Χέρμαν Μέλβιλ

 

Χέρμαν Μέλβιλ

Ο Χέρμαν Μέλβιλ (Αγγλικά: Herman Melville, 1 Αυγούστου 1819 – 28 Σεπτεμβρίου 1891) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, περισσότερο γνωστός για το κλασικό του έργο «Μόμπυ Ντικ».
Ο Χέρμαν Μέλβιλ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη την 1η Αυγούστου 1819[1] ως το τρίτο παιδί των Άλλαν και Μαρία Γκάνσφουρτ Μέλβιλ. Ο πατέρας του, Allan Melvill (το όνομα έγινε "Melville" μετά το θάνατό του[2]) ήταν επιχειρηματίας ενώ η μητέ
ρα του (το γένος Ganesvoort) καταγόταν από παλιά Ολλανδική οικογένεια με εξέχουσα θέση στην περιοχή. Αν και ο πατέρας του ήταν ένας πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, η "θετική" αυτή στάση που είχε απέναντι στη ζωή σπάνια τον οδηγούσε σε επιχειρηματικές επιτυχίες. Ως αποτέλεσμα, η οικογένεια Melville αναγκαζόταν να εξαρτάται οικονομικά και να λαμβάνει υποστήριξη από τον στενό συγγενικό κύκλο. Ο Χέρμαν Μέλβιλ πήγε σχολείο στην Ακαδημία Όλμπανι από τον Οκτώβριο του 1830 έως τον Οκτώβριο του 1831 και ξανά από τον Οκτώβριο του 1836 έως τον Μάρτιο του 1837[3] και μετά έγινε γραφιάς και δάσκαλος.

Ο πατέρας του τελικά χρεωκόπησε και πέθανε όταν ο Χέρμαν ήταν μόλις δώδεκα ετών[4], αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει το σχολείο για να βοηθήσει την οικογένεια. Έτσι ο Μέλβιλ, έφηβος ακόμα, μπάρκαρε σ' ένα εμπορικό καράβι όπου δούλεψε ως καμαρότος μεταξύ Νέας Υόρκης και Λίβερπουλ. Όταν ξαναγύρισε στην Αμερική, εργάστηκε πάλι ως δάσκαλος για ένα διάστημα. Ο πόθος του όμως για περιπέτειες δεν έσβησε κι έτσι μια μέρα τα παράτησε όλα και πήγε ως ναύτης στο φαλαινοθηρικό "Ακούσνε".

Τον Ιούλιο του 1842, κι αφού έμεινε 18 μήνες στο "Ακούσνε", ο Μέλβιλ πήδηξε ένα πρωί από το καράβι ενώ ήταν αγκυροβολημένο στις νήσους Μαρκέζας του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Η σκληρή ζωή πάνω στο φαλαινοθηρικό και η επιθυμία του να εξερευνήσει τα νησιά, ήταν οι αιτίες που τον έσπρωξαν σ' αυτή τη φυγή.

Για κάποιο διάστημα έζησε μαζί με τους ιθαγενείς Τύπη που, όπως είπε αργότερα ο ίδιος, ήταν καννίβαλοι. Δεν είναι ξεκαθαρισμένο αν ο Μέλβιλ υπήρξε φιλοξενούμενός τους ή αιχμάλωτός τους. Πάντως μία μέρα έφυγε από τα νησιά με μία αυστραλέζικη σκούνα. Η ιστορία της παραμονής του στις Μαρκέζας, περιγράφεται στο βιβλίο του "Τύπη", το οποίο ολοκλήρωσε το 1845 αλλά συνάντησε πολλές δυσκολίες για τη δημοσίευσή του[5].

Στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλες περιπέτειες στη ζωή του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Μέλβιλ έγινε αρχηγός μίας ανταρσίας και αργότερα αλήτευε έναν χρόνο στην Ταϊτή. Την περιπέτειά του αυτή, την αναφέρει στο βιβλίο του "Όμοο".

Το 1843, ο Μέλβιλ πήγε στη Χαβάη, όπου έπιασε δουλειά σ' ένα γραφείο και σ' ένα βιβλιοπωλείο. Σύντομα όμως έφτασε στη Χονολουλού το παλιό του πλοίο, το "Ακούσνε", που έψαχνε για λιποτάκτες.
Φοβούμενος μήπως τον βρουν και τον ξαναπάρουν στο φαλαινοθηρικό, ο Μέλβιλ έσπευσε να μπει σε ένα αμερικάνικο πολεμικό πλοίο ως απλός ναύτης. Δεκατέσσερις μήνες αργότερα έφτασε στο λιμάνι της Βοστώνης.

Τότε άρχισε να ασχολείται σοβαρά με το γράψιμο. Μετά την έκδοση των βιβλίων του "Τύπη" και "Όμοο" έγινε διάσημος ως ο άνθρωπος που γλύτωσε από τους ανθρωποφάγους. Τα επόμενα έργα του ήταν τα "Μαρντί", "Κόκκινη Φλόγα" και "Το Άσπρο Σακάκι". Το τελευταίο είναι η περιγραφή της ζωής του πάνω στο αμερικανικό πολεμικό στο οποίο διαμαρτύρεται και κατακρίνει τις βαρβαρότητες και ιδιαίτερα το μαστίγωμα, το οποίο συνηθιζόταν τότε στα σκάφη του αμερικανικού ναυτικού.

Στις 4 Αυγούστου 1847, ο Μέλβιλ παντρεύτηκε την Ελίζαμπεθ Σω, κόρη του Lemuel Shaw, προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Μασαχουσέτης και φίλου του πατέρα του από το κολλέγιο. Απέκτησαν μαζί 4 παιδιά: δύο αγόρια και δύο κορίτσια, ενώ αγόρασαν και ένα αγροτόσπιτο στο Πίτσφιλντ της Μασαχουσέτης. Εκεί γνώρισε και συνδέθηκε στενά με τον διάσημο συγγραφέα Ναθάνιελ Χόθορν. Σ' αυτόν αφιέρωσε ο Μέλβιλ το "Μόμπυ Ντικ", το οποίο εκδόθηκε το 1851.

Ακολούθησαν και άλλα του έργα όπως ο "Πιέρ", "Ο Έμπιστος" και ο "Μπίλι Μπαντ". Αλλά η φήμη του σαν συγγραφέα ξέπεσε τα τελευταία χρόνια. Το 1866 αναγκάστηκε να γίνει τελωνειακός στη Νέα Υόρκη για να ζήσει. Έμεινε σ' αυτή τη θέση 19 χρόνια.

Το 1878 εξέδωσε ένα ποίημά του με 16.000 στίχους σχετικά με την επίσκεψή του στους Αγίους Τόπους. Ο Χέρμαν Μέλβιλ πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου 1891 στη Νέα Υόρκη από καρδιακή διαστολή[6]. Τα βιβλία του είχαν σχεδόν ξεχαστεί απ' όλους. Μόνο αργότερα, το 1920, ανανεώθηκε το ενδιαφέρον το κοινού για τα έργα του Μέλβιλ. Σήμερα αναγνωρίζεται πλέον ως ένας από τους πιο διάσημους Αμερικανούς συγγραφείς και το βιβλίο του "Μόμπυ Ντικ" θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του κόσμου.

Πάμπλο Νερούδα

Πάμπλο Νερούδα Χιλιανός ποιητής

Ο Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda, φιλολογικό ψευδώνυμο του Ρικάρδο Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο, Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto, 12 Ιουλίου 1904 – 23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα . Το 1971 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας και των κομμουνιστικών του πεποιθήσεων. Εξέδωσε πληθώρα ποιητικών συλλογών ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικά μανιφέστα. Τον Απρίλιο του 2013, 40 χρόνια μετά το θάνατό του, έγινε εκταφή της σορού του, με σκοπό να διακριβωθεί αν είχε πέσει θύμα δολοφονικής επίθεσης με δηλητήριο από πράκτορες του δικτατορικού καθεστώτος που κυβερνούσε τη Χιλή κατά το θάνατό του.

Πάμπλο Νερούδα

 

Πάμπλο Νερούδα

Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική]. Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο.

Γεννήθηκε στις 12 Ιουλίου του 1904, στην πόλη Παράλ της Χιλής. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση ένα μήνα μετά τη γέννησή του κι έτσι ο πατέρας του, Χοσέ, σιδηροδρομικός υπάλληλος, μετακόμισε στην πόλη Τεμούκο, όπου ξαναπαντρεύτηκε.

Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών, αλλά ο πατέρας του τον αποθάρρυνε κι έτσι άρχισε να υπογράφει τα έργα του το 1946 με το ψευδώνυμο Πάμπλο Νερούντα, υιοθετώντας το επώνυμο του γνωστού Τσέχου συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Το μικρό του όνομα εικάζεται ότι το πήρε από το Γάλλο ποιητή Πωλ Βερλαίν.

