16 Αυγούστου • Αγίου Διομήδους του ιατρού, εκ Ταρσού Κιλικίας Μικράς Ασίας (288)

 επαρχισκή όψη της μεγαλούπολης (φ.Μ.Κυμάκη)

16 Αυγούστου

• Αγίου Διομήδους του ιατρού, εκ Ταρσού Κιλικίας Μικράς Ασίας (288)

• Ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου Μορφής του Κυρίου Ιησού Χριστού του Αγίου Μανδηλίου (944), εκ της Εδεσσηνών πόλεως εις ταύτην την θεοφύλακτον και βασιλίδα των πόλεων ανακομισθείσης

• Γερασίμου του Νέου ασκητού (1579), πατρός και προστάτου νήσου Κεφαλληνίας

• Αγίου Ακακίου Επισκόπου Λητής και Ρεντίνης (15ος αι.)

• Μαρτύρων Αλκιβιάδου και Διομήδους (298)

• Νεομαρτύρων Δημητρίου οσίου, του εκ Σαμαρίνης Νικόδημου του εκ Μετεώρων (1551) 

• Αποστόλου του εν Πηλίω (1686)

• Των εν Μεγάροις αναιρεθέντων Μαρτύρων: Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Βασιλείου, Δημητρίου και Σαράντη

• Μακαρίου αρχιεπισκόπου και Τιμοθέου επισκόπου Ευρίπου, κτίτορος της ιεράς Μονής Πεντέλης (1578)

 16 Αυγούστου Γιορτάζουν: 

Αλκιβιάδης, Άλκης, Άλτσος

Γεράσιμος, Μάκης, Μικές, Μίκης, Γερασιμούλα

Διομήδης

Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα, Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Σεραφειμίτσα

Σαράντης, Σαράντος, Σαραντούλα

Απόστολος, Τόλης, Αποστόλης, Αποστολία, Λία, Αποστολίνα, Πολίνα

Σταμάτης, Σταμάτιος, Στάμος, Σταμούλης, Σταμέλος, Σταμέλης, Σταμελάς, Σταματία, Μάτα, Ματούλα, Ματίνα, Σταματίνα, Σταμάτα, Σταμέλα, Σταμούλα, Σταματή, Μάτω, Σταματέλλα 

16 august • Sfântul Diomede medicul, din Tars, Cilicia, Asia Mică (288) • Comemorarea intrării formei nefăcute a Domnului Iisus Hristos din Agios Mandilios (944), din orașul Edessa la această ocrotitoare a lui Dumnezeu și regina orașelor recuperate • Gerasimos Noul Ascetic (1579), tată și protector al insulei Kefallinia • Agios Akakios episcop de Letis și Rentina (secolul al XV-lea) • Martiri ai lui Alcibiade și Diomede (298) • Neomucenicii Dimitrios cel Sfânt, din Samarinas Nikodimos din Meteora (1551) • Apostolul lui Pelios (1686) • Dintre martirii anulați în Megaroi: Serafim, Dorotheus, Jacobus, Vasilios, Dimitrie și Sarantis • arhiepiscopul Makarios și episcopul Timotei Evripos, ziditorul sfintei Mănăstiri Penteli (1578) 

16 august Ei sărbătoresc: Alcibiade, Alkis, Altsos Gerasimos, Makis, Mikes, Mikis, Gerasimoula Diomede Serafim, Seraphimia, Seraphima, Seraphina, Serafim, Seraphimula, Seraphimitsa Sarantis, Sarandos, Sarantula Apostolos, Tolis, Apostolis, Apostolia, Lia, Apostolina, Polina Stamatis, Stamatios, Stamos, Stamoulis, Stamelos, Stamelis, Stamelas, Stamatia, Mata, Matoula, Matina, Stamatina, Stamata, Stamela, Stamoula, Stamati, Mato, Stamatella

16 август • Свети Диомед лекарят, от Тарс, Киликия, Мала Азия (288) • Възпоменание за влизането на неизработената форма на Господ Исус Христос от Агиос Мандилиос (944 г.) от град Едеса при този защитник на Бога и кралица на възстановените градове • Герасим Новият аскет (1579), баща и защитник на остров Кефалиния • Агиос Акакий, епископ на Летис и Рентина (15 век) • Мъченици на Алкивиад и Диомед (298) • Неомъченици Димитрий Свети, от Самарина Никодим от Метеора (1551 г.) • Апостол от Пелиос (1686) • От анулираните мъченици в Мегарой: Серафим, Доротей, Яков, Василий, Деметрий и Сарантис • Архиепископ Макарий и епископ Тимотей Еврипос, строител на светия манастир Пентели (1578 г.) 

16 август Празнуват: Алкивиад, Алкис, Алцос Герасим, Макис, Микес, Микис, Герасимула Диомед Серафим, Серафимия, Серафима, Серафина, Серафим, Серафимула, Серафимица Сарантис, Сарандос, Сарантула Апостолос, Толис, Апостолис, Апостолия, Лия, Апостолина, Полина Стаматис, Стаматиос, Стамос, Стамулис, Стамелос, Стамелис, Стамелас, Стаматия, Мата, Матула, Матина, Стаматина, Стамата, Стамела, Стамула, Стамати, Мато, Стаматела 

օգոստոսի 16 • Սուրբ Դիոմեդես բժիշկ, Տարսոն, Կիլիկիա, Փոքր Ասիա (288) • Տէր Յիսուս Քրիստոսի Սուրբ Մանդիլիոսի (944) չստեղծուած կերպարանքի յիշատակը Եդեսայից քաղաքից Աստծո այս պաշտպանին և վերականգնված քաղաքների թագուհուն • Գերասիմոս Նոր Ասկետիկ (1579), Կեֆալինիա կղզու հայր և պաշտպան. • Լետիսի և Ռենտինայի Սուրբ Ակակիոս եպիսկոպոս (15-րդ դար) • Ալկիբիադեսի և Դիոմեդեսի նահատակները (298) • Նոր նահատակներ Դիմիտրիոս Սուրբ, Սամարինաս Նիկոդիմոս Մետեորացու (1551) • Պելիոսի առաքյալը (1686 թ.) • Մեգարոյում չեղյալ հայտարարված նահատակներից՝ Սերաֆիմ, Դորոթևս, Յակոբոս, Վասիլիոս, Դեմետրիոս և Սարանտիս. • Մակարիոս արքեպիսկոպոս և Տիմոթեոս եպիսկոպոս Եվրիպոս, Պենտելիի սուրբ վանքի կառուցող (1578 թ.) 

