Ημέρα της ερυθρής χειρός

Ημέρα της Ερυθράς Χειρός -  (φ. sansimera.gr)

 

Η ημέρα της ερυθρής χειρός έχει σύμβολο μια κόκκινη παιδική παλάμη με την φιγούρα παιδιού στρατιώτη .  Εορτάζεται στις 12 Φεβρουαρίου κάθε χρόνο.

Το 2002 καθιερώθηκε με πρωτοβουλία του ΟΗΕ  με σκοπό να στείλει μήνυμα στον κόσμο ότι δεν πρέπει τα παιδιά να συμμετέχουν σε πολέμους.

Η προσπάθεια για την εξάλειψη αυτού του  φαινομένου έχει την έδρα στο Λονδίνο και στηρίζεται από φορείς όπως την Διεθνή Αμνηστία, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, tη Unisef , τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, και Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.

Παγκοσμίως πάνω απο 300 χιλιάδες παιδιά  όχι μόνο αγόρια , εμπλέκονται παρά τη θέλησή τους σε πολεμικές επιχειρήσεις. Είναι η χειρότερη μορφή κακοποίησης.

Το φαινόμενο παρατηρείται περισσότερο σε χώρες όπως Ουγκάντα , Κονγκό , Σουδάν , Ακτή Ελεφαντοστού,  Μυανμάρ , Φιλιππίνες , Κολομβία και άλλες.... πληροφορίες από sansimera.gr

Η Λου Αντρέας-Σαλομέ (γεν. 12 Φεβρουάριος 1861 ...

Λου Αντρέας-Σαλομέ (φ.ipop.gr)

Η Λου Αντρέας-Σαλομέ (γεν. 12 Φεβρουάριος 1861 στην Αγία Πετρούπολη - 5 Φεβρουαρίου 1937 στο Γκέτινγκεν) ήταν διάσημη συγγραφέας, αφηγήτρια, δοκίμιογράφος και ψυχαναλύτρια.

Προερχόταν από οικογένεια Ρωσσο-Γερμανική . 

Έγινε  γνωστή για το συγγραφικό έργο της  σε θέματα θρησκείας, φιλοσοφίας και  θεωρίας της τέχνης.

Ο πατέρας της Γκούσταφ Λούντβιχ φον Σαλομέ (1807–1878) ήταν στρατιωτικός και καταγόταν από Γάλλους ουγενότους. Όταν ήταν ακόμη παιδί μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αγία Πετρούπολη το 1810. 

Η μητέρα Louise Wilm (1823-1913) ήταν δανογερμανικής καταγωγής. Οι δύο παντρεύτηκαν το 1844

Η Λουίζ φον Σαλομέ είχε πέντε αδέρφια αγόρια.Μεγάλωσε σε μια πλούσια οικογένεια με ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών ενδιαφερόντων . Επίσης μιλούσε τρεις γλώσσες: Γερμανικά, Γαλλικά και Ρωσικά.

Στη ζωή της συναναστράφηκε με πολλές γνωστές προσωπικότητες, όπως τον Ράινερ Μαρία Ρίλκε, τον Φρίντριχ Νίτσε, τον Σίγκμουντ Φρόυντ, την Άννα Φρόυντ και τον Πάουλ Ρέε. 

Παντρεύτηκε τον ιστορικό Φρίντριχ Καρλ Αντρέας, με τον οποίο όμως δεν είχαν σχέσεις ερωτικές. Έγραψε πολλά  έργα για τη θρησκεία, την τέχνη και τον πολιτισμό, την ψυχανάλυση και τη λογοτεχνία και δραστηριοποιήθηκε και ως ψυχαναλύτρια. 

Πέθανε στον ύπνο της το 1937 από καρκίνο. 

Το 2016  γυρίστηκε μια κινηματογραφική ταινία για την ζωή της , από τη γερμανίδα σκηνοθέτρια Cordula Kablitz-Post.

πληροφορίες απο την βικιπαίδεια  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85_

Σήμερα 12 Φεβρουαρίου Αγίου Μελετίου Αρχιεπισκόπου Αντιοχείας, Οσίου Μελετίου του εν Υψενή...

