Ο Καρλ Μπλέγκεν (αγγλικά: Carl William Blegen, 27 Ιανουαρίου 1887 – 24 Αυγούστου 1971), επίσης αναφερόμενος εντός της ελληνόγλωσσης βιβλιογραφίας ως Κάρολος Μπλέγκεν, ήταν Αμερικανός αρχαιολόγος, ο οποίος εργάστηκε στις ανασκαφές της αρχαίας Πύλου, κοντά στη σημερινή Πύλο και της Τροίας. Καθοδήγησε την αρχαιολογική αποστολή του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι (Σινσινάτι), στις ανασκαφές στο λόφο του Χισαρλίκ, την περιοχή της αρχαίας Τροίας, από το 1932 ως το 1938 και έφερε στο φως το Ανάκτορο του Νέστορα στο λόφο του Εγκλιανού, το 1939 και από το 1952 ως το 1966
Πίνακας περιεχομένων
1 Ιστορικό
2 Σταδιοδρομία
3 Προσωπική ζωή
4 Βιβλιογραφία
5 Αναφορές
6 Άλλες πηγές
6.1 Στα ελληνικά
6.2 Στα αγγλικά
7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
7.1 Στα ελληνικά
7.2 Στα αγγλικά
Ιστορικό
Ο Καρλ Μπλέγκεν γεννήθηκε στη Μινεάπολη της πολιτείας Μινεσότα, των ΗΠΑ,
και ήταν ο μεγαλύτερος των έξι παιδιών που έκαναν η Άννα Ρεγκίνα
Μπλέγκεν (1854-1925) και ο Τζων Χ. Μπλέγκεν (αγγλικά: John H. Blegen),
(1851-1928), οι οποίοι και οι δυο τους ήταν μετανάστες από το Λιλεχάμερ της Νορβηγίας. Ο νεότερος αδελφός του Καρλ Μπλέγκεν ήταν ο ιστορικός Θίοντορ Μπλέγκεν (αγγλικά: Theodore Christian Blegen).
Ο πατέρας του Καρλ Μπλέγκεν ήταν καθηγητής στο Κολλέγιο Άουγκσμπουργκ (αγγλικά:Augsburg College) της Μινεάπολης
για περισσότερα από 30 χρόνια και έπαιξε κεντρικό ρόλο στη νορβηγική
Λουθηρανική Εκκλησία της Αμερικής, που ήταν τμήμα της Ευαγγελικής
Λουθηρανικής Εκκλησίας των ΗΠΑ (αγγλικά: Evangelical Lutheran Church (United States).
Ο Καρλ Μπλέγκεν πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα το 1904 και ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1907.
Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022
Καρλ Μπλέγκεν
Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου
Το τραγικό αυτό επεισόδιο των Θρησκευτικών Πολέμων της Γαλλίας ήταν αποτέλεσμα τόσο θρησκευτικών, όσο και πολιτικών και κοινωνικών αιτίων. Ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς διαίρεσης όλων των στρωμάτων του γαλλικού λαού, του ανταγωνισμού των οικογενειών Γκιζ και Βουρβόνων για την διαδοχή της ετοιμοθάνατης βασιλεύουσας δυναστείας των Βαλουά και αντικατόπτριζε επίσης τις εντάσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Ισπανίας, οι οποίες τροφοδοτούνταν από τις εξεγέρσεις στις Κάτω Χώρες.
Η ιστοριογραφική παράδοση θέλει ως κύριους υπαίτιους της σφαγής το βασιλιά Κάρολο Θ΄ και τη μητέρα του, Αικατερίνη των Μεδίκων. Ελλείψει πηγών, οι ιστορικοί ακόμα και σήμερα διαφωνούν για τον ακριβή ρόλο του στέμματος στο γεγονός αυτό. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι υπήρξε βασιλική έγκριση για το μακελειό. Το πρωινό της 24ης Αυγούστου, ο Κάρολος Θ΄ είχε διατάξει τη διακοπή των δολοφονιών, αλλά δεν μπόρεσε να ανακόψει την οργή και το ζήλο του λαού.
Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους Γαλλικούς Θρησκευτικούς Πολέμους. Το κίνημα των Ουγενότων τραυματίστηκε από το χαμό πολλών επιφανών αριστοκρατών ηγετών του, αλλά και από τις εσωτερικές ανακατατάξεις και τη ριζοσπαστική αλλαγή των πεποιθήσεων τους: οι Γάλλοι προτεστάντες πλέον βρίσκονταν σε ανοιχτό πόλεμο με το στέμμα. Σε αντίθεση με τους τρεις προηγούμενους εμφύλιους πολέμους, δεν επρόκειτο για έναν πόλεμο ενάντια στην πολιτική του στέμματος, αλλά ενάντια στην ίδια την ύπαρξη της Γαλλικής μοναρχίας. Ήταν μια «από τις χειρότερες θρησκευτικές σφαγές του 16ου αιώνα».Σε όλη την Ευρώπη, ως γεγονός χάραξε στο μυαλό των Προτεσταντών ότι «ο Ρωμαιοκαθολικισμός ήταν μια αιματοβαμμένη και δόλια θρησκεία».
Πίνακας περιεχομένων
1 Τα προ της σφαγής
1.1 Μια αντιδημοφιλής ειρήνη και ένας αντιδημοφιλής γάμος
1.2 Ένταση στο Παρίσι
1.3 Απόπειρα δολοφονίας του Κολινί
1.4 Η απόφαση
2 Η σφαγή
2.1 Στην επαρχία
2.2 Ο αντίκτυπος της σφαγής
3 Τα μετέπειτα
4 Οι ευθύνες
5 Επιρροή στην σκέψη και στην τέχνη
6 Παραπομπές
7 Βιβλιογραφία
8 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Γκύντερ Λίτφιν
Ο Γκύντερ Λίτφιν (γερμ.: Günter Litfin, 19 Ιανουαρίου 1937 - 24 Αυγούστου 1961) ήταν το πρώτο θύμα του Τείχους του Βερολίνου.
Ο Λίτφιν, ράφτης από τη συνοικία του Βερολίνου Βάϊσενζεε ήταν μέλος της παράνομης οργάνωσης του συντηρητικού κόμματος του Δυτικού Βερολίνου CDU. Εργαζόταν στη Δύση, στην περιοχή του Ζωολογικού Κήπου, και είχε βρει κατοικία στο δυτικό τμήμα της πόλης. Ήδη από την 12η Αυγούστου είχε μεταβεί με τον αδερφό του στο Σαρλόττενμπουργκ για να επιπλώσει το νέο του διαμέρισμα. Όμως η οικοδόμηση του τείχους το επόμενο πρωί έθεσε τέρμα στα σχέδιά του να μετακομίσει στο δυτικό τομέα. Γι’ αυτό το λόγο αποτόλμησε απόπειρα απόδρασης περίπου στις τέσσερις η ώρα την 24η Αυγούστου, που είχε ως αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό του.
Ο Λίτφιν σχεδίαζε, ξεκινώντας από την περιοχή Χούμπολτχαφεν στο κέντρο του Βερολίνου, να διασχίσει κολυμπώντας το κανάλι του ποταμού Σπρέε και να διαφύγει στο Δυτικό Βερολίνο. Όμως εντοπίστηκε από την αστυνομία και καθώς σήκωσε τα χέρια του από το νερό πυροβολήθηκε από τους φρουρούς και τραυματίστηκε θανάσιμα.
Στη μνήμη του Γκύντερ Λίτφιν και των άλλων θυμάτων του τείχους στήθηκε το 1992 μία αναμνηστική πλάκα στη οδό Ινβαλίντεν του Βερολίνου. Επίσης, μία οδός στη συνοικία Βάϊσενζεε πήρε το όνομά του.
