Φιλίπ ντε Σαμπέν

12 Αυγούστου 1674  πέθανε: Φιλίπ ντε Σαμπέν Γάλλος ζωγράφος
Ο Φιλίπ ντε Σαμπέν (Philippe de Champaigne, 26 Μαΐου 1602 - 12 Αυγούστου 1674), ήταν μείζων Γάλλος ζωγράφος του 17ου αιώνα γεννημένος στη Φλάνδρα.

Τζοβάννι Γκαμπριέλι

 

12 Αυγούστου 1612  πέθανε: Τζοβάννι Γκαμπριέλι Ιταλός συνθέτης

Ο Τζοβάννι Γκαμπριέλι (Giovanni Gabrieli, 1557 – 12 Αυγούστου 1612) ήταν Ιταλός συνθέτης και οργανίστας. Έδρασε την εποχή της μετάβασης από την Αναγέννηση στο Μπαρόκ, επηρεάζοντας με τη μουσική του πλήθος συνθετών. Θεωρείται ο πλέον κύριος εκπρόσωπος της Βενετσιάνικης Σχολής, στην οποία ανήκουν οι Κλάουντιο Μοντεβέρντι, Άντριαν Βίλαρτ, Κλάουντιο Μέρουλο κ.ά.
Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε πιθανότατα στη Βενετία, όπου και σπούδασε μουσική με τον θείο του και συνθέτη Αντρέα Γκαμπριέλι. Αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο με τον Ορλάντο ντι Λάσσο, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1579. Τα χρόνια αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ύφους της μουσικής του, όπως διαφαίνεται κυρίως στα πρώιμα έργα του.

Επιστρέφοντας στη Βενετία, το 1585 διαδέχεται τον Κλάουντιο Μέρουλο ως οργανίστας της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου, θέση ύψιστης τιμής για την εποχή. Τον επόμενο χρόνο πεθαίνει ο θείος του, Αντρέα Γκαμπριέλι, και αναλαμβάνει καθήκοντα σύνθεσης. Παράλληλα, συγκεντρώνει και επιμελείται τα έργα του προκατόχου του, διασώζοντας έτσι ένα μεγάλο τους μέρος.

Ένα μεγάλο καλλιτεχνικό βήμα αποτελεί η ανάληψη της θέσης οργανίστα στη Scuola Grande di San Rocco· από την περίοπτη αυτή θέση έχει την ευκαιρία να γράψει και κοσμική μουσική, η οποία εκτελείται από τους πιο φημισμένους τραγουδιστές και μουσικούς της εποχής. Εξάλλου, το μουσικό επίπεδο στον καθεδρικό του Αγίου Μάρκου ήταν ανέκαθεν υψηλό και ο Γκαμπριέλι χαίρει της εκτίμησης των πιο αξιόλογων Ευρωπαίων συνθετών της εποχής του.

Το 1597 εκδίδει έναν τόμο με "Ιερές Συμφωνίες" (Symphoniae Sacrae), έργο που έμελε να τον καταστήσει διάσημο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πολλοί συνθέτες, κυρίως από τη Γερμανία, συρρέουν για να μαθητεύσουν μαζί του, όχι μόνο την εκκλησιαστική μουσική, αλλά και το ιταλικό μαδριγάλι. Με την επιστροφή τους διαδίδεται το "πολυχορικό" ύφος, όπου δύο χορωδίες τραγουδούν εναλλάξ -γνωστό με τον μουσικό όρο cori spezzati. Αξιοσημείωτος μαθητής του Γκαμπριέλι υπήρξε και ο Χάινριχ Συτς, ο οποίος επιστρέφοντας στη Γερμανία, ανέπτυξε το ιταλικό ύφος, οδηγώντας στην καθιέρωση του Μπαρόκ.

Περί το 1606 η υγεία του Γκαμπριέλι επιδεινώνεται· πεθαίνει το 1612, πιθανότατα από νεφρολιθίαση.

12 agosto 1612 Morto: Giovanni Gabrieli compositore italiano Giovanni Gabrieli (Giovanni Gabrieli, 1557 – 12 agosto 1612) è stato un compositore e organista italiano. Ha lavorato durante il passaggio dal Rinascimento al Barocco, influenzando molti compositori con la sua musica. È considerato il più importante rappresentante della Scuola Veneta, a cui appartengono Claudio Monteverdi, Adrian Villart, Claudio Merulo e altri. Dati biografici Probabilmente è nato a Venezia, dove ha studiato musica con lo zio e compositore Andrea Gabrieli. In seguito continuò i suoi studi a Monaco con Orlando di Lasso, dove rimase fino al 1579. Questi anni giocarono un ruolo decisivo nel plasmare lo stile della sua musica, come si può vedere soprattutto nei suoi primi lavori. Ritornato a Venezia, nel 1585 succedette a Claudio Merulo come organista della Basilica di San Marco, carica per l'epoca di più alta onorificenza. L'anno successivo muore lo zio Andrea Gabrieli che assume l'incarico di composizione. Allo stesso tempo, raccoglie e cura le opere del suo predecessore, salvandone così buona parte. Un grande passaggio artistico è l'assunzione della carica di organista presso la Scuola Grande di San Rocco; da questa posizione di rilievo ha l'opportunità di scrivere musica profana, che viene eseguita dai più famosi cantanti e musicisti dell'epoca. Inoltre, lo standard musicale della Cattedrale di San Marco è sempre stato alto, e Gabrieli gode della stima dei più importanti compositori europei del suo tempo. Nel 1597 pubblicò un volume delle "Sinfonie Sacre" (Symphoniae Sacrae), opera che lo avrebbe reso famoso in tutta Europa. Molti compositori, principalmente tedeschi, accorsero con lui per imparare non solo la musica sacra, ma anche il madrigale italiano. Con il loro ritorno si diffuse lo stile "policoro", in cui due cori cantano alternativamente - noto con il termine musicale cori spezzati. Notevole allievo di Gabrieli fu anche Heinrich Sütz, che, tornato in Germania, sviluppò lo stile italiano, portando all'affermazione del barocco. Intorno al 1606 la salute di Gabrieli peggiora; muore nel 1612, probabilmente di nefrolitiasi.

Πάουλ Τόμας Μαν

12 Αυγούστου 1955 πέθανε: Τόμας Μαν Γερμανός συγγραφέας

Ο Πάουλ Τόμας Μαν (Γερμανικά: [paʊ̯l toːmas man] Λίμπεκ, 6 Ιουνίου 1875 – Ζυρίχη, 12 Αυγούστου 1955) ήταν γερμανός συγγραφέας, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1929). Βαθύτατα επηρεασμένος από το έργο των Άρθουρ Σοπενχάουερ, Σίγκμουντ Φρόυντ, Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε και Φρίντριχ Νίτσε, ο Τόμας Μαν υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Στα γραπτά του κυριαρχούν ο ακριβής ρεαλισμός περικλειόμενος από βαθιές συμβολικές νότες, η ειρωνεία, οι πολυμερείς αντιθέσεις, καθώς επίσης και μια εμβριθής κι επίμονη αναζήτηση σχετική με τη φύση του δυτικού αστικού πολιτισμού, εντός του οποίου η διαβρωτική επίγνωση της ίδιας του της φαυλότητας αντιμάχεται την τρυφερή ευγνωμοσύνη για τα πνευματικά του επιτεύγματα. Σημαντικότερα έργα του Μαν, το Μπούντενμπροκ (1901), ο Θάνατος στη Βενετία (1913), το Μαγικό Βουνό (1924), Ο Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού (1933-1943), ο Δόκτωρ Φάουστους (1947), όπως επίσης και το Δοκίμιο για τον Σίλλερ (1955).


