Τζίρο Χορικόσι Ιάπωνας σχεδιαστής αεροσκαφών

 

Τζίρο Χορικόσι Ιάπωνας σχεδιαστής αεροσκαφών

Ο δρ. Τζίρο_Χορικόσι (ιαπωνικά: 堀越 二郎‎, 22 Ιουνίου 1903 – 11 Ιανουαρίου 1982) ήταν Ιάπωνας επικεφαλής μηχανικός πολλών σχεδίων μαχητικών αεροσκαφών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του μαχητικού Mitsubishi A6M Zero.
Τζίρο Χορικόσι

Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα 堀越 二郎 (Ιαπωνικά)
Γέννηση 22 Ιουνίου 1903
Φουτζιόκα
Θάνατος 11 Ιανουαρίου 1982
Τόκυο
Αιτία θανάτου πνευμονία
Συνθήκες θανάτου φυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησης Ιαπωνία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Σπουδές Πανεπιστήμιο του Τόκιο
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα μηχανικός αεροδιαστημικής
μηχανικός
Εργοδότης National Defense Academy of Japan
Mitsubishi Heavy Industries

Πρώτα χρόνια

Ο Δρ. Jiro Horikoshi γεννήθηκε κοντά στην πόλη της Τοτσίγκι, Gunma Prefecture της Ιαπωνίας, το 1903. Ο Horikoshi αποφοίτησε από το νεοσύστατο Εργαστήριο Αεροπορίας (Kōkū Kenkyūjo) στο Τμήμα Μηχανολογίας του Πανεπιστημίου του Τόκιο, και ξεκίνησε την καριέρα του στη Mitsubishi Κινητήρες Εσωτερικής Καύσης Company Limited, η οποία αργότερα έγινε Mitsubishi Heavy Industries, Ναγκόγια Εργοστάσιο Κατασκευής Αεροσκαφών.
Σχεδιαστής αεροσκαφών

Η πρώτη δουλειά του Jiro Horikoshi ήταν το ελλατωματικό Mitsubishi 1MF10, ένα πειραματικό αεροσκάφος που δεν πέρασε ποτέ το στάδιο του πρωτοτύπου μετά από κάποια τεστ πτήσης. Ωστόσο, τα διδάγματα από αυτό το σχέδιο οδήγησαν στην ανάπτυξη του πολύ πιο πετυχημένου Mitsubishi A5M (κωδική ονομασία από τους Συμμάχους «Claude»), του οποίου η μαζική παραγωγή άρχισε το 1936.

Λίγο καιρό αργότερα, ζητήθηκε απο τον Horikoshi και την ομάδα του στη Mitsubishi το 1937 να σχεδιαστεί το Prototype 12 (που αντιστοιχεί στο 12ο έτος της εποχής Showa). Το Prototype 12 ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 1940, και έγινε αποδεκτό από το Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό. Αφού το 1940 ήταν το ιαπωνικό έτος 2600, το νέο μαχητικό μετονομάστηκε ως «Πρότυπο 00» ή «Μηδέν» ή A6M Zero, στην Ιαπωνία, γνωστό και ως Rei-sen (κυριολεκτικά σημαίνει «μηδενικός αγώνας»). Στη συνέχεια, συμμετείχε σε πολλούς άλλους σχεδιασμούς μαχητικών που κατασκευάστηκαν από τη Mitsubishi, συμπεριλαμβανομένου του Mitsubishi J2M Raiden (Κεραυνός) και τουade Mitsubishi A7M Reppu (Ισχυρή Θύελλα).

Μετά τον πόλεμο, ο Horikoshi συμμετείχε στο σχεδιασμό του YS-11 με τον Hidemasa Kimura. Στη συνέχεια έφυγε απο την Mitsubishi και άρχισε να διδάσκει σε εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα. Από το 1963 έως το 1965, ήταν λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο Ινστιτούτο του Διαστήματος και Αεροναυτικής, και στη συνέχεια δούλεψε ως καθηγητής στο National Defense Academy από το 1965 έως το 1969. Μεταξύ του 1972 και 1973, ήταν καθηγητής της πολυτεχνικής σχολής του Nihon University.

Το 1956, ο Horikoshi συνεργάστηκε για ένα βιβλίο για το Zero αεροσκάφος με τον Okumiya Masatake, στρατηγό της JASDF και πρώην Αυτοκρατορικού Ναυτικού διοικητή που είχε οδηγήσει μοίρες μαχητικών Zero κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το βιβλίο εκδόθηκε στις ΗΠΑ το 1956 ως Zero: The Story of Japan's Air War in the Pacific.

Ωντας σε ημι-συνταξιοδότηση από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, υπηρέτησε ως σύμβουλος στην κοινότητα των κατασκευαστών Ιαπωνικών αεροσκαφών, και συνέχισε να λαμβάνει επιστολές από λάτρεις των αεροσκαφών σε όλο τον κόσμο. Σε ένα ταξίδι του στη Νέα Υόρκη, ταξιδεύει στο Long Island όπου μένει στο Garden City Hotel, όπου ο Τσαρλς Λίντμπεργκ είχε περάσει τη νύχτα πριν την υπερατλαντική του πτήση το 1927.
Στο δημοφιλή πολιτισμό

Horikoshi είναι το αντικείμενο του The wind rises, μια μυθιστορηματική βιογραφική ταινία κινουμένων σχεδίων του Χαγιάο Μιγιαζάκι, που κυκλοφόρησε το 2013, στην οποία η φωνή του αποδιδόταν από τον Hideaki Anno στην ιαπωνική και τον Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ στην αγγλική μετάφραση. Ειδικότερα, αν και η ταινία ακολουθεί την εξέλιξη του σχεδιασμού αεροσκαφών του, οι λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής είναι εντελώς πλασματικές (για παράδειγμα, είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, όχι μικρότερη αδελφή και η γυναίκα του δεν είχε φυματίωση). Οι προσθήκες αυτές προσαρμόστηκαν από τον Μιγιαζάκι από το μυθιστόρημα του Hori Tatsuo The wind has risen.

