Ψάρι μαγιονέζα

η φωτό δεν μου ανήκει κ είναι ενδεικτική

 Πρόσκληση σε γεύμα - Ψάρι μαγιονέζα

η συνταγή είναι από ένα παλιό περιοδικό " ε ί ν α ι " Οκτώβριος 1999 από τη διαφήμιση του Palmolive

Ψάρι μαγιονέζα

Υλικά

1 κιλό συναγρίδα ή άλλο ψάρι κατάλληλο για βραστό
1 1/2 δόση σάλτσα μαγιονέζα

2 αβγά βρασμένα σφιχτά
λίγα αγγουράκια τουρσί
3 - 4 παντζάρια
φούντες μαϊντανού
μερικά καρότα
λίγη ρίζα σέλινου
1 κρεμμύδι
1 φύλλο δάφνης
μερικά σπυριά πιπέρι
αλάτι
Η φωτογραφία είναι ενδεικτική η διακόσμιση είναι κατ επιλογή
Εκτέλεση

Βράζουμε την συναγρίδα με το κρεμμύδι, το σέλινο, το φύλλο δάφνης, το πιπέρι και τα καρότα όταν βράσουν τα αποσύρουμε από τη φωτιά και τα αφήνουμε να μισοκρυώσουν. Τοποθετούμε το ψάρι σε μια πιατέλα και τ΄αφήνουμε να κρυώσει τελείως. Αφαιρούμε το κεφάλι και το τοποθετούμε στην άκρη μιας μακρουλής πιατέλας στην άλλη άκρη τοποθετούμε την ουρά του ψαριού. Αφαιρούμε τις πέτσες και τα κόκαλα από το ψάρι παίρνουμε ένα μέρος από το ψαχνό και το τοποθετούμε στην πιατέλα ανάμεσα στο κεφάλι και την ουρά προσπαθώντας να του δώσουμε το αρχικό σχήμα του μισού ψαριού.
Χύνουμε επάνω

Στέφανος Σκουλούδης

 


20 Αυγούστου 1928 πέθανε: Στέφανος Σκουλούδης Έλληνας πολιτικός

Ο Στέφανος Σκουλούδης (23 Νοεμβρίου 1838 - 20 Αυγούστου 1928) υπήρξε Έλληνας πολιτικός και τραπεζίτης. Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1915-1916, θήτευσε υπουργός και εκλέχτηκε αρκετές φορές βουλευτής. Ήταν επίσης σημαντικός συλλέκτης πινάκων. Τη συλλογή του την κληροδότησε αργότερα στην Εθνική Πινακοθήκη.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Πολιτική σταδιοδρομία
3 Παραπομπές
4 Πηγές
Βιογραφία

Ο Σκουλούδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από οικογένεια Κρητικών. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ακολούθως φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου και ανέλαβε την διεύθυνση της «εν Τουρκία» αντιπροσωπείας των εμπορικών καταστημάτων των αδελφών Ράλλη. Σε σύντομο μετέπειτα χρόνο ίδρυσε μαζί με τους Ανδρέα Συγγρό και Γ. Κορωνιό την «Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης». Απέκτησε μεγάλη περιουσία και αποφάσισε το 1876 να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Μετά την ίδρυση της «Εταιρείας Κωπαΐδας» έπαυσε να ασχολείται με τραπεζικές εργασίες και άρχισε να αναμιγνύεται με την πολιτική. Το 1877 διορίστηκε ως αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει των διαπραγματεύσεων με Αλβανούς παράγοντες με αντικείμενο συζήτησης μια ενδεχόμενη ελληνοαλβανική συμμαχία εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