Γεννήθηκε στο Λίμπεκ (Lübeck, εξελλ. Λυβέκκη) της Γερμανίας στις 6 Ιουνίου 1875. Υπήρξε δευτερότοκος γιος τού —Χανσεατικής καταγωγής— γερουσιαστή και εμπόρου σιτηρών Τόμας Γιόχαν Χάινριχ Μαν και της γεννημένης στο Ρίο ντε Τζανέιρο συγγραφέως Χούλια ντα Σίλβα Μπρουνς. Ο Μαν προοριζόταν αρχικώς να αναλάβει ενεργό ρόλο στη φυτεία σιτηρών του πατέρα του, σχέδιο που ανατράπηκε από τον αιφνίδιο θάνατο του τελευταίου. Έπειτα από τη ρευστοποίηση της επιχείρησης —η οποία αριθμούσε περί τα εκατό χρόνια ζωής— ο έφηβος τότε Μαν παρέμεινε στο Λίμπεκ για να τελειώσει το σχολείο, και κατόπιν ακολούθησε τη μητέρα και τα μικρότερα αδέλφια του στο Μόναχο. Εκεί εργάστηκε ως υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρείας, θέση που σύντομα εγκατέλειψε προκειμένου να παρακολουθήσει διαλέξεις ιστορίας, οικονομικών και λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ήταν τότε που έγραψε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν (1898). Έκτοτε αφιερώθηκε στο γράψιμο, ενώ το 1905 νυμφεύθηκε την Κάτια Πρίνγκσχαϊμ με την οποία απέκτησε έξι παιδιά, τρία κορίτσια και τρία αγόρια

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) ο Μαν, παρόλο που ο ίδιος δεν συμμετείχε, έπαυσε κάθε του καλλιτεχνική δραστηριότητα, καθώς υποχρεώθηκε να αναθεωρήσει θεμελιώδεις ιδέες και παραδοχές που είχαν καλλιεργηθεί εντός του με την πάροδο των ετών. Αυτή η εσωτερική διανοητική αναζήτηση εκδηλώθηκε γραπτώς για πρώτη φορά στους Στοχασμούς ενός απολιτικού (1918). Ακολουθούν η έκδοση του Μαγικού Βουνού το 1924 και η βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1929

Κατά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία το 1933, ο Τόμας Μαν βρισκόταν στη Ζυρίχη με τη σύζυγό του. Ύστερα από προτροπή του γιου του, Κλάους, δεν επέστρεψε στη Γερμανία, λόγω της έντονης κριτικής που είχε ασκήσει στον Ναζισμό κατά τα προηγούμενα χρόνια. Το 1936 τού αφαιρέθηκε η γερμανική υπηκοότητα και έναν χρόνο μετά τού αφαιρέθηκε και ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Βόννης]. Το 1939 ταξίδεψε για τις Η.Π.Α., όπου δίδαξε στο πανεπιστήμιο Πρίνστον. Από το 1941 έως το 1952 έζησε στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια, ενώ μετά την πτώση του Τρίτου Ράιχ επισκεπτόταν την Ευρώπη τακτικά. Το 1947 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Δόκτωρ Φάουστους.

Στην Ευρώπη επέστρεψε το 1952 και εγκαταστάθηκε στο Κίλχμπεργκ της Ζυρίχης, όπου και πέθανε το 1955. Τα άπαντα του Τόμας Μαν εκδόθηκαν σε δώδεκα τόμους στο Βερολίνο το 1956 και στη Φρανκφούρτη το 1960

12. August 1955 Gestorben: Thomas Mann deutscher Schriftsteller Paul Thomas Mann (deutsch: [paʊ̯l toːmas man] Lübeck, 6. Juni 1875 – Zürich, 12. August 1955) war ein deutscher Schriftsteller, Literaturnobelpreisträger (1929). Stark beeinflusst von Arthur Schopenhauer, Sigmund Freud, Johann Wolfgang von Goethe und Friedrich Nietzsche war Thomas Mann einer der größten Schriftsteller des 20. Jahrhunderts. Seine Schriften sind geprägt von präzisem Realismus, umgeben von tiefen Symbolnoten, Ironie, facettenreichen Kontrasten sowie einer tiefgründigen und beharrlichen Suche nach dem Wesen der westlichen urbanen Kultur, in der sein zersetzendes Bewusstsein der eigenen Verdorbenheit der zärtlichen Dankbarkeit für sein Spirituelles gegenübersteht Erfolge. Manns Hauptwerke Buddenbrock (1901), Tod in Venedig (1913), Der Zauberberg (1924), Joseph und seine Brüder (1933-1943), Doktor Faustus (1947) sowie der Essay für Schiller (1955). Er wurde am 6. Juni 1875 in Lübeck geboren. Er war der zweite Sohn des hanseatischen Senators und Getreidehändlers Thomas Johann Heinrich Mann und der in Rio de Janeiro geborenen Schriftstellerin Julia da Silva Bruns. Mann sollte ursprünglich eine aktive Rolle in der Getreideplantage seines Vaters übernehmen, ein Plan, der durch dessen plötzlichen Tod zunichte gemacht wurde. Nach der Liquidation des rund hundertjährigen Geschäfts blieb der damals jugendliche Mann in Lübeck, um die Schule zu beenden, und folgte dann seiner Mutter und den jüngeren Geschwistern nach München. Dort arbeitete er als Versicherungskaufmann, eine Stelle, die er bald verließ, um an der Universität München Vorlesungen in Geschichte, Volkswirtschaft und Literatur zu besuchen. Damals schrieb er seinen ersten Erzählband mit dem Titel Der kleine Herr Friedemann (1898). Seitdem widmete er sich dem Schreiben, während er 1905 Katia Pringsheim heiratete, mit der er sechs Kinder hatte, drei Mädchen und drei Jungen Während des Ersten Weltkriegs (1914-1918) stellte Mann, obwohl er selbst kein Teilnehmer war, jegliche künstlerische Tätigkeit ein, da er gezwungen war, grundlegende Ideen und Annahmen zu revidieren, die in ihm über die Jahre kultiviert worden waren. Diese innere intellektuelle Suche manifestierte sich erstmals schriftlich in Reflections of an Apolitical (1918). Es folgten 1924 die Veröffentlichung von Der Zauberberg und 1929 die Verleihung des Literaturnobelpreises Als die Nazis 1933 an die Macht kamen, war Thomas Mann mit seiner Frau in Zürich. Auf Drängen seines Sohnes Klaus kehrte er wegen seiner starken Kritik am Nationalsozialismus in den Vorjahren nicht nach Deutschland zurück. 1936 wurde ihm die deutsche Staatsbürgerschaft und ein Jahr später auch der Ehrendoktortitel der Universität Bonn aberkannt]. 1939 reiste er in die USA, wo er an der Princeton University lehrte. Von 1941 bis 1952 lebte er in Santa Monica, Kalifornien, während er nach dem Untergang des Dritten Reiches regelmäßig Europa besuchte. 1947 erschien sein Roman Doktor Faustus. 1952 kehrte er nach Europa zurück und ließ sich in Kilchberg bei Zürich nieder, wo er 1955 starb. Das Gesamtwerk Thomas Manns erschien in zwölf Bänden 1956 in Berlin und 1960 in Frankfurt

