Γειά σας και χαρά σας! ......... Λίγο πολύ όλοι την έχουμε την δόση μας και εγώ λίγο παραπάνω και επιπλέον μια δόση αυτοσαρκασμού ......... Ελπίζω να σας αρέσει το περιεχόμενο που δημιουργώ εδώ κάθε μέρα ...... Σας ευχαριστώ!
Πέμπτη 11 Αυγούστου 2022
Το Τσαντ κηρύσσει την ανεξαρτησία του.
11 Αυγούστου 1960 : Το Τσαντ κηρύσσει την ανεξαρτησία του.
Το Τσαντ (αραβικά: تشاد Tšād, γαλλικά: Tchad), επίσημα Δημοκρατία του Τσαντ, είναι μεσόγειο κράτος στην Κεντρική Αφρική. Συνορεύει με τη Λιβύη στα βόρεια, με το Σουδάν ανατολικά, με την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία στα νότια, με το Καμερούν και τη Νιγηρία στα νοτιοδυτικά και με τον Νίγηρα στα δυτικά.
Το Τσαντ χωρίζεται σε τρεις κύριες κλιματικές ζώνες: τη ζώνη ερήμου στα βόρεια, τη ξηρή σαχελιανή ζώνη στο κέντρο και την πιο εύφορη σουδανική ζώνη στα νότια. Η λίμνη Τσαντ από την οποία πήρε το όνομά της η χώρα, είναι ο μεγαλύτερος υγρότοπος στο Τσαντ, και ο δεύτερος μεγαλύτερος στην Αφρική. Το υψηλότερο σημείο στη χώρα είναι το Έμι Κούσι στη Σαχάρα, ενώ πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη είναι η Ντζαμένα. Στο Τσαντ ζουν πάνω από 200 διαφορετικές εθνοτικές και γλωσσικές ομάδες. Επίσημες γλώσσες είναι τα αραβικά και τα γαλλικά. Οι πιο διαδεδομένες θρησκείες είναι το ισλάμ και ο χριστιανισμός.
Στις αρχές της 7ης χιλιετίας π.Χ., έγιναν μεγάλες μετακινήσεις ανθρώπινων πληθυσμών στη λεκάνη του Τσαντ. Μέχρι το τέλος της 1ης χιλιετίας π.Χ., άκμασαν και παρήκμασαν στη σαχελιανή λωρίδα του Τσαντ μία σειρά από κράτη και αυτοκρατορίες, κάθε ένα από τα οποία εστίασε στον έλεγχο των διαδρομών του υπερσαχάριου εμπορίου που διέρχονταν από την περιοχή. Η Γαλλία κατέκτησε τα εδάφη του Τσαντ μέχρι το 1920 και τα ενσωμάτωσε στη Γαλλική Ισημερινή Αφρική. Το 1960 το Τσαντ απέκτησε την ανεξαρτησία του υπό την ηγεσία του Φρανσουά Τομπαλμπαΐ. Οι αντιδράσεις στην πολιτική του από τον μουσουλμανικό βορρά κορυφώθηκαν με το ξέσπασμα μακροχρόνιου εμφυλίου το 1965. Το 1978 οι αντάρτες κατέλαβαν την πρωτεύουσα και έθεσαν τέρμα στην ηγεμονία του νότου. Ωστόσο, οι διάφορες αντάρτικες ομάδες άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους έως ότου επικράτησε ο Χισέν Χαμπρέ. Ανατράπηκε το 1990 από τον στρατηγό Ιντρίς Ντεμπί. Από το 2003 η κρίση του Νταρφούρ στο Σουδάν πέρασε τα σύνορα και αποσταθεροποίησε τη χώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες σουδανούς πρόσφυγες να ζούν σε καταυλισμούς στο ανατολικό Τσαντ.
