Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022

Κωνσταντίνος Παρθένης



Ο Κωνσταντίνος Παρθένης (Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, 10 Μαΐου 1878 - Αθήνα, 25 Ιουλίου 1967) ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος, που με το έργο του έφερε σημαντική αλλαγή στα εικαστικά δρώμενα της Ελλάδας στις αρχές του 20ού αιώνα.

Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από πατέρα Έλληνα (καπνέπομπορος Νικόλαος Παρθένης) και μητέρα Ιταλίδα, ο Κωνσταντίνος Παρθένης απέκτησε στέρεη παιδεία (μιλούσε και έγραφε ιταλικά, γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά και ελληνικά). Από το 1895 έως το 1903 σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης, ένα από τα κέντρα του νεωτερισμού, κοντά στον Γερμανό ζωγράφο Καρλ Ντίφενμπαχ και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα μουσικής στο Ωδείο της πόλης. Στη Βιέννη πραγματοποίησε την πρώτη έκθεση έργων του το 1899 (στο Boehms Künstlerhaus), ενώ τον αμέσως επόμενο χρόνο (1900) εξέθεσε έργα του και στην Αθήνα.
Κ. Παρθένης, Αποθέωση του Αθανασίου Διάκου (1931). Ελαιογραφία, 118 εκ. x 117 εκ. Συλλογή Ιδρύματος Σπ. Λοβέρδου.


Το 1903 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πραγματοποίησε ταξίδια στην Καβάλα και την Κωνσταντινούπολη ενώ έως το 1907 έζησε στον Πόρο, όπου φιλοτέχνησε τις τοιχογραφίες του ναού του Αγίου Γεωργίου. Το 1908 φιλοτέχνησε τις αγιογραφίες του ναού του Αγίου Γεωργίου στο Κάιρο.

Το 1909 παντρεύτηκε την Ιουλία Βαλσαμάκη, γόνο αρχοντικής οικογένειας της Κεφαλονιάς, η οποία του αφοσιώθηκε με τρόπο απόλυτο και συγκινητικό "δανείζοντας" ακόμα και τη φωνή της όταν εκείνος αποφάσισε να αποσυρθεί σε έναν κόσμο σιωπής. Από το 1909 έως το 1914, ο Παρθένης έζησε στο Παρίσι, όπου μυήθηκε στον μεταϊμπρεσιονισμό για να διαμορφώσει τελικά το δικό του προσωπικό ύφος. Στο Παρίσι συμμετείχε σε εκθέσεις ζωγραφικής πετυχαίνοντας σημαντικές διακρίσεις (βραβείο για τον πίνακα Η πλαγιά, 1910, και πρώτο βραβείο σε έκθεση θρησκευτικής τέχνης για τον πίνακα Ο Ευαγγελισμός, 1911).

Το 1911 εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα όπου γνωρίστηκε με σημαντικούς Έλληνες διανοούμενους, όπως ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης και ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, ενώ αρχικά εμφανίζεται ως μέλος της Συντροφιάς των Εννιά. Το 1917 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και μαζί με τον Νικόλαο Λύτρα, τον Κωνσταντίνο Μαλέα, τον Θεόφραστο Τριανταφυλλίδη και άλλους ζωγράφους ίδρυσε την Ομάδα «Τέχνη», με στόχο την ανατροπή του συντηρητικού ακαδημαϊσμού που τότε εξακολουθούσε να επικρατεί στην αθηναϊκή καλλιτεχνική ζωή. Η Ομάδα «Τέχνη» συνδέονταν με το Κόμμα Φιλελευθέρων, επειδή επρόκειτο για κίνημα εκσυγχρονιστικό.

Το 1919, ανατέθηκε στον Παρθένη η αγιογράφηση του ναού του Αγίου Αλεξάνδρου στο Παλαιό Φάληρο. Το 1920 πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη έκθεσή του στο Ζάππειο με περισσότερους από 240 πίνακες. Ένας από αυτούς, «Ο Θρήνος του Εσταυρωμένου», δωρήθηκε από τον ίδιο στην Εθνική Πινακοθήκη. Η φήμη του είχε ήδη αρχίσει να μεγαλώνει και έτσι οι διακρίσεις άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Την ίδια χρονιά ο Ελευθέριος Βενιζέλος τού απένειμε το Αριστείο των Γραμμάτων και των Τεχνών (για τον Ευαγγελισμό). Η πρώτη υποψηφιότητά του για καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών (1923) απορρίφθηκε από το συντηρητικό κατεστημένο. Την θέση κατέκτησε, τελικά, με ειδικό νόμο, το 1929. Στην οδό Ροβέρτου Γκάλι 40 στους πρόποδες της Ακρόπολης έκτισε το περίφημο σπίτι του, που σχεδίαζε με τον Δημήτρη Πικιώνη, σύμφωνα με τις αρχές του Μπάουχαους. Στο εργαστήριό του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών έσπευσαν να εγγραφούν φοιτητές σπουδαίοι μετέπειτα Έλληνες ζωγράφοι (Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Εγγονόπουλος, Διαμαντής Διαμαντόπουλος, Ρέα Λεονταρίτου, κ.ά.), με τους οποίους, καθώς και με όσους ακολούθησαν, ο Παρθένης δημιούργησε σχέση στενή στηριζόμενη στον βαθύ σεβασμό που ενέπνεε.

Το 1937 τιμήθηκε με το χρυσό βραβείο της Διεθνούς Έκθεσης του Παρισιού για το έργο του Ο Ηρακλής μάχεται με τις Αμαζόνες. Το 1938, στην Μπιενάλε της Βενετίας, η κυβέρνηση της Ιταλίας αγόρασε έναν πίνακα του ζωγράφου με θέμα τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Τα χρόνια αυτά της άνετης, πολυτελούς και κοσμικής ζωής (ονομαστές έμειναν οι βεγγέρες στο σπίτι του Παρθένη) αλλά και δοσμένης στην τέχνη του και τη μουσική, την οποία αγαπούσε με πάθος, ακολούθησαν άλλα σκοτεινά και δύσκολα.

Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ο Κωνσταντίνος Παρθένης μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την έκκληση των Ελλήνων διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου με την οποία αφενός μεν καυτηριαζόταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.

Παρά την αναγνώρισή του, ο Παρθένης οδηγήθηκε σταδιακά στην απομόνωση και τη σιωπή. Το 1947 παραιτήθηκε από την καθηγητική έδρα μη μπορώντας να ανεχθεί τον συντηρητισμό της Σχολής. Δεν επικοινωνούσε πλέον με κανένα. Αυτοέγκλειστος στην Ροβέρτου Γκάλι με τη γυναίκα του και την κόρη του αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και στους στοχασμούς του.

Προς το τέλος της ζωής του, ο Παρθένης έπαθε παράλυση και σταμάτησε κάθε δραστηριότητα. Τον Απρίλιο του 1967 -ένα χρόνο νωρίτερα είχε πεθάνει η γυναίκα του- το δικαστήριο έθεσε τον Παρθένη υπό δικαστική απαγόρευση. Στις 25 Ιουλίου του 1967, ο Παρθένης άφησε την τελευταία του πνοή, σε συνθήκες ένδειας και απομόνωσης, ενώ η κόρη του Σοφία (1908-1982) και ο γιος του Νίκος (πεθ. 1999) είχαν ήδη εμπλακεί σε δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία του παράλυτου πατέρα τους. Η Σοφία μάλιστα πέθανε έπειτα από πυρκαγιά στο σπίτι που διέμενε, εντελώς μόνη, στις 8 Δεκεμβρίου 1982. Είχε προηγηθεί και άλλη πυρκαγιά στο σπίτι της που την οδήγησε στην απόφαση να δωρίσει όλα τα έργα του πατέρα της στην Εθνική Πινακοθήκη. Ο Μαρίνος Καλλιγάς, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, είπε μεταξύ άλλων στον επικήδειο που εκφώνησε: "Ο Παρθένης άνοιξε τα μάτια μας σε μια ακόμη -έως τότε άγνωστη- μορφή του τόπου μας. Απεκάλυψε μια κρυμμένη έκφρασή της. Άλλαξε την πορεία της καλλιτεχνικής μας όρασης. Σφράγισε με την προσωπικότητά του μια κρίσιμη εποχή"..
Το έργο του

Ο Κωνσταντίνος Παρθένης, αν και θεωρείται από τους θεμελιωτές της ελληνικής ζωγραφικής του 20ού αιώνα, έγινε δεκτός από τους λίγους, το ευρύ καλλιτεχνικό κύκλωμα τον θεωρούσε "ανορθογραφία" ενώ κάποιοι συνάδελφοί του και ακαδημαϊκοί της εποχής τον πολέμησαν και τον υπέσκαψαν με κάθε τρόπο. Αριστοκράτης της τέχνης και άρχοντας της ζωής, ο Παρθένης αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση στην σύγχρονη ελληνική ζωγραφική. Αρχικά, οι σπουδές του στη Βιέννη και η μουσική του παιδεία τον έφεραν κοντά στον γερμανικό συμβολισμό και στον πρώιμο γερμανικό εξπρεσιονισμό ενώ οι κριτικοί τέχνης τον κατέταξαν ως νεωτεριστή, μοντερνιστή και «σεσεσιονιστή» (από το «Sezession» που σημαίνει «απόσχιση»).

Αργότερα, η επαφή του με τον μεταϊμπρεσιονισμό στο Παρίσι και η βαθιά γνώση της βυζαντινής αγιογραφίας τον ώθησαν προς την διαμόρφωση ενός τελείως προσωπικού ύφους, όπου μέσα σε λαμπερά και εξαϋλωμένα χρώματα παρουσιάζεται μια εξιδανικευμένη Ελλάδα. Στα έργα του, τα οποία διαπνέονται από ιδεαλισμό και αρμονία, κυριαρχούν οι φιγούρες και τα τοπία, ενώ το σχέδιο και το χρώμα συμπλέουν, απαλλαγμένα από το βάρος της ύλης, αποτυπώνοντας μία σχέση καθαρά ψυχική.

Έργα του Παρθένη βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον του κοινού για έργα του ζωγράφου έχει αναζωπυρωθεί και πίνακές του πωλήθηκαν σε πολύ υψηλές τιμές σε διεθνείς δημοπρασίες.

