Σαλβαδόρ Λούρια

 

13 Αυγούστου 1912 ) γεννήθηκε: Σαλβαδόρ Λούρια Ιταλός μικροβιολόγος

Ο Σαλβαδόρ Λούρια (Salvatore Edoardo Luria, 13 Αυγούστου 1912 - 6 Φεβρουαρίου 1991) ήταν Ιταλός μικροβιολόγος και κάτοχος του Νόμπελ Ιατρικής για την πρωτοπόρο εργασία του με τους Μαξ Ντελμπρούκ και Άλφρεντ Χέρσεϊ στον τομέα της μοριακής βιολογίας.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφικό
2 Ενασχόληση με τους φάγους
3 Κατοπινό έργο
4 Δείτε επίσης
5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικό

Το πραγματικό του όνομα ήταν Σαλβατόρε Λούρια. Γεννήθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας από μία εβραϊκής καταγωγής οικογένεια. Σοπόυδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο. Εκεί συναντήθηκε με δύο ακόμη μελλοντικούς νομπελίστες: την Ρίτα Λέβι Μονταλτσίνι και τον Ρενάτο Ντουλμπέκο. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο το 1935. Από το 1936 έως το 1937, υπηρέτησε στον ιταλικό στρατό σαν στρατιωτικός ιατρός. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα ραδιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Εκεί ήρθε για πρώτη φοά σε επαφή με τις θεωρίες του Μαξ Ντελμπρούκ για το γονίδιο σαν μόριο άρχισε να διατυπώνει μεθόδους για τον έλεγχο της γενετικής θεωρίας μέσω των βακτηριοφάγων, ιοών που προσβάλλουν τα βακτήρια.

Το 1938, έλαβε υποτροφία για να σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου σκόπευε να συνεργαστεί με τον Ντελμπρούκ. Λίγο μετά τη λήψη του βραβείου το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι απέκλεισε τους Εβραίους από τις υποτροφίες για επιστημονική έρευνα . Χωρίς την απαραίτητη χρηματοδότηση για να εργαστεί είτε στις ΗΠΑ, είτε στην Ιταλία, ο Λούρια εγκατέλειψε την πατρίδα του και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1938. Καθώς τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στη Γαλλία, ο Λούρια κατέφυγε με το ποδήλατό του στη Μασσαλία όπου και έλαβε βίζα μετανάστευσης για τις ΗΠΑ.

Ρίτσαρντ Ντάγκλας («Ρικ») Χάσμπαντ

Ρίτσαρντ Ντάγκλας Χάσμπαντ Αμερικανός αστροναύτης

Ο Ρίτσαρντ Ντάγκλας («Ρικ») Χάσμπαντ (Richard Douglas "Rick" Husband, 12 Ιουλίου 1957 – 1 Φεβρουαρίου 2003) ήταν Αμερικανός αστροναύτης και πιλότος μαχητικών αεροσκαφών.
Βιογραφικά δεδομένα

Ο Ρίτσαρντ Χάσμπαντ γεννήθηκε στο Αμαρίλο του Τέξας στις 12 Ιουλίου 1957. Το 1975 πήρε πτυχίο μηχανολογίας στο Texas Tech University. Αργότερα εκπαιδεύτηκε ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών στην βάση Vance Air Force στην Οκλαχόμα. Υπηρέτησε ως Ανθυπολοχαγός και συνολικά πιλοτάρισε πάνω από 3.800 ώρες και 40 διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών.

Το 1994 επιλέχθηκε από τη ΝΑΣΑ ως υποψήφιος αστροναύτης για μία αποστολή στην Σελήνη και στον Άρη. Συμμετείχε για πρώτη φορά σε διαστημική αποστολή στις 30 Μαΐου 1999, στην αποστολή STS-96 του Διαστημικού Λεωφορείου «Ντισκάβερι», ως πιλότος. Η τελευταία του αποστολή ήταν η STS-107 με το Διαστημικό Λεωφορείο «Κολούμπια» ως επικεφαλής η οποία ξεκίνησε στις 16 Ιανουαρίου 2003 και τελείωσε την 1η Φεβρουαρίου 2003 με την γνωστή Τραγωδία του Κολούμπια, όταν το σκάφος κατά την επιστροφή και την επανείσοδό του στη γήινη ατμόσφαιρα διαλύθηκε σε ύψος 60 χιλιομέτρων, σκοτώνοντας το επταμελές πλήρωμά του. Ο Χάσμπαντ είχε συμπληρώσει συνολικό χρόνο παραμονής στο διάστημα στις δύο αποστολές του 25 ημέρες και 17 ώρες.