Σήμερα 12/8... Μαρτύρων Φωτίου και Ανικήτου

στο Κουφονήσι Ιεράπετρας (φ.Μ.Κυμάκη)

Μαρτύρων Φωτίου και Ανικήτου

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

12 Αυγούστου • Μαρτύρων Φωτίου και Ανικήτου • Των 12 Στρατιωτών Μαρτύρων εν Κρήτη

η τέχνη πάει Κουφονήσι Ιεράπετρας (φ.Μ.Κυμάκη)

12 Αυγούστου Ορθόδοξη Εκκλησία: 

• Μαρτύρων Φωτίου και Ανικήτου

• Των 12 Στρατιωτών Μαρτύρων εν Κρήτη

• Οσίων Κάστορος, Παμφίλου και Καπίτωνος

• Σεργίου και Στεφάνου

12 Αυγούστου: 

Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας

 

 Օգոստոսի 12 Ուղղափառ Եկեղեցի. • Ֆոտիոս և Անիկիտոս նահատակներ • Կրետեի 12 նահատակ զինվորներից • Հոսյոն Կաստորոս, Պամֆիլու և Կապիտոնոս • Սերգիու և Ստեֆանոս 

 օգոստոսի 12: Երիտասարդության համաշխարհային օր

 

12 август православна църква: • Мъченици Фотий и Аникит • От 12-те войници мъченици в Крит • Хосион Касторос, Памфилу и Капитонос • Сергиу и Стефанос  

12 август: Световен ден на младежта

 

 Biserica Ortodoxă 12 august: • Martiri Photios și Anikitos • Dintre cei 12 martiri soldați din Creta • Hosion Kastoros, Pamfilou și Kapitonos • Sergiou și Stefanos 

 12 august: Ziua Mondială a Tineretului

 

 για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Τζάκσον Πόλοκ

 

11 Αυγούστου 1956  πέθανε: Τζάκσον Πόλοκ Αμερικανός ζωγράφος

Ο Τζάκσον Πόλοκ (Paul Jackson Pollock, 28 Ιανουαρίου 1912 – 11 Αυγούστου 1956) ήταν Αμερικανός ζωγράφος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Αποτελεί έναν από τους μείζονες αλλά και δημοφιλέστερους ζωγράφους της Αμερικής.

Ο Πόλοκ γεννήθηκε στο Κόντυ του Ουαϊόμινγκ και μεγάλωσε στην Αριζόνα. Η οικογενειακή του κατάσταση κατά τα νεανικά του χρόνια περιγράφεται ως ιδιαίτερα περίπλοκη, με συχνές μετακινήσεις σε διάφορες πόλεις και πολιτείες της Αμερικής.

Το 1929 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Τόμας Χαρτ Μπένσον. Τα πρώτα έργα του Πόλοκ θεωρούνται επηρεασμένα από τους Μεξικανούς ζωγράφους Νταβίντ Αλφάρο Σικέιρος και Ντιέγο Ριβέρα, ωστόσο μετά από την πρώτη του επαφή με έργα του Πικάσο και των υπερρεαλιστών, οι πίνακες γίνονται περισσότερο συμβολικοί. Επιπλέον – πιθανά και λόγω του γεγονότος ότι έπασχε από κατάθλιψη την οποία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει μέσω της ψυχανάλυσης – είναι επηρεασμένος από τις ψυχολογικές θεωρίες του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ. Τα έργα του της περιόδου 1938-1944 είναι βασισμένα σε αυτές, αν και δεν τυγχάνουν θετικής κριτικής.

Το 1944 παντρεύεται την – επίσης ζωγράφο – Λη Κράσνερ και ένα χρόνο αργότερα μετακομίζουν στο Λονγκ Άιλαντ. Η Κράσνερ εργάζεται για τη συντήρησή τους, ενώ ο Πόλοκ αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στη ζωγραφική. Την περίοδο αυτή, η οποία θεωρείται από τις δημιουργικότερες για τον Πόλοκ, επινοεί την τεχνική του dripping. Οι τεχνικές που αναπτύσσει καλούνται συχνά και με τον ευρύτερο όρο action painting. Παρά τον φαινομενικά τυχαίο χαρακτήρα που εμπεριέχεται στην τεχνική του, ο Πόλοκ επεξεργάζεται σχολαστικά τους πίνακές του, οι οποίοι αποτελούν ως επί το πλείστον αφηρημένες συνθέσεις μεγάλων διαστάσεων (murals).

Οι πρώτοι πίνακες που ακολουθούν την τεχνική του dripping εκτίθενται για πρώτη φορά το 1948, στην Betty Friedman Gallery και τυγχάνουν καθολικής καλλιτεχνικής αναγνώρισης, αλλά και μεγάλης εμπορικής επιτυχίας. Το περιοδικό Time φιλοξενεί εκτενές άρθρο για τον Πόλοκ το 1951, χαρακτηρίζοντάς τον ως τον "μεγαλύτερο εν ζωή Αμερικανό καλλιτέχνη". Οι πίνακες του Πόλοκ μετά το 1951 διαφοροποιούνται και χαρακτηρίζονται από περισσότερο σκοτεινά χρώματα.

Η καλλιτεχνική πορεία του Τζάκσον Πόλοκ διακόπηκε απότομα, καθώς σκοτώθηκε το 1956 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ενώ, σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, οδηγούσε μεθυσμένος.

Η τεχνική ντρίπινγκ

Κατά την τεχνική αυτή ο Πόλοκ τοποθετούσε στο έδαφος τον καμβά και έσταζε με χαοτικό τρόπο τη μπογιά πάνω του. Λόγω της ιδιαιτερότητας του ζωγράφου, τα δημιουργήματά του αποκτούσαν φράκταλ δομή και θεωρείται σχεδόν αδύνατο να αναπαραχθούν από μιμητές, καθώς αντανακλούν την ιδιαίτερη εσωτερική δομή του Πόλοκ. Ο βαθμός πολυπλοκότητας μάλιστα των έργων του, που εμφανίζουν αυτή την ιδιαίτερη συμμετρία κλίμακας, μετράται με τη φράκταλ διάσταση (κατόπιν επεξεργασίας με υπολογιστή) η οποία αυξάνει συνεχώς από κάθε έργο του στο επόμενο, αντικατοπτρίζοντας την ίδια την εξέλιξη του καλλιτέχνη.
Διαφωνίες για τα φράκταλ

Η άποψη ότι ο Πόλοκ με τον τρόπο που ζωγράφιζε είχε τη δυνατότητα να δημιουργεί πίνακες με δομή φράκταλ, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1999 από ερευνητές του Πανεπιστημίου του South Wales της Αυστραλίας. Δουλεύοντας πάνω στο Νο. 11, 1952, κατάφεραν να απομονώσουν τα διαφορετικά στρώματα χρώματος και έδειξαν ότι το κάθε στρώμα αντιστοιχεί σε ένα σχήμα φράκταλ, και ως τούτου όσο αυξάνουν τα στρώματα, τόσο αυξάνει και ο βαθμός πολυπλοκότητας του έργου. Έκτοτε πολλές ερευνητικές ομάδες έχουν ασχοληθεί με το θέμα, ενώ έχει υποτεθεί ότι μπορεί να γίνει έλεγχος αυθεντικότητας των έργων του Πόλοκ με τη χρήση ανάλυσης φράκταλ. Πρόσφατα, εφαρμόστηκε με επιτυχία η διάκριση αυθεντικών Πόλοκ από έργα δημιουργών που έχουν εμπνευστεί από αυτόν με ποσοστό επιτυχίας 93% (σε σύνολο 26 πινάκων), ωστόσο τα φράκταλ δεν αποτέλεσαν το μόνο στοιχείο διαφοροποίησης.

