Ρούντολφ Καρλ Μπούλτμαν

 


20 Αυγούστου 1884 γεννήθηκε: Ρούντολφ Μπούλτμαν Γερμανός θεολόγος

Ο Ρούντολφ Καρλ Μπούλτμαν (Rudolf Karl Bultmann, 20 Αυγούστου 1884 – 30 Ιουλίου 1976) ήταν Γερμανός λουθηρανός θεολόγος, ο οποίος θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους του 20ου αιώνα. Επίσης, διετέλεσε για περισσότερο από τρεις δεκαετίες καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ.

Πίνακας περιεχομένων
1 Υπόβαθρο
2 Θεολογία
3 Εργογραφία
4 Υποσημειώσεις
Υπόβαθρο

Ο Μπούλτμαν γεννήθηκε στο Βίφελστέντε,κοντά στο Όλντενμπουρκ της Βόρειας Γερμανίας, και ήταν γιος Λουθηρανού εκκλησιαστικού λειτουργού. Πήρε το απολυτήριό του από το Γυμνάσιο Άλτες του Όλντενμπουρκ, ενώ μελέτησε Θεολογία στο Τύμπιγκεν. Ύστερα από δύο φοιτητικές περιόδους, ο Μπούλτμαν πήγε στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου όπου φοίτησε για μεγαλύτερο διάστημα, και επέστρεψε τελικά στο Μάρμπουργκ. Αποφοίτησε το 1910 από το Μάρμπουργκ, με μια διατριβή πάνω στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Δύο χρόνια αργότερα έγινε λέκτορας της Καινής Διαθήκης στο πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ, μετά από αίτηση διορισμού που κατέθεσε, όμως ως καθηγητής πλήρων προσόντων διορίστηκε το 1921, όταν και επέστρεψε στο Μάρμπουργκ, μετά από μικρό διάλειμμα στα Πανεπιστήμια του Μπρεσλάου και του Γκίσεν. Εκεί παρέμεινε ως το 1951, όταν και συνταξιοδοτήθηκε. Παράλληλα εργάσθηκε και ως πάστορας μεταξύ των φοιτητών

Η ιστορία του Μπούλτμαν σχετικά με τη Συνοπτική παράδοση το 1921 ακόμα και σήμερα αξιολογείται και εκτιμάται από την θεολογική κοινότητα ως ένα εξαίσιο έργο σχετικά με τη έρευνα πάνω στα Ευαγγέλια, ακόμα και από αναλυτές οι οποίοι απορρίπτουν τις αναλύσεις του σχετικά με τον συμβατικό ρητορικό τρόπο ή των αφηγηματικών κεφαλαίων και τις ιστορικά προσανατολισμένες αρχές που αποκαλούνται «κριτικές φόρμες», των οποίων ο Μπούλτμαν υπήρξε υπέρμαχος.

Επίσης ήταν μέλος της Ομολογητικής Εκκλησίας[17] και διατήρησε κριτική στάση προς τον εθνικοσοσιαλισμό. Μίλησε ενάντια στην κακομεταχείριση των Εβραίων, ενάντια στις εθνικιστικές υπερβολές και ενάντια στην απόλυση των μη-Άριων Χριστιανών υπουργών.

Εγκαίνια της Αψίδας του Θριάμβου

 

29 Ιουλίου 1836 Εγκαίνια της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι.

Σαν σήμερα το 1836 έγιναν τα εγκαίνια της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι

Το μνημείο της Αψίδας του Θριάμβου (Arc de triomphe de l’Étoile, συχνά αναφερόμενο απλά ως Arc de Triomphe) είναι νεοκλασικό αρχιτεκτόνημα – μνημείο μορφής θριαμβικής αψίδας. Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού επί της πλατείας του Αστέρα (Place de l’Étoile), σήμερα ονομαζόμενης πλατείας Σαρλ ντε Γκολ (Place Charles de Gaulle). Στην κυκλική πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ συγκλίνουν δώδεκα μεγάλες λεωφόροι της πόλης, οι οποίες χαράχτηκαν το 19ο αιώνα με την προτροπή του βαρόνου Ζορζ Εζέν Οσμάν (Georges Eugène Haussmann), τότε Νομάρχη της περιφέρειας του Σηκουάνα (département de la Seine).

Οι λεωφόροι αυτές σχηματίζουν γύρω από την πλατεία ένα αστέρι, γι’ αυτό και η πλατεία ονομάστηκε αρχικά πλατεία του Άστρου (place de l’Étoile). Η γνωστότερη από τις λεωφόρους αυτές είναι η Λεωφόρος Ηλυσίων Πεδίων (Avenue des Champs-Elysees), η οποία την συνδέει με την πλατεία Κονκόρντ (place de la Concorde), σε απόσταση 2,2 χιλ.



Αεροφωτογραφία. Διακρίνεται η Πλας Ετουάλ με τις κάθετες σε αυτήν λεωφόρους

Την επομένη της νίκης του στο Αούστερλιτς ο Γάλλος Αυτοκράτορας Ναπολέων ο Α’ είπε, απευθυνόμενος προς το στράτευμά του: «Δεν θα επιστρέψετε στις εστίες σας, παρά μόνο περνώντας κάτω από αψίδες θριάμβων». Έδωσε εντολή για την κατασκευή της στις 18 Φεβρουαρίου 1806. Την εκπόνηση των σχεδίων ανέλαβε ο αρχιτέκτονας Ζαν Σαλγκρέν (Jean François Thérèse Chalgrin), αντλώντας την έμπνευσή του από την αρχαιότητα. Οι διαστάσεις της είναι 55 μ. ύψος, 45 μ. μήκος και 22 μ. βάθος, ενώ το ύψος της κεντρικής αψίδας είναι 29,2 μ. και το πλάτος της 14,62 μ.

Η πλαϊνή (μικρότερη) αψίδα έχει ύψος 18,7 μ. και άνοιγμα 8,45 μ. Οι εργασίες θεμελίωσής της κράτησαν δύο χρόνια. Η κατασκευή, όμως, εγκαταλείφθηκε ύστερα από τις ήττες του Ναπολέοντα στην εκστρατεία του στη Ρωσία το 1812 και άρχισαν πάλι ύστερα από εντολή του βασιλέα Λουδοβίκου – Φιλίππου του Α’ (Louis-Philippe le Ier) το 1832, ο οποίος αφιέρωσε το έργο στη δόξα των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων, για να ολοκληρωθούν το 1836 κάτω από την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Γκιγιώμ Μπλουέ (Guillaume Abel Blouet), ο οποίος δεν άλλαξε τη σχεδίαση του Σαλγκρέν. Η απλή σχεδίαση και το τεράστιο μέγεθος του μνημείου είναι τυπικά χαρακτηριστικά του ρομαντικού νεοκλασσικισμού του τέλους του 18ου αιώνα.[3]

Συμβολισμός

Η αψίδα φέρει εγχάρακτα τα ονόματα των νικών των Γαλλικών Στρατευμάτων καθώς και τα ονόματα 558 στρατηγών (τα υπογραμμισμένα ονόματα καταδεικνύουν όσους από αυτούς έπεσαν σε μάχες). Στην αψίδα βρίσκεται, επίσης, και το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, ο βωμός του οποίου φέρει φλόγα που άναψε για πρώτη φορά το 1921 εις μνήμην των πεσόντων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι τέσσερις κίονες στους οποίους στηρίζεται η αψίδα διακοσμούνται από πολύ μεγάλα ανάγλυφα, τα οποία απεικονίζουν:

Την Έξοδο των Εθελοντών του 1792 (γι’ αυτό αποκαλείται και La Marseillaise, έργο του Φρανσουά Ρυντ (François Rude), τον Θρίαμβο του Ναπολέοντα το 1810, έργο του Ζαν-Πιέρ Κορτό (Jean-Pierre Cortot), την Αντίσταση του 1814 και την Ειρήνη του 1815έργα του Αντουάν Ετέξ (Antoine Etex).

Η αψίδα αποτελεί εθνικό μνημείο – σύμβολο της γαλλικής φιλοπατρίας και από αυτήν εκκινεί πάντα η παρέλαση της Γαλλικής Εθνικής Επετείου της 14ης Ιουλίου.

Η πρόσβαση για την επίσκεψη της αψίδας είναι δυνατή μόνον υπογείως (απαγορεύεται η διάσχιση της πλατείας από πεζούς). Υπάρχει, επίσης, η δυνατότητα για άνοδο στην οροφή της (288 σκαλοπάτια), απ’ όπου ο επισκέπτης έχει πανοραμική άποψη του παρισινού κέντρου.

https://iellada.gr/istoria/san-simera-1836-eginan-ta-egkainia-tis-apsidas-toy-thriamvoy-sto-parisi

Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις ανακαλύπτει τον αστεροειδή 15 Ευνομία.

29 Ιουλίου 1851 Ο Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις ανακαλύπτει τον αστεροειδή 15 Ευνομία.

Ο Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις (Annibale de Gasparis, 9 Νοεμβρίου 1819 – 21 Μαρτίου 1892) ήταν Ιταλός αστρονόμος. Από το 1864 μέχρι το 1889 ήταν ο διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Capodimonte στη Νάπολη.

Ο ντε Γκάσπαρις ανακάλυψε συνολικά εννέα αστεροειδείς, με πρώτο ανάμεσά τους την Υγιεία, τον δέκατο αστεροειδή που ανακαλύφθηκε στην Ιστορία, και τελευταίο τη Βεατρίκη.

Ο Ανιμπάλε ντε Γκάσπαρις τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας το 1851.
Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Ο αστεροειδής 4279 Ντε Γκάσπαρις (4279 De Gasparis), που ανακαλύφθηκε το 1982.
Ο κρατήρας Ντε Γκάσπαρις στο νότιο ημισφαίριο της Σελήνης.
Οι Ρηγματώσεις Ντε Γκάσπαρις, ένα σχίσιμο της σεληνιακής επιφάνειας κοντά στον παραπάνω κρατήρα με μήκος 93 χιλιόμετρα.

Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι 29 Ιουλίου 1919

 29 Ιουλίου 1919

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος υπογράφει με τον υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας Τομάζο Τιττόνι το Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι.

Το Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι λεγόμενο και Συμφωνία Βενιζέλου - Τιττόνι ήταν μια ειδική συμφωνία μεταξύ του Πρωθυπουργού της Ελλάδος Ελ. Βενιζέλου και του Υπουργού Εξωτερικών της Ιταλίας Τομάζο Τιττόνι, εξ ων και η ονομασία, που αφορούσε διμερή "μυστική" συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας και που συνομολογήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1919 στις Σέβρες της Γαλλίας, στα πλαίσια της Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων (1919).

Το σύμφωνο αυτό αφορούσε διάφορα θέματα στο χώρο της Μεσογείου καθώς και της Βαλκανικής χερσονήσου. Σύμφωνα μ΄ αυτό συνομολογήθηκαν τα ακόλουθα βασικά σημεία:
Εκ μέρους της Ιταλίας

1. Η Ιταλία εγκαταλείπει τις επιφυλάξεις της που είχε εγείρει στη διάρκεια της Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων (Μάρτιος 1919) και αναλαμβάνει την υποχρέωση να υποστηρίξει τις ελληνικές αξιώσεις για τη Βόρεια Ήπειρο καθώς και για την Κορυτσά.

2. Η Ιταλία παραχωρεί στην Ελλάδα την κυριαρχία των υπ΄ αυτής κατεχομένων νήσων της Δωδεκανήσου, εκτός της Ρόδου, για την οποία προβλέπεται να διενεργηθεί δημοψήφισμα, όταν η Αγγλία θα εκχωρήσει στην Ελλάδα την Κύπρο.

Εκ μέρους της Ελλάδος

1. Η Ελλάδα αναλαμβάνει την υποχρέωση της υποστήριξης των ιταλικών αξιώσεων περί της οριστικής προσάρτησης του Αυλώνα (Αλβανίας) και την αποκατάσταση του ιταλικού προτεκτοράτου επί του συνόλου του αλβανικού εδάφους, υπό τύπο διεθνούς εντολής, καθώς και τη παραχώρηση ελεύθερης ζώνης στον λιμένα της Σμύρνης.

2. Η Ελλάδα παραιτείται επίσης, υπέρ της Ιταλίας, των διεκδικήσεών της επί των Σανζακίων της Μικράς Ασίας του Αϊδινίου και του Μεντεσέ καθώς και επί της κοιλάδας του Μαίανδρου όπου ο ελληνικός στρατός τα κατείχε κατά το ήμισυ. Συγκεκριμένα στο σημείο αυτό καθορίσθηκε μια διαχωριστική χωροταξική γραμμή διεκδικήσεων.

Αμφότερα δε τα μέρη αποφασίζουν την διαρκή ουδετερότητα των Στενών της Κέρκυρας, με όλους τους συνεπαγόμενους επ΄ αυτού, σε βάρος της Ελλάδας, περιορισμούς.

Ειρήνη "Ρένα" Βλαχοπούλου

Η Ειρήνη "Ρένα" Βλαχοπούλου (Κέρκυρα, 20 Φεβρουαρίου 1923 Μαρούσι Αττικής, 29 Ιουλίου 2004) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και τραγουδίστρια.

Η Βλαχοπούλου γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Ο πατέρας της, Γιάννης Βλαχόπουλος, ανήκε στην αριστοκρατία του νησιού, ενώ η μητέρα της, Καλλιόπη, ήταν κόρη κάποιας υπηρέτριας που εργαζόταν στο σπίτι των Βλαχόπουλων. Οι γονείς της αγαπήθηκαν και παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας του νέου, η οποία τον αποκλήρωσε, παντρεύτηκαν κι έκαναν εννιά παιδιά. Τα έβγαζαν πέρα με δυσκολία. Η Ρένα ήταν το πέμπτο παιδί και πήγαινε συχνά με τον πατέρα της στο αρχοντικό του Κόντε Θεοτόκη, όπου υπήρχε πιάνο, αλλά και μια δισκοθήκη με δίσκους των 78 στροφών. Εκεί είχε την πρώτη της επαφή με τη μουσική και το τραγούδι.

Σε ηλικία 16 χρονών τραγούδησε για πρώτη φορά σε κάποιο ζαχαροπλαστείο της Σπιανάδας, όπου το 1938 γνώρισε και ερωτεύτηκε τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου. Μαζί μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου παντρεύτηκαν το καλοκαίρι του 1939. Τότε στο βαριετέ "Όασις" στο Ζάππειο, όπου ο Μίμης Τραϊφόρος παρουσίαζε νέους καλλιτέχνες, η Ρένα δοκίμασε τις ικανότητές της στο τραγούδι. Εντυπωσίασε τον Τραϊφόρο, που της ζήτησε να τραγουδά εκεί μονίμως. Πράγματι την άλλη μέρα πήγε να τραγουδήσει στο βαριετέ φορώντας δανεική τουαλέτα, την οποία πάτησε και έπεσε κάτω.

Σημείωσε επιτυχία τραγουδώντας τη "Μικρή Χωριατοπούλα", δηλαδή το ιταλικό τραγούδι Reginella Campagnola του Έλντο ντι Λατζάρο που διασκεύασε στα ελληνικά ο Πωλ Μενεστρέλ. Λίγους μήνες αργότερα, κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, το τραγούδι διασκευάζεται και πάλι από τον Γιώργο Οικονομίδη και γνωρίζει ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία ως Κορόιδο Μουσολίνι. Στη συνέχεια εμφανίζεται στο θέατρο Μοντιάλ του Μακέδου στην οδό Πανεπιστημίου σε επιθεώρηση με τη Σοφία Βέμπο, τις αδελφές Καλουτά, τον Μάνο Φιλιππίδη, την Ηρώ Χαντά, τον Μίμη Κοκκίνη και τη Γεωργία Βασιλειάδου. Παράλληλα ξεκινά να ηχογραφεί δίσκους γραμμοφώνου στην Οντεόν.

Το 1940, λίγες μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, οι Ιταλοί βομβάρδισαν την Κέρκυρα. Τότε σκοτώθηκαν και οι δύο γονείς της. Με τον Βασιλείου χώρισε και το 1943 παντρεύτηκε τον τραπεζίτη Γιάννη Κωστόπουλο.

Τότε ξεκίνησε συνεργασία με τον συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο στο "Πάνθεον", που της έγραψε τραγούδια τζαζ, τα οποία είχαν μεγάλη επιτυχία. Εξ αιτίας αυτού ο Τύπος την αποκάλεσε «βασίλισσα της τζαζ». Το τραγούδι Θα σε πάρω να φύγουμε, που τραγούδησε για πρώτη φορά στο Σινέ Νιους της οδού Σταδίου και αργότερα, το φθινόπωρο του 1944 στην επιθεώρηση Welcome των Σακελλάριου - Ευαγγελίδη στο θέατρο Κυβέλη, ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα. Με τον Σπάρτακο συνεργάστηκαν για αρκετά χρόνια. Το 1946 χώρισε με τον Κωστόπουλο.

Στο διάστημα 1946-51 περιόδευσε με τον Σπάρτακο στο εξωτερικό ξεκινώντας από τη Μέση Ανατολή (Λίβανος, Περσία) και καταλήγοντας στις ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας δέχτηκε την πρόσκληση του Σάχη της Περσίας για να τραγουδήσει στα ανάκτορα: ο Σάχης Ρεζά Παχλαβί, γοητευμένος από τη φωνή της Ρένας, της χάρισε ένα μενταγιόν. Ιδιαίτερα τη βοηθούσε το γεγονός ότι μιλούσε πολλές ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά) και με εξαιρετική προφορά. Επανεμφανίστηκε στην Αθήνα στο θέατρο Σαμαρτζή, στις 24 Αυγούστου του 1951, στην παράσταση «Φεστιβάλ στην Αθήνα», μαζί με τους Ορέστη Μακρή, Κούλη Στολίγκα, Νίκο Σταυρίδη και τις αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά.

Βίνσεντ βαν Γκογκ Ολλανδός ζωγράφος

 


Βίνσεντ βαν Γκογκ Ολλανδός ζωγράφος

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh, προφορά στα ολλανδικά: Φίνσεντ φαν Χοχ) (30 Μαρτίου 1853 – 29 Ιουλίου 1890) ήταν Ολλανδός ζωγράφος. Εν ζωή, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών.

Η επίδρασή του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης, θεωρείται καταλυτική.

Ζωή και έργο

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ γεννήθηκε στο ολλανδικό χωριό Ζούντερτ (Zundert) και ήταν ο μεγαλύτερος από τα συνολικά επτά παιδιά της οικογένειάς του, γιος του πάστορα Θεόδωρου βαν Γκογκ. Στον Βίνσεντ δόθηκε το όνομα του παππού του, το οποίο είχε δοθεί και στο πρωτότοκο παιδί της οικογένειας, το οποίο είχε πεθάνει σε βρεφική ηλικία. Ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα.

Σε ηλικία 16 ετών και αφού είχε ήδη καταπιαστεί χωρίς επιτυχία με αρκετά επαγγέλματα, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με το εμπόριο έργων τέχνης, στην εταιρεία Goupilator & Company, όπου τον επόμενο χρόνο προσελήφθη και ο αδελφός του Τεό βαν Γκογκ (Theo van Gogh). Το 1873, η εταιρεία τον μεταθέτει στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι. Την περίοδο αυτή, εντείνεται το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία, επηρεασμένος εμφανώς και από την ιδιότητα του πατέρα του. Αφού απολύεται από την εργασία του το 1876, επιστρέφει στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει θεολογία. Οι σπουδές του διαρκούν για περίπου ένα έτος και το 1878 του ανατίθεται μία θέση ιεροκήρυκα στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στην υποβαθμισμένη περιοχή Μπορινάζ, όπου λειτουργεί ορυχείο. Ο βαν Γκογκ κηρύττει για περίπου έξι μήνες επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ένδεια των ανθρώπων της περιοχής. Αυτή είναι και η περίοδος κατά την οποία ξεκινά να σχεδιάζει μικρά έργα και πιθανόν αποφασίζει να ασχοληθεί με την τέχνη.

Τ ο 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεκινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής, ωστόσο σύντομα έρχεται σε ρήξη με τον δάσκαλό του, Αντόν Μωβ (Anton Mauve), γύρω από καλλιτεχνικά ζητήματα. Τα επόμενα χρόνια δημιουργεί έργα κυρίως επηρεασμένα από τη ζωγραφική του Ζαν Φρανσουά Μιγέ (Jean-François Millet), ενώ ταξιδεύει στην ολλανδική επαρχία ζωγραφίζοντας θέματα που εμπνέεται από αυτή. Το χειμώνα του 1885, παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία της Αμβέρσας, τα οποία όμως διακόπτονται πολύ σύντομα αφού αποβάλλεται από τον καθηγητή της ακαδημίας Ευγένιο Σιμπέρ (Eugene Siberdt). Παρά το γεγονός αυτό, ο βαν Γκογκ προλαβαίνει να έρθει σε επαφή με την ιαπωνική τέχνη από την οποία και δανείζεται στοιχεία ή πολλές φορές μιμείται την τεχνοτροπία της. Αρκετές από τις προσωπογραφίες του, περιλαμβάνουν επίσης σε δεύτερο πλάνο κάποιο έργο ιαπωνικής τέχνης.

Την άνοιξη του 1886 επισκέπτεται το Παρίσι όπου ζει με τον αδελφό του — επιτυχημένο πλέον έμπορο τέχνης — στην περιοχή της Μονμάρτρης, κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Κατά την παραμονή του, έρχεται σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές Εντγκάρ Ντεγκά, Καμίλ Πισαρό, Πωλ Γκωγκέν και Τουλούζ Λωτρέκ. Επηρεάζεται σημαντικά από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και ειδικότερα σε ότι αφορά τη χρήση του χρώματος. Ο ίδιος ο βαν Γκογκ κατατάσσεται περισσότερο στους μετα-ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Χρησιμοποίησε συχνά τεχνικές των ιμπρεσιονιστών αλλά διαμόρφωσε παράλληλα και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται από τη χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων που οι ιμπρεσιονιστές αποφεύγουν.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1888, ο βαν Γκογκ εγκαταλείπει τη γαλλική πρωτεύουσα και επισκέπτεται τη νότια Γαλλία και την περιοχή της Προβηγκίας. Υπάρχουν αναφορές πως εκεί εμπνέεται από το τοπίο καθώς και την αγροτική ζωή των κατοίκων, θέματα τα οποία προσπαθεί να αποδώσει και στη ζωγραφική του. Την περίοδο αυτή, επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικά δείγματα τα έργα Έναστρη νύχτα και μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια. Το έργο Κόκκινο αμπέλι αυτής της περιόδου είναι επίσης το μοναδικό έργο που κατάφερε να πουλήσει ο βαν Γκογκ εν ζωή. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αρλ, δέχεται και την επίσκεψη του ζωγράφου Γκωγκέν. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες, οι δυο τους διαφωνούν έντονα και λόγω της ασταθούς ψυχικής του υγείας, ο βαν Γκογκ κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού καταλήγοντας στο νοσοκομείο της περιοχής. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του.

