"Περιμένοντας τον Γκοντό" Σάμιουελ Μπέκετ

Σάμιουελ Μπέκετ (φ.ΤΟ ΘΕΜΑ)

πηγή : Εφημερίδα ΤΟ ΘΕΜΑ - Ένθετο ΠΡΟΣΩΠΑ 21ος ΑΙΩΝΑΣ έτος 2001

επιμέλεια Μικέλα Χαρτουλάρη

Στην πρώτη πράξη, δύο αλήτες περιμένουν σε έναν αόριστο τόπο κάποιον που δεν εμφανίζεται ποτέ. Στη δεύτερη πράξη, οι ίδιοι αλήτες πάλι τον περιμένουν και δεν έρχεται. Το "Περιμένοντας τον Γκοντό" είναι ένα θεατρικό έργο που έγινε διάσημο επειδή τίποτα δεν συμβαίνει σ'αυτό. Παρών μόνο ως απουσία ο Γκοντό έγινε ο πιο φημισμένος ίσως θεατρικός χαρακτήρας του 20 αιώνα.

Για πολλά χρόνια και ο ίδιος ο συγγραφέας του, προσιτός μόνο στο στενό κύκλο των φίλων του, αρνούμενος να δώσει οποιαδήποτε συνέντευξη, ήταν σχεδόν τόσο μυστηριώδης και παρέμενε αόρατος όσο ο ήρωάς του .

Ο Γκοντό ήταν ο Μπέκετ, μέχρι που το 1978 η πρώτη βιογραφία του (από την Ντέιρντρ Μπαίρ) φώτισε την εικόνα του . Αλλά και πάλι θαμπά , αφού ο νομπελίστας (1969) συγγραφέας δεν της άνοιξε ποτέ τον κόσμο του. ΄Επρεπε να περάσουν επτά χρόνια από τον θάνατό του, το 1989, για να λυθεί το αίνιγμα που λεγόταν Σάμιουελ Μπέκετ.

Τότε κυκλοφόρησε η "Κατάρα της δόξας" του Τζέιμς Νόλσον ενός καθηγητή (και κατοπινού ιδρυτή του αρχείου Μπέκετ στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ) που υπήρξε φίλος του συγγραφέα, είχε πρόσβαση σε όλα τα ντοκουμέντα που τον αφορούσαν και δούλεψε με τη στενή συνεργασία του για τη μοναδική "επίσημη" (αλλά όχι αποστειρωμένη) βιογραφία του: ένα βιβλίο (!) 900 σελίδων που αποκαλύπτει τον άνθρωπο Μπέκετ πίσω από τον συγγραφέα και που διαβάζεται σαν συναρπαστικό μυθιστόρημα. Το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Scripta, σε μετάφραση Γιώργου Ίκαρου Μπαμπασάκη, εικονογραφημένο με εξαίρετες και άγνωστες φωτογραφίες από το περιβάλον του Μπέκετ.

Τα αποκαλυπτήρια του .. Γκοντό

Ο Σάμιουελ Μπέκετ ήταν ο ποιητής του ολίγου, της άρνησης και του αποσπασματικού, εκείνου που δεν λέγεται, εκείνου που δεν συμβαίνει, εκείνου που δεν είναι. Ο ποιητής της απαισιοδοξίας. 

Οι χαρακτήρες των έργων των, φτωχοί, μόνοι, τραυματισμένοι, απογυμνωμένοι, περιορισμένοι στα απαραίτητα, ατενίζουν την τραγελαφική κωμωδία της ζωής. το χάος και τα πάθη της. Συχνά δεν γνωρίζουμε τίποτα γι'αυτούς και κάποιες φορές ούτε καν τους βλέπουμε. Είναι μόνο ένα στήθος, ένα στόμα ή μια φωνή.

Ένας από τους φίλους του, ο ζωγράφος Μπραμ Βαν Βέλντε, είπε κάποτε ότι ο Μπέκετ δεν έγραφε ποτέ για κάτι το οποίο δεν είχε ζήσει, εννοώντας με αυτό όχι τις απλοϊκές εξισώσεις ζωής - έργου, αλλά μια επεξεργασία της ζωής του σε βαθύτερο επίπεδο. Αυτό το γεγονός αποτελεί και την αφετηρία της βιογραφίας του Νόλσον, ο οποίος αφηγείται λεπτομερώς διάφορα περιστατικά από τη ζωή του συγγραφέα και παρακολουθεί τα ίχνη τους στο έργο του.

Ιδιαίτερα σημαντική πηγή πληροφοριών για τον Νόλσον είναι τα έξι άγνωστα ημερολόγια του Μπέκετ από τα ταξίδια του στη ναζιστική Γερμανία 1936-37, που ανακαλύφτηκαν από τον ανιψιό του, μετά το θάνατο του συγγραφέα στο κελλάρι του εξοχικού σπιτιού του στο Ussy. Επίσης η τεράστια ιδιωτική αλληλογραφία του Μπέκετ με τους φίλους και εμπίστους του, οι μαρτυρίες τους και φυσικά τα σχόλια του ίδιου του συγγραφέα, που διατρέχουν το βιβλίο, ζωντανεύοντας τη μορφή του μπροστά στον αναγνώστη.

Ο Νόλσον φωτίζει άγνωστες πτυχές της" περίπτωσης Μπέκετ" διαλύοντας τις παρεξηγήσεις που τον συνόδευαν ως το τέλος. Ο Μπέκετ π.χ. είχε συχνά χαρακτηριστεί ως απολιτικός . Όμως όχι μόνο δραστηριοποιήθηκε (και κινδύνεψε) σε μια αντιστασιακή Βρετανική ομάδα, κερδίζοντας γαλλικά παράσημα μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου πολέμου, αλλά και υποστήριξε ποικιλοτρόπως τους κολασμένους της Γής, τα κινήματα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα αντιστασιακά κινήματα στην Αν. Ευρώπη (έδωσε π.χ. τα δικαιώματά του για τους Πολωνούς κρατούμενους), το κίνημα ενάντια στο απαρτχάιντ, διακινδυνεύοντας συχνά να χάσει την άδεια παραμονής του στη Γαλλία. 