 Օգոստոսի 16-ին նրանք նշում են. Ալկիբիադես, Ալկիս, Ալցոս Գերասիմոս, Մակիս, Մայքս, Միկիս, Գերասիմուլա Դիոմեդես Seraphim, Seraphimia, Seraphima, Seraphina, Seraphim, Seraphimula, Seraphimitsa Սարանտիս, Սարանդոս, Սարանտուլա Ապոստոլոս, Տոլիս, Ապոստոլիս, Ապոստոլիա, Լիա, Ապոստոլինա, Պոլինա Ստամատիս, Ստամատիոս, Ստամոս, Ստամուլիս, Ստամելոս, Ստամելիս, Ստամելաս, Ստամատիա, Մատա, Մատուլա, Մատինա, Ստամատինա, Ստամատա, Ստամելա, Ստամուլիս, Ստամատի, Մատո, Ստամատելլա 

 για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

ΕΛΛΗ

Στις 15 Αυγούστου του 1940, και περί ώρα 08:30' λίγο πριν τη λιτάνευση της ιερής εικόνας, και ενώ στη προκυμαία υπήρχε ήδη πολύς κόσμος , υποβρύχιο" εν καταδύσει " πλησίασε τον θαλάσσιο χώρο εξαπολύοντας τρεις τορπίλες κατά του ευδρόμου ΕΛΛΗ, εκ των οποίων μόνο μία έπληξε αυτό, προκαλώντας έκρηξη στο μηχανοστάσιο και πυρπόληση των δεξαμενών πετρελαίου, με 9 νεκρούς και 24 τραυματίες.

 Οι δε άλλες δύο τορπίλες αστόχησαν και εξερράγησαν στη προκυμαία χωρίς ευτυχώς να προκαλέσουν θύματα. Παρά τις προσπάθειες όμως που κατέβαλε το πλήρωμα τελικά το ΕΛΛΗ βυθίστηκε περίπου μία ώρα μετά στις 09:45΄ και το πλήρωμα αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει πηδώντας στη θάλασσα.

Για καλή τύχη των τραυματισμένων ναυαγών, στην περιοχή βρίσκονταν τα αλιευτικά σκάφη ΠΡΟΠΟΝΤΙΣ και ΕΛΕΝΗ, ιδιοκτησίας Μιχάλη Σπυρ. Πετυχάκη. Αψηφώντας τον κίνδυνο της αναμενόμενης εκρήξεως της Έλλης, ο Καπετάν Μιχάλης Πετυχάκης έδωσε σήμα στα σκάφη του να προσεγγίσουν και να περισυλλέξουν 24 τραυματίες ναυαγούς προτού υπάρξουν περισσότερα θύματα. Για την ηρωική του πράξη τιμήθηκε μαζί με το πλήρωμα του από τον Βασιλιά Γεώργιο και την Ελληνική κυβέρνηση με Τιμητική Ευαρέσκεια.

Στη συνέχεια το υποβρύχιο απομακρύνθηκε χωρίς να καταστεί γνωστή η ταυτότητά του. Από την έρευνα που διενεργήθηκε στη συνέχεια από πραγματογνώμονες αξιωματικούς του ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού, επί των θραυσμάτων των τορπιλών που είχαν εκραγεί στη προκυμαία, διεπιστώθη αμέσως ότι επρόκειτο για ιταλικές τορπίλες.

Η τότε ελληνική κυβέρνηση (του Ι. Μεταξά) τήρησε απόλυτα μυστική την πραγματογνωμοσύνη εκείνη, (η οποία τελικά δημοσιεύτηκε με φωτογραφίες δύο ημέρες μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, δηλαδή στις 30 Οκτωβρίου του 1940), αλλά και με ταυτόχρονη απαγόρευση στον τύπο για οποιοδήποτε υπαινιγμό εθνικότητας του υποβρυχίου. Παρά ταύτα όμως από την πρώτη στιγμή η ελληνική κοινή γνώμη ουδεμία αμφιβολία έτρεφε περί της εθνικότητας των υπευθύνων.

Ο τότε πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα κόμης Εμμανουέλε Γκράτσι στα απομνημονεύματά του αλλά και σε ενυπόγραφο άρθρο του που δημοσίευσε η ιταλική εφημερίδα "Τζιορνάλε ντελ Ματτίνο" (φ. 19-8-1945) αποκαλύπτει ότι αν και η Ιταλία ουδέποτε ομολόγησε επίσημα την άνανδρη και "πειρατική" εκείνη πράξη υποβρυχίου της, εν τούτοις το υποβρύχιο ήταν ιταλικό που διατάχθηκε να κινηθεί επί τούτου από την ιταλική βάση υποβρυχίων Λέρου κατά διαταγή του Γενικού Διοικητή Δωδεκανήσου Ντε Βέκι, που ήταν μέλος της φασιστικής τριανδρίας, που γνώριζε ότι εθιμικά στην Τήνο την ημέρα αυτή θα υφίστατο ελληνικό πολεμικό πλοίο. Έτσι απέπλευσε το υποβρύχιο στο οποίο μετά και από μια αεροπορική αναγνώριση δόθηκε η εντολή του τορπιλισμού. Βέβαια ο Ντε Βέκι ενήργησε κατ' εντολή του ίδιου του Μπενίτο Μουσολίνι.

Στο σημείο αυτό ο κόμης Γκράτσι δίνει ακόμη μια εξήγηση της αψυχολόγητης εκείνης ενέργειας του Μουσολίνι που πολύ πιθανόν να οφειλόταν σε δική του τηλεγραφική του αναφορά που είχε υποβάλει από την Αθήνα, στο ιταλικό υπουργείο εξωτερικών, δύο ημέρες πριν, στις 13 Αυγούστου, κατά την οποία ο Γκράτσι βεβαίωνε ότι η ελληνική κυβέρνηση (σύμφωνα με άποψη του Ι. Μεταξά) δεν μπορεί να λάβει θέση ενάντια της Αγγλίας που ήδη κυριαρχεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Το τηλεγράφημα αυτό, πάντα κατά τον Γκράτσι, πιθανόν να το διάβασε ο Μουσολίνι στο Παλάτσο Βενέτσια την ίδια ημέρα το βράδυ ή το πολύ την επομένη το πρωί και του προκάλεσε έκρηξη παραφοράς δίνοντας αμέσως εντολή στον Ντε Βέκι να αποδείξει αμέσως στον Μεταξά "ποιος είχε πράγματι την κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου" . http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CE%99_%28%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29 