μια αγκαλιά χρώματα (φ.Μ.Κυμάκη)

Σήμερα 12 Φεβρουαρίου

Αγίου Μελετίου Αρχιεπισκόπου Αντιοχείας, 

 Οσίου Μελετίου του εν Υψενή  Αγίου Πλωτίνου του μάρτυρος

Χρόνια Πολλά!!!! στους εορτάζοντες

Μελέτιος, Μελέτης, Μελετία, Μελετούλα, Μελετίνα

Πλωτίνος, Πλωτός, Πλωτίνη, Πλωτή, Πλωτίνα

Μελέτιος, Μελέτης, Μελετία, Μελετούλα, Μελετίνα

Άγιος Μελέτιος wikipedia

Ο Μελέτιος είναι άγιος και ομολογητής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπήρξε επίσκοπος στην Αντιόχεια.

Γεννήθηκε περί το 310 στη Μελιτινή της Μικρής Αρμενίας. Ήταν μορφωμένος, πράος και ευσεβής. 

Το 357 εξελέγη επίσκοπος Σεβαστείας και το 360 Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας. Αυτός χειροτόνησε διάκονο τον Ιωάννη το Χρυσόστομο.

Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός από το λαό, αλλά παρέμεινε στο Θρόνο της Αντιόχειας μόνο τριάντα ημέρες, διότι οι Αρειανιστές έπεισαν τον Αυτοκράτορα Κωνστάντιο να τον εξορίσει στην Αρμενία.

Με την εξορία του αυτή δημιουργήθηκε σχίσμα στην τοπική εκκλησία, διότι υπήρχαν συγχρόνως δύο επίσκοποι: ο Μελέτιος, που αναγνωριζόταν από τους επισκόπους της Ανατολής και ο Παυλίνος, που αναγνωριζόταν από του επισκόπους της Δύσης και της Αιγύπτου. Το σχίσμα αυτό διήρκεσε πάνω από σαράντα χρόνια.

Ο Μέγας Βασίλειος προσπάθησε να επανέλθει ο Μελέτιος στην Αντιόχεια, με επιστολές προς τον άγιο Αθανάσιο, επίσκοπο Αλεξάνδρειας, και τον Δάμασο, Πάπα Ρώμης,  και σε άλλους επισκόπους, χαρακτηρίζοντας τον Μελέτιο ως «άνθρωπο του Θεού, θαυμασιώτατον Επίσκοπο»
Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας συνεκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη το 381 την Β΄ Οικουμενική στην οποία ο Μελέτιος εκλήθη να προεδρεύσει.

Πέθανε όμως στη διάρκεια των εργασιών της . Η κηδεία του έγινε με τη συμμετοχή όλων των πατέρων της Συνόδου και χιλιάδων πιστών. 

Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 12 Φεβρουαρίου. πληροφορίες από την βικιπαίδεια  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B9

-----------------------

Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή,

Η Ιερά Μονή Παναγίας Υψενής βρίσκεται νοτιοανατολικά του νησιού και απέχει 50 χιλιόμετρα από την πόλη της Ρόδου, με κατεύθυνση προς την ιστορική Λίνδο και το χωριό Λάρδος

Το μοναστήρι της Παναγίας της Υψενής, υπήρξε ένα από τα πνευματικά κέντρα της εποχής και αποτέλεσε για το νησί της Ρόδου το θεματοφύλακα της θρησκείας, του γένους και της γλώσσας.
Στήριζε με κάθε τρόπο τους δοκιμαζομένους κατοίκους της Λάρδου και της γύρω περιοχής, τη δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Το έργο αυτό επισφραγίζει και την μετέπειτα πορεία της Μονής, η οποία συνεχίζεται από τον Αρχιμανδρίτη Γρηγόριο Μανωλά τον Λίνδιο (1846-1918), τον νέο Ηγούμενο της Μονής μετά την οσιακή κοίμηση του Αγίου Μελετίου, στα τέλη του 19ου αιώνα.