Το 1921 μετακόμισε στην πρωτεύουσα, Σαντιάγο, για να σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία. Κατά το διάστημα των σπουδών του, εξέδωσε δυο ποιητικές συλλογές: Crepusculario (1923) και Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο άσμα, 1924), συλλογή για την οποία έγινε περισσότερο γνωστός. Διαπιστώνοντας ότι τα έσοδά του από τα εκδιδόμενα έργα του δεν του αρκούσαν, αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα, κάνοντας έτσι πολυάριθμα ταξίδια ανά τον κόσμο από το 1927 ως το 1935, ως πρόξενος στη Βιρμανία, στην Κεϋλάνη, στην Ιάβα, στη Σιγκαπούρη, στο Μπουένος Άιρες, στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη.

Στην Ιάβα γνώρισε και παντρεύτηκε την Ολλανδέζα Μαρύκα Αντονιέτα Χάγκενααρ Βόγκελζανγκ, με την οποία χώρισε μετά από έξι χρόνια, κατά τη θητεία του στην Ισπανία. Εκεί, ερωτική του σύντροφος και μετέπειτα δεύτερη σύζυγός του υπήρξε επί δεκαέξι χρόνια η Αργεντίνα Δέλια ντελ Καρρίλ, είκοσι χρόνια μεγαλύτερή του.

Η εμπειρία του από τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων στην Ασία, τα καταπιεστικά καθεστώτα και η φιλία του με το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τον οδήγησαν ακόμη πιο κοντά στον κομμουνισμό. Τα έργα του άρχισαν να γίνονται πιο πολιτικοποιημένα, με αποκορύφωμα το Κάντο Χενεράλ, το οποίο έχει μελοποιηθεί από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Όταν ο Πρόεδρος Γκονζάλες Βιντέλα απαγόρευσε τον κομουνισμό στη Χιλή, βγήκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Για τέσσερις μήνες κρυβόταν στο υπόγειο κατοικίας στην πόλη Βαλπαραΐσο, αλλά κατάφερε να διαφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε εξόριστος από το 1948 ως το 1952. Ανάμεσα στα μέρη που έζησε ήταν και το νησί Κάπρι της νότιας Ιταλίας, γεγονός από το οποίο είναι εμπνευσμένη η ταινία «Ο ταχυδρόμος»[2].

Κατά την εξορία του, γνώρισε και ανέπτυξε ερωτική σχέση με τη Χιλιανή τραγουδίστρια Ματίλντε Ουρούτια, η οποία αποτέλεσε τη "μούσα" του για τα έργα του. Μετά το τέλος της δικτατορίας επέστρεψε στη Χιλή, αφού είχε γίνει πλέον διάσημος παγκοσμίως από τα ποιήματά του. Μετά το δεύτερο διαζύγιό του, παντρεύτηκε τελικά με την Ουρούτια το 1966.

Το 1971, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε όντας άρρωστος από καρκίνο. Βοήθησε το Σαλβαντόρ Αλιέντε στην προεκλογική του εκστρατεία, αλλά πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε από τους πραξικοπηματίες του Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ απαγόρευσε να γίνει δημόσιο γεγονός η κηδεία του Νερούντα, ωστόσο το πλήθος αψήφησε τη φρουρά και κατέκλυσε τους δρόμους, μετατρέποντας την κηδεία στην πρώτη δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Το στρατιωτικό καθεστώς μέχρι το 1990 είχε απαγορεύσει τα έργα του ποιητή.
Από το ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν:

«Crepusculario»
«Veinte poemas de amor y una canciσn desesperada»
«Residencia en la tierra»
«Tercera residencia»
«Canto general»
«Los versos del capitαn»
«Odas elementales»
«Extravagario»
«Memorial de Isla Negra» και
«Confieso que he vivido»

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Ιστορική Μονή Παληανής

 

 Η Ιστορική Μονή Παληανής της Αρχιεπισκοπικής περιφέρειας του νησιού μας είναι αφιερωμένη στην κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια και ιδρύματα της Κρήτης.

Στη διάρκεια της Ιστορίας του νησιού, η Ιερά Μονή υπέστη αρκετές δοκιμασίες, καταστροφές και λεηλασίες από διάφορους εχθρούς. Η Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου της Παληανής βρίσκεται έξω από το Βενεράτο, όπου λίγο πριν το τέλος του χωριού βρίσκεται η παράκαμψη για τη Μονή.

Η Ιερά Μονή Παληανής είναι μια από της αρχαιοτερες Μονές της Μεγαλονήσου. Η αρχη της κατασκευής της έγινε τον τέταρτο αιωνα σε σημείο όπου στους αρχαίους χρόνους υπήρχε ένας ναός της Αθηνάς. Σε γραπτές πηγές όμως εμφανίζετε από το έτος 668 και αναφέρεται ως Παλαιά Μονή, 

Στο σημείο το οποίο βρίσκεται υπήρχε δύσβατο και πυκνότατο δάσος το οποίο κάηκε μετά από μεγάλη πυρκαγιά. Στη προσπάθεια τους οι χωρικοί να σβήσουν τη φωτιά άκουσαν κάποιες φωνές.

Αφού κατάφεραν να σβήσουν τις φλόγες έτρεξαν στο σημείο που ακούστηκαν οι φωνές και βρήκαν στο εσωτερικό μιας βάτου την εικόνα της Θεοτόκου. Ιδιαίτερη ευλογία για την Ιστορική Μονή αποτελεί η "Αγία Μυρτιά", το ιερό αυτό δέντρο, όπου ενθρονίστηκε η θαυματουργός εικόνα της Θεοτόκου.

Σύμφωνα με την παραδοση η Αγια Εικόνα κλείστηκε μέσα στο κορμό του δέντρου που όσο και εάν την μετακινούσαν αυτή επέστρεφε στο ίδιο μέρος αγιάζοντας έτσι όπως λένε οι μοναχές το δέντρο αυτό. Αρκετοί είναι οι πιστοί οι οποίοι μέχρι και σημερα προσέρχονται για να προσευχηθούν και να προσκυνήσουν στο σημείο αυτό έχοντας αφήσει εκατοντάδες αφιερωματα. Άλλο ένα παράδοξο που θα συναπισετε είναι ότι θα δείτε διάφορα πουλιά να είναι στα γύρω δέντρα όμως στο συγκεκριμένο, στην «Αγία Μυρτιά" κανένα δε φωλιάζει.

 

Το μόνο σίγουρο, πηγαίνοντας στη Μονη θα ικανοποιηθείτε από τις προσπάθειες που έχουν κάνει εκεί οι μοναχές έτσι ώστε να είναι το Μοναστήρι όοο γίνετε πιο όμορφο όπως, σίγουρο είναι ακόμη πως δεν πρόκειται να φύγετε απο εκεί με άδεια χέρια, χωρίς να σας έχουν κεράσει μια καραμελίτσα ή ένα κομποσκοίνι από μια γιαγιούλα μοναχή που θα συναντήσετε στην είσοδο του Μοναστηριού.

Το Μοναστήρι μπορείτε να το επισκεφτείτε καθημερινά πρωί και απόγευμα και φυσικά την 24η Σεπτεμβρίου όταν πανηγυρίζει.

Σερ Γουόλτερ Σκοτ

 


15 Αυγούστου 1771 γεννήθηκε: Γουόλτερ Σκοτ Σκωτσέζος συγγραφέας

Ο Σερ Γουόλτερ Σκοτ (Sir Walter Scott, 15 Αυγούστου 1771 - 21 Σεπτεμβρίου 1832) ήταν Σκωτσέζος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών. Έμεινε γνωστός ως κυρίαρχη προσωπικότητα των σκωτικών γραμμάτων, καθώς με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του (ιδίως με τις σειρές Γουέιβερλι) δημιούργησε διαχρονικές εικόνες μίας ηρωικής άγριας περιοχής, όπου ξεχειλίζει ο ρομαντισμός των κλαν.

Ο Σκοτ ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έγραφε στην αγγλική γλώσσα και γνώρισε μία πραγματικά διεθνή καριέρα κατά τη διάρκεια της ζωής του[7], έχοντας πολλούς αναγνώστες στην Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Βόρεια Αμερική. Τα μυθιστορήματα και τα ποιήματά του διαβάζονται ακόμα και σήμερα, και πολλά από τα έργα του παραμένουν κλασικά έργα της Σκωτσέζικης και της Αγγλόφωνης λογοτεχνίας. Μεταξύ των διάσημων έργων του περιλαμβάνονται τα Ιβανόης, Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, Ρομπ Ρόυ, Η Κυρά της Λίμνης, Γουέιβερλι, Η Καρδιά του Μιντλόθιαν κ.α.


Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
1.1 Τα πρώτα χρόνια
1.2 Η συνάντηση του Σκοτ με τους Μπλάκλοκ και Μπερνς
1.3 Η αρχή της λογοτεχνικής καριέρας
1.4 Ποίηση
1.5 Μυθιστορήματα
1.6 Η εύρεση των κοσμημάτων του στέμματος
1.7 Οικονομικά προβλήματα και θάνατος
2 Άμποτσφορντ
3 Η κληρονομιά του Γουόλτερ Σκοτ
3.1 Μνημεία και εορτασμοί
3.2 Εμφανίσεις σε χαρτονομίσματα
3.3 Ο Σκοτ και η Εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες
3.4 Έργα του Σκότ στην όπερα
3.5 Αναφορές στον Σκοτ σε έργα άλλων συγγραφέων
4 Έργα
5 Σημειώσεις
6 Αναφορές
7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια

Γιος ενός δικηγόρου, ο Γουόλτερ Σκοτ γεννήθηκε στην Παλιά Πόλη[8] του Εδιμβούργου το 1771. Όταν ήταν 2 ετών έπαθε πολιομυελίτιδα, γεγονός που του προκάλεσε παράλυση στο δεξί του χέρι και μία έντονη χωλότητα για όλη του τη ζωή. Ο πατέρας του, με την ελπίδα πως ο γιος του θα ξαναβρεί τις δυνάμεις του, τον έστειλε στη φάρμα του παππού του, στην αγροτική περιοχή Μπόρντερς. Παρά την αναπηρία του, ο μικρός Σκοτ έτρεχε διαρκώς έξω και έτσι ανάκτησε σιγά-σιγά όλη του την σωματική υγεία. Η θεία του, Τζέννυ, του έμαθε να διαβάζει και από αυτήν ο Σκοτ έμαθε επίσης ιστορίες και θρύλους που χαρακτήρισαν μεγάλο μέρος του έργου του. Τον Ιανουάριο του 1775 επέστρεψε στο Εδιμβούργο και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς πήγε με τη θεία του, Τζέννυ, στο Μπαθ της Αγγλίας για να κάνει λουτροθεραπεία. Το χειμώνα του 1776 επέστρεψε στη φάρμα του παππού του.

Το 1778 ο Σκοτ επέστρεψε και πάλι στο Εδιμβούργο για να λάβει ιδιωτική εκπαίδευση ώστε να προετοιμαστεί για το σχολείο, και τον Οκτώβριο του 1779 γράφτηκε στο Βασιλικό Γυμνάσιο του Εδιμβούργου. Ο Σκοτ ήταν πλέον σε θέση να περπατήσει και να εξερευνήσει την πόλη και τη γύρω περιοχή. Μεγαλώνοντας απέκτησε καλοδεμένο σώμα και έγινε ένας εξαιρετικά γερός και δραστήριος νέος. Όλοι τον θεωρούσαν ατρόμητο καβαλλάρη και καλό παλαιστή. Οι βαθμοί του στο σχολείο άλλοτε ήταν από τους υψηλότερους και άλλοτε από τους χαμηλότερους κι αυτό γιατί, αν και είχε εξαιρετική μνήμη, θυμόταν μονάχα όσα τον ενδιέφεραν. Ο Σκοτ στράφηκε από νωρίς στη μελέτη της ιστορίας και της λαογραφίας ενώ στα αναγνώσματά του περιλαμβάνονταν ιπποτικά μυθιστορήματα, ποιήματα και ταξιδιωτικά βιβλία. Επίσης έμαθε να μιλά γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά, για να μπορεί να διαβάζει τις ιστορίες των άλλων χωρών, ενώ έλαβε και ιδιαίτερα μαθήματα από τον Τζέιμς Μίτσελ στην αριθμητική και τη γραφή και από αυτόν έμαθε την ιστορία της Εκκλησίας της Σκωτίας. Αφού τελείωσε το σχολείο, στάλθηκε για έξι μήνες στη θεία του, Τζέννυ, στο Κέλσο προκειμένου να παρακολουθήσει το τοπικό σχολείο, όπου συνάντησε τους Τζέιμς και Τζον Μπαλαντάιν, οι οποίοι αργότερα έγιναν συνεργάτες του και τύπωσαν τα βιβλία του.

Πιερ Φρανσουά Αντρέ Μεσαίν

 


16 Αυγούστου 1744 γεννήθηκε: Πιερ Μεσαίν Γάλλος αστρονόμος

Ο Πιερ Φρανσουά Αντρέ Μεσαίν (Pierre François André Méchain, 16 Αυγούστου 1744 – 20 Σεπτεμβρίου 1804) ήταν Γάλλος αστρονόμος, γεωδαίτης και χαρτογράφος, ο οποίος, μαζί με τον Σαρλ Μεσιέ, είχε σημαντική συνεισφορά στην πρωτογενή τηλεσκοπική μελέτη των ουράνιων σωμάτων πέρα από το Ηλιακό Σύστημα καθώς και των κομητών.


Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφικά στοιχεία
2 Ανακαλύψεις
2.1 Ονομάσθηκαν προς τιμή του
3 Περαιτέρω ανάγνωση
4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφικά στοιχεία

Ο Πιερ Μεσαίν γεννήθηκε στο Λαόν της Γαλλίας και επέδειξε ξεχωριστές ικανότητες στα Μαθηματικά και τη Φυσική, αλλά υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές του εξαιτίας της φτώχειας. Ωστόσο, το ταλέντο του στην Αστρονομία έτυχε της προσοχής του Ζερόμ Λαλάντ, που έγινε φίλος του και του έδινε να ξαναδιαβάζει τα κείμενά του για έλεγχο. Ο Λαλάντ εξασφάλισε μια θέση για τον Μεσαίν στο Ναυτικό Κέντρο Χαρτών στις Βερσαλλίες, όπου ο Μεσαίν εργάσθηκε τη δεκαετία του 1770 στην Υδρογραφία και τη χαρτογράφηση των ακτών. Τότε, περί το 1774, συνάντησε τον Σαρλ Μεσιέ και έγιναν φίλοι. Το 1774 ο Μεσαίν δημοσίευσε την πρώτη αστρονομική του μελέτη, πάνω σε μία επιπρόσθηση του Αλντεμπαράν από τη Σελήνη.

Το 1777 ο Μεσαίν νυμφεύτηκε την Barbe-Thérèse Marjou, με την οποία απέκτησαν δύο γιους και μία θυγατέρα. Το 1782 έγινε δεκτός στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών και υπήρξε ο συντάκτης του περιοδικού της Connaissance des Temps από το 1785 μέχρι το 1792. Αυτό είναι το περιοδικό που μεταξύ άλλων δημοσίευσε για πρώτη φορά τον Κατάλογο του Μεσιέ.

Με τις χαρτογραφικές του ικανότητες, ο Μεσαίν εργάσθηκε σε χάρτες της βόρειας Ιταλίας και της Γερμανίας, αλλά σημαντικότερο ήταν το γεωδαιτικό έργο του: μέτρησε το νότιο τμήμα ενός τόξου μεσημβρινού της Γης ανάμεσα στη Δουνκέρκη και τη Βαρκελώνη, αρχίζοντας το 1791. Αυτή η μέτρηση έγινε η βάση της μονάδας μήκους (ένα από τα θεμελιώδη μεγέθη) του Μετρικού Συστήματος, του μέτρου. Ο Μεσαίν και ο Ζαν-Μπατίστ Ντελάμπρ συνάντησαν πολλές δυσκολίες στα ταξίδια τους, κυρίως επειδή αυτά πραγματοποιήθηκαν στην πιο ταραγμένη περίοδο της Γαλλικής Επαναστάσεως. Συνέλαβαν τον Μεσαίν γιατί υποπτεύθηκαν ότι τα επιστημονικά του όργανα ήταν όπλα, αργότερα τον φυλάκισαν στη Βαρκελώνη μετά την κήρυξη πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας, και η περιουσία του στο Παρίσι δημεύθηκε κατά την εποχή της Τρομοκρατίας. Μετά την απελευθέρωσή του από την Ισπανία, ο Μεσαίν έζησε στην Ιταλία και επέστρεψε στην πατρίδα του το 1795.

Από το 1799 ήταν διευθυντής του Αστεροσκοπείου των Παρισίων.

Προσωπικές του αμφιβολίες σχετικά με τις μετρήσεις του μεσημβρινού Δουνκέρκης-Βαρκελώνης οδήγησαν τον Μεσαίν να επιστρέψει στο έργο αυτό και να ξαναταξιδέψει στην Ισπανία το 1804, όπου κόλλησε κίτρινο πυρετό και πέθανε στο Castellon de la Plana.