//////////////////////////////////

Konstantinos Parthenis (Alexandria, Egypt, May 10, 1878 - Athens, July 25, 1967) was a distinguished Greek painter, who with his work brought about a significant change in the artistic activities of Greece at the beginning of the 20th century. Born in Alexandria, Egypt to a Greek father (tobacco smoker Nikolaos Parthenis) and an Italian mother, Konstantinos Parthenis acquired a solid education (he spoke and wrote Italian, German, French, English and Greek). From 1895 to 1903 he studied painting at the Academy of Fine Arts in Vienna, one of the centers of modernism, near the German painter Karl Dieffenbach, and at the same time attended music lessons at the city's Conservatory. In Vienna he held his first exhibition of his works in 1899 (at the Boehms Künstlerhaus), while the very next year (1900) he also exhibited his works in Athens. In 1903 he returned to Greece and settled in Athens. He made trips to Kavala and Constantinople, while until 1907 he lived in Poros, where he painted the frescoes of the church of Agios Georgios. In 1908 he painted the frescoes of the church of Agios Georgios in Cairo. In 1909 he married Iulia Valsamakis, scion of an aristocratic family of Kefalonia, who devoted herself to him in an absolute and touching way, even "borrowing" her voice when he decided to retire to a world of silence. From 1909 to 1914, Parthenis lived in Paris, where he was introduced to post-impressionism to eventually form his own personal style. In Paris he participated in painting exhibitions, achieving important distinctions (prize for the painting The Slope, 1910, and first prize in an exhibition of religious art for the painting The Evangelism, 1911). In 1911 he settled in Corfu where he became acquainted with important Greek intellectuals, such as Konstantinos Theotokis and Konstantinos Hatzopoulos, while initially appearing as a member of the Society of the Nine. In 1917 he permanently settled in Athens and together with Nikolaos Lytras, Konstantinos Maleas, Theophrastos Triantafyllides and other painters he founded the "Art" Group, with the aim of overturning the conservative academism that was still prevailing in the Athenian artistic life at the time. The "Art" Group was associated with the Liberal Party, because it was a modernizing movement. In 1919, Parthenis was entrusted with the iconography of the church of Agios Alexandros in Paleo Faliro. In 1920, his first major exhibition was held at Zappeion with more than 240 paintings. One of them, "The Lamentation of the Crucified", was donated by him to the National Gallery. His reputation had already begun to grow and so the accolades began to multiply. In the same year, Eleftherios Venizelos awarded him the Excellence of Letters and Arts (for Evangelism). His first nomination for a professorship at the School of Fine Arts (1923) was rejected by the conservative establishment. He finally won the position by a special law in 1929. At 40 Roberto Gali Street at the foot of the Acropolis he built his famous house, which he designed with Dimitris Pikionis, according to the principles of the Bauhaus. Great later Greek painters (Yiannis Tsarouchis, Nikos Eggonopoulos, Diamantis Diamantopoulos, Rhea Leontaritou, etc.) were quick to enroll as students in his workshop at the School of Fine Arts, with whom, as well as those who followed, Parthenis established a close relationship based on the deep respect he inspired. In 1937 he was awarded the gold prize of the Paris International Exhibition for his work Hercules Fighting the Amazons. In 1938, at the Venice Biennale, the government of Italy bought a painting by the painter on the theme of the Annunciation of the Virgin. Those years of a comfortable, luxurious and worldly life (namely, the Hungarians stayed in the house of Parthenis) but also dedicated to his art and music, which he loved with a passion, were followed by other dark and difficult ones. During the Greco-Italian war of 1940, Konstantinos Parthenis, together with other Greek scholars, subscribed to the appeal of Greek intellectuals to the intellectuals of the whole world, with which, on the one hand, he condemned the malicious Italian attack, and on the other hand, stimulated the world public opinion into a revolution of consciousness for joint new spiritual Marathon. Despite his recognition, Parthenis was gradually driven into isolation and silence. In 1947 he resigned from the professorship, unable to tolerate the conservatism of the School. He was no longer communicating with anyone. Secluded in Roberto Galli with his wife and daughter, he devoted himself to painting and his reflections. Towards the end of his life, Parthenis became paralyzed and stopped all activity. In April 1967 - a year earlier his wife had died - the court placed Parthenis under a judicial ban. On July 25, 1967, Parthenis breathed his last, in conditions of poverty and isolation, while the daughter of Sophia (1908-1982) and his son Nikos (d. 1999) were already involved in a legal dispute over the guardianship of their paralyzed father. Sofia actually died after a fire in the house where she lived, completely alone, on December 8, 1982. There had been another fire in her house which led her to the decision to donate all her father's works to the National Gallery. Marinos Kalligas, director of the National Gallery, said, among other things, at the funeral he delivered: "Parthenis opened our eyes to another - until then unknown - form of our country. He revealed a hidden expression of it. He changed the course of our artistic vision . He sealed with his personality a critical era".. His work Konstantinos Parthenis, although he is considered one of the founders of Greek painting in the 20th century, was accepted by the few, the wide artistic circuit considered him a "mis-spelling" while some of his colleagues and academics of the time fought him and undermined him in every way. Aristocrat of art and lord of life, Parthenis is a special case in modern Greek painting. Initially, his studies in Vienna and his musical education brought him close to German symbolism and early German expressionism while art critics classified him as a modernist, modernist and "secessionist" (from "Sezession" meaning "secession"). Later, his contact with post-impressionism in Paris and his deep knowledge of Byzantine iconography pushed him towards the formation of a completely personal style, where an idealized Greece is presented in bright and refined colors. In his works, which are imbued with idealism and harmony, figures and landscapes dominate, while design and color merge, freed from the weight of matter, depicting a purely mental relationship. Works by Parthenis can be found in the National Gallery, the Municipal Gallery of Athens and in many other public and private collections in Greece and abroad. In recent years, public interest in the painter's works has rekindled and his paintings have sold for very high prices at international auctions.


//////////////////////

Konstantinos Parthenis (Alexandrie, Égypte, 10 mai 1878 - Athènes, 25 juillet 1967) était un peintre grec distingué qui, avec son travail, a provoqué un changement significatif dans les activités artistiques de la Grèce au début du XXe siècle. Né à Alexandrie, en Égypte, d'un père grec (le fumeur de tabac Nikolaos Parthenis) et d'une mère italienne, Konstantinos Parthenis a acquis une solide éducation (il parlait et écrivait l'italien, l'allemand, le français, l'anglais et le grec). De 1895 à 1903, il étudie la peinture à l'Académie des Beaux-Arts de Vienne, l'un des foyers du modernisme, auprès du peintre allemand Karl Dieffenbach, et suit parallèlement des cours de musique au Conservatoire de la ville. À Vienne, il a tenu sa première exposition de ses œuvres en 1899 (au Boehms Künstlerhaus), tandis que l'année suivante (1900), il a également exposé ses œuvres à Athènes. En 1903, il retourne en Grèce et s'installe à Athènes. Il fit des voyages à Kavala et à Constantinople, tandis que jusqu'en 1907 il vécut à Poros, où il peignit les fresques de l'église d'Agios Georgios. En 1908, il peint les fresques de l'église d'Agios Georgios au Caire. En 1909, il épouse Iulia Valsamakis, descendante d'une famille aristocratique de Céphalonie, qui se consacre à lui d'une manière absolue et touchante, "empruntant" même sa voix lorsqu'il décide de se retirer dans un monde de silence. De 1909 à 1914, Parthenis a vécu à Paris, où il a été initié au post-impressionnisme pour finalement former son propre style personnel. A Paris, il participe à des expositions de peinture, obtenant d'importantes distinctions (prix pour le tableau La pente, 1910, et premier prix d'une exposition d'art religieux pour le tableau L'évangélisation, 1911). En 1911, il s'installe à Corfou où il fait la connaissance d'importants intellectuels grecs, tels que Konstantinos Theotokis et Konstantinos Hatzopoulos, tout en apparaissant initialement comme membre de la Société des Neuf. En 1917, il s'installe définitivement à Athènes et, avec Nikolaos Lytras, Konstantinos Maleas, Theophrastos Triantafyllides et d'autres peintres, il fonde le groupe "Art", dans le but de renverser l'académisme conservateur qui prévalait encore dans la vie artistique athénienne à l'époque. Le groupe « Art » était associé au Parti libéral, car c'était un mouvement de modernisation. En 1919, Parthenis se voit confier l'iconographie de l'église d'Agios Alexandros à Paleo Faliro. En 1920, sa première grande exposition a lieu à Zappeion avec plus de 240 peintures. L'un d'eux, "La Lamentation du Crucifié", a été offert par lui à la National Gallery. Sa réputation avait déjà commencé à grandir et les distinctions se sont donc multipliées. La même année, Eleftherios Venizelos lui décerne l'Excellence des lettres et des arts (pour l'évangélisation). Sa première nomination à un poste de professeur à l'École des beaux-arts (1923) est rejetée par l'establishment conservateur. Il obtint finalement le poste par une loi spéciale en 1929. Au 40 rue Roberto Gali, au pied de l'Acropole, il construisit sa célèbre maison, qu'il conçut avec Dimitris Pikionis, selon les principes du Bauhaus. De grands peintres grecs postérieurs (Yiannis Tsarouchis, Nikos Eggonopoulos, Diamantis Diamantopoulos, Rhea Leontaritou, etc.) n'ont pas tardé à s'inscrire comme élèves dans son atelier de l'École des beaux-arts, avec qui, ainsi que ceux qui ont suivi, Parthenis a noué une étroite relation fondée sur le profond respect qu'il inspirait. En 1937, il reçoit le prix d'or de l'Exposition internationale de Paris pour son œuvre Hercule combattant les Amazones. En 1938, à la Biennale de Venise, le gouvernement italien achète un tableau du peintre sur le thème de l'Annonciation de la Vierge. A ces années d'une vie confortable, luxueuse et mondaine (c'est-à-dire que les Hongrois logent dans la maison de Parthenis) mais aussi consacrées à son art et à sa musique, qu'il aimait passionnément, succèdent d'autres sombres et difficiles. Pendant la guerre gréco-italienne de 1940, Konstantinos Parthenis, avec d'autres savants grecs, a souscrit à l'appel des intellectuels grecs aux intellectuels du monde entier, avec lequel, d'une part, il a condamné l'attaque italienne malveillante, et d'autre part d'autre part, a stimulé l'opinion publique mondiale dans une révolution de la conscience pour un nouveau marathon spirituel commun. Malgré sa reconnaissance, Parthenis a été progressivement conduit à l'isolement et au silence. En 1947, il démissionne de la chaire, incapable de tolérer le conservatisme de l'École. Il ne communiquait plus avec personne. Reclus chez Roberto Galli avec sa femme et sa fille, il se consacre à la peinture et à ses réflexions. Vers la fin de sa vie, Parthenis est devenu paralysé et a cessé toute activité. En avril 1967 - un an plus tôt, sa femme était décédée - le tribunal plaça Parthenis sous le coup d'une interdiction judiciaire. Le 25 juillet 1967, Parthenis rend le dernier soupir, dans des conditions de pauvreté et d'isolement, tandis que la fillede Sophia (1908-1982) et son fils Nikos (décédé en 1999) étaient déjà impliqués dans un litige concernant la tutelle de leur père paralysé. Sofia est en fait décédée après un incendie dans la maison où elle vivait, complètement seule, le 8 décembre 1982. Il y avait eu un autre incendie dans sa maison qui l'avait amenée à la décision de faire don de toutes les œuvres de son père à la National Gallery. Marinos Kalligas, directeur de la National Gallery, a déclaré, entre autres, lors des funérailles qu'il a prononcées : « Parthenis nous a ouvert les yeux sur une autre forme - jusque-là inconnue - de notre pays. Il en a révélé une expression cachée. Il a changé le cours de notre vision artistique. Il a scellé de sa personnalité une époque critique". Son travail Constantinos Parthenis, bien qu'il soit considéré comme l'un des fondateurs de la peinture grecque au XXe siècle, a été accepté par quelques-uns, le large circuit artistique le considérait comme une "faute d'orthographe" tandis que certains de ses collègues et universitaires de l'époque le combattaient et l'a miné à tous points de vue. Aristocrate de l'art et seigneur de la vie, Parthénis est un cas à part dans la peinture grecque moderne. Au départ, ses études à Vienne et son éducation musicale le rapprochent du symbolisme allemand et du début de l'expressionnisme allemand tandis que les critiques d'art le classent comme moderniste, moderniste et "sécessionniste" (de "Sezession" signifiant "sécession"). Plus tard, son contact avec le post-impressionnisme à Paris et sa connaissance approfondie de l'iconographie byzantine le poussent vers la formation d'un style tout à fait personnel, où une Grèce idéalisée est présentée dans des couleurs vives et raffinées. Dans ses œuvres empreintes d'idéalisme et d'harmonie, figures et paysages dominent, tandis que dessin et couleur se confondent, libérés du poids de la matière, dépeignant une relation purement mentale. Des œuvres de Parthenis se trouvent à la Galerie nationale, à la Galerie municipale d'Athènes et dans de nombreuses autres collections publiques et privées en Grèce et à l'étranger. Ces dernières années, l'intérêt du public pour les œuvres du peintre s'est ravivé et ses peintures se sont vendues à des prix très élevés lors d'enchères internationales.


