Ερρίκος Α'

4 Αυγούστου 1060 πέθανε: Ερρίκος Α' βασιλιάς της Γαλλίας

Ο Ερρίκος Α' της Γαλλίας (Henri Ier, Ρενς 4 Μαΐου 1008 - 4 Αυγούστου 1060) βασιλιάς των Φράγκων (1031 - 1060) ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά Ροβέρτου Β' των Φράγκων και της Κωνσταντίας του Άρλ. Το Φραγκικό βασίλειο έφτασε στην εποχή του στο μικρότερο μέγεθος του και θεωρείται ως ένας από τους πιο ασθενείς Καπετίδες μονάρχες, παρόλα αυτά πολλοί ιστορικοί τον κρίνουν σαν έξυπνο και δυναμικό βασιλιά. Στέφθηκε βασιλιάς των Φράγκων στον Καθεδρικό ναό του Ρεμς σύμφωνα με τα έθιμα της δυναστείας των Καπετιδών στις 14 Μαΐου 1027, ο πατέρας του ζούσε αλλά είχε ελάχιστες εξουσίες μέχρι τον θάνατο του.

Η βασιλεία του όπως και των προγενεστέρων του κυριαρχείται από εμφύλιες διαμάχες, συμμάχησε με τον αδελφό του Ροβέρτο με την υποστήριξη της μητέρας τους κατά του πατέρα τους (1025). Η μητέρα τους μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού τους Ούγου υποστήριξε τον Ροβέρτο σαν διάδοχο, αλλά μετά το θάνατο του πατέρα τους επέτρεψε στον Ερρίκο να κληρονομήσει τον θρόνο. Ο Ροβέρτος για να εξευμενιστεί από τον θυμό του πήρε σαν αντάλλαγμα το δουκάτο της Βουργουνδίας (1032) το οποίο του είχε το παραχωρήσει ο πατέρας του (1016). 

 4 août 1060 Mort : Henri Ier roi de France Henri Ier de France (Henri Ier, Rennes 4 mai 1008 - 4 août 1060) Roi des Francs (1031 - 1060) était le deuxième fils et successeur du roi Robert II des Francs et de Constance d'Arles. Le royaume franc a atteint sa plus petite taille en son temps et est considéré comme l'un des monarques capétiens les plus faibles, cependant de nombreux historiens le jugent comme un roi intelligent et dynamique. Il est couronné roi des Francs en la cathédrale de Reims selon les coutumes de la dynastie des Capétides le 14 mai 1027, son père a vécu mais n'a eu que peu de pouvoir jusqu'à sa mort. Son règne comme celui de ses prédécesseurs est dominé par la guerre civile, il s'allie à son frère Roberto avec le soutien de leur mère contre leur père (1025). Leur mère après la mort de leur frère aîné Hugh a soutenu Roberto en tant qu'héritier, mais après la mort de leur père, elle a permis à Henry d'hériter du trône. Pour apaiser sa colère, Robert prit en échange le duché de Bourgogne (1032) que son père lui avait accordé (1016).

Σωκράτης

 

 Όπως φαίνεται και από ένα απόσπασμα από την Απολογία του Σωκράτη και από την περίφημη φράση του «Έν οιδα οτι ούδέν οιδα», ο ίδιος δε θεωρούσε τον εαυτό του σοφό. Όταν λοιπόν το μαντείο των Δελφών υπέδειξε στον φίλο του Χαιρεφώντα τον Σωκράτη ως το σοφότερο όλων, ο ίδιος αποφάσισε να το ψάξει. Για το λόγο αυτό πλησίαζε κάποιους από αυτούς που θεωρούνταν τότε σοφοί, αλλά διαπίστωνε μέσα από τις ερωτήσεις τους ότι τελικά δεν ήταν και τόσο σοφοί· προσπαθούσε μάλιστα να τους δείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφοί όσο νόμιζαν κι αυτή του η στάση ήταν που ενέπνευσε αντιφατικά αισθήματα και μίση ακόμη εναντίον του. Ένας άνθρωπος που βάζει σκοπό της ζωής του να αποδείξει την άγνοια όσων σπουδαίων περνιούνται για σοφοί σίγουρα θα κινήσει το μίσος των θιγόμενων και των οπαδών τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απειλή.

Ο Σωκράτης έκανε την ειρωνεία όπλο της σκέψης, όπλο της αναζήτησης της φιλοσοφικής έρευνας. Ίσως στην αμφισβήτηση να έμοιαζε με τους σοφιστές. Κι αυτοί αρνούνταν να δεχτούν ως δεδομένες τις παραδεδεγμένες αλήθειες. Αλλά η αμφισβήτησή τους κατέληγε στην άρνηση: αφού δεν μπορεί κανείς να ανακαλύψει την αλήθεια, αλήθεια δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει δεν έχει καμία σημασία δεν έχει, διότι δε μας επηρεάζει. Απέναντι στην αμφισβήτηση αυτή ο Σωκράτης αντιπαραθέτει μια θετική αμφισβήτηση (των σοφιστών είναι αρνητική η αμφισβήτηση, αφού αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει, την αρνούνται): αμφισβητώντας τις παραδοσιακές αξίες και τις παραδοσιακές αρχές, αναζητά τη βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων. Πολύ περισσότερο, αναζητά την πρώτη αλήθεια, την αναλλοίωτη, που δεν επηρεάζεται από τις συνθήκες, που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο.

Η διαλεκτική μέθοδος του Σωκράτη

Δύο ήταν τα όπλα του Σωκράτη, η διαλεκτική και η μαιευτική. Η διαλεκτική είναι το μέσο για τον έλεγχο και την εξαγωγή συμπερασμάτων, που κατ'αρχήν σημαίνει διάλογος. Δεν πρόκειται βέβαια για οποιαδήποτε συζήτηση. Η σωκρατική διαλεκτική είναι η σταδιακή , βήμα-βήμα, αναίρεση των θέσεων του συνομιλητή και, στη συνέχεια, η επίσης σταδιακή προσπάθεια να εξαχθεί ένα νέο συμπέρασμα, μια νέα προσέγγιση της αλήθειας. Στους πλατωνικούς διαλόγους, ο συνομιλητής του Σωκράτη εκθέτει κατ'αρχήν μια άποψη για το θέμα που πρόκειται να συζητηθεί, την οποία ο ίδιος θεωρεί ολοκληρωμένη και θεμελιωμένη. Με ερωτήσεις που φαντάζουν σχεδόν απλοϊκές, ο Σωκράτης εξαναγκάζει τον συνομιλητή του να φτάσει στην ακραία συνέπεια των θέσεων που υποστήριξε κι εκεί αποδεικνύεται η σαθρότητα των λογικών επιχειρημάτων που αυτός χρησιμοποίησε. Από αυτό το σημείο αρχίζει μια νέα συζήτηση, όπου και πάλι καθοδηγώντας με ερωτήματα του συνομιλητή του ο Σωκράτης τον οδηγεί στη γενική αλήθεια στην αλήθεια δηλαδή που υπάρχει ανεξαρτήτως των περιστάσεων και των συνθηκών, στην πρώτη αλήθεια των πραγμάτων.

