Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2023

Έρβιν Σρέντινγκερ

Erwin Schrödinger (1933).jpg

12 Αυγούστου 1887 γεννήθηκε: Έρβιν Σρέντινγκερ Αυστριακός φυσικός

Ο Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Rudolf Josef Alexander Schrödinger, 12 Αυγούστου 18874 Ιανουαρίου 1961) ήταν Αυστριακός φυσικός. Ασχολήθηκε με τη Στατιστική φυσική, τη Θερμοδυναμική, την Ηλεκτροδυναμική, την Κοσμολογία, τη Βιολογία, τη Φιλοσοφία, αλλά κυρίως με την Κβαντική φυσική, ανακαλύπτοντας την περίφημη κυματική εξίσωση που φέρει το όνομά του. Τιμήθηκε μαζί με τον Πολ Ντιράκ (Paul Dirac, 1902-1984) με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για τις εργασίες του πάνω στην ατομική θεωρία.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Σρέντινγκερ γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου 1887 στη Βιέννη, μοναδικό παιδί του Ρούντολφ Σρέντινγκερ και της Έμιλι Μπάουερ, θυγατέρας του Αλεξάντερ Μπάουερ, καθηγητή του της Χημείας στο Πολυτεχνείο της Βιέννης. Ο Ρούντολφ καταγόταν από Βαυαρική οικογένεια που είχε αρκετές γενεές πριν, εγκατασταθεί στη Βιέννη. Ο Ρούντολφ είχε κληρονομήσει ένα μικρό εργοστάσιο λινελαίου, στο οποίο και εργαζόταν. Η μητέρα του Έρβιν ήταν κατά το ήμισυ Βρετανή. Ως αποτέλεσμα, ο μικρός Έρβιν έμαθε από μικρός τόσο αγγλικά όσο και γερμανικά, καθώς στο σπίτι του μιλούσαν και τις δύο γλώσσες. Ωστόσο, δε φοίτησε σε σχολείο μέχρι την ηλικία των 10 ετών, αλλά δεχόταν κατ' οίκον μαθήματα από ιδιώτη εκπαιδευτή. Το φθινόπωρο του 1898 εγγράφηκε στο Akademisches Gymnasium αφού πραγματοποίησε ένα μακράς διαρκείας ταξίδι στην Αγγλία με τη μητέρα του. Αποφοίτησε το 1908 και την ίδια χρονιά εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης για να σπουδάσει Θεωρητική Φυσική. Οι παραδόσεις του καθηγητή του Φριτς Χάζενερλ (Fritz Hasenöhrl), διάδοχο του Μπόλτσμαν (Bolzmann), επηρέασαν σημαντικά τον νεαρό Έρβιν. Το 1910 έλαβε το διδακτορικό του (θέμα της διατριβής του ήταν «Περί ηλεκτρικής αγωγιμότητας στην επιφάνεια μονωτών σε υγρή ατμόσφαιρα».
Τα ποικίλα ενδιαφέροντα

Ο Σρέντινγκερ είχε πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα, ήδη από την εποχή της φοίτησής του στο Γυμνάσιο. Του άρεσαν οι επιστημονικές αρχές, αλλά εκτιμούσε την αυστηρή λογική της γραμματικής της παλαιάς γερμανικής γλώσσας και ποίησης. Απεχθανόταν την αποστήθιση και την αυστηρή εκμάθηση μόνον από βιβλία. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του έγινε βοηθός του καθηγητή Φραντς Έξνερ (Franz Exner), καθοδηγώντας την πρακτική εξάσκηση των φοιτητών. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κλήθηκε να υπηρετήσει και τοποθετήθηκε ως αξιωματικός σε μονάδα πυροβολικού. Με τη λήξη του πολέμου επέστρεψε στην εργασία του και, το 1920, έλαβε ακαδημαϊκή θέση ως βοηθός του Καθηγητή Μαξ Βιν (Max Wien). Στη συνέχεια έγινε έκτακτος καθηγητής στη Στουτγάρδη και τακτικός καθηγητής στο Μπρέσλαου (σημ. Βρότσλαβ). Ακολούθησε η ανάληψη της θέσης του Καθηγητή στη Ζυρίχη, όπου εγκαταστάθηκε για έξι χρόνια. Η περίοδος αυτή ήταν ίσως η πιο γόνιμη γι' αυτόν, καθώς ασχολήθηκε με πολλά θέματα Θεωρητικής Φυσικής, κυρίως με θέματα θερμότητας και θερμοδυναμικής (τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η θεωρία του Μπόλτσμαν). Ασχολήθηκε, επίσης, και με θέματα οπτικής και φυσιολογίας των χρωμάτων, συνέπεια των επαφών του με τον συνάδελφο και φίλο του Κολράους (Kohlrausch), τον Έξνερ και τις διαλέξεις του Χέλμχολτς (Helmholtz). Στο τέλος αυτής της περιόδου έκανε και μια από τις πλέον σημαντικές ανακαλύψεις του, γνωστή ως κυματική Εξίσωση του Σρέντινγκερ (πρώτο ήμισυ του 1926). Αυτή η ανακάλυψη έγινε επειδή οι κβαντικές συνθήκες του Μπορ δεν τον ικανοποιούσαν. Ο Σρέντινγκερ πίστευε ότι η λύση σχετιζόταν με το πρόβλημα των χαρακτηριστικών ριζών (eigenvalue problem). Γι' αυτή του την εργασία ο Σρέντινγκερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ το 1933, από κοινού με τον Πολ Ντιράκ (Paul Dirac).
Στο Βερολίνο

