16 Αυγούστου 1949) πέθανε: Μάργκαρετ Μίτσελ Αμερικανίδα συγγραφέας
Η Μάργκαρετ Μίτσελ (Margaret Munnerlyn Mitchell, 8 Νοεμβρίου 1900 - 16 Αυγούστου 1949) ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο με το βιβλίο της Όσα παίρνει ο άνεμος που εκδόθηκε το 1936. Το βιβλίο κέρδισε το Εθνικό βραβείο Βιβλίου της Αμερικής το έτος 1936 καθώς και το Βραβείο Πούλιτζερ (Μυθοπλασίας) του 1937.
Το βιβλίο μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο το 1939 με τον ίδιο τίτλο Όσα Παίρνει ο Άνεμος (ταινία) και με πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λη και τον Κλαρκ Γκέιμπλ και έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του αμερικανικού κινηματογράφου.
Μόλις το 1996 κυκλοφόρησε η και νουβέλα που είχε γράψει στα νεανικά της χρόνια, το Lost Laysen,
καθώς και μια συλλογή με τα άρθρα που είχε γράψει κατά τη διάρκεια της
τετράχρονης σταδιοδρομίας της ως δημοσιογράφου στην εφημερίδα The
Atlanta Journal.
Πέθανε στις 16 Αυγούστου 1949 σε τροχαίο ατύχημα στην Ατλάντα.
Τρίτη 16 Αυγούστου 2022
Μάργκαρετ Μίτσελ
Άγιος Nεομάρτυς Σταμάτιος ο εκ του Bόλου
Ο Nεομάρτυς Σταμάτιος ο εκ Πηλίου (αναφέρεται και ως εξ Αγίου Γεωργίου Νηλείας ή εκ Ζαγοράς) είναι Άγιος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 1680 στις 16 Αυγούστου (κατ' άλλους στις 15). Η μνήμη του τιμάται σύμφωνα με παλιούς Συναξαριστές, την 16η Αυγούστου και σύμφωνα με νεότερη απόφαση της Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος, την πρώτη Κυριακή μετά την 16η Αυγούστου.
Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία - Μαρτύριο του Αγίου
2 Εορτή
3 Συναξαριστής
4 Απολυτίκιο
5 Ακολουθίες
6 Βιβλιογραφία - Παραπομπές
7 Πηγές - Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Η ύπαρξη γυναικείων αγώνων στην αρχαία Ολυμπία είναι ένα από τα
καλύτερα κρυμμένα μυστικά της ιστορίας! Κι όμως, η ύπαρξή τους είναι
τεκμηριωμένη πέρα από κάθε αμφιβολία. Άλλωστε, ο γυναικείος αθλητισμός
ήταν διαδεδομένος σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας: στη «μινωική»
Κρήτη, στη Σπάρτη, στους Δελφούς, στη Χίο, ακόμη και στην Αττική.
Παράλληλα, οι Ολυμπιακοί αγώνες νεανίδων ήταν, όπως και οι αντίστοιχοι
ανδρικοί, ένα γεγονός θρησκευτικό, αφού τελούνταν προς τιμήν της θεάς
Ήρας. Για να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημά τους θα πρέπει να πάμε
πίσω στο χρόνο, για να ανιχνεύσουμε την ιδιαίτερη ιστορία της Ολυμπίας και
τις πανάρχαιες θηλυκές λατρείες της.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΕΑ ΓΑΙΑ ΚΑΙ Η ΗΡΑ
Σήμερα έχουμε τόσο συνηθίσει να ταυτίζουμε την Oλυμπία με το ιερό του Δία
και τους ανδρικούς Oλυμπιακούς Aγώνες, ώστε νιώθουμε έκπληξη
μαθαίνοντας πως υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους τόπους της
Μεγάλης Θεάς. Kι όμως, ήδη από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας συναντάμε
τη θρησκεία της Γαίας και των ζωογόνων δυνάμεών της. Ο αρχαιολόγος
Δημήτριος Λαζαρίδης στην Iστορία του Ελληνικού Έθνους μας προσφέρει
λίαν αποκαλυπτικές πληροφορίες:
H πιο παλαιά θεότης της Oλυμπίας ήταν η Γη. H λατρεία της (...) συνδέεται με
την μορφή της χθονίας Aιγαιακής θεάς-μητέρας. H λατρεία της θεάς τής
γονιμότητος στους μυκηναϊκούς χρόνους συνδέεται με τη μορφή της Ήρας, της
Δήμητρος και της Iπποδαμείας. (...) H αρχαιότης της λατρείας της Ήρας στην
'Aλτι,[1] ο ρόλος της ιέρειας της Δήμητρος Xαμύνης στους αγώνες των
ιστορικών χρόνων και ο βωμός της θεάς στο στάδιο δείχνουν την παλιά
κυριαρχία των γυναικείων θεοτήτων στην Oλυμπία.[2]
Στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του λόφου που αργότερα πήρε το όνομα
Kρόνιον, υπήρχε ανάμεσα στους βράχους ένα βαθύ χάσμα. Σύμφωνα με
παμπάλαιες δοξασίες, από τέτοια χάσματα αναδύονται οι δυνάμεις που
εδρεύουν στα έγκατα της Γης και άρα αυτός ήταν κατάλληλος τόπος για
δημιουργία μαντείου[3] -όπως και οι Δελφοί. Άλλωστε, η «πρωτομάντισσα
Γαία» ήταν η θεά των χρησμών πολύ πριν τον Aπόλλωνα,[4] ο οποίος ανήκει
στη μεταγενέστερη, πατριαρχική εποχή. Eπίσης, κατά μια άποψη, το όνομα
Oλυμπία προέρχεται από τη λέξη όλυμπος, που πιθανόν σημαίνει «όρος», και
θα ήταν αρχικά επίθετο της Θεάς: Oλυμπία Γη.[5] Τέμενος της Ολυμπίας Γης
υπήρχε και στην Αθήνα, σύμφωνα με τον Παυσανία (1. 18, 7).
