Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

26 Ιουνίου:

Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων

26 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων που καθιερώθηκε πριν 21 χρόνια κ στις 26 Ιουνίου του 1998 ενώ 11 χρόνια νωρίτερα υπογράφηκε η σύμβαση διεθνούς δικαίου κατά των βασανιστηρίων.

Επίσης,το 1948 δημιουργήθηκε ο Καταστατικός Χάρτης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων έχει την έδρα του στη Δανία και την Κομπεγχάγη. Τα χρήματα που λαμβάνει προέρχονται μεταξύ άλλων από επιχορηγήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κυβέρνησης της Δανίας.

Το Διεθνές Συμβούλιο κατά των Βασανιστηρίων έχει σημαντικό ρόλο στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, καθώς διαθέτει συμβουλευτικό στάτους. Το έργο του κρίνεται σημαντικό και πραγματοποιείται δια μέσου ενός δικτύου 200 Κέντρων Περίθαλψης και Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Τα συγκεκριμένα κέντρα δεν βρίσκονται μόνο σε ένα κράτος. Αντίθετα, εδρεύουν σε διάφορες χώρες του πλανήτη.


Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων: Ο ορισμός του βασανιστηρίου

Βασανιστήριο ονομάζεται ο σοβαρός πόνος. Ο πόνος αυτός μπορεί να είναι είτε σωματικός, είτε ψυχικός.

Το βασανιστήριο αποτελεί μια μέθοδο, η οποία χρησιμοποιείται για την αλίευση πληροφοριών ή ομολογίας σχετικά με μια πολιτική ή άλλη πράξη. Ο λόγος που κάποιος φτάνει σε αυτή τη μέθοδο, είναι διότι δεν μπορεί να καταφέρει να πετύχει το σκοπό του με άλλο τρόπο. τρόπο.
Παγκόσμια Ημέρα κατά των βασανιστηρίων: Η θεωρία του Αριστοτέλη και του Αντιφώντος για το αν τα βασανιστήρια δικαιολογούνται

Πριν από περίπου 2.500 χρόνια, η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δόθηκε από τους Αριστοτέλη και Αντιφώντα. Οι συγκεκριμένοι ανέφεραν πως καμία δικαστική ομολογία δεν έχει αξία, καθώς ο βασανιζόμενος τις περισσότερες φορές λέει αυτά που πιστεύει ο βασανιστής του.

το Μπανγκί στο Γαλλικό Κονγκό

26 Ιουνίου 1889
Ιδρύεται το Μπανγκί στο Γαλλικό Κονγκό.

Το Μπανγκί (αγγλικά: Bangui) είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο της χώρας. Ο πληθυσμός της είναι 622.771 κατοίκοι σύμφωνα με απογραφή του 2006. Στην περιοχή που εκτείνεται σήμερα η πόλη βρίσκεται το μεγαλύτερο μέλος του πληθυσμού της χώρας.

Ο ποταμός Ουμπάνγκι κοντά στο Μπανγκί.
Ιστορία

Το Μπανγκί ιδρύθηκε το 1889 ως πρωτεύουσα του Άνω Ουμπάνγκι. Το 1981 έγιναν σοβαρά επεισόδια στην πόλη, όταν ύστερα από μια Γαλλική επιχείρηση, ανετράπη ο πρόεδρος της χώρας Ζαν-Μπεντέλ Μποκασά και αντικαταστάθηκε από τον λιγότερο δημοφιλή Ντέιβιντ Ντάκο. Τον Οκτώβριο του 1985 διεξήχθη στην πόλη συνέδριο σχετικά με το AIDS για να αποφασιστεί ο ορισμός της νέας, εκείνη την εποχή, ασθένειας. Ο ορισμός που αποφασίστηκε ήταν "παρατεταμένοι πυρετοί για ένα μήνα ή περισσότερο, απώλεια βάρους άνω του 10% και παρατεταμένη διάρροια". Το 1986, ένα γαλλικό αεροσκάφος προσέκρουσε στο Μπανγκί προκαλώντας τον θάνατο 35 ατόμων. Τέλος, σύμφωνα με έρευνα του 2009, το Μπανγκί έχει έναν από τους χειρότερους δείκτες σχετικά με τον τρόπο ζωής των κατοίκων, καθώς βρίσκεται στην προτελευταία θέση της κατάταξης σε σύνολο 215 πόλεων, ενώ η μόνη πόλη που έχει χειρότερο δείκτη στην κατάταξη αυτή είναι η Βαγδάτη.

Κατά την εξέγερση του 2012-2013, στρατεύματα των επαναστατών της Σελέκα (Séléka) εισέβαλαν και κατέλαβαν την πρωτεύουσα στις 23 Μαρτίου του 2013.

Η Ομολογία της Αυγούστας

 

25 Ιουνίου 1530
Στη Δίαιτα της Αυγούστας, Λουθηρανοί πρίγκιπες και εκλέκτορες της Γερμανίας παρουσιάζουν στον αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την Ομολογία της Αυγούστας.

Η Ομολογία της Αυγούστας (λατ.: Confessio Augustana), είναι η κύρια ομολογία πίστεως των Λουθηρανικών εκκλησιών και ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα της Λουθηρανικής μεταρρύθμισης. Η Ομολογία της Αυγούστας ή Άουγκσμπουργκ, γράφτηκε στα γερμανικά και λατινικά, και παρουσιάστηκε από έναν αριθμό Γερμανών ηγεμόνων στη Δίαιτα της Αυγούστας, στις 25 Ιουνίου 1530. Ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είχε καλέσει τους πρίγκιπες και τις ελεύθερες περιοχές της Γερμανίας που είχαν προσχωρήσει στο Λουθηρανικό κίνημα, να εξηγήσουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τη θρησκευτική και πολιτική ενότητα μέσα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι το τέταρτο κείμενο που περιέχεται στο Βιβλίο της Ομόνοιας.

Βιτρώ από μια Γερμανική εκκλησία, με θέμα την Ομολογία της Αυγούστας
Περιεχόμενο

Η Ομολογία της Αυγούστας αποτελείται από 28 άρθρα, τα οποία περιλαμβάνουν 21 θέσεις (θετικές δηλώσεις) που περιγράφουν τις αρχές της Χριστιανικής πίστης, όπως τις αντιλαμβάνονται οι Λουθηρανοί, και επτά αντιθέσεις (αρνητικές δηλώσεις) που περιγράφουν όσα θεωρούνται παραβιάσεις της Χριστιανικής πίστης από την εκκλησία της Ρώμης.

Η σημαία της Σουηδίας

 

Λόγος Σημαίας: 5:8

22 Ιουνίου 1906
Υιοθετείται η σημαία της Σουηδίας.

Η σημαία της Σουηδίας (στα σουηδικά Sveriges flagga) είναι μπλε με έναν κίτρινο σταυρό της Σκανδιναβίας που προεκτείνεται ως τις άκρες της σημαίας.