Κοκό Σανέλ

 

 

 19 Αυγούστου 1883 (138 χρόνια πριν) γεννήθηκε: 

Κοκό Σανέλ Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας

Η Γκαμπριέλ Μπονέρ «Κοκό» Σανέλ (Gabrielle Bonheur "Coco" Chanel, 19 Αυγούστου 1883 - 10 Ιανουαρίου 1971), γνωστή ως Κοκό Σανέλ, ήταν Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας, μία από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ού αιώνα.

Το 1909 άνοιξε το πρώτο της κατάστημα στο Παρίσι, με γυναικεία καπέλα. Ίδρυσε ομώνυμο οίκο μόδας που παραμένει στην επικαιρότητα μέχρι σήμερα. Το 1923 δημιούργησε το άρωμα «Σανέλ № 5».

Μόνο το όνομά της είναι αρκετό για να οριστεί ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ταγέρ, μία ατζέντα, ένα άρωμα, ένα κόσμημα, μία ολόκληρη εμφάνιση. Προσδίδει prestige, ποιότητα, άμεμπτο γούστο και αλάνθαστο στυλ. Είναι μια υπογραφή αρτιότητας. Η Κοκό Σανέλ είχε ελάχιστη υπομονή και πολύ ταλέντο. Δε θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα λιγότερο. Η Κοκό Σανέλ ήταν πρωτοποριακή σχεδιάστρια μόδας. Η μοντέρνα και νεωτεριστική φιλοσοφία της, οι εμπνευσμένες γυναικείες μόδες -από τις αντρικές- και η αναζήτηση της πολυτελούς απλότητας, την έκαναν αναμφισβήτητα τη σημαντικότερη φιγούρα στην ιστορία της μόδας του 20ου αιώνα. Η επιρροή της στην υψηλή ραπτική ήταν τόση, (μέχρι το θάνατό της, στα 87 της, η Γαλλίδα σχεδιάστρια κατόρθωσε να εγκαθιδρύσει τον εαυτό της ως το σημαντικότερο και ίσως το μοναδικό ρυθμιστή της μόδας του 20ού αιώνα), που ήταν το μόνο πρόσωπο στον τομέα της που αναφερόταν στο περιοδικό TIME, ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ό αιώνα.

Μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της, στην πραγματικότητα, ίσως η πρώτη γυναίκα στο κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών. Η φήμη της Σανέλ και το ύφος της, παρέμειναν περισσότερο από τη ζωή της. Η Σανέλ, βέβαια, δεν θα προσδιόριζε ποτέ τον εαυτό της ως φεμινίστρια, στην πραγματικότητα περισσότερο μιλούσε για θηλυκότητα παρά για φεμινισμό, παρ'όλα αυτά η δουλειά της είναι αδιαμφισβήτητα μέρος της απελευθέρωσης των γυναικών. Στάθηκε σωσίβια λέμβος για τις γυναίκες, όχι μία, αλλά δύο φορές, κατά τη διάρκεια δυο ξεκάθαρα διαφορετικών περιόδων, που χώριζαν πολλές δεκαετίες: τη δεκαετία του 1920 και τη δεκαετία του 1950. Όχι μόνο έκανε αποδεκτά νέα στυλ και υφάσματα, αλλά έκανε μόδα την ανάγκη και την απροκάλυπτη ανυπακοή. Επειδή δεν άντεχε οικονομικά τα μοδάτα ρούχα της περιόδου, τα απέρριψε και έφτιαξε δικά της, χρησιμοποιώντας σπορ jackets και γραβάτες, που μόνο οι άντρες φορούσαν στην καθημερινότητά τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι συσχετίστηκε με το μοντἐρνο κίνημα συμπεριλαμβανομένων των Ντιάγκιλεφ, Πάμπλο Πικάσο, Στραβίνσκι και Κοκτώ. Όπως αυτοί οι καλλιτέχνες, έτσι και η ίδια ήταν αποφασισμένη να σπάσει τους παλαιούς κώδικες και να βρει ένα τρόπο να εκφράσει τον εαυτό της. Ο Κοκτώ κάποτε είπε γι’ αυτήν ότι «ήταν κάτι σαν θαύμα, δούλεψε στον κόσμο της μόδας με κανόνες οι οποίοι είχαν αξία μόνο για τους ζωγράφους, τους ποιητές και τους μουσικούς».

