9 Αυγούστου 2012 πέθανε: Γιώργος Λαζαρίδης Έλληνας σεναριογράφος
Ο Γιώργος Λαζαρίδης (1927 - 2012) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, κριτικός, σκηνοθέτης και παραγωγός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου καθώς και θεατρικός συγγραφέας.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Γ. Λαζαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν 13 ετών και τα χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν υπήρξαν ιδιαίτερα δύσκολα για την οικογένειά του. Παρά ταύτα το θέατρο και ο κινηματογράφος είχαν προλάβει να τον κεντρίσουν σχετικά. Έτσι μετά την απελευθέρωση άρχισε ν' ασχολείται έντονα με τη δημοσιογραφία όπου το 1948 δημοσιεύει σε εφημερίδες της Αθήνας τα πρώτα του χρονογραφήματα, δοκίμια καθώς και θεατρικές κριτικές. Τη δραστηριότητά του αυτή πολύ σύντομα την επεκτείνει και στον κινηματογραφικό χώρο, συνεργαζόμενος με εφημερίδες της Θεσσαλονίκης καθώς και της Νέας Υόρκης. Για πολλά χρόνια υπήρξε μόνιμος συντάκτης του περιοδικού Κινηματογραφικός Αστέρας που ήταν και το μοναδικό περιοδικό του χώρου που κυκλοφορούσε στη Αθήνα.
Παράλληλα, από το 1948 άρχισε τη συνεργασία του ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Νίκο Τσιφόρο και Αλέκο Σακελλάριο. Λίγο αργότερα αρχίζει να γράφει σενάρια για τις εταιρείες Ανζερβός, Σπέντζος Φιλμ και Φίνος Φιλμ ενώ δεν αργεί να δημιουργήσει και δική του εταιρεία.
Ο Γ. Λαζαρίδης έγραψε ένα μεγάλο αριθμό έργων διαφόρων ειδών όπως επιθεωρήσεις, κωμωδίες, δράματα, θρίλερ κ.λπ. Την υπογραφή του ως παραγωγού, συγγραφέα, ή σκηνοθέτη φέρουν πολλές θεατρικές, κινηματογραφικές ακόμα και τηλεοπτικές παραγωγές που ξεπερνούν τις πεντακόσιες.
Στα περίπου 60 θεατρικά έργα που έγραψε, ο Γ. Λαζαρίδης, εκτός των πολλών επιθεωρήσεων, ξεχώρισαν ιδιαίτερα «Ο τρελός του Λούνα Παρκ», «Οδός ευκαιρίας», «Δώδεκα μήνες Καλοκαίρι» κ.ά. Στον κινηματογραφικό χώρο υπήρξε σκηνοθέτης και σεναριογράφος σε περισσότερες από 200 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Η Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλλήκαρα», «Το κοροϊδάκι της Δεσποινίδος», «Ποιός Θανάσης!», «Λαός και Κολωνάκι» κ.ά. Πολλά επίσης σενάρια έγραψε και για την τηλεόραση, συμμετέχοντας σε πολλές εκπομπές θεατρικού κυρίως αντικειμένου.
Ο Γ. Λαζαρίδης πέθανε στην Αθήνα στις 9 Αυγούστου του 2012, σε ηλικία 85 ετών και κηδεύτηκε στο κοιμητήριο του Δήμου Χαλανδρίου.
Τρίτη 9 Αυγούστου 2022
Γιώργος Λαζαρίδης
η ευκαιρία για αλλαγή...
Οικονομική κρίση.
Λόγος για απελπισία ή ευκαιρία για αλλαγή
Τον τελευταίο καιρό ζούμε όλοι μας στον πυρετό της οικονομικής κρίσης.
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από νέα μέτρα για μειώσεις μισθών και
αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων, τα ποσοστά ανεργίας
πολλαπλασιάζονται, υποβόσκει ο κίνδυνος χρεωκοπίας και το πορτοφόλι μας
αδειάζει. Πρόσφατες έρευνες όμως αποκαλύπτουν ότι η οικονομική κρίση
βλάπτει σοβαρά, όχι μόνο το πορτοφόλι μας, αλλά και την ψυχική μας
υγεία.
Έρευνα που πραγματοποίησε το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
δείχνει ότι η οικονομική κρίση συνδέεται με σημαντική αύξηση των ψυχικών
διαταραχών και του αλκοολισμού.
Ιστορικά άλλωστε
αποδεικνύεται ότι σε περιόδους πτωτικής οικονομίας, παρουσιάζεται έξαρση
σε παθολογικά νοσήματα (π.χ. καρδιοπάθειες), ψυχικές διαταραχές (π.χ.
καταθλίψεις, απόπειρες αυτοκτονίας, αγχώδεις διαταραχές) αλλά και
σωματοποιημένες ασθένειες (π.χ. πονοκέφαλοι, έλκος).
Πώς όμως εξηγείται αυτό;
Ένας από τους παράγοντες που συμβάλλουν στην ψυχική μας υγεία είναι το
αίσθημα ασφάλειας. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αυτή η αίσθηση
ασφάλειας χάνεται. Όλα αλλάζουν και είναι ρευστά. Οι άνθρωποι
δυσκολεύονται να διαχειριστούν αυτές τις αλλαγές και νιώθουν ότι χάνουν
τον έλεγχο.
Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι άγχος,
φόβος, ανασφάλεια, ανησυχία, νευρικότητα, θυμός, αποδιοργάνωση. Το
παρατεταμένο (χρόνιο) άγχος μειώνει τις άμυνες του οργανισμού μας,
καθιστώντας μας πιο ευάλωτους σε κάθε είδους ασθένεια (σωματική και
ψυχική), ενώ ταυτόχρονα μας οδηγεί βαθμιαία σε μια παθητική κατάσταση
απόσυρσης («δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αντιδράσω»). Οι συνέπειες
πολλές. Αμφισβήτηση της αυτοαποτελεσματικότητας, απομόνωση, διατάραξη
των κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων και τελικά αύξηση στην
συνταγογράφηση ψυχοφαρμάκων.