Πιέτρο Καρρέρα

 

Πιέτρο Καρρέρα Ιταλός σκακιστής

Ο Πιέτρο Καρρέρα, (Pietro Carrera, 12 Ιουλίου 1573 – 18 Σεπτεμβρίου 1647) ήταν Ιταλός σκακιστής, ιστορικός, ιερέας και συγγραφέας. Θεωρείται ανεπίσημα ως παγκόσμιος πρωταθλητής σκακιού του 1640 περίπου, καθώς δεν υπήρχε επίσημος τίτλος εκείνη την εποχή. Δεν έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο σκακιστής με τη μεγάλη καριέρα, αλλά ως μαιτρ της θεωρίας του σκακιού και μια μεγάλη πηγή πληροφοριών σχετικά με τους σύγχρονους παίκτες της εποχής του.

Μιχάλης Γιαννάτος

 

Μιχάλης Γιαννάτος
Πραγματικό όνομα Μιχαήλ Γιαννάτος
Γέννηση 11 Ιουλίου 1941
Τόπος γέννησης Κωνσταντινούπολη
Θάνατος 17 Σεπτεμβρίου 2013 (72 ετών)
Τόπος θανάτου Αθήνα
Εθνικότητα Ελληνική
Υπηκοότητα Ελληνική
Επάγγελμα/
ιδιότητες ηθοποιός
Είδος Τέχνης Ηθοποιός
Σημαντικά έργα Το Εξπρές του Μεσονυχτίου
Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι
Μόναχο
Μιχάλης Γιαννάτος στο IMDb
δεδομένα ( π • σ • ε )
Ο Μιχάλης Γιαννάτος (11 Ιουλίου 1941[1] - 17 Σεπτεμβρίου 2013) ήταν Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Ιουλίου 1941 όταν ακόμη στην Πόλη, η παρουσία των Ελλήνων ήταν μεγάλη. Εγκατέλειψε τη γενέτειρά του και έφυγε για την Ελλάδα το 1964 κατά τη διάρκεια των απελάσεων.[2] Χαρακτηριστική φυσιογνωμία στον ελληνικό κινηματογράφο, είναι από τους λίγους που «βγήκε» από τα εγχώρια καλλιτεχνικά σύνορα.
Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Καριέρα
2 Προσωπική ζωή
3 Φιλμογραφία
3.1 Ταινίες
4 Βιντεοταινίες
5 Τηλεταινίες
6 Τηλεοπτικό θέατρο
7 Τηλεόραση
8 Θάνατος
9 Παραπομπές
10 Πηγές
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σπούδασε στη δραματική σχολή του Ντίνου Δημόπουλου και πρωτοεμφανίστηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός στην ταινία Οι Στιγματισμένοι του Γιώργου Ζερβουλάκου το 1966. Μαθητής ακόμη, έπαιξε στην θεατρική παράσταση Καπετάν Μιχάλης δίπλα στον Μάνο Κατράκη.[3]
Κατά τη μεγάλη κινηματογραφική του καριέρα, εμφανίστηκε σε πάνω από 100 ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και παραστάσεις. Ήταν ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, στις ταινίες του οποίου συμμετείχε πάντα μετά την ταινία Μεγαλέξανδρος το 1981.[2]
Μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες: Ελληνικά, Τουρκικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ισπανικά.[2] Αυτό τον βοήθησε αρκετά στην καριέρα του, ιδιαίτερα στη συμμετοχή του σε μεγάλες ξένες παραγωγές όπως Το Εξπρές του Μεσονυχτίου του Άλαν Πάρκερ, Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι του Τζον Μάντεν, Μόναχο του Στίβεν Σπίλμπεργκ και άλλες.
Δούλεψε δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Άντονι Κουίν, Τζον Χαρτ, Νίκολας Κέιτζ, Πενέλοπε Κρουθ, Κρίστιαν Μπέιλ, Έρικ Μπάνα και Ντάνιελ Κρεγκ. [4]
Έπαιξε επίσης στην ταινία Πολίτικη Κουζίνα του Τάσου Μπουλμέτη και στην Ευρωπαϊκή συμπαραγωγή Le Dernier Seigneur des Balkans (ελλ. Ο Τελευταίος Άρχοντας των Βαλκανίων).[3]
Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν παντρεμένος με τη Χάιδω, με την οποία και ήταν μαζί μέχρι και το θάνατό του. Μαζί είχαν τρία παιδιά: τον Γεράσιμο (γεννημένος το 1979), τον Ιωάννη (γεννημένος το 1980) και τη Μαρία (γεννημένη το 1982).[1]
Από το 1979, όταν γεννήθηκε ο πρώτος του γιος, ο Γιαννάτος έπιασε δουλειά ως ρεσεψιονίστ στο ξενοδοχείο Κάραβελ, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, κρατώντας παράλληλα τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Ο γιος του Γεράσιμος είπε: "Με αυτή τη δουλειά [ρεσεψιονίστ] ζούσαμε. Από το 1979, που γεννήθηκα εγώ, μέχρι το 1996, δούλευε νυχτερινή βάρδια στη ρεσεψιόν, ως τηλεφωνητής, στο Κάραβελ. Αυτή ήταν η κύρια δουλειά του."[1]
Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Τίτλος Ρόλος Σημειώσεις
1966 Οι στιγματισμένοι Πρώτη εμφάνιση ως επαγγελματίας ηθοποιός
1969 Το...θύμα
1969 Τα δυο πόδια σε ένα...παπούτσι!
1968 Η Αρχόντισσα και ο αλήτης Οδηγός λεωφορείου
1971 Η κόρη του ήλιου Τούρκος στρατιώτης
1971 Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης Άντρας στην κηδεία
1971 Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; Ιταλός αξιωματικός
1973 Ο τσαρλατάνος Πάτροκλος
1973 Οι πολεμισταί της Ειρήνης Στρατιώτης Κώτσογλου
1973 Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ Λευτέρης Ζεβεδαίος
1973 Δικτάτωρ καλεί...Θανάση
1975 Μπουνζάκα αλά...Ελληνικά
1976 Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας Πανάγος
1976 Ελληνική υπόθεση
1978 Το Εξπρές του Μεσονυχτίου Μεταφραστής ΗΠΑ
1978 Ο ήλιος του θανάτου Δημευτής Το όνομά του δεν εμφανίζεται στους τίτλους
1978 1922
1978 A Walk in the Sun Σερβιτόρος Σουηδία & Ελλάδα
Αυθεντικός τίτλος: En Vandring I Solen
Γλώσσα: Αγγλικά & Σουηδικά
1979 Ο παλαβός κόσμος του Θανάση
1979 Τα παιδιά της πιάτσας Αρτοποιός
1980 Γεύση από Ελλάδα Βαγγέλης
1980 Μεγαλέξανδρος Δραγουμάνος
1980 Βέγγος, ο τρελός καμικάζι Μάρκος Ταμτίκος
1982 Η στροφή Τούρκος αξιωματικός
1982 Το φράγμα
1982 Ταξίδι στην πρωτεύουσα/Στη ζούγκλα της Αθήνας Σπύρος
1982 Το αίμα των αγαλμάτων
1982 Άγγελος Γκαζιέρης
1983 Καμικάζι αγάπη μου Φωτίου
1983 Υπόγεια διαδρομή
1983 Προσοχή, κίνδυνος! Μιχάλης
1983 Η παρεξήγηση
1984 Ταξίδι στα Κύθηρα
1984 The Next One ΗΠΑ
1985 Μπορντέλο Γιαβάσογλου
1986 Ο μελισσοκόμος
1987 Ο εφιάλτης
1987 Pretty Smart Τούρκος ΗΠΑ
1987 The Wind Αστυνομικός ΗΠΑ
1987 Χαμός στο Αιγάλεο City Δεσμοφύλακας
1988 Gemini - The Twin Stars 1ος αστυνομικός Ελβετία
Γλώσσα: Αγγλικά
1988 Τοπίο στην ομίχλη Σταθμάρχης
1988 Ο φάκελος Πολκ στον αέρα
1989 Υπαστυνόμος Θανάσης
1989 Αθώος ή ένοχος
1989 Η εκδίκηση του πατέρα Μουσταφά Αλή, Τούρκος έμπορος ναρκωτικών
1990 The Serpent of Death Έλληνας αστυνομικός ΗΠΑ
1991 Ο δραπέτης Καραγκιοζοπαίκτης
1991 Άντε γεια Σερβιτόρος του μπουφέ