Οι καινοτομίες της είναι βασικά κομμάτια της γκαρνταρόμπας πολλών γεναίων γυναικών: τα jersey ταγέρ και φορέματα, τα ντραπέ τουρμπάνια, τα πουκάμισα, οι πλισέ φούστες, τα γυναικεία πουλόβερ, οι μπλούζες χωρίς γιακά, τα τουίντ (πλεχτά) ταγέρ, τα blazer, οι δίχρωμες (μπεζ με μαύρη μύτη) γόβες χωρίς φτέρνα, τα strapless φορέματα, οι καμπαρντίνες... Δημιούργησε, επίσης, το μικρο μαὐρο φόρεμα, τη ζώνη-αλυσιδα, το άρωμα № 5, το total look, τα κοσμήματα στα ρούχα, το κασμιρένιο κάρντιγκαν, την καπιτονέ τσάντα με την αλυσίδα, τις γυναικείες πυτζάμες (τις οποίες κατόρθωσε να κάνει και κοινωνικά αποδεκτές), το unisex στυλ, το gypsy look και τα γυναικεία παντελὀνια, ενώ, επίσης, αυτή ήταν που καθιέρωσε το μαὐρισμα και τα κοντἀ μαλλιά στις γυναίκες.

Η σχεδιάστρια χρησιμοποίησε, επίσης, τα ζωηρά χρώματα και τα θηλυκά τυπωμένα σιφόν στα σχέδιά της που αφορούσαν την πρωινή ένδυση. Τα βραδινά της σύνολα ακολούθησαν τη μακριά και λεπτή γραμμή για την οποία η σχεδιάστρια ήταν γνωστή, αλλά και το ενσωματωμένο τούλι, τη δαντέλλα, και τα διακοσμητικά στοιχεία που μαλακώνουν και κάνουν ρομαντικότερο το ένδυμα.

Τα γεγονότα της ζωής της Κοκό Σανέλ δείχνουν ότι αναγνώρισε από νωρίς, κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, ότι η κοινωνία και η μόδα συνδέονται άμεσα και περίπλοκα μεταξύ τους. Τα παθιασμένα ενδιαφέροντα της σχεδιάστριας ενέπνευσαν τις μόδες της. Το διαμέρισμά της και ο ιματισμός της ακολουθούσαν την αγαπημένη της χρωματική παλέτα, σκιές του μπεζ, του μαύρου και του λευκού. Αντικείμενα από τη συλλογή τέχνης της και τα θεατρικά ενδιαφέροντά της, της παρείχαν την κατάλληλη έμπνευση για τα θέματα των collections της. Όταν η Σανέλ παρευρέθηκε σ’ ένα χορό μεταμφιεσμένων, ντύθηκε σαν μια φιγούρα από πίνακα του Βατώ (Watteau) και αργότερα ξαναδούλεψε αυτό το κοστούμι και το μετέτρεψε σε γυναικείο κοστούμι.

Η Σανέλ, επίσης, εμπνεόταν για τις δημιουργίες της από την καθημερινότητα και την προσωπική της ζωή. Κατά τη διάρκεια του δεσμού της με τον Etienne Balsan εμπνεύστηκε τα σύνολα ιππασίας, ενώ η συμβίωσή της με το δούκα του Γουέστμινστερ, την οδήγησε σε μια αγγλική περίοδο - που κατόρθωσε να την εισάγει στους κλειστούς υψηλους κύκλους της κοινωνίας. Η συνεχής ανάγκη για υψηλή ραπτική και τα χρήματα για τη χρηματοδότησή της, βρίσκονταν εκεί στις αίθουσες χορού και στα σαλόνια του Παρισιού. Και η αυξανόμενη φήμη της Σανέλ ως πρωτοποριακής σχεδιάστριας, ενδυνάμωσε την επιθυμία της υψηλής κοινωνίας να την συμπεριλάβει στους κύκλους της. Η κοινωνία, άλλωστε, πάντα αγαπά να βρίσκεται κοντά στην δημιουργικότητα.

«Δεν μπήκα στην κοινωνία αυτή επειδή έπρεπε να σχεδιάσω ρούχα. Σχεδίασα ρούχα, ακριβώς επειδή μπήκα στην κοινωνία αυτή. Επειδή ήμουν η πρώτη που έζησε τη ζωή αυτού του αιώνα» είχε πει η ίδια η Σανέλ.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Βιογραφικά στοιχεία
• 2 Ένα Πρότυπο Στυλ (Style Icon)
  • 2.1 Τα παντελόνια καμπάνες
  • 2.2 Τα κοντά μαλλιά
  • 2.3 Το μαύρισμα από τον ήλιο
• 3 Σχεδιαστικές καινοτομίες
  • 3.1 Ανατροπή του New Look του Ντιόρ
  • 3.2 Μικρά καπέλα
  • 3.3 Το μικρό μαύρο φόρεμα
  • 3.4 Τα κοσμήματα
  • 3.5 Το άρωμα Νο.5
  • 3.6 Το ταγέρ Σανέλ
  • 3.7 Η καπιτονέ τσάντα με την αλυσίδα
  • 3.8 Το total look
  • 3.9 Το casual ντύσιμο
  • 3.10 Το ethnic ντύσιμο
• 4 Σήμερα
• 5 Βιβλιογραφία – Σύνδεσμοι
• 6 Ρήσεις
• 7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Έρβιν Σρέντινγκερ

