, Polyainos și Serapionos • Mucenic Agapi din Galati (1752) • Martirul Dimitrios de Samarinis din Grevena (1808) • Ioan și Gheorghe, Patriarhii Constantinopolului • Sfinții Barnaba și Sofronie, atenienii și Cristofor, vechi și noi ctitori ai venerabilei Mănăstiri Panagia din Sumela • Sofronio din Athos • Sfântul Arsenios cel Tânăr, ascet pe Insulele Paros (1877)

18 august Ei sărbătoresc: Arsenios, Arsenis, Arsenia, Arsina, Arsinoe Lavros, Lavris, Lauros, Lavra, Laura Floros, Floris, Flora, Flora, Floritsa