Το σχέδιο και τα χρώματα της σουηδικής σημαίας πιστεύεται ότι βασίστηκαν σε κάποια ιδέα προερχόμενη από το εθνόσημο της Σουηδίας του 1442, η οποία είναι γαλάζια και διαιρείται σε τέσσερα μέρη από έναν χρυσό σταυρό, στη μορφή της σημαίας της Δανίας. Το μπλε και το κίτρινο είναι σε χρήση ως σουηδικά χρώματα τουλάχιστον από την εποχή του Βασιλέα Μάγκνους Γ΄ της Σουηδίας (βασιλικό οικόσημο, 1275).
Κρατική σημαία και σημαία των πολιτών

Οι αναλογίες της σημαίας είναι 5:2:9 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Οι διαστάσεις της σουηδικής σημαίας με την τριπλή ουρά είνα 5:2:5:8 οριζόντια και 4:2:4 κάθετα. Η τετράγωνη κρατική σημαία είναι πανομοιότυπη με τη σημαία των πολιτών.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η σημερινή σημαία συνιστάται να υποστέλλεται όχι αργότερα από τις 9 το βράδυ. Μόνο όταν η χώρα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση επιτρέπεται να υψώνεται και τη νύχτα.
Στρατιωτική σημαία

Η σημαία με την τριπλή ουρά (tretungad flagga) χρησιμοποιείται ως στρατιωτική σημαία (örloggsflaggan) στις συνολικές της διαστάσεις, που είναι μαζί με τις ουρές 1:2. Η εν λόγω σημαία χρησιμοποιείται επίσης ως ναυτικό έμβλημα (örloggsgösen). Τα ναυτικά εμβλήματα είναι μικρότερα από τις στρατιωτικές σημαίες, όμως έχουν τις ίδιες διαστάσεις. Στην αρχή είχε δύο ουρές, όμως στα μέσα του 17ου αιώνα εμφανίστηκε η σημαία με την τριπλή ουρά.

Ίδια με τη σημαία με την τριπλή ουρά είναι η σουηδική βασιλική σημαία (Kungl. flaggan) , ωστόσο η τελευταία περιέχει ένα λευκό φόντο με το μεγαλύτερο ή μικρότερο εθνόσημο του Τάγματος του Σεραφείμ.Σήμερα, το Μεγάλο Εθνόσημο χρησιμοποιείται μόνο από το Βασιλιά.
Ιστορικά στοιχεία

Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, το 12ο αιώνα, ο Βασιλιάς και άγιος Ερρίκος Θ΄ είδε έναν κίτρινο σταυρό στον ουρανό ενώ είχε φτάσει στη Φινλανδία στη διάρκεια της Πρώτης Σουηδικής Σταυροφορίας, το 1157. Το σημάδι αυτό το θεώρησε σημείο από το Θεό και υιοθέτησε τον κίτρινο σταυρό σε μπλε φόντο ως τη σημαία.

Πιστεύεται επίσης ότι η σουηδική σημαία μπορεί να είχε χρησιμοποιηθεί ως σημαία αντίστασης σε απάντηση στη σημαία της Δανίας, η οποία είναι κόκκινη με λευκό σταυρό και που ήταν γνωστή από το 1219. Σύμφωνα με αυτήν την εκδοχή, η σημαία δημιουργήθηκε από το Βασιλιά Κάρολο Η΄, ο οποίος επίσης εισήγαγε το εθνόσημο της Σουηδίας το 1442. Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η σημαία πρώτα ήταν μπλε με λευκό σταυρό πριν από το 1420 και ότι έγινε γαλάζια με χρυσό σταυρό μόνο στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Γουσταύου Βάζα, ο οποίος απελευθέρωσε επιτυχώς τη Σουηδία από την προσωρινή τυραννική κυριαρχία του Δανού Βασιλέα Χριστιανού Β΄ το 1521.

Δεν είναι γνωστό ιστορικά πότε άρχισε να χρησιμοποιείται η σημερινή σημαία. Η σημαία με την διπλή ουρά άρχισε να χρησιμοποιείται επίσημα από το 1562, με βασιλικό διάταγμα. Ως τα μέσα του 17ου αιώνα η σημαία αντικαταστάθηκε από τη σημαία με τις τρεις ουρές (με βασιλικό διάταγμα του 1663).

Το 18ο αιώνα το Ναυτικό άρχισε να χρησιμοποιεί τη γαλάζια σημαία. Το 1815 άρχισε να χρησιμοποιείται κοινή σημαία για τη Σουηδία και για τη Νορβηγία, καθώς τα δύο Βασίλεια ενοποιήθηκαν. Η σημαία αυτή ήταν πανομοιότυπη με την πρώην σημαία με τις τρεις ουρές, που χρησιμοποιούσε ο στρατός, με κύρια χρώματα το ερυθρό και το λευκό.Η Νορβηγία σύντομα εισήγαγε άλλες σημαίες και αφαίρεσε από τη σημαία των πολιτών το σύμβολο της ένωσης και η ένωση διαλύθηκε το 1905. Μόλις το Νοέμβριο του 1905 η Σουηδία αφαίρεσε από τη σημαία της το έμβλημα της ένωσης.

Η Μάχη της Ραφίας

  

Η Μάχη της Ραφίας, γνωστή και ως Μάχη της Γάζας, ήταν μία μάχη που διεξήχθη στις 22 Ιουνίου του 217 π.Χ. μεταξύ των δυνάμεων του φαραώ της Αιγύπτου, Πτολεμαίου Δ', και του Αντίοχου Γ' της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών κατά τη διάρκεια των Συριακών πολέμων.

Τα γεγονότα πριν τη μάχη
Το 221 π.Χ., δολοφονήθηκε ο βασιλιάς Πτολεμαίος Γ' Ευεργέτης και τον διαδέχτηκε ο γιος του Πτολεμαίος Δ'. Τότε το βασίλειο της Αιγύπτου πέρασε από μια περίοδο δυναστικής αστάθειας και εξασθένισης της άμυνάς του. Την κατάσταση θέλησε να εκμεταλλευτεί ο Αντίοχος Γ', παρά τα δικά του εσωτερικά προβλήματα. Έτσι, την άνοιξη του 219 π.Χ., αφού πρώτα κατέλαβε τη γειτονική Σελεύκεια, εισέβαλλε στην Κοίλη (Νότια) Συρία, η οποία ανήκε στην επικράτεια της Αιγύπτου και κατέλαβε μερικές πόλεις τις οποίες του παρέδωσαν στασιαστές αξιωματικοί του Πτολεμαίου.

Με την εξαίρεση μιας ενδιάμεσης 4μηνης ανακωχής, ο πόλεμος συνεχίστηκε και κατά τον επόμενο χρόνο. Στο μεταξύ, ο Πτολεμαίος είχε μεγαλώσει σημαντικά το στρατό του, φέρνοντας μισθοφόρους από την Ελλάδα και στρατολογώντας μεγάλο αριθμό γηγενών Αιγυπτίων (το ένα τρίτο περίπου του Πτολεμαϊκού στρατού αποτελούνταν από Αιγύπτιους και Λίβυους). Ο Αντίοχος νίκησε σε μια μάχη το στρατό του διοικητή της Νότιας Συρίας Νικόλαου, προκαλώντας του μάλιστα μεγάλες απώλειες. Στη συνέχεια κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας. Όμως το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του Πτολεμαίου δεν είχε πάρει μέρος στη μάχη και παρέμεινε ανέπαφο. Ο Πτολεμαίος περίμενε να τελειώσει η εκγύμναση του στρατού του (ειδικά των ντόπιων, από τους Έλληνες μισθοφόρους) και αναχώρησε (13 Ιουνίου του 217 π.Χ.) προς τη Νότια Συρία, για να αντιμετωπίσει τον Αντίοχο.
Οι δυνάμεις των αντιπάλων

Ο Πτολεμαίος διέθετε 70.000 πεζούς (από τους οποίους 20.00 Αιγύπτιοι και 3.000 Λίβυους), 5.000 ιππείς και 73 πολεμικούς ελέφαντες. Ο Αντίοχος παρέταξε 62.000 πεζούς, 6.000 ιππείς και 102 ινδικούς ελέφαντες. Ο στρατός του Πτολεμαίου υστερούσε αριθμητικά σε ιππικό, ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες και ελέφαντες, υπερτερούσε όμως στο βαριά οπλισμένο πεζικό της φάλαγγας.

