Τζιρόλαμο Φρακαστόρο

 

6 Αυγούστου 1553  πέθανε: Τζιρόλαμο Φρακαστόρο Ιταλός ιατρός

Ο Τζιρόλαμο Φρακαστόρο (Girolamo Fracastoro, 1476/1478 – 6 Αυγούστου 1553) ήταν Ιταλός γιατρός, ποιητής, αστρονόμος και γεωλόγος. Πρότεινε μια θεωρία μικροβίων για τη μετάδοση διαφόρων ασθενειών. Οι ιδέες του είναι ίδιες με αυτές του Λουί Παστέρ και του Ρόμπερτ Κοχ, οι οποίοι έζησαν 3 αιώνες μετά. Το όνομα του Φρακαστόρο φέρει προς τιμή του o κρατήρας Φρακαστόριους της Σελήνης.

Ο Φρακαστόρο γεννήθηκε στη Βερόνα, που εκείνη την εποχή ανήκε στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, και σπούδασε στην Πάδοβα, όπου σε ηλικία μόλις 19 ετών διορίσθηκε καθηγητής στο εκεί Πανεπιστήμιο. Με δεδομένη την εξαιρετική του επίδοση στην άσκηση της ιατρικής, εκλέχθηκε ως ο ιατρός της Συνόδου του Τριδέντου. Κατόπιν έζησε και εξάσκησε την ιατρική στη γενέτειρα πόλη του. Το 1546 πρότεινε ότι οι λοιμώδεις νόσοι προκαλούνται από μεταφερόμενα μικροσκοπικά σωματίδια ή «σπόρια», που μπορούσαν να μεταδώσουν τη μόλυνση με άμεση ή έμμεση επαφή, ή και με μεταφορά από τον αέρα σε μεγαλύτερες αποστάσεις.

Φαίνεται ότι χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη λατινική λέξη fomes = «προσάναμμα», με την έννοια του μολυσματικού παράγοντα, στο δοκίμιό του επί της μεταδόσεως νόσων De Contagione et Contagiosis Morbis, που εκδόθηκε το 1546: «Αποκαλώ fomites αντικείμενα όπως ρούχα, εσώρρουχα κλπ., που αν και δεν είναι τα ίδια μολύσματα, μπορούν να φιλοξενήσουν τα ουσιαστικά σπόρια που μεταδίδουν το μόλυσμα και άρα να προκαλέσουν μόλυνση.». Η θεωρία του άσκησε επίδραση για σχεδόν τρεις αιώνες, μέχρι να αντικατασταθεί από μία πλήρως ανεπτυγμένη θεωρία για τη μετάδοση των νόσων από τα μικρόβια.

Το όνομα για την ασθένεια σύφιλη προήλθε από το μεγάλο ποίημα του Φρακαστόρο Syphilis sive morbus gallicus (= «Σύφιλις ή η γαλλική ασθένεια», 1530), με θέμα ένα βοσκόπουλο που ονομαζόταν Σύφιλις και προσέβαλε τον αρχαίο θεό Απόλλωνα[7], οπότε τιμωρήθηκε από αυτόν με μία τρομερή αρρώστια. Το ποίημα συνιστά και θεραπεία για τη νόσο: υδράργυρο και «αγιόξυλο» (αρωματικό απόσταγμα ξύλου του φυτού Bulnesia sarmientoi). Εξάλλου, το βιβλίο του Φρακαστόρο De contagione (= «Επί της μεταδόσεως ασθενειών», 1546) παρέχει την πρώτη περιγραφή για τον τύφο. Τα άπαντα του Φρακαστόρο εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1555.

Εκτός από το Syphilis, ο Φρακαστόρο έγραψε ένα βιβλικό επικό ποίημα σε δύο βιβλία, το Ιωσήφ, και μια ποιητική συλλογή, την Carmina.

Μια προσωπογραφία του Φρακαστόρο, που βρίσκεται στη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου από το 1924, ταυτοποιήθηκε πρόσφατα ως αυθεντικό έργο του περίφημου Ιταλού ζωγράφου Τισιανού. Αυτό οδήγησε κάποιους ειδήμονες να εικάσουν ότι ο Τισιανός ίσως να ζωγράφισε το έργο ως αντάλλαγμα για θεραπεία σύφιλης.

6 agosto 1553 Morto: Girolamo Fracastoro medico italiano Girolamo Fracastoro (1476/1478 – 6 agosto 1553) è stato un medico, poeta, astronomo e geologo italiano. Ha proposto una teoria dei germi della trasmissione di varie malattie. Le sue idee sono le stesse di Louis Pasteur e Robert Koch, che vissero 3 secoli dopo. Il nome di Fracastoro porta in suo onore il cratere Fracasttorius della Luna. Fracastoro nacque a Verona, che allora apparteneva alla Serenissima Repubblica di Venezia, e studiò a Padova, dove a soli 19 anni fu nominato professore presso l'Università della città. Data la sua eccellente prestazione nella pratica medica, fu eletto medico del Concilio di Trento. Ha poi vissuto e praticato la medicina nella sua città natale. Nel 1546 propose che le malattie infettive fossero causate da particelle microscopiche trasportabili o "spore", che potevano trasmettere l'infezione per contatto diretto o indiretto, o per trasporto aereo su distanze maggiori. Sembra che abbia usato per primo il vocabolo latino fomes = "accensione", nel senso di agente infettivo, nel suo trattato sulla trasmissione delle malattie De Contagione et Contagiosis Morbis, pubblicato nel 1546: "Io chiamo fomiti articoli come vestiti, biancheria intima, ecc., che sebbene non siano le stesse infezioni, possono ospitare le spore essenziali che trasmettono l'infezione e quindi causano l'infezione. La sua teoria ha dominato per quasi tre secoli, fino a quando non è stata sostituita da una teoria completamente sviluppata sulla trasmissione delle malattie da parte dei microbi. Il nome della malattia sifilide deriva dal grande poema di Fracastoro Syphilis sive morbus gallicus (= "Sifilide o malattia francese", 1530), su un pastore di nome Sifilide che offese l'antico dio Apollo[7], dopodiché fu da lui punito con una terribile malattia. La poesia raccomanda anche una cura per la malattia: il mercurio e il "legno di miele" (un distillato aromatico del legno della pianta Bulnesia Sarmientoi). Inoltre, il libro di Fracastoro De contagione (= "Sulla trasmissione delle malattie", 1546) fornisce la prima descrizione del tifo. Le opere complete di Fracastoro furono pubblicate per la prima volta nel 1555. Oltre alla Sifilide, Fracastoro scrisse un poema epico biblico in due libri, Giuseppe, e una raccolta di poesie, Carmina. Un ritratto di Fracastoro, che è nella collezione della National Gallery di Londra dal 1924, è stato recentemente identificato come un'opera autentica del famoso pittore italiano Tiziano. Ciò ha portato alcuni studiosi a ipotizzare che Tiziano possa aver dipinto l'opera in cambio di un trattamento per la sifilide.