 Il 15 agosto 1940, e intorno alle 08:30 poco prima della processione della santa icona, e mentre c'era già molta gente in banchina, un sottomarino "in picchiata" si avvicinò alla zona di mare, lanciando tre siluri contro la nave HELLI , di cui solo uno ha colpito questo, provocando l'esplosione della sala macchine e l'incendio dei serbatoi dell'olio, uccidendo 9 persone e ferendone 24. Gli altri due siluri mancarono ed esplosero in banchina senza causare vittime. Tuttavia, nonostante gli sforzi dell'equipaggio, l'HELLI alla fine affondò circa un'ora dopo alle 09:45 e l'equipaggio fu costretto ad abbandonarlo gettandosi in mare. Fortunatamente per i naufraghi feriti, in zona si trovavano i pescherecci PROPONTIS ed ELENI, di proprietà di Michalis Spyr. Petichakis. Sfidando il pericolo dell'eruzione prevista dell'inferno, il capitano Michalis Petyhakis fece segno alle sue barche di avvicinarsi e raccogliere 24 naufraghi feriti prima che si verificassero altre vittime. Per il suo atto eroico fu onorato insieme al suo equipaggio da re Giorgio e dal governo greco con una richiesta onoraria. Il sottomarino si è quindi allontanato senza che la sua identità fosse resa nota. Dall'indagine successivamente svolta da esperti ufficiali della Regia Marina greca, sui frammenti dei siluri esplosi in banchina, si è subito appurato che si trattava di siluri italiani. L'allora governo greco (di I. Metaxas) tenne completamente segreta quella perizia (che fu finalmente pubblicata con fotografie due giorni dopo l'inizio della guerra greco-italiana, cioè il 30 ottobre 1940), ma anche con un contestuale divieto di la stampa per qualsiasi accenno alla nazionalità del sottomarino. Tuttavia, fin dal primo momento l'opinione pubblica greca non ha avuto dubbi sulla nazionalità dei responsabili. L'allora ambasciatore d'Italia ad Atene, il conte Emmanuele Grazzi, nelle sue memorie e in un articolo firmato pubblicato dal quotidiano italiano "Giornale del Mattino" (n. 19-8-1945) rivela che, sebbene l'Italia non abbia mai confessato ufficialmente il vile e la "pirateria " quell'atto del suo sottomarino, anche se il sottomarino era italiano a cui fu ordinato di muovere su questo dalla base sottomarina italiana di Leros per ordine del comandante in capo del Dodecaneso De Vecchi, che era membro della triade fascista, che sapeva che di solito a Tinos il giorno in cui sarebbe stata una nave da guerra greca. Così il sottomarino salpò e dopo una ricognizione aerea fu dato l'ordine di silurare. Naturalmente De Vecchi agì per ordine dello stesso Benito Mussolini. Il conte Grazzi, a questo punto, fornisce l'ennesima spiegazione dell'azione irrazionale di Mussolini, dovuta molto probabilmente alla propria relazione telegrafica che aveva presentato da Atene al Ministero degli Affari Esteri italiano, due giorni prima, il 13 agosto, in cui Gratchi confermava che il governo greco (secondo l'opinione di I. Metaxas) non può prendere posizione contro l'Inghilterra, che già domina il Mediterraneo orientale. Questo telegramma, sempre secondo Grazzi, fu letto probabilmente da Mussolini a Palazzo Venezia quello stesso giorno la sera, o al più tardi la mattina dopo, e lo fece andare in delirio, ordinando subito a De Vecchi di dimostrarsi subito a Metaxas "che ha davvero avuto il predominio del Mediterraneo orientale"

Μονή Κηπίνας

 

Στο χωριό Καλαρρύτες Τζουμέρκων, θα σε αφήσει άφωνο η Mονή Κηπίνας, ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου.

Σκαρφαλωμένη στο βουνό, χτισμένη στο κοίλωμα ενός κατακόρυφου και απότομου βράχου, ο οποίος έχει λαξευτεί με τέχνη ώστε να σχηματίζει ένα τέλειο θόλο, προκαλεί δέος και θαυμασμό. Το μοναστήρι χτίστηκε περί το 1212 μ.Χ. και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Το όνομα οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη Μονή οι μοναχοί. Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος φθάνει ως τη βάση του βράχου κι από εκεί σε οδηγούν στο μοναστήρι ένα μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο και μια ξύλινη γέφυρα.

Κατά την τουρκοκρατία, η ξύλινη γέφυρα ήταν κινητή και οι μοναχοί την ανέβαζαν με μοχλό, ώστε να προστατεύονται από επιδρομές. Ο μικρός ναός της Μονής είναι γεμάτος με αγιογραφίες του 17ου αιώνα.

Η επίσκεψη στη Μονή Κηπίνας αποτελεί μία εμπειρία που δε θα ξεχάσεις ποτέ.

https://travelioannina.com/el/node/91

În satul Kalarrites Tzoumerkon, Mănăstirea Kipina, una dintre cele mai impresionante mănăstiri din Epir, te va lăsa cu gura căscată. Cocoțată pe munte, construită în scobitura unei stânci verticale și abrupte, care a fost sculptată cu artă pentru a forma o cupolă perfectă, inspiră uimire și admirație. Mănăstirea a fost construită în jurul anului 1212 d.Hr. și este dedicată Adormirii Fecioarei. Numele se datorează grădinilor pe care călugării le cultivau lângă Mănăstire. Drumul pietruit ajunge la baza stâncii și de acolo o potecă săpată în stâncă și un pod de lemn vă conduc spre mănăstire. În timpul stăpânirii turcești, podul de lemn era mobil și călugării îl ridicau cu o pârghie pentru a se proteja de raiduri. Biserica mică a Mănăstirii este plină de hagiografii din secolul al XVII-lea. Vizitarea Mănăstirii Kipina este o experiență pe care nu o vei uita niciodată.

Կալարիտես Ցումերկոն գյուղում Էպիրոսի ամենատպավորիչ վանքերից մեկը՝ Կիփինա վանքը, ձեզ անխոս կթողնի։ Համբարձված լեռան վրա, կառուցված ուղղահայաց և զառիթափ ժայռի խոռոչում, որը հմտորեն փորագրվել է կատարյալ գմբեթ կազմելու համար, այն ակնածանք և հիացմունք է ներշնչում: Վանքը կառուցվել է մոտ 1212 թվականին։ և նվիրված է Աստվածածնի ննջմանը։ Անվանումը պայմանավորված է այն այգիներով, որոնք վանականները մշակում էին Վանքի մոտ։ Ասֆալտապատ ճանապարհը հասնում է ժայռի հիմքին և այնտեղից ժայռի մեջ փորագրված արահետն ու փայտե կամուրջը տանում են դեպի վանք։ Թուրքական տիրապետության ժամանակ փայտե կամուրջը շարժական է եղել, և վանականներն այն բարձրացրել են լծակով՝ արշավանքներից պաշտպանվելու համար։ Վանքի փոքրիկ եկեղեցին լի է 17-րդ դարի սրբագրություններով։ Կիպինա վանք այցելելը մի փորձառություն է, որը դուք երբեք չեք մոռանա:

В село Kalarrites Tzoumerkon, манастирът Kipina, един от най-впечатляващите манастири в Епир, ще ви остави без думи. Кацнал на планината, издигнат във вдлъбнатината на отвесна и стръмна скала, която е изкусно издялана, за да оформи съвършен купол, вдъхва страхопочитание и възхищение. Манастирът е построен около 1212 г. сл. Хр. и е посветена на Успение Богородично. Името си носи от градините, които монасите отглеждали край манастира. По асфалтирания път се стига до подножието на скалата, а оттам по издълбана в скалата пътека и дървено мостче се стига до манастира. По време на турското владичество дървеният мост е бил подвижен и монасите са го вдигали с лост, за да се предпазят от набези. Малката църква на манастира е пълна с агиографии от 17 век. Посещението на манастира Кипина е преживяване, което никога няма да забравите.   