Το 1927 ο Σρέντινγκερ μετακόμισε στο Βερολίνο όπου αντικατέστησε τον Μαξ Πλανκ. Η γερμανική πρωτεύουσα ήταν, εκείνη την εποχή, επίκεντρο μεγάλης επιστημονικής δραστηριότητας. Ωστόσο, όταν το 1933 στην εξουσία ανέβηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ, ο Σρέντινγκερ αποφάσισε ότι δεν του ήταν πλέον δυνατό να ζήσει στη Γερμανία και μετακόμισε, αυτή τη φορά στην Αγγλία. Ανέλαβε μια θέση στην Οξφόρδη, όταν το 1934 του προτάθηκε μόνιμη θέση από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον στις ΗΠΑ, την οποία όμως δεν δέχτηκε. Το 1936 του προτείνεται θέση στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς και ο Σρέντινγκερ δέχεται, κυρίως επειδή νοσταλγούσε την πατρίδα του, πράγμα που υπερνίκησε την φρόνηση του. Το 1938 όμως, η Αυστρία προσαρτάται στο Χιτλερικό Ράιχ και ο Σρέντινγκερ βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, επειδή η φυγή του από τη Γερμανία το 1933 θεωρήθηκε ως εχθρική προς το Ράιχ πράξη. Κατάφερε να διαφύγει αρχικά στην Ιταλία, απ' όπου επανήλθε στην Οξφόρδη και ύστερα στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης (Ghent). Μετά από σύντομη παραμονή εκεί τοποθετήθηκε ως Διευθυντής της Σχολής Θεωρητικής Φυσικής στο Ίδρυμα Ανωτάτων Σπουδών, που μόλις είχε δημιουργηθεί στο Δουβλίνο (Ιρλανδία). Παρέμεινε εκεί ως το 1955, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2022

Θεόδωρος Δημήτριεφ

 

15 Αυγούστου 1929 γεννήθηκε: Θεόδωρος Δημήτριεφ Έλληνας ηθοποιός

Ο Θεόδωρος Δημήτριεφ (15 Αυγούστου 1929 - 25 Δεκεμβρίου 2016) ήταν Έλληνας ηθοποιός και τραγουδιστής, γεννημένος στην Αθήνα.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Θέατρο
3 Κινηματογράφος
4 Τηλεοπτικές σειρές
5 Ραδιόφωνο
6 Δισκογραφία
7 Άλλες εμφανίσεις και δραστηριότητες
7.1 Κοσμικά κέντρα
7.2 Ντοκιμαντέρ
7.3 Σε εκκλησίες
8 Παραπομπές
9 Πηγές και εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία

Ξεκίνησε από το μουσικό θέατρο. Το 1955-58 τραγουδούσε στις επιθεωρήσεις των θεάτρων «Βέμπο» και «Αλίκη», καθώς και στα κοσμικά κέντρα «Αστέρια» (Γλυφάδας) και «Μπλε Αλεπού» (οδού Τροίας). Αργότερα τραγούδησε και στα κέντρα «Λαλέουσα», μπουάτ «Χνάρι», "Belle Maison", "Le Grillon", «Νινέττα».

