Τα υλικά που θα χρειαστούμε είναι τα εξής:
1 κουτί κανελόνια
ελαιόλαδο
μισό κιλο στήθος κοτόπουλου 2 ξερά κρεμμύδια ψιλοκομμένα και 2 - 3 σκελια σιόρδο
1 κιλό ώριμες ντομάτες
λευκό κρασί μισό ποτήρι
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι 2 φλυτζάνια γάλα
1 1/5 φλυτζάνι γραβιέρα τριμμένη
200γρ τυρι κρέμα
αλάτι πιπέρι
Πώς το κάνουμε:
Ψιλοκόβουμε το κοτόπουλο και το σωτάρουμε με το κρεμμύδι και το σκόρδο σε λίγο ελαιόλαδο αλατοπιπερώνουμε και στη συνέχεια προσθέτουμε το κράσι. Το αφήνουμε σε δυνατή φωτιά να πιει τα υγρά του.
Ετοιμαζουμε την μπεσαμέλ σε μια κατσαρολα καιμε το βουτυρο προσθέτουμε το αλεύρι κ;ι αναξατεύουμε να γινει ομοιογενές μίγμα και έπειτα προσθέτουμε 1 φυτζανι γάλα και αλατοπίπερο και αναξατεύουμε σε μετρια φωτια 6-7 λεπτα .
Τρίβουμε τις ντοματες και σε ένα μπωλ ανακατεύουμε τη μπεσαμελ τη μιση ντοματα τη μιση γραβιερα το κοτόπουλο και το τυρι κρεμα
Απλώνουμε λιγη ντοματα στο ταψι γεμίζουμε τα κανελόνια και τα απλωνουμε. Μετα τα περιχύνουμε με την υπολοιπη ντοματα και ένα φλυτζάνι γάλα
Πασπαλιζουμε με την υπολοιπη γραβιέρα και ψήνουμε στους 180 για μισή ώρα .
Καλη επιτγχία κ καλή όρεξη!!!
Η συνταγη είναι απο παλιό περιοδικό.
Τρίτη 9 Αυγούστου 2022
Κανελόνια γεμιστά με κοτόπουλο και σάλτσα ντομάτας
Παραλία Λυγαριάς
 |
| Απο τα βράχια της Λυγαριάς (φ.Μ.Κυμάκη) |
 |
| απέναντι η αμμουδιά της Λυγαριάς (φ.Μ.Κυμάκη) |
Κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν ταβέρνες και ενοικιαζόμενα.
Μάχη των Φαρσάλων
9 Αυγούστου 48 π.Χ.
Μάχη των Φαρσάλων: Ο Ιούλιος Καίσαρας καταφέρνει αποφασιστική νίκη εναντίον του Πομπήιου στα Φάρσαλα. Ο Πομπήιος διαφεύγει στην Αίγυπτο.
Η Μάχη των Φαρσάλων (9 Αυγούστου 48 π.Χ.) ήταν μία αποφασιστική σύγκρουση ανάμεσα στα στρατεύματα του Καίσαρα και του Πομπήιου κατά τον Ρωμαϊκό Εμφύλιο Πόλεμο. Η Μάχη των Φαρσάλων του 1897 αναφέρεται στη μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων κατά τον Πόλεμο του 1897.
Εισαγωγή
Το έτος 49 π.Χ. κλιμακώθηκε η ένταση που υπήρχε ανάμεσα στον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα (περίπου 100-44 π.Χ.) και στον Πομπήιο (106-48 π.Χ.) σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Καίσαρας γρήγορα πήρε τον έλεγχο στην Ιταλία και νίκησε τους υποστηρικτές του Πομπήιου στην Ισπανία. Η αποφασιστική μάχη όμως έμελλε να γίνει στην Ελλάδα. Μια πρώτη σύγκρουση στο Δυρράχιο ανάμεσα στον Καίσαρα και τον Πομπήιο ανέδειξε νικητή τον Πομπηίο. Η νίκη αυτή όμως δεν ήταν αποφασιστικής σημασίας.
Οι στρατοί
Οι δυνάμεις του Καίσαρα ανέρχονταν σε 22.000 λεγεωνάριους και περίπου 1.000 ιππείς. Ανάμεσα στους υποστηρικτές του Καίσαρα που πολέμησαν σε αυτή την μάχη ήταν ο Μάρκος Αντώνιος, ο Πούμπλιος Σύλλας, κ.ά.
Οι δυνάμεις του Πομπήιου ανέρχονταν σε 45.000 λεγεωνάριους (11 λεγεώνες) και περίπου 7.000 ιππείς. Ανάμεσα στους υποστηρικτές του Πομπήιου στην μάχη αυτή συγκαταλέγονται οι Λούκιος Δομίτιος Αενόβαρβος, Λαβηινός, κ.ά.
Η μάχη
Τον Αύγουστο του 48 π.Χ., οι δυο στρατοί βρέθηκαν στην Θεσσαλία. Ο Πομπήιος επιχείρησε πρώτος να επιτεθεί στον Καίσαρα και έτσι οι δυο στρατοί βρέθηκαν αντιμέτωποι κάπου κοντά στη σημερινή πόλη των Φαρσάλων στις 9 Αυγούστου. Και οι δυο στρατοί παρατάχθηκαν με το ένα πλευρό τους προς τον ποταμό Ενιππέα, σε σημείο με απότομες όχθες. Ο Πομπήιος βασιζόμενος στην συντριπτική υπεροχή του σε ιππείς, ήλπιζε να υπερφαλλαγγίσει τη δεξιά πτέρυγα του Καίσαρα αφού πρώτα έτρεπε σε φυγή το ιππικό του. Ο Πομπήιος παρέταξε τις λεγεώνες του σε δέκα ζυγούς, λόγω της χαμηλής μαχητικής αξίας των λεγεώνων του σε σχέση με τους εξαιρετικά εκπαιδευμένους και έμπειρους λεγεωνάριους του Καίσαρα.
Πράγματι, το ιππικό του Πομπήιου έτρεψε σε φυγή τους ιππείς του Καίσαρα όμως βρέθηκε αντιμέτωπο με μια αναπάντεχη έκπληξη. Ο Καίσαρας είχε προβλέψει την κίνηση αυτή του Πομπήιου και είχε τοποθετήσει στην δεξιά του πτέρυγα, πίσω από το ιππικό του, 2000 επίλεκτους λεγεωνάριους. Οι λεγεωνάριοι αυτοί, χρησιμοποιώντας ως δόρατα τα ακόντιά τους (λατ. pilum, πίλουμ), κατάφεραν να τρέψουν σε φυγή το ιππικό του Πομπήιου. Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις του Καίσαρα κινήθηκαν γρήγορα για να συγκρουστούν με τις λεγεώνες του Πομπήιου, οι οποίες είχαν παραμείνει ακίνητες. Στην άγρια μάχη που ακολούθησε έβαλε τέλος η επιτυχημένη κυκλωτική κίνηση του σώματος των επίλεκτων λεγεωνάριων. Την στιγμή εκείνη ολόκληρη η παράταξη του Πομπήιου κατέρρευσε και τράπηκε σε φυγή.