////////////////////////////

Konstantinos Parthenis (* 10. Mai 1878 in Alexandria, Ägypten; † 25. Juli 1967 in Athen) war ein bedeutender griechischer Maler, der mit seinem Werk die künstlerischen Aktivitäten Griechenlands zu Beginn des 20. Jahrhunderts maßgeblich veränderte. Konstantinos Parthenis wurde in Alexandria, Ägypten, als Sohn eines griechischen Vaters (Tabakraucher Nikolaos Parthenis) und einer italienischen Mutter geboren und erwarb eine solide Ausbildung (er sprach und schrieb Italienisch, Deutsch, Französisch, Englisch und Griechisch). Von 1895 bis 1903 studierte er Malerei an der Akademie der bildenden Künste in Wien, einem der Zentren der Moderne, in der Nähe des deutschen Malers Karl Dieffenbach, und besuchte gleichzeitig Musikunterricht am Wiener Konservatorium. In Wien hatte er 1899 seine erste Ausstellung seiner Werke (im Boehms Künstlerhaus), schon im darauffolgenden Jahr (1900) stellte er seine Werke auch in Athen aus. 1903 kehrte er nach Griechenland zurück und ließ sich in Athen nieder. Er unternahm Reisen nach Kavala und Konstantinopel, während er bis 1907 in Poros lebte, wo er die Fresken der Kirche Agios Georgios malte. 1908 malte er die Fresken der Kirche Agios Georgios in Kairo. 1909 heiratete er Iulia Valsamakis, Spross einer aristokratischen Familie von Kefalonia, die sich ihm auf absolute und rührende Weise hingab und sogar ihre Stimme „borgte“, als er beschloss, sich in eine Welt der Stille zurückzuziehen. Von 1909 bis 1914 lebte Parthenis in Paris, wo er in den Postimpressionismus eingeführt wurde, um schließlich seinen eigenen persönlichen Stil zu formen. In Paris nahm er an Gemäldeausstellungen teil und erhielt wichtige Auszeichnungen (Preis für das Gemälde The Slope, 1910 und erster Preis einer Ausstellung religiöser Kunst für das Gemälde The Evangelism, 1911). 1911 ließ er sich auf Korfu nieder, wo er wichtige griechische Intellektuelle wie Konstantinos Theotokis und Konstantinos Hatzopoulos kennenlernte und zunächst als Mitglied der Gesellschaft der Neun auftrat. 1917 ließ er sich dauerhaft in Athen nieder und gründete zusammen mit Nikolaos Lytras, Konstantinos Maleas, Theophrastos Triantafyllides und anderen Malern die Gruppe „Art“ mit dem Ziel, den damals noch vorherrschenden konservativen Akademismus im athenischen Künstlerleben zu stürzen. Die Gruppe „Kunst“ war mit der Liberalen Partei verbunden, weil sie eine Modernisierungsbewegung war. 1919 wurde Parthenis mit der Ikonographie der Kirche Agios Alexandros in Paleo Faliro betraut. 1920 fand im Zappeion seine erste große Ausstellung mit mehr als 240 Gemälden statt. Eines davon, „Die Beweinung des Gekreuzigten“, wurde von ihm der Nationalgalerie geschenkt. Sein Ruf hatte bereits begonnen zu wachsen und so begannen sich die Auszeichnungen zu vervielfachen. Im selben Jahr verlieh ihm Eleftherios Venizelos die Exzellenz für Literatur und Kunst (für Evangelisation). Seine erste Berufung auf eine Professur an der Hochschule für bildende Künste (1923) wurde vom konservativen Establishment abgelehnt. 1929 erhielt er die Stelle schließlich durch ein Sondergesetz. In der Roberto-Gali-Straße 40 am Fuße der Akropolis baute er sein berühmtes Haus, das er zusammen mit Dimitris Pikionis entwarf, nach den Prinzipien des Bauhauses. Große spätere griechische Maler (Yiannis Tsarouchis, Nikos Eggonopoulos, Diamantis Diamantopoulos, Rhea Leontaritou usw.), mit denen Parthenis, wie auch mit denen, die ihm folgten, eine enge Beziehung aufbaute, die auf dem tiefen Respekt beruhte, den er hervorrief. 1937 wurde er für sein Werk Hercules Fighting the Amazons mit dem Goldpreis der Pariser Weltausstellung ausgezeichnet. 1938 erwarb die italienische Regierung auf der Biennale in Venedig ein Gemälde des Malers zum Thema Mariä Verkündigung. Diesen Jahren eines komfortablen, luxuriösen und weltlichen Lebens (nämlich die Ungarn blieben im Haus von Parthenis), aber auch seiner Kunst und Musik gewidmet, die er mit Leidenschaft liebte, folgten andere dunkle und schwierige. Während des griechisch-italienischen Krieges von 1940 schloss sich Konstantinos Parthenis zusammen mit anderen griechischen Gelehrten dem Aufruf der griechischen Intellektuellen an die Intellektuellen der ganzen Welt an, mit dem er einerseits den böswilligen italienischen Angriff verurteilte, und so weiter Andererseits regte die Weltöffentlichkeit die Weltöffentlichkeit zu einer Bewusstseinsrevolution zum gemeinsamen neuen spirituellen Marathon an. Trotz seiner Anerkennung wurde Parthenis allmählich in Isolation und Schweigen getrieben. 1947 trat er von der Professur zurück, da er den Konservatismus der Schule nicht tolerieren konnte. Er kommunizierte mit niemandem mehr. Abgeschieden in Roberto Galli mit seiner Frau und seiner Tochter widmete er sich der Malerei und seinen Reflexionen. Gegen Ende seines Lebens wurde Parthenis gelähmt und stellte alle Aktivitäten ein. Im April 1967 – ein Jahr zuvor war seine Frau gestorben – verhängte das Gericht ein Gerichtsverbot gegen Parthenis. Am 25. Juli 1967 tat Parthenis seinen letzten Atemzug, während die Tochter in Armut und Isolation lebte von Sophia (1908–1982) und sein Sohn Nikos (gest. 1999) waren bereits in einen Rechtsstreit um die Vormundschaft ihres gelähmten Vaters verwickelt. Sofia starb am 8. Dezember 1982 tatsächlich nach einem Brand in dem Haus, in dem sie völlig allein lebte. Es hatte einen weiteren Brand in ihrem Haus gegeben, der sie zu der Entscheidung veranlasste, alle Werke ihres Vaters der National Gallery zu schenken. Marinos Kalligas, Direktor der Nationalgalerie, sagte bei der von ihm abgehaltenen Beerdigung unter anderem: „Parthenis hat uns die Augen für eine andere – bis dahin unbekannte – Form unseres Landes geöffnet. Er hat einen verborgenen Ausdruck davon offenbart. Er hat den Kurs geändert unserer künstlerischen Vision. Er besiegelte mit seiner Persönlichkeit eine kritische Ära". Seine Arbeit Constantinos Parthenis, obwohl er als einer der Begründer der griechischen Malerei im 20. Jahrhundert gilt, wurde von wenigen akzeptiert, der breite künstlerische Kreis betrachtete ihn als „Rechtschreibfehler“, während einige seiner damaligen Kollegen und Akademiker ihn bekämpften und bekämpften untergrub ihn in jeder Hinsicht. Aristokrat der Kunst und Herr des Lebens, Parthenis ist ein Sonderfall in der modernen griechischen Malerei. Sein Studium in Wien und seine musikalische Ausbildung brachten ihn zunächst in die Nähe der deutschen Symbolik und des frühen deutschen Expressionismus, während Kunstkritiker ihn als Modernisten, Modernisten und „Sezessionisten“ (von „Sezession“ bedeutet „Sezession“) einstuften. Später drängten ihn sein Kontakt mit dem Postimpressionismus in Paris und seine tiefe Kenntnis der byzantinischen Ikonographie zur Bildung eines ganz persönlichen Stils, in dem ein idealisiertes Griechenland in leuchtenden und raffinierten Farben dargestellt wird. In seinen Werken, die von Idealismus und Harmonie durchdrungen sind, dominieren Figuren und Landschaften, während Design und Farbe, befreit von der Schwere der Materie, verschmelzen und eine rein mentale Beziehung darstellen. Werke von Parthenis befinden sich in der Nationalgalerie, der Städtischen Galerie Athen und in vielen anderen öffentlichen und privaten Sammlungen in Griechenland und im Ausland. In den letzten Jahren ist das öffentliche Interesse an den Werken des Malers neu entfacht und seine Bilder wurden auf internationalen Auktionen zu sehr hohen Preisen verkauft.