1991 Το μετέωρο βήμα του πελαργού Καταστηματάρχης
1992 Το δακτυλίδι Μικρού μήκους
1994 Η ζωή είναι στο δρόμο Μικρού μήκους
1995 Ίσα μωρή χαμούρα Μικρού μήκους
1995 Τρανζίτο
1995 Someone Else's America Έλληνας πράκτορας ΗΠΑ
1996 Με τον Ορφέα τον Αύγουστο Παντελής
1996 Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά
1998 Μια αιωνιότητα και μια μέρα Οδηγός ΗΠΑ
1999 America Μικρού μήκους
1999 Ο ανθός της λίμνης Χασάν
2001 Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι Κοκολιός ΗΠΑ
2001 Το καλοκαίρι της Άννας Πωλητής
2002 Καταλάθος αστυνομικός Τηλεοπτική ταινία
2002 Η φούσκα Θείος
2002 Αλέξανδρος και Αϊσέ
2003 Skipper Straad Μικρού μήκους
2003 Πολίτικη κουζίνα Φίλος του παππού
2003 Στο χάνι Καρά Αλής
2004 Τριλογία 1: Το λιβάδι που δακρύζει Ζήσης
2005 Ξενοδοχείο Αστέρια Γιώργος Τηλεοπτική ταινία
2005 Το όνειρο του Ικάρου Παλιός τσιγγάνος
2005 Ώπα! Έκτορας
2005 One in a Million Μεγάλος άντρας ΗΠΑ
Μικρού μήκους
2005 Μόναχο Αριστείδης, αχθοφόρος ΗΠΑ
2005 My Family and Other Animals Αχθοφόρος/Σερβιτόρος Ηνωμένο Βασίλειο
Τηλεοπτική ταινία
2007 Κορόιδο εν'τάξη Αιμίλιος Ρουκούνας
2008 Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές οι τσούχτρες Τηλεοπτική ταινία
2008 Ο Ηλίας του 16ου Μάνος
2012 Ο άνθρωπος που τάιζε τον ίσκιο του Ρόλαντ
2012 A Green Story Παππούς
2012 Dead Europe Μάνατζερ ξενοδοχείου Ηνωμένο Βασίλειο
Το όνομά του δεν εμφανίζεται στους τίτλους
2012 Lost Monument Μικρού μήκους
Βιντεοταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εκδίκηση του πατέρα (1989)
Τρελοκομείο η "Ελλάς" (1989)
Υπαστυνόμος Θανάσης (1988)
Χαμός στο Αιγάλεω σίτυ (1987)
Ο εφιάλτης (1987)
Ένας τρελλός... τρελλός ονειροπαρμένος (1986)
Το κορίτσι φωτιά (1985)
Τηλεταινίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Hotel Αστέρια (2005) Alter
Φραντζόλα πολυτελείας, ή χωριάτικη (2005) Alter
Τηλεοπτικό θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι πράσινες οι κόκκινες οι θαλασσιές οι τσούχτρες (2006) ΑΝΤ1
Η χαρτοπαίχτρα (2004) ΑΝΤ1
Κατά λάθος αστυνομικός (2002) ΑΝΤ1
Τηλεόραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Τίτλος Ρόλος Σημειώσεις
1971 Πρώτη γραμμή ERT
1974 Αληθινές ιστορίες ΕΙΡΤ
1978 Λεηλασία μιας ζωής ΕΡΤ
1977 Καταδιώξη: Το εξπρές των 12.30 ΥΕΝΕΔ
1983 Κοχλίας: Το τέρμα ΕΡΤ
1983 Η κυρία Ντορεμί Μπάρμαν πλοίου ERT
1983 Τα καθημερινά ΕΡΤ
1984 Πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες: Αθήνα 1896 Πατέρας της Ελένης Μίνι τηλεοπτική σειρά
1984 Ο δικός μας άνθρωπος ΕΡΤ
1984 Χατζημανουήλ ΕΡΤ
1984 Ο θείος μας ο Μίμης ΕΡΤ
1985 Χαίρε Τάσο Καρατάσο ΕΡΤ
1987 H Μανιάτισσα ΕΡΤ
1988 Το σπίτι της θείας ΕΤ2
1989 Αθώος ή ένοχος ΕΤ1
1989 Οι αυθαίρετοι Mega
1990 Το φάντασμα ΕΤ2
1990 Η πόλη ΕΤ2
1990 Το μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη Mega
1990 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης: για να γνωριστούμε ΑΝΤ1
1990 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης: Πως θα γίνουν πλούσιοι όλοι οι Έλληνες ΑΝΤΙ
1991 Η αγάπη της γάτας Μουσταφάς
1991 Εκμεκ παγωτό Mega
1991 Ο επισκέπτης της ομίχλης Mega
1992 Οι φρουροί της Αχαΐας Κυρ Μιχάλης
1992 Θα μιλήσεις με το δηκιγόρο μου ΑΝΤ1
1992 Φάκελος Πολκ στον αέρα ΕΤ1
1992 Μια γυναίκα απ' το παρελθόν ΑΝΤ1
1992 Τμήμα ηθών: Η κεφαλή του Ερμή ΑΝΤ1
1992 Πλάκας μέλαθρον ΑΝΤ1
1992 Κλειστά παράθυρα ΕΤ1
1992 Επικίνδυνες σχέσεις Μάρκος ET2
1993 Casa Di Macaroni Βασίλης Mega
1994 Το ασημένιο δηνάριο ΑΝΤ1
1994 Τα πέτρινα λιοντάρια ΕΤ1
1995 Stras ΑΝΤ1
1995 Τολμηρές ιστορίες: Νύχτα γιορτής ΑΝΤ1
1995 Μαγική νύχτα: Φτερωτός εφιάλτης ΕΤ1
1995 Μαγική νύχτα: Χρυσός χορός ΕΤ1
1996 Οι επαγγελματίες: Τατουάζ Mega
1996 Σοφία... ορθή ΑΝΤ1
1997 Δανεικός πατέρας ΑΝΤ1
1997 Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή ΥΕΝΕΔ
1997 Δυο ξένοι Mega
1998 Η αίθουσα του θρόνου Αστυνομικός Επεισόδιο 1.2
1998 Τρικυμία ΑΝΤ1
1998 Εγκλήματα ΑΝΤ1
1998 Η ζωή που δεν έζησα Θωμάς Mega
1998 Νυχτερινό δελτίο ΕΤ1
1999 Δύο Ξένοι Σωτήρης Παναγούλιας Επεισόδια 45.46.47.48.49.50
1999 Εγκλήματα Χασάπης Επεισόδιο 1.2
1999 Θύματα ειρήνης Επεισόδια 1.1 & 1.15
2000 Σαν παραμύθι ΕΤ1
2000-2001 Κόκκινος κύκλος Μήτσος/Μπάμπης/Καφετζής Επεισόδιο: Επισκέπτης
Επεισόδιο: Το τέλος του παιχνιδιού (Μήτσος)
Επεισόδιο: Στην τύχη (Μπάμπης)
Επεισόδιο: Χρόνια πολλά (Καφετζής)
2001 Είσαι το ταίρι μου Γιώργης Mega
2001 Δακρυσμένα φεγγάρια Star
2002 Εν Ιορδάνη Star
2002 Χορεύοντας στη σιωπή Alpha
2002 Η τράπεζα Mega
2004 Βοήθεια γειτόνοι Alpha
2004 Εφτά Θανάσιμες Πεθερές Mega
2004 Αρχιπέλαγος Alpha
2004 Τα παιδιά της Νιόβης Καδής ΝΕΤ1
2005 Πενήντα-Πενήντα Τούρκος αξιωματικός Επεισόδιο 2.1
2005 Le dernier seigneur des Balkans
(Ο τελευταίος άρχοντας των Βαλκανίων) ΝΕΤ
2006 Λούφα και παραλλαγή ΕΤ1
2007 Μια στιγμή, δυο ζωές Ανέστης Mega
2007 Μαρία η άσχημη
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γιαννάτος απεβίωσε στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 σε ηλικία 72 ετών έπειτα από καρδιακή ανακοπή, καθώς παρακολουθούσε αγώνα ποδοσφαίρου μαζί με φίλους του στη γειτονιά. Όπως ο γιος του αναφέρει, κανείς από τους φίλους του δεν κατάλαβε ότι είχε "φύγει" μέχρι τη στιγμή που κάποιος τον φώναξε και δεν ανταποκρίθηκε.[5]
Ο Έλληνας Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Πάνος Παναγιωτόπουλος, εξέφρασε τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια. Στη δήλωσή του ανέφερε: "Ο Μιχάλης Γιαννάτος υπήρξε ένας εκλεκτός ηθοποιός, που ενσάρκωσε ρόλους σε πολλές σημαντικές Ελληνικές αλλά και διάσημες ξένες ταινίες. Ήταν όμως κι ένας από κείνους τους καλλιτέχνες και, κατά βάθος, ένας από κείνους τους ανθρώπους, που αποδεικνύουν καθημερινά ότι δεν είναι ανάγκη να έχεις τον πρώτο ρόλο για να πρωταγωνιστείς.Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Γιαννούλης Χαλεπάς