Αμπντί Ιπεκτσί

 

Αμπντί Ιπεκτσί (τουρκικά: Abdi İpekçi, 9 Αυγούστου 1929 – 1 Φεβρουαρίου 1979)

9 Αυγούστου 1929 γεννήθηκε: Αμπντί Ιπεκτσί Τούρκος δημοσιογράφος

Ο Αμπντί Ιπεκτσί (τουρκικά: Abdi İpekçi, 9 Αυγούστου 1929 – 1 Φεβρουαρίου 1979) ήταν Τούρκος δημοσιογράφος και διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας Μιλιέτ, υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Τουρκία, αλλά και υποστηρικτής του διαχωρισμού κράτους-θρησκείας, καθώς και του διαλόγου και του συμβιβασμού με την Ελλάδα. Δολοφονήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από μέλη της υπερεθνιστικής οργάνωσης Γκρίζοι Λύκοι.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 9 Αυγούστου του 1929. Τελείωσε το Λύκειο Γαλατασαράι το 1948 και γράφτηκε στην Νομική Σχολή του πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης όπου όμως παρακολούθησε μαθήματα μόνο για λίγο. Ξεκίνησε να εργάζεται ως αθλητικός συντάκτης πρώτα στην εφημερίδα Yeni Sabah και έπειτα στην Yeni İstanbul. Το 1954 άρχισε να εργάζεται στη Millyet στην οποία αργότερα έγινε διευθυντής έκδοσης.
Η δολοφονία του

Την 1η Φεβρουαρίου του 1979, ενώ επέστρεφε από το γραφείο στο σπίτι του, ο Αμπντί Ιπεκτσί δολοφονήθηκε από δύο μέλη των Γκρίζων Λύκων, τον Οράλ Τσελίκ και τον Μεχμέτ Αλί Αγκτσά. Ο Αγκτσά συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, απέδρασε όμως έξι μήνες αργότερα από τις στρατιωτικές φυλακές της Κωνσταντινούπολης όπου κρατούνταν και διέφυγε στη Βουλγαρία. Σύμφωνα με το Ρόιτερς κατά την απόδραση, ο Αγκτσά είχε βοήθεια από συμπαθούντες εντός των τουρκικών υπηρεσιών ασφαλείας.

Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Lucy Komisar ο Αγκτσά συνεργάστηκε για τη δολοφονία του Ιπεκτσί με τον έμπορο ναρκωτικών, εκτελεστή συμβολαίων θανάτου και υπερεθνικιστή Αμπντουλάχ Τσατλί, ο οποίος τον βοήθησε να δραπετεύσει από τη φυλακή.

Τέλος, ο συγγραφέας Τσετίν Αλτάν υποστήριξε ότι ένας δημοσιογράφος, ο Σεζάι Ορκούντ, ο οποίος είχε σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες στην Τουρκία, του ανέφερε οτι η δολοφονία του Ιπεκτσί σχετίζονταν με την οργάνωση Counter - Guerrilla (που ήταν παρακλάδι της Gladio στην Τουρκία). Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο αυτό ο Ιπεκτσί γνώριζε ότι η εν λόγω οργάνωση δρούσε, εν αγνοία των τουρκικών αρχών, για τη στρατολόγηση ατόμων στην Τουρκία ενάντια στους κομμουνιστές.
Βραβείο Ιπεκτσί

Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Αμπντί Ιπεκτσί, ο Έλληνας πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Πολιτάκης, με επιστολή του στον τότε διευθυντή της εφημερίδας Ελευθεροτυπία Σεραφείμ Φυντανίδη, του ζήτησε να αναλάβει πρωτοβουλία προκειμένου να συσταθεί μια ελληνοτουρκική επιτροπή «που θα απονείμει χρηματικό έπαθλο 40.000 δραχμών στο καλύτερο,πιο αμερόληπτο και πιο αντικειμενικό δημοσιεύμα, άρθρο ή μελέτη που θα προσεγγίζει τα προβλήματα των δύο χωρών με προσοχή και κατανόηση συμβάλλοντας επικοδομητικά στη σύσφιξη των σχέσεών τους».

