Γειά σας και χαρά σας! ......... Λίγο πολύ όλοι την έχουμε την δόση μας και εγώ λίγο παραπάνω και επιπλέον μια δόση αυτοσαρκασμού ......... Ελπίζω να σας αρέσει το περιεχόμενο που δημιουργώ εδώ κάθε μέρα ...... Σας ευχαριστώ!
πανοραμικά η πάνω παραλία της Ιεράπετρας με επεξεργασία απο Μ.Κυμάκη
Σήμερα 21 Φεβρουαρίου Ευσταθίου αρχιεπισκόπου Αντιοχείας, Ιωάννου Γ' πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
απο το Αγιολόγιο (φ.μ.Κυμάκη)
Ο Άγιος Ευστάθιος γεννήθηκε στη Σίδη της Παμφυλίας Ήταν μια από τις σπουδαιότερες εκκλησιστικές φυσιογνωμίες του 3ου αιώνα. Έγινε γνωστός για την επιμονή του να διδάσκεται σωστά το Ευαγγέλιο. Διετέλεσε Επίσκοπος Βερροίας στη Συρία και συμμετείχε στην Α΄Οικουμενική σύνοδο 325.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας. Στη συνέχεια ως Αρχιεπίσκοπος Αντιόχειας συνετέλεσε δραστικά στη διάδοση και εδραίωση της ορθοδοξίας.
Το 330 οι Αρειανοί συγκάλεσαν Σύνοδο εναντίον του και τον κατηγόρησαν ότι ήταν οπαδός του Σαβέλιου (αιρετικός) . Με συκοφαντίες και ψευδομαρτυρίες κατάφεραν να τον εκτοπίσουν σε εξορία στην ΤραΙανούπολη της Θράκης όπου και πέθανε οσιακά.
Αργότερα αποκαταστάθηκε η αλήθεια και ο Ευστάθιος ανακηρύχθηκε Άγιος της εκκλησίας μας. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστολος εκφώνησε γι αυτό,εγκωμιαστικόν λόγον.
Το έτος 482 μ.Χ. μεταφέρθηκαν τα ιερά λείψανα του Αγίου από την Τραϊανούπολη στην Αντιόχεια.
Έχω ένα ημερολόγιο που εκδόθηκε το 1965 από την Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στη Λυκόβρυση Αττικής.
Δεν ξέρω τί γίνεται σήμερα αλλά ξέρω ότι τότε η Μονή ήταν πολύ δημοφιλής θρησκευτικός προορισμός. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έπαιρνε κάθε μήνα το περιοδικό της Μονής.
Τώρα λοιπόν διαβάζοντας λίγο το ημερολόγιο σκέφτηκα να φτιάξω μια σχετική ανάρτηση με πληροφορίες από αυτό το βιβλιαράκι.
Η Οσία Ειρήνη τού Χρυσοβαλάντου (έτσι πρέπει να λέγεται) δεν έχει καμία σχέση με την Μεγαλομάρτυρα Αγία Ειρήνη που εορτάζει 5 Μαίου.
Η Οσία Ειρήνη δεν είναι μάρτυρας. Έζησε και τέλειωσε η ζωή της ως Ηγουμένη σε Μονή με 300 μοναχές. Η μνήμη της εορτάζεται 10 Αυγούστου με το νέο και 28 Ιουλίου με το παλιό.
Τώρα γιατί λέγεται "τού Χρυσοβαλάντου" ; Η απάντηση είναι : διότι υπήρξε Ηγουμένη της Μονής τού Χρυσοβαλάντου στην Κωνσταντινούπολη. Όμως το θέμα δεν τελειώνει εδώ.
Η ιερή αυτή Μονή τού Χρυσοβαλάντου ήταν χτισμένη στον πέμπτο λόφο. Πρίν γίνει Μονή ήταν οικία κάποιου Πατρικίου κ δομέστικου (αξιωματούχος) της Ανατολής που είχε κάνει έγκλημα. Αργότερα είχε τύψεις και σκεπτόμενος την ώρα της κρίσεως για να εξιλεωθεί μετέτρεψε την οικία του σε ναόν του Αρχιστρατήγου Γαβριήλ ή κατ' άλλους του Αγίου Παντελεήμωνα ή και των δύο. Όταν έφτασε προς την ολοκλήρωσιν των κτισμάτων δεν είχε τα χρήματα που χρειαζόταν να τα τελειώσει και ήταν προβληματισμένος. Τότε βλέπει όνειρο τον Αρχιστράτηγο Γαβριήλ και του λέει "Άπελθε εις τόνδε τον τόπον πλησίον της του Άσπαρος κινστέρνης (δεξαμενής) και ευρήσεις βαλάντιον χρυσίου λιτρας εκατόν'
Έτσι κι έγινε βρήκε το χρυσό βάλαντο και τέλειωσε το ναό. Ένεκα αυτής της θαυμαστής ανακάλυψης ονόμασε τον τόπο Χρυσοβάλαντο. Αργότερα περί το έτος 840 ιδρύθηκε εκεί μια Μονή που είχε την ονομασία Χρυσοβάλαντου. Σ'αυτήν την Μονή η Οσία Ειρήνη χρημάτισε ως Ηγουμένη και ως εκ τούτου τής απεδόθη η ονομασία αυτή. Η Μονή ήταν για τον Αρχιστράτηγο Γαβριήλ και ετιμάτο 26 Ιουλίου μέρα των εγκαινίων του ναού.
Η Οσία Ειρήνη ανέδειξε την Μονή καθώς και ζώσα ακόμη θαυματουργούσε.
Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα αναφερθούμε στο μήλο που δίδεται ως Αγίασμα.
Ο Άγιος Λέων γεννήθηκε στη Ραβένα της Ιταλίας . Οι γονείς του ήσαν ευγενείς αλλά και ευλαβείς.
Όταν τελείωσε τις σπουδές του χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και αργότερα έγινε Επίσκοπος Κατάνης στη Σικελία.
Ήταν
προστάτης ορφανών και χηρών και συμπαραστεκόταν στο ποίμνιό του με
συμβουλές και διδαχές. Έκτισε τον ναό τη; Αγίας Λουκίας και
αντιμετώπισε δραστικά τους αιρετικούς με λόγους και με γραφές.
Είχε
το χάρισμα της θαυματουργίας και η φήμη του έφτασε μέχρι το παλάτι. Τον
προσκάλεσαν στην Κων/λη ο Λέοντας Δ΄ και ο Κων/νος ΣΤ΄όπου έλαβε πολλές
τιμές.
Η Αγία Φιλοθέη, (κατά κόσμον Ρηγούλα ή Ρεβούλα-Παρασκευή Μπενιζέλου), ήταν μοναχή με σημαντική φιλανθρωπική και κοινωνική δράση κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας του 16ου αιώνα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία την έχει ανακηρύξει αγία και είναι στενά συνδεδεμένη με την πόλη των Αθηνών. Η μνήμη της τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 19 Φεβρουαρίου.
Γεννήθηκε το 1522, σε οικογένεια γαιοκτημόνων, των Μπενιζέλων.
Η Ρηγούλα ή Ρεβούλα (Παρασκευούλα), όπως ήταν το κοσμικό της όνομα, ήταν κόρη του Αγγέλου Μπενιζέλου και της Σηρίγης Παλαιολογίνας, γόνου της ιστορικής βυζαντινής οικογένειας.
Το πατρικό σπίτι της Ρεβούλας βρισκόταν εκεί που σήμερα υψώνεται το μέγαρο Αρχιεπισκοπής Αθηνών γι’ αυτό άλλωστε, η οδός αυτή ονομάζεται οδός Αγίας Φιλοθέης.Η αγία ήταν ολιγογράμματη κατά το έθος της εποχής
Σε ηλικία 14 ετών οι γονείς της αποφάσισαν να την παντρέψουν με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Ανδρέα Χειλά ενάντια στη θέλησή της και σε τρία χρόνια, έμεινε χήρα.