Έναστρη νύχτα (1889)
Στο έργο του αυτό ο Βαν Γκογκ έχει απεικονίσει χαοτικές δίνες που ακολουθούν την κλιμάκωση Κολμογκόροφ, όπως προκύπτει από μαθηματική ανάλυση της εικόνας. Ο Βαν Γκογκ αναπαράγει σε πίνακές του, επακριβώς, νόμους της φύσης.

Το 1889 εισάγεται στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στον Σαιν Ρεμύ, όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον Μάιο του 1890 εγκαταλείπει την ψυχιατρική κλινική και ζει για ένα διάστημα σε μία περιοχή κοντά στο Παρίσι, όπου παρακολουθείται από τον γιατρό Πωλ Γκασέ, στον οποίο είχε συστήσει τον βαν Γκογκ ο ζωγράφος Καμίλ Πισαρό. Στο διάστημα που παρακολουθείται ιατρικά, ο βαν Γκογκ παράγει ένα μόνο έργο, που αποτελεί προσωπογραφία του Γκασέ.

Τον Ιούλιο του 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στομάχι στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία πυροβολήθηκε από δύο έφηβους. Δεν είναι απολύτως βέβαιο ποιο ήταν το τελευταίο του έργο, αλλά πρόκειται πιθανά για το έργο με τον τίτλο Ο κήπος του Ντωμπινύ ή για τον πίνακα Σιτοχώραφο με κοράκια.

Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολωνία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914).

Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Σώζεται ακόμα εκτενής αλληλογραφία του με τον αδελφό του, που περιλαμβάνει περισσότερα από 700 γράμματα. Επίσης ο βαν Γκογκ είναι διάσημος για τις πινελιές του οι οποίες πολλές φορές παρουσιάζουν μια κίνηση.

Αναστάσιος Μανάκης –Μιχάλογλου

27 Ιουλίου 1864 πέθανε:
Αναστάσιος Μανάκης Έλληνας αγωνιστής

Ο Αναστάσιος Μανάκης –Μιχάλογλου (1790 - 27 Ιουλίου 1864) ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821.

Βιογραφία

Γεννήθηκε περί το 1790. Καταγόταν από το Ανήλιο Μέτσοβου αλλά εργαζόταν ως ζωέμπορος στην Κωνσταντινούπολη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Το 1820, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης του είχε αναθέσει την αποστολή να απελευθερώσει ή να δολοφονήσει το φιλικό Αριστείδη Παπά (Πωπ), ο οποίος είχε σταλεί στην Σερβία για να ξεσηκώσει τους Σέρβους ενάντια στους Οθωμανούς και κατείχε μυστικά έγγραφα της Φιλικής Εταιρείας. Η αποστολή του απέτυχε. Στη συνέχεια επιτίθεται με το σώμα του Διαμαντή Σερδάρη και του Ιωάννη Σολομώντα κατά του Γιοβάνη Ρογκομπέτση, σκοτώνοντάς τον. Επίσης σε άλλη περίπτωση μαζί με τον Γεωργάκη Ολύμπιο έσωσαν τους εναπομείναντες Ιερολοχίτες στο Δραγατσάνι ήταν από τους λίγους επιβιώσαντες της Μάχης του Δραγατσανίου.

Ακολούθως, πολιορκήθηκε από τους Τούρκους στη Μονή Τισμάνης. Μετά την υποταγή των άλλων οπλαρχηγών, κατέφυγε μεταμφιεσμένος στην Αυστρία. Αν και φυλακίστηκε επειδή παραβίασε την ουδετερότητα της Αυστροουγγαρίας κατόρθωσε να δραπετεύσει και να μεταβεί στην Πελοπόννησο (1825). Πολέμησε στα Δερβενάκια και στο Μεσολόγγι. Στη συνέχεια, διέφυγε στο Βελιγράδι επιστρέφοντας το 1826 στην Ελλάδα όπου τέθηκε στην υπηρεσία του Ιωάννη Κωλέττη. Μετά την απελευθέρωση ίδρυσε σχολεία και βιβλιοθήκες στην Αθήνα και την επαρχία, και εφοδίασε με στολές και οπλισμό την αστυνομία της Αθήνας και του Πειραιά. Το 1844 ανέλαβε πρόξενος της Ελλάδας στο Βελιγράδι έως το 1849. Απεβίωσε το 1864. 

///////////////////////

27 July 1864 died: Anastasios Manakis Greek fighter 

 Anastasios Manakis-Mihaloglou (1790 - July 27, 1864) was a Greek fighter of 1821.

 Biography He was born around 1790. He came from Anilio Metsovou but worked as an animal dealer in Constantinople. In 1818 he was initiated into the Philiki Etairia. In 1820, Alexandros Ypsilantis had assigned him the mission to free or kill the friendly Aristides Papa (Pop), who had been sent to Serbia to incite the Serbs against the Ottomans and was in possession of secret documents of the Friendly Society. His mission failed. He then attacks with the body of Diamantis Serdaris and Ioannis Solomonas against Yovanis Rogobetsis, killing him. Also on another occasion, together with Georgakis Olympios, they saved the remaining Hierolochites in Dragatsani, they were among the few survivors of the Battle of Dragatsani. Subsequently, he was besieged by the Turks in the Tismanis Monastery. After the submission of the other chieftains, he fled in disguise to Austria. Although he was imprisoned for violating the neutrality of Austria-Hungary, he managed to escape and move to the Peloponnese (1825). He fought in Dervenakia and Messolongi. Then, he fled to Belgrade returning in 1826 to Greece where he entered the service of Ioannis Kolettis. After the liberation he established schools and libraries in Athens and the countryside, and supplied the police of Athens and Piraeus with uniforms and weapons. In 1844 he assumed consulship of Greece in Belgrade until 1849. He died in 1864.

///////////////////////

27 juillet 1864 décédé :Anastasios Manakis combattant grec 

Anastasios Manakis-Mihaloglou (1790 - 27 juillet 1864) était un combattant grec de 1821.

 Biographie Il est né vers 1790. Il est originaire d'Anilio Metsovou mais a travaillé comme marchand d'animaux à Constantinople. En 1818, il fut initié à la Philiki Etairia. En 1820, Alexandros Ypsilantis lui avait confié la mission de libérer ou d'assassiner le sympathique Aristides Papa (Pop), qui avait été envoyé en Serbie pour inciter les Serbes contre les Ottomans et était en possession de documents secrets de la Friendly Society. Sa mission a échoué. Il attaque ensuite avec le corps de Diamantis Serdaris et Ioannis Solomonas contre Yovanis Rogobetsis, le tuant. Également à une autre occasion, avec Georgakis Olympios, ils ont sauvé les Hierolochites restants à Dragatsani. Ils étaient parmi les rares survivants de la bataille de Dragatsani. Par la suite, il fut assiégé par les Turcs dans le monastère de Tismanis. Après la soumission des autres chefs, il s'enfuit déguisé en Autriche. Bien qu'il ait été emprisonné pour avoir violé la neutralité de l'Autriche-Hongrie, il réussit à s'évader et à s'installer dans le Péloponnèse (1825). Il a combattu à Dervenakia et Messolonghi. Puis, il s'enfuit à Belgrade et retourna en 1826 en Grèce où il entra au service de Ioannis Kolettis. Après la libération, il a créé des écoles et des bibliothèques à Athènes et dans la campagne, et a fourni à la police d'Athènes et du Pirée des uniformes et des armes. En 1844, il assuma le consulat de Grèce à Belgrade jusqu'en 1849. Il mourut en 1864. 

//////////////////////// 

27 июля 1864 г. умерли: Греческий боец ​​Анастасиос Манакис 

Анастасиос Манакис-Михалоглу (1790 — 27 июля 1864) — греческий боец ​​1821 года.

 биография Он родился около 1790 года. Он происходил из Анилио Метсовоу, но работал торговцем животными в Константинополе. В 1818 году он был посвящен в Philiki Etairia. В 1820 году Александрос Ипсилантис поручил ему освободить или убить дружественного папу Аристида (Попа), который был отправлен в Сербию, чтобы настроить сербов против османов, и обладал секретными документами Дружественного общества. Его миссия провалилась. Затем он атакует с корпусом Диамантиса Сердариса и Иоанниса Соломонаса против Йованиса Рогобециса, убивая его. Также в другой раз вместе с Георгакисом Олимпиосом они спасли оставшихся иеролохов в Драгацани, они были среди немногих выживших в битве при Драгацани. Впоследствии он был осажден турками в монастыре Тисманис. После подчинения других вождей он переодетым бежал в Австрию. Хотя он был заключен в тюрьму за нарушение нейтралитета Австро-Венгрии, ему удалось бежать и перебраться на Пелопоннес (1825 г.). Он сражался в Дервенакии и Месолонги. Затем он бежал в Белград, вернувшись в 1826 году в Грецию, где поступил на службу к Иоаннису Колеттису. После освобождения он основал школы и библиотеки в Афинах и сельской местности, а также снабдил полицию Афин и Пирея униформой и оружием. В 1844 г. он стал консульством Греции в Белграде до 1849 г. Он умер в 1864 г.

////////////////////////////

27 Iúil 1864 fuair sé bás: Anastasios Manakis trodaire Gréagach 

Anastasios Manakis-Mihaloglou (1790 – 27 Iúil, 1864) trodaire Gréagach a bhí ann sa bhliain 1821. Beathaisnéis Rugadh é timpeall 1790. Tháinig sé ó Anilio Metsovou ach d'oibrigh sé mar dhéileálaí ainmhithe i Constantinople. Sa bhliain 1818 cuireadh isteach sa Philiki Etairia é. Sa bhliain 1820, thug Alexandros Ypsilantis misean dó an Pápa cairdiúil Aristides (Pop) a shaoradh nó a fheallmharú, a cuireadh go dtí an tSeirbia chun na Seirbiaigh a ghríosú i gcoinne na nOtamánach agus a bhí i seilbh doiciméid rúnda an Chairde Chumainn. Theip ar a mhisean. Ionsaíonn sé ansin leis an gcór Diamantis Serdaris agus Ioannis Solomonas i gcoinne Yovanis Rogobetsis, á mharú. Chomh maith leis sin ar ócáid ​​​​eile, mar aon le Georgakis Olympios, shábháil siad na Hierolochites fágtha i Dragatsani, bhí siad i measc an cúpla marthanóirí Cath Dragatsani. Ina dhiaidh sin, cuireadh faoi léigear é ag na Turcaigh i Mainistir Tismanis. Tar éis na taoisigh eile a chur isteach, theith sé faoi cheilt go dtí an Ostair. Cé gur cuireadh i bpríosún é mar gheall ar neodracht na hOstaire-Ungáir a shárú, d’éirigh leis éalú agus bogadh go dtí na Peloponnese (1825). Throid sé i Dervenakia agus Messolonghi. Ansin, theith sé go Béalgrád ag filleadh ar ais sa bhliain 1826 go dtí an Ghréig áit a ndeachaigh sé i seirbhís Ioannis Kolettis. Tar éis na saoirse bhunaigh sé scoileanna agus leabharlanna san Aithin agus faoin tuath, agus sholáthair sé éide agus airm do phóilíní na hAithne agus Piraeus. Sa bhliain 1844 ghlac sé le comhairleoireacht na Gréige i mBéalgrád go dtí 1849. Fuair ​​sé bás sa bhliain 1864.