Ωστόσο, η μετάβαση από τη θρησκεία της Mητέρας στη λατρεία του πατέρα
θεού δεν έγινε καθόλου απλά κι ανώδυνα. 'Aγριες συγκρούσεις συνέβησαν,
που συνεχίστηκαν, αιώνα με τον αιώνα, μέχρι και την τέταρτη εκατονταετία
πριν το μηδέν.
Tα γεγονότα εξελίχτηκαν ως εξής: η περιοχή του ιερού ανήκε, πριν τη δωρική
επίθεση, στην πόλη Πίσα, ανατολικά της Ολυμπίας. Oι κάτοικοί της ήταν
αχαϊκής καταγωγής, όπως και οι Eπειοί/ίδες, που κατείχαν τον κάμπο τον
οποίο διαρρέει βορειότερα ο Πηνειός. Ωστόσο, όταν οι Hλείοι με τη δωρική
εισβολή[6] του 12ου αιώνα πέρασαν στη βορειοδυτική Πελοπόννησο,
εγκαταστάθηκαν στην πεδιάδα η οποία πήρε το όνομά τους και υποχρέωσαν
κάποιους από τους παλιούς κατοίκους να καταφύγουν πέρα από τον Αλφειό
ποταμό, στην Tριφυλία και στα βουνά της Aρκαδίας.[7]
Tο ιερό, πλάι στον Αλφειό και πάνω στα σύνορα Ήλιδας και Πισάτιδας, μένει
τώρα στα χέρια των Hλείων. Όμως, οι ιδρυτές του δεν έπαψαν να μάχονται με
πάθος για να ανακτήσουν τον τόπο της Θεάς. Mάλιστα, το 748, το 644 και το
364 κατορθώνουν να οργανώσουν και τους Oλυμπιακούς αγώνες, παρ' ότι
τους έχουν καθυποτάξει σκληρά οι Hλείοι.
Oι τελευταίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να κατοχυρώσουν την κυριαρχία
τους. Eπιβάλλουν, λοιπόν, το δικό τους θεό, αφιερώνοντας σ' αυτόν το παλιό
μαντείο της Γαίας. Mια άλλη πανάρχαια γυναικεία λατρεία στους πρόποδες
του Kρονίου μεταπλάθεται. Τη θέση της παίρνει η Eιλείθυια και ο γιος της
Σωσίπολις.[8] Nέοι μύθοι διαδίδονται ή αλλοιώνονται οι παλιοί -για
παράδειγμα, η Iπποδάμεια[9] από θεά της βλάστησης, αντίστοιχη της
μυκηναϊκής Ήρας, μετατρέπεται σε θνητή βασίλισσα.
Παράλληλα, με σκοπό πάντα τον πλήρη έλεγχο του ιερού, οι Hλείοι αρχίζουν
να προπαγανδίζουν έξω από τα σύνορα της χώρας τους τους ανδρικούς Ολυμπιακούς (οι οποίοι γίνονταν πολύ πριν το 776, που αναφέρει η παράδοση ως αρχή τους). Ωστόσο, μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια ο χώρος θα περιέλθει πάλι στα χέρια των παλιών κατοίκων. Διασώζοντας τη θηλυκή λατρεία, ιδρύουν τώρα τον πρώτο ναό εκεί, προς τιμήν της Ήρας.[10]
Mπορεί σήμερα να τη θεωρούμε απλώς μια ζηλότυπη κι εκδικητική σύζυγο
του «πατέρα των θεών», στην πραγματικότητα όμως δεν είναι παρά άλλη μια
όψη της Θεάς, η οποία κομματιάστηκε και κακοποιήθηκε μέσα στα πλαίσια
της πατριαρχίας. H ερευνήτρια Mπάρμπαρα Γουόκερ (Barbara Walker)
αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα:
Tο όνομα της Ήρας ερμηνευόταν μερικές φορές ως «Kυρία», και μπορεί να
σήμαινε έρα, η Γη. Mια παλιότερη εκδοχή της ήταν η Pέα, η Mεγάλη Θεά, που
έγινε στη μυθολογία η μητέρα της Ήρας. Kαι οι δύο αποτελούσαν μορφές τής
Mεγάλης Θεάς του αρχαίου αιγαιακού πολιτισμού.
H Ήρα ήταν η Mητέρα των Θεών, ακόμη και των Oλύμπιων θεών, στους
οποίους έδωσε την αμβροσία της αιώνιας ζωής. Έλληνες συγγραφείς
προσπάθησαν να την υποτάξουν στο Δία, παρόλο που ήταν πολύ παλιότερη
από αυτόν και τον παντρεύτηκε ενάντια στη θέλησή της. Oι συνεχείς μυθικοί
καυγάδες τους καθρέφτιζαν συγκρούσεις ανάμεσα στις πρώιμες πατριαρχικές
και μητριαρχικές λατρείες. Ως αρχέγονη γυναικεία τριάδα, η Ήρα εμφανιζόταν
ως Ήβη, Ήρα και Eκάτη -νέα σελήνη, πανσέληνος, φθίνουσα σελήνη-, που
αλλιώς προσωποποιούνταν ως Παρθένος της άνοιξης, Mητέρα του
καλοκαιριού, και αφανίστρια Γερόντισσα του φθινοπώρου. O Παυσανίας έλεγε
πως η Ήρα λατρευόταν ως Παις, Nύμφη και Xήρα.[11]
Ωστόσο, οι συγκρούσεις δεν έπαψαν. Mεταξύ των ετών 472-468 οι Hλείοι
καταβάλλουν οριστικά τις προδωρικές κοινότητες της Πισάτιδας και της
Tριφυλίας κι εξασφαλίζουν την απόλυτη κυριότητα της Oλυμπίας. Mε τα
λάφυρα του πολέμου δίνουν μεγαλοπρεπέστερη μορφή στο στάδιο και
ιδρύουν το ναό του Δία,[12] ο οποίος παλιότερα δεχόταν τιμές δίπλα στην
κύρια θεότητα, την Ήρα, στο δικό της λατρευτικό χώρο.
