Ο Πόλεμος του Κόλπου

 Ο Πόλεμος του Κόλπου (2 Αυγούστου 1990 - 28 Φεβρουαρίου 1991) ήταν πολεμική σύρραξη μεταξύ διεθνούς συμμαχίας από τουλάχιστον 31 κράτη υπό την καθοδήγηση των Η.Π.Α. και την εξουσιοδότηση του Ο.Η.Ε. κατά του Ιράκ, για την απελευθέρωση του Κουβέιτ.

Ο πόλεμος αυτός είναι γνωστός και με ποικίλα άλλα ονόματα, ανάλογα με την πολιτική και ιστορική θέση διαφόρων ομάδων αναφοράς όπως: Πόλεμος του Κόλπου, Πόλεμος του Περσικού Κόλπου, Πόλεμος του Κόλπου 1990, Πρώτος Πόλεμος του Κόλπου, Δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου (για το Ιράκ και το Ιράν), Απελευθέρωση του Κουβέιτ, Ο Πόλεμος για το Κουβέιτ, Η μητέρα όλων των Μαχών, Καταιγίδα της Ερήμου, θεωρούμενα ως τα πιο γνωστά ονόματα.

Ο Πόλεμος ξεκίνησε με την εισβολή του Ιράκ στις 2 Αυγούστου 1990, με την δικαιολογία ότι το Κουβέιτ κάνει γεωτρήσεις για πετρέλαιο υπό κλίση και έτσι «κλέβει» ιρακινό πετρέλαιο. Αμέσως μετά την εισβολή υποβλήθηκαν οικονομικές κυρώσεις από τον Ο.Η.Ε. και τελικώς οι εχθροπραξίες άρχισαν τον Ιανουάριο του 1991, οι οποίες και κατέληξαν στην ολοκληρωτική νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.

Λίντα Άλμα

2 Αυγούστου 1999  πέθανε: Λίντα Άλμα Ελληνίδα χορεύτρια και ηθοποιός

Η Λίντα Άλμα (πραγματικό όνομα: Ελένη Μαλιούφα, 1926 - 2 Αυγούστου 1999) ήταν Ελληνίδα χορεύτρια και ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας της πέθανε όταν ήταν μωρό και τα οικογενειακά χρέη ανέλαβε πλήρως η μητέρα της, φροντίζοντας για τις δύο κόρες της οι οποίες παραδόξως στράφηκαν και οι δυο από νωρίς σε καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Η νεαρή Ελένη επέλεξε το χορό, φροντίζοντας να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή κλασικού χορού Μαριάνοβ (θα ακολουθούσαν αργότερα σπουδές στη σχολή Πρεομπραζένσκα στο Παρίσι και Γιασβίνσκι και Κέιτον των ΗΠΑ). Η αδελφή της Ιώ επέλεξε αντίστοιχα την υποκριτική, αρχίζοντας την καριέρα της από τη Μάντρα του Αττίκ ως Κίττυ Άλμα, αφού αυτό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο θέλησε να της δώσει ο ίδιος ο Αττίκ. Η πορεία της Κίττυ στο θέατρο θα τελείωνε για οικογενειακούς λόγους νωρίς, το ψευδώνυμο όμως θα το «δανειζόταν» η Ελένη, ακολουθώντας το δικό της καλλιτεχνικό δρόμο ως Λίντα Άλμα.

Στο «Aλκαζάρ»

Το ντεμπούτο της η Λίντα Αλμα το έκανε επί Κατοχής, το 1943, ως χορεύτρια στο βαριετέ του Λάσκου, στο «Αλκαζάρ», χάρη στον Απόλλωνα Γαβριηλίδη. Εκείνος ήταν που την είχε ανακαλύψει βλέποντάς την να χορεύει στη σχολή Μαριάνοβ. Σταθμός στην 30χρονη καριέρα της ήταν, όμως, αναμφισβήτητα η γνωριμία της με τον Γιάννη Φλερύ. Γνωστός χορογράφος και χορευτής εκείνος αποτελούσε καλλιτεχνικό ντουέτο με την Μπέλα Σμάρω. Η τελευταία είχε κάποιο ατύχημα κι έτσι ο Φλερύ άρχισε να ψάχνει για αντικαταστάτρια. «Ο Μίμης Κοκκίνης, ο κωμικός», διηγείτο η ίδια η Αλμα στον Δημήτρη Γκιώνη για τη γνωριμία της με τον Φλερύ, «είχε έρθει ένα βράδυ στο βαριετέ "Παναθήναια" όπου χόρευα. Εκανα ένα ντουέτο με την αδελφή μου. Του άρεσα και είπε στον Γιάννη να έρθει να με δει. Ηρθε κι από τότε δεν χωρίσαμε για 28 ολόκληρα χρόνια».

Μαζί θα τους έβλεπε και η Εντίτ Πιάφ που είχε έρθει στην Ελλάδα το 1946 για να εμφανιστεί 15 ημέρες στο κέντρο «Μαϊάμι», όπου χόρευε και το ντουέτο Φλερύ-Αλμα. Η Πιαφ τους είδε, ενθουσιάστηκε και τους προσκάλεσε να την ακολουθήσουν σε μία μεγάλη τουρνέ. Τον ίδιο χρόνο, πράγματι, το χορευτικό ζεύγος έκανε το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο στο θέατρο «Ετουάλ» του Παρισιού, κοντά στην Πιαφ. Ακολούθησαν 5 υπέροχα χρόνια περιοδειών σε όλα τα μέρη του κόσμου. Σ' αυτά τα 5 δημιουργικότερα χρόνια της ζωής της η Αλμα και ο Φλερύ γνωρίστηκαν και συνεργάστηκαν και με τον Αζναβούρ, τον Ιβ Μοντάν, τον Ζακ Μπρελ, τον Μπουρβίλ και τον Αμερικανό τηλεοπτικό αστέρα Εντ Σάλιβαν.

Το 1952 το καλλιτεχνικό ζεύγος επιστρέφει στην Ελλάδα και συνεχίζει τις εμφανίσεις του σε όλα τα μεγάλα μουσικά θέατρα στην Αθήνα και την επαρχία. Παράλληλα εμφανίζονται και σε ταινίες, όπως «Χαρούμενο Ξεκίνημα», «Στουρνάρα 288», «Πώς περνούν οι παντρεμένοι», «Δυο χιλιάδες ναύτες κι ένα κορίτσι» κ.ά.
Η σχέση της με τον Κατράκη

Αν η γνωριμία της με τον Φλερύ και αυτή με την Πιαφ ήταν οι δύο μεγαλύτεροι καλλιτεχνικοί σταθμοί στην καριέρα της, η γνωριμία της το 1955 με τον Μάνο Κατράκη ήταν ασφαλώς ο μεγαλύτερος σταθμός της προσωπικής της ζωής. Γι' αυτή την γνωριμία η ίδια είχε διηγηθεί στον Δημήτρη Γκιώνη: «Τον γνώρισα όταν ίδρυε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο, στο Πεδίο του Άρεως. Τον γνώρισα βλέποντας μια παράστασή του. (...) Δεν τον είχα ξαναδεί στο θέατρο. Έπαιζε στο Θέατρο Αθηνών το "Τέλος του ταξιδιού" του Σέριφ, μαζί με τον Κωνσταντάρα, που τον ήξερα πολύ καλά. "Ελα να δεις αυτή την παράσταση", μου είπε. Εκεί τον πρωτοείδα. Μ' εντυπωσίασε πολύ και σαν ηθοποιός και σαν παρουσία και θέλησα να τον γνωρίσω από κοντά. Με τα πρώτα λόγια που μου είπε, σαν να χτύπησε η καρδιά μου. Ήταν κάτι καινούργιο για μένα - κι ας είχα γνωρίσει με την Πιαφ τόσους μεγάλους. Έτσι αρχίσαμε...».

Έτσι άρχισε μια ιστορία που κράτησε 30 ολόκληρα χρόνια, με σκαμπανεβάσματα αλλά και με μεγάλη αγάπη και από τις δύο πλευρές, αγάπη που επισφραγίστηκε με το γάμο τους το 1979. «Εγώ από τη στιγμή που γνώρισα τον Μάνο», θυμόταν η ίδια στη συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» το 1985, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Κατράκη, «άρχισα να καταλαβαίνω διαφορετικά τη ζωή. Ως τότε μπορώ να πω ότι ήμουν ένα παιδί. Είχα βέβαια αγωνιστεί πολύ, είχα μάθει πολλά, αλλά όχι στο επίπεδο που με έμαθε ο Μάνος: να υπερασπίζομαι τη ζωή μου και τη δουλειά μου, αυτά που κάνω να έχουν κάποιο σκοπό. Το χρέος που είχα απέναντι στον εαυτό μου και στη δουλειά μου, αυτός μου τα 'μαθε».

Ο Κατράκης σε μία από τις συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει στον Αλέξη Κομνηνό (συνεντεύξεις που μετά το θάνατο του ηθοποιού βγήκαν σε βιβλίο) αποκαλούσε την Άλμα «μάνα, πατέρα, ερωμένη, σύζυγο, φιλενάδα, υπηρέτη, αφέντη αλλά και θύμα». Πρόσθετε δε ότι ο ίδιος της έδωσε μάλλον πίκρες. Ίσως γιατί, όπως η ίδια εξηγούσε αργότερα, «πίστευε ότι εγώ θα μπορούσα να κάνω μια καλύτερη ζωή. Γιατί μαζί του στερήθηκα πολλά πράγματα κι αυτό τον ενοχλούσε. Πίστευε ότι θα μπορούσα να έχω μια καλύτερη καριέρα. Πίστευε πολύ σε μένα, σαν χορεύτρια...».

Η Άλμα θα ταυτιζόταν μαζί του και θα έφτανε η στιγμή που θα συμμεριζόταν και τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις, για τις οποίες, όπως είναι γνωστό, ο Κατράκης είχε «ταλαιπωρηθεί» ιδιαίτερα. «Συμμεριζόμουν ό,τι κι αν έκανε, γιατί ήξερα ότι δεν το έκανε από υστεροβουλία. Ήταν ένας ιδεολόγος...», έλεγε εκείνη για το σύντροφό της.

Με προσωπικό κόπο η ίδια μετά το θάνατό του οργάνωσε το αρχείο του. Μία από τις τελευταίες της έγνοιες ήταν μάλιστα η αξιοποίηση όλου αυτού του θεατρικού υλικού που άφησε ο Μάνος Κατράκης (σκηνικά, κοστούμια, αφίσες, μαγνητοταινίες κι άλλα αντικείμενα από τις θεατρικές του παραστάσεις). Κοντά της μέχρι το τέλος η αδερφή της, Ιώ Θεοφίλου και ο ανιψιός της Δημήτρης Θεοφίλου, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Στάδιον», όπου και έμενε η Λίντα Άλμα. Απεβίωσε ξεχασμένη τον Αύγουστο του 1999. Κηδεύτηκε στον ίδιο τάφο με τον Κατράκη, στο Α΄ Νεκροταφείο.