===================

Ο Στέφανος Σκουλούδης (1838-20 Αυγούστου 1928) υπήρξε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1915-1916, είχε θητεύσει υπουργός και είχε εκλεγεί πολλές φορές βουλευτής. Αρχικά είχε γίνει τραπεζίτης και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Ήταν επίσης σημαντικός συλλέκτης πινάκων. Τη συλλογή του κληροδότησε στην Εθνική Πινακοθήκη.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου και περάτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Ακολούθως φοίτησε στην Ιατρική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του επέστρεψε στη γενέτειρά του όπου και ανέλαβε την διεύθυνση της «εν Τουρκία» αντιπροσωπείας των καταστημάτων των αδελφών Ράλλη. Σε σύντομο μετέπειτα χρόνο ίδρυσε μαζί με τους Ανδρέα Συγγρό και Γ. Κορωνιό την «Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης». Απέκτησε μεγάλη περιουσία και αποφάσισε να εγκατασταθεί, το 1876, στην Αθήνα. Μετά την ίδρυση της «Εταιρείας Κωπαΐδας» έπαυσε ν΄ ασχολείται με τραπεζικές εργασίες και άρχισε ν΄ αναμιγνύεται με την πολιτική.

Το 1881 εκλέχτηκε βουλευτής για πρώτη φορά της Σύρου και Θηβών συντασσόμενος στο κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Το 1883 διετέλεσε Πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ισπανία (Μαδρίτη). Αργότερα χρημάτισε υπουργός Ναυτικών στην Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1892 και Εξωτερικών. Μετά δε την παραίτηση της Κυβέρνησης Ζαΐμη (1915), σχημάτισε Κυβέρνηση (την Κυβέρνηση Στέφανου Σκουλούδη 1915) της οποίας μετείχαν όλοι οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης και η οποία κατά το τότε Σύνταγμα εγκρίθηκε από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄. Το 1916 κατόπιν ιταμού τελεσιγράφου των Συμμάχων η Κυβέρνηση εκείνη αναγκάσθηκε να παραιτηθεί και απογοητευμένος να αποσυρθεί πλέον από την ενεργό πολιτική.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1918, επερχόμενου του Βενιζέλου από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, απαγγέλθηκε στον Στέφανο Σκουλούδη, που είχε ταχθεί με τις απόψεις του Στέμματος, αλλά πλέον ιδιώτευε, κατηγορία «επί εσχάτη προδοσία» η οποία όμως στην πραγματικότητα ατόνησε λόγω της μετά τις εκλογές του 1920 επικράτηση της βασιλόφρονης παράταξης.

Ο Στέφανος Σκουλούδης εκτός των αρχικών του τραπεζικών απασχολήσεων και εκείνης αργότερα στην πολιτική υπήρξε ένας μανιώδης συλλέκτης πινάκων ζωγραφικής καταρτίζοντας μια πολύτιμη εξ αυτών συλλογή. Την πολύτιμη εκείνη συλλογή πινάκων αργότερα κληροδότησε στην Εθνική Πινακοθήκη (Αθήνα)

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ της Νιόβης .

οι κόκκινες φράουλες της Μαρίας (φ.Μ.Κυμάκη)