Και πώς άλλωστε να μην
πληγεί, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η αυτοεκτίμηση και το αίσθημα
αυτοαποτελεσματικότητάς μας, όταν έχουμε γαλουχηθεί σε μια κοινωνία με
κύριο motto το «Καταναλώνω άρα Υπάρχω»;
Τα νέα οικονομικά
δεδομένα οδηγούν στην κατάρρευση ενός ολόκληρου συστήματος, με το οποίο
μπορούσες μέχρι τώρα να διαχειριστείς τα αρνητικά σου συναισθήματα (και
τελικά να υπάρξεις) μέσω του καταναλωτισμού. Τώρα που η δυνατότητα του
«shopping therapy» περιορίζεται σημαντικά, καλούμαστε περισσότερο
επιτακτικά να έρθουμε αντιμέτωποι με την εσωτερική μας πραγματικότητα·
έργο δύσκολο και πολλές φορές επώδυνο, καθώς έχουμε μάθει να
αυτοπροσδιοριζόμαστε (αλλά και να προσδιορίζουμε τους άλλους) με βάση το
«τι έχουμε» και όχι το «τι είμαστε».
Θέτοντας βέβαια το
χρήμα στη ρεαλιστική του διάσταση, σαφώς αποτελεί το εισιτήριο μας στην
υγεία, την παιδεία, την ψυχαγωγία και πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής
μας. Μπορεί τα χρήματα να μην αγοράζουν την ευτυχία, συμβάλλουν όμως σε
μεγάλο βαθμό στην ψυχική μας ηρεμία.
Παρόλα αυτά, αν η
συνθήκη (οικονομική κρίση) δεν αλλάζει, χρειάζεται να βρούμε τρόπους να
είμαστε καλά, υγιείς και ισορροπημένοι μέσα σ’ αυτή. Χρειάζεται να
διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, σκεφτόμενοι αισιόδοξα και
αντικαθιστώντας τον αρνητικό τρόπο σκέψης με έναν περισσότερο
ρεαλιστικό. Και δεν μιλάμε για θεωρητική ωραιοποίηση της κατάστασης,
αλλά για ανεύρεση πρακτικών λύσεων.
Όταν εστιάζουμε στη
λύση πρακτικών προβλημάτων, εντοπίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες και
παίρνοντας τα μέτρα μας, αυξάνουμε την αίσθηση ελέγχου.
Αντίθετα, η καταστροφολογία, ο εκ των προτέρων πανικός και η κατασκευή
και καλλιέργεια σεναρίων μας αποπροσανατολίζουν από τον εποικοδομητικό
σχεδιασμό και τελικά από την επίλυση των προβλημάτων που
αντιμετωπίζουμε. Χρειάζεται δηλαδή να επιβάλλουμε τη λογική σκέψη στη
συναισθηματική αντίδραση του άγχους και όχι να «αρρωσταίνουμε» εκ των
προτέρων για κάτι που δεν είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Ενδεικτική για τις
συνέπειες του «εκ των προτέρων πανικού» είναι μια έρευνα που
αποκαλύπτει σε ορισμένες περιπτώσεις πιο έντονα συμπτώματα κατάθλιψης σε
υπαλλήλους που ζούσαν υπό την απειλή της απόλυσης, παρά σε όσους
πραγματικά απολύθηκαν!
Η οικονομική κρίση λοιπόν μπορεί
να είναι λόγος για απελπισία, κατάθλιψη, απομόνωση, γκρίνια,
απαισιοδοξία (και σίγουρα μπορεί να προκαλέσει όλα αυτά τα συμπτώματα),
μπορεί όμως να είναι και μια ευκαιρία για προσωπική αυτοεξέταση και
συνολική αναθεώρηση. Μοιάζει η στιγμή να είναι ιδανική για να
επανεξετάσουμε το σύστημα αξιών μας, βάση του οποίου αξιολογούσαμε μέχρι
σήμερα τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Αυτό που τελικά καταφέραμε
με το υπάρχον σύστημα αξιών είναι να γεμίσουμε κατάθλιψη τα σπίτια μας
δουλεύοντας ατελείωτες ώρες, σε ένα αέναο κυνήγι απόκτησης υλικών αγαθών
που ποτέ δεν είναι αρκετά.
Οι νέοι μαθαίνουν ότι το
χρήμα ανοίγει τις κλειστές πόρτες· κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους βάση
του χρήματος, η φιλία γίνεται δημόσιες σχέσεις. Ίσως είναι καιρός
λοιπόν, και με αφορμή την οικονομική αυτή κρίση, να ξεχάσουμε τους
παλιούς όρους κοινωνικής αναγνώρισης, χρήμα και εξουσία (ακριβά
αυτοκίνητα, πολυτελή σπίτια, μοδάτα ρούχα) και να εξαρτήσουμε την
αυτοπεποίθησή μας σε άλλες αξίες. Στις εσωτερικές μας κατακτήσεις, την
πνευματική καλλιέργεια, την ηθική, τους φίλους, την οικογένεια, τον
εσωτερικό κόσμο.