Η προσπάθεια να αναδειχθούν τα φράκταλ σε κυρίαρχο στοιχείο της ζωγραφικής του Πόλοκ έχει συναντήσει αρκετή δυσπιστία από τους ερευνητές, καθώς πολλές καθόλα συνηθισμένες φυσικές διεργασίες όπως η απλή πτώση ενός υγρού είναι φράκταλ. Το 2007, ερευνητές από το Case Western Reserve University έδειξαν ότι ακόμα και ερασιτεχνικά ελεύθερα σκίτσα μπορούν να αποτελούν φράκταλ σύμφωνα με τα κριτήρια που τέθηκαν από προηγούμενους ερευνητές, χωρίς ωστόσο να έχουν καμία καλλιτεχνική αξία.

Η Σφίγγα των Ναξίων - The Naxian Sphinx

 


Η Σφίγγα των Ναξίων - The Naxian Sphinx
Η σφίγγα ήταν ανάθημα των Ναξίων και δέσποζε στο ιερό του Απόλλωνα, πάνω σε ιωνικό κίονα ύψους 12,10 μ.. Η μυθική μορφή, σύμβολο χθόνιας θεότητας και ουράνιας εξουσίας, παριστάνεται με σώμα και πόδια λιονταριού, με στήθος και φτερά πτηνού και κεφάλι κόρης. Τα μαλλιά της είναι μακριά, δένονται με ταινία στο μέτωπο και πέφτουν σε επιμελημένους βοστρύχους, ενώ το πρόσωπό της με τη δαιμονική έκφραση ζωντανεύει με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια και το δειλό χαμόγελο, το τυπικό για την εποχή «αρχαϊκό μειδίαμα». Οι λεπτομέρειες της ανατομίας και τα διακοσμητικά στοιχεία στο στήθος και στα φτερά δηλώνονταν με εγχαράξεις και με χρώμα.

Το έργο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ναξιακής γλυπτικής στην περίοδο της ακμής της, τον 6ο αι. π.Χ. Στη βάση της σφίγγας χαράχθηκε το 328-327 π.Χ. ψήφισμα των Δελφών, με το οποίο δινόταν στους Ναξίους το δικαίωμα της προμαντείας, δηλαδή το δικαίωμα να προηγούνται κατά τη λήψη χρησμών από το μαντείο των Δελφών.

Επιγραφή:
ΔΕΛΦΟΙ ΑΠΕΔΩΚΑΝ ΝΑΞΙΟΙΣ ΤΑΝ ΠΡΟΜΑΝΤΗΙΑΝ ΚΑΤΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΧΟΝΤΟΣ
ΘΕΟΛΥΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΟΝΤΟΣ ΕΠΙΓΕΝΕΟΣ

Στοιχεία εκθέματος
Χρονολόγηση: Αρχαϊκή περίοδος, 560 π.Χ.
Τόπος Εύρεσης: Δελφοί, Ιερό του Απόλλωνα
Διαστάσεις: ύψος: 2,92 μ.
Υλικό: Ναξιώτικο μάρμαρο
Αριθμός Ευρετηρίου: 380, 1050
Copyright: Υπουργείο Πολιτισμού


This marble sphinx, an offering from the people of Naxos, dominated Apollo's sanctuary from its position atop a 12.10 meter high Ionic column. This mythical creature, a symbol of earthly divinity and heavenly power, has the body and legs of a lion, the chest and wings of a bird, and the head of a woman. Her long hair is held back by a band and forms neat curls, while the characteristic Archa?c smile enlivens her sublime countenance. She is made of white marble, with engraved and painted details on her chest and wings. This sphinx is a representative example of Naxian sculpture at its zenith in the 6th century BC. The inscription on the base records a decree of 328-327 BC bestowing the Naxians with the right to promanteia, which gave them priority to the Delphic oracle.

Inscription:
ΔΕΛΦΟΙ ΑΠΕΔΩΚΑΝ ΝΑΞΙΟΙΣ ΤΑΝ ΠΡΟΜΑΝΤΗΙΑΝ ΚΑΤΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΧΟΝΤΟΣ
ΘΕΟΛΥΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΟΝΤΟΣ ΕΠΙΓΕΝΕΟΣ

Exhibit Features:
Date: Archaic period, 560 BC
Place of discovery: Delphi, Apollon sanctuary
Dimensions: height: 2,92 m
Material: Marble from Naxos
Inventory number: 380, 1050
Copyright: Hellenic Ministry of Culture

Ἡ φωτογραφία ἀνήκει:
This photo belongs to:
http://applebystravels.blogspot.gr/2010/09/tuesday-september-21st.html

Χανς Μέμλιγκ

11 Αυγούστου 1494 πέθανε: Χανς Μέμλινγκ Γερμανός ζωγράφος

Ο Χανς Μέμλιγκ (Hans Memling, Ζέλιγκενστατ, Γερμανία, περ. 1433-1440 - Μπρυζ, Βέλγιο, 11 Αυγούστου 1494) ήταν Γερμανός ζωγράφος που μετακόμισε στη Φλάνδρα και εργάστηκε στην παράδοση της πρώιμης φλαμανδικής ζωγραφικής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του εργαστηρίου της Μπρυζ το 15ο αι. Η γερμανική καταγωγή του, οι μορφολογικές συγγένειες και η υποτιθέμενη ταύτισή του με ένα βοηθό του Βαν ντερ Βάιντεν το 1459 οδηγούν στην υπόθεση ότι διαμορφώθηκε καλλιτεχνικά στο εργαστήριο του Ρόχιερ φαν ντερ Βάιντεν.

Ιδιαίτερη μνεία

«Τα τρίπτυχα και δίπτυχα του Μέμλινγκ (αναθηματικά τα περισσότερα), όπου στην μια πλευρά απεικονίζεται η Παναγία με το μικρό Χριστό και στην άλλη ο δωρητής του Πίνακα είχαν ανάλογες απηχήσεις κατά τους επόμενους αιώνες από πολλούς καλλιτέχνης, αλλά και δωρητές. Ιδιαίτερη σημασία έδωσε στην απόδοση των υφασμάτων και των κοσμημάτων, που αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο στη φλαμανδική τέχνη. Τα έργα του χαρακτηρίζονται για τη διαυγή και διάχυτη φωτεινότητά τους για τη συνθετική ισορροπία και την ήρεμη ατμόσφαιρα.»
ΘεματογραφίαΣτα θέματά του περιλαμβάνονται απεικονίσεις θρησκευτικών σκηνών και πολλές προσωπογραφίες - στον τομέα αυτό διέπρεψε- καθώς κατόρθωσε να αποδώσει με μοναδική λεπτότητα, ευαισθησία και χάρη την προσωπικότητα και το οικείον περιβάλλον των απεικονιζομένων. Στα σημαντικότερα έργα του περιλαμβάνονται: το τρίπτυχο Η Παναγία με το Χριστό ανάμεσα σε αγίους και δωρητές (Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου), Η προσκύνηση των Μάγων (Μουσείο Μέμλινγκ, Μπρυζ), Ο μυστικός γάμος της αγίας Αικατερίνης (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι) κ.ά.