////////////////////////

Péintéir oirirce Gréagach ab ea Konstantinos Parthenis (Alexandria, an Éigipt, 10 Bealtaine, 1878 - An Aithin, 25 Iúil, 1967), a thug athrú suntasach ar ghníomhaíochtaí ealaíne na Gréige ag tús an 20ú haois lena chuid oibre. Rugadh é in Alexandria na hÉigipte d'athair Gréagach (Nikolaos Parthenis a chaitheann tobac) agus máthair Iodálach, fuair Konstantinos Parthenis oideachas soladach (labhair sé agus scríobh sé Iodáilis, Gearmáinis, Fraincis, Béarla agus Gréigis). Ó 1895 go 1903 rinne sé staidéar ar phéintéireacht in Acadamh na Mínealaíne i Vín, ceann d’ionaid an nua-aoiseachais, in aice leis an bpéintéir Gearmánach Karl Dieffenbach, agus ag an am céanna d’fhreastail sé ar cheachtanna ceoil ag Ardscoil na cathrach. I Vín a bhí a chéad taispeántas dá shaothar ar siúl aige in 1899 (ag an Boehms Künstlerhaus), agus an bhliain dár gcionn (1900) thaispeáin sé a shaothair san Aithin freisin. I 1903 d’fhill sé ar an nGréig agus shocraigh sé san Aithin. Rinne sé turais go Kavala agus Constantinople, agus go dtí 1907 bhí cónaí air i Poros, áit a phéinteáil sé frescoes an séipéal Agios Georgios. I 1908 phéinteáil sé frescoes eaglais Agios Georgios i gCaireo. I 1909 phós sé Iulia Valsamakis, scion de theaghlach aristocratic Kefalonia, a thiomnaigh í féin dó ar bhealach iomlán agus touching, fiú "iasacht" a glór nuair a chinn sé dul ar scor go saol na ciúnais. Ó 1909 go 1914, bhí Parthenis ina chónaí i bPáras, áit ar cuireadh tús leis an iar-impriseanachas chun a stíl phearsanta féin a chruthú. I bPáras ghlac sé páirt i dtaispeántais péintéireachta, bhain sé gradaim tábhachtacha amach (duais don phéintéireacht The Slope, 1910, agus an chéad duais i dtaispeántas ealaíne reiligiúnach don phéintéireacht The Evangelism, 1911). Sa bhliain 1911 shocraigh sé i gCorfú áit ar chuir sé aithne ar intleachtóirí tábhachtacha Gréagacha, mar Konstantinos Theotokis agus Konstantinos Hatzopoulos, agus é ag láithriú ar dtús mar bhall de Chumann na Naoi. Sa bhliain 1917 shocraigh sé go buan san Aithin agus in éineacht le Nikolaos Lytras, Konstantinos Maleas, Theophrastos Triantafyllides agus péintéirí eile bhunaigh sé an Grúpa "Ealaíne", agus é mar aidhm aige an acadamh coimeádach a bhí fós i réim i saol ealaíne na hAithne ag an am a chur ar ceal. Bhí baint ag an nGrúpa “Ealaíne” leis an bPáirtí Liobrálach, toisc gur gluaiseacht nua-aimseartha a bhí ann. I 1919, cuireadh de chúram ar Parthenis íocónagrafaíocht eaglais Agios Alexandros i Paleo Faliro. I 1920, reáchtáladh a chéad mhórthaispeántas ag Zappeion le níos mó ná 240 pictiúr. Bhronn sé ceann acu, "The Lamentation of the Crucified", ar an nGailearaí Náisiúnta. Bhí a chlú tar éis dul i méid cheana féin agus mar sin thosaigh na gradaim ag dul i méid. An bhliain chéanna, bhronn Eleftherios Venizelos Sármhaitheas na Litreacha agus na nEalaíon (le haghaidh Soiscéalaíochta) air. Dhiúltaigh an bhunaíocht choimeádach a chéad ainmniúchán le haghaidh ollúna i Scoil na Mínealaíne (1923). Ar deireadh bhuaigh sé an post le dlí speisialta i 1929. Ag 40 Sráid Roberto Gali ag bun an Acropolis thóg sé a theach cáiliúil, a dhear sé le Dimitris Pikionis, de réir phrionsabail an Bauhaus. Péintéirí móra Gréagacha níos déanaí (Yiannis Tsarouchis, Nikos Eggonopoulos, Diamantis Diamantopoulos, Rhea Leontaritou, etc.), lenar chruthaigh Parthenis, chomh maith leo siúd a lean, Parthenis, dlúthchaidreamh bunaithe ar an meas domhain a spreag sé. I 1937 bronnadh duais óir an Taispeántas Idirnáisiúnta i bPáras air as a chuid oibre Hercules Fighting the Amazons. I 1938, ag Biennale na Veinéise, cheannaigh rialtas na hIodáile péintéireacht leis an bpéintéir ar an téama Annunciation of the Virgin. Lean na blianta sin de shaol compordach, luxurious agus saolta (is é sin, na hUngáraigh i dteach Parthenis) ach freisin tiomanta dá ealaín agus dá cheol, a raibh grá aige le paisean, le cinn dorcha agus deacra eile. Le linn an chogaidh Greco-Iodáilis i 1940, ghlac Konstantinos Parthenis, in éineacht le scoláirí Gréagacha eile, le tarraingt intleachteach na Gréige chuig intleachteach an domhain ar fad, lenar cháin sé, ar thaobh amháin, ionsaí mailíseach na hIodáile, agus ar. ar an láimh eile, spreag sé tuairim an phobail dhomhanda isteach i réabhlóid choinsiasa do chomh-mharatón spioradálta nua. In ainneoin a aitheantais, bhí Parthenis tiomáinte de réir a chéile i leithlisiú agus ciúnas. I 1947 d’éirigh sé as an ollúnacht, gan é in ann coimeádachas na Scoile a fhulaingt. Ní raibh sé i mbun cumarsáide le haon duine a thuilleadh. Dírithe i Roberto Galli lena bhean chéile agus a iníon, chaith sé é féin ag péinteáil agus a chuid machnaimh. Ag druidim le deireadh a shaoil, tháinig pairilis ar Parthenis agus chuir sé stop le gach gníomhaíocht. I mí Aibreáin 1967 - bliain roimhe sin fuair a bhean chéile bás - chuir an chúirt Parthenis faoi chosc breithiúnach. Ar 25 Iúil, 1967, anáil Parthenis an ceann deireanach aige, i gcoinníollacha bochtaineachta agus leithlisithe, agus an iníon de Sophia (1908-1982) agus a mhac Nikos (b. 1999) páirteach cheana féin in aighneas dlíthiúil faoi chaomhnóireacht a n-athar pairilis. Fuair ​​Sóifia bás i ndáiríre tar éis dóiteán sa teach ina raibh sí ina cónaí, go hiomlán léi féin, ar 8 Nollaig, 1982. Bhí tine eile ina teach a thug uirthi cinneadh saothair uile a hathar a bhronnadh ar an nGailearaí Náisiúnta. Dúirt Marinos Kalligas, stiúrthóir an Ghailearaí Náisiúnta, i measc rudaí eile, ag an tsochraid a thug sé: "D'oscail Parthenis ár súile go dtí ceann eile - go dtí sin anaithnid - foirm dár dtír. Léirigh sé léiriú folaithe air. D'athraigh sé an cúrsa dár bhfís ealaíne . Shéalaigh sé lena phearsantacht ré ríthábhachtach " . A shaothar Ghlac an cúpla Constantinos Parthenis, cé go meastar é ar dhuine de bhunaitheoirí phéintéireacht Ghréagach sa 20ú haois, gur “mhílitriú” a bhí sa chiorcad leathan ealaíne agus throid cuid dá chomhghleacaithe agus lucht acadúla na linne leis agus an bonn dó ar gach slí. Aristocrat ealaíne agus tiarna saoil, is cás speisialta é Parthenis i bpéintéireacht na Gréige nua-aimseartha. Ar dtús, thug a chuid staidéir i Vín agus a chuid oideachais ceoil gar do shiombalachas Gearmánach agus eispriseanachas luath-Ghearmánach agus d'aicmigh léirmheastóirí ealaíne é mar nua-aoiseach, nua-aoiseach agus "secessionist" (ó "Seisean" a chiallaíonn "deighilt"). Níos déanaí, chuir a theagmháil le hiar-impriseanachas i bPáras agus a chuid eolais dhomhain ar íocónagrafaíocht Bheasantine air i dtreo stíl iomlán phearsanta a chruthú, áit a gcuirtear an Ghréig idéalach i láthair i dathanna geala agus scagtha. Ina chuid saothar, atá fite fuaite le hidéalachas agus le chéile, is mó a bhíonn ag figiúirí agus tírdhreacha, agus cumasc dearadh agus dathanna, saor ó mheáchan an ábhair, ag léiriú caidreamh meabhrach amháin. Is féidir saothair le Parthenis a fháil sa Ghailearaí Náisiúnta, i nGailearaí Bardasach na hAithne agus i go leor bailiúchán poiblí agus príobháideach eile sa Ghréig agus thar lear. Le blianta beaga anuas, tá suim an phobail i saothair an phéintéir ag méadú arís agus díoladh a chuid saothar péintéireachta ar phraghsanna an-ard ag ceantanna idirnáisiúnta.

Μην τον ρωτάς τον ουρανό

Στίχοι: Γιάννης Ιωαννίδης & Παναγιώτης Κοκοντίνης Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε

σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό το σύννεφο και το φεγγάρι

το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει

Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε

σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου

Μην τον ρωτάς τον ουρανό το σύννεφο και το φεγγάρι

το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει
//////////////////////////
Lyrics: Yiannis Ioannidis & Panagiotis Kokontinis Music: Manos Hatzidakis

Reason after reason and we were forgotten the pain took us and we fell asleep wipe the tear with your handkerchief to drink the sun from your lips

Don't ask him the sky the cloud and the moon your gaze the dark something from the night has taken

Everything that happened to us and everything that saddened us like the knife secretly struck us wipe the tear with your handkerchief to drink the sun from your lips

Do not ask the sky the cloud and the moon your gaze the dark something from the night has taken

/////////////////////////////////
Paroles : Yiannis Ioannidis & Panagiotis Kokontinis Musique : Manos Hatzidakis

Raison après raison et nous avons été oubliés la douleur nous a pris et nous nous sommes endormis essuyez la larme avec votre mouchoir boire le soleil de tes lèvres

Ne lui demande pas le ciel le nuage et la lune ton regard le noir quelque chose de la nuit a pris

Tout ce qui nous est arrivé et tout ce qui nous a attristés comme le couteau nous a secrètement frappé essuyez la larme avec votre mouchoir boire le soleil de tes lèvres

Ne demande pas au ciel le nuage et la lune ton regard le noir quelque chose de la nuit a pris

////////////////////////////////////
Lyrics: Yiannis Ioannidis & Panagiotis Kokontinis Ceol: Manos Hatzidakis

Cúis i ndiaidh cúise agus rinneadh dearmad orainn thóg an phian sinn agus thit muid inár gcodladh wipe an cuimilt le do ciarsúr an ghrian a ól as do bheola

Ná cuir ceist air an spéir an scamall agus an ghealach do radharc an dorchadais tá rud éigin ón oíche tógtha

Gach rud a tharla dúinn agus gach rud a chuir brón orainn mar a bhuail an scian go rúnda sinn wipe an cuimilt le do ciarsúr an ghrian a ól as do bheola

Ná cuir ceist ar an spéir an scamall agus an ghealach do radharc an dorchadais tá rud éigin ón oíche tógtha

//////////////////////////////
Letra: Yiannis Ioannidis & Panagiotis Kokontinis Música: Manos Hatzidakis

Razón tras razón y fuimos olvidados el dolor se nos llevo y nos quedamos dormidos limpia la lágrima con tu pañuelo beber el sol de tus labios

No le preguntes al cielo la nube y la luna tu mirada la oscuridad algo de la noche se ha llevado

Todo lo que nos pasó y todo lo que nos entristeció como el cuchillo nos golpeó en secreto limpia la lágrima con tu pañuelo beber el sol de tus labios

no le preguntes al cielo la nube y la luna tu mirada la oscuridad algo de la noche se ha llevado

////////////////////////////
Versuri: Yiannis Ioannidis & Panagiotis Kokontinis Muzica: Manos Hatzidakis

Motiv după motiv și am fost uitați ne-a luat durerea si am adormit sterge lacrima cu batista să bei soarele de pe buze

Nu-l întreba cerul norii și luna privirea ta întuneric ceva din noapte a luat

Tot ce ni s-a întâmplat și tot ce ne-a întristat ca și cum cuțitul ne-a lovit în secret sterge lacrima cu batista să bei soarele de pe buze

Nu întreba cerul norul şi luna privirea ta întuneric ceva din noapte a luat

////////////////////////////
Слова: Яннис Иоаннидис и Панайотис Коконтинис Музыка: Манос Хацидакис

Причина за причиной, и мы были забыты боль взяла нас и мы уснули вытри слезу платком пить солнце из твоих губ