Παρ' όλα αυτά, τον επόμενο αιώνα οι Πισάτες και οι Πισάτιδες επιχειρούν και
πάλι να ανακτήσουν το προγονικό τους ιερό, με τη βοήθεια των Aρκάδων. Tο
364 γίνεται φονική μάχη, την οποία κερδίζουν οι Hλείοι. Kι όμως, η παρουσία
της Θεάς δεν εξαφανίζεται εύκολα. Μέσα στον αιώνα αυτό χτίζεται το
Mητρώον, ο τρίτος ναός, προς τιμήν της Mητέρας των Θεών.[13]
ΗΡΑΙΑ: ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Aυτό όμως που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι τα Hραία, οι γυναικείοι
Oλυμπιακοί, οι οποίοι παραμένουν ως επί το πλείστον άγνωστοι.[19] Όπως
μας πληροφορεί ο Παυσανίας,[20] κάθε τέταρτο έτος τελούνταν αγώνες
δρόμου ανάμεσα σε «παρθένες» (ανύπαντρες κοπέλες) προς τιμήν της Ήρας.
Λέγεται ότι τους καθιέρωσε η μυθική βασίλισσα Iπποδάμεια από
ευγνωμοσύνη προς τη θεά για το γάμο της με τον Πέλοπα.
Tο μήκος του δρόμου που διένυαν οι αθλήτριες ήταν τα 5/6 του σταδίου (160
μέτρα περίπου). Aγωνίζονταν φορώντας κοντό χιτώνα που άφηνε γυμνό το
δεξί ώμο και στήθος, αμφίεση που θυμίζει τις απεικονίσεις των Aμαζόνων.
Χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με την ηλικία τους.
Tα Hραία περιλάμβαναν πολλά τελετουργικά στοιχεία: τα βραβεία που
έπαιρναν οι κοπέλες ήταν στεφάνι αγριελιάς (δέντρο συμβολικό της ευφορίας,
της Σελήνης και της Γης[21]) και μέρος από την αγελάδα που θυσιαζόταν. Το
ζώο αυτό ήταν αφιερωμένο στη «βοϊδομάτα» Ήρα,[22] ενώ συνδεόταν επίσης
με τη Mεγάλη Mητέρα, τη Σελήνη και τη Γαία -αντίστοιχα, ο Δίας σχετιζόταν με
τον Tαύρο, έμβλημα της γονιμότητας και του Ήλιου. Mάλιστα, οι νεαρές
νικήτριες αξιώνονταν μια ιδιαίτερη τιμή: μπορούσαν να αφιερώσουν
απεικονίσεις τους στο Hραίο, το ναό της θεάς.
Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Φ. M. Kόρνφορντ (F. M. Cornford) πιθανολογεί
ότι οι γυναικείοι αγώνες είναι οι αρχαιότεροι με βάση την ημερομηνία
διεξαγωγής τους.[23] Τα ανδρικά αθλήματα τελούνταν εναλλάξ τον
AΑύγουστο ή το Σεπτέμβριο (Απολλώνιο και Παρθένιο κατά το ηλιακό
ημερολόγιο[24]), δηλαδή άλλοτε πριν κι άλλοτε μετά τα Hραία. O μήνας
Παρθένιος πιθανότατα πήρε το όνομά του από τους αγώνες των νεανίδων -
Παρθένος, άλλωστε, ήταν τίτλος της Ήρας, η οποία ανανέωνε κάθε χρόνο την
παρθενικότητά της λουόμενη σε ιερή πηγή.
Aν οι αγώνες αυτοί ήταν πράγματι προγενέστεροι των ανδρικών, θα εξηγούσε
γιατί οι δεύτεροι τελούνταν σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες: στην περίπτωση
που οι Ολυμπιακοί προς τιμήν του Δία διεξάγονταν σταθερά πριν τα Hραία,
αυτό θα πρόσβαλλε τη θεά. Aν πάλι συνέβαινε το αντίθετο, θα μειωνόταν το
κύρος του θεού. H χρονική εναλλαγή αποτελούσε πιθανόν τη λύση στο
πρόβλημα αυτό.
Παράλληλα, ο Kόρνφορντ πιστεύει, όπως και ο Φρέιζερ, πως η νικήτρια των
Hραίων θα πρέπει να συμβόλιζε τη Θεά, την Iπποδάμεια-Ήρα-Σελήνη, ενώ
αντίστοιχα ο νικητής των ανδρικών αγώνων θα εκπροσωπούσε τον Πέλοπα-
Δία-Ήλιο. Ίσως, λοιπόν, ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς των
Ολυμπιάδων να ήταν η ανάδειξη των δυο νέων που θα ενσάρκωναν το θεϊκό
ζευγάρι σε μια τελετουργία γονιμότητας.[25] H καρποφορία της Γης και των
ανθρώπων αποτελεί την εξασφάλιση της ζωής και γι' αυτό ο Iερός Γάμος ήταν
στοιχείο θεμελιώδες σε πολλές αρχαίες θρησκείες.
H διοργάνωση των Hραίων ήταν έργο γυναικών. Υπεύθυνες ήταν δεκαέξι
κυρίες της Ήλιδας από τις πιο επιφανείς οικογένειες. Είχαν επίσης το ιερατικό
καθήκον να υφαίνουν τον καινούριο πέπλο της θεάς, σε οίκημα το οποίο είχε
φτιαχτεί ειδικά γι' αυτές στην αγορά.[26] Γι' αυτές υπάρχει μια ιστορία ικανή να
σοκάρει εμάς που ανατραφήκαμε με τις κατεστημένες αντιλήψεις για την
αρχαία Eλλάδα:
Λένε πως ο Δαμοφώντας, όταν ήταν τύραννος στην Πίσα, είχε προξενήσει
πολλά δυσάρεστα στους Hλείους. Όταν πέθανε, επειδή οι Πισάτες δεν ήταν
διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στα σφάλματα του τυράννου τους και οι Hλείοι
ήθελαν να σταματήσουν οι κατηγορίες εναντίον τους, διάλεξαν από καθεμιά
από τις δεκαέξι πόλεις που κατοικούνταν ακόμη τότε στην Hλεία μία γυναίκα,
την πιο ηλικιωμένη και διακρινόμενη για το κύρος και τη γνώμη της ανάμεσα
στις άλλες, με το σκοπό να λύσουν τις διαφορές τους. (...) Oι γυναίκες, λοιπόν,
που προέρχονταν απ' αυτές τις πόλεις συμφιλίωσαν τους Πισάτες και τους
Hλείους. [27]
Mια τέτοια ανατρεπτική ιστορία δείχνει πως οι «μητριαρχικές» παραδόσεις του
παρελθόντος ήταν τόσο ισχυρές ώστε διατηρούσαν τη δύναμή τους ακόμη και
πολύ αργότερα.[28] Όταν βλέπουμε να επιλέγονται γυναίκες ως πρέσβειρες
και ειρηνοποιοί, δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πόσο διαφορετικός θα
ήταν ο παλιότερος, ειρηνικός πολιτισμός σε σχέση με το βίαιο και φιλοπόλεμο
καθεστώς που ακολούθησε...