Το 1959 προσελήφθη για τις ανάγκες της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια» (σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη) στο Εθνικό Θέατρο και έκτοτε έπαιζε σε αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, κυρίως ως κορυφαίος του χορού, λόγω της βαθιάς και ιδιαίτερης φωνής του. Η τελευταία εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο ήταν το 2003/2004 στον «Άμλετ» ως φάντασμα (σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη).

Έπαιξε (ως Δημητρίου) το 1961 στην ταινία «Άτλας» (σκηνοθεσία: Ρότζερ Κόρμαν) και το 1962 τον Αγαμέμνονα στην ταινία «Ηλέκτρα» (σενάριο, σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη).

Το 1964 τραγούδησε (σε α' εκτέλεση στο Θέατρο Κοτοπούλη «ΡΕΞ») στο ορατόριο «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και το 1968 στο ορατόριο «Αθανάσιος Διάκος» του Γιάννη Νούσια, που ηχογραφήθηκε αργότερα από το ΕΙΡ (1971/72). Το 1984 τραγούδησε στην «Ελληνική ραψωδία» του Σώτου Βασιλειάδη (α' εκτέλεση) με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού στο «ΠΑΛΛΑΣ» (26.3.1984).

Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ραδιοφωνικές εκπομπές, μεταγλωττίσεις, χορωδίες και άλλες μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 25 Δεκεμβρίου 2016.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2022

Κλάρα Χίτλερ

Klara Hitler.jpg 


12 Αυγούστου 1860 γεννήθηκε: Κλάρα Χίτλερ Αυστριακή μητέρα του Αδόλφου Χίτλερ

Η Κλάρα Χίτλερ (Klara Hitler, πατρικό επώνυμο Πέλτσλ (Pölzl), 12 Αυγούστου 1860, Βάιτρα, Κάτω Αυστρία, Αυστρία - 21 Δεκεμβρίου 1907, Ούρφαρ, Άνω Αυστρία, Αυστρία) ήταν η Αυστριακή μητέρα του Αδόλφου Χίτλερ.

Βιογραφία

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αγροτική περιοχή στο Σπιτάλ της Αυστρίας, κοντά στα σύνορα με τη Βοημία. Το 1885 παντρεύτηκε τον κατά 23 χρόνια μεγαλύτερό της Αλοΐσιο Χίτλερ, ο οποίος συγχρόνως ήταν δεύτερος θείος της, λόγω της υιοθεσίας του τελευταίου από τον αδελφό του παππού της Γιόχαν Γκέοργκ Χίντλερ. Βιογράφοι του Χίτλερ περιγράφουν την Κλάρα ως "απλή γυναίκα και επιμελή νοικοκυρά με μοναδική έννοια το καλό των παιδιών της".

Από τα έξι παιδιά της μονάχα ο Αδόλφος και η Πάουλα έφτασαν μέχρι την ενηλικίωση. Τα άλλα πέθαναν από διάφορες αρρώστιες, σε παιδική ηλικία.

Το 1903 πέθανε ο άντρας της. Η Κλάρα έζησε μονάχα λίγα χρόνια ακόμη και πέθανε στις 21 Δεκεμβρίου 1907 στο Λιντς της Αυστρίας. Στον τάφο της συγκεντρώνονται μέχρι και σήμερα νεοναζί και αρνητές του Ολοκαυτώματος
 

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2022

Πήτερ Ο' Τουλ

Peter O'Toole -- LOA trailer.jpg
Πήτερ Ο' Τουλ Ιρλανδός ηθοποιός

Ο Πήτερ Ο' Τουλ (πλήρες όνομα: Πήτερ Σέιμους Λόρκαν Ο' Τουλ, Peter Seamus Lorcan O'Toole, 2 Αυγούστου 1932 - 14 Δεκεμβρίου 2013) ήταν Ιρλανδός ηθοποιός, ο οποίος έγινε διάσημος το 1962 ερμηνεύοντας τον ρόλο του αντισυνταγματάρχη Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (T. E. Lawrence) στην ταινία Λώρενς της Αραβίας. Στην καριέρα του τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ένα Βραβείο Έμμυ και ένα Τιμητικό Βραβείο Όσκαρ το 2003 για το συνολικό του έργο. Αντίθετα, παρότι είχε προταθεί οκτώ φορές για Όσκαρ, δεν κατάφερε ποτέ να το κερδίσει, κατέχοντας ένα μοναδικό ρεκόρ.