Το Τσαντ εξακολουθεί να μαστίζεται από πολιτική βία και επαναλαμβανόμενες απόπειρες πραξικοπημάτων. Είναι μία από τις φτωχότερες και πιο διεφθαρμένες χώρες του κόσμου. Οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν στα όρια της φτώχειας ως κτηνοτρόφοι και αγρότες ιδιοκατανάλωσης. Από το 2003 το αργό πετρέλαιο αποτελεί το κύριο εξαγωγικό έσοδο, ξεπερνώντας την παραδοσιακή βιομηχανία βαμβακιού.
Για όσους γεννήθηκαν μέχρι και το 1985
http://gr.news.yahoo.com
Για όσους γεννήθηκαν μέχρι και το 1985
Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες ..θα καταλάβετε: «H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να... μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...».
Ρόμπιν Ουίλιαμς
11 Αυγούστου 2014 πέθανε: Ρόμπιν Ουίλιαμς Αμερικανός ηθοποιός
Ο Ρόμπιν Μακ Λόριν Ουίλιαμς (Robin McLaurin Williams, 21 Ιουλίου 1951 - 11 Αυγούστου 2014) ήταν Αμερικανός ηθοποιός και σταντ απ κωμικός. Γεννήθηκε στο νοσοκομείο του Αγίου Λουκά στο Σικάγο του Ιλινόις στις 21 Ιουλίου 1951 και πέθανε στις 11 Αυγούστου 2014 στην περιοχή Τιμπουρόν της Καλιφόρνια.
Η μητέρα του Λόρι Μακ Λόριν (1923 – 2001) ήταν πρώην μοντέλο και ο πατέρας του Ρομπερτ Φιτζγκεραλντ στέλεχος της εταιρίας Φορντ Μότορ. Μεγάλωσε στο Μπλούμφιλντ Χιλς του Μίσιγκαν και στα δεκαέξι του χρόνια μετακόμισε μαζί με την οικογένεια του στην Καλιφόρνια. Φοίτησε στο κολέγιο Κλερμόντ Μενς και στη συνέχεια παρακολούθησε θεατρικές σπουδές στο κολέγιο Μαρίν. Αργότερα φοίτησε με υποτροφία στη φημισμένη δραματική σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης.
Έγινε γνωστός από το ρόλο του εξωγήινου Μορκ στην τηλεοπτική σειρά Μορκ & Μίντι (1978-1982), για τον οποίο κέρδισε Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ηθοποιού στην κατηγορία κωμική σειρά ή μιούζικαλ.. Πρωταγωνίστησε τόσο σε ταινίες με ευρεία αποδοχή από τους κριτικούς, όπως οι Ο κατά Γκαρπ κόσμος (The world according to Garp), Καλημέρα Βιετνάμ (Good Morning Vietnam, 1987), Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών , (1989), Ξυπνήματα (1990) Ο Βασιλιάς της Μοναξιάς (The Fisher King, 1991) και Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ (1997) όσο και σε εισπρακτικές επιτυχίες όπως οι Ποπάυ (1980), Χουκ (1991), Αλαντίν (1992), Η Κυρία Ντάουτφαϊερ (1993), Τζουμάντζι (1995), Το Κλουβί με τις Τρελές (1996) Μια Νύχτα στο Μουσείο (2006) και Χάπι Φιτ (2006).
Είχε βραβευτεί με Όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου το 1997 για την ταινία Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ (Good Will Hunting) ενώ είχε προταθεί τρεις φορές για βραβείο Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου. Είχε επίσης βραβευθεί με δύο βραβεία Έμμυ, έξι Χρυσές Σφαίρες, δύο βραβεία Σωματείου Ηθοποιών και τέσσερα βραβεία Γκράμι.
ΘάνατοςΟ 63χρονος ηθοποιός βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Η αιτία του θανάτου του ήταν, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, «αυτοκτονία από ασφυξία». Ο Ουίλιαμς πάλευε με την κατάθλιψη τα τελευταία χρόνια και πρόσφατα είχε ξεκινήσει ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Η γυναίκα του τον είδε ζωντανό στο σπίτι τους την Κυριακή το βράδυ. Το επόμενο πρωί τηλεφώνησε στην αστυνομία λέγοντας πως «ο σύζυγός της δεν ανέπνεε». Σύμφωνα με μαρτυρίες οικείου του προσώπου, τις τελευταίες ημέρες πριν βάλει τέλος στην ζωή του, αισθανόταν τόσο καταβεβλημένος που κοιμόταν έως και 18 ώρες την ημέρα.