Ιερά Μονή Αρκαδίου

 

Η Ιερά Μονή Αρκαδίου είναι ιστορική Μονή στην Κρήτη. Ιδρύθηκε από έναν μοναχό ονόματι Αρκάδιο και όχι, όπως ενίοτε λέγεται λανθασμένα, από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αρκάδιο. Η πρώτη μορφή της μονής πιθανολογείται ότι οικοδομήθηκε είτε κατά την περίοδο 961 με 1014, είτε στα πρώτα χρόνια της Βενετοκρατίας.


Η Μονή Αρκαδίου.

Η Μονή Αρκαδίου βρίσκεται σε μικρό εύφορο και κατάφυτο οροπέδιο, σε θέση στρατηγική της ΒΔ πλαγιάς του όρους Ίδη ή Ψηλορείτης, πάνω από φαράγγι, που συνδέει τις επαρχίες Ρεθύμνου, Μυλοποτάμου και Αμαρίου. Απέχει 23 χιλιόμετρα από την πόλη του Ρεθύμνου και η πρώτη ολοκληρωμένη φρουριακή μορφή της δημιουργήθηκε την τελευταία περίοδο της Βενετοκρατίας (1210 -1645). Το σημαντικότερο μέρος της Μονής Αρκαδίου είναι ο κεντρικός δίκλιτος ναός, το καθολικό, που είναι αφιερωμένος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος (το βόρειο κλίτος), και στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη (το νότιο κλίτος), που περιβάλλεται από πολύ παχύ αυλότοιχο εντός του οποίου υφίστανται διάφορα βοηθητικά οικήματα. Σύμφωνα με επιγραφή του κωδωνοστασίου ο δίκλιτος ναός του Αγίου Κωνσταντίνου και της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα ανηγέρθη το 1587. Αποτελεί επομένως έργο της εποχής της βενετικής κυριαρχίας στο νησί, όπως φαίνεται καθαρά από πληθώρα στοιχείων της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής που μπορεί να εντοπίσει ο επισκέπτης. Ο ναός αυτός αποτελεί ανακαίνιση ενός προηγούμενου που χτίστηκε τον 14ο αιώνα . Στις στέγες των οικημάτων αυτών φέρονται επάλξεις,(στηθαία), με σκοπιές και τυφεκιοθυρίδες. Το μοναστηριακό συγκρότημα έχει σχήμα παραλληλογράμμου με εμβαδό 5.200 τ.μ.

Σημαντικότερα κτίσματα των βοηθητικών χώρων της Μονής αυτής είναι:
Ο «Ξενών» και το «Ηγουμενείο»,
Η «Τράπεζα», (αίθουσα κοινής εστίασης) με ιδιαίτερη αυλή
Τα «Κελαρικά», (μεγάλο θολωτό διαμέρισμα που χωρίζεται σε μαγειρείο, ζυμωτήριο, φούρνο, αρταποθήκη και αλευραποθήκη).
Η «Πυριτιδαποθήκη», μεγάλη επιμήκης αίθουσα χρησιμοποιούμενη παλαιότερα ως «κρασομαγατζές» (οιναποθήκη), που περί το 1866 μετατράπηκε σε πυριτιδαποθήκη όπου στα υφιστάμενα βαρέλια φέρονταν η πυρίτιδα για τη χρήση των όπλων της εποχής.
Τα «Μεσοκούμια» που ίσως εκ παραφθοράς του ονόματος ήταν το νοσοκομείο, πρόκειται για μεγάλο επίσης επίμηκες θολωτό διαμέρισμα που χωρίζονταν σε 8 μικρότερους χώρους κελιά.
Το «Μουσείο» που διαμορφώθηκε το 1932, από πρώην Ηγουμενείο, υπό τη μέριμνα του τότε επισκόπου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Τιμόθεου Βενέρη, στο οποίο και φυλάσσονται σπουδαία κειμήλια της Μονής (σκεύη, άμφια, κ.λπ.).
Τα «Κλάουστρα», θολωτά διώροφα κελιά μοναχών.
Τα «Κελλία» χώροι κατοικίας των μοναχών που διακρίνονται σε ισόγεια και ανώγεια
Οι «Αποθήκες»
Το σκευοφυλάκιο

Η Μονή Αρκαδίου σήμερα

Στον ίδιο χώρο, εκτός της Μονής Αρκαδίου, περί τα 80 μ. ΒΔ. της Μονής, στο χείλος του φαραγγιού, βρίσκεται οκταγωνικό κτίριο όπου φυλάσσονται τα οστά των υπερασπιστών της κατά το έτος 1866, το Ηρώο που δεσπόζει από μακριά. Στη θέση αυτή παλαιότερα ήταν ο ανεμόμυλος της Μονής. Επίσης εκτός της Μονής βρίσκονται οι "στάβλοι" και το λεγόμενο «Δραγατοκάλυβο» (φυλάκιο του Δραγάτη = αγροφύλακα).

Για την ύδρευση της Μονής χρησιμοποιούνταν τρία παρακείμενα πηγάδια σε απόσταση περί τα 250 μέτρα, καθώς και μία υπόγεια υδατοδεξαμενή (στέρνα) που βρίσκονταν μέσα στην αυλή.
Τσανλί Μοναστίρ

Μετά την άλωση της Κρήτης από τους Τούρκους, το 1669, ο Πορθητής πασάς (Κιοπρουλής) απαγόρευσε να κτυπούν καμπάνες σ΄ όλες τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Ο τότε ιεροδιάκονος όμως της Μονής Αρκαδίου, ο Νεόφυτος Πατελάρος, που ήταν τουρκομαθής, έσπευσε με δώρα στον πορθητή στο Τυμπάκι της Μεσαράς, όπου είχε εγκαταστήσει το μεγάλο στρατόπεδό του και τον παρακάλεσε να επιτρέψει τουλάχιστον τη χρήση της καμπάνας στη Μονή του Αρκαδίου. Ο Πορθητής δεχόμενος τα δώρα και εκτιμώντας τον ιεροδιάκονο για την μοναδική προσέλευση κληρικού επέτρεψε την κατ΄ εξαίρεση χρήση καμπάνας. Εκ του γεγονότος αυτού η Μονή Αρκαδίου έφερε την ονομασία "Τσανλί-Μαναστίρ" που σημαίνει "ζωντανό Μοναστήρι" δικαιούχος κώδωνας, καμπάνα, (να ηχεί) κατά τις διάφορες ιεροτελεστίες. Μάλιστα δόθηκε και ιδιαίτερη φρουρά για τη Μονή που διέμενε στο παρακείμενο χωριό Αμνάτος.
Ιστορία της μονής