Η μάχηΟι δύο στρατοί συναντήθηκαν 22 Ιουνίου του 217 π.Χ., κοντά στη μικρή πόλη Ραφία (σημερινή Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας).

Ο Αντίοχος ηγήθηκε του δεξιού κέρατος (άκρου) της παράταξής του, με το μεγαλύτερο μέρος του ιππικού (4.000 άνδρες) και 60 ελέφαντες. Απέναντί του, η αριστερή πτέρυγα του αιγυπτιακού στρατού, με επικεφαλής τον Πτολεμαίο, διέθετε μόλις 3.000 ιππείς και 40 ελέφαντες. Χάρις στην τοπική αριθμητική του υπεροχή, ο Αντίοχος άρχισε με νίκη στην αρχή της μάχης, αναγκάζοντας το ιππικό του αντιπάλου του να υποχωρήσει και τον ίδιο τον Πτολεμαίο να μετακινηθεί στο κέντρο της παράταξής του, όπου μάχονταν οι φάλαγγες του πεζικού. Την ίδια στιγμή, ο Θεσσαλός Εχεκράτης, επικεφαλής του αιγυπτιακού ιππικού στο δεξιό άκρο της παράταξης, νικούσε τους ιππείς του Αντιόχου και τους εξανάγκαζε σε υποχώρηση. Έτσι λοιπόν, το δεξιό κέρας κάθε στρατού νικούσε το αριστερό του άλλου και το απωθούσε από το πεδίο της μάχης.

Η αποφασιστική στιγμή, η οποία έκρινε όλη τη μάχη, ήρθε όταν ο Πτολεμαίος, επικεφαλής του πεζικού του στο κέντρο της παράταξης, επιτέθηκε κατά του αντίπαλου πεζικού. Εκεί, η μεγάλη αριθμητική υπεροχή του (45.000 έναντι 30.000), σε συνδυασμό με την καλύτερη εκπαίδευση των Ελλήνων και γηγενών πεζικάριων του Πτολεμαίου, έκριναν τη σύγκρουση. Ο στρατός του Αντιόχου τράπηκε σε φυγή, πριν ο βασιλιάς προλάβει να επιστρέψει από την καταδίωξη του αιγυπτιακού αριστερού κέρατος. Οι απώλειες του σελευκιδικού στρατού έφτασαν τις 10.000 άνδρες και 4.000 αιχμαλώτους, ενώ ο πτολεμαϊκός στρατός έχασε μόνο 2.000 άνδρες.

Μετά την ήττα του και τις μεγάλες απώλειες του στρατού του, ο Αντίοχος Γ' δεν μπορούσε πια να συνεχίσει τον πόλεμο και αποσύρθηκε από τη Νότια Συρία. Στις διαπραγματεύσεις ειρήνης που ακολούθησαν, ο Πτολεμαίος Δ' έδειξε μετριοπάθεια και αρκέστηκε στην αναγνώριση της πτολεμαϊκής κυριαρχίας στη Νότια Συρία. Μέχρι το θάνατό του (204 π.Χ.), η επαρχία αυτή παρέμεινε υπό αιγυπτιακό έλεγχο.

Ο αστρολάβος των Αντικυθήρων

 

http://lefobserver.blogspot.gr/2008/05/blog-post_17.html?spref=fb
ANTIKYTHERA MECHANISM - Ο ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ Ο αστρολάβος των Αντικυθήρων

Στις 17 Μαίου 1902 ανακαλύφθηκε στα Αντικύθηρα.
Στο Μουσείο Γεωαστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών βρίσκεται τώρα ο περίφημος Μηχανισμός των Αντικυθήρων, που θεωρείται ένα από τα θαύματα της επιστήμης στην αρχαιότητα. Πρόκειται βεβαίως για αντίγραφο κατασκευασμένο τον Αύγουστο του 2008 από τον Διονύσιο Κριάρη, σύμφωνα με τα νεώτερα στοιχεία της διεθνούς ομάδας μελέτης του ευρήματος “Antikythera Mechanism Research Project”.Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων (γνωστός και ως αστρολάβος των Αντικυθήρων ή υπολογιστής των Αντικυθήρων) είναι ένα αρχαίο τέχνημα που πιστεύεται ότι ήταν ένας μηχανικός υπολογιστής και όργανο αστρονομικών παρατήρησεων, που παρουσιάζει ομοιότητες με πολύπλοκο ωρολογιακό μηχανισμό. Ανακαλύφθηκε σε ναυάγιο ανοικτά του Ελληνικού νησιού Αντικύθηρα μεταξύ των Κυθήρων και της Κρήτης. Με βάση τη μορφή των ελληνικών επιγραφών που φέρει χρονολογείται μεταξυ του 150 π.Χ. και του 100 π.Χ., αρκετά πριν από την ημερομηνία του ναυαγίου, το οποίο ενδέχεται να συνέβη αν?μεσα στο 87 π.Χ. και 63 π.Χ.. Θα μπορούσε να ήταν κατασκευασμένο μέχρι μισόν αιώνα πριν το ναυάγιο. Το ναυάγιο ανακαλύφθηκε το 1900 σε βάθος περίπου 40 με 64 μέτρων και πολλο? θησαυροί, αγάλματα και άλλα αντικείμενα, ανασύρθηκαν από Συμιακούς σφουγγαράδες και βρίσκονται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα. Στις 17 Μαΐου 1902 ο αρχαιολόγος και διευθυντής του Μουσείου Βαλέριος Στάης πρόσεξε ότι ένα από τα ευρήματα είχε έναν οδοντωτό τροχό ενσωματωμένο και εμφανείς επιγραφές με αστρονομικούς όρους. Το αρχαίο ναυάγιο επισκεύθηκε ξανά το 1978 ο Ζακ-Υβ Κουστώ με την ομάδα του Καλυψώ προσκεκλημένοι από τον Ε.Ο.Τ. Η αποστολή του αυτή έχει γυριστεί σε ντοκιμαντέρ με τον τίτλο "Diving for Roman Plunder". Ο μηχανισμός είναι η αρχαιότερη σωζόμενη διάταξη με γρανάζια. Είναι φτιαγμένος από μπρούντζο σε ένα ξύλινο πλαίσιο και έχει προβληματίσει και συναρπάσει πολλούς ιστορικούς της επιστήμης και της τεχνολογίας αφότου ανακαλύφθηκε. Η πιο αποδεκτή θεωρία σχετικά με τη λειτουργία του υποστηρίζει ότι ήταν ένας αναλογικός υπολογιστής σχεδιασμένος για να υπολογίζει τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων. Πρόσφατες λειτουργικές ανακατασκευές της συσκευής υποστηρίζουν αυτήν την ανάλυση. Από τις πρόσφατες έρευνες καταρρίφθηκε η θεωρία ότι εμπεριέχει ένα διαφορικό γρανάζι, όμως ο ανακαλυφθείς μηχανισμός της κίνησης της Σελήνης είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός, καθότι δίνει τη δυνατότητα μεταβλητής γωνιακής ταχύτητας στον άξονα που κινεί τη Σελήνη (δευτερος Νόμος Κέπλερ).
ΑΠΟ ΤΟ http://www.forthnet.gr/

 

 

πηγή : ΗΜΕΡΗΣΙΑ//ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 27-28.3.04