Στα 17 της χρόνια ήταν όμορφη, πάμπλουτη, καταγόμενη από δύο αρχοντικές και σημαντικές οικογένειες, μορφωμένη και ελεύθερη. Έτσι ήταν περιζήτητη νύφη και οι σημαντικότερες οικογένειες της Αθήνας και όχι μόνο, την διεκδικούσαν για νύφη τους.
Όμως αυτή τη φορά η Ρεβούλα δήλωσε ότι θέλει να ακολουθήσει ασκητική ζωή. Επιδόθηκε σε φιλανθρωπικό έργο και δέκα χρόνια μετά το θάνατο των γονιών της εκάρη μοναχή με το όνομα Φιλοθέη. Η κοινωνική της δραστηριότητα
Η μοναχή Φιλοθέη άσκησε ένα είδος φιλανθρωπικού και ιεραποστολικού μοναχισμού
Πρώτα ανακαίνισε το ναΐσκο του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος βρισκόταν στον περίβολο του πατρικού της αρχοντικού, μετατρέποντάς τον σε κοινόβιο. Το Καθολικό του Αγίου Ανδρέα και το πηγάδι της μονής της σώζονται μέχρι σήμερα στον περίβολο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Στο κοινόβιο αυτό εισήλθε πρώτη ως Ηγουμένη μαζί με άλλες μοναχές, κόρες επιφανών οικογενειών της Αθήνας.
Η ίδρυσή του πρέπει να τοποθετηθεί περί το 1571. Εκεί ζούσαν περί τις 150 μοναχές, ανάμεσα στις οποίες και μερικές εκχριστιανισμένες μουσουλμάνες, αλλά και Κύπριοι σκλάβοι μετά την πτώση της Κύπρου στους Τούρκους την ίδια περίοδο.
Εκείνη την εποχή, αρχίζει το φιλανθρωπικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό και εθνικό έργο της Φιλοθέης. Στο έργο αυτό αφιέρωσε την πατρική και προσωπική της περιουσία. Ιδρύει σχολεία, βιοτεχνικά και χειροτεχνικά εργαστήρια, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία, κ.α. Διδάσκει στοιχειώδη οικοκυρική στις «μοναστηρίσιες». Το συγκρότημα αυτό ονομάζεται «Παρθενώνας» και εκεί βρίσκουν καταφύγιο και περίθαλψη (υλική και πνευματική) αδιακρίτως Έλληνες και Τούρκοι.
Προσφέρει μεγάλα ποσά για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων, ενώ ιδιαιτέρως φροντίζει για τη φυγάδευση των γυναικών στα νησιά, προκαλώντας όλεθρο στα χαρέμια των Τούρκων.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Καθολικού επισκόπου Ζακύνθου προς τις αρχές της Βενετίας, η Φιλοθέη "εδέχθη εις το μοναστήρι πολλάς γυναίκας αμαρτωλάς που ήσαν έγκυοι και τας έκρυψεν εις το μοναστήρι ίνα μη τιμωρηθούν από τους Τούρκους".Παράλληλα, ιδρύει παραρτήματα στο Χαλάνδρι, τα Πατήσια, το Ψυχικό, την Καλογρέζα.
Στην περιοχή του Ψυχικού άνοιξε ένα πηγάδι για να ξεκουράζονται οι κατάκοποι αγρότες που δούλευαν ώρες κάτω από το ζεστό ήλιο και το νερό ήταν λιγοστό στην αττική γη. Λέγεται ότι από το ψυχικό αυτό της μοναχής Φιλοθέης πήρε η περιοχή το όνομά της. Ή πάλι πως έγραψε πάνω στο μαρμάρινο χείλος του πηγαδιού την λέξη «ψυχικόν» δηλωτικό της ψυχικής ωφέλειας.