12 Αυγούστου 1887 γεννήθηκε: Έρβιν Σρέντινγκερ Αυστριακός φυσικός

Ο Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Rudolf Josef Alexander Schrödinger, 12 Αυγούστου 1887 – 4 Ιανουαρίου 1961) ήταν Αυστριακός φυσικός. Ασχολήθηκε με τη Στατιστική φυσική, τη Θερμοδυναμική, την Ηλεκτροδυναμική, την Κοσμολογία, τη Βιολογία, τη Φιλοσοφία, αλλά κυρίως με την Κβαντική φυσική, ανακαλύπτοντας την περίφημη κυματική εξίσωση που φέρει το όνομά του. Τιμήθηκε μαζί με τον Πολ Ντιράκ (Paul Dirac, 1902-1984) με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής για τις εργασίες του πάνω στην ατομική θεωρία.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Σρέντινγκερ γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου 1887 στη Βιέννη, μοναδικό παιδί του Ρούντολφ Σρέντινγκερ και της Έμιλι Μπάουερ, θυγατέρας του Αλεξάντερ Μπάουερ, καθηγητή του της Χημείας στο Πολυτεχνείο της Βιέννης. Ο Ρούντολφ καταγόταν από Βαυαρική οικογένεια που είχε αρκετές γενεές πριν, εγκατασταθεί στη Βιέννη. Ο Ρούντολφ είχε κληρονομήσει ένα μικρό εργοστάσιο λινελαίου, στο οποίο και εργαζόταν. Η μητέρα του Έρβιν ήταν κατά το ήμισυ Βρετανή. Ως αποτέλεσμα, ο μικρός Έρβιν έμαθε από μικρός τόσο αγγλικά όσο και γερμανικά, καθώς στο σπίτι του μιλούσαν και τις δύο γλώσσες. Ωστόσο, δε φοίτησε σε σχολείο μέχρι την ηλικία των 10 ετών, αλλά δεχόταν κατ' οίκον μαθήματα από ιδιώτη εκπαιδευτή. Το φθινόπωρο του 1898 εγγράφηκε στο Akademisches Gymnasium αφού πραγματοποίησε ένα μακράς διαρκείας ταξίδι στην Αγγλία με τη μητέρα του. Αποφοίτησε το 1908 και την ίδια χρονιά εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης για να σπουδάσει Θεωρητική Φυσική. Οι παραδόσεις του καθηγητή του Φριτς Χάζενερλ (Fritz Hasenöhrl), διάδοχο του Μπόλτσμαν (Bolzmann), επηρέασαν σημαντικά τον νεαρό Έρβιν. Το 1910 έλαβε το διδακτορικό του (θέμα της διατριβής του ήταν «Περί ηλεκτρικής αγωγιμότητας στην επιφάνεια μονωτών σε υγρή ατμόσφαιρα».
Τα ποικίλα ενδιαφέροντα

Ο Σρέντινγκερ είχε πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα, ήδη από την εποχή της φοίτησής του στο Γυμνάσιο. Του άρεσαν οι επιστημονικές αρχές, αλλά εκτιμούσε την αυστηρή λογική της γραμματικής της παλαιάς γερμανικής γλώσσας και ποίησης. Απεχθανόταν την αποστήθιση και την αυστηρή εκμάθηση μόνον από βιβλία. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του έγινε βοηθός του καθηγητή Φραντς Έξνερ (Franz Exner), καθοδηγώντας την πρακτική εξάσκηση των φοιτητών. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κλήθηκε να υπηρετήσει και τοποθετήθηκε ως αξιωματικός σε μονάδα πυροβολικού. Με τη λήξη του πολέμου επέστρεψε στην εργασία του και, το 1920, έλαβε ακαδημαϊκή θέση ως βοηθός του Καθηγητή Μαξ Βιν (Max Wien). Στη συνέχεια έγινε έκτακτος καθηγητής στη Στουτγάρδη και τακτικός καθηγητής στο Μπρέσλαου (σημ. Βρότσλαβ). Ακολούθησε η ανάληψη της θέσης του Καθηγητή στη Ζυρίχη, όπου εγκαταστάθηκε για έξι χρόνια. Η περίοδος αυτή ήταν ίσως η πιο γόνιμη γι' αυτόν, καθώς ασχολήθηκε με πολλά θέματα Θεωρητικής Φυσικής, κυρίως με θέματα θερμότητας και θερμοδυναμικής (τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η θεωρία του Μπόλτσμαν). Ασχολήθηκε, επίσης, και με θέματα οπτικής και φυσιολογίας των χρωμάτων, συνέπεια των επαφών του με τον συνάδελφο και φίλο του Κολράους (Kohlrausch), τον Έξνερ και τις διαλέξεις του Χέλμχολτς (Helmholtz). Στο τέλος αυτής της περιόδου έκανε και μια από τις πλέον σημαντικές ανακαλύψεις του, γνωστή ως κυματική Εξίσωση του Σρέντινγκερ (πρώτο ήμισυ του 1926). Αυτή η ανακάλυψη έγινε επειδή οι κβαντικές συνθήκες του Μπορ δεν τον ικανοποιούσαν. Ο Σρέντινγκερ πίστευε ότι η λύση σχετιζόταν με το πρόβλημα των χαρακτηριστικών ριζών (eigenvalue problem). Γι' αυτή του την εργασία ο Σρέντινγκερ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ το 1933, από κοινού με τον Πολ Ντιράκ (Paul Dirac).
Στο Βερολίνο

