2 Αυγούστου 1798
Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης: η ναυμαχία του Νείλου καταλήγει σε νίκη των Βρετανών.
Η Ναυμαχία του Νείλου (γνωστή και ως Ναυμαχία του Κόλπου του Αμπουκίρ, αγγλικά: Battle of Aboukir Bay, γαλλικά: Bataille d'Aboukir, αραβικά: معركة أبي قير البحرية)
ήταν μία σημαντική ναυμαχία μεταξύ του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού
και του Ναυτικού της Γαλλίας, η οποία έλαβε χώρα στη Μεσόγειο, στον
Κόλπο του Αμπουκίρ κοντά στο Δέλτα του Νείλου,
μεταξύ 1-3 Αυγούστου του 1798. Η ναυμαχία αποτέλεσε το αποκορύφωμα των
ναυτικών επιχειρήσεων, που κλιμακώθηκαν κατά μήκος της Μεσογείου κατά
τους τρεις προηγούμενους μήνες, όταν μεγάλη γαλλική νηοπομπή έπλευσε από
την Τουλόν στην Αλεξάνδρεια, μεταφέροντας εκστρατευτική δύναμη υπό τον
στρατηγό Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη, ενώ ο βρετανικός στόλος τον
αναζητούσε. Τελικά οι Βρετανοί, σε ναυμαχία υπό την ηγεσία του
υποναυάρχου σερ Οράτιου Νέλσον, κατήγαγαν αποφασιστική νίκη κατά των
Γάλλων του αντιναυάρχου Φρανσουά-Πωλ Μπρυαί ντ' Αιγκαλλιέ.
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης επιδίωξε να εισβάλει στην Αίγυπτο ως το
πρώτο του βήμα για την εκστρατεία κατά της Βρετανικής Ινδίας, μέρος μιας
μεγαλύτερης προσπάθειας απομάκρυνσης της Βρετανίας από την εμπλοκή
στους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης.
Καθώς ο στόλος του Βοναπάρτη διέσχιζε τη Μεσόγειο, καταδιώχθηκε από
βρετανική δύναμη υπό τον Νέλσον, ο οποίος είχε σταλεί από το βρετανικό
Ναυαρχείο στον ποταμό Τάγο
(αποτελούσε και αγκυροβόλιο του Βασιλικού Ναυτικού), για να εξακριβώσει
το σκοπό της γαλλικής εκστρατείας αλλά και για να την αντιμετωπίσει.
Καταδίωξε τους Γάλλους για πάνω από δύο μήνες, στις περισσότερες
περιπτώσεις χάνοντάς τους για λίγες μόλις ώρες. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης
ήταν ενήμερος για την καταδίωξη του Νέλσον και επέβαλε πλήρη μυστικότητα
σχετικά με τον προορισμό του. Μπόρεσε να καταλάβει τη Μάλτα και έπειτα
να αποβιβαστεί στην Αίγυπτο χωρίς να εμποδιστεί από τις βρετανικές
ναυτικές δυνάμεις.
Ενώ ο γαλλικός στρατός ήταν πλέον στην ξηρά, ο γαλλικός στόλος αγκυροβόλησε στον Κόλπο του Αμπουκίρ,
32 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αλεξάνδρειας. Ο διοικητής του,
αντιναύαρχος Μπρυαί, θεωρούσε πως κατείχε μια εξαιρετική αμυντική θέση. Ο
βρετανικός στόλος έφτασε στα ανοιχτά της Αιγύπτου την 1η Αυγούστου και
όταν εντόπισε το γαλλικό του Μπρυαί, ο Νέλσον διέταξε άμεση επίθεση. Τα
πλοία του πλησίασαν στη γαλλική γραμμή και διαχωρίστηκαν σε δύο τμήματα
καθώς πλησίαζαν. Ένα από αυτά διέσπασε την κεφαλή της γραμμής των
γαλλικών πολεμικών και πέρασε διαμέσου των αγκυροβολημένων γαλλικών
πλοίων και της ακτής, ενώ τα υπόλοιπα ενεπλάκησαν με την προς το πέλαγος
πλευρά του γαλλικού στόλου. Έχοντας παγιδευτεί σε διασταυρούμενα πυρά,
τα πιο αξιόμαχα γαλλικά πολεμικά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά από
βίαιη τρίωρη ναυμαχία, ενώ το κεντρικό τμήμα κατάφερε να αποκρούσει την
αρχική βρετανική επίθεση. Όταν έφτασαν βρετανικές ενισχύσεις, το κέντρο
των Γάλλων βρέθηκε εν μέσω νέας επίθεσης και στις 22:00 η γαλλική
ναυαρχίδα Orient εξερράγη. Το οπίσθιο τμήμα του γαλλικού στόλου
προσπάθησε να διαφύγει από τον κόλπο, αλλά ο Μπρυαί σκοτώθηκε, η
εμπροσθοφυλακή και το κέντρο ηττήθηκαν, και μόνο δύο πλοία γραμμής και
δύο φρεγάτες από τα συνολικά 17 εμπλεκόμενα πλοία της Γαλλίας κατάφεραν
να διαφύγουν.