Εκατόν εξήντα πέντε χρόνια μετά την ανοικοδόμηση της Ιεράς Μονής μας από τον Όσιο Μελέτιο, η αδελφότητα, καμπτόμενη από το ιερό της χρέος προς τον Άγιο κτήτορά της, ανοικοδομεί Ναό επ’ όνόματί του.

Η Ιερά Μονή Παναγίας Υψενής, σχεδόν δύο αιώνες μετά την ίδρυσή της, στις 29 Μαΐου του 1992, μετατρέπεται για πρώτη φορά από ανδρώα σε γυναικεία.

Το μοναστήρι πανηγυρίζει στις 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα της Παναγίας, όπου συρρέει πλήθος κόσμου και στις 12 Φεβρουαρίου οπότε και τιμάται η μνήμη του Οσίου πατρός Μελετίου.  

https://ipsenimonastery.gr/osios-meletios/vios-tou-osiou/

Ο νέος ασκητής και θαυματουργός Όσιος Μελέτιος ο εν Υψενή, γεννήθηκε περί τα τέλη του 18ου αιώνα στο χωριό Λάρδος της Ρόδου και ονομάστηκε κατά το άγιο Βάπτισμα Εμμανουήλ. 

Οι ευσεβείς γονείς του Νικόλαος και Σταματία τον ανέθρεψαν κατά την αποστολική ρήση «ἐν παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου» και εμφύτευσαν στη ψυχή του την αγάπη προς τον Θεό και τις παραδόσεις του ευσεβούς μας Γένους. 

Από τη βρεφική του ηλικία φαινόταν ότι ήταν «σκεύος εκλογής», αφού αρνούνταν να θηλάσει το μητρικό γάλα κατά τις νηστίσιμες ημέρες της Τετάρτης και Παρασκευής. Αργότερα, όταν μεγάλωσε, μοίραζε αγαθά από την πατρική αποθήκη στους φτωχούς χωρίς αυτά να ελαττώνονται, γεγονός που προκάλεσε την έκπληξη των γονέων του, που τον είχαν προηγουμένως επιτιμήσει. περισσότερες πληροφορίες εδώ https://ipsenimonastery.gr/osios-meletios/vios-tou-osiou/

Άγιος Βλάσιος (ή Άγιος Βλάσης) Ηρακλείου

Ágios Vlásios (Héraklion) — Wikipédia

Ο Άγιος Βλάσιος (ή Άγιος Βλάσης) είναι οικισμός της Κοινότητος Βασιλειών του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης.

Κατά την απογραφή του 2011 έχει 416 κατοίκους. Απέχει 12 χιλιόμετρα νότια του Ηρακλείου, σε υψόμετρο 260 μ. στους βορειοδυτικούς πρόποδες του όρους Γιούχτας.

Στην περιοχή υπάρχει παραγωγή σουλτανίνας σταφίδας και επιτραπέζιων στραφυλιών.

Ιστορικά στοιχεία

Γύρω από τον κεντρικό ναό του χωριού σώζονται αρχιτεκτονικά μέρη πιθανόν από παλαιότερο ναό βυζαντινών χρόνων, ίσως της παλαιοχριστιανικής περιόδου.

Το χωριό αναφέρεται στο Κατάστιχο Εκκλησιών και Μοναστηριών του Κοινού, του 1320, ως S. Blasio.καθώς και σε έγγραφο του 1368.

Το χωριό αναγράφεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Agios Vlassis.

Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως s. Biaseo με 221 κατοίκουε.

Στην οθωμανική απογραφή του 1671 αναφέρεται ως Ayo Vlasi με 9 χαράτσια.

Σε έγγραφο του 1684 αναφέρεται ως Μαγαραλάρ.

Το 1821 (=έτος εγίρας 1237) ο Μουσταφά Μπέι ίδρυσε στον Άγιο Βλάση (τότε Μαγαραλί Κιόι)τον τεκέ των Μπεκτασήδων στο σπίτι του, στο δυτικό άκρο του χωριού.

