Γειά σας και χαρά σας! ......... Λίγο πολύ όλοι την έχουμε την δόση μας και εγώ λίγο παραπάνω και επιπλέον μια δόση αυτοσαρκασμού ......... Ελπίζω να σας αρέσει το περιεχόμενο που δημιουργώ εδώ κάθε μέρα ...... Σας ευχαριστώ!
5 Ιουλίου 1821 Οι Έλληνες επαναστάτες νικούν τους Οθωμανούς στη Μάχη του Καβοφονιά στη Σάμο.
Η μάχη του Καβοφονιά είναι μία από τις πρώτες μάχες κατά την Ελληνική
Επανάσταση του 1821 που αν και υπήρξε ολέθρια για τους Τούρκους δεν
είναι τόσο γνωστή. Στη πραγματικότητα η μάχη αυτή ήταν απόκρουση
απόβασης, που δόθηκε ακριβώς στο ομώνυμο σήμερα ακρωτήριο της ΒΔ. Σάμου,
πρώην ακρωτήριο Τζώρτζης ή Αγίας Παρασκευής, από το ομώνυμο παρεκκλήσιο
που υπήρχε σ΄ αυτό, ακριβώς απέναντι από τον όρμο της Μυκάλης. Η εξέλιξη των γεγονότων
Συγκεκριμένα
στις 3 Ιουλίου του 1821 ο Οθωμανός στόλαρχος Καρά Αλή προσπάθησε ν΄
αποβιβάσει στρατεύματα στη Σάμο προκειμένου να την κυριεύσει αν και
τελούσε υπό την προστασία του Σουλτάνου. Μετά όμως την πρώτη αυτή
αποτυχία προσποιούμενος την αποχώρηση διέταξε δύο ημέρες μετά στις 5
Ιουλίου απόβαση γεμίζοντας 40 περίπου λέμβους με γενίτσαρους και
Αζάπηδες, τις οποίες και κατεύθυνε προς το εν λόγω ακρωτήριο,
προκειμένου να προβεί στη συνέχεια σε κυκλοτερή επίθεση.
Παρακολουθώντας
όμως οι Σαμιώτες οπλαρχηγοί τις κινήσεις του Καρά Αλή αντελήφθησαν το
σχέδιό του και έσπευσαν στο σημείο εκείνο ο Καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης
(χιλίαρχος), με τον Λυκούργο Λογοθέτη μαζί με 50 περίπου Σαμιώτες και 24
Κρητικούς από τα Σφακιά υπό τον Χατζηγιώργη Μουριανό, όπου και επέπεσαν
με ορμή και λύσσα στους Οθωμανούς που προσπαθούσαν να βγουν στη ξηρά με
συνέπεια να τους σκοτώσουν σχεδόν όλους, που αποπειράθηκαν την απόβαση,
περί τους 700.
Ο όλεθρος αυτός κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλονταν
αφενός στη παντελή έλλειψη ναυτοσύνης των επιβατών των λέμβων, όπου στη
προσπάθειά τους ν΄ αλλάξουν σημείο απόβασης προκειμένου να σωθούν
σημειώθηκε ανατροπή των λέμβων, και αφετέρου στην άγνοια κολύμβησης.
Παρά ταύτα 12 γενίτσαροι κατάφεραν να βγουν και για πολλές ώρες
αμύνονταν σθεναρά από ένα σπήλαιο που είχαν καταφύγει μέχρι που έπεσαν
και αυτοί μαχόμενοι.
Η έκβαση αυτής της μάχης ήταν επόμενο να
επιδράσει ευεργετικά στο ηθικό των Σαμίων μέχρι να καταπλεύσει ο
ελληνικός στόλος που έδωσε τέρμα στην εκστρατεία εκείνη κατά της Σάμου.
Από τότε το ακρωτήριο αυτό ονομάζεται Καβοφονιάς.
5 Ιουλίου 1316 Διεξάγεται
η μάχη της Μανωλάδας όπου οι δυνάμεις του Δουκάτου της Βουργουνδίας
νικούν εκείνες του Βασιλείου της Μαγιόρκας, για τον έλεγχο του
Πριγκιπάτου της Αχαΐας
Η Μάχη της Μανωλάδας ήταν μάχη που έγινε
στις 5 Ιουλίου 1316 στον κάμπο της Μανωλάδας. Η μάχη έγινε ανάμεσα στον
στρατό του νόμιμου πρίγκιπα της Αχαΐας Λουδοβίκου της Βουργουνδίας και
του Φερδινάνδου της Μαγιόρκας που διεκδικούσε το πριγκιπάτο για τον
εαυτό του εκ μέρους της νεκρής συζύγου του Ισαβέλλα ντε Σαμπράν.
Η μάχη της Μανωλάδας Χρονολογία 5 Ιουλίου 1316 Τόπος Ηλεία, Πελοπόννησος Έκβαση Νίκη του Λουδοβίκου της Βουργουνδίας Ηγετικά πρόσωπα
Λουδοβίκος της Βουργουνδίας Φερδινάνδος της Μαγιόρκας
Δυνάμεις
Βουρβόνοι, Βυζαντινοί Ισπανοί
Ο
Φερδινάνδος έφτασε στην Γλαρέντζα στα μέσα του 1315 όπου προσπάθησε να
την καταλάβει χωρίς επιτυχία. Στην συνέχεια προχώρησε στο εσωτερικό της
Ηλείας καταλαμβάνοντας την πρωτεύουσα του πριγκιπάτου την Ανδραβίδα. Την
ίδια χρονιά έφτασε και ο Λουδοβίκος στην Πελοπόννησο περνώντας πρώτα
από την Βενετία για να ζητήσει βοήθεια. Η γυναίκα του Ματθίλδη του Αινώ
που ήρθε πρώτη στην Ρωμανία ζήτησε και κέρδισε την βοήθεια του Ιωάννη
Ορσίνη και του βαρώνου της Χαλανδρίτσας που αρχικά είχε υποσχεθεί
βοήθεια στον Φερδινάνδο.
Ο Φερδινάνδος βλέποντας αυτό επιτέθηκε
στην Χαλανδρίτσα χωρίς να καταφέρει να την καταλάβει. Εν τω μεταξύ ο
Λουδοβίκος έφτασε στην Πελοπόννησο με τον Βουργουνδικο στρατό του και
λαμβάνοντας σημαντική στρατιωτική βοήθεια από τους Ρωμαίους του Μυστρά
προχώρησε να βρει τον Φερδινάνδο.
Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν
στον Κάμπο της Μανωλάδας, ο στρατός του Φερδινάνδου έσπασε την πρώτη
γραμμή των Βουργουνδών που διοικούνταν από τον Ιωάννη Ορσίνη. Δεν
κατάφερε όμως να σπάσει τη δεύτερη γραμμή που διοικούνταν από τον ίδιο
τον Λουδοβίκο, στην προσπάθεια μάλιστα αυτή πέφτει από το άλογο του και
σκοτώνεται. Βλέποντας το στράτευμα του την απώλεια του αρχηγού τους
καταρρακώθηκε το ηθικό τους και υποχώρησαν προς την Γλαρέντζα.
Ανάμεσα
στους αιχμάλωτους από τον στρατό του Φερδινάνδου ήταν και ο Ιωάννης Β΄
ντε Νιβελέ βαρώνος του Γερακίου που εκτελέστηκε επί τόπου σαν προδότης.
Την επόμενη ημέρα έφτασαν και οι ενισχύσεις των Καταλανών και μετά από
δέκα ημέρες οι ενισχύσεις από την Μαγιόρκα ωστόσο σύντομα υποχώρησαν. Ο
Λουδοβίκος δεν χάρηκε για πολύ την νίκη του αφού πέθανε μετά από έναν
μήνα.
Η
Μάχη της Σπλάντζας ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 1821 με
νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες. Έγινε στις 4 Ιουλίου 1822 και κόστισε
τη ζωή του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη. Τα τέσσερα πλοία των Ελλήνων μαζί με
τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη έφτασαν στην Σπλάντζα και βγήκαν έξω ο
Κυριακούλης και οι άνδρες του. Οι Σουλιώτες όταν ειδοποιήθηκαν έστειλαν
αρκετούς άνδρες για να τον συνοδεύσουν και να τον προστατεύσουν, επειδή
οι Τούρκοι είχαν και αυτοί μάθει τον ερχομό των πλοίων και πορεύονταν με
3.000 στρατό υπό τον Κεχαγιάμπεη για να τους αποκρούσει. Στις 4 Ιουλίου
έφθασαν εκεί και επιτέθηκαν κατά των Μανιατών και των Σουλιωτών. Οι
Έλληνες όμως αντιστάθηκαν γενναία και νίκησαν και έτρεψαν τους Τούρκους
σε φυγή. Ο αρχηγός Κεχαγιάμπεης σκοτώθηκε. Ατυχώς σκοτώθηκε και ο
Μαυρομιχάλης. Ως εκ τούτου, την επόμενη νύχτα μπήκαν όλοι στα καράβια
και αναχώρησαν, οι δε Σουλιώτες επέστρεψαν πίσω.
Τελικός
Euro 2004. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του
ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ανεπανάληπτη και απρόσμενη επιτυχία στην
Πορτογαλία για την Ελλάδα που κατακτά το τρόπαιο νικώντας 1-0 τη
διοργανώτρια. Το νικητήριο γκολ για την Ελλάδα πέτυχε στο 57ο λεπτό με
κεφαλιά ο Άγγελος Χαριστέας.
Ο Ρωμαίος ρήτορας Μάρκος
Τύλλιος Κικέρων τον χαρακτήρισε ως «πρώτο άνδρα της Ελλάδας». Αλλά,
παρά το γεγονός ότι ο Επαμεινώνδας άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της
Ελλάδος, έπληξε καίρια τη στρατιωτική δύναμη της Σπάρτης και ανύψωσε τη
Θήβα σε ηγέτιδα δύναμη του ελληνικού χώρου, το έργο του ιδίου δεν
επιβίωσε. Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Φίλιππος
Β΄ κατανίκησε τους Θηβαίους και τους συμμάχους τους στη μάχη της
Χαιρωνείας και τρία χρόνια αργότερα ο Αλέξανδρος Γ΄ εκμηδένισε τη δύναμη
της Θήβας και ισοπέδωσε την πόλη. Παρ' όλα αυτά, ο Επαμεινώνδας
παρουσιάζεται από τους σύγχρονούς του ως ιδεαλιστής και ελευθερωτής.
Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (Σ.Σ.Ε.)
είναι Ανώτατο Στρατιωτικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (ΑΣΕΙ) του Ελληνικού
Στρατού Ξηράς. Ιδρύθηκε στο Ναύπλιο την 1η Ιουλίου 1828 με διάταγμα
του Ιωάννη Καποδίστρια ως σχολή αξιωματικών.
Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
Έμβλημα της ΣΣΕ
Ενεργό
1 Ιουλίου 1828
Χώρα
Ελλάδα
Τύπος
Στρατιωτική σχολή
Υπαγωγή
Γενικό Επιτελείο Στρατού
Αρχηγείο
Βάρη
Ρητό
Ἄρχεσθαι μαθὼν ἄρχειν ἐπιστήσει
Διοίκηση
Διοικητής
Υποστράτηγος Χούπης Δημήτριος
Για
αρκετό καιρό (1894-1982), έδρευε σε εγκαταστάσεις βόρεια του Πεδίου του
Άρεως στην Αθήνα, όπου σήμερα στεγάζεται το Πρωτοδικείο Αθηνών, εκτός
του παλαιού Διοικητηρίου, στο οποίο σήμερα στεγάζεται η Σχολή Εθνικής
Άμυνας. Το 1982 μετακινήθηκε στο σημερινό της στρατόπεδο στη Βάρη. Εκεί
βρίσκονται στρατώνες, σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις, υπαίθριοι χώροι
εκπαίδευσης και αθλητισμού, καθώς και το Μουσείο της Σχολής.
Η
φοίτηση στη Σχολή Ευελπίδων (μια από τις αποκαλούμενες «παραγωγικές
σχολές» στην ορολογία των Ενόπλων Δυνάμεων) διαρκεί τέσσερα χρόνια και
οι Ευέλπιδες αποφοιτούν με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Τα τελευταία
χρόνια η εγγραφή στη Σχολή ημεδαπών μαθητών ακολουθεί το σύστημα
των πανελληνίων εξετάσεων παράλληλα με τεστ και αθλητικές επιδόσεις.
Στην Σ.Σ.Ε. φοιτούν επίσης και αλλοδαποί μαθητές - στελέχη ξένων Ενόπλων
Δυνάμεων.
Ίδρυση - Ιστορία
Το 1828 ο Ιωάννης
Καποδίστριας θέλοντας να πλαισιώσει το Τακτικό Σώμα Στρατού με ικανά
στελέχη, προχωρησε με διάταγμα στην ίδρυση στρατιωτικής σχολής την οποία
και ονόμασε Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Ως πρότυπο έθεσε τη Γαλλική
Πολυτεχνική Σχολή (École Polytechnique),
δημιούργημα του Ναπολέοντα Α΄. Ανέθεσε την εποπτεία της συγκρότησης και
οργάνωσης στον Βαυαρό Συνταγματάρχη Καρλ Βίλχελμ φον Χάιντεκ (Karl Wilhelm von Heideck,
1788–1861), ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή διευθυντής του Τακτικού
Στρατού. Ο ίδιος ο Καποδίστριας ονόμασε τους πέντε πρώτους μαθητές «Ευέλπιδες».
Την 1η
Ιουλίου 1828 η Σχολή ιδρύεται στο Ναύπλιο με προσωρινό τίτλο «Λόχος των
προγυμναστών», ενώ η διεύθυνσή της ανατίθεται στον Ιταλό υπολοχαγό
Ρωμύλο ντε Σαντέλι, ο οποίος όμως αποδείχθηκε ανεπαρκής για ένα τέτοιο
εγχείρημα. Έτσι, την ίδια χρονιά ο Καποδίστριας τον αντικαθιστά με τον
Γάλλο λοχαγό του Πυροβολικού Ανρί Πωζιέ. Οι πρώτοι οκτώ Ανθυπολοχαγοί
Πυροβολικού αποφοίτησαν το 1831, στους οποίους φόρεσε τις επωμίδες ο
ίδιος ο Καποδίστριας. Το 1831 ο Καποδίστριας διορίζει στην θέση του
διευθυντή της Σχολής τον Ρώσο Αντισυνταγματάρχη Πυροβολικού Νικόλαο
Ραϊκόφ.
Στόχος
της κυβέρνησης ήταν η σχολή να εκπαιδεύσει δημόσιους μηχανικούς οι
οποίοι θα αναλάμβαναν κρατικά τεχνικά έργα και στην συνέχεια έργα για
την οχύρωση της χώρας. Η διάρκεια της εκπαίδευσης καθορίστηκε στα 3 έτη.
Το 1834 τα έτη σπουδών αυξήθηκαν στα 8 και προστέθηκαν περισσότερα
μαθήματα, εισάγονται δε μαθητές ηλικίας από 12 ετών.
Την
ίδια χρονιά η σχολή μεταφέρεται στην Αίγινα, στο κτίριο του
Καποδιστριακού Ορφανοτροφείου, ενώ το 1837 στον Πειραιά, ακριβώς
απέναντι από το Παλαιό Ταχυδρομείο, (σημερινό πολιτιστικό κέντρο) στο
κτήριο που υφίσταται μέχρι σήμερα. Το 1840 αναλαμβάνει την διεύθυνση της
σχολής ο Αντισυνταγματάρχης Σπύρος Μήλιος, ο πρώτος Έλληνας διευθυντής.
Αμέσως εφαρμόζει νέο Κανονισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας, αυξάνει σε 6 τα
έτη φοίτησης και καθιερώνει γραπτές εισαγωγικές εξετάσεις.
Στις 11
Απριλίου του 1846 εκδηλώνεται ένοπλη στάση των Ευέλπιδων
καταλαμβάνοντας τη Σχολή τους στον Πειραιά. Συνέπεια αυτής ήταν το
προσωρινό κλείσιμο της Σχολής και η αποβολή των Ευέλπιδων, μεταξύ των
οποίων ήταν και ο γιος του τότε υπουργού Στρατιωτικών. Αιτία της στάσης
ήταν η ποιότητα του συσσιτίου και η εσωτερική αυστηρότητα. Τελικά η
Σχολή άνοιξε στις 7 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους με νέο αυστηρότερο
κανονισμό.
Το 1854 η
Σχολή μεταφέρεται στην Αθήνα και στεγάζεται προσωρινά στο Μέγαρο
της Δουκίσσης της Πλακεντίας (σημερινό Βυζαντινό Μουσείο) μέχρι το 1857.
Το 1866 η διδασκαλία κατανέμεται σε πέντε έτη. Το 1867 διακόπηκε η
λειτουργία της Σχολής και το 1870 επαναλειτουργεί με 7 χρόνια σπουδών.
Το 1870 - 1882 δίνεται η δυνατότητα σε ιδιώτες να παρακολουθούν τις
σπουδές και να αποφοιτούν με το δίπλωμα «Γεωμέτρου» (Πολιτικού
Μηχανικού). Το 1882 η εκπαίδευση μειώθηκε στα 5 έτη και συμπεριλάμβανε
δύο περιόδους, των φυσικομαθηματικών επιστημών και των στρατιωτικών
επιστημών.
Στολές ευέλπιδων περί το 1885, από τον Πάνο Αραβαντινό. Έφιππος εικονίζεται ο τότε διοικητής της Σχολής, Πάνος Κολοκοτρώνης.
Το 1881-1885 διοικητής
ανέλαβε ο Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Πάνος Κολοκοτρώνης, υιός
του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η διοίκηση του αποτέλεσε σταθμό για την σχολή
και γι' αυτό χαρακτηρίσθηκε και ως αναμορφωτής της. Το 1894 η σχολή
εγκαταστάθηκε στην Αθήνα στην περιοχή του Πεδίου του Άρεως σε συγκρότημα
κτιρίων, που κτίσθηκαν με δωρεά του Εθνικού Ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, ο
οποίος είχε εντυπωσιαστεί από την πορεία της σχολής, αφού προηγουμένως
είχε ξαναμεταφερθεί στον Πειραιά. Το 1898 διοικητής αναλαμβάνει ο
Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Νικόλαος Ζορμπάς.
Το 1911 και
μέσα σε κλίμα αναδιοργάνωσης του στρατού με αφορμή τη επικείμενη
αναμέτρηση της Ελλάδας με την Τουρκία, ήρθε Γαλλική στρατιωτική αποστολή
με επικεφαλής τον στρατηγό Εϊντου ώστε να βοηθήσει στην οργάνωση της
σχολής. Το 1912 διοικητής αναλαμβάνει ο Γάλλος Συνταγματάρχης Λ. Ζενέν
(L. Genin). Για δεύτερη φορά χρησιμοποιείται ως πρότυπο τη Γαλλική
Στρατιωτική Ακαδημία του Σεν Συρ (École de Saint Cyr). Συνέπεια αυτών
ήταν να αποφασισθεί η εκπαίδευση των Ευελπίδων να γίνει συντομότερη
δηλαδή λιγότερο θεωρητική και περισσότερο πρακτική ενώ έγινε και η
συγχώνευση των σχολών Ευελπίδων και Υπαξιωματικών.
Στους Βαλκανικούς
Πολέμους 1912-1913 η σχολή διέκοψε τη λειτουργία της για έξι μήνες
λόγω επιστράτευσης και συμμετοχής των Ευελπίδων σε
αυτόν.Το 1914 καθιερώνεται η λειτουργία «Προπαρασκευαστικού Λόχου
Υποψηφίων Ευελπίδων» με διάστημα φοίτησης τους 10 μήνες, λειτούργησε
στην Κέρκυρα για ένα έτος και στην συνέχεια μεταφέρθηκε στην Αθήνα στα
κτίρια της ΣΣΕ οπού παρέμεινε για 6 έτη και μετά διαλύθηκε. Το 1915 τα
δίδακτρα της σχολής καταργούνται και τα έξοδα λειτουργίας αναλαμβάνει το
Δημόσιο. Με αυτήν την απόφαση σηματοδοτείται πλέον η εισαγωγή στην
σχολή φοιτητών από διάφορα κοινωνικά στρώματα.
Κατά
την Μικρασιατική εκστρατεία 1919-1922 όλοι οι Ευέλπιδες θα συμμετάσχουν
στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Το 1920 η διάρκεια φοίτησης στη Σχολή
γίνεται τριετής. Το 1924 η φοίτηση στη Σχολή Ευελπίδων αυξήθηκε στα 4
έτη και περιλάμβανε ακαδημαϊκά και στρατιωτικά μαθήματα πεδίου ενώ
επαναδημιουργήθηκε η σχολή Υπαξιωματικών. Παράλληλα επανακαθιερώνεται η
οικονομική εισφορά εκτός ορισμένων απαλλαγών. Το 1926 καθιερώνεται στην
σχολή η δοκιμασία σε αθλήματα του στίβου.
Το 1928 εορτάζονται
με επισημότητα τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Σχολής. Το χρονικό
διάστημα 1934 - 1940 η διάρκεια της φοίτησης είναι 3 έτη και υπάρχει
ιδιαίτερη προπαρασκευή των φοιτητών αφού λόγω της διεθνούς κατάστασης
διαφαινόταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτή η προετοιμασία θα έχει ως
αποτέλεσμα τα ηρωικά κατορθώματα στο μέτωπο και τιμώντας τον τίτλο τον
οποίο τους απέδωσε ο Καποδίστριας ως «την καλή ελπίδα του έθνους».
Το 1940 με την κήρυξη του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου, οι Ευέλπιδες είναι
πανέτοιμοι και τοποθετούνται άμεσα στα πεδία μαχών ή σε οργανικές
θέσεις. Στη σχολή παρέμειναν μόνο οι Ευέλπιδες Ι τάξης μαζί με τους
εκπαιδευτές. Στις 28 Μαϊου 1941 η σχολή αναστέλλει την λειτουργία της
λόγω της εισβολής των Γερμανικών δυνάμεων και
της συνθηκολόγησης του Τσολάκογλου με τους Γερμανούς, τους ηττημένους
Ιταλούς και τους περί αυτών Αλβανούς και Βούλγαρους. Στις 19
Οκτωβρίου 1944 η σχολή επαναλειτούργησε αμέσως μετά την απελευθέρωση με
μαθητές τους Ευέλπιδες 1ης και 2ας τάξης που φοιτούσαν πριν από τον
πόλεμο, διακόπτει ξανά λόγω της Κατοχής και λειτουργεί εκ νέου τον
Αύγουστο του 1945 με την εισαγωγή της πρώτης μεταπολεμικής σειράς
Ευελπίδων ύστερα από διαγωνισμό. Ο χρόνος φοίτησης περιορίστηκε λόγω της
ανάγκης που είχε ο Ελληνικός Στρατός σε στελέχη 2 έτη για ιδιώτες και 6
μήνες για εθελοντές Ανθυπασπιστές και Υπαξιωματικούς.
Το 1947 μετατρέπεται η σχολή, από Τάγμα Ευελπίδων σε Σύνταγμα Ευελπίδων,
κατόπιν αποφάσεως εισαγωγής περισσότερων φοιτητών. Το 1949, η
φοίτηση στη Σχολή αυξήθηκε στα τρία χρόνια. Το 1961 η εκπαίδευση
θεωρήθηκε ισότιμη με τα υπόλοιπα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και
φοίτηση στη Σχολή έγινε τέσσερα χρόνια. Από εκείνη την χρονιά έχουμε και
Ευέλπιδες από άλλα Κράτη.
Στις 21
Απριλίου του 1967 οι Ευέλπιδες υπό τον Δ. Ιωαννίδη συμμετέχουν
στο Πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, αναπτυσσόμενοι από λόφο Στρέφη και
φυλακές Αβέρωφ μέχρι λεωφόρο Πατησίων αποκόπτοντας τους δρόμους προς το
κέντρο της Αθήνας. Το 1975 η σχολή δέχεται Ευέλπιδες από την Κυπριακή
Δημοκρατία.
Το 1978 στις 21 Δεκεμβρίου η σχολή συμπλήρωσε 150 χρόνια παρουσίας η οποία εορτάσθηκε με μεγάλη λαμπρότητα.
Στις
2 Σεπτεμβρίου του 1982 η σχολή μεταστεγάσθηκε στο νέο σύγχρονο σημερινό
της στρατόπεδο, που βρίσκεται νοτιοανατολικά των Αθηνών, στη Βάρη
Αττικής σε έκταση 4.310 στρεμμάτων.
Το 1983 γίνεται
η εισαγωγή φοιτητών με το σύστημα των Πανελλήνιων Εξετάσεων.
Το 1991 μια σημαντική αλλαγή γίνεται, για πρώτη φορά στην ιστορία της η
σχολή θα δεχτεί τις πρώτες γυναίκες Ευέλπιδες. Σήμερα η σχολή είναι
ισότιμη με τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας.
10 Αυγούστου 1878 γεννήθηκε: Άλφρεντ Ντέμπλιν Γερμανός συγγραφέας
Ο Άλφρεντ Ντέμπλιν (Bruno Alfred Döblin, 10 Αυγούστου 1878 - 26 Ιουνίου 1957) ήταν Γερμανός συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Γεννήθηκε στο Στσέτσιν στις 10 Αυγούστου του 1878 και πέθανε στο Εμμερντίνγκεν (Emmendingen) της τότε Δυτικής Γερμανίας στις 26 Ιουνίου 1957). Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του γερμανικού εξπρεσιονιστικού κινήματος[20], και εν γένει του γερμανικού ρομαντισμού. Ορισμένα από τα έργα του εκφράζουν το κλίμα και τα καλλιτεχνικά ρεύματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το σημαντικότερο του έργο θεωρείται το μυθιστόρημα Μπερλίν, Αλεξάντερπλατς (Berlin Alexanderplatz).
Βιογραφία
Ο Ντέμπλιν μεγάλωσε από Εβραίους γονείς. Μετακόμισε με τη μητέρα του και τα αδέλφια του στο Βερολίνο όταν ήταν δέκα ετών και τους είχε εγκαταλείψει ο πατέρας του. Στα 16 του χρόνια έγραψε το πρώτο μυθιστόρημα με τίτλο "Το βιαστικό άλογο" (Jagende Rosse). Σπούδασε γενική Ιατρική στο πανεπιστήμιο Friedrich Wilhelm (σημερινό Πανεπιστήμιο Χούμπολτ), και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Ως ψυχίατρος ξεκίνησε την καριέρα του στην εργατική περιοχή του Βερολίνου Αλεξάντερπλατς. Λόγω της ανόδου του Ναζισμού στη Γερμανία μετακομίζει στη Γαλλία το 1933 και το 1940 στις ΗΠΑ και πιο συγκεκριμένα στο Λος Άντζελες, κέντρο των εξ ανάγκης μεταναστών της εποχής. Την ίδια εποχή γίνεται καθολικός. Επέστρεψε στη Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο, όμως η συντηρητική μεταπολεμική Γερμανία τον απώθησε και επέστρεψε εκ νέου στο Παρίσι. Τα τελευταία του χρόνια σημαδεύτηκαν από κακή υγεία και οικονομικές δυσκολίες ενώ το λογοτεχνικό του έργο αντιμετωπίστηκε με σχετική αδιαφορία. Η θεματογραφία του
Ο Άλφρεντ Ντέμπλιν μέσα από την υψηλή και πολυποίκιλη παραγωγή των έργων του, αναδεικνύει την κενότητα του σύγχρονου πολιτισμού και τον κίνδυνο κατάρρευσης του που ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Η αγωνία του είναι να εξασφαλίσει μια κιβωτό σωτηρίας για τη βασανισμένη ανθρωπότητα, που εκφράζεται και απεικονίζεται από τους ήρωες του οι οποίοι συνήθως αντιπαρατίθενται μόνοι τους, απέναντι σε ένα αδυσώπητο και ισχυρό σύστημα εξουσίας. Το όπλο των ηρώων του, απέναντι στην αποσύνθεση του κόσμου που συνήθως οφείλεται στην υπερβολική δύναμη και εξουσία των ηγεμονικών δομών που στρέφονται στον ίδιο τους τον εαυτό, είναι η μη βία της ανωτερότητας του πνεύματος. Σημαντικά έργα Τα τρία άλματα του Βανγκ-Λουν, (Die Drei Sprunge des Wang-Lun), 1915 Βάλενσταϊν, (Wallensstein), 1920. Βουνά, Θάλασσες και Γίγαντες (Berge, Meere, und Giganten), 1924. Επανεκδόθηκε ως Γίγαντες (Giganten) το 1932 Μπερλίν Αλεξάντερπλατς (Berlin Alexanderplatz), 1929. Βαβυλώνια περιπλάνηση (Babylonische Wanderung), 1934. Χωρίς Έλεος (Pardon wird nicht gegeben), 1935. Η Γερμανική λογοτεχνία (Die deutsche Literatur), μελέτη, 1938. Άμλετ ή η μακριά νύχτα τελειώνει (Hamlet oder Die lange Nacht nimmt ein Ende), 1956. Εργογραφία στα Ελληνικά Βερολίνο Αλεξάντερπλατς. Εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ (1982 & 2004). Μετάφραση: Παράσχης Μηνάς. ISBN 960-210-471-6, ISBN 978-960-210-471-2 Δεν υπάρχει συγνώμη γνωστό και ως Χωρίς Έλεος. Εκδόσεις ΑΓΡΩΣΤΙΣ. Μετάφραση: Αγγελίδου Μαρία. ISBN 9780007027019 Φωνές από τη Βαϊμάρη, (συλλογικό έργο). Εκδόσεις: ΥΨΙΛΟΝ. Μετάφραση: Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος. ISBN 9789601703008 Η δολοφονία μιας ανεμώνας. Εκδόσεις: Γράμματα
10. August 1878 Geboren: Alfred Deblin deutscher Schriftsteller
Alfred Döblin (Bruno Alfred Döblin, 10. August 1878 - 26. Juni 1957) war ein deutscher Schriftsteller und Essayist. Er wurde am 10. August 1878 in Stettin geboren und starb am 26. Juni 1957 in Emmerdingen (Emmendingen) in der damaligen Bundesrepublik Deutschland. Er gilt als einer der wichtigsten Vertreter des deutschen Expressionismus[20] und der deutschen Romantik im Allgemeinen. Einige seiner Werke bringen das Klima und die künstlerischen Strömungen der Weimarer Republik zum Ausdruck. Als sein wichtigstes Werk gilt der Roman Berlin, Alexanderplatz (Berlin Alexanderplatz).
Biografie
Deblin wurde von jüdischen Eltern erzogen. Als er zehn Jahre alt war, zog er mit seiner Mutter und seinen Geschwistern nach Berlin, nachdem sein Vater sie verlassen hatte. Mit 16 Jahren schrieb er seinen ersten Roman mit dem Titel „Das rauschende Pferd“ (Jagende Rosse). Er studierte Allgemeinmedizin an der Friedrich-Wilhelms-Universität (heute Humboldt-Universität) und spezialisierte sich auf Psychiatrie an der Universität Freiburg. Er begann seine Karriere als Psychiater im Berliner Arbeiterviertel Alexanderplatz. Aufgrund des aufkommenden Nationalsozialismus in Deutschland übersiedelte er 1933 nach Frankreich und 1940 in die USA, genauer gesagt nach Los Angeles, damals ein Zentrum für Zwangseinwanderer. Gleichzeitig wird er Katholik. Nach dem Krieg kehrte er nach Westdeutschland zurück, aber das konservative Nachkriegsdeutschland verdrängte ihn und er kehrte wieder nach Paris zurück. Seine letzten Lebensjahre waren von schlechter Gesundheit und finanziellen Schwierigkeiten geprägt, während sein literarisches Werk relativ gleichgültig behandelt wurde.
Sein Thema
Alfred Deblin hebt durch die hohe und vielfältige Produktion seiner Werke die Leere der modernen Zivilisation und die jederzeit lauernde Gefahr ihres Zusammenbruchs hervor. Sein Bestreben ist es, der gequälten Menschheit eine Arche des Heils zu sichern, was durch seine Helden ausgedrückt und dargestellt wird, die normalerweise allein gegen ein unerbittliches und mächtiges Machtsystem stehen. Die Waffe seiner Helden gegen den Verfall der Welt, der meist auf die Übermacht und Autorität der sich gegen sich selbst wendenden hegemonialen Strukturen zurückzuführen ist, ist die Gewaltlosigkeit der Überlegenheit des Geistes.
Bedeutende Werke
Die drei Sprünge von Wang-Lun, (Die Drei Sprünge des Wang-Lun), 1915
Wallenstein, (Wallensstein), 1920.
Berge, Meere und Giganten (Berge, Meere und Giganten), 1924. Wiederveröffentlicht als Giganten (Giganten) 1932
Berlin-Alexanderplatz (Berlin-Alexanderplatz), 1929.
Babylonische Wanderung, 1934.
Pardon wird nicht gegeben, 1935.
Deutsche Literatur (Die deutsche Literatur), Studie, 1938.
Hamlet oder Die lange Nacht nimmt ein Ende (Hamlet oder Die lange Nacht nimmt ein Ende), 1956.
Ergographie auf Griechisch
Berliner Alexanderplatz. ODYSSEAS-Veröffentlichungen (1982 & 2004). Übersetzung: Paraschis Minas. ISBN 960-210-471-6, ISBN 978-960-210-471-2
No Sorry alias No Mercy. AGROSTIS-Veröffentlichungen. Übersetzung: Angelidou Maria. ISBN 9780007027019
Stimmen aus Weimar, (Sammelwerk). Veröffentlichungen: YPSILON. Übersetzung: Gerasimos Lykiardopoulos. ISBN 9789601703008
Das Töten einer Anemone. Veröffentlichungen: Briefe
26 Ιουνίου 1886 Ο Ανρί Μουασάν απομονώνει για πρώτη φορά το στοιχείο φθόριο
Ο Φερντινάν Φρεντερίκ Ανρί Μουασάν (Ferdinand Frederick Henri Moissan, 28 Σεπτεμβρίου 1852 – 20 Φεβρουαρίου 1907) ήταν Γάλλος χημικός που τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ Χημείας το 1906 «για τη μελέτη και απομόνωση του στοιχείου φθόριο, και για τον ηλεκτρικό λέβητα που πήρε το όνομά του». Υπήρξε ο πρώτος Γάλλος χημικός στην Ιστορία που τιμήθηκε με το συγκεκριμένο Βραβείο.
Ο Μουασάν γεννήθηκε στο Παρίσι και ήταν γιος του Φρανσίς Φερντινάν Μουασάν, υπαλλήλου εταιρείας σιδηροδρόμων, και μιας ράφτρας, της Ζοζεφίν Αμεραλντίν (Joséphine Améraldine, πατρικό όνομα Mitel)[18]. Το 1864 η οικογένεια μετακόμισε στο Μω, όπου ο γιος πήγε στο γυμνάσιο. Το 1870 άφησε το σχολείο χωρίς τον απαραίτητο βαθμό για να εισαχθεί σε πανεπιστήμιο («grade universitaire»). Αντί γι' αυτό, άρχισε να εργάζεται σε έναν χημικό στο Παρίσι, όπου κατόρθωσε να σώσει έναν άνθρωπο που είχε δηλητηριαστεί με αρσενικό και αποφάσισε να ασχοληθεί με τη χημεία. Μαθήτευσε πρώτα στο εργαστήριο του Εντμόντ Φρεμύ και μετά σε αυτό τού Πιερ Πωλ Ντεεραίν (Pierre Paul Dehérain). Ο Ντεεραίν τον έπεισε να ακολουθήσει ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Ο Μουασάν πέρασε με τη δεύτερη φορά τις εξετάσεις του μπακαλωρεά για να μπει στο Α.Ε.Ι. École pratique des hautes études, το 1874. Στο μεταξύ έγινε φίλος με τον χημικό Αλεξάντρ Λεόν Ετάρ (Alexandre Léon Étard) και τον βοτανολόγο Βάσκ (Vasque).
Ο Ανρί Μουασάν δημοσίευσε την πρώτη του επιστημονική εργασία, για τον μεταβολισμό του διοξειδίου του άνθρακα και του οξυγόνου στα φυτά, με τον Ντεεραίν το 1874. Στη συνέχεια ωστόσο στράφηκε προς την ανόργανη χημεία: Η έρευνά του για τον πυροφορικό σίδηρο έγινε δεκτή με θετικά σχόλια από τους δύο επιφανέστερους Γάλλους ανόργανους χημικούς της εποχής, τους Ντεβίλ και Debray. Μετά την απόκτηση του διδακτορικού του το 1880, Ο Μουασάν δέχθηκε την προφορά μιας θέσεως σε εργαστήριο από τον φίλο του Λαντρέν. Το 1882 νυμφεύθηκε τη Λεονί Λυγκάν (Marie Léonie Lugan) και απέκτησαν ένα γιο το 1885. Εκείνη τη δεκαετία ο Μουασάν επικεντρώθηκε στη χημεία του φθορίου και ειδικότερα στην παραγωγή του ίδιου του φθορίου. Μη έχοντας δικό του εργαστήριο, χρησιμοποιούσε διάφορα εργαστήρια, όπως αυτό του Σαρλ Φριντέλ. Εκεί είχε πρόσβαση σε μία ισχυρή μπαταρία με 90 κύτταρα Μπούνσεν, η οποία του επέτρεψε να παρατηρήσει ένα αέριο που παραγόταν κατά την ηλεκτρόλυση υγρού τριχλωριούχου αρσενικού. Το αέριο απορροφάτο και πάλι από το τριχλωριούχο αρσενικό. Σε μεταγενέστερα πειράματα, η ηλεκτρόλυση υδροφθορίου παρήγαγε φθόριο, στις 26 Ιουνίου 1886. Η Γαλλική Ακαδημία Επιστημών απέστειλε τρεις αντιπροσώπους για να επαληθεύσουν το αποτέλεσμα (τους Μπερτελό, Debray και Φρεμύ), αλλά ο Μουασάν δεν ήταν σε θέση να το αναπαραγάγει, εξαιτίας της ελλείψεως ιχνών φθοριούχου καλίου μέσα στο υδροφθόριο, που ήταν παρόντα κατά τα προηγούμενα πειράματα. Αφού έλυσε το πρόβλημα και απέδειξε την παραγωγή φθορίου αρκετές φορές, ο Μουασάν βραβεύθηκε με 10.000 φράγκα. Προσωπογραφία του Α. Μουασάν από τον Paul Saïn
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι το 1891, οι έρευνές του επικεντρώθηκαν στη μελέτη της χημείας του φθορίου και ανεκάλυψε πολλές χημικές ενώσεις του, όπως το SF6 (μαζί με τον Πωλ Λεμπώ) το 1901. Ακολούθησαν, ως το 1900, οι έρευνές του στην παραγωγή του βορίου και συνθετικών διαμαντιών, καθώς και η εφεύρεση ενός ηλεκτρικού κλιβάνου ικανού να φθάσει θερμοκρασία 3500°C με ηλεκτρικό ρεύμα 2200 αμπέρ στα 80 βολτ. Αυτός ο κλίβανος του επέτρεψε να συνθέσει βορίδια και καρβίδια πολλών στοιχείων, όπως π.χ. το βορίδιο του πυριτίου.
Ο Ανρί Μουασάν υπήρξε καθηγητής της τοξικολογίας στην Ανώτατη Σχολή Φαρμακολογίας (École supérieure de pharmacie), ενώ δίδαξε και στη Σχολή Χημείας των Παρισίων (τη σημερινή «Chimie ParisTech»), καθώς και στη Σχολή Θετικών Επιστημών της Σορβόννης. ΘάνατοςΟ Ανρί Μουασάν πέθανε αιφνίδια στο Παρίσι σε ηλικία 55 ετών, λίγους μήνες μετά την επιστροφή του από την απονομή του Βραβείου Νόμπελ στη Στοκχόλμη. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε οξύ περιστατικό σκωληκοειδίτιδας. Η σορός του αναπαύεται στο Κοιμητήριο Περ Λασαίζ, στο Παρίσι.
26 Ιουνίου 1960 Η Μαδαγασκάρη αποκτά την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία
H Μαδαγασκάρη (μαλαγασικά: Madagasikara), επίσημα Δημοκρατία της Μαδαγασκάρης (μαλαγασικά: Repoblikan'i Madagasikara, γαλλικά: République de Madagascar) είναι νησιωτική χώρα με έκταση 587.041 τ.χλμ., πληθυσμό 26.923.353 κατοίκων, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2021 και το τέταρτο σε μέγεθος νησί του κόσμου. Βρίσκεται απέναντι από την νοτιοανατολική ακτή της Αφρικής δημιουργώντας με την ακτή της Μοζαμβίκης τον δίαυλο της Μαδαγασκάρης συνολικού μήκους 980 μιλίων, μεγίστου εύρους 360 μιλίων και ελαχίστου 250 μιλίων. Πρωτεύουσα του κράτους είναι η Ανταναναρίβο. Η οικονομία βασίζεται κυρίως στη γεωργία, στην αλιεία και στον τουρισμό. Απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 26 Ιουνίου 1960 από τη Γαλλία, της οποίας υπήρξε αποικία. Την τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται από πολιτικές και κοινωνικές ταραχές, με αποκορύφωμα δύο κρίσεις εξουσίας ανάμεσα σε κυβέρνηση και σε αντιπολίτευση.