Ο τουρκικός ζυγός στο νησί της Κρήτης μετρούσε ήδη διακόσια πενήντα χρόνια όταν-μετά από συνεχιζόμενους ξεσηκωμούς-Κρήτες επαναστάτες άρχισαν να συγκεντρώνονται στο Αρκάδι από τις 3 Μαρτίου του 1866 για να φθάσουν το Μάϊο να αριθμούν τους 1.500 πολεμιστές από όλη την Κρήτη που συγκεντρώθηκαν για να εξελέξουν πληρεξουσίους για τις διάφορες επαρχίες της Κρήτης. Η μονή Αρκαδίου από την πρώτη στιγμή της Επανάστασης υπήρξε το επίκεντρο των αγώνων λόγω της σπουδαίας στρατηγικής της σημασίας. Οι Τούρκοι ζήτησαν από τον ηγούμενο Γαβριήλ Μαρινάκη να διώξει την Επαναστατική Επιτροπή από το μοναστήρι με την απειλή ότι θα το καταστρέψουν αλλά ο ηγούμενος αρνήθηκε. Στις 24 Σεπτεμβρίου αφίχθηκε ο συνταγματάρχης του Ε.Σ. Π. Κορωναίος με λίγους εθελοντές και ανακηρύχθηκε αρχηγός. Ο Κορωναίος έκρινε ότι η τοποθεσία δεν ήταν κατάλληλη για άμυνα, όμως ο Ηγούμενος της Μονής Γαβριήλ δεν ήθελε να την εγκαταλείψει. Έτσι προχώρησε σε αμυντικές προπαρασκευές, εγκατέστησε ως φρούραρχο τον ανθυπολοχαγό Ι. Δημακόπουλο και μετέβη στις επαρχίες προς στρατολόγηση πολεμιστών.

Ηγούμενος Γαβριήλ (Γεώργιος Μαρινάκης), έργο αγνώστου, ελαιογραφία σε μουσαμά, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο,Συλλογή

Ο τουρκικός στρατός, αποτελούμενος από 15.000 τακτικό στρατό και υποστηριζόμενος από τριάντα κανόνια, υπό τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά, εξεστράτευσε εναντίον της Μονής. Παράλληλα ζήτησε από τον ηγούμενο Γαβριήλ να παραδοθεί. Η απάντηση ήταν αρνητική. Στο μοναστήρι υπήρχαν 964 ψυχές, 325 άνδρες και οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα

Η επίθεση ξεκίνησε στις 8 Νοεμβρίου. Στις μάχες διακρίθηκαν οι: Δημακόπουλος, Αδάμ Παπαδάκης, Σπύρος Ολύμπιος, Κούβος, Δενιανάκης, Γαληνάκης. Τη δεύτερη όμως ημέρα η εξωτερική γραμμή άμυνας διασπάται, σκοτώνεται ο Ηγούμενος Γαβριήλ και οι Τούρκοι εισέρχονται στον περίβολο της Μονής. Εξαντλημένοι και με βέβαιη την αιχμαλωσία και όλα τα συνακόλουθα, ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το χωριό Άδελε του Ρεθύμνου κλείνεται μαζί με άλλους πολεμιστές και γυναικόπαιδα στην πυριτιδαποθήκη. Η πυροδότηση των βαρελιών με το μπαρούτι προκάλεσε την καταστροφή της Μονής και το θάνατο πολλών Ελλήνων αλλά και πολλών Τούρκων εισβολέων. Ο κρότος λέγεται ότι ακούστηκε μέχρι το Ηράκλειο. Μετά την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης ο Ι. Δημακόπουλος συνέχισε να μάχεται κατά των Τουρκαλβανών στον περίβολο της Μονής. Ο ίδιος την 9η Νοεμβρίου αποφάσισε να παραδοθεί στον τακτικό τουρκικό στρατό όταν έλαβε εγγυήσεις για την ζωή των τελευταίων υπερασπιστών που μάχονταν μέσα από τα ερείπια. Ωστόσο, την επομένη εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό τόσο αυτός όσο και οι περισσότεροι αιχμάλωτοι.

Από όλες τις θυσίες που πρόσφερε η Κρήτη μεσουρανεί το Αρκάδι. Η μονή Αρκαδίου ύψωσε το αίτημα της κρητικής ελευθερίας και ξεσήκωσε τα φιλελληνικά αισθήματα της Ευρώπης, αλλάζοντας τη νοοτροπία και την τακτική των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στο Κρητικό ζήτημα.

Μετά την καταστροφή του, το 1866, το Μοναστήρι του Αρκαδίου ανοικοδομήθηκε πλήρως και αναστηλώθηκε στην πρότερή του μορφή. Μόνο ένα μισοκαμένο τέμπλο στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας και μια μπάλα κανονιού σφηνωμένη στο αιωνόβιο κυπαρίσσι στα δεξιά της εκκλησίας μαρτυρούν το αίμα που χύθηκε πριν περίπου 150 χρόνια.

Η UNESCO έχει χαρακτηρίσει το Αρκάδι Ευρωπαϊκό Μνημείο Ελευθερίας.
Εορτές Μονής

Στις 21 Μαΐου, που γιορτάζει το δεξιό κλίτος του Καθολικού που είναι αφιερωμένο στους Αγίους Ισαποστόλους Κωνσταντίνο και Ελένη,

Στις 6 Αυγούστου, που γιορτάζει το αριστερό κλίτος του Καθολικού που είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα Χριστού,

Στις 8 Νοεμβρίου (των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ), που γιορτάζεται πάνδημα το Ολοκαύτωμα της Ιεράς Μονής Αρκαδίου. 