Το θέατρο , αιώνες τώρα, εξακολουθεί και γιορτάζει
Κάθε χρόνο μια σημαντική προσωπικότητα της θεατρικής πραγματικότητας συντάσει ένα διεθνές μήνυμα το οποίο ταξιδεύει σε όλες τις χώρες. Η Αιγύπτια θεατρική συγγραφέας Fathia El Assal έγραψε φέτος (2004) το διεθνές μήνυμα για την ημέρα του θεάτρου.
Το μήνυμα της χρονιάς
"Το θέατρο είναι ο πρόγονος όλων των τεχνών. Αυτή είναι μια αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Το θέατρο βοηθά τους ανθρώπους να αναδυθούν πάνω από τον εαυτό τους, να ελευθερωθούν αλλά και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους"
Επείγον
Η ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κούν Κάτια Γέρου υπογράμμισε τη σημασία και την αναγκαιότητα του θεάτρου στην σημερινή ταχύτατη εποχή της πληροφόρησης. "Όταν τα πράγματα γύρω μας τρέχουν το θέατρο είναι επείγον. Η ηρεμία των δύο ωρών της θεατρικής παράστασης είναι επιτακτική. Είναι ίσως η μοναδική στιγμή της ημέρας που ο άνθρωπος παρακολουθεί χωρίς άγχος τα ανθρώπινα πάθη εν τη γενέσει τους. Και το σημαντικό είναι ότι η θεατρική δημιουργία είναι ένα "πάρε -δώσε" με τη ζωή" ..... Το θέατρο μπορεί να τοποθετηθεί και επομένως να αξιολογηθεί μόνο σε βάθος χρόνου.... Σύμφωνα με την Κ.Γέρου το θέατρο σήμερα γιορτάζει και η κύρια αιτία γι αυτό είναι το γεγονός "πως υπήρξε, έζησε, και λειτούργησε ως τρόπος έκφρασης του ανθρώπου. Αλλά το σημαντικό
είναι ότι το θέατρο γιορτάζει γιατί κατόρθωσε να μείνει στη ζωή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα"

 

http://www.facebook.com/pages/omma-studio-theater/276782567912
omma studio theater

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος του για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο.
Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς κ.ά.
Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός, σεναριογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης Τζον Μάλκοβιτς, που είναι πάνω καλλιτέχνης του θεάτρου.
Παρακάτω παρατίθεται το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου που είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου. Η μετάφραση από τα αγγλικά έγινε για το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου από το Νεόφυτο Παναγιώτου.

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ
από τον Τζον Μάλκοβιτς

Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους.

Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη.

Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της, και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής. Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς – γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, – να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: «Με ποιό τρόπο ζούμε;» Καλή τύχη!

John Malkovich

29 Ιουλίου 1851

29 Ιουλίου 1851 Ο Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις ανακαλύπτει τον αστεροειδή 15 Ευνομία.

Ο Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις (Annibale de Gasparis, 9 Νοεμβρίου 1819 – 21 Μαρτίου 1892) ήταν Ιταλός αστρονόμος. Από το 1864 μέχρι το 1889 ήταν ο διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Capodimonte στη Νάπολη.

Ο ντε Γκάσπαρις ανακάλυψε συνολικά εννέα αστεροειδείς, με πρώτο ανάμεσά τους την Υγιεία, τον δέκατο αστεροειδή που ανακαλύφθηκε στην Ιστορία, και τελευταίο τη Βεατρίκη.

Ο Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας το 1851.
Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Ο αστεροειδής 4279 Ντε Γκάσπαρις (4279 De Gasparis), που ανακαλύφθηκε το 1982.
Ο κρατήρας Ντε Γκάσπαρις στο νότιο ημισφαίριο της Σελήνης.
Οι Ρηγματώσεις Ντε Γκάσπαρις, ένα σχίσιμο της σεληνιακής επιφάνειας κοντά στον παραπάνω κρατήρα με μήκος 93 χιλιόμετρα.

Παναμάς

 

Ο Παναμάς είναι μια μικρή χώρα στην Κεντρική Αμερική που βρέχεται ανατολικά από τον Ατλαντικό και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί υπάρχει και μια διώρυγα με σκοπό τη σύνδεση των δυο ωκεανών, έτσι ώστε τα πλοία να μη χρειάζεται να περιπλεύσουν ολόκληρη τη Νότια Αμερική.
Πρωτεύουσα της είναι η Πόλη του Παναμά. Η έκταση της χώρας είναι 78.200 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της 3.360.474 κάτοικοι με βάση εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009.. Η επίσημη γλώσσα της χώρας είναι η Ισπανική. 

Απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία στις 28 Νοεμβρίου 1821 και μετά χρειάστηκε να πολεμήσει πάλι για την ανεξαρτησία από τους Κολομβιανούς, που κέρδισε στις 3 Νοεμβρίου 1903. Το 1989 δέχθηκε αμερικανική εισβολή, με σκοπό την διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στη διώρυγα του Παναμά όταν ο τότε δικτάτορας και πρώην συνεργάτης της CIA Μανουέλ Νοριέγκα υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του προσπάθησε να εθνικοποιήσει την διώρυγα. Σημερινός της πρόεδρος είναι ο Ρικάρδο Μαρτινέλι και Αντιπρόεδρος ο Χουάν Κάρλο Βαρέλα (πρώτος αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ) . Νόμισμα έχει το μπαλμπόα.

Ανθρώπινα ερωτήματα ...

Ανθρώπινα ερωτήματα ... 