Και η περιοχή της Καλογρέζας οφείλει το όνομά της από τη μονή που εκεί ίδρυσε η Φιλοθέη, τη μονή της Καλογραίας, όπως την αποκαλούσαν οι Αθηναίοι (και από παραφθορά της λέξης, μονή της Καλογρέζας, σύμφωνα με άλλη ετυμολογία, "καλογρέζα" σημαίνει "μοναχή" στην αρβανίτικη διάλεκτο).
Βασική επιδίωξη της Φιλοθέης ήταν η τόνωση του ορθόδοξου ιδεώδους και η διατήρηση της ελληνικής συνείδησης. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα.
Αδιαμφισβήτητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.
Ο Όσιος Αγαπητός από την Καππαδοκία γεννήθηκε από
ευσεβείς γονείς. Αρκετά νέος πήγε σε ένα μοναστήρι κοντά στη Σίναο.
Με
την συμπαράσταση του Ηγούμενου διδάχτηκε τις Ιερές Γραφές και σύντομα
απέκτησε τη χάρη να θαυματουργεί.
Όταν
εστρατεύθη επί Λικινίου υπήρξε μάρτυρας του μαρτυρίου άλλων Χριστιανών
στρατιωτών οι οποίοι παρέδωσαν το πνεύμα για την πίστη. Και ο ίδιος
εκτυπήθη με ξίφος αλλά επέζησε κατά Θεική οικονομία.
Αργότερα
μετά την θητεία και επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου αφοσιώθηκε ελεύθερα
στη μελέτη του Ιερού Ευαγγελίου. Ο Επίσκοπος της Σινάου τον χειροτόνισε
Πρεσβύτερο και αργότερα τον διαδέχτηκε.
Ο Όσιος Αγαπητός αφού αρχιεράτευσε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Σαράντος Αγαπηνός, γνωστός με το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας (Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας, 17 Φεβρουαρίου 1880 - † Καρυδιά Πέλλας, 7 Ιουνίου 1907) ήταν Έλληνας οπλαρχηγός που έλαβε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα.
Η ιστορία του απαθανατίστηκε σε τραγούδια, αλλά και στο μυθιστόρημα «Στα μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα.
Το πραγματικό όνομα του Τέλλου Άγρα ήταν Σαραντέλος ή Σαράντος Αγαπηνός. Αν και τυπικά δηλώνονται ως τόπος γέννησής του οι Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας, ο πραγματικός τόπος γέννησής του, το 1880, ήταν το Ναύπλιο, στο οποίο υπηρετούσε τότε, ως Εφέτης, ο Γαργαλιανιώτης πατέρας του Ανδρέας Αντωνίου Αγαπηνός, ο οποίος εν τέλει αποφάσισε να τον εγγράψει στα μητρώα αρρένων των Γαργαλιάνων Μεσσηνίας.
Ο Σαράντος καταγόταν από ιστορική οικογένεια των Γαργαλιάνων, την οικογένεια των Αγαπηνών, η οποία είχε σημαντικό ρόλο κατά την Επανάσταση του 1821. Ο προπάππος του Αντώνιος Αγαπηνός ήταν έφορος της επιμελητείας του Αγώνα του 1821. Ο αδελφός του παππού του, ο Διονύσιος Αγαπηνός, ήταν οπλαρχηγός και επικεφαλής 100 περίπου Γαργαλιανιωτών, με τους οποίους συμμετείχε σε διάφορες μάχες του Απελευθερωτικού Αγώνα, όπως στα Δερβενάκια, στην εκστρατεία των Αθηνών, στην μάχη που έγινε στην περιοχή των Παλαιών Πατρών και στην πολιορκία του Νιόκαστρου στην Πύλο.
Τόσο ο παππούς του καπετάν Άγρα, όσο και ο αδελφός του παππού του, υπογράφουν ως δημογέροντες των Γαργαλιάνων σε διάφορα έγγραφα της εποχής τους. Ο δε Διονύσιος Αγαπηνός ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Ο Σαράντος Αγαπηνός είχε επίσης δυο αδελφούς, τον Αντώνη Αγαπηνό (Τρίπολη 1877 – Σύρος 1923) και τον Νίκο Αγαπηνό (Ναύπλιο 1890 – Μπένι Σουέφ Αιγύπτου 1947).