Το 1927 ο Σρέντινγκερ μετακόμισε στο Βερολίνο όπου αντικατέστησε τον Μαξ Πλανκ. Η γερμανική πρωτεύουσα ήταν, εκείνη την εποχή, επίκεντρο μεγάλης επιστημονικής δραστηριότητας. Ωστόσο, όταν το 1933 στην εξουσία ανέβηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ, ο Σρέντινγκερ αποφάσισε ότι δεν του ήταν πλέον δυνατό να ζήσει στη Γερμανία και μετακόμισε, αυτή τη φορά στην Αγγλία. Ανέλαβε μια θέση στην Οξφόρδη, όταν το 1934 του προτάθηκε μόνιμη θέση από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον στις ΗΠΑ, την οποία όμως δεν δέχτηκε. Το 1936 του προτείνεται θέση στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς και ο Σρέντινγκερ δέχεται, κυρίως επειδή νοσταλγούσε την πατρίδα του, πράγμα που υπερνίκησε την φρόνηση του. Το 1938 όμως, η Αυστρία προσαρτάται στο Χιτλερικό Ράιχ και ο Σρέντινγκερ βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, επειδή η φυγή του από τη Γερμανία το 1933 θεωρήθηκε ως εχθρική προς το Ράιχ πράξη. Κατάφερε να διαφύγει αρχικά στην Ιταλία, απ' όπου επανήλθε στην Οξφόρδη και ύστερα στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης (Ghent). Μετά από σύντομη παραμονή εκεί τοποθετήθηκε ως Διευθυντής της Σχολής Θεωρητικής Φυσικής στο Ίδρυμα Ανωτάτων Σπουδών, που μόλις είχε δημιουργηθεί στο Δουβλίνο (Ιρλανδία). Παρέμεινε εκεί ως το 1955, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Θεόδωρος Δημήτριεφ

 

15 Αυγούστου 1929 γεννήθηκε: Θεόδωρος Δημήτριεφ Έλληνας ηθοποιός

Ο Θεόδωρος Δημήτριεφ (15 Αυγούστου 1929 - 25 Δεκεμβρίου 2016) ήταν Έλληνας ηθοποιός και τραγουδιστής, γεννημένος στην Αθήνα.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Θέατρο
3 Κινηματογράφος
4 Τηλεοπτικές σειρές
5 Ραδιόφωνο
6 Δισκογραφία
7 Άλλες εμφανίσεις και δραστηριότητες
7.1 Κοσμικά κέντρα
7.2 Ντοκιμαντέρ
7.3 Σε εκκλησίες
8 Παραπομπές
9 Πηγές και εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία

Ξεκίνησε από το μουσικό θέατρο. Το 1955-58 τραγουδούσε στις επιθεωρήσεις των θεάτρων «Βέμπο» και «Αλίκη», καθώς και στα κοσμικά κέντρα «Αστέρια» (Γλυφάδας) και «Μπλε Αλεπού» (οδού Τροίας). Αργότερα τραγούδησε και στα κέντρα «Λαλέουσα», μπουάτ «Χνάρι», "Belle Maison", "Le Grillon", «Νινέττα».

Το 1959 προσελήφθη για τις ανάγκες της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια» (σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη) στο Εθνικό Θέατρο και έκτοτε έπαιζε σε αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, κυρίως ως κορυφαίος του χορού, λόγω της βαθιάς και ιδιαίτερης φωνής του. Η τελευταία εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο ήταν το 2003/2004 στον «Άμλετ» ως φάντασμα (σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη).

Έπαιξε (ως Δημητρίου) το 1961 στην ταινία «Άτλας» (σκηνοθεσία: Ρότζερ Κόρμαν) και το 1962 τον Αγαμέμνονα στην ταινία «Ηλέκτρα» (σενάριο, σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη).

Το 1964 τραγούδησε (σε α' εκτέλεση στο Θέατρο Κοτοπούλη «ΡΕΞ») στο ορατόριο «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και το 1968 στο ορατόριο «Αθανάσιος Διάκος» του Γιάννη Νούσια, που ηχογραφήθηκε αργότερα από το ΕΙΡ (1971/72). Το 1984 τραγούδησε στην «Ελληνική ραψωδία» του Σώτου Βασιλειάδη (α' εκτέλεση) με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού στο «ΠΑΛΛΑΣ» (26.3.1984).

Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, ραδιοφωνικές εκπομπές, μεταγλωττίσεις, χορωδίες και άλλες μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 25 Δεκεμβρίου 2016.

Κλάρα Χίτλερ

 

12 Αυγούστου 1860 γεννήθηκε: Κλάρα Χίτλερ Αυστριακή μητέρα του Αδόλφου Χίτλερ

Η Κλάρα Χίτλερ (Klara Hitler, πατρικό επώνυμο Πέλτσλ (Pölzl), 12 Αυγούστου 1860, Βάιτρα, Κάτω Αυστρία, Αυστρία - 21 Δεκεμβρίου 1907, Ούρφαρ, Άνω Αυστρία, Αυστρία) ήταν η Αυστριακή μητέρα του Αδόλφου Χίτλερ.

Βιογραφία

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε αγροτική περιοχή στο Σπιτάλ της Αυστρίας, κοντά στα σύνορα με τη Βοημία. Το 1885 παντρεύτηκε τον κατά 23 χρόνια μεγαλύτερό της Αλοΐσιο Χίτλερ, ο οποίος συγχρόνως ήταν δεύτερος θείος της, λόγω της υιοθεσίας του τελευταίου από τον αδελφό του παππού της Γιόχαν Γκέοργκ Χίντλερ. Βιογράφοι του Χίτλερ περιγράφουν την Κλάρα ως "απλή γυναίκα και επιμελή νοικοκυρά με μοναδική έννοια το καλό των παιδιών της".

Από τα έξι παιδιά της μονάχα ο Αδόλφος και η Πάουλα έφτασαν μέχρι την ενηλικίωση. Τα άλλα πέθαναν από διάφορες αρρώστιες, σε παιδική ηλικία.