 Γιατί δεν ψάχνουμε την ουσία; Ποιος ξέρει; Οι φίλοι μας δεν ζουν πια. Οι εχθροί μας έχουν στόχο το εφήμερο της ζωής. Για ποιο λόγο; Για την ασφάλεια της κοινωνίας; Για την ασφάλεια του συστήματος ή της αδράνειας; Γιατί τα άτομα είναι τόσο πολλά αλλά και ταυτόχρονα τόσο λίγα; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σπάνιοι; Υπάρχει λόγος; Ή τουλάχιστον αιτία; Γιατί έχει τόσο κόστος κάθε δημιουργία; Πώς το αντέχει η μικρή μάγισσα; Και πότε θα πεθάνει ο μοναδικός αλήτης; Γιατί η λέξη εμπάθεια έγινε αρνητική με την πάροδο του χρόνου; Επειδή η ανθρωπιά δεν είναι της μόδας; Έως πότε θα κυριαρχεί στον κόσμο η κοινωνία του τίποτα; Θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι να της αντιστέκονται; Ή θα γίνουμε μία άμορφη και ανώνυμη μάζα; Τι περιμένουν τα άτομα από μία ζωή χωρίς αθώους και ηλίθιους; Δεν ξέρουν ακόμα τι σημαίνει σκλαβιά; Δεν καταλαβαίνουν το νόημα της γενοκτονίας; Πρέπει να γίνουν κι άλλες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Πόσα εγκλήματα μπορεί ν’ αντέξει η ανθρωπότητα δίχως ν’ αυτοκτονήσει; Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα θεό που δεν ακούμε; Γιατί να μην υπάρχει ο αλτρουισμός; Γιατί τόσες χειραψίες ενώ δεν ξέρουμε ν’ ανοίγουμε την αγκαλιά μας; Γιατί να είναι τόσο μεγάλη η ζωή αν είναι να κάνουμε τόσο λίγα πράγματα; Ζούμε ή πεθαίνουμε με τις λεπτομέρειες; Γιατί τα άτομα υπάρχουν δίχως να ζουν; Ποιος είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία κοινωνία που δεν έχει μαθητές; Ποιος είναι ο ρόλος της ιστορίας μας αν είναι να την ξεχάσουμε; Πειράζει που θυμόμαστε τα βάσανα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς άσπρες μέρες; Πότε θα πάψει η κοινωνική κατοχή; Γιατί σε περίοδο ειρήνης, ο άγνωστος στρατιώτης να είναι άνθρωπος; Γιατί να καταδικάζουμε τα εγκλήματα πολέμου και όχι τα εγκλήματα ειρήνης; Γιατί να κυριαρχούν οι απόψεις ενώ δεν υπάρχουν γνώμες; Γιατί ο γαλάζιος γίγαντας να είναι μόνο και μόνο μια πληγή; Για τους νεκρούς ή για τους αγέννητους; Γιατί οι ελεύθεροι να είναι πάντα δεύτεροι; Γιατί οι αγνοί να είναι καταδικασμένοι; Γιατί τα σπίτια να είναι τόσο μεγάλα; Για να κυριαρχεί το κενό; Γιατί τα παγκάκια να είναι μόνο για τη μοναξιά; Πρέπει ή δεν πρέπει να μιλάμε στους άλλους όταν γνωρίζουμε ότι είναι μάταιο; Γιατί δεν νιώθουμε την ανάγκη και επιβιώνουμε μέσα στη ματαιότητα; Πώς αντέχουν τα λουλούδια το βάρος του ουρανού; Όπως αντέχουμε την ελαφρότητα των ατόμων; Πόσους νεκρούς πρέπει να διαβάσουμε για να ζήσουμε; Για πόσους αγέννητους πρέπει να γράψουμε για να πεθάνουμε; Γιατί η νοημοσύνη φοβίζει ενώ είναι κοντά μας για την ανθρωπότητα; Γιατί η κοινωνία θεωρεί τις ιδιοφυίες επικίνδυνες; Ενώ ο κίνδυνος παρέχει ασφάλεια γιατί προτιμούμε την ασφάλεια που προκαλεί κινδύνους; Γιατί φοβόμαστε το τέλος όταν έχουμε αρχές και τη γέννηση όταν έχουμε αξίες; Αφού δεν αλλάζει το σύστημα γιατί να μην πεθάνει για να ζήσουμε την αλλαγή; Και γιατί η ανθρωπιά δεν είναι μία αξία για τα άτομα;

Πηγή - Νίκος Λυγερός

Αναρτήθηκε από:
Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης 

Great Skellig

 

 

 

 

 

 

 

Great Skellig

πηγή : http://anoixti-matia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7363.html?spref=fb

Μυστηριώδες μοναστήρι στον Ατλαντικό

Το Skellig Michael (από το Sceilig Mhichíl που στην ιρλανδική γλώσσα, που σημαίνει βράχος του Μιχαήλ), επίσης γνωστό ως Μεγάλος Βράχος (Great Skellig), είναι ένα απότομο βραχώδες νησί, στον Ατλαντικό Ωκεανό περίπου 14 χλμ από τις ακτές της Ιρλανδίας.
Το νησί έγινε κέντρο μοναστικής ζωής για 600 χρόνια από τον 7ο αιώνα και μετά, όταν Ιρλανδοί μοναχοί ίδρυσαν μοναστήρι.

Το μοναστήρι που είναι χτισσμένο στην κορυφή ενός βράχου 230 μέτρων χαρακτηρίστηκε παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO το 1996. Είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά και το λιγότερο προσιτά μοναστήρια της Ευρώπης...

photo by: link
Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη δραστηριότητα του μοναστηριού. Εικάζεται ότ δεν διαμένανε περισσότεροι από 12 μοναχοί συν τον ηγούμενο. Υπό το βάρος των επιδρομών των Βίκινκγς το μοναστήρι εγκαταλείφθηκε. Ωστόσο η απομονωμένη περιοχή απέτρεψε την ανθρώπινη φθορά και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.
Η πρόσβαση είναι μερικώς απαγορευμένη στους τουρίστες για να προστατευθει το μνημείο. Κάθε χρόνο δίνονται μόλις 12 άδειες για τουριστικές ξεναγήσεις.

 

photo by: link

photo by: link

photo by: link
 

photo by: link

photo by: link

photo by: link
                                                                                                                                                     

photo by: link

 

 photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link

photo by: link
 

http://perierga.gr/

23 Αυγούστου | Παγκόσμια Ημέρα κατά του Δουλεμπορίου

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Δουλεμπορίου

Στις 23 Αυγούστου 1791 άρχισε η εξέγερση των μαύρων δούλων στη νήσο Ισπανιόλα της Καραϊβικής (σημερινή Αϊτή και Δομηνικανική Δημοκρατία), που οδήγησε στην κατάργηση του διατλαντικού εμπορίου δούλων. Από το 1998 μέχρι σήμερα, η μέρα αυτή αποτελεί μια καλή ευκαιρία περίσκεψης των ανθρώπων σχετικά με τις συνέπειες της δουλείας στον κόσμο. Αν και η τεχνολογία έχει προοδεύσει και η διάχυση της γνώσης είναι πιο εύκολη από ποτέ, αν και η ανάπτυξη της οικονομίας άλλαξε τα εργασιακά δεδομένα σε ολόκληρο τον πλανήτη, παρόλα αυτά φαίνεται αρκετά δύσκολο να εξαλειφθεί εντελώς μία από τις αρχαιότερες μορφές καταπίεσης του ανθρώπου.





Γιατί μπορεί κανείς από εμάς να μη σκέφτεται… αλυσοδεμένους υπηρέτες στο σπίτι του, όμως το δουλεμπόριο σε διάφορα σημεία του πλανήτη καλά κρατεί, ως μία από τις πλέον προσοδοφόρες πρακτικές πλουτισμού! Όσο κι αν νομίζουμε ότι ζούμε σε έναν ελεύθερο κόσμο (θεωρητικά μιλώντας), πολλά από αυτά που συμβαίνουν διαρκώς γύρω μας είναι αρκετά για να μας υπενθυμίσουν ότι η ανελευθερία κυριαρχεί παντού. Παιδική εκμετάλλευση στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής, ορδές μεταναστών που χάνουν τη ζωή τους στο «λαθραίο» ταξίδι προς τη σωτηρία, καλλίγραμμες γυναίκες από το ανατολικό μπλοκ που ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη… Σημαντικά είναι τα στοιχεία της Unesco:





- Συνολικά σε όλον τον κόσμο υπολογίζεται ότι 27 εκατομύρια άνθρωποι είναι θύματα του σύγχρονου δουλεμπορίου – ο μεγαλύτερος αριθμός υποδουλωμένων ανθρώπων στην ιστορία της ανθρωπότητας.
- Η πλειοψηφία των ανθρώπων που εργάζονται χωρίς πληρωμή, με την απειλή σωματικής ή ψυχολογικής βίας και αδυναμία απελευθέρωσης βρίσκεται στην Ασία και την Αφρική.
-O μέσος όρος ηλικίας των θυμάτων που διακινούνται είναι ανήλικα παιδιά, κυρίως κορίτσια, ηλικίας 14 ετών, ενώ το 99% των θυμάτων δεν διασώζεται ποτέ.
- Η πλειονότητα των θυμάτων στην Ελλάδα προέρχεται από την Ανατολική Ευρώπη, τη Ρωσία, και την Αφρική.
- Στην Ευρώπη, μόνο 1 στους 100.000 διακινητές καταδικάζεται.