Не спрашивай у него небо облако и луну твой взгляд темный что-то из ночи взял

Все, что с нами случилось и все, что нас огорчило как нож тайно ударил нас вытри слезу платком пить солнце из твоих губ

Не спрашивай у неба облако и луна твой взгляд темный что-то из ночи взял

////////////////////////////
Text: Yiannis Ioannidis & Panagiotis Kokontinis Musik: Manos Hatzidakis

Anledning efter anledning och vi glömdes bort smärtan tog oss och vi somnade torka av tåren med din näsduk att dricka solen från dina läppar

Fråga honom inte himlen, molnet och månen din blick mörkt något från natten har tagit

Allt som hände oss och allt som gjorde oss ledsna som att kniven i hemlighet slog oss torka av tåren med din näsduk att dricka solen från dina läppar

Fråga inte himlen molnet och månen din blick mörkt något från natten har tagit

/////////////////////////////
Söz: Yiannis Ioannidis & Panagiotis Kokontinis Müzik: Manos Hatzidakis

Sebep üstüne sebep ve biz unutulduk acı bizi aldı ve uykuya daldık mendilinle gözyaşını sil güneşi dudaklarından içmek

Ona gökyüzünü bulutu ve ayı sorma bakışların karanlık geceden bir şey aldı

Başımıza gelen ve bizi üzen her şey bıçak bize gizlice vurmuş gibi mendilinle gözyaşını sil güneşi dudaklarından içmek

gökyüzüne sorma bulut ve ay bakışların karanlık geceden bir şey aldı
    

Τάρτα παγωτό

 

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει με φακό

Servings: 6-8 Ready in 15 minutes in the freezer

Ice cream tart
200 gr. crushed digestive biscuits
50 gr. melted butter
750 ml ice cream of your choice
4 tsp. caramel sauce Warmed
4 tsp. chocolate sauce Warmed

1. Mix the biscuits with the melted butter and pour the mixture into a tart tin (23 cm). Press the mixture to cover the base and sides evenly, and put in the freezer for 15 minutes.

2. Remove the base from the mold and place it on a serving plate. Cover it with ice cream balls, pour over the hot caramel and chocolate sauce and serve immediately. 

- 340 calories per serving

/////////////////////////
Portions : 6-8 Prêt en 15 minutes au congélateur

Tarte à la crème glacée
200 gr. biscuits digestifs écrasés
50 gr. beurre fondu
750 ml de glace au choix
4 c. sauce caramel réchauffée
4 c. sauce au chocolat réchauffé

1. Mélanger les biscuits avec le beurre fondu et verser le mélange dans un moule à tarte (23 cm). Appuyez sur le mélange pour couvrir la base et les côtés uniformément, et mettez au congélateur pendant 15 minutes.

2. Retirez la base du moule et placez-la sur une assiette de service. Recouvrez-le de boules de glace, versez dessus la sauce chaude au caramel et au chocolat et servez immédiatement.

- 340 calories par portion

////////////////////////////////
Portionen: 6-8 Fertig in 15 Minuten im Gefrierfach

Eistorte
200 gr. zerkleinerte Verdauungskekse
50 gr. geschmolzene Butter
750 ml Eis nach Wahl
4 TL. Karamellsoße Erwärmt
4 TL. Schokoladensauce aufgewärmt

1. Die Kekse mit der geschmolzenen Butter mischen und die Mischung in eine Tarteform (23 cm) füllen. Drücken Sie die Mischung, um den Boden und die Seiten gleichmäßig zu bedecken, und stellen Sie sie für 15 Minuten in den Gefrierschrank.

2. Nehmen Sie den Boden aus der Form und legen Sie ihn auf eine Servierplatte. Mit Eiskugeln bedecken, die heiße Karamell-Schokoladensauce darüber gießen und sofort servieren.

- 340 Kalorien pro Portion

/////////////////////////
Freastal: 6-8 Réidh i 15 nóiméad sa reoiteoir

toirtín uachtar reoite
200 gr. brioscaí díleáite brúite
50 gr. im leáite
750 ml uachtar reoite de do rogha féin
4 tsp. anlann caramal Téite
4 tsp. anlann seacláide Téite

1. Measc na brioscaí leis an im leáite agus doirt an meascán isteach i stán toirtín (23 cm). Brúigh an meascán chun an bonn agus na taobhanna a chlúdach go cothrom, agus cuir sa reoiteoir ar feadh 15 nóiméad.

2. Bain an bonn as an múnla agus é a chur ar phláta freastal. Clúdaigh sé le liathróidí uachtar reoite, Doirt thar an caramal te agus anlann seacláide agus a sheirbheáil láithreach.

- 340 calories in aghaidh an riar

////////////////////////////
Porciones: 6-8 Listo en 15 minutos en el congelador

tarta de helado

200 gramos galletas digestivas trituradas
50 gramos mantequilla derretida
750 ml de helado de tu elección
4 cucharaditas salsa de caramelo Calentado
4 cucharaditas salsa de chocolate caliente

1. Mezclar las galletas con la mantequilla derretida y verter la mezcla en un molde para tarta (23 cm). Presione la mezcla para cubrir la base y los lados de manera uniforme, y póngala en el congelador durante 15 minutos.

2. Retire la base del molde y colóquela en un plato para servir. Cúbralo con bolas de helado, vierta sobre el caramelo caliente y la salsa de chocolate y sirva de inmediato.

- 340 calorías por porción

////////////////////////////
Porzioni: 6-8 Pronto in 15 minuti in congelatore

Torta gelato
200 gr. biscotti digestivi tritati
50 gr. burro fuso
750 ml di gelato a scelta
4 cucchiaini salsa al caramello Scaldata
4 cucchiaini salsa al cioccolato Scaldata

1. Amalgamare i biscotti con il burro fuso e versare il composto in uno stampo da crostata (23 cm). Pressate il composto per ricoprire uniformemente la base e i lati e mettete in freezer per 15 minuti.

2. Togliete la base dallo stampo e adagiatela su un piatto da portata. Copritelo con delle palline di gelato, versateci sopra la salsa calda di caramello e cioccolato e servite subito.

- 340 calorie per porzione

/////////////////////////
Portioner: 6-8 Klar på 15 minuter i frysen

Glasstårta
200 gr. krossade digestive kex
50 gr. smält smör 750 ml valfri glass
4 tsk. kolasås Uppvärmd
4 tsk. chokladsås Uppvärmd

1. Blanda kexen med det smälta smöret och häll blandningen i en tårtform (23 cm). Tryck till blandningen för att täcka botten och sidorna jämnt och ställ in i frysen i 15 minuter.

2. Ta bort botten från formen och lägg den på ett serveringsfat. Täck den med glassbollar, häll över den varma kolan och chokladsåsen och servera genast.

- 340 kalorier per portion

///////////////////////////////////
Porsiyon: 6-8 Derin dondurucuda 15 dakikada hazır

dondurmalı tart
200 gr. ezilmiş sindirim bisküvileri 50 gr. eritilmiş tereyağı
750 ml dilediğiniz dondurma
4 çay kaşığı. karamel sos ısıtılmış
4 çay kaşığı. çikolata sosu Isınmış

1. Bisküvileri eritilmiş tereyağı ile karıştırın ve karışımı tart kalıbına (23 cm) dökün. Karışımı tabanını ve kenarlarını eşit şekilde kaplayacak şekilde bastırın ve 15 dakika buzlukta bekletin.

2. Tabanı kalıptan çıkarıp servis tabağına alın. Üzerini dondurma topları ile kaplayın, üzerine sıcak karamel ve çikolata sosu dökün ve hemen servis yapın.

- Porsiyon başına 340 kalori

Στη Μυτιλήνη...

 


για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει με φακό


АГИО НИКОЛЛОС - РАФАЭЛЬ - МИР ТЕРМИ МИТИЛИНЫ

Все открывалось во снах многим жителям и подтверждалось находками и чудесами.

Появляется святой Рафаил и говорит: «Я пришел завершить свой рассказ. Я родом из Итаки, но раньше жил в Македонии. Когда турки взяли Кон/лин и вторглись во Фракию, я, как беженец, ушел из порта Алексея/полиса и пришел на Лесбос, где на горе Корианс был старый монастырь. Там я нашел убежище. Когда турки взяли Лесбос, они сожгли наш монастырь и зарезали меня через рот, после того, как они пытали меня, как Христа. Иди расскажи мою историю в Метрополисе».

Сама Панагия завершает рассказ. «Когда они взяли Лесбос, турки не сразу сожгли Монастырь. Произошел мятеж, и многие христиане ушли в горы. Тогда турки, думая, что нашли убежище в монастыре, арестовали монахов и пытали их, чтобы они сознались, где прячутся христианские мятежники. После жестоких пыток святой Рафаил был зарезан пилой. Архидиакон Николаос из Фессалоник, прибывший с ним как беженец из Македонии, во время пыток потерял сознание. Вместе с ними пытали 12-летнюю девочку старосты села, чтобы заставить отца признаться, где прячутся христиане. Убили и учителя (не говоря уже о том, где он похоронен). Здесь, продолжал он, погребена моя икона (похоронил ее святой Рафаил), но я хочу большой веры, борьбы и усердия, чтобы показать вам это место». Там Ангелос Раллис построил наидриум Девы Марии, следуя мечте своей жены. Строительство началось в июле 1959 года, благодаря чему появились на свет святые мученики Рафаил и Николай. Ф. Контоглу

Святой монастырь был основан митрополитом Иаковом (1962 г.), а в 1970 г. мученики были канонизированы. Вначале игуменья Евгения Клейдара находилась в святилище только днем, ночью ее принимали Сегодня монастырь поддерживает благотворительные объединения, детские дома, дома престарелых, школы, награждает учащихся.

Они празднуют Diakainisimo во вторник

Адрес: Святой Монастырь Святого Рафаэля 81100 Митилини Тел. ЧАС. Монастырь: 2251 0 71259 / 71698


/////////////////////

AGIO NIKOLLOS - RAFAEL - PEACE THERMI OY MYTILINA

Ամեն ինչ բացահայտվել է շատ բնակիչների երազներում և հաստատվել գտածոներով ու հրաշքներով։

Սուրբ Ռաֆայելը հայտնվում է և ասում. «Ես եկել եմ ավարտելու իմ պատմությունը։ Ես Իթակայից եմ, բայց նախկինում ապրել եմ Մակեդոնիայում։ Երբ թուրքերը վերցրեցին Կոն/լինը և ներխուժեցին Թրակիա, ես որպես փախստական ​​հեռացա Ալեքս/պոլիսի նավահանգստից և եկա Լեսվոս, որտեղ Կորյան լեռան վրա մի հին վանք կար։ Այնտեղ ես ապաստան գտա։ Երբ թուրքերը գրավեցին Լեսվոսը, այրեցին մեր վանքը և ինձ մորթեցին բերանով, երբ ինձ Քրիստոսի պես տանջեցին։ Գնա պատմիր իմ պատմությունը Մետրոպոլիսում»։