Ο Μπέκετ αντιμετωπιζόταν επίσης ως μέγας " απαισιόδοξος" απόμακρος και αφοσιωμένος μόνο στο έργο του. Όπως αποκαλύπτεται όμως , όσο περίπλοκος κι αν ήταν, δεν υπήρξε μηδενιστής, απαντούσε με χιούμορ σε ό,τι τον κατέθλιβε, ήταν πιστός και τρυφερός φίλος, ανεκτικός με τους άλλους και κριτικός με τον εαυτό του, εχθρός της δημοσιότητας και της σοβαροφάνειας γενναιόδωρος και στοχασμένος και δεν θέλησε ποτέ να τον βλέπουν σαν άγιο.

Τα ενδιαφέροντά του ήταν πολλά απο τον αθλητισμό ως τη μουσική όμως τώρα μαθαίνουμε πόσο βαθύς γνώστης ήταν της ζωγραφικής και της γλυπτικής. Πέρα όμως από αυτά η αλήθεια είναι ότι ο Μπέκετ έγινε ΜΠΕΚΕΤ όταν κατάφερε, έπειτα από χρόνια αποτυχιών να αλλάξει στάση ζωής να αποβάλει την όποια αλαζονεία των γνώσεών του και να κερδίσει την ταπεινότητα της άγνοιας. Αυτό έγινε μετά τον πόλεμο.

Να αποτυγχάνεις καλύτερα

Γεννημένος τη Μ.Παρασκευή του 1906 σε ένα εύπορο προάστιο του Δουβλίνου, είχε μια παιδική ηλικία απαλλαγμένη από τραύματα παρότι η αγάπη της μητέρας του ήταν μερικές φορές καταπιεστική - εκείνη τον έστειλε για ψυχανάλυση στο Λονδίνο μετά το θάνατο του πατέρα του..

Διακεκριμένος αθλητής στα μαθητικά του χρόνια , έγινε ένας εξαιρετικός φιλόλογος, προσπάθησε να γίνει καθηγητής, αλλά περιφρονούσε τους φοιτητές του και από το 1928 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Εκεί γνώρισε των Τζέημς Τζόυς που έγινε το πρότυπό του και τον βοήθησε να πειστεί πως η μοίρα του είναι η συγγραφή.

Αυτός του δίδαξε τις συγγραφικές αρετές της ακεραιότητας και της υπομονής. Και ο Μπέκετ δεν τον απαρνήθηκε ποτέ. Ας ψυχράνθηκαν μεταξύ τους μετά την ατυχή σχέση του με τη διαταραγμένη κόρη του Τζόυς Λουτσία. Εκείνη την εποχή γράφει, πρόζα κυρίως ( "Μέρφυ", "Μολόυ", "Watt") αλλά παραμένει στην αφάνεια αντιμετωπίζοντας συστηματικά την απόρριψη των εκδοτών. Μέχρι που το 1953 η Παρισινή παράστασή του "Περιμένοντας τον Γκοντό" τον καθιερώνει διεθνώς.

Ο Μπέκετ είναι 47 χρόνων, γράφει απευθείας στα Γαλλικά ήδη από τη λήξη του πολέμου και έχει δίπλα του μια σύντροφο που τον στηρίζει, τη Σούζαν Ντεσεβό Ντιμενίλ. Μια αυστηρή και ψυχρόαιμη γυναίκα, την οποία θα παντρευτεί μυστικά το 1961 και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ παρά τις πάμπολλες απιστίες του. Εκείνη ήταν που τον κέρδισε απο την αγκαλιά της Πέγκυ Γκουγκενχάιμ , με την οποία είχε ζήσει μια καυτή εβδομάδα στο κρεββάτι, στα τέλη του 1937.

Όλες οι ερωμένες του παρουσιάζονται άλλωστε στο βιβλίο του Νόλσον, ο οποίος επισημαίνει πως για τον Μπέκετ ο έρωτας χωρίς την αγάπη ήταν "σαν τον καφέ χωρίς το μπράντι". Η επιτυχία του Γκοντό τον κάνει περιζήτητο κυρίως στο θέατρο, όπου ο Μπέκετ απαιτεί να διαλέγει τους ηθοποιούς, να ακολουθούν οι σκηνοθέτες κατά γράμμα τις σκηνικές οδηγίες του, να μήν αλλάζουν λέξη στα κείμενά του, τα οποία μάλιστα επιμένει να μεταφράζει ο ίδιος στα Αγγλικά:

Το "Τέλος του παιχνιδιού", οι "Ευτυχισμένες μέρες", το "Έργο", το "Δίχως" και πολλά άλλα. Ο συγγραφέας βρίσκεται στην Τυνησία με τη γυναίκα του όταν το 1969 του απονέμεται το Νόμπελ. Η πρώτη αντίδραση του ζεύγους είναι " Καταστροφή" . Ωστόσο ο Μπέκετ δεν θέλει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Σάρτρ -και να αρνηθεί το βραβείο - πράγμα που το θεωρεί αγένεια. Αποφασίζει λοιπόν να μην παραστεί στην επίσημη τελετή και να μοιράσει το μεγαλύτερο μέρος του χρηματικού επάθλου εδώ κι εκεί. Μεταξύ των συγχαρητητρίων επιστολών που λαβαίνει, είναι κι εκείνη ενός κ. Ζώρζ Γκοντό απο το Παρίσι, που του ζητά συγνώμη γιατί τον έκανε να περιμένει τόσο πολύ...Ο Μπέκετ σπεύδει να τον ευχαριστήσει για την ετοιμότητά του.

Στα χρόνια που ακολουθούν συνεχίζει να γράφει ακατάπαυστα ("Όχι εγώ", "Τότε που","Νανούρισμα", "Καταστροφή", "Νύχτα και όνειρα", "Τι πού;", "Κακοϊδωμένο", "Κακοειπωμένο" κ.α.) και να πίνει - αν και όχι όπως παλιά- , όμως σταδιακά η υγεία του τον προδίδει. Τα χέρια του έχουν παραμορφωθεί εντελώς και το Δεκέμβριο του 1989, μια Παρασκευή και πάλι, πεθαίνει αφήνοντας ως κληρονόμους του τα δύο ανίψια του από τον αγαπημένο του αδελφό Φράνκ.