Μιχαήλ Γιούριεβιτς Λέρμοντοφ

 

27 Ιουλίου 1841  Μιχαήλ Λέρμοντοφ Ρώσος συγγραφέας

Ο Μιχαήλ Γιούριεβιτς Λέρμοντοφ (Михаил Юрьевич Лермонтов, Μόσχα, 15 Οκτωβρίου 1814 – Πιατιγκόρσκ, 27 Ιουλίου 1841) ήταν σημαντικός Ρώσος ποιητής, γνωστός και ως «ποιητής του Καυκάσου». Αποτέλεσε την πιο σημαντική παρουσία στη ρωσική ποίηση από τον θάνατο του Αλεξάντρ Πούσκιν μέχρι και τον δικό του, τέσσερα χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 26 χρονών. Όπως και ο Πούσκιν, έτσι και ο ίδιος έχασε τη ζωή του σε μια μονομαχία. Σ' ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, που γράφτηκε την Πρωτοχρονιά του 1840, περιέγραψε την ποίησή του σαν «ατσαλένιο στίχο ποτισμένο με πικρία και μίσος».

Γιος απόστρατου αξιωματικού, έχασε τους γονείς του σε νεαρή ηλικία και μεγάλωσε με τη γιαγιά του, Αρσένιεβα. Υπήρξε μαθητής σε σχολείο ευγενών και εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, το οποίο εγκατέλειψε για να γραφτεί στη Σχολή Αξιωματικών της Αγίας Πετρούπολης. Το 1834 πήρε το βαθμό του ανθυπιλάρχου και υπηρέτησε στο σύνταγμα των Ουσάρων της φρουράς του Τσάρου. Φιλελεύθερος και πολέμιος της απολυταρχίας, προκάλεσε την αντίδραση των αυλικών κύκλων με το ποίημά του «Ο θάνατος του ποιητή» για τον θάνατο του Πούσκιν σε μονομαχία, και μετατέθηκε στον Καύκασο. Το 1838 επανήλθε στην Πετρούπολη και απέκτησε σημαίνουσα θέση στους συγγραφικούς κύκλους της πρωτεύουσας. Αλλά το 1840 πέρασε από στρατοδικείο γιατί μονομάχησε με τον γιο του Γάλλου πρεσβευτή και στάλθηκε πάλι στον Καύκασο, σε μονάδα μάχης της πρώτης γραμμής. Διακρίθηκε στη μάχη του ποταμού Βαλέρικ και πήρε εύφημο μνεία για το θάρρος και την ετοιμότητά του. Τον Ιούλιο του 1841, στην κωμόπολη Πιατιγκόρσκ όπου είχε πάει για θεραπεία, βρήκε κι αυτός τον θάνατο σε μονομαχία.

Μερικά από τα έργα του είναι Μασκαράντ, Μποροντίνο, Μτσίρο, Σάσκα, Βαλέρικ. 

Περιφημότερο έργο του είναι το Ένας ήρωας του καιρού μας (ελλην.μετάφρ.Ανδρέας Σαραντόπουλος, "Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος")  που άσκησε μεγάλη επίδραση στην πορεία της ρωσικής πεζογραφίας.

/////////////////

27 юли 1841 г. Михаил Лермонтов руски писател 

 Михаил Юриевич Лермонтов (Михаил Юрьевич Лермонтов, Москва, 15 октомври 1814 г. – Пятигорск, 27 юли 1841 г.) е важен руски поет, известен също като „Поетът на Кавказ“. Той беше най-важното присъствие в руската поезия от смъртта на Александър Пушкин до неговата смърт, четири години по-късно, на 26-годишна възраст. Подобно на Пушкин, той също загуби живота си в дуел. В едно от най-известните си стихотворения, написано на Нова година през 1840 г., той описва поезията си като „стоманен стих, напоен с горчивина и омраза“. Син на пенсиониран офицер, той губи родителите си на младини и израства при баба си Арсениева. Той е ученик в благородническо училище и постъпва в Московския университет, който напуска, за да се запише в Офицерската школа в Петербург. През 1834 г. получава чин подпоручик и служи в хусарския полк на царската гвардия. Либерал и противник на абсолютизма, той предизвиква реакцията на придворните кръгове с поемата си "Смъртта на поета" за смъртта на Пушкин на дуел и е преместен в Кавказ. През 1838 г. се завръща в Петербург и заема значителна позиция в столичните литературни среди. Но през 1840 г. той е изправен пред военен съд за дуел със сина на френския посланик и е изпратен обратно в Кавказ, в бойна част на фронтовата линия. Той се отличи в битката при река Валерик и получи почетно споменаване за своята смелост и готовност. През юли 1841 г. в град Пятигорск, където отива на лечение, той също намира смъртта си на дуел. Някои от пиесите му са "Маскарад", "Бородино", "Мчиро", "Сашка", "Валерико". Най-известната му творба е „Герой на нашето време“ (превод на гръцки Андреас Сарантопулос, „S.I. Zacharopoulos“), която оказа голямо влияние върху хода на руската проза.

///////////////////////

27 iulie 1841 Mihail Lermontov scriitor rus 

 Mihail Iurievici Lermontov (Михаил Юрьевич Лермонтов, Moscova, 15 octombrie 1814 – Pyatigorsk, 27 iulie 1841) a fost un poet rus important, cunoscut și sub numele de „Poetul Caucazului”. A fost cea mai importantă prezență în poezia rusă de la moartea lui Alexandru Pușkin până la a lui, patru ani mai târziu, la vârsta de 26 de ani. Ca și Pușkin, și el și-a pierdut viața într-un duel. Într-una dintre cele mai cunoscute poezii ale sale, scrisă în ziua de Anul Nou 1840, el a descris poezia sa drept „vers de oțel udat în amărăciune și ură”. Fiu al unui ofițer pensionar, și-a pierdut părinții la o vârstă fragedă și a crescut alături de bunica sa, Arsenieva. Era student la o școală nobiliară și a intrat la Universitatea din Moscova, pe care a părăsit-o pentru a se înscrie la Școala de Ofițeri din Sankt Petersburg. În 1834 a luat gradul de locotenent și a slujit în regimentul de husari din garda țarului. Liberal și oponent al absolutismului, el a provocat reacția cercurilor curții cu poemul său „Moartea poetului” despre moartea lui Pușkin într-un duel și a fost transferat în Caucaz. În 1838 s-a întors la Petersburg și a dobândit o poziție semnificativă în cercurile literare ale capitalei. Dar în 1840 a fost condamnat la curtea marțială pentru că s-a duel cu fiul ambasadorului francez și a fost trimis înapoi în Caucaz, într-o unitate de luptă din prima linie. S-a remarcat la bătălia de pe râul Valeric și a primit mențiune onorabilă pentru curajul și disponibilitatea sa. În iulie 1841, în orașul Pyatigorsk unde se dusese la tratament, și el și-a întâlnit moartea într-un duel. Unele dintre piesele sale sunt Masquerade, Borodino, Mchiro, Saska, Valerik. Cea mai cunoscută lucrare a sa este A Hero of Our Time (traducere greacă Andreas Sarantopoulos, „S.I. Zacharopoulos”) care a avut un mare impact asupra cursului prozei ruse. 

///////////////////////

27 июля 1841 года Михаил Лермонтов, русский писатель.

 Михаил Юрьевич Лермонтов (Михаил Юрьевич Лермонтов, Москва, 15 октября 1814 г. - Пятигорск, 27 июля 1841 г.) был выдающимся русским поэтом, также известным как «Поэт Кавказа». Он был самым важным персонажем русской поэзии с момента смерти Александра Пушкина до своей собственной, четыре года спустя, в возрасте 26 лет. Как и Пушкин, он тоже погиб на дуэли. В одном из своих самых известных стихотворений, написанном в день Нового 1840 года, он описал свою поэзию как «стальной стих, пропитанный горечью и ненавистью». Сын отставного офицера, он рано потерял родителей и вырос с бабушкой Арсеньевой. Он был учеником дворянского училища и поступил в Московский университет, который оставил, чтобы поступить в Офицерское училище в Петербурге. В 1834 году он получил чин поручика и служил в гусарском полку царской гвардии. Либерал и противник абсолютизма, он вызвал реакцию придворных кругов своим стихотворением «Гибель поэта» о гибели Пушкина на дуэли, и был переведен на Кавказ. В 1838 году он вернулся в Петербург и занял значительное положение в столичных литературных кругах. Но в 1840 году он был отдан под трибунал за дуэль с сыном французского посла и отправлен обратно на Кавказ, в передовую боевую часть. Он отличился в битве на реке Валерик и получил почетное упоминание за храбрость и готовность. В июле 1841 года в городе Пятигорске, куда он отправился на лечение, он тоже встретил свою смерть на дуэли. Одни из его пьес: «Маскарад», «Бородино», «Мчиро», «Саска», «Валерик». Его самое известное произведение - «Герой нашего времени» (греч. пер. Андреас Сарантопулос, «С.И. Захаропулос»), оказавшее большое влияние на ход русской прозы. 

Νικόλαος Πλαστήρας – Μαύρος καβαλάρης (1883-1953)

Νικόλαος Πλαστήρας – Μαύρος καβαλάρης (1883-1953)

πηγή: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150252098305002&set=a.10150428313575002.623681.247295425001&type=1&theater


...
«Όποιος βλέπει την Πατρίδα του να καταστρέφεται και κάθεται αδρανής, είναι το ίδιο σαν να την καταστρέφει ο ίδιος...»
Νικόλαος Πλαστήρας – Μαύρος καβαλάρης (1883-1953)

Αυτή τη ρήση του έκανε πράξη μέχρι την τελευταία ανάσα της ζωής του ο εκ Μορφοβουνίου Καρδίτσας στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης της νεότερης Ελλάδας Νικόλαος Πλαστήρας, που πέθανε σαν σήμερα, 26 Ιουλίου 1953.

Πέθανε φτωχός παρά τη σταδιοδρομία του στα ανώτατα αξιώματα της στρατιωτικής και πολιτικής ιεραρχίας (διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός). Το σμόκιν της κηδείας του ήταν προσφορά φίλου του, ενώ η περιουσία που άφησε κληρονομιά ανερχόταν σε 216 δραχμές και δέκα δολάρια!
Πέθανε όμως πλούσιος από ικανοποίηση της προσφοράς προς την Πατρίδα, από την αγάπη και την εκτίμηση των άδολων Ελλήνων πατριωτών, καθώς και από την αναγνώριση της πολυεπίπεδης και πολυσύνθετης δράσης του σε καιρούς δύσκολους για το Έθνος από την ψυχρή Ιστορία.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν παρών σε όλους τους πολιτικούς και στρατιωτικούς αγώνες της νεότερης Ελλάδας.
Η τελευταία, ενδοξότερη και τραγικότερη πολεμική του δράση ήταν στη Μικρασιατική Εκστρατεία ως διοικητής του 5/42 Συντάγματος Πεζικού. Το Σύνταγμα του Πλαστήρα ήταν η μόνη στρατιωτική μονάδα που μέσα στην πανωλεθρία του Αυγούστου του 1922 εφάρμοσε ακριβώς τους κανόνες σύμπτυξης-υποχώρησης με απόλυτα πειθαρχημένο τρόπο. Έσωσε έτσι ελληνικά στρατιωτικά τμήματα από αφανισμό, καθώς και τον άμαχο ελληνικό πληθυσμό της Μ. Ασίας.
Λεπτομέρειες για την πολεμική και πολιτική δράση του Μαύρου Καβαλάρη μπορείτε να διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.sansimera.gr/biographies/184

Στη φωτογραφία ο Μαύρος Καβαλάρης στην Κεντρική Πλατεία της Καρδίτσας.
Το σύμπλεγμα, απούσης της Πολιτείας, κατασκευάστηκε με έρανο της Ένωσης Επιστημόνων Καρδίτσας τη δεκαετία του ᾿80…

(Το παρόν έχει αναδημοσιευτεί από το μέλος της σελίδας μας Θανάση Διάκο.)

