Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022

Χόρχε Λουίς Μπόρχε

Jorge Luis Borges 1951, by Grete Stern.jpg

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (ισπανικά: Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo, ( audio) [ΔΦΑ: ˈxorxe ˈlwis ˈβorxes], Μπουένος Άιρες, Αργεντινή, 24 Αυγούστου 1899 - Γενεύη, Ελβετία, 14 Ιουνίου 1986) ήταν Αργεντινός συγγραφέας και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ού αιώνα. Παρόλο που είναι πιο γνωστός για τα διηγήματά του (όπου κυριαρχεί το στοιχείο του φανταστικού), ο Μπόρχες ήταν επίσης δοκιμιογράφος, ποιητής και κριτικός.

Πίνακας περιεχομένων
1 Η ζωή του
1.1 Παιδικά χρόνια
1.2 Πρώτα συγγραφικά χρόνια
1.3 Τα χρόνια της ωριμότητας
1.4 Διεθνής αναγνώριση
1.5 Τα τελευταία χρόνια
2 Το έργο του
2.1 Ο Μπόρχες ως Αργεντίνος και ως πολίτης του κόσμου
2.2 Πολυ-πολιτισμικές επιρροές στα κείμενα του Μπόρχες
2.3 Ο Μπόρχες ως ειδικός στην ιστορία, την κουλτούρα και τη λογοτεχνία της Αργεντινής
3 Εργογραφία στα ελληνικά
4 Βιβλιογραφία
4.1 Αγγλική
4.2 Γαλλική
5 Παραπομπές
6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Η ζωή του
Παιδικά χρόνια

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες. Ο πατέρας του, Χόρχε Γκιγέρμο Μπόρχες Ασλάμ, ήταν δικηγόρος και δάσκαλος ψυχολογίας και επίσης είχε λογοτεχνικές φιλοδοξίες ("προσπάθησε να γίνει συγγραφέας και δεν τα κατάφερε"), είπε κάποτε ο Μπόρχες. "Έγραψε μερικά πολύ καλά σονέτα"). Η μητέρα του Μπόρχες, Λεονόρ Ασεβέδο Σουάρες, ήταν από παλιά οικογένεια της Ουρουγουάης. Ο πατέρας του ήταν εν μέρει Ισπανός, εν μέρει Πορτογάλος και μισός Βρετανός. Η μητέρα του Ισπανίδα και πιθανόν Πορτογαλίδα. Στο σπίτι μιλούσαν τόσο ισπανικά όσο και αγγλικά και από πολύ νωρίς ο Μπόρχες ήταν ουσιαστικά δίγλωσσος. Λέγεται ότι διάβαζε Σαίξπηρ στα αγγλικά στα δώδεκά του χρόνια. Μεγάλωσε στην τότε μακρινή και όχι πολύ ευημερούσα συνοικία του Παλέρμο, σε μεγάλο σπίτι με μεγάλη βιβλιοθήκη.

Το πλήρες όνομα του Μπόρχες ήταν Χόρχε Φρανσίσκο Ισιδόρο Λουίς Μπόρχες Ασεβέδο (ισπ.: Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo), αλλά, ακολουθώντας την αργεντίνικη παράδοση, δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ ολόκληρο.

Ο Χόρχε Γκιγέρμο Μπόρχες αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πολύ νωρίς το επάγγελμα του δικηγόρου εξαιτίας τη σταδιακής τύφλωσης, η οποία αργότερα θα επηρέαζε και τον γιο του, και το 1914 η οικογένεια μετακόμισε στη Γενεύη, όπου ο πατέρας Μπόρχες έτυχε περίθαλψης από ειδικό οφθαλμίατρο, ενώ ο Μπόρχες και η αδελφή του Νόρα (γενν. 1902) πήγαιναν σχολείο. Εκεί ο Μπόρχες έμαθε γαλλικά, με τα οποία προφανώς δυσκολεύτηκε αρχικά, μελέτησε μόνος του γερμανικά, και πήρε το μπακαλορεά από το Κολέγιο της Γενεύης το 1918.

Αφού τέλειωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η οικογένεια Μπόρχες έζησε τρία χρόνια σε διάφορα μέρη: το Λουγκάνο, τη Βαρκελώνη, τη Μαγιόρκα, τη Σεβίλλη και τη Μαδρίτη. Στην Ισπανία ο Μπόρχες έγινε μέλος του αβάν-γκαρντ ουλτραϊστικού λογοτεχνικού κινήματος. Το πρώτο του ποίημα, "Ύμνος στη Θάλασσα", γραμμένο στο στυλ του Γουόλτ Γουίτμαν, εκδόθηκε στο περιοδικό Grecia ("Ελλάδα"). Εκεί συναναστράφηκε αξιόλογους Ισπανούς συγγραφείς, όπως τον Ραφαέλ Κασίνος Ασένς και τον Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα.