August 2, 1999 died: Linda Alma Greek dancer and actress Linda Alma (real name: Eleni Malioufa, 1926 - August 2, 1999) was a Greek dancer and theater and film actress. He was born in Athens. Her father died when she was a baby and the family debts were fully taken over by her mother, taking care of her two daughters who surprisingly both turned to artistic professions at an early age. Young Eleni chose dance, making sure to attend classes at the Marianov School of Classical Dance (later to be followed by studies at the Preobrazhenska School in Paris and Yasvinsky and Cato in the US). Her sister Io accordingly chose acting, starting her career in Atticus' Mantra as Kitty Alma, after this stage name Atticus himself wanted to give her. Kitty's career in the theater would end early for family reasons, but the nickname would be "borrowed" by Eleni, following her own artistic path as Linda Alma. In "Alcazar" Linda Alma made her debut during the Occupation, in 1943, as a dancer in Laskos' variety show, "Alcazar", thanks to Apollos Gavrielides. He was the one who had discovered her by watching her dance at the Marianov school. A milestone in her 30-year career was, however, undoubtedly her meeting with Yiannis Fleury. A well-known choreographer and dancer, he formed an artistic duo with Bela Smaro. The latter had an accident, so Fleury started looking for a replacement. "Mimis Kokkinis, the comedian," Alma herself told Dimitris Gionis about her acquaintance with Fleury, "had come one night to the variety show "Panathinaia" where I was dancing. I did a duet with my sister. He liked me and told John to come see me. He came and since then we haven't parted for 28 whole years." Edith Piaf, who had come to Greece in 1946 to perform for 15 days at the "Miami" center, where the Fleury-Alma duet also danced, would see them together. Piaf saw them, got excited and invited them to follow her on a grand tour. In the same year, indeed, the dancing couple made their European debut at the Etoile theater in Paris, near Piaf. 5 wonderful years of touring all over the world followed. In these 5 most creative years of her life, Alma and Fleury also met and collaborated with Aznavour, Yves Montand, Jacques Brel, Bourville and the American television star Ed Sullivan. In 1952 the artistic couple returned to Greece and continued their performances in all the major musical theaters in Athens and the countryside. At the same time, they also appear in films, such as "Happy Beginning", "Stournara 288", "How married people spend", "Two thousand sailors and a girl" etc. Her relationship with Katrakis If her meeting with Fleury and that with Piaf were the two biggest artistic milestones in her career, her meeting in 1955 with Manos Katrakis was certainly the biggest milestone in her personal life. About this acquaintance she had told Dimitris Gionis: "I met him when he founded the Hellenic People's Theatre, in the Field of Mars. I met him by watching one of his performances. (...) I had never seen him in the theater before. He was playing in the Athens Theater "The End of the Journey" by Serif, together with Konstandaras, whom I knew very well. "Come see this show," he told me. That's where I first saw him. He impressed me a lot both as an actor and as a presence and I wanted to meet him in person. With the first words he said to me, as if my heart beat. It was something new for me - even though I had met so many adults with Piaf. That's how we started..." Thus began a story that lasted a full 30 years, with ups and downs but also with great love from both sides, a love that was sealed with their marriage in 1979. "Me from the moment I met Manos", she recalled in her interview in "Eleftherotypia" in 1985, a year after the death of Katrakis, "I began to understand life differently. Until then I can say that I was a child. Of course, I had fought a lot, I had learned a lot, but not at the level that Manos taught me: to defend my life and my work, that what I do has a purpose. The debt I had towards myself and my work, he taught me." Katrakis in one of the interviews he gave to Alexis Komnenos (interviews that were published in a book after the actor's death) called Alma "mother, father, lover, wife, girlfriend, servant, master but also victim". He added that he himself gave her rather bitterness. Perhaps because, as she explained later, “she believed that I could lead a better life. Because with him I was deprived of many things and that bothered him. He thought I could have a better career. She believed in me a lot, as a dancer..." Alma would identify with him and the moment would come when she would also share the left ones his political beliefs, for which, as is known, Katrakis had "suffered" particularly. “I shared whatever he was doing, because I knew he wasn't doing it on the spur of the moment. He was an ideologue...", she said of her partner. With personal effort she organized his archive after his death. In fact, one of her last concerns was the utilization of all the theatrical material left by Manos Katrakis (sets, costumes, posters, tapes and other items from his theatrical performances). Her sister, Io Theofilou, and her nephew Dimitris Theofilou, owner of the "Stadium" hotel, where Linda Alma lived, were by her side until the end. She passed away forgotten in August 1999. She was buried in the same grave as Katrakis, in the 1st Cemetery.

«Μύτικας» 2/8/1913

 

Ο Φρεντερίκ Μπουασονά στην πρώτη επιτυχή ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου
Trending

Στο διάβα των αιώνων πολλές απόπειρες έγιναν για την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής του Ολύμπου, του Μύτικα (2.918 μ.), αλλά αυτές μόλις το 1913 ευοδώθηκαν.

Ίσως να έπαιξε αποτρεπτικό ρόλο το γεγονός ότι πολλοί και γνωστοί λήσταρχοι (Γιαγκούλας, Μπαμπάνης, Λιόλιος) ζούσαν και δρούσαν στο Βουνό των Θεών.

Πάντως, μέχρι τον Οκτώβριο του 1912 το μεγαλύτερο μέρος του βουνού και η κορυφή του Μύτικα ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η ιστορία αναφέρει τον Άγιο Διονύσιο ως τον πρώτο σύγχρονο εξερευνητή και οδοιπόρο του Ολύμπου, στις αρχές του 16ου αιώνα.

Τον τίτλο διεκδικεί και ο σουλτάνος Μεχμέτ Δ’ ο Κυνηγός, σύμφωνα με άλλους ιστορικούς.

Τον Ιούλιο του 1780 ο γάλλος αξιωματικός του ναυτικού Σονινί προσπάθησε ανεπιτυχώς να φθάσει στις ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου.

Από τότε οι προσπάθειες ήταν συνεχείς, μέχρι τις 2 Αυγούστου 1913, όταν δύο Ελβετοί, ο Φρεντ Μπουασονά και ο Ντανιέλ Μπο-Μποβί, με οδηγό τον ντόπιο κυνηγό Χρήστο Κάκκαλο, πάτησαν την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα.

Ο Φρεντ Μπουασονά (1858-1946) ήταν πολύ γνωστός φωτογράφος με έδρα τη Γενεύη.

Με το φακό του αποτύπωσε την Ελλάδα των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από μια συλλογή 7.000 φωτογραφιών.

Ο Ντανιέλ Μπο-Μποβί (1870-1958) ήταν ποιητής και ζωγράφος, πατέρας του ελληνιστή μουσικολόγου Σαμιέλ Μπο-Μποβί.

Οι τρεις ορειβάτες ξεκίνησαν την προσπάθειά τους στις 29 Ιουλίου 1913, ακολουθώντας την κλασική διαδρομή προς το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία.

Στις 30 Ιουλίου έφθασαν στον προορισμό τους και αντίκρισαν τον Μύτικα, αλλά αποφάσισαν να επιστρέψουν στη βάση τους, επειδή είχε αρχίσει να νυχτώνει.

Την επομένη, έχοντας πάρει το δρόμο της επιστροφής, το μετάνιωσαν και αποφάσισαν να επιχειρήσουν το μεγάλο κατόρθωμα.

Πέρασαν τη νύχτα μέσα σε θύελλα και την 1η Αυγούστου έφθασαν σε μια καλύβα στον Μαυρόλογγο, όπου διανυκτέρευσαν.

Τα χαράματα της 2ας Αυγούστου ξεκίνησαν την τελική τους προσπάθεια και μέσα σε ομίχλη έφθασαν στις 9 το πρωί σε μια κορυφή, την οποία θεώρησαν την πιο ψηλή.

Τη βάφτισαν Κορυφή της Νίκης προς τιμήν της Μάχης του Σαρανταπόρου (5 Οκτωβρίου 1912), και σε μια πρόχειρη κατασκευή τοποθέτησαν τις κάρτες τους και την ελβετική σημαία.

Έξαφνα, η ομίχλη διαλύθηκε και ανακάλυψαν ότι η πραγματική κορυφή βρισκόταν ακόμη πιο ψηλά.

Η επιμονή του Χρήστου Κάκκαλου, ο οποίος αναρριχήθηκε ξυπόλυτος, οδήγησε τους ορειβάτες στις 10:25 το πρωί στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν και άλλοι ορειβάτες έγραψαν το όνομά τους στο πάνθεον των κατακτητών του Μύτικα:

Γιώργος Κωνσταντάκος, πρώτη μοναχική ανάβαση (20 Ιουλίου 1920).