 

Γιαννούλης Χαλεπάς Έλληνας γλύπτης

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (Πύργος Τήνου, 24 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938) ήταν ο πιο διακεκριμένος γλύπτης της νεότερης Ελλάδας, με μυθιστορηματική ζωή ανάμεσα στην τρέλα και τον θρίαμβο.

Πίνακας περιεχομένων
1 Βιογραφία
2 Το έργο του
3 Παραπομπές
4 Ενδεικτική βιβλιογραφία
5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
5.1 Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ

Γ. ΧΑΛΕΠΑΣ & ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

Η ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ

 Γ. ΧΑΛΕΠΑΣ ( 14 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938)

Μορφή γοητευτική και καταραμένη, αγιοποιημένη και μυθοποιημένη, με μια πορεία ζωής οδυνηρή σκληρή και μυθιστορηματική, ο Χαλεπάς είναι από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της νεοελληνικής τέχνης.

Γεννημένος στον Πύργο της Τήνου από οικογένεια μαρμαράδων, θα ξεκινήσει την πορεία του στις αρχές τις δεκαετίας του 1870 με σπουδές στο Πολυτεχνείο της Αθήνας και έπειτα στην περίφημη Βασιλική Ακαδημία των Ωραίων Τεχνών του Μονάχου. Στην συνέχεια η εξέλιξη της ζωής και του έργου του είναι τα στοιχεία εκείνα που θα εδραιώσουν την φήμη και τον μύθο του, καταξιώνοντας τον όσο κανέναν άλλο καλλιτέχνη στη συλλογική συνείδηση.

Θα περιπλανηθεί στους δρόμους της τρέλας, θα γνωρίσει τα σκοτάδια του εγκλεισμού και της απομόνωσης, θα βιώσει την απαγόρευση και την καταπίεση, θα βυθιστεί στη σιωπή, τη μοναξιά και την «ανυπαρξία».

Το έργο του «Η Κοιμωμένη» αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο έργο της νεοελληνικής τέχνης. Ξαπλωμένη σε αρχαιοπρεπές ανάκλιντρο, με το επάνω μέρος του σώματος ανασηκωμένο να ακουμπά σε μαξιλάρι, η νεαρή γυναίκα βυθίζεται σε γαλήνιο ύπνο - για τους αρχαίους ο Ύπνος είναι ο δίδυμος αδελφός του Θανάτου, για τους κλασικιστές ο θάνατος θεωρείται ο δίχως όνειρα ύπνος. Ο Χαλεπάς αξιοποιεί καθιερωμένους τύπους, προσφιλείς και διαδεδομένους στην επιτύμβια ευρωπαϊκή γλυπτική των αρχών του 19ου αιώνα (ξαπλωμένη γυναίκα που κοιμάται πάνω σε σαρκοφάγο, παρθενική μορφή που κρατά σταυρό ως σύμβολο θανάτου και λύτρωσης).

Αν και ξεκινάει με βάση τα αρχαία πρότυπα που είχαν περάσει στη γλυπτική του μπαρόκ και του κλασικισμού, σχεδιάζει και πλάθει ένα έργο πνοής, ξεχωριστό για την οικονομία των εκφραστικών του μέσων, στο οποίο η κλασικιστική χάρη υποχωρεί στη φυσιοκρατική απόδοση της νεαρής γυναίκας, στο όμορφο πρόσωπο με τα μισάνοιχτα χείλη, στην ελεγειακή αποτύπωση της θλίψης.

Η επεξεργασία του υλικού ενεργοποιεί την στιλπνότητα των γυμνών μερών, τις καλοσχηματισμένες καμπύλες του σώματος που διαγράφονται κάτω από το ρούχο και το σεντόνι, τη ρυθμική οργάνωση και τις διακοσμητικές λεπτομέρειες, τον συνδυασμό σχεδιαστικών και πλαστικών αξιών, την αμεσότητα της στιγμιαίας σύλληψης, την αίσθηση ηρεμίας και απόκοσμης σιωπής. «Καθαρά μπορεί να λεχθεί - σημειώνει το 1934 ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου - ότι το έργο αυτό είναι από τα πιο σπάνια που έδωσε η εποχή Χαλεπά σ' όλον τον κόσμο».

Η τεράστια φήμη της Κοιμωμένης δεν θα πρέπει να αναζητηθεί μόνο στην πρωτότυπη σύλληψη και απόδοση του θέματος αλλά, κατά κύριο λόγο, στο προσωπικό του δράμα. Η λαϊκή φαντασία θα συνδέσει αναπόσπαστα με τα δεσμά του έρωτα τον θάνατο της νεαρής Σοφίας με την «τρέλα» του, σε μια αναπάντεχη γοητευτική μυθοπλασία : ο νεαρός καλλιτέχνης που βάζει όλη την φλόγα της ψυχής του, την ένταση της δημιουργίας για να αποδώσει την νεκρή αγαπημένη του και στη συνέχεια χάνει τα λογικά του.

Από τον ιστορικό τέχνης Δημήτρη Παυλόπουλο έχει υποστηριχθεί ότι την Κοιμωμένη δεν τη δούλεψε σε μάρμαρο ο Χαλεπάς, αλλά ο Αλεξάκης Λάβδας, ένας ικανότατος μαρμαρογλύπτης, στενός φίλος και παλιός συμμαθητής του στο Σχολείο των Τεχνών, βοηθός του πατέρα του και για ένα διάστημα αρραβωνιασμένος με την αδελφή του Αικατερίνη. Την ίδια άποψη είχε διατυπώσει και ο Μιχάλης Τόμπρος σε άρθρο του στο περιοδικό Νέα Εστία (1954) και σε ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών (1971). Πάντως σε συνάντηση των δύο γλυπτών στην Αθήνα το 1930, ο Χαλεπάς απευθύνεται στον Λάβδα λέγοντας του : « Α!, ναι, εσύ μου την ξεχόντρισες», αναγνωρίζοντας δηλαδή τη συμβολή του στο πρώτο στάδιο της κατεργασίας του μαρμάρου.

Το μνημείο (Μάρμαρο, 77x178x76 εκ.) εκτίθεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ στην Εθνική Πινακοθήκη Αλέξανδρου Σούτσου υπάρχει το γύψινο εκμαγείο του μνημείου.

ΑΠΟ http://boulaki.pblogs.gr/

Βάλτερ Μπονάττι

 

22 Ιουνίου 1930 (91 χρόνια πριν) γεννήθηκε:

Βάλτερ Μπονάττι Ιταλός ορειβάτης

Βάλτερ Μπονάττι
Ιταλός ορειβάτης και συγγραφέας, σημαντική μορφή του αλπινισμού


Ο Βάλτερ Μπονάτι (Walter Bonatti, Μπέργκαμο, Ιταλία, 22 Ιουνίου 1930 - Ρώμη, 13 Σεπτεμβρίου 2011) ήταν Ιταλός ορειβάτης και συγγραφέας, σημαντική μορφή του Αλπινισμού και γνωστός για το αλπικό στιλ που χρησιμοποιούσε

Η πρώτη μεγάλη ανάβασή του πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των 18 ετών και ήταν η βόρεια όψη των Γκραντ Γιοράς, κορυφή Γουόκερ, στην οροσειρά των Λευκών ορέων. Σε ηλικία 19 ετών αποφάσισε να γίνει οδηγός βουνού.
Βάλτερ Μπονάττι
Ο Βάλτερ Μπονάττι το 1954 (αριστερά)
Προσωπικές πληροφορίες
Όνομα Βάλτερ Μπονάττι
Εθνικότητα Ιταλός
Γέννηση 22 Ιουνίου 1930
Μπέργκαμο
Θάνατος 13 Σεπτεμβρίου 2011
Ρώμη, Ιταλία
Ορειβατική σταδιοδρομία
Γνωστός/ή για μοναχική Aiguille du Dru
Πρώτες ανάβασεις Γκάσερμπρουμ Δ΄
Μείζονες αναβάσεις Κατάλογος ορειβατικών επιτευγμάτων
Ενημέρωση 18 Μαρτίου 2013.

Αλπινισμός

Οι αναβάσεις του Βάλτερ Μπονάτι σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή του αλπινισμού, καθώς διάλεγε συχνά να σκαρφαλώνει με απαγορευτικές συνθήκες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν:Η βόρεια όψη των Γκραντ Γιοράς (Grandes Jorasses) (1949).
Πρώτη ανάβαση της ανατολικής όψης του Γκραν Καπουκίν (Grand Capucin), το 1951
Χειμερινές αναβάσεις στις βόρειες όψεις των Τριων Κορυφών του Λαβαρέντο (Tre Cime di Lavaredo) στους Δολομίτες (1953).
Τέσσερα χρόνια αργότερα η διάσημη μοναχική ανάβαση στο Πετί Ντρι (Petit Dru), (Πιλιέ Μπονάτι) που κράτησε 6 ημέρες και 5 νύκτες. Η συγκεκριμένη ανάβαση φέρεται ότι άλλαξε το πρόσωπο του αλπινισμού.
Βόρειο Ροντόι (Rondoy) - Παταγονία (1961).
Πρώτη χειμερινή ανάβαση στις Γκραντ Γιοράς το 1963.
Πρώτη μοναχική ανάβαση στη βόρεια όψη του Μάτερχορν το 1965.
Πρώτη ανάβαση του Γκασερμπρούμ Δ΄ (Ghasherbrum IV) το 1958 μαζί με τον Κάρλο Μάουρι (Carlo Mauri), κατά τη διάρκεια της ιστορικής αποστολής, της οποίας ηγείτο ο Ρικάρντο Κασίν (Riccardo Cassin).
Η αποστολή Κ2