Η μαιευτική μέθοδος του Σωκράτη

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Σωκράτης, στους πλατωνικούς διαλόγους, δεν αποφαίνεται ο ίδιος εκ των προτέρων, δεν παραθέτει ο ίδιος εξαρχής κάποια θεωρία ή άποψη. Αντίθετα, όλη η διανοητική προσπάθεια της συζήτησης στρέφεται στο να εξαχθεί η σωκρατική άποψη από τον αντίπαλο. Πρόκειται για αυτό που ο ίδιος ο Σωκράτης ονόμαζε μαιευτική. Μαιευτική βεβαίως είναι η δουλειά της μαίας, της μαμής που συμπαραστέκεται και βοηθάει την ετοιμόγεννη γυναίκα στον τοκετό. Παίρνοντας ως παράδειγμα τη δουλειά της μητέρας του, που ήταν μαία, ο Σωκράτης ισχυριζόταν πως καμία φιλοσοφική θεωρία δεν "γέννησε" ο ίδιος, αλλά πως, σαν μαία, βοηθάει τον συνομιλητή του να "γεννήσει" από μέσα του την αλήθεια. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει πως για τον Σωκράτη ο άνθρωπος γνωρίζει την αλήθεια, την Ιδέα, και πως η προσπάθεια της φιλοσοφικής σκέψης έγκειται στο να βοηθήσει τον άνθρωπο να την ξαναθυμηθεί, να την επαναφέρει στη μνήμη του.

Σε ποια θέματα επικέντρωσε το ενδιαφέρον του ο Σωκράτης και σε τι διαφέρει η προσέγγισή του στα θέματα αυτά από την προσέγγιση των προγενεστέρων φιλοσόφων και ιδίως των σοφιστών;

Ο Σωκράτης επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στον ίδιο τον άνθρωπο και στην κοινωνία του. Έχει μάλιστα λεχθεί ότι «κατέβασε τη φιλοσοφία από τα άστρα στη γη», με την έννοια ότι, χάρη στη δική του προσωπικότητα, οι φιλόσοφοι έπαψαν να ασχολούνται τόσο με τα φυσικά φαινόμενα. Ο Αριστοτέλης μάλιστα, στο έργο του Περί ζώων μορίων, έγραψε πως «με τον Σωκράτη έληξε η περίοδος αναζήτησης των φυσικών πραγμάτων και οι φιλοσοφούντες ασχολήθηκαν με την αρετή που είναι χρήσιμη και την πολιτική-με την ηθική και πολιτική φιλοσοφία». Η αλήθεια είναι πως με τα πολιτικά προβλήματα ασχολήθηκαν και οι προγενέστεροι φιλόσοφοι, ενώ ζητήματα ηθικής απασχόλησαν και τον Δημόκριτο και πολλούς σοφιστές. Ο Σωκράτης όμως είναι αυτός που έστρεψε τον φιλοσοφικό στοχασμό κατ' αποκλειστικότητα σε τέτοια θέματα. Ο λόγος που τα σωκρατικά ενδιαφέροντα σημάδεψαν κατά ανεξίτηλο τρόπο την ιστορία της φιλοσοφίας πρέπει να αναζητηθεί στο σωκρατικό τρόπο σκέψης, στο γεγονός δηλαδή πως ο Σωκράτης δεν ενδιαφερόταν απλώς για τον ορθό τρόπο ζωής και δράσης είτε στο προσωπικό είτε στο κοινωνικό επίπεδο. Αντίθετα από τους σοφιστές, που το ενδιαφέρον τους ήταν καθαρά χρησιμοθηρικό, ο Σωκράτης αναζήτησε ένα σταθερό έδαφος πάνω στο οποίο να καθοριστεί αυστηρά και αμετάκλητα κάθε έννοια καλού, αρετής και σοφίας. Όπως οι πρώτοι φιλόσοφοι αναζητούσαν την πρώτη αρχή της δημιουργίας, ο Σωκράτης αναζήτησε την αρχή κάθε ηθικής έννοιας, που δεν επηρεάζεται από ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες ούτε από τη δυνατότητα αντίληψης του κάθε ανθρώπου. Αναζήτησε δηλαδή το απόλυτο απορρίπτοντας το σχετικό, την ουσία της ηθικής κι όχι τα ηθικά φαινόμενα.

Η συμβολή του Σωκράτη στη λογική είναι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η επεξεργασία της επαγωγικής μεθόδου με σκοπό την εξαγωγή καθολικών ορισμών.

Όπως λέει ο Αριστοτέλης στα Μετά τα Φυσικό του, ο δρόμος που λογικά ακολούθησε ο Σωκράτης για να αναζητήσει ακριβώς την απόλυτη ουσία των ηθικών εννοιών, ήταν η επαγωγική μέθοδος (οι έπακτικοί λόγοι), με σκοπό την εξαγωγή καθολικών ορισμών (το όρίζεσθαι καθόλου). Ξεκινώντας δηλαδή από τα παραδείγματα, συνήθως παρμένα από την καθημερινή ζωή και εμπειρία, προσπαθούσε να οδηγήσει τη σκέψη του συνομιλητή του στην εξαγωγή καθολικών συμπερασμάτων, που να ξεπερνούν την εμπειρία και να φθάνουν σε μια απόλυτη γνώση του θέματος. Και η διαδικασία αυτή είχε επιτυχία όταν προέκυπτε τελικά ένας απόλυτος ορισμός , δηλαδή μια απόλυτη γνώση, για την αλήθεια του καλού και του κακού, της αδικίας και του δικαίου, της ομορφιάς και της ασχήμιας, της σωφροσύνης και της άνοιας, του θάρρους και της δειλίας, της ορθής διακυβέρνησης και της δεσποτείας. Έτσι ο άνθρωπος που ισχυριζόταν πως το μόνο πράγμα που γνωρίζει ήταν η ίδια του η άγνοια, σημάδεψε οριστικά την πορεία της φιλοσοφίας υποδεικνύοντας πως η λογική σκέψη κι όχι οι αισθήσεις είναι ο μοναδικός οδηγός προς την αλήθεια, προς το καθολικό και το αιώνιο.

Η δίκη και ο θάνατος του Σωκράτη

Η κατηγορία εναντίον του Σωκράτη ήταν ότι ο Σωκράτης δεν πίστευε στους θεούς της πόλης , αλλά εισήγαγε καινά (καινούργια) δαιμόνια· επίσης ότι αδικεί και διαφθείρει τους νέους. Η μήνυση κατά του Σωκράτη έγινε από τον Μέλητο, έναν ποιητή του οποίο μοναδική δόξα αποτελεί το γεγονός ότι υπήρξε κατήγορος του φιλοσόφου. Κατήγοροι ήταν επίσης ο Άνυτος και ο Λύκων. Ο πρώτος ήταν πλούσιος βυρσοδέψης και γνωστός πολιτικός, που είχε εκλεγεί και στρατηγός το 409 και είχε εξοριστεί από τους Τριάκοντα Τυράννους. Ο δεύτερος ήταν ρήτορας.