Ինքը՝ Պանագիան, ավարտում է պատմությունը։ «Երբ նրանք վերցրին Լեսվոսը, թուրքերն անմիջապես չայրեցին վանքը։ Տեղի ունեցավ ապստամբություն, և շատ քրիստոնյաներ գնացին լեռներ: Այնուհետ թուրքերը, կարծելով, թե ապաստան են գտել վանքում, ձերբակալել են վանականներին և խոշտանգել նրանց՝ խոստովանելու, թե որտեղ են թաքնված քրիստոնյա ապստամբները։ Դաժան տանջանքներից հետո սուրբ Ռաֆայելին մորթեցին սղոցով։ Սալոնիկցի Նիկոլաոս վարդապետը, ով նրա հետ որպես փախստական ​​էր եկել Մակեդոնիայից, խոշտանգումների ժամանակ ընկել է։ Նրանց հետ խոշտանգել են գյուղապետի 12-ամյա աղջկան, որպեսզի հորը ստիպեն խոստովանել, թե որտեղ են թաքնվել քրիստոնյաները։ Սպանել են նաև ուսուցչին (առանց նշելու, թե որտեղ է նա թաղված)։ Այստեղ, շարունակեց նա, թաղված է իմ սրբապատկերը (Սուրբ Ռաֆայելն էր թաղել), բայց ես ուզում եմ մեծ հավատք, պայքար և աշխատասիրություն ցույց տալ ձեզ տեղը»։ Այնտեղ Անգելոս Ռալլիսը կառուցեց Մարիամ Աստվածածնի նեյդրիումը, հետևելով իր կնոջ երազանքին: Շինարարությունը սկսվել է 1959 թվականի հուլիսին, և դա է պատճառը, որ ի հայտ են եկել սուրբ նահատակներ Ռաֆայելն ու Նիկողայոսը։ Ֆ.Կոնթօղլու

Սուրբ վանքը հիմնել է մետրոպոլիտ Յակովոսը (1962 թ.), իսկ 1970 թվականին նահատակները սրբադասվել են։ Սկզբում աբբայուհի Եվգենիա Կլեյդարան սրբավայրում մնում էր միայն ցերեկը, գիշերը հյուրընկալվում էր. Այսօր վանքը աջակցում է բարեգործական միություններին, մանկատներին, ծերանոցներին, դպրոցներին, պարգևատրում ուսանողներին։

Նրանք նշում են Diakainisimo երեքշաբթի

Հասցե՝ Սուրբ Ռաֆայելի վանք 81100 Միթիլինի Հեռ. Հ. վանք՝ 2251 0 71259 / 71698


////////////////////////

АГИОС НИКОЛОС - РАФАЕЛ - МИР ТЕРМИ ИЗ МИТИЛИНЕ

Многим становницима све је откривено у сновима и потврђено налазима и чудима.

Појављује се свети Рафаило и каже: „Дошао сам да довршим своју причу. Долазим са Итаке, али сам некада живео у Македонији. Када су Турци заузели Кон/лин и упали у Тракију, отишао сам као избеглица из луке Алекс/полис и дошао на Лезбос, где је постојао стари манастир на планини Коријан. Ту сам нашао уточиште. Када су Турци заузели Лесбос, спалили су наш манастир и заклали су ме кроз уста, пошто су ме мучили као Христа. Иди испричај моју причу у Метрополису“.

Сама Панагија употпуњује причу. „Када су заузели Лесбос, Турци нису одмах спалили манастир. Дошло је до побуне и многи хришћани су отишли ​​у планине. Тада су Турци, мислећи да су нашли уточиште у Манастиру, ухапсили монахе и мучили их да признају где се крију хришћански бунтовници. После тешког мучења, свети Рафаило је заклан тестером. Архиђакон Николаос из Солуна, који је са њим дошао као избеглица из Македоније, срушио се на мучењу. Са њима је мучена и 12-годишња девојчица сеоског старешине, како би натерали оца да призна где се крију хришћани. Убили су и учитеља (не помињући где је сахрањен). Овде је, наставио је, сахрањена моја икона (сахранио ју је свети Рафаило), али желим велику веру, подвиг и марљивост да вам покажем место“. Ту је Ангелос Ралис саградио најдријум Девице Марије, пратећи сан своје жене. Изградња је почела у јулу 1959. године и то је био разлог да су свети мученици Рафаило и Николаос изашли на видело. Ф. Контоглоу

Манастир је основао митрополит Јаков (1962), а 1970. године мученици су канонизовани. Игуманија Евгенија Клеидара је у почетку боравила у светињи само дању, ноћу је била угошћена. Манастир данас подржава добротворна удружења, сиротишта, старачке домове, школе, награђује ученике.

Они славе Диакаинисимо уторак

Адреса: Свети манастир Агиоу Рапхаел 81100 Митилини Тел. Х. Манастир: 2251 0 71259 / 71698


//////////////////

AGIOS NIKOLLOS - RAFAEL - PACE THERMI OF MYTILINA

Totul a fost dezvăluit în vise multor locuitori și a fost confirmat prin descoperiri și miracole. Apare Sfântul Rafael și spune: „Am venit să-mi completez povestea. Eu vin din Ithaca, dar locuiam în Macedonia. Când turcii au luat Kon/lin și au invadat Tracia, am plecat refugiat din portul Alex/polis și am venit la Lesvos, unde era o veche Mănăstire pe muntele Korians. Acolo mi-am găsit refugiul. Când turcii au luat Lesvos, ne-au ars Mănăstirea și m-au măcelărit pe gură, după ce m-au chinuit ca pe Hristos. Du-te să-mi spui povestea în Metropolis.”

Panagia însăși completează povestea. „Când au luat Lesvos, turcii nu au ars imediat Mănăstirea. A fost o revoltă și mulți creștini au plecat la munți. Atunci turcii, crezând că și-au găsit refugiu în Mănăstire, i-au arestat pe călugări și i-au chinuit să mărturisească unde se ascund răsculații creștini. După chinuri severe, Sfântul Rafael a fost măcelărit cu ferăstrăul. Arhidiaconul Nikolaos din Salonic, care venise cu el ca refugiat din Macedonia, s-a prăbușit în timp ce era torturat. Fetița de 12 ani a șefului satului a fost chinuită cu ei, pentru a-și forța tatăl să mărturisească unde se ascund creștinii. L-au ucis și pe profesor (fără a menționa unde este îngropat). Aici, a continuat el, este îngropată icoana mea (o îngropase Sfântul Rafael), dar îmi doresc mare credință, luptă și sârguință să vă arăt locul”. Acolo Angelos Rallis a construit un naydrium al Fecioarei Maria, în urma unui vis al soției sale. Construcția a început în iulie 1959 și a fost motivul pentru care sfinții martiri Rafael și Nikolaos au ieșit la lumină. F. Kontoglou

Sfânta Mănăstire a fost ctitorită de Mitropolitul Iakovos (1962) iar în 1970 martirii au fost canonizați. La început, stareța Eugenia Kleidara a stat în sanctuar doar ziua, noaptea a fost găzduită. Astăzi, Mănăstirea sprijină asociații caritabile, orfelinate, aziluri de bătrâni, școli și elevi cu premii.

Ei sărbătoresc Diakainisimo Marți

Adresa: Sfânta Mănăstire Agiou Raphael 81100 Mytilini Tel. H. Mănăstire: 2251 0 71259 / 71698


//////////////////

АГИОС НИКОЛОС - РАФАЕЛ - ТЕРМИ НА МИРА НА МИТИЛИНА Всичко беше разкрито в сънища на много жители и беше потвърдено от находки и чудеса. Свети Рафаил се появява и казва: „Дойдох да завърша историята си. Аз съм от Итака, но преди време живеех в Македония. Когато турците превзеха Кон/лин и нахлуха в Тракия, аз напуснах като бежанец от пристанището на Алекс/полис и дойдох в Лесбос, където имаше стар манастир на планината Корианс. Там намерих убежище. Когато турците превзеха Лесбос, те изгориха нашия манастир и ме заклаха през устата, след като ме изтезаваха като Христос. Отидете да разкажете моята история в Метрополиса."

Самата Панагия допълва историята. „Когато превзеха Лесбос, турците не изгориха веднага манастира. Имаше бунт и много християни отидоха в планините. Тогава турците, мислейки, че са намерили убежище в манастира, арестували монасите и ги измъчвали да признаят къде се крият християнските въстаници. След тежки мъчения свети Рафаил бил заклан с трион. Солунският архидякон Николаос, дошъл с него като бежанец от Македония, припаднал при мъчения. Заедно с тях е изтезавано и 12-годишното момиче на селския управител, за да принудят баща си да признае къде се крият християните. Убиха и учителя (без да споменават къде е погребан). Тук, продължи той, моята икона е заровена (свети Рафаил я беше заровил), но аз искам голяма вяра, борба и усърдие, за да ви покажа мястото”. Там Ангелос Ралис построява найдриум на Дева Мария, следвайки сън на жена си. Строежът започва през юли 1959 г. и това е причината светите мъченици Рафаил и Николай да се появят на бял свят. Ф. Контоглу

Светата обител е основана от митрополит Яков (1962 г.), а през 1970 г. мъчениците са канонизирани. В началото игумения Евгения Клейдара оставаше в светилището само през деня, през нощта я приемаха Днес манастирът подкрепя благотворителни сдружения, сиропиталища, старчески домове, училища и награждава студенти.

Те празнуват Diakainisimo вторник

Адрес: Holy Monastery of Agiou Raphael 81100 Митилини Тел. з. Манастир: 2251 0 71259 / 71698

25 Ιουλίου Κοίμησις Αγίας Άννης

 


Данас † Успеније Свете Ане, Мајке Пресвете Богородице Свети сто шездесет пет богоносних отаца Петог васељенског сабора, свети Сактос, Матурос, Аталос и Вландина, Осија Олимпијада ђаконица 
Сва храна је дозвољена
/////////////////////////////
Այսօր † Սուրբ Աննա, Ամենասուրբ Աստվածածնի Մոր ննջումը Հինգերորդ Տիեզերական Սինոդի հարյուր վաթսունհինգ աստվածապաշտ հայրեր, Սակթոս, Մատուրոս, Աթթալոս և Վլանդինա սրբեր, Օսիա Օլիմպիադա սարկավագ. 
Բոլոր մթերքները թույլատրվում են
//////////////////////////////
Сегодня † Успение Святой Анны, Матери Пресвятой Богородицы Святые сто шестьдесят пять богоносных отцов Пятого Вселенского Собора, святые Сактос, Матурос, Атталос и Вландина, диаконисса Осия Олимпиада 
Все продукты разрешены 
.///////////////////////////////////
Astăzi † Adormirea Sfintei Ana, Maica Preasfintei Maicii Domnului Sfinții o sută șaizeci și cinci de Părinți purtători de Dumnezeu ai Sinodului al V-lea Ecumenic, Sfinții Saktos, Matouros, Attalos și Vlandina, Osia Olympiada Diaconia 
Toate alimentele sunt permise
/////////////////////////////////////////
Днес † Успение на Света Анна, майка на Пресвета Богородица Свети сто шестдесет и пет богоносни отци от Петия вселенски събор, свети Сактос, Матурос, Атал и Вландина, Осия Олимпиада дякониса 
Всички храни са разрешени  

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει με φακό
 
5. васељенски синод Данас прослављамо успомену на светих 165 отаца, који су чинили 1. Васељенски сабор. У време цара Јустинијана И Великог, цариградски патријарх је био Антимос А, Б, који је био јеретик и посебно монофизит. Због тога су га православни и тадашњи римски папа Агапито збацили са престола, а на његово место освећена је пресвета Мина. Међутим, поводом смене патријарха јеретика Антима, дигли су се Север и Петар, који су били под јеретичком влашћу и чак заступали богохулна учења Оригена. Због тога је Јустинијан сазвао 553. н. у Цариграду 5. Васељенски сабор на коме је учествовало 165 светих отаца, заједно са патријархом Минасом. Овај Синод је анатемисао монофизите Севера и Петра и јереси Оригена. 
 