Ο Πήτερ Ο' Τουλ γεννήθηκε το 1932, με μερικές πηγές να δίνουν ως τόπο γέννησής του την Κονεμάρα της Ιρλανδίας και άλλες το Λιντς της Αγγλίας, όπου μεγάλωσε. Ο ίδιος δεν ήταν βέβαιος για τον τόπο ή την ημερομηνία γέννησής του, σημειώνοντας στην αυτοβιογραφία του ότι, ενώ δέχεται ως ημερομηνία γέννησής του την 2 Αυγούστου, κατέχει πιστοποιητικά γέννησης και από τις δύο χώρες, με το ιρλανδικό να αναφέρει ως ημερομηνία γέννησής του τον Ιούνιο του 1932.

Μητέρα του ήταν η Κόνστανς Τζέιν (πατρικό Φέργκιουσον), νοσοκόμα σκωτικής καταγωγής, και πατέρας του ο Πάτρικ Τζόζεφ Ο' Τουλ, ένας Ιρλανδός μεταλλουργός, παίκτης ποδοσφαίρου και πράκτορας στοιχημάτων ιπποδρόμου. Όταν ήταν ενός έτους, η οικογένειά του ξεκίνησε μια πενταετή περιήγηση στις κυριότερες πόλεις της Βόρειας Αγγλίας, στις οποίες διεξάγονταν ιπποδρομιακοί αγώνες. Στις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου μεταφέρθηκε για ασφάλεια από το Λιντς και παρακολούθησε ένα καθολικό σχολείο για επτά ή οκτώ χρόνια, όπου υποχρεώθηκε να γίνει δεξιόχειρας.

Όταν τελείωσε το σχολείο, άρχισε να εργάζεται ως εκπαιδευόμενος δημοσιογράφος και φωτογράφος στην εφημερίδα Yorkshire Evening Post, έως ότου κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του ως σηματωρός στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό. Ο ίδιος είχε δηλώσει, σε συνέντευξη το 2006, ότι το όνειρό του ήταν να γίνει ποιητής ή ηθοποιός. Παρακολούθησε με υποτροφία μαθήματα υποκριτικής στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής τέχνης, από το 1952 έως το 1954, αφού νωρίτερα είχε απορριφθεί από τη σχολή δραματικής τέχνης του Θεάτρου Abbey, από τον διευθυντή Έρνεστ Μπλάιθ, επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει Ιρλανδικά. Συμφοιτητές του στην Ακαδημία ήταν οι Άλμπερτ Φίνεϊ, Άλαν Μπέιτς και Μπράιαν Μπέντφορντ.