Πώς όμως μπορούμε να είμαστε καλά μέσα
σ’ αυτό το διάχυτο κλίμα κατήφειας, μιζέριας και απαισιοδοξίας που
επικρατεί; Η λύση φαίνεται να είναι η επιστροφή στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ας ακούσουμε τον συνάνθρωπό μας. Ας συγκεντρωθούμε με φίλους. Ας
μιλήσουμε και ας ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο. Οι φίλοι είναι ευεργετικοί
για την ψυχική μας υγεία. Μας βοηθούν να μειώσουμε τα επίπεδα άγχους,
απλά προσφέροντάς μας μια εγκάρδια συνομιλία. Η ζωή δεν έχει μόνο υλικά
πράγματα.
Ας επενδύσουμε σε αυτά που μας γεμίζουν και μας
ευχαριστούν. Ακόμη κι αν δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να βγούμε έξω,
μπορούμε να προσκαλέσουμε κόσμο στο σπίτι, να μαγειρέψουμε ή να πιούμε
ένα κρασί. Έτσι ίσως έρθουμε και πιο κοντά απ’ ότι σε ένα μέρος με
δυνατή μουσική, όπου είναι δύσκολο ακόμα και να μιλήσουμε, πόσο μάλλον
να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά.
Μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο.
Να ανακαλύψουμε λίγο παραπάνω τη φύση, να περπατήσουμε, να χρησιμοποιήσουμε το ποδήλατο αντί για το αυτοκίνητο.
Ας επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας από ατομικά ωφελιμιστικούς σε
συλλογικά στραμμένους. Η συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις και εθελοντικές
δραστηριότητες μειώνει τα συναισθήματα φόβου και άγχους και αυξάνει την
αίσθηση ελέγχου και συντροφικότητας.
Ας
συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι και
έχουμε ανάγκη από αλληλοβοήθεια. Το να ενδιαφερθούμε για τον διπλανό
μας, για την επόμενη γενιά, μπορεί να μας προσφέρει ανακούφιση, όχι στην
τσέπη αλλά στην ψυχή, κάτι που η μέχρι πρότινος οικονομική μας ευμάρεια
δεν κατάφερε να μας προσφέρει. Η κρίση είναι μια ευκαιρία για
εσωτερικές και κοινωνικές αλλαγές. Ας την εκμεταλλευτούμε θετικά!
Πηγή: e-psychology.gr
Ειρήνη Κορδερά
Ψυχολόγος Υγείας (MSc) / Παιδοψυχολόγος (MSc)
Παγκόσμια Ημέρα Ιθαγενών
Αναμνηστική φωτό με ιθαγενή aborizinal της Αυστραλίας.
Η 9η Αυγούστου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ιθαγενών. Σκοπός της γιορτής η διεθνής συνεργασία για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ιθαγενείς στους τομείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του περιβάλλοντος, της ανάπτυξης, της εκπαίδευσης και της υγείας.
Κάποτε τους έλεγαν «πρωτόγονους» κι αργότερα τους ονόμασαν, «ιθαγενείς». Χρειάστηκαν αιώνες για να τους χαρακτηρίσουμε «αυτόχθονες λαούς». Σε μερικές περιπτώσεις -όπως στον Καναδά- προχώρησαν περισσότερο: τους λένε «πρώτους λαούς».
Σήμερα οι ιθαγενείς ανέρχονται σε 370 εκατομμύρια ανθρώπους και ζουν σε 70 χώρες του κόσμου από τα τροπικά δάση του Αμαζονίου μέχρι τις φυλές της Ινδίας και από τους Ινουίτ του Αρκτικού Κύκλου μέχρι τους Αβορίγινες της Αυστραλίας.
Όλα ξεκίνησαν το 1923 όταν ο Haudenosaunee Chief Deskaheh ταξίδεψε στη Γενεύη για να μιλήσει ενώπιον της Κοινωνίας των Εθνών και να υπερασπίσει το δικαίωμα των ανθρώπων του να ζουν κάτω από τους δικούς τους νόμους και να έχουν τη δική τους Γη. Αν και δεν του επετράπη να μιλήσει, το όραμά του το 1994 με απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ, εξέθρεψε τις γενιές που ακολούθησαν.
Αυτόχθονες ή ιθαγενείς ονομάζονται στις μέρες μας οι μειονοτικοί πληθυσμοί ενός κράτους, στην περίπτωση που κατοικούσαν στο έδαφός του πριν την έλευση του μετέπειτα κυρίαρχου πληθυσμού.
Το Γλωσσάρι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τούς ορίζει ως πληθυσμούς που:
1. κατοικούσαν μία περιοχή όταν κάποιος άλλος πολιτισμός έφθασε εκεί και κυριάρχησε μέσω κατάκτησης, εποικισμού ή με άλλον τρόπο και
2. διατηρούν έναν τρόπο ζωής εγγύτερο στις κοινωνικές / οικονομικές / πολιτισμικές παραδόσεις τους, σε σύγκριση με τον τρόπο ζωής του κράτους όπου ανήκουν.
Όταν γίνεται λόγος για αυτόχθονες, πρέπει πάντα να γίνεται αναφορά στην ιστορική στιγμή κατά την οποία χαρακτηρίζονται ως τέτοιοι. Δεδομένου ότι η ιστορία της ανθρωπότητας χαρακτηρίζεται από την αδιάκοπη μετακίνηση ανθρωπίνων μαζών, είτε με ειρηνικό είτε με βίαιο τρόπο, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς απόλυτα αυτόχθων πληθυσμός. Κάποιος που σήμερα θεωρείται αυτόχθων, πιθανότατα εγκαταστάθηκε στο σημερινό τόπο διαμονής τους εις βάρος ενός προηγούμενου.
Με βάση τη σημερινή εκπροσώπησή τους, οι αυτόχθονες πληθυσμοί μπορούν να χωρισθούν σε τρεις κατηγορίες:
Ενεργοί, όσοι συμπεριλαμβάνουν έναν αξιόλογο αριθμό μελών και διατηρούν κάποιες βασικές παραδόσεις τους όπως η γλώσσα, η θρησκεία, ιδιαίτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης ή έθιμα.