Όθων

26 Ιουλίου 1867πέθανε: Όθων βασιλιάς της Ελλάδας

Ο Όθων (Γερμανικά: Otto von Wittelsbach, 1 Ιουνίου 1815 - 26 Ιουλίου 1867) ήταν Βαυαρός πρίγκιπας του Οίκου των Βίττελσμπαχ. Έγινε ο πρώτος βασιλιάς του σύγχρονου ελληνικού κράτους] Ήταν ο μοναδικός μονάρχης της Ελλάδος που έφερε τον τίτλο Βασιλεύς της Ελλάδος, δεδομένου ότι οι επόμενοι, του Οίκου των Γλύξμπουργκ, είχαν τον τίτλο Βασιλεύς των Ελλήνων.

Ο Όθων Φρειδερίκος Λουδοβίκος γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1815 στο Παλάτι Μιραμπέλ του Σάλτσμπουργκ Ήταν ο δευτερότοκος γιος του φιλέλληνα βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄ και της Θηρεσίας, κόρης του Φρειδερίκου, Δούκα της Σαξονίας-Αλτεμβούργου. Έλαβε εκπαίδευση πρίγκηπα, που προοριζόταν για δευτερεύουσα θέση μέσα στο κράτος. Μάλιστα, ο πατέρας του ήθελε να ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία και ανέθεσε τις σπουδές του στο φανατικό καθολικό ιερέα, Αίτελ, που αργότερα έγινε Επίσκοπος του Άιχστετ.

Λόγω της καχυποψίας απέναντι στον Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, (θεωρείτο ρωσόφιλος), το 1830, η Αγγλία, κατά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, πέτυχε συμφωνία με τις Μεγάλες Δυνάμεις («Προστάτιδες Δυνάμεις») για τη μεταβολή του πολιτειακού σχήματος της χώρας, την επιβολή μοναρχίας και τη μετατροπή του ελληνικού κράτους σε βασίλειο. Οι ίδιες όρισαν, με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1832), το, 17χρονο τότε, Όθωνα ως Βασιλιά της Ελλάδας ύστερα και από την τελική άρνηση του Λεοπόλδου της Σαξονίας, γιου του Φραγκίσκου, Δούκα της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ. Αρχικά. είχε επιλεγεί εκείνος ως Βασιλιάς της Ελλάδας και κατόπιν τέθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου Βασιλείου του Βελγίου.

Το πρωτόκολλο εκλογής (25 Απριλίου 1832) του Όθωνα ως βασιλιά υπογράφηκε από τον Υποκόμη Πάλμερστον (Αγγλία) και τους πρίγκιπες Σαρλ Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ (Γαλλία) και Κρίστοπ φον Λίβεν (Ρωσία). Στάλθηκε για έγκριση στο βασιλιά Λουδοβίκο. Αυτός εξέφρασε ορισμένα αιτήματα για την αποδοχή του ελληνικού θρόνου από το γιο του Όθωνα: να επεκταθούν τα όρια του βασιλείου μέχρι το Βόλο και την Άρτα και να προσαρτηθούν η Κρήτη και η Σάμος, να χορηγηθεί δάνειο 60 εκατ. γαλλικών φράγκων, να σταλούν στην Ελλάδα τρία συντάγματα βαυαρικού στρατού (3.500 άντρες), να λειτουργήσει τριμελής αντιβασιλεία μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα, να μη θεσπιστεί Σύνταγμα πριν την ανάληψη των καθηκόντων από το βασιλιά (ώστε να μην υποχρεωθεί να το αναστείλει σε περίπτωση κρίσης) και τέλος, ο τίτλος του Όθωνα να είναι «Βασιλεύς της Ελλάδος».

Πορτραίτο του Όθωνα. Έργο του Γιόζεφ Καρλ Στίλερ.

Οι Προστάτιδες Δυνάμεις απέρριψαν την πρώτη αξίωση και δέχτηκαν τους υπόλοιπους όρους, ορίζοντας ότι το αιτούμενο δάνειο θα καταβαλλόταν υπό την εγγύησή τους σε τρεις ισόποσες δόσεις Δύο μήνες αργότερα (17 Ιουνίου 1832), αποφασίστηκαν τα «οριστικά» σύνορα του νεοσύστατου βασιλείου, το οποίο αποκτούσε την Ακαρνανία, την Αιτωλία και τη Φθιώτιδα, με οριοθετική γραμμή που ξεκινούσε από το Κομπότι (Αμβρακικός Κόλπος), περνούσε από τις κορυφές, Όθρυς και Τυμφρηστός, και κατέληγε στο Μαλιακό

Στο διάγγελμα που απηύθυνε ο βασιλιάς Όθων προς τον ελληνικό λαό κατά την άφιξή του στην Ελλάδα, υπογράμμιζε (αποσπάσματα του λόγου):

«Έλληνες!
Προσκεκλημένος από την εμπιστοσύνην των ενδόξων και μεγαλοψύχων μεσιτών, δια της κραταιάς βοηθείας των οποίων αποπερατώσατε ενδόξως τον της καταστροφής πόλεμον τον υπέρ το δέον παρεκτανθέντα, προσκεκλημένος προσέτι και από την ιδίαν σας ελευθέραν εκλογήν, αναβαίνω εις τον θρόνον της Ελλάδος, δια να εκπληρώσω όσας υποχρεώσεις ανέλαβα δεχθείς το προσφερθέν μοι Βασιλικόν Στέμμα, τόσον προς εσάς, όσον και προς τας μεσιτευούσας Μεγάλας Δυνάμεις.
...
Αναβαίνων τον θρόνον της Ελλάδος, δίδω την πάνδημον βεβαίωσιν του να προστατεύω ευσυνειδότως(sic) την θρησκείαν σας, να διατηρώ πιστώς τους νόμους, να διανέμεται η δικαιοσύνη προς ένα έκαστον, και να διαφυλάττω ακέραια δια της θείας βοηθείας εναντίον οποιουδήποτε την ανεξαρτησίαν σας, τας ελευθερίας σας και τα δικαιώματά σας».

Καραγιώργης Πέτροβιτς

 

26 Ιουλίου 1817 πέθανε: Καραγιώργης Πέτροβιτς Σέρβος επαναστάτης

Ο Τζόρτζε Πέτροβιτς ΤΑΑ (Σερβικά: Ђорђе Петровић), γνωστότερος στην Ελλάδα ως Καραγιώργης (της) Σερβίας αλλά και Μαύρος Γεώργιος ή Καραγιώργης (σερβικά: Карађорђе, 16 Νοεμβρίου (παλαιό ημρλγ. 3 Νοεμβρίου) 1768 - 26 Ιουλίου (παλαιό ημρλγ. 14 Ιουλίου) 1817, ήταν Σέρβος επαναστάτης ηγέτης που πολέμησε για την ανεξαρτησία της χώρας του από την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά την Πρώτη Σερβική Εξέγερση του 1804-1813, ο πρώτος κληρονομικός ηγέτης, Οσποδάρος της Σερβίας και ιδρυτής της δυναστείας Καραγιώργη.

Νικηφόρος Α' (απεβ. 26 Ιουλίου 811)

 

26 Ιουλίου 811 πέθανε: Νικηφόρος Α´ Βυζαντινός αυτοκράτορας

Ο Νικηφόρος Α' (απεβ. 26 Ιουλίου 811) ήταν Αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ των ετών 802 και 811. Η καταγωγή του ήταν κατά πάσα πιθανότητα Γασσανιδική.

Η ανάρρηση

Πατρίκιος και γενικός λογοθέτης (ή λογοθέτης του γενικού, δηλ. υπουργός των οικονομικών) κατά το τέλος της βασιλείας της Ειρήνης, ανέβηκε στον θρόνο ύστερα από συνωμοσία αξιωματούχων που ανέτρεψε την τελευταία.

Πρέπει να αναφερθεί εισαγωγικά, πως ό,τι γνωρίζουμε για τον Νικηφόρο Α΄ προέρχεται από εικονολάτρες χρονογράφους και ειδικά από τον σημαντικότερο εξ αυτών Θεοφάνη, ο οποίος ήκμασε κατά την βασιλεία του. Όλοι τους διάκεινται δυσμενέστατα προς τον Νικηφόρο Α΄ και αυτό επειδή ήρθε σε αντίθεση με τους ακραίους εικονόφιλους μοναχούς, παρ’ όλο ότι δεν ενήργησε κατά των εικόνων και δεν έθιξε το κύρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Τη συνωμοσία κατά της Ειρήνης επέσπευσε η αίτηση γάμου τού Καρλομάγνου προς την Αυτοκράτειρα και τα φανερά σχέδια του παντοδύναμου ευνούχου Αέτιου, που προωθούσε στον θρόνο τον αδελφό του.

Ο λαός της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος -κατά τους χρονογράφους πάντοτε- ευημερούσε επί Ειρήνης, δέχθηκε με εχθρότητα την ανάρρηση του Νικηφόρου Α΄ και κατά την στέψη του καταριόταν τόσο τον ίδιο όσο και τον εικονόφιλο πατριάρχη Ταράσιο, που δέχθηκε να τον στέψει.

Μετά την ενθρόνισή του, ο Νικηφόρος Α΄ επισκέφθηκε την Ειρήνη, της δήλωσε ότι ενήργησε βιαζόμενος από τους άρχοντες, τη διαβεβαίωσε για την ασφάλεια της, αλλά ζήτησε επιτακτικά να τού δώσει τους θησαυρούς της. Η Ειρήνη δέχτηκε υπό τον όρο να της επιτραπεί να παραμείνει στο ανάκτορο τού Ελευθερίου. Ο Νικηφόρος Α΄ συμφώνησε, πήρε τους θησαυρούς και την εξόρισε στην Λέσβο, όπου και πέθανε αυτή τον επόμενο χρόνο (803).

Εκείνο που χαρακτηρίζει προ πάντων την βασιλεία του Νικηφόρου Α΄ είναι η αγωνιώδης αναζήτηση χρημάτων. Κατηγορήθηκε ως φιλάργυρος και πλεονέκτης.Αλλά είναι γνωστό, ότι η Ειρήνη δαπανούσε αφειδώς για να έχει τον λαό με το μέρος της: είχε χαρίσει φόρους και είχε, μεταξύ άλλων, καταργήσει τα τελωνειακά δικαιώματα τού Βοσπόρου και τού Ελλήσποντου.Ο Νικηφόρος Α΄ πέρασε από δίκη όσους πλούτισαν επί Ειρήνης και τους υποχρέωσε να επιστρέψουν τα παρανόμως κτηθέντα, χωρίς όμως να τα αποδώσει στους αδικημένους.