Είναι σημαδιακές οι φράσεις που είχε γράψει λίγο καιρό πρίν "Πάντα να προσπαθείς. Πάντα ν'αποτυγχάνεις. Δεν πειράζει. Να προσπαθήσεις ξανά. Ν'αποτύχεις ξανά. Ν'αποτύχεις καλύτερα"

////////////////////////////////////////////////

foinse: Nuachtán AN ÁBHAR - Cuir isteach DAOINE 21ú haois 2001 curtha in eagar ag Michela Hartoulari Sa chéad ghníomh, fanann dhá thramp in áit neamhshonraithe do dhuine nach bhfeictear riamh. Sa dara gníomh, fanann na tramps céanna arís air agus ní thagann sé. Is dráma é Waiting for Godot a bhain cáil amach mar ní tharlaíonn aon rud ann. I láthair na huaire amháin, bhí Godot b'fhéidir an carachtar amharclainne is cáiliúla den 20ú haois. 

Le blianta fada anuas bhí an t-údar féin, nach raibh inrochtana ach ag a dhlúthchiorcal cairde, ag diúltú aon agallamh a thabhairt, beagnach chomh mistéireach agus d'fhan sé dofheicthe mar a laoch.

 Ba Beckett é Godot go dtí, i 1978, léirigh a chéad bheathaisnéis (le Deirdre Bair) a íomhá. Ach fós doiléir, mar níor oscail an t-údar laureate Nobel (1969) a saol di. B’éigean seacht mbliana ó bhásaigh sé, i 1989, chun réiteach a fháil ar an enigma ar a dtugtar Samuel Beckett. 

Ansin tháinig The Curse of Glory le James Knowlson, ollamh (agus níos déanaí bunaitheoir Chartlann Beckett in Ollscoil Léitheoireachta) a bhí ina chara leis an údar, rochtain ar na doiciméid go léir a bhaineann leis, agus d'oibrigh go dlúth leis. ar a bheathaisnéis “oifigiúil” (ach ní steiriúil) uathúil: leabhar (!) 900 leathanach a thaispeánann fear Beckett taobh thiar den údar agus a léann mar úrscéal corraitheach. Tá an leabhar seo foilsithe freisin i nGréigis le foilseacháin Scripta, aistrithe ag Giorgos Ikaros Babasakis, maisithe le grianghraif den scoth agus anaithnid ó thimpeallacht Beckett. The revelations of .. Godot Bhí Samuel Beckett ina fhile don bhig, den diúltachas agus den ilroinnt, den neamhlabhartha, den neamhshaolta, den neamhbheith. file na pessimism. 

Déanann na carachtair ina gcuid saothair, bocht, uaigneach, gortaithe, stripped, teoranta do na riachtanais lom, machnamh ar greann ridiculous an tsaoil. a chaos agus paisin. Is minic nach mbíonn aon rud ar eolas againn fúthu agus uaireanta ní fheicimid iad fiú. Níl ann ach cíche, béal nó guth. 

Dúirt duine dá chairde, an péintéir Bram Van Velde, uair amháin nár scríobh Beckett riamh faoi rud éigin nár mhair sé, rud a chiallaigh leis na cothromóidí saoil-saothair nach simplí seo, ach mionsaothrú ar a shaol ar leibhéal níos doimhne. Tá an fhíric seo mar thúsphointe freisin i mbeathaisnéis Nolson, a dhéanann cuntas mionsonraithe ar eachtraí éagsúla ó shaol an údair agus a rianaíonn a rian ina shaothar.

 Foinse faisnéise an-tábhachtach do Knowlson is ea sé dhialann anaithnid Beckett óna thaistil sa Ghearmáin Naitsíoch 1936-37, a d’aimsigh a nia tar éis bhás an údair i siléar a theach tuaithe in Ussy. Chomh maith leis sin is mór an comhfhreagras príobháideach a rinne Beckett lena chairde agus a rúndiamhra, a gcuid teistiméireachtaí agus ar ndóigh tuairimí an údair féin, a ritheann tríd an leabhar, ag tabhairt a chruth chun beatha os comhair an léitheora. 

Léiríonn Knowlson gnéithe anaithnide de "chás Beckett" ag fáil réidh leis na míthuiscintí a bhain leis go dtí an deireadh. Beckett e.g. ba mhinic é mar shaintréith apolitical. Ach ní hamháin go raibh sé gníomhach (agus i mbaol) i ngrúpa friotaíochta na Breataine, a bhuaigh boinn na Fraince tar éis dheireadh an Dara Cogadh Domhanda, ach thacaigh sé freisin ar bhealaí éagsúla na Earthlings, gluaiseachtaí chearta an duine, na gluaiseachtaí friotaíochta i nDeisceart na hEorpa ( thug sé m.sh. a chearta do phríosúnaigh Pholannacha), an ghluaiseacht frith-apartheid, go minic go mbeadh an baol ann go gcaillfeadh sé a chead cónaithe sa Fhrainc.

 Caitheadh ​​le Beckett freisin mar dhuine iontach "doirbh" agus é tiomanta dá chuid oibre amháin. Mar a tharla, cé chomh casta is a bhí sé, ní nihilist a bhí ann, d’fhreagair sé le greann gach rud a chuir an-mheas air, ba chara dílis grámhar é, fulangach ar dhaoine eile agus criticiúil air féin, namhaid na poiblíochta agus na dáiríreachta, fial. agus tuisceanach agus níor theastaigh uaidh go bhfeicfí é ina naomh. 