Πού στήριξαν οι μηνυτής του Σωκράτη την κατηγορία για «διαφθορά» των νέων;

Η κατηγορία για διαφθορά των νέων είχε μεγαλύτερη σχέση με την πραγματική αιτίας δίωξης του Σωκράτη. Ο φιλόσοφος ασφαλώς και δε διέφθειρε τους νέους που τον ακολουθούσαν. Όμως, όπως λέει και ο ίδιος στην Απολογία του, κατά Πλάτωνα, τα νέα παιδιά που τον έβλεπαν να ξεσκεπάζει στην αγορά την ψευδή σοφία των σοφιστών και των δημαγωγών γοητεύονταν από αυτό το "παιχνίδι" που οδηγούσε στην αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων και της αλήθειας. Και, εξίσου φυσικά, ως απειλούμενοι από τον Σωκράτη και τις ενοχλητικές ερωτήσεις του θεωρούσαν πως η γοητεία που ο φιλόσοφος ασκούσε στη νεολαία ήταν "διαφθορά". Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη πολύ σημαντικό στοιχείο: πολλοί από τους νέους που ανήκαν στον κύκλο του Σωκράτη πήραν ενεργό μέρος στην πολιτική και έπαιξαν ρόλο αρνητικό σε μια καταστροφική για την Αθήνα εποχή. Ο Αλκιβιάδης, πρώτος απ' όλους, ήταν μεν δημοκρατικός, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενος, αφού δε δίστασε και να αυτομολήσει στους Σπαρτιάτες. Πολλοί φίλοι του Σωκράτη, από την άλλη μεριά, τάχθηκαν με την ακραία μερίδα των ολιγαρχικών και στήριξαν το πραξικόπημα των Τριάκοντα Τυράννων. Ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης μάλιστα, θείοι του Πλάτωνα, ήταν από τους ηγέτες τους. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους κατηγόρους του να αφήσουν να εννοηθεί πως οι θεωρίες του δασκάλου ήταν υπεύθυνες για την κατάληξη των "μαθητών".

Ποιοι ήταν οι πολιτικοί λόγοι της δίωξης του Σωκράτη;

Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για αθεΐα και για διαφθορά των νέων, όμως δεν ήταν αυτοί οι πραγματικοί λόγοι της δίωξής του. Ειδικά αναφορικά με την αθεΐα, η αρχαιοελληνική θρησκεία δεν είχε ιερά βιβλία και ιερατείο, "κανόνες" δηλαδή με τους κανείς συμφωνεί ή τους παραβαίνει. Η κατηγορία για διαφθορά των νέων είχε μεγαλύτερη σχέση με την πραγματική αιτίας δίωξης του Σωκράτη. Ο φιλόσοφος ασφαλώς και δε διέφθειρε τους νέους που τον ακολουθούσαν. Όμως, όπως λέει και ο ίδιος στην Απολογία του, κατά Πλάτωνα, τα νέα παιδιά που τον έβλεπαν να ξεσκεπάζει στην αγορά την ψευδή σοφία των σοφιστών και των δημαγωγών γοητεύονταν από αυτό το "παιχνίδι" που οδηγούσε στην αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων και της αλήθειας. Και, εξίσου φυσικά, ως απειλούμενοι από τον Σωκράτη και τις ενοχλητικές ερωτήσεις του θεωρούσαν πως η γοητεία που ο φιλόσοφος ασκούσε στη νεολαία ήταν "διαφθορά". Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη πολύ σημαντικό στοιχείο: πολλοί από τους νέους που ανήκαν στον κύκλο του Σωκράτη πήραν ενεργό μέρος στην πολιτική και έπαιξαν ρόλο αρνητικό σε μια καταστροφική για την Αθήνα εποχή. Ο Αλκιβιάδης, πρώτος απ' όλους, ήταν μεν δημοκρατικός, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενος, αφού δε δίστασε και να αυτομολήσει στους Σπαρτιάτες. Πολλοί φίλοι του Σωκράτη, από την άλλη μεριά, τάχθηκαν με την ακραία μερίδα των ολιγαρχικών και στήριξαν το πραξικόπημα των Τριάκοντα Τυράννων. Ο Κριτίας κι ο Χαρμίδης μάλιστα, θείοι του Πλάτωνα, ήταν από τους ηγέτες τους. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους κατηγόρους του να αφήσουν να εννοηθεί πως οι θεωρίες του δασκάλου ήταν υπεύθυνες για την κατάληξη των "μαθητών".

Τι σχέση είχε η σωκρατική ειρωνεία με απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου της Ηλιαίας για καταδίκη του φιλοσόφου σε θάνατο;

Το λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας, που απαρτιζόταν από 500 δικαστές κληρωμένους από το σύνολο των πιο ηλικιωμένων πολιτών, έκρινε τον Σωκράτη ένοχο με μέτρια πλειοψηφία (281 έναντι 220). Στη δεύτερη ψηφοφορία, που αφορούσε την ποινή, η καταδίκη σε θάνατο ψηφίστηκε από περισσότερους (300 έναντι 201). Η σωκρατική ειρωνεία δεν ήταν άσχετη με την εξέλιξη αυτή: όταν του δόθηκε ο λόγος προκειμένου, κατά το νόμο, να προτείνει και αυτός μια ποινή, ο Σωκράτης , αντί να προτείνει λ.χ. την εξορία, πρότεινε την περιφρόνησή του και προς το δικαστήριο και προς το θάνατο. Είπε, χαρακτηριστικά, ότι θα έπρεπε να τον βάλουν στο πρυτανείο και να τον τρέφουν δωρεάν! Εξηγώντας στη συνέχεια γιατί ένας άνθρωπος της ηλικίας του κανένα λόγο δεν έχει να φοβάται το θάνατο, προτείνει για τυπικούς λόγους το πρόστιμο της μιας μνας. Το ποσό αυτό ανέβασαν στις 30 μνες ο Πλάτωνας, ο Κρίτωνας και οι φίλοι του, που μπήκαν εγγυητές, αφού η περιουσία του Σωκράτη δεν ξεπερνούσε τις 5 μνες.

Ποια στάση τήρησε ο Σωκράτης απέναντι στο δικαστήριο και την καταδικαστική του απόφαση;

Μετά την καταδίκη του ο Σωκράτης έμεινε περίπου έναν μήνα στο κρατητήριο. Τις μέρες εκείνες γίνονταν στο ιερό νησί του Απόλλωνα, την Δήλο, τα Δήλια. Οι Αθηναίοι είχαν στείλει εκεί θεωρία (επίσημη αποστολή σε ιερή τελετή)αντιπροσώπους της πόλης και το ένα από τα δύο ιερά πλοία τους, την Πάραλο. Κατά το έθιμο, δεν μπορούσε να γίνει εκτέλεση μέχρι την επιστροφή του πλοίου. Στη διάρκεια της κράτησής του, και ως την τελευταία στιγμή, ο Σωκράτης αντιστάθηκε στις προσπάθειες των φίλων του να αποδράσει. Όπως περιγράφει και ο Πλάτωνας στον Κρίτωνα, ο Σωκράτης πίστευε πως το γεγονός ότι αδικήθηκε από τους συμπολίτες του δεν αποτελούσε δικαιολογία για να διαπράξει αδικία εναντίον των νόμων της πόλης του. Έτσι, ήπιε το κώνειο, συζητώντας με τους φίλους του για την αθανασία της ψυχής και πέθανε μέσα στο κελί του δεσμωτηρίου.

Πηγή: Πετρά Χριστίνα, Φιλοσοφικός Λόγος, Πλάτωνος «Πρωταγόρας

As can be seen from a passage from the Apology of Socrates and from his famous phrase "En ida oti uden ida", he himself did not consider himself wise. So when the oracle of Delphi indicated to his friend Chaerephonas Socrates as the wisest of all, he decided to look for it. For this reason he approached some of those who were considered wise at the time, but found through their questions that they were not so wise after all; he even tried to show them that they were not as wise as they thought and it was his attitude that inspired contradictions feelings and hatred still against him. A man who makes it his life's purpose to prove the ignorance of the great who pass for wisdom will certainly arouse the hatred of the afflicted and their followers. Such a man is a threat. Socrates made irony a weapon of thought, a weapon of the pursuit of philosophical research. Perhaps in questioning he resembled the Sophists. They too refused to accept accepted truths for granted. But their questioning ended in denial: since one cannot discover the truth, truth does not exist, and if there is, it does not matter, because it does not affect us. Against this questioning, Socrates juxtaposes a positive questioning (the sophists' questioning is negative, since they question the truth, but come to the conclusion that it does not exist, they deny it): by questioning traditional values ​​and traditional principles, he seeks the deeper truth of things . Much more, he seeks the first truth, the immutable, which is not affected by circumstances, which does not depend on man. Socrates' dialectical method Socrates had two weapons, dialectics and midwifery. Dialectic is the means of checking and drawing conclusions, which in principle means dialogue. Of course, this is not just any discussion. Socratic dialectic is the gradual, step-by-step, undoing of the interlocutor's positions, and then the also gradual attempt to draw a new conclusion, a new approach to the truth. In the Platonic dialogues, Socrates' interlocutor presents in principle a point of view on the subject to be discussed, which he himself considers complete and well-founded. With questions that seem almost simplistic, Socrates forces his interlocutor to reach the extreme consistency of the positions he supported, and there the flimsiness of the logical arguments he used is demonstrated. From this point a new discussion begins, where once again guiding his interlocutor with questions, Socrates leads him to the general truth, that is, the truth that exists regardless of circumstances and conditions, to the first truth of things. Socrates' midwifery method It is characteristic that Socrates, in the Platonic dialogues, does not decide himself in advance, he does not cite any theory or point of view from the beginning. Instead, all the intellectual effort of the debate is directed at extracting the Socratic view from the opponent. This is what Socrates himself called midwifery. Obstetrics, of course, is the work of the midwife, the midwife who stands by and helps the woman about to give birth. Taking as an example the work of his mother, who was a midwife, Socrates claimed that he did not "give birth" to any philosophical theory himself, but that, like a midwife, he helps his interlocutor to "give birth" to the truth from within. But what does this mean? It means that for Socrates man knows the truth, the Idea, and that the effort of philosophical thought lies in helping man to remember it again, to bring it back to his memory. In what subjects did Socrates focus his interest and how does his approach to these subjects differ from the approach of earlier philosophers and especially the sophists? Socrates focused his interest on man himself and his society. It has even been said that he "brought philosophy down from the stars to the earth", in the sense that, thanks to his own personality, philosophers stopped being so concerned with natural phenomena. In fact, Aristotle, in his work On Animal Molecules, wrote that "with Socrates the period of searching for natural things ended and philosophers dealt with virtue that is useful and politics - with moral and political philosophy". The truth is that the earlier philosophers also dealt with political problems, while Democritus and many sophists were also concerned with moral issues. Socrates, however, is the one who turned philosophical reflection exclusively on such matters. The reason why Socratic interests left an indelible mark on the history of philosophy must be sought in the Socratic way of thinking, that is, in the fact that Socrates was not only interested in the right way of life and action either on a personal or social level. On the contrary

from the sophists, whose interest was purely utilitarian, Socrates sought a firm ground on which to define strictly and irrevocably every concept of goodness, virtue, and wisdom. As the first philosophers looked for the first principle of creation, Socrates looked for the principle of every moral concept, which is not affected by historical and social conditions or by the possibility of perception of each person. In other words, he sought the absolute by rejecting the relative, the essence of morality and not the moral phenomena. Socrates' contribution to logic is, according to Aristotle, the elaboration of the inductive method in order to derive universal definitions. As Aristotle says in his After the Physics, the path that Socrates logically followed to seek exactly the absolute essence of moral concepts, was the inductive method (the conclusive reasons), with the aim of deriving universal definitions (it is not defined at all). In other words, starting from the examples, usually taken from everyday life and experience, he tried to lead the thinking of his interlocutor to draw universal conclusions, which go beyond experience and reach an absolute knowledge of the subject. And this process was successful when there finally emerged an absolute definition, i.e. an absolute knowledge, of the truth of good and evil, injustice and justice, beauty and ugliness, sanity and insanity, courage and cowardice. , of good governance and despotism. Thus the man who claimed that the only thing he knew was his own ignorance, definitively marked the course of philosophy by indicating that logical thought and not the senses is the only guide to the truth, to the universal and the eternal. The trial and death of Socrates The charge against Socrates was that Socrates did not believe in the gods of the city, but introduced new (new) demons; also that he wronged and corrupted the young. The lawsuit against Socrates was made by Melitus, a poet whose only glory is the fact that he was the philosopher's accuser. Anytos and Lykon were also accusers. The first was a rich tanner and a well-known politician, who had been elected general in 409 and had been exiled by the Thirty Tyrants. The second was an orator. Where did Socrates' accusers base their charge of "corrupting" the youth? The charge of corrupting the youth had more to do with the real reason for Socrates' persecution. The philosopher certainly did not corrupt the young people who followed him. But, as he himself says in his Apology, according to Plato, the young children who saw him exposing the false wisdom of sophists and demagogues in the market were fascinated by this "game" that led to the search for the essence of things and the truth . And, just as naturally, as threatened by Socrates and his vexing questions, they considered the philosopher's fascination with youth to be "corruption." But there is another very important element: many of the young people who belonged to Socrates' circle took an active part in politics and played a negative role in a disastrous era for Athens. Alcibiades, first of all, was democratic, but extremely controversial, since he did not hesitate to defect to the Spartans. Many friends of Socrates, on the other hand, sided with the extreme faction of the oligarchs and supported the coup of the Thirty Tyrants. Critias and Charmides, Plato's uncles, were among their leaders. This fact allowed his accusers to imply that the teacher's theories were responsible for the fate of the "students". What were the political reasons for the persecution of Socrates? Socrates was accused of atheism and corruption of the youth, but these were not the real reasons for his persecution. Especially with regard to atheism, the ancient Greek religion had no holy books and priesthood, "rules" that one agrees with or violates. The charge of corrupting the youth had more to do with the real reason for Socrates' persecution. The philosopher certainly did not corrupt the young people who followed him. But, as he himself says in his Apology, according to Plato, the young children who saw him exposing the false wisdom of sophists and demagogues in the market were fascinated by this "game" that led to the search for the essence of things and the truth . And, just as naturally, as threatened by Socrates and his vexing questions, they considered the philosopher's fascination with youth to be "corruption." But there is another very important element: many of the young people who belonged to Socrates' circle took an active part in politics and played a negative role in a disastrous era for Athens. Alcibiades, first of all, was democratic, but extremely controversial, since he did not hesitate to defect to the S

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

4 Αυγούστου 1875  πέθανε: Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Δανός συγγραφέας

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen, 2 Απριλίου 1805 - 4 Αυγούστου 1875) ήταν Δανός λογοτέχνης, συγγραφέας παραμυθιών.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στο Όντενσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας του ξέπεσε και δούλευε τσαγκάρης, για να ζήσει την οικογένειά του. Αλλά, μην μπορώντας να αντέξει στη φτώχεια, πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιο του το Χανς ορφανό, με τη μητέρα του για μόνο στήριγμα.

Ο Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη του πατέρα του. Όταν τέλειωσε το σχολείο των άπορων παιδιών, μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερε. Το ενδιαφέρον του κέρδισε το θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφθασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.

Επειδή είχε ωραία φωνή, άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι, το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.

Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε τα ταξίδια του. Γύρισε τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή. Απόκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Όντενσε, που τον κάλεσε στα 1867. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη. 