Εξαφανισμένοι, όσοι δεν υπάρχουν πια διότι εξαφανίσθηκαν με βίαια μέσα (γενοκτονίες, εκτοπίσεις) ή επειδή τα μέλη τους αφομοιώθηκαν από την κυρίαρχη κουλτούρα του κράτους στο οποίο ανήκαν.
Υπό απειλή, όσοι υπήρξαν ενεργοί στο πρόσφατο παρελθόν αλλά κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
ι Αϊνού είναι χαρακτηριστικός λαός ιθαγενών, 15.000 περίπου ατόμων, που κατοικούν στα νησιά Χοκάιντο, Σαχαλίνη και Κουρίλες. Φυλετικά ανήκουν στους Ευρωπίδες, δεν έχουν την πτυχή στα βλέφαρα, χαρακτηριστικό γνώριμο των Κίτρινων, και έχουν έθιμα αρκετά πρωτόγονα, όταν συγκρίνονται προπάντων με τους μογγολικούς λαούς.
Οι τελευταίοι απόγονοι των Αίνού, που κατά την νεολιθική εποχή κατοικούσε ολόκληρη την Ιαπωνία, όμως από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους, καθώς πιεζόταν από τα μογγολικά φύλα που είχαν ξεχυθεί από το κέντρο της Ασίας, ζητούσε καταφύγιο όλο και βορειότερα, περιορίζονταν συνεχώς σε αριθμό και σε έκταση. Κατά τα έθιμα, ο άντρας πρέπει να παντρεύεται την κόρη του θείου από τη μητέρα του, όμως απαγορεύεται ο γάμος δυο αδελφών με δυο αδελφές. Η θρησκεία τους αποδίνει μεγάλη σημασία στην αρκούδα. κάθε οικογένεια τρέφει αρκούδες.
Μια άλλη κατηγορία, ο ιθαγενείς του Αμαζονίου τα τελευταία χρόνια υφίστανται μεγάλο διωγμό και σε αρκετές περιπτώσεις εγκαταλείπουν τα εδάφη τους. Όταν ήρθαν σε επαφή με μη ιθαγενείς κόλλησαν ασθένειες όπως μαλάρροια και γρίπη και πολλοί έχασαν τη ζωή τους.
Ένα από τα κυριότερα προβλήματα είναι η εκδίωξη από τα εδάφη τους, όπως γίνεται με τους Νουκάκ στην Κολομβία. Ο εμφύλιος με τους αντάρτες της οργάνωσης FARC και τους παραστρατιωτικούς για τον έλεγχο της κόκας, στα εδάφη που πριν ζούσαν οι ιθαγενείς, έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην επιβίωση τους. Έχουν απομείνει μόλις 400.
Στους ιθαγενείς ανήκουν και οι Αζτέκοι, οι οποίοι είναι αρχαίος λαός του Μεξικού, που ανήκε σε μια φυλή των Ινδιάνων και κατά τον 14ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα του Μεξικού. ΣΆ ένα νησί στη μέση της λίμνης Τεσκόκο έχτισαν πάνω σε πασσάλους την πρωτεύουσα τους, που την ονόμασαν Τενοτστιλάν, από το όνομα του αρχηγού τους, που λεγόταν Τενότς.
Η θρησκεία των Αζτέκων ήταν πολυθεϊστική και απαιτούσε ανθρωποθυσίες.Σημαντικότεροι από τους θεούς τους ήταν ο Ουιτζιλοπότστλι, που ήταν ο ανώτερος απΆ όλους και θεωρούταν ο προστάτης της φυλής, ο Κετσαλκοάτλ, που ήταν ο προστάτης του πολιτισμού, ο Τεσκατλιπόκα, που ήταν ο θεός της ξηρασίας κ.α. Βασικό στοιχείο της θρησκείας αυτής ήταν επίσης η πίστη στη μεταθανάτια ζωή. Οι Αζτέκοι δέχονταν και την ύπαρξη 13 ουρανών, καθένας από τους οποίους είχε τους δικούς τους θεούς και 9 Κάτω Κόσμων.
Μια άλλη φυλή ιθαγενών του Μεξικού και ιδιαίτερα της χερσονήσου Γιουκατάν της κεντρικής Αμερικής είναι οι Μάγια. Σήμερα αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων της Χερσονήσου Γιουκατάν. Η γλώσσα τους, που αποτελείται από πέντε διαλέκτους, μιλιέται ακόμα από 400.000 περίπου απογόνους της αρχαίας φυλής, η οποία απορροφιέται από τους γειτονικούς πληθυσμούς κι εξαφανίζεται.
Είναι και οι Πυγμαίοι, της Ισημερινής Αφρικής που ονομάζονται από ορισμένους και Νεγρίλοι και ζουν μέσα στα δάση κατά ομάδες. Οι πυγμαίοι διακρίνονται σε δύο φυλές, στους Μαμπούτι και στους Μπαμπίνγκα και έχουν πολύ χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο.
Τέλος υπάρχουν και οι Βερβέροι, ιθαγενείς πληθυσμοί λευκών που καταλαμβάνουν μια μεγάλη περιοχή της βόρειας Αφρικής και της Σαχάρας και περιλαμβάνουν περίπου 30 υποομάδες με κυριότερη αυτή των Τουαρέγκ. Ζουν μόνιμα στις πεδιάδες ή ως νομάδες στις ερήμους της βόρειας Αφρικής. Οι υποομάδες συνδέονται μεταξύ τους περισσότερο γλωσσικά παρά φυλετικά. Είναι απόγονοι των αρχαίων Λιβύων και σήμερα ξεπερνούν τα 14.000.000 στο Μαρόκο, στην Αλγερία , την Τυνησία , τη Λιβύη και την Αίγυπτο.