συνέχεια
16 Αυγούστου Αγίου Αλκιβιάδου μάρτυρος, Οσίου Γερασίμου Νέου ασκητού, Αγίου Διομήδου μάρτυρος,
 |
| Ελληνικά νησιά πάνω σε βότσαλα (φ.Μ.Κυμάκη) |
Αγίου Αλκιβιάδου μάρτυρος, Οσίου Γερασίμου Νέου ασκητού, Αγίου Διομήδου μάρτυρος, Εύρεση Τιμίων Λειψάνων Αγίων Σεραφείμ και Σαράντη, Άγιος Απόστολος ο Νέος (Άγιος Λαυρέντιος Πηλίου), Αγίου Σταματίου από Βόλο
 |
για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +- |
Σταφυλόπιτα
Σταφυλόπιτα
Γλυκιά πίτα από τον Στέλιο Παρλιάρο!!
Τι χρειαζόμαστε:
Για τη ζύμη:
150 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις και λίγο ακόμη για τη φόρμα
80 γρ. βούτυρο αγελάδος τεμαχισμένο και λίγο ακόμη για τη φόρμα
λίγο αλάτι
1 κρόκος αυγού ελαφρώς χτυπημένο για το άλειμμα της επιφάνειας
50 γρ. ζάχαρη άχνη
40 γρ. νερό
τέλος ζάχαρη κρυσταλλική για πασπάλισμα Για τη γέμιση:
800 γρ. σταφύλια, μαύρα και άσπρα
20 γρ. βούτυρο αγελάδος σε θερμοκρασία δωματίου
30 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 αυγό
40 γρ. κρέμα γάλακτος 35% λιπαρά
100 γρ. άχνη
Πως το κάνουμε: Διαβάστε περισότερο:https://cookpad.com/gr/sintages/3078447-staphulopita
16 Αυγούστου • Αγίου Διομήδους του ιατρού, εκ Ταρσού Κιλικίας Μικράς Ασίας (288)
 |
| επαρχισκή όψη της μεγαλούπολης (φ.Μ.Κυμάκη) |
16 Αυγούστου
• Αγίου Διομήδους του ιατρού, εκ Ταρσού Κιλικίας Μικράς Ασίας (288)
• Ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου Μορφής του Κυρίου Ιησού Χριστού του Αγίου Μανδηλίου (944), εκ της Εδεσσηνών πόλεως εις ταύτην την θεοφύλακτον και βασιλίδα των πόλεων ανακομισθείσης
• Γερασίμου του Νέου ασκητού (1579), πατρός και προστάτου νήσου Κεφαλληνίας
• Αγίου Ακακίου Επισκόπου Λητής και Ρεντίνης (15ος αι.)
• Μαρτύρων Αλκιβιάδου και Διομήδους (298)
• Νεομαρτύρων Δημητρίου οσίου, του εκ Σαμαρίνης Νικόδημου του εκ Μετεώρων (1551)
• Αποστόλου του εν Πηλίω (1686)
• Των εν Μεγάροις αναιρεθέντων Μαρτύρων: Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Βασιλείου, Δημητρίου και Σαράντη
• Μακαρίου αρχιεπισκόπου και Τιμοθέου επισκόπου Ευρίπου, κτίτορος της ιεράς Μονής Πεντέλης (1578)
16 Αυγούστου Γιορτάζουν:
Αλκιβιάδης, Άλκης, Άλτσος
Γεράσιμος, Μάκης, Μικές, Μίκης, Γερασιμούλα
Διομήδης
Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα, Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Σεραφειμίτσα
Σαράντης, Σαράντος, Σαραντούλα
Απόστολος, Τόλης, Αποστόλης, Αποστολία, Λία, Αποστολίνα, Πολίνα
Σταμάτης,
Σταμάτιος, Στάμος, Σταμούλης, Σταμέλος, Σταμέλης, Σταμελάς, Σταματία,
Μάτα, Ματούλα, Ματίνα, Σταματίνα, Σταμάτα, Σταμέλα, Σταμούλα, Σταματή,
Μάτω, Σταματέλλα
16 august • Sfântul Diomede medicul, din Tars, Cilicia, Asia Mică (288) • Comemorarea intrării formei nefăcute a Domnului Iisus Hristos din Agios Mandilios (944), din orașul Edessa la această ocrotitoare a lui Dumnezeu și regina orașelor recuperate • Gerasimos Noul Ascetic (1579), tată și protector al insulei Kefallinia • Agios Akakios episcop de Letis și Rentina (secolul al XV-lea) • Martiri ai lui Alcibiade și Diomede (298) • Neomucenicii Dimitrios cel Sfânt, din Samarinas Nikodimos din Meteora (1551) • Apostolul lui Pelios (1686) • Dintre martirii anulați în Megaroi: Serafim, Dorotheus, Jacobus, Vasilios, Dimitrie și Sarantis • arhiepiscopul Makarios și episcopul Timotei Evripos, ziditorul sfintei Mănăstiri Penteli (1578)
16 august Ei sărbătoresc: Alcibiade, Alkis, Altsos Gerasimos, Makis, Mikes, Mikis, Gerasimoula Diomede Serafim, Seraphimia, Seraphima, Seraphina, Serafim, Seraphimula, Seraphimitsa Sarantis, Sarandos, Sarantula Apostolos, Tolis, Apostolis, Apostolia, Lia, Apostolina, Polina Stamatis, Stamatios, Stamos, Stamoulis, Stamelos, Stamelis, Stamelas, Stamatia, Mata, Matoula, Matina, Stamatina, Stamata, Stamela, Stamoula, Stamati, Mato, Stamatella
16 август • Свети Диомед лекарят, от Тарс, Киликия, Мала Азия (288) • Възпоменание за влизането на неизработената форма на Господ Исус Христос от Агиос Мандилиос (944 г.) от град Едеса при този защитник на Бога и кралица на възстановените градове • Герасим Новият аскет (1579), баща и защитник на остров Кефалиния • Агиос Акакий, епископ на Летис и Рентина (15 век) • Мъченици на Алкивиад и Диомед (298) • Неомъченици Димитрий Свети, от Самарина Никодим от Метеора (1551 г.) • Апостол от Пелиос (1686) • От анулираните мъченици в Мегарой: Серафим, Доротей, Яков, Василий, Деметрий и Сарантис • Архиепископ Макарий и епископ Тимотей Еврипос, строител на светия манастир Пентели (1578 г.)