Κοσμάς ο Αιτωλός
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714 - 24 Αυγούστου 1779), γνωστός και ως Πατροκοσμάς, ήταν Ελληνορθόδοξος μοναχός. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Κώνστας, ενώ το επώνυμό του χάρις στις αναφορές των Βενετών προβλεπτών, που έχουν διασωθεί στα κρατικά αρχεία της Βενετίας, γνωρίζουμε πως ήταν Εσωχωρίτης
Το 1961 ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και εορτάζεται στις 24 Αυγούστου. Η δράση του συνδέεται με τον παλιότερο θρησκευτικό ουμανισμό.[2] Γεννήθηκε στην Αιτωλία και όπως αναφέρει ο ίδιος αόριστα «Η πατρίδα μου είναι Ελλάδα από το Απόκουρον». Κατά τον βιογράφο και σύγχρονό τoυ Νικόδημο Αγιορείτη γεννήθηκε στο χωριό Μέγα Δένδρο Απόκουρου κοντά στο Θέρμο, ενώ κάποιοι μελετητές θεωρούν πιθανή γενέτειρα το γειτονικό Ταξιάρχη[3]. Ως έτος γέννησής φέρεται το 1714, διότι ο Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πως πέθανε σε ηλικία 65 ετών.
Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Διδαχές και Προφητείες
3 Παρατηρήσεις επί του κηρύγματος και των προφητειών του Κοσμά του Αιτωλού
4 Υμνολογία
5 Βιβλιογραφικές παραπομπές
6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
7 Βιβλιογραφία
Ανθρώπινα ερωτήματα ...
Ανθρώπινα ερωτήματα ...
Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία; Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας; Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία; Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης; Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας; Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη και ανώνυμη μάζα; Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας; Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει; Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε; Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός; Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας; Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα; Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες; Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές; Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε; Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες; Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή; Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος; Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης; Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες; Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους; Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι; Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι; Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό; Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά; Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο; Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα; Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων; Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε; Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα; Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους; Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες; Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή; Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;
Αναρτήθηκε από:Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης
Σήμερα 24/8... Κοσμά του Αιτωλού, Αγίου Ευτυχούς Ιερομάρτυρος
 |
| Σφακούρα Μουρνιών ... η ομορφιά του ...δύσκολου... (φ.Μ.Κυμάκη) |
Κοσμά του Αιτωλού, Αγίου Ευτυχούς Ιερομάρτυρος
Οἱ ὅροι «Ξένος» καὶ «Ξενία».
Οἱ ὅροι «Ξένος» καὶ «Ξενία»
Τὸ παρακάτω εἶναι μία πολὺ καλὴ παρουσίασις τοῦ πῶς ἀντιλαμβάνονταν οἱ πρόγονοί μας τὸν ὅρο Ξένος.
Σὲ καμμίαν πάντως περίπτωσιν δὲν τὸν ἀντιλαμβάνονταν ὅπως ἡ Νταράλα καὶ ὁ Κωνσταντίνου!
Ἡ λέξις ξένος, ποὺ παράγει τὸ ξενίζω, φιλοξενῶ, ἀναφερόταν μόνον ἀπὸ Ἕλληνες σὲ Ἕλληνες!
Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι παρδαλὲς κορδέλες καὶ κόκκινα σιρίτια, ποὺ φαντάζουν ὥς μεγαλοστομίες ἀλλὰ παραμένουν ἀνοησίες.
Υ.Γ. Δέν σᾶς κάνει ἐντύπωσιν πού αὐτός ὁ «κιορατάς» ὁ Ὀδυσσεύς ξενίστηκε-φιλοξενήθηκε ἀπό τούς Φαίακες; Τί στό καλό; Ἴδια συμπεριφορά κι ἀντίληψιν εἶχαν γιά τούς ξένους κι αὐτοί;
Όροι Ξένος-Ξενία”
Τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης) προπαγανδίζουν υπό των Σοσιαλιστικών Κομμουνιστικών κομμάτων (και αυτά υπό των ξένων Πρεσβειών, και αυτές υπό των Διεθνών Τραπεζιτών) την ασύμμετρη εισροή Λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων χρησιμοποιούν τον όρο “Φιλοξενία” που είχαν οι αρχαίοι Έλληνες για να πείσουν…
είναι όμως έτσι τα πράγματα; για να δούμε:
Ας ορίσουμε την έννοια ΞΕΝΙΑ (Φιλοξενία) όπως την όριζαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι που τα Σοσιαλιστικά Κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποίησαν και παραποίησαν.