πηγή : http://www.onestory.gr/post/27152765494
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
της Νιόβης .
Ήταν όμορφη. Πολύ όμορφη για την ακρίβεια. Δεν μπορούσε κανείς να την ξεχωρίσει εύκολα από τη χρυσή ανατολή και από το μωβ δειλινό. Είχε μακριά μαλλιά, πολύ μακριά που τα ζήλευαν όλοι. Το χρώμα τους ήτανε μαύρο αλλά όχι το κορακί μα ούτε και το ξεβαμμένο. Είχε ένα χρώμα που κανείς δεν είχε, που δύσκολα μπορούσες να το βρεις πάνω σε κοπέλα. Γιατί αυτό ήταν, μια κοπέλα. Νέα, όμορφη και ξεχωριστή. Φευγαλέα σαν τον άνεμο, πιο πολύ σαν τα πουλιά. Άπιαστη. Άφταστη.
Τόσο ψηλά που φοβόσουν να την φτάσεις, να την προσπεράσεις αλλά ακόμη και να είσαι μαζί της. Σε μαγνήτιζε με έναν τρόπο αλλιώτικο, μοναδικό. Ρεαλίστρια την χαρακτήριζαν πολλοί και είχαν δίκιο γιατί έλεγε πάντα την αλήθεια. Δεν πίστευε στα παραμύθια αν και αυτό ήταν ειρωνεία γιατί η ίδια ζούσε σε ένα παραμύθι. Σε ένα δικό της παραμύθι, σε έναν κόσμο διαφορετικό, σαν κι εκείνη.
Φορούσε πάντα τα καινούρια της παπούτσια. Κόκκινα στο χρώμα της φωτιάς. Αυτά μπορούσες εύκολα να τα ξεχωρίσεις όπου κι αν πήγαινε. Ανάμεσα στον πιο εξωτικό κόσμο, στα πιο σημαντικά πρόσωπα εκείνη θα ξεχώριζες, μόνο και μόνο από τα παπούτσια που κοσμούσαν τα πόδια της. Δεν ήθελε να κεντρίσει, όχι. Δεν αποζητούσε την προσοχή, απλά της άρεσαν αυτά τα συγκεκριμένα παπούτσια. Της θύμιζαν παλιές ιστορίες της γιαγιάς της. Το παρελθόν. Στο οποίο ζούσε και συνεχίζει να ζει μέχρι και τώρα.
Κάθε φορά που φορούσε αυτά τα παπούτσια άλλαζε. Γινόταν ένας άλλος εαυτός. Ξέφευγε από την πραγματικότητα του εαυτού της και του κόσμου γύρω της και έπαιρνε μορφές. Αέναες μορφές χαρακτήρων μυθικών, ανύπαρκτων και όμως συνάμα υπαρκτών χάρη στη δική της φαντασία. Στο δικό της μυαλό που οι στροφές του θύμιζαν σβούρα που δεν σταμάταγε ποτέ.
Οι μορφές που έπαιρνε λοιπόν κατείχαν ένα ξεχωριστό στοιχείο. Μια συνήθεια, καλή ή κακή, ένα ελάττωμα, μια ιδιαιτερότητα που τους έδινε μια ταυτότητα για να αρχίσει η ιστορία. Φορώντας τα παπούτσια αυτά μεταμορφωμένη σε έναν ολότελα καινούριο χαρακτήρα τη κάθε φορά, περπατούσε τους έρημους ή γεμάτους δρόμους της πόλης ψάχνοντας για ‘τροφή’. Και όταν λέμε τροφή εννοούμε τα επιλεγόμενα θύματα της γοητείας της ή ακόμα πολλές φορές και τα πρόσωπα τα οποία της έβγαζαν θυμό με αποτέλεσμα να τσαλακώσει τον καινούριο της χαρακτήρα και να ξεσπάσει.
Γιατί εκείνη δεν είχε φίλους. Θα ήθελε να έχει μα ο σκοπός της ύπαρξης της δεν της το επέτρεπε. Είχε κάθε φορά έναν στόχο, μια ιστορία να πει, έναν δρόμο να διασχίσει. Δεν μπορούσε να παρεκκλίνει, δεν είχε το δικαίωμα αυτό. Όμως δεν ήτανε δυστυχισμένη. Κάθε άλλο, χαιρόταν τη ζωή της. Το χαμόγελο της, στόλιζε πάντα το ατημέλητο πρόσωπο της, γεμάτο άτσαλες κόκκινες φακίδες.
Ποτέ μου δε κατάφερα να της μιλήσω. Άπιαστο όνειρο, σαν κι εκείνη. Δεν το επέτρεπε η διαγωγή μου, ο τρόπος ζωής μου και ο πατέρας μου. Δεν ζούσαμε στον ίδιο κόσμο μα πολλές φορές τη συναντούσα μπροστά μου λες και η μοίρα ήθελε να μας φέρει κοντά. Κάθε φορά ολοένα και πιο κοντά όπως τότε στο ποτάμι. Όμως τελικά ποτέ μου δε βρήκα το κουράγιο να της μιλήσω, να της πιάσω το χέρι, να την κάνω να χαμογελάσει, να δω το πρόσωπο της στον ήλιο. Μετάνιωνα και μετανιώνω. Δύσκολο πράγμα να θες κάτι και να μην μπορείς να το έχεις μου έλεγαν παλιά και δεν έδινα σημασία.
Τα μεγάλα σαλόνια, γεμάτα φαγητά, εξαίσιους καθρέφτες που αιχμαλώτιζαν τη θωριά σου και το ψεύτικο κοστούμι σου δεν έφταναν για να τη βγάλω από το μυαλό μου. Η σκέψη μου, στους δρόμους, όπου διέμενε εκείνη. Πάντα ελεύθερη. Πετούμενο μυαλό, άπιαστος αιθέρας..