Το 1903 πέθανε ο άντρας της. Η Κλάρα έζησε μονάχα λίγα χρόνια ακόμη και πέθανε στις 21 Δεκεμβρίου 1907 στο Λιντς της Αυστρίας. Στον τάφο της συγκεντρώνονται μέχρι και σήμερα νεοναζί και αρνητές του Ολοκαυτώματος

 

Πήτερ Ο' Τουλ

Πήτερ Ο' Τουλ Ιρλανδός ηθοποιός

Ο Πήτερ Ο' Τουλ (πλήρες όνομα: Πήτερ Σέιμους Λόρκαν Ο' Τουλ, Peter Seamus Lorcan O'Toole, 2 Αυγούστου 1932 - 14 Δεκεμβρίου 2013) ήταν Ιρλανδός ηθοποιός, ο οποίος έγινε διάσημος το 1962 ερμηνεύοντας τον ρόλο του αντισυνταγματάρχη Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (T. E. Lawrence) στην ταινία Λώρενς της Αραβίας. Στην καριέρα του τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ένα Βραβείο Έμμυ και ένα Τιμητικό Βραβείο Όσκαρ το 2003 για το συνολικό του έργο. Αντίθετα, παρότι είχε προταθεί οκτώ φορές για Όσκαρ, δεν κατάφερε ποτέ να το κερδίσει, κατέχοντας ένα μοναδικό ρεκόρ.

Ο Πήτερ Ο' Τουλ γεννήθηκε το 1932, με μερικές πηγές να δίνουν ως τόπο γέννησής του την Κονεμάρα της Ιρλανδίας και άλλες το Λιντς της Αγγλίας, όπου μεγάλωσε. Ο ίδιος δεν ήταν βέβαιος για τον τόπο ή την ημερομηνία γέννησής του, σημειώνοντας στην αυτοβιογραφία του ότι, ενώ δέχεται ως ημερομηνία γέννησής του την 2 Αυγούστου, κατέχει πιστοποιητικά γέννησης και από τις δύο χώρες, με το ιρλανδικό να αναφέρει ως ημερομηνία γέννησής του τον Ιούνιο του 1932.

Μητέρα του ήταν η Κόνστανς Τζέιν (πατρικό Φέργκιουσον), νοσοκόμα σκωτικής καταγωγής, και πατέρας του ο Πάτρικ Τζόζεφ Ο' Τουλ, ένας Ιρλανδός μεταλλουργός, παίκτης ποδοσφαίρου και πράκτορας στοιχημάτων ιπποδρόμου. Όταν ήταν ενός έτους, η οικογένειά του ξεκίνησε μια πενταετή περιήγηση στις κυριότερες πόλεις της Βόρειας Αγγλίας, στις οποίες διεξάγονταν ιπποδρομιακοί αγώνες. Στις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου μεταφέρθηκε για ασφάλεια από το Λιντς και παρακολούθησε ένα καθολικό σχολείο για επτά ή οκτώ χρόνια, όπου υποχρεώθηκε να γίνει δεξιόχειρας.

Όταν τελείωσε το σχολείο, άρχισε να εργάζεται ως εκπαιδευόμενος δημοσιογράφος και φωτογράφος στην εφημερίδα Yorkshire Evening Post, έως ότου κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του ως σηματωρός στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό. Ο ίδιος είχε δηλώσει, σε συνέντευξη το 2006, ότι το όνειρό του ήταν να γίνει ποιητής ή ηθοποιός. Παρακολούθησε με υποτροφία μαθήματα υποκριτικής στη Βασιλική Ακαδημία της Δραματικής τέχνης, από το 1952 έως το 1954, αφού νωρίτερα είχε απορριφθεί από τη σχολή δραματικής τέχνης του Θεάτρου Abbey, από τον διευθυντή Έρνεστ Μπλάιθ, επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει Ιρλανδικά. Συμφοιτητές του στην Ακαδημία ήταν οι Άλμπερτ Φίνεϊ, Άλαν Μπέιτς και Μπράιαν Μπέντφορντ.