Ιδιαίτερη επίδραση στη ζωή του Μπονάτι είχε η αποστολή του Κ2. Όντας 24 ετών, ο νεότερος της ομάδας, επιλέχθηκε για την ιταλική αποστολή στο Κ2 το 1954. Ο Μπονάτι δεν ανήκε στους ορειβάτες κορυφής, αλλά τους βοήθησε να μεταφέρουν το οξυγόνο σε υψόμετρο 8.100 μ. Εκείνος και ο σύντροφός του Αμίρ Μεχντί (Amir Mehdi) υποχρεώθηκαν να περάσουν τη νύχτα τους χωρίς κατάλυμα και χωρίς εξοπλισμό για μπιβουάκ. Ο Μπονάτι ισχυριζόταν εξ αρχής ότι οι ορειβάτες κορυφής, Ακίλλε Κομπανιόνι και Λίνο Λατσεντέλλι, δεν θέλησαν να τον βοηθήσουν και τον άφησαν να πεθάνει. Αν και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής το αρνήθηκαν αυτό, θυσιάζοντας την υπόληψη του Μπονάτι στον βωμό της πολιτικής που αναζητούσε την εξύψωση του ηθικού των Ιταλών μετά τον Β' Π.Π., η ιστορία του Μπονάτι και ο ρόλος του στην πρώτη αυτή ανάβαση επιβεβαιώθηκε μετά από 30 χρόνια.
Ορειβατική ηθική

Ο γνωστός ορειβάτης Νταγκ Σκοτ (Doug Scott) αποκάλεσε τον Μπονάτι «πιθανώς τον καλύτερο αλπινιστή που υπήρξε ποτέ». Ο Μπονάτι έγινε γνωστός για την ορειβατική του ηθική και την απαξίωση της σύγχρονης τεχνολογίας της εποχής του. Χρησιμοποιούσε παραδοσιακές μεθόδους και θεωρούσε το τρυπάνισμα και τις βίδες ανήθικες μεθόδους. Η άποψή του για τον σύγχρονο εξοπλισμό ήταν πως μείωνε τα επιτεύγματα των ορειβατών: «Το "αδύνατο" χάνει διαρκώς έδαφος, και τα μεγάλα επιτεύγματα έγιναν λιγότερο μεγάλα».
Συγγραφέας

Ο Μπονάτι είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων για την αναρρίχηση και την ορειβασία, τα οποία μεταφράστηκαν σε αρκετές γλώσσες. Εργάστηκε επίσης ως φωτορεπόρτερ και στην περίοδο 1965 - 1979 εργάστηκε ως δημοσιογράφος των περιοδικών Epoca και Bild der Zeit.

Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον

4 Αυγούστου 1805 γεννήθηκε:
Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον Ιρλανδός φυσικός, αστρονόμος και μαθηματικός

Ο Σερ Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον (αγγλ.: William Rowan Hamilton, Δουβλίνο, μεσάνυχτα 3ης προς 4η Αυγούστου 1805 – Δουβλίνο, 2 Σεπτεμβρίου 1865) ήταν Ιρλανδός φυσικός, αστρονόμος και μαθηματικός, ο οποίος έκανε σημαντικές συνεισφορές στην κλασική μηχανική, την οπτική και την άλγεβρα. Οι μελέτες του πάνω στα μηχανικά και οπτικά συστήματα οδήγησαν στο να ανακαλυφθούν νέες μαθηματικές έννοιες και τεχνικές. Η μεγαλύτερη συμβολή του είναι ίσως η αναδιατύπωση της Νευτώνειας μηχανικής, που σήμερα ονομάζεται Χαμιλτονιανή μηχανική. Η εργασία του αυτή έχει αποδειχθεί κεντρικής σημασίας για την σύγχρονη μελέτη των θεωριών των κλασικών πεδίων όπως του ηλεκτρομαγνητισμού, καθώς και για την ανάπτυξη της κβαντομηχανικής. Στα μαθηματικά, είναι ίσως πιο γνωστός ως ο εφευρέτης των «τετραδόνιων».

Ο Χάμιλτον λέγεται ότι είχε δείξει το τεράστιο ταλέντο του σε πολύ νεαρή ηλικία. Ο αστρονόμος επίσκοπος δρ. Τζων Μπρίνκλυ (John Brinkley) είπε για τον τότε 18 ετών Χάμιλτον: «Αυτός ο νεαρός άνδρας, δεν λέω ότι θα γίνει, αλλά ότι είναι, ο πρώτος μαθηματικός της εποχής του».

Στην επιστημονική σταδιοδρομία του Γουίλιαμ Ρόουαν Χάμιλτον περιλαμβάνεται η μελέτη της γεωμετρικής οπτικής, της κλασικής μηχανικής, η προσαρμογή των δυναμικών μεθόδων στον τομέα των οπτικών συστημάτων, η εφαρμογή των τετραδονίων και των διαδυσματικών μεθόδων στα προβλήματα της μηχανικής και της γεωμετρίας, την ανάπτυξη των θεωριών της συζυγίας αλγεβρικών ζευγών συναρτήσεων (στην οποία οι μιγαδικοί αριθμοί κατασκευάζονται ως διατεταγμένα ζεύγη των πραγματικών αριθμών), την φερεγγυότητα των πολυωνυμικών εξισώσεων και γενικά quintic πολυώνυμα επιλύσιμα με ρίζες, η ανάλυση των κυμαινόμενων συναρτήσεων (και οι ιδέες από την Ανάλυση Φουριέ), γραμμικών φορέων για quaternions και η απόδειξη της λύσης για τους γραμμικούς φορείς στο χώρο των τετραδόνιων (η οποία είναι μια ειδική περίπτωση του γενικού θεωρήματος που σήμερα είναι γνωστό ως το Θεώρημα Κέιλι-Χάμιλτον). Ο Χάμιλτον επίσης εφηύρε τον λογισμό που είναι γνωστός ως icosian calculus, και τον οποίο χρησιμοποίησε για να διερευνήσει κλειστές διαδρομές άκρων σε ένα δωδεκάεδρο που διέρχονται από την κάθε κορυφή ακριβώς μια φορά.

Ο Χάμιλτον διατήρησε τις ικανότητές του αναλλοίωτες μέχρι την τελευταία στιγμή, και συνέχισε σταθερά το έργο της τελικής επεξεργασίας των Στοιχείων των Τετραδόνιων, στην οποία είχε αφιερώσει τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του. Πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 1865 όπου, μετά από μια σοβαρή προσβολή ουρικής αρθρίτιδας, κατακρημνίζεται από υπερβολική πόση και υπερκατανάλωση τροφής. Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο του όρους Τζερόμ στο Δουβλίνο.

Αντώνης Βαρδής

 

7 Αυγούστου 1948 γεννήθηκε: Αντώνης Βαρδής Έλληνας τραγουδοποιός

Ο Αντώνης Βαρδής (7 Αυγούστου 1948 – 2 Σεπτεμβρίου 2014) ήταν Έλληνας συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός και κιθαρίστας. Είχε δύο παιδιά, τον επίσης τραγουδιστή Γιάννη Βαρδή και την Καλλιστώ. Ο Αντώνης Βαρδής είναι επίσης θείος των τραγουδιστών Κώστα Δόξα και Άκη Δείξιμου.

Τα πρώτα χρόνια - Vikings

Ο Αντώνης Βαρδής γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1948, στο Μοσχάτο στην οδό Κανάρη. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης της οικογένειας του δεν πήγε στο γυμνάσιο αλλά ξεκίνησε να εργάζεται από μικρός, εργαζόμενος κατά περιόδους σε ψιλικατζίδικο, χρωματοπωλείο, βενζινάδικο, σε οικοδομή σαν βοηθός υδραυλικού και ως ναυτικός.