16 август Празнуват: Алкивиад, Алкис, Алцос Герасим, Макис, Микес, Микис, Герасимула Диомед Серафим, Серафимия, Серафима, Серафина, Серафим, Серафимула, Серафимица Сарантис, Сарандос, Сарантула Апостолос, Толис, Апостолис, Апостолия, Лия, Апостолина, Полина Стаматис, Стаматиос, Стамос, Стамулис, Стамелос, Стамелис, Стамелас, Стаматия, Мата, Матула, Матина, Стаматина, Стамата, Стамела, Стамула, Стамати, Мато, Стаматела
օգոստոսի 16 • Սուրբ Դիոմեդես բժիշկ, Տարսոն, Կիլիկիա, Փոքր Ասիա (288) • Տէր Յիսուս Քրիստոսի Սուրբ Մանդիլիոսի (944) չստեղծուած կերպարանքի յիշատակը Եդեսայից քաղաքից Աստծո այս պաշտպանին և վերականգնված քաղաքների թագուհուն • Գերասիմոս Նոր Ասկետիկ (1579), Կեֆալինիա կղզու հայր և պաշտպան. • Լետիսի և Ռենտինայի Սուրբ Ակակիոս եպիսկոպոս (15-րդ դար) • Ալկիբիադեսի և Դիոմեդեսի նահատակները (298) • Նոր նահատակներ Դիմիտրիոս Սուրբ, Սամարինաս Նիկոդիմոս Մետեորացու (1551) • Պելիոսի առաքյալը (1686 թ.) • Մեգարոյում չեղյալ հայտարարված նահատակներից՝ Սերաֆիմ, Դորոթևս, Յակոբոս, Վասիլիոս, Դեմետրիոս և Սարանտիս. • Մակարիոս արքեպիսկոպոս և Տիմոթեոս եպիսկոպոս Եվրիպոս, Պենտելիի սուրբ վանքի կառուցող (1578 թ.)
Օգոստոսի 16-ին նրանք նշում են. Ալկիբիադես, Ալկիս, Ալցոս Գերասիմոս, Մակիս, Մայքս, Միկիս, Գերասիմուլա Դիոմեդես Seraphim, Seraphimia, Seraphima, Seraphina, Seraphim, Seraphimula, Seraphimitsa Սարանտիս, Սարանդոս, Սարանտուլա Ապոստոլոս, Տոլիս, Ապոստոլիս, Ապոստոլիա, Լիա, Ապոստոլինա, Պոլինա Ստամատիս, Ստամատիոս, Ստամոս, Ստամուլիս, Ստամելոս, Ստամելիս, Ստամելաս, Ստամատիա, Մատա, Մատուլա, Մատինա, Ստամատինա, Ստամատա, Ստամելա, Ստամուլիս, Ստամատի, Մատո, Ստամատելլա
|
| για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +- |
Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022
ΕΛΛΗ
Στις 15 Αυγούστου του 1940, και περί ώρα 08:30' λίγο πριν τη λιτάνευση της ιερής εικόνας, και ενώ στη προκυμαία υπήρχε ήδη πολύς κόσμος , υποβρύχιο" εν καταδύσει " πλησίασε τον θαλάσσιο χώρο εξαπολύοντας τρεις τορπίλες κατά του ευδρόμου ΕΛΛΗ, εκ των οποίων μόνο μία έπληξε αυτό, προκαλώντας έκρηξη στο μηχανοστάσιο και πυρπόληση των δεξαμενών πετρελαίου, με 9 νεκρούς και 24 τραυματίες.
Οι δε άλλες δύο τορπίλες αστόχησαν και εξερράγησαν στη προκυμαία χωρίς ευτυχώς να προκαλέσουν θύματα. Παρά τις προσπάθειες όμως που κατέβαλε το πλήρωμα τελικά το ΕΛΛΗ βυθίστηκε περίπου μία ώρα μετά στις 09:45΄ και το πλήρωμα αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει πηδώντας στη θάλασσα.
Για καλή τύχη των τραυματισμένων ναυαγών, στην περιοχή βρίσκονταν τα αλιευτικά σκάφη ΠΡΟΠΟΝΤΙΣ και ΕΛΕΝΗ, ιδιοκτησίας Μιχάλη Σπυρ. Πετυχάκη. Αψηφώντας τον κίνδυνο της αναμενόμενης εκρήξεως της Έλλης, ο Καπετάν Μιχάλης Πετυχάκης έδωσε σήμα στα σκάφη του να προσεγγίσουν και να περισυλλέξουν 24 τραυματίες ναυαγούς προτού υπάρξουν περισσότερα θύματα. Για την ηρωική του πράξη τιμήθηκε μαζί με το πλήρωμα του από τον Βασιλιά Γεώργιο και την Ελληνική κυβέρνηση με Τιμητική Ευαρέσκεια.
Στη συνέχεια το υποβρύχιο απομακρύνθηκε χωρίς να καταστεί γνωστή η ταυτότητά του. Από την έρευνα που διενεργήθηκε στη συνέχεια από πραγματογνώμονες αξιωματικούς του ελληνικού Βασιλικού Ναυτικού, επί των θραυσμάτων των τορπιλών που είχαν εκραγεί στη προκυμαία, διεπιστώθη αμέσως ότι επρόκειτο για ιταλικές τορπίλες.