διαβάζουμε λοιπόν στην μεγάλη εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ στο λήμμα ΞΕΝΙΑ (τόμος 14ος σελ. 691) παρά τοις αρχαίοις Ελλήσιν η “ξενία” δεν επεξετείνετο και επί μη Ελλήνων “ξένων” αυτοί αντιθέτως εθεωρούντω εχθροί ως βάρβαροι και δεν είναι άσχετος προς την αντίληψιν ταύτην η υπό της αρχαιοτέρας λατινικής χρησιμοποιούμενη, ως αντίστοιχος της Ελληνικής λέξεως “ξένος” λέξις Hostis (η οποία κυριολεκτικώς σημαίνει εχθρός).
Διέφερε όμως το πράγμα δια τους εξ άλλων ελληνικών πόλεων προερχόμενους “ξένους”.
είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξις “ξένος” εχρησιμοποιείτο ως συνώνυμον της λέξης “φίλος”
οι ξένοι ενομίζοντο και ικέται του Διός της ανώτατης θεότητος, άρα και προστατευόμενοι του “Ξένιου Διός” ή “Ικετησίου Διός”
ΑΡΑ “ξενία” (φιλοξενία) κατά τους προγόνους μας ίσχυε μεταξύ Ελλήνων και ξένο ονόμαζαν τον φίλο από άλλη Ελληνική πόλη-κράτος!!!
επίσης “ξένο” μη Έλληνα ονόμαζαν τον εχθρό!!!
Το γνωστό επίγραμμα του Σιμωνίδου για τους Λακεδαιμόνιους “Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ…” σημαίνει επ ακριβώς “ω φίλε να αναγγείλεις…”
Ετυμολογία λέξεως “Ξένος”
Ξένος ΚΣΕΝΟΣ ΣΚΕΝΟΣ (ΣΚΗΝΗ). Ό ξένος κατά την διάρκεια της φιλοξενίας έστηνε την σκηνή του στο αίθριο της οικίας
ΞΕΝΙΑ στην Αρχαία Ελλάδα:
αναφέρετο στους ξένους που διήρχοντο της πόλης ως ταξιδιώτες περαστικοί ή επισκέπτονταν την πόλη για κάποια δουλειά ή εμπορία.
Η Ξενία χωριζόταν σε δυο σκέλη, στην “ιδιωτική” και στην “δημοσία ξενία”.
Στην δημοσία το κράτος είχε οργανώσει ειδικά άσυλα τα οποία τα ονόμαζαν “Ξενώνες” για διαμονή, τροφή και ύπνο.
Στην ιδιωτική ξενία χωριζόταν δε 3 στάδια:
1. Ο ξένος εισήρχετο στην οικία του φιλοξενούντος εν ονόματι του Ξενίου Διός (στην Αθήνα) ή Ξενίας Αθηνάς (στην Σπάρτη) και ζητούσε προστασία.
2. Ο ιδιοκτήτης προσέφερε δώρα στον ξένο τα οποία τα ονόμαζαν Ξεινήΐα, του έδιναν τροφή και χώρο για να κοιμηθεί.
3. Ήταν η αναχώρηση του ξένου με ανταλλαγή δώρων (σκεύη, υφάσματα, κοσμήματα κτλ). Η ανταλλαγή δώρων απεδείκνυε σεβασμό προς τον Ξένιο Δία ο οποίος με την ανάπτυξη δεσμών και φιλίας μεταξύ των Ελλήνων ευχαριστιόταν.