Η ναυμαχία αντέστρεψε τη στρατηγική θέση των δύο κύριων
αντιμαχόμενων δυνάμεων στη Μεσόγειο και εδραίωσε το Βρετανικό Βασιλικό
Ναυτικό σε κυρίαρχη θέση, την οποία και διατήρησε για το υπόλοιπο του
πολέμου. Επίσης, ενθάρρυνε και άλλα ευρωπαϊκά έθνη να συνταχθούν
εναντίον της Γαλλίας και ήταν ένας από τους παράγοντες του σχηματισμού
του Δεύτερου Συνασπισμού εναντίον της. Ο στρατός του Βοναπάρτη
παγιδεύτηκε στην Αίγυπτο και η κυριαρχία του Βασιλικού Ναυτικού στα
ανοικτά των συριακών ακτών συνέβαλε σημαντικά στην ήττα του στην
Πολιορκία της Άκρας
το 1799, η οποία προηγήθηκε της επιστροφής του Βοναπάρτη στην Ευρώπη. Ο
Νέλσον τραυματίστηκε στη ναυμαχία, αλλά αναγορεύθηκε ήρωας σε όλη την
Ευρώπη και στη συνέχεια ονομάστηκε Βαρόνος Νέλσον
— αν και ο ίδιος δεν ήταν ικανοποιημένος με τις βραβεύσεις του. Οι
πλοίαρχοι του έλαβαν, επίσης, εγκωμιαστικά σχόλια και συνέχισαν με τη
δημιουργία του πυρήνα της θρυλικής Αδελφότητας του Νέλσον. Ο θρύλος της
μάχης παρέμεινε σε εξέχουσα θέση στη λαϊκή συνείδηση, με πιθανώς πιο
γνωστή αναπαράστασή της το ποίημα Casabianca, της Φελίσια Χέμανς, του 1826.
August 2, 1798
Wars of the French Revolution: the naval battle of the Nile results in a British victory.
The Battle of the Nile (also known as the Battle of Aboukir Bay, English: Battle of Aboukir Bay, French: Bataille d'Aboukir, Arabic: معرقة ابي قير محرجة) was a major naval battle between the British Royal Navy and the Royal Navy of France, which took place in the Mediterranean, in the Gulf of Aboukir near the Nile Delta, between August 1-3, 1798. The naval battle was the culmination of naval operations that had escalated across the Mediterranean during the previous three months, when a large French convoy sailed from Toulon to Alexandria, carrying an expeditionary force under General Napoleon I Bonaparte, while the British fleet searched for him. Finally the British, in a naval battle under the leadership of Vice-Admiral Sir Horace Nelson, won a decisive victory against the French of Vice-Admiral François-Paul Briet d'Aigallier.
Napoleon Bonaparte sought to invade Egypt as the first step in his campaign against British India, part of a larger effort to distance Britain from involvement in the Wars of the French Revolution. As Bonaparte's fleet crossed the Mediterranean, it was pursued by a British force under Nelson, who had been sent by the British Admiralty to the River Tagus (also a Royal Navy anchorage), to ascertain the purpose of the French campaign and also to face up. He pursued the French for over two months, in most cases losing them by only a few hours. Napoleon Bonaparte was aware of Nelson's pursuit and imposed complete secrecy regarding his destination. He was able to capture Malta and then land in Egypt unimpeded by British naval forces.
While the French army was now ashore, the French fleet anchored in the Gulf of Aboukir, 32 kilometers northeast of Alexandria. Its commander, Vice-Admiral Bruay, considered it to occupy an excellent defensive position. The British fleet arrived off Egypt on 1 August, and when it spotted the French fleet of Bruay, Nelson ordered an immediate attack. His ships approached the French line and separated into two divisions as they approached. One of these broke the head of the French line of battle and passed through the anchored French ships and the shore, while the rest engaged the seaward side of the French fleet. Caught in a crossfire, the most battle-hardened French warships were forced to retreat after a brutal three-hour naval battle, while the center division managed to repulse the initial British attack. When British reinforcements arrived, the French center found itself in the midst of a fresh attack and at 22:00 the French flagship Orient exploded. The rear of the French fleet attempted to escape the bay, but Bruay was killed, the vanguard and center were defeated, and only two ships of the line and two frigates out of a total of 17 French ships engaged managed to escape.