Κέντζι Μιζογκούτσι



Ο Κέντζι Μιζογκούτσι ήταν Ιάπωνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος.

Το έργο του Μιζογκούτσι είναι γνωστό για τα μονοπλάνα και τη μιζανσέν του. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Μαρκ Λε Φανού, «Οι ταινίες του έχουν μια εξαιρετική δύναμη και αγνότητα. Ταρακουνούν και μετατοπίζουν τον θεατή με τη δύναμη, τη φινέτσα και τη συμπόνια με την οποία αντιμετωπίζουν τον ανθρώπινο πόνο».

Η ταινία του Ουγκέτσου Μονογκατάρι (1953) έστρεψε πάνω του τη διεθνή προσοχή και εμφανίστηκε στο Top Ten Poll των κριτικών του Sight & Sound, το 1962 και το 1972. Άλλες επιτυχημένες ταινίες του περιλαμβάνουν την Ιστορία του τελευταίου χρυσάνθεμου (1939), τη Ζωή της Οχάρου (1952) και τον Επιστάτη Σάνσο (1954). Σήμερα, ο Μιζογκούτσι θεωρείται ένας από τους κορυφαίους κινηματογραφιστές στην ιστορία του κινηματογράφου.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
1.1 Τα πρώτα χρόνια
1.2 Καριέρα στον κινηματογράφο
2 Σημειώσεις
3 Bιβλιογραφικές Aναφορές
4 Εξωτερικοί Σύνδεσμοι 

Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια

Ο Μιζογκούτσι γεννήθηκε στο Χόνγκο του Τόκιο, όντας ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός στεγών. Η οικογένειά του ανήκε στη μεσαία τάξη, έως ότου ο πατέρας του στράφηκε στην πώληση αδιάβροχων στους στρατιώτες κατά τη διάρκεια του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Ο πόλεμος τέλειωσε πολύ γρήγορα, προτού προλάβει να κάνει απόσβεση της επένδυσής του. Οι συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας επιδεινώθηκαν δραματικά και έδωσαν τη μεγαλύτερη αδελφή του Κέντζι "για υιοθεσία", στη συνέχεια μετακομίζοντας από το Χόνγκο στην Ασακούσα, κοντά στο θέατρο και τη γειτονιά των οίκων ανοχής. Στην πραγματικότητα, η αδελφή του Σούζουκο, ή Σούζου, πωλήθηκε ως γκέισα - γεγονός που επηρέασε βαθιά την αντίληψη του Μιζογκούτσι για τη ζωή. Μεταξύ αυτού του γεγονότος και της βάναυσης μεταχείρισης του πατέρα του προς τη μητέρα και την αδελφή του, επιδόθηκε σε μια σθεναρή αντίσταση εναντίον του πατέρα του, καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής του.

: Άλμπερτ Μάμερι

24 Αυγούστου 1895  πέθανε: Άλμπερτ Μάμερι  Άγγλος ορειβάτης και συγγραφέας

Ο Άλμπερτ Μάμερι αγγλ. (Albert Mummery) ήταν Άγγλος ανεξάρτητος οικονομολόγος και διάσημος ορειβάτης που έζησε στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα και έχασε τη ζωή του από χιονοστιβάδα το 1895 όταν προσπάθησε να κατακτήσει το Νάνγκα Παρμπάτ. Πρότεινε ότι αιτία των περιοδικών κάμψεων της οικονομίας ήταν η υπέρμετρη αποταμίευση. Μαζί με τον Τζον Χόμπσον έγραψαν τη Φυσιολογία της Βιομηχανία (The Physiology of Industry), όπου ανέλυαν την θεωρία τους, η οποία όμως θεωρήθηκε ανόητη και επιζήμια.
ΟρειβασίαΠέρα από την ενασχόλησή του με την οικονομία, ο Μάμερι επικεντρώθηκε στην ορειβασία και έγινε ένας από τους διασημότερους ορειβάτες της εποχής του. Ο Μάμερι ολοκλήρωσε το 1888 την πρώτη ανάβαση στο όρος Ντιχ-Tάου, τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της οροσειράς του Καυκάσου. Τη δεκαετία του 1890 ολοκλήρωσε μερικές αναβάσεις στις Άλπεις χωρίς οδηγό, μαζί με τους Νόρμαν Κόλι, Τζέφρι Χέιστινγκς και Γουίλιαμ Σέσιλ Σλίνγκσμι. Επίσης ασχολήθηκε με την αναρρίχηση στους γκρεμούς από κιμωλία στο Ντόβερ, νότια Αγγλία. Το 1895 προσπάθησε μαζί με τους Κόλι και Χέιστινγκς να αναρριχηθούν στο Νάνγκα Παρμπάτ, ένα βουνό στα Ιμαλάια που ξεπερνά σε ύψος τα 8 χιλιόμετρα, αλλά αυτός μαζί με δύο Γκούρχα χάθηκε σε ένα μονοπάτι, πιθανόν λόγω χιονοστιβάδας. Το σώμα του δεν βρέθηκε. Η μη χρήση οδηγών και η ανάληψη πολλών κινδύνων ξεχώρισε τον Μάμερι από τους άλλους ορειβάτες εκείνης της εποχής και η ορειβατική του φιλοσοφία συνέχισε να είναι δημοφιλής. Περιέγραψε τις εμπειρίες του στο βιβλίο My Climbs in the Alps and Caucasus (1895).