Ba mhór an spéis a bhí aige, ó spóirt go ceol, ach anois foghlaimímid cé chomh domhain agus a bhí sé ina shaineolaí ar phéintéireacht agus dealbhóireacht. Ach anuas air sin, is í an fhírinne ná gur tháinig Beckett chun bheith ina BECKETT nuair a d’éirigh leis, tar éis blianta teipthe, a dhearcadh ar an saol a athrú, aon arrogance a chuid eolais a chaitheamh ar shiúl agus uirísle an aineolais a fháil. Bhí sé seo tar éis an chogaidh. Níos fearr a theipeann 

Rugadh ar M.Friday 1906 i mbruachbhaile saibhir i mBaile Átha Cliath, bhí óige saor ó thráma aige cé go raibh grá a mháthar leatromach uaireanta - chuir sí go Londain é le haghaidh síocanailís tar éis bhás a athar. 

lúthchleasaí iomráiteach a bhí ina mhac léinn, rinneadh foghraí den scoth de, rinne sé iarracht a bheith ina ollamh, ach rinne sé drochmheas ar a chuid mac léinn agus faoi 1928 

Σήμερα 9 Φεβρουαρίου Αγίων Μαρκέλλου Φιλαγρίου και Παγκράτιου, Οσίου Νικηφόρου ιερομάρτυρος...

Σήμερα 9 Φεβρουαρίου

Αγίων Μαρκέλλου Φιλαγρίου και Παγκράτιου, Οσίου Νικηφόρου ιερομάρτυρος

Χρόνια Πολλά!!! στους εορτάζοντες

Μάρκελος
Παγκράτιος, Παγκρατία
Νικηφόρος, Νικηφορία, Νικηφόρα 

 

Άγιος Μάρκελλος (φ.εκκλησία on line)

 

Άγιοι Μάρκελλος επίσκοπος Σικελίας, Φιλάγριος επίσκοπος Κύπρου και Παγκράτιος επίσκοπος Ταυρομενίου

Έζησαν και οι τρεις κατά τον πρώτο μετά Χριστόν αιώνα.

Ο Μάρκελλος, πατέρας του Παγκρατίου, ήταν προηγουμένως οπαδός του Σίμωνα του Μάγου.

Ήλθε όμως στην αληθινή πίστη, μέσω της διδασκαλίας και των θαυμάτων του αποστόλου Πέτρου, τον όποιο και ακολούθησε από τότε με το γιο του Παγκράτιο.

Και ο μεν Μάρκελλος έγινε κατόπιν επίσκοπος στις Συρακούσες της Σικελίας, όπου έφερε πολλούς ειδωλολάτρες στην αληθινή θρησκεία.

Ο δε Παγκράτιος έγινε επίσκοπος Ταυρομενίου (σημερινή Ταορμίνα) της Σικελίας.

Ο Φιλάγριος διέπρεψε σαν επίσκοπος της Κύπρου.

Και οι τρεις κοιμήθηκαν, αφού υπέστησαν πολλές δοκιμασίες στην εκτέλεση των ποιμαντικών καθηκόντων τους, και ζωή καθημερινού μαρτυρίου.

Η μνήμη του Αγίου Παγκρατίου, επαναλαμβάνεται και την 9η Ιουλίου.

πηγή πληροφοριών https://www.saint.gr/3630/saint.aspx

 

Νίκος Ξυλούρης - Ψαρονίκος

Νίκος Ξυλούρης φ. βικιπαίδεια

 Ο Νίκος Ξυλούρης (Ανώγεια Ρεθύμνου, 7 Ιουλίου 1936 – Πειραιάς, 8 Φεβρουαρίου 1980), γνωστός και Ψαρονίκος ή Αρχάγγελος της Κρήτης, ήταν Έλληνας μουσικός και τραγουδιστής του λαϊκού, του δημοτικού και του εντέχνου.

Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικούς, ενώ συνέβαλε αποφασιστικά στην διάσωση της κρητικής παραδοσιακής μουσικής.

Γεννήθηκε το 1936, στο ορεινό χωριό Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου της Κρήτης από οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες. 

Στα οχτώ του χρόνια, όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό του, ξεριζώθηκε από τον τόπο του μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης.

 Αδέλφια του είναι οι επίσης γνωστοί μουσικοί της κρητικής μουσικής, Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης) και Γιάννης Ξυλούρης (Ψαρογιάννης).

Η λύρα

Σε νεαρή ακόμα ηλικία, με τη βοήθεια του δασκάλου του, Μενέλαου Δραμουντάνη, κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να του αγοράσει την πρώτη του λύρα και πολύ γρήγορα άρχισε να παίζει σε γάμους και πανηγύρια.

 Σταματά το σχολείο, μαθαίνει μόνος τους τις πρώτες νότες, γράφει μαντινάδες και αρχίζει να παίζει σε γάμους και πανηγύρια σε όλη την Κρήτη, δίπλα στον λυράρη Λεωνίδα Κλάδο. 

Στα 17 του αποφάσισε να μετακομίσει στο Ηράκλειο και έπιασε δουλειά στο νυχτερινό κέντρο "Κάστρο". Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως τα περίμενε γιατί βρέθηκε αντιμέτωπος με τη "μόδα" της ευρωπαϊκής μουσικής, κάτι τελείως ξένο για αυτόν. Τα έσοδά του μόλις και μετά βίας έφταναν να τον συντηρήσουν και πέρασε δύσκολες εποχές. ......... 

περισσότερα εδώ

https://el.wikipedia.org/wiki

Το τέλος

 
Η οικία του Νίκου Ξυλούρη στα Ανώγεια της Κρήτης.

Στην ακμή της καριέρας του, τον Μάιο του 1979, ο Νίκος Ξυλούρης αντιλήφθηκε ότι έχει καρκίνο και πιο συγκεκριμένα όγκο στους πνεύμονες με μετάσταση στον εγκέφαλο. 

Μεταβαίνει στο «Μεμόριαλ» της Νέας Υόρκης για να χειρουργηθεί και επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από αλλεπάλληλες επεμβάσεις, στις αρχές Αυγούστου.

Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, σε «συναυλία αγάπης», που διοργανώνει για εκείνον ο Σταύρος Ξαρχάκος στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, με στόχο την κάλυψη των εξόδων της νοσηλείας του, 25.000 άνθρωποι τραγουδούν και προσεύχονται για να γίνει καλά. Τον Δεκέμβριο πηγαίνει για μία εβδομάδα στο «Μεμόριαλ», ωστόσο έχει εξανεμιστεί κάθε ελπίδα.