Η Μονή Κηπίνας βρίσκεται κοντά στο χωριό Χριστοί Πραμάντων . Το όνομα της λέγεται ότι οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη μονή οι μοναχοί. 

Κατά τον Σεραφείμ Βυζάντιο το μοναστήρι χτίστηκε το 1212 από κάποιον αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου καθώς είναι σκαρφαλωμένο στο κοίλωμα ενός ψηλού κατακόρυφου βράχου. 

Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος φθάνει ως τη βάση του βράχου και από εκεί ένα μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο και μια ξύλινη γέφυρα, οδηγούν στο μοναστήρι. Κατά την τουρκοκρατία η ξύλινη γέφυρα ήταν κινητή. Οι μοναχοί την ανέβαζαν με μοχλό ώστε να προστατεύονται από επιδρομές. 

Ο μικρός ναός της μονής είναι κατάγραφος με αγιογραφίες πιθανόν του 17ου αιώνα. Το ρόλο της στέγης παίζει ο συμπαγής βράχος που έχει λαξευτεί με τέχνη ώστε να σχηματίζει ένα τέλειο θόλο. Δυστυχώς πολλές φορές κλέφτες ξεγύμνωσαν το μοναστήρι από τα ιερά του κειμήλια. Στον πρόναο του καθολικού αριστερά βρίσκεται μια βαθιά σκοτεινή σπηλιά. 

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, κατέφευγαν εκεί για ασφάλεια οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών. Το σπήλαιο έχει μήκος 240 μ. και εξερευνήθηκε το 1956 από τη σπηλαιολόγο Άννα Πετροχείλου, δεν είναι όμως επισκέψιμο. 

Կիպինայի վանքը գտնվում է Քրիստոյ Պրամանտոն գյուղի մոտ։ Ասում են, որ դրա անունը պայմանավորված է վանական համալիրի մոտ գտնվող վանականների մշակած այգիներով։ Ըստ Սերաֆիմ Բյուզանդիոսի՝ վանքը կառուցվել է 1212 թվականին ոմն Գրիգոր արքեպիսկոպոսի կողմից և նվիրված է Աստվածածնի Վերափոխմանը։ Այն Էպիրոսի ամենատպավորիչ վանքերից մեկն է, քանի որ թառած է բարձր ուղղահայաց ժայռի խոռոչում: Ասֆալտապատ ճանապարհը հասնում է ժայռի հիմքին և այնտեղից ժայռի մեջ փորված արահետն ու փայտե կամուրջը տանում են դեպի վանք։ Թուրքական տիրապետության ժամանակ փայտե կամուրջը շարժական է եղել։ Վանականները այն բարձրացրել են լծակով՝ արշավանքներից պաշտպանվելու համար։ Վանքի փոքրիկ եկեղեցին արձանագրված է, հավանաբար, 17-րդ դարի սրբագրություններով։ Տանիքի դերը խաղում է ամուր ժայռը, որը հմտորեն փորագրվել է կատարյալ գմբեթ կազմելու համար: Ցավոք, գողերը բազմիցս զրկել են վանքը սրբազան մասունքներից։ Կաթողիկոսի դիմաց դեպի ձախ խորը մութ քարայր է։ Թուրքական տիրապետության տարիներին հարեւան գյուղերի բնակիչներն ապահովության համար փախել են այնտեղ։ Քարանձավի երկարությունը 240 մ է, այն ուսումնասիրվել է 1956 թվականին քարանձավագետ Աննա Պետրոհեյլուի կողմից, սակայն այն բաց չէ այցելուների համար։

Манастирът Кипина се намира близо до село Кристои Прамантон. Твърди се, че името му се дължи на градините, обработвани от монасите в близост до манастира. Според Серафим Византиос манастирът е построен през 1212 г. от някой си архиепископ Григорий и е посветен на Успение Богородично. Той е един от най-впечатляващите манастири в Епир, тъй като е кацнал във вдлъбнатината на висока отвесна скала. По асфалтирания път се стига до подножието на скалата, а оттам по издълбана в скалата пътека и дървено мостче се стига до манастира. През турското робство дървеният мост е бил подвижен. Монасите го повдигнали с лост, за да се предпазят от набези. Малката църква на манастира е записана с агиографии вероятно от 17 век. Ролята на покрива се играе от масивна скала, която е изкусно издълбана, за да оформи перфектен купол. За съжаление многократно крадци са отнемали свещените реликви от манастира. Пред католикона вляво има дълбока тъмна пещера. През годините на турското владичество жителите на околните села бягат там за спасение. Пещерата е дълга 240 м и е проучена през 1956 г. от спелеолога Анна Петрохейлу, но не е отворена за посетители.

Mănăstirea Kipina este situată în apropiere de satul Christoi Pramanton. Se spune că numele său se datorează grădinilor cultivate de călugări din apropierea mănăstirii. Potrivit lui Serafim Byzantios, mănăstirea a fost construită în anul 1212 de un anume arhiepiscop Grigorie și este închinată Adormirii Maicii Domnului. Este una dintre cele mai impresionante mănăstiri din Epir, deoarece este cocoțată în scobitura unei stânci verticale înalte. Drumul pietruit ajunge la baza stâncii și de acolo o potecă săpată în stâncă și un pod de lemn duc la mănăstire. În timpul stăpânirii turcești, podul de lemn era mobil. Călugării l-au ridicat cu o pârghie pentru a se proteja de raiduri. Bisericuța mănăstirii este consemnată cu hagiografii probabil din secolul al XVII-lea. Rolul acoperișului este jucat de roca solidă care a fost sculptată cu artă pentru a forma o cupolă perfectă. Din păcate, de multe ori hoții au dezbrăcat mănăstirea de moaștele ei sacre. În fața catoliconului din stânga este o peșteră adâncă și întunecată. În anii stăpânirii turcești, locuitorii satelor vecine au fugit acolo pentru siguranță. Peștera are 240 m lungime și a fost explorată în 1956 de speologul Anna Petroheilou, dar nu este deschisă vizitatorilor.