Ο Μουσταφά Μπέι, αν και είχε άλλους δύο τεκέδες, ένα στο Ρέθυμνο και ένα στα Χανιά, διατηρούσε τον τεκέ επί 35 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του το 1855/56. Τάφηκε σε ένα τουρμπέ κοντά στο χωριό.

Τον τεκέ ανέλαβε τότε ο γιος του, Αλί Μπαμπά, που είχε τον τίτλο του ντεντέ, και πρόσθεσε ένα ακόμη όροφο. Όταν πέθανε το 1869/1870 τον διαδέχθηκε ο γιος του Μουσταφά Μπαμπά. Με τον θάνατο του 1918, ο τεκές σταμάτησε να λειτουργεί . Έκλεισε το 1924, με την ανταλλαγή πληθυσμών.

Στην απογραφή του 1881, ο Άγιος Βλάσης είχε 6 Χριστιανούς και 134 Τούρκους κατοίκους και υπαγόταν στον δήμο Αρχανών. Στην απογραφή του 1900 υπαγόταν στον ίδιο δήμο και είχε 139 κατοίκους.

Το 1924, ο Άγιος Βλάσης υπάχθηκε στον δήμο Ηρακλείου, αλλά το 1928 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Βασιλειών, μέχρι την καποδιστριακή διοικητική μεταρρύθμιση, οπότε και προσαρτήθηκε στον δήμο Ηρακλείου.
Αξιοθέατα

Στο δυτικό τμήμα του χωριού σώζονται τα κατάλοιπα του τεκέ των Μπεκτασήδων, που λειτούργησε από το 1821 μέχρι το 1918.

Διακρίνεται το θύρωμα της εισόδου με επιγραφή στην οθωμανική γραφή «Να μη βασκαθεί! Έτος 1253, 13 του μήνα Ρεμπιγιουλεβέλ, Δευτέρα, 12 Μαΐου» (=7/17 Ιουνίου 1837), τα μαγειρία και μια κρήνη στο εσωτερικό του.

Επίσης σώζεται καλυμμένος με βλάστηση ο τουρμπές του Μουσταφά Ντεντέ, ιδρυτή του τεκέ. Κοντά στον τουρμπέ βρισκόταν το νεκροταφείο του τεκέ

Ο κεντρικός ναός του χωριού είναι δίκλιτος και είναι αφιερωμένους στους Αγίους Νικόλαος και Ανδρέας. 

Περισσότερες πληροφορίες στην βικιπαίδεια.  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B

Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις ...

Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις (φ.Μ.Κυμάκη)

Ήταν μικρό χαμώφυτο και το έβλεπα από τότε 

που ήταν 20, 30, 40, 50,  πόντους!

Κάθε φορά ευχόμουν να το αφήσουν να ζήσει!

Η ευχή μου πραγματοποιήθηκε! 

Μετά από 10 χρόνια έχει γίνει 15 μέτρα στο ύψος!

Ανέβαινε

Ανέβαινε ψηλά, και πιο ψηλά όσο φτάνεις
κι όσο μπορείς, κι όπως μπορείς. Μόνο να παίρνεις
μιαν αναπνιά, και πάλι εμπρός! Όσο προφτάνεις
πολλλούς και τίμιους και γερούς σπόρους να σπέρνεις!

'Ο,τι φυτέψεις , θα τρυγήσεις. Απ΄τις πράξεις
που έκαμες, έτσι θα κριθείς. Άν σε αδικήσουν
θα έρθει καιρός που τους παλιούς κόπους θα εισπράξεις
και θα φανείς τι δουλευτής στάθηκες κ΄ήσουν.

Και όταν φθάσεις στην κορυφή σου, άξιος, μη χάσεις,
μη την ψυχή, μη τη στοργή! Στη δύναμή σου
αυτούς που ξεπέρασες στο δρόμο μη ξεχάσεις!
Πούθε ξεκίνησες και συ μια αυγή, θυμήσου! 