Τελικά έχασε τη μάχη στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Πειραιώς στις 8 Φεβρουαρίου 1980, σε ηλικία μόλις 44 χρονών. 

Με τη φωνή και το ήθος του σημάδεψε τα χρόνια της χούντας, την αντίσταση σε αυτήν, αλλά και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. 

Όπως ο ίδιος έλεγε μετά τη μεταπολίτευση, αναφερόμενος στους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας "εγώ τους ίδιους ανθρώπους έβλεπα να κανονίζουν επί χούντας, τους ίδιους βλέπω και τώρα". 

Είναι ενταφιασμένος στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών.

Πληροφορίεςαπό βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki

Σφακούρα

Σφακούρα μαζεύουμε ελιές (φ.Μ.Κυμάκη)

 Οι φωτογραφίες μου είναι παλιές και χαμηλής ποιότητας. Είχαμε πάει να μαζέψουμε τις ελιές και ο κόπος μου, επηρέαζε την σταθερότητα των χεριών μου. Ζητώ την κατανόησή σας.

Οι πληροφορίες για τη Σφακούρα είναι από το βιβλίο "Καημένα Χωριά" που εξέδωσε το 2012 ο θείος μας Ιωάννης Σαμπροβαλάκης που γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Μουρνιές και η Σφακούρα ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς του.  

Το βιβλίο είναι μια κατάθεση ψυχής και μόνο όποιος το έχει διαβάσει καταλαβαίνει την τεράστια αγάπη που έχει ο θείος μας Ιωάννης Σαμπροβαλάκης για το χωριό του τις Μουρνιές αλλά και για όλη την τριγύρω περιοχή όπου έζησε ως παιδί βιώνοντας δύσκολες καταστάσεις και παιδί ακόμα αναγκάστηκε να αφήσει τον τόπο του για λόγους βιοποριστικούς.

-----------------------------------------------

Σφακούρα είναι ο μικρότερος συνοικισμός της κοινότητας Ρίζας επαρχίας Ιεραπέτρας.

Βρίσκεται ανατολικά από τους δυο άλλους συνοικισμούς, περίπου 800 μ. από την Ζούρβα και 1500 μ. περίπου από τον Καημένο.

βλέποντας δυτικά

Έχει υψόμετρο 500μ. περίπου και απέχει  800 μ. Βορειοδυτικά και ανηφορικά από την κοινότητα Μουρνιών.

Έχει κτιστεί στην πλαγιά του βουνού στην άκρη ενός πλατώματος δίπλα από τα χαράκια που βρίσκονται ανατολικά του.

Έχει θέα την Ιεράπετρα και το Κουφονήσι ανατολικά, τις παραλίες από  Γρά - Λυγιά έως το Βάτο, με ένα μικρό κάμπο ανάμεσα σε δυο μικρά βουνά το Καράβι και το Κόλεχτο, νότια με μια μικρή εκκλησσούλα του Αγίου Παντελεήμονα.

Σφακούρα βλέποντας ανατολικά

Νότια επίσης βλέπουμε όλο το Λυβικό από Σητεία μέχρι τον κάμπο της Μεσσαράς.
Από την βόρεια πλευρά αρχίζουν τα Λασηθιώτικα βουνά

 Δίπλα και δυτικά του χωριού είναι ο λόφος όπου εκτελέστηκαν οι Μουρνιώτες από του Γερμανούς 14 Σεπτεμβρίου 1943. Τώρα έχει κτιστεί εκεί ο ναός Τιμίου Σταυρού και το ηρώον των πεσόντων.

Αριστερά της εκκλησίας κοιτάζοντας απο το χωριό, και δίπλα στον παλιό δύσβατο δρόμο που συνέδεε τη Ρίζα με τις Μουρνιές,  υπάρχει  ένα παλιό εικονοστάσι και λέγεται ότι εκεί υπήρχε εικόνισμα του Αποστόλου Θωμά.

Σφακούρα ατενίζοντας το Λυβικό (φ.Μ.Κυμάκη)

 Πιό πάνω αριστερά ένας βράχος όπου επί τουρκοενετοκρατίας υπήρχε πύργοςκαι γι αυτό η τοποθεσία λέγεται Πυργί ή Καλές.

 Πιο κάτω, πάνω σε λόφο φαίνεται ο ναός της θαυματουργού Αγίας Αικατερίνης όπου κ το κοιμητήριο της περιοχής.

Απέναντι δίπλα στο Μύρτος είναι το όμορφο βουναλάκι σαν ανάποδος κώνος το Κόλεχτο που πριν τη μεγάλη πυρκαγιά  (κοντά στο 1980) ήταν κατάφυτο απο πεύκα .

Σφακούρα (φ.Μ.Κυμάκη)

 Βόρεια του χωριού υπάρχουν δυο στέρνες που μάζευαν το νερό από το βουνό με κουτούτο * από την τοποθεσία Κουρνά.

* Κουτούτο :  κλειστός αγωγός ορθογώνιας διατομής φτιαγμένος με πλάκες και λάσπη που χρησίμευε για τη μεταφορά του νερού από μεμακρυσμένες πηγές. 

Με αυτό το νερό πότιζαν τα περιβόλια της βόρειας πλευράς του χωριού σε ακτίνα  600 μ. μαζί με τα αμπέλια.  Ανάμεσά τους υπήρχαν ελιές αμυγδαλιές αχλαδιές συκιές κ άλλα δέντρα.

Σφακούρα "τσουρλώντας" κατεβαίνουμε (φ.Μ.Κυμάκη)

 Νότια του χωριού δίπλα στα σπίτια είναι η βρύση που έχει ακόμα λίγο νερό δροσερό . Από εκεί έπαιρναν με τα σταμνιά νερό για ύδρευση στα σπίτια. Εκεί υπάρχει και μια στέρνα που μάζευε το περισσευούμενο νερό για άρδευση των νότιων περιβολιών.  