Η πρόταση υιοθετήθηκε από την Ελευθεροτυπία και η συμφωνία οριστικοποιήθηκε με δημοσίευση στην ελληνική εφημερίδα και στη Μιλιέτ φωτογραφίας του Φυντανίδη με τον Μουσταφά Γκουρσέλ (τότε ανταποκριτή της τουρκικής εφημερίδας στην Αθήνα). Το βραβείο Ιπεκτσί από το 1986 τελεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Το έμβλημα του βραβείου, ένα περιστέρι και μια σφιγμένη γροθιά με ένα κλαδί ελιάς, σχεδιαστηκε από τον Τούρκο γραφίστα Μεγκνού Ερτέλ.

Η πρώτη απονομή του βραβείου έγινε τον Μάρτιο του 1981, στην οποία παρεβρέθηκε και η χήρα του δολοφονημένου δημοσιογράφου. Το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί απονέμεται κάθε δύο χρόνια εκ περιτροπής στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα στους βραβευθέντες με το εν λόγω βραβείο ήταν και η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου.

Επίσης το όνομα του Αμπντί Ιπεκτσί έχει δοθεί και σε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ το οποίο χρησιμοποιούν από κοινού ως έδρα οι σύλλογοι της Εφές Πίλσεν και της Φενερμπαχτσέ, καθώς και σε μια μικρή συνοικία και σε ένα δρόμο, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης.

Τζον Γκάλσγουορθυ

 

14 Αυγούστου 1867  γεννήθηκε: Τζον Γκάλσγουορθυ Άγγλος συγγραφέας

Ο Τζον Γκάλσγουορθυ (John Galsworthy, 14 Αυγούστου 1867 - 31 Ιανουαρίου 1933) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Τιμήθηκε το 1932 με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας για την «διακεκριμένη τέχνη της αφήγησης που φτάνει στο αποκορύφωμά της στον Θρύλο των Φόρσαϊτ».

Σπούδασε νομικά στο New College της Οξφόρδης και πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε όλο τον κόσμο, σε ένα από τα οποία γνώρισε τον Τζόζεφ Κόνραντ και συνδέθηκε φιλικά μαζί του. Το 1895 συνήψε ερωτικό δεσμό με την γυναίκα ενός εξαδέλφου του, την παντρεύτηκε ύστερα από δέκα χρόνια, μετά το διαζύγιό της, και έζησαν μαζί μέχρι τέλους.

Το πρώτο έργο που κυκλοφόρησε με το πραγματικό του όνομα ήταν Οι νησιώτες Φαρισαίοι. Το επόμενο ήταν το πρώτο βιβλίο του μυθιστορήματος-ποταμού που τον έκανε διάσημο, του Θρύλου των Φόρσαϊτ.

Πρόκειται για το χρονικό μιας πολυμελούς μεγαλοαστικής οικογένειας, με περιγραφές χαρακτήρων και περιβάλλοντος και άσκηση κοινωνικής κριτικής κυρίως ως προς την τάση πλουτισμού. Το παράδοξο με τον Γκάλσγουορθυ είναι ότι, προϊόντος του έργου του αλλάζει στάση έναντι των καταστάσεων και των ηρώων του σε σημείο μάλιστα να ταυτιστεί με τον αρχικά αντιπαθέστερο αυτών. Ούτως ή άλλως το έργο έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία : Η οικογένεια του συγγραφέα ήταν εξίσου πολυμελής, εύπορη και της αυτής κοινωνικής τάξης με τους Φόρσαϊτ, η δε περιπέτεια με την ερωμένη και μετέπειτα γυναίκα του μεταφέρεται αρκετά πιστά στο έργο.

Εντονότερη είναι η κοινωνική κριτική που ασκείται από τον Γκάλσγουορθυ στα θεατρικά του έργα. Το Ασημένιο κουτί ασχολείται με την άνιση απόδοση δικαιοσύνης στις ανώτερες και κατώτερες τάξεις, ενώ το Strife (Πάλη) με την σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας. Το Justice (Δικαιοσύνη) είχε τέτοιαν απήχηση που προκάλεσε μεταρρυθμίσεις στο αγγλικό σωφρονιστικό σύστημα.