СВЕТА АНА је потицала из племена Левијева и била је ћерка свештеника Матана и Марије. Њен отац је био свештеник за време владавине Клеопатре. Света Ана се удала за Јоакима у Галилеји и родила Богородицу. Пошто ју је одбио, посветио ју је Богу и до краја живота проживео постом и молитвом, вршећи вољу Божију.
//////////////////////////
5-րդ Էկումենիկ Սինոդ Այսօր մենք նշում ենք 1-ին տիեզերական ժողովը կազմած սուրբ 165 հայրերի հիշատակը։ Հուստինիանոս I Մեծ կայսրի օրոք Կոստանդնուպոլսի պատրիարքը եղել է Անթիմոս Ա, Բ-ն, ով հերետիկոս էր և մասնավորապես մոնոֆիզիտ։ Այդ պատճառով ուղղափառների և այն ժամանակ Հռոմի պապ Ագապիտոյի կողմից գահընկեց արվեց, իսկ նրա փոխարեն օծվեց ամենասուրբ Մինասը։ Սակայն հերետիկոս պատրիարք Անթիմոսի հեռացման առիթով ոտքի կանգնեցին Սևերոսը և Պետրոսը, որոնք հերետիկոսական իշխանության տակ էին և նույնիսկ պաշտպանում էին Օրիգենեսի հայհոյական վարդապետությունները։ Այս պատճառով Հուստինիանոսը 553 թ. Պոլսում, 5-րդ Տիեզերական ժողովը, որին մասնակցել են 165 սուրբ հայրեր՝ Մինաս պատրիարքի հետ միասին։ Այս Սինոդը անաթեմատացրեց մոնոֆիզիտ Սևերոսին և Պետրոսին և Օրիգենեսի հերետիկոսությունները: 
ՍՈՒՐԲ ԱՆՆԱՆ Ղևիների ցեղից էր և Մաթան քահանայի և Մարիայի դուստրն էր։ Նրա հայրը քահանա էր Կլեոպատրայի օրոք։ Սուրբ Աննան Գալիլեայում ամուսնացավ Հովակիմի հետ և ծնեց Կույսին: Նրան կրծքից կտրելուց հետո նվիրեց Աստծուն և իր կյանքի մնացած մասը ապրեց ծոմով ու աղոթքով՝ կատարելով Աստծո կամքը: 
////////////////////////////
 
5-й Вселенский Синод Сегодня мы празднуем память святых 165 отцов, составивших I Вселенский Собор. Во времена императора Юстиниана I Великого Константинопольским патриархом был Антимос А, Б, который был еретиком и конкретно монофизитом. По этой причине он был свергнут православными и тогдашним папой римским Агапитоном, а на его место был освящен святейший Минас. Однако по поводу смещения еретического патриарха Антима восстали Север и Петр, находившиеся под еретическим правлением и даже проповедовавшие богохульные учения Оригена. По этой причине Юстиниан созвал в 553 году нашей эры. в Константинополе состоялся V Вселенский Собор, в котором приняли участие 165 святых отцов вместе с Патриархом Минасом. Этот Синод предал анафеме монофизитов Севера и Петра и ереси Оригена. 
 СВЯТАЯ АННА происходила из колена Левия и была дочерью священника Матфана и Марии. Ее отец был священником во времена правления Клеопатры. Святая Анна вышла замуж за Иоакима в Галилее и родила Богородицу. После того, как он отнял ее от груди, он посвятил ее Богу и прожил остаток жизни в посте и молитве, исполняя волю Божию.
///////////////////////////
Sinodul al V-lea Ecumenic Astăzi sărbătorim amintirea sfinților 165 Părinți, care au constituit Sinodul I Ecumenic. În timpul împăratului Iustinian I cel Mare, Patriarhul Constantinopolului a fost Anthimos A, B care a fost un eretic și mai ales un monofizit. Din acest motiv, a fost detronat de ortodocși și de Papa de atunci al Romei, Agapito, iar în locul său a fost sfințit și preasfântul Minas. Cu toate acestea, cu ocazia înlăturării ereticului Patriarh Anthimos, s-au ridicat Severus și Petru, care se aflau sub stăpânire eretică și chiar au susținut doctrinele blasfemiante ale lui Origen. Din acest motiv, Iustinian s-a reunit în 553 d.Hr. la Constantinopol, Sinodul al V-lea Ecumenic, la care au participat 165 de Sfinți Părinți, împreună cu Patriarhul Minas. Acest Sinod a anatematizat monofiziții Sever și Petru și ereziile lui Origen. 
 SFÂNTA ANA provenea din seminția lui Levi și era fiica preotului Matan și a Mariei. Tatăl ei a fost preot în timpul domniei Cleopatrei. Sfânta Ana s-a căsătorit cu Ioachim în Galileea și a născut pe Fecioara. După ce a înțărcat-o, a dedicat-o lui Dumnezeu și și-a trăit restul vieții cu post și rugăciune, făcând voia lui Dumnezeu. 
/////////////////////////
5-ти Вселенски Синод Днес честваме паметта на светите 165 отци, които съставляват Първия вселенски събор. По времето на император Юстиниан I Велики, патриарх на Константинопол е бил Антим A, B, който е бил еретик и по-специално монофизит. По тази причина той е детрониран от православните и от тогавашния римски папа Агапитон и на негово място е осветен пресветият Минас. Но по повод отстраняването на еретика Патриарх Антим въстават Север и Петър, които са под еретично управление и дори застъпват богохулните доктрини на Ориген. Поради тази причина Юстиниан свиква през 553 г. сл. н. е. в Константинопол V Вселенски събор, в който участват 165 св. отци, заедно с патриарх Мина. Този Синод анатемосва монофизитите Север и Петър и ересите на Ориген. 
 СВЕТА АННА произлиза от племето на Леви и е дъщеря на свещеника Матан и Мария. Баща й е бил свещеник по време на управлението на Клеопатра. Света Анна се жени за Йоаким в Галилея и ражда Богородица. След като я отби, той я посвети на Бога и прекара остатъка от живота й в пост и молитва, изпълнявайки Божията воля. 
 

25 Ιουλίου Κοίμησις της Αγίας Άννης, Οσίας Ευπραξίας, Οσίας Ολυμπιάδος



Κοίμησις της Αγίας Άννης, Οσίας Ευπραξίας, Οσίας Ολυμπιάδος της διακόνου
εορτάζουν
Άννα, ΆνναΜαρία,
Ευπράξιος, Ευπραξία,
Ολυμπιάς, Ολυμπία, 

 
Успение на Света Анна, Осия Евпраксия, Осия Олимпиада дякон 
 те празнуват Анна, Анна Мария, Ефпраксиос, Ефпраксия, Олимпия, Олимпия,
Света Анна, майката на Пресвета Богородица, произхожда от племето на Леви, родителите й са свещеникът Матан и Мария. Света Анна била единствената дъщеря на майката на Спасителя. След като родила Богородица, тя прекарала остатъка от живота си в пост, молитви и аскеза. Той спеше спокойно.
////////////////////////////
Adormirea Sfintei Ana, Osea Eupraxia, diaconul Olympiadei Osea ei sărbătoresc Anna, Anna Maria, Ephpraxios, Efpraxia, Olympia, Olympia,  
Sfânta Ana, mama Sfintei Fecioare Maria, provenea din seminția lui Levi, părinții ei erau preotul Mattan și Maria. Sfânta Ana a fost singura fiică a mamei Mântuitorului. După ce a născut Fecioara, ea și-a petrecut restul vieții în post, rugăciune și austeritate. Dormea ​​liniştit.
///////////////////////////////
Успение св. Анны, Осия Евпраксия, Осия Олимпиадный диакон празднуют Анну, Анну Марию, Ефпраксиос, Ефпраксию, Олимпию, Олимпию, 
 Святая Анна, мать Пресвятой Богородицы, происходила из колена Левия, ее родителями были священники Маттан и Мария. Святая Анна была единственной дочерью матери Спасителя. После рождения Богородица остаток жизни провела в посте, молитве и аскезе. Он мирно спал. 
/////////////////////////////////
 Սուրբ Աննայի ննջում, Օսեա Եվպրաքսիա, Օսեա օլիմպիադայի սարկավագ. նրանք նշում են Աննա, Աննա Մարիա, Եփպրաքսիոս, Եփպրաքսիա, Օլիմպիա, Օլիմպիա,  
Սուրբ Աննան՝ Սուրբ Կույս Մարիամի մայրը, սերում էր Ղևիների ցեղից, նրա ծնողներն էին Մատտան քահանան և Մարիամը։ Սուրբ Աննան Փրկչի մոր միակ դուստրն էր։ Կույսին ծնելուց հետո նա իր կյանքի մնացած մասն անցկացրեց ծոմապահության, աղոթքի և խստության մեջ: Նա հանգիստ քնած էր։
///////////////////////////////////
Успеније Свете Ане, Осије Евпраксије, Осије Олимпијски ђакон славе Ану, Ану Марију, Ефраксија, Ефпраксију, Олимпију, Олимпију,  
Света Ана, мајка Пресвете Богородице, потицала је из племена Левија, њени родитељи су били свештеник Матан и Марија. Света Ана је била једина кћерка мајке Спаситељеве. Након рођења Богородице, она је остатак живота провела у посту, молитви и строгости. Спавао је мирно. 

Κυριακή 24 Ιουλίου 2022

Βίτολντ Γκομπρόβιτς

 

Witold Gombrowicz by Bohdan Paczowski - detail.jpg
Βίτολντ Γκομπρόβιτς Πολωνός συγγραφέας

Ο Βίτολντ Μάριαν Γκομπρόβιτς (Witold Marian Gombrowicz, 4 Αυγούστου 1904 - 24 Ιουλίου 1969) ήταν Πολωνός συγγραφέας, εκπρόσωπος του παραλόγου. Το έργο του χαρακτηρίζεται ως υβριστικό, ασταθές και εκρηκτικό. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Φερντυντούρκε (Ferdydurke), το οποίο δημοσιεύθηκε το 1937, και αφηγείται την ιστορία ενός ενήλικα που μεταμορφώνεται σε παιδί και επιστρέφει στο σχολείο, παρουσιάζει τα προβλήματα της ανωριμότητας και της νεανικότητας, η δημιουργία ταυτότητας στις αλληλεπιδράσεις με άλλους και ειρωνική και επικριτική εξέταση των ρόλων της τάξης στην πολωνική κοινωνία και πολιτισμό. Έγινε διάσημος μόνο κατά το τέλος της ζωής του, αλλά τώρα θεωρείται μία από τις κορυφαίες μορφές της πολωνικής λογοτεχνίας.