Πιό κάτω κ δεξιότερα έχει ακόμα τρείς στέρνες με δικές τους φλέβες νερό. Εκεί υπήρχαν πολλά περβόλια σε πεζούλες με άφθονα εσπεριδοειδή και άλλα φρούτα καλοκαιρινά και χειμερινά.

κάτω το Μύρτος με το Κόλεχτο (φ.Μ.Κυμάκη)

 Τα δέντρα ήταν τα πιο παλαιά της περιοχής μεγάλης αξίας και τεράστια στο μέγεθος. Μια ελιά μπορούσε να βγάλει μέχρι 80 οκάδες λάδι όπως έλεγαν εκείνο τον καιρό. 

Η φάμπρικα που ήταν δίπλα στη βρύση παλαιού τύπου με άδρακτο και μαινέλια τύπου βίντσι και η μάκινα που έσφιγγε τους μποξάδες  δεν είχαν τη δυνατότητα να βγάλουν όλο το λάδι από την πυρήνα.

 βασιλεύει στο Μύρτος και στο Κόλεχτο (φ.Μ.Κυμάκη)

 Το χωριό είχε κατοίκους 18-19 οικογένειες καλοσυνάτους εργατικούς που συνορίζονταν στην φιλοξενία. Σιγά σιγά έφυγαν στην ξενητιά ή σ άλλα χωριά μεγαλύτερα.

Επειδή ήταν ο μικρότερος συνοικισμός ο ομορφότερος και με λίγους κατοίκους έλεγαν χάριν αστειότητος "άνω Ζούρβα κάτω Ζούρβα και πρωτεύουσα Σφακούρα"  

Σήμερα 8 Φεβρουαρίου Προφήτου Ζαχαρία , Αγίου Θεοδώρου Στρατηλάτου...

Ένας όμορφος θάμνος στα  Μάταλα (φ.Μ.Κυμάκη)

 Σήμερα 8 Φεβρουαρίου

Προφήτη Ζαχαρία, Άγιο Θεόδωρο Στρατηλάτη

 Χρόνια πολλά!! στους εορτάζοντες

Ζαχαρίας Ζαχάρης Ζαχαρένια Ζαχαρούλα Ζαχάρω Μάρθα

Προφήτης Ζαχαρίας φ βικιπαίδεια

Ο Ζαχαρίας (σημαίνει "μνήμη Θεού") είναι πρόσωπο της Αγία Γραφής και παραδοσιακά θεωρείται συγγραφέας του βιβλίου Ζαχαρίας.

 Ήταν ο προφήτης των δυο φυλών του Βασιλείου του Ιούδα και ο ενδέκατος από τους Δώδεκα Μικρούς Προφήτες.

 Η προφητική του δράση ξεκίνησε κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄, ο οποίος ανέβηκε στον θρόνο το 521 π.Χ. Όπως και ο προφήτης Ιεζεκιήλ, ήταν ιερατικής καταγωγής.

Το βιβλίο του Ζαχαρία εισάγει τον προφήτη σαν γιο του Βερεχία, γιου του Ιδδώ.

Περιλαμβάνει 14 κεφάλαια, στα οποία με προφητείες του παρακινεί τον λαό να προχωρήσει στην αποκατάσταση του ναού του Θεού που είχε καταστραφεί από τα στρατεύματα του Ναβουχοδονόσορα το 586 π.Χ.

Το μήνυμα του είναι θετικό αφού αναφέρει πως ο Θεός θα αποκαταστήσει το ναό και θα καταστρέψει τους εχθρούς του, οι οποίοι κρατούσαν τον λαό του υποδουλωμένο.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ημέρα εορτής είναι η 8η Φεβρουαρίου αλλά στην Αρμενική Αποστολική Εκκλησία εορτάζεται στις 3 Ιουλίου με τους άλλους Μικρούς Προφήτες. Η δε Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον τιμά στις 6 Σεπτεμβρίου. 

οι πληροφορίες από την Βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CF%87

-----------------------------------

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης καταγόταν από τα Συχαιτα της Γαλατίας και κατοικούσε στην Ηράκλεια του Εύξεινου Πόντου. 

Στρατιωτικός στο επάγγελμα διακρίθηκε για την γενναιότητά του και γρήγορα προήχθη στους υψηλότερους βαθμούς της στρατιωτικής ιεραρχίας.

Αθλητής γενναιότατος ο Θεόδωρος ήταν συγχρόνως και υπόδειγμα σεμνότητας όπως αρμόζει σε έναν γνήσιον Χριστιανόν.

Όταν ο αυτοκράτορας Λικίνιος επισκέφτηκε την Ηράκλεια είχε την ευκαιρία να δή και να θαυμάσει από κοντά τον Θεόδωρο. Ωστόσο ζήτησε κάποιες επιπλέον πληροφορίες για αυτόν οι οποίες τον δυσσαρέστησαν τον αυτοκράτορα. Ο Θεόδωρος ήταν Χριστιανός. Αμέσως ο Λικίνιος ζήτησε να του φέρουν τον Θεόδωρο.

Παρά τις πιέσεις με παροτρύνσεις υποσχέσεις και απειλές ο Θεόδωρος έμεινε σταθερός στην πίστη του. Ο Λικίνιος τον καθαίρεσε από το αξίωμά του και διέταξε να τον βασανίσουν.

Όταν ο Θεόδωρος βγήκε σώος από τα φριχτά βασανιστήρια και ο αυτοκράτορας διέταξε τον αποκεφαλισμό του κι έτσι ο Θεόδωρος κέρδισε τον στέφανον της αγιότητας.

Η εκκλησία μας τον τιμά στις 8 Φεβρουαρίου.

πληροφορίες από https://www.saint.gr/536/saint.aspx

Νόστιμο και υγιεινό κέικ

Η φωτο απο google

Νόστιμο και υγιεινό κέικ 

Σε ένα παλιό βιβλίο συνταγών βρήκα μια πολύ ωραία συνταγή για κέικ.