Έργα του μεταφέρθηκαν με επιτυχία στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο Θρύλος των Φόρσαϊτ ειδικά σημείωσε τεράστια επιτυχία ως τηλεοπτικό σήριαλ σε Αγγλία και ΗΠΑ.

Χάουαρντ Ζιν

Παρουσίαση

Λίγοι άνθρωποι έκαναν πράξη τις ιδέες τους, υπερασπίστηκαν τις αξίες τους με ενεργή δράση και παρέμειναν πιστοί στα ιδανικά τους και συνεπείς στο έργο τους σε όλη τους τη ζωή.
Ο Χάουαρντ Ζιν έζησε μ' αυτόν τον τρόπο. Γεννημένος στις αρχές του ταραγμένου 20ού αιώνα, μεγάλωσε στις εργατικές γειτονιές του Μπρούκλιν, υπηρέτησε στην Αεροπορία ως βομβαρδιστής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δίδαξε Ιστορία στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, συμμετείχε στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, αγωνίστηκε κατά του πολέμου - Βιετνάμ, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ.
Η αφήγησή του, άμεση, ειλικρινής και συγκινητική, ξεπερνάει τα όρια μιας προσωπικής ιστορίας, αλληλοϋφαίνεται με τα συγκλονιστικά γεγονότα που βίωσε, εμπνέει ελπίδα και αντικατοπτρίζει την αισιοδοξία και την πίστη που χαρακτήριζε και τον ίδιο μέχρι το τέλος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πάρτε αυτό το βιβλίο! Αρχίστε να το διαβάζετε! Σας εγγυώμαι ότι δεν θα σταματήσετε. Ο πιο σπουδαίος δάσκαλος που είχα ποτέ συνεχίζει να μας διδάσκει για τη ζωή, την ανθρωπιά και την ελπίδα» (Marian Wright Edelman)
«Ένας στρατευμένος πολιτικά δάσκαλος που αφιέρωσε τη ζωή του στην πεποίθηση ότι όταν νοιάζεσαι οφείλεις να αναλάβεις δράση» (The Washington Post)
«Το βιβλίο είναι τόσο γοητευτικό και ερεθιστικό όσο ήταν και η ίδια του η ζωή, όσο ήταν κι ο ίδιος» (Variety)
«Η αυτοβιογραφία του μεγάλου ακτιβιστή και ιστορικού... είναι μια γλαφυρή, προσωπική περιγραφή των αγώνων για τα πολιτικά δικαιώματα και τον πόλεμο του Βιετνάμ και συνθέτει έναν παγκόσμιο ύμνο στη διαμαρτυρία και την αντίσταση» (The Progressive)
«Ο Ζιν εξιστορεί τη συμμετοχή του στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα και στο αντιπολεμικό κίνημα ... επισημαίνοντας την απέχθειά του για κάθε είδους επιθετικότητα ... Πολύ ζωντανή αφήγηση» (The New York Times) https://www.politeianet.gr/books/9789607872777-zinn-howard-aiora-autobiografia-190696



Χάουαρντ Ζιν
Ιστορικός

Μετάφραση από αγγλικά-Ο Χάουαρντ Ζιν ήταν Αμερικανός ιστορικός, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος, σοσιαλιστής στοχαστής και βετεράνος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και κοινωνικών επιστημών στο Spelman College και καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Wikipedia (Αγγλικά)
Εμφάνιση αρχικής περιγραφής
Πληροφορίες γέννησης: 24 Αυγούστου 1922, Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
Απεβίωσε: 27 Ιανουαρίου 2010, Σάντα Μόνικα, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Σύζυγος: Ρόσλιν Ζινν (νύμφ. 1944–2008)
Εκπαίδευση: Thomas Jefferson High School, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Παιδιά: Μάιλα Κάμπατ-Ζιν, Τζεφ Ζιν