Τάκης Τσιάκος

11 Φεβρουαρίου η ημέρα του 112

η ημέρα του 112  φ.neolaia.gr/

 

Έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται στην Ευρώπη κάθε χρόνο στις 11 Φεβρουαρίου η ημέρα του 112.

Το “112” είναι ο ευρωπαϊκός άριθμός έκτακτης ανάγκης και έχει στόχο να βοηθήσει σε κρίσιμες στιγμές τους Ευρωπαίους που κινδυνεύουν, καλώντας τους πυροσβεστική, ασθενοφόρο ή αστυνομία.

Στην Ελλάδα δε γνωρίζουν πολλοί το συγκεκριμένο νούμερο, για αυτό και καθιερώθηκε από πέρυσι η συγκεκριμένη γιορτή στις 11 Φεβρουαρίου, ώστε να ενημερωθούμε καλύτερα.

Ενημερώστε κι άλλους λοιπόν για αυτό το νούμερο και ελπίζουμε να μην το χρειαστείτε ποτέ!

το είδα εδώ   https://www.neolaia.gr/

Σήμερα 11 Φεβρουαρίου Αγίου Βλασίου Ιερομάρτυρος, Οσιωτάτης Θεοδώρας της Αυγούστας

λευκός Ιβίσκος (φ.Μ.Κυμάκη)

Σήμερα 11 Φεβρουαρίου

Αγίου Βλασίου Ιερομάρτυρος, Οσιωτάτης Θεοδώρας της Αυγούστας

Χρόνια Πολλά! στους εορτάζοντες

Βλάσιος, Βλάσης, Βλάσος, Βλασία, Βλασούλα

Θεοδώρα, Θοδώρα, Δώρα, Δωρούλα, Ντόρα

Αυγή, Αυγούλα

 

Άγιος Βλάσιος - φ.  saint.gr

 Ο Άγιος Βλάσιος έζησε στα χρόνια που ήταν αυτοκράτωρ ο Λικίνιος. 

Σπούδασε ιατρική αλλά δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά. Αντίθετα προσέφερε αφιλοκερδώς τη βοήθειά του στους ασθενείς. Παράλληλα δεν σταμάτησε να μελετά την Αγία Γραφή. 

Η εκκλησία επιβραβεύοντας την όλη παρουσία του και προσφορά του τον δέχτηκε ως κληρικό και τον ανέδειξε επίσκοπο Σεβαστείας. 

Αργότερα ο Άγιος αποσύρθηκε σε ένα σπήλαιο όπου ασκήτεψε Όταν ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των Χριστιανών , ο έπαρχος Αγρικύλας διέταξε την σύλληψή του Αγίου. Μετά απο φρικτά βασανιστήρια  διέταξε και τον αποκεφαλισμό του.  saint.gr

----------------------------------

Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα - φ.eblogeipsiximoutonkyrion.

Η Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα γεννήθηκε στην Έβεσσα της Παφλαγονίας από ευσεβείς γονείς τον δρουγγάριο Μαρίνο και την ενάρετη Θεοκτίστη.

Το 830 παντρεύτηκε τον βασιλιά Θεόφιλο που ήταν εικονομάχος. Το 842 απεβίωσε ο βασιλιάς και η Θεοδώρα ανέλαβε την εποπτία του γιού της Μιχαήλ. Συγκάλεσε σύνοδο και αποφάσιοσαν την αναστήλωση των εικόνων  

Αργότερα ο ίδιος της ο γιός ο Μιχαήλ μαζί με τον αδελφό της Θεοδώρας τον Βάρδα διέταξαν τον εγκλεισμό της μαζί με τις θυγατέρες της στην Μονή Γαστρίων. 

Εκεί η Θεοδώρα αφοσιώθηκε στην προσευχή και στην μελέτη της Αγίας Γραφής.

Εκοιμήθη οσιακά και το λείψανό της βρίσκεται στον ναό της Παναγίας Σπηλαιωτίσσης στην Κέρκυρα.