Τα υλικά που θα χρειαστούμε είναι τα εξής:

ένα ποτήρι μήλο σε κύβους
μισό ποτήρι ξυσμένο καρότο
μια μέτρια μπανάνα
ένα ποτήρι ξηρούς καρπούς
ένα ποτήρι ηλιέλαιο
μια κούπα φαρίνα ολικής άλεσης
μια κούπα νυφάδες βρώμης
ένα κ.γ. μπέκιν
δύο αυγά
πέντε κ.σ.σκούρα ζάχαρη
ένα κ.γ.κανέλα

Η εκτέλεση της συνταγής

Χτυπάμε τα αυγά στο μίξερ μαζί με όλα τα υλικά σταδιακά. Τους ξηρούς καρπούς στο τέλος.
Τέλος ρίχνομε το μίγμα σε ταψάκι ή φόρμα. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 50 λεπτά
Όταν τελειώσει το αφήνουμε να κρυώσει και μετά σερβίρουμε.

//////////////////////////////////////

Prajitura delicioasa si sanatoasa Într-o carte veche de rețete am găsit o rețetă de prăjitură foarte drăguță.

 Materialele de care vom avea nevoie sunt următoarele: 

 un pahar de măr tăiat cubulețe o jumătate de pahar de morcov ras o banană medie un pahar de nuci un pahar cu ulei de floarea soarelui o cană de făină integrală o cană de ovăz rulat a k.c. Beckin doua oua cinci linguri de zahăr negru o lingurita de scortisoara

Executarea retetei Bateți ouăle în mixer împreună cu toate ingredientele treptat. Nuci la final. La final se toarnă amestecul într-o tigaie sau o formă. Se coace la 180 de grade timp de 50 de minute Cand este gata se lasa sa se raceasca si apoi se serveste. 

Σήμερα 7 Φεβρουαρίου Οσίου Παρθενίου , Οσίου Λουκά εν Στειρίω ...

Θα κλέψω τα τριαντάφυλλα... Φ Μ Κυμάκη

Σήμερα 7 Φεβρουαρίου
 Οσίου Παρθενίου και Οσίου Λουκά εν Στειρίω 

 

Χρόνια πολλά!!!! στους εορτάζοντες 

Παρθένιος Παρθένης Παρθενία Παρθενόπη Λουκάς Λουκία Λουκίτσα

 

Όσιος Παρθένιος φ.pemptousia.gr

  

Ο Όσιος Παρθένιος καταγόταν από κωμόπολη της Βυθυνίας. Ηταν γιός του διακόνου Χριστοφόρου που του δίδαξε την ορθόδοξη πίστη και την πρώτη γραμματική μόρφωση.

Πολύ νέος έγινε μοναχός και αφοσιώθηκε στην προσευχή στην εργασία και στη μελέτη των θείων γραφών για να αποκτήση σωστή θεολογική κατάρτηση για να υπηρετήσει ουσιαστικά την εκκλησία.

Στον ελεύθερο χρόνο του ψάρευε στην λίμνη που βρισκόταν κοντά στο μοναστήρι και τα χρήματα από την πώληση των ψαριών τα έδινε στους φτωχούς.

Την σεμνή του παρουσία εκτίμησε ο επίσκοπος Μελιτοπόλεως ο οποίος τον χειροτόνησε ιερέα και αργότερα ο Μητροπολίτης Κυζίκου Ασχόλιος τον χειροτόνησε επίσκοπο Λαμψάκου. Η Λάμψακος φημιζόταν τότε για το πλήθος των ειδωλολατρών.

Ωστόσο ο Άγιος με το ήθος του την ζωή του και τα σοφά του λόγια, κατόρθωσε να φέρει κοντά του τους περισσότερους από αυτούς.

Είχε την Χάρη να θεραπεύει ασθενείς κυρίως που έπασχαν από καρκίνο, βοηθούσε τους ψαράδες στην αλιεία τους όταν αντιμετώπιζαν ανεξήγητες δυσκολίες, επίσης θεράπευσε έναν νεαρό δαιμονισμένο.

Πολλά και άλλα θαυμαστά έργα επιτέλεσε ο Άγιος Παρθένιος με τη Χάρη του Θεού. Οργάνωσε όσο το δυνατόν καλύτερα την Εκκλησία της Λαμψάκου και αφού προείπε τα μέλλοντα που θα συμβούν εξεδήμησε ειρηνικά προς Κύριο.

Η μνήμη Του τιμάται από την Εκκλησία στις 7 Φεβρουαρίου. Θεωρείται προστάτης των καρκινοπαθών. 

/////////////////////////////////////

Սուրբ Պարթենիոսը եկել է Բյութինիայի մի քաղաքից: Նա Քրիստափոր սարկավագի որդին էր, ով նրան սովորեցրեց ուղղափառ հավատքը և իր առաջին քերականական կրթությունը։ Շատ երիտասարդ տարիքում նա դարձավ վանական և նվիրվեց աղոթքին, աշխատանքին և աստվածային սուրբ գրությունների ուսումնասիրությանը, որպեսզի ստանա պատշաճ աստվածաբանական կրթություն՝ արդյունավետ ծառայելու եկեղեցուն:

Ազատ ժամանակ նա ձուկ էր որսում վանքի մոտ գտնվող լճում և ձկան վաճառքից ստացված գումարը տալիս էր աղքատներին։ Նրա համեստ ներկայությունը գնահատեց Մելիտոպոլիսի եպիսկոպոսը, ով ձեռնադրեց նրան քահանա, իսկ ավելի ուշ Կիզիկոսի միտրոպոլիտ Ասկոլիոսը նրան ձեռնադրեց Լամպսակուի եպիսկոպոս։ Լամպսակոսն այն ժամանակ հայտնի էր հեթանոսների բազմությամբ։

Սակայն սուրբն իր բարոյականությամբ, իր կյանքով ու իր իմաստուն խոսքով կարողացավ դրանց մեծ մասը հասցնել իրեն։ Նա շնորհք ուներ՝ բուժելու հիմնականում քաղցկեղով տառապող հիվանդներին, նա օգնում էր ձկնորսներին ձկնորսության մեջ, երբ նրանք բախվում էին անբացատրելի դժվարությունների, նա նաև բուժում էր մի երիտասարդի։ 

Սուրբ Պարթենիոսը Աստծո շնորհով իրականացրել է բազմաթիվ այլ հրաշքներ։ Նա հնարավորինս լավ կազմակերպեց Լամպսակու եկեղեցին և գուշակելով ապագան, որ տեղի կունենա, խաղաղ ճանապարհով մեկնեց Տիրոջը: Նրա հիշատակը Եկեղեցին հարգում է փետրվարի 7-ին։ Նա համարվում է քաղցկեղով հիվանդների հովանավոր։   

Πληροφορίες βικιπαίδεια  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF

 

------------------------------

Όσιος Λουκάς εν Στειρίω φ.saint.gr

 

Ο Όσιος Λουκάς εν Στειρίω γεννήθηκε στο Καστρί της Φωκίδας το 896 μ.Χ. όπου οι γονείς του είχαν αγοράσει κτήματα και έβοσκαν ζώα. 