Οἱ Λαοὶ τοῦ Κόσμου...
http://anihneftes.blogspot.gr/2011/10/blog-post_24.htm
Οἱ Λαοὶ τοῦ Κόσμου & ὁ Ἑλληνικὸς Λαός.
Mαρμάρινο ἀναθηματικὸ ἀμφίγλυφο ἀνάγλυφο, ἀπὸ τὸ Nέο Φάληρο Ἀττικής, γύρω στὸ 410 π.X. Στὴ μία πλευρά ἀπεικονίζεται ἡ ἀρπαγὴ τῆς Nύμφης Bασίλης ἀπὸ τὸν ἣρωα Ἒχελο. Tὸ τέθριππο ἂρμα, στὸ ὁποῖο ἐπιβαῖνει τὸ ζεῦγος, ὁδηγεῖ ὁ Ἐρμῆς. Στὴν ἂλλη πλευρὰ τοῦ ἀναγλύφου τὸ κέντρο τῆς παράστασης καταλαμβάνει ὁ κερασφόρος Kηφισός. Ἀπεικονίζονται στὸ ἂκρο ἀριστερὰ ἡ Άρτεμις καὶ ἓνας θεὸς καὶ δεξιὰ ἀπὸ τὸν Kηφισὸ τρεῖς Nύμφες.
ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ
Ὑπάρχουν λαοὶ ποὺ δὲ κατανόησαν ποτὲ τὴν ὑπόστασί τους ὡς ἐθνικότητα. Αὐτοὶ εἶναι κυρίως οἱ νομαδικοὶ λαοὶ καὶ τὰ «παράσιτα» τῆς ἀνθρωπότητος.
Ὑπάρχουν ἂλλοι λαοί, οἱ ὀποῖοι δὲν ἐπιζήτησαν τίποτα, παρ’ ἐκτὸς τὴν ἀσφάλεια τὴ δική τους καὶ τῶν δικαίων τους. Αὐτοὶ αὐτοκηρύσσωνται «οὐδέτεροι» , παράδειγμα οἱ Ελβετοί.
Ὑπάρχουν τρίτοι λαοὶ ποὺ δὲν ἒπαψαν νὰ ἀποβλέπουν σὲ κατακτήσεις πρὸς ἐπαύξησι τῶν ὁρίων τους εἰς βάρος τῶν γειτόνων τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ κατακτητικοί, οἱ πολεμοχαρεῖς λαοί, οἱ στρατοκρατικοί, ὃπως οἱ Τοῦρκοι.
Ὑπάρχουν τέταρτοι λαοί, ἀνάλογοι μὲ τοὺς τρίτους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς κατακτήσεις τους ἀποβλέπουν σὲ πλουτισμὸ ὑλικό, σὲ ἐνίσχυσι ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ πρὸς τοὺς ἂλλους, σὲ ἀνταγωνισμὸ πρὸς τοὺς ὑπόλοιπους λαούς. Αὐτὲς εἶναι οἱ «ἀποικιακές» Δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀφαιροῦν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἀπὸ τὶς ἀσθενεῖς χῶρες ἢ καιροφυλακτοῦν νὰ ἀρπάξουν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἰσχυρῶν χωρῶν γιὰ νὰ τὶς ἐξασθενήσουν. (Δὲν νομίζω νὰ χρειάζονται παραδείγματα τέτοιων λαῶν…)
Ὑπάρχουν ὃμως καὶ πέμπτοι λαοί, οἱ ὁποῖοι δὲ σκέφτηκαν ποτὲ νὰ ὑποτάξουν ἂλλους, ποὺ δὲν ἀμέλησαν ποτὲ νὰ ἀμυνθοῦν ὑπὲρ ἑαυτῶν καὶ κίνητρο τῆς δράσης τους ἒχουν τὴν εὐγενὴ ἰδέα τοῦ φωτισμοῦ τοῦ κόσμου (μὲ τὴν παροχὴ στοὺς ἂλλους λαοὺς τὰ φῶτα τους), τοῦ ἐκπολιτισμοῦ τῆς οἰκουμένης (μὲ τὸν ἲδιον τους τὸν πολιτισμό), τοῦ ἐξευγενισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος (μὲ τὴν ἲδια τους τὴν εὐγένεια).