. Η Νιόβη γεννήθηκε το 1995 στην Αθήνα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάριο δημοσιογραφίας και έχει κερδίσει σε νεανικό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής. Ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ο ιστότοπος της είναι http://tigerlily95.blogspot.gr/

Ντιάνα Μπουντισάβλιεβιτς

20 Αυγούστου 1978  πέθανε: Ντιάνα Μπουντισάβλιεβιτς Αυστριακή ανθρωπίστρια

Η Ντιάνα Μπουντισάβλιεβιτς (Diana Budisavljević, 15 Ιανουαρίου 1891 - 20 Αυγούστου 1978) ήταν Αυστριακή ανθρωπίστρια, της οποίας το έργο στη Γιουγκοσλαβία, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επικεντρώθηκε κυρίως στη διάσωση παιδιών σερβικής καταγωγής και, σε μικρότερους αριθμούς, εβραϊκής, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που λειτουργούσαν στο Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, διασώζοντας πάνω από 12.000 ζωές.

Πίνακας περιεχομένων
1 Πρώιμα χρόνια
2 Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
3 Μετέπειτα χρόνια
4 Παραπομπές
Πρώιμα χρόνια

Γεννήθηκε στο Ίνσμπρουκ ως Ντιάνα Ομπέξερ στις 15 Ιανουαρίου 1891.Το 1917 παντρεύτηκε τον Τζουλίγε Μπουντισάβλιεβιτς, ένα Σέρβο γιατρό, ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν ως βοηθός στην χειρουργική κλινική του Ίνσμπρουκ. Το 1919, ο Μπουντισάβλιεβιτς διορίστηκε καθηγητής χειρουργικής στη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Ζάγκρεμπ. Έτσι, το ζευγάρι μετακόμισε στο Ζάγκρεμπ, που αποτελούσε τότε τμήμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας.

Ιστορία του Βυζαντίου

 


Ιστορία του Βυζαντίου πηγή εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 18-2-2007

Της ΜΑΙΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
Byzantinus αντί Constantinopolitanus

Οι κάτοικοι του Βυζαντίου ουδόλως γνώριζαν ότι ζούσαν στη "βυζαντινή περίοδο"

Cyril Mango (επιμ.)
Ιστορία του Βυζαντίου
Μετάφραση Όλγα Καραγιώργου
Επιμέλεια ελληνικής έκδοσης Γιασμίνα Μωυσείδου
Εκδόσεις Νεφέλη 2006
σελ. 448