Τασία Αποστολοπούλου και Έφη Νομίδη – Μαρκεζίνη από την Αθήνα, πρώτη ανάβαση από γυναίκες με οδηγό τον Χρήστο Κάκκαλο (20 Ιουλίου 1920).

Ζορζ Ντοριέ, Ηρακλής Ιωαννίδης και Κώστας Νάτσης, πρώτη χειμερινή ανάβαση (20 Μαρτίου 1931).

Άννα Πετροχείλου, πρώτη χειμερινή ανάβαση γυναίκας (27 Δεκεμβρίου 1953).

Ο Χρήστος Κάκκαλος (1879-1976) συνέχισε τις αναβάσεις έως το 1972.

Προς τιμήν του ένα καταφύγιο στον Όλυμπο, σε υψόμετρο 2.660, φέρει το όνομά του.

(Πηγή πληροφοριών: sansimera.gr)

//////////

Frédéric Boisson sur la première ascension réussie au sommet de l'Olympe Tendance Au fil des siècles, de nombreuses tentatives ont été faites pour conquérir le plus haut sommet de l'Olympe, Mytikas (2 918 m.), mais celles-ci n'ont réussi qu'en 1913. Peut-être que le fait que de nombreux bandits bien connus (Jagoulas, Babanis, Liolios) vivaient et opéraient dans la Montagne des Dieux a joué un rôle dissuasif. Cependant, jusqu'en octobre 1912, la majeure partie de la montagne et le sommet de Mytikas appartenaient à l'Empire ottoman. L'histoire mentionne Saint Dionysios comme le premier explorateur et randonneur moderne de l'Olympe, au début du XVIe siècle. Le titre est également revendiqué par le sultan Mehmet IV le Chasseur, selon d'autres historiens. En juillet 1780, l'officier de marine français Sonini tenta sans succès d'atteindre les plus hauts sommets de l'Olympe. Depuis lors, les efforts ont été continus, jusqu'au 2 août 1913, lorsque deux Suisses, Fred Boissonnat et Daniel Beau-Bovy, menés par le chasseur local Christos Kakkalos, ont posé le pied sur le plus haut sommet de l'Olympe, Mytikas. Fred Boisson (1858-1946) était un photographe bien connu basé à Genève. Avec son objectif, il a capturé la Grèce du début du XXe siècle, à travers une collection de 7 000 photographies. Daniel Beau-Bovi (1870-1958) était poète et peintre, père du musicologue hellénistique Samiel Beau-Bovi. Les trois alpinistes ont commencé leur tentative le 29 juillet 1913, en suivant la route classique vers la chapelle du Prophète Elias. Le 30 juillet, ils atteignirent leur destination et aperçurent Myticas, mais décidèrent de retourner à leur base car il commençait à faire nuit. Le lendemain, ayant repris le chemin du retour, ils le regrettent et décident de tenter le grand exploit. Ils passèrent la nuit dans une tempête et le 1er août, ils atteignirent une hutte à Mavrolongos, où ils passèrent la nuit. A l'aube du 2 août, ils commencèrent leur ultime effort, et dans le brouillard ils atteignirent à 9 heures du matin un sommet qu'ils considéraient comme le plus haut. Ils l'ont baptisé Victory Peak en l'honneur de la bataille de Sarandaporos (5 octobre 1912) et ont placé leurs cartes et le drapeau suisse sur une structure de fortune. Soudain, la brume s'est dissipée et ils ont découvert que le vrai pic était encore plus haut. La persévérance de Christos Kakkalos, qui a grimpé pieds nus, a conduit les grimpeurs au plus haut sommet de l'Olympe, Mytikas, à 10h25 du matin. Dans les années qui ont suivi, d'autres grimpeurs ont inscrit leur nom au panthéon des conquérants de Mytikas : George Konstantakos, première ascension en solo (20 juillet 1920). Tasia Apostolopoulou et Efi Nomidi - Marquezini d'Athènes, première ascension féminine avec le guide Christos Kakkalos (20 juillet 1920). Georges Dorier, Iraklis Ioannidis et Kostas Natsis, première ascension hivernale (20 mars 1931). Anna Petroheilou, première ascension hivernale d'une femme (27 décembre 1953). Christos Kakkalos (1879-1976) a continué à grimper jusqu'en 1972. En son honneur, un refuge sur le mont Olympe, à 2660 d'altitude, porte son nom. (Source de l'information : sansimera.gr)

Αλεξάντερ Γκρέιαμ Μπελ

2 Αυγούστου 1922 πέθανε: Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ Σκωτσέζος επιστήμονας

Ο Αλεξάντερ Γκρέιαμ Μπελ (Alexander Graham Bell, 3 Μαρτίου 1847 – 2 Αυγούστου 1922) ήταν διαπρεπής Σκωτσέζος επιστήμονας, εφευρέτης και μηχανικός, ο οποίος θεωρείται ως εφευρέτης του πρώτου πρακτικού τηλεφώνου.

Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας και ο πατέρας του ήταν ο Αλεξάντερ Μέλβιλ Μπελ,γνωστός ρήτορας με 200 εκδόσεις βιβλίων για τη βελτίωση της παιδείας των κωφαλάλων. Ο νεαρός τότε Γκράχαμ Μπελ και τα δύο του αδέλφια εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους για να συνεχίσουν το έργο του.

Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ παρακολούθησε μαθήματα στο βασιλικό γυμνάσιο του Εδιμβούργου και στη συνέχεια σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στο πανεπιστημιακό κολέγιο του Λονδίνου. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του δίδασκε στη σχολή Σκίννερς στην κομητεία Μορέυ, ασκώντας τους μαθητές στη μουσική και στην σωστή έκφραση στο λόγο. Παράλληλα σπούδασε ακουστική και ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα σαν δάσκαλος και επιστήμονας.
Μετάβαση στον Καναδά, έρευνες, κώδικας κωφαλάλων

Το 1868 δούλευε δίπλα στον πατέρα του στο Λονδίνο έχοντας καθήκοντα επιμελητή στο πανεπιστήμιο, αλλά ο θάνατος των αδελφών του από φυματίωση κλόνισε την υγεία του και μαζί με τους γονείς του έφυγαν για την Αμερική και εγκαταστάθηκαν στο Μπράντφορντ του Οντάριο.

Δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης σε θεματολογία σχετικά με τη διδασκαλία της ομιλίας των κωφαλάλων, δημιουργώντας τον κώδικα ομιλίας τους με κινήσεις των χεριών, των χειλιών και της γλώσσας. Το 1872 άνοιξε δική του σχολή όπου εκπαίδευε καθηγητές για κωφάλαλους, εκδίδοντας παράλληλα σύγγραμμα με τίτλο «Πρωτοπόρος στην ομιλία μέσω της όρασης».

Ο Μπελ έδωσε γνώσεις και έμπνευση σε ένα νεαρό επιστήμονα, κατασκευαστή μοντέλων μηχανών, τον Τόμας Ουότσον, να πειραματιστεί στην κατασκευή μιας διάταξης που θα κατάφερνε να μεταδίδει ήχο με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού. Οι επιστημονικές έρευνες του Μπελ σχετικά με τους κωφάλαλους εντυπωσίασαν αρκετούς και έτσι κάποιοι γονείς κωφαλάλων παιδιών αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν το έργο του.

2 August 1922 Died: Alexander Graham Bell Scottish scientist Alexander Graham Bell (March 3, 1847 – August 2, 1922) was an eminent Scottish scientist, inventor and engineer, who is considered to be the inventor of the first practical telephone. He was born in Edinburgh, Scotland, and his father was Alexander Melville Bell, a well-known orator with 200 books published to improve the education of the deaf. The then young Graham Bell and his two brothers were trained by their father to continue his work. Alexander Graham attended Edinburgh Royal High School and then studied at the University of Edinburgh and University College London. In the early years of his career he taught at Skinners School in County Moray, training the students in music and correct expression in speech. At the same time he studied acoustics and began his professional activity as a teacher and scientist. Transition to Canada, Surveys, Deaf Code In 1868 he was working alongside his father in London as a curator at the university, but the death of his brothers from tuberculosis shook his health and he and his parents left for America and settled in Bradford, Ontario. He taught at Boston University on teaching the deaf to speak, creating their speech code with hand, lip and tongue movements. In 1872 he opened his own school where he trained teachers for the deaf and dumb, while publishing a book entitled "Pioneer in speech through vision". Bell gave knowledge and inspiration to a young scientist, model machine maker, Thomas Watson, to experiment in the construction of a device that would be able to transmit sound with the help of electricity. Bell's scientific research on the deaf and dumb impressed many, so some parents of deaf children decided to fund his work.

Η μάχη της Χαιρώνειας 338 π.Χ.

Η μάχη της Χαιρώνειας διεξήχθη το 338 π.Χ. μεταξύ του μακεδονικού βασιλείου και των συνασπισμένων στρατευμάτων της Αθήνας, της Κορίνθου, της Κέρκυρας, της Λευκάδας, της Αχαΐας, των Μεγάρων, της Ακαρνανίας, της Εύβοιας και του Κοινού των Βοιωτών, ηγέτιδα του οποίου ήταν η Θήβα. Οι Μακεδόνες αναδείχτηκαν θριαμβευτές. Το πεδίο της μάχης βρίσκεται στον κάμπο της Βοιωτίας, πολύ κοντά στον αρχαίο οικισμό της Χαιρώνειας και το σημερινό ομώνυμο χωριό. Απέχει 13 χιλιόμετρα βόρεια από τη Λιβαδειά.

Η συγκεκριμένη σύγκρουση υπήρξε καθοριστική για τη διαμόρφωση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα του ύστερου 4ου αιώνα π.Χ. Ο Φίλιππος Β', μονάρχης της Μακεδονίας, κατόρθωσε μετά από πολλά έτη αιματηρών εκστρατειών και έντονων διπλωματικών διαβουλεύσεων να καθυποτάξει και τους τελευταίους πυλώνες αντίστασης στα σχέδια του για επικράτηση στον ελλαδικό χώρο. Η μάχη της Χαιρώνειας σηματοδοτεί ουσιαστικά την αφετηρία της μακεδονικής κυριαρχίας στα πολιτικά πράγματα της νότιας Ελλάδας για σχεδόν έναν αιώνα.

Επίσης, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και από στρατιωτική άποψη, αναδεικνύοντας ολοφάνερα την υπεροχή της μακεδονικής φάλαγγας έναντι των προγενέστερων αντίστοιχων τύπων των πόλεων-κρατών. 

////////////// 

The battle of Chaeronea was fought in 338 BC. between the Macedonian kingdom and the allied armies of Athens, Corinth, Corfu, Lefkada, Achaia, Megara, Acarnania, Evia and the Boeotian Common, of which Thebes was the leader. The Macedonians emerged victorious. The battlefield is located in the plain of Boeotia, very close to the ancient settlement of Chaironia and the current village of the same name. It is 13 kilometers north of Livadia. This specific conflict was decisive for shaping the political situation in Greece in the late 4th century BC. Philip II, monarch of Macedonia, managed after many years of bloody campaigns and intense diplomatic consultations to subdue the last pillars of resistance to his plans to dominate the Greek area. The Battle of Chaeronea essentially marks the beginning of Macedonian dominance in the political affairs of southern Greece for almost a century. It is also of great interest from a military point of view, clearly highlighting the superiority of the Macedonian phalanx over the earlier corresponding types of city-states. 

Γιάννης Ντεσσές

Γιάννης Ντεσσές

 Ο Γιάννης Ντεσσές (Jean Dimitre Verginie Dessès, 6 Αυγούστου 1904 – 2 Αυγούστου 1970) ήταν Έλληνας σχεδιαστής μόδας, παγκοσμίως ένας από τους σημαντικότερους των δεκαετιών 1940-1960. Οι δημιουργίες του ήταν κυρίως πτυχωτές τουαλέτες κατασκευασμένες από μουσελίνα και σιφόν επηρεασμένες από τα αρχαία ελληνικά και αιγυπτιακά ενδύματα. Για αυτές του τις επιλογές τον ονομάστηκε και ο «Βασιλιάς της Μουσελίνας». Οι δημιουργίες του ήταν πολύ δημοφιλείς στις Ευρωπαίες γαλαζοαίματες και στις ηθοποιούς του κινηματογράφου. Ανάμεσα στις πελάτισσές του ήταν η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, η Δούκισσα του Windsor και η γνωστή δημοσιογράφος Έλσα Μάξγουελ.
Βιογραφία

Ο Γιάννης Dessès γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 6 Αυγούστου του 1904 και ήταν ελληνικής καταγωγής. Σε ηλικία 11 ετών σχεδίασε ένα φόρεμα για την μητέρα του με πολύ μεγάλη επιτυχία. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει νομικά αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί από το 1924 με τη γυναικεία μόδα και το 1925 άρχισε να σχεδιάζει για τον οίκο ραπτικής Maison Jane στη Rue de la Paix. Το 1937, σε ηλικία 33 ετών, δημιούργησε το δικό του οίκο ραπτικής στην Avenue George V με την επωνυμία "Jean Dessès" έχοντας συνεργάτες τον φίλο του Balenciaga και τον σχεδιαστή Raphaël.

Μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ταξίδεψε στην Ελλάδα και την Αίγυπτο. Οι δημιουργίες του επηρεάστηκαν από τα ταξίδια του αυτά. Κατασκεύαζε κυρίως πτυχωτές βραδινές τουαλέτες από μουσελίνα και σιφόν, ολοκέντητα φορέματα, σύνολα από φορέματα με εφαρμοστά σακάκια και αέρινες φούστες. Το 1945 συμμετείχε στην έκθεση μόδας στο Μουσείο του Λούβρου με θέμα «Théâtre de la Mode». Το 1946 δημιούργησε την εταιρία αρωμάτων Jean Dessès. Τα αρώματα με την υπογραφή του ήταν τα Celui, Gymkana και Kalispera. Το 1949 ο Dessès άρχισε την παραγωγή ετοιμοφόρετων ενδυμάτων (prêt-à-porter) για την αγορά της Αμερικής. Από το 1949 και για οκτώ χρόνια ο Guy Laroche εργάστηκε μαζί του ως σχεδιαστής και βοηθός. Συνεργάστηκαν και για τη δημιουργία του “Ινστιτούτου Laroche” και αργότερα με τους Fath, Piguet, Carven και Paquin ως μέλος στους “Associated Couturiers”.



O Valentino δούλεψε μαζί του την δεκαετία του 1950 και όπως αναφέρει ο ίδιος ήταν σταθμός για την εξέλιξή του. Από το 1955 σχεδίαζε για τη φίρμα Jean Dessès Diffusion και το 1956 άνοιξε μπουτίκ στις “Galeries Lafayette”. Την ίδια χρονιά στην Αθήνα άνοιξε σε συνεργασία με τον οίκο γουναρικών Σιστοβάρη τον «Οίκο Σιστοβάρη-Dessès». Το 1958 μεταφέρθηκε στο 12 Rond Point des Champs Élysées στο Παρίσι.

Το 1963, στα εξήντα του, ο Jean Dessès λόγω της κακής κατάστασης της υγείας του μετακόμισε από το Παρίσι στην Αθήνα και ασχολήθηκε με τον οίκο που είχε ανοίξει εκεί οκτώ χρόνια νωρίτερα. Πέθανε στην Αθήνα κατά τι πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής 2 Αυγούστου του 1970.

Την δεκαετία του ’90 αναβίωσαν οι δημιουργίες του με το ενδιαφέρον που υπήρχε για τα ενδύματα τις δεκαετίας του ’50. Το γνωστό μοντέλο Naomi Campell το 1999 σε δεξίωση των Christie’s φόρεσε δημιουργία του. Αργότερα το 2001 και το 2006 η ηθοποιός Ρενέ Ζελβέγκερ και η ηθοποιός και τραγουδίστρια Jennifer Lopez φόρεσαν τουαλέτες του στην απονομή των Όσκαρ.

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ

2 Αυγούστου 1776 Υπογράφεται η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ.

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (αγγλ. Declaration of Independence; επίσημα The unanimous Declaration of the thirteen united States of America) ήταν η ιδρυτική διακήρυξη ανεξαρτητοποίησης δεκατριών Πολιτειών της Αμερικής από την αποικιοκρατία των Βρετανών. Συντάχθηκε από τους Τόμας Τζέφερσον και Βενιαμίν Φραγκλίνο, ενώ εγκρίθηκε γύρω στις 2 Αυγούστου 1776 (συμβολικά όμως στις 4 Ιουλίου 1776) από το Κογκρέσο. Θεωρείται ως η πράξη ίδρυσης του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Ιστορικό

Η Βρετανία, θεωρώντας τις δεκατρείς Πολιτείες (States) της Βόρειας Αμερικής ως αποικίες του Βρετανικού Στέμματος, εννοούσε να συμπεριφέρεται σε αυτές όπως έκανε σε όλες τις υπόλοιπες αποικίες της: επέβαλε δικούς της Κυβερνητικούς υπαλλήλους, διαφορετική φορολογία από αυτή που ίσχυε στη Βρετανία, περιοριστικούς όρους στο εμπόριο, στην ελευθερία της έκφρασης, στην πολιτική δραστηριότητα κτλ. Ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Γ΄ είχε, μάλιστα, θεσπίσει τους "πέντε αφόρητους Νόμους" στις αποικίες της Αμερικής (1774). Αυτό δεν ήταν δυνατό να γίνει αποδεκτό από τους "αποίκους", οι οποίοι αισθάνονταν καταπιεσμένοι. Σε πολλούς Αμερικανούς αποίκους είχε αρχίσει να δημιουργείται και να ωριμάζει η ιδέα της ανεξαρτητοποίησης.

Η πρώτη πραγματικά αποφασιστική κίνηση έγινε στις 7 Ιουνίου του 1776 στη Φιλαδέλφεια. Εκεί, ενώπιον του Κογκρέσσου, διαβάστηκε ένα ψήφισμα από τον Ρίτσαρντ Χένρι Λη (Richard Henry Lee), αντιπρόσωπο της πολιτείας της Βιρτζίνια, το οποίο, σε γενικές γραμμές, διακήρυττε την αποφασιστικότητα των "δεκατριών ηνωμένων αποικιών" να αποκτήσουν αυτοτέλεια απαλλασσόμενες εξ ολοκλήρου, όπως θα έπρεπε να ισχύει, από την υποταγή στη Μεγάλη Βρετανία.

Το ψήφισμα αυτό δεν προέκυψε αιφνίδια. Ήδη, μετά την επιβολή των "πέντε αφόρητων Νόμων" και την απόρριψη των αιτημάτων της Επιτροπής που είχε συσταθεί για την ελάφρυνσή τους από τον Γεώργιο Γ΄ (1775), είχε αρχίσει μια κίνηση ανεξαρτητοποίησης από τις ηνωμένες αποικίες: δημιουργήθηκε μια μορφή τακτικού στρατού, ενώ εμφανίστηκαν τα πρώτα ανεξάρτητα "αποικιακά" ταχυδρομικά γραφεία. Το ψήφισμα του Λη δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την έκφραση της θέλησης των περισσότερων αποίκων για την πλήρη ανεξαρτητοποίηση των Αποικιών. Παράλληλα, μαθεύτηκε στις Αμερικανικές αποικίες ότι ο Βασιλιάς Γεώργιος, μη έχοντας αρκετό στρατό, διαπραγματευόταν την αγορά μισθοφόρων από τη Γερμανία, ώστε να ενισχύσει τον Αγγλικό στρατό. Αυτό πράγματι έγινε αργότερα - παραχωρήθηκαν 30.000 μισθοφόροι από την Έσση στο Αγγλικό Στέμμα προς 7 λίρες έκαστος. Οι μισθοφόροι στάλθηκαν στις αποικίες, αλλά οι περισσότεροι από τους μισούς το έσκασαν πριν καν εμπλακούν σε επιχειρήσεις.