Στις μέρες μας τα δικαιώματα των αυτόχθονων αναγνωρίζονται, ενώ γίνονται ευκολότερα αποδεκτά τα αιτήματά τους. Μαζί με την ξεχωριστή ταυτότητά τους, αναγνωρίζεται και η συμβολή τους στην παγκόσμια ανάπτυξη με βασικά είδη διατροφής που ήρθαν από τις περιοχές τους, με τις φαρμακευτικές ουσίες που αποσπώνται από τα εδάφη τους, αλλά και με τον πολιτισμό τους που πλούτισε την παγκόσμια κληρονομιά.
Ωστόσο, σε αρκετά κράτη αρνούνται ακόμη να αναγνωρίσουν ότι οι αυτόχθονες έχουν δικαιώματα στη γη και στο υπέδαφος, πολύ πριν από τους έποικους, από τους κατακτητές ή τους μετανάστες.
9 Αυγούστου 378 : Μάχη της Αδριανούπολης
9 Αυγούστου 378 : Μάχη της Αδριανούπολης
Ο ρωμαϊκός στρατός υπό τον αυτοκράτορα Ουάλη ηττάται από τους Βησιγότθους. Ο Ουάλης σκοτώνεται μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του
Η Μάχη της Αδριανούπολης (9 Αυγούστου 378) διεξήχθη μεταξύ ενός ρωμαϊκού στρατού, υπό την ηγεσία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ουάλη, και Γότθων επαναστατών (και σε μεγάλο βαθμό μη Γότθων Αλανών και διαφόρων τοπικών επαναστατών) με επικεφαλής τον Φριτίγερνο. Η μάχη διεξήχθη κοντά στην Αδριανούπολη της Θράκης, κατά τους Γοτθικούς πολέμους.
Προοίμιο
Η εμφάνιση των Γότθων στο ιστορικό προσκήνιο έγινε κατά τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν σε μεγάλη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κρίση. Σε μια από τις εισβολές τους μάλιστα, νίκησαν τους Ρωμαίους στην καταστρεπτική μάχη μάχη του Abritus (σημ. Ράζγκραντ, στη Βουλγαρία) το 251 μ.Χ.. Σε εκείνη τη μάχη σκοτώθηκε ο ίδιος ο αυτοκράτορας Δέκιος.
Η πρώτη απώθηση των Γότθων πραγματοποιήθηκε το 268 μ.Χ. στη μάχη της Ναϊσσού, όπου ο αυτοκράτορας Κλαύδιος Γ' τους νίκησε και πήρε το προσωνύμιο «Γοτθικός». Μετά από αυτή τη μάχη και πλήγματα που κατάφερε εναντίον τους ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός, οι Γότθοι δεν ξαναενόχλησαν τους Ρωμαίους. Από τα ανατολικά όμως, κατά το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα, έκαναν την εμφάνισή τους οι Ούννοι οι οποίοι υπέταξαν διάφορους λαούς και ανάγκασαν άλλους να φύγουν και να συσσωρευτούν στο φυσικό σύνορο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τον Δούναβη. Ανάμεσα σε αυτούς τους λαούς ήταν οι Βησιγότθοι και οι, ιρανικής προέλευσης, Αλανοί.
Οι επιδρομές των Γότθων μέχρι τη μάχη της Αδριανούπολης
Οι πρώτες επιδρομές των Γότθων πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Μαρκιανούπολης. Οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Ο αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Ουάλης, αντιμετώπιζε τους Πέρσες στην Ανατολή. Ο κόμης της Θράκης Λουπικίνιος προσκάλεσε τους Γότθους πολέμαρχους στη Μαρκιανούπολη για μια διπλωματική συνάντηση, με σκοπό να τους δολοφονήσει. Το σχέδιό του όμως κατέληξε σε αποτυχία και από αυτή την απόπειρα δολοφονίας διέφυγε ο Φριτίγερνος, ηγέτης των Βησιγότθων. Ακολούθησε η μάχη της Μαρκιανούπολης με τους Ρωμαίους να ηττώνται κατά κράτος από τους Γότθους, χάνοντας 8.000 στρατιώτες[εκκρεμεί παραπομπή]. Οι Γότθοι συνέχισαν τις λεηλασίες τους στη Θράκη και στράφηκαν στην Αδριανούπολη. Εκεί υπηρετούσαν πολλοί Γότθοι στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού. Οι Ρωμαίοι απώθησαν τους επιδρομείς αλλά στο στράτευμα του Φριτίγερνου προσχώρησαν κι άλλοι Γότθοι και πολλοί Ρωμαίοι λιποτάκτες, προσφέροντας χρήσιμες πληροφορίες στον Φριτίγερνο. Το 377 μ.Χ. στη μάχη των Ιτιών (λατ. Ad salices) οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν ξανά από τους Γότθους και ο Ουάλης μαζί με τον Γρατιανό, αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συμφώνησαν στην αντιμετώπιση των Γότθων.
Η μάχη
Το 378 μ.Χ. ο Ουάλης κινήθηκε από την Αντιόχεια, όπου βρισκόταν, στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους. Από εκεί κατευθύνθηκε στην Αδριανούπολη με 20.000 άνδρες, ενώ ο Γρατιανός διέσχιζε με τις δυνάμεις του τα εδάφη του Ιλλυρικού (σημερινή Σερβία). Ο Φριτίγερνος κατάλαβε ότι ήθελαν να τον κυκλώσουν και, με μια παραπλανητική κίνηση βάδισε προς την Κωνσταντινούπολη, με 10.000 άνδρες. Ο Ουάλης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο οι στρατηγοί του διχάστηκαν με το τι έπρεπε να κάνουν. Άλλοι έλεγαν να περιμένουν τις ενισχύσεις υπό τον Γρατιανό και άλλοι να επιτεθούν αμέσως κατά των Γότθων. Τελικώς επικράτησε η τελευταία γνώμη και οι Ρωμαίοι ετοιμάστηκαν για μάχη. Τότε ο Φριτίγερνος ξαφνικά ζήτησε ανακωχή, ακολουθώντας παρελκυστική τακτική, γιατί περίμενε ενισχύσεις. Έτσι, επιφανειακά προσπάθησε να επιτύχει τη διευθέτηση των στρατιωτικών προβλημάτων με τους Ρωμαίους προσποιούμενος ότι φοβόταν και από την άλλη ειδοποίησε όλους τους Γότθους και τους συμμάχους τους να συνδράμουν για βοήθεια.
Τελικά στις 9 Αυγούστου, του 378 μ.Χ. οι Ρωμαίοι, διψασμένοι μετά από εξαντλητική πορεία κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, είδαν το στρατόπεδο των Γότθων στον ποταμό Τούντζα. Μάλιστα ο Φριτίγερνος, για να καθυστερήσει τις εχθροπραξίες, έστειλε αγγελιοφόρους με σκοπό την ειρήνη. Όμως η μάχη είχε ξεκινήσει με το ρωμαϊκό ιππικό στα δεξιά να επιτίθεται κατά των Αλανών και των Οστρογότθων. Παράλληλα οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι ανάγκασαν το γοτθικό πεζικό να υποχωρήσει. Παρά την αρχική επιτυχία των Ρωμαίων, η κατάσταση άλλαξε όταν στο πεδίο της μάχης κατέφθασαν ξεκούραστοι Αλανοί και Ούννοι ιππείς σύμμαχοι των Βησιγότθων. Η πίεση που δέχτηκε το ρωμαϊκό ιππικό ήταν μεγάλη και υποχώρησε. Στη σύγχυση που ακολούθησε, οι Βησιγότθοι βρήκαν την ευκαιρία και επιτέθηκαν κατά των ξαφνιασμένων Ρωμαίων. Ενώ τα άκρα των Ρωμαίων είχαν εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης, στο κέντρο το πεζικό τους κρατούσε ακόμα, αλλά η κόπωση ήταν εμφανής. Τελικώς οι Γότθοι περικύκλωσαν τους καταδικασμένους Ρωμαίους. Η μάχη έληξε με μεγάλη νίκη των Γότθων ενώ ο ίδιος ο Ρωμαίος αυτοκράτορας σκοτώθηκε. Οι απώλειες των Ρωμαίων ήταν πολύ μεγάλες (10.000-15.000 ή 20.000 νεκροί κατά τις εκτιμήσεις των σημερινών ιστορικών).
Μετά τη μάχηΜε τον ρωμαϊκό αυτοκρατορικό στρατό να έχει διαλυθεί, οι Γότθοι πολιόρκησαν την Αδριανούπολη όπου όμως οι Ρωμαίοι αμύνθηκαν σθεναρά. Ο νέος αυτοκράτορας του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, Θεοδόσιος Α', μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να αντιμετωπίσει τους εισβολείς, ήρθε σε συνδιαλλαγή μαζί τους, επιτρέποντάς τους να εγκατασταθούν, αυτόνομοι, στα βαλκανικά εδάφη της αυτοκρατορίας, με την υποχρέωση να παρέχουν στρατιωτικά τμήματα κατά τους πολέμους των Ρωμαίων.
ΖΕΣΤΟ ΡΟΦΗΜΑ ΛΕΥΚΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ
 |
| ρόφημα λευκής σοκολάτας (φ Μ.Κυμάκη) |
ΖΕΣΤΟ ΡΟΦΗΜΑ ΛΕΥΚΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ
ΥΛΙΚΑ
Γάλα: 400γρ
Κρέμα γάλακτος: 200 γρ
Σπασμένη σε μικρά κομμάτια λευκή σοκολάτα: 200 γρ.
Εκχύλισμα βανίλια 1
Υλικά συνταγής για τη σαντιγί:
Κρέμα γάλακτος: 200 ml
Άχνη ζάχαρη: 2 κουταλιές σούπας
Βανιλια 1
Τριμμένη σκούρα σοκολάτα: 4 κουταλάκια τσαγιού ή εγχρωμη τρούφα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1. Βάζετε σε κατσαρολάκι το γάλα με την κρέμα γάλακτος και την σοκολάτα. Ανακατεύετε σε μέτρια φωτιά, μέχρι να λιώσει η σοκολάτα εντελώς.
Συνεχίζετε να ζεσταίνετε το μείγμα, μέχρι να ζεσταθεί καλά, ανακατεύοντας συνεχεια.
Κατεβάζετε από την φωτιά, προσθέτετε την βανίλια, ανακατεύετε και μοιράζετε σε 4 μεγάλες κούπες
2. Χτυπάτε με μιξεράκι την υπόλοιπη κρέμα γάλακτος με την άχνη και την βανίλια σε σαντιγί. Την μοιράζετε πάνω από την σοκολάτα.
Πασπαλίζετε με την σκούρα σοκολάτα ή έγχρωμη τρούφα και σερβίρετε αμέσως.
Γιώργος Σαββάκης
9 Αυγούστου 2004 πέθανε: Γιώργος Σαββάκης Έλληνας ζωγράφος
Ο Γιώργος Σαββάκης ή Σαβάκης (22 Αυγούστου 1922 - 9 Αυγούστου 2004) ήταν Έλληνας ζωγράφος.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη συνοικία του Ψυρή, αλλά έζησε στην περιοχή της Πλάκας. Κατά τη διάρκεια του Κατοχής ξεκίνησε να δημιουργεί σκίτσα από την καθημερινότητα. Γνωστός έγινε με τα έργα του σχετικά με την παλιά Αθήνα. Τα έργα του ταυτίζονται ειδικότερα με την Πλάκα όπου ζούσε. Έργα του βρίσκονται σε συλλογές όπως αυτή της Εθνικής Τράπεζας, στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, στο Διεθνές Μουσείο Λαϊκής Τέχνης στη Γαλλία και σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ τοιχογραφίες και οι πίνακες του κοσμούν παραδοσιακές ταβέρνες στην περιοχή της Πλάκας.
Έκανε πολλές εκθέσεις στο εξωτερικό (Γαλλία, Αγγλία και ΗΠΑ) και έγινε και επίτιμος πολίτης μιας μικρής γαλλικής πόλης που ζωγράφισε. Το 2010 η Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων διοργάνωσε έκθεση ζωγραφικής με τίτλο "Γιώργος Σαββάκης: Εικόνες από την παλιά Αθήνα" και το 2012 το Ιωνικό Κέντρο έδειξε μια έκθεση με έργα του.
Καμμιά ανάπαυση για τους νεκρούς
Μενέλαος Παλλάντιος του Γεωργίου
9 Αυγούστου 2012 πέθανε: Μενέλαος Παλλάντιος Έλληνας συνθέτης
Ο Μενέλαος Παλλάντιος του Γεωργίου (1914-2012) ήταν σύγχρονος Έλληνας μουσουργός, διευθυντής Ωδείων και ακαδημαϊκός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 29 Ιανουαρίου του 1914. Φοίτησε στην Ιωνίδειο Σχολή Πειραιά και σπούδασε πιάνο και ανώτερα θεωρητικά στα Ωδεία Πειραιώς και Αθηνών απ' όπου και έλαβε δίπλωμα αρμονίας (το 1933), καθώς και αντίστιξης και φούγκας (το 1936). Παράλληλα σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών χωρίς όμως και να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Στη συνέχεια μετέβη στη Ρώμη όπου και συνέχισε μουσικές σπουδές υπό τον καθηγητή Alfredo Casella. Μετά την εκεί ολοκλήρωση των σπουδών του επέστρεψε στον Πειραιά όπου και ανέλαβε καθηγητής του Ωδείου Πειραιώς (1933) και τρία χρόνια μετά αναλαμβάνει καθηγητής Ωδείου Αθηνών (1936). Το 1947 ανέλαβε υποδιευθυντής του Ωδείου Πειραιώς και από το 1962 διευθυντής Ωδείου Αθηνών. Επίσης το 1959 ανέλαβε διευθυντής της Χορωδίας Αθηνών. Την περίοδο 1964-1967 διετέλεσε γενικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και την περίοδο 1974-1976 διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. αυτής. Την ίδια αυτή περίοδο διετέλεσε και αρχιμουσικός του Εθνικού Θεάτρου.
Ο Μενέλαος Παλλάντιος έγραψε πολλά συμφωνικά έργα για πιάνο σόλο, κοντσέρτα για πιάνο και ορχήστρα, μουσική δωματίου, διάφορα τραγούδια, μουσική μπαλλέτου, μουσικές υποκρούσεις σε οκτώ αρχαίες τραγωδίες, όλη τη μουσική υπόκρουση στη τραγωδία "Αντιγόνη", ορατόριο, καθώς επίσης και μουσική για ελληνικές και αμερικανικές κινηματογραφικές ταινίες. Επίσης έδωσε ένα μεγάλο αριθμό διαλέξεων σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, όπως ακόμη και πολλές ομιλίες από ραδιοφωνικούς σταθμούς. Παράλληλα ασχολήθηκε και με την ποίηση όπου μετέφρασε ποιήματα του Μπωντλαίρ και τελευταία με συγγραφή βιβλίων μουσικών αναμνήσεων. Επίσης στο μεγάλο καλλιτεχνικό του έργο συγκαταλέγεται και η ίδρυση της Ελληνικής Μορφωτικής Εταιρίας της οποίας και υπήρξε πρόεδρος από το 1973.
Ο Μενέλαος Παλλάντιος διετέλεσε επίσης και γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Ελλήνων Συνθετών. Το 1969 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και τον επόμενο χρόνο ανέλαβε πρόεδρος της Τάξης Γραμμάτων και Τεχνών και από το 1977 ανέλαβε γραμματέας των πρακτικών της Ολομέλειας της Ακαδημίας. Επίσης ο Μενέλαος Παλλάντιος έλαβε μέρος ως μέλος και σε πολλές διεθνείς μουσικές επιτροπές, και κυρίως σε μουσικούς διαγωνισμούς, όπως στη Ρουμανία, την Ιταλία, κ.ά. Έχει τιμηθεί με πολλά μετάλλια και παράσημα ελληνικά και ξένα όπως με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄ από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Β΄, με το Μετάλλιο της πόλεως του Παρισιού καθώς και με πλήθος άλλων διακρίσεων.
Ο Μενέλαος Παλλάντιος ομιλούσε επίσης γαλλικά και ιταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Παλαιού Φαλήρου (Αθήνα).
Απεβίωσε πλήρης ημερών, στις 9 Αυγούστου του 2012.
Στοματικό διάλυμα με δυόσμο
Στοματικό διάλυμα με δυόσμο
http://www.agrotikabook.gr/
Στοματικό διάλυμα με δυόσμοΓια υγιή και περιποιημένα δόντια και ούλα, πρέπει να καταπολεμήσετε τα βακτήρια που αναπτύσσονται στη στοματική κοιλότητα. Αν όμως δε θέλετε να χρησιμοποιείτε στοματικά διαλύματα αγνώστων συστατικών που κυκλοφορούν στην αγορά, σας προτείνουμε να φτιάξετε μόνη σας στο σπίτι με απλά και φυσικά υλικά ένα στοματικό διάλυμα με βάση τον δυόσμο για φρέσκια αναπνοή. Υλικά που θα χρειαστείτε:
2 κουταλιές της σούπας μαϊντανό
2 κουταλιές της σούπας δυόσμο
1 φλιτζάνι νερό
1 κουταλιά της σούπας βότκα
Τρόπος παρασκευής και χρήσης:
Αναμείξτε όλα τα υλικά στο μπλέντερ για δύο λεπτά. Σουρώστε το υγρό και τοποθετήστε το σε ένα καθαρό γυάλινο μπουκαλάκι. Χρησιμοποιήστε το όπως τα στοματικά διαλύματα του εμπορίου, πρωί και βράδυ αφού πλύνετε τα δόντια σας, βάλτε 3 κουταλιές της σούπας σε ένα ποτήρι και με αυτή την ποσότητα κάντε στοματικές πλύσεις για περίπου 30 δευτερόλεπτα.
Ειρήνη η Αθηναία
Η Ειρήνη η Αθηναία (752 - 9 Αυγούστου 803), γνωστή και ως Ειρήνη Σαρανταπήχαινα, ήταν Βυζαντινή αυτοκράτειρα από τον γάμο της με τον Λέοντα Δ΄ από το 775 έως το 780, Βυζαντινή αντιβασίλισσα κατά τη διάρκεια της ανηλικότητας του γιου της Κωνσταντίνου ΣΤ΄ από το 780 μέχρι το 790, Βυζαντινός συναυτοκράτορας μαζί με τον γιο της από το 792 μέχρι το 797 και τελικά βασίλεψε μόνη της ως Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 797 έως το 802. Κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της, ασκούσε η ίδια αποκλειστικά σχεδόν την εξουσία. Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με την πρώτη αναστήλωση των εικόνων, που θεσπίστηκε από τη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο και με την τύφλωση του γιου της, που διατάχθηκε από την ίδια.
Η ανάληψη της εξουσίας
Καταγόταν από την πλούσια Οικογένεια Σαρανταπήχου της Αθήνας και διακρινόταν για τη μόρφωση και την ομορφιά της. Ήταν ορφανή και την έφερε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄ στην Κωνσταντινούπολη, όπου το 769 παντρεύτηκε τον γιο του, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Λέοντα Δ΄ (775-780).
Μετά το θάνατο του Λέοντα Δ΄, η Ειρήνη ανέλαβε την κηδεμονία του δεκάχρονου Κωνσταντίνου ΣΤ΄. Ήταν ήδη γνωστό, πως ήταν εικονόφιλη: ενόσω ζούσε ακόμη ο Λέων Δ΄, είχαν βρεθεί εικόνες στο προσκέφαλό της και ο αυτοκράτορας την επέπληξε σφοδρότατα διακόπτοντας κάθε επαφή μαζί της.Λίγες ημέρες μετά την ανάρρηση του γιου της, εξουδετέρωσε απόπειρα εικονομάχων αρχόντων να ανεβάσουν στον θρόνο τον ετεροθαλή αδελφό τού Λέοντα Δ΄, τον καίσαρα Νικηφόρο και τον υποχρέωσε, καθώς και τους υπόλοιπους γιους του Κωνσταντίνου Ε΄ από την ίδια μητέρα, να περιβληθούν το ιερατικό σχήμα.
Ως συνένοχος κατηγορήθηκε και ο στρατηγός της Σικελίας Ελπίδιος, παρ’ όλο που είχε τοποθετηθεί από την ίδια την Ειρήνη μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας (781-782). Ο Ελπίδιος απέκρουσε αρχικά τους απεσταλμένους της Ειρήνης, που πήγαν στην Σικελία για να τον συλλάβουν και τελικά κατέφυγε στους Άραβες της Αφρικής.
Η επιρροή του συμβούλου της ευνούχου Σταυράκιου, που είχε γίνει λογοθέτης του δρόμου, προκαλούσε μεγάλες αντιδράσεις στον στρατό, με πρώτη συνέπεια την αυτομολία του στρατηγού των Βουκελλαρίων Τατζάτη στους Άραβες, όταν αυτοί εισέβαλαν με επί κεφαλής τον Χαρούν αλ Ρασίντ στην Μικρά Ασία και έφτασαν ως τη Χρυσόπολη. Ο παλαιός στρατηγός του Κωνσταντίνου Ε΄, ο Μιχαήλ Λαχανοδράκων αγωνίστηκε να απωθήσει τους Άραβες, αλλά ο στρατός του ήταν εξασθενημένος και ο ίδιος σε δυσμένεια. Τελικά συνομολογήθηκε ειρήνη, με ταπεινωτικούς για την Αυτοκρατορία όρους.
Εν τω μεταξύ είχαν εξεγερθεί διάφορα σλαβικά φύλα της Ελληνικής Χερσονήσου. Ο Σταυράκιος κατόρθωσε να καταστείλει τις εξεγέρσεις, τέλεσε θρίαμβο στην Κωνσταντινούπολη και ενίσχυσε την επιρροή του στα δημόσια πράγματα.
Την ίδια περίπου εποχή η Ειρήνη εγκατέλειψε τους συμμάχους των Βυζαντινών Λομβαρδούς, που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους Φράγκους και προσήγγισε τους τελευταίους. Έστειλε πρέσβεις στον Καρλομάγνο και αρραβώνιασε τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄ με την κόρη του ρήγα των Φράγκων Ροτρούδη (Ερυθρώ κατά τους Βυζαντινούς).