11. August 1494 gestorben: Hans Memling deutscher Maler Hans Memling (Zeligenstadt, Deutschland, ca. 1433-1440 - Brügge, Belgien, 11. August 1494) war ein deutscher Maler, der nach Flandern zog und in der Tradition der frühen flämischen Malerei arbeitete. Er gilt als einer der bedeutendsten Vertreter der Brügger Werkstatt im 15. Jahrhundert. Seine deutsche Herkunft, morphologische Verwandtschaft und angebliche Identifizierung mit einem Gehilfen von Van der Weyden im Jahr 1459 lassen vermuten, dass es in der Werkstatt von Rohier van der Weyden künstlerisch geformt wurde. Besondere Referenz „Memlings Triptychen und Diptychen (die meisten davon Votivbilder), auf denen auf der einen Seite die Jungfrau Maria mit dem kleinen Christus und auf der anderen Seite der Stifter des Gemäldes abgebildet ist, fanden in den folgenden Jahrhunderten bei vielen Künstlern und Spendern ein ähnliches Echo. Besonderen Wert legte er auf die Aufführung von Textilien und Schmuck, die ein charakteristisches Element der flämischen Kunst sind. Seine Werke zeichnen sich durch ihre klare und diffuse Leuchtkraft, kompositorische Ausgewogenheit und ruhige Atmosphäre aus." Motive Zu seinen Motiven gehören Darstellungen religiöser Szenen und viele Porträts – auf diesem Gebiet war er hervorragend – da es ihm gelang, mit einzigartiger Subtilität, Sensibilität und Anmut die Persönlichkeit und intime Umgebung der Dargestellten wiederzugeben. Zu seinen wichtigsten Werken gehören: das Triptychon Die Jungfrau und Christus unter Heiligen und Stiftern (National Gallery, London), Die Anbetung der Heiligen Drei Könige (Memling Museum, Brügge), Die geheime Hochzeit der Heiligen Katharina (Louvre Museum, Paris) usw. a.

Το κύκνειο άσμα του Περικλή

 