Φρίντριχ Λούντβιχ Γκότλομπ Φρέγκε

 

26 Ιουλίου 1925 πέθανε: Γκότλομπ Φρέγκε Γερμανός μαθηματικός και φιλόσοφος
Ο Φρίντριχ Λούντβιχ Γκότλομπ Φρέγκε (Friedrich Ludwig Gottlob Frege, 8 Νοεμβρίου 1848 - 26 Ιουλίου 1925) ήταν Γερμανός μαθηματικός, λογικολόγος και φιλόσοφος που εργάστηκε στο πανεπιστήμιο της Ιένα. Θεωρείται εκ των ιδρυτών της σύγχρονης λογικής και συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη θεμελίωση των μαθηματικών. Θεωρείται γενικά πατέρας της αναλυτικής φιλοσοφίας λόγω των κειμένων του για τη φιλοσοφία της γλώσσας και τα μαθηματικά. Παρότι εν πολλοίς αγνοήθηκε από τους διανοουμένους την εποχή της δημοσίευσης των κειμένων του, ο Τζουζέπε Πεάνο (1858--1932) και ο Μπέρτραντ Ράσελ εισήγαγαν το έργο στις επόμενες γενιές λογικολόγων και φιλοσόφων.

Σερ Έντουαρντ Πόυντερ

 

Αρχείο:1867 Edward Poynter - Israel in Egypt.jpg

26 Ιουλίου 1919 πέθανε: Έντουαρντ Πόυντερ Βρετανός ζωγράφος

Ο Σερ Έντουαρντ Πόυντερ (Sir Edward John Poynter, Παρίσι, 20 Μαρτίου 1836 – Λονδίνο, 26 Ιουλίου 1919), ήταν Άγγλος ζωγράφος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεοκλασικής ζωγραφικής στην Αγγλία.

ΒιογραφίαΣπούδασε αρχικά στο Λονδίνο και το 1853 ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου έγινε μεγάλος θαυμαστής του Μιχαήλ Αγγέλου. Το 1856 μαθήτευσε κοντά στο Γάλλο ζωγράφο ιστορικών σκηνών Σαρλ Γκλερ (Charles Gleyre, 1818 – 1874) στο Παρίσι. To 1860, ο Πόυντερ επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου άρχισε να εκθέτει έργα του στη Βασιλική Ακαδημία (Royal Academy), πρόεδρος της οποίας εκλέχτηκε το 1896.

Πόλεμος των Ρόδων

 

26 Ιουλίου 1469
Πόλεμος των Ρόδων: διεξάχεται η μάχη του Έντζκοτ Μουρ μεταξύ των δυνάμεων του Ρίτσαρντ Νέβιλ, 16ου κόμη του Γουόρικ, και εκείνων του Εδουάρδου Δ' της Αγγλίας.

Ο Πόλεμος των Ρόδων, ή Πόλεμος των δυο Ρόδων, ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στην Αγγλία για τη διαδοχή στο θρόνο από το 1455 μέχρι το 1487. Πήρε το όνομά του από τα εμβλήματα των δυο αντιμαχόμενων Οίκων, το λευκό ρόδο του Οίκου της Υόρκης και το κόκκινο ρόδο του Οίκου των Λάνκαστερ.

Στις μάχες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου, επικρατούσε πότε η μια ή η άλλη πλευρά, με άμεσες συνέπειες στους διαδόχους του θρόνου. Ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας υπήρξε ο τελευταίος Βασιλιάς της Αγγλίας από τον Οίκο της Υόρκης. Το 1485, τα στρατεύματά του συναντήθηκαν με εκείνα του Ερρίκου Τυδώρ, εγγονού του Όουεν Τυδώρ, στη μάχη του Μπόσγουορθ, κοντά στο Λέστερ, στην οποία νίκησε ο Ερρίκος. Κατά συνέπεια, ανέβηκε στο θρόνο ως Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας, πήρε για σύζυγό του την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του Εδουάρδου Δ΄ της Υόρκης, βάζοντας τέλος στον πόλεμο των Ρόδων και εγκαινιάζοντας τη δυναστεία των Τυδώρ, η οποία θα βασιλεύσει συνεχώς σε Αγγλία και Ουαλία για 116 χρόνια.

Νικόλαος Πλαστήρας

 

26 Ιουλίου 1953 πέθανε: Νικόλαος Πλαστήρας Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός

Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου απέκτησε το προσωνύμιο Μαύρος Καβαλάρης) και τη Μικρασιατική εκστρατεία ενώ πολλές φορές συμμετείχε σε στρατιωτικά κινήματα. Ήταν φιλοβενιζελικός και κυβέρνησε ως πρωθυπουργός την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1950-1952


Γιος του Χρήστου Πλαστήρα, ράφτη, και της Στυλιανής Καραγιώργου, υφάντρας, γεννήθηκε στο Μορφοβούνι Καρδίτσας (παλαιά ονομασία: Βουνέσι), το 1883

Κατά τον πόλεμο του 1897, η οικογένειά του καταφεύγει στην ορεινή Πεζούλα της Νευρόπολης Αγράφων και μετά το τέλος του πολέμου επιστρέφουν στην Καρδίτσα, όπου φοιτά στο δημοτικό και στο ελληνικό σχολείο της πόλης. Η φοίτηση όμως στο σχολείο διακόπτεται όταν εμπλέκεται σε έναν καυγά με έναν Τούρκο και αναγκάζεται να διαφύγει για να μη συλληφθεί, μέσω Βόλου στον Πειραιά. Φοιτά στη Βαρβάκειο Σχολή και στη συνέχεια επιστρέφει, αφού φεύγουν οι Τούρκοι από τη Θεσσαλία, στην πατρίδα του για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές του

Ο Πλαστήρας σε φωτογραφία του 1924.
Στρατιωτική δράση

Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο, κατατάχθηκε στον Στρατό τον Δεκέμβριο του 1903 και υπηρέτησε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού στα Τρίκαλα, όπου προήχθη σε υπαξιωματικό (επιλοχίας). Τον Απρίλιο του 1907 πήρε μέρος στον Μακεδονικό αγώνα: αφού εγκατέλειψε τη μονάδα του, μαζί με μερικούς συναδέλφους του ήλθε σε επαφή με διάφορα πρόσωπα στην Καρδίτσα συγκροτώντας ομάδα εθελοντών. Με αυτή στη συνέχεια, συνεργάζεται με την ομάδα του καπετάν-Αγραφιώτη και του υπολοχαγού Χαράλαμπου Παπαγάκη σε επιχειρήσεις γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών. Μετά την ολοκλήρωση της απόστολής του επέστρεψε στην μονάδα του και στα 1908 δίνει εξετάσεις προκειμένου να εισαχθεί στη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας, ερχόμενος πρώτος επιλαχών. Συμμετείχε ενεργά στον «Σύνδεσμο Υπαξιωματικών» που είχε σκοπό την αξιοκρατία και την εξυγίανση του Στρατού και ήταν παράλληλη με τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» των αξιωματικών, που έκανε το Κίνημα στο Γουδί το 1909. Το 1910 εισήχθη στη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας από όπου εξήλθε το 1912 ως Ανθυπολοχαγός[5].
Στους Βαλκανικούς Πολέμους

Ο Πλαστήρας έφιππος.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας σε φωτογραφία.

Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, υπηρετεί ως υπασπιστής τάγματος στο 5ο Σύνταγμα πεζικού με έδρα τη Λάρισα, και επειδή αυτό ανήκε στη Στρατιά της Θεσσαλίας, ήταν από τις πρώτες που πολέμησαν και έτσι διακρίθηκε στις μάχες της Ελασσόνας, των Γιαννιτσών και του Λαχανά, και ιδιαίτερα στην τελευταία στην οποία ονομάστηκε από τους συμπολεμιστές του Μαύρος Καβαλάρης. Μετά το πέρας των επιχειρήσεων, το 5ο Σύνταγμα Πεζικού του Πλαστήρα γύρισε στα Τρίκαλα και ένα τάγμα, στο οποίο ανήκε και ο ίδιος, αποσπάστηκε στη Χίο. Την ίδια περίοδο προήχθη σε υπολοχαγό και αργότερα στο βαθμό του λοχαγού λόγω «εξαιρέτων πράξεων».

Το 1914 πήρε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα: από τη Χίο όπου βρισκόταν φεύγει για την Αθήνα και συναντά τον Στέφανο Σαράφη. Μαζί συνεννοούνται για να δράσουν υπέρ της κίνησης του Ζωγράφου. Ο Πλαστήρας μεταβαίνει στα Τρίκαλα με σκοπό την οργάνωση στρατιωτικής αποστολής στη Βόρειο Ήπειρο. Όμως του ανακοινώνεται η επικείμενη σύλληψή του λόγω ακριβώς του σχεδίου που οργάνωνε. Η συμπαράσταση πολλών συναδέλφων αλλά κυρίως η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας ακύρωσε τα σχέδιά του αλλά και τη σύλληψή του. Επιστρέφει στη Χίο και ολοκληρώνει το σχεδιασμό άμυνας του νησιού......

Ο Πλαστήρας πέθανε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου 1953. Ο προσωπικός του γιατρός, Αντώνιος Παπαϊωάννου, υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αφαίρεσε την καρδιά του Πλαστήρα και την φύλαξε σε θυρίδα της Εθνικής Τράπεζας και στην οικία του, διατηρώντας την στη φορμόλη επί 27 χρόνια. Η λήκυθος με την καρδιά, σκεπασμένη με την ελληνική σημαία, μεταφέρθηκε (όπως ήταν η επιθυμία του ίδιου του "Μαύρου Καβαλάρη") στην Καρδίτσα σε μια σεμνή τελετή στις 2 Νοεμβρίου 1980, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ, του Προέδρου της Βουλής Παπασπύρου , του υπουργού Παιδείας Αθανασίου Ταλιαδούρου, βουλευτών του νομού (οι εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας είχαν έρθει από μόνοι τους, χωρίς επίσημη πρόσκληση), των νομαρχών Καρδίτσας και Βοιωτίας, του δημάρχου Γιούτσικου και πλήθους κόσμου.
Επιμύθιο

Προτομή του Νικόλαου Πλαστήρα στην Καρδίτσα.

Ο Πλαστήρας θεωρείται ότι ήταν ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου, και αγαπήθηκε πολύ από τον λαό. Γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να βολέψει από τη θέση του τον άνεργο αδερφό του και το ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία.

Η Καρδίτσα, ο συνοικισμός της Νέας Ερυθραίας Αθηνών και η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών στα Τρίκαλα κοσμούνται με την προτομή του, η δε τεχνητή λίμνη του Ταυρωπού, που πρώτος αυτός οραματίστηκε, βλέποντάς την όπως είχε δημιουργηθεί μετά από μεγάλες βροχοπτώσεις με τεράστιες καταστροφές που είχαν σημειωθεί στην περιοχή, ονομάστηκε προς τιμήν του, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή, Λίμνη Πλαστήρα. Επίσης ένα στρατόπεδο στη Λάρισα καθώς και το τρένο της Δυτικής Θεσσαλίας φέρουν το όνομά του. Στον τόπο καταγωγής του, το Μορφοβούνι, πραγματοποιούνται εδώ και δεκαετίες πολιτιστικές εκδηλώσεις με το όνομα «Πλαστήρεια» ενώ το 1994 δημιουργήθηκε το Κέντρο Ιστορικών Μελετών «Ν. Πλαστήρας», με διάφορα τμήματα, στόχος του οποίου είναι η δημιουργία μονογραφικού Μουσείου Πλαστήρα. Με την εφαρμογή του «Σχεδίου Καποδίστριας» στην τοπική αυτοδιοίκηση, συστάθηκε Δήμος Πλαστήρα, ο οποίος περιλαμβάνει τα ανατολικά παραλίμνια χωριά.