Peter O'Toole Aisteoir Éireannach ab ea Peter O'Toole (ainm iomlán: Peter Seamus Lorcan O'Toole, 2 Lúnasa 1932 - 14 Nollaig 2013), a bhain cáil amach i 1962 agus é ag imirt ról an Leifteanantchoirnéal Thomas Edward Lawrence ( T. E. Lawrence ) sa scannán Lawrence na hAraibe. Tá go leor gradaim tuillte ag a ghairm bheatha, lena n-áirítear ceithre Golden Globes, Gradam Scannán Acadamh na Breataine, Gradam Emmy, agus Gradam Acadaimh Oinigh i 2003 as a chuid oibre. Ina áit sin, in ainneoin gur ainmníodh é ocht n-uaire le haghaidh Oscar, níor éirigh leis riamh é a bhuachan, agus taifead uathúil aige. Rugadh Peter O'Toole sa bhliain 1932, le foinsí áirithe ag tabhairt a bhreith mar Chonamara, Éire, agus cuid eile mar Leeds, Sasana, áit ar fhás sé aníos. Bhí sé féin neamhchinnte faoina áit bhreithe nó faoina dháta breithe, agus thug sé faoi deara ina dhírbheathaisnéis, cé go nglacann sé leis an 2 Lúnasa mar dháta breithe, go bhfuil teastais bhreithe aige ón dá thír, agus gurb é Meitheamh na bliana 1932 a thugann na hÉireannaigh a dháta breithe. Ba í Constance Jane (née Ferguson) a mháthair, altra de shliocht Albanach, agus ba é Patrick Joseph O'Toole, miotaladóir Éireannach, peileadóir agus leabharaí ráschúrsa a athair. Nuair a bhí sé bliain d’aois, thug a chlann faoi chamchuairt cúig bliana ar na príomhbhailte rásaíochta capall i dTuaisceart Shasana. I dtús an Dara Cogadh Domhanda aistríodh é ar mhaithe le sábháilteacht ó Leeds agus d’fhreastail sé ar scoil Chaitliceach ar feadh seacht nó ocht mbliana, áit ar b’éigean dó a bheith ina láimhe deise. Tar éis dó an scoil a fhágáil, thosaigh sé ag obair mar iriseoir agus grianghrafadóir faoi oiliúint don Yorkshire Evening Post, go dtí gur glaodh air chun fónamh mar fhear comharthaíochta i gCabhlach Ríoga na Breataine. Dúirt sé, in agallamh in 2006, gurbh é a bhrionglóid a bheith ina fhile nó ina aisteoir. D’fhreastail sé ar chúrsaí aisteoireachta in Acadamh Ríoga na hEalaíne Drámaíochta ó 1952 go 1954 ar scoláireacht, tar éis don stiúrthóir Ernest Blythe é a dhiúltú ó Scoil na hEalaíne Drámaíochta in Amharclann na Mainistreach níos luaithe toisc nach raibh Gaeilge aige. I measc a chomhscoláirí san Acadamh bhí Albert Finney, Alan Bates agus Brian Bedford.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2022

Έσμα Ρετζέποβα

 

Esma.jpg


8 Αυγούστου 1943 γεννήθηκε: Έσμα Ρετζέποβα Ρομά τραγουδίστρια

Η Έσμα Ρετζέποβα (σλαβομακεδονικά: Есма Реџепова‎, 8 Αυγούστου 1943 - 11 Δεκεμβρίου 2016) ήταν ρομά τραγουδίστρια από την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Γεννήθηκε στα Σκόπια (τότε Γιουγκοσλαβία) στις 8 Αυγούστου 1943. Έχει δώσει πάνω από 8000 παραστάσεις σε 30 χώρες. Μαζί με τον σύζυγό της Stevo Teodosievski (επίσης μουσικός), έχει υιοθετήσει 47 παιδιά και έχει βραβευτεί για την ανθρωπιστική της δράση. Για την φιλανθρωπία της στα ορφανά του πολέμου στην Γιουκοσλαβία, έχει προταθεί 2 φορές για Νόμπελ Ειρήνης . Η καλλιτεχνική δραστηριότητα της Ρετζέποβα περιλαμβάνει 108 σινγκλς, 20 δίσκους και συμμετοχή σε 6 ταινίες. Απεβίωσε στις 11 Δεκεμβρίου του 2016

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1943 στο Šuto Orizari, ένα προάστιο των Σκοπίων της τότε Γιουγκοσλαβίας, όπου και μεγάλωσε. Ήταν το προτελευταίο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε αδέρφια. Μεγάλωσε σε σχετικά πτωχικό περιβάλλον. Η μητέρα της ήταν από την Τουρκία, ο πατέρας της εβραϊκής καταγωγής από την Σερβία, δούλευε ως αχθοφόρος, λούστρος, τραγουδιστής, κ.α. Η Έσμα τελείωσε το δημοτικό. Σε ηλικία εννιά χρονών άρχισε μαθήματα μουσικής σε μια τοπική ορχήστρα και άρχισε να εξελίσσεται γρήγορα. Η μητέρα της την παρότρυνε να συνεχίσει, αφού είδε ότι είχε ταλέντο. Έτσι η Έσμα μαζί με έναν αδερφό της γίναν μέλος του σχολικού συγκροτήματος δημοτικής μουσικής.