Νικολά Λεονάρ Σαντί Καρνό

Sadi Carnot.jpeg

Νικολά Λεονάρ Σαντί Καρνό ( ΔΦΑ:[kaʁno] ), 1 Ιουνίου 179624 Αυγούστου 1832) ήταν Γάλλος στρατιωτικός μηχανικός και φυσικός, συχνά θεωρείται ο «πατέρας της Θερμοδυναμικής». Όπως και ο Κοπέρνικος, δημοσίευσε μόνο ένα βιβλίο, με τον τίτλο: Σκέψεις επί της κινητήριας δυνάμεως του πυρός (Παρίσι, 1824), στο οποίο σε ηλικία 27 ετών ασχολήθηκε με την εύρεση της μέγιστης θεωρητικής απόδοσης των θερμικών μηχανών. Το έργο του Carnot δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής στη διάρκεια της ζωής του. Η εργασία του ανακαλύφθηκε ξανά από Άγγλους επιστήμονες αρκετά χρόνια αργότερα και ο Λόρδος Κέλβιν ήταν εκείνος που αποκάλεσε τον Καρνό πατέρα της θερμοδυναμικής.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφικά στοιχεία
2 Σκέψεις επί της κινητήριας δυνάμεως του πυρός
2.1 Ο κύκλος του Καρνό
3 Βιβλιογραφία
4 Παραπομπές

Καρλ Μπλέγκεν

 

Ο Καρλ Μπλέγκεν (αγγλικά: Carl William Blegen, 27 Ιανουαρίου 188724 Αυγούστου 1971), επίσης αναφερόμενος εντός της ελληνόγλωσσης βιβλιογραφίας ως Κάρολος Μπλέγκεν, ήταν Αμερικανός αρχαιολόγος, ο οποίος εργάστηκε στις ανασκαφές της αρχαίας Πύλου, κοντά στη σημερινή Πύλο και της Τροίας. Καθοδήγησε την αρχαιολογική αποστολή του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι (Σινσινάτι), στις ανασκαφές στο λόφο του Χισαρλίκ, την περιοχή της αρχαίας Τροίας, από το 1932 ως το 1938 και έφερε στο φως το Ανάκτορο του Νέστορα στο λόφο του Εγκλιανού, το 1939 και από το 1952 ως το 1966

Πίνακας περιεχομένων
1 Ιστορικό
2 Σταδιοδρομία
3 Προσωπική ζωή
4 Βιβλιογραφία
5 Αναφορές
6 Άλλες πηγές
6.1 Στα ελληνικά
6.2 Στα αγγλικά
7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
7.1 Στα ελληνικά
7.2 Στα αγγλικά
Ιστορικό

Ο Καρλ Μπλέγκεν γεννήθηκε στη Μινεάπολη της πολιτείας Μινεσότα, των ΗΠΑ, και ήταν ο μεγαλύτερος των έξι παιδιών που έκαναν η Άννα Ρεγκίνα Μπλέγκεν (1854-1925) και ο Τζων Χ. Μπλέγκεν (αγγλικά: John H. Blegen), (1851-1928), οι οποίοι και οι δυο τους ήταν μετανάστες από το Λιλεχάμερ της Νορβηγίας. Ο νεότερος αδελφός του Καρλ Μπλέγκεν ήταν ο ιστορικός Θίοντορ Μπλέγκεν (αγγλικά: Theodore Christian Blegen).