The naval battle reversed the strategic position of the two main contending powers in the Mediterranean and established the British Royal Navy in a dominant position, which it maintained for the remainder of the war. He also encouraged other European nations to rally against France and was one of the factors in the formation of the Second Coalition against France. Bonaparte's army was trapped in Egypt and the Royal Navy's dominance off the Syrian coast contributed significantly to his defeat at the Siege of Acre in 1799, which preceded Bonaparte's return to Europe. Nelson was wounded in the naval battle, but was hailed as a hero throughout Europe and was subsequently named Baron Nelson — although he himself was not satisfied with his accolades. His masters also received rave reviews and went on to form the core of Nelson's legendary Brotherhood. The legend of the battle has remained prominent in the popular consciousness, with perhaps its best-known depiction in the 1826 poem Casabianca by Felicia Hemans.
2 août 1798
Guerres de la Révolution française : la bataille navale du Nil se solde par une victoire britannique.
La bataille du Nil (également connue sous le nom de bataille de la baie d'Aboukir , anglais : bataille de la baie d'Aboukir , français : bataille d'Aboukir , arabe : معرقة ابي قير محرجة ) était une bataille navale majeure entre la Royal Navy britannique et la Marine royale de France, qui a eu lieu en Méditerranée, dans le golfe d'Aboukir près du delta du Nil, entre le 1er et le 3 août 1798. La bataille navale a été le point culminant des opérations navales qui s'étaient intensifiées à travers la Méditerranée au cours des trois mois, lorsqu'un grand convoi français a navigué de Toulon à Alexandrie, transportant un corps expéditionnaire sous le général Napoléon Ier Bonaparte, tandis que la flotte britannique le recherchait. Enfin, les Britanniques, dans une bataille navale sous la direction du vice-amiral Sir Horace Nelson, remportèrent une victoire décisive contre les Français du vice-amiral François-Paul Briet d'Aigallier.
Napoléon Bonaparte a cherché à envahir l'Égypte comme première étape de sa campagne contre l'Inde britannique, dans le cadre d'un effort plus large visant à éloigner la Grande-Bretagne de l'implication dans les guerres de la Révolution française. Alors que la flotte de Bonaparte traversait la Méditerranée, elle fut poursuivie par une force britannique sous Nelson, qui avait été envoyée par l'Amirauté britannique sur le Tage (également un mouillage de la Royal Navy), pour déterminer le but de la campagne française et aussi pour faire face . Il a poursuivi les Français pendant plus de deux mois, les perdant dans la plupart des cas de quelques heures seulement. Napoléon Bonaparte était au courant de la poursuite de Nelson et a imposé un secret complet sur sa destination. Il a pu capturer Malte puis débarquer en Égypte sans être gêné par les forces navales britanniques.
Alors que l'armée française est désormais à terre, la flotte française jette l'ancre dans le golfe d'Aboukir, à 32 kilomètres au nord-est d'Alexandrie. Son commandant, le vice-amiral Bruay, le considérait comme une excellente position défensive. La flotte britannique est arrivée au large de l'Égypte le 1er août et lorsqu'elle a repéré la flotte française de Bruay, Nelson a ordonné une attaque immédiate. Ses navires se sont approchés de la ligne française et se sont séparés en deux divisions à leur approche. L'un d'eux a brisé la tête de la ligne de bataille française et a traversé les navires français ancrés et le rivage, tandis que les autres ont engagé le côté mer de la flotte française. Pris dans un feu croisé, les navires de guerre français les plus endurcis au combat ont été contraints de battre en retraite après une bataille navale brutale de trois heures, tandis que la division centrale a réussi à repousser l'attaque britannique initiale. Lorsque les renforts britanniques sont arrivés, le centre français s'est retrouvé au milieu d'une nouvelle attaque et à 22h00, le vaisseau amiral français Orient a explosé. L'arrière de la flotte française a tenté de s'échapper de la baie, mais Bruay a été tué, l'avant-garde et le centre ont été vaincus, et seuls deux navires de ligne et deux frégates sur un total de 17 navires français engagés ont réussi à s'échapper.
La bataille navale a inversé la position stratégique des deux principales puissances rivales en Méditerranée et a établi la Royal Navy britannique dans une position dominante, qu'elle a maintenue pour le reste de la guerre. Il a également encouragé d'autres nations européennes à se rallier contre la France et a été l'un des facteurs de la formation de la deuxième coalition contre la France. L'armée de Bonaparte a été piégée en Égypte et la domination de la Royal Navy au large des côtes syriennes a contribué de manière significative à sa défaite au siège d'Acre en 1799, qui a précédé le retour de Bonaparte en Europe. Nelson a été blessé dans la bataille navale, mais a été salué comme un héros dans toute l'Europe et a ensuite été nommé baron Nelson - bien qu'il n'ait pas été lui-même satisfait de ses distinctions. Ses maîtres ont également reçu des critiques élogieuses et ont continué à former le noyau de la légendaire Brotherhood de Nelson. La légende de la bataille est restée importante dans la conscience populaire, avec peut-être sa représentation la plus connue dans le poème de 1826 Casabianca de Felicia Hemans.