Για τον Έλληνα που γαλουχήθηκε με γενναίες δόσεις αρχαιογνωσίας , η βρετανική ματιά των δώδεκα πανεπιστημιακών αυτού του βιβλίου είναι εξαγνιστική, καθ'ότι για πρώτη φορά παιγνιώδης. Αλλά και για τους ιστορικούς ανά τον κόσμο, που προσπαθούν εδώ και καιρό να ανατρέψουν τη διάσημη ρήση του ποιητή Yeats " Μεγαλιώδες Βυζάντιο [...] όπου τίποτα δεν αλλάζει", ο Mango επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις.
Ιδού πώς γίνεται αυτό : κατ΄αρχάς η Κωνσταντινούπολη παρέμεινε ως η "Βασιλεύουσα Πόλη" όχι για τους επόμενους 11, αλλά 16 αιώνες, αν συνυπολογίσουμε και τους πέντε αιώνες υπό του οθωμανούς σουλτάνους Ήδη σημειώσαμε μαζί με τον Mango μια επιμήκυνση των ορίων της υπό εξέτασιν περιόδου. Έπειτα οι διάδοχοι του Κων/νου συνέχισαν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους νόμιμους αυτοκράτορες της Ρώμης, ακριβώς όπως και οι υπήκοοί τους συνέχισαν να αυτοαποκαλούνται "Ρωμαίοι", ακόμη και όταν είχαν προ πολλού πάψει να χρησιμοποιούν τη λατινική γλώσσα... Και αυτό διήρκεσε περισσότερο απ' όσο φανταζόμαστε. Ακόμη και ο Μιχαήλ Ψελλός, τον 11ο αιώνα, έγραψε στο δικό του εγχειρίδιο Ιστορίας ότι " ο Αύγουστος , περισσότερο και από τον Κωνσταντίνο, ήταν το πρόσωπο-κλειδί, καθώς η βασιλεία του συνέπεσε με την ενσάρκωση του Χριστού, το κεντρικό συμβάν της παγκόσμιας ιστορίας" . Θεωρούσε δηλ. τον εαυτό του απόγονο των Ρωμαίων. Παρ' όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι η παιδεία του Ρωμαίου Μιχαήλ Ψελλού ήταν ελληνική. Ο Mango από την πλευρά του θα το θέσει αλλιώς: " Η διεκδίκηση της Ρωμαϊκότητας άρχισε να φθίνει μόνο κατά την εποχή των Σταυροφοριών, όταν η Ανατολική Εκκλησία και η Δύση αναγκάστηκαν να έρθουν σε σταδιακά αυξανόμενη, αν και άμοιρη αισθημάτων, επαφή, Για τους Δυτικούς το Βασίλειο της Κωνσταντινούπολης ήταν όχι μόνο ξεκάθαρα ελληνικό αλλά και σχισματικό. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι έλληνες διανοούμενοι ανέδρασαν οικειοποιούμενοι τη δόξα της Αρχαίας Ελλάδας.
"Το βασίλειο της Κωνσταντινουπόλεως το οποίο είχε πάψει να υφίσταται από το 1453, χρειαζόταν ένα ιδιαίτερο όνομα και έτσι προέκυψε το επίθετο byzantinus
Ήταν λιγότερο βαρύγδουπο από το Constantinopolitanus και είχε έναν ευχάριστο 'κλασικό' τόνο" . Ήταν επί οθωμανικής κατάκτησης, που άρχισε να γίνεται λόγος για scriptores byzantini, historia byzantina, αν και η πιο πρώιμη εκτεταμένη βυζαντινή ιστορία με συγγραφέα κάποιον ονόματι Louis Cousin (1672-4) έφερε τον τίτλο Historie de Constantinople. Το πρώτο αγγλικό βιβλίο που έφερε στον τίτλο του τη λέξη Byzantine ήταν, σύμφωνα με την έρευνα του Mango, το 1853 , στα χρόνια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους!
Κατόπιν τούτων, οι συγγραφείς του έργου ξεπερνούν εν τάχει τεράστιες συγκρούσεις. Τα κεφάλαια καλύπτουν χρονολογικές περιόδους, από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως τον Ελληνοφραγκικό πολιτισμό, αλλά εξετάζουν περισσότερο τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, των γραμμάτων και της τέχνης. Και στέκονται σε συγκεκριμέενα παραδείγματα προσώπων για να εξηγήσουν πώς ένα συνοθύλευμα εθνοτήτων αυτοπροσδιοριζόταν μέσω μιας αυτοκρατορίας σε διάφορες στιγμές της καθημερινότητας : "Στην περίπτωση του Κεκαυμένου, για παράδειγμα, έχουμε ένα συνταξιούχο στρατιωτικό αρμενογεωργιανής καταγωγής μ' ένα φαινομενικά καθ' όλα ελληνικό όνομα ("ο Καμένος")...".
Όσον αφορά το Ισλάμ, φαινόταν ότι μπορούσε να επιτύχει το ίδιο, αλλά δεν τα κατάφερε. Όπως σημειώνει ο Robert Hoyland στο τέταρτο κεφάλαιο αυτού του βιβλίου : " Η ένταξη στους κόλπους του Ισλάμ μιάς τεράστιας ποικιλίας λαών, από τόσο διαφορετικές φυλές και με τόσο διαφορετικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις, προσέδωσε εξαιρετική ποικιλομορφία και ζωντάνια στον αναδυόμενο μουσουλμανικό κόσμο και έφερε το Βυζάντιο αντιμέτωπο με έναν νέο και σφριγηλό πολιτισμό που έπερνε σάρκα και οστά στις ίδιες τις πρώην επαρχίες του " . Όμως το Βυζάντιο παραμένει το μόνο οργανωμένο κράτος δυτικά της Κίνας που διέθετε αδιάλειπτη ιστορική παρουσία από την αρχαιότητα μέχρι την αυγή της σύγχρονης εποχής και δεν κατακερματίστηκε όπως η αυτοκρατορία των Αββασιδών. Ίσως τελικά ο όρος byzantinous να κρύβει πολλά μυστικά ακόμη.