Μετά την ξενία οι οικογένειες συνδεόταν με τους “δεσμούς της ξενίας” που κληρονομούσαν και οι απόγονοι των. Προς ανάδειξη αυτού, έγραφαν τα ονόματα τους και κάποιο κείμενο σε πλάκα χρυσού ή αργύρου, την έσπαγαν στα δυο και ο κάθε ένας έπαιρνε ένα κομμάτι το οποίο περνούσε μετά και στους απογόνους οι οποίοι όταν συναντιόνταν επεδείκνυαν τις πλάκες τις οποίες και ένωναν και επιβεβαίωναν και ανανέωναν την φιλία των γονέων των.
Η ισχύς των “δεσμών ξενίας” φαίνεται στην Ιλιάδα (Ζ 119-235), όταν ο Διομήδης και ο Γλαύκος ετοιμάζονταν για μονομαχία, ο Διομήδης ρωτά “τις δε συ εσσί;” δηλαδή “ποιος είσαι;” ο Γλαύκος απάντησε για το γένος του με υπερηφάνεια και ανέφερε το όνομα του πατέρα του, Ιππόλοχο, που τον έστειλε στην Τροία με το περίφημο “Αειν αριστεύειν…κτλ”. Μόλις ο Διομήδης άκουσε αυτά κάρφωσε το δόρυ του στην γη και του είπε ότι είναι παλαιοί πατρικοί φίλοι συνδεόμενοι με τους ιερούς δεσμούς της Ξενίας, αγκαλιάστηκαν ανανέωσαν τους δεσμούς της ξενίας και αντάλλαξαν τις πανοπλίες τους.
Οι ξένοι είχαν και υποχρεώσεις, και για την τήρηση αυτών ήταν υπεύθυνος αυτός που Φιλοξενούσε τον ξένο, ο οποίος ονομαζόταν και “Πρόξενος”.
Όποιος ξένος παραβίαζε τις νομικές δεσμεύσεις τον βάραινε ο νόμος “περί ξενηλασίας”.
Η Αθηναϊκή δημοκρατία ουδέν δικαίωμα αναγνώριζε στους ξένους.
Οι ξένοι που έμεναν μόνιμα στην Αθήνα ονομάζονταν “Μέτοικοι” και πλήρωναν έναν φόρο το “μετοίκιο” 12 δρχ ετησίως για τους Άνδρες και 6 δρχ για τις γυναίκες.
Ο Αριστοτέλης , ο Διογένης, ο Αναξαγόρας, ο Πρόδικος, ο Πρωταγόρας, η Ασπασία πλήρωναν μετοίκιο.
Ο μέτοικος αντιπροσωπεύετο ενώπιον των κρατικών αρχών υπό κάποιου Αθηναίου πολίτη ο οποίος ονομαζόταν “εγγυητής” Αυτό ισχύει σήμερα στην Αυστραλία και σε πολλές χώρες, δηλαδή για να πάρει κάποιος άδεια παραμονής πρέπει να εγγυηθεί κάποιος ήδη πολίτης της χώρας, οπότε σε περίπτωση που τύχει κάτι το κράτος θα ζητήσει τα ρέστα από τον εγγυητή…
Αν κάποιος μέτοικος δεν πλήρωνε το ετήσιο μετοίκιο ο αρμόδιος εισπράκτορας που ονομαζόταν “Τελώνης” τον οδηγούσε αρχικά στο δεσμωτήριο (κρατητήριο), οπότε έιτε με κάποιο τρόπο έβρισκε τα χρήματα ή τον έδιωχναν από την Αθήνα. (Κνωσσόπολις)φωτογραφία
Great Skellig
Great Skellig
πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7363.html?spref=fb
Μυστηριώδες μοναστήρι στον Ατλαντικό
Το Skellig Michael (από το Sceilig Mhichíl που στην ιρλανδική γλώσσα, που σημαίνει βράχος του Μιχαήλ), επίσης γνωστό ως Μεγάλος Βράχος (Great Skellig), είναι ένα απότομο βραχώδες νησί, στον Ατλαντικό Ωκεανό περίπου 14 χλμ από τις ακτές της Ιρλανδίας.
Το νησί έγινε κέντρο μοναστικής ζωής για 600 χρόνια από τον 7ο αιώνα και μετά, όταν Ιρλανδοί μοναχοί ίδρυσαν μοναστήρι.
