Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2022

Έσμα Ρετζέποβα

 

Esma.jpg


8 Αυγούστου 1943 γεννήθηκε: Έσμα Ρετζέποβα Ρομά τραγουδίστρια

Η Έσμα Ρετζέποβα (σλαβομακεδονικά: Есма Реџепова‎, 8 Αυγούστου 1943 - 11 Δεκεμβρίου 2016) ήταν ρομά τραγουδίστρια από την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Γεννήθηκε στα Σκόπια (τότε Γιουγκοσλαβία) στις 8 Αυγούστου 1943. Έχει δώσει πάνω από 8000 παραστάσεις σε 30 χώρες. Μαζί με τον σύζυγό της Stevo Teodosievski (επίσης μουσικός), έχει υιοθετήσει 47 παιδιά και έχει βραβευτεί για την ανθρωπιστική της δράση. Για την φιλανθρωπία της στα ορφανά του πολέμου στην Γιουκοσλαβία, έχει προταθεί 2 φορές για Νόμπελ Ειρήνης . Η καλλιτεχνική δραστηριότητα της Ρετζέποβα περιλαμβάνει 108 σινγκλς, 20 δίσκους και συμμετοχή σε 6 ταινίες. Απεβίωσε στις 11 Δεκεμβρίου του 2016

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1943 στο Šuto Orizari, ένα προάστιο των Σκοπίων της τότε Γιουγκοσλαβίας, όπου και μεγάλωσε. Ήταν το προτελευταίο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε αδέρφια. Μεγάλωσε σε σχετικά πτωχικό περιβάλλον. Η μητέρα της ήταν από την Τουρκία, ο πατέρας της εβραϊκής καταγωγής από την Σερβία, δούλευε ως αχθοφόρος, λούστρος, τραγουδιστής, κ.α. Η Έσμα τελείωσε το δημοτικό. Σε ηλικία εννιά χρονών άρχισε μαθήματα μουσικής σε μια τοπική ορχήστρα και άρχισε να εξελίσσεται γρήγορα. Η μητέρα της την παρότρυνε να συνεχίσει, αφού είδε ότι είχε ταλέντο. Έτσι η Έσμα μαζί με έναν αδερφό της γίναν μέλος του σχολικού συγκροτήματος δημοτικής μουσικής.

Το 1957, σε ηλικία 14ων χρονών πήρε μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού του Ράδιο Σκόπιε και έπιασε την πρώτη θέση μέσα από 57 άλλους διαγωνιζομένους. Το βραβείο ήταν 9000 γιουγκοσλάβικα δηνάρια. Έτσι ξεκίνησε την μουσική καριέρα της. Σήμερα είναι η διεθνώς δημοφιλέστερη Ρομά τραγουδίστρια. Έχει ηχογραφήσει 20 άλμπουμ με 108 τραγούδια σε διάφορες γλώσσες των Βαλκανίων. Οι ακροατές της της έδωσαν το τιμητικό προσώνυμο „Queen of the gypsies“ («Τσιγγάνα Βασίλισσα»).
ΠολιτικήΗ Ρετζέποβα υπήρξε μέλος του κόμματος Democratic Alternative (Δημοκρατικοί Εναλλακτικοί). Μετά την διάλυση του κόμματος έγινε μέλος του συντηρητικού κόμματος VMRO-DPMNE. Στις τελευταίες εκλογές εκλέχτηκε ως μέλος του συμβουλίου της πόλης των Σκοπίων.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022

Νικολά-Ζακ Κοντέ

 Nicolas-Jacques Conté.jpg
4 Αυγούστου 1755 (266 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Νικολά-Ζακ Κοντέ Γάλλος ζωγράφος και εφευρέτης

Ο Νικολά-Ζακ Κοντέ (γαλλικά: Nicolas-Jacques Conté‎, 4 Αυγούστου 1755 – 6 Δεκεμβρίου 1805) ήταν Γάλλος ζωγράφος, αεροστατιστής, στρατιωτικός και εφευρέτης του σύγχρονου μολυβιού.