Μωντ Μέντεν

 

26 Ιουλίου 1960 πέθανε: Μωντ Μέντεν Καναδή βιοχημικός

Η Μωντ Μέντεν (Maud Leonora Menten, 20 Μαρτίου 1879 – 26 Ιουλίου 1960) ήταν Καναδή ιατρός και χημικός, γνωστή για την συνεισφορά της στην κινητική των ενζύμων και την ιστοχημεία. Το όνομά της συνδέεται με την περίφημη εξίσωση των Michaelis – Menten στη βιοχημεία.
Η Μωντ Μέντεν γεννήθηκε στο Πορτ Λάμπτον (Port Lambton), που βρίσκεται στο Οντάριο και σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο του Τορόντο (B.A. 1904, M.B. 1907, M.D. 1911). Ήταν από τις πρώτες γυναίκες στον Καναδά, η οποία κέρδισε διδακτορικό ιατρικής. Ολοκλήρωσε τη διατριβή της στο πανεπιστήμιο του Σικάγο. Εκείνη την εποχή οι γυναίκες δεν είχαν την δυνατότητα να κάνουν έρευνα στον Καναδά, κι έτσι αποφάσισε να κάνει έρευνα σε άλλες χώρες όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία.
Το 1912 μετακόμισε στο Βερολίνο όπου εργάστηκε μαζί με τον Λέονορ Μικαέλις λαμβάνοντας το διδακτορικό της το 1916. Επίσης εργάστηκε ως παθολόγος στο πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ (1923 – 1950) και ως ερευνήτρια στο Ιατρικό Ερευνητικό Ινστιτούτο της Βρετανικής Κολομβίας.

Έργο

Το πιο διάσημο έργο της ήταν στην κινητική των ενζύμων μαζί με τον Μικαέλις, με βάση τα προηγούμενα ευρήματα του Victor Henri. Η δουλειά τους οδήγησε στις εξισώσεις Michaelis – Menten. Η Μέντεν εφηύρε επίσης την αζωχρωστική αντίδραση σύζευξης για την αλκαλική φωσφατάση, η οποία εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στην ιστοχημεία. Ταυτοποίησε τις βακτηριακές τοξίνες για τα μικρόβια B. paratyphosus, Streptococcus scarlatina και Salmonella ssp και πραγματοποίησε τον πρώτο ηλεκτροφορητικό διαχωρισμό των πρωτεϊνών το 1944. Εργάστηκε πάνω στις ιδιότητες της αιμοσφαιρίνης, στη ρύθμιση των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα και στη νεφρική λειτουργία. Τέλος έγραψε μόνη της ή είχε συμμετοχή σε περίπου 100 ερευνητικές εργασίες.

Δέσπω Διαμαντίδου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Δέσπω Διαμαντίδου (Πειραιάς, 13 Ιουλίου (ιουλ. / 26 Ιουλίου γρηγ.) 1916 - Αθήνα, 18 Φεβρουαρίου 2004) ήταν σπουδαία Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Η Διαμαντίδου γεννήθηκε στην Καστέλλα του Πειραιά, όπου και μεγάλωσε. Ήταν εγγονή του μηχανικού Σπυρίδωνα Κριτσιλή (ή Κριτσίλη), ο οποίος διατέλεσε πολλές φορές και βουλευτής. Κατά τα παιδικά της χρόνια υπήρξε στενή φίλη του -επίσης Πειραιώτη- Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος ως αρκετά μεγαλύτερός της, την είχε υπό την φροντίδα του. Αργότερα, η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα, στο Κολωνάκι και η Διαμαντίδου πήγε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, από όπου και αποφοίτησε.

Η Δέσπω Διαμαντίδου είχε ιδιαίτερη αγάπη στη μελέτη και τα βιβλία, καταφεύγοντας σε αυτά με κάθε ευκαιρία, αφού κατά δήλωσή της διάβαζε συνολικά πέντε ως έξι ώρες καθημερινά, ακόμα και ανάμεσα στις παραστάσεις. Μιλούσε τέσσερις ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ρωσικά), κάτι που τη βοήθησε στη μετάφραση πλήθους ξένων θεατρικών έργων, με την οποία επίσης ασχολήθηκε, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.

Από τον γάμο της με τον επίσης ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη απέκτησε ένα γιο.

Την άνοιξη του 1967 η Δέσπω Διαμαντίδου είχε συμμετάσχει σε θεατρική περιοδεία στις ΗΠΑ ανεβάζοντας το έργο "Illya Darling" (θεατρική μεταφορά της ταινίας "Ποτέ την Κυριακή") στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής της έγινε στην Ελλάδα το απριλιανό πραξικόπημα. Η Διαμαντίδου αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει στην Ελλάδα υπό αυτές τις συνθήκες και παρέμεινε "εξόριστη" στις ΗΠΑ ως τη μεταπολίτευση, αφού γύρισε στην Ελλάδα μόλις αργά το καλοκαίρι του 1974.
Αξιοσημείωτη στο πλαίσιο της παρουσίας της στις ΗΠΑ είναι η συμμετοχή της το 1975 στην ταινία του Γούντι Άλεν «Ο Ειρηνοποιός», υποδυόμενη τη μητέρα του πρωταγωνιστή. Σταθμό στην καριέρα της αποτέλεσε η συμμετοχή της το 1960 στην ταινία Ποτέ την Κυριακή του Αμερικανού σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη.

Κηδεύτηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 2004 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
...ένα αρχοντικό στην Καστέλα...

Ο λόγος για το σπίτι που γεννήθηκε η μεγάλη Πειραιώτισσα ηθοποιός Δέσπω Διαμαντίδου και από τη δεκαετία του 1950 στέγασε αρχικά τη σχολή Δαυράδου-Μπαχλιτζανάκη και κατόπιν τα Εκπαιδευτήρια Μπαχλιτζανάκη, έως και το 2002 με το κλείσιμο της σχολής…
Εκεί, στην αρχοντική Καστέλλα, λίγο μετά την παλιά «συνοικία των θεών» ή «συνοικία των επαύλεων» του Ερνέστου Τσίλλερ….
 
Στο σπίτι της Δέσπως Διαμαντίδου στο Πειραιά

Πριν μερικές μέρες έκλεισαν 101 χρόνια από τη γέννηση τις Δέσπως Διαματίδου.
Ένας Πειραιώτης θυμάται, διηγιέται και μας παρουσιάζει το σπίτι όπου γεννήθηκε η μεγάλη μας ηθοποιός. ...

Η Δέσπω Διαμαντίδου μετράει 59 ταινίες, με αξιοσημείωτη τη συμμετοχή της, το 1975 στην ταινία του Γούντι Άλεν «Ο Ειρηνοποιός».

Αγία Όλγα (Ольга, 889 - 24 Ιουλίου 969)

Η Αγία Όλγα (Ольга, 889 - 24 Ιουλίου  969) είναι η πρώτη αγία προερχόμενη από τους Ρως, τους προγόνους των σημερινών ρώσων και ουκρανών.

Γεννήθηκε στο Πσκοβ, μεταξύ 890 και 925 - η ακριβής ημερομηνία γέννησης είναι άγνωστη- και ήταν κόρη βαράγγων ευγενών. Για το ακριβές έτος γέννησής της δεν είμαστε βέβαιοι. Το μεταγενέστερο Πρώτο Χρονικό την τοποθετεί το 879, όμως με βάση αυτή τη χρονολογία φαίνεται πως γέννησε το μοναχογιό της Σβιάτοσλαβ σε ηλικία άνω των 60 ετών! Πιθανότερο είναι να γεννήθηκε το 889.

Σε πολύ νεαρή ηλικία (~903) η Όλγα παντρεύτηκε το ρουρικίδα Ιγκόρ, μετέπειτα αρχηγό του Κράτους των Ρως, και εγκαταστάθηκε στο Κίεβο.

Βίτολντ Γκομπρόβιτς

 

4 Αυγούστου 1904 γεννήθηκε:
Βίτολντ Γκομπρόβιτς Πολωνός συγγραφέας 

24 Ιουλίου 1969 (52 χρόνια πριν) πέθανε:

Βίτολντ Γκομπρόβιτς Πολωνός συγγραφέας

Ο Βίτολντ Μάριαν Γκομπρόβιτς (Witold Marian Gombrowicz, 4 Αυγούστου 1904 - 24 Ιουλίου 1969) ήταν Πολωνός συγγραφέας, εκπρόσωπος του παραλόγου. Το έργο του χαρακτηρίζεται ως υβριστικό, ασταθές και εκρηκτικό. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Φερντυντούρκε (Ferdydurke), το οποίο δημοσιεύθηκε το 1937, και αφηγείται την ιστορία ενός ενήλικα που μεταμορφώνεται σε παιδί και επιστρέφει στο σχολείο, παρουσιάζει τα προβλήματα της ανωριμότητας και της νεανικότητας, η δημιουργία ταυτότητας στις αλληλεπιδράσεις με άλλους και ειρωνική και επικριτική εξέταση των ρόλων της τάξης στην πολωνική κοινωνία και πολιτισμό. Έγινε διάσημος μόνο κατά το τέλος της ζωής του, αλλά τώρα θεωρείται μία από τις κορυφαίες μορφές της πολωνικής λογοτεχνίας.

Γεώργιος Αβέρωφ

Ο Γεώργιος Αβέρωφ (γεννημένος ως Γεώργιος Αυγέρου Αποστολάκας) (Μέτσοβο, 15 Αυγούστου 1815 - Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, 15 Ιουλίου 1899) ήταν Έλληνας Βλάχος επιχειρηματίας, και ένας από τους μεγαλύτερους εθνικούς ευεργέτες. Κατά τη συνήθεια της εποχής καθιέρωσε ως επώνυμο το όνομα του πατέρα του, Αυγερινού (Αυγέρου), το οποίο μετατράπηκε σε Αβέρωφ.[1]

Από το Μέτσοβο μετέβηκε το 1837 στο Κάιρο της Αιγύπτου για να εργαστεί στο εμπορικό κατάστημα του αδελφού του Αναστασίου. Χάρη στην επιχειρηματική δραστηριότητα και την τόλμη του, εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο έμπορο της Αιγύπτου και σημαντικό μέλος των Ελλήνων της Αιγύπτου. Παράλληλα ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες, την αγορά και εκμίσθωση κτημάτων ενώ με τα ποταμόπλοιά του στον Νείλο κυριάρχησε στο εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο της Αιγύπτου. Από αυτές τις δραστηριότητες απόκτησε μία τεράστια περιουσία την οποία διέθεσε για εθνικούς και κοινωφελείς σκοπούς. Η πολυεπίπεδη ευεργετική του δράση εκδηλώνεται μέσα από δωρεές σημαντικών ποσών για φιλανθρωπίες, κοινωφελή έργα και δημιουργία εκπαιδευτικών και άλλων υποδομών, στην ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας, το Μέτσοβο, την Αθήνα αλλά και γενικότερα προς το ελληνικό κράτος. Μεταξύ αυτών, την ίδρυση Γεωργικής Σχολής στη Λάρισα, την ανέγερση της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, τη δωρεά προς το Ωδείο των Αθηνών, τη δωρεά για την αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού σταδίου, όπου τελέστηκαν οι πρώτοι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες, την αποπεράτωση του Πολυτεχνείου των Αθηνών και τη δωρεά για την ναυπήγηση σύγχρονου θωρηκτού με το οποίο η Ελλάδα κυριάρχησε στο Αιγαίο πέλαγος.

συνέχεια https://el.wikipedia.org/wiki/

Χαθίντο Μπεναβέντε ι Μαρτίνεθ

12 Αυγούστου 1866  γεννήθηκε: Χαθίντο Μπεναβέντε Ισπανός συγγραφέας

Ο Χαθίντο Μπεναβέντε ι Μαρτίνεθ (Jacinto Benavente y Martínez, 12 Αυγούστου 1866 - 14 Ιουλίου 1954) ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Ισπανούς δραματουργούς του 20ού αιώνα.