Στο τέλος του 1965 σε ηλικία 17 ετών γνώρισε τους Γιάννη Πανταζή, Γιώργο Μυλωνά οι οποίοι είχαν σχηματίσει συγκρότημα και έκαναν πρόβες δίπλα από το βενζινάδικο όπου εργαζόταν. Ξεκίνησε να παίζει ερασιτεχνικά μαζί τους κιθάρα και δημιούργησαν το ροκ συγκρότημα Vikings. Το συγκρότημα είχε πολλές αλλαγές μελών στην σύνθεση του με τον Βαρδή και τον Μυλωνά να είναι τα μόνα σταθερά μέλη. Σταδιακά η δραστηριότητα τους έγινε επαγγελματική με τακτικές εμφανίσεις, ενώ κυκλοφόρησαν και τέσσερα 45ρια. Ο Βαρδής έγραψε και κυκλοφόρησε τη μεγαλύτερη ίσως επιτυχία τους, την αγγλόφωνη μπαλάντα Catherine, την οποία υπέγραψε ως Toni Vardis. Οι Vikings διαλύθηκαν το 1970.
Προσωπική καριέρα

Από το 1969, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ξεκίνησε να εργάζεται ως κιθαρίστας σε μπουάτ στην Πλάκα, αρχικά με τον Δήμο Μούτση και τον Μανώλη Μητσιά[1]. Εμφανιζόταν στις μπουάτ μέχρι το 1981 ενώ παράλληλα συμμετείχε ως μουσικός σε ηχογραφήσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικούς συνθέτες τόσο του έντεχνου όπως ο Μούτσης, ο Γιάννης Σπανός και ο Μάνος Λοΐζος, όσο και του λαϊκού όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Θανάσης Πολυκανδριώτης .

Παράλληλα ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, τα οποία όμως δεν ηχογραφούσε. Το 1973 πήρε μέρος σε διαγωνισμό τραγουδιού και κέρδισε το δεύτερο βραβείο σύνθεσης. Το τραγούδι, Πόσο πολύ σε αγάπησα σε στίχους του Κώστα Νεστορίδη το ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας και από εκεί ξεκίνησε η σοβαρή επαγγελματική ενασχόληση του Βαρδή με τη σύνθεση. Ακολούθησαν το λαϊκό τραγούδι Έτσι που το πας για τη Χαρούλα Αλεξίου και το Οι Κυκλάδες για τον πρώτο προσωπικό δίσκο της Άννας Βίσση, με το οποίο εγκαινίασε τη συνεργασία του με τον στιχουργό Πάνο Φαλάρα ενώ το 1976 συνέθεσε και ερμήνευσε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο Οραματίζομαι σε στίχους του Γιάννη Αθανασιάδη. Ο δίσκος δεν γνώρισε επιτυχία και ο Βαρδής για ένα διάστημα αποτραβήχτηκε από τη σύνθεση απογοητευμένος.[1] Επέστρεψε το 1978 με τραγούδια με πιο εμπορικό προσανατολισμό, γράφοντας το Θέλω να μ`αγαπάς το οποίο έγινε επιτυχία από τον Γιάννη Πουλόπουλο, ενώ ακολούθησαν συνεργασίες του με τη Δήμητρα Γαλάνη,για άλλη μια φορά τον Γιώργο Νταλάρα και τον Γιάννη Πάριο. Σημαντική ήταν η συνεισφορά του στον πρώτο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που φέρει το όνομα του τραγουδιστή, για τον οποίο έγραψε 7 τραγούδια σε στίχους του Φαλάρα.

Η δεκαετία του 1980 ξεκίνησε με το Βαρδή να συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τη Χαρούλα Αλεξίου στον δίσκο της Ξημερώνει, που περιείχε επιτυχίες όπως το ομώνυμο τραγούδι και το Φεύγω. Ακολούθησαν περισσότερες συνεργασίες με γνωστούς καλλιτέχνες όπως η Βίσση, ο Μανώλης Λιδάκης και η Πίτσα Παπαδοπούλου που δεν απέδωσαν σημαντικές επιτυχίες.. Το 1986 κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα. Από το δίσκο ακούστηκαν πολλά κομμάτια του ευρέως, όπως το Σχήμα λόγου με συμμετοχές των αδελφών Κατσιμίχα και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και στίχους του Κώστα Τριπολίτη και το Δεν είχα δύναμη σε στίχους του τακτικού συνεργάτη του Φαλάρα. Στον δίσκο τραγουδούσε επίσης και η μετέπειτα σύζυγος του Χριστίνα Μαραγκόζη. Με τη Χριστίνα Μαραγκόζη συνεργάστηκε και στον πρώτο της προσωπικό δίσκο, το Σ' ακολουθώ του 1987, το οποίο περιελάμβανε το ντουέτο τους Θα προχωράμε μαζί σε στίχους του Γιάννη Πάριου, καθώς και στην κοινή τους δουλειά Τραγουδάμε μαζί του 1988, το οποίο περιείχε και την επιτυχία Θα εκραγώ σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη.

Πολύ σημαντικός στάθηκε για τον Βαρδή ο προσωπικός δίσκος του Στην Ελλάς του 2000 (1995). Στο ομώνυμο τραγούδι συνεργάστηκε ξανά με τους αδελφούς Κατσιμίχα και για μία μοναδική φορά με τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, συνεργασία που ο Βαρδής θεωρούσε σημαντική στιγμή στην καριέρα του. Στον ίδιο δίσκο έκανε το ντεμπούτο του ως τραγουδιστής και ο γιος του, Γιάννης, με τον οποίο τραγούδησαν το ντουέτο Θα σε περιμένω. Με τον γιο του συνεργάστηκαν και στην Οικογενειακή υπόθεση του 1997.

Στα επόμενα χρόνια ο Βαρδής συνεργάστηκε με πολλούς παλιούς και νεώτερους τραγουδιστές όπως η Καίτη Γαρμπή, ο Αντώνης Ρέμος ο Στέλιος Ρόκκος, η Μελίνα Ασλανίδου, ο Γιάννης Πλούταρχος, η Γλυκερία, η Νατάσα Θεοδωρίδου, η Πέγκυ Ζήνα, ο Νίκος Βέρτης και πολλοί άλλοι. Οι τελευταίες του προσωπικές δισκογραφικές κυκλοφορίες ήταν το CD single "Στην άκρη του ονείρου" του 2010 και το άλμπουμ "Θα ζωγραφίσω τη ζωή μου με μπογιές" του 2012 που τελικά, κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του, τον Απρίλιο του 2015.
Προσωπική ζωή

Ο Βαρδής είχε παντρευτεί δύο φορές. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε τον γιo του, τον τραγουδιστή Γιάννη και μια κόρη την Καλλιστώ. Ο δεύτερος γάμος του ήταν με την τραγουδίστρια και συνεργάτρια του Χριστίνα Μαραγκόζη, αλλά κατέληξε επίσης σε διαζύγιο.

Το 2013 ο Αντώνης Βαρδής διαγνώστηκε με καρκινικό όγκο στο κεφάλι και ξεκίνησε αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή. Παρά τις θεραπείες που ακολούθησε, χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στη Γερμανία, μετά την οποία υπήρξαν ενδείξεις βελτίωσης της υγείας του. Παρ' όλα αυτά η υγεία του γρήγορα επιδεινώθηκε καθώς η δεξιά πλευρά του παρέλυσε και δεν ήταν σε θέση να περπατήσει, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε προβλήματα με τον οισοφάγο του. Έπειτα ακολούθησε ειδικές θεραπείες και νοσηλεύτηκε σε κρίσιμη κατάσταση σε ιδιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας έχοντας στο πλευρό του την οικογένεια του και άτομα από το στενό του περιβάλλον. Απεβίωσε στις 2 Σεπτεμβρίου του 2014 σε ηλικία 66 ετών στο Νοσοκομείο Υγεία.

Μάνος Κατράκης

14 Αυγούστου 1908 γεννήθηκε: Μάνος Κατράκης Έλληνας ηθοποιός

Ο Μάνος Κατράκης (Καστέλι Κισσάμου, 14 Αυγούστου 1908 – 2 Σεπτεμβρίου 1984) ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Πίνακας περιεχομένων
1 Πρώιμα χρόνια
2 Καριέρα
3 Πόλεμος-Κατοχή-Αντίσταση-Εξορία
4 Επαγγελματική καταξίωση
5 Προσωπική ζωή
6 Θάνατος
7 Φιλμογραφία
7.1 Κινηματογραφικές ταινίες
7.2 Τηλεοπτικό θέατρο
7.3 Τηλεοπτικές σειρές
8 Θεατρικές παραστάσεις
9 Παραπομπές
10 Πηγές
11 Βιβλιογραφία
12 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πρώιμα χρόνια

Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης. Πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα καθώς οι δουλειές του πατέρα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και θεώρησαν πως η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από τη Μεγαλόνησο. Κάποια στιγμή σε νεαρή ηλικία αναγκάζεται να γίνει ο προστάτης της οικογένειας, καθώς ο πατέρας του λείπει πια συνεχώς και ο μεγαλύτερος αδελφός του Γιάννης κατοικεί στην Αμερική.

Ο Κατράκης στα νεανικά του χρόνια έπαιξε ποδόσφαιρο και αγωνιζόταν στην θέση του σέντερ Μπακ. Έπαιζε αρχικά στην ανεξάρτητη ομάδα του «Κεραυνού Πολυγώνου» και το 1925 μεταπήδησε στον Αθηναϊκό. Με τον Αθηναϊκό αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ.Α το 1924-25 όπου τερμάτισε τρίτος στον όμιλο του και την περίοδο 1925-26 όπου τερμάτισε έκτος.