Ο Λουκάς αφού τελείωσε το σχολείο ανέλαβε την φύλαξη των ζώων και συγχρόνως ασκούσε σώμα και ψυχή. Όταν πέθαναν οι γονείς του μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς.

Σε ηλικία 14 ετών γίνεται μοναχός στη Μονή Παντάνασσας στο Μοναστηράκι και στη συνέχεια μετέβη στο όρος Ιωαννίτζη κοντά στη Δεσφίνα, όπου ασκήτεψε για επτά έτη.

Επιδρομές των Βουλγάρων τον κάνουν να περάσει απέναντι στο Ζεμενό της Κορίνθου, όπου για 10 χρόνια έζησε κοντά στον στυλίτη του Ζεμενού. Αργότερα επιστρέφει στο όρος Ιωαννίτζη, όπου έμεινε για 12 έτη.

Αργότερα πηγαίνει στον Κάλαμο στον Κορινθιακό κόλπο, όπου έμεινε τρία χρόνια. Εδώ πάλι οι επιδρομές των Τούρκων τον αναγκάζουν να πάει στο απέναντι νησί Άμπελος, όπου ήταν άνυδρο, Εκεί έμεινε τρία χρόνια

Στα τέλη του 945 μ.Χ. ο ασκητής της ερήμου εγκαθίσταται στην περιοχή του Στειρίου στον τόπο όπου ο Θεός θα τον δοξάσει αγιάζοντάς τον.

Αυτό χαροποίησε τους ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής, που τον επισκεπτόταν στο όρος Ιωαννίτζη, και στον Κάλαμο.

Πολλοί πιστοί επισκέπτονταν στο Στείρι τον απλό και ταπεινό καλόγερο Λουκά, αφού στο πρόσωπό του βρήκαν τον στοργικό και φιλόξενο πατέρα, τον συμπαραστάτη των κόπων και των βασάνων τους, κυρίως, όμως, τον αδιάλειπτο προς τον Κύριο ικέτη τους, ο οποίος πρέσβευε υπέρ της σωτηρίας τους.

Η φιλανθρωπία του και η αγάπη του προς τους ανθρώπους και το Θεό χαρακτηρίζουν κάθε βήμα της ζωής του. Γύρω από τον ασκητή Λουκά μαζεύτηκαν πολλοί μαθητές του και μοναχοί και μαζί δημιουργούν κάποια Μονή.

Ο ασκητής Λουκάς στις 7 Φεβρουαρίου του έτους 953 μ.Χ.εκοιμήθη οσιακά. πληροφορίες από mtl.gr και saint.gr/

 

////////////////////////////////////////

 

Սուրբ Լուկասը Ստերիոյում ծնվել է Ֆոկիսի Կաստրիում 896 թվականին: որտեղ նրա ծնողները հող էին գնել և անասուններ արածել։ Դպրոցն ավարտելուց հետո Լուկասը խնամում էր կենդանիներին, միաժամանակ մարզում էր մարմինն ու հոգին։ Երբ նրա ծնողները մահացան, նա իր ունեցվածքը բաժանեց աղքատներին:

 

14 տարեկանում նա վանական դարձավ Մոնաստիրակիի Պանտանասաս վանքում, ապա գնաց Դեսֆինայի մոտ գտնվող Իոաննիցի լեռը, որտեղ յոթ տարի զբաղվեց: Բուլղարների արշավանքները ստիպում են նրան անցնել Կորնթոսի Զեմենոս, որտեղ 10 տարի ապրել է Զեմենոսի ոճաբանի մոտ։ Հետագայում նա վերադառնում է Իոաննիցի լեռ, որտեղ մնացել է 12 տարի։ 

 

Հետագայում նա գնում է Կալամոս՝ Կորնթոս ծոցում, որտեղ մնաց երեք տարի։ Այստեղ կրկին թուրքերի արշավանքները ստիպում են նրան գնալ դիմացի Ամպելոս կղզի, որտեղ չոր էր, այնտեղ մնաց երեք տարի։ 945-ի վերջին անապատի ճգնավորը բնակություն է հաստատում Շտեյրիսի շրջանում, այն վայրում, որտեղ Աստված կփառավորի նրան՝ սրբացնելով նրան:

 

Սա ուրախացրեց ավելի լայն շրջանի մարդկանց, ովքեր այցելեցին նրան Իոաննիցի լեռան վրա և Կալամոսում: Շատ հավատացյալներ այցելեցին Շտեյրիում գտնվող պարզ և խոնարհ վանական Լուկասին, այն բանից հետո, երբ նրա մեջ գտան սիրառատ և հյուրընկալ հորը, նրանց աշխատությունների և տառապանքների աջակիցը, բայց ամենից առաջ նրանց անդադար աղոթքն առ Տերը, որը պաշտպանում էր իրենց փրկությունը:

 

 Նրա բարեգործությունն ու սերը մարդկանց ու Աստծո հանդեպ բնութագրում են նրա կյանքի յուրաքանչյուր քայլը: Նրա աշակերտներից ու վանականներից շատերը հավաքվեցին ճգնավոր Լուկասի շուրջը և միասին ստեղծեցին վանք։ Ղուկաս ասկետը ննջեց 953 թվականի փետրվարի 7-ին: տեղեկատվություն mtl.gr-ից և saint.gr/-ից