The Holy Monastery of Arkadiou is a historical Monastery in Crete. It was founded by a monk named Arcadius and not, as is sometimes mistakenly said, by the Byzantine emperor Arcadius. The first form of the monastery is believed to have been built either in the period 961 to 1014, or in the first years of the Venetian rule. The Arkadiou Monastery is located on a small fertile and verdant plateau, in a strategic position on the NW slope of Mount Idis or Psiloritis, above a gorge that connects the provinces of Rethymnon, Mylopotamos and Amari. It is 23 kilometers from the city of Rethymno and its first complete fortress form was created in the last period of the Venetian rule (1210 -1645). The most important part of the Arkadiou Monastery is the central two-aisled church, the katholikon, which is dedicated to the Transfiguration of the Savior (the northern aisle), and to Saints Constantine and Helen (the southern aisle), which is surrounded by a very thick courtyard wall within which are various outbuildings. According to an inscription on the belfry, the double-aisled church of Agios Constantine and the Transfiguration of the Savior was erected in 1587. It is therefore a work of the era of Venetian rule on the island, as can be clearly seen from the abundance of elements of Renaissance architecture that the visitor can spot. This temple is a renovation of an earlier one built in the 14th century. On the roofs of these buildings are ramparts, (parapets), with watchtowers and rifle ports. The monastic complex has a parallelogram shape with an area of ​​5,200 sq.m. The most important buildings of the ancillary areas of this Monastery are: "Xenon" and "Igoumenium", The "Bank", (common dining room) with a private courtyard The "Cellar", (a large vaulted compartment divided into a kitchen, fermenter, oven, bakery and flour store). The "Pyritidapothika", a large elongated room formerly used as a "wine store" (wine store), which around 1866 was converted into a powder store where the existing barrels were used to carry the gunpowder for the use of the weapons of the time. The "Mesokoumia" which may have been a corruption of the name was the hospital, it is a large and elongated vaulted compartment that was divided into 8 smaller cells. The "Museum" that was formed in 1932, from a former Abbot, under the care of the then bishop of Rethymno and Aulopotamos Timotheus Veneris, in which important relics of the Monastery are kept (dishes, vestments, etc.). The "Claustras", vaulted two-story monks' cells. The "Cells" are the residences of the monks, which are divided into ground and upper floors The "Warehouses" The sacristy In the same area, outside the Arkadiou Monastery, about 80 m. NW. of the Monastery, on the edge of the canyon, there is an octagonal building where the bones of its defenders are kept in the year 1866, the Hero who dominates from afar. The windmill of the Monastery used to be in this place. Also outside the Monastery are the "stables" and the so-called "Dragatokalyvo" (outpost of Dragati = field guard). For the water supply of the Monastery, three adjacent wells at a distance of about 250 meters were used, as well as an underground water tank (cistern) located in the courtyard. Chanli Monastir After the conquest of Crete by the Turks, in 1669, Porhitis Pasha (Kioproulis) forbade the ringing of bells in all churches and monasteries. However, the then hierodeacon of the Arkadiou Monastery, Neophytos Patelaros, who was a Turkish learner, hastened with gifts to the conqueror in Tympaki of Messara, where he had set up his large camp, and begged him to at least allow the use of the bell in the Arkadiou Monastery. The Conqueror, accepting the gifts and appreciating the vicar for the unique attendance of a clergyman, allowed the exceptional use of a bell. From this fact, the Arkadi Monastery was named "Chanli-Monastery" which means "living Monastery" entitled bell, bell, (to ring) during the various rites. In fact, a special guard was also given to the Monastery that resided in the adjacent village of Amnatos. History of the monastery The Turkish yoke on the island of Crete was already two hundred and fifty years old when - after continuous uprisings - Cretan revolutionaries began to gather in Arkadi from March 3, 1866 to arrive in May numbering 1,500 warriors from all over Crete who gathered to elect proxies for the various provinces of Crete. The Arkadiou monastery from the first moment of the Revolution was the focus of the battles due to its great strategic importance. The Turks asked the abbot Gavriel Marinakis to expel the Revolutionary Committee from the monastery with the threat of destroying it but the abbot refused. On September 24, the colonel of E.S. P. Koroneos with a few volunteers and was declared leader. Koroneios decided that the location was not suitable for defense, but the Abbot of Gabriel Monastery did not want to abandon it. Thus he proceeded to defensive preparations, ec

Gabriel a rendirse. La respuesta fue negativa. En el monasterio había 964 almas, 325 hombres y el resto mujeres y niños El ataque comenzó el 8 de noviembre. Los siguientes se destacaron en las batallas: Dimakopoulos, Adam Papadakis, Spyros Olympios, Kouvos, Denianakis, Galinakis. El segundo día, sin embargo, la línea exterior de defensa se rompe, el abad Gabriel muere y los turcos entran en el recinto del Monasterio. Agotado y seguro de la captura y todas las consecuencias concomitantes, Konstantinos Giamboudakis del pueblo de Adele en Rethymnon está encerrado en el depósito de pólvora junto con otros guerreros, mujeres y niños. El disparo de los cañones con pólvora provocó la destrucción del Monasterio y la muerte de muchos griegos así como de muchos invasores turcos. Se dice que el choque se escuchó hasta Heraklion. Después de volar el almacén de pólvora, I. Dimakopoulos continuó luchando contra los Tourkalvan en las cercanías del Monasterio. Él mismo el 9 de noviembre decidió rendirse al ejército regular turco cuando recibió garantías por la vida de los últimos defensores que luchaban entre las ruinas. Sin embargo, él y la mayoría de los prisioneros fueron ejecutados por decapitación al día siguiente. De todos los sacrificios ofrecidos por Creta, Arkadi está en el medio. El Monasterio de Arkadiou planteó la reivindicación de la libertad cretense y despertó los sentimientos filahelénicos de Europa, cambiando la mentalidad y la táctica de las potencias europeas hacia la cuestión cretense. Después de su destrucción, en 1866, el Monasterio de Arkadi fue completamente reconstruido y restaurado a su forma anterior. Solo un iconostasio medio quemado a la izquierda del Altar Sagrado y una bala de cañón encajada en el ciprés centenario a la derecha de la iglesia dan testimonio de la sangre derramada hace unos 150 años. La UNESCO ha designado a Arkadi como Monumento Europeo de la Libertad. Vacaciones del monasterio El 21 de mayo, que celebra la nave derecha del Católicos dedicada a los santos Constantino y Elena, El 6 de agosto, que celebra la nave izquierda de la Católica dedicada a la Transfiguración de Cristo Salvador, El 8 de noviembre (de los Arcángeles Miguel y Gabriel), se celebra ampliamente el Holocausto del Santo Monasterio de Arkadius. 