4. august 1875 Død: HC Andersen dansk forfatter HC Andersen (HC Andersen, 2. april 1805 – 4. august 1875) var en dansk eventyrforfatter. Biografi Han blev født den 2. april 1805 i Odense, på øen Fyn, Danmark. Hans far faldt ud og arbejdede som skomager for at forsørge sin familie. Men ude af stand til at udholde fattigdom, døde han meget ung og efterlod sin søn Hans forældreløs, med sin mor som sin eneste støtte. Hans var et nysgerrigt barn med en ekstraordinær fantasi. Mange gange blev han set gå ned ad gaden som en drømmer, og hans sind var intet andet sted end i digte og læsning. Han forsøgte forgæves at lære sin fars kunst. Da han var færdig med skolen for fattige børn, gik han ind i en skrædderbutik for at lære kunsten, men det lykkedes heller ikke der. Hans interesse blev vundet af teatret, hvor han lærte hele scener udenad fra de skuespil, han så. Når han var sammen med sine venner, elskede han at recitere og synge. Han var fjorten år, da han i jagten på en bedre formue ankom til København med sin egen formue på 30 francs med det formål at blive skuespiller. Han tog eksamen på Den Kongelige Dramaskole, men var så grim og tynd, at de ikke accepterede ham. Fordi han havde en smuk stemme, begyndte han at studere musik, men han blev pludselig syg og mistede stemmen. Det eneste talent, der var tilbage til ham, var poesiens talent. Han kunne lide teksterne og fandt en protektor, Kellan, som sendte ham til universitetet, hvor han vandt en kongelig bevilling. I 1827 udgav han sine digte og udgav derefter en række værker, der sikrede ham verdensberømmelse. Efter at have udgivet flere bøger begyndte han sine rejser. Han turnerede i Tyskland, Frankrig, England, Grækenland, Italien, Tyrkiet og rejste til Østen. Han opnåede stor berømmelse, og hans største lykke var den modtagelse, som hans hjemland Odense indrømmede, som kaldte ham i 1867. Han døde den 4. august 1875 i København.

Τιραμισού για άσχετους

Τιραμισού για άσχετους 

Τι χρειαζόμαστε:

2 πακέτα σαβουαγιάρ
1 μορφατ
1 πακέτο τυρί κρέμα
μισή κούπα ζάχαρη
2 κουταλιές καφέ
2 κουταλιές ζάχαρη
Κακάο

Φτιάχνει
8 κομάτια μεγαλούτσικα

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο:Τιραμισού για άσχετους

Ισαάκ Ίλιτς Λεβιτάν

4 Αυγούστου 1900 πέθανε: Ισαάκ Λεβιτάν Ρώσος ζωγράφος 

Ο Ισαάκ Ίλιτς Λεβιτάν (ρωσικά: Исаа́к Ильи́ч Левита́н, αγγλικά: Isaac Ilyich Levitan, 30 Αυγούστου 1860 – 4 Αυγούστου 1900) ήταν Ρώσος ζωγράφος, ένας από τους πιο σημαντικούς τοπιογράφους της ευρωπαϊκής ζωγραφικής του 19ου αιώνα και τους θεμελιωτές της ρωσικής τοπιογραφίας.

Ο Ισαάκ Λεβιτάν γεννήθηκε στο Κιμπαρτάς της Λιθουανίας και προερχόταν από φτωχή, αλλά μορφωμένη εβραϊκή οικογένεια. Στις αρχές του 1870, η οικογένεια Λεβιτάν μετακόμισε στη Μόσχα. Το Σεπτέμβριο του 1873, ο Ισαάκ Λεβιτάν εγγράφηκε στη Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής της Μόσχας, ακολουθώντας το τμήμα τοπιογραφίας. Είχε καθηγητές τους διάσημους ζωγράφους Αλεξέι Σαβράσοφ, Βασίλι Περόφ και Βασίλι Πολένοφ. 

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Σχολή, συνδέθηκε με στενή φιλία με τους ζωγράφους Κονσταντίν Κορόβιν, Μιχαήλ Νεστέροφ και Νικολάι Τσέχωφ, ο αδελφός του οποίου Αντόν Τσέχωφ έγινε ο πιο στενός φίλος του Λεβιτάν. Συχνά επισκεπτόταν τον Τσέχωφ στο σπίτι του, ενώ λέγεται ότι ήταν ερωτευμένος με την αδελφή του Τσέχωφ, Μαρία Πάβλοβνα Τσεχόβα. Ο Λεβιτάν δεν απέκτησε ποτέ οικογένεια ή παιδιά.

Το 1877, ο Ισαάκ Λεβιτάν παρουσίασε για πρώτη φορά δημοσίως το έργο του, που αντιμετωπίστηκε με ευνοϊκές κριτικές από τον τύπο. Μετά την απόπειρα δολοφονίας του Αλεξάντρ Σολοβιόφ (Alexander Soloviev) τον Μάιο του 1879, οι μαζικές εκτοπίσεις των Εβραίων από τις μεγάλες πόλεις της ρωσικής αυτοκρατορίας ανάγκασαν τον Λεβιτάν να μετακομίσει στο προάστιο Σαλτικόβκα (Saltykovka), αλλά μετά από πιέσεις μιας ομάδας φιλότεχνων, του επετράπη να επιστρέψει.

Το 1880, ο πίνακας του Λεβιτάν «Φθινοπωρινή ημέρα. Σοκολνίκι» αγοράστηκε από το διάσημο ανθρωπιστή και συλλέκτη έργων τέχνης Πάβελ Τρετιακόφ (Pavel Mikhailovich Tretyakov). Την άνοιξη του 1884 συμμετείχε στις περιοδεύουσες εκθέσεις της ομάδας των «Περιπλανώμενων» (Peredvizhniki). Το 1897, ο Λεβιτάν, διάσημος ήδη ζωγράφος, εκλέχτηκε μέλος της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών.

Ο Λεβιτάν πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο σπίτι του φίλου του Αντόν Τσέχωφ στην Κριμαία. Πέθανε στις 4 Αυγούστου του 1900 και ενταφιάστηκε στο εβραϊκό κοιμητήριο του Dorogomilovo στα δυτικά της Μόσχας. Τον Απρίλιο του 1941, τα λείψανα του Λεβιτάν μεταφέρθηκαν στο Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι (Novodevichy Cemetery) της Μόσχας, δίπλα στον τάφο του Τσέχωφ.

https://el.wikipedia.org/wiki

 

4 августа 1900 года умер: Исаак Левитан, русский живописец. Исаак Ильич Левитан ( русский : Исаа́к Ильи́ч Левита́н , английский : Исаак Ильич Левитан , 30 августа 1860 - 4 августа 1900) был русским художником, одним из самых значительных пейзажистов европейской живописи XIX века и основоположником русской пейзажной живописи. Исаак Левитан родился в Кибартасе, Литва, в бедной, но образованной еврейской семье. В начале 1870-х годов семья Левитан переехала в Москву. В сентябре 1873 года Исаак Левитан поступил в Московское училище живописи, ваяния и зодчества на отделение пейзажной живописи. Его учителями были известные художники Алексей Саврасов, Василий Перов и Василий Поленов. Во время учебы в Училище он близко подружился с художниками Константином Коровиным, Михаилом Нестеровым и Николаем Чеховым, чей брат Антон Чехов стал ближайшим другом Левитана. Он часто навещал Чехова в его доме и, как говорили, был влюблен в сестру Чехова Марию Павловну Чехову. У Левитана никогда не было семьи и детей. В 1877 году Исаак Левитан впервые публично представил свою работу, которая была встречена благожелательными отзывами прессы. После покушения на Александра Соловьева в мае 1879 года массовые депортации евреев из крупных городов Российской империи вынудили Левитана переехать в пригород Салтыковку, но под давлением группы любителей искусства ему разрешили вернуться. В 1880 году картина Левитана «Осенний день. Сокольники» купил известный гуманист и коллекционер Павел Третьяков (Павел Михайлович Третьяков). Весной 1884 г. участвовал в передвижных выставках группы «Передвижники». В 1897 году Левитан, уже известный живописец, был избран действительным членом Императорской Академии художеств. Последние годы своей жизни Левитан провел в доме своего друга Антона Чехова в Крыму. Он умер 4 августа 1900 года и был похоронен на Дорогомиловском еврейском кладбище к западу от Москвы. В апреле 1941 года останки Левитана были перенесены на Новодевичье кладбище в Москве, рядом с могилой Чехова.

ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ της Γιώτας Φλώρου

και οι γαρίδες στα κάγκελα (φ. Μ.Κυμάκη)

ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ της Γιώτας Φλώρου *

πηγή : http://www.onestory.gr/post/28445829981
ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ
της Γιώτας Φλώρου *
.
«Στο Λυκαβηττό», είπε στον οδηγό του ταξί, μόλις μπήκε μέσα.
Εκείνος, την κοίταξε από το καθρεφτάκι, μια κίνηση που συνήθιζε να κάνει όποτε έμπαινε στο ταξί του ένας ή περισσότεροι καινούριοι πελάτες.
Και καθώς το ταξί διέσχιζε τους σχεδόν έρημους, την περασμένη, εκείνη, ώρα, δρόμους, το βλέμμα της ξεκόλλησε από το μηδέν στο οποίο ήταν βυθισμένο. Κοίταξε έξω από το τζάμι και συνειδητοποίησε ότι σε λίγο θα ξημέρωνε.
Πάνω από τα κτίρια, τα χαμηλά και εκείνα τα ψηλότερα που νομίζεις ότι φτάνουν σχεδόν μέχρι τον ουρανό, πάνω από αλαζόνες και υπερόπτες, από πλούσιους και φτωχούς, «επί δίκαιων και αδίκων», το φως θα πάλευε με το σκοτάδι και θα το υπερνικούσε. Για ακόμη μια φορά. Μπορεί όχι για πολύ. Το σκοτάδι πάντα επιστρέφει από την άβυσσο για να πάρει την θέση που του ανήκει. Μπορεί όχι για πολύ, αλλά τι σημασία είχε;
Έτσι δεν γίνεται πάντα; Ή σχεδόν πάντα;
Το φως, το άσπρο, το λευκό, το αγνό, η απάντηση στις προσευχές εκατομμυρίων ανθρώπων, η διδασκαλία κάθε θρησκείας, το ευτυχισμένο τέλος στις περισσότερες ταινίες. Τα λόγια που βγαίνουν από τόσα χείλη… «Το καλό υπερισχύει πάντοτε».
Ε, όχι, λοιπόν.
Εκείνο το βράδυ, το πιο μαύρο και σκοτεινό από όσα μπορούσε να θυμηθεί μέχρι τώρα στην μικρή της ιστορία, το σκοτάδι είχε πάρει τα ηνία για τα καλά. Όχι, δεν την είχε ρωτήσει. Εισέβαλλε χωρίς εκείνη να το περιμένει. Ύπουλα και υποχθόνια κατέλαβε κάθε κύτταρο, θόλωσε την κρίση και την ματιά της, κατέστρεψε για πάντα την «καλή» ψυχή που νόμιζε ότι είχε.
Έκλεισε τα μάτια και είδε την εικόνα μπροστά της ολοζώντανη, σα να βρισκόταν εκεί.
Ένα άψυχο κορμί στο πάτωμα. Όταν θα το έβρισκαν το πρωί, θα είχε μεταμορφωθεί σε θέαμα πιο φρικιαστικό και από τους χειρότερους εφιάλτες που μπορεί να είχαν δει τη νύχτα στον ύπνο τους. Το αίμα του κατακόκκινο και τρομακτικό θα είχε σταματήσει να αναβλύζει και θα κάλυπτε το κατάλευκο πάτωμα. Εκείνος, κάτασπρος, με την πνοή της ζωής να έχει πετάξει προ πολλού, σαν πουλί, από τα σωθικά του.
Τελικά ήταν μοιραίο να γίνει εκεί πέρα. Στο χώρο που είχε γίνει το δεύτερο σπίτι του εδώ και τριάντα χρόνια, στο δωμάτιο που είχε περάσει τις καλύτερες και τις χειρότερες μέρες και νύχτες της ζωής του. Λευκοί τοίχοι, λευκοί πάγκοι, παντού τριγύρω το αγαπημένο του χρώμα.
Τα μαχαίρια του, ακριβά και κοφτερά, παραταγμένα σαν στρατιώτες το ένα δίπλα στο άλλο, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο, με ένα από αυτά, το τελευταίο, να λείπει από τη θέση του και να βρίσκεται με μαθηματική ακρίβεια και με περίσσεια ορμή καρφωμένο στην πλάτη του.
Πλήρωσε και βγήκε βιαστικά από το ταξί.
Τι να το κάνει; Να το κρατήσει στην τσάντα της ή να το ξεφορτωθεί;
Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε την πόλη από ψηλά. Ερημιά και απόλυτη ησυχία. Φαινομενικά. Γιατί, κάπου στο βάθος, η νύχτα έκρυβε καλά στην αγκαλιά της τα αγαπημένα της παιδιά που αντίκριζαν το αιώνιο σκοτάδι.
Τι να κάνει; Να κρατηθεί ή να δώσει ένα τέλος;
Σε λίγες ώρες, η αλήθεια θα έλαμπε, όπως το φως της μέρας.
Τόσος κόσμος τους είχε δει μαζί. Εκείνη επέμενε να μείνει μαζί του εκείνο το βράδυ, να τον βοηθήσει. Και φυσικά, μετά από λίγο θα παρατηρούσαν ότι το μαχαίρι έλειπε.
Εκείνη το τελευταίο πράγμα που παρατήρησε ήταν το τρομαγμένο βλέμμα του.
Και το τελευταίο που άκουσε, όταν έκλεινε την πόρτα, ήταν η διαπεραστική κραυγή του. Δεν θα την ξέχναγε ποτέ αυτή την κραυγή, μονάχα αν έφευγε και η ίδια από τη ζωή.
Από αύριο η κατηγορία θα έπεφτε βαριά πάνω της. Ανθρωποκτονία. Μια λέξη, ασήκωτος σταυρός.
Ποια ήταν αυτή που θα άντεχε το βάρος;
.
Η Γιώτα Φλώρου γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και Μετάφραση. Λίγο μετά το λύκειο και αφού είχε αποτύχει στο μάθημα της Έκθεσης ανακάλυψε ότι μέχρι τότε έπαιζε λάθος το παιχνίδι με τις λέξεις και τις σκέψεις. Τότε, γνώρισε και την κυρία «Ε» (λέγε με και έμπνευση) και με τη βοήθεια της άρχισε να γράφει.[ facebook ] [ e-mail ]

Θεώνη Δρακοπούλου

 