Σαν σήμερα το 1869 έγινε η πρώτη δοκιμή του "Ηλεκτρικού"
Μηχανή ατμήλατου σιδηροδρόμου στον Πειραιά
Ο Αστικός Σιδηρόδρομος Πειραιά – Κηφισιάς, γνωστός ως «Ηλεκτρικός», μετράει σχεδόν ενάμισι αιώνα ζωής.
Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος αργότερα, ο σιδηρόδρομος συνέδεσε το 1869 την Αθήνα με τον Πειραιά, που μέχρι τότε οι άμαξες και τα παμφορεία ήταν το μόνο μέσο συγκοινωνίας μεταξύ τους.
Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.
Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας – Πειραιά. Είναι ο Νόμος ΤΖ «περί συστάσεως σιδηροδρόμου Απ’ Αθηνών εις Πειραιά», ο οποίος δίνει το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ’ αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.
Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το 1867 κατακυρώνεται στον άγγλο επιχειρηματία Εδουάρδο Πίκερινγκ, ο οποίος το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει να κατασκευάζει το έργο. Ένα χρόνο μετά, το 1868, ο Πίκερινγκ μεταβιβάζει τις υποχρεώσεις του στην ιδρυθείσα από όμιλο Ανώνυμη Εταιρία του «Απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου» – Σ.Α.Π. Α.Ε.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1869 η εταιρία έχει τελειώσει το έργο και γίνεται η πρώτη δοκιμή της διαδρομής.
Τα επίσημα εγκαίνια γίνονται μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής χαράς, στις 27 Φεβρουαρίου 1869, με επιβάτες στο πρώτο δρομολόγιο τη Βασίλισσα Όλγα, τον Πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, στρατιωτικούς, διπλωμάτες και άλλους επισήμους.
Επιτέλους, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η ατμομηχανή με 6 βαγόνια καλύπτει τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων από το Θησείο στον Πειραιά περίπου σε 19 λεπτά. Οι δύο πόλεις, Αθήνα και Πειραιάς, έχουν πλέον συνδεθεί με σιδερένιες γραμμές.
Ο Μολιέρος (Molière, Μολιέρ, πραγματικό όνομα: Jean-Baptiste Poquelin, Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν, Παρίσι, 15 Ιανουαρίου 1622 - Παρίσι, 17 Φεβρουαρίου 1673) ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός
Θεωρείται ότι είναι απ΄ τους σημαντικότερους δασκάλους της κωμωδίας στη δυτική λογοτεχνία. Ανήκε στο καλλιτεχνικό κίνημα του κλασικισμού.
Οι Γάλλοι τον θεωρούν τον καλύτερο κλασσικό ποιητή τους. Για πολλούς είναι και ο καλύτερος Γάλλος λογοτέχνης. Έφερε την κωμωδία σε ίση θέση με την τραγωδία, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του.
Ο Μολιέρος ήταν ο μεγαλύτερος γιος ενός έμπορου υφασμάτων στο Παρίσι, ο οποίος το 1631 διετέλεσε βασιλικός διακοσμητής και προόριζε τον Μολιέρο για να γίνει θαλαμηπόλος του βασιλιά. Ο Μολιέρος φοίτησε σε ένα Ιησουιτικό κολέγιο στο Παρίσι.
Στα 16 του χρόνια πήγε να σπουδάσει νομική στην Ορλεάνη. Όταν επέστρεψε στο Παρίσι έγινε δικηγόρος. Το 1642 γνώρισε μία ηθοποιό, τη Μαντλέν Μπεζάρ, η οποία ενίσχυσε την αγάπη του για το θέατρο. Ο πατέρας του όμως ήταν αντίθετος προς το θέατρο.