Απώλειες
Οι απώλειες στο στρατό του Πομπήιου ανήλθαν σε 15.000 λεγεωνάριους, 24.000 λεγεωνάριοι και 9 αετοί (σύμβολα λεγεώνων) αιχμαλωτίστηκαν. Οι μεγάλες απώλειες στην πλευρά του ηττημένου στις μάχες της αρχαιότητας οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην καταδίωξη που ακολουθούσε την μάχη. Οι απώλειες στον στρατό του Καίσαρα ανήλθαν σε 30 εκατόνταρχους και 200 λεγεωνάριους περίπου.
Επίλογος
Μετά την μάχη αυτή ο Πομπήιος κατέφυγε πρώτα στην Λάρισα και έπειτα στην Αίγυπτο, όπου και τελικά δολοφονήθηκε. Ο Καίσαρας, έγινε απόλυτος κυρίαρχος στην Ρώμη.
ΤοποθεσίαΟ Στράβων, ιστορικός και γεωγράφος, αναφέρει δύο πόλεις, τον Παλαιφάρσαλο και τον Φάρσαλο, στα ιστορικά χρόνια. Η δήλωσή του ότι το Θετίδειον, ο ναός στα νότια της Σκοτούσσης, ήταν «κοντά στους δυο Φαρσάλους, τον παλαιό και τον νέο», ίσως να σημαίνει ότι οι δύο πόλεις δεν ήταν διπλανές. Αν και η μάχη του 48 π.Χ. ονομάζεται η «Μάχη των Φαρσάλων», τέσσερις αρχαίοι συγγραφείς – ο γραφέας του Bellum Alexandrinum (48.1), ο Frontinus (Strategemata 2.3.22), ο Eutropius (20), και ο Orosius (6.15.27) – τοποθετούν τη μάχη κατηγορηματικά κοντά στον Παλαιφάρσαλο. Το 198 π.Χ. ο Φίλιππος E' είχε λεηλατήσει τον Παλαιφάρσαλο (Λίβιου Ab urbe condita 32.13.9). Αν η νέα πόλη είχε βρεθεί διπλανή στην παλαιά, ο Φίλιππος θα είχε λεηλατήσει και τις δυο πόλεις, και ο Λίβιος θα είχε γράψει «Φάρσαλο» αντί για «Παλαιφάρσαλο». Ο Άγγλος ιστορικός F. L. Lucas έχει αποδείξει (Annual of the British School at Athens, No. XXIV, 1919-21) ότι η Μάχη των Φαρσάλων έλαβε χώρα βόρεια του ποταμού Ενιπέως, κοντά στο σημερινό χωριό της Κρήνης (η πρώην Δρίσκολη), και ο Αμερικανός αρχαιολόγος ο John D. Morgan ('Palae-pharsalus – the Battle and the Town', The American Journal of Archaeology, Vol. 87, No. 1, Jan. 1983), υποστηρίζει ότι η Κρήνη είναι χτισμένη στη θέση του Παλαιφαρσάλου, όπου ο αρχαίος δρόμος από τη Λάρισα έβγαινε από τους λόφους στη βόρεια πλευρά της Πεδιάδας των Φαρσάλων.
8ο μυστικό υγείας και μακροζωίας
Ένα παλιό αλλά χρήσιμο βιβλίο
Πληροφορίες για τον συγγραφέα που αναφέρονται στο βιβλίο
Ο Στέργιος Τασούλας είναι ιατρικός ψυχολόγος με πτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ και μεταπτυχιακές στην Μ.Βρετανία.
Στις ΗΠΑ προσέγγισε την ολιστική ψυχοσωματική θεραπεία όπως και το αντικείμενο της αντιγήρανσης.
Στο Λονδίνο ήταν ιδιωτικός θεραπευτής με διατριβή στην ύπνωση και στην καταπολέμηση του πόνου.
Στην
Ελλάδα εκτός των άλλων συνεργάζεται με το Κολέγιο Φυσικής Υγείας και
διάφορα περιοδικά αυτοβοήθειας , ψυχοσωματικής υγείας και αντιγήρανσης .
Στη συγγραφική του δουλειά περιλαμβάνεται η σειρά "ο κόσμος της
ψυχολογίας" που είναι πολύ προσιτό έργο και στον μέσο αναγνώστη.
8ο μυστικό υγείας και μακροζωίας
Ξεκουράστε
το πεπτικό σας σύστημα με μια μονοήμερη δίαιτα κάθε βδομάδα με
κατανάλωση φρούτων χυμών και λαχανικών. Με τον τρόπο αυτό ο οργανισμός
καθαρίζει απ τις τοξίνες και ενδυναμώνεται.
9 Αυγούστου 1500 : Δεύτερος Βενετοτουρκικός πόλεμος
9 Αυγούστου 1500 : Δεύτερος Βενετοτουρκικός πόλεμος: Οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τη Μεθώνη Μεσσηνίας.
Ο Β΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος διεξήχθη από το 1499 έως το 1503 μεταξύ της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας και των συμμάχων της και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τελείωσε με νίκη των Οθωμανών.
Οι αιτίες του πολέμου και τα χρόνια που προηγήθηκαν
Μετά το τέλος του πρώτου βενετοτουρκικού πολέμου ( 1479 ) και για 20 χρόνια, η ένταση μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Βενετίας αποκλιμακώνεται. Αιτία είναι η αναστολή των επεκτατικών σχεδίων των Οθωμανών εξ’ αιτίας της διαμάχης μεταξύ του Βαγιαζήτ Β΄ (1481-1512) και του νεότερου αδελφού του Τζεμ.
Παρά την ελαστική πολιτική που εφάρμοσαν οι Οθωμανοί έως το θάνατο του Τζεμ το 1494, οι Ευρωπαίοι ηγεμόνες (κυρίως οι αντίπαλοι της Βενετίας: Φλωρεντία, Μιλάνο, Νάπολη, ο Πάπας κ.ά.) δεν επωφελήθηκαν υιοθετώντας μια δυναμική στάση απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αντίθετα, επεδίωξαν να υπογράψουν επωφελείς οικονομικά συμφωνίες για τους υπηκόους τους που δραστηριοποιούνταν εμπορικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της Υψηλής Πύλης εναντίον της Γαλλίας και της Βενετικής Δημοκρατίας.[1] Η γαλλική εισβολή στην Ιταλία το 1494, αφενός διευκόλυνε αυτό το σκοπό, αφετέρου δημιούργησε προσδοκίες στους πληθυσμούς της ελληνικής χερσονήσου για μια νέα «σταυροφορία» με στόχο την Ελλάδα, την Κύπρο και τους Αγίους Τόπους. Αφού έσπευσαν να επηρεάσουν τις εξελίξεις πλησιάζοντας τη γαλλική πλευρά, και σε συνδυασμό με τη φημολογία που διέδιδαν οι αντίπαλοι του Καρόλου Η΄ ότι ο Τζεμ βρισκόταν στην ακολουθία του, δέχτηκαν τη σκληρή αντίδραση της Υψηλής Πύλης.