Τζάκοπο Σαννατσάρο

6 Αυγούστου 1530  πέθανε: Τζάκοπο Σαννατσάρο Ιταλός ποιητής

Ο Τζάκοπο Σαννατσάρο (Jacopo Sannazaro, 28 Ιουλίου 1458 - 6 Αυγούστου 1530) ήταν Ιταλός ποιητής από την Νεάπολη.Έγραψε ποιήματα στα Λατινικά, καθώς και ελεγεία και επιγράμματα, αλλά την δόξα του την οφείλει στην Arcadia (Αρκαδία, 1480), έργο σε πρόζα και στίχους, στο βουκολικό ύφος του Θεόκριτου και του Βιργίλιου, όπου ψάλλει τους έρωτες των βοσκών και την ζωή των ψαράδων της Νεάπολης. Ήταν το έργο που, περιγράφοντας ένα ουτοπικό σκηνικό, εισήγαγε το ειδυλλιακό ιδεώδες της «Αρκαδίας» στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία και τέχνη (Οι Γκαρθιλάσο ντε λα Βέγκα, Φίλιπ Σίντνεϋ και Νικολά Πουσέν μεταξύ των όσων την μιμήθηκαν ή επηρεάστηκαν).

6 agosto 1530 Morto: Jacopo Sannazzaro poeta italiano Jacopo Sannazaro (28 luglio 1458 - 6 agosto 1530) è stato un poeta italiano di Napoli, ha scritto poesie in latino, elegie ed epigrammi, ma deve la sua gloria all'Arcadia (Arcadia, 1480), opera in prosa e versi , nello stile bucolico di Teocrito e Virgilio, dove canta gli amori dei pastori e la vita dei pescatori napoletani. Fu l'opera che, descrivendo un'ambientazione utopica, introdusse l'ideale idilliaco dell'"Arcadia" nella letteratura e nell'arte europea (Garthilasso de la Vega, Philip Sidney e Nicolas Poussin tra coloro che ne imitarono o ne furono influenzati).

Γερτρούδη Έντερλε

6 Αυγούστου 1926 : Η Γερτρούδη Έντερλε γίνεται η πρώτη γυναίκα που διασχίζει κολυμπώντας τη Μάγχη.

Η Γερτρούδη Έντερλε (23 Οκτωβρίου 1905- 30 Νοεμβρίου 2003) ήταν Αμερικανίδα ολυμπιονίκης της κολύμβησης (1924), η πρώτη γυναίκα που κολύμπησε στη Μάγχη το 1926. Πέτυχε να διασχίσει κολυμπώντας τη Μάγχη στις 6 Αυγούστου 1926, σε 14 ώρες και 31 λεπτά, καταρρίπτοντας το ρεκόρ πέντε ανδρών που είχαν κάνει το ίδιο στο διάστημα από το 1875 ως το 1926. Πέρα από το κατόρθωμά της, κατάφερε να σημειώσει ρεκόρ στα 100μ. και 800μ. ελεύθερο στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του ’20. Κέρδισε 3 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 και σημείωσε 29 εθνικά και παγκόσμια ρεκόρ. Συγκεκριμένα, κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο στα 400μ. ελεύθερο στη σκυταλοδρομία, με την ομάδα των ΗΠΑ και 2 χάλκινα για την 3η θέση που κατέλαβε στα 100 και 400μ. ελεύθερο.

August 6, 1926: Gertrude Enderle becomes the first woman to swim across the English Channel. Gertrude Enderle (October 23, 1905 – November 30, 2003) was an American Olympic swimmer (1924), the first woman to swim the English Channel in 1926. She successfully swam across the English Channel on August 6, 1926, in 14 hours and 31 minutes, breaking the record of five men who had done the same between 1875 and 1926. In addition to her feat, she managed to set a record in the 100m. and 800m. free in the USA in the 1920s. He won 3 medals at the 1924 Olympics and set 29 national and world records. Specifically, he won a gold medal in the 400m. freestyle relay, with the USA team and 2 bronzes for the 3rd place he took in the 100m and 400m. free.

Χιροσίμα

 

6 Αυγούστου 1945 : Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Καταστρέφεται η Χιροσίμα στην Ιαπωνία μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας \"Little Boy\" από το αμερικανικό B-29 Enola Gay. Περίπου 70.000 άνθρωποι σκοτώνονται ακαριαία και μερικές δεκάδες χιλιάδες πεθαίνουν τα επόμενα χρόνια από εγκαύματα και επιπτώσεις της ραδιενέργειας.

Η Χιροσίμα (ιαπωνικά: 広島市‎, λατ. μετ: Hiroshima-shi) είναι πόλη της Ιαπωνίας, πρωτεύουσα του νομού Χιροσίμα και μεγαλύτερη πόλη της περιφέρειας Τσουγκόκου στο δυτικό Χονσού (μεγαλύτερο νησί της Ιαπωνίας). Είναι περισσότερο γνωστή παγκοσμίως ως η πρώτη πόλη στην Ιστορία που βομβαρδίστηκε με ατομική βόμβα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από

Οι γεωγραφικές συντεταγμένες του κέντρου της πόλης είναι 34° 23΄ 07΄΄ βόρειο πλάτος και 132° 27΄ 19΄΄ ανατολικό μήκος. Η σημερινή μέση πυκνότητα πληθυσμού είναι 1.281 κάτοικοι ανά τετρ.χμ.

Η Χιροσίμα αναγνωρίσθηκε ως δήμος τον Απρίλιο του 1889. Ο πρώην δήμαρχος είναι ο Ταντατόσι Ακίμπα κατείχε το αξίωμα από τις 23/2/1999. Σημερινός δήμαρχος είναι ο Καζούμι Ματσούι.

Ιστορία

Η Χιροσίμα ιδρύθηκε από τον Μόρι Μοτονάρι το 1589, στην ακτή της Εσωτερικής Θάλασσας της Ιαπωνίας, ο οποίος την κατέστησε πρωτεύουσά του, αφήνοντας το Κάστρο Κοριγιάμα στον Γιαμάτο Κοριγιάμα. Περίπου μισό αιώνα αργότερα, μετά τη Μάχη του Σεκιγκαχάρα, ο εγγονός του Μοτονάρι, Μόρι Τερουμότο την έχασε από τον Τοκουγκάουα Ιεγιάσου, ο οποίος την έδωσε σε υποστηρικτή του. Το 1619 ο Ασάνο Ναγκαακίρα διορίσθηκε άρχοντας (νταϊμιό) της περιοχής και η Χιροσίμα έγινε πρωτεύουσα του χανάτου της Χιροσίμα κατά την περίοδο Έντο. Μετά την κατάργηση των χανάτων η πόλη έγινε φυσιολογικά η πρωτεύουσα του Νομού Χιροσίμα.