Το 1643 ο Μολιέρος αναγκάστηκε να παρατήσει το επάγγελμα του δικηγόρου και ίδρυσε μαζί με τους αδερφούς της ερωμένης του και μαζί με μερικούς άλλους κωμικούς έναν θεατρικό θίασο.
Αυτός ο θίασος μετά από τις πρώτες αποτυχίες (είχε καταλήξει και σε χρεοκοπία για μια στιγμή) άρχισε να παρουσιάζει επιτυχίες στην Δυτική και στην Νότια Γαλλία. Ο Μολιέρος όμως άρχισε μόλις το 1665 να γράφει δικά του θεατρικά έργα.
Θαυματουργή εικόνα Παναγία Οδηγήτρια στον ναό της Παναγίας στις Λιθίνες (φ.Μ.Κυμάκη)
Ο ναός της Παναγίας Εντός των Λιθινών
Οι Λιθίνες (επίσης Λιθίναι) είναι ένα πανέμορφο και πεντακάθαρο χωριό του
δήμου Σητείας, στην ανατολική Κρήτη.
Το χωριό θεωρείται ότι πήρε το
όνομά του από την οικογένεια Λιτίνο, την οποία εγκατέστησαν οι
Βυζαντινοί κατά τη διάρκεια της δεύτερης βυζαντινής εποχής, είτε ο
Νικηφόρος Φωκάς μετά το 961 είτε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1181, όταν
μοίρασε τη Κρήτη σε 12 οικογένειες.
Άγιος Θεόδωρος Τήρων, Αγιος Αυξίβιος, Άγιος Μαρκιανός,
Άγιος Θεόδωρος Βυζαντίου, Αγία Πουλχερία, (φ.Μ.Κυμάκη)
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων καταγόταν από χωριό της Αμάσειας στην Μαύρη Θάλασσα.
Έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού και του Μαξιμίνου.
Ονομάζεται Τήρων διότι κατετάγη στο στράτευμα των Τηρώνων δηλ. tων νεοσυλλέκτων.
Στην διάρκεια των διωγμών αναγκάστηκε να εγκαταλήψει το στράτευμα επειδή ήταν χριστιανός και πήγε στην πόλη Ευχάιτα.
Εκεί πληροφορήθηκε για ένα δράκο που ήταν στο δάσος και ήταν πολύ επικίνδυνος για την περιοχή. Προσευχήθηκε και πήγε να τον βρεί. Με τη βοήθεια του Θεού κατάφερε να σκοτώσει τον δράκο.
Εν τω μεταξύ οι Χριστιανοί στρατιώτες λύγιζαν απ τα βασανιστήρια και θυσίαζαν στα είδωλα. Επέστρεψε οργισμένος και έκαψε το ξυλινο άγαλμα της Θεάς Βεάς. Με θάρρος ομολογεί την πίστη του ρίχνεται στην πυρά,και κερδίζει το στέφανο του μαρυρίου.
πληροφορίες από κάποιο Αγιολόγιο
------------------------
Ο Άγιος Αυξίβιος (ή κατ' άλλους Ευξίφιος) ο πρώτος Επίσκοπος Σόλων και φωτιστής της θεοσώστου επαρχίας Μόρφου, πατρίδα του είχε τη μεγαλούπολη της Ρώμης.
Οι γονείς αυτού ήσαν πλούσιοι στα υλικά αγαθά ειδωλολάτρες όμως στη θρησκεία. Ο άγιος είχε αδελφό και τ' όνομα αυτού Θεμισταγόρας.
Η Αγία Πουλχερία ήταν κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου και της Ευδοκίας
Παντρεύτηκε τον Μαρκιανό, που καταγόταν από τη Θράκη και το 450 μ.Χ. διαδέχθηκε στον θρόνο τον αδελφό της Θεοδόσιο Β'. Οι δύο ευσεβείς βασιλείς συγκάλεσαν στη Χαλκηδόνα, το έτος 451 μ.Χ., την Δ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τις αιρετικές δοξασίες του Ευτυχούς και του Διόσκουρου.