- Περισσότεροι από 14.500 σκλάβοι περνάνε κάθε χρόνο τα σύνορα των ΗΠΑ.
- Οι σκλάβοι εργάζονται σε χωράφια, οίκους ανοχής, εστιατόρια, ορυχεία…
- Το μέσο κόστος ενός σκλάβου δεν ξεπερνά τα 90 δολάρια.
- Το κέρδος από το εμπόριο σάρκας στην Αφρική ξεπερνά τα 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια.
- Ένα στα δέκα παιδιά της Αϊτής ζει σε συνθήκες δουλείας.

ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ

ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ - ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ (ΤΖΙΟΚΟΝΤΑ)

21/Αυγούστου /1911: Ένας ιταλός σερβιτόρος αφαιρεί από το μουσείο του Λούβρου τον διάσημο πίνακα Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Θα βρεθεί δύο χρόνια αργότερα.

Η Μόνα Λίζα (γνωστή και ως Τζιοκόντα, ή Πορτραίτο της Λίζα Γκεραρντίνι, συζύγου του Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο είναι μια προσωπογραφία που ζωγράφισε ο Ιταλός καλλιτέχνης Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης, που ολοκληρώθηκε μέσα στη χρονική περίοδο 1503-1519. Αποτελεί ιδιοκτησία του Γαλλικού Κράτους, και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Ο πίνακας απεικονίζει μία καθιστή γυναίκα, τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, η έκφραση του προσώπου της οποίας χαρακτηρίζεται συχνά ως αινιγματική.Η Μόνα Λίζα θεωρείται ως το πιο διάσημο έργο ζωγραφικής


Ο Λεονάρντο ξεκίνησε να ζωγραφίζει τη Μόνα Λίζα το έτος 1503 ή το 1504 στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Σύμφωνα με τον σύγχρονο του Λεονάρντο, Τζιόρτζιο Βασσάρι, "...αφότου ασχολήθηκε επί τέσσερα χρόνια με το έργο, το άφησε ημιτελές..."Είναι γνωστό πως αυτή ήταν μια συνήθης συμπεριφορά του Λεονάρντο ο οποίος, αργότερα, μετάνιωσε που "δεν ολοκλήρωσε ποτέ ούτε ένα έργο".Θεωρείται πως συνέχισε να ασχολείται με τη Μόνα Λίζα για τρία χρόνια αφότου εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και πως την τελείωσε λίγο πριν πεθάνει το 1519. Ο καλλιτέχνης μετέφερε τον πίνακα από την Ιταλία στη Γαλλία το 1516 όταν ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α΄ τον προσκάλεσε να εργαστεί στο Clos Lucé κοντά στο βασιλικό κάστρο στην Αμπουάζ. Πιθανότατα μέσω των κληρονόμων του βοηθού του Λεονάρντο, Σαλάι,ο βασιλιάς αγόρασε τον πίνακα για 4.000 écu και τον τοποθέτησε στο παλάτι της Fontainebleau, όπου παρέμεινε έως ότου δόθηκε στον Λουδοβίκο ΙΔ΄. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ μετέφερε το έργο στο Παλάτι των Βερσαλλιών. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, μεταφέρθηκε στο Μουσείο του Λούβρου. Ο Ναπολέοντας τοποθέτησε το έργο στο δωμάτιό του, στο Παλάτι του Κεραμεικού. Αργότερα ο πίνακας επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού Πολέμου (1870-1871) μεταφέρθηκε από το Λούβρο στο Brest Arsenal
Ο πίνακας πήρε το όνομά του από τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, που ήταν μέλος της οικογένειας Γκεραρντίνι από τη Φλωρεντία και την Τοσκάνη και σύζυγος του εύπορου έμπορου μεταξιού Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο. Ο πίνακας ήταν παραγγελία για το καινούριο τους σπίτι και για να γιορτάσουν τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, Αντρέα. Η ταυτότητα της εικονιζόμενης γυναίκας αναγνωρίστηκε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης το 2005 από έναν ειδικό που ανακάλυψε ένα σημείωμα του 1503 το οποίο είχε γράψει ο Αγκοστίνο Βεσπούτσι.

Διάφορες εναλλακτικές απόψεις έχουν εκφραστεί σχετικά με το θέμα. Κάποιοι μελετητές θεωρούν πως η Λίζα ντελ Τζιοκόντο ήταν το αντικείμενο μιας άλλης προσωπογραφίας, και εντοπίζουν τουλάχιστον άλλους τέσσερις πίνακες στους οποίους αναφέρεται ο Βασσάρι αποκαλώντας τους Μόνα Λίζα. O Σίγκμουντ Φρόυντ πίστευε πως το περιώνυμο μειδίαμα της Μόνα Λίζα ήταν αποτέλεσμα ανάκλησης ανάμνησης της μητέρας του Λεονάρντο. Άλλες προτάσεις για την ταυτότητα της εικονιζόμενης γυναίκας είναι: η Isabella από τη Νάπολη, η Cecilia Gallerani, η Costanza d'Avalos, Δούκισσα της Francavilla, η Isabella d'Este, η Pacifica Brandano or Brandino, η Isabela Gualanda, η Caterina Sforza, και ο ίδιος ο Λεονάρντο.Σήμερα η οι απόψεις των ιστορικών της τέχνης συγκλίνουν στην ιδέα πως ο πίνακας απεικονίζει τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, που πάντα ήταν η παραδοσιακή άποψη.

Η φήμη του πίνακα αυξήθηκε όταν η Μόνα Λίζα κλάπηκε στις 21 Αυγούστου του 1911. Την επόμενη μέρα, ο Louis Béroud, ένας ζωγράφος, περπατώντας στο Λούβρο, πήγε στο Salon Carré όπου εκτίθονταν η Μόνα λίζα επί πέντε χρόνια. Ωστόσο στο σημείο όπου έπρεπε να βρίσκεται ο πίνακας, υπήρχαν τέσσερις σιδερένιοι πάσσαλοι. Ο Béroud ενημέρωσε τον υπεύθυνο της ασφάλειας εκείνου του τομέα, οι οποίος νόμιζε πως ο πίνακας φωτογραφίζονταν για εμπορικούς λογους. Λίγες ώρες αργότερα, ο Béroud μαζί με τον επικεφαλής της ασφάλειας του τομέα επικοινώνησαν με τον επικεφαλής του τομέα, και επιβεβαιώθηκε πως η Μόνα Λίζα δε βρισκόταν με τους φωτογράφους. Το Λούβρο έκλεισε για μια εβδομάδα για να διευκολυνθεί η έρευνα για την κλοπή.

Ο Γάλλος ποιητής Γκιγιώμ Απολλιναίρ, θεωρήθηκε ύποπτος, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Απολλιναίρ προσπάθησε να εμπλέξει στην υπόθεση τον φίλο του, Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος επίσης ανακρίθηκε, αλλά αργότερα και οι δύο απαλλάχθηκαν των κατηγοριών. Εκείνη τη χρονική περίοδο επικράτησε η εντύπωση πως ο πίνακας είχε χαθεί οριστικά, ωστόσο δύο χρόνια αργότερα ανακαλύφθηκε ο πραγματικός δράστης . Η Μόνα Λίζα είχε κλαπεί από τον Vincenzo Peruggia, υπάλληλο του Λούβρου, ο οποίος μπήκε στο μουσείο κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ημέρας, κρύφτηκε σε μία ντουλάπα και βγήκε από το μουσείο αφού αυτό είχε κλείσει, κρύβοντας τον πίνακα κάτω από το παλτό του. Ο Peruggia ήταν ένας Ιταλός πατριώτης που πίστευε πως ο πίνακας του Λεονάρντο έπρεπε να επιστραφεί στην Ιταλία και να εκτίθεται σε Ιταλικό μουσείο. Ένα από τα κίνητρα του Peruggia πιθανόν να ήταν και το γεγονός ότι ένας φίλος του πουλούσε αντίγραφα του πίνακα, η αξία των οποίων θα αυξανόταν ραγδαία μετά την κλοπή του αυθεντικού. Αφού κράτησε τον πίνακα στο διαμέρισμά του για δύο χρόνια, τελικά συνελήφθη όταν προσπάθησε να τον πουλήσει στους διοικητές της Γκαλερί Uffizi στη Φλωρεντία. Ο πίνακας εκτέθηκε σε διάφορα μέρη σε όλη την Ιταλία και επεστράφη στο Μουσείο του Λούβρου το 1913. Ο Peruggia επικροτήθηκε στην Ιταλία για τον πατριωτισμό του και εξέτισε ποινή φυλάκισης έξι μηνών για το έγκλημα που διέπραξε . ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