Η Βενετοί από τη μεριά τους προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ισορροπία και την ειρήνη, βρισκόμενοι ανάμεσα σε δύο εχθρικά στρατόπεδα, τους εχθρούς τους στην Ιταλία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ωστόσο, παρά τη ματαίωση της αποστολής όπλων και εφοδίων προς τις ακτές της Αλβανίας και τη σύλληψη των υπευθύνων, η φιλογαλλική τους στάση τους καθιστούσε αυτόματα εχθρούς των οθωμανικών συμφερόντων. Μετά τη δεύτερη γαλλική εισβολή στην Ιταλία (1499), το θάνατο του Τζεμ και μια σειρά εχθροπραξιών μεταξύ Βενετών και Οθωμανών, ο Βαγιαζίτ Β΄ αναθεώρησε τη στάση του απέναντι στη Βενετία.
Το ξέσπασμα του πολέμου
Κατά τη διάρκεια του 1496 σημειώνονται σοβαρά επεισόδια μεταξύ Βενετών και Οθωμανών στο Μαυροβούνιο και στον κόλπο του Κατάρρου όπως και αλλεπάλληλα ναυτικά επεισόδια στο Αιγαίο και το Ιόνιο μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Μεταξύ των ετών 1494-1499, η Βενετία προσπάθησε να αμβλύνει την οξύτητα με διπλωματικές ενέργειες οι οποίες όμως απέτυχαν. Η βύθιση ενός τουρκικού πλοίου κοντά στη Μυτιλήνη το 1499 σήμανε την αρχή του πολέμου. Οι Οθωμανοί λεηλάτησαν την Κέρκυρα και άρχισαν να συγκεντρώνουν ισχυρό στρατό και στόλο ενώ ο βενετικός στόλος κατέφθασε στο Ιόνιο. Τον Ιούλιο του 1499, ο οθωμανικός στόλος απέκλεισε τη Μεθώνη και στις 12 Αυγούστου συγκρούεται με τον βενετικό στον όρμο του Ναυαρίνου. Η σύγκρουση αυτή οδήγησε στην ήττα των Βενετών και προκάλεσε έκπληξη και ανησυχία στη Δύση. Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ούγγροι, με τη μεσολάβηση του Πάπα αποφάσισαν να ενισχύσουν τη Βενετία στον πόλεμο, ωστόσο, παρά την γαλλική ενίσχυση με 24 πλοία στις 20 Αυγούστου, οι Βενετοί ηττήθηκαν άλλες δύο φορές. Οι ήττες αυτές στη θάλασσα οδήγησαν στην κατάληψη της Ναυπάκτου ύστερα από διαπραγματεύσεις (29-30 Αυγούστου 1499). Με την απώλεια αυτή η Βενετία έχανε ένα πολύ σημαντικό εμπορικό σταθμό στην ανατολική Μεσόγειο.
Οι επιτυχίες των Οθωμανών στη νότια Ελλάδα και στη θάλασσα συνοδεύτηκαν με ανάλογες νίκες στη βορειοδυτική Βαλκανική. Το καλοκαίρι του 1499 οι οθωμανικές δυνάμεις πλησίασαν την Τεργέστη ενώ το Σεπτέμβριο τις παρυφές της ίδιας της Βενετίας. Οι Βενετοί ζήτησαν την υποστήριξη του Μιλάνου και της Ουγγαρίας ενώ προσπάθησαν να προσεγγίσουν και τον Βαγιαζίτ Β΄. Ωστόσο, λόγω των υπερβολικών οθωμανικών απαιτήσεων οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν.
Η κατάληψη της Μεθώνης, Κορώνης και Πύλου από τους Οθωμανούς
Τον Ιούνιο του 1500, ο οθωμανικός στόλος ήρθε στο νότιο Ιόνιο ενώ χερσαίες δυνάμεις με επικεφαλής τον ίδιο τον Βαγιαζίτ Β΄ κατέφθασαν στην Πελοπόννησο έχοντας ως στόχο την Μεθώνη Μεσσηνίας που αποτελούσε την πιο σημαντική στρατιωτική βάση των Βενετών στον ελλαδικό χώρο. Η αντίδραση των Βενετών δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα καθώς ο στόλος τους ηττήθηκε στις 24 Ιουνίου στο Ναυαρίνο, ενώ οι όποιες επιχειρήσεις που ανέλαβαν στην ξηρά απέβησαν ουσιαστικά άκαρπες. Η κατάληψη της Μεθώνης στις 9 Αυγούστου του 1500 αποτέλεσε τον προπομπό της πτώσης των βενετικών κτήσεων της Κορώνης και της Πύλου οι οποίες παραδόθηκαν ύστερα από διαπραγματεύσεις.
Συνεργασία Βενετών και Ισπανών στο Ιόνιο και κατάληψη της Κεφαλονιάς
Οι επίπονες διπλωματικές προσπάθειες των Βενετών βρήκαν ανταπόκριση στις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία, Πορτογαλία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ισπανία). Η Ισπανία απέστειλε ναυτική δύναμη 100 πλοίων και στρατιωτικούς με μεγάλη φήμη που αναπτέρωσαν το ηθικό των Βενετών, ιδιαίτερα μετά την ένωση των δύο στόλων στη Ζάκυνθο. Από την ένωση αυτή προήλθε η κατάληψη της Κεφαλονιάς στις 24 Δεκεμβρίου 1500, η ανακατάληψη του κάστρου της Πύλου και η κατάκτηση της Λευκάδας στις 30 Αυγούστου του 1502. Ωστόσο, στις 10 Μαΐου του 1501, ο οθωμανικός στόλος επιτέθηκε και κατέλαβε εκ νέου την Πύλο. Παράλληλα με αυτές τις επιχειρήσεις, και αφού ο ισπανικός στόλος είχε πλέον αποσυρθεί, οι Βενετοί λεηλάτησαν τα παράλια των νησιών στις ακτές της Μικράς Ασίας ενώ επιτέθηκαν σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις στον Θερμαϊκό και στις ακτές της Χαλκιδικής.