Γεννήθηκε στο Σαιντ-Σενερί-πρε-Σε (σήμερα Ωνού-συρ-Ορν) της Νορμανδίας, και διακρίθηκε ως μηχανική ευφυία αποτελώντας σημαντικό όφελος για τον Γαλλικό στρατό στην Αίγυπτο.
Αεροναυτική

Ένα από τα πρώτα ενδιαφέροντα του ενόσω βρισκόταν ακόμη στο Σε ήταν η πρόσφατα ανεπτυγμένη επιστήμη της αεροναυτικής. Κατασκεύασε τουλάχιστον ένα αερόστατο θερμού αέρα με το οποίο πέταξε σε δημόσια πλατεία. Συνεισέφερε στην βελτίωση της παραγωγής του αερίου υδρογόνου, καθώς και την κατεργασία του σάκκου αερίου αλλά και του ιδίου του αεροστάτου.

Στην Αίγυπτο ο Κοντέ κλήθηκε να ασκηθεί στην αεροστατική και να προετοιμάσει μια απογείωση για τον εορτασμό της Γαλλικής Πρωτοχρονιάς στις 22 Σεπτεμβρίου 1798. Δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένος και έτσι η εκδήλωση αναβλήθηκε για την 1η Δεκεμβρίου. Στην περίπτωση αυτή, παραλίγο να αποτύχει. Το αερόστατο έπιασε φωτιά και οι Αιγύπτιοι είχαν την εντύπωση πως επρόκειτο για μηχανή πολέμου που θα έκαιγε τις σκηνές του εχθρού. Σε μια δεύτερη προσπάθεια με μεγαλύτερο αερόστατο, λέγεται πως 100.000 θεατές παρακολούθησαν την απογείωση του στην Πλατεία Εσμπεκιά. Είναι πιθανό πως η χρήση του αεροστάτου στην Αίγυπτο περιοριζόταν στο να εντυπωσιάσει τον εκεί πληθυσμό και πως δεν είχε ποτέ στρατιωτική χρήση.Ο Αλ-Τζαμπάρτι, (Αμπντ αλ-Ραχμάν αλ-Τζαμπάρτι αλ-Μίσρι) έγραψε στην έκθεση του σχετικά με την απογείωση: «Ο ισχυρισμός τους πως αυτή η συσκευή είναι σαν πλοίο στο οποίο επιβαίνουν άνθρωποι για να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες ώστε να ανακαλύψουν νέα και άλλες διαστρεβλώσεις δεν φάνηκε να είναι αληθής».

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2022

Φίλιπ Άρθουρ Λάρκιν




9 Αυγούστου 1922 γεννήθηκε: Φίλιπ Λάρκιν Άγγλος ποιητής

Ο Φίλιπ Άρθουρ Λάρκιν (Philip Arthur Larkin, 9 Αυγούστου 19222 Δεκεμβρίου 1985) είναι Άγγλος συγγραφέας και κριτικός σε θέματα μουσικής τζαζ που διετέλεσε ποιητής της αγγλικής αυλής (poet laureate). Θεωρείται ο πιο αγαπημένος ποιητής της γενιάς του. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Πανεπιστήμιο του Hull. Ανάμεσα στα πάμπολλα βραβεία με τα οποία τιμήθηκε συμπεριλαμβάνεται το Χρυσό Μετάλλιο Ποίησης της Βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου και το βραβείο W.H. Smith.

Εργογραφία
Ποίηση
Το Πλοίο του Βορρά (1945) [The North Ship]
Οι λιγότερο εξαπατημένοι (1965) [The less deceived]
Οι γάμοι της Πεντηκοστής (1964) [The Whitsun Weddings]
Ψηλά παράθυρα (1974) [High Windows]
Μυθιστορήματα
Τζιλ (1946) [Jill]
Ένα κορίτσι το χειμώνα (1947) [A Girl in Winter]

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2022

Παναμάς

 

Ο Παναμάς είναι μια μικρή χώρα στην Κεντρική Αμερική που βρέχεται ανατολικά από τον Ατλαντικό και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί υπάρχει και μια διώρυγα με σκοπό τη σύνδεση των δυο ωκεανών, έτσι ώστε τα πλοία να μη χρειάζεται να περιπλεύσουν ολόκληρη τη Νότια Αμερική.
Πρωτεύουσα της είναι η Πόλη του Παναμά. Η έκταση της χώρας είναι 78.200 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της 3.360.474 κάτοικοι με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.. Η επίσημη γλώσσα της χώρας είναι η Ισπανική. 

Απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία στις 28 Νοεμβρίου 1821 και μετά χρειάστηκε να πολεμήσει πάλι για την ανεξαρτησία από τους Κολομβιανούς, που κέρδισε στις 3 Νοεμβρίου 1903. Το 1989 δέχθηκε αμερικανική εισβολή, με σκοπό την διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στη διώρυγα του Παναμά όταν ο τότε δικτάτορας και πρώην συνεργάτης της CIA Μανουέλ Νοριέγκα υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του προσπάθησε να εθνικοποιήσει την διώρυγα. Σημερινός της πρόεδρος είναι ο Ρικάρδο Μαρτινέλι και Αντιπρόεδρος ο Χουάν Κάρλο Βαρέλα (πρώτος αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ) . Νόμισμα έχει το μπαλμπόα.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2022

Γιώργης Παυλόπουλος

 



Ο Γιώργης Παυλόπουλος (Πύργος Ηλείας, 22 Ιουνίου 1924 – Πύργος Ηλείας, 26 Νοεμβρίου 2008) ήταν Έλληνας ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
Γιώργης Παυλόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση 22 Ιουνίου 1924
Πύργος Ηλείας
Θάνατος 26 Νοεμβρίου 2008
Πύργος Ηλείας
Εθνικότητα Έλληνες
Χώρα πολιτογράφησης Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες Νέα ελληνική γλώσσα
Σπουδές Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα συγγραφέας
ποιητής

Βιογραφικό

Το 1942 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως λογιστής και γραμματέας στον ιδιωτικό τομέα.

Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1940, όταν δημοσίευσε δύο διηγήματα στην εφημερίδα Πατρίς του Πύργου. Το 1943 δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα «Ο νεκρός Γ.Π.» στο περιοδικό Οδυσσέας (τεύχος 4, Δεκέμβριος 1943), που εξέδιδε ο ίδιος με φίλους του στον Πύργο. Ήταν στενός φίλος με τον Τάκη Σινόπουλο και συνεργάστηκε μαζί του σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του. Ήταν επίσης φίλος με τους πεζογράφους Νίκο Καχτίτση, Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο, καθώς και με τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη.

Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Το κατώγι κυκλοφόρησε το 1971. Είχαν ωστόσο προηγηθεί πολλές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε λογοτεχνικά περιοδικά του Πύργου και της Αθήνας, καθώς και σε έναν τόμο Για το Σεφέρη, που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962.

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ο αιώνας μας, Αλφειός, Γράμματα και Τέχνες, Νέα Πορεία, Ποιητική Τέχνη, Αιολικά Γράμματα, Σημείο, Νέο Επίπεδο, Η Συνέχεια, Χρονικό, Ελίτροχος. Επίσης, έγραφε στην εφημερίδα Καθημερινή.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και περιελήφθησαν και σε σχολικά βιβλία. Ο ίδιος συμμετείχε σε συνέδρια και παρουσιάσεις ποιητών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Επίσης, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική. Με τη φροντίδα φίλων του, πίνακές του εκτέθηκαν στην ΙΘ΄ Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής το 1977.

Τα ποιήματά του, όλα σε ελεύθερο στίχο, έχουν έντονα βιωματικό χαρακτήρα. «Αυτό που γράφω το έχω ζήσει», είχε πει ο ίδιος. Στα πρώτα του ποιήματα σκιαγραφούνται οι τραυματικές εμπειρίες της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στα τελευταία του ποιήματα, ο λόγος του επικεντρώνεται στις υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου: τον έρωτα και το θάνατο.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2022

Φιντέλ Κάστρο



Φιντέλ Κάστρο

Ο (ισπ. Fidel, προφορά: Φιδέλ), πλήρες όνομα Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (1926) υπήρξε πρωθυπουργός της Κούβας από το 1959 μέχρι το Δεκέμβριο του 1976 και αργότερα πρόεδρος της χώρας μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου του 2008, όταν τον διαδέχτηκε ο Ραούλ Κάστρο.

Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικόδιάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.

Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976. Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%BB_%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF

Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.

Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.
Ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (ισπανικά: Fidel Alejandro Castro Ruz, 13 Αυγούστου 1926 - 25 Νοεμβρίου 2016) ήταν Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος κυβέρνησε την Κούβα ως πρωθυπουργός από το 1959 έως το 1976 και στη συνέχεια ως πρόεδρος από το 1976 έως το 2008. Πολιτικά μαρξιστής-λενινιστής και Κουβανός εθνικιστής, υπηρέτησε επίσης ως ο πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας από το 1961 έως το 2011.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Δείτε επίσης
3 Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του
4 Παραπομπές
Βιογραφία Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της επαρχίας Οριέντε στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.
Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.
Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας-Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας: "Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σ' όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου... Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριδα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας κι έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου". Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο. Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο. Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη. Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.
Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).
Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε[4] την οριστική παραίτησή του.
Ο Φιδέλ Κάστρο πέθανε στην Αβάνα, σε ηλικία 90 ετών, στις 25 Νοεμβρίου 2016. Από το 2006, ταλαιπωρείτο από πολλά προβλήματα υγείας.

Δείτε επίσης Κηδεία του Φιντέλ Κάστρο
Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του 1926: Στις 13 Αυγούστου γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικό της Κούβας)
1931-1945: Μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών
1945: Εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας
1946: Εκφωνεί τον πρώτο του λόγο ως πολιτικός ηγέτης για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
1948: Στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ
1950: Παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και προξενικό δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας
1952: Στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα
1953: Στις 26 Ιουλίου ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ
1955: Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιδέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα
1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα
1959: Την 1η Ιανουαρίου ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα
1960: Εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα.
1961: Στις 3 Ιανουαρίου διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης
1961: Στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.500 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων (Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων).
1962: Στις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου η «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση
1965: Στις 2 Οκτωβρίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας
1980: Τον Μάιο, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι
1989: Στις 13 Ιουλίου ο ήρωας του πολέμου της Ανγκόλα, στρατηγός Αρνάλντο Οτσόα, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών και εκτελέστηκε
1990: Η οικονομία της Κούβας κατέρρευσε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
1994: Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η πρώτη εξέγερση μετά την επανάσταση. Υπολογίζεται ότι 40.000 Κουβανοί διέφυγαν στις ΗΠΑ
1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'
2003: 75 αντικαθεστωτικοί συνελήφθησαν τον Μάρτιο
2006: Ο Φιδέλ Κάστρο μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στο νεότερο αδελφό του Ραούλ Κάστρο
2008: Ανακοινώνει την επίσημη αποχώρησή του από την ηγεσία της Κούβας.
2016: Στις 25 Νοεμβρίου, ο Φιδέλ Κάστρο πεθαίνει στην Αβάνα σε ηλικία 90 ετών.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022

Φραγκίσκος Μπαρότσι

 

9 Αυγούστου 1537 γεννήθηκε: Φραγκίσκος Μπαρόκιος Ιταλός μαθηματικός και αστρονόμος

Ο Φραγκίσκος Μπαρότσι (Francesco Barozzi, Ηράκλειο, 9 Αυγούστου 1537 - Βενετία, 23 Νοεμβρίου 1604) ήταν Ιταλός μαθηματικός και επιστήμονας.
Από τον γάμο του Τζάκομο του Λορέντζο Μπαρότσι με τη Φιορντελίζε Ντόνο, γεννήθηκε o Φραντσέσκο Μπαρότσι στις 9 Αυγούστου 1537 στο Ηράκλειο. Δεύτερος από τα τρία αγόρια που γεννήθηκαν, μαθήτευσε δίπλα στον Ανδρέα Δώνο, γνωστό κωδικογράφο, λόγιο και επίτροπο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κρήτη, από τον οποίο διδάχτηκε ελληνικά και λατινικά. Το 1553 ταξιδεύει πρώτη φορά στη Βενετία, προκειμένου να εγκριθεί ως ευγενής και να καταστεί μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου (30 Νοεμβρίου 1553).