Το μοναστήρι που είναι χτισσμένο στην κορυφή ενός βράχου 230 μέτρων χαρακτηρίστηκε παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO το 1996. Είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά και το λιγότερο προσιτά μοναστήρια της Ευρώπης...
Το νησί έγινε κέντρο μοναστικής ζωής για 600 χρόνια από τον 7ο αιώνα και μετά, όταν Ιρλανδοί μοναχοί ίδρυσαν μοναστήρι.
Το μοναστήρι που είναι χτισσμένο στην κορυφή ενός βράχου 230 μέτρων χαρακτηρίστηκε παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO το 1996. Είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά και το λιγότερο προσιτά μοναστήρια της Ευρώπης...
photo by: link
Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη δραστηριότητα του μοναστηριού. Εικάζεται ότ δεν διαμένανε περισσότεροι από 12 μοναχοί συν τον ηγούμενο. Υπό το βάρος των επιδρομών των Βίκινκγς το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο η απομονωμένη περιοχή απέτρεψε την ανθρώπινη φθορά και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.
Η πρόσβαση είναι μερικώς απαγορευμένη στους τουρίστες για να προστατευθει το μνημείο. Κάθε χρόνο δίνονται μόλις 12 άδειες για τουριστικές ξεναγήσεις.
Εἶδα - Λάμπρος Πορφύρας
Εἶδα - Λάμπρος Πορφύρας
Εἶδα μία χώρα ξωτικιὰ στ᾿ ἀνήσυχο ὄνειρό μου:
πόσ᾿ ὄμορφη δὲ θὰ τὸ πεῖ ποτὲ καμιὰ ψυχή.
Τὸ νοῦ μου πῆρε κι ἄφησα τὸ φτωχικὸ χωριό μου
κι ἔκανα τάμα μόνο ἐκεῖ ν᾿ ἀράξω· μόνο ἐκεῖ.
Τρελλὸ παιδὶ ξεκίνησα δεμένο μὲ τὰ μάγια
τοῦ ὀνείρου μου, κι ἐγνώρισα τὶς χῶρες τοῦ γιαλοῦ,
εἶδα τὶς χῶρες π᾿ ἄστραφταν σὲ κάμπους καὶ σὲ πλάγια,
μὰ ἡ χώρα μου, ὅλο πήγαινα- κι ἤτανε πάντ᾿ ἀλλοῦ.
Διαβάτες μ᾿ ἀνταμώσανε καλοὶ καὶ μοῦ ῾παν: Μεῖνε
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα μας· καιρὸς ν᾿ ἀράξεις πιά.
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα σας, διαβάτες, μὰ δὲν εἶναι
ἐκείνη ποὺ ὀνειρεύτηκα καὶ μὲ τραβάει μακριά.
Ἔτσ᾿ εἶναι. Σῦρτε, κι ἄστε μὲ νὰ σιγοταξιδεύω
καὶ νὰ περνάω μονάχος μου καὶ κάμπους καὶ βουνά,
ἴσως τὴ βρῶ· μ᾿ ἂν δὲν τὴ βρῶ τὴ χώρα ποὺ γυρεύω
μὴ μοῦ ζητᾶτε, ἀδέρφια μου, ν᾿ ἀράξω πουθενά...
Οι Δημοκρατικοί θεσμοί της αρχαίας Αθήνας
Οι Δημοκρατικοί θεσμοί της αρχαίας Αθήνας 1
Συγγραφέας: Μάχλης ΚώσταςΜια σοβαρή περιληπτική έστω ανάλυση των δημοκρατικών θεσμών της αρχαίας Αθήνας, καθώς και του προηγούμενου πολιτικού περιβάλλοντος από το οποίο αυτοί προήλθαν πράγμα που κρίνεται ως απαραίτητο επίσης στοιχείο για την ορθή κατανόηση αυτών των θεσμών, δεν μπορεί να γίνει φυσικά σε ένα μόνο άρθρο. Απαιτείται μια σειρά τέτοιων, θα προσπαθήσω να είναι όσο το δυνατόν μικρότερη. Επί του παρόντος θα ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα πολιτικά συστήματα που προηγήθηκαν της Δημοκρατίας και ειδικότερα σε αυτά της Αττικής καθόσον η Αθηναϊκή Δημοκρατία είναι το ζητούμενο. Γύρω στον 12ο πχ αιώνος έχουμε την βίαιη κατάρρευση των μυκηναϊκών κέντρων.