Το τέλος του πολέμου και η συνθήκη ειρήνης του 1503
Σε αντίθεση με τους Οθωμανούς που συγκέντρωναν όλες τις δυνάμεις τους στο νότο, οι Βενετοί είχαν εξαντληθεί οικονομικά λόγω του πολέμου. Η σύναψη συνθήκης ειρήνης ήταν πλέον επιτακτική ανάγκη και έτσι στις 20 Μαΐου 1503 η Βενετία αποδέχτηκε τους όρους του αντιπάλου της σύμφωνα με τους οποίους έχανε τις βάσεις της στη νοτιοδυτική Μεσσηνία και στη Ναύπακτο, τη Λευκάδα που είχε κατακτήσει πρόσφατα, σπουδαίες θέσεις στις Δαλματικές ακτές και την Αλβανία και υποχρεωνόταν να καταβάλλει ετήσιο φόρο υποτέλειας για τη Ζάκυνθο. Μοναδικό κέρδος για την Βενετία αποτελούσε η προσάρτηση της Κεφαλλονιάς
Οι Συνέπειες του πολέμου
Η συνθήκη αυτή επισημοποίησε την επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη νότια Βαλκανική και την ανατολική Μεσόγειο και την αναγνώριση της ναυτικής τους υπεροχής. Από οικονομική σκοπιά το πλήγμα που δέχτηκε η Βενετία ήταν πολύ μεγάλο καθώς έχασε σχεδόν όλους τους εμπορικούς της σταθμούς στην ελληνική χερσόνησο. Αντίθετα οι Οθωμανοί επωφελήθηκαν από τις νέες τους κατακτήσεις και από την μεγάλη αύξηση της εμπορικής δραστηριότητας. Για τους Έλληνες, πέρα από τις καταστροφές που προκλήθηκαν στις περιοχές που ενεπλάκησαν στις πολεμικές συγκρούσεις, διαταράχθηκε και η δημογραφική ομαλότητα στην Πελοπόννησο αφού πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ενώ επιδεινώθηκε η φτώχεια και η εξαθλίωση του πληθυσμού.
Κρέπες γεμιστές με κοτόπουλο
Για τη ζύμη:
1 μεγάλο ποτήρι αλεύρι
1 μεγάλο ποτήρι γάλα
1 αυγό
1 πρέζα αλάτι
1 πρέζα ζάχαρη
Για τη σάλτσα Μορνέ:
30 γρ. βούτυρο
1 γεμάτη κουτ. σούπας αλεύρι
1/4 λίτρου γάλα
50 γρ. τριμμένη γραβιέρα
1 κουτ. σούπας κρέμα γάλακτος
κομματάκια ψαχνό από στήθος κοτόπουλου
αλάτι,πιπέρι
Για το ψήσιμο:
1 τηγάνι διαμέτρου 18-20 εκατ.
βούτυρο
Φτιάχνει 6-8 κρέπες
Πως το κάνουμε:
Διαβάστε περισσότερο:Κρέπες γεμιστές με κοτόπουλο
Γιώργος Λαζαρίδης
9 Αυγούστου 2012 πέθανε: Γιώργος Λαζαρίδης Έλληνας σεναριογράφος
Ο Γιώργος Λαζαρίδης (1927 - 2012) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, κριτικός, σκηνοθέτης και παραγωγός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου καθώς και θεατρικός συγγραφέας.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Γ. Λαζαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Όταν κηρύχθηκε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν 13 ετών και τα χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν υπήρξαν ιδιαίτερα δύσκολα για την οικογένειά του. Παρά ταύτα το θέατρο και ο κινηματογράφος είχαν προλάβει να τον κεντρίσουν σχετικά. Έτσι μετά την απελευθέρωση άρχισε ν' ασχολείται έντονα με τη δημοσιογραφία όπου το 1948 δημοσιεύει σε εφημερίδες της Αθήνας τα πρώτα του χρονογραφήματα, δοκίμια καθώς και θεατρικές κριτικές. Τη δραστηριότητά του αυτή πολύ σύντομα την επεκτείνει και στον κινηματογραφικό χώρο, συνεργαζόμενος με εφημερίδες της Θεσσαλονίκης καθώς και της Νέας Υόρκης. Για πολλά χρόνια υπήρξε μόνιμος συντάκτης του περιοδικού Κινηματογραφικός Αστέρας που ήταν και το μοναδικό περιοδικό του χώρου που κυκλοφορούσε στη Αθήνα.
Παράλληλα, από το 1948 άρχισε τη συνεργασία του ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Νίκο Τσιφόρο και Αλέκο Σακελλάριο. Λίγο αργότερα αρχίζει να γράφει σενάρια για τις εταιρείες Ανζερβός, Σπέντζος Φιλμ και Φίνος Φιλμ ενώ δεν αργεί να δημιουργήσει και δική του εταιρεία.
Ο Γ. Λαζαρίδης έγραψε ένα μεγάλο αριθμό έργων διαφόρων ειδών όπως επιθεωρήσεις, κωμωδίες, δράματα, θρίλερ κ.λπ. Την υπογραφή του ως παραγωγού, συγγραφέα, ή σκηνοθέτη φέρουν πολλές θεατρικές, κινηματογραφικές ακόμα και τηλεοπτικές παραγωγές που ξεπερνούν τις πεντακόσιες.
Στα περίπου 60 θεατρικά έργα που έγραψε, ο Γ. Λαζαρίδης, εκτός των πολλών επιθεωρήσεων, ξεχώρισαν ιδιαίτερα «Ο τρελός του Λούνα Παρκ», «Οδός ευκαιρίας», «Δώδεκα μήνες Καλοκαίρι» κ.ά. Στον κινηματογραφικό χώρο υπήρξε σκηνοθέτης και σεναριογράφος σε περισσότερες από 200 ταινίες, μεταξύ των οποίων «Η Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλλήκαρα», «Το κοροϊδάκι της Δεσποινίδος», «Ποιός Θανάσης!», «Λαός και Κολωνάκι» κ.ά. Πολλά επίσης σενάρια έγραψε και για την τηλεόραση, συμμετέχοντας σε πολλές εκπομπές θεατρικού κυρίως αντικειμένου.
Ο Γ. Λαζαρίδης πέθανε στην Αθήνα στις 9 Αυγούστου του 2012, σε ηλικία 85 ετών και κηδεύτηκε στο κοιμητήριο του Δήμου Χαλανδρίου.
η ευκαιρία για αλλαγή...
Οικονομική κρίση.
Λόγος για απελπισία ή ευκαιρία για αλλαγή
Τον τελευταίο καιρό ζούμε όλοι μας στον πυρετό της οικονομικής κρίσης.
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από νέα μέτρα για μειώσεις μισθών και
αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων, τα ποσοστά ανεργίας
πολλαπλασιάζονται, υποβόσκει ο κίνδυνος χρεωκοπίας και το πορτοφόλι μας
αδειάζει. Πρόσφατες έρευνες όμως αποκαλύπτουν ότι η οικονομική κρίση
βλάπτει σοβαρά, όχι μόνο το πορτοφόλι μας, αλλά και την ψυχική μας
υγεία.
Έρευνα που πραγματοποίησε το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
δείχνει ότι η οικονομική κρίση συνδέεται με σημαντική αύξηση των ψυχικών
διαταραχών και του αλκοολισμού.
Ιστορικά άλλωστε
αποδεικνύεται ότι σε περιόδους πτωτικής οικονομίας, παρουσιάζεται έξαρση
σε παθολογικά νοσήματα (π.χ. καρδιοπάθειες), ψυχικές διαταραχές (π.χ.