Η τότε ελληνική κυβέρνηση (του Ι. Μεταξά) τήρησε απόλυτα μυστική την πραγματογνωμοσύνη εκείνη, (η οποία τελικά δημοσιεύτηκε με φωτογραφίες δύο ημέρες μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, δηλαδή στις 30 Οκτωβρίου του 1940), αλλά και με ταυτόχρονη απαγόρευση στον τύπο για οποιοδήποτε υπαινιγμό εθνικότητας του υποβρυχίου. Παρά ταύτα όμως από την πρώτη στιγμή η ελληνική κοινή γνώμη ουδεμία αμφιβολία έτρεφε περί της εθνικότητας των υπευθύνων.
Ο τότε πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα κόμης Εμμανουέλε Γκράτσι στα απομνημονεύματά του αλλά και σε ενυπόγραφο άρθρο του που δημοσίευσε η ιταλική εφημερίδα "Τζιορνάλε ντελ Ματτίνο" (φ. 19-8-1945) αποκαλύπτει ότι αν και η Ιταλία ουδέποτε ομολόγησε επίσημα την άνανδρη και "πειρατική" εκείνη πράξη υποβρυχίου της, εν τούτοις το υποβρύχιο ήταν ιταλικό που διατάχθηκε να κινηθεί επί τούτου από την ιταλική βάση υποβρυχίων Λέρου κατά διαταγή του Γενικού Διοικητή Δωδεκανήσου Ντε Βέκι, που ήταν μέλος της φασιστικής τριανδρίας, που γνώριζε ότι εθιμικά στην Τήνο την ημέρα αυτή θα υφίστατο ελληνικό πολεμικό πλοίο. Έτσι απέπλευσε το υποβρύχιο στο οποίο μετά και από μια αεροπορική αναγνώριση δόθηκε η εντολή του τορπιλισμού. Βέβαια ο Ντε Βέκι ενήργησε κατ' εντολή του ίδιου του Μπενίτο Μουσολίνι.
Στο σημείο αυτό ο κόμης Γκράτσι δίνει ακόμη μια εξήγηση της αψυχολόγητης εκείνης ενέργειας του Μουσολίνι που πολύ πιθανόν να οφειλόταν σε δική του τηλεγραφική του αναφορά που είχε υποβάλει από την Αθήνα, στο ιταλικό υπουργείο εξωτερικών, δύο ημέρες πριν, στις 13 Αυγούστου, κατά την οποία ο Γκράτσι βεβαίωνε ότι η ελληνική κυβέρνηση (σύμφωνα με άποψη του Ι. Μεταξά) δεν μπορεί να λάβει θέση ενάντια της Αγγλίας που ήδη κυριαρχεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Το τηλεγράφημα αυτό, πάντα κατά τον Γκράτσι, πιθανόν να το διάβασε ο Μουσολίνι στο Παλάτσο Βενέτσια την ίδια ημέρα το βράδυ ή το πολύ την επομένη το πρωί και του προκάλεσε έκρηξη παραφοράς δίνοντας αμέσως εντολή στον Ντε Βέκι να αποδείξει αμέσως στον Μεταξά "ποιος είχε πράγματι την κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου" . http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7_%CE%99_%28%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C%29
Il 15 agosto 1940, e intorno alle 08:30 poco prima della processione della santa icona, e mentre c'era già molta gente in banchina, un sottomarino "in picchiata" si avvicinò alla zona di mare, lanciando tre siluri contro la nave HELLI , di cui solo uno ha colpito questo, provocando l'esplosione della sala macchine e l'incendio dei serbatoi dell'olio, uccidendo 9 persone e ferendone 24. Gli altri due siluri mancarono ed esplosero in banchina senza causare vittime. Tuttavia, nonostante gli sforzi dell'equipaggio, l'HELLI alla fine affondò circa un'ora dopo alle 09:45 e l'equipaggio fu costretto ad abbandonarlo gettandosi in mare. Fortunatamente per i naufraghi feriti, in zona si trovavano i pescherecci PROPONTIS ed ELENI, di proprietà di Michalis Spyr. Petichakis. Sfidando il pericolo dell'eruzione prevista dell'inferno, il capitano Michalis Petyhakis fece segno alle sue barche di avvicinarsi e raccogliere 24 naufraghi feriti prima che si verificassero altre vittime. Per il suo atto eroico fu onorato insieme al suo equipaggio da re Giorgio e dal governo greco con una richiesta onoraria. Il sottomarino si è quindi allontanato senza che la sua identità fosse resa nota. Dall'indagine successivamente svolta da esperti ufficiali della Regia Marina greca, sui frammenti dei siluri esplosi in banchina, si è subito appurato che si trattava di siluri italiani. L'allora governo greco (di I. Metaxas) tenne completamente segreta quella perizia (che fu finalmente pubblicata con fotografie due giorni dopo l'inizio della guerra greco-italiana, cioè il 30 ottobre 1940), ma anche con un contestuale divieto di la stampa per qualsiasi accenno alla nazionalità del sottomarino. Tuttavia, fin dal primo momento l'opinione pubblica greca non ha avuto dubbi sulla nazionalità dei responsabili. L'allora ambasciatore d'Italia ad Atene, il conte Emmanuele Grazzi, nelle sue memorie e in un articolo firmato pubblicato dal quotidiano italiano "Giornale del Mattino" (n. 19-8-1945) rivela che, sebbene l'Italia non abbia mai confessato ufficialmente il vile e la "pirateria " quell'atto del suo sottomarino, anche se il sottomarino era italiano a cui fu ordinato di muovere su questo dalla base sottomarina italiana di Leros per ordine del comandante in capo del Dodecaneso De Vecchi, che era membro della triade fascista, che sapeva che di solito a Tinos il giorno in cui sarebbe stata una nave da guerra greca. Così il sottomarino salpò e dopo una ricognizione aerea fu dato l'ordine di silurare. Naturalmente De Vecchi agì per ordine dello stesso Benito Mussolini. Il conte Grazzi, a questo punto, fornisce l'ennesima spiegazione dell'azione irrazionale di Mussolini, dovuta molto probabilmente alla propria relazione telegrafica che aveva presentato da Atene al Ministero degli Affari Esteri italiano, due giorni prima, il 13 agosto, in cui Gratchi confermava che il governo greco (secondo l'opinione di I. Metaxas) non può prendere posizione contro l'Inghilterra, che già domina il Mediterraneo orientale. Questo telegramma, sempre secondo Grazzi, fu letto probabilmente da Mussolini a Palazzo Venezia quello stesso giorno la sera, o al più tardi la mattina dopo, e lo fece andare in delirio, ordinando subito a De Vecchi di dimostrarsi subito a Metaxas "che ha davvero avuto il predominio del Mediterraneo orientale"
Μονή Κηπίνας
Στο χωριό Καλαρρύτες Τζουμέρκων, θα σε αφήσει άφωνο η Mονή Κηπίνας, ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου.