Η Αθήνα υπήρξε ένα απ αυτά, αν και δευτερεύουσας σημασίας αυτό το ίδιο. Το πολιτικό καθεστώς μέχρι τότε στην Αθήνα ήταν μοναρχικό. Ανώτατος άρχων ήταν ο Άναξ, ο οποίος περιβάλλονταν από μια σειρά αξιωματούχων όπως ο Βασιλιάς, που ήταν προφανώς αρχηγός του στρατού και όχι αυτό που θεωρούμε ως Βασιλιά σήμερα, ο οποίος συνοδεύονταν και από μια κουστωδία άλλων αξιωματούχων και γραφέων. Ο Άναξ και οι αυλικοί του ζουν στα ανάκτορα, πάνω σε κάποιο οχυρωμένο λόφο συνήθως, στα πόδια του οποίου απλώνεται η πόλη. Ο λόγος της κατάρρευσης δεν είναι απόλυτα γνωστός, κάποιοι μιλάνε για την κάθοδο των Δωριέων, η ελληνική γραμματεία πάντως αναφέρεται στην επιστροφή των Ηρακλειδών, που υπήρξαν διεκδικητές του μυκηναϊκού θρόνου αλλά εξεδιώχθησαν στο παρελθόν από κάποιους άλλους εξ ίσου διεκδικητές οι οποίοι τελικά επικράτησαν φαίνεται των πρώτων. Όπως και νάχει πάντως, η κατάρρευση αυτή των μυκηναϊκών κέντρων, είχεως συνέπεια την έλευση των σκοτεινών αιώνων όπως τους περιγράφει η ιστορία, που ήταν αιώνες οπισθοδρόμησης κατά πως φαίνεται, γιατί δεν έχουμε για τους επόμενους 4 αιώνες ούτε ένα δείγμα γραφής. Θα πρέπει να ήταν αιώνες βίαιων ταραχών και πολιτικών ανακατατάξεων επίσης, διότι κατά τον όγδοο πχ αιώνα αναδύεται ξαφνικά η ελληνική πόλη κράτος, η οποία έχει ένα πολιτικό σύστημα τελείως διαφορετικό απ αυτό που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Η εξουσία τώρα εμφανίζεται σε ένα βαθμό διασπασμένη, και εξασκείται από μία σειρά εκλεγμένων αρχόντων με περιορισμένο χρόνο θητείας. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όλων αυτών των αρχόντων, είναι πως ανήκουν στην αριστοκρατία. Οι λαικές τάξεις είναι ακόμα τελείως αποκλεισμένες από οποιασδήποτε μορφής άσκησης της εξουσίας. Η άμυνα της πόλης ανήκει σχεδόν εξ ολοκλήρου στους "ευγενείς" αυτούς αριστοκράτες και απόγονους των παλιών μυκηναίων βασιλιάδων, ενώ οι άλλοι οι λαικοί, δεν είναι καθόλου ευγενικοί, θεός τους είναι ένας αγροίκος, ο Διόνυσος, και όταν δεν δουλεύουν στα χωράφια των ευγενών, κατά την διάρκεια κάποιων γιορτών κυρίως, ξοδεύουν τον χρόνο τους κυνηγώντας τα βράδια στα βουνά φρεσκοαρωματισμένες αριστοκράτισσες με ανόσιες ορέξεις, που περίμεναν πως και πως να έλθει αυτή η ευλογημένη μέρα! Η εξουσία λοιπόν στην Αθήνα κατά τους χρόνους αυτούς ασκείται από 3 άρχοντες, τον Βασιλιά, που τώρα όμως έχει μόνο αρχιερατικά καθήκοντα, τον πολέμαρχο, που είναι ο αρχηγός του στρατού, και τον επώνυμο άρχοντα, που ασκεί το δικαστικό μέρος. Αυτοί οι τρεις πλαισιώνονται από 6 νομοθέτες συν ένα γραμματέα. Δίπλα σε αυτούς τους 10 υπάρχει το συμβουλευτικό και δικαστικό όργανο του Αρείου Πάγου, το οποίο αποτελείται από μια ομάδα πρώην αρχόντων που έχουν ήδη εκτελέσει την θητεία τους, και στους οποίους προεδρεύει ο ανώτατος άρχων. Όλοι αυτοί μέχρι τον τελευταίο αριστοκράτες. Ο δε λαός, εκτός του ότι δεν συμμετείχε στην εξουσία, κατέληγε στο τέλος λόγω υπερχρέωσης στους δανειστές του γαιοκτήμονες αριστοκράτες, να τους πουλάει και το σώμα του,να καταλήγει δηλαδή δούλος.