Σέσιλ Μπλουντ Ντε Μιλ, ή Σέσιλ Μπι Ντε Μιλ

12 Αυγούστου 1881 γεννήθηκε: Σέσιλ Ντε Μιλ Αμερικανός σκηνοθέτης

Ο Σέσιλ Μπλουντ Ντε Μιλ, ή Σέσιλ Μπι Ντε Μιλ (Cecil Blount DeMille, 12 Αυγούστου 1881 - 21 Ιανουαρίου 1959) ήταν Αμερικανός βραβευμένος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και κινηματογραφικός παραγωγός. Έγινε γνωστός από την εποχή του βωβού κινηματογράφου. Υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους του αμερικανικού κινηματογράφου και ιδρυτής του Χόλιγουντ. Τελικώς, έγινε πασίγνωστος κυρίως από τις βιβλικές και ιστορικές ταινίες του όπως "Ο Βασιλεύς των Βασιλέων", "Το σημείο του Σταυρού", "Κλεοπάτρα", "Σαμψών και Δαλιδά", "Οι Δέκα Εντολές", που ήταν η τελευταία και η πιο επιτυχημένη ταινία του.

Βιογραφία

Ο Ντε Μιλ γεννήθηκε στο Άσφιλντ της Μασαχουσέτης στις 12 Αυγούστου του 1881 και μεγάλωσε στην Ουάσιγκτον. Ο πατέρας του, θεατρικός συγγραφέας, Χένρυ Ντε Μιλ ήταν Ολλανδικής καταγωγής και η μητέρα του Ματίλντα Μπέατρις (το γένος Σάμουελ) ήταν Γερμανοεβραία. Σε ηλικία 11 ετών έχασε τον πατέρα του από τύφο. Με τη βοήθεια της μητέρας του συνέχισε τις σπουδές του, όπου σε ηλικία 15 ετών εισήλθε στη Στρατιωτική Ακαδημία στο Τσέστερ, στη Πενσυλβάνια, απ΄ όπου αποφοίτησε το 1900.
Θεατρική καριέραΟ Ντε Μιλ έχοντας από παιδική ηλικία θεατρικά ακούσματα, αλλά και τη μεγάλη παρακαταθήκη της φήμης του πατέρα του, ξεκίνησε αμέσως μετά την αποφοίτησή του, το 1900, θεατρική καριέρα στη σκηνή του Μπροντγουέι, όπου γρήγορα άρχισε να διακρίνεται το ταλέντο του ως σκηνοθέτης, αλλά και ως σεναριογράφος, βοηθούμενος και από τον αδελφό του Γουίλιαμ που είχε ήδη αναδειχθεί θεατρικός συγγραφέας. Στη θεατρική του αυτή παρουσία πρωταγωνίστησε σε πολλά θεατρικά έργα με μεγάλους ηθοποιούς της εποχής, όπως τη Μαίρη Πίκφορντ, Σάρλοτ Γουόκερ κ.α. αναλαμβάνοντας στη συνέχεια την παραγωγή και διεύθυνση πολλών θεατρικών έργων. Από το 1913 αν και γνώρισε μεγάλη θεατρική επιτυχία στη θεατρική παράσταση "Reckless Age" του Λη Γουίλσον (Lee Wilson), η καλλιτεχνική του ανησυχία άρχισε να εκδηλώνεται περισσότερο προς την έβδομη τέχνη, στην αρχή της ανάπτυξής της.

Σήμερα... 21/1 ΑΓΝΗ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ

 

φούξια τριαντάφυλλα (φ.Μ.Κυμάκη)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΑΓΝΗ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ

Αντρέ-Μαρί Αμπέρ

 

Ο Αντρέ-Μαρί Αμπέρ (γαλλ. André-Marie Ampère, 20 Ιανουαρίου 1775 – 10 Ιουνίου 1836) ήταν Γάλλος φυσικός και κύριος θεμελιωτής του ηλεκτρομαγνητισμού και της ηλεκτροδυναμικής. Ασχολήθηκε με πλήθος επιστημονικών θεμάτων, αλλά το ενδιαφέρον του στράφηκε κυρίως στον ηλεκτρομαγνητισμό.