Επέστρεψε στην Ιταλία το 1556, προκειμένου να παρακολουθήσει σπουδές μαθηματικών, φιλοσοφίας και αστρονομίας στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα (1557 – 1559), μετά το πέρας των οποίων παρέμεινε και δίδαξε στο ίδιο πανεπιστήμιο μέχρι το 1560, οπότε εξέδωσε και το πρώτο του βιβλίο, μια πραγματεία σχετικά με τα σχόλια του Πρόκλου στα στοιχεία του Ευκλείδη, αντικείμενο διδασκαλίας και έρευνάς του στο πανεπιστήμιο. Κατά την παραμονή του στην Ιταλία, ο Μπαρόκιος διατηρούσε επαφές με γνωστούς λογίους και προσωπικότητες, όπως μαρτυρεί η πλούσια αλληλογραφία του, υπήρξε δε μέλος της Ακαδημίας των Potenti (Δυνατών) ήδη από το 1557.

Με την επιστροφή του στην Κρήτη, έχοντας την εμπειρία από την συμμετοχή του αυτή, σχεδιάζει μαζί με τον Ιωάννη Βεργίτση και τον Δανιήλ Φουρλάνο την ίδρυση στην πόλη του Ρεθύμνου μιας ακαδημίας στα πρότυπα των ακαδημιών, που λειτουργούσαν στην Ιταλία. Έτσι στις 4 Ιανουαρίου 1562 εκφωνείται ο εναρκτήριος λόγος της Ακαδημίας των Vivi (ζωντανών, ασυμβίβαστων). Σύμφωνα με τις πηγές είναι ο πρώτος πνευματικός σύλλογος, που ιδρύθηκε στον ελλαδικό χώρο στα νεότερα χρόνια και ένας από τους πρώτους του είδους του σε όλη την Ανατολική Ευρώπη.

Στις 26 Απριλίου 1562 νυμφεύεται την Ελιζαμπέτα Μπαρότσι, κόρη του Βενετού ευγενούς από τα Χανιά Φραντσέσκο Μπαρότσι. Δεν έχουμε στοιχεία για τον βαθμό συγγενείας που τους ένωνε, εξετάζοντας όμως το προικοσύμφωνο του γάμου τους παρατηρούμε την κατοχή γης και από τις δύο οικογένειες στις ίδιες περιοχές. Από τον γάμο του με την Ελιζαμπέτα απέκτησε έναν υιό, τον Τζάκομο (1564), και μία κόρη, τη Φιορντελίζε, η οποία το 1590 νυμφεύθηκε το Βενετό ευγενή από το Ρέθυμνο Στάι Μπαρότσι του Ζόρζι. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του το 1568, φεύγει στη Βενετία, όπου και θα παντρευτεί τέσσερα χρόνια αργότερα (1572) την Φλορίντα Φλορίντο, κόρη του κόμη της Πράτα, Τζοβάνι Φλορίντο, λαμβάνοντας προίκα συνολικά 5.000 δουκάτων. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο δεύτερος υιός του, Ανδρέας, στις 22 Δεκεμβρίου 1573 στον Άγιο Κωνσταντίνο.

Ο Φραγκίσκος όλη αυτή τη περίοδο παρουσιάζει και ένα αξιόλογο εκδοτικό και συγγραφικό έργο. Εκδίδει στη Βενετία τέσσερα πονήματά του, που έχουν να κάνουν με τις μαθηματικές θεωρίες του Αρχιμήδη και του Ευκλείδη, τις προφητείες του Νοστράδαμου, αλλά και μια Κοσμογραφία, που αντιτάσσεται στο ηλιοκεντρικό μοντέλο του Κοπέρνικου, υποστηρίζοντας ότι η Γη είναι το κέντρο του κόσμου. Όλα αφιερωμένα σε σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, που σε συνδυασμό με την αλληλογραφία του μας δείχνουν το εύρος του πνευματικού κύκλου του. Μαζί με αυτά εκδίδει και το «Descrizione dell’ Isola di Creta» (Περιγραφή της νήσου Κρήτης), το οποίο αφιερώνει στον γενικό προβλεπτή Τζάκομο Φοσκαρίνι και είναι μία από τις πρώτες περιγραφές της Κρήτης με πλήθος δημογραφικών στοιχείων, όπου αναφέρει, μεταγράφει και μεταφράζει πολλές ελληνικές επιγραφές.