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/to-kykneio-asma-tou-periklh.html
Το κύκνειο άσμα του Περικλή
Το κύκνειο άσμα του Περικλή
ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ
Ενώ η Αθήνα μαστιζόταν από τον λοιμό, οι Πελοποννήσιοι εισέβαλαν για δεύτερη φορά στην Αττική και προχωρώντας νότια λεηλάτησαν την περιοχή του Λαυρίου. Οι Αθηναίοι με τη σειρά τους λεηλάτησαν την Επίδαυρο και παραλιακές πόλεις της Πελοποννήσου, απέτυχαν, ωστόσο, να βοηθήσουν ουσιαστικά όσους πολιορκούσαν την Ποτίδαια, καθώς οι στρατιώτες που στάλθηκαν εκεί μετέδωσαν στους συμπολεμιστές τους την ασθένεια. Σε αυτό το σημείο ο ιστορικός αφηγείται το "κύκνειο άσμα" του Περικλή.
Μετά τη δεύτερη εισβολή των Πελοποννησίων, καθώς και η γη τους ήταν ρημαγμένη και η αρρώστια τούς θέριζε μαζί με τον πόλεμο, είχε αλλάξει η διάθεση των Αθηναίων κι από τη μια μεριά κατηγορούσαν τον Περικλή γιατί τους έκανε να μπούνε στον πόλεμο, κ' έφταιγε αυτός για τις συμφορές που είχαν πέσει, κι από την άλλη έκλιναν να κάνουν υποχωρήσεις προς τους Λακεδαιμονίους· και τους έστειλαν κάτι αντιπροσώπους, αλλά δεν έφεραν αποτέλεσμα.
Και μη βρίσκοντας διέξοδο από πουθενά καθώς τα συλλογίζονταν όλ' αυτά, εχτρεύονταν τον Περικλή περισσότερο. Αυτός, βλέποντάς τους ν' αγανακτούνε και να βαρυγκομούν για όλα όσα είχε ο ίδιος υπόψη του πως θα συνέβαιναν, κάλεσε σύναξη του λαού (γιατί ήταν ακόμα στρατηγός) θέλοντας να τους εγκαρδιώσει και να μαλακώσει την οργισμένη τους διάθεση, και συνάμα να τους βγάλει από την ψυχή τους το μεγάλο τους φόβο· και πρόβαλε στο βήμα και είπε απάνω–κάτω τα ακόλουθα.
Περίμενα τα αισθήματα του θυμού σας ενάντιά μου (γιατί νιώθω καλά τις αιτίες), και γι' αυτό το λόγο κάλεσα τη σύναξη για να σας θυμίσω και να σας μαλώσω αν είτε άδικα αγαναχτείτε μαζί μου, είτε υπερβολικά σας λύγισαν οι συμφορές. Εγώ δηλαδή θεωρώ πως όταν η πολιτεία στο σύνολό της βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ωφελεί κάθε πολίτη περισσότερο παρά όταν ευημερεί σχετικά με τον κάθε πολίτη της, όμως η πολιτεία όλη μαζί παίρνει τον κατήφορο. Γιατί ένας άντρας ευκατάστατος σχετικά με τις δικές του υποθέσεις, αν καταστραφεί η πατρίδα του, δε χάνεται λιγότερο κι ο ίδιος· αν όμως κακοτυχήσει σε πολιτεία που ακμάζει, είναι πολύ πιο πιθανό να σωθεί.
Αφού λοιπόν η πολιτεία μεν μπορεί ν' ανεβαστάξει τις δυστυχίες του κάθε πολίτη, ο καθένας όμως χωριστά δεν μπορεί ν' ανεβαστάξει τις δικές της, πώς μπορεί να μην το θεωρήσουν όλοι χρέος τους να τη συντρίψουν, και να μην κάνουν ό,τι κάνετε τώρα σεις, που, χτυπημένοι από τις συμφορές του σπιτιού σας είστε έτοιμοι να παρατήσετε τη σωτηρία του συνόλου, και ρίχνετε την αιτία, τόσο σε μένα που σας ορμήνεψα να πολεμήσετε, όσο και στον εαυτό σας, που συμφωνήσατε μαζί μου, και πήρατε την απόφαση; Κι όμως τα βάζετε με μένα, άντρα παράξιο, που, νομίζω, δεν είμαι χειρότερος από κανένα τόσο στο να διακρίνω τι χρειάζεται σε κάθε περίσταση, όσο ανώτερος από κάθε πειρασμό κέρδους και να σας τα αναπτύξω καθώς πρέπει, και είμαι αφοσιωμένος στην πολιτεία και απολύτως αδέκαστος.
Γιατί εκείνος που τα καταλαβαίνει και δεν μπορεί να τα εξηγήσει καθαρά είναι στην ίδια μοίρα με όσους ούτε τα βάζουνε στο νου τους· κι όποιος, έχοντας και τις δυο ικανότητες, όμως δεν έχει καλή προαίρεση προς την πολιτεία δε θα μιλήσει με την ίδιαν έγνοια για τις δουλειές της σα να 'τανε δικές του· αλλ' αν έχει ακόμα κι αυτό, αν αγαπάει δηλαδή την πολιτεία, αλλά δεν μπορεί ν' αντισταθεί στον πειρασμό του κέρδους, θα πουληθούν απ' αυτόν όλα για το ένα τούτο. Ώστε αν, νομίζοντας πως έχω ολ' αυτά τα προσόντα περισσότερο από άλλους έστω και σε μέτριο βαθμό, πειστήκατε στα λόγια μου κι αποφασίσατε να πολεμήσετε, δε θα ήτανε λογικό να 'χω τώρα την κατακραυγή πως έπραξα άδικα.
Γιατί όσοι μπορούν να διαλέξουν ενώ πηγαίνουν όλα τ' άλλα καλά, θα ήταν ανόητοι αν διάλεγαν τον πόλεμο· αφού όμως ήταν ανάγκη ή ευθύς να υποχωρήσομε στους ξένους και να τους υποδουλωθούμε, ή να αναλάβομε τον κίντυνο και να νικήσομε, όποιος θέλει ν' αποφύγει τον κίντυνο αξίζει να κατηγορηθεί περισσότερο από κείνον που στέκεται να τον αντιμετωπίσει. Όσο για μένα, είμαι πάντα ο ίδιος, και δεν το κουνώ από την άποψή μου· εσείς όμως αλλάξατε, γιατί έτυχε, όταν δεχτήκατε τα λόγια μου να μην έχετε πάθει ακόμα τίποτα, αλλ' άμα κακοπάθατε μετανιώσατε και τα επιχειρήματά μου, τώρα που εξασθένησε το φρόνημά σας δε σας φαίνονται πια σωστά.
Γιατί κείνο που σας βασανίζει είναι αδιάκοπα αισθητό, αλλά την καθαρή απόδειξη της ωφέλειας από τον πόλεμο δεν μπορεί να την πιστέψει κανείς, κ' επειδή άλλαξαν τα πράματα πολύ προς το χειρότερο, και μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα, έχει καταπέσει η ψυχική σας διάθεση να εξακολουθήσετε να υπομένετε για κείνα που αποφασίσατε. Γιατί το ξαφνικό και απροσδόκητο κακό, και κείνο που συμβαίνει ενάντια σε κάθε λογική εικασία, υποδουλώνει το νου των ανθρώπων. Κι αυτό ακριβώς σας προκάλεσε κοντά στ' άλλα, και κατά μεγάλο μέρος, η αρρώστεια.
Όμως εσείς, πολίτες μιας μεγάλης πολιτείας, κι αναθρεμμένοι με συνήθειες ανάλογες μ' αυτήν, χρέος έχετε και πρόθυμοι να είστε να υπομένετε τις πιο μεγάλες συμφορές, και να μην εξευτελίσετε την αξίωση του μεγαλείου της, (γιατί το ίδιο φαίνεται να καταφρονούν οι άνθρωποι τόσο εκείνον που από νωθρή δειλία πέφτει πιο κάτω από τη φήμη που επικρατεί γι' αυτόν, όσο και να μισούν όποιον ορέγεται με αναίδεια μεγαλύτερη φήμη απ' ό,τι του ταιριάζει), αλλά παραμερίζοντας τον πόνο για τις προσωπικές σας συμφορές, να καταπιαστείτε να σώσετε την πολιτεία.
Όσο τώρα για τους μόχτους και τις θυσίες του πολέμου, μην παραπληθύνουν και πάλι δεν ωφελήσουν για να νικήσομε, θα 'πρεπε να σας φτάνουν οι αποδείξεις που πολλές φορές προτήτερα σας έδωσα πως δεν είναι σωστό να υποψιάζεστε κάτι τέτοιο. Θα σας πω όμως τώρα και το εξής σχετικά με το μεγαλείο της ηγεμονίας μας, που μου φαίνεται πως ούτε σεις οι ίδιοι το βάλατε ποτέ, ως τώρα στο νου σας πως το έχετε, ούτ' εγώ το ανέφερα στους περασμένους μου λόγους, κι ούτε τώρα θα το μεταχειριζόμουν, γιατί μοιάζει πολύ ρητορικό και καυχησιάρικο, αν δε σας έβλεπα τόσο καταθλιμμένους, πέρ' απ' όσο δικαιολογείται λογικά.