Σκαρφαλωμένη στο βουνό, χτισμένη στο κοίλωμα ενός κατακόρυφου και απότομου βράχου, ο οποίος έχει λαξευτεί με τέχνη ώστε να σχηματίζει ένα τέλειο θόλο, προκαλεί δέος και θαυμασμό. Το μοναστήρι χτίστηκε περί το 1212 μ.Χ. και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
Το όνομα οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη Μονή οι μοναχοί. Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος φθάνει ως τη βάση του βράχου κι από εκεί σε οδηγούν στο μοναστήρι ένα μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο και μια ξύλινη γέφυρα.
Κατά την τουρκοκρατία, η ξύλινη γέφυρα ήταν κινητή και οι μοναχοί την ανέβαζαν με μοχλό, ώστε να προστατεύονται από επιδρομές. Ο μικρός ναός της Μονής είναι γεμάτος με αγιογραφίες του 17ου αιώνα.
Η επίσκεψη στη Μονή Κηπίνας αποτελεί μία εμπειρία που δε θα ξεχάσεις ποτέ.
https://travelioannina.com/el/node/91
În satul Kalarrites Tzoumerkon, Mănăstirea Kipina, una dintre cele mai impresionante mănăstiri din Epir, te va lăsa cu gura căscată. Cocoțată pe munte, construită în scobitura unei stânci verticale și abrupte, care a fost sculptată cu artă pentru a forma o cupolă perfectă, inspiră uimire și admirație. Mănăstirea a fost construită în jurul anului 1212 d.Hr. și este dedicată Adormirii Fecioarei. Numele se datorează grădinilor pe care călugării le cultivau lângă Mănăstire. Drumul pietruit ajunge la baza stâncii și de acolo o potecă săpată în stâncă și un pod de lemn vă conduc spre mănăstire. În timpul stăpânirii turcești, podul de lemn era mobil și călugării îl ridicau cu o pârghie pentru a se proteja de raiduri. Biserica mică a Mănăstirii este plină de hagiografii din secolul al XVII-lea. Vizitarea Mănăstirii Kipina este o experiență pe care nu o vei uita niciodată.
Կալարիտես Ցումերկոն գյուղում Էպիրոսի ամենատպավորիչ վանքերից մեկը՝ Կիփինա վանքը, ձեզ անխոս կթողնի։ Համբարձված լեռան վրա, կառուցված ուղղահայաց և զառիթափ ժայռի խոռոչում, որը հմտորեն փորագրվել է կատարյալ գմբեթ կազմելու համար, այն ակնածանք և հիացմունք է ներշնչում: Վանքը կառուցվել է մոտ 1212 թվականին։ և նվիրված է Աստվածածնի ննջմանը։ Անվանումը պայմանավորված է այն այգիներով, որոնք վանականները մշակում էին Վանքի մոտ։ Ասֆալտապատ ճանապարհը հասնում է ժայռի հիմքին և այնտեղից ժայռի մեջ փորագրված արահետն ու փայտե կամուրջը տանում են դեպի վանք։ Թուրքական տիրապետության ժամանակ փայտե կամուրջը շարժական է եղել, և վանականներն այն բարձրացրել են լծակով՝ արշավանքներից պաշտպանվելու համար։ Վանքի փոքրիկ եկեղեցին լի է 17-րդ դարի սրբագրություններով։ Կիպինա վանք այցելելը մի փորձառություն է, որը դուք երբեք չեք մոռանա:
В село Kalarrites Tzoumerkon, манастирът Kipina, един от най-впечатляващите манастири в Епир, ще ви остави без думи. Кацнал на планината, издигнат във вдлъбнатината на отвесна и стръмна скала, която е изкусно издялана, за да оформи съвършен купол, вдъхва страхопочитание и възхищение. Манастирът е построен около 1212 г. сл. Хр. и е посветена на Успение Богородично. Името си носи от градините, които монасите отглеждали край манастира. По асфалтирания път се стига до подножието на скалата, а оттам по издълбана в скалата пътека и дървено мостче се стига до манастира. По време на турското владичество дървеният мост е бил подвижен и монасите са го вдигали с лост, за да се предпазят от набези. Малката църква на манастира е пълна с агиографии от 17 век. Посещението на манастира Кипина е преживяване, което никога няма да забравите.
Η Μονή Κηπίνας βρίσκεται κοντά στο χωριό Χριστοί Πραμάντων . Το όνομα της λέγεται ότι οφείλεται στους κήπους που καλλιεργούσαν κοντά στη μονή οι μοναχοί.
Κατά τον Σεραφείμ Βυζάντιο το μοναστήρι χτίστηκε το 1212 από κάποιον αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου καθώς είναι σκαρφαλωμένο στο κοίλωμα ενός ψηλού κατακόρυφου βράχου.
Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος φθάνει ως τη βάση του βράχου και από εκεί ένα μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο και μια ξύλινη γέφυρα, οδηγούν στο μοναστήρι. Κατά την τουρκοκρατία η ξύλινη γέφυρα ήταν κινητή. Οι μοναχοί την ανέβαζαν με μοχλό ώστε να προστατεύονται από επιδρομές.