Γεννήθηκε στη Λυών εκ πατρός εμπόρου που καρατομήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση. Από τη παιδική του ηλικία έδειξε κλίση προς τα φυσικομαθηματικά και τα γράμματα σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες και γρήγορα σχετικά κατέστη διεθνής επιστημονική φυσιογνωμία καταλείποντας και αξιόλογα φιλολογικά και φιλοσοφικά έργα. Το 1804 δέχθηκε το δεύτερο οικογενειακό δράμα μετά από εκείνο του πατέρα του όταν πέθανε η γυναίκα του Ζυλί Καρρόν που του άφησε πλέον μέχρι το τέλος της ζωής του ανοικτή πληγή.

Διετέλεσε διαδοχικά καθηγητής της Φυσικής και της Χημείας στη Κεντρική Σχολή (1801), καθηγητής του Λυκείου της Λυών (1804) και επιμελητής της Πολυτεχνικής Σχολής (1804), μέλος του συμβουλευτικού γραφείου των τεχνών, γενικός επιθεωρητής του Πανεπιστημίου (1808), καθηγητής ανάλυσης στο Πολυτεχνείο (1809) καθώς και μέλος πολλών ξένων Ακαδημιών.

Ο Αμπέρ παντρεύτηκε εκ νέου αλλά δεν κατόρθωσε ν΄ αγαπήσει τη νέα του σύζυγο αν και το επεδίωξε, μέχρι που τη χώρισε. Πέθανε το 1836. Γιος του ήταν ο επιφανής Γάλλος φιλόλογος, γλωσσολόγος και ιστοριοδίφης Ιωάννης Ιάκωβος Αμπέρ.
 

Συμβολή στη φυσική

Είναι θεμελιωτής της άποψης ότι οι μαγνητικές δυνάμεις προκαλούνται από το κινούμενο και όχι από το ακίνητο ηλεκτρικό φορτίο. Εξήγησε το μαγνητισμό των υλικών. Προς τιμήν του πήρε το όνομα η μονάδα μέτρησης της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος. 

συνέχεια

https://el.wikipedia.org/wiki/

Σήμερα 20 Ιανουαρίου

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΕΥΘΥΜΙΟΣ

Έλενα Ναθαναήλ

 

Η Έλενα Ναθαναήλ ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1947 στη Νέα Φιλαδέλφεια, τότε φτωχό προάστιο των Αθηνών. Το επώνυμο "Ναθαναήλ" ήταν το μητρώνυμό της. Ολόκληρο το ονοματεπώνυμο της ήταν Ελένη Ναθαναήλ Δεληβασίλη.
Σε μία τηλεοπτική συνέντευξή της στις 9 Φεβρουαρίου του 2004 στον Γρηγόρη Αρναούτογλου ("Όμορφος κόσμος το πρωί") δήλωσε ότι είχε καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, ενώ από την πλευρά της μητέρας της είχε καταγωγή από τη Μάνη.

 

Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Κάτι να καίει (1963) στην ηλικία των 16 ετών. Στη Γερμανία συμμετείχε στο φιλμ του Ραλφ Τίλε "Το αίμα των Βέλσουγκ". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έκανε καριέρα στο θέατρο και το σινεμά. To 1968 βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία Ραντεβού με μία άγνωστη. Για αρκετά χρόνια πριν το θάνατο της είχε αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, κάνοντας μόνο επιλεκτικές εμφανίσεις. Η τελευταία της υποκριτική εμφάνιση έγινε λίγο πριν το θάνατο της, στην τηλεοπτική σειρά του Mega Channel Γοργόνες.

 

 Δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρ’ όλο που το 1973 απέκτησε μια κόρη με τον επιχειρηματία Γιώργο Τσαγκάρη, την Ίνκα – Μαρία, η οποία είναι δημοσιογράφος. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τον επί 29 χρόνια σύντροφο της ζωής της, βετεράνο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Τάσο Μητρόπουλο, κατοικούσε στην Εύβοια δηλώνοντας ότι ήταν αγρότισσα και ασχολιόταν με την παραγωγή του κρασιού. Χτυπημένη από καρκίνο του πνεύμονα απεβίωσε στις 4 Μαρτίου του 2008 το απόγευμα, ενώ η κηδεία της έγινε το μεσημέρι της 5ης Μαρτίου του 2008 στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδελφείας στον Κόκκινο Μύλο.

https://el.wikipedia.org/wiki/