καταθλίψεις, απόπειρες αυτοκτονίας, αγχώδεις διαταραχές) αλλά και
σωματοποιημένες ασθένειες (π.χ. πονοκέφαλοι, έλκος).
Πώς όμως εξηγείται αυτό;
Ένας από τους παράγοντες που συμβάλλουν στην ψυχική μας υγεία είναι το
αίσθημα ασφάλειας. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αυτή η αίσθηση
ασφάλειας χάνεται. Όλα αλλάζουν και είναι ρευστά. Οι άνθρωποι
δυσκολεύονται να διαχειριστούν αυτές τις αλλαγές και νιώθουν ότι χάνουν
τον έλεγχο.
Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι άγχος,
φόβος, ανασφάλεια, ανησυχία, νευρικότητα, θυμός, αποδιοργάνωση. Το
παρατεταμένο (χρόνιο) άγχος μειώνει τις άμυνες του οργανισμού μας,
καθιστώντας μας πιο ευάλωτους σε κάθε είδους ασθένεια (σωματική και
ψυχική), ενώ ταυτόχρονα μας οδηγεί βαθμιαία σε μια παθητική κατάσταση
απόσυρσης («δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αντιδράσω»). Οι συνέπειες
πολλές. Αμφισβήτηση της αυτοαποτελεσματικότητας, απομόνωση, διατάραξη
των κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων και τελικά αύξηση στην
συνταγογράφηση ψυχοφαρμάκων.
Και πώς άλλωστε να μην
πληγεί, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η αυτοεκτίμηση και το αίσθημα
αυτοαποτελεσματικότητάς μας, όταν έχουμε γαλουχηθεί σε μια κοινωνία με
κύριο motto το «Καταναλώνω άρα Υπάρχω»;
Τα νέα οικονομικά
δεδομένα οδηγούν στην κατάρρευση ενός ολόκληρου συστήματος, με το οποίο
μπορούσες μέχρι τώρα να διαχειριστείς τα αρνητικά σου συναισθήματα (και
τελικά να υπάρξεις) μέσω του καταναλωτισμού. Τώρα που η δυνατότητα του
«shopping therapy» περιορίζεται σημαντικά, καλούμαστε περισσότερο
επιτακτικά να έρθουμε αντιμέτωποι με την εσωτερική μας πραγματικότητα·
έργο δύσκολο και πολλές φορές επώδυνο, καθώς έχουμε μάθει να
αυτοπροσδιοριζόμαστε (αλλά και να προσδιορίζουμε τους άλλους) με βάση το
«τι έχουμε» και όχι το «τι είμαστε».
Θέτοντας βέβαια το
χρήμα στη ρεαλιστική του διάσταση, σαφώς αποτελεί το εισιτήριο μας στην
υγεία, την παιδεία, την ψυχαγωγία και πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής
μας. Μπορεί τα χρήματα να μην αγοράζουν την ευτυχία, συμβάλλουν όμως σε
μεγάλο βαθμό στην ψυχική μας ηρεμία.
Παρόλα αυτά, αν η
συνθήκη (οικονομική κρίση) δεν αλλάζει, χρειάζεται να βρούμε τρόπους να
είμαστε καλά, υγιείς και ισορροπημένοι μέσα σ’ αυτή. Χρειάζεται να
διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, σκεφτόμενοι αισιόδοξα και
αντικαθιστώντας τον αρνητικό τρόπο σκέψης με έναν περισσότερο
ρεαλιστικό. Και δεν μιλάμε για θεωρητική ωραιοποίηση της κατάστασης,
αλλά για ανεύρεση πρακτικών λύσεων.
Όταν εστιάζουμε στη
λύση πρακτικών προβλημάτων, εντοπίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες και
παίρνοντας τα μέτρα μας, αυξάνουμε την αίσθηση ελέγχου.
Αντίθετα, η καταστροφολογία, ο εκ των προτέρων πανικός και η κατασκευή
και καλλιέργεια σεναρίων μας αποπροσανατολίζουν από τον εποικοδομητικό
σχεδιασμό και τελικά από την επίλυση των προβλημάτων που
αντιμετωπίζουμε. Χρειάζεται δηλαδή να επιβάλλουμε τη λογική σκέψη στη
συναισθηματική αντίδραση του άγχους και όχι να «αρρωσταίνουμε» εκ των
προτέρων για κάτι που δεν είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Ενδεικτική για τις
συνέπειες του «εκ των προτέρων πανικού» είναι μια έρευνα που
αποκαλύπτει σε ορισμένες περιπτώσεις πιο έντονα συμπτώματα κατάθλιψης σε
υπαλλήλους που ζούσαν υπό την απειλή της απόλυσης, παρά σε όσους
πραγματικά απολύθηκαν!
Η οικονομική κρίση λοιπόν μπορεί
να είναι λόγος για απελπισία, κατάθλιψη, απομόνωση, γκρίνια,
απαισιοδοξία (και σίγουρα μπορεί να προκαλέσει όλα αυτά τα συμπτώματα),
μπορεί όμως να είναι και μια ευκαιρία για προσωπική αυτοεξέταση και
συνολική αναθεώρηση. Μοιάζει η στιγμή να είναι ιδανική για να
επανεξετάσουμε το σύστημα αξιών μας, βάση του οποίου αξιολογούσαμε μέχρι
σήμερα τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας. Αυτό που τελικά καταφέραμε
με το υπάρχον σύστημα αξιών είναι να γεμίσουμε κατάθλιψη τα σπίτια μας
δουλεύοντας ατελείωτες ώρες, σε ένα αέναο κυνήγι απόκτησης υλικών αγαθών
που ποτέ δεν είναι αρκετά.
Οι νέοι μαθαίνουν ότι το
χρήμα ανοίγει τις κλειστές πόρτες· κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους βάση
του χρήματος, η φιλία γίνεται δημόσιες σχέσεις. Ίσως είναι καιρός
λοιπόν, και με αφορμή την οικονομική αυτή κρίση, να ξεχάσουμε τους
παλιούς όρους κοινωνικής αναγνώρισης, χρήμα και εξουσία (ακριβά
αυτοκίνητα, πολυτελή σπίτια, μοδάτα ρούχα) και να εξαρτήσουμε την
αυτοπεποίθησή μας σε άλλες αξίες. Στις εσωτερικές μας κατακτήσεις, την
πνευματική καλλιέργεια, την ηθική, τους φίλους, την οικογένεια, τον
εσωτερικό κόσμο.