Παράλληλα, ο Τόμας Πέιν (Thomas Paine) εξέδωσε τον Ιανουάριο του 1776 το βιβλίο του "Κοινός Νους" (Common Sense), ένα κείμενο στο οποίο απαριθμούσε τους λόγους και τις αιτίες για τους οποίους οι αποικίες όφειλαν να γίνουν ανεξάρτητο κράτος. Το βιβλίο αυτό πουλήθηκε κατά χιλιάδες και έθεσε τις βάσεις για να συνειδητοποιήσουν όλοι οι "άποικοι" την αναγκαιότητα ανεξαρτητοποίησης.

Μετά την ανάγνωση του ψηφίσματος του Λη στο Κογκρέσο, δημιουργείται από αυτό στις 11 Ιουνίου μια Επιτροπή, αποτελούμενη από τους Τόμας Τζέφερσον, Τζων Άνταμς (John Adams), Βενιαμίν Φραγκλίνο, Ρότζερ Σέρμαν και Ρόμπερτ Λίβιγκστον για να επεξεργαστεί ένα σχέδιο διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Ο Τζέφερσον, κατά προτροπή της Επιτροπής, αποσύρεται σε ένα σπίτι στις παρυφές της Φιλαδέλφειας και αρχίζει να συντάσσει την πρώτη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας (12 έως 27 Ιουνίου). Στις 28 Ιουνίου το προσχέδιο της Διακήρυξης διαβάζεται στο Κογκρέσο, όπου μετά από συζητήσεις και αντεγκλήσεις υφίσταται αρκετές τροποποιήσεις. Στις 4 Ιουλίου 1776 το τελικό σχέδιο της Διακήρυξης εγκρίνεται από το Κογκρέσο. Ο Τζων Χάνκοκ, Πρόεδρος του Κογκρέσου, δίνει στις 5 Ιουλίου του 1776 εντολή στον τυπογράφο Ντάνλαπ να τυπώσει το κείμενο.

Στις 19 Ιουλίου το Κογκρέσο διατάσσει την επισημοποίηση του εγγράφου της Διακήρυξης. Το επισημοποιημένο έγγραφο τυπώνεται στις 18 Ιανουαρίου 1777 στη Βοστώνη και διανέμεται σε όλες τις Πολιτείες. 

////////////////

August 2, 1776 The US Declaration of Independence is signed. The Declaration of Independence of the USA (English: Declaration of Independence; officially The unanimous Declaration of the thirteen united States of America) was the founding declaration of independence of thirteen States of America from British colonialism. It was drafted by Thomas Jefferson and Benjamin Franklin, and was approved around August 2, 1776 (but symbolically on July 4, 1776) by Congress. It is considered as the founding act of the state of the United States of America. Record Britain, considering the thirteen States (States) of North America as colonies of the British Crown, meant to treat them as it did all the rest of its colonies: it imposed its own Government officials, different taxation from that which applied in Britain, restrictive conditions in trade, in freedom of expression, in political activity, etc. King George III had, in fact, established the "Five Intolerable Laws" in the American colonies (1774). This could not be accepted by the "settlers", who felt oppressed. In many American colonists the idea of ​​independence had begun to form and mature. The first really decisive move was made on June 7, 1776 in Philadelphia. There, before Congress, was read a resolution by Richard Henry Lee, representative of the state of Virginia, which, in broad terms, declared the determination of the "thirteen united colonies" to obtain self-government exempted entirely, as it should be valid, from subjection to Great Britain. This resolution did not come out of the blue. Already, after the imposition of the "five intolerable Laws" and the rejection of the requests of the Commission set up for their relief by George III (1775), a movement of independence from the united colonies had begun: a form of regular army was created, while the first independent "colonial" post offices appeared. Lee's resolution was nothing more than the expression of the will of most colonists for the complete independence of the Colonies. At the same time, it was learned in the American colonies that King George, not having enough of an army, was negotiating the purchase of mercenaries from Germany to reinforce the English army. This indeed happened later - 30,000 Hesse mercenaries were granted to the English Crown at £7 each. Mercenaries were sent to the colonies, but more than half of them blew it before they even got involved in operations. At the same time, Thomas Paine published in January 1776 his book "Common Sense", a text in which he listed the reasons and reasons why the colonies should become an independent state. This book was sold by the thousands and laid the foundations for all "colonists" to realize the necessity of independence. After Lee's resolution was read in Congress, it created on June 11 a Commission consisting of Thomas Jefferson, John Adams, Benjamin Franklin, Roger Sherman, and Robert Livingston to draft a Declaration of Independence. Jefferson, at the urging of the Committee, retires to a house on the outskirts of Philadelphia and begins drafting the first Declaration of Independence (June 12 to 27). On June 28, the draft of the Declaration is read in Congress, where after discussions and objections it undergoes several amendments. On July 4, 1776, the final draft of the Declaration was approved by Congress. John Hancock, President of Congress, on July 5, 1776, orders printer Dunlap to print the text. On July 19, Congress orders the formalization of the Declaration document. The official document is printed on January 18, 1777 in Boston and distributed to all the States.