Εσείς δηλαδή νομίζετε βέβαια πως είστε άρχοντες μόνο των συμμάχων σας· εγώ όμως ισχυρίζομαι ― και αποδείχνω πως από τα δυο μέρη του κόσμου πού είναι μπορετό να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, δηλαδή τη γη και τη θάλασσα, είστε σεις απόλυτοι κύριοι του ενός, σε όσην έκταση την εκμεταλλεύεστε τώρα, κι αν θελήσετε, ακόμα μακρύτερα και δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σας εμποδίσει, με το ναυτικό που έχομε τώρα, να πάτε οπουδήποτε, ούτε ο Μεγάλος Βασιλιάς, ούτε κανένα άλλο κράτος απ' όσα υπάρχουν σήμερα, ώστε η δύναμη αυτή δεν αναμετριέται με τη χρεία των σπιτιών και των χτημάτων σας, που τώρα νομίζετε πως χάσατε μεγάλα πράματα που τα στερηθήκατε· ώστε δεν είναι λογικό να βαρυγκομάτε γι' αυτά τώρα, παρά να τ' αψηφίσετε, θεωρώντας τα σα κηπαράκι, ή μικρό στολίδι του πλούτου μας αν τα συγκρίνετε μ' αυτή τη δύναμη· και να καταλάβετε πως η ελευθερία, αν τη σώσομε με την αφοσίωσή μας σ' αυτήν, εύκολα θα σας τα ξαναποχτήσει ολ' αυτά, για κείνους όμως που υποδουλώνονται σε ξένους, εύκολα ξεπέφτουν και χάνονται και όσα είχαν προτήτερα.
Αποφασίστε λοιπόν να μη φανείτε κατώτεροι, κι από τις δυο πλευρές, από τους πατέρες σας, που τ' απόχτησαν αυτά με κόπους και θυσίες και δεν τα βρήκαν έτοιμα από άλλους, κι ακόμα τα διατήρησαν και σας τα κληροδότησαν (γιατί είναι μεγαλύτερη ντροπή να του παίρνουν κανενός αυτά που έχει, παρά ν' αποτύχει στην προσπάθεια ν' αποχτήσει καινούργια πλεονεχτήματα) και να πολεμήσετε τους εχτρούς όλοι μαζί όχι μόνο με υψηλό το φρόνημα, μα και με καταφρόνεση γι' αυτούς από την ανωτερότητά σας.
Γιατί κ' ένας άναντρος ακόμα, αν τυχόν πετύχει η βλακεία του, μπορεί να το καυχηθεί, καταφρονεί όμως τον εχτρό όποιος έχει ενσυνείδητη πεποίθηση πως είναι ανώτερός του, πράμα που αληθεύει για σας. Κι όταν οι πιθανότητες είναι ίσες, η συναίσθηση της αξίας του που κάνει τον άνθρωπο περήφανο του στερεώνει την τόλμη, και στηρίζεται λιγότερο στην αόριστην ελπίδα που παίρνει δύναμη όταν λείπει κάθε άλλη διέξοδος, παρά στην έγκυρη γνώση των όσων έχει, που απ' αυτή μπορεί πιο σίγουρα να προβλέψει το μέλλον.
Και είναι φυσικό να θέλετε να διαφεντέψετε τις τιμές που έχει η πολιτεία σας, αρχόντισσα των άλλων, και που τις χαίρεστε όλοι, και να μην αποφεύγετε τις θυσίες, ειδ' άλλως να μην επιδιώκετε και τις τιμές. Και μη νομίζετε πως αγωνίζεστε για ένα πράμα μόνο, την ελευθερία ή την υποδούλωση, αλλά και για τη στέρηση της ηγεμονίας σας, και για τους κιντύνους που θα φέρει το μίσος που προελκύσατε εξ αιτίας της εξουσίας αυτής. Κι ούτε μπορείτε πια να παραιτηθείτε απ' αυτήν, αν τυχόν κανείς από το φόβο του, την κρίσιμη τούτην ώρα, κάνει το σπουδαίο προτείνοντάς το από δειλία, για ν' απαλλαγεί από τις ευθύνες.
Γιατί κρατείτε τώρα την ηγεμονία σας σαν τυραννίδα, που φαίνεται άδικο να την πάρει κανείς, να την αφήσει όμως είναι επικίντυνο. Τέτοιοι άνθρωποι, πολύ γρήγορα παρασύροντας και άλλους, θα έχαναντην πολιτεία τους, ακόμη κι αν είχαν κάπου αλλού αυτόνομη διοίκηση μόνοι τους· γιατί όσοι διστάζουνε μπρος στη δράση, δε σώζονται αν δε βρεθούνε δίπλα τους άλλοι, ενεργητικοί άνθρωποι, κι ούτε συμφέρει η απραξία σε πολιτεία ηγεμονική, παρά μόνο σε σκλαβωμένη, που μένει ασφαλισμένη στη δουλεία της.
Σεις όμως δεν πρέπει ούτε να παρασύρεστε από τέτοιους πολίτες ούτε να είστε αγαναχτισμένοι μαζί μου, αφού και σεις οι ίδιοι συμφωνήσατε με τη γνώμη μου ν' αναλάβετε τον πόλεμo, επειδή τώρα ήρθαν οι εχτροί κ' έπραξαν ό,τι ήταν επόμενο να πράξουν μια και δε θελήσατε να τους προσκυνήσετε, κ' επειδή προστέθηκε σ' αυτά και περ' απ' ό,τι περιμέναμε, τούτη η αρρώστεια, το μόνο πράμα απ' όλα που ξεπέρασε τις λογικές εικασίες μας.
Και ξέρω πως εξ αιτίας της κατά μέγα μέρος με μισήσατε περισσότερο, άδικα, εξόν αν, κι όταν ευτυχήσετε σε κάτι χωρίς να το περιμένετε, το αποδώσετε κι αυτό σε μένα. Χρέος έχομε όμως να υπομένομε με καρτερία κατ' ανάγκη όσα στέλνουν οι θεοί, και με παλληκαριά όσα μας κάνουν oι εχτροί.
Γιατί έτσι συνειθίζει κι άλλοτε να φέρνεται η πολιτεία τούτη, κι ας μη σταματήσει τώρα από σας. Συλλογιστείτε πως είναι πολυδοξασμένη σ' όλον τον κόσμο, γιατί δε λυγίζει από τις συμφορές, κ' έχει ξοδέψει πολλές ζωές και βάσανα στον πόλεμο κι απόχτησε την πιο μεγάλη δύναμη που στάθηκε ποτέ, που η θύμησή της θα μείνει αιώνια στους κατοπινούς, έστω κι αν κάποτε από δω κ' εμπρός υποστούμε κάποια μείωση (γιατί όλα όσα υπάρχουν έρχεται ώρα που ξεπέφτουν).
Και θα θυμάται ο κόσμος πως Έλληνες εμείς, εξουσιάσαμε τους περισσότερους Έλληνες από κάθε άλλον, κι ανεβαστάξαμε τους πιο μεγάλους πολέμους και προς όλον τον κόσμο και προς πολλούς χωριστά, και πως φτιάξαμε και κατοικήσαμε την πιο μεγάλη και πλούσια σ' όλα πολιτεία. Αν και σ' όλα τούτα, θα βρει ψεγάδι ο μισερός κι οκνός· μα όποιος θέλει κι αυτός κάτι να κατορθώσει θα επιδιώξει να κάνει το ίδιο, κι όποιος δεν τα 'χει, θα τα φθονήσει.
Κι' άλλοι πολλοί, όσοι θέλησαν να εξουσιάσουν άλλους ανθρώπους, έγιναν μισητοί και βαρείς στους άλλους· όποιος όμως σηκώνει το βάρος του φθόνου για τα πιο μεγάλα επιτεύγματα, αυτός στοχάζεται κι αποφασίζει σωστά. Γιατί το μίσος δεν κρατάει πολύ, αλλά το τρανό μεγαλείο τώρα και η δόξα στο μελλούμενο χρόνο μένουν να τα θυμούνται για πάντα.
Εσείς λοιπόν, ξέροντας πως και το μέλλον θα είναι λαμπρό, κι αποφασίζοντας να μην ντροπιαστείτε στην τωρινή στιγμή, κερδίστε και τα δυο με το άμεσο θαρρετό σας φρόνημα, και μη στέλνετε πια αντιπροσώπους ζητώντας να συνάψετε ειρήνη με τους Λακεδαιμονίους, και μη δείχνετε πως σας βασανίζουν οι τωρινές συμφορές, γιατί εκείνοι που ελάχιστα επηρεάζεται το ηθικό τους από τις εξωτερικές ταλαιπωρίες και που με δύναμη αντιστέκονται με τις πράξεις τους σ' αυτές, αυτοί είναι οι καλύτεροι και σαν πολιτεία όλοι μαζί απ' όλες,τις πολιτείες του κόσμου, και σαν άτομα από κάθε άλλον άνθρωπο».
Πηγή: ellinikoarxeio.com / Μτφρ. Ε. Λαμπρίδη. 1962. ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΘΟΥΚ 2.59.1–2.64.6
Πρόλογος, μετάφραση, σχόλια. Εισαγωγή: Ι.Θ. Κακριδής. Ι–IV. Αθήνα: Γκοβόστης