πληροφορίες από  corfuland.gr

Έφη Μπέμπο

Σοφία Βέμπο - Βιογραφία - Σαν Σήμερα .gr

Η Σοφία Βέμπο (Καλλίπολη Ανατολικής Θράκης, 10 Φεβρουαρίου 1910 – Αθήνα, 11 Μαρτίου 1978) ήταν κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και ηθοποιός

το διάβασα στο  sansimera.gr

 Η Έφη Μπέμπο, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της, γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της μετακόμισε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και έπειτα στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν καπνεργάτες.

Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία το 1930, τραγουδώντας σ’ ένα ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης για να συνεισφέρει στα οικονομικά της οικογένειας.

Τρία χρόνια μετά πήγε στην Αθήνα. Εκεί προσελήφθη από τον θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο «Κεντρικόν», για να συμμετάσχει στην επιθεώρηση «Παπαγάλος 1933».

Την ίδια περίοδο υπέγραψε το πρώτο συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρία Columbia, και ερμήνευε ερωτικά τραγούδια της εποχής. Λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της καταξιώθηκε σύντομα.

Με την κήρυξη του πολέμου το 1940 ανέλαβε την εμψύχωση των Ελλήνων στρατιωτών στο μέτωπο με πατριωτικά και σατυρικά τραγούδια, συγχρόνως πρωταγωνιστούσε σε επιθεωρήσεις που προσάρμοζαν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα.

Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα φυγαδεύτηκε στη Μέση Ανατολή, όπου συνέχιζε να τραγουδά για τα ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.
Έγινε σύμβολο του έθνους, καθώς ταύτισε το όνομά της με το αλβανικό έπος και δικαίως χαρακτηρίστηκε «Τραγουδίστρια της Νίκης».

Το 1949 απέκτησε δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο. Σε μια εποχή που θέατρα έκλειναν και μετατρέπονταν σε κινηματογράφους, η Βέμπο επανέφερε την επιθεώρηση, ανεβάζοντας έργα που διατήρησαν ζωντανή την παράδοση της λαϊκής σάτιρας και καθιέρωσαν τους μεγάλους κωμικούς μας.

Ταυτόχρονα, έβαλε τα θεμέλια μιας καινούριας εποχής για το ελληνικό τραγούδι, λανσάροντας το «αρχοντορεμπέτικο».

Όλα αυτά τα χρόνια, η Σοφία Βέμπο διατηρούσε δεσμό με τον συγγραφέα και στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο, με τον οποίο παντρεύτηκε τελικά το 1957. 

Το 1959 πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική ταινία «Στουρνάρα 288», όπου υποδύεται μια διάσημη τραγουδίστρια που ξεχάστηκε από τους θαυμαστές της κι εργαζόταν ως καθηγήτρια πιάνου. 

Είχε προηγηθεί η συμμετοχή της το 1955 στην κλασσική «Στέλλα» κ το 1938 στην «Προσφυγοπούλα», όπου είχε κάνει και το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισε να αραιώνει τις θεατρικές εμφανίσεις της και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας αποσύρθηκε οριστικά. 

Την περίοδο 1967-1974 συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα. Τη βραδιά του «Πολυτεχνείου» άνοιξε το σπίτι της κι έκρυψε φοιτητές, τους οποίους αρνήθηκε να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτύπησε την πόρτα της. 

Πέθανε στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατρέπεται σ’ ένα πάνδημο συλλαλητήριο. 

περισσότερες πληροφορίες στη βικιπαίδεια  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86

Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι - Διονύσιος Σολωμός

Διονύσιος Σολωμός: Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι «Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!». - Το χαμομηλάκι

Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι 

«Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ' ἀηδόνι. Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου, ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ. Ἀλλὰ ἄκουσέ με: 

Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου.

Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι, ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε, ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά. Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική. 

Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου, καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου, ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν. Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος, ἑτοιμάζονταν ν' ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας. 

Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά, ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος, καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα. Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου. Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».

Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι, ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε.