Μαρία Δεσύλλα-Καποδίστρια

 

15 Αυγούστου 1980  πέθανε: Μαρία Δεσύλλα-Καποδίστρια Ελληνίδα πολιτικός

Η Μαρία Δεσύλλα - Καποδίστρια (25 Μαρτίου 1898[1] - 15 Αυγούστου 1980[2]) ήταν δήμαρχος Κέρκυρας και δισεγγονή του Γεωργίου Καποδίστρια, αδελφού του Ιωάννη Καποδίστρια κυβερνήτη της Ελλάδας. Ήταν η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα Δήμαρχος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία σε αναπληρωματικές εκλογές.
Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα] το 1898· ήταν κόρη του Γεωργίου Καποδίστρια, γιου του Αντωνίου· ο Αντώνιος ήταν γιος του Γεωργίου, αδελφού του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Η Μαρία παντρεύτηκε πρώτα τον Κερκυραίο διπλωμάτη Λουδοβίκο-Σπυρίδωνα Σκάρπα, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, αλλά χώρισε το 1928. Το 1935 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον Σταμάτιο Δεσύλλα, Κερκυραίο βιομήχανο και δήμαρχο Κέρκυρας, τον οποίο αντικατέστησε στη δημαρχία το 1956 μετά τον θάνατό του.Συγκεκριμένα στις αναπληρωματικές εκλογές που ακολούθησαν, εξελέγη με 5.365 ψήφους σε σύνολο 10.207. Στον δημαρχιακό θώκο παρέμεινε μέχρι το 1959.

Ως απόγονος της οικογένειας, και επειδή ο προπάππος της ήταν ο μοναδικός από τα αδέλφια που είχε αποκτήσει παιδιά, είχε στην κατοχή της την εξοχική κατοικία της οικογένειας στην θέση Κουκουρίτσα. Το 1979 δώρισε το σπίτι στην Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας, τη Φιλαρμονική Εταιρία Κερκύρας και την Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών με σκοπό τη δημιουργία Μουσείου, το οποίο να στεγάζει τα διασωθέντα προσωπικά αντικείμενα του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, καθώς και προσωπογραφίες και έπιπλα εποχής, που ανήκαν στην οικογένεια.

Το τέλειο εκμέκ κανταϊφι

Το τέλειο εκμέκ κανταϊφι

Τι χρειαζόμαστε:

500 γρ. κανταϊφι
βούτυρο (μαργαρίνης ή οτιδήποτε άλλο ) Για την κρέμα:
5 ποτήρια γάλα πλήρες
3/4 ποτηριού ζάχαρη
5 κρόκοι αυγών
3 κ.σ. καλά γεμάτες κορν φλάουρ με αλεύρι
2 βαννίλιες
1 κ.σ. βούτυρο
λίγα αμύγδαλα ( προεραιτικά ) Για το σιρόπι:
2 1/2 ποτήρια ζάχαρη
2 1/2 ποτήρια νερό
λίγες σταγόνες λεμόνι Για την επικάλυψη:
500 γρ. κρέμα γάλακτος
3 κ.σ. άχνη
λίγα φιστίκια Αιγίνης ( προεραιτικά )

Πως το κάνουμε: Διαβάστε περισότερο: Το τέλειο εκμέκ κανταϊφι

Γκράτσια Ντελέντα

 

15 Αυγούστου 1936  πέθανε: Γκράτσια Ντελέντα Ιταλίδα συγγραφέας

Η Γκράτσια Ντελέντα (Grazia Deledda, 27 Σεπτεμβρίου 1871 – 15 Αυγούστου 1936) ήταν Ιταλίδα λογοτέχνιδα, που τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1926.

Γεννήθηκε στο Νουόρο της Σαρδηνίας και εκπαιδεύθηκε κατ’ οίκον. Άρχισε να δημοσιεύει γραπτά της σε εφημερίδες και περιοδικά του τόπου της, και το 1896 με τον Δρόμο του κακού απέσπασε τον έπαινο των κριτικών. Το 1899 πηγαίνει στο Κάλιαρι, παντρεύεται και μετακομίζει στη Ρώμη, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής της και απεβίωσε εκεί από καρκίνο σε ηλικία 64 ετών.

Επηρεασμένη από τον βερισμό του Τζοβάννι Βέργκα και τον decadentismo του Ντ' Αννούντσιο, έδωσε τα καλύτερά της έργα μετά το 1900, αρχίζοντας από τον Elias Portolu. Θέματά της είναι ο έρωτας, ο πόνος και η κρίση του οικογενειακού θεσμού, τοποθετημένα στο τραχύ παραδοσιακό περιβάλλον της Σαρδηνίας. Το 1926 της απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.  

15 agosto 1936 Morta: Grazia Delenda scrittrice italiana Grazia Deledda (27 settembre 1871 - 15 agosto 1936) è stata una scrittrice italiana insignita del Premio Nobel per la letteratura nel 1926. Nacque a Nuoro, in Sardegna, e studiò in casa. Iniziò a pubblicare i suoi scritti su giornali e riviste locali e nel 1896 con La via del male ottenne il plauso della critica. Nel 1899 va a Cagliari, si sposa e si trasferisce a Roma, dove visse fino alla fine della sua vita e vi morì di cancro all'età di 64 anni. Influenzata dal verismo di Giovanni Verga e dal decadentismo di D'Annunzio, realizzò le sue opere migliori dopo il 1900, a cominciare da Elias Portolu. I suoi soggetti sono l'amore, il dolore e la crisi dell'istituto familiare, ambientato nell'aspro ambiente tradizionale della Sardegna. Nel 1926 ricevette il Premio Nobel per la Letteratura.

ΚΡΙΝΑΚΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΚΡΙΝΑΚΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ 

από ΜΟΥΣΕΙΟ ''ΛΥΧΝΟΣΤΑΤΗΣ'' - Cretan open-air Museum ''LYCHNOSTATIS'',
Το κρινάκι της θάλασσας (Pancratium maritimum), γνωστό και ως κρίνος της άμμου ή θαλάσσιος ασφόδελος ευδοκιμεί σε αμμώδεις παραλίες, κοντά στη θάλασσα. Το συναντάμε κυρίως στη λεκάνη της Μεσογείου. Είναι ένα από τα προϊστορικά φυτά που υπάρχει μέχρι σήμερα, γνωστό από τοιχογραφίες της μινωικής Κρήτης και της υστεροκυκλαδικής Θήρας, κι έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από βοτανολόγους και αρχαιολόγους.

Αλλά και η προφορική παράδοση μαρτυρεί τη γοητεία που ασκεί το λουλούδι αυτό στον άνθρωπο:
«Γροικώ του κρίνου μυρωδιά στση θάλασσας το αέρι
σα να μου πέμπει η αμοναξά του έρωτα χαμπέρι»

ΚΙΝΔΥΝΟΙ...
Το φυτό αυτό που εδώ και αιώνες ήταν ανθεκτικό στο χειμέριο κύμα, την ανυδρία, τον δυνατό άνεμο, τον καυτό ήλιο και το κρύο, δεν αντέχει το ίδιο απέναντι στη «μοντέρνα» ανθρώπινη δραστηριότητα. Σήμερα, η άναρχη οικιστική ανάπτυξη στις παραθαλάσσιες περιοχές, η εκμετάλλευση των παραλιών, ο μαζικός τουρισμός (που φέρνει ακόμα και δίκυκλα moto-cross αλλά και τις διαβόητες «γουρούνες» στην άμμο), η ρύπανση και η μόλυνση, αλλά και η ανθρώπινη ματαιοδοξία προκαλούν προβλήματα στην επιβίωσή του.


...& ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Προτείνονται, μάλιστα, συγκεκριμένα μέτρα προστασίας, για να αποφευχθεί η μείωση του πληθυσμού του φυτού:
Οριοθέτηση των περιοχών όπου αυτοφύεται και αναπαράγεται το κρινάκι.
Απαγόρευση καθαρισμού με οποιονδήποτε τρόπο των παραπάνω περιοχών όχι μόνο προς αποφυγή διατάραξης του ευαίσθητου αμμώδους εδάφους, όπου αυτό αναπτύσσεται, αλλά και προς αποφυγή ενδεχόμενης συλλογής και απομάκρυνσης του σπόρου του.
Απαγόρευση κοπής του.
Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού για τη σπουδαιότητα διατήρησης και εξάπλωσης του είδους.

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ "ΛΥΧΝΟΣΤΑΤΗΣ"
Το Μουσείο Παραδοσιακής Ζωής Κρήτης «ΛΥΧΝΟΣΤΑΤΗΣ» στο Λιμ. Χερσονήσου, στα πλαίσια της οικολογικής πρακτικής του επιχειρεί να διασώσει και να διαδώσει αυτό το φυτικό είδος. Το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Μουσείου έχει σχεδιάσει και υλοποιεί από το 2000 ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Το κρινάκι της θάλασσας επιστρέφει στις ακτές». Στη διάρκεια του προγράμματος τα παιδιά γνωρίζουν το φυτό, τη μορφολογία, τις ιδιότητες, τους κινδύνους που το απειλούν και μαθαίνουν μέσα από συγκεκριμένες δραστηριότητες τον τρόπο να το φροντίζουν και να το προστατεύουν.

Μέχρι στιγμής πολυάριθμες σχολικές και περιβαλλοντικές ομάδες από ολόκληρη την Κρήτη και νησιά του Αιγαίου, αλλά και η ομάδα από το ΚΕ.Θ.Ε.Α. «Αριάδνη», το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού – Τμήμα Ηρακλείου, η Σκακιστική Ακαδημία Χερσονήσου κ.ά. έχουν συμμετάσχει σε αυτό το πρόγραμμα.


Ο ΣΚΟΠΟΣ
Έτσι, μαθαίνουμε να προστατεύουμε ένα φυτικό είδος και συνδράμουμε στη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας και της βιοποικιλότητας. Ακόμη περισσότερο, όμως, θεωρούμε ότι η διαδικασία αυτή λειτουργεί προληπτικά: όποιος μάθει να προστατεύει σωστά ένα είδος, οικοδομεί τις προϋποθέσεις, για να προστατεύσει σωστά οποιοδήποτε είδος, και βέβαια το ανθρώπινο.

WebRepOverall rating

Κωνσταντίνος Λάσκαρις

 


15 Αυγούστου 1501  πέθανε: Κωνσταντίνος Λάσκαρις Έλληνας λόγιος

Ο Κωνσταντίνος Λάσκαρις (1434 - 15 Αυγούστου 1501) ήταν Έλληνας λόγιος.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφικά στοιχεία
2 Επιτομή των οκτώ του λόγου μερών
3 Υποσημειώσεις και παραπομπές
3.1 Υποσημειώσεις
3.2 Παραπομπές
4 Πηγές
Βιογραφικά στοιχεία

Ο Κωνσταντίνος Λάσκαρις γεννήθηκε το 1434 στην Κωνσταντινούπολη και καταγόταν από παλιά βυζαντινή αριστοκρατική οικογένεια. Στην Κωνσταντινούπολη μαθήτευσε κοντά στο διάσημο λόγιο Ιωάννη Αργυρόπουλο. Με την άλωση της Κωνσταντινούπολης αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους, αλλά μετά ελευθερώθηκε και κατέφυγε μάλλον στην Κρήτη ή στη Ρόδο όπου έζησε μέχρι το 1460. Από το 1460 και για τα επόμενα βρίσκεται στην αυλή του δούκα του Μιλάνου, Φραγκίσκου Σφόρτζα, όπου διορίστηκε δάσκαλος της κόρης του Ιππολύτης, για χάριν της οποίας συνέγραψε και την Επιτομή των οκτώ του λόγου μερών το 1465. Το 1465 πήγε στη Νάπολη για να διδάξει ελληνική γλώσσα και ρητορική, ύστερα από πρόσκληση του βασιλιά Φερδινάνδου του Α’, αλλά παρέμεινε μόνο έναν χρόνο.

Το 1466, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Σάθα, και ενώ πήγαινε να εγκατασταθεί μόνιμα σε κάποιο ελληνικό νησί, το πλοίο κατέπλευσε στη Μεσσήνη της Σικελίας, και ύστερα από πρόσκληση των κατοίκων της πόλεως παρέμεινε να διδάξει εκεί την ελληνική γλώσσα. Το 1467 διορίστηκε με ειδικό προνόμιο καθηγητής της ελληνικής γραμματείας στο Πανεπιστήμιο της Μεσσήνης. Το 1476 είχε τη χαρά να δει τη Γραμματική του σε έντυπο βιβλίο το οποίο εκδόθηκε στο Μιλάνο -το πρώτο με ελληνικό κείμενο μόνο βιβλίο που τυπώθηκε.

Πέθανε το 1501 στη Μεσσήνη κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας πανώλης, δωρίζοντας μάλιστα στην κοινότητα της πόλης την πολύτιμη συλλογή χειρογράφων του. Η συλλογή αυτή φυλάχτηκε στην πόλη μέχρι το 1679 και από εκεί μεταφέρθηκε στην Ισπανία, υποτελή κράτη της οποίας ήταν και η Σικελία με τη Νάπολη. Σήμερα 76 χειρόγραφα αυτής της συλλογής υπάρχουν στην Εθνική βιβλιοθήκη της Μαδρίτης.