Το 1957, σε ηλικία 14ων χρονών πήρε μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού του Ράδιο Σκόπιε και έπιασε την πρώτη θέση μέσα από 57 άλλους διαγωνιζομένους. Το βραβείο ήταν 9000 γιουγκοσλάβικα δηνάρια. Έτσι ξεκίνησε την μουσική καριέρα της. Σήμερα είναι η διεθνώς δημοφιλέστερη Ρομά τραγουδίστρια. Έχει ηχογραφήσει 20 άλμπουμ με 108 τραγούδια σε διάφορες γλώσσες των Βαλκανίων. Οι ακροατές της της έδωσαν το τιμητικό προσώνυμο „Queen of the gypsies“ («Τσιγγάνα Βασίλισσα»).
ΠολιτικήΗ Ρετζέποβα υπήρξε μέλος του κόμματος Democratic Alternative (Δημοκρατικοί Εναλλακτικοί). Μετά την διάλυση του κόμματος έγινε μέλος του συντηρητικού κόμματος VMRO-DPMNE. Στις τελευταίες εκλογές εκλέχτηκε ως μέλος του συμβουλίου της πόλης των Σκοπίων.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022

Νικολά-Ζακ Κοντέ

 Nicolas-Jacques Conté.jpg
4 Αυγούστου 1755 (266 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Νικολά-Ζακ Κοντέ Γάλλος ζωγράφος και εφευρέτης

Ο Νικολά-Ζακ Κοντέ (γαλλικά: Nicolas-Jacques Conté‎, 4 Αυγούστου 1755 – 6 Δεκεμβρίου 1805) ήταν Γάλλος ζωγράφος, αεροστατιστής, στρατιωτικός και εφευρέτης του σύγχρονου μολυβιού.

Γεννήθηκε στο Σαιντ-Σενερί-πρε-Σε (σήμερα Ωνού-συρ-Ορν) της Νορμανδίας, και διακρίθηκε ως μηχανική ευφυία αποτελώντας σημαντικό όφελος για τον Γαλλικό στρατό στην Αίγυπτο.
Αεροναυτική

Ένα από τα πρώτα ενδιαφέροντα του ενόσω βρισκόταν ακόμη στο Σε ήταν η πρόσφατα ανεπτυγμένη επιστήμη της αεροναυτικής. Κατασκεύασε τουλάχιστον ένα αερόστατο θερμού αέρα με το οποίο πέταξε σε δημόσια πλατεία. Συνεισέφερε στην βελτίωση της παραγωγής του αερίου υδρογόνου, καθώς και την κατεργασία του σάκκου αερίου αλλά και του ιδίου του αεροστάτου.

Στην Αίγυπτο ο Κοντέ κλήθηκε να ασκηθεί στην αεροστατική και να προετοιμάσει μια απογείωση για τον εορτασμό της Γαλλικής Πρωτοχρονιάς στις 22 Σεπτεμβρίου 1798. Δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένος και έτσι η εκδήλωση αναβλήθηκε για την 1η Δεκεμβρίου. Στην περίπτωση αυτή, παραλίγο να αποτύχει. Το αερόστατο έπιασε φωτιά και οι Αιγύπτιοι είχαν την εντύπωση πως επρόκειτο για μηχανή πολέμου που θα έκαιγε τις σκηνές του εχθρού. Σε μια δεύτερη προσπάθεια με μεγαλύτερο αερόστατο, λέγεται πως 100.000 θεατές παρακολούθησαν την απογείωση του στην Πλατεία Εσμπεκιά. Είναι πιθανό πως η χρήση του αεροστάτου στην Αίγυπτο περιοριζόταν στο να εντυπωσιάσει τον εκεί πληθυσμό και πως δεν είχε ποτέ στρατιωτική χρήση.Ο Αλ-Τζαμπάρτι, (Αμπντ αλ-Ραχμάν αλ-Τζαμπάρτι αλ-Μίσρι) έγραψε στην έκθεση του σχετικά με την απογείωση: «Ο ισχυρισμός τους πως αυτή η συσκευή είναι σαν πλοίο στο οποίο επιβαίνουν άνθρωποι για να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες ώστε να ανακαλύψουν νέα και άλλες διαστρεβλώσεις δεν φάνηκε να είναι αληθής».