...στις 11 Αυγούστου του 1942 έλαβαν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας...

11 Αυγούστου 1942:

Η ηθοποιός Χέντι Λαμάρ και ο συνθέτης Τζορτζ Άνθεϊλ λαμβάνουν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα σύστημα επικοινωνίας με διασπορά φάσματος το οποίο αργότερα έγινε η βάση για τη σύγχρονη τεχνολογία των ασύρματων τηλεφώνων και του Wi-Fi.

Η Χέντι Λαμάρ (Hedy Lamarr, πραγματικό όνομα: Hedwig Eva Maria Kiesler, 9 Νοεμβρίου 1914 – 19 Ιανουαρίου 2000) ήταν Αυστρο-Εβραία, μετέπειτα πολιτογραφημένη Αμερικανίδα, ηθοποιός και επιστήμονας της τεχνολογίας επικοινωνιών. Αν και έγινε διάσημη για την ομορφιά της και την κινηματογραφική της καριέρα, υπήρξε μία από τους εφευρέτες της πρώτης μορφής των μεθόδων διασποράς φάσματος, βασικής τεχνολογίας για τις ασύρματες τηλεπικοινωνίες σήμερα.

Τα πρώτα χρόνια

Η Λαμάρ γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας το 1914. Πατέρας της ήταν ο Έμιλ Κίσλερ, εβραίος διευθυντής τράπεζας. Η μητέρα της Γκέρτρουντ, το γένος Λίχτβιτς, ήταν πιανίστρια. Παντρεύτηκε στις 10 Αυγούστου 1933 τον Φριτς Μαντλ Μπούντε, κατασκευαστή οπλικών συστημάτων για την ναζιστική Γερμανία. Για να την παντρευτεί, την ανάγκασε να αλλαξοπιστήσει και να ασπασθεί την καθολική θρησκεία. Της απαγόρευσε ακόμα και να δουλεύει σαν ηθοποιός. Στην αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε με τίτλο Ecstasy and Me αναφέρεται ένα περιστατικό κατά το οποίο προσπαθώντας να ξεφύγει από τον Μαντλ, βρήκε καταφύγιο σε ένα πορνείο, κρύφτηκε σε ένα άδειο δωμάτιο και αναγκάστηκε να κάνει σεξ με έναν άγνωστο, προκειμένου να μην αποκαλύψει την κρυψώνα της. Τελικά κατάφερε να διαφύγει, ναρκώνοντας την προσωπική της υπηρέτρια και παίρνοντας το τρένο για το Λονδίνο.
Σταδιοδρομία στον κινηματογράφο

Μετά τη φυγή από το σύζυγο της, γνωρίζει στο Λονδίνο τον μεγάλο παραγωγό Λούι Μπ. Μάγιερ. Την προσέλαβε και επέμεινε στο να αλλάξει το όνομα της από Χέντβιγκ Κίεσλερ σε Χέντι Λαμάρ, θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής στη διάσημη και πρόωρα χαμένη (από υπερβολική δόση ναρκωτικών) καλλονή του βωβού κινηματογράφου Μπάρμπαρα Λα Μάρ.

Η Χέντι πριν εμφανιστεί στο Χόλιγουντ είχε ήδη πρωταγωνιστήσει σε πολλές ευρωπαϊκές παραγωγές. Ανάμεσα τους η ταινία Ecstasy (1933), στην οποία υποδυόταν μια νεαρή γυναίκα, πεινασμένη για έρωτα και παντρεμένη με έναν μεγαλύτερο σε ηλικία άνδρα. Το φιλμ έγινε διαβόητο χάρη στα κοντινά πλάνα του προσώπου της Χέντι με ζωγραφισμένη την έκφραση της ηδονής, και στις γυμνές σκηνές της (που σε πολλές εκδόσεις της ταινίας λογοκρίθηκαν). Η ίδια έγινε διάσημη σαν μια από της πρώτες ηθοποιούς που υποκρίθηκαν οργασμό στη μεγάλη οθόνη, και που αποκάλυψαν το στήθος τους σε μια ταινία ευρείας διανομής. Ο τότε σύζυγος της Μαντλ, αγόρασε όσες πιο πολλές κόπιες του φιλμ μπόρεσε προκειμένου να τις καταστρέψει, προσβεβλημένος από την γυμνή της εμφάνιση αλλά και από την έκφραση του προσώπου της.

Στις ταινίες που γύρισε στο Χόλιγουντ συχνά της έδιναν ρόλους ελκυστικών και σαγηνευτικών γυναικών. Ανάμεσα στις πολλές ταινίες της περιλαμβάνονται τα Algiers (1938), White Cargo (1942) και Tortilla Flat (1942), βασισμένο στη νουβέλα του Τζον Στάινμπεκ. Το 1941 πρωταγωνιστεί μαζί με δύο ακόμα καλλονές του Χόλιγουντ, την Λάνα Τέρνερ και τη Τζούντι Γκάρλαντ, στο θεαματικό μιούζικαλ Ziegfeld Girl. Η μεγαλύτερη επιτυχία της υπήρξε ο ρόλος της Δαλιδά στη βιβλική υπερπαραγωγή του Σεσίλ Μπ. Ντε Μίλ, Samson and Delilah (1949). Η Λαμάρ πήρε το συγκεκριμένο ρόλο περισσότερο χάρη στην εξωτική ομορφιά της παρά για τις υποκριτικές της ικανότητες.

Η Χέντι πολιτογραφήθηκε Αμερικανίδα πολίτης στης 10 Απριλίου του 1953. Για την προσφορά της στον κινηματογράφο απέκτησε το δικό της αστέρι στη Λεωφόρο του Χόλιγουντ (Hollywood Walk of Fame).
Διασπορά φάσματος

Η Χέντι Λαμάρ μαζί με τον συνθέτη Τζορτζ Άνθεϊλ έλαβαν στις 11 Αυγούστου του 1942 δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για συσκευή που εφηύραν αποκαλούμενη Secret Communication System (Σύστημα Κρυφής Επικοινωνίας). Η πρώιμη αυτή συσκευή αναπήδησης συχνοτήτων χρησιμοποιούσε ένα κύλινδρο αυτόματου πιάνου προκειμένου να εναλλάσσει ένα σήμα μεταξύ 88 διαφορετικών συχνοτήτων με απώτερο σκοπό την απόκρυψη των τηλεκατευθυνόμενων τορπιλών από τα εχθρικά ραντάρ και την μείωση της πιθανότητας παρεμβολών. Η ιδέα υπήρξε αμφιλεγόμενη και πολύ προηγμένη για την εποχή της. Η συγκεκριμένη τεχνολογία τέθηκε για πρώτη φορά σε εφαρμογή το 1962, και αφού είχε λήξει η πατέντα. Οι δύο αρχικοί εφευρέτες δεν έλαβαν ποτέ το παραμικρό χρηματικό ποσό από την εφεύρεσή τους.

Η ιδέα της Χέντι για την εναλλαγή των συχνοτήτων υπήρξε η βάση για τη μοντέρνα τεχνολογία της διασποράς φάσματος που χρησιμοποιείται στις μέρες μας σε ένα ευρύ φάσμα συσκευών από τα ασύρματα τηλέφωνα μέχρι τις ασύρματες ευρυζωνικές συνδέσεις (συμπεριλαμβανομένων των GPS, Bluetooth, και WiFi).

Η Χέντι θέλησε να γίνει μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Εφευρετών (National Inventors Council) για να λάβει την απάντηση ότι καλύτερα θα ήταν να χρησιμοποιήσει τη διασημότητά της για να προωθήσει την πώληση πολεμικών ομολόγων. Σε μία και μόνο εκδήλωση βοήθησε να συγκεντρωθούν 7 εκατομμύρια δολάρια.