Διονύσιος Σολωμός 

Το μαραμπού (Marabou) ή λεπτόπτιλος (Leptoptilos)

Το αφρικανικό μαραμπού- wikipedia

Το αφρικανικό μαραμπού

Το μαραμπού (Marabou) ή λεπτόπτιλος (Leptoptilos) είναι γένος μεγάλων τροπικών πτηνών που ανήκει στην τάξη πελαργόμορφα (Ciconiiformes) και στην οικογένεια πελαργίδες (Ciconiidae).

Υπάρχουν τρία είδη, που ζουν στην Ινδία, την Αφρική και την Ινδοκίνα. Διαφέρει από τα περισσότερα είδη πελαργού στο ότι πετά με διπλωμένο τον λαιμό προς τα πίσω, όπως ο ερωδιός. Συνώνυμο όνομα του γένους είναι "Cryptociconia" (= «κρυπτοπελαργός»).

Το είδος λεπτόπτιλος ο διστακτικός (L. dubius) ζει από τη βόρεια Ινδία μέχρι τη νήσο Βόρνεο. Το ύψος του φθάνει το 1,5 μέτρο και διαθέτει μεγάλο ράμφος, μαυρόασπρο ως καφετί φτέρωμα και αεροφόρο θύλακα μήκους 40 εκατοστών στη βάση του λαιμού, που χρησιμεύει στην παραγωγή ήχου, καθώς το πουλί είναι άφωνο. Τρέφεται με βατράχους, ψάρια και μικρές σαύρες ή άλλα ερπετά, δεν περιφρονεί όμως και τα πτώματα ή τα σκουπίδια. Φτιάχνει τη φωλιά του σε δένδρα ή ψηλούς βράχους.

Το είδος λεπτόπτιλος ο ιαβανικός (L. javanicus) είναι μικρότερο σε μέγεθος και δεν φέρει αεροφόρο θύλακα. Το είδος λεπτόπτιλος ο βαλαντιοφόρος (L. crumeniferus), που ζει στη νοτίως της Σαχάρας Αφρική, είναι το κυρίως γνωστό με την κοινή ονομασία μαραμπού, που προέρχεται από την αραβική λέξη μαραμπούτ και οφείλεται στο υποτίθεται συλλογισμένο ύφος και τη σοβαρή στάση του. 

Η εμφάνισή του θυμίζει μεγάλο ασπρορόδινο πελαργό με μαύρα πόδια και φτερούγες (η αγγλική του ονομασία είναι "marabou stork" = πελαργός μαραμπού) με γυμνό κεφάλι και λαιμό, ενώ κατά τα άλλα μοιάζει πολύ με το ινδικό είδος. Ζυγίζει μέχρι και πάνω από 9 κιλά και έχει άνοιγμα πτερύγων 3,2 μέτρα, το μεγαλύτερο άνοιγμα για χερσαίο πτηνό μαζί με τον κόνδορα των Άνδεων. Τα νεαρά άτομα είναι πιο καφετιά και με μικρότερο ράμφος.

Τα δύο φύλα μοιάζουν μεταξύ τους και ενηλικιώνονται σε ηλικία 4 ετών. Είναι κοινωνικά πτηνά που ζουν σε δικές τους αποικίες. Το μαραμπού γεννά 2 ή 3 αυγά. Τρώει, εκτός από όσα προαναφέρθηκαν, μικρά τρωκτικά και έντομα, όπως τερμίτες, κάμπιες και ακρίδες, αυγά κροκοδείλου, νεοσσούς κορμοράνου και πελεκάνου, κλπ..

Υπάρχουν πολλά απολιθώματα του γένους. Ο L. titan, που θηρευόταν από τους προϊστορικούς ανθρώπους, ήταν τεράστιος, και ο L. falconeri ήταν πολύ διαδεδομένος σε όλο τον κόσμο κατά την Πλειόκαινο. 

Με το όνομα μαραμπού είναι γνωστά και τα μαλακά φτερά της ρίζας της ουράς των πτηνών αυτών. Τα φτερά μαραμπού πωλούνται ακριβά ως διακοσμητικά. 

Επίσης, «Μαραμπού» είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής (1933) του ποιητή Νίκου Καββαδία.

Πληροφορίες από την βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B1