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2022

Φίλιπ Άρθουρ Λάρκιν




9 Αυγούστου 1922 γεννήθηκε: Φίλιπ Λάρκιν Άγγλος ποιητής

Ο Φίλιπ Άρθουρ Λάρκιν (Philip Arthur Larkin, 9 Αυγούστου 19222 Δεκεμβρίου 1985) είναι Άγγλος συγγραφέας και κριτικός σε θέματα μουσικής τζαζ που διετέλεσε ποιητής της αγγλικής αυλής (poet laureate). Θεωρείται ο πιο αγαπημένος ποιητής της γενιάς του. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Πανεπιστήμιο του Hull. Ανάμεσα στα πάμπολλα βραβεία με τα οποία τιμήθηκε συμπεριλαμβάνεται το Χρυσό Μετάλλιο Ποίησης της Βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου και το βραβείο W.H. Smith.

Εργογραφία
Ποίηση
Το Πλοίο του Βορρά (1945) [The North Ship]
Οι λιγότερο εξαπατημένοι (1965) [The less deceived]
Οι γάμοι της Πεντηκοστής (1964) [The Whitsun Weddings]
Ψηλά παράθυρα (1974) [High Windows]
Μυθιστορήματα
Τζιλ (1946) [Jill]
Ένα κορίτσι το χειμώνα (1947) [A Girl in Winter]

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2022

Παναμάς

 

Ο Παναμάς είναι μια μικρή χώρα στην Κεντρική Αμερική που βρέχεται ανατολικά από τον Ατλαντικό και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί υπάρχει και μια διώρυγα με σκοπό τη σύνδεση των δυο ωκεανών, έτσι ώστε τα πλοία να μη χρειάζεται να περιπλεύσουν ολόκληρη τη Νότια Αμερική.
Πρωτεύουσα της είναι η Πόλη του Παναμά. Η έκταση της χώρας είναι 78.200 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της 3.360.474 κάτοικοι με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.. Η επίσημη γλώσσα της χώρας είναι η Ισπανική. 

Απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία στις 28 Νοεμβρίου 1821 και μετά χρειάστηκε να πολεμήσει πάλι για την ανεξαρτησία από τους Κολομβιανούς, που κέρδισε στις 3 Νοεμβρίου 1903. Το 1989 δέχθηκε αμερικανική εισβολή, με σκοπό την διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στη διώρυγα του Παναμά όταν ο τότε δικτάτορας και πρώην συνεργάτης της CIA Μανουέλ Νοριέγκα υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του προσπάθησε να εθνικοποιήσει την διώρυγα. Σημερινός της πρόεδρος είναι ο Ρικάρδο Μαρτινέλι και Αντιπρόεδρος ο Χουάν Κάρλο Βαρέλα (πρώτος αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ) . Νόμισμα έχει το μπαλμπόα.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2022

Γιώργης Παυλόπουλος

 



Ο Γιώργης Παυλόπουλος (Πύργος Ηλείας, 22 Ιουνίου 1924 – Πύργος Ηλείας, 26 Νοεμβρίου 2008) ήταν Έλληνας ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
Γιώργης Παυλόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση 22 Ιουνίου 1924
Πύργος Ηλείας
Θάνατος 26 Νοεμβρίου 2008
Πύργος Ηλείας
Εθνικότητα Έλληνες
Χώρα πολιτογράφησης Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες Νέα ελληνική γλώσσα
Σπουδές Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα συγγραφέας
ποιητής

Βιογραφικό

Το 1942 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως λογιστής και γραμματέας στον ιδιωτικό τομέα.

Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1940, όταν δημοσίευσε δύο διηγήματα στην εφημερίδα Πατρίς του Πύργου. Το 1943 δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα «Ο νεκρός Γ.Π.» στο περιοδικό Οδυσσέας (τεύχος 4, Δεκέμβριος 1943), που εξέδιδε ο ίδιος με φίλους του στον Πύργο. Ήταν στενός φίλος με τον Τάκη Σινόπουλο και συνεργάστηκε μαζί του σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του. Ήταν επίσης φίλος με τους πεζογράφους Νίκο Καχτίτση, Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο, καθώς και με τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη.

Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Το κατώγι κυκλοφόρησε το 1971. Είχαν ωστόσο προηγηθεί πολλές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε λογοτεχνικά περιοδικά του Πύργου και της Αθήνας, καθώς και σε έναν τόμο Για το Σεφέρη, που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962.