Γκιόν Καστριότι Β΄ ο Νεότερος

2 Αυγούστου 1514  πέθανε: Γκιόν Καστριότι ο Νεότερος Αλβανός ευγενής

Ο Γκιόν Καστριότι Β΄ ο Νεότερος (Gjon Kastrioti II, ελληνικά: Ιωάννης Καστριώτης, 1456 - 2 Αυγούστου 1514) ήταν γιος του Σκεντέρμπεη και εγγονός του Ιωάννη Καστριώτη Α΄ του Πρεσβύτερου, τιμαριούχου της Βορείου Αλβανίας.
Γνωστός είναι για την πώληση του ιστορικού κάστρου της Κρούγιας, όπου διέμενε η επιφανής αλβανική οικογένεια , (περιοχή Δίβρας της Γκεγκερίας) στους Βενετούς το 1474 αλλά και για την εξέγερση που οργάνωσε με τη βοήθεια του Κροκόδειλου Κλαδά . Οι δύο πολέμαρχοι, μαζί με Ηπειρώτες, Αλβανούς αλλά και Μανιάτες πολεμιστές επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών. Οι εξεγερθέντες έδρασαν στην Ήπειρο, απελευθερώνοντας την Αυλώνα και την περιοχή της Χιμάρας. Πενήντα χωριά και πόλεις κήρυξαν την ανεξαρτησία τους και πολλοί Χιμαριώτες εντάχθηκαν στους επαναστάτες . Η έλλειψη όμως υποστήριξης από τη Δύση και ο μεγάλος (συγκριτικά με τους εξεγερθέντες) τουρκικός στρατός (περίπου 30.000 άτομα) που απεστάλη από τον σουλτάνο, απομόνωσαν τον Κλαδά, ο οποίος, παρά τις επιτυχίες του, αιχμαλωτίστηκε κι εννέα χρόνια αργότερα γδάρθηκε ζωντανός . Έτσι η εξέγερση απέτυχε και οι λιγοστοί διασωθέντες Έλληνες και Αλβανοί πέρασαν στην Νότιο Ιταλία, όπου έμελλε να μείνουν γνωστοί κι ως "Αρμπερές", δηλαδή Αρβανίτες. Οι λοιποί αναγκάστηκαν να υποστούν το εκδικητικό μένος των Τούρκων. Ανάλογες επαναστάσεις πνίγηκαν στο αίμα. Η Αλβανία τελικά έπεσε το 1501, με τελευταία πόλη το Δυρράχιο). 

///////////////

2 gusht 1514 vdiq: Gion Kastrioti fisniku i ri shqiptar Gjon Kastrioti II i Vogël (Gjon Kastrioti II, greqisht: Ioannis Kastriotis, 1456 - 2 gusht 1514) ishte i biri i Skënderbeut dhe nipi i Joani Kastrioti I Plakut, guvernator i Shqipërisë së Veriut. Ai njihet për shitjen e kështjellës historike të Krugisë, ku banonte familja e shquar shqiptare, (krahina e Dibrës së Gegerisë) venedikasve në vitin 1474, por edhe për rebelimin që organizoi me ndihmën e Krokodeilo Kladas. Dy kryekomandantët, së bashku me epirotët, shqiptarët dhe luftëtarët manitianë u rebeluan kundër osmanëve. Kryengritësit vepruan në Epir, duke çliruar Avlonën dhe krahinën e Himarës. Pesëdhjetë fshatra dhe qytete shpallën pavarësinë e tyre dhe shumë Chimariotë iu bashkuan revolucionarëve. Por mungesa e mbështetjes nga Perëndimi dhe ushtria e madhe (në krahasim me rebelët) turke (rreth 30.000 njerëz) e dërguar nga Sulltani e izoloi Kladasin, i cili, pavarësisht sukseseve të tij, u kap dhe nëntë vjet më vonë u shkatërrua i gjallë. Kështu rebelimi dështoi dhe ata pak grekë dhe shqiptarë të shpëtuar shkuan në Italinë e Jugut, ku do të quheshin “arbërorë”, pra arvanitas. Të tjerët u detyruan të vuanin zemërimin hakmarrës të turqve. Revolucione të ngjashme u mbytën në gjak. Shqipëria ra përfundimisht në vitin 1501, me Durrësin si qytet të fundit).

Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ρομά - 2 Αυγούστου

Κάθε χρόνο στις 2 Αυγούστου τιμάται η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ρομά (Τσιγγάνων), με πρωτοβουλία μη κυβερνητικών οργανώσεων, για να υπενθυμίσει στους πολίτες όλου του κόσμου τον αφανισμό που υπέστησαν οι Ρομά (Porrajmos στη γλώσσα τους) στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Υπολογίζεται ότι τα θύματα του Ολοκαυτώματος των Ρομά κατά τη διάρκεια του Β\' Παγκοσμίου Πολέμου ανέρχονται στις 800.000 ψυχές. Στην Ευρωβουλή εκκρεμεί πρόταση της ουγγαροτσιγγάνας ευρωβουλευτίνας Λίβια Γιάροκα για την καθιέρωση της 2ας Αυγούστου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος των Ρομά από τους Ναζί.

Αφορμή για τη σημερινή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ρομά είναι η τελευταία εντολή εξολόθρευσής τους, που δόθηκε από τους Γερμανούς ναζιστές στις 2 Αυγούστου 1944. Τη νύχτα της 2ας προς 3η Αυγούστου, 2.897 γυναικόπαιδα Ρομά εκτελέστηκαν στους θαλάμους αερίων του ναζιστικού στρατοπέδου Άουσβιτς-Μπίρκεναου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/297#ixzz2anCTTzuH

Jedes Jahr am 2. August wird der Holocaust-Gedenktag für Roma (Zigeuner) gefeiert, der von Nichtregierungsorganisationen initiiert wurde, um die Bürger der Welt an die Vernichtung zu erinnern, die die Roma (Porrajmos in ihrer Sprache) in den Konzentrationslagern der Nazis erlitten haben. Es wird geschätzt, dass sich die Opfer des Roma-Holocaust während des Zweiten Weltkriegs auf 800.000 Seelen belaufen. Ein Vorschlag der ungarischen Zigeuner-Abgeordneten Livia Jaroka ist im Europäischen Parlament anhängig, den 2. August zum Europäischen Gedenktag für die Opfer des Roma-Holocausts durch die Nazis zu erklären. Anlass für den heutigen Roma-Holocaust-Gedenktag ist der letzte Vernichtungsbefehl der deutschen Nazis vom 2. August 1944. In der Nacht vom 2. auf den 3. August wurden 2.897 Roma-Frauen und -Kinder in den Gaskammern der Nazis hingerichtet Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau. Lesen Sie mehr: http://www.sansimera.gr/worldays/297#ixzz2anCTTzuH

2 Αυγούστου Εύρεση και ανακομιδή των λειψάνων του αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου

Φυλακισμένα τριαντάφυλλα (φ.Μ.Κυμάκη)

• Εύρεση και ανακομιδή των λειψάνων του αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου (428)

• Μάρτυρος Φωκά

• Νεομάρτυρος Θεοδώρου, του εν Δαρδανελλίοις (1690)

• Οσίων Ιουστινιανού Β' του ευσεβούς βασιλέως και Βασιλείου του δια Χριστόν σαλού

• Οσίας Φωτεινής της εν Κύπρω

 

2 Αυγούστου Γιορτάζουν: 

Ιουστινιανός

για μεγέθυνση ροδάκι να ανοίξει καρτέλα με φακό +-