Ο πατέρας του Καρλ Μπλέγκεν ήταν καθηγητής στο Κολλέγιο Άουγκσμπουργκ (αγγλικά:Augsburg College) της Μινεάπολης για περισσότερα από 30 χρόνια και έπαιξε κεντρικό ρόλο στη νορβηγική Λουθηρανική Εκκλησία της Αμερικής, που ήταν τμήμα της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας των ΗΠΑ (αγγλικά: Evangelical Lutheran Church (United States).

Ο Καρλ Μπλέγκεν πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα το 1904 και ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1907.

Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου

 

 

Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (γαλλικά: Massacre de la Saint-Barthélemy = Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου) αναφέρεται στη σφαγή των Γάλλων προτεσταντών (Ουγενότων) από τους Καθολικούς στο Παρίσι στις 24 Αυγούστου 1572, ανήμερα του Αγίου Βαρθολομαίου. Η σφαγή αυτή διήρκεσε δύο τουλάχιστον μέρες στην πρωτεύουσα και επεκτάθηκε στην επαρχία.

Το τραγικό αυτό επεισόδιο των Θρησκευτικών Πολέμων της Γαλλίας ήταν αποτέλεσμα τόσο θρησκευτικών, όσο και πολιτικών και κοινωνικών αιτίων. Ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς διαίρεσης όλων των στρωμάτων του γαλλικού λαού, του ανταγωνισμού των οικογενειών Γκιζ και Βουρβόνων για την διαδοχή της ετοιμοθάνατης βασιλεύουσας δυναστείας των Βαλουά και αντικατόπτριζε επίσης τις εντάσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Ισπανίας, οι οποίες τροφοδοτούνταν από τις εξεγέρσεις στις Κάτω Χώρες.

Η ιστοριογραφική παράδοση θέλει ως κύριους υπαίτιους της σφαγής το βασιλιά Κάρολο Θ΄ και τη μητέρα του, Αικατερίνη των Μεδίκων. Ελλείψει πηγών, οι ιστορικοί ακόμα και σήμερα διαφωνούν για τον ακριβή ρόλο του στέμματος στο γεγονός αυτό. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι υπήρξε βασιλική έγκριση για το μακελειό. Το πρωινό της 24ης Αυγούστου, ο Κάρολος Θ΄ είχε διατάξει τη διακοπή των δολοφονιών, αλλά δεν μπόρεσε να ανακόψει την οργή και το ζήλο του λαού.

Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους Γαλλικούς Θρησκευτικούς Πολέμους. Το κίνημα των Ουγενότων τραυματίστηκε από το χαμό πολλών επιφανών αριστοκρατών ηγετών του, αλλά και από τις εσωτερικές ανακατατάξεις και τη ριζοσπαστική αλλαγή των πεποιθήσεων τους: οι Γάλλοι προτεστάντες πλέον βρίσκονταν σε ανοιχτό πόλεμο με το στέμμα. Σε αντίθεση με τους τρεις προηγούμενους εμφύλιους πολέμους, δεν επρόκειτο για έναν πόλεμο ενάντια στην πολιτική του στέμματος, αλλά ενάντια στην ίδια την ύπαρξη της Γαλλικής μοναρχίας. Ήταν μια «από τις χειρότερες θρησκευτικές σφαγές του 16ου αιώνα».Σε όλη την Ευρώπη, ως γεγονός χάραξε στο μυαλό των Προτεσταντών ότι «ο Ρωμαιοκαθολικισμός ήταν μια αιματοβαμμένη και δόλια θρησκεία».

Πίνακας περιεχομένων
1 Τα προ της σφαγής
1.1 Μια αντιδημοφιλής ειρήνη και ένας αντιδημοφιλής γάμος
1.2 Ένταση στο Παρίσι
1.3 Απόπειρα δολοφονίας του Κολινί
1.4 Η απόφαση
2 Η σφαγή
2.1 Στην επαρχία
2.2 Ο αντίκτυπος της σφαγής
3 Τα μετέπειτα
4 Οι ευθύνες
5 Επιρροή στην σκέψη και στην τέχνη
6 Παραπομπές
7 Βιβλιογραφία
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Γκύντερ Λίτφιν

2010-03-08-berlin-mauer-by-RalfR-04.jpg

24 Αυγούστου 1961  πέθανε: Γκύντερ Λίτφιν Γερμανός ράφτης, το πρώτο πρόσωπο που πυροβολήθηκε στο Τείχος του Βερολίνου

Ο Γκύντερ Λίτφιν (γερμ.: Günter Litfin, 19 Ιανουαρίου 1937 - 24 Αυγούστου 1961) ήταν το πρώτο θύμα του Τείχους του Βερολίνου.