4 Αυγούστου 1968  πέθανε: Θεώνη Δρακοπούλου Ελληνίδα ποιήτρια

Η Θεώνη Δρακοπούλου (1885 - 4 Αυγούστου 1968) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και ποιήτρια, γνωστή και με το ψευδώνυμο Μυρτιώτισσα.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1885, στο προάστιο Μπεμπέκι. Ο πατέρας της, Αριστομένης Δρακόπουλος, ήταν γιος της Θεώνης Καλαμογδάρτη και εγγονός του Ανδρέα Καλαμογδάρτη, γόνου αρχοντικής Πατρινής οικογένειας. Υπηρετούσε στην Κωνσταντινούπολη ως πρώτος διερμηνέας της Ελληνικής Πρεσβείας κι είχε την καλλιέργεια αλλά και όλα τα μέσα να προσφέρει στην κόρη του τη μόρφωση που απαιτούσε η πρώιμη καλλιτεχνική της ιδιοσυγκρασία. Έξι χρόνια μετά τη γέννηση της Θεώνης, ο πατέρας της διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη, όπου μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του. Μετά από παραμονή δυο χρόνων στο νησί εγκαταστάθηκαν οριστικά στην Αθήνα, όπου η Θεώνη φοίτησε στην δραματική Σχολή Χιλλ της Πλάκας. Από μαθητική ηλικία είχε κλίση προς την ποίηση και το θέατρο. Πήρε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος, παρακολούθησε μαθήματα στη Βασιλική Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός εμφανίστηκε από τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Το 1904 έλαβε μέρος στη παράσταση της "Αντιγόνης" του Σοφοκλή κι έπαιξε επίσης στο Δημοτικό και το Εθνικό Θέατρο. Αναγκάστηκε ωστόσο να διακόψει τη θεατρική της σταδιοδρομία, λόγω αντίδρασης της οικογένειάς της.

Παντρεύτηκε το Σπυρίδωνα Παππά, που ήταν ξάδελφός της, και εγκαταστάθηκε μαζί του στο Παρίσι όπου συνέχισε τις δραματικές σπουδές στην Κρατική Δραματική Σχολή. Γράφει η ίδια:

[....] Λάβαινα μέρος εδώ κι εκεί σε κάτι ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίων δραμάτων κι αργότερα πάλι σε καλύτερο και καλλιτεχνικότερο επίπεδο με τον καταπληχτικό Χρηστομάνο. Λέγανε πως είχα ταλέντο, μα δε μ’ άφησαν να το καλλιεργήσω. Έπειτα βιαστικά, σα να με είχαν πάρει τα χρόνια, με πάντρεψαν. Είναι ωστόσο βέβαιο πως εγώ προετοίμασα στο γιο μου το δρόμο που τον πέρασε αργότερα τόσο θριαμβευτικά, γιατί ως την ώρα που τον γέννησα, το μόνο πράγμα που μ’ απασχολούσε, το μόνο που πρόσεξα στο Παρίσι, σε κείνη τη μεγαλούπολη που πήγα μετά το γάμο μου, ήταν το θέατρο. Ο γάμος μου στάθηκε άτυχος. Εγώ η ίδια δέχτηκα να παντρευτώ έναν ξάδερφό μου που είχε έρθει τότε απ’ το Παρίσι για να μας δει και τον προτίμησα απ’ όλους τους νέους που γνώριζα. Δεν τον αγάπησα, όμως έλεγα πως το συγγενικό μας αίμα θα έσμιγε σιγά σιγά και τις ψυχές μας. Είχα άδικο. Όσο καλός κι αν ήταν, ευγενικός, μορφωμένος, όσο κι αν αγάπησε και φρόντισε κι αυτός όπως μπορούσε για τη μόρφωση του παιδιού μας, στο βάθος έμεινε ξένος για μένα. Αγαπούσε ωστόσο κι αυτός πολύ το θέατρο και με βοήθησε στο Παρίσι να πηγαίνω και ν’ ακούω τα μαθήματα που έδιναν φτασμένοι ηθοποιοί στην επίσημη Δραματική Σχολή του Κράτους. Οι καλύτερές μου ώρες ήταν εκείνες που περνούσα σ’ εκείνη την αίθουσα. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8E%CE%BD%CE%B7_%CE%94%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85

Ύμνος εις την Ελευθερίαν

4 Αυγούστου 1865 : καθιερώνεται ως εθνικός ύμνος της Ελλάδας
Με βασιλικό διάταγμα, ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν που γράφηκε από το Διονύσιο Σολωμό και μελοποιήθηκε από το Νικόλαο Μάντζαρο καθιερώνεται ως εθνικός ύμνος της Ελλάδας.

Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν (πολυτονικά: Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν) είναι ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, τμήμα του οποίου αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας (από το 1865) και της Κύπρου από το 1966. Αποτελείται από 158 στροφές ή 632 στίχους.

Το ποίημα γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο και έναν χρόνο αργότερα τυπώθηκε στο Μεσολόγγι. Το ποίημα συνδυάζει στοιχεία από τον ρομαντισμό αλλά και τον κλασικισμό. Οι στροφές που χρησιμοποιούνται είναι τετράστιχες, ενώ, στους στίχους παρατηρείται εναλλαγή τροχαϊκών οκτασύλλαβων και επτασύλλαβων. Το 1828 μελοποιήθηκε από τον Κερκυραίο Νικόλαο Μάντζαρο πάνω σε λαϊκά μοτίβα, για τετράφωνη ανδρική χορωδία. Από τότε ακουγόταν τακτικά σε εθνικές γιορτές, αλλά και στα σπίτια των Κερκυραίων αστών και αναγνωρίστηκε στη συνείδηση των Ιονίων ως άτυπος ύμνος της Επτανήσου. Ακολούθησαν και άλλες μελοποιήσεις από τον Μάντζαρο (2η το 1837 και 3η το 1839-40), ο οποίος υπέβαλε το έργο του στο Βασιλιά Όθωνα (4η «αντιστικτική» μελοποίηση, Δεκέμβριος 1844).

Παρά την τιμητική επιβράβευση του μουσικοσυνθέτη Μάντζαρου με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρα (Ιούνιος 1845) και του Διονυσίου Σολωμού με το Χρυσό Σταυρό του ίδιου Τάγματος (1849), το έργο (και ειδικά η πρώτη μελοποίησή του) διαδόθηκε μεν ως «θούριος», αλλά δεν υιοθετήθηκε ως ύμνος από τον Όθωνα. Ο Μάντζαρος το 1861 επανεξέτασε για 5η φορά το έργο, αυτή τη φορά σε ρυθμό εμβατηρίου κατά παραγγελία του Υπουργού Στρατιωτικών.

Όταν ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ επισκέφθηκε την Κέρκυρα το 1865 μετά την ενσωμάτωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, άκουσε την εκδοχή για ορχήστρα πνευστών της αρχής της πρώτης μελοποίησης που έπαιζε η μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας και του έκανε εντύπωση. Ακολούθησε Βασιλικό Διάταγμα του Υπουργείου Ναυτικών (Υπουργός Δ. Στ. Μπουντούρης) που το χαρακτήρισε «επίσημον εθνικόν άσμα» και διατάχθηκε η εκτέλεσή του «κατά πάσας τας ναυτικάς παρατάξεις του Βασιλικού Ναυτικού». Επίσης ενημερώθηκαν οι ξένοι πρέσβεις, ώστε να ανακρούεται και από τα ξένα πλοία στις περιπτώσεις απόδοσης τιμών προς τον Βασιλιά της Ελλάδος ή την Ελληνική Σημαία. Από τότε θεωρείται ως εθνικός ύμνος της Ελλάδος.  

Νικηφόρος Βρεττάκος

O Νικηφόρος Βρεττάκος (Κροκεές Λακωνίας 1 Ιανουαρίου 1912 – Αθήνα 4 Αυγούστου 1991) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος γεννήθηκε στις Κροκεές Λακωνίας την 1η Ιανουαρίου 1912. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο πατρικό του κτήμα στην Πλούμιτσα, κοντά στον Ταΰγετο και τα μαθητικά του στις Κροκεές και το Γύθειο, από το Γυμνάσιο του οποίου αποφοίτησε.