Γεννήθηκε στη Μαδρίτη, γιος ενός διάσημου παιδιάτρου. Επέστρεψε το θέατρο στην πραγματικότητα μέσω της κοινωνικής κριτικής. Ο στομφώδης και δημαγωγικός στίχος έδωσε τη θέση του στην πρόζα, το μελόδραμα στην κωμωδία, η τυπική φόρμα στην εμπειρία, η παρορμητική δράση στον διάλογο και τα εγκεφαλικά παιχνίδια. Ο Μπενεβέντε επέδειξε ενδιαφέρον για την αισθητική και αργότερα για την ηθική.

Το 1922 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας "για τον χαρούμενο τρόπο με τον οποίο συνέχισε τις λαμπρές παραδόσεις της Ισπανικής δραματουργίας."

Υπήρξε φιλελεύθερος μοναρχικός και κριτικός απέναντι στο Σοσιαλισμό. Υποστήριξε διστακτικά το καθεστώς του Φράνκο ως το μόνο βιώσιμο εναλλακτικό σε ό,τι αυτός θεωρούσε το καταστροφικό δημοκρατικό πείραμα της περιόδου 1931 - 1936. Ο Μπεναβέντε πέθανε στο Αλντεαενθάμπο ντε Εσκαλόνα (Τολέδο) στις 14 Ιουλίου 1954, σε ηλικία 87 ετών. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Σύμφωνα με πολλές πηγές ήταν ομοφυλόφιλος.

ΤΑ «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

 

 

 

 

 

 ΤΑ «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

http://www.visaltis.net/2013/08/blog-post_594.html?spref=fb

ΤΑ «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Οι 35 νεκροί Τούρκοι στρατιώτες στην πολιορκία της ομάδας του καπετάν Μητρούση, στο καμπαναριό της εκκλησίας στα Καμενίκια Σερρών, το πρωί της 14ης Ιουλίου 1907, ήταν από μόνο του ένα πολύ σοβαρό γεγονός για να προκαλέσει τη μήνιν της Υψηλής Πύλης.

Όμως τους Τούρκους αξιωματούχους δεν τους εξόργισε τόσο ούτε και η συμπλοκή της τουρκικής στρατο-χωροφυλακής με το 11μελές αντάρτικο σώμα του 25χρονου Στενημαχιώτη καπετάν Μακούλη, την ίδια ημέρα στη Δοβίστα Σερρών,...
που είχε ως αποτέλεσμα την εξολόθρευση, πλην ενός, των Μακεδονομάχων. Η Υψηλή Πύλη έπνεε τα μένεα, γιατί κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις διαπιστώθηκε ότι πολλοί κάτοικοι των Δαρνακοχωρίων και της πόλης των Σερρών εμπλέκονταν στον Μακεδονικό Αγώνα.

Μόνον από τη Δοβίστα συνελήφθησαν περισσότερα από 150 άτομα και άλλα 100 από τα γύρω χωριά, με την κατηγορία της συμμετοχής ή της υπόθαλψης αντάρτικων ομάδων. Ηταν η πρώτη φορά που οι τουρκικές αρχές είχαν απτές αποδείξεις για την εμπλοκή σε τόσο μεγάλη κλίμακα του ελληνικού πληθυσμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 6ου Γραφείου της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, στην περιοχή των Σερρών και της Στρώμνιτσας στο ελληνικό δίκτυο άμυνας ήταν 143 οπλίτες και 270 άτομα επιμελητείας.

Οι επιπτώσεις υπήρξαν ραγδαίες σε όλα τα επίπεδα. Ενημερώθηκαν οι πρεσβευτές των «Μεγάλων Δυνάμεων» στην Κωνσταντινούπολη και ζητήθηκε από τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα να προβεί σε αυστηρό διάβημα για την καταστολή της δράσης των Μακεδονικών σωμάτων. Η κατάσταση μύριζε κυριολεκτικά μπαρούτι. Ο Ελληνας πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, Λάμπρος Κορομηλάς, μόλις πληροφορήθηκε για τις συμπλοκές στις Σέρρες και τη Δοβίστα, μπήκε στη διπλωματική άμαξα και έφυγε για το Βόλο, ενώ ο πρόξενος των Σερρών, Αντώνιος Σακτούρης, έψαχνε τρόπους διαφυγής.
«Βιέννη, Τρίτη πρωία – Τηλεγραφήματα εκ Κωνσταντινουπόλεως αναγγέλουσιν ότι τη απαιτήσει των Μεγάλων Δυνάμεων η Τουρκία απηύθυνε προς τον εν Αθήναις πρεσβευτήν αυτής μακρόν τηλεγράφημα προσκαλούσα αυτόν να προβή εις αυστηρά διαβήματα παρά τη Ελληνική κυβερνήσει προς καταστολήν των Μακεδονικών σωμάτων.


»Το τηλεγράφημα τούτο ανακοινωθέν και εις τας Ευρωπαϊκάς Κυβερνήσεις δημοσιεύεται παρ' όλων των εφημερίδων και εμποιεί ζωηροτάτην εντύπωσιν δια τον κατηγορηματικόν τόνον.
»Λέγεται ότι ο πρεσβευτής της Τουρκίας πλην των άλλων αξιώσεων των διατυπουμένων εις το τηλεγράφημα εζήτησεν όπως εντός 24 ωρών ανακληθή ο εν Θεσσαλονίκη Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος κ. Κορομηλάς».

Ο Λάμπρος Κορομηλάς υπήρξε ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη και ψυχή του

Μακεδονικού Αγώνα έως και τον Ιούλιο του 1907, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Προξενείο μετά τα γεγονότα στις Σέρρες και τη Δοβίστα

Η μη ανάκληση
Μπορεί σήμερα οι ενέργειες της τότε ελληνικής κυβέρνησης να δείχνουν διπλωματικό επαρχιωτισμό, αλλά έπρεπε με κάθε θυσία να μην ικανοποιηθεί η τουρκική απαίτηση για ανάκληση του Κορομηλά, αλλά και ο Ελληνας πρόξενος να μην ξαναπατήσει το πόδι του στη Θεσσαλονίκη!

Η ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, αντέκρουσε τους ισχυρισμούς της Υψηλής Πύλης ότι ο Ελληνας πρόξενος της Θεσσαλονίκης οργάνωνε τη δράση των ελληνικών σωμάτων στη Μακεδονία και δεν έδωσε απάντηση στο αίτημα για ανάκλησή του από το Γενικό Προξενείο Θεσσαλονίκης. Ο Κορομηλάς βρισκόταν από τετραημέρου στην Αθήνα και «είτε οσφρανθέντος την απειλήν της Τουρκίας, είτε τυχαίως επανελθόντος λύει ευκόλως το ζήτημα, αφού πρόκειται περί εκτελέσεως γεγονότος τετελεσμένου ήδη». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!

Οι τουρκικές αντιδράσεις άρχισαν να παίρνουν τη μορφή τελεσιγράφου με την έμμεση απειλή πολέμου που διατυπώθηκε:
«Εν αντιθέσει προς τας υφισταμένας συνθήκας και προς τας διαβεβαιώσεις τας δοθείσας υπό του υπουργού των Εξωτερικών και του προέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου της Ελλάδος ο αριθμός των ενόπλων ελληνικών ομάδων εν Μακεδονία αυξάνει από ημέρας εις ημέραν… Οι Ελληνες υπουργοί είνε αρκούντως συνετοί δια να μη αγνοώσι πού θα φέρη η κατάστασις αύτη εν τέλει από της απόψεως των δύο χωρών».

Το δράμα του Σακτούρη
Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε απλώς ότι έληξε η θητεία του Λάμπρου Κορομηλά και συνεπώς δεν επρόκειτο να επανέλθει στη Θεσσαλονίκη. Και ναι μεν ο Κορομηλάς τη γλίτωσε, ο Σακτούρης όμως πέρασε εφιαλτικές στιγμές, καθώς μέχρι το Νοέμβριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη η μεγάλη δίκη των συλληφθέντων –παραπέμφθηκαν τελικά περίπου 150 άτομα– οι ανακριτικές αρχές διέρρεαν σταγόνα σταγόνα τα στοιχεία της προανάκρισης. Ολοι γνώριζαν ότι ο Σακτούρης ήταν ο ιθύνων νους του «όλου πράγματος» στην ανατολική Μακεδονία.

Εγραψε ο Σακτούρης στα απομνημονεύματά του:
«Οι Τούρκοι προέβησαν εις αθρόας συλλήψεις των ομογενών κατοίκων των παρά τας Σέρρας Ελληνικωτάτων χωρίων, Νταρνακοχωρίων. Η δίωξις ήτο αγριοτάτη. Εις πλέον των 150 ανήλθον οι συλληφθέντες. Και μεταξύ αυτών ήσαν οι πρόκριτοι, οι οποίοι υπεβλήθησαν εις φρικώδη βασανιστήρια δια να μαρτυρήσουν… Ολόκληρος η περιφέρεια υπεβλήθη εις μαρτύρια και ενομίσαμεν ότι ολόκληρος η εκεί οργάνωσις της αμύνης εξηφανίσθη».

Ο Σακτούρης αναγκάστηκε να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για να παραπονεθεί στον «περιφερειάρχη», στον ευφυέστατο Χιλμή πασά, ο οποίος του είπε το μνημειώδες: «Κύριε Σακτούρη, τα μεγάλα ζητήματα, απαιτούν μεγάλας θυσίας. Πώς θέλετε να πάρετε την Μακεδονίαν, χωρίς θυσίας;».

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ Σ. ΚΑΡΤΣΙΟΥ
Ιστορικού - ερευνητή

ΠΗΓΕΣ:www.agelioforos.gr
krasodad.blogspot.gr

Φώτης Κόντογλου

 

13 Ιουλίου 1965 πέθανε: 

Φώτης Κόντογλου Έλληνας συγγραφέας και ζωγράφος

Ο Φώτης Κόντογλου (Αϊβαλί, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965), γεννημένος με το επώνυμο Αποστολέλης, ήταν Έλληνας λογοτέχνης και ζωγράφος. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο. Είχε ακόμη σημαντικότατη συμβολή στον χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Γενιάς του ’30». Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά. 

13 Ιουλίου 1573

 

13 Ιουλίου 1573

Ογδοηκονταετής Πόλεμος: Λήγει η πολιορκία του Χάαρλεμ μετά από επτά μήνες.  

Ο Ογδοηκονταετής πόλεμος ή Ολλανδικός πόλεμος της ανεξαρτησίας (1568-1648) ήταν πόλεμος που διεξήχθη ανάμεσα στις 17 επαρχίες των Κάτω Χωρών και στην Ισπανία. Η κατάληξή του ήταν η δημιουργία του Ολλανδικού κράτους.

Το διάστημα 1568-1581 μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη φάση του πολέμου καθώς οδήγησε στην de facto δημιουργία του Ολλανδικού κράτους, ενώ το διάστημα μέχρι το 1648 μπορεί να θεωρηθεί ως ο αγώνας για την διεθνή αναγνώριση του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η Ολλανδία εξελίχθηκε σε μεγάλη ναυτική και οικονομική δύναμη και έθεσε της βάσεις για την δημιουργία της μεγάλης αποικιακής δύναμης των επομένων ετών. Η παραμονή των νοτιότερων επαρχιών σε ισπανικό έλεγχο οδήγησε σε μετακίνηση της οικονομικής και πνευματικής ελίτ του νότου στον βορά συμβάλλοντας στην περαιτέρω ανάπτυξή του.