Peter O'Toole Aisteoir Éireannach ab ea Peter O'Toole (ainm iomlán: Peter Seamus Lorcan O'Toole, 2 Lúnasa 1932 - 14 Nollaig 2013), a bhain cáil amach i 1962 agus é ag imirt ról an Leifteanantchoirnéal Thomas Edward Lawrence ( T. E. Lawrence ) sa scannán Lawrence na hAraibe. Tá go leor gradaim tuillte ag a ghairm bheatha, lena n-áirítear ceithre Golden Globes, Gradam Scannán Acadamh na Breataine, Gradam Emmy, agus Gradam Acadaimh Oinigh i 2003 as a chuid oibre. Ina áit sin, in ainneoin gur ainmníodh é ocht n-uaire le haghaidh Oscar, níor éirigh leis riamh é a bhuachan, agus taifead uathúil aige. Rugadh Peter O'Toole sa bhliain 1932, le foinsí áirithe ag tabhairt a bhreith mar Chonamara, Éire, agus cuid eile mar Leeds, Sasana, áit ar fhás sé aníos. Bhí sé féin neamhchinnte faoina áit bhreithe nó faoina dháta breithe, agus thug sé faoi deara ina dhírbheathaisnéis, cé go nglacann sé leis an 2 Lúnasa mar dháta breithe, go bhfuil teastais bhreithe aige ón dá thír, agus gurb é Meitheamh na bliana 1932 a thugann na hÉireannaigh a dháta breithe. Ba í Constance Jane (née Ferguson) a mháthair, altra de shliocht Albanach, agus ba é Patrick Joseph O'Toole, miotaladóir Éireannach, peileadóir agus leabharaí ráschúrsa a athair. Nuair a bhí sé bliain d’aois, thug a chlann faoi chamchuairt cúig bliana ar na príomhbhailte rásaíochta capall i dTuaisceart Shasana. I dtús an Dara Cogadh Domhanda aistríodh é ar mhaithe le sábháilteacht ó Leeds agus d’fhreastail sé ar scoil Chaitliceach ar feadh seacht nó ocht mbliana, áit ar b’éigean dó a bheith ina láimhe deise. Tar éis dó an scoil a fhágáil, thosaigh sé ag obair mar iriseoir agus grianghrafadóir faoi oiliúint don Yorkshire Evening Post, go dtí gur glaodh air chun fónamh mar fhear comharthaíochta i gCabhlach Ríoga na Breataine. Dúirt sé, in agallamh in 2006, gurbh é a bhrionglóid a bheith ina fhile nó ina aisteoir. D’fhreastail sé ar chúrsaí aisteoireachta in Acadamh Ríoga na hEalaíne Drámaíochta ó 1952 go 1954 ar scoláireacht, tar éis don stiúrthóir Ernest Blythe é a dhiúltú ó Scoil na hEalaíne Drámaíochta in Amharclann na Mainistreach níos luaithe toisc nach raibh Gaeilge aige. I measc a chomhscoláirí san Acadamh bhí Albert Finney, Alan Bates agus Brian Bedford.

Έσμα Ρετζέποβα

 

8 Αυγούστου 1943 γεννήθηκε: Έσμα Ρετζέποβα Ρομά τραγουδίστρια

Η Έσμα Ρετζέποβα (σλαβομακεδονικά: Есма Реџепова‎, 8 Αυγούστου 1943 - 11 Δεκεμβρίου 2016) ήταν ρομά τραγουδίστρια από την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Γεννήθηκε στα Σκόπια (τότε Γιουγκοσλαβία) στις 8 Αυγούστου 1943. Έχει δώσει πάνω από 8000 παραστάσεις σε 30 χώρες. Μαζί με τον σύζυγό της Stevo Teodosievski (επίσης μουσικός), έχει υιοθετήσει 47 παιδιά και έχει βραβευτεί για την ανθρωπιστική της δράση. Για την φιλανθρωπία της στα ορφανά του πολέμου στην Γιουκοσλαβία, έχει προταθεί 2 φορές για Νόμπελ Ειρήνης . Η καλλιτεχνική δραστηριότητα της Ρετζέποβα περιλαμβάνει 108 σινγκλς, 20 δίσκους και συμμετοχή σε 6 ταινίες. Απεβίωσε στις 11 Δεκεμβρίου του 2016

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1943 στο Šuto Orizari, ένα προάστιο των Σκοπίων της τότε Γιουγκοσλαβίας, όπου και μεγάλωσε. Ήταν το προτελευταίο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε αδέρφια. Μεγάλωσε σε σχετικά πτωχικό περιβάλλον. Η μητέρα της ήταν από την Τουρκία, ο πατέρας της εβραϊκής καταγωγής από την Σερβία, δούλευε ως αχθοφόρος, λούστρος, τραγουδιστής, κ.α. Η Έσμα τελείωσε το δημοτικό. Σε ηλικία εννιά χρονών άρχισε μαθήματα μουσικής σε μια τοπική ορχήστρα και άρχισε να εξελίσσεται γρήγορα. Η μητέρα της την παρότρυνε να συνεχίσει, αφού είδε ότι είχε ταλέντο. Έτσι η Έσμα μαζί με έναν αδερφό της γίναν μέλος του σχολικού συγκροτήματος δημοτικής μουσικής.

Το 1957, σε ηλικία 14ων χρονών πήρε μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού του Ράδιο Σκόπιε και έπιασε την πρώτη θέση μέσα από 57 άλλους διαγωνιζομένους. Το βραβείο ήταν 9000 γιουγκοσλάβικα δηνάρια. Έτσι ξεκίνησε την μουσική καριέρα της. Σήμερα είναι η διεθνώς δημοφιλέστερη Ρομά τραγουδίστρια. Έχει ηχογραφήσει 20 άλμπουμ με 108 τραγούδια σε διάφορες γλώσσες των Βαλκανίων. Οι ακροατές της της έδωσαν το τιμητικό προσώνυμο „Queen of the gypsies“ («Τσιγγάνα Βασίλισσα»).
ΠολιτικήΗ Ρετζέποβα υπήρξε μέλος του κόμματος Democratic Alternative (Δημοκρατικοί Εναλλακτικοί). Μετά την διάλυση του κόμματος έγινε μέλος του συντηρητικού κόμματος VMRO-DPMNE. Στις τελευταίες εκλογές εκλέχτηκε ως μέλος του συμβουλίου της πόλης των Σκοπίων.

Νικολά-Ζακ Κοντέ

 
4 Αυγούστου 1755 (266 χρόνια πριν) γεννήθηκε:
Νικολά-Ζακ Κοντέ Γάλλος ζωγράφος και εφευρέτης

Ο Νικολά-Ζακ Κοντέ (γαλλικά: Nicolas-Jacques Conté‎, 4 Αυγούστου 1755 – 6 Δεκεμβρίου 1805) ήταν Γάλλος ζωγράφος, αεροστατιστής, στρατιωτικός και εφευρέτης του σύγχρονου μολυβιού.