20 Αυγούστου 1950

20 Αυγούστου 1950 

Απαγωγή της Τασούλας Πετρακογεώργη έξω από κινηματογράφο στην Κρήτη, από αδερφό ενός βουλευτή, τον Κώστα Κεφαλογιάννη. Η απαγωγή προκαλεί κινητοποίηση του στρατού στη Μεγαλόνησο και η κρίση τερματίζεται με την παράδοση των δύο πρωταγωνιστών στη χωροφυλακή, στο χωριό Γαράζο την 1/9/1950, αφού πριν ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου. 
20 Αυγούστου 1950: Η απαγωγή της Τασούλας – Ένας έρωτας που παραλίγο να προκαλέσει εμφύλιο στην Κρήτη



Το καλοκαίρι του 1950 και πιο συγκεκριμένα στις 20 Αυγούστου 1950, η Κρήτη απειλείται με αιματοκύλισμα. Αφορμή μία. . . απαγωγή.

Ο Κώστας, αδελφός του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Μανόλη Κεφαλογιάννη, «κλέβει» στο Ηράκλειο την όμορφη Τασούλα, κόρη του βουλευτή των Φιλελευθέρων, Γιώργη Πετρακογιώργη, ενώ έβγαινε από τον κινηματογράφο «Οασις»

συνέχεια https://agonaskritis.gr/



Το καλοκαίρι του 1950, η Κρήτη απειλείται με αιματοκύλισμα. Αφορμή μία. . . απαγωγή. Ο Κώστας, αδελφός του βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος Μανόλη Κεφαλογιάννη, «κλέβει» στο Ηράκλειο την όμορφη Τασούλα, κόρη του βουλευτή των Φιλελευθέρων, Γιώργη Πετρακογιώργη. Πάνω από χίλιοι οπλοφόροι, οπαδοί του Πετρακογιώργη, ετοιμάζονται να επιτεθούν σε ισάριθμους οπλισμένους Ανωγειανούς, οπαδούς του Κεφαλογιάννη, για να πάρουν πίσω την Τασούλα. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ορατός. Ο απαγωγέας με την Τασούλα κρύβονται σε σπηλιές του Ψηλορείτη ενώ ο πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος, για να προλάβει το αιματοκύλισμα, κηρύσσει στην Κρήτη Στρατιωτικό Νόμο, επιβάλλει αυστηρή λογοκρισία στον Τύπο και αναστέλλει την ισχύ εννέα άρθρων του Συντάγματος. . . Πάνω από δύο χιλιάδες χωροφύλακες και στρατιώτες χτενίζουν τον Ψηλορείτη για να βρουν τον Κώστα και την Τασούλα, χωρίς αποτέλεσμα. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

συνέχεια

https://www.politeianet.gr/books/9789604222902-

Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ

Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ

 

20 Αυγούστου 636 : Μάχη του ποταμού Γιαρμούκ: οι αραβικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ αναλαμβάνουν τον έλεγχο της Συρίας και της Παλαιστίνης μακριά από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Μάχη που διεξήχθη από τις 15 έως τις 20 Αυγούστου του 636 στο υψίπεδο του ποταμού Ιερομύακα (Γιαρμούκ), ή Ιερμουχθά (κατά τον βυζαντινό ιστορικό Θεοφάνη), παραπόταμου του Ιορδάνη, στη Συρία, ανάμεσα στα Βυζαντινά στρατεύματα του Αυτοκράτορα Ηράκλειου και τα αραβικά στρατεύματα του χαλίφη Ουμάρ ιμπν αλ-Χαττάμπ.

Οι πολεμικές δυνάμεις των Βυζαντινών αριθμούσαν -μαζί με τους συμμάχους- περίπου 40.000 άνδρες με αρχιστράτηγο τους, τον βασιλιά της Αρμενίας, Βαχάν. Οι Άραβες, με αρχιστράτηγο των Αμπού Ουμπάιντα ιμπν αλ-Τζάρραχ, αλλά διοικητή της συγκεκριμένης μάχης τον Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ, αριθμούσαν και εκείνοι 40.000 άντρες.

Η μάχη διήρκεσε έξι ολόκληρες ημέρες και το αποτέλεσμα ήταν η ξεκάθαρη νίκη των Αράβων.

Μάχη της Αγχιάλου

 
 
20 Αυγούστου 917 Μάχη της Αγχιάλου: ο τσάρος Συμεών Α΄ της Βουλγαρίας νικά το βυζαντινό στρατό στην Αγχίαλο της Βουλγαρίας.

εξώφυλλο: Οι Βουλγαρικές δυνάμεις νικούν τους Βυζαντινούς στην Αγχίαλο_»Σύνοψις Ιστοριών» Ιωάννη Σκυλίτζη Μαδρίτη Unknown, 13th-century author / Public domain

copyright © μετάφραση – επιμέλεια Χείλων

Η μάχη της Αγχιάλου, γνωστή και ως μάχη του Αχελώου, έλαβε χώρα στις 20 Αυγούστου 917, στον Αχελώο ποταμό στη Βουλγαρική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, κοντά στην πόλη Αγχίαλο (σύγχρονο Πομόριε) μεταξύ Βουλγαρικών και Βυζαντινών δυνάμεων. Οι Βούλγαροι πέτυχαν μια αποφασιστική νίκη, η οποία όχι μόνο εξασφάλισε τις προηγούμενες επιτυχίες του Συμεών Α’, αλλά τον κατέστησε de facto ηγέτη ολόκληρης της Βαλκανικής Χερσονήσου, εκτός της καλά προστατευμένης Βυζαντινής πρωτεύουσας Κωνσταντινούπολης και Πελοποννήσου.
Η μάχη η οποία ήταν από τις μεγαλύτερες και πιο αιματηρές του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, αποτέλεσε μια από τις χειρότερες καταστροφές που υπέστη ο Βυζαντινός στρατός και αντιστρόφως μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές επιτυχίες της Βουλγαρίας. Μεταξύ των σημαντικότερων συνεπειών ήταν η επίσημη αναγνώριση του αυτοκρατορικού τίτλου των Βουλγαρικών μοναρχιών και η συνακόλουθη επιβεβαίωση της Βουλγαρικής ισότητας έναντι του Βυζαντίου. συνέχεια

https://chilonas.com/2020/03/16/https-wp-me-p1op6y-dyf/
 

20 Αυγούστου 1824

20 Αυγούστου 1824
Εκδίδεται η πρώτη εφημερίδα στην Αθήνα με τον τίτλο \"Εφημερίς των Αθηνών\".