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ο αιώνας μας, Αλφειός, Γράμματα και Τέχνες, Νέα Πορεία, Ποιητική Τέχνη, Αιολικά Γράμματα, Σημείο, Νέο Επίπεδο, Η Συνέχεια, Χρονικό, Ελίτροχος. Επίσης, έγραφε στην εφημερίδα Καθημερινή.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και περιελήφθησαν και σε σχολικά βιβλία. Ο ίδιος συμμετείχε σε συνέδρια και παρουσιάσεις ποιητών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Επίσης, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική. Με τη φροντίδα φίλων του, πίνακές του εκτέθηκαν στην ΙΘ΄ Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής το 1977.

Τα ποιήματά του, όλα σε ελεύθερο στίχο, έχουν έντονα βιωματικό χαρακτήρα. «Αυτό που γράφω το έχω ζήσει», είχε πει ο ίδιος. Στα πρώτα του ποιήματα σκιαγραφούνται οι τραυματικές εμπειρίες της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στα τελευταία του ποιήματα, ο λόγος του επικεντρώνεται στις υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου: τον έρωτα και το θάνατο.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2022

Φιντέλ Κάστρο



Φιντέλ Κάστρο

Ο (ισπ. Fidel, προφορά: Φιδέλ), πλήρες όνομα Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (1926) υπήρξε πρωθυπουργός της Κούβας από το 1959 μέχρι το Δεκέμβριο του 1976 και αργότερα πρόεδρος της χώρας μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου του 2008, όταν τον διαδέχτηκε ο Ραούλ Κάστρο.

Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικόδιάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.

Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976. Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%BB_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF

Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.

Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.
Ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (ισπανικά: Fidel Alejandro Castro Ruz, 13 Αυγούστου 1926 - 25 Νοεμβρίου 2016) ήταν Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος κυβέρνησε την Κούβα ως πρωθυπουργός από το 1959 έως το 1976 και στη συνέχεια ως πρόεδρος από το 1976 έως το 2008. Πολιτικά μαρξιστής-λενινιστής και Κουβανός εθνικιστής, υπηρέτησε επίσης ως ο πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας από το 1961 έως το 2011.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Δείτε επίσης
3 Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του
4 Παραπομπές
Βιογραφία Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της επαρχίας Οριέντε στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.
Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.
Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας-Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας: "Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σ' όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου... Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριδα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας κι έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου". Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο. Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο. Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη. Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.
Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).
Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε[4] την οριστική παραίτησή του.
Ο Φιδέλ Κάστρο πέθανε στην Αβάνα, σε ηλικία 90 ετών, στις 25 Νοεμβρίου 2016. Από το 2006, ταλαιπωρείτο από πολλά προβλήματα υγείας.

Δείτε επίσης Κηδεία του Φιντέλ Κάστρο
Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του 1926: Στις 13 Αυγούστου γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικό της Κούβας)
1931-1945: Μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών
1945: Εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας
1946: Εκφωνεί τον πρώτο του λόγο ως πολιτικός ηγέτης για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
1948: Στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ
1950: Παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και προξενικό δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας
1952: Στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα
1953: Στις 26 Ιουλίου ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ
1955: Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιδέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα
1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα
1959: Την 1η Ιανουαρίου ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα
1960: Εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα.
1961: Στις 3 Ιανουαρίου διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης
1961: Στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.500 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων (Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων).
1962: Στις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου η «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση
1965: Στις 2 Οκτωβρίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας
1980: Τον Μάιο, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι
1989: Στις 13 Ιουλίου ο ήρωας του πολέμου της Ανγκόλα, στρατηγός Αρνάλντο Οτσόα, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών και εκτελέστηκε
1990: Η οικονομία της Κούβας κατέρρευσε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
1994: Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η πρώτη εξέγερση μετά την επανάσταση. Υπολογίζεται ότι 40.000 Κουβανοί διέφυγαν στις ΗΠΑ
1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'
2003: 75 αντικαθεστωτικοί συνελήφθησαν τον Μάρτιο
2006: Ο Φιδέλ Κάστρο μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στο νεότερο αδελφό του Ραούλ Κάστρο
2008: Ανακοινώνει την επίσημη αποχώρησή του από την ηγεσία της Κούβας.
2016: Στις 25 Νοεμβρίου, ο Φιδέλ Κάστρο πεθαίνει στην Αβάνα σε ηλικία 90 ετών.