Μοναδικὸ τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ Ἑλληνική φυλή. Ἡ ἒνωσις τῶν ἀμφικτυόνων τὸ ἀποδεικνύει, ἡ ἂμυνα κατὰ τῶν Περσῶν τὸ καταμαρτυρεῖ, ἡ ἐκπολιτιστικὴ ἐκστρατεία τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου τὸ βροντοφωνεῖ.
Ἀλλὰ οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ λαοὶ εἶναι οἱ πλέον δυστυχεῖς. Καὶ εἶναι δυστυχεῖς οἱ λαοὶ τοῦ Φωτός, γιατὶ ἒχουν ἐχθροὺς ὃλους τοὺς ἂλλους λαούς, ποὺ δὲν κατάφεραν νὰ ἀνέλθουν στὴν ὑψηλὴ βαθμίδα τῆς ἐθνικῆς ἀρετῆς ποὺ αὐτοὶ κατέχουν, καὶ ἐπίσης ἒχουν ἐχθροὺς αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀνέχονται τὴν ὑπεροχὴ τῆς ἠθικῆς καὶ τοῦ πνεύματος.
Ἐπίσης εἶναι δυστυχεῖς γιατὶ στὴν ἀέναη πάλη τους γιὰ τὴν συντήρισιν τὴ δική τους καὶ τὸν φωτισμὸν τῶν ἂλλων, ἒχουν περιόδους ἐξάντλησης.
Πέφτουν σὲ νάρκη τότε, φαίνονται ἀνίκανοι ν’ἀφυπνιστοῦν, καὶ οἱ ἐχθροί τους χαίρονται, μὲ φθόνο.
Ἀλλὰ ἒχουν καὶ τὸ προνόμιο οἱ λαοὶ τοῦ Φωτὸς νὰ μὴν πεθαίνουν ποτέ. Κάτω ἀπὸ καταπιέσεις, ἐξευτελισμούς, ἐξάντλησι, καὶ ἐνῶ ὃλοι τοὺς θεωροῦν νεκρούς (ἀκόμη καί αὐτοἰ οἱ ἲδιοι), ἒξαφνα ἀνασταίνονται γίγαντες ὃπως καὶ πρίν, ἀπτόητοι ὃπως πάντοτε, ἀναλλοίωτοι ὃπως οἱ αἰῶνες, ἀπρόσιτοι ὃπως ἡ ζωογόνα τους ἰδέα. Καὶ μεγαλουργοῦν πάντοτε καὶ ἐπιβάλλονται καὶ ἀναζοῦν ὃπως ἡ φλόγα ποὺ τῆς ρίχνεις νέο λάδι.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχολογία τῶν αἰφνιδίων, τῶν ἀπροσδόκητων ἐξεγέρσεων τῶν «Λαῶν τοῦ Φωτός», ἐξεγέρσεις στὶς ὁποῖες κανεὶς δὲ πιστεύει προτοῦ γίνουν, καὶ τρίβουν οἱ πάντες τοὺς ὁφθαλμοὺς ὃταν συντελεσθοῦν.