Οι απόγονοι του Ασάνο συνέχισαν να κυβερνούν την πόλη μέχρι την Περίοδο Μέιτζι τον 19ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Χιροσίμα αναπτύχθηκε σε μεγάλο αστικό κέντρο, με τη μετάβαση της ιαπωνικής οικονομίας από αγροτική σε αστική. Βιομηχανίες όπως η βαμβακουργία εγκαταστάθηκαν στο τέλος του 19ου αιώνα.

Η ατομική βόμβα

Στις 6 Αυγούστου 1945, η πυρηνική βόμβα ουρανίου «Λιτλ Μπόι» («Αγοράκι») ρίφθηκε στη Χιροσίμα από το πλήρωμα του αμερικανικού βομβαρδιστικού αεροπλάνου Ενόλα Γκέι, σκοτώνοντας άμεσα περί τους 70.000 ανθρώπους. Περίπου το 69% των οικοδομημάτων της πόλεως καταστράφηκε εντελώς και ένα άλλο 6,6% υπέστη σοβαρές ζημιές. Κατά τους επόμενους μήνες, περί τους 60.000 ακόμα ανθρώπους απεβίωσαν από τραύματα ή έκθεση σε ραδιενέργεια. Επί του συνόλου των θανάτων εκτιμάται ότι το 60% οφείλεται στην αρχική θερμοκρασία (από ακαριαία ολική εξαέρωση ή τήξη του σώματος μέχρι εγκαύματα), το 20% από μηχανικό τραυματισμό από το ωστικό κύμα (καθαυτό έκρηξη) και το υπόλοιπο 20% από τη ραδιενέργεια. Από το 1945 μέχρι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ακόμα χιμπακούσα έχουν πεθάνει από ασθένειες που προκάλεσε η έκρηξη της βόμβας, οι περισσότεροι από λευχαιμία, λέμφωμα, καρκίνο των πνευμόνων και άλλα είδη καρκίνου (Μελίντα Μηντ & Ρόμπερτ Τζ. Ίρικσον: Medical Geography, Guilford Press, 2000, σ.202).

Μετά την πυρηνική επίθεση η Χιροσίμα ξαναχτίστηκε και το κοντινότερο στο σημείο της εκρήξεως όρθιο κτήριο χαρακτηρίσθηκε «Θόλος Γκενμπάκου» (原爆ドーム) ή «Ατομικός Θόλος», τμήμα σήμερα του Μνημείου Ειρήνης της Χιροσίμα. Οι δημοτικές αρχές της πόλης συνεχίζουν να υποστηρίζουν την κατάργηση όλων των πυρηνικών όπλων.

 

1945 年 8 月 6 日: 第二次世界大戦: アメリカの B-29 エノラ ゲイが原爆「リトルボーイ」を投下した後、広島、日本は破壊されました。約 70,000 人が即座に死亡し、その後数年で数万人が火傷や放射線の影響で死亡します。 広島 (日本語: 広島市 、ラテン語: 広島市) は、日本の都市であり、広島県の首都であり、本州西部 (日本最大の島) の津国県で最大の都市です。第二次世界大戦中に歴史上初めて原子爆弾で爆撃された都市として世界的に最もよく知られています。 市内中心部の地理座標は、北緯 34° 23΄ 07΄΄、東経 132° 27΄ 19΄΄ です。現在の平均人口密度は 1 平方キロメートルあたり 1,281 人です。 広島市は 1889 年 4 月に市町村として承認されました。前市長は 1999 年 2 月 23 日から就任した秋葉建俊です。現在の市長は松井和美。 歴史 広島は 1589 年に毛利元就によって日本の瀬戸内海沿岸に建設され、郡山城を大和郡山に残して首都にしました。約半世紀後、関ヶ原の戦いの後、元就の孫である毛利輝元が徳川家康に奪われ、徳川家康は彼の支援者に与えました。 1619 年に浅野長明が領主 (大名) に任命され、広島は江戸時代に広島藩の首都となりました。花戸廃止後、広島県の県庁所在地となった。 浅野の子孫は、19 世紀の明治時代まで市を支配し続けました。この時期、日本経済が農村から都市へと移行するにつれて、広島は大都市へと発展しました。綿花などの産業は 19 世紀後半に確立されました。 原子爆弾 1945 年 8 月 6 日、核爆弾「リトルボーイ」がアメリカの爆撃機エノラ ゲイの乗組員によって広島に投下され、約 70,000 人が瞬時に死亡しました。市の建物の約 69% が完全に破壊され、別の 6.6% が深刻な被害を受けました。その後の数か月で、推定 60,000 人が負傷または放射線被ばくで死亡しました。死亡者総数のうち、60%が初期温度によるもの(瞬間的な全脱ガスまたは体の融解から火傷)、20%が衝撃波による機械的損傷(爆発自体)、残りの20%と推定されています。放射能に対する％。 1945 年から現在まで、さらに数千人のヒンバクサが爆風によって引き起こされた病気で亡くなりました。そのほとんどは、白血病、リンパ腫、肺がん、その他の種類のがんでした (Melinda Mint & Robert J. Erickson: Medical Geography, Guilford Press, 2000 、p.202)。 核攻撃の後、広島は再建され、爆破現場に最も近い建物は「原爆ドーム」または「原爆ドーム」と呼ばれ、現在は広島平和記念館の一部となっています。市の自治体当局は、すべての核兵器の廃絶を支持し続けています。

Ντιέγο Βελάθκεθ

 

6 Αυγούστου 1660  πέθανε: Ντιέγο Βελάθκεθ Ισπανός ζωγράφος

O Ντιέγο Βελάθκεθ (Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, Ντιέγο Ροδρίγκεθ ντε Σίλβα ι Βελάθκεθ, προφέρεται: [ˈdjeɣo roˈðɾiɣeθ ðe ˈsilβa i βeˈlaθkeθ], 5 Ιουνίου 1599 - 6 Αυγούστου 1660) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ζωγράφους της περιόδου του μπαρόκ, γνωστός κυρίως για τις προσωπογραφίες που φιλοτέχνησε ως καλλιτέχνης της αυλής του βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππου Δ´. Αναγνωρίζεται σήμερα ως μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες στην ιστορία της τέχνης, με σημαντική επίδραση στη ζωγραφική του 19ου αιώνα, ειδικότερα στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Αρκετοί καλλιτέχνες της μοντέρνας τέχνης, όπως ο Πάμπλο Πικάσο ή ο Σαλβαδόρ Νταλί, απέδωσαν επίσης φόρο τιμής στον Ισπανό ζωγράφο, αναπαράγοντας ορισμένους από τους διασημότερους πίνακές του.[Νεανικά χρόνιαΕπεξεργασία