Η Αγία Πουλχερία επιμελήθηκε την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Φλαβιανού στην Κων/λη και την τοποθέτησή τους στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Η Αγία Πουλχερία κοιμήθηκε με ειρήνη στις 10 Σεπτεμβρίου 453 μ.Χ. και ο Άγιος Μαρκιανός το έτος 457 μ.Χ. πληροφορίες από εδώ https://www.saint.gr/3726/saint.aspx
Σήμερα θα σας περιγράψω πώς έφτιαξα πίτες για σουβλάκια και όχι μόνο . Οι πίτες είναι κατάλληλες να συνοδέψουν πολλά γεύματά μας καθώς είναι αφράτες και νόστιμες.
Η διαδικασία έχει ως εξής
Ζεσταίνουμε 2 φλιτζάνια νερό ελαφρώς .
Βάζουμε το νερό σε ένα ευρύχωρο μπόλ και προσθέτουμε
ένα φάκελο ξηρή μαγιά,
ένα κουταλάκι ζάχαρη (βοηθάει τη μαγιά να δουλέψει)
μισό ποτήρι γάλα και λίγο λιγότερο από μισό ποτήρι λάδι.
Τα ανακατώνουμε να διαλυθούν τελείως στο νερό και έπειτα προσθέτουμε και αλεύρι (περίπου 2 φλυτζάνες) ώστε να γίνει ένας παχύς χυλός.
Το σκεπάζουμε και βάζουμε και μια πετσέτα από πάνω και το αφήνουμε σε ζεστό περιβάλλον για μια ώρα περίπου.
Όταν περάσει η ώρα θα το δούμε φουσκωμένο στο διπλάσιο. (ελέγχουμε συχνά μη χυθεί)
Σε ένα άλλο μπολ βάζουμε αλεύρι μισό κιλό και μια κουταλιά αλάτι. Το ανακατώνουμε καλά.
Αυτό το αλεύρι το προσθέτουμε σιγά σιγά στο μείγμα μας το φουσκωμένο και ανακατεύομε απαλά.
Το ζυμάρι μας θα είναι έτοιμο όταν θα πάψει να κολλάει στο χέρι μας. (συνολικά πήρε γύρω στα 800 γρ αλεύρι)
Το σκεπάζουμε πάλι για μισή ώρα.
Έπειτα το χωρίζουμε και το πλάθουμε σαν μπαλάκια τένις που τα τοποθετούμε πάνω σε αλευρωμένο δίσκο.
Ετοιμάζουμε ένα αντικολλητικό σκεύος και δίπλα έχουμε ένα μπολάκι με λάδι και βουρτσάκι ζαχαροπλαστικής.
Βάζουμε το σκεύος στο μάτι σε μέτρια θερμοκρασία και αλείφουμε τον πάτο με λάδι .
Παίρνουμε ένα μπαλάκι ζύμη το βάζουμε σε ένα πιάτο και το απλώνουμε πιέζοντας με το χέρι ή με πλάστη.
ετοιμάζοντας την πίτα...(φ.Μ.Κυμάκη)
Το πάχος της ζύμης περίπου μισό εκατοστό.
Βάζουμε την πίτα στο σκεύος που έχουμε βάλει στο μάτι της κουζίνας και με το βουρτσάκι αλείφομε λάδι.
Γυρίζουμε από την άλλη αλείφομε και πάλι το ίδιο. Προσέχουμε να μη βάζουμε πολύ λάδι... μόνο όταν στεγνώνει εντελώς.
Οι πίτες καθώς ψήνονται φουσκώνουν. Αν χρειαστεί κατά την διάρκεια του ψησίματος καθαρίζουμε το σκεύος με χαρτί κουζίνας και συνεχίζουμε.
Αν θέλετε μπορείτε να φτιάχνετε κάποια ποσότητα και μετά που θα κρυώσουν να τις βάλετε στην κατάψυξη .