Αὐτὴν τὴν περίοδο διανύουμε, τὴν περίοδο μιᾶς ἀπροσδόκητης ἐξέγερσης, ποὺ θὰ ἀποτινάξῃ τὸ σκότος ποὺ ἐπέβαλλαν στὴν Ἑλληνικὴ Ψυχὴ οἱ ἐγχώριοι πατριδοκάπηλοι καὶ οἱ ξενόφερτοι οὐραγοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης…
Βιβλιογραφία
Ἰστορία τοῦ Βαλκανοτουρκικού Πολέμου, τόμ. 1, τοῦ Ἡλ. Οἰκονομόπουλου, ἒκδ. 1912
The Peoples of the World & the Greek People.
Marble votive amphiglyphic relief, from Neo Faliro of Attica, around 410 BC. On one side is depicted the abduction of the Virgin Basil by the hero Helos. The four-wheeled chariot, in which the couple rides, is driven by Hermes. On the other side of the relief, the center of the show is occupied by the horned Kifissos. On the far left, Artemis and a god are depicted, and to the right of Cephis, three Nymphs.
NATIONAL ARCHAEOLOGICAL MUSEUM OF ATHENS
There are peoples who never understood their existence as a nationality. These are mainly the nomadic peoples and the "parasites" of humanity.
There are other peoples, who did not seek anything, except their own security and that of their righteous ones. They are self-proclaimed "neutral", for example the Swiss.
There are third peoples who have not stopped aiming at conquests to increase their borders at the expense of their neighbors. These are the conquerors, the warlike peoples, the militarists, like the Turks.
There are fourth peoples, analogous to the third ones, who with their conquests aim at material enrichment, at strengthening from encroachment on others, at competition with the rest of the peoples. These are the "colonial" Powers, which take away land and goods from sick countries or seek to seize land and goods from strong countries in order to weaken them. (I don't think examples of such peoples are needed...)
However, there are also fifth peoples, who never thought of subjugating others, who never neglected to defend themselves, and their motivation for action is the noble idea of enlightening the world (by providing other peoples with their lights), of civilization of the world (with their culture), of the refinement of humanity (with their kindness).
The only such example is the Greek race. The meeting of the Amphictyons proves it, the defense against the Persians testifies to it, the cultural campaign of M. Alexander shouts it out.
But these latter peoples are the most unhappy. And the peoples of the Light are unhappy, because they are enemies of all other peoples, who did not manage to rise to the high level of national virtue that they possess, and also they are enemies of those who do not tolerate the excellence of ethics and spirit.
They are also unhappy because in their constant struggle for their own support and the enlightenment of others, they have periods of exhaustion.
They fall into a mine then, they seem unable to wake up, and their enemies rejoice, with envy.
But the people of Light also have the privilege of never dying. Under oppression, humiliation, exhaustion, and while everyone considers them dead (even the gods themselves), they suddenly rise up giants as before, undaunted as always, unchanged as the ages, inaccessible as their life-giving idea. And they always flourish and are imposed and live like the flame that you pour new oil on.
This is the psychology of the sudden, unexpected uprisings of the "People of Light", uprisings in which no one believes before they happen, and everyone rubs their eyes when they happen.
We are going through this period, the period of an unexpected uprising, which will shake off the darkness that was imposed on the Greek Soul by the domestic patriots and the aliens of globalization...
Bibliography
History of the Balkan-Turkish War, vol. 1, of Hel. Okonomopoulos, ἒkd. 1912
Μακεδόνιος Μελόνι
11 Αυγούστου 1854 πέθανε: Μακεδόνιος Μελόνι Ιταλός φυσικός
Ο Μακεδόνιος Μελόνι (Macedonio Melloni, 11 Απριλίου 1798 – 11 Αυγούστου 1854) ήταν Ιταλός φυσικός.