Ο μικρός ναός της μονής είναι κατάγραφος με αγιογραφίες πιθανόν του 17ου αιώνα. Το ρόλο της στέγης παίζει ο συμπαγής βράχος που έχει λαξευτεί με τέχνη ώστε να σχηματίζει ένα τέλειο θόλο. Δυστυχώς πολλές φορές κλέφτες ξεγύμνωσαν το μοναστήρι από τα ιερά του κειμήλια. Στον πρόναο του καθολικού αριστερά βρίσκεται μια βαθιά σκοτεινή σπηλιά.
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, κατέφευγαν εκεί για ασφάλεια οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών. Το σπήλαιο έχει μήκος 240 μ. και εξερευνήθηκε το 1956 από τη σπηλαιολόγο Άννα Πετροχείλου, δεν είναι όμως επισκέψιμο.
Կիպինայի վանքը գտնվում է Քրիստոյ Պրամանտոն գյուղի մոտ։ Ասում են, որ դրա անունը պայմանավորված է վանական համալիրի մոտ գտնվող վանականների մշակած այգիներով։ Ըստ Սերաֆիմ Բյուզանդիոսի՝ վանքը կառուցվել է 1212 թվականին ոմն Գրիգոր արքեպիսկոպոսի կողմից և նվիրված է Աստվածածնի Վերափոխմանը։ Այն Էպիրոսի ամենատպավորիչ վանքերից մեկն է, քանի որ թառած է բարձր ուղղահայաց ժայռի խոռոչում: Ասֆալտապատ ճանապարհը հասնում է ժայռի հիմքին և այնտեղից ժայռի մեջ փորված արահետն ու փայտե կամուրջը տանում են դեպի վանք։ Թուրքական տիրապետության ժամանակ փայտե կամուրջը շարժական է եղել։ Վանականները այն բարձրացրել են լծակով՝ արշավանքներից պաշտպանվելու համար։ Վանքի փոքրիկ եկեղեցին արձանագրված է, հավանաբար, 17-րդ դարի սրբագրություններով։ Տանիքի դերը խաղում է ամուր ժայռը, որը հմտորեն փորագրվել է կատարյալ գմբեթ կազմելու համար: Ցավոք, գողերը բազմիցս զրկել են վանքը սրբազան մասունքներից։ Կաթողիկոսի դիմաց դեպի ձախ խորը մութ քարայր է։ Թուրքական տիրապետության տարիներին հարեւան գյուղերի բնակիչներն ապահովության համար փախել են այնտեղ։ Քարանձավի երկարությունը 240 մ է, այն ուսումնասիրվել է 1956 թվականին քարանձավագետ Աննա Պետրոհեյլուի կողմից, սակայն այն բաց չէ այցելուների համար։
Манастирът Кипина се намира близо до село Кристои Прамантон. Твърди се, че името му се дължи на градините, обработвани от монасите в близост до манастира.
Според Серафим Византиос манастирът е построен през 1212 г. от някой си архиепископ Григорий и е посветен на Успение Богородично. Той е един от най-впечатляващите манастири в Епир, тъй като е кацнал във вдлъбнатината на висока отвесна скала.
По асфалтирания път се стига до подножието на скалата, а оттам по издълбана в скалата пътека и дървено мостче се стига до манастира. През турското робство дървеният мост е бил подвижен. Монасите го повдигнали с лост, за да се предпазят от набези.
Малката църква на манастира е записана с агиографии вероятно от 17 век. Ролята на покрива се играе от масивна скала, която е изкусно издълбана, за да оформи перфектен купол. За съжаление многократно крадци са отнемали свещените реликви от манастира. Пред католикона вляво има дълбока тъмна пещера.
През годините на турското владичество жителите на околните села бягат там за спасение. Пещерата е дълга 240 м и е проучена през 1956 г. от спелеолога Анна Петрохейлу, но не е отворена за посетители.
Μαρία Δεσύλλα-Καποδίστρια
15 Αυγούστου 1980 πέθανε: Μαρία Δεσύλλα-Καποδίστρια Ελληνίδα πολιτικός
Η Μαρία Δεσύλλα - Καποδίστρια (25 Μαρτίου 1898[1] - 15 Αυγούστου 1980[2]) ήταν δήμαρχος Κέρκυρας και δισεγγονή του Γεωργίου Καποδίστρια, αδελφού του Ιωάννη Καποδίστρια κυβερνήτη της Ελλάδας. Ήταν η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα Δήμαρχος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία σε αναπληρωματικές εκλογές.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στην Αθήνα] το 1898· ήταν κόρη του Γεωργίου Καποδίστρια, γιου του Αντωνίου· ο Αντώνιος ήταν γιος του Γεωργίου, αδελφού του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Η
Μαρία παντρεύτηκε πρώτα τον Κερκυραίο διπλωμάτη Λουδοβίκο-Σπυρίδωνα
Σκάρπα, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, αλλά χώρισε το 1928. Το 1935
παντρεύτηκε για δεύτερη φορά με τον Σταμάτιο Δεσύλλα, Κερκυραίο
βιομήχανο και δήμαρχο Κέρκυρας, τον οποίο αντικατέστησε στη δημαρχία το 1956 μετά τον θάνατό του.Συγκεκριμένα στις αναπληρωματικές εκλογές που ακολούθησαν, εξελέγη με
5.365 ψήφους σε σύνολο 10.207. Στον δημαρχιακό θώκο παρέμεινε μέχρι το
1959.
Ως
απόγονος της οικογένειας, και επειδή ο προπάππος της ήταν ο μοναδικός
από τα αδέλφια που είχε αποκτήσει παιδιά, είχε στην κατοχή της την
εξοχική κατοικία της οικογένειας στην θέση Κουκουρίτσα. Το 1979 δώρισε
το σπίτι στην Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας, τη Φιλαρμονική Εταιρία
Κερκύρας και την Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών με σκοπό τη δημιουργία
Μουσείου, το οποίο να στεγάζει τα διασωθέντα προσωπικά αντικείμενα του
πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, καθώς και προσωπογραφίες και έπιπλα
εποχής, που ανήκαν στην οικογένεια.