Το πρώτο ελληνικό βιβλίο: η Ἐπιτομὴ του Κωνσταντίνου Λάσκαρι με χαρακτήρες του Δημητρίου Δαμιλά, Μιλάνο, 1476

Ο Λάσκαρις, εκτός από την Γραμματική του, συνέγραψε διάφορα βιβλία σχετικά με επιμέρους θέματα της Γραμματικής όπως περί τόνων των ονομάτων, ετυμολογία, ορθογραφία, κ.α., μεταφράσεις αρχαίων Ελλήνων όπως του Πλούταρχου, τον Διογένη τον Λαέρτιο καθώς και ανθολογίες συγγραφέων, ιστορικά όπως την βυζαντινή ιστορία από τη περίοδο του Θεοδώρου Λάσκαρη έως το Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά και θρησκευτικά όπως τον Βίο του Αγίου Δημητρίου και τις Πράξεις των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Il 15 agosto 1501 morì: Konstantinos Laskaris studioso di greco Konstantinos Laskaris (1434 - 15 agosto 1501) è stato uno studioso greco. Sommario 1 Dati biografici 2 Riassunto delle otto parti del discorso 3 Note e riferimenti 3.1 Note a piè di pagina 3.2 Referral 4 Fonti Dati biografici Konstantinos Laskaris nacque nel 1434 a Costantinopoli e proveniva da un'antica famiglia aristocratica bizantina. A Costantinopoli studiò sotto il famoso studioso Ioannis Argyropoulos. Con la caduta di Costantinopoli fu catturato dai Turchi, ma poi fu liberato e fuggì a Creta o Rodi, dove visse fino al 1460. Dal 1460 in poi fu alla corte del duca di Milano, Francesco Sforza, dove rimase fu nominato tutore della figlia di Ippolite, per la quale scrisse anche l'Epitome delle otto parti del discorso nel 1465. Nel 1465 si recò a Napoli per insegnare lingua greca e retorica, su invito del re Ferdinando I, ma rimase solo un anno. Nel 1466, secondo Constantinos Satha, e mentre stava per stabilirsi stabilmente su un'isola greca, la nave salpò per Messina, in Sicilia, e su invito degli abitanti della città, vi soggiornò per insegnare la lingua greca. Nel 1467 fu nominato con privilegio speciale professore di segreteria greca all'Università di Messina. Nel 1476 ebbe il piacere di vedere pubblicata a Milano la sua Grammatica in forma stampata, il primo libro di solo testo greco ad essere stampato. Morì nel 1501 a Messina durante un'epidemia di peste, anche donando alla comunità cittadina la sua preziosa collezione di manoscritti. Questa collezione rimase in città fino al 1679 e da lì fu trasferita in Spagna, i cui stati vassalli comprendevano Sicilia e Napoli. Oggi 76 manoscritti di questa collezione si trovano nella Biblioteca Nazionale di Madrid. Il primo libro greco: l'epitome di Constantinos Laskari con personaggi di Dimitrios Damilas, Milano, 1476 Laskaris, oltre alla sua Grammatica, ha scritto diversi libri su singoli argomenti della grammatica come i toni dei nomi, l'etimologia, l'ortografia, ecc., traduzioni di antichi greci come Plutarco, Diogene e Laerzio nonché antologie di autori, storici come come la storia bizantina dal periodo di Theodoros Laskaris a Costantino Paleologo, ma anche religiosa come la Vita di San Demetrio e gli Atti degli Apostoli Pietro e Paolo

15 Ağustos 1501 öldü: Konstantinos Laskaris Yunan bilgin Konstantinos Laskaris (1434 - 15 Ağustos 1501) bir Yunan bilginiydi. İçindekiler 1 Biyografik veri 2 Söylemin sekiz bölümünün özeti 3 Dipnotlar ve referanslar 3.1 Dipnotlar 3.2 Yönlendirmeler 4 Kaynak Biyografik veriler Konstantinos Laskaris, 1434'te Konstantinopolis'te doğdu ve eski bir Bizans aristokrat ailesinden geldi. Konstantinopolis'te ünlü bilgin Ioannis Argyropoulos'un yanında çalıştı. Konstantinopolis'in düşmesiyle Türkler tarafından ele geçirildi, ancak daha sonra serbest bırakıldı ve 1460'a kadar yaşadığı Girit'e veya Rodos'a kaçtı. 1460'tan itibaren Milano Dükü Francis Sforza'nın sarayındaydı. 1465'te konuşmasının sekiz bölümünün Özetini de yazdığı Hippolytis'in kızının öğretmeni olarak atandı. 1465'te Kral I. Ferdinand'ın daveti üzerine Napoli'ye Yunan dili ve retoriği öğretmek için gitti, ancak sadece bir yıl kaldı. 1466'da Constantinos Satha'ya göre ve bir Yunan adasına kalıcı olarak yerleşeceği sırada gemi Sicilya'nın Messina kentine gitti ve şehir sakinlerinin daveti üzerine orada Yunan dilini öğretmek için kaldı. 1467'de Messina Üniversitesi'nde Yunan sekreteryasının profesörü olarak özel bir ayrıcalıkla atandı. 1476'da Gramer'inin Milano'da basılmış olarak basıldığını görme zevkini yaşadı - basılan ilk sadece Yunanca metin kitabı. 1501'de Messina'da bir veba salgını sırasında öldü, hatta değerli el yazmaları koleksiyonunu şehrin topluluğuna bağışladı. Bu koleksiyon 1679'a kadar şehirde tutuldu ve oradan vassal devletleri Sicilya ve Napoli'yi içeren İspanya'ya transfer edildi. Bugün bu koleksiyonun 76 el yazması Madrid Ulusal Kütüphanesinde bulunmaktadır. İlk Yunanca kitap: Dimitrios Damilas'ın karakterleriyle Constantinos Laskari'nin Özeti, Milano, 1476 Laskaris, Gramer'ine ek olarak, isimlerin tonları, etimoloji, imla vb.Gibi Gramer'in bireysel konuları hakkında birkaç kitap, Plutarch, Diogenes ve Laertius gibi eski Yunanlıların çevirilerinin yanı sıra yazarların antolojileri, tarihsel vb. Theodoros Laskaris döneminden Konstantin Paleologos'a kadar Bizans tarihi olarak değil, aynı zamanda Aziz Dimitrios'un Hayatı ve Havariler Peter ve Paul'un İşleri gibi dini 

Μονή Παναγίας Σουμελά

Η Μονή Παναγίας Σουμελά

Η Μονή Παναγίας Σουμελά ή Μονή Σουμελά, είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο επί 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.

Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 οι Aθηναίοι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου μετά από αποκάλυψη της Παναγίας, με σκοπό να ιδρύσουν το μοναχικό της κατάλυμα. Eκεί, σε σπήλαιο της απόκρημνης κατωφέρειας του όρους, σε υψόμετρο 1063 μέτρα, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Aθηνιώτισσας, την οποία, πάντα κατά την παράδοση, εικονογράφησε ο Eυαγγελιστής Λουκάς.
Oι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος έκτισαν με τη συμπαράσταση της γειτονικής μονής Bαζελώνα κελί και στη συνέχεια εκκλησία μέσα στη σπηλιά, στην οποία είχε μεταφερθεί θαυματουργικά η εικόνα. Tο σοβαρό πρόβλημα της ύδρευσης του μοναστηριού λύθηκε, επίσης σύμφωνα με την παράδοση, κατά θαυματουργό τρόπο. H ανθρώπινη λογική αδυνατεί να απαντήσει στο θέαμα που βλέπουν και οι σημερινοί ακόμη προσκυνητές, να αναβλύζει αγιασματικό νερό μέσα από ένα γρανιτώδη βράχο. Oι θεραπευτικές του ιδιότητες έκαναν πασίγνωστο το μοναστήρι όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους μουσουλμάνους που ακόμη συνεχίζουν να το επισκέπτονται και να ζητούν τη χάρη της Παναγίας.