Βιογραφία
Ο Μελόνι γεννήθηκε στην Πάρμα και το 1824 διορίσθηκε καθηγητής στο εκεί πανεπιστήμιο, αλλά υποχρεώθηκε να καταφύγει στη Γαλλία εξαιτίας της συμμετοχής του στη επανάσταση του 1831. Το 1839 επέστρεψε στην Ιταλία, όπου έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης και διευθυντής (ως το 1848) του σταθμού-παρατηρητηρίου του Βεζουβίου. Εφηύρε τη θερμοηλεκτρική στήλη και από το 1830 μελέτησε τις θερμικές υπέρυθρες ακτίνες, ως ακτινοβολία της θερμότητας. Το 1841 ο Μελόνι εισήγαγε τη χρήση ρυθμιστικού μαγνήτη στα γαλβανόμετρα για την εξουδετέρωση των γεωμαγνητικών επιδράσεων. Το 1842 απέδειξε ότι οι υπέρυθρες ακτίνες μπορούν να εμφανίζουν τα ίδια φαινόμενα όπως και το φως: ανάκλαση από κάτοπτρα, διάθλαση από φακούς, πόλωση και συμβολή. Συνεπώς ο όρος «υπέρυθρο φως» δεν είναι λανθασμένος για την υπέρυθρη ακτινοβολία, παρότι το ανθρώπινο μάτι δεν βλέπει αυτό το φως επειδή απλώς έχει μεγαλύτερο μήκος κύματος από το ορατό φως (τα μάτια κάποιων ζώων όμως το βλέπουν).
Το σημαντικότερο έργο του, το La thermocrose au la coloration calorifique, έμεινε ημιτελές εξαιτίας του πρόωρου θανάτου του από χολέρα, με μόνο τον πρώτο τόμο δημοσιευμένο (Νάπολη 1850).
Βαγγέλης Βαρδάκης «Ο τελευταίος συρτός του Ναύτη»
Βαγγέλης Βαρδάκης «Ο τελευταίος συρτός του Ναύτη»
«Ο τελευταίος συρτός του Ναύτη»
Σύνθεση Κώστας Παπαδάκης ή Ναύτης.
Βαγγέλης Βαρδάκης βιολί, Μανόλης Λιαπάκης λαούτο-τραγούδι, Γιώργος Φραγκάκης κιθάρα.
Ηχογράφηση: Ιεράπετρα 2012
Κλάρα της Ασίζης
11 Αυγούστου 1253 πέθανε: Κλάρα της Ασίζης Ιταλίδα αγία
Η Κλάρα της Ασίζης (Chiara d'Assisi, γεννήθηκε ως Chiara Offreduccio, 16 Ιουλίου 1194 – 11 Αυγούστου 1253) είναι Ιταλίδα και μία από τις πρώτες ακολούθους του Φραγκίσκου της Ασίζης.
ΒιογραφίαΉταν από τις πρώτες που ακολούθησαν τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και ίδρυσε το Τάγμα των Φτωχών Κυριών. Το 1255, ανακηρύχθηκε σε Αγία, προστάτιδα των ματιών, και το 1958 ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ την όρισε αγία, προστάτιδα της τηλεοράσεως.
Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου «Η ελληνική γλώσσα»
Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου
«Η ελληνική γλώσσα»
- Γέροντα, γιατί κατήργησαν τους τόνους από την γραμματική;
- Τώρα, όπως οι άνθρωποι δεν σηκώνουν τίποτε και τα πετούν όλα, έτσι και τα γράμματα δεν σηκώνουν τίποτε, ούτε οξείες ούτε περισπωμένες! Και όπως όλοι τρέχουν, δεν βάζουν ούτε τελεία!
Βλέπω μια γλώσσα που γράφουν μερικοί! Διάβαζα σε μια μετάφραση της Καινής Διαθήκης: «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον γιό μου» (1). Δεν ταιριάζει, βρε παιδί! Δεν ξεχωρίζει το ιερό από το ανίερο!
Γράφουν έτσι, δήθεν για να είναι όλα ίδια, να υπάρχη ομοιομορφία στην γλώσσα.
Ποιος, ακόμη και από το πιο τελευταίο χωριό, δεν θα καταλάβαινε, αν έγραφε «τον υιόν μου»;
Άκουσα μια φορά στο Άγιον Όρος σε μια ανάγνωση: «Το ψωμί και το κρασί που κάνουν την Μεταλαβιά». Δεν ταιριάζει· πώς να το κάνουμε; Ποιος δεν ξέρει τι θα πη «άρτος» και «οίνος»;
- Λένε, Γέροντα, ότι θα αντικαταστήσουν το ελληνικό αλφάβητο με το λατινικό.