Γεννήθηκε στο Σαιντ-Σενερί-πρε-Σε (σήμερα Ωνού-συρ-Ορν) της Νορμανδίας, και διακρίθηκε ως μηχανική ευφυία αποτελώντας σημαντικό όφελος για τον Γαλλικό στρατό στην Αίγυπτο.
Αεροναυτική

Ένα από τα πρώτα ενδιαφέροντα του ενόσω βρισκόταν ακόμη στο Σε ήταν η πρόσφατα ανεπτυγμένη επιστήμη της αεροναυτικής. Κατασκεύασε τουλάχιστον ένα αερόστατο θερμού αέρα με το οποίο πέταξε σε δημόσια πλατεία. Συνεισέφερε στην βελτίωση της παραγωγής του αερίου υδρογόνου, καθώς και την κατεργασία του σάκκου αερίου αλλά και του ιδίου του αεροστάτου.

Στην Αίγυπτο ο Κοντέ κλήθηκε να ασκηθεί στην αεροστατική και να προετοιμάσει μια απογείωση για τον εορτασμό της Γαλλικής Πρωτοχρονιάς στις 22 Σεπτεμβρίου 1798. Δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένος και έτσι η εκδήλωση αναβλήθηκε για την 1η Δεκεμβρίου. Στην περίπτωση αυτή, παραλίγο να αποτύχει. Το αερόστατο έπιασε φωτιά και οι Αιγύπτιοι είχαν την εντύπωση πως επρόκειτο για μηχανή πολέμου που θα έκαιγε τις σκηνές του εχθρού. Σε μια δεύτερη προσπάθεια με μεγαλύτερο αερόστατο, λέγεται πως 100.000 θεατές παρακολούθησαν την απογείωση του στην Πλατεία Εσμπεκιά. Είναι πιθανό πως η χρήση του αεροστάτου στην Αίγυπτο περιοριζόταν στο να εντυπωσιάσει τον εκεί πληθυσμό και πως δεν είχε ποτέ στρατιωτική χρήση.Ο Αλ-Τζαμπάρτι, (Αμπντ αλ-Ραχμάν αλ-Τζαμπάρτι αλ-Μίσρι) έγραψε στην έκθεση του σχετικά με την απογείωση: «Ο ισχυρισμός τους πως αυτή η συσκευή είναι σαν πλοίο στο οποίο επιβαίνουν άνθρωποι για να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες ώστε να ανακαλύψουν νέα και άλλες διαστρεβλώσεις δεν φάνηκε να είναι αληθής».

Φίλιπ Άρθουρ Λάρκιν

9 Αυγούστου 1922 γεννήθηκε: Φίλιπ Λάρκιν Άγγλος ποιητής

Ο Φίλιπ Άρθουρ Λάρκιν (Philip Arthur Larkin, 9 Αυγούστου 1922 – 2 Δεκεμβρίου 1985) είναι Άγγλος συγγραφέας και κριτικός σε θέματα μουσικής τζαζ που διετέλεσε ποιητής της αγγλικής αυλής (poet laureate). Θεωρείται ο πιο αγαπημένος ποιητής της γενιάς του. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Πανεπιστήμιο του Hull. Ανάμεσα στα πάμπολλα βραβεία με τα οποία τιμήθηκε συμπεριλαμβάνεται το Χρυσό Μετάλλιο Ποίησης της Βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου και το βραβείο W.H. Smith.

Εργογραφία
Ποίηση
Το Πλοίο του Βορρά (1945) [The North Ship]
Οι λιγότερο εξαπατημένοι (1965) [The less deceived]
Οι γάμοι της Πεντηκοστής (1964) [The Whitsun Weddings]
Ψηλά παράθυρα (1974) [High Windows]
Μυθιστορήματα
Τζιλ (1946) [Jill]
Ένα κορίτσι το χειμώνα (1947) [A Girl in Winter]

Παναμάς

 

Ο Παναμάς είναι μια μικρή χώρα στην Κεντρική Αμερική που βρέχεται ανατολικά από τον Ατλαντικό και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί υπάρχει και μια διώρυγα με σκοπό τη σύνδεση των δυο ωκεανών, έτσι ώστε τα πλοία να μη χρειάζεται να περιπλεύσουν ολόκληρη τη Νότια Αμερική.
Πρωτεύουσα της είναι η Πόλη του Παναμά. Η έκταση της χώρας είναι 78.200 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της 3.360.474 κάτοικοι με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.. Η επίσημη γλώσσα της χώρας είναι η Ισπανική. 

Απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία στις 28 Νοεμβρίου 1821 και μετά χρειάστηκε να πολεμήσει πάλι για την ανεξαρτησία από τους Κολομβιανούς, που κέρδισε στις 3 Νοεμβρίου 1903. Το 1989 δέχθηκε αμερικανική εισβολή, με σκοπό την διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στη διώρυγα του Παναμά όταν ο τότε δικτάτορας και πρώην συνεργάτης της CIA Μανουέλ Νοριέγκα υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του προσπάθησε να εθνικοποιήσει την διώρυγα. Σημερινός της πρόεδρος είναι ο Ρικάρδο Μαρτινέλι και Αντιπρόεδρος ο Χουάν Κάρλο Βαρέλα (πρώτος αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ) . Νόμισμα έχει το μπαλμπόα.