Άραγε απέχει πολύ η τέχνη της γραφής από την τέχνη της μαγειρικής; Η Ριγκότι στο «Η φιλοσοφία στην κουζίνα - Μικρή κριτική του μαγειρικού λόγου» είναι σαφής στον προβληματισμό της: «Οι δύο περιοχές, χωρικά ταυτισμένες με δύο δωμάτια του σπιτιού, την κουζίνα και το γραφείο, τα οποία συνήθως δεν έχουν πολλά κοινά, αποδείχτηκαν πολύ πιο γειτονικές απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Ο Επίκουρος, γνωστός κριτικός εστιατορίων, που προλογίζει το βιβλίo, διαβλέπει την εξέλιξη μιας γαστρονομικής επανάστασης και στην Ελλάδα. «Ως αισθητική ιδέα το φαγητό εύκολα μεταμορφώνεται σε φιλοσοφικό λόγο», γράφει.
Αν η μνήμη είναι το στομάχι του νου, όπως λέει η συγγραφέας, τότε o αναγνώστης θα απολαύσει τη σχεδόν ηδονική γεύση που αφήνουν οι στοχασμοί της περί συνάφειας της πέψης και της κατανόησης υψηλων φιλοσοφικών διασυνδέσεων του Κάντ ή του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, του Αρίστιππου του Κυρηναίου, του Θωμά του Ακινάτη- την αντι-χωνευτική φαινομενολογία του Χούσερλ και τη θεωρία της συνείδησης κατανόησης της πέψης στον Χέγκελ, Και αν η λαιμαργία ανάγεται στην πρωτόγονη παρεκκλίνουσα και αντικανονική συμπεριφορά, όλο το βιβλίο συνδέει την τροφή με το παγκόσμιο πνεύμα. Είναι τυχαίο που στο μυθιστόρημα « Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ», του Ραμπελέ, ο έφηβος Γαργαντούας μαθαίνει λατινικά με σχήματα πλασμένα από ζύμη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου