Ενρίκο Καρούζο

 

2 Αυγούστου 1921  πέθανε: Ενρίκο Καρούζο Ιταλός τενόρος

Ο Ενρίκο Καρούζο (Enrico Caruso, 25 Φεβρουαρίου 1873 - 2 Αυγούστου 1921) ήταν Ιταλός τενόρος της Όπερας. Τραγούδησε με μεγάλη επιτυχία στις μεγάλες όπερες της Ευρώπης και της Αμερικής, ερμηνεύοντας ευρεία ποικιλία ρόλων από ιταλικές και γαλλικές όπερες, ρεπερτόριο που κυμαινόταν από λυρικό ως δραματικό. Ο Καρούζο πραγματοποίησε επίσης περίπου 290 ηχογραφήσεις από το 1902 έως το 1920. Όλες αυτές οι ηχογραφήσεις, οι οποίες καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του, είναι διαθέσιμες σήμερα σε CD και ψηφιακές λήψεις.

Ο Καρούζο καταγόταν από φτωχή, αλλά όχι άπορη οικογένεια. Γεννήθηκε στη Νάπολη, στη οδό Via San Giovannello agli Ottocalli αριθ. 7 στις 25 Φεβρουαρίου 1873. Βαπτίστηκε την επόμενη μέρα στην παρακείμενη εκκλησία του San Giovanni e Paolo. Έλαβε το όνομα "Errico" σύμφωνα με τη ναπολιτάνικη διάλεκτο, αλλά αργότερα υιοθέτησε την επίσημη ιταλική λέξη για το όνομα, Enrico . Αυτή η αλλαγή έγινε μετά από υπόδειξη του δασκάλου του στο τραγούδι, Γκουλιέλμο Βέρτζινε (Guglielmo Vergine), με τον οποίο ξεκίνησε μαθήματα σε ηλικία 16 ετών.

Ο Ενρίκο ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά και ένα από τα μόλις τρία που επιβίωσαν μετά τη νηπιακή ηλικία. Σύμφωνα με κάποια εκδοχή, οι γονείς του είχαν αποκτήσει συνολικά 21 παιδιά, 18 από τα οποίους απεβίωσαν σε νηπιακή ηλικία. Ωστόσο, βάσει των γενεαλογικών ερευνών (πολλές από τις οποίες διενεργήθηκαν από τον οικογενειακό φίλο των Καρούζο Γκουίντο ντ'Ονοφόριο (Guido D'Onoforio), οι βιογράφοι Pierre Key, Francis Robinson και τον Ενρίκο Καρούζο τον νεότερο και τον Άντριου Φάρκας (Andrew Farkas) έχουν αποδείξει ότι πρόκειται για αστικό μύθο. Πιθανότατα προήλθε από τον ίδιο τον Καρούζο και τον αδελφό του Τζιοβάννι. Η χήρα του Καρούζο, Ντόροθυ (Dorothy) περιέλαβε επίσης την ιστορία σε απομνημονεύματα που έγραψε για τον σύζυγό της. Αναφέρει ότι ο σύζυγός της, μιλώντας για τη μητέρα του, Άννα Καρούζο (το γένος Baldini): "... Είχε είκοσι ένα παιδιά: Είκοσι αγόρια και ένα κορίτσι - πάρα πολλά, είμαι το δέκατο ένατο αγόρι".

Ο πατέρας του Ενρίκο, Μαρτσελλίνο (Marcellino), ήταν μηχανικός και εργαζόταν σε χυτήριο. Αρχικά, ο Μαρτσελλίνο πίστευε ότι ο γιος του θα πρέπει να ακολουθήσει το ίδιο επάγγελμα και σε ηλικία 11 ετών, το αγόρι μαθήτευσε ως μηχανολόγος μηχανικός στον τεχνικό Παλμιέρι (Palmieri), που κατασκεύαζε δημόσιες κρήνες νερού. (Κάθε φορά που θα επισκέπτεται τη Νάπολη στο μέλλον, ο Καρούζο αρεσκόταν να επισημαίνει μια κρήνη, στην εγκατάσταση της οποίας είχε βοηθήσει.) Αργότερα εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του στο εργοστάσιο "Meuricoffre" στη Νάπολη. Ύστερα από επιμονή της μητέρας του, παρακολούθησε επίσης το σχολείο για ένα χρόνο, λαμβάνοντας βασική εκπαίδευση κάτω από την κηδεμονία ενός τοπικού ιερέα. Έμαθε να γράφει με όμορφο γραφικό χαρακτήρα και μελέτησε τεχνικό σχέδιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τραγουδούσε στην εκκλησία χορωδία, και η φωνή του έδειξε αρκετές υποσχέσεις, ώστε να εξετάσει μια πιθανή καριέρα στη μουσική.

Ο Ενρίκο ενθαρρύνθηκε στις αρχικές μουσικές φιλοδοξίες του από τη μητέρα του, η οποία όμως απεβίωσε το 1888. Για να αυξήσει τα έσοδα της οικογενείας του, βρήκε δουλειά ως τραγουδιστής του δρόμου στη Νάπολη και έδινε παραστάσεις σε καφετέριες και μουσικές βραδιές. Σε ηλικία 18 ετών χρησιμοποίησε τα χρήματα τα οποία είχε κερδίσει με το τραγούδι σε ένα ιταλικό θέρετρο για να αγοράσει το πρώτο του ζευγάρι καινούργια παπούτσια. Η πρόοδός του ως διασκεδαστή διακόπηκε, ωστόσο, κατά 45 ημέρες, από την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Την ολοκλήρωσε το 1894, συνεχίζοντας τα μαθήματα φωνητικής με τον Βέρτζινε μετά την απόλυσή του από τον στρατό.

2 agosto 1921 Morto: Enrico Caruso tenore italiano Enrico Caruso (25 febbraio 1873 - 2 agosto 1921) è stato un tenore lirico italiano. Ha cantato con grande successo nei maggiori teatri d'opera d'Europa e d'America, interpretando un'ampia varietà di ruoli di opere italiane e francesi, un repertorio che spaziava dal lirico al drammatico. Caruso realizzò anche circa 290 registrazioni dal 1902 al 1920. Tutte queste registrazioni, che coprono la maggior parte della sua carriera, sono oggi disponibili su CD e download digitali. Caruso proveniva da una famiglia povera, ma non indigente. Nacque a Napoli, in Via San Giovannello agli Ottocalli n. 7 il 25 febbraio 1873. Fu battezzato il giorno successivo nell'attigua chiesa di San Giovanni e Paolo. Gli fu dato il nome "Errico" secondo il dialetto napoletano, ma in seguito adottò la parola italiana ufficiale per il nome, Enrico. Questa modifica fu apportata su suggerimento del suo maestro di canto, Guglielmo Vergine, con il quale iniziò le lezioni all'età di 16 anni. Enrico era il terzo di sette figli e uno dei soli tre sopravvissuti alla passata infanzia. Secondo una versione, i suoi genitori avevano un totale di 21 figli, 18 dei quali morirono durante l'infanzia. Tuttavia, sulla base di ricerche genealogiche (molte delle quali condotte dall'amico di famiglia Caruso Guido D'Onoforio), i biografi Pierre Key, Francis Robinson ed Enrico Caruso Jr. e Andrew Farkas hanno dimostrato che si tratta di una leggenda metropolitana.Probabilmente proveniva da Caruso stesso e suo fratello Giovanni. Anche la vedova di Caruso, Dorothy, ha incluso la storia in un libro di memorie che scrisse sul marito. Afferma che suo marito, parlando della madre, Anna Caruso (nata Baldini): "...Aveva vent'anni un figlio: venti maschi e una femmina - troppi, io sono il diciannovesimo ragazzo". Il padre di Enrico, Marcellino, era un ingegnere e lavorava in una fonderia. Inizialmente Marcellino riteneva che il figlio dovesse svolgere la stessa professione, e all'età di 11 anni il ragazzo fu apprendista come ingegnere meccanico dal tecnico Palmieri (Palmieri), che realizzava fontanelle pubbliche. (Ogni volta che visitava Napoli in futuro, Caruso amava indicare una fontana che aveva aiutato a installare.) In seguito lavorò con suo padre presso la fabbrica "Meuricoffre" di Napoli. Su insistenza della madre, frequentò anche la scuola per un anno, ricevendo l'istruzione di base sotto la guida di un prete locale. Ha imparato a scrivere con una bella calligrafia e ha studiato disegno tecnico. Durante questo periodo ha cantato nel coro della chiesa e la sua voce ha mostrato abbastanza promesse per lui da considerare una possibile carriera nella musica. Enrico fu incoraggiato nelle sue prime aspirazioni musicali dalla madre, ma lei morì nel 1888. Per integrare il reddito della sua famiglia, trovò lavoro come cantante di strada a Napoli, esibendosi in caffè e serate di musica. All'età di 18 anni ha usato i soldi guadagnati cantando in un resort italiano per comprare il suo primo paio di scarpe nuove. I suoi progressi come intrattenitore furono però interrotti per 45 giorni dal servizio militare obbligatorio. Lo completò nel 1894, continuando le lezioni di canto con Vergine dopo il congedo dall'esercito.