Ο Ντιέγο Ροδρίγκεθ ντε Σίλβα ι Βελάθκεθ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στη Σεβίλλη στις 5 Ιουνίου του 1599, γόνος οικογένειας που ανήκε στην κατώτερη αριστοκρατία. Ο πατέρας του, Χουάν Ροδρίγκεθ ντε Σίλβα, ήταν ευγενούς πορτογαλικής καταγωγής και δικηγόρος στο επάγγελμα, ενώ η μητέρα του, Χερόνιμα Βελάθκεθ[16], ήταν μέλος της αριστοκρατίας της Σεβίλλης.

Είχε επίσης πέντε αδελφούς και μία αδελφή, αν και λίγα είναι γνωστά για την εξέλιξη τους. Από νεαρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση στη ζωγραφική και σε ηλικία δώδεκα ετών άρχισε να εκπαιδεύεται πιθανότατα δίπλα στον Φρανθίσκο ντε Ερρέρα τον Πρεσβύτερο (περ. 1590-1654). Παρέμεινε κοντά του μόλις για ένα χρόνο αποκτώντας τις πρώτες του βασικές γνώσεις γύρω από την τέχνη της ζωγραφικής και αργότερα μαθήτευσε στο εργαστήριο του Φρανθίσκο Πατσέκο (1564-1644), ο οποίος αν και υπήρξε μέτριος ζωγράφος της σχολής του μανιερισμού, ήταν καλός δάσκαλος, με κατάρτιση σε καλλιτεχνικά θέματα αλλά και γνωριμίες με καλλιτέχνες και λόγιους της Σεβίλλης. Ο Βελάθκεθ εκπαιδεύτηκε κοντά στον Πατσέκο για πέντε χρόνια, σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία η Σεβίλλη αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά κέντρα της Ισπανίας.

Πριν γίνει δεκαοκτώ ετών, έγινε δεκτός στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά και, επιχειρώντας τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα στη Σεβίλλη, ακολούθησε τα θεματολογικά πρότυπα της εποχής του, φιλοτεχνώντας ένα είδος ρωπογραφίας, κοινό για την εποχή εκείνη, αποκαλούμενο bodegon. Ο όρος αυτός αναφέρεται στους πίνακες νεκρής φύσης των Ισπανών ζωγράφων, κυρίως σε αυτούς που απεικονίζουν τρόφιμα και ποτά. Ενδέχεται να προστίθενται και ανθρώπινες μορφές αλλά το κυρίαρχο στοιχείο είναι τα ευτελή αντικείμενα, όπως τα πιο πάνω και διάφορα άλλα μικροπράγματα.

6 de agosto de 1660 Fallecimiento: Diego Veláthquez pintor español Diego Rodríguez de Silva y Velázquez (Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, pronunciado: [ˈdjeɣo roˈðɾiɣeθ ðe ˈsilβa i βeˈlaθkeθ], 5 de junio de 1599 - 6 de agosto de 1660) fue uno de los pintores españoles más importantes del período barroco, conocido principalmente por los retratos que realizó como artista de la corte del rey de España Felipe IV. Se le reconoce hoy como una de las figuras cimeras de la historia del arte, con una importante influencia en la pintura del siglo XIX, especialmente en el movimiento impresionista. Varios artistas modernos, como Pablo Picasso o Salvador Dalí, también rindieron homenaje al pintor español reproduciendo algunos de sus cuadros más famosos.[Años de juventudEditar Diego Rodríguez de Silva y Veláthquez, como era su nombre completo, nació en Sevilla el 5 de junio de 1599, en el seno de una familia perteneciente a la baja aristocracia. Su padre, Juan Rodríguez de Silva, era de noble ascendencia portuguesa y abogado de profesión, mientras que su madre, Jerónima Veláthqueth[16], pertenecía a la aristocracia sevillana. También tuvo cinco hermanos y una hermana, aunque se sabe poco sobre su crianza. Desde muy joven mostró una especial inclinación por la pintura ya los doce años comenzó a formarse probablemente junto a Francisco de Herrera el Viejo (c. 1590-1654). Permaneció con él apenas un año, adquiriendo sus primeros conocimientos básicos en el arte de la pintura y luego como aprendiz en el taller de Francisco Pacheco (1564-1644), quien, si bien fue un mediocre pintor de la escuela manierista, fue un buen profesor, con formación en materias artísticas pero también conocido de artistas y estudiosos de Sevilla. Velathqueth se formó con Pacheco durante cinco años, en un momento en que Sevilla era uno de los centros artísticos más importantes de España. Antes de cumplir los dieciocho años fue admitido en la Cofradía de San Lucas y, dando sus primeros pasos artísticos en Sevilla, siguió los cánones temáticos de su época, creando un tipo de escultura, común en la época, denominada bodegón. Este término hace referencia a los bodegones de los pintores españoles, principalmente a los que representan comidas y bebidas. También se pueden añadir figuras humanas, pero el elemento dominante son los objetos humildes, como los anteriores y varias otras bagatelas.

6 Αυγούστου • Η 'Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού'

.... έξω απ το φράχτη (φ.Μ.Κυμάκη)

6 Αυγούστου

• Η 'Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού' 

6 Αυγούστου Γιορτάζουν: 

Σωτήριος, Σωτήρης, Σώτος, Σώτης, Σωτηρία, Σωτήρω, Σωτία

Ευμορφία, Μορφούλα 

 

6 август • „Преображението на Христос Спасителя“ 6 август Празнуват: Сотириос, Сотирис, Сотос, Сотис, Сотирия, Сотиро, Сотия Красота, форма

 

 օգոստոսի 6 • «Քրիստոս Փրկչի կերպարանափոխությունը» Օգոստոսի 6-ին նրանք նշում են. Սոտիրիոս, Սոտիրիս, Սոտոս, Սոտիս, Սոտիրիա, Սոտիրո, Սոտիա Գեղեցկություն, ձև

 

6 august • „Transformarea lui Hristos Mântuitorul” 6 august Ei sărbătoresc: Sotirios, Sotiris, Sotos, Sotis, Sotiria, Sotiro, Sotia Frumusețe, formă 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Σήμερα 6/8...Μεταμόρφωσις του Σωτήρος

η φύση δικαιούται να αυθαιρετήσει με άτακτη βλάστηση (φ.Μ.Κυμάκη)

Μεταμόρφωσις του Σωτήρος

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-

Μέριλιν Μονρόε

H Μέριλιν Μονρόε (Marilyn Monroe, προφορά στα Αγγλικά: [/ˈmæɹɪlɪn mənˈɹoʊ/], 1 Ιουνίου 1926 - 5 Αυγούστου 1962, γεννημένη ως Νόρμα Τζιν Μόρτενσον (Norma Jeane Mortenson), ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός, σύμβολο του σεξ τη δεκαετία του 1950.

Νόρμα Τζιν Μόρτενσον ήταν το όνομα με το οποίο τη δήλωσε η μητέρα της στο ληξιαρχείο από το όνομα ενός περιστασιακού συντρόφου της, ο οποίος είχε σκοτωθεί σε δυστύχημα. Νόθο παιδί της Γκλάντυς Περλ Μπαίηκερ και άγνωστου πατέρα, πέρασε άσχημη παιδική ηλικία: η μητέρα της νοσηλεύτηκε αρκετές φορές σε ψυχιατρικά ιδρύματα, ενώ η ίδια φιλοξενήθηκε ως ψυχοπαίδι σε διάφορες οικογένειες. Εννέα ετών μπήκε σε ορφανοτροφείο, στα έντεκά της έμενε σε μια φίλη της μητέρας της και σε ηλικία δεκαέξι ετών εγκατέλειψε το σχολείο για να παντρευτεί έναν νεαρό εργάτη. Κατά την περίοδο του πολέμου εργάστηκε σε εργοστάσιο κατασκευής αλεξιπτώτων. Σε ηλικία είκοσι ετών ήταν ήδη παντρεμένη και διαζευγμένη. Αλλά ήταν μία πολύ όμορφη νεαρή γυναίκα με αισθησιακό σώμα που εξέπεμπε έντονο ερωτισμό. Πρώτος ο φωτογράφος του στρατού Ντ. Κόνοβερ ανακάλυψε αυτή τη σχεδόν μυστικιστική, σαγηνευτική σχέση που είχε με τον φακό, την έκανε από καστανή ξανθιά και της άνοιξε το δρόμο για την 20th Century Fox. Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν ρόδινα, καθώς ξεκίνησε ως μοντέλο - κομπάρσος. Οι πρώτες της επιτυχίες ως ηθοποιού ήρθαν το 1950 με τις ταινίες Η Ζούγκλα της Ασφάλτου του Τζον Χιούστον και Όλα για την Εύα με τη Μπέτι Ντέιβις. Την ίδια περίοδο προκλήθηκε σκάνδαλο όταν και γνωστοποιήθηκε ότι παλιότερα είχε ποζάρει γυμνή για το περιοδικό «Playboy».

Η πλευρά της αθώας και σεξουαλικής καλλονής εκφράστηκε με τον πειστικότερο τρόπο στο Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές (1953) δίπλα στην Τζέιν Ράσελ. Το 1955 πρωταγωνίστησε στην ταινία «Επτά χρόνια φαγούρα». Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ο παίκτης του μπέιζμπολ Τζο ντι Μάτζιο με τον οποίο και χώρισε μετά από εννεάμηνη συμβίωση. Ήθελε να παίξει σε σοβαρούς ρόλους γι' αυτό και φοίτησε στο Άκτορς Στούντιο της Νέας Υόρκης. Το 1956 έπαιξε στην ταινία «Στάση του Λεωφορείου» για την οποία προτάθηκε για χρυσή σφαίρα. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ. Είχε συνεργαστεί με τον Σερ Λόρενς Ολίβιε. Το 1959 συμπρωταγωνίστησε μαζί με τον Τζακ Λέμον και τον Τόνι Κέρτις στην ταινία Μερικοί το προτιμούν καυτό, όπου και θριάμβευσε.

Η ταινία του Τζον Χιούστον "Οι Αταίριαστοι" αποδείχθηκε προφητική για την πρωταγωνίστρια Μέριλιν Μονρόε. Το σενάριο υπέγραψε ο Άρθουρ Μίλλερ, ο οποίος το έγραψε ειδικά για την Μέριλιν. Η ταινία γυρίστηκε το 1960 και προβλήθηκε το 1961 όταν το ζευγάρι είχε χωρίσει. "Πρόκειται", όπως έλεγε ο συγγραφέας, "για την αδυναμία των ανθρώπων να συνάψουν μεταξύ τους σχέσεις σταθερές και ασφαλείς. Πρόκειται για την τραγωδία του χωρισμού". Τον Ιανουάριο του 1961 η 35χρονη τότε σταρ υπέβαλε αίτηση διαζυγίου στο δικαστήριο του Χουάρεθ στο Μεξικό εναντίον του συζύγου της Άρθουρ Μίλλερ λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων Αργότερα εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική. Το 1962 απολύθηκε από την εταιρεία 20th Century Fox, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Κάτι πρέπει να δώσεις, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, λόγω της ασυνέπειας, των αργοποριών και των ιδιοτροπιών της. Η αποζημίωσή της ήταν 200.000 δολάρια.

Revolver 5 Αυγούστου του 1966

Revolver είναι ο τίτλος του έβδομου άλμπουμ του συγκροτήματος The Beatles. Κυκλοφόρησε στις 5 Αυγούστου του 1966 και έμεινε στην πρώτη θέση των τσαρτ της Αγγλίας επί επτά εβδομάδες.

Το περιοδικό Rolling Stone τοποθέτησε τον δίσκο στην τρίτη θέση στην λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. ενώ τοποθετήθηκε πρώτο στο All Time Top 1000 Albums του Κόλιν Λάρκιν

Ο δίσκος ανέβηκε στην κορυφή των καταλόγων επιτυχιών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, παραμένοντας στο βρετανικό # 1 για επτά εβδομάδες και άλλες έξι εβδομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έχει βραβευθεί ως πενταπλά πλατινένιος. 

Revolver is the title of The Beatles' seventh album. It was released on 5 August 1966 and stayed at number one in the UK charts for seven weeks. Rolling Stone magazine placed the album in third place on its list of the 500 greatest albums in music history. while it was placed first in Colin Larkin's All Time Top 1000 Albums The record topped the charts on both sides of the Atlantic, staying at #1 in the UK for seven weeks and a further six weeks in the US, where it has been certified five times platinum.