- Ασ΄ τα, δεν θα σταθούν αυτά· δεν θα σταθούν. Ευτυχώς που ο Θεός και από το στραβό και από το κακό βγάζει καλό, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δεν χάθηκε η Παράδοση, η γλώσσα τότε που τα είχαν όλα σε χειρόγραφα και δεν υπήρχαν ούτε τίποτε
και θα χαθή τώρα που βγήκαν τόσα μέσα; Όχι, δεν πρόκειται να χαθή, ό,τι και να κάνουν οι άνθρωποι.
Βλέπετε και οι Ρώσοι πρόσφυγες πώς κράτησαν τα έθιμά τους! Αυτό που τους βοήθησε ήταν που ήξεραν την ποντιακή γλώσσα. Κράτησαν έτσι την Παράδοση μέσα τους. Αλλά, παρ΄ όλο που τους δόθηκε λίγη ελευθερία, έφυγαν από την Ρωσία, για να βρουν ελευθερία, γιατί και πάλι ήταν σαν ένα πουλάκι που το έβγαλαν από το κλουβί και το άφησαν μέσα στο δωμάτιο ελεύθερο. Δεν θα στενοχωριόταν και εκεί; Φαντασθήτε πώς ήταν πριν οι καημένοι!
Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μια νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα έχει «γλώσσα» από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι΄ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα.
Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία!
Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: «Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία»!
Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση!
Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλαύους.
Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. «Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».
Μαξ Τάιλερ
11 Αυγούστου 1972 πέθανε: Μαξ Τάιλερ Νοτιοαφρικανός βακτηριολόγος
Ο Μαξ Τάιλερ (Max Theiler, 30 Ιανουαρίου 1899 - 11 Αυγούστου 1972) ήταν Νοτιοαφρικανός βακτηριολόγος. Το 1951 κέρδισε βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, χάρη στην παρασκευή ενός εμβολίου κατά του ιού του κίτρινου πυρετού.
Μπακλαβάς με φιστίκι Αιγίνης
Μπακλαβάς με φιστίκι Αιγίνης
Υλικά:
40 φύλλα κρούστας
500γρ. βούτυρο Lurpak
300γρ. φιστίκι Αιγίνης
Υλικά για το σιρόπι:
650γρ. ζάχαρη
400γρ. νερό
80γρ. γλυκόζη
3-4 φετες λεμονι
Προετοιμασία:
Λιώνουμε το βούτυρο αλλά δεν το καίμε.
Αλέθουμε το φιστίκι στο μπλέντερ σε σκόνη και οχι χονδροκομμένο θα ξεκολλάνε
τα φύλλα του μπακλαβά.
Βουτυρώνουμε ένα παραλληλόγραμμο ταψί 30Χ45 εκ. μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ταψί στις
διαστάσεις που διαθέτουμε αλλά να είναι σχετικά μεγάλο και απλώνουμε τα μισά φύλλα βουτυρώνοντάς τα.. ένα-ένα.
Απλώνουμε το φιστίκι σε όλο το ταψί και καλύπτουμε με τα υπόλοιπα 20 φύλλα βουτυρώνοντάς τα.. ένα-ένα.
Βάζουμε το ταψί στο ψυγείο να παγώσει για να μπορέσουμε να το κόψουμε.
Κόβουμε σε μικρά τετράγωνα κομμάτια, πασπαλίζουμε με ελάχιστο νερό ώστε να μην ''σηκωθούν'' τα φύλλα στο ψήσιμο και ψήνουμε σε χαμηλό φούρνο στους 130-140οC για 1½-2 ώρες, περίπου.
Βγάζουμε από το φούρνο και σιροπιάζουμε με το σιρόπι ζεστό.
Καλη σας επιτυχια!!!