Το 1587, μετά από ενδελεχή μυστική έρευνα, δικάζεται από την Ιερά Εξέταση, στην οποία προήδρευσε ο ίδιος ο Πατριάρχης της Βενετίας Τζοβάνι Τρεβιζάνο, με την κατηγορία της μαγείας και υποχρεώθηκε να καταβάλει το ποσό των πενήντα χρυσών δουκάτων εφάπαξ στους επισκόπους Κρήτης και Ρεθύμνου και σε δημόσια αποκήρυξη των πράξεων του στην πλατεία του Αγίου Μάρκου της Βενετίας. Μαζί του καταδικάστηκαν και η κόρη του Φιορντελίζε, ο σύζυγος της, Στάι Μπαρότσι, και ο Βενετός ευγενής Δανιήλ Μαλιπιέρο

Βαθύτατα πληγωμένος, επέστρεψε στη Κρήτη το 1588 και κατοίκησε απομονωμένος στην έπαυλη του στον Άγιο Κωνσταντίνο. Μετά τον γάμο του υιού του, Αντρέα, με την Κατερούτσα Κιότσα, κόρη ενός εκ των μεγαλυτέρων εχθρών του στη Κρήτη, αποφασίζει να επιστρέψει στη Βενετία το 1565, όπου και έμεινε μέχρι τον θάνατό του από αποπληξία το 1604. Μετά τον θάνατο του, ο ανιψιός του, Τζάκομο Μπαρότσι, που υιοθετήθηκε από τον ίδιο τα τελευταία χρόνια της ζωής του, πούλησε την τεράστια και πολύτιμη βιβλιοθήκη του στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Η εκπαιδευτική και φιλολογική άνθηση που παρατηρείται στη Κρήτη τους δύο τελευταίους αιώνες της βενετοκρατίας δεν εκπορεύτηκε από την ανώτερη τάξη των ευγενών, αλλά από την ανερχόμενη κρητική αστική τάξη. Ο Παναγιωτάκης καταλήγει ότι ο Φραγκίσκος Μπαρόκιος ήταν ο μόνος από τους Βενετούς ευγενείς, που συνέβαλλε στην κρητική αναγέννηση και στην επαφή της Κρήτης με τα πνευματικά ρεύματα της Ευρώπης. Αποτελούσε μία φωτεινή εξαίρεση στη μορφωτική ερημιά των ανθρώπων της τάξης του.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2022

Λουπίτα Τοβάρ

27 Ιουλίου 1910 (111 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Λουπίτα Τοβάρ Μεξικανή ηθοποιός

Η Λουπίτα Τοβάρ (Guadalupe Natalia Tovar Sullivan, 27 Ιουλίου 1910 - 12 Νοεμβρίου 2016) ήταν Μεξικανή ηθοποιός, περισσότερο γνωστή για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην έκδοση του Δράκουλα, το 1931, που γυρίστηκε στο Λος Άντζελες από την Universal Pictures τη νύχτα, χρησιμοποιώντας τα ίδια σκηνικά με την έκδοση του Μπέλα Λουγκόσι, όμως με διαφορετικό σκηνοθέτη και επιτελείο ηθοποιών. Η Τοβάρ πρωταγωνίστησε και στην ταινία του 1931 Σάντα, την πρώτη μεξικανική ταινία με ήχο.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2022