papag@dolnet.gr

Γουίλιαμ Μπουθ

 

20 Αυγούστου 1912 πέθανε: Γουίλιαμ Μπουθ Άγγλος ιερέας, ιδρυτής του Στρατού της Σωτηρίας

Ο Γουίλιαμ Μπουθ (William Booth, 10 Απριλίου 1829 - 20 Αυγούστου 1912) ήταν Άγγλος μεθοδιστής ιεροκήρυκας, ο οποίος ίδρυσε το Στρατό της Σωτηρίας και έγινε ο πρώτος του Στρατηγός (1878-1912). Ένα χριστιανικό κίνημα με σχεδόν στρατιωτική δομή και διοίκηση, ιδρύθηκε το 1865 και εξαπλώθηκε από το Λονδίνο σε πολλά μέρη του κόσμου και είναι γνωστός ως ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές ανθρωπιστικής βοήθειας.

Ο Γουίλιαμ Μπουθ γεννήθηκε στο Σνέιτον, έξω από το Νόττινχαμ της Αγγλίας, ο μόνος γιος από τα τέσσερα σωζόμενα παιδιά που γεννήθηκαν από τον Σάμιουελ Μπουθ και τη Μαρία Μος.

Πίνακας περιεχομένων
1 Μεταστροφή και πρώιμη Διακονία
2 Χριστιανική Αποστολή
3 Ο Στρατός της Σωτηρίας
4 Αντιπολίτευση
5 Τα επόμενα χρόνια
6 Κληρονομιά
7 Τα παιδιά του Γουίλιαμ και της Κάθριν Μπουθ

Κασερόπιτα σφολιάτα

 

Κασερόπιτα σφολιάτα

Τι χρειαζόμαστε:

1 πακέτο φύλλο σφολιάτα
1/4 κιλού γκούντα ή ένταμ
1/4 κιλού έμενταλ
1/4 κιλού κασέρι
λίγο τριμμένο πιπέρι
κομματάκια μπέικον ή ζαμπόν (προαιρετικά)
1 ποτήρι σόδα (κουτάκι αναψυκτικό)
1 μικρή κρέμα γάλακτος

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κασερόπιτα σφολιάτα

Μάχη της Αγχιάλου

 
 
20 Αυγούστου 917 Μάχη της Αγχιάλου: ο τσάρος Συμεών Α΄ της Βουλγαρίας νικά το βυζαντινό στρατό στην Αγχίαλο της Βουλγαρίας.

εξώφυλλο: Οι Βουλγαρικές δυνάμεις νικούν τους Βυζαντινούς στην Αγχίαλο_»Σύνοψις Ιστοριών» Ιωάννη Σκυλίτζη Μαδρίτη Unknown, 13th-century author / Public domain