Kοντά στο σπήλαιο κτίστηκε το 1860 ένας πανοραμικός τετραώροφος ξενώνας 72 δωματίων και άλλοι λειτουργικοί χώροι για τις ανάγκες των προσκυνητών, καθώς και βιβλιοθήκη. Γύρω από τη μονή ανοικοδομήθηκαν μικροί ναοί αφιερωμένοι σε διάφορους αγίους.

Panagia Soumela կամ Moni Soumela վանքը Տրապիզոնի մոտ գտնվող հայտնի քրիստոնեական ուղղափառ վանք է, որը 16 դար շարունակ Պոնտական ​​հելլենիզմի խորհրդանիշն է։ Ավանդույթի համաձայն՝ 386 թվականին աթենացի վանականները՝ Բառնաբասը և Սոփրոնիոսը, Մարիամ Աստվածածնի հայտնությունից հետո առաջնորդվել են Պոնտոսի դավաճանական լեռների գագաթները՝ նրա մենակությունը հաստատելու նպատակով։ Այնտեղ, լեռան զառիթափ լանջին գտնվող քարանձավում, 1063 մետր բարձրության վրա, հրեշտակները տարել էին Պանագիա Աթինիոտիսայի սուրբ պատկերակը, որը, ըստ ավանդության, նկարազարդել էր Ղուկաս ավետարանիչը։ Բառնավաս և Սոփրոնիոս վանականները, հարևան Բազելոնա վանքի աջակցությամբ, քարանձավի ներսում կառուցեցին խուց, ապա եկեղեցի, ուր պատկերակը հրաշքով տեղափոխվեց։ Վանքի ջրամատակարարման լուրջ խնդիրը նույնպես, ավանդույթի համաձայն, լուծվեց հրաշքով։ Մարդկային տրամաբանությունն ի վիճակի չէ արձագանքել այն տեսարանին, որ տեսնում են նույնիսկ այսօրվա ուխտավորները՝ գրանիտե ժայռից բխող սուրբ ջուրը: Նրա բուժիչ հատկությունները վանքը հայտնի դարձրեցին ոչ միայն քրիստոնյաների, այլև մուսուլմանների շրջանում, ովքեր դեռ շարունակում են այցելել այն և խնդրել Մարիամ Աստվածածնի շնորհը։ Քարանձավի մոտ 1860 թվականին կառուցվել է համայնապատկերային չորս հարկանի հյուրատուն՝ 72 սենյակներով և այլ ֆունկցիոնալ տարածքներով ուխտավորների կարիքների համար, ինչպես նաև գրադարան։ Վանքի շուրջը վերակառուցվել են զանազան սրբերի նվիրված փոքր տաճարներ։

Αλέξιος Α΄ Κομνηνός

15 Αυγούστου 1118 πέθανε: Αλέξιος Α΄ Κομνηνός Βυζαντινός αυτοκράτορας

Ο Αλέξιος Α΄ Κομνηνός (1048/1056 - 15 Αυγούστου 1118) ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας από το 1081 ως το 1118. Εξέχουσα στρατιωτική και πολιτική μορφή, ήταν ο ουσιαστικός θεμελιωτής της δυναστείας των Κομνηνών, μίας από τις ενδοξότερες δυναστείες της βυζαντινής ιστορίας.

Πίνακας περιεχομένων
1 Άνοδος στο θρόνο
2 Οικονομικά και διοικητικά μέτρα
3 Εξωτερικές απειλές τα πρώτα χρόνια
4 Η Πρώτη Σταυροφορία και οι συνέπειές της
5 Τελευταία χρόνια και τέλος
6 Η Νομισματική Μεταρρύθμιση του 1092
7 Οικογένεια
8 Νομίσματα
9 Πρόγονοι
10 Δείτε επίσης
11 Παραπομπές
12 Πηγές
13 Λογοτεχνικές αναπλάσεις
14 Εξωτερικοί σύνδεσμοι 
Άνοδος στο θρόνοΚαταγόταν από την μεγάλη αριστοκρατική στρατιωτική οικογένεια των Κομνηνών, που κατείχε μεγάλες εκτάσεις στην Κασταμώνα της Παφλαγονίας. Ήταν τρίτος γιος του Ιωάννη Κομνηνού (αδελφού του Αυτοκράτορα Ισαάκιου Α΄ Κομνηνού) και της Άννας Δαλασσηνής. Ο Αλέξιος από πολύ νωρίς κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό και αντιμετώπισε αρκετούς στασιαστές και διεκδικητές του αυτοκρατορικού θρόνου. Επί Μιχαήλ Ζ΄στάλθηκε ως στρατηγός στη Μικρά Ασία και κατόρθωσε να του παραδοθεί από τους Σελτζούκους Τούρκους ο στασιαστής αρχηγός των Νορμανδών μισθοφόρων Ρουσέλ ντε Μπαγιέλ (Roussel de Bailleul, Ρουσέλιος κατά Ζωναράν ή Ουρσέλιος κατά την Άννα Κομνηνή), τον οποίο έφερε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1078 ορίστηκε αρχηγός του στρατού στα Βαλκάνια ((δομέστικος των σχολών της Δύσης) από τον Αυτοκράτορα Νικηφόρο Γ΄ Βοτανειάτη. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν η νίκη και σύλληψη πρώτα του Νικηφόρου Βρυέννιου και αργότερα του Νικηφόρου Βασιλάκιου. Κέρδισε την εύνοια της αυτοκράτειρας Μαρίας της Αλανής, συζύγου των αυτοκρατόρων Μιχαήλ Ζ΄ και Νικηφόρου Γ΄, που τον υιοθέτησε και τον βοήθησε στην προσπάθεια ανόδου του στη στρατιωτική ιεραρχία. Το 1081 στασίασε και ο ίδιος με τους αδελφούς του και πήρε τον θρόνο από το Νικηφόρο Γ΄ μετά από παρότρυνση και με τη βοήθεια του Ιωάννη Δούκα, θείου του Μιχαήλ Ζ´. Μετά από την άνοδό του στον θρόνο νυμφεύτηκε την Ειρήνη Δούκαινα, εγγονή του Ιωάννη Δούκα. Για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Δουκών επανέφερε τον Κωνσταντίνο Δούκα, γιο του Μιχαήλ Ζ΄ και της Μαρίας της Αλανής, ως συναυτοκράτορα. Μάλιστα αργότερα τον αρραβώνιασε με την πρωτότοκη κόρη του, Άννα. Η γέννηση του γιου του Αλεξίου Α΄, Ιωάννη, το 1087 τερμάτισε την αναγνώριση του Κωνσταντίνου ως συναυτοκράτορα. Ο Κωνσταντίνος, όμως, συνέχισε να έχει φιλικές σχέσεις με τον Αυτοκράτορα μέχρι το τέλος του, περίπου το 1095.