Αλέξης Μινωτής

8 Αυγούστου 1898 γεννήθηκε: Αλέξης Μινωτής Έλληνας ηθοποιός

Ο Αλέξης Μινωτής (8 Αυγούστου 1900 - 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν ένας από τους κορυφαίους δραματικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στα Χανιά στις 8 Αυγούστου 1900. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης. Από ηλικίας 15 χρόνων δημοσίευσε ποιήματα του στο φιλολογικό περιοδικό Διόνυσος της Κωνσταντινούπολης υιοθετώντας το επίθετο Μινωτής Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Τράπεζα Αθηνών, μετέπειτα Εθνική Τράπεζα, των Χανίων. Το 1921 ήλθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται "επί σκηνής" με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα - θιάσους. Αργότερα όμως επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον Οιδίποδα τύραννο. Προκειμένου εν τω μεταξύ ν΄ αντιμετωπίσει τις οικογενειακές αντιρρήσεις για το επάγγελμα που είχε διαλέξει αναγκάσθηκε να κόψει (περιορίσει) το επίθετό του, αν και αυτό δεν μείωσε τη ρήξη που είχε με τον πατέρα του για πολλά χρόνια.

Αργότερα προσλήφθηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με το θίασο της οποίας και σημείωσε το 1925 τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ Πόλεμος που υποδυόταν τον ρόλο του βιολιστή, έτσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος ν΄ αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής. Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της "Ελεύθερης Σκηνής" το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον "Άμλετ" του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.

Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί ρόλοι του Αλέξη Μινωτή ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: Ιούλιος Καίσαρ και Άμλετ του Σαίξπηρ, Δον Κάρλος του Σίλλερ, Ιβάν ο τρομερός, Πέερ Γκυντ, Μάκβεθ, Βασιλιάς Ληρ, Βρυκόλακες κ.ά.

Το 1940 νυμφεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανίζονταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 ο Μινωτής εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Υπόθεση Νοτόριους (Notorious) μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στη ταινία Chase μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα (μαζί με την Κατίνα Παξινού) για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους Βρυκόλακες του Ίψεν. Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της Βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα συμμετείχε στο Παιδί και το Δελφίνι με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα. Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε στις παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή ανέβηκε με δική του σκηνοθεσία. Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τις τραγωδίες Εκάβη (1955) και Μήδεια (1956) του Ευριπίδη στις οποίες πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού, καθώς και τις τραγωδίες Αντιγόνη (1956), με πρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού και Οιδίπους επί Κολωνώ, με πρωταγωνιστή τον ίδιο.

Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι Μήδεια με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος (όπερας). Επίσης εμφανίσθηκε και στο Μπροντγουέι στην Ηλέκτρα με την Μαρίκα Κοτοπούλη.
Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στη ξένη κινηματογραφική επιτυχία "Γη των Φαραώ" με την Τζόαν Κόλινς.

Τελευταία εμφάνισή του στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ήταν το καλοκαίρι του 1989 με τον ρόλο που υπήρξε για τον ίδιο όχι μόνο σκηνικό αλλά και προσωπικό αγώνισμα μιας ολόκληρης ζωής, τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή

Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990 μένοντας πιστός στη μνήμη της συζύγου του Κατίνας Παξινού μέχρι τον θάνατό του.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2022

Ρενέ Γκοσινί

René Goscinny.jpg

14 Αυγούστου 1926  γεννήθηκε: Ρενέ Γκοσινί Γάλλος συγγραφέας κόμικς

Ο Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny, 14 Αυγούστου 1926 - 5 Νοεμβρίου 1977) ήταν Γάλλος συγγραφέας και συντάκτης, περισσότερο γνωστός για τα κόμικς Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, των οποίων έγραφε τα σενάρια.