copyright © μετάφραση – επιμέλεια Χείλων

Η μάχη της Αγχιάλου, γνωστή και ως μάχη του Αχελώου, έλαβε χώρα στις 20 Αυγούστου 917, στον Αχελώο ποταμό στη Βουλγαρική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, κοντά στην πόλη Αγχίαλο (σύγχρονο Πομόριε) μεταξύ Βουλγαρικών και Βυζαντινών δυνάμεων. Οι Βούλγαροι πέτυχαν μια αποφασιστική νίκη, η οποία όχι μόνο εξασφάλισε τις προηγούμενες επιτυχίες του Συμεών Α’, αλλά τον κατέστησε de facto ηγέτη ολόκληρης της Βαλκανικής Χερσονήσου, εκτός της καλά προστατευμένης Βυζαντινής πρωτεύουσας Κωνσταντινούπολης και Πελοποννήσου.
Η μάχη η οποία ήταν από τις μεγαλύτερες και πιο αιματηρές του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, αποτέλεσε μια από τις χειρότερες καταστροφές που υπέστη ο Βυζαντινός στρατός και αντιστρόφως μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές επιτυχίες της Βουλγαρίας. Μεταξύ των σημαντικότερων συνεπειών ήταν η επίσημη αναγνώριση του αυτοκρατορικού τίτλου των Βουλγαρικών μοναρχιών και η συνακόλουθη επιβεβαίωση της Βουλγαρικής ισότητας έναντι του Βυζαντίου. συνέχεια

https://chilonas.com/2020/03/16/https-wp-me-p1op6y-dyf/
 

Εκφράσεις και ήθη από την αρχαιότητα ως σήμερα

 

http://texnografia.blogspot.gr/2011/11/blog-post_10.html
Εκφράσεις και ήθη από την αρχαιότητα ως σήμερα

Το 80% των παροιμιών μας θα τολμούσαμε να πούμε ότι προέρχεται από τον αρχαιοελληνικό κόσμο, όπως υποστηρίζει με έμφαση η φιλόλογος και συγγραφέας Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου. Όπως λέει ο Πλούταρχος, τον 1ο αιώνα μ.Χ., σχολιάζοντας τον λόγο του Αρχία «ες αύριον τα σπουδαία»: «ο μεν ουν λόγος, ως παροιμία, μέχρι νυν διασώζεται παρά τοις Έλλησι…». Από τότε έχουν περάσει 2.000 χρόνια και ο λόγος είναι ζωντανός. Απτά παραδείγματα διά του λόγου το αληθές: Ο Ιωάννης Στοβαίος (5ος αιώνας μ.Χ.) δεν απέχει καθόλου από το ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη: «μία χελιδών έαρ ου ποιεί». Ο Ησίοδος (700-800 π.Χ.) σε μεγάλο βάθος χρόνου υποστηρίζει : «γείτονες άζωστοι έκιον» δηλαδή «άζωστος τρέχει ο γείτονας και ο συγγενής ζωσμένος», όταν χρειαστεί να ζητήσουμε βοήθεια. Επίσης από τον Ησίοδο προέρχεται το «ει κακά τις σπείραι• κακά κέρδεα αμήσειεν» (ό,τι σπείρεις θα θερίσεις).
Ο Πίνδαρος: «κρέσσων οικτιρμού φθόνος» (κάλλιο να σε ζηλεύουνε παρά να σε λυπούνται). Ιδιαιτέρως τα λόγια του Ομήρου, του μεγάλου αυτού ποιητή, είναι πολύ συχνά κοντά στα δικά μας:
«ουκ αν… ανά στόμ’ έχων» (μην πιάνης στο στόμα σου),
«μη μοι σύγχει» (μη με συγχύζεις), «λύεται γούνατα» (λύονται τα γόνατα), «τον δε λίπε ψυχή» (λιποψύχησε), «τότε μοι χάνοι ευρεία χθων» (ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί). Ακόμη: Διογένης: «αποσκότισόν με» (μη με σκοτίζεις) Πλάτων: (Συμπόσιο) «τέμνοντες ώσπερ … ταις θριξίν» (στην τρίχα) Μένανδρος: «κακόν μεν αλλ’ αναγκαίον κακόν» (αναγκαίον κακόν) Ευριπίδης: (Μήδεια) «άνω ποταμών ιερών χωριούσι πηγαί» (άνω ποταμών) Σοφοκλής, (Φιλοκτήτης) «έσχατ’ εσχάτων» (έσχατος εσχάτων), Λουκιανός: «άγει σε και φέρει της ρινός έλκων» (σε σέρνει απ’ τη μύτη», «γάλα ορνίθων» (του πουλιού το γάλα), «τριχολογείν και τρίχας αναλέγεσθαι» (ασχολούμαι με τρίχες», «πέμπειν ες κόρακας» (… στον κόρακα), και «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος) τονίζει στον βαρκάρη του Αχέροντα ο Μένιππος του Λουκιανού. Είναι γεμάτη η αρχαία ελληνική γραμματεία από πολλές ίδιες χαρακτηριστικές εκφράσεις, συνήθειες και προλήψεις Αριστοφάνης: «άπτεσθαι ξύλου» (κτύπα ξύλο) Αισχύλος (Επτά επί Θήβας): «τριχός ορθίας πλόκαμος ίσταται» (σηκώθηκαν οι τρίχες της κεφαλής) Αριστοφάνης (Εκκλησιάζουσες): «μα τω Θεώ» Αθήναιος: «ώστε υπτίους υπό του γέλωτος καταπεσείν» (έπεσαν ανάσκελα από τα γέλια) Πολύβιος «εαυτούς εξεθεάτρισαν» (έγιναν θέατρο) Αισχύλος (Αγαμέμνων): «τον πάθει μάθος» (ο παθός μαθός) Ευριπίδης (Ιππόλυτος): «Κακόν πέλαγος εισορώ» (πελάγωσα)
Μ.Μ.
Από: ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ (Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου)