Πώς όμως μπορούμε να είμαστε καλά μέσα
σ’ αυτό το διάχυτο κλίμα κατήφειας, μιζέριας και απαισιοδοξίας που
επικρατεί; Η λύση φαίνεται να είναι η επιστροφή στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ας ακούσουμε τον συνάνθρωπό μας. Ας συγκεντρωθούμε με φίλους. Ας
μιλήσουμε και ας ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο. Οι φίλοι είναι ευεργετικοί
για την ψυχική μας υγεία. Μας βοηθούν να μειώσουμε τα επίπεδα άγχους,
απλά προσφέροντάς μας μια εγκάρδια συνομιλία. Η ζωή δεν έχει μόνο υλικά
πράγματα.
Ας επενδύσουμε σε αυτά που μας γεμίζουν και μας
ευχαριστούν. Ακόμη κι αν δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να βγούμε έξω,
μπορούμε να προσκαλέσουμε κόσμο στο σπίτι, να μαγειρέψουμε ή να πιούμε
ένα κρασί. Έτσι ίσως έρθουμε και πιο κοντά απ’ ότι σε ένα μέρος με
δυνατή μουσική, όπου είναι δύσκολο ακόμα και να μιλήσουμε, πόσο μάλλον
να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά.
Μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο.
Να ανακαλύψουμε λίγο παραπάνω τη φύση, να περπατήσουμε, να χρησιμοποιήσουμε το ποδήλατο αντί για το αυτοκίνητο.
Ας επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας από ατομικά ωφελιμιστικούς σε
συλλογικά στραμμένους. Η συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις και εθελοντικές
δραστηριότητες μειώνει τα συναισθήματα φόβου και άγχους και αυξάνει την
αίσθηση ελέγχου και συντροφικότητας.
Ας
συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι και
έχουμε ανάγκη από αλληλοβοήθεια. Το να ενδιαφερθούμε για τον διπλανό
μας, για την επόμενη γενιά, μπορεί να μας προσφέρει ανακούφιση, όχι στην
τσέπη αλλά στην ψυχή, κάτι που η μέχρι πρότινος οικονομική μας ευμάρεια
δεν κατάφερε να μας προσφέρει. Η κρίση είναι μια ευκαιρία για
εσωτερικές και κοινωνικές αλλαγές. Ας την εκμεταλλευτούμε θετικά!
Πηγή: e-psychology.gr
Ειρήνη Κορδερά
Ψυχολόγος Υγείας (MSc) / Παιδοψυχολόγος (MSc)
Παγκόσμια Ημέρα Ιθαγενών
Αναμνηστική φωτό με ιθαγενή aborizinal της Αυστραλίας.
Η 9η Αυγούστου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ιθαγενών. Σκοπός της γιορτής η διεθνής συνεργασία για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ιθαγενείς στους τομείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του περιβάλλοντος, της ανάπτυξης, της εκπαίδευσης και της υγείας.
Κάποτε τους έλεγαν «πρωτόγονους» κι αργότερα τους ονόμασαν, «ιθαγενείς». Χρειάστηκαν αιώνες για να τους χαρακτηρίσουμε «αυτόχθονες λαούς». Σε μερικές περιπτώσεις -όπως στον Καναδά- προχώρησαν περισσότερο: τους λένε «πρώτους λαούς».
Σήμερα οι ιθαγενείς ανέρχονται σε 370 εκατομμύρια ανθρώπους και ζουν σε 70 χώρες του κόσμου από τα τροπικά δάση του Αμαζονίου μέχρι τις φυλές της Ινδίας και από τους Ινουίτ του Αρκτικού Κύκλου μέχρι τους Αβορίγινες της Αυστραλίας.
Όλα ξεκίνησαν το 1923 όταν ο Haudenosaunee Chief Deskaheh ταξίδεψε στη Γενεύη για να μιλήσει ενώπιον της Κοινωνίας των Εθνών και να υπερασπίσει το δικαίωμα των ανθρώπων του να ζουν κάτω από τους δικούς τους νόμους και να έχουν τη δική τους Γη. Αν και δεν του επετράπη να μιλήσει, το όραμά του το 1994 με απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ, εξέθρεψε τις γενιές που ακολούθησαν.
Αυτόχθονες ή ιθαγενείς ονομάζονται στις μέρες μας οι μειονοτικοί πληθυσμοί ενός κράτους, στην περίπτωση που κατοικούσαν στο έδαφός του πριν την έλευση του μετέπειτα κυρίαρχου πληθυσμού.
Το Γλωσσάρι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τούς ορίζει ως πληθυσμούς που:
1. κατοικούσαν μία περιοχή όταν κάποιος άλλος πολιτισμός έφθασε εκεί και κυριάρχησε μέσω κατάκτησης, εποικισμού ή με άλλον τρόπο και
2. διατηρούν έναν τρόπο ζωής εγγύτερο στις κοινωνικές / οικονομικές / πολιτισμικές παραδόσεις τους, σε σύγκριση με τον τρόπο ζωής του κράτους όπου ανήκουν.
Όταν γίνεται λόγος για αυτόχθονες, πρέπει πάντα να γίνεται αναφορά στην ιστορική στιγμή κατά την οποία χαρακτηρίζονται ως τέτοιοι. Δεδομένου ότι η ιστορία της ανθρωπότητας χαρακτηρίζεται από την αδιάκοπη μετακίνηση ανθρωπίνων μαζών, είτε με ειρηνικό είτε με βίαιο τρόπο, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς απόλυτα αυτόχθων πληθυσμός. Κάποιος που σήμερα θεωρείται αυτόχθων, πιθανότατα εγκαταστάθηκε στο σημερινό τόπο διαμονής τους εις βάρος ενός προηγούμενου.
Με βάση τη σημερινή εκπροσώπησή τους, οι αυτόχθονες πληθυσμοί μπορούν να χωρισθούν σε τρεις κατηγορίες:
Ενεργοί, όσοι συμπεριλαμβάνουν έναν αξιόλογο αριθμό μελών και διατηρούν κάποιες βασικές παραδόσεις τους όπως η γλώσσα, η θρησκεία, ιδιαίτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης ή έθιμα.
Εξαφανισμένοι, όσοι δεν υπάρχουν πια διότι εξαφανίσθηκαν με βίαια μέσα (γενοκτονίες, εκτοπίσεις) ή επειδή τα μέλη τους αφομοιώθηκαν από την κυρίαρχη κουλτούρα του κράτους στο οποίο ανήκαν.
Υπό απειλή, όσοι υπήρξαν ενεργοί στο πρόσφατο παρελθόν αλλά κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
ι Αϊνού είναι χαρακτηριστικός λαός ιθαγενών, 15.000 περίπου ατόμων, που κατοικούν στα νησιά Χοκάιντο, Σαχαλίνη και Κουρίλες. Φυλετικά ανήκουν στους Ευρωπίδες, δεν έχουν την πτυχή στα βλέφαρα, χαρακτηριστικό γνώριμο των Κίτρινων, και έχουν έθιμα αρκετά πρωτόγονα, όταν συγκρίνονται προπάντων με τους μογγολικούς λαούς.