Πίνακας περιεχομένων
1 Τα Πρώτα Χρόνια
2 Τα Πρώτα Έργα
3 Pilote και Αστερίξ
4 Παραπομπές
Τα Πρώτα Χρόνια

Ο Γκοσινί γεννήθηκε στο Παρίσι το 1926 σε μια οικογένεια Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία. Ο πατέρας του ήταν από την Βαρσοβία (χημικός μηχανικός στο επάγγελμα) και η μητέρα του από το Χοντόρκοβ - μια κωμόπολη στην Ουκρανία. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ρενέ, ο Κλωντ, είχε γεννηθεί έξι χρόνια νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου του 1920. Οι γονείς του Ρενέ είχαν γνωριστεί στο Παρίσι και παντρεύτηκαν το 1919. Η οικογένεια μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής δύο χρόνια μετά τη γέννηση του Ρενέ, εξαιτίας μιας θέσης χημικού μηχανικού, στην οποία τοποθετήθηκε ο πατέρας του. Πέρασε χαρούμενη παιδική ηλικία στο Μπουένος Άιρες και φοίτησε στα γαλλικά σχολεία που βρίσκονταν εκεί. Είχε το ταλέντο να κάνει τους πάντες να γελούν μέσα στην τάξη, πιθανότατα για να αντισταθμίσει τη ντροπαλότητα που είχε απ' τη φύση του. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πολύ νωρίς, εμπνευσμένος από τις εικονογραφημένες ιστορίες τις οποίες αρεσκόταν να διαβάζει.

Τον Δεκέμβριο του 1943, αφού τελείωσε το σχολείο, ο 17χρονος τότε Ρενέ Γκοσινί έχασε τον πατέρα του, γεγονός που τον ανάγκασε να ψάξει για δουλειά. Τον επόμενο χρόνο έπιασε την πρώτη του δουλειά ως βοηθός λογιστή σε εργοστάσιο περισυλλογής ελαστικών και, όταν έφυγε τον επόμενο χρόνο, έγινε κατώτερος εικονογράφος σε διαφημιστικό πρακτορείο.

Ο Ρενέ, μαζί με τη μητέρα του, έφυγαν από την Αργεντινή και πήγαν στη Νέα Υόρκη το 1945, για να ζήσουν εκεί με τον θείο του Μπόρις. Για να αποφύγει τη θητεία στον αμερικανικό στρατό, ο Ρενέ ταξίδεψε στη Γαλλία για να καταταγεί στο γαλλικό στρατό το 1946. Υπηρέτησε στο πεζικό και, όταν πήρε προαγωγή, διορίστηκε ως επίσημος εικονογράφος του συντάγματος του στρατού και έφτιαχνε εικονογραφήσεις και αφίσες για τον στρατό. 

14 août 1926 Naissance : René Gossini, auteur de bandes dessinées français René Goscinny (14 août 1926 - 5 novembre 1977) était un écrivain et éditeur français, surtout connu pour les bandes dessinées Astérix et Lucky Luke, dont il a écrit les scénarios. Table des matières 1 Les premières années 2 Les premiers travaux 3 Pilote et Astérix 4 références Les jeunes années Gossini est né à Paris en 1926 dans une famille d'immigrants juifs de Pologne. Son père était de Varsovie (ingénieur chimiste de profession) et sa mère de Khodorkov - une ville d'Ukraine. Le frère aîné de René, Claude, était né six ans plus tôt, le 10 décembre 1920. Les parents de René s'étaient rencontrés à Paris et se sont mariés en 1919. La famille a déménagé à Buenos Aires, en Argentine, deux ans après la naissance de René à cause d'un génie chimique position, à laquelle son père a été placé. Il passe une enfance heureuse à Buenos Aires et fréquente les écoles françaises qui s'y trouvent. Il avait le don de faire rire tout le monde en classe, probablement pour compenser sa timidité naturelle. Il commence très tôt à peindre, inspiré par les histoires illustrées qu'il aime lire. En décembre 1943, après avoir terminé ses études, René Gossini, alors âgé de 17 ans, perd son père, ce qui l'oblige à chercher du travail. L'année suivante, il obtient son premier emploi d'assistant comptable dans une usine de recyclage de pneus, et lorsqu'il quitte l'année suivante, il devient illustrateur junior dans une agence de publicité. René, avec sa mère, quitte l'Argentine et se rend à New York en 1945, pour y vivre avec son oncle Boris. Pour éviter la conscription dans l'armée américaine, René se rend en France pour s'enrôler dans l'armée française en 1946. Il sert dans l'infanterie et lorsqu'il est promu, il est nommé illustrateur régimentaire officiel de l'armée et crée des illustrations et des affiches pour l'armée.