Ο Λίτφιν, ράφτης από τη συνοικία του Βερολίνου Βάϊσενζεε ήταν μέλος της παράνομης οργάνωσης του συντηρητικού κόμματος του Δυτικού Βερολίνου CDU. Εργαζόταν στη Δύση, στην περιοχή του Ζωολογικού Κήπου, και είχε βρει κατοικία στο δυτικό τμήμα της πόλης. Ήδη από την 12η Αυγούστου είχε μεταβεί με τον αδερφό του στο Σαρλόττενμπουργκ για να επιπλώσει το νέο του διαμέρισμα. Όμως η οικοδόμηση του τείχους το επόμενο πρωί έθεσε τέρμα στα σχέδιά του να μετακομίσει στο δυτικό τομέα. Γι’ αυτό το λόγο αποτόλμησε απόπειρα απόδρασης περίπου στις τέσσερις η ώρα την 24η Αυγούστου, που είχε ως αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό του.

Ο Λίτφιν σχεδίαζε, ξεκινώντας από την περιοχή Χούμπολτχαφεν στο κέντρο του Βερολίνου, να διασχίσει κολυμπώντας το κανάλι του ποταμού Σπρέε και να διαφύγει στο Δυτικό Βερολίνο. Όμως εντοπίστηκε από την αστυνομία και καθώς σήκωσε τα χέρια του από το νερό πυροβολήθηκε από τους φρουρούς και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Στη μνήμη του Γκύντερ Λίτφιν και των άλλων θυμάτων του τείχους στήθηκε το 1992 μία αναμνηστική πλάκα στη οδό Ινβαλίντεν του Βερολίνου. Επίσης, μία οδός στη συνοικία Βάϊσενζεε πήρε το όνομά του.

Κοσμάς ο Αιτωλός

Kosmas Aitolos.jpg

24 Αυγούστου 1779 (242 χρόνια πριν) πέθανε: Κοσμάς ο Αιτωλός Έλληνας μοναχός

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714 - 24 Αυγούστου 1779), γνωστός και ως Πατροκοσμάς, ήταν Ελληνορθόδοξος μοναχός. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Κώνστας, ενώ το επώνυμό του χάρις στις αναφορές των Βενετών προβλεπτών, που έχουν διασωθεί στα κρατικά αρχεία της Βενετίας, γνωρίζουμε πως ήταν Εσωχωρίτης

Το 1961 ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και εορτάζεται στις 24 Αυγούστου. Η δράση του συνδέεται με τον παλιότερο θρησκευτικό ουμανισμό.[2] Γεννήθηκε στην Αιτωλία και όπως αναφέρει ο ίδιος αόριστα «Η πατρίδα μου είναι Ελλάδα από το Απόκουρον». Κατά τον βιογράφο και σύγχρονό τoυ Νικόδημο Αγιορείτη γεννήθηκε στο χωριό Μέγα Δένδρο Απόκουρου κοντά στο Θέρμο, ενώ κάποιοι μελετητές θεωρούν πιθανή γενέτειρα το γειτονικό Ταξιάρχη[3]. Ως έτος γέννησής φέρεται το 1714, διότι ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πως πέθανε σε ηλικία 65 ετών.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Διδαχές και Προφητείες
3 Παρατηρήσεις επί του κηρύγματος και των προφητειών του Κοσμά του Αιτωλού
4 Υμνολογία
5 Βιβλιογραφικές παραπομπές
6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
7 Βιβλιογραφία

Ανθρώπινα ερωτήματα ...



Ανθρώπινα ερωτήματα ... 

 Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία; Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας; Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία; Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης; Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας; Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη και ανώνυμη μάζα; Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας; Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει; Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε; Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός; Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας; Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα; Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες; Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές; Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε; Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες; Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή; Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος; Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης; Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες; Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους; Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι; Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι; Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό; Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά; Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο; Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα; Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων; Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε; Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα; Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους; Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες; Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή; Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;

Αναρτήθηκε από:
Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

Σήμερα 24/8... Κοσμά του Αιτωλού, Αγίου Ευτυχούς Ιερομάρτυρος

 

Σφακούρα Μουρνιών  ... η ομορφιά του ...δύσκολου... (φ.Μ.Κυμάκη)
 Σφακούρα  Μουρνιών ... η ομορφιά του ...δύσκολου... (φ.Μ.Κυμάκη)

 Κοσμά του Αιτωλού, Αγίου Ευτυχούς Ιερομάρτυρος

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-