Στις 20 Αυγούστου του 1824 εκδίδεται η πρώτη εφημερίδα στην Αθήνα με τον τίτλο «Εφημερίς των Αθηνών».
Τυπώθηκε στη Σαλαμίνα όπου οι έφοροι των Αθηνών είχαν στείλει προσωρινά το πιεστήριο από το φόβο επιδρομής των Τούρκων του Ευρίπου.

Το επόμενο φύλλο θα τυπωθεί κανονικά στην Αθήνα, στις 6 Σεπτεμβρίου 1824, όπου έχει πια εγκατασταθεί το τυπογραφείο. Από τότε θα βγουν 103 φύλλα το πρώτο έτος, έως τις 30 Οκτωβρίου 1825 και 37 μόνο φύλλα θα εκδοθούν το δεύτερο με τελευταίο φύλλο στις 15 Απριλίου 1826, οπότε και διακόπτεται απότομα η έκδοση.

Η Εφημερίς των Αθηνών, γραμμένη στην τρέχουσα γλώσσα (δημοτική), προβάλλει συστηματικά όπως όλες οι εφημερίδες του Αγώνα τις πολεμικές ειδήσεις. Μαζί με αυτά τα άμεσης επικαιρότητας θέματα υπάρχουν άρθρα σχετικά με το πολίτευμα, τους θεσμούς και τους νόμους, τον Τύπο και την ελευθεροτυπία, το λειτούργημα του «εφημεριδογράφου», την πολιτική. Εκείνο όμως που ξεχωρίζει την συγκεκριμένη εφημερίδα είναι η παρουσίαση κειμένων σχετικών με την ποίηση και τη λογοτεχνία.

Ακόμα, δημοσιεύονται νέα για τη Φιλόμουσο Εταιρεία των Αθηνών, για την ίδρυση της Φιλανθρωπικής Εταιρείας στο Ναύπλιο, επιστολές λογίων με διάφορα θέματα και δεν παραλείπονται ειδήσεις γενικότερες από το εξωτερικό. Τέλος πρέπει να επισημανθεί η γλώσσα του εντύπου, η οποία είναι η «φυσική φωνή του έθνους», η δημοτική.

Την διεύθυνση της εφημερίδας αυτής είχε ο Γεώργιος Ψύλλας. Η εφημερίδα τυπωνόταν στο τυπογραφείο που δώρησε στην Κοινότητα των Αθηνών ο απεσταλμένος της Φιλελληνικής Εταιρείας του Λονδίνου, συνταγματάρχης Λέστερ Στάνχοουπ (Leicester Stanhope).

συνέχεια

https://popaganda.gr/

Το Αφγανιστάν αποκτά πλήρη ανεξαρτησία

 

19 Αυγούστου 1919 : Το Αφγανιστάν αποκτά πλήρη ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Το Αφγανιστάν (Παστού/Νταρί: افغانستان), είναι χώρα στη νότια κεντρική Ασία. Η χώρα συνορεύει βόρεια με το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν, επί συνολικού μήκους συνόρων 1.680 χλμ., βορειοανατολικά με την αυτόνομη περιοχή Σινκιάγκ Ουιγκούρ, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, με μήκος συνόρων 80 χλμ., καθώς και με την περιοχή Τζαμού Κασμίρ, που διεκδικεί το Πακιστάν με μήκος συνόρων 320 χλμ., ανατολικά και νότια με το Πακιστάν με συνολικό μήκος συνόρων 1810 χλμ. και δυτικά με το Ιράν, με μήκος συνόρων 820 χλμ. Έχει έκταση περίπου 647.500 τ.χλμ και ο πληθυσμός (κατατάσσεται 42η στον κόσμο) της χώρας είναι 32.890.171 κάτοικοι, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2020.

Στο Αφγανιστάν σήμερα, εξαιτίας της μερικής ανακατάληψης της χώρας από τους Ταλιμπάν, την εξουσία διεκδικούν και οι δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις: οι Ταλιμπάν που προτίθενται να σχηματίσουν κυβέρνηση κα να επαναφέρουν το παλαιότερο όνομα της χώρας, Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν, και η μέχρι τώρα κυβέρνηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν.

Πίνακας περιεχομένων

1 Γεωγραφία
1.1 Οροσειρές
1.2 Πεδιάδες-ποταμοί
1.3 Λίμνες
1.4 Κλίμα
2 Δημογραφία
3 Ιστορία
3.1 Αρχαιότητα
3.2 Μεσαίωνας
3.3 Νεότερη εποχή
4 Πόλεις
5 Διοικητικές περιφέρειες
6 Συγκοινωνία
7 Οικονομία και Ορυκτός Πλούτος
8 Παραπομπές
9 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Μάγισσες του Σάλεμ

 

19 Αυγούστου 1692 (329 χρόνια πριν): 

Μάγισσες του Σάλεμ: Στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης πέντε άνθρωποι, μία γυναίκα και τέσσερις άνδρες, συμπεριλαμβανομένου ενός κληρικού, εκτελούνται αφού καταδικάστηκαν για μαγεία.

Η δίκη των μαγισσών του Σάλεμ είναι ένα περιβόητο περιστατικό της αποικιακής ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση κατοίκων του χωριού Σάλεμ στη Μασαχουσέτη το 1692 με την κατηγορία της μαγείας. Αποτελώντας μια νοητή «συνέχεια» των κυνηγιών μαγισσών της μεσαιωνικής Ευρώπης, οι δίκες μαγισσών ανήκουν στην προτεσταντική διωκτική παράδοση και το περιστατικό αυτό έχει χρησιμοποιηθεί έκτοτε ως γλαφυρό παράδειγμα, σε τομείς όπως η πολιτική αλλά και η λογοτεχνία, για τους κινδύνους που κρύβει ο θρησκευτικός φανατισμός, οι ψευδείς κατηγορίες και η κυβερνητική παρείσφρηση στις προσωπικές ελευθερίες του ατόμου.

Το σπήλαιο Αγίας Σοφίας Μυλοποτάμου

Το σπήλαιο Αγίας Σοφίας Μυλοποτάμου
Το σπήλαιο Αγίας Σοφίας Μυλοποτάμου είναι το μεγαλύτερο στα Κύθηρα.
Φτάνουμε στο σπήλαιο περνώντας μέσα από το πανέμορφο παραδοσιακό χωριό Μυλοπόταμος, και συνεχίζουμε για τον δρόμο προς τον διατηρητέο οικισμό του Κάτω Χώρα, μετά από 2 χιλιόμετρα στο δρόμο για την παραλία Λιμιώνας φτάνουμε στο σπήλαιο μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή με θέα το Ιόνιο πέλαγος.
Η είσοδος του σπηλαίου είναι κρυμμένη από πλούσια βλάστηση, παλαιότερη ήταν απλά μια μικρή τρύπα, αλλά αργότερα διανοίχτηκε στο μέγεθος που διατηρεί σήμερα. Το πρώτο που αντικρίζει ο επισκέπτης είναι το πέτρινο τέμπλο με βυζαντινές αγιογραφίες του 13ου αιώνα, που μέση υπάρχει πόρτα μέσα από την οποία γίνεται η είσοδος στο σπήλαιο. Στο δεξιό τμήμα του τέμπλου διακρίνεται η Παναγία, ο Ιησούς και ο Ιωάννης. Στο αριστερό του τμήμα η Αγία Σοφία με τις κόρες της Αγάπη, Ελπίδα και Πίστη.
Συνεχίζοντας στα αριστερά μας βλέπουμε το μικρό ναό της Αγίας Σοφίας μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα με σταλακτίτες και σταλαγμίτες δημιουργώντας μια μοναδική σύνθεση που εντυπωσιάζει τους επισκέπτες του σπηλαίου.