Ως συνέπεια των τελευταίων λοιπόν, έχουμε μια αγροτική εξέγερση κατά τις αρχές του έκτου πχ αιώνος, και συνεπακόλουθο πρόβλημα ύπαρξης νέων νόμων, που έρχεται να επιλύσει ο Σόλων. Ο Σόλωνας αναφέρεται από την αρχαία γραμματεία ως ο πρώτος δημοκράτης μεταρρυθμιστής, αν και το μόνο που στην πραγματικότητα έκανε, ήταν να καταργήσει τα αγροτικά χρέη και να απαγορεύσει την πώληση του σώματος στον δανειστή γαιοκτήμονα. Χώρισε επίσης τους Αθηναίους σε τέσσερις τάξεις ανάλογα με το εισόδημα, που όμως λίγο ως πολύ αυτή η διαίρεση προϋπήρχε, και έδωσε κάποια μικροαξιώματα και στην δεύτερη μετά τους γαιοκτήμονες αριστοκράτες τάξη, δηλαδή τους λεγόμενους ιππείς. Δεν προχώρησε σε αναδιανομή γαιών, ούτε σε περαιτέρω κατακερματισμό της εξουσίας, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα λίγο αργότερα μια δεύτερη αγροτική εξέγερση, η οποία και έφερε στην εξουσία με την απόλυτη υποστήριξη των αγροτών, τον τύραννο Πεισίστρατο. Αν και όλη η αρχαία γραμματεία θεωρεί ως απεχθές φαινόμενο την τυραννία, εν τούτοις ο ίδιος ο Πεισίστρατος διατήρησε την φήμη ως ακόμα και πολύ αργότερα, του καλού και δίκαιου ανθρώπου.
Φαίνεται πως την περίοδο της κυριαρχίας του, ωφέλησε πολύ τους αγρότες, προχώρησε σε αναδιανομή γαιών προς όφελος των τελευταίων, επέκτεινε το εμπόριο, και η Αθήνα άρχισε να γίνεται το μεγάλο πολιτιστικό κέντρο της εποχής. Με εντολή δική του κατεγράφησαν τότε τα ομηρικά έπη, καθώς και τα Ορφικά κείμενα. Ήλθε σε ανοιχτή σύγκρουση με την πανίσχυρη ως τα τότε αριστοκρατική οικογένεια των Αλκμαιωνιδών και τους εξόρισε. Οι γιοι του όμως φαίνεται πως δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος του πρώτου, και γρήγορα η τυραννία καταλύθηκε και οι Αλκμαιωνίδες επέστρεψαν, κι έτσι φτάνουμε στην δεύτερη μεγάλη πολιτική μεταρρύθμιση που έγινε από τον Κλεισθένη. Η σημαντικότατη αυτή μεταρρύθμιση, συνέπεια της οποίας ήταν η λαμπρή περίοδος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, θα αποτελέσει και το θέμα του δεύτερου κατά σειρά άρθρου, που γρήγορα θα ακολουθήσει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)