Ο Βίτολντ ήταν γόνος οικογένειας μικρογαιοκτημόνων με καταγωγή από τη Λιθουανία, το τελευταίο από τα τέσσερα παιδιά του Γιαν και τις Αντονίνα. Το 1911 μετακόμισαν στην Βαρσοβία. Απέκτησε πτυχίο νομικής το 1927 από το Πανεπιστήμιο της Βαροβίας. Μετά πήγε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του, στο Ινστιτούτο Διεθνών Ανωτέρων Σπουδών, αλλά τις εγκατέλειψε και επέστρεψε στην Πολωνία, όπου δούλευσε σε διάφορα νομικά πόστα. Τότε άρχισε να γράφει διάφορες ιστορίες, τις οποίες δημοσίευσε ως «Αναμνήσεις από τα χρόνια της Ανωριμότητας» (αργότερα θα τις μετονομάσει σε «Μπακακάι»), και απέκτησε κάποια φήμη στους λογοτεχνικούς κύκλους (Μπρούνο Σουλτς, Στανισλάβ Ιγκνάσυ Βίτκιεβιτς). Το 1937 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα Φερντυντούρκε (Ferdydurke).

Λίγο πριν το ξέσπασμα του Β΄ΠΠ, ο Βίτολντ ταξιδεύει στην Αργεντινή, όπου και αποφάσισε να παραμείνει μέχρι να σταματήσει ο πόλεμος όταν πληροφορήθηκε για τη Γερμανική εισβολή στην Πολωνία. Τελικά έμεινε στην Αργεντινή για 24 χρόνια. Το 1947 δημοσιεύθηκε μια μετάφραση του Φερντυντούκε στα ισπανικά. Στην Αργεντινή δούλευσε ως τραπεζικός υπάλληλος. Το 1950 δημοσίευσε το έργο «Τρανσατλαντίκ» (ή «Υπεραντλαντικός»), όπου περιέγραψε τις αναμνήσεις του από την αυτοεξορία του, το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό των απόδημων Πολωνών Kultura. Είχε ως θέμα την πολιτιστική ταυτότητα των μεταναστών, γελοιοποιώντας τον πατριωτισμό των Πολωνών και αποτελούσε σκάνδαλο για την Πολωνική κοινότητα. Επίσης καταγράφει την ίδια εμπειρία και στο «Ημερολόγιο», το οποίο συνέχισε να γράφει μέχρι το θάνατό του. Τη δεκαετία του 1960 αποκτά αναγνωρισιμότητα μέσα από τα έργα του «Πορνογραφία» (1960) και «Κόσμος» (1965). Το 1963 επιστρέφει στην Ευρώπη, όπου έμεινε για ένα χρόνο στο δυτικό Βερολίνο, όπου δέχθηκε επιθέσεις από Πολωνούς κομμουνιστές. Με κλονισμένη την υγεία του, φεύγει για την Γαλλία και την Κυανή Ακτή. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη Βανς, όπου και πέθανε το 1969. Τις 28 Δεκεμβρίου 1968 είχε παντρευτεί τη Ρίτα Λαμπρός. Το έργο του παρέμεινε απαγορευμένο στην Πολωνία μέχρι το 1984https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_

////////////////////

Witold Gombrowicz Polish writer Witold Marian Gombrowicz (Witold Marian Gombrowicz, August 4, 1904 - July 24, 1969) was a Polish writer, representative of the absurd. His work is characterized as abusive, volatile and explosive. His first novel, Ferdydurke, published in 1937, tells the story of an adult who transforms into a child and returns to school, presenting the problems of immaturity and youth, the creation of identity in interactions with others, and ironic and critical examination of the roles of class in Polish society and culture. He became famous only towards the end of his life, but is now considered one of the leading figures of Polish literature.

Witold was the scion of a family of small landowners originally from Lithuania, the last of four children of Jan and Antonina. In 1911 they moved to Warsaw. He obtained a law degree in 1927 from the University of Varovia. He then went to Paris to continue his studies at the Institute of International Advanced Studies, but dropped out and returned to Poland, where he worked in various legal positions. Then he started writing various stories, which he published as "Memories from the Years of Immaturity" (he would later rename them "Bakakai"), and gained some fame in literary circles (Bruno Schulz, Stanislav Ignacy Witkiewicz). In 1937 he published his first novel Ferdydurke. Shortly before the outbreak of World War II, Witold travels to Argentina, where he decided to stay until the end of the war when he was informed of the German invasion of Poland. He ended up staying in Argentina for 24 years. In 1947 a Spanish translation of Ferdinduke was published. In Argentina he worked as a bank employee. In 1950 he published the work Transatlantic (or Transatlantic), where he described his memories of his self-exile, which was published in the Polish expatriate magazine Kultura. It was about the cultural identity of the immigrants, ridiculing the patriotism of the Poles and was a scandal for the Polish community. He also records the same experience in the "Diary", which he continued to write until his death. In the 1960s he gained recognition through his works "Pornography" (1960) and "Kosmos" (1965). In 1963 he returned to Europe, where he stayed for a year in West Berlin, where he was attacked by Polish communists. With his health shaken, he leaves for France and the Cote d'Azur. He lived the last years of his life in Vance, where he died in 1969. On December 28, 1968, he married Rita Lambros. His work remained banned in Poland until 1984

///////////////////

Witold Gombrowicz polski pisarz Witold Marian Gombrowicz (Witold Marian Gombrowicz, 4 sierpnia 1904 - 24 lipca 1969) był polskim pisarzem, przedstawicielem absurdu. Jego prace są określane jako obraźliwe, niestabilne i wybuchowe. Jego pierwsza powieść, Ferdydurke, wydana w 1937 roku, opowiada historię dorosłego, który przemienia się w dziecko i wraca do szkoły, przedstawia problemy niedojrzałości i młodości, kreowania tożsamości w kontaktach z innymi oraz ironiczną i krytyczną analizę role klasowe w polskim społeczeństwie i kulturze. Zasłynął dopiero pod koniec życia, ale obecnie jest uważany za jedną z czołowych postaci literatury polskiej.

Witold był potomkiem rodziny drobnych ziemian wywodzących się z Litwy, ostatnim z czwórki dzieci Jana i Antoniny. W 1911 przenieśli się do Warszawy. Uzyskał dyplom prawnika w 1927 na Uniwersytecie w Varovii. Następnie wyjechał do Paryża, aby kontynuować studia w Instytucie Studiów Międzynarodowych, ale porzucił studia i wrócił do Polski, gdzie pracował na różnych stanowiskach prawniczych. Potem zaczął pisać różne opowiadania, które publikował jako „Wspomnienia z lat niedojrzałości” (później przemianował je na „Bakakai”) i zyskał pewną sławę w kręgach literackich (Bruno Schulz, Stanisław Ignacy Witkiewicz). W 1937 opublikował swoją pierwszą powieść Ferdydurke. Tuż przed wybuchem II wojny światowej Witold wyjeżdża do Argentyny, gdzie postanowił pozostać do końca wojny, kiedy został poinformowany o niemieckiej inwazji na Polskę. W Argentynie spędził 24 lata. W 1947 ukazał się hiszpański przekład Ferdinduke'a. W Argentynie pracował jako urzędnik bankowy. W 1950 roku opublikował pracę Transatlantic (lub Transatlantic), w której opisał swoje wspomnienia z wygnania, która ukazała się w polonijnym czasopiśmie „Kultura”. Chodziło o tożsamość kulturową imigrantów, ośmieszanie patriotyzmu Polaków i skandal dla Polonii. To samo przeżycie zapisuje również w „Dzienniku”, który pisał aż do śmierci. W latach 60. zyskał uznanie dzięki pracom „Pornografia” (1960) i „Kosmos” (1965). W 1963 wrócił do Europy, gdzie przez rok przebywał w Berlinie Zachodnim, gdzie został zaatakowany przez polskich komunistów. Wstrząśnięty zdrowiem wyjeżdża do Francji i na Lazurowe Wybrzeże. Ostatnie lata życia spędził w Vance, gdzie zmarł w 1969. 28 grudnia 1968 poślubił Ritę Lambros. Jego twórczość pozostawała zakazana w Polsce do 1984 r.

///////////////////////

Scríbhneoir Polainnis Witold Gombrowicz Scríbhneoir Polannach ab ea Witold Marian Gombrowicz (Witold Marian Gombrowicz, 4 Lúnasa 1904 – 24 Iúil 1969), ionadaí de chuid na n-áiféiseach. Tá tréithe a chuid oibre maslach, luaineach agus pléascach. Insíonn a chéad úrscéal, Ferdydurke, a foilsíodh i 1937, scéal duine fásta a chlaochlaíonn ina leanbh agus a fhilleann ar scoil, ag cur i láthair fadhbanna an neamhaibíochta agus na hóige, cruthú na féiniúlachta in idirghníomhaíochtaí le daoine eile, agus scrúdú íorónta agus criticiúil ar an saol. róil an aicme i sochaí agus i gcultúr na Polainne. Ní raibh cáil air ach i dtreo dheireadh a shaoil, ach meastar anois é ar cheann de na pearsana is mó le rá i litríocht na Polainne. Ba scion é Witold de theaghlach úinéirí talún beaga as an Liotuáin ó dhúchas, an duine deiridh de cheathrar clainne Jan agus Antonina. I 1911 bhog siad go Vársá. Ghnóthaigh sé céim sa dlí i 1927 ó Ollscoil Varovia. Chuaigh sé go Páras ansin chun leanúint lena chuid staidéir ag an Institiúid Ard-Léinn Idirnáisiúnta, ach d’éirigh sé as agus d’fhill ar an bPolainn, áit ar oibrigh sé i bpoist éagsúla dlí. Ansin thosaigh sé ag scríobh scéalta éagsúla, a d'fhoilsigh sé mar "Memories from the Years of Immaturity" (déanfadh sé "Bakakai" a athainmniú níos déanaí), agus bhain sé clú agus cáil amach i gciorcail liteartha (Bruno Schulz, Stanislav Ignacy Witkiewicz). I 1937 d’fhoilsigh sé a chéad úrscéal Ferdydurke. Go gairid roimh thús an Dara Cogadh Domhanda, thaistealaíonn Witold go dtí an Airgintín, áit ar shocraigh sé fanacht go dtí deireadh an chogaidh nuair a cuireadh é ar an eolas faoi ionradh na Gearmáine ar an bPolainn. Chríochnaigh sé ag fanacht san Airgintín ar feadh 24 bliain. I 1947 foilsíodh aistriúchán Spáinnise ar Ferdinduke. San Airgintín d'oibrigh sé mar chléireach bainc. I 1950 d’fhoilsigh sé an saothar Transatlantic (nó Transatlantic), áit a ndearna sé cur síos ar a chuimhní cinn ar a fhéindeoraíocht, a foilsíodh san irisleabhar Polannach expatriate Kultura. Bhain sé le féiniúlacht chultúrtha na n-inimirceach, ag magadh faoi thírghrá na bPolann agus ina scannal do phobal na Polainne. Taifeadann sé freisin an taithí chéanna sa "Dialann", a lean sé ag scríobh go dtí a bhás. Sna 1960idí fuair sé aitheantas trína shaothar "Pornography" (1960) agus "Kosmos" (1965). I 1963 d’fhill sé ar an Eoraip, áit ar fhan sé ar feadh bliana i mBeirlín Thiar, áit a ndearna cumannaithe Polannacha ionsaí air. Agus a shláinte cráite, fágann sé go dtí an Fhrainc agus an Cote d'Azur. Chónaigh sé na blianta deiridh dá shaol i Vance, áit a bhfuair sé bás i 1969. Ar 28 Nollaig, 1968, phós sé Rita Lambros. Bhí cosc ​​ar a shaothar sa Pholainn go dtí 1984