Οι τελευταίοι απόγονοι των Αίνού, που κατά την νεολιθική εποχή κατοικούσε ολόκληρη την Ιαπωνία, όμως από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους, καθώς πιεζόταν από τα μογγολικά φύλα που είχαν ξεχυθεί από το κέντρο της Ασίας, ζητούσε καταφύγιο όλο και βορειότερα, περιορίζονταν συνεχώς σε αριθμό και σε έκταση. Κατά τα έθιμα, ο άντρας πρέπει να παντρεύεται την κόρη του θείου από τη μητέρα του, όμως απαγορεύεται ο γάμος δυο αδελφών με δυο αδελφές. Η θρησκεία τους αποδίνει μεγάλη σημασία στην αρκούδα. κάθε οικογένεια τρέφει αρκούδες.
Μια άλλη κατηγορία, ο ιθαγενείς του Αμαζονίου τα τελευταία χρόνια υφίστανται μεγάλο διωγμό και σε αρκετές περιπτώσεις εγκαταλείπουν τα εδάφη τους. Όταν ήρθαν σε επαφή με μη ιθαγενείς κόλλησαν ασθένειες όπως μαλάρροια και γρίπη και πολλοί έχασαν τη ζωή τους.
Ένα από τα κυριότερα προβλήματα είναι η εκδίωξη από τα εδάφη τους, όπως γίνεται με τους Νουκάκ στην Κολομβία. Ο εμφύλιος με τους αντάρτες της οργάνωσης FARC και τους παραστρατιωτικούς για τον έλεγχο της κόκας, στα εδάφη που πριν ζούσαν οι ιθαγενείς, έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην επιβίωση τους. Έχουν απομείνει μόλις 400.
Στους ιθαγενείς ανήκουν και οι Αζτέκοι, οι οποίοι είναι αρχαίος λαός του Μεξικού, που ανήκε σε μια φυλή των Ινδιάνων και κατά τον 14ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα του Μεξικού. ΣΆ ένα νησί στη μέση της λίμνης Τεσκόκο έχτισαν πάνω σε πασσάλους την πρωτεύουσα τους, που την ονόμασαν Τενοτστιλάν, από το όνομα του αρχηγού τους, που λεγόταν Τενότς.
Η θρησκεία των Αζτέκων ήταν πολυθεϊστική και απαιτούσε ανθρωποθυσίες.Σημαντικότεροι από τους θεούς τους ήταν ο Ουιτζιλοπότστλι, που ήταν ο ανώτερος απΆ όλους και θεωρούταν ο προστάτης της φυλής, ο Κετσαλκοάτλ, που ήταν ο προστάτης του πολιτισμού, ο Τεσκατλιπόκα, που ήταν ο θεός της ξηρασίας κ.α. Βασικό στοιχείο της θρησκείας αυτής ήταν επίσης η πίστη στη μεταθανάτια ζωή. Οι Αζτέκοι δέχονταν και την ύπαρξη 13 ουρανών, καθένας από τους οποίους είχε τους δικούς τους θεούς και 9 Κάτω Κόσμων.
Μια άλλη φυλή ιθαγενών του Μεξικού και ιδιαίτερα της χερσονήσου Γιουκατάν της κεντρικής Αμερικής είναι οι Μάγια. Σήμερα αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων της Χερσονήσου Γιουκατάν. Η γλώσσα τους, που αποτελείται από πέντε διαλέκτους, μιλιέται ακόμα από 400.000 περίπου απογόνους της αρχαίας φυλής, η οποία απορροφιέται από τους γειτονικούς πληθυσμούς κι εξαφανίζεται.
Είναι και οι Πυγμαίοι, της Ισημερινής Αφρικής που ονομάζονται από ορισμένους και Νεγρίλοι και ζουν μέσα στα δάση κατά ομάδες. Οι πυγμαίοι διακρίνονται σε δύο φυλές, στους Μαμπούτι και στους Μπαμπίνγκα και έχουν πολύ χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο.
Τέλος υπάρχουν και οι Βερβέροι, ιθαγενείς πληθυσμοί λευκών που καταλαμβάνουν μια μεγάλη περιοχή της βόρειας Αφρικής και της Σαχάρας και περιλαμβάνουν περίπου 30 υποομάδες με κυριότερη αυτή των Τουαρέγκ. Ζουν μόνιμα στις πεδιάδες ή ως νομάδες στις ερήμους της βόρειας Αφρικής. Οι υποομάδες συνδέονται μεταξύ τους περισσότερο γλωσσικά παρά φυλετικά. Είναι απόγονοι των αρχαίων Λιβύων και σήμερα ξεπερνούν τα 14.000.000 στο Μαρόκο, στην Αλγερία , την Τυνησία , τη Λιβύη και την Αίγυπτο.
Στις μέρες μας τα δικαιώματα των αυτόχθονων αναγνωρίζονται, ενώ γίνονται ευκολότερα αποδεκτά τα αιτήματά τους. Μαζί με την ξεχωριστή ταυτότητά τους, αναγνωρίζεται και η συμβολή τους στην παγκόσμια ανάπτυξη με βασικά είδη διατροφής που ήρθαν από τις περιοχές τους, με τις φαρμακευτικές ουσίες που αποσπώνται από τα εδάφη τους, αλλά και με τον πολιτισμό τους που πλούτισε την παγκόσμια κληρονομιά.
Ωστόσο, σε αρκετά κράτη αρνούνται ακόμη να αναγνωρίσουν ότι οι αυτόχθονες έχουν δικαιώματα στη γη και στο υπέδαφος, πολύ πριν από τους έποικους, από τους κατακτητές ή τους μετανάστες.
9 Αυγούστου 378 : Μάχη της Αδριανούπολης
9 Αυγούστου 378 : Μάχη της Αδριανούπολης
Ο ρωμαϊκός στρατός υπό τον αυτοκράτορα Ουάλη ηττάται από τους Βησιγότθους. Ο Ουάλης σκοτώνεται μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του
Η Μάχη της Αδριανούπολης (9 Αυγούστου 378) διεξήχθη μεταξύ ενός ρωμαϊκού στρατού, υπό την ηγεσία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Ουάλη, και Γότθων επαναστατών (και σε μεγάλο βαθμό μη Γότθων Αλανών και διαφόρων τοπικών επαναστατών) με επικεφαλής τον Φριτίγερνο. Η μάχη διεξήχθη κοντά στην Αδριανούπολη της Θράκης, κατά τους Γοτθικούς πολέμους.
Προοίμιο
Η εμφάνιση των Γότθων στο ιστορικό προσκήνιο έγινε κατά τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν σε μεγάλη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κρίση. Σε μια από τις εισβολές τους μάλιστα, νίκησαν τους Ρωμαίους στην καταστρεπτική μάχη μάχη του Abritus (σημ. Ράζγκραντ, στη Βουλγαρία) το 251 μ.Χ.. Σε εκείνη τη μάχη σκοτώθηκε ο ίδιος ο αυτοκράτορας Δέκιος.