Νέος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές -που δεν πραγματοποίησε- και άσκησε διάφορα επαγγέλματα ως ιδιωτικός υπάλληλος (1930-1938) και έπειτα ως δημόσιος υπάλληλος (1938-1947) και ως φιλολογικός συντάκτης περιοδικών και εφημερίδων.

Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-41 και ύστερα στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ.

Το 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά. Την περίοδο της δικτατορίας (1967-74) έζησε αυτοεξόριστος σε χώρες της Ευρώπης.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είναι ενας σημαντικός σύγχρονος Έλληνας ποιητής, που διακρίνεται για τον βαθύτατο ανθρωπισμό της ποίησής του και την ιδιομορφία των εμπνεύσεών του. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Υπήρξε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Πήρε μέρος σε πολλά ποιητικά συνέδρια και φεστιβάλ στο Λονδίνο, στην Αχρίδα της τότε Γιουγκοσλαβίας κ.α. Τιμήθηκε με δύο Πρώτα Κρατικά Βραβεία (1940 και 1956), το Βραβείο Εθνικής Αντίστασης (1945), το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1976), με το βραβείο Ουράνη κ.ά. Το 1980 πραγματοποίησε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του «αγνώστου ναυτικού» στο λιμάνι του Γυθείου.

Το 1987 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ήταν κάτοικος Αθηνών (οδός Φιλολάου) και ομιλούσε Γαλλικά και Ιταλικά.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος απεβίωσε στις 4 Αυγούστου του 1991. Ο Δήμος Αθηναίων απονέμει ένα λογοτεχνικό βραβείο στη μνήμη του. Το Αρχείο του έχει δωρηθεί και σώζεται στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης.

Το 2012 κυκλοφόρησε η Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου ,αφιέρωμα στα 100 χρόνια του Νικηφόρου Βρεττάκου με κείμενα από διακεκριμένους ποιητές και λογοτεχνες που προλόγισε ο ιστορικός τέχνης Λεόντιος Πετμεζάς και την επιμελήθηκαν η συγγραφέας-καθηγήτρια Βασιλική Β.Παππά και η συγγραφέας Ευα Πετροπούλου

Το κύριο έργο του Βρεττάκου είναι ποιητικό. Σε ξεχωριστούς τόμους εκδόθηκαν οι ποιητικές του συλλογές:

' 'Κάτω από σκιές και φώτα (1929),
Κατεβαίνοντας στη σιγή των αιώνων (1933),
Ο πόλεμος (1935),
Οι γκριμάτσες του ανθρώπου (1935),
Η επιστολή του Κύκνου (1937),
Το ταξίδι του Αρχάγγελου (1938),
Μαργαρίτα, εικόνες από το ηλιοβασίλεμα (1939),
Το μεσουράνημα της φωτιάς (1940),
Ηρωική Συμφωνία (1944),
33 Ημέρες (1945),
Η παραμυθένια πολιτεία (1947),
Το βιβλίο της Μαργαρίτας (1949),
Ο Ταΰγετος και η σιωπή (1949),
Τα θολά ποτάμια (1950),
Πλούμιτσα (1951),
Έξοδος με το άλογο (1952),
Γράμμα στον Ρ. Οππενχάιμερ (1954),
Τα ποιήματα 1929-1951 (1956),
Ο χρόνος και το ποτάμι (1957),
Η μητέρα μου στην εκκλησία (1957),
Βασιλική Δρυς (1958),
Το βάθος του κόσμου (1961),
Αυτοβιογραφία (1961),
Εκλογή (επιλογή από τις προηγούμενες συλλογές (1965),
Οδοιπορία (συνολική έκδοση του ποιητικού του έργου σε 3 τόμους, 1972),
Διαμαρτυρία (1974),
Ωδή στον ήλιο (1974),
Το ποτάμι Μπόες και τα εφτά ελεγεία (1975),
Απογευματινό ηλιοτρόπιο (1976),
Ανάριθμα (1979),
Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη (1981) κ.ά.
Τα μυστικα ονειρα του Φαμπιου(2009)

Παράλληλα ασχολήθηκε με την πεζογραφία και την κριτική.

Σε ξεχωριστούς τόμους εκδόθηκαν τα πεζά έργα του:

Το γυμνό παιδί (1939),
Το αγρίμι (αυτοβιογραφία, 1945),
Δύο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου (1949),
Ο ένας από τους δύο κόσμους (1958),
Νίκος Καζαντζάκης, η αγωνία του και το έργο του (1959),
Οδύνη (μυθιστόρημα στα αγγλικά, Νέα Υόρκη, 1969),
Μπροστά στο ίδιο ποτάμι (1972),
Μαρτυρίες μιας κρίσιμης εποχής (1979) κ.ά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81

4 Αυγούστου Ορθόδοξη Εκκλησία: • Των εν Εφέσω αγίων Επτά Παίδων: Αντωνίνου, Διονυσίου, Εξακουστιδιανού, Ιαμβλίχου, Κωνσταντίνου, Μαξιμιλιανού καί Μαρτινιανού • Μαρτύρων Θαθουήλ και Ιάς • Οσίου Ιωάννου, του Νέου • Οσίας Ευδοκίας

απ τον Αγιο Χαράλαμπο Μουρνιών (φ.Μ.Κυμάκη)

 

• Των εν Εφέσω αγίων Επτά Παίδων: Αντωνίνου, Διονυσίου, Εξακουστιδιανού, Ιαμβλίχου, Κωνσταντίνου, Μαξιμιλιανού καί Μαρτινιανού

• Μαρτύρων Θαθουήλ και Ιάς

• Οσίου Ιωάννου, του Νέου

• Οσίας Ευδοκίας

• Εγκαίνια Μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως (1136)

 

4 Αυγούστου Γιορτάζουν: 

Μαξιμιλιανός

Ξακουστός, Εξακουστοδιανός, Εξακουστωδιανός, Εξακουστός, Ξακουστή 

 

• От седемте деца на светиите в Ефес: Антонин, Дионисий, Хексакустидиан, Ямвлих, Константин, Максимилиан и Мартиниан • Мъченици Татуил и Яс • Свети Йоан от Неос • Осия Евдокия • Откриване на манастира Пантократор в Константинопол (1136 г.)  

4 август Празнуват: Максимилиан Подслушано, Подслушано, Подслушано, Подслушано, Подслушано

 

• Եփեսոսի Սրբերի Յոթ Մանուկներից՝ Անտոնինոս, Դիոնիսիոս, Հեքակուստիդիանոս, Յամբլիքոս, Կոնստանտին, Մաքսիմիլիանոս և Մարտինիանոս • Նահատակաց Թաթուիլ եւ Յաս • Սուրբ Հովհաննես, Նեոսի • Օսիաս Եվդոկիա • Կոստանդնուպոլսի Պանտոկրատոր վանքի բացումը (1136 թ.)  

Օգոստոսի 4-ին նրանք նշում են. Մաքսիմիլիան Գաղտնալսված, գաղտնալսված, գաղտնալսված, գաղտնալսված, գաղտնալսված 

 

 • Dintre sfinții, șapte copii din Efes: Antoninus, Dionysius, Hexacoustidianus, Iamblichus, Constantine, Maximilianus and Martinianus • Mucenicii Thathuil si Ias • Sfântul Ioan, al lui Neos • Osias Eudokias • Inaugurarea Mănăstirii Pantocrator din Constantinopol (1136) 

 4 august Ei sărbătoresc: Maximilian Auzit, auzit, auzit, auzit, auzit

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-