Νικόλαος Βώκος

 
20 Αυγούστου 1902 πέθανε: Νικόλαος Βώκος Έλληνας ζωγράφος

Ο Νικόλαος Βώκος (Ύδρα, 1854 – Αθήνα, 20 Αυγούστου 1902) ήταν Έλληνας ζωγράφος της Σχολής του Μονάχου.

Ήταν γιος του Εμμανουήλ Μιαούλη και εγγονός του διάσημου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης, Ανδρέα. Γράφτηκε αρχικά για σπουδές στην Σχολή Ευελπίδων, αλλά γρήγορα την εγκατέλειψε για σπουδάσει ζωγραφική στο Σχολείον των Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) κατά την περίοδο 1874–1878. Το 1885, μετά από διαγωνισμό, έλαβε υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Μόναχο με δασκάλους τον Νικόλαο Γύζη, τον Λούντβιχ Λαίφτς (Ludwig Löfftz) και τον Ανδρέα Μύλλερ (Andreas Müller). Στο Μόναχο παρέμεινε επί 16 χρόνια διατηρώντας σχολή ζωγραφικής μέχρι που ασθένησε. Επέστρεψε το 1902 στην Ελλάδα όπου και πέθανε λίγους μήνες αργότερα. Συμμετείχε σε σχετικά λίγες εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: Μόναχο (1898), Παρίσι (1900), Αθήνα (Έκθεση των Ολυμπίων το 1875 και το 1888, Σύλλογος Παρνασσός το 1901 κλπ), κ.ά. Απέσπασε χάλκινο το 1888 στο διαγωνισμό των Ολυμπίων και το αργυρό μετάλλιο σε έκθεση σκαριφημάτων που διοργάνωσε ο Σύλλογος Παρνασσός.
ΤεχνοτροπίαΩς ζωγράφος καταπιάστηκε με όλα τα θέματα: ηθογραφίες, τοπιογραφίες, προσωπογραφίες, αγιογραφίες (Αγία Ειρήνη Αθηνών, Μητρόπολη Ύδρας), διακρίθηκε ωστόσο για τις πολύ ρεαλιστικές νεκρές φύσεις κατά κύριο λόγο με θαλασσινά (ψάρια και όστρακα).Μεταξύ των βραβευθέντων έργων του ονομαστά υπήρξαν ο Ιχθυοπώλης (Βραβείο Σικάγου) και το Επιτραπέζιον, που κόσμησε τα Ανάκτορα του Αντιβασιλέως της Βαυαρίας Λουιτπόλδου.