Η πρώτη απώθηση των Γότθων πραγματοποιήθηκε το 268 μ.Χ. στη μάχη της Ναϊσσού, όπου ο αυτοκράτορας Κλαύδιος Γ' τους νίκησε και πήρε το προσωνύμιο «Γοτθικός». Μετά από αυτή τη μάχη και πλήγματα που κατάφερε εναντίον τους ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός, οι Γότθοι δεν ξαναενόχλησαν τους Ρωμαίους. Από τα ανατολικά όμως, κατά το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα, έκαναν την εμφάνισή τους οι Ούννοι οι οποίοι υπέταξαν διάφορους λαούς και ανάγκασαν άλλους να φύγουν και να συσσωρευτούν στο φυσικό σύνορο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τον Δούναβη. Ανάμεσα σε αυτούς τους λαούς ήταν οι Βησιγότθοι και οι, ιρανικής προέλευσης, Αλανοί.
Οι επιδρομές των Γότθων μέχρι τη μάχη της Αδριανούπολης
Οι πρώτες επιδρομές των Γότθων πραγματοποιήθηκαν στην πόλη της Μαρκιανούπολης. Οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Ο αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Ουάλης, αντιμετώπιζε τους Πέρσες στην Ανατολή. Ο κόμης της Θράκης Λουπικίνιος προσκάλεσε τους Γότθους πολέμαρχους στη Μαρκιανούπολη για μια διπλωματική συνάντηση, με σκοπό να τους δολοφονήσει. Το σχέδιό του όμως κατέληξε σε αποτυχία και από αυτή την απόπειρα δολοφονίας διέφυγε ο Φριτίγερνος, ηγέτης των Βησιγότθων. Ακολούθησε η μάχη της Μαρκιανούπολης με τους Ρωμαίους να ηττώνται κατά κράτος από τους Γότθους, χάνοντας 8.000 στρατιώτες[εκκρεμεί παραπομπή]. Οι Γότθοι συνέχισαν τις λεηλασίες τους στη Θράκη και στράφηκαν στην Αδριανούπολη. Εκεί υπηρετούσαν πολλοί Γότθοι στρατιώτες του ρωμαϊκού στρατού. Οι Ρωμαίοι απώθησαν τους επιδρομείς αλλά στο στράτευμα του Φριτίγερνου προσχώρησαν κι άλλοι Γότθοι και πολλοί Ρωμαίοι λιποτάκτες, προσφέροντας χρήσιμες πληροφορίες στον Φριτίγερνο. Το 377 μ.Χ. στη μάχη των Ιτιών (λατ. Ad salices) οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν ξανά από τους Γότθους και ο Ουάλης μαζί με τον Γρατιανό, αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συμφώνησαν στην αντιμετώπιση των Γότθων.
Η μάχη
Το 378 μ.Χ. ο Ουάλης κινήθηκε από την Αντιόχεια, όπου βρισκόταν, στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους. Από εκεί κατευθύνθηκε στην Αδριανούπολη με 20.000 άνδρες, ενώ ο Γρατιανός διέσχιζε με τις δυνάμεις του τα εδάφη του Ιλλυρικού (σημερινή Σερβία). Ο Φριτίγερνος κατάλαβε ότι ήθελαν να τον κυκλώσουν και, με μια παραπλανητική κίνηση βάδισε προς την Κωνσταντινούπολη, με 10.000 άνδρες. Ο Ουάλης συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο οι στρατηγοί του διχάστηκαν με το τι έπρεπε να κάνουν. Άλλοι έλεγαν να περιμένουν τις ενισχύσεις υπό τον Γρατιανό και άλλοι να επιτεθούν αμέσως κατά των Γότθων. Τελικώς επικράτησε η τελευταία γνώμη και οι Ρωμαίοι ετοιμάστηκαν για μάχη. Τότε ο Φριτίγερνος ξαφνικά ζήτησε ανακωχή, ακολουθώντας παρελκυστική τακτική, γιατί περίμενε ενισχύσεις. Έτσι, επιφανειακά προσπάθησε να επιτύχει τη διευθέτηση των στρατιωτικών προβλημάτων με τους Ρωμαίους προσποιούμενος ότι φοβόταν και από την άλλη ειδοποίησε όλους τους Γότθους και τους συμμάχους τους να συνδράμουν για βοήθεια.
Τελικά στις 9 Αυγούστου, του 378 μ.Χ. οι Ρωμαίοι, διψασμένοι μετά από εξαντλητική πορεία κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, είδαν το στρατόπεδο των Γότθων στον ποταμό Τούντζα. Μάλιστα ο Φριτίγερνος, για να καθυστερήσει τις εχθροπραξίες, έστειλε αγγελιοφόρους με σκοπό την ειρήνη. Όμως η μάχη είχε ξεκινήσει με το ρωμαϊκό ιππικό στα δεξιά να επιτίθεται κατά των Αλανών και των Οστρογότθων. Παράλληλα οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι ανάγκασαν το γοτθικό πεζικό να υποχωρήσει. Παρά την αρχική επιτυχία των Ρωμαίων, η κατάσταση άλλαξε όταν στο πεδίο της μάχης κατέφθασαν ξεκούραστοι Αλανοί και Ούννοι ιππείς σύμμαχοι των Βησιγότθων. Η πίεση που δέχτηκε το ρωμαϊκό ιππικό ήταν μεγάλη και υποχώρησε. Στη σύγχυση που ακολούθησε, οι Βησιγότθοι βρήκαν την ευκαιρία και επιτέθηκαν κατά των ξαφνιασμένων Ρωμαίων. Ενώ τα άκρα των Ρωμαίων είχαν εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης, στο κέντρο το πεζικό τους κρατούσε ακόμα, αλλά η κόπωση ήταν εμφανής. Τελικώς οι Γότθοι περικύκλωσαν τους καταδικασμένους Ρωμαίους. Η μάχη έληξε με μεγάλη νίκη των Γότθων ενώ ο ίδιος ο Ρωμαίος αυτοκράτορας σκοτώθηκε. Οι απώλειες των Ρωμαίων ήταν πολύ μεγάλες (10.000-15.000 ή 20.000 νεκροί κατά τις εκτιμήσεις των σημερινών ιστορικών).
Μετά τη μάχηΜε τον ρωμαϊκό αυτοκρατορικό στρατό να έχει διαλυθεί, οι Γότθοι πολιόρκησαν την Αδριανούπολη όπου όμως οι Ρωμαίοι αμύνθηκαν σθεναρά. Ο νέος αυτοκράτορας του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους, Θεοδόσιος Α', μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να αντιμετωπίσει τους εισβολείς, ήρθε σε συνδιαλλαγή μαζί τους, επιτρέποντάς τους να εγκατασταθούν, αυτόνομοι, στα βαλκανικά εδάφη της αυτοκρατορίας, με την υποχρέωση να παρέχουν στρατιωτικά τμήματα κατά τους πολέμους των Ρωμαίων.